ជីវិតរបស់អ្នក—តើមានគោលបំណងយ៉ាងណា?
‹យើងមានចិត្តនាំដោយប្រាជ្ញា . . . ទាល់តែបានឃើញការណាដែលគួរឲ្យមនុស្សជាតិធ្វើនៅក្រោមមេឃអស់មួយជីវិត›។—សាស្ដា ២:៣
១, ២. ហេតុអ្វីក៏ការចូលចិត្តនឹងខ្លួនដោយត្រឹមត្រូវមិនជាការខុស?
អ្នកចូលចិត្តនឹងខ្លួនអ្នក មែនទេ? នេះជាការធម្មតាទេ។ ដូច្នេះហើយបានជាយើងញ៉ាំអាហាររៀងរាល់ថ្ងៃ ដេកពេលយើងអស់កម្លាំង ហើយចូលចិត្តលេងជាមួយពួកម៉ាក និងជាមួយអ្នកស្ងួនភ្ងា។ ជួនកាលយើងលេងល្បែងផ្សេងៗដូចជា ហែលទឹក ឬក៏ធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតដែលយើងចូលចិត្ត នេះបង្ហាញឲ្យឃើញនូវចំណូលចិត្តដ៏ថ្លឹងថ្លែងនឹងខ្លួនយើង។
២ ការចូលចិត្តនឹងខ្លួនបែបនេះ សមស្របទៅតាមអ្វីៗដែលព្រះបណ្ដាលឲ្យសាឡូម៉ូនសរសេរថា៖ «គ្មានអ្វីវិសេសដល់មនុស្សជាជាងការស៊ីហើយផឹកទេ ព្រមទាំងឲ្យចិត្តបានរីករាយសប្បាយ ដោយផលនៃការដែលខ្លួនបានធ្វើផង»។ ដោយសំអាងលើការពិសោធ សាឡូម៉ូនបានបន្ថែមទៀតថា៖ «យើងក៏បានឃើញដែរថា ការនេះមកពីព្រះហស្តនៃព្រះទេ ដ្បិតតើមានអ្នកណាអាចនឹងបរិភោគ ឬនឹងមានសេចក្ដីអំណរជាជាងយើងនេះ»?—សាស្ដា ២:២៤, ២៥
៣. តើមានសំនួរងឿងឆ្ងល់ណាខ្លះដែលមនុស្សភាគច្រើនរកចម្លើយមិនឃើញ?
៣ ប៉ុន្តែអ្នកដឹងថា ជីវិតគឺមិនគ្រាន់តែញ៉ាំ ផឹក ដេក ហើយធ្វើអំពើល្អខ្លះប៉ុណ្ណោះទេ។ យើងមានការឈឺចាប់ ការតូចចិត្ត និងកង្វល់ជាច្រើន។ ហើយយើងហាក់បីដូចជាគ្មានពេលគិតអំពីអត្ថន័យនៃជីវិតរបស់យើងឡើយ។ តើនេះពិតមែនទេចំពោះអ្នក? លោកវើម៉ូន រូយស្ទើរ៍ ជាអតីតអ្នកនិពន្ធនៃទស្សនាវដ្ដី វ៉ូល ស្ទ្រីត បន្ទាប់ពីបានសង្កេតឃើញចំណេះនិងជំនាញដ៏ជ្រៅជ្រះរបស់មនុស្សជាតិ លោកបានសរសេរដូចនេះថា «នេះជាអ្វីគួរឲ្យចម្លែកមួយ។ ក្នុងការសញ្ជឹងគិតអំពីមនុស្សជាតិ អំពីទ្វេគ្រោះរបស់មនុស្ស អំពីទីលំនៅរបស់មនុស្សក្នុងសកលលោក នោះយើងគិតមិនបានសម្រេចប៉ុន្មានទេតាំងពីដើមរៀងមក។ យើងនៅតែមិនទាន់អាចឆ្លើយសំនួរដែលថា តើយើងជាអ្នកណា ហេតុអ្វីក៏យើងនៅក្នុងលោកនេះ ហើយអ្វីទៅដែលរង់ចាំយើងនៅអនាគតនោះ»។
៤. ហេតុអ្វីក៏យើងម្នាក់ៗចង់ឲ្យចេះឆ្លើយសំនួរដែលទាក់ទងនឹងយើង?
៤ តើអ្នកនឹងឆ្លើយសំនួរទាំងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច៖ តើយើងជាអ្នកណា? ហេតុអ្វីបានជាយើងនៅទីនេះ? ហើយតើយើងមានអនាគតយ៉ាងណា? កាលពីខែកក្កដាមុននេះលោក រូយស្ទើរ៍ បានទទួលមរណភាព។ តើអ្នកគិតថានៅពេលនោះគាត់បានរកឃើញចម្លើយដ៏ជាទីស្កប់ចិត្តហើយឬ? បើនិយាយឲ្យចំទៅ តើមានវិធីណាមួយដែលយើងអាចធ្វើដូច្នេះបានទេ? ហើយតើចម្លើយដ៏ជាទីស្កប់ចិត្តនេះអាចជួយអ្នកឲ្យបានសប្បាយជាងមុន ហើយឲ្យមានជីវិតដ៏មានអត្ថន័យច្រើនយ៉ាងដូចម្ដេច? សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើល។
ប្រភពទីមួយនៃចំណេះ
៥. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរបែរទៅរកព្រះនៅពេលដែលយើងស្វែងរកចំណេះ ចំពោះសំនួរអំពីអត្ថន័យនៃជីវិត?
៥ បើសិនជាយើងពឹងពាក់ទៅលើខ្លួនឯង ក្នុងការស្វែងរកគោលបំណងនៃជីវិត នោះយើងប្រហែលជាពុំបានជោគជ័យទេ។ ដ្បិតមនុស្សប្រុសស្រីជាច្រើនក៏ពុំបានជោគជ័យដែរ សូម្បីតែចំពោះពួកអ្នកដែលមានចំណេះជ្រៅជ្រះនិងការពិសោធច្រើនក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែព្រះមិនបោះបង់យើងចោលទេ។ ព្រះអាទិទេពរបស់យើងបានប្រទានជំនួយឲ្យពួកយើង។ បើគិតមើលទៅ តើទ្រង់មិនមែនជាប្រភពដ៏ខ្ពស់បំផុតនៃចំណេះនិងប្រាជ្ញាទេឬ ដ្បិតទ្រង់ជាព្រះ «ចាប់តាំងពីអស់កល្ប រៀងទៅដល់អស់កល្បជានិច្ច» ហើយទ្រង់មានចំណេះគ្រប់សព្វអំពីសកលលោកនិងប្រវត្ដិសាស្ត្រ? (ទំនុកដំកើង ៩០:១, ២) ទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សជាតិហើយបានសង្កេតមើលការពិសោធរបស់មនុស្សទាំងអស់ ដូច្នេះយើងគួរតែស្វែងរកចំណេះពីទ្រង់ មិនមែនពីមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍នោះទេ ដែលចំណេះនិងការយល់ដឹងរបស់គេមានព្រំដែន។—ទំនុកដំកើង ១៤:១-៣; រ៉ូម ៣:១០-១២
៦. (ក) តើព្រះអាទិទេពបានប្រទានឲ្យចំណេះដែលត្រូវការជាចាំបាច់ តាមរបៀបណា? (ខ) តើសាឡូម៉ូនជាប់ទាក់ទងយ៉ាងណាក្នុងរឿងនេះ?
៦ យើងមិនសង្ឃឹមថា ព្រះអាទិទេពនឹងមានបន្ទូលប្រាប់យើងផ្ទាល់អំពីអត្ថន័យនៃជីវិតទេ ប៉ុន្តែទ្រង់បានប្រទានឲ្យប្រភពនៃចំណេះនេះ គឺពាក្យបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ (ទំនុកដំកើង ៣២:៨; ១១១:១០) ចំពោះរឿងនេះ សាស្ដាជាសៀវភៅដែលមានតម្លៃណាស់។ ព្រះបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណឲ្យជួយអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ ដើម្បីឲ្យ «ប្រាជ្ញារបស់សាឡូម៉ូនក៏លើសហួសជាងប្រាជ្ញារបស់អស់ទាំងពួកស្រុកខាងកើត»។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:៦-១២; ៤:៣០-៣៤) «ប្រាជ្ញារបស់សាឡូម៉ូន» នេះធ្វើឲ្យព្រះរាជាដែលមកធ្វើទស្សនកិច្ចនោះមានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងម្ល៉េះ ដែលព្រះនាងបានមានបន្ទូលថា ពាក់កណ្ដាលនៃប្រាជ្ញានោះពុំទាន់បានប្រាប់ឲ្យដឹងនៅឡើយ ហើយចំពោះពួកដែលស្ដាប់តាមប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ នោះនឹងបានសប្បាយរីករាយពិតមែន។a (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១០:៤-៨) តាមរយៈសាឡូម៉ូន យើងក៏អាចទទួលចំណេះ និងសុភមង្គលបានដែរពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះ ជាព្រះអាទិទេពរបស់យើង។
៧. (ក) តើសាឡូម៉ូនបានសន្និដ្ឋានយ៉ាងណាខ្លះអំពីសកម្មភាពភាគច្រើននៅក្រោមផ្ទៃមេឃ? (ខ) តើអ្វីដែលបង្ហាញអំពីការវែកញែកដ៏ពិតត្រង់របស់សាឡូម៉ូន?
