«អំណោយទានជាមនុស្ស»ដើម្បីឲ្យមើលថែរក្សាចៀមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា
«កាលដែលទ្រង់បានយាងឡើងទៅស្ថានខ្ពស់ នោះទ្រង់បានចាប់យកពួកខ្លះជាឈ្លើយ។ ទ្រង់ក៏បានប្រទានអំណោយទានជាមនុស្ស»។—អេភេសូរ ៤:៨, ព.ថ.
១. តើបងស្រីម្នាក់បានថ្លែងយ៉ាងណាអំពីពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់នាង?
«សូមអរគុណជាអនេកដោយយកចិត្តទុកដាក់នឹងយើង។ ការញញឹម ការបង្ហាញអារម្មណ៍យ៉ាងកក់ក្ដៅ និងការយកចិត្តទុកដាក់របស់អ្នកគឺស្មោះមែន។ អ្នកតែងតែស្ដាប់និងប្រាប់ពាក្យពីព្រះគម្ពីរ ដែលលើកទឹកចិត្តយើង។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានថាកុំឲ្យខ្ញុំធ្វើកន្តើយនឹងអ្នកឡើយ»។ នេះហើយជាពាក្យសំដីដែលបងស្រីគ្រីស្ទានម្នាក់ បានសរសេរជូនពួកអ្នកចាស់ទុំនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់នាង។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលបានបង្ហាញដោយពួកអ្នកគង្វាលគ្រីស្ទានដ៏យកចិត្តទុកដាក់ បានទាក់ទាញចិត្តរបស់នាង។—ពេត្រុសទី១ ៥:២, ៣
២, ៣. (ក) យោងទៅតាមអេសាយ ៣២:១, ២ តើពួកអ្នកចាស់ទុំដែលមានចិត្តអាណិត មើលថែរក្សាចៀមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើនៅពេលណាដែលអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ អាចចាត់ទុកជាអំណោយមួយ?
២ ពួកអ្នកចាស់ទុំគឺជាសំវិធានការមួយពីព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីឲ្យមើលថែរក្សាចៀមរបស់ទ្រង់។ (លូកា ១២:៣២; យ៉ូហាន ១០:១៦) ចៀមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺមានតម្លៃណាស់ចំពោះទ្រង់ តាមពិតគឺមានតម្លៃដល់ម្ល៉េះ ដែលទ្រង់បានទិញគេ ដោយលោហិតដ៏មានតម្លៃរបស់ព្រះយេស៊ូ។ អ៊ីចឹងហើយ គ្មានហេតុឆ្ងល់ទេ ដែលព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យ នៅពេលដែលពួកអ្នកចាស់ទុំមើលថែរក្សាចៀមរបស់ទ្រង់ ដោយថ្នាក់ថ្នមនោះ។ (កិច្ចការ ២០:២៨, ២៩) ចូរកត់សម្គាល់នូវពិពណ៌នាជាទំនាយ ខាងឯពួកអ្នកចាស់ទាំងនេះ ឬក៏«ពួកចៅហ្វាយ» ដែលចែងថា៖ «ហើយមនុស្សម្នាក់នឹងបានដូចជាទីបាំងឲ្យរួចពីខ្យល់ នឹងជាទីជ្រកឲ្យរួចពីព្យុះសង្ឃរា ដូចផ្លូវទឹកហូរនៅទីហួតហែង ហើយដូចជាម្លប់នៃថ្មដាយ៉ាងធំនៅទីខ្សោះល្វើយ»។ (អេសាយ ៣២:១, ២) ត្រូវហើយ ពួកគេក៏ត្រូវការពារ ធ្វើឲ្យមានកម្លាំង និងសម្រាលទុក្ខចៀមរបស់ទ្រង់។ ពួកអ្នកចាស់ទុំដែលឃ្វាលហ្វូងចៀមដោយមានចិត្តអាណិត នោះគឺកំពុងខំធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះតម្រូវពីពួកគេ។
៣ ពួកអ្នកចាស់ទុំបែបនេះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរគឺបានត្រូវហៅថា«អំណោយទានជាមនុស្ស»។ (អេភេសូរ ៤:៨, ព.ថ.) នៅពេលដែលអ្នកគិតអំពីអំណោយមួយ នោះអ្នកគិតអំពីអ្វីមួយដែលបានផ្ដល់មក ដើម្បីបំពេញនូវការខ្វះខាតមួយ ឬក៏ដើម្បីនាំឲ្យមានសុភមង្គលដល់បុគ្គលទទួលនោះ។ អ្នកចាស់ទុំម្នាក់អាចរាប់ទុកជាអំណោយមួយបាន ពេលដែលគាត់ប្រើសមត្ថភាពរបស់គាត់ ដើម្បីផ្ដល់នូវជំនួយចាំបាច់ ហើយដើម្បីបណ្ដាលឲ្យមានសុភមង្គលដល់ហ្វូងចៀម។ តើគាត់អាចធ្វើនេះយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ចម្លើយ ដែលអាចរកឃើញក្នុងពាក្យរបស់ប៉ុលនៅអេភេសូរ ៤:៧-១៦ នោះក៏លើកដំកើងនូវការយកព្រះទ័យទុកដាក់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ចំពោះចៀមទ្រង់។
«អំណោយទានជាមនុស្ស»—តើមកពីណា?
