ចូរ«ចាំយាម»ចុះ
«ដូច្នេះ ឲ្យចាំយាម ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជាពេលណា ដែលព្រះអម្ចាស់នៃអ្នករាល់គ្នានឹងយាងមកទេ»។—ម៉ាថាយ ២៤:៤២
១. តើពួកអ្នកដែលបានបំរើព្រះយេហូវ៉ាជាយូរយារមកហើយ មានអារម្មណ៍យ៉ាងណាអំពីកិច្ចបំរើជាច្រើនឆ្នាំរបស់គេនោះ? ប្រាប់ឧទាហរណ៍មួយ។
ពួកអ្នកបំរើជាច្រើននាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ា បានរៀនអំពីសេចក្ដីពិតនេះក្នុងកាលដែលពួកគេជាយុវបុរសនិងយុវនារី។ ដូចជាឈ្មួញម្នាក់ដែលបានរកឃើញកែវមុក្ដាដ៏ល្អ ហើយបានលក់ទ្រព្យសម្បត្ដិទាំងអស់ដែលខ្លួនមានដើម្បីនឹងទិញវា នោះពួកសិស្សព្រះគម្ពីរទាំងនោះក៏បានលះបង់ខ្លួន ហើយបានថ្វាយជីវិតខ្លួនដល់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ (ម៉ាថាយ ១៣:៤៥, ៤៦; ម៉ាកុស ៨:៣៤) តើពួកគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ ដោយត្រូវតែរង់ចាំយូរជាងអ្វីដែលគេបានគិតស្មាន ដើម្បីឲ្យឃើញនូវគោលបំណងរបស់ព្រះសម្រេចបាន ស្តីអំពីផែនដីនេះ? ពួកគេឥតមានចិត្តស្ដាយនោះទេ! ពួកគេយល់ស្របជាមួយនឹងបងប្រុសអាលេក្សានដឺ ម៉ាក់មីល្លិន ដែលក្រោយពីបានបំរើព្រះយ៉ាងស្មោះអស់រយៈពេលជិត៦០ឆ្នាំនោះ បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំមានចិត្តចង់ប្ដេជ្ញាជាងមុនៗទៅទៀត ដើម្បីស៊ូទ្រាំកាន់តាមជំនឿរបស់ខ្ញុំ។ នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានហេតុចង់រស់នៅតទៅទៀត។ នេះនៅតែជួយខ្ញុំឲ្យប្រឈមមុខចំពោះពេលអនាគតដោយឥតភ័យខ្លាចទេ»។
២. (ក) តើព្រះយេស៊ូបានប្រទានឲ្យពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ នូវឱវាទអ្វីដែលត្រូវនឹងពេលនោះ? (ខ) តើមានសំនួរអ្វីខ្លះដែលយើងនឹងពិចារណាមើលនៅក្នុងអត្ថបទនេះ?
២ ចុះអ្នកវិញ យ៉ាងណាដែរ? មិនថាអ្នកមានអាយុប៉ុន្មានក៏ដោយ ចូរពិចារណាមើលនូវបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលថា៖ «ដូច្នេះ ឲ្យចាំយាម ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជាពេលណា ដែលព្រះអម្ចាស់នៃអ្នករាល់គ្នានឹងយាងមកទេ»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤២) ពាក្យបន្ទូលដ៏ស្រួលយល់នេះ មានសេចក្ដីពិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅមួយ។ យើងមិនដឹងថានៅថ្ងៃណាដែលព្រះអម្ចាស់នឹងយាងមក ដើម្បីជំនុំជំរះលើរបបដ៏អាក្រក់នេះទេ ហើយក៏មិនចាំបាច់ឲ្យយើងដឹងនោះដែរ។ ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែរស់នៅតាមបែបបទ ដែលថា ពេលដែលទ្រង់យាងមកនោះ យើងនឹងមិនមានចិត្តស្ដាយនោះឡើយ។ រីឯសេចក្ដីនេះ តើយើងអាចរកឃើញនូវឧទាហរណ៍ណាខ្លះ ដែលអាចជួយយើងឲ្យនៅចាំយាម? តើព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញនូវសេចក្ដីត្រូវការនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើយើងមានទីសំអាងអ្វីខ្លះសព្វថ្ងៃនេះ ដែលសឲ្យឃើញថាយើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់របស់លោកីយ៍នេះដែលឥតគោរពព្រះនោះ?
គំរូមួយដែលព្រមាន
៣. តើមនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ មានសភាពដូចមនុស្សនៅសម័យរបស់លោកណូអេយ៉ាងដូចម្ដេច?