៧ សាស្ដាបង្ហាញឲ្យឃើញនូវប្រាជ្ញារបស់ព្រះ ដែលមានឥទ្ធិពលលើចិត្តនិងសតិអារម្មណ៍របស់សាឡូម៉ូន។ ដោយមានពេលវេលា ធនធាន និងចំណេះច្រើន សាឡូម៉ូនបានសង្កេតមើល «គ្រប់ទាំងអស់ដែលកើតមាននៅក្រោមមេឃ»។ ទ្រង់បានសង្កេតឃើញថា សកម្មភាពភាគច្រើនគឺ«សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ទទេ ក៏ជាអសារឥតការផង»។ នេះជាការវែកញែកដែលយើងគួរតែចាំក្នុងចិត្ត កាលណាគិតអំពីគោលបំណងនៃជីវិតរបស់យើង។ (សាស្ដា ១:១៣, ១៤, ១៦) សាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលប្រាប់ការពិត។ ជាឧទាហរណ៍ សូមរំពឹងគិតអំពីពាក្យបន្ទូលរបស់ទ្រង់នៅសាស្ដា ១:១៥, ១៨។ អ្នកដឹងថា ជាច្រើនសតវត្សកន្លងមកនេះ មនុស្សបានសាកល្បងប្រើរដ្ឋាភិបាលជាច្រើនប្រភេទ ជួនកាលពួកគេបានខំព្យាយាមដោយស្មោះពីចិត្តក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាទាំងឡាយ ហើយក្នុងការចំរើនគុណភាពនៃជីវិតរបស់មនុស្ស។ តើមានរដ្ឋាភិបាលណាមួយ ដែលពិតជាបានកំចាត់ចោល «អំពើអាក្រក់» ទាំងអស់ចេញពីប្រព័ន្ធដែលឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍នេះទេ? អ្នកប្រហែលជាដឹងថា កាលណាមនុស្សមានចំណេះរឹតតែច្រើនឡើង នោះគាត់ក៏ដឹងរឹតតែច្រើនដែរ ថាមនុស្សមិនអាចកែសម្រួលរបស់ទាំងអស់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវវិញបានឡើយក្នុងជីវិតដ៏ខ្លីនេះ។ ការយល់ដឹងបែបនេះបង្កើតឲ្យមានការរសាយចិត្តដល់មនុស្សជាច្រើន ប៉ុន្តែនេះមិនចាំបាច់កើតដល់យើងទេ។
៨. តើបាតុភូតច្រំដែលអ្វីដែលមានពីយូរយារមក?
៨ ចំណុចមួយទៀតដែលយើងគួរតែពិចារណាមើល គឺជាបាតុភូតដែលមានច្រំដែលៗ ដែលមានឥទ្ធិពលមកលើយើង ដូចជាថ្ងៃរះ និងថ្ងៃលិច ឬចលនានៃខ្យល់និងទឹក។ បាតុភូតទាំងនេះមាននៅក្នុងសម័យនៃលោកម៉ូសេ សាឡូម៉ូន នីភូលៀន និងនៅសម័យជីតាទួតរបស់យើង។ ហើយក៏មាននៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ស្រដៀងគ្នានេះ «មនុស្សដំណ១កន្លងបាត់ទៅ ហើយដំណ១ទៀតកើតឡើង»។ (សាស្ដា ១:៤-៧) ពីទស្សនៈរបស់មនុស្សវិញ នោះពុំសូវមានការប្រែប្រួលច្រើនទេ។ មនុស្សនៅសម័យបុរាណនិងនៅសម័យទំនើបនេះ មានសកម្មភាព សេចក្ដីសង្ឃឹម សេចក្ដីប្រាថ្នា និងសេចក្ដីសម្រេចស្រដៀងគ្នា។ ទោះបីជាក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ មានបុគ្គលខ្លះមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្បីល្បាញ ឬមានសោភ័ណភាព ឬក៏សមត្ថភាពល្អឯក ឥឡូវនេះ តើបុគ្គលបែបនេះទៅណាអស់ហើយ? ពួកគេបានទទួលមរណភាពអស់ហើយ ហើយប្រហែលជាត្រូវបានបំភ្លេចចោលទៀត។ ទស្សនៈនេះមិនមែនដោយសារពីការភ័យខ្លាចនោះទេ។ មនុស្សភាគច្រើនមិនអាចទាំងដឹងឈ្មោះជីដូនជីតាទួតរបស់គេ ឬអាចប្រាប់ពីទីកន្លែងដែលជីដូនជីតាទួតបានកើត ឬបានកប់ផង។ ដូច្នេះ អ្នកអាចឃើញពីមូលហេតុដែលសាឡូម៉ូនបានឃើញដោយជាក់ស្តែងនូវការឥតប្រយោជន៍នៃកិច្ចការនិងកិច្ចប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស។—សាស្ដា ១:៩-១១
៩. តើការមានចំណេះអំពីស្ថានការណ៍របស់មនុស្សអាចជួយយើងយ៉ាងណា?
៩ ជាជាងធ្វើឲ្យយើងរសាយចិត្ត ចំណេះរបស់ព្រះអំពីស្ថានការណ៍របស់មនុស្ស អាចមានផលប្រយោជន៍ដល់យើង អាចធ្វើឲ្យយើងជៀសវាងដាក់តម្លៃទៅលើគោលដៅ ឬសកម្មភាពណាមួយដែលបន្ដិចទៀតនឹងវិនាសសាបសូន្យ ហើយនឹងត្រូវគេបំភ្លេចចោល។ ចំណេះរបស់ព្រះគួរតែជួយយើងឲ្យវែកញែកមើលផលប្រយោជន៍ដែលយើងទទួលពីជីវិត ហើយអ្វីៗដែលយើងខំព្យាយាមសម្រេច។ ជាឧទាហរណ៍ ជាជាងនៅម្នាក់ឯងដូចតាបស យើងអាចមានការសប្បាយរីករាយក្នុងការបរិភោគឬផឹកដោយចេះថ្លឹងថ្លែង។ (សាស្ដា ២:២៤) ហើយសូមចាំមើលថា សាឡូម៉ូនបានធ្វើសេចក្ដីសន្និដ្ឋានអំពីស្ថានការណ៍របស់មនុស្សដែលប្រកបដោយការល្អនិងសុទិដ្ឋិនិយម។ ជាសង្ខេប សេចក្ដីសន្និដ្ឋាននេះ គឺថាយើងគួរតែមានចិត្តអបអរយ៉ាងជ្រៅនូវទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះអាទិទេព ដែលទ្រង់អាចជួយយើងឲ្យមានសុភមង្គលអចិន្ត្រៃយ៍ និងឲ្យមានអនាគតដ៏មានគោលបំណង។ សាឡូម៉ូនបញ្ជាក់ថា៖ «សេចក្ដីនេះចប់តែប៉ុណ្ណេះ ទាំងអស់បានសំដែងទុកហើយ ដូច្នេះ ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយកាន់តាមបញ្ញត្តទ្រង់ចុះ ដ្បិតប៉ុណ្ណេះឯងជាកិច្ចទាំងមូលដែលមនុស្សត្រូវធ្វើ»។—សាស្ដា ១២:១៣
គោលបំណងនៃជីវិតពីការពិចារណាមើលចក្រជីវិត
១០. តើតាមរបៀបណាដែលសាឡូម៉ូនប្រៀបធៀបសត្វនិងមនុស្ស?
