គ្រីស្ទាននិងលោកីយ៍នៃមនុស្សជាតិ
«ចូរប្រព្រឹត្តនឹងពួកអ្នកក្រៅដោយប្រាជ្ញា»។—កូល៉ុស ៤:៥
១. តើព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអ្វីចំពោះពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់និងលោកីយ៍?
ក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានទៅព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអំពីពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ថា៖ «លោកីយ៍បានស្អប់គេ ពីព្រោះគេមិនមែនជារបស់លោកីយ៍ទេ ដូចជាទូលបង្គំក៏មិនមែនជារបស់លោកីយ៍ដែរ»។ រួចមកទ្រង់មានបន្ទូលទៀតថា៖ «ទូលបង្គំមិនសូមឲ្យយកគេចេញពីលោកីយ៍ទេ គឺសូមឲ្យទ្រង់រក្សាគេ ឲ្យរួចពីសេចក្ដីអាក្រក់វិញ»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៤, ១៥) ពួកគ្រីស្ទានមិនចាំបាច់ញែកចេញពីលោកីយ៍មែនទែននោះទេ—ជាឧទាហរណ៍ ដោយរស់នៅដាច់ពីគេតាមវត្ត។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគ្រីស្ទ«បានចាត់គេឲ្យទៅក្នុងលោកីយ៍» ដើម្បីឲ្យធ្វើជាពួកបន្ទាល់របស់ទ្រង់ «រហូតដល់ចុងផែនដីបំផុតផង»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៨; កិច្ចការ ១:៨) ប៉ុន្តែ ទ្រង់ស្នើសុំព្រះឲ្យមើលរក្សាពួកគេ ពីព្រោះសាតាំងជា«ចៅហ្វាយរបស់លោកីយ៍នេះ» នឹងនាំឲ្យមានការស្អប់ដល់ពួកគេ ដោយព្រោះឈ្មោះព្រះគ្រីស្ទ។—យ៉ូហាន ១២:៣១; ម៉ាថាយ ២៤:៩
២. (ក) តើព្រះគម្ពីរប្រើពាក្យ«លោកីយ៍»តាមរបៀបណា? (ខ) តើអ្វីជាអាកប្បកិរិយាដ៏ថ្លឹងថ្លែងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះលោកីយ៍?
២ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរពាក្យ«លោកីយ៍» (ភាសាក្រិក ឃូម៉ូស) ជាញឹកញាប់បានសម្គាល់ជាសង្គមមនុស្សទុច្ចរិតដែលនៅ«ក្នុងឱវាទនៃមេកំណាច»។ (យ៉ូហានទី១ ៥:១៩) ពីព្រោះពួកគ្រីស្ទានធ្វើតាមខ្នាតគំរូរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយយកចិត្តទុកដាក់នឹងសេចក្ដីបង្គាប់ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះដល់លោកីយ៍ ជួនកាលគឺមានទំនាក់ទំនងដ៏ពិបាករវាងពួកគេនឹងលោកីយ៍។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១២; យ៉ូហានទី១ ៣:១, ១៣) ប៉ុន្តែ ពាក្យឃូម៉ូស ក៏បានប្រើក្នុងបទគម្ពីរ ដើម្បីសំដៅទៅគ្រួសារមនុស្សជាតិទូទៅ។ ស្តីអំពីលោកីយ៍ក្នុងអត្ថន័យនេះ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ ពីព្រោះព្រះទ្រង់មិនបានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យមកក្នុងលោកីយ៍ ដើម្បីនឹងជំនុំជំរះលោកីយ៍នោះទេ គឺឲ្យលោកីយ៍បានសង្គ្រោះ ដោយសារទ្រង់វិញ»។ (យ៉ូហាន ៣:១៦, ១៧; កូរិនថូសទី២ ៥:១៩; យ៉ូហានទី១ ៤:១៤) ដូច្នេះ កាលដែលស្អប់អ្វីដែលមានលក្ខណៈដ៏អាក្រក់របស់សាតាំង ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់មនុស្សលោក ដោយបញ្ជូនបុត្រារបស់ទ្រង់មកផែនដី ដើម្បីសង្គ្រោះអស់អ្នកណាដែល «បានប្រែចិត្តវិញ»។ (ពេត្រុសទី២ ៣:៩; សុភាសិត ៦:១៦-១៩) អាកប្បកិរិយាដ៏ថ្លឹងថ្លែងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះលោកីយ៍ នោះគួរដឹកនាំពួកអ្នកថ្វាយបង្គំរបស់ទ្រង់។
គំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ
៣, ៤. (ក) តើអ្វីជាជំហរដែលព្រះយេស៊ូមានចំពោះការគ្រប់គ្រង? (ខ) តើព្រះយេស៊ូមានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីលោកីយ៍នៃមនុស្សជាតិ?
