ការផ្ដល់ជំនួយក្នុងកាលមានមហន្តរាយ
ការខំខ្នះខ្នែងរបស់មនុស្សក្នុងការផ្ដល់ជំនួយក្នុងកាលមានមហន្តរាយ គឺប្រាកដជាគួរឲ្យសរសើរមែន។ កម្មវិធីជំនួយជាច្រើនបានជួយកសាងផ្ទះសម្បែង បង្រួបបង្រួមគ្រួសារ ហើយសំខាន់ជាងគេបង្អស់ គឺបានសង្គ្រោះជីវិត។
នៅពេលមានមហន្តរាយ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លៀតយកប្រយោជន៍—ហើយមានអំណរគុណចំពោះ—ស្បៀងផ្សេងៗ ដែលផ្ដល់ឲ្យតាមរយៈកម្មវិធីជំនួយដែលឥតទាក់ទងសាសនា។ នៅពេលដដែលនេះ ពួកគេមានកាតព្វកិច្ចពីព្រះគម្ពីរឲ្យ«ធ្វើល្អដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយគឺដល់ពួកអ្នកជឿជាដើម»។ (កាឡាទី ៦:១០) ត្រូវហើយ ពួកស្មរបន្ទាល់មានអារម្មណ៍ថាពួកគេជាសាច់ញាតិ ដែលចាត់ទុកគ្នាឯងជា«គ្រួសារ»។ ដូច្នេះហើយបានជាពួកគេហៅគ្នាទៅវិញទៅមកថា«បងប្អូនប្រុស» និង «បងប្អូនស្រី»។—ប្រៀបធៀប ម៉ាកុស ៣:៣១-៣៥; ភីលេម៉ូន ១, ២
ដូច្នេះ នៅពេលមានមហន្តរាយនៅក្នុងដំបន់ជិតខាង ពួកអ្នកចាស់ទុំពីក្រុមជំនុំទាំងឡាយនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ខំប្រឹងរកសមាជិកក្រុមជំនុំនៅកន្លែងណាឬត្រូវការអ្វីខ្លះ ហើយរៀបចំចាត់ចែងជំនួយ។ សូមពិចារណានូវហេតុការណ៍ពិតនេះ ក្នុងក្រុងអាក្រាប្រទេសហ្គាណា សែន អែនជីឡូ ស.អ.រ និងក្រុងកូបេ ប្រទេសជប៉ុន។
ក្រុងអាក្រា—«សម័យណូអេដ៏តូចមួយ»
ភ្លៀងចាប់ផ្ដើមធ្លាក់ប្រហែលនៅម៉ោង ១១ យប់ ហើយបានបន្តធ្លាក់ឥតឈប់ឈរអស់រយៈជាច្រើនម៉ោង។ ចន ស៊ូម៉ាស៊ី ជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ក្នុងក្រុងអាក្រា និយាយថា៖ «ដោយសារភ្លៀងយ៉ាងខ្លាំង គ្រួសាររបស់ខ្ញុំដេកមិនលក់ទេ»។ សារពត៌មាន រូបភាពប្រចាំថ្ងៃ ហៅទឹកជំនន់នេះថា«សម័យណូអេដ៏តូចមួយ»។ ចន និយាយទៀតថា៖ «យើងបានខំយករបស់មានតម្លៃទៅខាងលើ ប៉ុន្តែកាលដែលយើងបើកទ្វារទៅជណ្ដើរនោះ ទឹកជន់ក៏ជ្រាបចូលយ៉ាងលឿន»។
ពួកអាជ្ញាធរបានរោទ៍ស៊ៀរ៉ែនប្រាប់ឲ្យជម្លៀស ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរខ្លាចពួកចោរមកចូលលួចផ្ទះ—ទោះបីជាមានទឹកពេញក៏ដោយ—។ មនុស្សខ្លះមិនអាចចាកចេញបានទេ ទោះជាគេចង់ទៅក៏ដោយ។ ក្មេងស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ផូលីណា និយាយថា៖ «ម្ដាយខ្ញុំនិងខ្ញុំបើកទ្វារចេញពីផ្ទះមិនបានទេ។ ទឹកកាន់តែឡើងយ៉ាងលឿន ដូច្នេះ យើងក៏បានឈរកាន់ផ្ទោងដំបូល។ នៅទីបំផុត ប្រហែលជានៅម៉ោងប្រាំព្រឹក អ្នកជិតខាងបានមកសង្គ្រោះយើង»។
