«ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធក្នុងគ្រប់កិរិយាទាំងអស់»
«ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធក្នុងគ្រប់កិរិយាទាំងអស់ ដូចជាព្រះដែលហៅអ្នករាល់គ្នាទ្រង់បរិសុទ្ធដែរ ដ្បិតមានសេចក្ដីចែងទុកមកថា៖ « ‹ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ដ្បិតអញជាបរិសុទ្ធ› »។—ពេត្រុសទី១ ១:១៥, ១៦
១. ហេតុអ្វីបានជាពេត្រុសដាស់តឿនពួកគ្រីស្ទានឲ្យបានបរិសុទ្ធ?
ហេតុអ្វីក៏សាវ័កពេត្រុសឲ្យសេចក្ដីទូន្មានខាងលើនេះ? ពីព្រោះគាត់ឃើញថា គ្រីស្ទានម្នាក់ៗត្រូវតែការពារគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តរបស់គេ ដើម្បីរក្សាខ្លួនឲ្យស្របតាមភាពបរិសុទ្ធនៃព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះហើយបានជាគាត់មានប្រសាសន៍មុនពាក្យខាងលើនេះថា៖ «ចូរក្រវាត់គំនិតអ្នករាល់គ្នាឲ្យមាំមួនចុះ ទាំងដឹងខ្លួន . . . ឲ្យដូចជាពួកកូនដែលស្ដាប់បង្គាប់ ឥតបណ្ដោយតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នា ដែលអ្នករាល់គ្នាមានពីកាលនៅល្ងង់ពីដើមនោះឡើយ»។—ពេត្រុសទី១ ១:១៣, ១៤
២. ហេតុអ្វីក៏សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់យើងពីដើម ឥតបរិសុទ្ធ មុនយើងរៀនសេចក្ដីពិត?
២ សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់យើងពីដើម ឥតបរិសុទ្ធទេ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះ ពួកយើងភាគច្រើនបានប្រព្រឹត្តតាមដំណើរនៃលោកីយ៍នេះ មុនយើងទទួលយកសេចក្ដីពិតនៃគ្រីស្ទាន។ ពេត្រុសជ្រាបអំពីរឿងនេះ ពេលគាត់សរសេរយ៉ាងច្បាស់ថា៖ «ដ្បិតដែលពីដើមយើងរាល់គ្នាបានធ្វើតាមបំណងចិត្តរបស់សាសន៍ដទៃ ទាំងដើរក្នុងសេចក្ដីអាសអាភាស ការស្រើបស្រាល ការចំណូលស្រា ស៊ីផឹកជ្រុល ការប្រមឹកនឹងការថ្វាយបង្គំរូបព្រះដែលសុទ្ធតែខុសច្បាប់»។ ប្រាកដហើយ ពេត្រុសមិនបានរៀបរាប់ការប្រព្រឹត្តឥតបរិសុទ្ធដែលចំឡែកចំពោះពិភពលោកទំនើបរបស់យើងនេះទេ ពីព្រោះនៅពេលនោះការប្រព្រឹត្តបែបនេះមិនស្គាល់ទេ។—ពេត្រុសទី១ ៤:៣, ៤
៣, ៤. (ក) តើយើងអាចទប់ទល់សេចក្ដីប្រាថ្នាខុសយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? (ខ) តើគ្រីស្ទានត្រូវតែទប់ចិត្តរបស់គេឬ? សូមពន្យល់។
៣ តើអ្នកមានបានឃើញថា សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាទាំងនេះ ជាអ្វីដែលទាក់ទាញដល់សាច់ឈាម ដល់វិញ្ញាណ និងដល់ចិត្តអារម្មណ៍ទេ? បើសិនជាយើងបណ្ដោយឲ្យរបស់ទាំងនេះ មកកាន់កាប់លើយើង នោះគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តរបស់យើងនឹងទៅជាឥតបរិសុទ្ធយ៉ាងស្រួល។ នេះបង្ហាញថា យើងត្រូវការវិចារណញ្ញាណ ឲ្យកាន់កាប់លើការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ ប៉ុលបង្ហាញប្រាប់តាមរបៀបនេះថា៖ «ដូច្នេះបងប្អូនអើយ ខ្ញុំទូន្មានអ្នករាល់គ្នា ដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណានៃព្រះ ឲ្យបានថ្វាយរូបកាយទុកជាយញ្ញបូជារស់ ហើយបរិសុទ្ធ ដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ ជាការគោរពនៃអ្នករាល់គ្នា ដែលមានទំនង[វិចារណញ្ញាណ, ព.ថ.]»។—រ៉ូម ១២:១, ២
៤ ដើម្បីថ្វាយយញ្ញបូជាដ៏បរិសុទ្ធដល់ព្រះ យើងត្រូវតែឲ្យវិចារណញ្ញាណកាន់កាប់លើយើង មិនត្រូវឲ្យចិត្តអារម្មណ៍ឡើយ។ តើមានប៉ុន្មាននាក់ទៅហើយ ដែលបានធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងអំពើឥតសីលធម៌ ដោយសារគេបណ្ដោយឲ្យអារម្មណ៍កាន់កាប់លើកិរិយាប្រព្រឹត្តរបស់គេ! នេះមិនមានន័យថា យើងត្រូវតែទប់ចិត្តអារម្មណ៍របស់យើងនោះទេ ដ្បិតបើធ្វើដូច្នេះ តើឲ្យយើងសប្បាយចិត្តនឹងបំរើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច? ម្យ៉ាងវិញទៀត បើយើងចង់ផលិតផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ ជាជាងផលផ្លែនៃសាច់ឈាម នោះយើងត្រូវតែកែប្រែគំនិតរបស់យើង ឲ្យស្របតាមគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។—កាឡាទី ៥:២២, ២៣; ភីលីព ២:៥
ជីវិតបរិសុទ្ធតម្រូវឲ្យមានតម្លៃបរិសុទ្ធ
៥. ហេតុអ្វីក៏ពេត្រុសយកចិត្តទុកដាក់នឹងសេចក្ដីត្រូវការភាពបរិសុទ្ធម្ល៉េះ?