៣ មិនយូរប៉ុន្មានមុនការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់លោកប៉ុនទាសពីឡាត់៖ «នគរខ្ញុំមិនមែនត្រូវខាងលោកីយ៍នេះទេ»។ (យ៉ូហាន ១៨:៣៦) ស្របតាមពាក្យទាំងនេះ ព្រះយេស៊ូមុននេះបានបដិសេធអំណាចដែលសាតាំងប្រគល់ឲ្យទ្រង់ ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើព្រះរាជាណាចក្រនៃលោកីយ៍ ហើយទ្រង់មិនព្រមឲ្យសាសន៍យូដាតម្កើងទ្រង់ជាស្តេចឡើយ។ (លូកា ៤:៥-៨; យ៉ូហាន ៦:១៤, ១៥) ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ឧត្តមសំរាប់មនុស្សលោក។ ជាឧទាហរណ៍នៃរឿងនេះ បានរាយការណ៍មកដោយសាវ័កម៉ាថាយថា៖ «កាលទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សហើយ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល»។ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ទ្រង់បានផ្សាយប្រាប់មនុស្សនៅតាមទីក្រុងនិងតាមភូមិ។ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកគេ ហើយបានប្រោសជម្ងឺរបស់គេ។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៦) ទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យយោគយល់ដល់សេចក្ដីត្រូវការខាងរូបកាយ នៃពួកអ្នកដែលបានមករៀនពីទ្រង់ដែរ។ យើងអានថា៖ «ព្រះយេស៊ូ ទ្រង់ហៅពួកសិស្សមក មានបន្ទូលថា៖ ‹ខ្ញុំមានចិត្តក្ដួលអាណិត ដល់ហ្វូងមនុស្សនេះណាស់ ដ្បិតគេបាននៅជាមួយនឹងខ្ញុំអស់៣ថ្ងៃមកហើយ គេគ្មានអ្វីនឹងបរិភោគសោះ ហើយខ្ញុំមិនចង់ឲ្យគេទៅវិញទាំងអត់ឃ្លានទេ ក្រែងហេវតាមផ្លូវ›»។ (ម៉ាថាយ ១៥:៣២) នេះជាសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយដ៏ជាទីស្រឡាញ់មែន!
៤ ពួកសាសន៍យូដាប្រកាន់សាសន៍សាម៉ារីខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលយ៉ាងយូរជាមួយស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារី ហើយបានចំណាយអស់ពីរថ្ងៃក្នុងការធ្វើបន្ទាល់ក្នុងស្រុកសាម៉ារី។ (យ៉ូហាន ៤:៥-៤២) ទោះបីព្រះបញ្ជូនទ្រង់ឲ្យទៅ«ពួកកូនចៀមដែលបាត់បង់ របស់ពូជពង្សសាសន៍អ៊ីស្រាអែល»ក៏ដោយ តែនៅគ្រាខ្លះ ព្រះយេស៊ូបានតបឆ្លើយដល់សេចក្ដីជំនឿនៃពួកអ្នកដែលមិនមែនសាសន៍យូដា។ (ម៉ាថាយ ៨:៥-១៣; ១៥:២១-២៨) ត្រូវហើយ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញឲ្យឃើញថា ការ«មិនមែនជារបស់លោកីយ៍»គឺអាចធ្វើទៅបាន ហើយនៅពេលដំណាលគ្នានេះ បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់បណ្ដាមនុស្សដែរ។ តើយើងបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាដល់មនុស្សនៅកន្លែងដែលយើងរស់នៅ កន្លែងធ្វើការ ឬពេលយើងទៅផ្សារ ដូចដែលព្រះយេស៊ូបានធ្វើនោះទេ? តើយើងមានកង្វល់សំរាប់សុខុមាលភាពរបស់គេ—មិនគ្រាន់តែខាងវិញ្ញាណ តែខាងសេចក្ដីត្រូវការផ្សេងៗទៀតឬទេ ប្រសិនបើយើងអាចធ្វើទៅបាន? ដោយធ្វើបែបនេះ ព្រះយេស៊ូបានបើកផ្លូវបង្រៀនមនុស្សអំពីព្រះរាជាណាចក្រ។ ពិតមែន យើងមិនអាចធ្វើអព្ភូតហេតុមែនទែនដូចព្រះយេស៊ូបានធ្វើនោះទេ។ បើនិយាយជាអត្ថបដិរូប ការប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសប្បុរសគឺធ្វើឲ្យកើតមានអព្ភូតហេតុក្នុងការបំបាត់សេចក្ដីប្រកាន់ដល់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
អាកប្បកិរិយារបស់ប៉ុលដល់មនុស្ស«ខាងក្រៅ»
៥, ៦. តើសាវ័កប៉ុលប្រស្រ័យទាក់ទងជាមួយសាសន៍យូដាដែលជាអ្នកនៅ«ខាងក្រៅ»យ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ក្នុងសំបុត្រពីរបីច្បាប់របស់គាត់ សាវ័កប៉ុលសំដៅទៅមនុស្ស «ក្រៅ» ឬ «ខាងក្រៅ» ដែលជាពួកឥតគ្រីស្ទាន មិនថាសាសន៍យូដា ឬក៏សាសន៍ដទៃ។ (កូរិនថូសទី១ ៥:១២; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១២; ធីម៉ូថេទី១ ៣:៧) តើគាត់បានប្រស្រ័យទាក់ទងដល់មនុស្សបែបនោះ យ៉ាងដូចម្ដេច? គាត់‹បានធ្វើឲ្យដូចមនុស្សទាំងអស់ក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសង្គ្រោះដល់អ្នកខ្លះ›។ (កូរិនថូសទី១ ៩:២០-២២) ពេលដែលគាត់បានមកដល់ទីក្រុង មុនដំបូង របៀបនៃការផ្សាយរបស់គាត់ គឺទៅសាសន៍យូដាដែលរស់នៅទីនោះ។ តើគាត់បានសម្ដែងយ៉ាងដូចម្ដេច? ដោយប៉ិនប្រសប់ហើយគោរព គាត់បានផ្ដល់ភស្តុតាងពីព្រះគម្ពីរដ៏គួរឲ្យជឿ ដែលថាព្រះមេស្ស៊ីបានមកហើយ បានសោយទិវង្គតជាយញ្ញបូជា ហើយបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។—កិច្ចការ ១៣:៥, ១៤-១៦, ៤៣; ១៧:១-៣, ១០
៦ តាមរបៀបនេះ ប៉ុលបានបណ្ដុះចំណេះនៃច្បាប់ដល់សាសន៍យូដា និងព្យាការី ដើម្បីបង្រៀនគេអំពីព្រះមេស្ស៊ីនិងព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះ។ ហើយគាត់បានជោគជ័យក្នុងការផ្ដល់ឲ្យអ្នកខ្លះមានជំនឿ។ (កិច្ចការ ១៤:១; ១៧:៤) ថ្វីបើមានការបៀតបៀនដោយមេដឹកនាំសាសន៍យូដាក្ដី ប៉ុលបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏កក់ក្ដៅដល់ពួកយូដា ពេលគាត់បានសរសេរថា៖ «បងប្អូនអើយ បំណងចិត្តខ្ញុំ នឹងសេចក្ដីដែលខ្ញុំអង្វរដល់ព្រះ ឲ្យ[សាសន៍អ៊ីស្រាអែល]នោះគឺឲ្យគេបានសង្គ្រោះ ដ្បិតខ្ញុំធ្វើបន្ទាល់ពីគេថា គេមានសេចក្ដីឧស្សាហ៍ដល់ព្រះ ប៉ុន្តែ មិនមែនដោយប្រាជ្ញាទេ»។—រ៉ូម ១០:១, ២
ជួយពួកអ្នកជំនឿដែលមិនមែនសាសន៍យូដា
៧. តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នកចូលសាសនាយូដាជាច្រើន ប្រព្រឹត្តតាមដំណឹងល្អដែលប៉ុលបានផ្សាយ?