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចាប់ផ្ដើមធ្វើការភ្លាម កាលដែលអាចធ្វើទៅបាន។ បងស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ប៊ីទ្រីស រៀបរាប់ថា៖ «ពួកអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំបានចាប់ផ្ដើមស៊ើបសួររកយើង ហើយពួកគេបានរកឃើញយើងនៅឯផ្ទះនៃស្មរបន្ទាល់គ្នីគ្នា ដែលយើងបានទៅជ្រក។ គ្រាន់តែបីថ្ងៃក្រោយពីទឹកជំនន់ ពួកអ្នកចាស់ទុំនិងពួកសមាជិកក្មេងៗបានមកជួយយើង ហើយបានជញ្ជូនយកភក់ចេញពីខាងក្នុងនិងខាងក្រៅផ្ទះរបស់យើង។ សមាគមប៉មយាមបានផ្ដល់ឲ្យម្សៅសាប៊ូ ថ្នាំរម្ងាប់មេរោគ ថ្នាំលាប គ្រែ ភួយ ក្រណាត់ និងសំលៀកបំពាក់សំរាប់កូនក្មេង។ សមាគមប៉មយាមបានបញ្ជូនជំនួយឲ្យយើងបីបួនថ្ងៃ។ ខ្ញុំមានចិត្តស្ងើចណាស់»!
ចន ស៊ូម៉ាស៊ី រាយការណ៍ថា៖ «ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកអ្នកម្ចាស់ផ្ទះឯទៀតថា សមាគមប៉មយាមផ្ញើម្សៅសាប៊ូនិងថ្នាំរម្ងាប់មេរោគ—ដែលមានគ្រប់គ្រាន់សំរាប់លាងសំអាតផ្ទះទាំងមូល ហើយមនុស្សប្រមាណ៤០នាក់បានជួយបោសសំអាត។ ខ្ញុំបានឲ្យម្សៅសាប៊ូដល់អ្នកជិតខាង ព្រមទាំងឲ្យបុគ្គលម្នាក់ដែលជាបព្វជិតម្នាក់នៃព្រះវិហារក្នុងតំបន់។ ពីដើមអ្នកធ្វើការជាមួយខ្ញុំបានយល់ច្រឡំថា ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់តែបងប្អូនរបស់គេប៉ុណ្ណោះ»។
បងប្អូនប្រុសស្រីគ្រីស្ទានបានអបអរយ៉ាងខ្លាំងនូវជំនួយដ៏ជាទីស្រឡាញ់ដែលគេបានទទួល។ បងប្រុសស៊ូម៉ាស៊ីនិយាយបញ្ចប់ថា៖ «ទោះបីជារបស់ដែលខ្ញុំបានបាត់បង់ក្នុងទឹកជំនន់មានតម្លៃជាងជំនួយក៏ដោយ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំនិងខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា របៀបដែលសមាគមមើលថែរក្សាយើង គឺមានផលប្រយោជន៍លើសលុបជាងអ្វីដែលយើងបាត់បង់ទៅទៀត»។
សែន អែនជីឡូ—«វាឮដូចជាទីបញ្ចប់នៃលោកីយ៍»
ខ្យល់គួចដែលបានបំផ្លិចបំផ្លាញសែន អែនជីឡូ នៅថ្ងៃទី២៨ ខែឧសភា ១៩៩៥ បានរំលើងដើមឈើ បំបាក់បង្គោលភ្លើងដែលនៅមានចរន្តអគ្គីសនីនៅតាមថ្នល់។ កម្លាំងខ្យល់បានបក់ឡើងដល់១៦០ គូឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង ដែលធ្វើឲ្យបាក់បែកអាគារសាធារណៈជាច្រើន។ ផ្ទះជាង២០.០០០ខ្នងឥតមានភ្លើងអគ្គីសនី។ រួចមក ក៏ធ្លាក់ព្រិល។ សារពត៌មានធាតុអាកាសជាតិបានរាយការណ៍ថា «ព្រិលធ្លាក់ធំប៉ិនបាល់ហ្គុលហ្វ៍» រួចមកមាន «ព្រិលប៉ិនបាល់តូច» ហើយនៅទីបំផុតមាន«ព្រិលប៉ិនក្រូចថ្លុង»។ ការធ្លាក់ព្រិលនេះមានសម្លេងថ្លង់ណាស់។ អ្នកស្រុកម្នាក់បាននិយាយថា៖ «វាឮដូចជាទីបញ្ចប់នៃលោកីយ៍»។