៤. ក្នុងការសម្រេចទំនុកដំកើង ៦៨:១៨ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាបាន«យាងឡើងទៅឯស្ថានខ្ពស់» ហើយតើពួកណាដែលជា«អំណោយទានដែលមានសណ្ឋានជាមនុស្ស»?
៤ នៅពេលដែលប៉ុលបានប្រើពាក្យ«អំណោយទានជាមនុស្ស» គាត់បានដកស្រង់ពាក្យរបស់ស្តេចដាវីឌ ដែលបានមានបន្ទូលអំពីព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ទ្រង់បានយាងឡើងទៅឯស្ថានខ្ពស់។ ទ្រង់បានចាប់លើកពួកខ្លះទៅជាឈ្លើយ។ ទ្រង់បានចាប់យកអំណោយទានដែលមានសណ្ឋានជាមនុស្ស»។ (ទំនុកដំកើង ៦៨:១៨, ព.ថ.) ក្រោយពីពួកអ៊ីស្រាអែលបានរស់នៅប៉ុន្មានឆ្នាំហើយក្នុងស្រុក ដែលបានសន្យាមក នោះជាអត្ថបដិរូបព្រះយេហូវ៉ា«បានយាងឡើង»ភ្នំស៊ីយ៉ូន ហើយបានធ្វើឲ្យក្រុងយេរូសាឡិមជារាជធានីនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់អ៊ីស្រាអែល ដោយមានដាវីឌជាស្តេច។ ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្នកណាជា«អំណោយទានដែលមានសណ្ឋានជាមនុស្ស»? ពួកគេគឺជាពួកបុរសដែលបានចាប់យកទៅជាឈ្លើយ ក្នុងកំឡុងការច្បាំងដណ្ដើមយកស្រុកនោះ។ ពួកឈ្លើយទាំងនេះខ្លះ ក្រោយមកបានប្រគល់ខ្លួនដល់ពួកលេវី ដើម្បីជួយការងារនៅឯរោងឧបោសថ។—អែសរ៉ា ៨:២០
៥. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលប៉ុលបង្ហាញថា ទំនុកដំកើង ៦៨:១៨ មានការសម្រេចនៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូបាន«យាងឡើងទៅឯស្ថានខ្ពស់»?
៥ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ជូនពួកអេភេសូរ នោះប៉ុលបានចង្អុលបញ្ជាក់ថា ពាក្យសំដីរបស់អ្នកតែងបទទំនុកដំកើង មានការសម្រេចច្រើនជាងនៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។ ដោយបកស្រាយពង្រីកសេចក្ដីនៅក្នុងទំនុកដំកើង ៦៨:១៨ នោះប៉ុលសរសេរថា៖ «តែមានព្រះគុណផ្ដល់មកយើងរាល់គ្នារៀងៗខ្លួន តាមប៉ុនណាដែលព្រះគ្រីស្ទបានចែកឲ្យអំណោយទានឥតតម្លៃនោះ។ ហេតុដូចម្ដេចបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹កាលដែលទ្រង់បានយាងឡើងទៅស្ថានខ្ពស់ នោះទ្រង់បានចាប់យកពួកខ្លះជាឈ្លើយ។ ទ្រង់ក៏បានប្រទានអំណោយទានជាមនុស្ស› »។ (អេភេសូរ ៤:៧, ៨, ព.ថ. ) នៅទីនេះ ប៉ុលបានសំដៅប្រើពាក្យនៅទំនុកដំកើងនេះសំដៅទៅព្រះយេស៊ូ ជាអ្នកតំណាងរបស់ព្រះ។ ព្រះយេស៊ូ«បានឈ្នះលោកីយ»ដោយដំណើរដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់។ (យ៉ូហាន ១៦:៣៣) ទ្រង់ក៏មានជ័យជំនះលើសេចក្ដីស្លាប់និងលើសាតាំងដែរ ដោយព្រោះព្រះបានប្រោសទ្រង់ឲ្យរស់ឡើងវិញពីស្លាប់។ (កិច្ចការ ២:២៤; ហេព្រើរ ២:១៤) នៅក្នុងឆ្នាំ៣៣ ស.យ. ព្រះយេស៊ូដែលបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ បានយាងឡើង«ផុតអស់ទាំងជាន់នៅស្ថានសួគ៌» គឺខ្ពស់ជាងសត្តនិករឯទៀតនៅលើស្ថានសួគ៌។ (អេភេសូរ ៤:៩, ១០; ភីលីព ២:៩-១១) ជាអ្នកមានជ័យជំនះ ព្រះយេស៊ូបានចាប់យក«ពួកឈ្លើយ»ពីសត្រូវមក។ តើយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ?
៦. ចាប់ផ្ដើមពីបុណ្យភិន្ដាកុសនៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូដែលបានយាងឡើងនេះ ចាប់ផ្ដើមបំផ្លិចបំផ្លាញដំណាក់របស់សាតាំង ហើយតើទ្រង់បានធ្វើអ្វីជាមួយនឹង«ពួកឈ្លើយ»?