៥ ហេតុអ្វីក៏ពេត្រុសយកចិត្តទុកដាក់នឹងសេចក្ដីត្រូវការភាពបរិសុទ្ធគ្រីស្ទានម្ល៉េះ? ពីព្រោះគាត់បានជ្រាបដឹងច្បាស់ អំពីតម្លៃដែលបានបង់មក សំរាប់លោះមនុស្សលោកដែលគោរពតាម។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ដោយដឹងថា ទ្រង់បានលោះអ្នករាល់គ្នា ឲ្យរួចពីកិរិយាឥតប្រយោជន៍ដែលបានតពីពួកឰយុកោមក នោះមិនមែនដោយរបស់ពុករលួយ ដូចជាប្រាក់ឬមាសនោះទេ គឺបានលោះដោយសារព្រះលោហិតដ៏វិសេសរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ ទុកដូចជាឈាមនៃកូនចៀមឥតខ្ចោះ ឥតស្លាកស្នាម»។ (ពេត្រុសទី១ ១:១៨, ១៩) មែនហើយ ព្រះយេហូវ៉ា ជាប្រភពនៃភាពបរិសុទ្ធ ទ្រង់បានបញ្ជូនរាជបុត្រាតែមួយគត់របស់ទ្រង់«បុគ្គលបរិសុទ្ធ» ឲ្យមកផែនដីនេះ ដើម្បីបង់តម្លៃលោះ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយព្រះ។—យ៉ូហាន ៣:១៦; ៦:៦៩; និក្ខមនំ ២៨:៣៦; ម៉ាថាយ ២០:២៨
៦. (ក) ហេតុអ្វីក៏មិនស្រួលចំពោះយើង ដើម្បីស្វែងរកកិរិយាបរិសុទ្ធ? (ខ) តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យរក្សាកិរិយារបស់យើងបានបរិសុទ្ធ?
៦ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែទទួលដឹងថា ការដឹកនាំជីវិតបរិសុទ្ធក្នុងលោកីយ៍ពុករលួយរបស់សាតាំង មិនជាការស្រួលទេ។ វាដាក់អន្ទាក់ជាច្រើន សំរាប់ពួកគ្រីស្ទានពិតដែលខំព្យាយាមឲ្យរួចជីវិតពីរបបលោកីយ៍របស់វា។ (អេភេសូរ ៦:១២; ធីម៉ូថេទី១ ៦:៩, ១០) បញ្ហាកៀបសង្កត់ពីការងារ ពីការទំនាស់នៃគ្រួសារ ពីការតិះដៀលនៅសាលារៀន ហើយពីមិត្តភក្ដិ តម្រូវឲ្យជននោះមានសភាពវិញ្ញាណដ៏ខ្លាំងមុតមាំ ដើម្បីរក្សាឲ្យបានបរិសុទ្ធ។ នេះបញ្ជាក់អំពីតួនាទីដ៏សំខាន់នៃការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន និងការមកប្រជុំគ្រីស្ទានជារឿយៗ។ ប៉ុលទូន្មានធីម៉ូថេថា៖ «ចូរនឹកចាំពីអស់ទាំងពាក្យត្រឹមត្រូវ ដែលអ្នកបានឮពីខ្ញុំ ទុកជាគំរូពីសេចក្ដីជំនឿ នឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ១:១៣) យើងបានឮពាក្យត្រឹមត្រូវទាំងនេះនៅក្នុងសាលព្រះរាជាណាចក្ររបស់យើង ហើយក៏បានអានពាក្យទាំងនេះ ពេលសិក្សាព្រះគម្ពីរដោយខ្លួន។ ពាក្យទាំងនេះ អាចជួយយើងឲ្យបានបរិសុទ្ធ ក្នុងកិរិយាប្រព្រឹត្តរបស់យើងនៅគ្រប់ទីកន្លែង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
កិរិយាបរិសុទ្ធក្នុងគ្រួសារ
៧. តើភាពបរិសុទ្ធមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណា មកលើជីវភាពគ្រួសាររបស់យើង?