ក្រោយពីព្យុះ ក៏មានការស្ងប់ស្ងៀម។ បន្ដិចម្ដងៗ មនុស្សបានចេញពីផ្ទះបាក់បែករបស់គេ ដើម្បីពិនិត្យមើលការហិនហោច។ ដើមឈើដែលមិនរលំ គឺឥតមានស្លឹកទេ។ ផ្ទះមើលទៅហាក់ដូចជាបានរបកអស់រលីង។ នៅកន្លែងខ្លះ គឺមានគំនរព្រិលរហូតដល់មួយម៉ែត្រ។ បង្អួចផ្ទះនិងឡានរាប់ពាន់ត្រូវបានហិនហោចដោយសារព្យុះ ហើយដុំកញ្ចក់ក៏មានដូចព្រិលតាមថ្នល់នោះដែរ។ ស្ត្រីម្នាក់និយាយថា៖ «នៅពេលដែលខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានអង្គុយក្នុងឡានរបស់ខ្ញុំហើយយំតែម្ដង។ ខ្ញុំមិនអាចទប់ចិត្តបានទេ ព្រោះមានការហិនហោចច្រើនណាស់»។
កម្មវិធីជំនួយនិងមន្ទីរពេទ្យបានផ្ដល់ជំនួយលុយកាក់ សម្ភារៈសំណង់ ការព្យាបាល និងការឲ្យឱវាទយ៉ាងរហ័ស។ ជាការគួរឲ្យសរសើរណាស់ មនុស្សជាច្រើនដែលជាអ្នករងគ្រោះនៃព្យុះ បានខំជួយអ្នកដទៃអស់ពីសមត្ថភាព។
ក្រុមជំនុំទាំងឡាយនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់វិធានការដែរ។ អូប្រីយ ខុននើ ជាអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ក្នុងក្រុងសែន អែនជីឡូ រាយការណ៍ថា៖ «នៅពេលដែលព្យុះបានឈប់ភ្លាម យើងបានទូរស័ព្ទសួរសុខទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងបានជួយគ្នាហើយជួយពួកអ្នកជិតខាងរបស់យើងដែលមិនមែនជាស្មរបន្ទាល់ ដោយដាក់បង្អួច ដាក់ប្លាស្ទីកលើដំបូល ហើយជួសជុលផ្ទះឲ្យទប់ទល់នឹងធាតុអាកាស។ រួចមក យើងកត់ទុកក្នុងបញ្ជីមនុស្សទាំងអស់ក្នុងក្រុមជំនុំ ដែលផ្ទះត្រូវបានបាក់បែក។ ផ្ទះប្រមាណមួយរយខ្នងត្រូវការជួសជុល ហើយសម្ភារៈដែលបានផ្ដល់ឲ្យពីក្រៅគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ដូច្នេះ យើងទិញសម្ភារៈថែមទៀត ហើយបានរៀបចំធ្វើការភ្លាម។ បើសរុបទៅ មានស្មរបន្ទាល់១.០០០នាក់បានស្ម័គ្រចិត្តមកជួយ ដែលមានប្រហែល២៥០នាក់រៀងរាល់សប្ដាហ៍។ ពួកគេបានមកពីកន្លែងឆ្ងាយៗដែលមានចម្ងាយ៧៤០ គីឡូម៉ែត្រ។ ពួកគេខំធ្វើការដោយមិនចេះហត់ ដែលធម្មតាធ្វើក្នុងកំដៅជិត ៤០អង្សា។ សូម្បីតែបងស្រីម្នាក់ដែលមានអាយុ៧០ឆ្នាំក៏បានធ្វើការជាមួយយើងរៀងរាល់សប្ដាហ៍ លើកលែងតែមួយសប្ដាហ៍ប៉ុណ្ណោះ ដែលជាពេលដែលផ្ទះរបស់គាត់ត្រូវបានគេជួសជុល។ ហើយនៅសប្ដាហ៍នោះ នាងបានឡើងទៅលើដំបូលជួយជួសជុលដំបូលផ្ទះដែរ!