៦ កាលដែលគង់នៅលើផែនដី នោះព្រះយេស៊ូបានសម្ដែងនូវព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់លើសាតាំង ដោយរំដោះពួកអ្នកដែលនៅក្រោមចំណងពួកបិសាច។ នេះគឺហាក់ដូចជាព្រះយេស៊ូបានរុករានចូលដំណាក់របស់សាតាំងអ៊ីចឹង ទាំងចាប់ចងនិងយកវត្ថុរបស់វា។ (ម៉ាថាយ ១២:២២-២៩) ចូរគិតទៅមើល ក្រោយពីបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយបានត្រូវប្រគល់ឲ្យ‹គ្រប់ទាំងអំណាចនៅលើស្ថានសួគ៌ ហើយលើផែនដី› នោះព្រះយេស៊ូអាចចាប់យករបស់គេបានជាច្រើន! (ម៉ាថាយ ២៨:១៨) ចាប់ផ្ដើមពីបុណ្យភិន្ដាកុសនៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ. ជាអ្នកតំណាងរបស់ព្រះ នោះព្រះយេស៊ូដែលបានយាងឡើងទៅ បានចាប់ផ្ដើមបំផ្លិចបំផ្លាញដំណាក់របស់សាតាំង ដោយ«ចាប់ពួកឈ្លើយនាំទៅ» គឺជាពួកបុរសដែលបានជាប់សេវកភាពជាយូរយារនៅក្នុងបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់ និងនៅក្រោមអំណាចរបស់សាតាំង។ ដោយសុខចិត្ត «ពួកឈ្លើយ»ទាំងនេះបានក្លាយទៅជា«បាវបំរើរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ ទាំងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះឲ្យអស់ពីចិត្ត»។ (អេភេសូរ ៦:៦) គឺដូចជាព្រះយេស៊ូបានដកគេចេញពីក្រោមអំណាចរបស់សាតាំង ហើយក្នុងនាមនៃព្រះយេហូវ៉ា ក៏ផ្ដល់ឲ្យគេទៅក្រុមជំនុំជា«អំណោយទានជាមនុស្ស»។ ចូរគិតអំពីកំហឹងដ៏គ្មានអានុភាពរបស់សាតាំង កាលដែលពួកគេបានត្រូវចាប់យកចេញពីមុខវានោះ!
៧. (ក) តើក្នុងសមត្ថភាពប៉ុនណាដែល«អំណោយទានជាមនុស្ស»បំរើនៅក្នុងក្រុមជំនុំនោះ? (ខ) តើឱកាសអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យបុរសម្នាក់ៗ ដែលបំរើជាអ្នកចាស់ទុំម្នាក់នោះ?
៧ តើយើងឃើញមាន«អំណោយទានជាមនុស្ស»បែបនេះនៅក្នុងក្រុមជំនុំសព្វថ្ងៃនេះឬទេ? ប្រាកដហើយ គឺឃើញ! យើងឃើញពួកគេកំពុងបំរើជាពួកអ្នកចាស់ទុំ ដោយខំប្រឹងធ្វើការជា‹អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ អ្នកគង្វាល និងគ្រូបង្រៀន›នៅក្នុងជាង៨៧.០០០ក្រុមជំនុំនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅលើផែនដីនេះ។ (អេភេសូរ ៤:១១) សាតាំងនឹងពេញចិត្តណាស់បើពួកចាស់ទុំធ្វើទុក្ខទោសដល់ហ្វូងចៀមនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែនេះមិនមែនជាមូលហេតុដែលព្រះតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ បានប្រទានគេដល់ក្រុមជំនុំនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានពួកបុរសទាំងនេះសំរាប់ឲ្យមើលសុខុមាលភាពនៃក្រុមជំនុំ។ ហើយពួកគេទទួលខុសត្រូវដល់ទ្រង់ចំពោះចៀមដែលបានប្រគល់ឲ្យគេនោះ។ (ហេព្រើរ ១៣:១៧) ប្រសិនបើអ្នកបំរើជាអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឲ្យអ្នកនូវឱកាសដ៏អស្ចារ្យ ដើម្បីបង្ហាញភស្តុតាងថាអ្នកជាអំណោយមួយ ឬក៏ជាពរដល់បងប្អូនរបស់អ្នក។ អ្នកអាចធ្វើបែបនេះបានដោយបំពេញតាមភារកិច្ចដ៏សំខាន់បួនយ៉ាង។
ពេលត្រូវការចាំបាច់នូវ‹ការកែតម្រូវ›
៨. តើតាមរបៀបណាដែលយើងគ្រប់គ្នា ត្រូវការឲ្យកែតម្រូវនៅពេលខ្លះនោះ?
៨ មុនបង្អស់ ប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា៖ «អំណោយទានជាមនុស្ស»បានត្រូវប្រទានមក‹ប្រយោជន៍ឲ្យកែតម្រូវនូវពួកបរិសុទ្ធ›។ (អេភេសូរ ៤:១២) នាមស័ព្ទភាសាក្រិកដែលបានបកស្រាយជា‹ការកែតម្រូវ› គឺសំដៅទៅការទុកដាក់អ្វីមួយ«ឲ្យមានការតម្រង់ត្រឹមត្រូវ»។ ជាមនុស្សដែលមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ យើងគ្រប់គ្នាត្រូវការនូវការកែតម្រូវម្ដងម្កាល ដើម្បីនាំគំនិត អាកប្បកិរិយា និងចរិយារបស់យើង«ឲ្យមានការតម្រង់ត្រឹមត្រូវ»ជាមួយនឹងគំនិតនិងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឲ្យ«អំណោយទានជាមនុស្ស» ដើម្បីជួយយើងឲ្យធ្វើការកែតម្រូវចាំបាច់។ តើពួកគេធ្វើនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩. តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ជួយដើម្បីកែតម្រូវចៀមដែលប្រព្រឹត្តខុសគន្លងនោះ?