៣ ក្នុងប្រការជាច្រើន នោះមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះគឺដូចនឹងពួកបុរសនិងស្ត្រី ដែលបានរស់នៅក្នុងជំនាន់របស់លោកណូអេ។ នៅគ្រានោះ ផែនដីគឺបានពោរពេញទៅដោយអំពើឃោរឃៅ ហើយគំនិតក្នុងចិត្តរបស់គេគឺ«សុទ្ធតែអាក្រក់ជានិច្ចដូច្នោះ»។ (លោកុប្បត្តិ ៦:៥) មនុស្សភាគច្រើនគឺបានជក់ស្លុងនឹងរឿងប្រចាំថ្ងៃនៃជីវិត។ ប៉ុន្តែមុននឹងទ្រង់បាននាំឲ្យមានទឹកជំនន់ដ៏ធំ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឲ្យមនុស្សមានឱកាសប្រែចិត្តសិន។ ទ្រង់បានប្រគល់មុខងារដល់លោកណូអេឲ្យផ្សព្វផ្សាយ ហើយលោកណូអេក៏បានស្ដាប់តាម ដោយបំរើជា«អ្នកប្រកាសប្រាប់ពីសេចក្ដីសុចរិត» ប្រហែលជា៤០ឬក៏៥០ឆ្នាំ ឬក៏ច្រើនជាងនោះទៅទៀត។ (ពេត្រុសទី២ ២:៥) ប៉ុន្តែ មនុស្សនោះបានធ្វើកន្តើយនឹងសារព្រមានរបស់លោកណូអេ។ ពួកគេឥតនៅចាំយាមនោះទេ។ ដូច្នេះហើយនៅចុងបំផុត គឺមានតែលោកណូអេនិងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកតែប៉ុណ្ណោះ ដែលបានរួចរស់ជីវិតពីការជំនុំជំរះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។—ម៉ាថាយ ២៤:៣៧-៣៩
៤. តើក្នុងន័យយ៉ាងណា ដែលអាចចាត់ទុកថាកិច្ចបំរើរបស់លោកណូអេបានជោគជ័យ ហើយតើអាចនិយាយដូចគ្នាយ៉ាងណា ស្តីអំពីកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់អ្នក?
៤ តើកិច្ចបំរើរបស់លោកណូអេបានជោគជ័យឬទេ? សូមកុំវិនិច្ឆ័យដោយគិតពីចំនួនមនុស្សដ៏តិចដែលបានស្ដាប់នោះឡើយ។ តាមការពិត ការផ្សព្វផ្សាយរបស់លោកណូអេបានបំពេញនូវគោលបំណងរបស់ខ្លួន ទោះជាមានលទ្ធផលយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះការផ្សព្វផ្សាយនេះបានផ្ដល់ឲ្យមនុស្សនូវឱកាសជាច្រើន ដើម្បីសម្រេចយកថាតើគេនឹងបំរើព្រះយេហូវ៉ាឬក៏យ៉ាងណា? ចុះយ៉ាងណាវិញដែរក្នុងតំបន់ផ្សព្វផ្សាយរបស់អ្នកនោះ? ទោះជាមានលទ្ធផលដ៏វិជ្ជមានយ៉ាងតិចក៏ដោយ ក៏អ្នកនៅមានជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះដោយផ្សព្វផ្សាយ នោះអ្នកកំពុងតែប្រកាសនូវសេចក្ដីព្រមានរបស់ព្រះ ដូច្នេះហើយ អ្នកក៏កំពុងតែបំពេញនូវមុខងារដែលព្រះយេស៊ូបានប្រទានឲ្យពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់នោះដែរ។—ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០
ការមិនអើពើនឹងពួកព្យាការីរបស់ព្រះ
៥. (ក) តើសាសន៍យូដាមានសភាពយ៉ាងណានៅជំនាន់ហាបាគុក ហើយតើប្រជារាស្ត្រនោះបានតបឆ្លើយនឹងសារដ៏ជាទំនាយរបស់លោកយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើពួកសាសន៍យូដាបានបង្ហាញនូវភាពសាហាវឃោរឃៅចំពោះពួកព្យាការីរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ជាច្រើនសតវត្សក្រោយពីទឹកជំនន់ នោះព្រះរាជាណាចក្រយូដាបានប្រឈមនឹងសភាពការណ៍ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ។ ការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ភាពអយុត្ដិធម៌ ការជិះជាន់ ហើយព្រមទាំងឃាតកម្មក៏មានទូទៅដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់តាំងហាបាគុកឲ្យព្រមានប្រជារាស្ត្រថា ប្រសិនបើពួកគេមិនកែប្រែចិត្ត នោះនឹងមានវិបត្ដិភ័យមកលើគេដោយពួកខាល់ដេ ឬក៏ពួកបាប៊ីឡូន។ (ហាបាគុក ១:៥-៧) ប៉ុន្តែ ប្រជារាស្ត្រនោះបានបដិសេធមិនស្ដាប់តាមទេ។ ប្រហែលជាពួកគេបានវែកញែកថា ‹យ៉ាងម៉េច ជាងមួយរយឆ្នាំទៅហើយដែលព្យាការីអេសាយបានប្រកាសនូវការព្រមានស្រដៀងនេះដែរ ក៏ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីកើតឡើងសោះ!›។ (អេសាយ ៣៩:៦, ៧) ពួកមន្ត្រីជាច្រើននៃសាសន៍យូដា មិនគ្រាន់តែធ្វើកន្តើយនឹងសារនេះ ក៏ប៉ុន្តែបានទៅជាប្រឆាំងយ៉ាងសាហាវនឹងពួកអ្នកនាំសារនេះទៀតផង។ នៅគ្រាមួយ ពួកគេបានខំប្រឹងធ្វើឃាតដល់ព្យាការីយេរេមា ហើយបើអ័ហ៊ីកាមមិនបានធ្វើអន្តរាគមន៍ទេ នោះពួកគេនឹងបានជោគជ័យហើយ។ ដោយបានខ្ញាល់នឹងសារដ៏ជាទំនាយមួយទៀត នោះស្តេចយេហូយ៉ាគីមក៏បានសម្លាប់ព្យាការីអ៊ូរីយ៉ាទៅ។—យេរេមា ២៦:២១-២៤
៦. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ា បានពង្រឹងលោកហាបាគុក?