៧ ពួកដែលចូលសាសនាយូដាជាពួកសាសន៍ដទៃដែលបានកាត់ស្បែក ដែលកាន់លទ្ធិយូដានិយម។ ជាក់ស្តែងណាស់ មានពួកចូលសាសនាយូដារស់នៅក្នុងរ៉ូម អាន់ទីយ៉ូកនៅស្រុកស៊ីរី ស្រុកអេស្យូពី និងអាន់ទីយ៉ូកនៅស្រុកពីស៊ីឌា—មែនហើយ គឺរស់នៅដ៏រប៉ាត់រប៉ាយ។ (កិច្ចការ ២:៨-១០; ៦:៥; ៨:២៧; ១៣:១៤, ៤៣; ប្រៀបធៀប ម៉ាថាយ ២៣:១៥) មិនដូចពួកគ្រប់គ្រងសាសន៍យូដា ពួកអ្នកចូលសាសនាយូដាប្រហែលមិនក្រអើតក្រទងទេ ហើយគេក៏មិនអាចអួតថាពួកគេជាពូជរបស់លោកអ័ប្រាហាំឡើយ។ (ម៉ាថាយ ៣:៩; យ៉ូហាន ៨:៣៣) ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានបោះបង់ចោលព្រះពាហិរជន ហើយបានបែរយ៉ាងសុភាពទៅព្រះយេហូវ៉ា ដោយយកចំណេះអំពីទ្រង់និងក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់។ ហើយពួកគេបានទទួលស្គាល់សេចក្ដីសង្ឃឹមសាសន៍យូដានៃព្រះមេស្ស៊ីដែលនឹងយាងមក។ ដោយបានបង្ហាញសេចក្ដីស្ម័គ្រចិត្តនូវការកែប្រែក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីពិត ពួកគេជាច្រើនប្រុងប្រៀបជាស្រេចដើម្បីកែប្រែថែមទៀត ហើយប្រព្រឹត្តតាមការផ្សាយនៃសាវ័កប៉ុល។ (កិច្ចការ ១៣:៤២, ៤៣) ពេលដែលបុគ្គលចូលសាសនាយូដា ដែលធ្លាប់ថ្វាយបង្គំព្រះពាហិរជនបានប្ដូរទៅសាសនាគ្រីស្ទាន គាត់បានប្រដាប់យ៉ាងពិសេសដើម្បីធ្វើបន្ទាល់ទៅសាសន៍ដទៃ ដែលនៅថ្វាយបង្គំព្រះទាំងនោះ។
៨, ៩. (ក) ក្រៅពីពួកអ្នកចូលសាសនាយូដា តើមានក្រុមណាទៀតនៃពួកសាសន៍ដទៃ ដែលបានចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនាយូដា? (ខ) តើពួកអ្នកកោតខ្លាចដល់ព្រះដែលមិនបានកាត់ស្បែក ទទួលយកដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្រតាមរបៀបណា?
៨ ក្រៅពីពួកចូលសាសនាយូដាដែលបានកាត់ស្បែក ពួកអ្នកសាសន៍ដទៃខ្លះបានចាប់អារម្មណ៍លើសាសនាយូដា។ បុគ្គលទីមួយដែលបានក្លាយជាគ្រីស្ទាន គឺកូនេលាស ទោះជាឥតបានចូលសាសនាយូដាក៏ដោយ គាត់ជា«អ្នកគោរព ហើយកោតខ្លាចដល់ព្រះ»។ (កិច្ចការ ១០:២) សាស្ដ្រាចារ្យហ្រីកឌឺរិក ប្រូស ក្នុងយោបល់របស់លោកអំពីសៀវភៅកិច្ចការ បានសរសេរថា៖ «ពួកសាសន៍ដទៃបែបនោះ បានត្រូវហៅជាទូទៅ‹ពួកអ្នកកោតខ្លាចដល់ព្រះ› ឯនេះមិនមែនពាក្យដ៏ល្អិតល្អន់ទេ តែជាពាក្យស្រួលប្រើ។ ពួកសាសន៍ដទៃជាច្រើននៅពេលនោះ មិនបានប្រុងប្រៀបក្លាយទៅជាពួកកាន់លទ្ធិសាសនាយូដានិយមទេ (សេចក្ដីតម្រូវឲ្យកាត់ស្បែកជាការជំពប់ចំពោះមនុស្សប្រុស) បានទាញចិត្តដោយឯកទិទេពនិយមនៃកន្លែងថ្វាយបង្គំយូដា ហើយដោយខ្នាតគំរូខាងសីលធម៌នៃជីវិតសាសន៍យូដា។ ពួកគេខ្លះបានទៅសាលប្រជុំហើយបានដឹងអំពីសេចក្ដីអធិស្ឋាន និងមេរៀនព្រះគម្ពីរ ដែលពួកគេបានឮក្នុងសេចក្ដីបកប្រែគម្ពីរ»។