១០ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះដែលបង្ហាញឲ្យឃើញនៅក្នុងសាស្ដា អាចជួយយើងឲ្យពិចារណាមើលគោលបំណងនៃជីវិតថែមទៀត។ តើតាមរបៀបណា? ចំពោះរឿងនេះ សាឡូម៉ូនបានយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងទៅលើសេចក្ដីពិតឯទៀត ដែលយើងប្រហែលជាមិនសូវគិតអំពីនោះ។ នេះគឺជាសេចក្ដីពិតដែលមានភាពស្រដៀងគ្នារវាងមនុស្សនិងសត្វ។ ព្រះយេស៊ូបានប្រៀបធៀបពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ទៅនឹងចៀម តែធម្មតាមនុស្សមិនចូលចិត្តប្រៀបធៀបខ្លួនគេទៅនឹងសត្វឡើយ។ (យ៉ូហាន ១០:១១-១៦) ក៏ប៉ុន្តែសាឡូម៉ូនបង្ហាញឲ្យឃើញការពិតដែលមិនអាចបដិសេធបាននេះថា៖ «ព្រះទ្រង់ចង់ល្បងលគេ ហើយឲ្យគេយល់ឃើញថា ខ្លួនគេជាសត្វតិរច្ឆានទេ ពីព្រោះការដែលកើតដល់មនុស្សជាតិ នោះក៏កើតដល់សត្វតិរច្ឆានដែរ មានការដដែលកើតដល់ទាំង២ពួក ពួក១ស្លាប់យ៉ាងណា ពួក១ទៀតក៏ស្លាប់យ៉ាងនោះ . . . ហើយមនុស្សមិនវិសេសជាងសត្វទេ ដ្បិតគ្រប់ទាំងអស់សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ទទេ . . . ទាំងអស់កើតមកពីធូលីដី ហើយត្រូវត្រឡប់ទៅឯធូលីដីវិញទៀត»។—សាស្ដា ៣:១៨-២០
១១. (ក) តើអាចរៀបរាប់អំពីចក្រជីវិតនៃសត្វមួយតាមរបៀបណា? (ខ) តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាអំពីការវែកញែកបែបនេះ?
១១ សូមគិតអំពីសត្វណាមួយដែលអ្នកចូលចិត្តមើល ប្រហែលជាសត្វទន្សាយ។ (ចោទិយកថា ១៤:៧; ទំនុកដំកើង ១០៤:១៨; សុភាសិត ៣០:២៦) ឬអ្នកអាចគិតអំពីសត្វកំប្រុក ជាសត្វដែលមានជាង៣០០ប្រភេទនៅជុំវិញពិភពលោក។ តើអ្វីជាចក្រជីវិតរបស់វា? បន្ទាប់ពីវាបានកើតមក ម្ដាយរបស់វាបានមើលថែរក្សាវាអស់រយៈជាច្រើនសប្ដាហ៍។ មិនយូរប៉ុន្មានវាដុះមានរោម ហើយអាចចេញពីសំបុក។ អ្នកអាចឃើញវារត់ត្របាញ់ជើងចុះឡើង ដើម្បីស្វែងរកចំណីអាហារ។ ប៉ុន្តែអ្នកតែងតែឃើញវាប្រឡែងលេង សប្បាយនឹងវ័យក្មេងរបស់វា។ បន្ទាប់ពីបានធំលូតលាស់បានមួយឆ្នាំហើយ វានឹងស្វែងរកគូរបស់វា។ បន្ទាប់មកវាត្រូវតែធ្វើសំបុកឬរូងមួយ ហើយត្រូវថែរក្សាមើលកូនចៅវា។ បើសិនជាវារកបានផ្លែឈើតូចៗ គ្រាប់ផ្លែឈើ និងគ្រាប់ពូជបានគ្រប់គ្រាន់ នោះគ្រួសារសត្វកំប្រុកអាចធំធាត់កន្ទ្រល ហើយមានពេលសំរាប់ពង្រីកគ្រួសាររបស់វា។ ប៉ុន្តែក្នុងរវាងតែពីរបីឆ្នាំ សត្វនោះនឹងក្លាយទៅជាចាស់ ហើយអាចមានគ្រោះថ្នាក់និងជម្ងឺច្រើន។ ប្រហែលដល់អាយុដប់ឆ្នាំ នោះវានឹងស្លាប់។ គឺមានភាពខុសគ្នាបន្ដិចបន្តួចរវាងពូជសត្វកំប្រុកផ្សេងៗ ប៉ុន្តែជាទូទៅ នេះហើយជាចក្រជីវិតរបស់វា។
១២. (ក) បើនិយាយឲ្យត្រង់ទៅ ហេតុអ្វីក៏ចក្រជីវិតនៃមនុស្សជាច្រើនប្រៀបដូចនឹងចក្រជីវិតរបស់សត្វសាមញ្ញ? (ខ) តើយើងអាចគិតអំពីអ្វី ពេលដែលយើងឃើញសត្វណាមួយ?