«យើងតែងតែឮពួកអ្នកឈរមើល និយាយថា ‹តើមិនជាការល្អទេឬ បើសាសនាឯទៀតអាចធ្វើដូចនេះចំពោះសមាជិករបស់គេ›? ពួកអ្នកជិតខាងមានចិត្តអស្ចារ្យ ដោយឃើញពួកស្ម័គ្រចិត្ត១០ទៅ១២នាក់ (រួមទាំងបងប្អូនស្រី) បានមកពីព្រលឹមនៅថ្ងៃសុក្រ នៅផ្ទះនៃស្មរបន្ទាល់គ្នាឯង ប្រុងប្រៀបជួសជុលឬសង់ដំបូលថ្មីទាំងមូលដោយឥតគិតថ្លៃ។ ក្នុងករណីជាច្រើន កិច្ចការត្រូវបានចប់ក្នុងតែមួយសប្ដាហ៍។ នៅពេលក្រោយមក ពួកអ្នកម៉ៅការខាងក្រៅនឹងជួសជុលដំបូល នៅពេលដែលពួកអ្នកធ្វើការរបស់យើងបានមកដល់ផ្ទះ។ យើងយកដំបូលចាស់ចេញ ហើយសង់ដំបូលជាថ្មីមួយទៀត ហើយបោសសំអាតទីធ្លាក្រោយផ្ទះយ៉ាងស្អាត មុនពួកម៉ៅការបានធ្វើចប់កិច្ចការរបស់គេ។ ជួនកាលពួកគេបានឈប់កិច្ចការរបស់គេ ដើម្បីមើលយើង»!
បងប្រុស ខុននើ និយាយបញ្ចប់ថា៖ «យើងរាល់គ្នានឹងនឹកដល់ការពិសោធនេះណាស់។ យើងបានស្គាល់គ្នាពីទស្សនៈផ្សេងៗ នៃការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់រាប់អានដែលមិនឃើញពីមុន។ យើងមានអារម្មណ៍ថា នេះគ្រាន់តែជាតំណាងនូវអ្វីដែលនឹងមានក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ ដោយមានបងប្អូនប្រុសស្រីជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ពីព្រោះពួកគេមានចិត្តចង់ធ្វើដូច្នេះមែន»។—ពេត្រុសទី២ ៣:១៣
ក្រុងកូបេ—«ការបាក់បែកខ្ទេចខ្ទីនៃឈើ កំបោរ និងខ្មោចមនុស្ស»
ពួកអ្នករស់នៅក្នុងក្រុងកូបេបានគិតថាគេជាអ្នកប្រុងប្រៀបខ្លួនជាស្រេច។ ប្រាកដហើយ រៀងរាល់ខែកញ្ញា ទី១ ពួកគេប្រតិបត្ដិតាមថ្ងៃបង្ការមហន្តរាយ។ កូនក្មេងសាលាហាត់រៀនអំពីការរញ្ជួយផែនដី ពួកទាហានហាត់បើកអេលីកុបទែរ ហើយក្រសួងលត់ភ្លើងយកគ្រឿងម៉ាស៊ីនកក្រើកផែនដីឲ្យជនស្ម័គ្រចិត្តរៀនហាត់ឲ្យចេះកលល្បិចសង្គ្រោះ ក្នុងបន្ទប់ប៉ិនប្រអប់ដែលញ័រញាក់ ដូចការកក្រើកផែនដីមែនទែន។ ប៉ុន្តែ នៅពេលការកក្រើកផែនដីកើតឡើងមែនទែន នៅខែមករា ថ្ងៃទី១៧ ១៩៩៥ ការប្រុងប្រៀបពីមុនទាំងប៉ុន្មានឥតមានប្រយោជន៍ឡើយ។ ដំបូលផ្ទះរាប់រយពាន់បានរលំ—ជាអ្វីមួយដែលមិនដែលមានក្នុងគ្រឿងម៉ាស៊ីននោះឡើយ។ រទេះភ្លើងបានក្រឡាប់ យន្តបថបានបាក់បែកខ្ទេចខ្ទី បំពង់ឧស្ម័ននិងទឹកត្រូវបានធ្លុះធ្លាយ ផ្ទះជាច្រើនត្រូវបានបាក់បែក ហាក់បីដូចជាធ្វើឡើងពីធុងក្រដាសអញ្ចឹង។ ទស្សនាវដ្ដី ថែម្ស បានរៀបរាប់ទស្សនីយភាពថាជា«ការបាក់បែកខ្ទេចខ្ទីនៃឈើ កំបោរ និងខ្មោចមនុស្ស»។
រួចមកភ្លើងក៏ផ្ទុះឆេះឡើង។ អាគារត្រូវបានឆេះត្រគោល កាលដែលពួកអ្នកពន្លត់ភ្លើងត្រូវបានជាប់នឹងចរាចរណ៍ជាច្រើនគីឡូម៉ែត្រ។ ហើយពេលពួកក្រុមពន្លត់ភ្លើងបានទៅដល់ ឥតមានទឹកប្រើទេ ដោយសារបំពង់ទឹកធំនៃទីក្រុងបានធ្លុះធ្លាយ។ អ្នកផ្លូវការម្នាក់និយាយថា៖ «ថ្ងៃទីមួយ គឺមានការស្លន់ទាំងស្រុងក្នុងមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ឥតអំណាចសោះ ដោយដឹងថាមានមនុស្សច្រើនណាស់ស្លាប់នៅក្រោមផ្ទះដែលកំពុងតែឆេះនោះ ហើយគ្មានអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានសោះ»។