៧ ពេលពេត្រុសស្រង់ពាក្យពីលេវីវិន័យ ១១:៤៤ គាត់ប្រើពាក្យក្រិកhaʹgi·os ដែលមានន័យថា «ញែកចេញពីបាប; ហើយថ្វាយទៅព្រះ; ពិសិដ្ឋ»។ (An Expository Dictionary of New Testament Words, by W. E. Vine) តើនេះគួរតែមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាមកលើយើង ក្នុងជីវភាពគ្រួសារគ្រីស្ទានរបស់យើង? នេះត្រូវតែមានន័យថា ជីវភាពគ្រួសាររបស់យើង គួរតែអាស្រ័យទៅលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដ្បិត«ព្រះទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៨) សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បូជាខ្លួន គឺជាប្រេងដែលត្រូវដាក់ទៅលើទំនាក់ទំនងរវាងប្ដីប្រពន្ធ ហើយរវាងឪពុកម្ដាយនិងកូន។—កូរិនថូសទី១ ១៣:៤-៨; អេភេសូរ ៥:២៨, ២៩, ៣៣; ៦:៤; កូល៉ុស ៣:១៨, ២១
៨, ៩. (ក) ជួនកាល អាចកើតមានស្ថានការណ៍យ៉ាងណាខ្លះ ក្នុងផ្ទះគ្រីស្ទាន? (ខ) តើព្រះគម្ពីរឲ្យសេចក្ដីទូន្មានត្រឹមត្រូវអ្វី អំពីរឿងនេះ?
៨ យើងប្រហែលជាគិតថា ការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះ ជាការស្វ័យប្រវត្តក្នុងគ្រួសារគ្រីស្ទាន។ ក៏ប៉ុន្តែ សូមសារភាពថា សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនសូវឃើញមានច្រើនទេ ក្នុងផ្ទះគ្រីស្ទានខ្លះ។ នៅឯសាលព្រះរាជាណាចក្រ មើលទៅឃើញការសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់ច្រើនមែន តែនៅឯផ្ទះវិញ ភាពបរិសុទ្ធរបស់យើងរសាយចេញទៅយ៉ាងស្រួល។ នៅពេលនោះ យើងប្រហែលជាភ្លេចថា ប្រពន្ធរបស់យើង ជាបងប្អូនស្រីគ្រីស្ទាន ឬប្ដីរបស់យើង ជាបងប្អូនប្រុសដដែល (ហើយគាត់ប្រហែលជាអ្នកងារជំនួយ ឬអ្នកចាស់ទុំម្នាក់) ដែលហាក់ដូចជាមានការគោរពច្រើននៅឯសាលព្រះរាជាណាចក្រ។ យើងទៅជាមួម៉ៅ ហើយអាចឈ្លោះប្រកែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំងក៏មាន។ ការរស់នៅជាមនុស្សដែលមានខ្នាតពីរអាចជ្រាបចូលក្នុងជីវិតរបស់យើង ដែលលែងមានទំនាក់ទំនងជាប្ដីប្រពន្ធដូចព្រះគ្រីស្ទទៀត គ្រាន់តែជាបុរសនិងស្ត្រីដែលមិនចុះសម្រុងគ្នា។ ពួកគេភ្លេចថា បរិយាការនៅក្នុងផ្ទះ គួរតែបរិសុទ្ធ។ ប្រហែលជាគេចាប់ផ្ដើមនិយាយដូចមនុស្សខាងលោកីយ៍នេះ។ រួច ពាក្យផ្លែផ្កាគ្នា ក៏អាចចេញពីមាត់ដោយស្រួល!—សុភាសិត ១២:១៨; ប្រៀបធៀប កិច្ចការ ១៥:៣៧-៣៩
៩ ប៉ុន្តែ ប៉ុលបានទូន្មានថា៖ «មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យអាក្រក់ណាមួយ [ភាសាក្រិក Logos sapros «ពាក្យអាស្រូវ» ដូច្នេះឥតបរិសុទ្ធ] ចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ចូរបញ្ចេញតែពាក្យណាដែលល្អៗ សំរាប់នឹងស្អាងចិត្តតាមត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបានផ្ដល់ព្រះគុណដល់អស់អ្នកដែលស្ដាប់»។ ហើយនេះសំដៅទៅអស់អ្នកស្ដាប់ទាំងអស់នៅឯផ្ទះ រួមទាំងពួកក្មេងៗដែរ។—អេភេសូរ ៤:២៩; យ៉ាកុប ៣:៨-១០
១០. តើសេចក្ដីទូន្មានអំពីភាពបរិសុទ្ធ ទាក់ទងដល់កូនយ៉ាងណា?