៩ នៅពេលខ្លះ អ្នកចាស់ទុំម្នាក់ប្រហែលជាតម្រូវឲ្យជួយចៀមមួយដែលបានប្រព្រឹត្តខុសគន្លង ដែលប្រហែលជា‹បានប្រព្រឹត្តខុសមុននឹងគាត់ដឹងខ្លួន›។ តើអ្នកចាស់ទុំម្នាក់អាចជួយយ៉ាងដូចម្ដេច? កាឡាទី ៦:១ ចែងថា៖ «ចូរដំរង់អ្នកនោះដោយចិត្តសុភាព»។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលផ្ដល់ឲ្យឱវាទ នោះអ្នកចាស់ទុំនេះនឹងមិនបន្តុះបង្អាប់បុគ្គលដែលប្រព្រឹត្តខុសគន្លង ដោយប្រើពាក្យដ៏ខ្លាំងនោះទេ។ ឱវាទគួរតែលើកទឹកចិត្ត មិនមែន«បំភ័យ»បុគ្គលដែលទទួលនោះទេ។ (កូរិនថូសទី២ ១០:៩; ប្រៀបមើល យ៉ូប ៣៣:៧) បុគ្គលម្នាក់នេះប្រហែលជាអាម៉ាស់មុខទៅហើយ ដូច្នេះអ្នកគង្វាលដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះនឹងជៀសវាងការកំទេចទឹកចិត្តរបស់បុគ្គលនេះ។ នៅពេលឲ្យឱវាទ ទោះបីការស្តីបន្ទោសដ៏ម៉ឺងម៉ាត់ក្ដី គឺច្បាស់ជាបានជំរុញ និងជូនឲ្យដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះប្រហែលជានឹងកែតម្រង់គំនិតឬចរិយានៃអ្នកប្រព្រឹត្តខុសគន្លង ដូច្នេះហើយនឹងស្អាងគាត់បានឡើងវិញ។—ធីម៉ូថេទី២ ៤:២
១០. តើការកែតម្រូវអ្នកឯទៀតទាក់ទងអ្វី?
១០ ក្នុងការប្រទានឲ្យ«អំណោយទានជាមនុស្ស» សំរាប់ឲ្យកែតម្រូវយើង នោះព្រះយេហូវ៉ាមានគំនិតឲ្យពួកអ្នកចាស់ទុំ ធ្វើឲ្យត្រជាក់ចិត្តខាងវិញ្ញាណ ហើយសមគួរឲ្យរាស្ត្រទ្រង់យកតម្រាប់តាម។ (កូរិនថូសទី១ ១៦:១៧, ១៨; ភីលីព ៣:១៧) ការកែតម្រូវអ្នកឯទៀតទាក់ទងការជួយពួកស្មោះត្រង់ឲ្យនៅជាប់តាមដំណើរត្រឹមត្រូវ មិនគ្រាន់តែការកែតម្រូវអស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តខុសគន្លងនោះទេ។a សព្វថ្ងៃនេះ ដោយមានបញ្ហាជាច្រើនដែលចង់ធ្វើឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្ត នោះមនុស្សជាច្រើនត្រូវការចាំបាច់នូវការលើកទឹកចិត្តដើម្បីឲ្យនៅខ្ជាប់ខ្ជួន។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាត្រូវការជំនួយដ៏ថ្នាក់ថ្នម ដើម្បីតម្រង់គំនិតរបស់គេជាមួយនឹងគំនិតរបស់ព្រះ។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ខ្លះខំប្រឹងទាំងលំបាកនឹងអារម្មណ៍ដ៏ជ្រៅនៃការខ្វះសមត្ថភាព ឬក៏ភាពឥតបានការ។ «អ្នកណាដែលមានសេចក្ដីទន់ក្រំចិត្ត»បែបនេះ ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនអាចស្រឡាញ់គេទេ ហើយថាសូម្បីតែការខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពរបស់គេដើម្បីបំរើព្រះ ក៏មិនអាចយល់ព្រមដល់ទ្រង់ឡើយ។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៤) ប៉ុន្តែរបៀបគិតបែបនេះ គឺមិនមានតម្រង់ត្រឹមត្រូវនឹងរបៀបដែលព្រះពិតជាមានអារម្មណ៍ អំពីពួកអ្នកថ្វាយបង្គំទ្រង់នោះទេ។
១១. តើពួកអ្នកចាស់ទុំអាចធ្វើអ្វី ដើម្បីជួយអស់អ្នកដែលរងទុក្ខទាំងលំបាកនឹងអារម្មណ៍នៃភាពឥតបានការនោះ?