៩ សាវ័កប៉ុលបានជួបពួកអ្នកកោតខ្លាចព្រះជាច្រើន ពេលដែលកំពុងនៅឯសាលាប្រជុំក្នុងភូមិភាគអាស៊ីមីនើរនិងប្រទេសក្រិក។ ក្នុងក្រុងអាន់ទីយ៉ូកនៅប្រទេសពីស៊ីឌា លោកបានសំដៅទៅពួកដែលបានផ្ដុំគ្នា ជា«ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែល នឹងអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះ»។ (កិច្ចការ ១៣:១៦, ២៦) លូកាបានសរសេរថា ក្រោយពីប៉ុលបានផ្សាយអស់បីថ្ងៃក្នុងសាលាប្រជុំនៃក្នុងក្រុងថែស្សាឡូនីច «ពួកអ្នកនោះខ្លះ[ពួកយូដា]ក៏យល់ព្រម[ពួកគ្រីស្ទាន]ហើយបានចូលខាងប៉ុល នឹងស៊ីឡាស ព្រមទាំងពួកសាសន៍ក្រេកសន្ធឹក ដែលតែងតែថ្វាយបង្គំព្រះ នឹងពួកស្រីអ្នកមុខជាក្រែលដែរ»។ (កិច្ចការ ១៧:៤) ប្រហែលពួកក្រិកខ្លះ ជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះដែលមិនបានកាត់ស្បែក។ គឺមានទីសំអាងជាច្រើនដែលពួកសាសន៍ដទៃបែបនេះ បានចូលរួមជាមួយសហគមន៍យូដា។
ការផ្សាយក្នុងចំណោម«ពួកមនុស្សមិនជឿ»
១០. តើតាមរបៀបណាដែលប៉ុលផ្សាយដំណឹងល្អទៅពួកសាសន៍ដទៃ ដែលឥតមានចំណេះអំពីព្រះគម្ពីរ ហើយអ្វីជាលទ្ធផល?
១០ នៅក្នុងបទគម្ពីរគ្រីស្ទានភាសាក្រិក ពាក្យ«ពួកមនុស្សមិនជឿ» អាចសំដៅទៅមនុស្សទូទៅនៅខាងក្រៅក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។ ជាញឹកញាប់គឺសំដៅទៅពួកពាហិរជន។ (រ៉ូម ១៥:៣១; កូរិនថូសទី១ ១៤:២២, ២៣; កូរិនថូសទី២ ៤:៤; ៦:១៤) នៅក្រុងអាថែន ពួកអ្នកមិនជឿជាច្រើនបានចេះដឹងក្នុងទស្សនវិជ្ជាក្រិក ដោយគ្មានចំណេះអំពីបទគម្ពីរទាល់តែសោះ។ តើនេះធ្វើឲ្យប៉ុលបាក់ទឹកចិត្តក្នុងការធ្វើបន្ទាល់ដល់ពួកគេឬ? មិនមែនទេ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈ។ គាត់បានសម្ដែងបទគម្ពីរដ៏ប៉ិនប្រសប់ដោយមិនស្រង់ចំៗពីបទគម្ពីរហេព្រើរ ដែលពួកអាថែនមិនសូវដឹងនោះ។ គាត់បង្ហាញយ៉ាងប៉ិនប្រសប់នូវការស្រដៀងគ្នារវាងសេចក្ដីពិតព្រះគម្ពីរនិងគំនិតខ្លះ ដែលបានសម្ដែងដោយកវីស្ទូអិកសម័យបុរាណ។ ហើយគាត់ថ្លែងប្រាប់អំពីព្រះពិតតែមួយសំរាប់មនុស្សជាតិ ជាព្រះដែលនឹងជំនុំជំរះសេចក្ដីសុចរិត តាមរយៈបុគ្គលមួយអង្គដែលបានសោយទិវង្គតហើយបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ដូច្នេះ ប៉ុលបានផ្សាយយ៉ាងប៉ិនប្រសប់អំពីព្រះគ្រីស្ទទៅពួកអាថែន។ តើមានលទ្ធផលអ្វី? ថ្វីបើភាគច្រើនបានសើចចំអកដាក់គាត់ ឬចេះតែសង្ស័យក៏ដោយ «មានមនុស្សខ្លះត្រូវចិត្តជាប់នឹងគាត់ ព្រមទាំងជឿផង ក្នុងពួកនោះមានឈ្មោះឌេវនីស ជាចៅក្រមនៅភ្នំអើរីយ៉ូស នឹងស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះដាម៉ារីស ហើយនឹងអ្នកខ្លះទៀតដែរ»។—កិច្ចការ ១៧:១៨, ២១-៣៤
១១. តើក្រុងកូរិនថូសជាក្រុងប្រភេទណា ហើយអ្វីជាលទ្ធផលនៃសកម្មភាពផ្សាយរបស់ប៉ុលនៅទីនោះ?