១០ ម្យ៉ាងទៀត គោលការណ៍ណែនាំចំពោះភាពបរិសុទ្ធនេះ ក៏សំដៅដូចគ្នាទៅពួកក្មេងៗក្នុងគ្រួសារគ្រីស្ទានដែរ។ ជាការស្រួលណាស់ចំពោះពួកគេ ក្នុងការយកត្រាប់តាមពួកម៉ាកខាងលោកីយ៍ ដោយប្រើពាក្យសំដីព្រហើននិងឥតចេះគោរព ពេលមកពីសាលារៀនវិញ! ពួកក្មេងៗអើយ ចូរកុំយកត្រាប់តាមអាកប្បកិរិយានៃពួកកុមារឥតសុជីវធម៌ ដែលបានតិះដៀលព្យាការីរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានប្រើពាក្យអាក្រក់ ដែលជាការប្រមាថមើលងាយព្រះ។ នេះជាគំរូដល់ពួកក្មេងៗដែលមិនចេះគោរពនៅសម័យទំនើបនេះ។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ២:២៣, ២៤) អ្នកមិនត្រូវប្រើពាក្យសំដីអាសអាភាសនៅតាមផ្លូវ របស់មនុស្សដែលខ្ជិល ឬគ្មានចិត្តចង់ប្រើពាក្យសំដីត្រឹមត្រូវនោះ។ ជាគ្រីស្ទាន ពាក្យសំដីរបស់យើង គួរតែបរិសុទ្ធ សុភាព កំឡាចិត្ត ទន់ភ្លន់ ហើយ«ទាំងបង់អំបិលផង»។ នេះគួរតែធ្វើឲ្យយើងខុសប្លែកពីមនុស្សឯទៀត។—កូល៉ុស ៣:៨-១០; ៤:៦
ភាពបរិសុទ្ធនិងសមាជិកគ្រួសារដែលមិនជឿ
១១. ហេតុអ្វីក៏ការបានបរិសុទ្ធ មិនមានន័យថា លើកខ្លួនឯងជាសុចរិត?
១១ កាលដែលយើងខំយកចិត្តទុកដាក់អនុវត្តភាពបរិសុទ្ធ យើងមិនគួរធ្វើឫកខ្ពស់ ឬសុចរិតជាងអ្នកណាម្នាក់ឡើយ។ ជាពិសេស ពេលទាក់ទងជាមួយសមាជិកគ្រួសារដែលមិនជឿព្រះ។ កិរិយាគ្រីស្ទានដ៏សុភាពរបស់យើង យ៉ាងហោចណាស់ អាចជួយគេឲ្យឃើញថា យើងខុសប្លែកតាមរបៀបមានប្រយោជន៍ ហើយយើងដឹងរបៀបសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់និងសេចក្ដីមេត្ដា ដូចជនសាម៉ារីដ៏ល្អម្នាក់ ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូ។—លូកា ១០:៣០-៣៧
១២. តើប្ដីឬប្រពន្ធគ្រីស្ទានអាចធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីពិតជាទីគាប់ចិត្តដល់គូរបស់គេ?
១២ ពេត្រុសបានបញ្ជាក់អំពីសារៈសំខាន់នៃការមានកិរិយាត្រឹមត្រូវ ចំពោះសមាជិកគ្រួសារដែលមិនជឿព្រះ ពេលគាត់សរសេរទៅពួកប្រពន្ធគ្រីស្ទានថា៖ «ឯពួកស្រីៗ ត្រូវចុះចូលចំពោះប្ដីខ្លួនបែបដូច្នោះដែរ ដើម្បីបើមានអ្នកណាដែលមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូល នោះប្រពន្ធនឹងទាញចិត្តមកបាន ដោយសារកិរិយាល្អក្រៅពីព្រះបន្ទូល ដោយអ្នកនោះឃើញកិរិយាបរិសុទ្ធដែលប្រពន្ធប្រព្រឹត្តយ៉ាងកោតខ្លាចដល់ព្រះ»។ ប្រពន្ធគ្រីស្ទាន (ឬ ប្ដី) អាចធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតជាទីគាប់ចិត្តដល់គូដែលមិនជឿព្រះ បើកិរិយារបស់ខ្លួន បរិសុទ្ធដោយចិត្តនិងកាយ ចេះយោគយល់ ហើយចេះគោរព។ នេះមានន័យថា គួរតែមានការផ្លាស់ប្ដូរខ្លះក្នុងការកំណត់ពេលវេលាខាងព្រះធិបតេយ្យ ដើម្បីកុំឲ្យគូដែលមិនជឿព្រះ មានអារម្មណ៍ថា គ្មានគេអើពើចំពោះខ្លួន។a—ពេត្រុសទី១ ៣:១, ២
១៣. តើតាមរបៀបណាខ្លះ ដែលអ្នកចាស់ទុំនិងអ្នកងារជំនួយ ជួនកាលអាចជួយប្ដីដែលមិនជឿព្រះ ឲ្យអបអរសេចក្ដីពិត?