១១ ពួកអ្នកចាស់ទុំអើយ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីដើម្បីជួយបុគ្គលបែបនេះទេ? ដោយសប្បុរសសូមចែកឲ្យនូវភស្តុតាងពីព្រះគម្ពីរ ថាព្រះយេហូវ៉ាយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នកបំរើទ្រង់ម្នាក់ៗ ហើយធ្វើឲ្យគេទុកចិត្តថាបទគម្ពីរទាំងនេះគឺទាក់ទងដល់គេផ្ទាល់ខ្លួន។ (លូកា ១២:៦, ៧, ២៤) សូមជួយគេឲ្យឃើញថា ព្រះយេហូវ៉ា‹បានទាញនាំ›គេឲ្យបំរើទ្រង់ ដូច្នេះប្រាកដជាទ្រង់ឃើញថាគេមានតម្លៃហើយ។ (យ៉ូហាន ៦:៤៤) ចូរជួយឲ្យគេដឹងប្រាកដថា គេមិនមានអារម្មណ៍ដូចនេះតែម្នាក់ឯងនោះទេ តែអ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើននាក់ ក៏មានអារម្មណ៍ស្រដៀងនេះដែរ។ នៅពេលមួយព្យាការីអេលីយ៉ា មានចិត្តក្រៀមក្រំដល់ម្ល៉េះ ដែលលោកបានចង់ស្លាប់។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៩:១-៤) ពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងខ្លះនៅក្នុងសតវត្សទីមួយ ក៏បានមានអារម្មណ៍«ចោទប្រកាន់»ដោយចិត្តរបស់គេនោះដែរ។ (យ៉ូហានទី១ ៣:២០) គឺគួរឲ្យសម្រាលទុក្ខណាស់ដោយដឹងថា ពួកស្មោះត្រង់នៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរ បាន«មានចិត្តដូចជាយើងដែរ»។ (យ៉ាកុប ៥:១៧) អ្នកក៏អាចពិនិត្យមើលសាឡើងវិញនូវអត្ថបទដ៏លើកទឹកចិត្តនៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម និង ទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! ជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលអស់កម្លាំងចិត្ត។ ការខំប្រឹងរបស់អ្នកដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដើម្បីស្អាងនូវការទុកចិត្តរបស់បុគ្គលបែបនេះ នោះនឹងបានទតឃើញដោយព្រះ ដែលបានប្រទានអ្នកជា«អំណោយទានជាមនុស្ស»។—ហេព្រើរ ៦:១០
«ស្អាង»ហ្វូងចៀម
១២. តើអ្វីដែលបានបង្ហាញដោយឃ្លាដែលថា «ស្អាងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទឡើង» ហើយតើអ្វីជាចំណុចសំខាន់នៃការស្អាងឡើងហ្វូងចៀម?
១២ ទីពីរ «អំណោយទានជាមនុស្ស»បានប្រទានមក ជាប្រយោជន៍សំរាប់«ស្អាងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទឡើង»។ (អេភេសូរ ៤:១២) នៅទីនេះប៉ុលប្រើពាក្យប្រៀបធៀប។ ‹ការស្អាង› គឺរំឭកអំពីសំណង់មួយ និង«រូបកាយព្រះគ្រីស្ទ» ដែលសំដៅទៅឯមនុស្ស គឺសមាជិកនៃពួកក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំង។ (កូរិនថូសទី១ ១២:២៧; អេភេសូរ ៥:២៣, ២៩, ៣០) ពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវតែជួយបងប្អូនរបស់គេបណ្ដុះឲ្យបានមុតមាំខាងវិញ្ញាណ។ គោលបំណងរបស់គេ គឺ«នឹងស្អាងចិត្តឡើង មិនមែនសំរាប់នឹងផ្ដួល»ហ្វូងចៀមនោះទេ។ (កូរិនថូសទី២ ១០:៨) ចំណុចសំខាន់ក្នុងការស្អាងឡើងហ្វូងចៀម នោះគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដ្បិត«សេចក្ដីស្រឡាញ់ស្អាងចិត្តឡើងវិញ»។—កូរិនថូសទី១ ៨:១
១៣. តើមានន័យយ៉ាងម៉េចដើម្បីឲ្យយោគយល់ ហើយហេតុអ្វីក៏សំខាន់ម្ល៉េះដែលពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវបង្ហាញការយោគយល់?
១៣ លក្ខណៈមួយនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលជួយពួកអ្នកចាស់ទុំឲ្យស្អាងឡើងហ្វូងចៀម គឺការយោគយល់។ ដើម្បីឲ្យយោគយល់មានន័យថា មានអារម្មណ៍សំរាប់អ្នកឯទៀត ដោយសម្គាល់គំនិតនិងអារម្មណ៍របស់គេ ដោយគិតអំពីកំរិតរបស់គេ។ (ពេត្រុសទី១ ៣:៨) ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ដែលពួកអ្នកចាស់ទុំមានការយោគយល់នោះ? ហេតុដែលសំខាន់បំផុត គឺពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលប្រទានឲ្យ«អំណោយទានជាមនុស្ស» គឺជាព្រះដែលមានព្រះទ័យយោគយល់។ នៅពេលដែលអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់រងទុក្ខលំបាកឬការឈឺចាប់ នោះទ្រង់ក៏មានអារម្មណ៍ដូចគេដែរ។ (និក្ខមនំ ៣:៧; អេសាយ ៦៣:៩) ទ្រង់ចេះគិតដល់កំរិតរបស់គេ។ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១៤) បើអ៊ីចឹង តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នកចាស់ទុំអាចបង្ហាញការយោគយល់?