សរុបទាំងអស់ គឺមានមនុស្សប្រមាណ៥.០០០នាក់ត្រូវបានស្លាប់ ហើយប្រហែលជាមាន៥០.០០០អាគារត្រូវបានបាក់ខ្ទេចខ្ទី។ ទីក្រុងកូបេ មានស្បៀងអាហារតែមួយភាគបីប៉ុណ្ណោះ។ ដើម្បីរកទឹកផឹក មនុស្សខ្លះទៅយកទឹកក្រខ្វក់ក្រោមបំពង់ទឹកធ្លុះធ្លាយនោះ។ មនុស្សគ្មានផ្ទះសម្បែងជាច្រើនទៅរកកន្លែងជ្រកកោន អ្នកខ្លះត្រូវបានគេចែកស្បៀងឲ្យ ដោយឲ្យអង្កដល់បុគ្គលម្នាក់តាមចំនួនតែតិចតួចប៉ុណ្ណោះក្នុងថ្ងៃនិមួយៗ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ការមិនពេញចិត្តក៏មានពាសពេញ។ បុរសម្នាក់ត្អូញត្អែរថា៖ «ពួកអាជ្ញាធរមិនបានធ្វើអ្វីសោះឡើយ។ បើយើងពឹងទៅលើពួកគេ យើងនឹងស្លាប់ដោយអត់ឃ្លានជាមិនខាន»។
ក្រុមជំនុំទាំងឡាយនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងក្រុងកូបេនិងនៅតាមតំបន់ជិតៗនោះ បានប្រុងប្រៀបខ្លួនជាស្រេច។ អ្នកបើកអេលីកុបទែរម្នាក់ ដែលបានឃើញកិច្ចការរបស់ស្មរបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួន និយាយថា៖ «ខ្ញុំបានទៅកន្លែងបាក់បែកនៅថ្ងៃនៃការកក្រើកផែនដី ហើយបានចំណាយពេលមួយអាទិត្យនៅទីនោះ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានមកដល់ជម្រកមួយ គឺមានការវឹកវរច្រើនណាស់។ គ្មានកិច្ចការជំនួយសោះឡើយ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាពួកតែមួយក្រុមគត់ដែលបានទៅឯកន្លែងនោះ ដោយខំជួយធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗ»។
ប្រាកដហើយ គឺមានកិច្ចការច្រើនណាស់។ សាលព្រះរាជាណាចក្រដប់មិនអាចប្រើបានទៀតទេ ហើយមាន៤៣០ស្មរបន្ទាល់ឥតមានផ្ទះសម្បែងរស់នៅ។ ថែមទៀតនោះ មនុស្ស១២០៦រស់នៅក្នុងផ្ទះដែលត្រូវការជួសជុល។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ មាន១៥គ្រួសារនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានស្លាប់ពីមហន្តរាយ ក៏ត្រូវការការសម្រាលទុក្ខជាខ្លាំង។
ស្មរបន្ទាល់១០០០នាក់នៅក្នុងប្រទេសបានស្ម័គ្រចិត្តចំណាយពេលវេលា ដើម្បីទៅជួយជួសជុល។ បងប្រុសម្នាក់កត់សម្គាល់ថា៖ «នៅពេលដែលយើងជួសជុលផ្ទះនៃពួកសិស្សព្រះគម្ពីរ ដែលមិនទាន់ជ្រមុជទឹកនៅឡើយ គេតែងតែសួរថា ‹តើយើងត្រូវបង់លុយប៉ុន្មានចំពោះកិច្ចការទាំងនេះ›? នៅពេលដែលយើងប្រាប់ពួកគេថា កិច្ចការទាំងនេះត្រូវបានជួយគាំទ្រដោយក្រុមជំនុំទាំងឡាយ ពួកគេថ្លែងអំណរគុណ ដោយនិយាយថា៖ ‹អ្វីៗដែលយើងបានសិក្សា ឥឡូវនេះជាការពិតមែន›»!