១៣ ពួកអ្នកចាស់ទុំនិងពួកអ្នកងារជំនួយ អាចជួយគ្រួសារនេះបានដែរ ដោយរាប់អានប្ដីដែលមិនជឿព្រះ ពេលទៅលេងម្ដងៗ។ ដោយធ្វើយ៉ាងនេះ គាត់អាចឃើញថា ពួកស្មរបន្ទាល់ជាមនុស្សសមរម្យដូចគេដូចឯង ដែលមានការចំណូលចិត្តច្រើន គឺមិនគ្រាន់តែព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះនោះទេ។ ក្នុងករណីមួយ អ្នកចាស់ទុំម្នាក់បានចាប់ចិត្តទៅលើការស្ទូចត្រីជាកំសាន្តរបស់ប្ដីម្នាក់។ នេះចាប់បង្កើតឲ្យមានមិត្តភាពដ៏រាក់ទាក់។ ប្ដីនោះ ក្រោយមក ក៏បានក្លាយទៅជាបងប្រុសម្នាក់ដែលបានធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹក។ ក្នុងករណីមួយទៀត ប្ដីដែលមិនជឿព្រះម្នាក់ ចូលចិត្តសត្វចាបពណ៌លឿងម្យ៉ាង។ ពួកអ្នកចាស់ទុំមិនទាន់ចុះចាញ់នៅឡើយ។ អ្នកចាស់ទុំម្នាក់បានសិក្សាអំពីសត្វចាបនោះ ដើម្បីពេលដែលគាត់ជួបបុរសនេះនៅពេលក្រោយ គាត់អាចចាប់ធ្វើសន្ទនាអំពីសត្វចាបនេះ ជាមុខវិជ្ជាជំនិតរបស់ប្ដី! ដូច្នេះ ការមានភាពបរិសុទ្ធ មិនមានន័យថា ការកាន់ចិត្តគំនិតតឹងរ៉ឹងហួសហេតុ ឬមានគំនិតរាក់កំផែលនោះទេ។—កូរិនថូសទី១ ៩:២០-២៣
តើយើងអាចបានបរិសុទ្ធយ៉ាងណា ក្នុងក្រុមជំនុំ?
១៤. (ក) តើអ្វីជាវិធីមួយរបស់សាតាំង ក្នុងការបង្ខូចក្រុមជំនុំ? (ខ) តើយើងអាចទប់ទល់នឹងអន្ទាក់របស់សាតាំងយ៉ាងណា?
១៤ អារក្សសាតាំង ជាអ្នកនិយាយបង្កាច់ ពីព្រោះឈ្មោះរបស់វាជាភាសាក្រិកគឺ di·aʹbo·los មានន័យថា «អ្នកចោទ» ឬ «អ្នកនិយាយបង្កាច់»។ ការនិយាយបង្កាច់នេះ ជាជំនាញរបស់វាមួយ ហើយវាព្យាយាមប្រើជំនាញនេះនៅតាមក្រុមជំនុំ។ វិធីជំនិតរបស់វាមួយ គឺការនិយាយដើម។ តើយើងបណ្ដោយឲ្យខ្លួនយើងធ្វើតាមការបោកបញ្ឆោតរបស់វា ក្នុងកិរិយាឥតបរិសុទ្ធនេះទេ? តើនេះអាចកើតឡើងតាមរបៀបណា? គឺតាមរយៈការចាប់ផ្ដើមនិយាយដើម និយាយបន្តទៀត ឬស្ដាប់ការនិយាយដើមនោះ។ សុភាសិតចែងដោយប្រាជ្ញាថា៖ «មនុស្សវៀចវេរ គេសាបព្រោះសេចក្ដីទាស់ទែងគ្នា ហើយអ្នកបេះបួយ ក៏នាំឲ្យទាំងមិត្តសំឡាញ់យ៉ាងជិតស្និទ្ធបាក់បែកគ្នាដែរ»។ (សុភាសិត ១៦:២៨) តើមានដំណោះស្រាយអ្វី ចំពោះការនិយាយដើមនិងការនិយាយបង្កាច់នេះ? យើងត្រូវតែលៃលកយ៉ាងណា ឲ្យពាក្យសំដីរបស់យើងជាការកំឡាចិត្តនិងអាស្រ័យលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ជានិច្ច។ បើយើងសំឡឹងមើលតែគុណសម្បត្ដិល្អៗ ជាជាងគុណវិបត្ដិនៃបងប្អូនរបស់យើង នោះយើងនឹងនិយាយតែសេចក្ដីល្អនិងសេចក្ដីខាងវិញ្ញាណជាមួយគ្នា។ សូមចងចាំថា ការនិយាយរិះគន់ ជាការស្រួលណាស់។ ហើយបុគ្គលដែលនិយាយដើមគេប្រាប់អ្នក ក៏អាចនិយាយដើមអ្នកប្រាប់គេដែរ!—ធីម៉ូថេទី១ ៥:១៣; ទីតុស ២:៣
១៥. តើគុណសម្បត្ដិដូចព្រះគ្រីស្ទអ្វីខ្លះ ដែលនឹងជួយរក្សាមនុស្សទាំងអស់ក្នុងក្រុមជំនុំឲ្យបានបរិសុទ្ធ?