៦ សាររបស់ហាបាគុកគឺខ្លាំងក្លាដូចគ្នា ហើយក៏ឥតប្រជាប្រិយដូចសាររបស់លោកយេរេមាដែរ ដែលបានបណ្ដាលដោយព្រះឲ្យទាយប្រាប់អំពីការហិនហោចនៃស្រុកយូដាអស់រយៈពេល៧០ឆ្នាំ។ (យេរេមា ២៥:៨-១១) ដូច្នេះហើយ យើងអាចយល់ដឹងនូវសេចក្ដីទុក្ខព្រួយរបស់ហាបាគុក កាលដែលលោកស្រែកឡើងថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំអំពាវនាវដល់កាលណាទៀត ឥតទ្រង់ឆ្លើយតបសោះដូច្នេះ? ទូលបង្គំស្រែកដល់ទ្រង់អំពីការច្រឡោត តែទ្រង់មិនជួយសង្គ្រោះឡើយ»? (ហាបាគុក ១:២) ដោយសុភាវធម៌ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយនឹងហាបាគុក ដោយមានបន្ទូលដ៏ពង្រឹងជំនឿដូចនេះថា៖ «ដ្បិតការជាក់ស្តែងនេះ ទុកសំរាប់ដល់វេលាកំណត់ ក៏កំពុងស្រូតឲ្យដល់ពេលនោះហើយ នៅគ្រានោះ នឹងមិនកុហកទេ បើសិនជាបង្អង់យូរ ក៏ចូររង់ចាំចុះ ដ្បិតនឹងមកជាពិត ឥតរារង់ឡើយ»។ (ហាបាគុក ២:៣) ដូច្នេះព្រះយេហូវ៉ាមាន«វេលាកំណត់» ដើម្បីនាំឲ្យមានទីបញ្ចប់នៃភាពអយុត្ដិធម៌និងការជិះជាន់។ ប្រសិនបើហាក់ដូចជាបង្អង់យូរ នោះលោកហាបាគុកមិនគួរធ្លាក់ទឹកចិត្តឡើយ ហើយលោកក៏មិនត្រូវបង្អង់ដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកត្រូវ«រង់ចាំ» ដោយរស់នៅរៀងរាល់ថ្ងៃដោយរក្សាឲ្យមានភាពបន្ទាន់។ ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ានឹងឥតរារង់ឡើយ!
៧. ហេតុអ្វីក៏មានសេចក្ដីហិនវិនាសមួយទៀត ដែលបានទុកបម្រុងសំរាប់ទីក្រុងយេរូសាឡិម នៅក្នុងសតវត្សទីមួយ ស.យ.?
៧ ប្រមាណ២០ឆ្នាំក្រោយពីព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលដល់លោកហាបាគុក នោះទីក្រុងយេរូសាឡិមដែលជារដ្ឋធានីរបស់ស្រុកយូដា ក៏បានហិនវិនាសទៅ។ ក្រោយមក ទីក្រុងនេះក៏បានសាងសង់ឡើងវិញ ហើយអំពើខុសជាច្រើនដែលបានធ្វើឲ្យលោកហាបាគុកទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំងនោះ ក៏បានកែតំរង់ឲ្យត្រឹមត្រូវវិញដែរ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងសតវត្សទីមួយ ស.យ. ទីក្រុងនេះក៏បានទុកបម្រុងសំរាប់បំផ្លាញចោលជាលើកម្ដងទៀត ដោយសារពួកអ្នកនៅក្នុងក្រុងនោះឥតមានចិត្តស្មោះត្រង់ទេ។ ដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា នោះព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំដើម្បីឲ្យមនុស្សចិត្តស្មោះអាចរួចរស់ជីវិតបាន។ នៅពេលនេះ ទ្រង់បានប្រើព្យាការីដែលមានឋានៈខ្ពស់បំផុត គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដើម្បីប្រគល់ឲ្យសារនេះ។ នៅក្នុងឆ្នាំ៣៣ ស.យ. ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ថា៖ «កាលណាឃើញពលទ័ពឡោមព័ទ្ធក្រុងយេរូសាឡិម នោះត្រូវឲ្យដឹងថា សេចក្ដីហិនវិនាសនៃក្រុងនោះជិតដល់ហើយ គ្រានោះ ត្រូវឲ្យអស់អ្នកនៅស្រុកយូដារត់ទៅឯភ្នំ»។—លូកា ២១:២០, ២១
៨. (ក) តើអ្វីដែលប្រហែលជាបានកើតឡើងដល់ពួកគ្រីស្ទានខ្លះ កាលដែលពេលវេលាកន្លងទៅ ក្រោយពីព្រះយេស៊ូបានសោយទិវង្គតនោះ? (ខ) តើបន្ទូលជាទំនាយរបស់ព្រះយេស៊ូដែលស្តីអំពីទីក្រុងយេរូសាឡិមនោះ បានសម្រេចយ៉ាងណា?
