ចូរប្រើជីវិតរបស់អ្នកឲ្យបានប្រសើរឡើង
ឪពុកដែលបានដេកលើគ្រែនៅក្នុងផ្ទះ នោះជិតស្លាប់ទៅដោយសាររោគមហារីក។ កូនប្រុសរបស់គាត់បាននៅក្នុងរោងជាង កំពុងរៀបចំប្រដាប់ប្រដារបស់ឪពុកឲ្យបានស្អាតបាត។ កាលដែលគាត់កាន់ប្រដាប់ប្រដាទាំងនោះ គាត់បានគិតអំពីវត្ថុផ្សេងដ៏អស្ចារ្យ ដែលឪពុកបានបង្កើតដោយប្រើឧបករណ៍ទាំងនោះ។ ទោះជារោងជាងនៅជាប់នឹងផ្ទះក៏ដោយ គាត់បានដឹងថា ឪពុករបស់គាត់នឹងមិនចូលរោងនេះទៀតឡើយ ឬនឹងមិនអាចកាន់ប្រដាប់ប្រដាទាំងនោះ ដែលគាត់មានការប៉ិនប្រសប់ប្រើនោះឡើយ។ ពេលវេលានោះបានកន្លងទៅហើយ។
កូនប្រុសនោះបានគិតអំពីបទគម្ពីរមួយនៅសាស្ដា ៩:១០៖ «ការអ្វីដែលដៃឯងអាចធ្វើបាន នោះចូរធ្វើដោយអស់ពីកំឡាំងចុះ ដ្បិតនៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់[ផ្នូរ] ជាកន្លែងដែលឯងត្រូវនៅ នោះគ្មានការធ្វើ គ្មានការគិតគូរ គ្មានដំរិះ ឬប្រាជ្ញាឡើយ»។ គាត់បានស្គាល់បទគម្ពីរនេះច្បាស់ណាស់។ គាត់បានប្រើបទគម្ពីរនេះជាច្រើនដងហើយ ក្នុងកាលបង្រៀនអ្នកឯទៀតអំពីសេចក្ដីពិតខាងព្រះគម្ពីរ ដែលថាសេចក្ដីស្លាប់ជាស្ថានភាពនៃការឥតមានសកម្មភាព។ ឥឡូវនេះ ការវែកញែករបស់សាឡូម៉ូនបានជ្រាបក្នុងចិត្តរបស់គាត់ ដែលថាយើងត្រូវតែប្រកបជីវិតយើងឲ្យបានពេញលេញ ហើយសប្បាយនឹងជីវិតយើងកាលដែលយើងអាចធ្វើបាន ពីព្រោះនឹងមានពេលវេលាមក នៅពេលដែលយើងឥតអាចធ្វើបានទៀតឡើយ។
ចូរអរសប្បាយនឹងជីវិត
នៅក្នុងសៀវភៅសាស្ដាទាំងមូល ស្តេចសាឡូម៉ូនដ៏ប្រាជនេះ ដាស់តឿនពួកអ្នកអានរបស់ទ្រង់ឲ្យមានការអរសប្បាយក្នុងជីវិត។ ជាឧទាហរណ៍ ជំពូក៣ ចែងថា៖ «យើងដឹងហើយ ថាគ្មានអ្វីសំរាប់គេ ដែលវិសេសជាងមានចិត្តរីករាយ ហើយរកបានសេចក្ដីល្អដល់ខ្លួន អស់វេលាដែលមានជីវិតរស់នៅនោះទេ ហើយការដែលគ្រប់មនុស្សបានស៊ីហើយផឹក ព្រមទាំងរីករាយដោយផលល្អ ដែលកើតពីអស់ទាំងការនឿយហត់របស់ខ្លួន នោះហើយជាអំណោយទាននៃព្រះទេ»។—សាស្ដា ៣:១២, ១៣
ព្រះបានបណ្ដាលឲ្យសាឡូម៉ូនសរសេរទៀតថា៖ «នេះហើយជាការ ដែលយើងបានគិតឃើញថាល្អ ហើយគួរសម គឺឲ្យមនុស្សបានស៊ីហើយផឹក ព្រមទាំងមានចិត្តរីករាយក្នុងអស់ទាំងការដែលខ្លួនធ្វើ ដោយនឿយហត់នៅក្រោមថ្ងៃ ដរាបដល់អស់១ជីវិត ដែលព្រះបានប្រទានមកខ្លួន ដ្បិតនោះហើយជាចំណែករបស់ខ្លួន»។—សាស្ដា ៥:១៨