១៥ ដើម្បីរក្សាក្រុមជំនុំឲ្យបានបរិសុទ្ធ យើងទាំងអស់គ្នា ត្រូវតែមានគំនិតនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយយើងដឹងថា គុណសម្បត្ដិដ៏ធំមួយរបស់ទ្រង់គឺ សេចក្ដីស្រឡាញ់។ ដូច្នេះហើយបានជាប៉ុលដាស់តឿនពួកកូល៉ុស ឲ្យមានចិត្តមេត្ដាករុណាដូចព្រះគ្រីស្ទ៖ «ដូច្នេះ ចូរប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្ដួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត នឹងចិត្តអត់ធ្មត់ ទុកដូចជាពួកអ្នករើសតាំង ដែលបរិសុទ្ធ ហើយស្ងួនភ្ងាដល់ព្រះចុះ . . . ទាំងអត់ទោសទៅវិញទៅមក . . . ចូរបន្ថែមទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ថែមទៀត ជាចំណងនៃសេចក្ដីគ្រប់ល័ក្ខណ៍»។ រួចគាត់បន្ថែមទៀតថា៖ «ចូរឲ្យសេចក្ដីមេត្រីរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ត្រួតត្រានៅក្នុងចិត្ត»។ ដោយមានគំនិតចេះអត់ទោសគ្នាទៅវិញទៅមកបែបនេះ យើងច្បាស់ជាអាចរក្សាឯកភាពនិងភាពបរិសុទ្ធក្នុងក្រុមជំនុំជាមិនខាន។—កូល៉ុស ៣:១២-១៥
តើយើងសម្ដែងភាពបរិសុទ្ធក្នុងទីលំនៅជិតខាងយើងទេ?
១៦. ហេតុអ្វីក៏ការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធរបស់យើង គួរតែជាការថ្វាយបង្គំដ៏សប្បាយ?
១៦ ចុះអ្នកជិតខាងយើងនោះយ៉ាងណាដែរ? តើគេមើលមកយើងយ៉ាងណា? តើយើងបញ្ចេញឲ្យឃើញអំណរនៃសេចក្ដីពិត ឬក៏យើងធ្វើឲ្យឃើញដូចជាបន្ទុកទៅវិញ? បើយើងជាបរិសុទ្ធ ដូចព្រះយេហូវ៉ាដែរ នោះនឹងឃើញជាក់ស្តែងក្នុងពាក្យសំដីនិងកិរិយាប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ នេះគួរតែបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់ថា ការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធរបស់យើង គឺជាការថ្វាយបង្គំដ៏សប្បាយ។ ហេតុអ្វីក៏ដូច្នេះ? ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដ៏សប្បាយ ហើយទ្រង់ចង់ឲ្យពួកអ្នកថ្វាយបង្គំទ្រង់សប្បាយដែរ។ ដូច្នេះ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើង អាចនិយាយអំពីប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះនៅសម័យបុរាណថា៖ «សាសន៍ណាដែលយកព្រះយេហូវ៉ាទុកជាព្រះរបស់ខ្លួន នោះសប្បាយហើយ»! តើយើងមានការសប្បាយនេះទេ? តើកូនរបស់យើងសប្បាយចិត្តទេ នៅក្នុងចំណោមប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា នៅឯសាលព្រះរាជាណាចក្រនិងនៅឯទីសន្និបាត?—ទំនុកដំកើង ៨៩:១៥, ១៦; ១៤៤:១៥ខ
១៧. តើយើងអាចធ្វើការមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ ដើម្បីបង្ហាញថា យើងមានភាពបរិសុទ្ធត្រឹមត្រូវ?