១២ មនុស្សភាគច្រើនមិនជំទាស់ចំពោះចក្រជីវិតនៃសត្វបែបនេះទេ ហើយគេក៏មិនសង្ឃឹមថា សត្វកំប្រុកចេះគិតវែងឆ្ងាយអំពីគោលបំណងនៃជីវិតរបស់វាដែរ។ ប៉ុន្តែ ជីវិតរបស់មនុស្សក៏មិនខុសគ្នាពីសត្វដែរ មែនទេ? ពួកគេបានកើតមក ហើយត្រូវបានមើលថែរក្សាកាលនៅជាកូនង៉ែត។ ពួកគេបរិភោគ ធាត់ធំឡើង ហើយលេងដូចកូនក្មេង។ មិនយូរប៉ុន្មានគេបានធំឡើងទៅជាមនុស្សពេញវ័យ ហើយត្រូវរកគូស្រករ កន្លែងរស់នៅ និងរបៀបចិញ្ចឹមជីវិត។ បើសិនជាគេបានជោគជ័យ គេអាចបានធំធាត់ អាចពង្រីកក្រុមគ្រួសារ(សំបុក)របស់គេ ហើយអាចបង្កើតឲ្យមានកូនចៅច្រើនទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែពេលវេលានោះកន្លងទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយគេក៏បានទៅជាចាស់ជរា។ បន្ទាប់ពីរស់នៅបាន៧០ឬ៨០ឆ្នាំ គេប្រហែលជាស្លាប់ទៅ ហើយនេះជាឆ្នាំដែលពេញទៅដោយ «ការនឿយលំបាក នឹងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយ»។ (ទំនុកដំកើង ៩០:៩, ១០, ១២) អ្នកអាចគិតអំពីហេតុការណ៍ពិតដ៏ស្រគត់ស្រគំទាំងនេះ ពេលអ្នកឃើញសត្វកំប្រុកណាមួយ (ឬសត្វណាផ្សេងទៀត ក្នុងគំនិតរបស់អ្នក)។
១៣. តើអ្វីជាលទ្ធផលចុងបំផុតដែលមនុស្សនិងសត្វទាំងពីរត្រូវទទួល?
១៣ អ្នកអាចឃើញពីមូលហេតុដែលសាឡូម៉ូនបានប្រៀបធៀបជីវិតរបស់មនុស្សទៅនឹងសត្វ។ ទ្រង់បានសរសេរថា៖ «មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់ មានពេលសំរាប់កើតមក នឹងពេលសំរាប់ស្លាប់ទៅ»។ សេចក្ដីស្លាប់នោះ ដែលជាទីចុងបញ្ចប់ គឺមានដូចគ្នាចំពោះមនុស្សនិងសត្វ «ពួក១ស្លាប់យ៉ាងណា ពួក១ទៀតក៏ស្លាប់យ៉ាងនោះ»។ ទ្រង់បានបន្ថែមទៀតថា៖ «ទាំងអស់កើតមកពីធូលីដី ហើយត្រូវត្រឡប់ទៅឯធូលីដីវិញ»។—សាស្ដា ៣:១, ២, ១៩, ២០
១៤. តើមនុស្សខ្លះខំកែប្រែចក្រជីវិតធម្មតារបស់គេយ៉ាងដូចម្ដេច ប៉ុន្តែ តើមានលទ្ធផលអ្វី?
១៤ យើងមិនត្រូវចាត់ទុកការវែកញែកដ៏ពិតប្រាកដនេះ ជាគំនិតដែលធ្វើឲ្យបាក់ទឹកចិត្តនោះឡើយ។ ពិតមែនហើយ មានអ្នកខ្លះខំព្យាយាមកែប្រែស្ថានការណ៍របស់គេ ដោយខំធ្វើការច្រើនដើម្បីឲ្យមានទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើនជាងទ្រព្យសម្បត្ដិដែលឪពុកម្ដាយរបស់គេធ្លាប់មាន។ ពួកគេប្រហែលជាខំរៀនសូត្រឲ្យបានច្រើនឆ្នាំ ដើម្បីឲ្យអាចមានកំរិតជីវភាពខ្ពង់ខ្ពស់ កាលដែលគេខំពង្រីកការយល់ដឹងរបស់គេអំពីជីវិត។ ឬប្រហែលជាគេខំយកចិត្តទុកដាក់នឹងការហាត់ប្រាណ ឬក៏ការតមចំណីអាហារ ដើម្បីឲ្យបានទទួលសុខភាពល្អប្រសើរ និងឲ្យបានទទួលជីវិតយឺនយូរ។ កិច្ចប្រឹងប្រែងទាំងនេះ អាចនាំឲ្យមានផលប្រយោជន៍ខ្លះៗមែន។ ប៉ុន្តែ តើធ្វើដូចម្ដេចឲ្យយើងអាចដឹងជាប្រាកដថា កិច្ចប្រឹងប្រែងនេះនឹងនាំឲ្យបានជោគជ័យនោះ? បើអាចនាំឲ្យបានជោគជ័យមែន តើបានប៉ុន្មានឆ្នាំទៅ?