៨ កាលដែលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ នោះពួកគ្រីស្ទានខ្លះនៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិមប្រហែលជាមានចិត្តឆ្ងល់ថា នៅពេលណាទៅដែលទំនាយនេះរបស់ព្រះយេស៊ូ នឹងបានត្រូវសម្រេចនោះ។ យ៉ាងណាមិញ សូមពិនិត្យមើលនូវពលិកម្មដែលពួកគេខ្លះបានធ្វើនោះ។ ប្រហែលជាពួកគេបានបដិសេធ មិនព្រមទទួលនូវចំណែកខាងពាណិជ្ជកម្មទោះជាទាក់ចិត្តក៏ដោយ ពីព្រោះការប្ដេជ្ញាចិត្តរបស់គេគឺដើម្បីចាំយាម។ កាលដែលពេលវេលាកន្លងទៅ តើពួកគេទៅជាអស់កម្លាំងឬទេ? តើពួកគេសន្និដ្ឋានថា ពួកគេបានបង្ខាតពេលវេលារបស់គេ ដោយវែកញែកថាបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូបានទាក់ទងទៅនឹងជំនាន់នាពេលអនាគតកាល មិនមែនជាគ្រារបស់គេនោះទេឬ? នៅក្នុងឆ្នាំ៦៦ ស.យ. ទំនាយរបស់ព្រះយេស៊ូបានចាប់ផ្ដើមសម្រេច នៅពេលដែលពួកកងទ័ពរ៉ូមបានឡោមព័ទ្ធទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ពួកអ្នកដែលបាននៅចាំយាមនោះ បានទទួលស្គាល់ទីសម្គាល់នោះក៏បានរត់ចេញពីទីក្រុង ហើយមិនបានពិសោធនូវសេចក្ដីហិនវិនាសដែលបានមានមកលើទីក្រុងយេរូសាឡិមនោះទេ។
ការសម្ដែងនូវតម្រូវការឲ្យនៅចាំយាម
៩, ១០. (ក) តើអ្នកនឹងសង្ខេបយ៉ាងណានូវរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូ ស្តីអំពីពួកបាវដែលបានរង់ចាំចៅហ្វាយរបស់គេ ត្រឡប់ពីការរៀបការរបស់លោកនោះ? (ខ) ហេតុអ្វីក៏ការរង់ចាំចៅហ្វាយរបស់គេ ប្រហែលជាពិបាកសំរាប់ពួកបាវនោះ? (គ) ហេតុអ្វីក៏មានប្រយោជន៍ ដោយឲ្យពួកបាវមានចិត្តអត់ធ្មត់នោះ?
៩ ក្នុងការបញ្ជាក់នូវតម្រូវការឲ្យនៅចាំយាម នោះព្រះយេស៊ូបានប្រៀបធៀបពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ទៅនឹងពួកបាវ ដែលកំពុងតែរង់ចាំចៅហ្វាយរបស់គេឲ្យត្រឡប់មកពីការរៀបការរបស់លោក។ ពួកគេបានដឹងថា លោកនឹងត្រឡប់មកវិញនៅយប់មួយដ៏ជាក់លាក់ ប៉ុន្តែតើនឹងមកដល់នៅម៉ោងណាទៅ? តើនឹងមកដល់នៅកំឡុងយាមដំបូងនៅយប់នោះឬទេ? តើនឹងមកដល់ក្នុងយាមទីពីរឬ? តើនឹងមកដល់ក្នុងយាមទីបីឬ? ពួកគេឥតដឹងសោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «បើលោក[ចៅហ្វាយ]មកដល់ក្នុងយាមទី២ឬយាមទី៣ ហើយឃើញពួកបាវនៅចាំយាមដូច្នោះដដែល នោះគេមានពរហើយ!»។ (លូកា ១២:៣៥-៣៨) ចូរគិតពីការរង់ចាំយ៉ាងរំភើបនៃពួកបាវទាំងនេះ។ គ្រប់ទាំងសម្លេង និងស្រមោលដែលមានភ្លឹបភ្លែតៗ នោះច្បាស់ជាធ្វើឲ្យការទន្ទឹងចាំរបស់ពួកបាវមានរឹតតែខ្លាំងឡើងៗ ដែលថា៖ ‹តើនេះអាចជាចៅហ្វាយរបស់យើងទេដឹង?›
១០ ចុះយ៉ាងណាវិញបើចៅហ្វាយបានមកដល់ក្នុងយាមទីពីរ ដែលបានបន្តពីម៉ោងប្រាំបួនយប់រហូតដល់អធ្រាត្រនោះ? តើបាវទាំងអស់ ដែលរួមបញ្ចូលពួកបាវដែលបានខំប្រឹងធ្វើការតាំងពីព្រលឹម នឹងប្រុងប្រៀបដើម្បីទទួលលោក ឬក៏នឹងមានបាវខ្លះដែលនឹងដេកលក់ទៅវិញ? ចុះយ៉ាងណាវិញ បើចៅហ្វាយមកដល់ក្នុងយាមទីបី ជាពេលវេលាពីយប់អធ្រាត្ររហូតដល់ម៉ោងបីព្រឹក? តើបាវខ្លះនឹងទៅជាធ្លាក់ទឹកចិត្ត ព្រមទាំងអាក់អន់ចិត្តដោយឃើញថាដូចជាចៅហ្វាយបង្អង់យូរផងឬ?a មានតែអស់អ្នកដែលនៅចាំយាមក្នុងកាលដែលចៅហ្វាយមកដល់នោះទេ ដែលនឹងចាត់ទុកថាមានសុភមង្គល។ ពាក្យនៅសុភាសិត ១៣:១២ ច្បាស់ជាទាក់ទងពួកគេហើយ៖ «សេចក្ដីសង្ឃឹមដែលចេះតែបន្ថយទៅ នោះនាំឲ្យរអាចិត្ត តែកាលណាបានដូចប្រាថ្នា នោះប្រៀបដូចជាដើមឈើនៃជីវិតវិញ»។