១៧ យើងអាចសម្ដែងការថ្លឹងថ្លែងចំពោះការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធរបស់យើង ដោយចេះមានគតិនៃសហប្រតិបត្ដិការនិងចេះមានចិត្តសប្បុរសដល់អ្នកជិតខាង។ ជួនកាល ពួកអ្នកជិតខាងត្រូវតែរួមកម្លាំងជាមួយគ្នា ប្រហែលជាជួយបោសសំអាតទីលំនៅជិតខាង ឬនៅក្នុងប្រទេសខ្លះ ជួយជួសជុលថ្នល់និងវិថីផ្សេងៗ។ ក្នុងករណីនេះ ភាពបរិសុទ្ធរបស់យើងអាចឃើញមានក្នុងរបៀបដែលយើងថែរក្សាសួនច្បារ ទីធ្លា ឬកម្មសិទ្ធិផ្សេងៗរបស់យើងដែរ។ បើសិនជាយើងទុកសំរាមចោលពាសពេញ ឬទុកឡានខូចបាក់បែកចោលក្នុងទីធ្លា ដោយឥតរៀបរយឲ្យគេឃើញ តើយើងអាចនិយាយថា យើងប្រព្រឹត្តដោយចេះគោរពដល់អ្នកជិតខាងបានទេ?—វិវរណៈ ១១:១៨
ភាពបរិសុទ្ធនៅកន្លែងធ្វើការនិងនៅសាលារៀន
១៨. (ក) តើអ្វីជាស្ថានការណ៍ដ៏លំបាក ចំពោះពួកគ្រីស្ទាននៅសព្វថ្ងៃនេះ? (ខ) តើយើងអាចមានសភាពខុសប្លែកពីលោកីយ៍យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ សាវ័កប៉ុលសរសេរទៅពួកគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងកូរិនថូសដ៏ឥតបរិសុទ្ធថា៖ «ខ្ញុំបានធ្វើសំបុត្រផ្ញើមកប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា កុំឲ្យភប់ប្រសព្វនឹងមនុស្សកំផិតឡើយ តែពាក្យនោះមិនសំដៅចំពោះមនុស្សកំផិតរបស់ផងលោកីយនេះ ឬមនុស្សលោភ មនុស្សប្លន់កំហែង ឬមនុស្សថ្វាយបង្គំរូបព្រះនោះទេ ដ្បិតបើដូច្នោះ នោះត្រូវតែចេញឲ្យផុតពីលោកីយនេះទៅ»។ (កូរិនថូសទី១ ៥:៩, ១០) នេះជាស្ថានការណ៍ដ៏លំបាកមួយសំរាប់ពួកគ្រីស្ទាន ដែលត្រូវតែចូលលាយឡំគ្នាជាមួយពួកមនុស្សឥតសីលធម៌រៀងរាល់ថ្ងៃ។ ហើយជាការសាកល្បងដ៏ធំដល់ចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ជាពិសេសក្នុងវប្បធម៌ណាដែលអនុញ្ញាត ឬបណ្ដោយឲ្យមានការជន្លជន្លេញនៃភេទ ការពុករលួយ និងសេចក្ដីឥតស្មោះត្រង់។ ក្នុងស្ថានការណ៍បែបនេះ យើងមិនត្រូវបន្ទាបបមាណីយរបស់យើង ឲ្យឃើញជា «ធម្មតា» ដល់ពួកនៅជុំវិញយើងឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ កិរិយាគ្រីស្ទានដ៏សុភាពរបស់យើងដែលខុសប្លែកពីគេ គួរតែធ្វើឲ្យយើងលេចធ្លោដល់មនុស្សដែលចេះវិនិច្ឆ័យ គឺដល់ពួកអ្នកដែលដឹងការខ្វះខាតខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន ហើយស្វែងរកអ្វីប្រសើរ។—ម៉ាថាយ ៥:៣; ពេត្រុសទី១ ៣:១៦, ១៧
១៩. (ក) តើកូនចៅមានការសាកល្បងអ្វីខ្លះ នៅសាលារៀន? (ខ) តើឪពុកម្ដាយអាចធ្វើអ្វី ដើម្បីជួយទំនុកបំរុងកូនចៅនិងកិរិយាបរិសុទ្ធរបស់គេ?