ស្រដៀងគ្នាដែរ ទ្រង់ដាស់តឿនក្មេងៗថា៖ «ឱមនុស្សកំឡោះអើយ ចូរឲ្យមានចិត្តរីករាយក្នុងវ័យកំឡោះរបស់ឯងចុះ ហើយឲ្យចិត្តឯងបណ្ដាលឲ្យអរសប្បាយ ក្នុងជំនាន់ដែលឯងនៅក្មេងផង ចូរដើរតាមផ្លូវនៃចិត្តឯង ហើយតាមតែភ្នែកឯងមើលឃើញដែរ»។ (សាស្ដា ១១:៩ក) គឺជាការដ៏ល្អម្ល៉េះហ្ន៎ ក្នុងការអរសប្បាយនឹងកម្លាំង ក្នុងកាលនៅក្មេង!—សុភាសិត ២០:២៩
‹ចូរចាំព្រះអាទិទេពរបស់អ្នក›
ប្រាកដហើយ សាឡូម៉ូនមិនមានសេចក្ដីថា ជាការដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាដើម្បីស្វែងរករបស់ទាំងអស់ដែលពេញចិត្តឬភ្នែករបស់យើងនោះទេ។ (ប្រៀបធៀប យ៉ូហានទី១ ២:១៦) នេះគឺឃើញច្បាស់ពីអ្វីដែលគាត់សរសេរជាបន្ទាប់៖ «ប៉ុន្តែត្រូវឲ្យដឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងហៅឯងមកជំនុំជំរះ ដោយព្រោះអំពើទាំងនេះ[ការស្វែងរកដែលប្រហែលបំពេញចិត្តនឹងសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់អ្នក]ជាមិនខាន»។ (សាស្ដា ១១:៩ខ) ទោះជាយើងមានអាយុប៉ុន្មានក៏ដោយ យើងត្រូវចាំថា ព្រះទ្រង់ទតឃើញអ្វីៗដែលយើងធ្វើក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយនឹងជំនុំជំរះយើងស្របទៅតាមនោះ។
គឺមិនទំនងសោះ បើយើងវែកញែកថា យើងអាចប្រកបជីវិតដែលគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួន ហើយបង្អាក់ការគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះរហូតដល់យើងចាស់បន្ដិចទៀតនោះ! ជីវិតរបស់យើងអាចត្រូវស្លាប់នៅពេលណាមួយក៏មានដែរ។ ទោះជាមិនស្លាប់ក៏ដោយ ការបំរើព្រះនៅពេលមានអាយុចាស់ជរា ក៏មិនជាស្រួលប៉ុន្មាននោះទេ។ ដោយទទួលស្គាល់ហេតុការណ៍នេះ នោះសាឡូម៉ូនបានសរសេរថា៖ «ចូរនឹកចាំពីព្រះដ៏បង្កើតខ្លួន ក្នុងគ្រាដែលឯងនៅក្មេង មុនដែលអស់ទាំងថ្ងៃអាក្រក់មកដល់ ហើយអស់ទាំងឆ្នាំមកជិត ដែលឯងនឹងថា ‹អញអស់សប្បាយហើយ› »។—សាស្ដា ១២:១
អាយុចាស់ជរានាំឲ្យមានការខូចបង់ច្រើនទៀត។ ជាបន្ទាប់សាឡូម៉ូនរៀបរាប់អំពីឥទ្ធិពលនៃអាយុចាស់ជរាតាមរបៀបជានិមិត្តរូប។ ដៃត្រូវញាប់ញ័រ ជើងត្រូវទន់ខ្សោយ ហើយធ្មេញក៏មិនសូវមានទៀត។ សក់ក្លាយទៅជាស្កូវហើយរុះទៀតផង។ ដេកក៏មិនសូវលក់ ដែលរហ័សភ្ញាក់ដោយឮសម្លេងចាប។ ប្រសាទទាំងប្រាំប្រការ ដែលជាចក្ខុប្រសាទ សោតប្រសាទ កាយប្រសាទ ឃានប្រសាទ និងជិវ្ហាប្រសាទ នោះបានអន់ទៅហើយ។ រូបកាយដ៏ខ្សោយនេះនាំឲ្យខ្លាចដួល និង«សេចក្ដីស្ញែងខ្លាច»ឯទៀត។ ជាយថាហេតុ បុគ្គលនោះក៏ស្លាប់ទៅ។—សាស្ដា ១២:២-៧