មនុស្សជាច្រើនរំជួលចិត្តណាស់ ចំពោះការតបឆ្លើយយ៉ាងរហ័សនិងហ្មត់ចត់របស់ស្មរបន្ទាល់ដល់មហន្តរាយ។ អ្នកបើកអេលីកុបទែរដែលយើងបានសម្រង់ពាក្យមុននេះ និយាយថា៖ «ខ្ញុំមានចិត្តអស្ចារ្យណាស់ដែលអ្នករាល់គ្នាហៅគ្នា បងប្អូនប្រុសស្រី។ ខ្ញុំបានឃើញអ្នកបានជួយគ្នាទៅវិញទៅមក អ្នករាល់គ្នាគឺពិតជាគ្រួសារមួយមែន»។
ស្មរបន្ទាល់ខ្លួនគេផ្ទាល់ក៏បានរៀនមេរៀនដ៏មានតម្លៃមួយពីការកក្រើកផែនដីនេះដែរ។ បងស្រីម្នាក់បានកត់សម្គាល់ថា៖ «ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថា បើអង្គការកាន់តែធំឡើង នោះក៏ពិបាកបង្ហាញចិត្តខ្វល់ខ្វាយដែរ។ ប៉ុន្តែ កាលដែលនាងបានទទួលការថែរក្សា នេះបានផ្លាស់ប្ដូរគំនិតរបស់នាង។ «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាមើលថែរក្សាយើង មិនគ្រាន់តែដល់អង្គការប៉ុណ្ណោះទេ តែដល់យើងរាល់គ្នាដែរ»។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ជំនួយអចិន្ត្រៃយ៍ពីមហន្តរាយគឺមាននៅខាងមុខ។
ជំនួយអចិន្ត្រៃយ៍នៅខាងមុខ!
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ារង់ចាំគ្រាដែលជីវិតរបស់មនុស្ស នឹងលែងមានមហន្តរាយមករំខាន។ ក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ មនុស្សនឹងត្រូវបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យសហប្រតិបត្ដិការជាមួយបរិយាការផែនដី។ កាលដែលមនុស្សលោកបោះបង់ចោលការប្រព្រឹត្តកំណាញ់ ពួកគេនឹងមិនធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ខាងធម្មជាតិឡើយ។
ព្រះយេហូវ៉ា—ជាអ្នកបង្កើតកម្លាំងធម្មជាតិ—នឹងធានារ៉ាប់រងថា គ្រួសារមនុស្សនិងសេចក្ដីបង្កើតនៅលើផែនដី នឹងមិនត្រូវគំរាមកំហែងពីកម្លាំងធម្មជាតិទៀតឡើយ។ រួចមក ផែនដីនឹងពិតជាសួនមនោរម្យមែន។ (អេសាយ ៦៥:១៧, ២១, ២៣; លូកា ២៣:៤៣) ទំនាយនៃវិវរណៈ ២១:៤ នឹងបានសម្រេចជាសិរីរុងរឿងថា៖ «ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ។ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ»។
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
ប៊ីទ្រី ចន (ខាងឆ្វេង) បង្ហាញនូវរបៀបដែលនាងនិងអ្នកដទៃទៀតកាន់ដៃគ្នាឆ្លងកាត់ទឹកជំនន់
[រូបភាពនៅទំព័រ៦]
កិច្ចការជំនួយក្រោយពីខ្យល់គួច