១១. តើសេចក្ដីអធិស្ឋានអាចជួយយើងឲ្យបន្តរក្សាការចាំយាមយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ ក្នុងកំឡុងពេលដែលហាក់ដូចជាបង្អង់នោះ តើអ្វីដែលនឹងជួយពួកអ្នកកាន់តាមព្រះយេស៊ូឲ្យរក្សានូវការចាំយាមនោះ? កាលដែលនៅក្នុងសួនគែតសេម៉ានី បន្ដិចមុននឹងគេចាប់ទ្រង់ នោះព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់សាវ័កបីនាក់របស់ទ្រង់ថា៖ «ចូរចាំយាម ហើយអធិស្ឋានចុះ ដើម្បីមិនឲ្យកើតសេចក្ដីល្បួងនាំចិត្តឡើយ»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៤១) ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក នោះពេត្រុសដែលមានវត្តមាននៅគ្រានោះ ក៏បានផ្ដល់ឲ្យនូវឱវាទស្រដៀងគ្នានេះទៅពួកគ្រីស្ទានគ្នីគ្នាដែរ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «រីឯចុងបំផុតនៃរបស់ទាំងអស់ នោះជិតដល់ហើយ ដូច្នេះ ចូរឲ្យមានគំនិតនឹងធឹង ហើយចាំយាមក្នុងសេចក្ដីអធិស្ឋានចុះ»។ (ពេត្រុសទី១ ៤:៧) យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ការអធិស្ឋានអស់ពីចិត្តគួរតែជាផ្នែកនៃទម្រង់ការរបស់យើងជាគ្រីស្ទាន។ ប្រាកដហើយ យើងត្រូវតែបន្តអង្វរព្រះយេហូវ៉ាសូមឲ្យទ្រង់ជួយយើងរក្សានូវការចាំយាម។—រ៉ូម ១២:១២; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៧
១២. តើមានការខុសគ្នាយ៉ាងណា រវាងការស្មាននិងការចាំយាមនោះ?
១២ ចូរកត់សម្គាល់ថា ពេត្រុសក៏បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «រីឯចុងបំផុតនៃរបស់ទាំងអស់ នោះជិតដល់ហើយ»។ តើជិតដល់យ៉ាងណាទៅ? មនុស្សគឺគ្មានវិធីបញ្ជាក់ឲ្យបានជាក់លាក់ ស្តីអំពីថ្ងៃនិងម៉ោងចំៗនោះឡើយ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣៦) ប៉ុន្តែគឺមានការខុសគ្នារវាងការផ្ដេកផ្ដួលទៅតាមការស្មាន ដែលព្រះគម្ពីរមិនលើកទឹកចិត្តឲ្យធ្វើទេ និងការទន្ទឹងចាំនូវចុងបំផុត ដែលព្រះគម្ពីរលើកទឹកចិត្តឲ្យយើងធ្វើនោះ។ (ប្រៀបមើល ធីម៉ូថេទី២ ៤:៣, ៤; ទីតុស ៣:៩) តើតាមវិធីណាមួយ ដែលយើងអាចរក្សាការទន្ទឹងចាំនូវចុងបំផុតនោះ? នេះគឺដោយការយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យមែនទែនដល់ទីសំអាងដែលថា ទីបញ្ចប់គឺជិតហើយនោះ។ ដូច្នេះហើយ សូមឲ្យយើងពិនិត្យសារឡើងវិញនូវទីសំអាងប្រាំមួយយ៉ាង ដែលបញ្ជាក់ថាយើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នៃលោកីយ៍នេះដែលឥតគោរពព្រះ។
ទីសំអាងប្រាំមួយយ៉ាងដែលធ្វើឲ្យជឿ
១៣. តើទំនាយរបស់ប៉ុលដែលបានកត់ទុកនៅធីម៉ូថេទី២ជំពូក៣នោះ នាំឲ្យអ្នកជឿស៊ប់យ៉ាងណាថាយើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងថ្ងៃ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»?