១៩ រីឯកូនចៅរបស់យើង ក៏មានជួបប្រទះការសាកល្បងជាច្រើនដែរនៅសាលារៀន។ តើអ្នកជាឪពុកម្ដាយមានដែលទៅលេងសាលាដែលកូនទៅរៀននោះទេ? តើអ្នកដឹងថា នៅទីនោះមានបរិយាការយ៉ាងណាទេ? តើអ្នកមានការទាក់ទងនឹងគ្រូបង្រៀនទេ? ហេតុអ្វីក៏សំនួរទាំងនេះ សំខាន់ម្ល៉េះ? ពីព្រោះនៅក្នុងក្រុងជាច្រើនក្នុងលោកនេះ សាលារៀនបានក្លាយទៅជាទីតាំងនៃភាពឃោរឃៅ គ្រឿងញៀន និងការសេពមេថុន។ តើឲ្យកូនរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍និងកិរិយាបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេចបាន បើពួកគេមិនបានទទួលការទំនុកបំរុងពីឪពុកម្ដាយរបស់គេផង? ប៉ុលបានទូន្មានឪពុកម្ដាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា៖ «ឱឪពុករាល់គ្នាអើយ កុំឌុកដាន់កូនចៅឡើយ ក្រែងវារសាយចិត្តចេញ»។ (កូល៉ុស ៣:២១) វិធីឌុកដាន់កូនចៅមួយ គឺជាការមិនយោគយល់ដល់បញ្ហានិងការសាកល្បងប្រចាំថ្ងៃរបស់គេ។ ដូច្នេះ ការត្រៀមខ្លួនសំរាប់សេចក្ដីល្បួងនៅឯសាលា គឺត្រូវចាប់ផ្ដើមធ្វើឡើងក្នុងផ្ទះគ្រីស្ទានដែលមានបរិយាការខាងវិញ្ញាណ។—ចោទិយកថា ៦:៦-៩; សុភាសិត ២២:៦
២០. ហេតុអ្វីក៏ភាពបរិសុទ្ធ ជាការចាំបាច់សំរាប់យើងទាំងអស់គ្នា?
២០ ជាទីបញ្ចប់ ហេតុអ្វីក៏ភាពបរិសុទ្ធ ជាការចាំបាច់សំរាប់យើងទាំងអស់គ្នា? ពីព្រោះនេះអាចជួយការពារយើងពីការឈ្លានពាននៃលោកីយ៍និងគំនិតរបស់សាតាំង។ វាជាពរសំរាប់គ្រានេះ ហើយសំរាប់អនាគតផង។ វាជួយធានារ៉ាប់រងជីវិតសំរាប់យើង គឺជាជីវិតដ៏ពិតប្រាកដនៅក្នុងពិភពលោកថ្មីនៃសេចក្ដីសុចរិត។ វាជួយយើងឲ្យទៅជាគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលចេះថ្លឹងថ្លែង ដែលគេចូលចិត្តរាប់អាន ហើយដែលប្រសប់និយាយ—គឺមិនមែនឲ្យទៅជាមនុស្សដែលនិយមហួសហេតុឥតឈប់ឈរនោះឡើយ។ បើនិយាយឲ្យខ្លីទៅ វាជួយធ្វើឲ្យយើងដូចព្រះគ្រីស្ទ។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៩
តើអ្នកចាំទេ?
◻ ហេតុអ្វីក៏ពេត្រុសចាំបាច់ទូន្មានពួកគ្រីស្ទានឲ្យបានបរិសុទ្ធ?
◻ ហេតុអ្វីក៏ការដឹកនាំជីវិតបរិសុទ្ធ មិនជាការស្រួលនោះ?
◻ តើយើងម្នាក់ៗអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយចំរើនភាពបរិសុទ្ធក្នុងគ្រួសារ?
◻ ដើម្បីឲ្យក្រុមជំនុំបានបរិសុទ្ធ តើយើងត្រូវតែចៀសចេញពីកិរិយាឥតបរិសុទ្ធអ្វីខ្លះ?
◻ តើយើងអាចរក្សាឲ្យបានបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច នៅកន្លែងធ្វើការនិងនៅសាលា?
[កំណត់សម្គាល់]
a បើចង់បានពត៌មានថែមទៀត ចំពោះទំនាក់ទំនងដ៏ប៉ិនប្រសប់ជាមួយគូដែលមិនជឿព្រះ សូមមើលទស្សនាវដ្ដី ប៉មយាម ខែសីហា ទី១៥ ១៩៩០ «សូមកុំខានយកចិត្តទុកដាក់នឹងប្ដីប្រពន្ធរបស់អ្នក» ទំព័រ ២០-២ និងខែកញ្ញា ទី១ ១៩៨៨ ទំព័រ ២៤-៥ វគ្គ ២០-២ (ជាភាសាអង់គ្លេស)
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦, ១៧]
ជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា យើងគួរតែសប្បាយចិត្តបំរើព្រះនិងធ្វើសកម្មភាពផ្សេងៗទៀត