១៥. តើអ្វីជាការវែកញែកត្រង់ៗនូវជីវិតរបស់មនុស្សជាច្រើនដែលរាប់ជាការបាន?
១៥ សាឡូម៉ូនបានសួរថា៖ «មានសេចក្ដីជាច្រើនមុខ ដែលនាំឲ្យការឥតប្រយោជន៍ចំរើនកើតឡើង ដូច្នេះ តើមនុស្សបានផលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ? ដ្បិតតើមានអ្នកណាដឹងពីអ្វីៗដែលល្អ សំរាប់ដល់មនុស្សក្នុងជីវិតនេះ គឺក្នុងអស់ទាំងថ្ងៃនៃអាយុដ៏ឥតប្រយោជន៍ ដែលរស់នៅដូចជាស្រមោលនេះ? ដ្បិតតើអ្នកណាអាចនឹងប្រាប់ដល់មនុស្សបាន អំពីអ្វីៗដែលនឹងកើតមកក្រោយខ្លួននៅក្រោមថ្ងៃនេះ»? (សាស្ដា ៦:១១, ១២) ដោយសារសេចក្ដីស្លាប់បញ្ចប់កិច្ចប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស តើពិតជាមានផលប្រយោជន៍ច្រើនឬ ក្នុងការខំស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើន ឬក្នុងការខំរៀនសូត្របានច្រើនឆ្នាំដើម្បីឲ្យបានទៅជាអ្នកមាននោះ? ហើយដោយសារជីវិតខ្លីម្ល៉េះ ប្រៀបដូចជាស្រមោល មនុស្សជាច្រើនយល់ថា គ្មានពេលបំបែរតម្រង់កិច្ចប្រឹងប្រែងរបស់គេទៅតាមគោលដៅមនុស្សណាម្នាក់ឡើយ ពេលគេដឹងថាមានបរាជ័យ។ មនុស្សក៏មិនអាចដឹងជាប្រាកដថាតើកូនចៅរបស់គាត់នឹងទៅជាយ៉ាងណា«ក្រោយខ្លួន»គាត់នោះទេ។
ពេលវេលាសំរាប់ធ្វើឲ្យបានឈ្មោះល្អ
១៦. (ក) តើយើងអាចធ្វើអ្វីដែលសត្វមិនអាចធ្វើ? (ខ) តើមានសេចក្ដីពិតឯណាទៀត ដែលអាចមានឥទ្ធិពលលើគំនិតរបស់យើង?
១៦ មិនដូចសត្វ យើងជាមនុស្សមានសមត្ថភាពចេះជញ្ជឹងគិត ‹តើអ្វីជាអត្ថន័យនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ? តើនេះគ្រាន់តែជាចក្រដែលមានកំណត់មួយ ជាពេលវិលកើតវិលស្លាប់ឬ›? ចំពោះរឿងនេះ សូមនឹកចាំពីពាក្យរបស់សាឡូម៉ូនអំពីមនុស្សនិងសត្វ ដែលបានចែងថា៖ «ទាំងអស់កើតមកពីធូលីដី ហើយត្រូវត្រឡប់ទៅឯធូលីដីវិញ»។ តើនេះមានន័យថាសេចក្ដីស្លាប់នឹងបញ្ចប់ជីវិតរបស់មនុស្សតែម្ដងឬ? ព្រះគម្ពីរបង្ហាញថាមនុស្សពុំមានព្រលឹងអមតៈដែលរស់នៅក្រៅរូបកាយនោះទេ។ មនុស្សហ្នឹងហើយជាព្រលឹង ហើយព្រលឹងនោះនឹងត្រូវស្លាប់។ (អេសេគាល ១៨:៤, ២០) សាឡូម៉ូនពន្យល់ពីរឿងនេះថា៖ «ដ្បិតមនុស្សដែលរស់ គេដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាន តែមនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ គេក៏គ្មានរង្វាន់អ្វីទៀតដែរ ពីព្រោះសេចក្ដីនឹកចាំពីគេបានសូន្យបាត់ហើយ។ ការអ្វីដែលដៃឯងអាចធ្វើបាន នោះចូរធ្វើដោយអស់ពីកំឡាំងចុះ ដ្បិតនៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ជាកន្លែងដែលឯងត្រូវទៅ នោះគ្មានការធ្វើ គ្មានការគិតគូរ គ្មានដំរិះ ឬប្រាជ្ញាឡើយ»។—សាស្ដា ៩:៥, ១០
១៧. តើសាស្ដា ៧:១, ២ ធ្វើឲ្យយើងជញ្ជឹងគិតអំពីអ្វី?