១៣ ទីមួយ យើងឃើញយ៉ាងជាក់ច្បាស់នូវសេចក្ដីសម្រេចនៃទំនាយរបស់សាវ័កប៉ុល ស្តីអំពី ថ្ងៃ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «នៅជាន់ក្រោយបង្អស់ នឹងមានគ្រាលំបាកណាស់ ដ្បិតនៅគ្រានោះ មនុស្សនឹងស្រឡាញ់តែខ្លួនឯង ទាំងស្រឡាញ់ប្រាក់ អួតអាងគឃរ មានឫកខ្ពស់ ប្រមាថមើលងាយ មិនស្ដាប់បង្គាប់ឪពុកម្ដាយ រមិលគុណ មានចិត្តមិនបរិសុទ្ធ មិនស្រឡាញ់តាមធម្មតាមនុស្ស គ្មានសេចក្ដីអធ្យោគ និយាយបង្កាច់គេ មិនចេះទប់ចិត្ត មានចិត្តសាហាវ មិនចូលចិត្តនឹងការល្អ ក្បត់គេ ឥតបើគិត មានចិត្តធំ ហើយចូលចិត្តនឹងល្បែងលេងជាជាងព្រះ គេមានឫកពាជាអ្នកគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ ប៉ុន្តែមិនព្រមទទួលស្គាល់ព្រះចេស្ដា ដែលមកដោយការគោរពប្រតិបត្ដិនោះទេ ចូរបែរពីពួកមនុស្សយ៉ាងនោះចេញ។ ហើយពួកអាក្រក់ នឹងពួកឆបោក គេនឹងមានជំនឿនជឿនទៅខាងសេចក្ដីអាក្រក់ កាន់តែខ្លាំងឡើង ទាំងនាំមនុស្សឲ្យវង្វេង ហើយត្រូវវង្វេងខ្លួនឯងផង»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥, ១៣) តើយើងឃើញទំនាយនេះកំពុងតែសម្រេច នៅក្នុងសម័យយើងនេះមែនឬ? មានតែអស់អ្នកដែលមិនអើពើនឹងហេតុការណ៍ពិត ដែលអាចបដិសេធនូវរឿងទាំងនេះ!b
១៤. តើពាក្យនៅវិវរណៈ ១២:៩ ដែលស្តីអំពីអារក្សនោះ កំពុងតែសម្រេចសព្វថ្ងៃនេះដោយដូចម្ដេច? ហើយតើនឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះវានាពេលឆាប់ៗខាងមុខនេះ?
១៤ ទីពីរ យើងឃើញនូវឥទ្ធិពលពីការដេញសាតាំងនិងពួកបិសាចរបស់វាចេញពីស្ថានសួគ៌ ដែលជាសេចក្ដីសម្រេចនៃវិវរណៈ ១២:៩។ នៅក្នុងខនេះ យើងអានថា៖ «នាគធំត្រូវបោះទំលាក់ទៅ គឺជាពស់ពីបុរាណ ដែលឈ្មោះហៅថា អារក្ស ហើយសាតាំងផង ដែលបាននាំលោកីយទាំងមូលឲ្យវង្វេងចេញ វាត្រូវបោះទំលាក់ទៅផែនដីវិញ ព្រមទាំងពួកទេវតារបស់វាផង»។ នេះបានធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីវេទនាយ៉ាងខ្លាំងនៅលើផែនដីនេះ។ ពិតហើយ គឺមានសេចក្ដីវេទនាជាច្រើនសំរាប់មនុស្សលោក ជាពិសេសតាំងពីឆ្នាំ១៩១៤មកម្ល៉េះ។ ប៉ុន្តែ ទំនាយនៅក្នុងសៀវភៅវិវរណៈចែងបន្ថែមទៀតថា នៅពេលដែលអារក្សបានត្រូវបណ្ដេញចេញពីផែនដី នោះវាដឹងថា«ពេលវេលាវាខ្លីណាស់ហើយ»។ (វិវរណៈ ១២:១២) ក្នុងកំឡុងពេលនេះ សាតាំងច្បាំងទាស់នឹងពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ (វិវរណៈ ១២:១៧) ប្រាកដហើយ យើងបានឃើញនូវឥទ្ធិពលនៃការពាធារបស់វានៅក្នុងសម័យយើងនេះ។c ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មានទៀតទេ សាតាំងនឹងត្រូវជាប់ក្នុងជង្ហុកធំ ដើម្បី«កុំឲ្យវានាំអស់ទាំងសាសន៍ ឲ្យវង្វេងទៀត»។—វិវរណៈ ២០:១-៣
១៥. តើវិវរណៈ ១៧:៩-១១ ផ្ដល់ទីសំអាងយ៉ាងណាថា យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងគ្រាជាន់ក្រោយបង្អស់?
១៥ ទីបី យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងគ្រានៃ«ស្តេច»ទីប្រាំបី ដែលជាស្តេចចុងក្រោយគេ ដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងទំនាយដែលបានកត់ទុកមកក្នុងវិវរណៈ ១៧:៩-១១។ នៅទីនេះ សាវ័កយ៉ូហានពិពណ៌នាអំពីស្តេចប្រាំពីរអង្គ ដែលតំណាងមហាអំណាចទាំងប្រាំពីរនៃលោកីយ៍នេះ គឺអេស៊ីប អាសស៊ើរ មេឌី-ពើស៊ី ក្រិច រ៉ូម និងអង់គ្លេស-អាមេរិកាំង ដែលជាមហាអំណាចដែលមានពីរជាប់គ្នា។ លោកក៏បានឃើញ«ស្តេចទី៨» ដែលបាន«កើតមកពីស្តេច៧អង្គនោះ»។ ស្តេចទី៨នេះ ដែលជាស្តេចចុងក្រោយដែលលោកយ៉ូហានបានឃើញក្នុងចក្ខុនិមិត្ត ឥឡូវនេះគឺតំណាងអង្គការសហប្រជាជាតិ។ យ៉ូហាននិយាយថា ស្តេចទី៨នេះ«ត្រូវវិនាសបាត់ទៅវិញ» ដែលក្រោយមក ក៏ឥតមានពិពណ៌នាអំពីស្តេចខាងផែនដីទៀតឡើយ។d
១៦. តើហេតុការណ៍ដែលសម្រេចតាមសុបិនរបស់ស្តេចនេប៊ូក្នេសាស្តីអំពីរូបមនុស្ស ចង្អុលប្រាប់យ៉ាងដូចម្ដេចថាយើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់?