១៤. តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នកចាស់ទុំ អាចបង្ហាញការយោគយល់ដល់អ្នកដទៃ?
១៤ នៅពេលបុគ្គលណាម្នាក់ដែលធ្លាក់ទឹកចិត្តមកឯពួកគេ នោះគេនឹងស្ដាប់ដោយទទួលស្គាល់នូវអារម្មណ៍របស់បុគ្គលនោះ។ គេខំឲ្យយល់នូវសាវតារ បុគ្គលិកលក្ខណៈ និងកាលៈទេសៈនៃបងប្អូនរបស់គេ។ រួចមក ពេលដែលពួកអ្នកចាស់ទុំផ្ដល់ឲ្យជំនួយដ៏លើកទឹកចិត្តពីព្រះគម្ពីរ នោះចៀមនឹងមានការស្រួលដើម្បីទទួលយកឱវាទ ពីព្រោះឱវាទនេះគឺបានផ្ដល់ឲ្យដោយពួកអ្នកគង្វាល ដែលពិតជាយល់និងយកចិត្តទុកដាក់នឹងពួកគេ។ (សុភាសិត ១៦:២៣) ការយោគយល់ក៏ជំរុញពួកអ្នកចាស់ទុំឲ្យគិតអំពីកំរិតនៃអ្នកឯទៀត និងអំពីអារម្មណ៍ដែលប្រហែលជាមានពីនោះជាលទ្ធផល។ ឧទាហរណ៍ ពួកគ្រីស្ទានដ៏យកចិត្តទុកដាក់ខ្លះប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានទោស ពីព្រោះគេមិនអាចបំរើព្រះឲ្យបានច្រើនជាង ប្រហែលជាដោយសារអាយុចាស់ជរាឬសុខភាពមិនល្អ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត អ្នកខ្លះប្រហែលជាត្រូវការនូវការលើកទឹកចិត្ត ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រសើរឡើងនូវកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់គេ។ (ហេព្រើរ ៥:១២; ៦:១) ការយោគយល់នឹងជំរុញពួកអ្នកចាស់ទុំឲ្យរក«ពាក្យពីរោះ» ដែលស្អាងគ្នាឡើង។ (សាស្ដា ១២:១០) នៅពេលដែលចៀមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវស្អាងឡើងហើយបានជំរុញទឹកចិត្ត នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គេចំពោះព្រះ នឹងជំរុញគេឲ្យខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងការបំរើទ្រង់!
ពួកបុរសដែលបណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យមានសាមគ្គីភាព
១៥. តើអ្វីដែលបានចង្អុលប្រាប់ដោយឃ្លា«រួបរួមខាងឯសេចក្ដីជំនឿ»?
១៥ ទីបី «អំណោយទានជាមនុស្ស»បានប្រទានមក ប្រយោជន៍ឲ្យ«យើងរាល់គ្នាបានរួបរួម ខាងឯសេចក្ដីជំនឿរួចជាស្រេច ហើយបានស្គាល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដូចគ្នាទាំងអស់»។ (អេភេសូរ ៤:១៣) ឃ្លាដែលថា«រួបរួមខាងឯសេចក្ដីជំនឿ» ចង្អុលប្រាប់នូវសាមគ្គីភាព មិនគ្រាន់តែខាងជំនឿ ក៏ប៉ុន្តែជាមួយនឹងពួកអ្នកជឿផងដែរ។ នេះហើយជាមូលហេតុមួយទៀត ដែលព្រះបានប្រទានឲ្យយើងនូវ«អំណោយទានជាមនុស្ស» ដើម្បីបណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យមានសាមគ្គីភាពក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ តើគេធ្វើការនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦. ហេតុអ្វីក៏សំខាន់ដែលពួកអ្នកចាស់ទុំរក្សាសាមគ្គីភាពក្នុងចំណោមខ្លួនគេ?
១៦ មុនដំបូង នោះគេត្រូវតែរក្សាសាមគ្គីភាពក្នុងចំណោមខ្លួនគេ។ ប្រសិនបើពួកអ្នកគង្វាលបានបែកខ្ញែកពីគ្នា នោះចៀមប្រហែលជារងការឥតអើពើ។ ពេលវេលាដ៏មានតម្លៃដែលអាចចំណាយក្នុងការឃ្វាលហ្វូងចៀម ប្រហែលជាជាប់រវល់ដ៏ឥតចាំបាច់ដោយប្រជុំនិងការពិភាក្សាយ៉ាងយូរលើរឿងតូចតាច។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៨) ពួកអ្នកចាស់ទុំប្រហែលជាឥតយល់ស្របដោយស្វ័យប្រវត្ដិលើប្រធានទាំងអស់ ដែលគេពិភាក្សានោះទេ ពីព្រោះពួកគេជាមនុស្សដែលមានបុគ្គលិកលក្ខណៈ ដែលប្រហែលជាផ្សេងពីគ្នាយ៉ាងឆ្ងាយ។ សាមគ្គីភាពមិនច្រានចោលជាមុននូវការមានទស្សនៈខុសៗគ្នានោះទេ ឬនឹងការសម្ដែងទស្សនៈនោះតាមរបៀបដ៏ថ្លឹងថ្លែង ក្នុងកំឡុងការពិគ្រោះដែលមិនលំអៀងនោះទេ។ ពួកអ្នកចាស់ទុំរក្សាសាមគ្គីភាពរបស់គេ ដោយស្ដាប់យ៉ាងគោរពដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយឥតវិនិច្ឆ័យទុកជាមុន។ ហើយឲ្យតែមិនរំលោភលើគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ បុគ្គលម្នាក់ៗគួរតែសុខចិត្តបន្ទន់ចិត្ត និងគាំទ្រសេចក្ដីសម្រេចចិត្តផ្ដាច់ព្រាត់នៃក្រុមអ្នកចាស់ទុំ។ ចិត្តដែលបន្ទន់បង្ហាញថា គេបានត្រូវណែនាំដោយ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ» ដែលជា«មេត្រីចិត្ត សេចក្ដីសំឡូត»។—យ៉ាកុប ៣:១៧, ១៨
១៧. តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នកចាស់ទុំជួយរក្សាសាមគ្គីភាពនៅក្នុងក្រុមជំនុំ?