១៧ ចំពោះហេតុការណ៍ពិតដែលមិនអាចជៀសផុតបាននេះ សូមពិចារណាអំពីសេចក្ដីថ្លែងនេះថា៖ «នាមឈ្មោះល្អ នោះវិសេសជាងប្រេងក្រអូបដ៏មានដំឡៃ ហើយថ្ងៃមរណៈក៏វិសេសជាងថ្ងៃកើតដែរ ស៊ូទៅឯផ្ទះដែលមានការកាន់ទុក្ខ ជាជាងទៅឯផ្ទះដែលមានការជប់លៀង ដ្បិតមរណភាពជាចុងបំផុតរបស់មនុស្សទាំងឡាយ ហើយមនុស្សដែលនៅរស់ នឹងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសេចក្ដីនោះ»។ (សាស្ដា ៧:១, ២) យើងយល់ស្របថា សេចក្ដីស្លាប់គឺជា «ចុងបំផុតរបស់មនុស្ស»។ គ្មានមនុស្សណាមួយអាចញ៉ាំថ្នាំទឹកម្យ៉ាង ញ៉ាំល្បាយវីតាមីន កាន់តាមតំណមអាហារ ឬធ្វើការហាត់ប្រាណណាមួយ ដែលអាចផ្ដល់ឲ្យគេមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ហើយជាធម្មតា មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីមរណភាពរបស់គេ «សេចក្ដីនឹកចាំពីគេបានសូន្យបាត់ហើយ»។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីក៏មានឈ្មោះល្អ«វិសេសជាងប្រេងក្រអូបដ៏មានដំឡៃ ហើយថ្ងៃមរណៈក៏វិសេសជាងថ្ងៃកើត»ដូច្នេះ?
១៨. ហេតុអ្វីក៏យើងអាចដឹងជាប្រាកដថា សាឡូម៉ូនបានជឿទៅលើដំណើររស់ឡើងវិញ?
១៨ ដូចជាបានឃើញស្រាប់ហើយ សាឡូម៉ូនមានបន្ទូលប្រាប់ពីហេតុការណ៍ពិត។ ទ្រង់ជ្រាបដឹងអំពីជីដូនជីតារបស់ទ្រង់ អ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប ជាបុគ្គលធ្លាប់មានឈ្មោះល្អជាមួយព្រះអាទិទេពរបស់យើង។ ដោយស្គាល់អ័ប្រាហាំច្បាស់លាស់ ព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យានឹងប្រទានពរដល់គាត់ ហើយនិងពូជរបស់គាត់។ (លោកុប្បត្តិ ១៨:១៨, ១៩; ២២:១៧) មែនហើយ អ័ប្រាហាំមានឈ្មោះល្អជាមួយព្រះ បានក្លាយទៅជាមិត្តសំឡាញ់របស់ទ្រង់។ (របាក្សត្រទី២ ២០:៧; អេសាយ ៤១:៨; យ៉ាកុប ២:២៣) អ័ប្រាហាំដឹងថា ជីវិតរបស់គាត់និងជីវិតរបស់កូនគាត់ គឺមិនមែនគ្រាន់តែជាចក្រជីវិតដែលវិលកើតវិលស្លាប់ប៉ុណ្ណោះទេ។ គឺប្រាកដជាមានគោលបំណងដ៏ធំធេងជាងនោះទៅទៀត គឺមិនគ្រាន់តែរស់នៅបានតែប៉ុន្មានឆ្នាំ ហើយស្លាប់នោះឡើយ។ ពួកគេបានដឹងច្បាស់ថា គេនឹងមានសង្ឃឹមរស់ឡើងវិញម្ដងទៀត មិនមែនដោយព្រោះគេមានជីវិតអមតៈនោះទេ ប៉ុន្តែ ពីព្រោះពួកគេនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ អ័ប្រាហាំជឿជាក់ថា «ព្រះទ្រង់អាចនឹងប្រោស[អ៊ីសាក] ឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ»។—ហេព្រើរ ១១:១៧-១៩
១៩. តើយើងអាចទទួលចំណេះអ្វីពីយ៉ូប ចំពោះអត្ថន័យនៃសាស្ដា ៧:១?
១៩ នេះហើយជាកូនសោដែលបើកឲ្យយើងយល់អំពីរបៀបដែល «នាមឈ្មោះល្អ នោះវិសេសជាងប្រេងក្រអូបដ៏មានដំឡៃ ហើយថ្ងៃមរណៈក៏វិសេសជាងថ្ងៃកើតដែរ»។ ដូចលោកយ៉ូប សាឡូម៉ូនបានជឿជាក់ថា បុគ្គលដែលបានបង្កើតជីវិតមនុស្ស ក៏អាចធ្វើឲ្យមានជីវិតវិញដែរ។ ទ្រង់អាចប្រោសឲ្យមនុស្សស្លាប់មានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ (យ៉ូប ១៤:៧-១៤) យ៉ូបជាមនុស្សស្មោះត្រង់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «នោះទ្រង់[ព្រះយេហូវ៉ា]នឹងហៅ ហើយទូលបង្គំនឹងទូលតប ហើយទ្រង់នឹងមានបំណងព្រះហឫទ័យដល់ស្នាដៃដែលទ្រង់បានធ្វើ»។ (យ៉ូប ១៤:១៥) ចូរគិតអំពីរឿងនេះចុះ! ចំពោះពួកអ្នកបំរើស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ដែលបានទទួលមរណភាព ព្រះអាទិទេពរបស់យើងបានមាន«បំណងព្រះហឫទ័យ»។ («ទ្រង់នឹងចង់ឃើញស្នាដៃរបស់ទ្រង់ម្ដងទៀត»។—ព្រះគម្ពីរយេរូសាឡិម។) ដោយអនុវត្តយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ព្រះអាទិទេពអាចប្រោសឲ្យមនុស្សរស់ឡើងវិញ។ (យ៉ូហាន ៣:១៦; កិច្ចការ ២៤:១៥) យ៉ាងច្បាស់ណាស់ មនុស្សមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងឆ្ងាយពីសត្វដែលស្លាប់។
២០. (ក) នៅពេលណាទើបថ្ងៃមរណៈល្អវិសេសជាងថ្ងៃកំណើត? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលដំណើររស់ឡើងវិញរបស់លោកឡាសារមានឥទ្ធិពលលើមនុស្សជាច្រើន?