អាយុចាស់ជរាគឺមានវិបត្ដិជាពិសេស ចំពោះអស់អ្នកដែលមិនបាន‹ចាំព្រះអាទិទេពដ៏ខ្ពស់ថ្កើងរបស់គេ› ក្នុងកាលនៅវ័យក្មេង។ ដោយព្រោះបានខាតចោលនូវជីវិតរបស់គេ នោះបុគ្គលបែបនេះ‹ឥតសប្បាយចិត្ត› ក្នុងកាលមានអាយុចាស់នោះទេ។ ការរស់នៅដែលឥតធ្វើតាមព្រះ ក៏នាំឲ្យមានបញ្ហានិងការឈឺចាប់នៅពេលចាស់ជរាដែរ។ (សុភាសិត ៥:៣-១១) គួរឲ្យស្ដាយណាស់ នៅពេលមើលទៅខាងមុខ បុគ្គលបែបនេះមើលឥតឃើញអនាគតទេ តែឃើញតែផ្នូរប៉ុណ្ណោះ។
ចូរអរសប្បាយនឹងជីវិតចាស់ជរា
នេះមិនមានសេចក្ដីថា ពួកចាស់ជរាឥតអាចអរសប្បាយនឹងជីវិតនោះឡើយ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ«ថ្ងៃវែង នឹងអាយុយឺនយូរ» ក៏ទាក់ទងនឹងពររបស់ព្រះដែរ។ (សុភាសិត ៣:១, ២) ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលប្រាប់អ័ប្រាហាំជាមិត្តរបស់ទ្រង់ថា៖ «ឯឯង . . . គេនឹងកប់ឯង ក្រោយដែលឯងមានអាយុវែងល្អហើយ»។ (លោកុប្បត្តិ ១៥:១៥) ថ្វីបើមានការពិបាកដោយសារអាយុចាស់ជរាក៏ដោយ អ័ប្រាហាំមានសន្ដិភាពនិងភាពស្ងប់ស្ងាត់ នៅពេលមានអាយុចាស់ជរា ដោយស្កប់ចិត្តលើជីវិតដែលបានថ្វាយបូជាសំរាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានទន្ទឹងចាំដោយជំនឿលើ«ក្រុង១ ដែលមានឫសជញ្ជាំង» ដែលជាព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះ។ (ហេព្រើរ ១១:១០) ដូច្នេះ គាត់បានស្លាប់មាន«អាយុវែងល្អ ទាំងស្កប់ស្កល់នឹងអាយុរបស់ខ្លួន»។—លោកុប្បត្តិ ២៥:៨
ដូច្នេះសាឡូម៉ូនបានដាស់តឿនយើងថា៖ «បើមនុស្សណារស់នៅជាយូរឆ្នាំ នោះគួរឲ្យមានសេចក្ដីអំណរចំពោះគ្រប់ឆ្នាំទាំងនោះចុះ»។ (សាស្ដា ១១:៨) មិនថាយើងជាចាស់ឬក្មេង អំណរពិតគឺជាប់ទាក់ទិននឹងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះ។
កាលដែលយុវបុរសនេះនៅក្នុងរោងជាង កំពុងទុកប្រដាប់ប្រដារបស់ឪពុកគាត់ នោះគាត់បានគិតអំពីរឿងទាំងនេះ។ គាត់បានគិតអំពីមនុស្សទាំងអស់ដែលគាត់បានស្គាល់ ដែលខំចង់បានជីវិតរបស់គេឲ្យបានប្រសើរ ប៉ុន្តែរកសុភមង្គលឥតបានសោះ ដោយព្រោះគេឥតមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះអាទិទេពទេ។ គឺគួរឲ្យសមហេតុផលមែន ដែលក្រោយពីបានផ្ដល់ការលើកទឹកចិត្តឲ្យអរសប្បាយនឹងជីវិតរបស់យើង នោះសាឡូម៉ូនបានសង្ខេបរឿងនោះនឹងពាក្យដូចនេះថា៖ «សេចក្ដីនេះចប់តែប៉ុណ្ណោះ ទាំងអស់បានសដែងទុកហើយ ដូច្នេះ ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយកាន់តាមបញ្ញត្តទ្រង់ចុះ ដ្បិតប៉ុណ្ណេះឯងជាកិច្ចទាំងមូលដែលមនុស្សត្រូវធ្វើ»!—សាស្ដា ១២:១៣