១៧ ពួកអ្នកចាស់ទុំក៏ប្រុងស្មារតីដើម្បីបណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យមានសាមគ្គីភាពនៅក្នុងក្រុមជំនុំដែរ។ នៅពេលមានឥទ្ធិពលដ៏បែកខ្ញែក ដូចជាពាក្យរសឹបរសៀវដ៏ឈឺចាប់ ការទោរទន់ទៅបំណងចិត្តខុស ឬក៏គំនិតដ៏ទាស់ទែងគ្នា ដែលគំរាមកំហែងដល់សន្ដិភាព នោះគេនឹងត្រៀមខ្លួនជូនឲ្យឱវាទដ៏មានប្រយោជន៍។ (ភីលីព ២:២, ៣) ឧទាហរណ៍ ពួកអ្នកចាស់ទុំប្រហែលជាដឹងអំពីពួកបុគ្គល ដែលរិះគន់ហួសហេតុពេក ឬក៏ឆាប់ជ្រៀតជ្រែកចូលក្នុងរឿងរ៉ាវរបស់អ្នកដទៃ ដូច្នេះហើយក៏ក្លាយទៅជាអ្នកឡូកឡំនោះ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:១៣; ពេត្រុសទី១ ៤:១៥) ពួកអ្នកចាស់ទុំនឹងខំប្រឹងជួយបុគ្គលបែបនេះឲ្យទទួលស្គាល់ថា ដំណើរនេះគឺផ្ទុយនឹងអ្វីដែលព្រះបានបង្រៀនយើង ថាយើងម្នាក់ៗត្រូវ«ទទួលបន្ទុកជារបស់ផងខ្លួន»។ (កាឡាទី ៦:៥, ៧; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:៩-១២) ដោយប្រើបទគម្ពីរ នោះពួកគេនឹងពន្យល់ថាព្រះយេហូវ៉ាទុករបស់ជាច្រើន សំរាប់មនសិការរបស់យើងម្នាក់ៗ ហើយគ្មានយើងណាមួយគួរវិនិច្ឆ័យអ្នកដទៃលើរឿងរ៉ាវនេះ។ (ម៉ាថាយ ៧:១, ២; យ៉ាកុប ៤:១០-១២) ដើម្បីបំរើជាមួយគ្នាដោយសាមគ្គីភាព នោះត្រូវតែមានបរិយាកាសនៃការទុកចិត្តនិងការគោរពនៅក្នុងក្រុមជំនុំ។ ដោយផ្ដល់ឲ្យឱវាទពីបទគម្ពីរពេលត្រូវការចាំបាច់ នោះ«អំណោយទានជាមនុស្ស»ជួយយើងឲ្យរក្សាទុកសន្ដិភាពនិងសាមគ្គីភាព។—រ៉ូម ១៤:១៩
ការពារហ្វូងចៀម
១៨, ១៩. (ក) «អំណោយទានជាមនុស្ស»ការពារយើងពីអ្នកណា? (ខ) តើពីគ្រោះថ្នាក់អ្វីទៀត ដែលពួកចៀមត្រូវការការពារនោះ ហើយតើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលពួកអ្នកចាស់ទុំប្រព្រឹត្តដើម្បីការពារចៀម?