១១ នៅក្រុងកូរិនថូសក៏មានសហគមន៍យូដាដ៏ធំដែរ ដូច្នេះ ប៉ុលចាប់ផ្ដើមកិច្ចបំរើរបស់គាត់នៅទីនោះ ដោយផ្សាយនៅឯសាលាប្រជុំ។ ប៉ុន្តែ ពេលពួកយូដាក្លាយទៅជាប្រឆាំងវិញ ប៉ុលក៏ទៅផ្សាយដល់ពួកសាសន៍ដទៃ។ (កិច្ចការ ១៨:១-៦) ហើយមានមនុស្សដ៏ច្រើនមែន! កូរិនថូសជាទីក្រុងដ៏រវល់ ដែលមានមនុស្សពីគ្រប់តំបន់ ខាងពាណិជ្ជកម្ម ដែលល្បីទូទាំងពិភពក្រិក-រ៉ូម ដោយព្រោះអំពើឥតសីលធម៌។ មែនហើយ «ការធ្វើដូចពួកកូរិនថូស» មានន័យថាប្រព្រឹត្តដោយឥតសីលធម៌។ ប៉ុន្តែ គឺក្រោយពីពួកយូដាបានបដិសេធការផ្សាយរបស់ប៉ុល ដែលព្រះគ្រីស្ទបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ឲ្យគាត់ឃើញ ហើយមានបន្ទូលថា៖ «កុំខ្លាចអ្វី ចូរសម្ដែងទៅ កុំនៅស្ងៀមឡើយ ខ្ញុំក៏មានមនុស្សជាច្រើននៅក្នុងទីក្រុងនេះដែរ»។ (កិច្ចការ ១៨:៩, ១០) ពិតប្រាកដមែន ប៉ុលបានស្ថាបនាក្រុមជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស ទោះបីសមាជិកខ្លះធ្លាប់មានជីវិតរស់នៅដូច«ពួកកូរិនថូស»ក៏ដោយ។—កូរិនថូសទី១ ៦:៩-១១
ខំប្រឹងសង្គ្រោះ«មនុស្សទាំងឡាយ»សព្វថ្ងៃនេះ
១២, ១៣. (ក) តើតំបន់យើងសព្វថ្ងៃនេះ មានសភាពដូចសម័យប៉ុល យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើអ្វីជាអាកប្បកិរិយាដែលយើងត្រូវមាន ក្នុងតំបន់ដែលពិភពគ្រីស្ទសាសនាបាននៅទីនោះជាយូរមកហើយ ឬកន្លែងដែលមនុស្សបានស្រងាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងនឹងសាសនាធំៗ?
១២ សព្វថ្ងៃនេះ ដូចនៅសតវត្សទីមួយ «ព្រះគុណនៃព្រះ . . . នាំសេចក្ដីសង្គ្រោះមកដល់មនុស្សទាំងឡាយ»។ (ទីតុស ២:១១) តំបន់សំរាប់ការផ្សាយដំណឹងល្អបានរីកចំរើននៅគ្រប់ទ្វីប និងកោះជាច្រើននៃសមុទ្រ។ ហើយ ដូចនៅសម័យរបស់ប៉ុល គឺបានជួបប្រទះ«មនុស្សទាំងឡាយ»។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកយើងខ្លះៗផ្សាយនៅកន្លែងដែលនិកាយនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនាបានស្ថាបនាអស់រាប់សតវត្សមកហើយ។ ដូចពួកយូដានៅសតវត្សទីមួយ សមាជិកជាច្រើនរបស់គេប្រហែលមានជំនឿយ៉ាងខ្លាំងតាមទំនៀមទម្លាប់សាសនា។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមានចិត្តរីករាយក្នុងការស្វែងរកបុគ្គលដែលមានចិត្តល្អ ហើយចំរើនចំណេះដែលគេមានលើព្រះគម្ពីរ។ យើងមិនមើលងាយគេ ឬប្រមាថគេទេ ថ្វីបើពួកដឹកនាំសាសនារបស់គេ ពេលខ្លះប្រឆាំងនិងបៀតបៀនយើងក៏ដោយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងទទួលស្គាល់ថាពួកអ្នកខ្លះក្នុងចំណោមគេប្រហែលមាន«សេចក្ដីឧស្សាហ៍ដល់ព្រះ» ថ្វីបើខ្វះខាតចំណេះត្រឹមត្រូវ។ ដូចព្រះយេស៊ូនិងប៉ុល យើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតចំពោះមនុស្ស ហើយយើងមានសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏ខ្លាំងក្លា ឲ្យគេបានសង្គ្រោះ។—រ៉ូម ១០:២
១៣ ពេលដែលផ្សាយ យើងជួបមនុស្សដែលបានស្រងាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងសាសនាធំៗ។ ប៉ុន្តែ ប្រហែលជាគេនៅកោតខ្លាចព្រះ ដោយជឿលើព្រះដល់មួយកំរិត ហើយខំប្រកបជីវិតឲ្យបានទៀងត្រង់។ ក្នុងជំនាន់មនុស្សដ៏វៀចវេរនិងដ៏ល្មើសនេះ តើយើងមិនសប្បាយទេឬ ដោយជួបមនុស្សដែលមានជំនឿខ្លះលើព្រះនោះ? ហើយតើយើងមិនមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងការប្រាប់គេអំពីបែបបទនៃការថ្វាយបង្គំ ដែលឥតមានការលាក់ពុតនិងភាពក្លែងក្លាយទេឬ?—ភីលីព ២:១៥
១៤, ១៥. តើតាមរបៀបណាដែលតំបន់ដ៏ធំក្លាយទៅជាមានសំរាប់ការផ្សាយដំណឹងល្អ?