១៦ ទីបួន យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងគ្រា ដែលបានត្រូវតំណាងដោយជើងនៃរូបខាងសុបិនរបស់ស្តេចនេប៊ូក្នេសា។ ព្យាការីដានីយ៉ែលបានកាត់ស្រាយសុបិនដ៏អាថ៌កំបាំងនេះ ដែលស្តីអំពីរូបមនុស្សដ៏ធំមួយ។ (ដានីយ៉ែល ២:៣៦-៤៣) រូបនេះមានបួនផ្នែកដែលធ្វើពីលោហធាតុ ដែលតំណាងមហាអំណាចផ្សេងៗ ដែលចាប់ផ្ដើមពីក្បាល (ចក្រភពបាប៊ីឡូន) និងចុះទៅក្រោមទៅឯជើងនិងមេជើង (គឺជារដ្ឋាភិបាលនានាដែលកំពុងតែគ្រប់គ្រងសព្វថ្ងៃនេះ)។ មហាអំណាចទាំងអស់ដែលបានតំណាងដោយរូបនេះ បានលេចខ្លួនរួចហើយ។ យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងគ្រាដែលបានត្រូវតំណាងដោយជើងនៃរូបនេះ។ គឺគ្មានការរៀបរាប់អំពីមហាអំណាចឯណាទៀតនោះឡើយ។e
១៧. តើដោយដូចម្ដេចដែលកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្ររបស់យើង ផ្ដល់នូវទីសំអាងថែមទៀតថាយើងកំពុងតែរស់នៅគ្រាចុងបញ្ចប់?
១៧ ទីប្រាំ យើងឃើញនូវកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយទូទាំងផែនដីកំពុងតែសម្រេច ដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថានឹងកើតឡើងមុននឹងទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ដំណឹងល្អនេះ ដែលសំដែងពីនគរ នឹងត្រូវប្រកាសប្រាប់ទូទៅគ្រប់ក្នុងលោកីយ ទុកជាទីបន្ទាល់ដល់អស់ទាំងសាសន៍ នោះទើបនឹងបានដល់ចុងបំផុត»។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) នៅសព្វថ្ងៃនេះ ទំនាយនេះគឺមានដំណើរសម្រេចតាមទំហំដែលមិនធ្លាប់មានតាំងពីពេលមុននោះឡើយ។ ពិតមែន គឺមានតំបន់ជាច្រើនដែលមិនទាន់បានទៅដល់ ហើយប្រហែលជាក្នុងពេលកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះទ្វារដ៏ធំមួយនឹងបើកឡើង ដែលនាំឲ្យមានសកម្មភាពកាន់តែធំឡើងដែរនោះ។ (កូរិនថូសទី១ ១៦:៩) យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរមិនចែងថាព្រះយេហូវ៉ានឹងរង់ចាំរហូតដល់មនុស្សទាំងអស់លើផែនដីនេះ បានទទួលនូវដំណឹងល្អនេះផ្ទាល់ខ្លួននោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដំណឹងល្អនេះត្រូវតែឲ្យបានផ្សព្វផ្សាយ រហូតដល់បានបំពេញនូវព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ រួចមក ទើបទីបញ្ចប់នឹងមកដល់។—ប្រៀបមើល ម៉ាថាយ ១០:២៣
១៨. តាមមើលទៅ នៅពេលដែលសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងចាប់ផ្ដើម តើពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងខ្លះនឹងទៅជាយ៉ាងណា ហើយតើអាចដឹងអំពីរឿងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ទីប្រាំមួយ ចំនួននៃពួកសិស្សចាក់ប្រេងតាំងដ៏ពិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺរលុះបន្ដិចម្ដងៗ ទោះជាតាមមើលទៅ នឹងនៅមានខ្លះនៅលើផែនដីនៅឡើយ ពេលដែលសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងចាប់ផ្ដើមឡើងនោះ។ ពួកអ្នកសំណល់ភាគច្រើនគឺកាន់តែចាស់ណាស់ទៅហើយ និងជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ចំនួននៃអស់អ្នកដែលពិតជាពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំង គឺមានកាន់តែតិចឡើងៗ។ ប៉ុន្តែពេលសំដៅទៅសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំង នោះព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «បើមិនបានបន្ថយថ្ងៃទាំងនោះឲ្យខ្លីចុះ នោះគ្មានមនុស្សណានឹងបានសង្គ្រោះទេ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃទាំងនោះនឹងត្រូវបន្ថយទៅ ដោយយល់ដល់ពួករើសតាំង»។ (ម៉ាថាយ ២៤:២១, ២២) អ៊ីចឹងហើយ តាមមើលទៅ នោះ«ពួករើសតាំង»ខ្លះរបស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងនៅលើផែនដីនៅឡើយ នៅពេលដែលសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងចាប់ផ្ដើមឡើងនោះ។f
តើមានអ្វីនៅខាងមុខ?
១៩, ២០. ហេតុអ្វីក៏មានភាពបន្ទាន់ជាងមុនទៅទៀតឲ្យយើងរក្សាការភ្ញាក់រឭក ហើយឲ្យនៅចាំយាមនោះ?