១៨ ទីបួន ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យ«អំណោយទានជាមនុស្ស» ដើម្បីការពារយើងពីឥទ្ធិពលនៃ«គ្រប់អស់ទាំងខ្យល់នៃសេចក្ដីបង្រៀនបោក ហើយផាត់យើងចុះឡើង ដោយសេចក្ដីឆបោករបស់ផងមនុស្ស ហើយដោយឧបាយកល ដែលគេប្រើនឹងនាំឲ្យវង្វេងទៀតឡើយ»។ (អេភេសូរ ៤:១៤) ពាក្យដើមដែលបកប្រែ«សេចក្ដីឆបោក» គឺបានគេនិយាយថាមានន័យជា«ការបោកកូនឡុកឡាក់» ឬក៏«ការប៉ិនប្រើកូនឡុកឡាក់»។ តើនេះនឹងរំឭកយើងពីរបៀបដ៏ឆ្លាត ដែលពួកអ្នកក្បត់ជំនឿធ្វើការទេឬ? ដោយប្រើការប្រកែកដោយឧបាយកល គេប្រើបទគម្ពីរដើម្បីប៉ុនប៉ងល្បួងលពួកគ្រីស្ទានពិតចេញពីសេចក្ដីជំនឿរបស់គេ។ ពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ននឹង«ឆ្កែព្រៃដ៏សាហាវ»បែបនេះ!—កិច្ចការ ២០:២៩, ៣០
១៩ ចៀមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ត្រូវការពារពីគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗទៀតដែរ។ ដាវីឌជាអ្នកគង្វាលពីបុរាណ បានការពារដោយក្លាហាននឹងហ្វូងចៀមរបស់ឪពុកគាត់ពីសត្វស៊ី។ (សាំយូអែលទី១ ១៧:៣៤-៣៦) សព្វថ្ងៃនេះដែរ ប្រហែលជាមានគ្រាកើតឡើង នៅពេលដែលអ្នកគង្វាលគ្រីស្ទានដ៏យកចិត្តទុកដាក់ ត្រូវតែបង្ហាញសេចក្ដីក្លាហាន ដើម្បីការពារចៀមពីបុគ្គលណាដែលប្រហែលជាធ្វើបាប ឬក៏ជិះជាន់ចៀមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាពិសេសអស់អ្នកដែលងាយធ្វើឲ្យគេឈឺចាប់។ ពួកអ្នកចាស់ទុំនឹងសម្រេចការភ្លាម ដើម្បីដកចេញពីក្រុមជំនុំ នូវពួកអ្នកប្រព្រឹត្តបាបដោយចេតនា ដែលប្រើការឆបោក ការបន្លំ និងឧបាយកលដើម្បីប្រព្រឹត្តអំពើកំណាចនោះ។b—កូរិនថូសទី១ ៥:៩-១៣; ប្រៀបមើល ទំនុកដំកើង ១០១:៧
២០. ហេតុអ្វីក៏យើងមានអារម្មណ៍ដ៏សន្ដិសុខនៅក្រោមការមើលថែរក្សារបស់«អំណោយទានជាមនុស្ស»?
២០ តើយើងមានអំណរគុណយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ ដោយមាន«អំណោយទានជាមនុស្ស»! ដោយបាននៅក្រោមការមើលថែរក្សាដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់របស់គេ យើងអាចមានសន្ដិសុខ ដ្បិតគេកែតម្រូវយើងដោយថ្នាក់ថ្នម ស្អាងយើងឡើងដោយស្រឡាញ់ ត្រៀមជាស្រេចដើម្បីរក្សាសាមគ្គីភាពរបស់យើង ហើយការពារយើងដោយក្លាហាន។ ក៏ប៉ុន្តែ តើ«អំណោយទានជាមនុស្ស»ទាំងនេះ គួរចាត់ទុកយ៉ាងណានូវមុខនាទីរបស់គេនៅក្នុងក្រុមជំនុំ? ហើយតើដោយដូចម្ដេចដែលយើងអាចបង្ហាញ ថាយើងអបអរពួកគេនោះ? សំនួរទាំងនេះនឹងពិគ្រោះនៅក្នុងអត្ថបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
a នៅក្នុងសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរសេបទូជីនភាសាក្រិក កិរិយាស័ព្ទដដែលនេះដែលបានបកស្រាយជា«កែតម្រូវ» បានប្រើនៅក្នុងទំនុកដំកើង ១៧ [១៦]:៥ កាលដែលដាវីឌដ៏ស្មោះត្រង់ បានអធិស្ឋានសុំឲ្យជំហានរបស់គាត់បានឈានជាប់តាមផ្លូវច្រករបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
b ជាឧទាហរណ៍ សូមមើល «សំនួរពីមិត្តអ្នកអាន» នៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១៥ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៩ ទំព័រ ៣១-៣២ និងអត្ថបទ «ចូរឲ្យយើងស្អប់ខ្ពើមនូវអ្វីដែលអាក្រក់ជួជាតិ» នៅថ្ងៃទី១ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៩៧ ទំព័រ ២៦-២៩។ (ភាសាអង់គ្លេស)
តើអ្នកនឹកចាំឬទេ?
◻ តើអ្នកណាជា«អំណោយទានជាមនុស្ស» ហើយហេតុអ្វីក៏ព្រះតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទបានប្រទានឲ្យគេដល់ក្រុមជំនុំ?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នកចាស់ទុំបំពេញភារកិច្ចរបស់គេ ដើម្បីកែតម្រូវហ្វូងចៀម?
◻ តើពួកអ្នកចាស់ទុំអាចធ្វើអ្វីដើម្បីស្អាងឡើងអ្នកជឿគ្នីគ្នា?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នកចាស់ទុំរក្សាសាមគ្គីភាពនៅក្នុងក្រុមជំនុំ?
ការយោគយល់នឹងជួយពួកអ្នកចាស់ទុំឲ្យលើកទឹកចិត្តអស់អ្នកដែលក្រៀមក្រំចិត្ត
[រូបភាពនៅទំព័រ១២]
សាមគ្គីភាពក្នុងចំណោមពួកអ្នកចាស់ទុំ បណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យមានសាមគ្គីភាពនៅក្នុងក្រុមជំនុំ