១៤ ក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនៃអួន ព្រះយេស៊ូបានទាយប្រាប់ថានឹងមានតំបន់ធំសំរាប់កិច្ចការផ្សាយ។ (ម៉ាថាយ ១៣:៤៧-៤៩) ដោយពន្យល់រឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ប៉មយាម នៃ ១៥ មិថុនា ១៩៩២ បានចែងលើទំព័រ ២០ ថា៖ «ជាច្រើនសតវត្សមក ពួកសមាជិកនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនា បានដើរតួដ៏សំខាន់ក្នុងការបកប្រែ បោះពុម្ព និងការចែកចាយបន្ទូលនៃព្រះ។ ក្រោយមក ពួកនិកាយសាសនា ក៏បានបង្កើតឬគាំទ្រសមាគមព្រះគម្ពីរ ដែលបកប្រែព្រះគម្ពីរក្នុងភាសានៃស្រុកដ៏ដាច់ស្រយាល។ គេក៏បញ្ជូនពួកសាសនទូតខាងព្យាបាលនិងគ្រូ ដែលបង្កើតបានគ្រីស្ទានដែលគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួន។ នេះបាននាំចូលមួយចំនួនធំនៃត្រីដែលមិនល្អ ដែលព្រះឥតយល់ព្រម។ ប៉ុន្តែ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏បានធ្វើឲ្យមនុស្សរាប់លាននាក់ដែលឥតកាន់គ្រីស្ទាន ឲ្យមានព្រះគម្ពីរ ហើយកាន់តាមបែបបទគ្រីស្ទាន ទោះជាមានការពុករលួយក៏ដោយ»។
១៥ ការនាំឲ្យចូលសាសនាដោយពួកពិភពគ្រីស្ទសាសនា មានប្រសិទ្ធិភាពជាពិសេសនៅអាមេរិកខាងត្បូង អាហ្វ្រិក និងកោះខ្លះនៃសមុទ្រ។ ក្នុងសម័យយើងនេះ បានរកឃើញមនុស្សរាបសាជាច្រើនក្នុងកន្លែងនេះ ហើយយើងអាចបន្តធ្វើការច្រើន បើយើងមានអាកប្បកិរិយាដ៏វិជ្ជមាននិងដ៏ស្រឡាញ់ដល់មនុស្សរាបទាប ដូចប៉ុលមានលើពួកចូលសាសនាយូដានោះ។ ក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលត្រូវការជំនួយរបស់យើង គឺក្នុងពួករាប់លាននាក់ ដែលបានត្រូវហៅថា «អ្នកដែលមានបំណងស្មើគ្នានឹង»ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេតែងមានចិត្តរីករាយ ក្នុងការឃើញយើងទៅជួបគេ។ អ្នកខ្លះបានរៀនព្រះគម្ពីរជាមួយយើង ហើយបានមកឯកិច្ចប្រជុំ ជាពិសេសនៅឯពិធីបុណ្យរំឭកនៃការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ តើពួកនេះ មិនតំណាងនូវកន្លែងដ៏ធំចំពោះការផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្រទេឬ?