២០ នេះបានសេចក្ដីថា ថ្ងៃមរណៈល្អវិសេសជាងថ្ងៃកំណើតរបស់បុគ្គលណាមួយ បើសិនជាបុគ្គលនោះមកដល់គ្រានេះ បានមានឈ្មោះល្អជាមួយព្រះយេហូវ៉ា ដែលទ្រង់អាចប្រោសឲ្យមនុស្សស្មោះត្រង់ ដែលស្លាប់មានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ជាសាឡូម៉ូនដ៏ឧត្តម បានបង្ហាញឲ្យឃើញការនេះមែន។ ឧទាហរណ៍ ទ្រង់បានប្រោសបុរសស្មោះត្រង់ម្នាក់ឈ្មោះឡាសារឲ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ (លូកា ១១:៣១; យ៉ូហាន ១១:១-៤៤) ដូចជាអ្នកអាចនឹកក្នុងគំនិតរបស់អ្នក មនុស្សជាច្រើនដែលបានឃើញឡាសារមានជីវិតរស់ឡើងវិញ ប្រាកដជាមានការរំជួលចិត្តជាខ្លាំង ហើយក៏បានដាក់ជំនឿទៅលើព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ។ (យ៉ូហាន ១១:៤៥) តើអ្នកគិតថា ពួកគេបានមានអារម្មណ៍ដោយគ្មានគោលបំណងក្នុងជីវិត ដោយមិនដឹងអ្វីសោះអំពីខ្លួនគេ ហើយអំពីទីដៅដែលគេទៅឬ? ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេអាចឃើញថាគេមិនចាំបាច់ធ្វើឲ្យខ្លួនគេដូចសត្វ ដែលកើតមក រស់នៅមួយគ្រា ហើយបន្ទាប់មកស្លាប់វិញនោះទេ។ គោលបំណងនៃជីវិតរបស់គេ គឺជាប់ទាក់ទងពេញទីជាមួយនឹងការស្គាល់ព្រះវរបិតារបស់ព្រះយេស៊ូ ហើយនិងការធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ចុះអ្នកវិញនោះតើយ៉ាងណាដែរ? តើការពិគ្រោះនេះបានជួយអ្នកឲ្យឃើញ ឬឲ្យយល់ច្បាស់លាស់ថែមទៀត នូវរបៀបដែលជីវិតរបស់អ្នកអាចមានគោលបំណងពិតប្រាកដទេ?
២១. តើទិដ្ឋភាពអ្វីនៃការស្វែងរកអត្ថន័យនៃជីវិតរបស់យើង ដែលយើងចង់ពិនិត្យមើលថែមទៀត?
២១ យ៉ាងណាក្ដី ការមានគោលបំណងនៃជីវិតដែលពិតប្រាកដ និងមានអត្ថន័យ នោះមិនគ្រាន់តែជាប់ទាក់ទងការគិតអំពីសេចក្ដីស្លាប់និងការរស់ឡើងវិញប៉ុណ្ណោះទេ។ នេះក៏ជាប់ទាក់ទងអ្វីៗដែលយើងកំពុងធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងជីវិតរបស់យើងដែរ។ សាឡូម៉ូនក៏បានពន្យល់អំពីរឿងនេះយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងសាស្ដាដែលយើងនឹងឃើញនៅក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
a «និទានកថាអំពីព្រះរាជាសេបាទូលប្រាប់អំពីប្រាជ្ញារបស់សាឡូម៉ូនត្រូវបានគេចាត់ទុកជារឿងព្រេង។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១០:១-១៣) ប៉ុន្តែបរិបទក្នុងនោះបង្ហាញថា ការធ្វើទស្សនកិច្ចរបស់ព្រះនាងទៅជួបសាឡូម៉ូន នោះគឺពិតជាជាប់ទាក់ទងនឹងការធ្វើជំនួញ ហើយតាមការយល់នេះ ភាពត្រឹមត្រូវនៃប្រវត្ដិសាស្ត្រគឺមិនអាចបដិសេធបានឡើយ»។—The International Standard Bible Encyclopedia (1988), Volume IV, page 567.
តើអ្នកចាំទេ?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលសត្វនិងមនុស្សមានភាពស្រដៀងគ្នា?
◻ ហេតុអ្វីក៏សេចក្ដីស្លាប់គូសបញ្ជាក់ថា កិច្ចប្រឹងប្រែងសកម្មភាពជាច្រើនរបស់មនុស្ស គឺជាការអសារឥតការនោះ?
◻ តើថ្ងៃមរណៈល្អវិសេសជាងថ្ងៃកំណើតយ៉ាងដូចម្ដេច?
◻ ការមានអត្ថន័យក្នុងជីវិតរបស់យើង គឺអាស្រ័យទៅលើការមានទំនាក់ទំនងអ្វី?
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
តើជីវិតរបស់អ្នកខុសគ្នាយ៉ាងណាខ្លះពីពពួកសត្វ?