១៩ តើយើងនឹងមានអនាគតយ៉ាងណា? ពេលវេលាដ៏រំភើបនឹងមកដល់។ ប៉ុលបានព្រមានថា«ថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់នឹងមកដល់ ដូចជាចោរមកនៅពេលយប់»។ ក្នុងការសំដៅទៅពួកបុរស ដែលមានទំនងដូចជាមានប្រាជ្ញាខាងលោកីយ៍ នោះគាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «ដ្បិតកាលណាគេកំពុងតែនិយាយថាមានសេចក្ដីសុខសាន្ត មានសេចក្ដីរៀបរយហើយ នោះលោតែមានសេចក្ដីហិនវិនាសមកលើគេភ្លាម»។ ដូច្នេះហើយ ប៉ុលដាស់តឿនពួកអ្នកអានរបស់គាត់ថា៖ «ត្រូវឲ្យយើងចាំយាម ហើយដឹងខ្លួន មិនត្រូវឲ្យដេកលក់ ដូចជាមនុស្សឯទៀតទេ»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:២, ៣, ៦) ពិតមែនហើយ ពួកអស់អ្នកដែលទុកចិត្តលើគ្រឹះស្ថានរបស់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យបានសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខ គឺធ្វើកន្តើយនឹងហេតុការណ៍ដែលកើតមានមែនទែន។ ពួកបុគ្គលបែបនេះគឺដេកលក់ស៊ប់មែន!
២០ សេចក្ដីហិនវិនាសនៃរបបលោកីយ៍នេះនឹងមកដល់ ដោយមានការផ្ទុះឡើងមួយរំពេច។ ដូច្នេះហើយ ចូរចាំយាមនឹងថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ។ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់ហាបាគុកថា៖ ថ្ងៃនោះនឹង«ឥតរារង់ឡើយ»! ប្រាកដហើយ គឺពិតជាមានភាពបន្ទាន់ជាងពីមុនទៅទៀត សំរាប់ឲ្យយើងនៅចាំយាមនោះ។
[កំណត់សម្គាល់]
a ចៅហ្វាយនេះឥតបានណាត់ពេលណា នឹងជួបជាមួយនឹងពួកបាវរបស់លោកនោះទេ។ ដូច្នោះហើយ លោកមិនបាច់ដោះសាពីការចេញចូលរបស់គាត់ទេ ហើយលោកក៏មិនចាំបាច់ពន្យល់ប្រាប់ពួកបាវពីហេតុ ដែលហាក់ដូចជាបានបង្អង់យូរនោះដែរ។
b បើចង់បានការពិគ្រោះយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីទំនាយនេះ សូមមើលជំពូកទី១១នៃសៀវភៅ ចំណេះដែលនាំទៅដល់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលបានបោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក។
c បើចង់បានពត៌មានថែមទៀត សូមមើលទំព័រ១៨០-១៨៦ក្នុងសៀវភៅ វិវរណៈ—ការសម្រេចផ្ដាច់ព្រាត់ជិតមកដល់ហើយ! (ភាសាអង់គ្លេស) ដែលបានបោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក។
d សូមមើលសៀវភៅ វិវរណៈ—ការសម្រេចផ្ដាច់ព្រាត់ជិតមកដល់ហើយ! ទំព័រ ២៥១-២៥៤ (ភាសាអង់គ្លេស)
e សូមមើលជំពូកទី៤នៃសៀវភៅ ចូរប្រុងប្រយ័ត្ននឹងទំនាយរបស់ដានីយ៉ែល! (ភាសាអង់គ្លេស) ដែលបានបោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក។
f នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីចៀមនិងពពែ នោះកូនមនុស្សមកដល់ក្នុងសិរីរុងរឿងរបស់ទ្រង់ ក្នុងកំឡុងពេលសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំង ហើយនិងគង់ដើម្បីធ្វើការជំនុំជំរះ។ ទ្រង់នឹងជំនុំជំរះមនុស្សដោយមានមូលដ្ឋានលើនេះ បើគេបានគាំទ្របងប្អូនចាក់ប្រេងតាំងរបស់ព្រះគ្រីស្ទឬក៏យ៉ាងណា។ ខ្នាតតម្រានេះសំរាប់ការជំនុំជំរះ នោះនឹងគ្មានអត្ថន័យទេ បើក្នុងកំឡុងពេលការជំនុំជំរះនោះពួកបងប្អូនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ បានចាកចេញពីផែនដីជាយូរយារមកហើយនោះ។—ម៉ាថាយ ២៥:៣១-៤៦
តើអ្នកនៅចាំឬទេ?
• តើគំរូអ្វីក្នុងបទគម្ពីរ ដែលអាចជួយយើងឲ្យនៅចាំយាម?
• តើព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញនូវតម្រូវការឲ្យចាំយាមយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើមានទីសំអាងប្រាំមួយយ៉ាងណា ដែលសឲ្យឃើញថាយើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៧]
អាលេក្សានដឺ ម៉ាក់មីល្លិនបានបំរើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់ជិត៦ទសវត្សមកហើយ
[រូបភាពនៅទំព័រ១៨]
ព្រះយេស៊ូបានប្រដូចពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ទៅនឹងពួកបាវ ដែលបាននៅចាំយាម