១៦, ១៧. (ក) តើមនុស្សប្រភេទណាដែលយើងផ្សាយដំណឹងល្អប្រាប់នោះ? (ខ) តើយើងកាន់តាមគំរូប៉ុលក្នុងការផ្សាយដល់មនុស្សផ្សេងៗយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ ម្យ៉ាងទៀត ចុះយ៉ាងណាវិញ ចំពោះអ្នកដែលមកពីវប្បធម៌ដែលនៅខាងក្រៅពិភពគ្រីស្ទសាសនា—មិនថាយើងជួបគេក្នុងស្រុករបស់គេ ឬជាអន្ដោប្រវេសន៍នៅក្នុងប្រទេសខាងលិច? ហើយចុះយ៉ាងណាវិញ ចំពោះមនុស្សរាប់លាននាក់ដែលបានបដិសេធសាសនា ដែលក្លាយទៅជាអ្នកមិនជឿព្រះ ឬថាឥតមានព្រះនោះ? ម្យ៉ាងវិញទៀត ចុះយ៉ាងណាដែរ ចំពោះអ្នកដែលកាន់តាមទស្សនៈវិទូខាងទំនើប ដែលបោះពុម្ពសៀវភៅនៃការជួយខ្លួនឯង ដែលមានក្នុងហាង? តើយើងត្រូវបដិសេធមនុស្សបែបនេះ ដោយចាត់ទុកថាមិនអាចលោះបានឬ? បើយើងធ្វើតាមគំរូរបស់សាវ័កប៉ុល នោះយើងមិនមានគំនិតដូច្នេះទេ។
១៧ ពេលដែលផ្សាយនៅក្រុងអាថែន ប៉ុលមិនបានធ្លាក់ចូលអន្ទាក់នៃការប្រកែកខាងទស្សនៈជាមួយពួកអ្នកស្ដាប់របស់គាត់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានប្រែប្រួលការវែកញែករបស់គាត់ ជាមួយមនុស្សដែលគាត់និយាយជាមួយ ដោយបង្ហាញសេចក្ដីពិតព្រះគម្ពីរ តាមរបៀបដ៏ច្បាស់ហើយដ៏សមហេតុផល។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងមិនចាំបាច់ក្លាយទៅជាអ្នកជំនាញសាសនាទេ ឬពួកទស្សនៈវិទូនៃមនុស្សដែលយើងផ្សាយទៅឡើយ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចប្រែប្រួលការនិយាយរបស់យើង ដើម្បីធ្វើឲ្យការផ្សាយរបស់យើងមានប្រសិទ្ធិភាព ដែលក្លាយទៅជា«គ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ ដល់មនុស្សទាំងអស់»។ (កូរិនថូសទី១ ៩:២២) ក្នុងការសរសេរសំបុត្រទៅក្រុងកូល៉ុស ប៉ុលបានថ្លែងថា៖ «ចូរប្រព្រឹត្តនឹងពួកអ្នកក្រៅដោយប្រាជ្ញា ទាំងលៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង ចូរឲ្យពាក្យសំដីរបស់អ្នករាល់គ្នា បានប្រកបដោយព្រះគុណជានិច្ច ទាំងបង់អំបិលផង ដើម្បីឲ្យដឹងជាបែបយ៉ាងណា ដែលគួរឆ្លើយដល់មនុស្សនិមួយៗ»។—កូល៉ុស ៤:៥, ៦
១៨. តើភារកិច្ចអ្វីដែលយើងមាន ហើយតើយើងមិនត្រូវភ្លេចអ្វី?
១៨ ដូចព្រះយេស៊ូនិងសាវ័កប៉ុល សូមឲ្យយើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់មនុស្សទាំងអស់។ ជាពិសេស សូមឲ្យយើងខំខ្នះខ្នែងដើម្បីចូលរួមផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះរាជាណាចក្រដល់អ្នកដទៃ។ ម្យ៉ាងទៀត សូមឲ្យយើងកុំភ្លេចនូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលទៅពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «គេមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ៍»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៦) សេចក្ដីនេះមានន័យយ៉ាងណាចំពោះយើង នឹងត្រូវពិចារណាមើលថែមទៀតក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
តាមរបៀបសើរើឡើងវិញ
◻ សូមរៀបរាប់អាកប្បកិរិយាដ៏ថ្លឹងថ្លែងរបស់ព្រះយេស៊ូចំពោះលោកីយ៍។
◻ តើតាមរបៀបណាដែលសាវ័កប៉ុលផ្សាយដល់ពួកយូដានិងពួកចូលសាសនាយូដា?
◻ តើប៉ុលនិយាយដល់មនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះនិងមនុស្សមិនជឿព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាច«គ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ដល់មនុស្សទាំងអស់» ក្នុងសកម្មភាពផ្សាយរបស់យើង?
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
ដោយប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសប្បុរសដល់ពួកអ្នកជិតខាងរបស់គេ ពួកគ្រីស្ទានតែងធ្វើឲ្យលែងមានមនុស្សប្រកាន់គេ