ហេតុអ្វីយើងគួរធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់?
«ឯសេចក្ដីដែលខ្ញុំបានបង្រៀនដល់អ្នករាល់គ្នា នោះខ្ញុំបានទទួលពីព្រះអម្ចាស់មក»។—កូរិនថូសទី១ ១១:២៣
១, ២. នៅរាត្រីនៃបុណ្យរំលងឆ្នាំ៣៣ ស.យ. តើព្រះយេស៊ូបានធ្វើអ្វី?
ព្រះរាជបុត្រតែមួយគត់ដែលព្រះបង្កើតផ្ទាល់បានជួបជុំគ្នាជាមួយបុរស១១នាក់ដែល«បានកាន់ខ្ជាប់ជាមួយនឹងទ្រង់ ក្នុងអស់ទាំងសេចក្ដីល្បងល»។ (លូកា ២២:២៨) នោះជាពេលល្ងាចថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី៣១ ខែមីនា ឆ្នាំ៣៣ ស.យ. ហើយល្ងាចនោះច្បាស់ជាមានព្រះចន្ទពេញវង់ដែលរះបំភ្លឺទីក្រុងយេរូសាឡិមហើយ។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនិងសាវ័ករបស់ទ្រង់ទើបតែបានធ្វើបុណ្យរំលងចប់។ យូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតជាអ្នកក្បត់ដែលគ្មានភាពស្មោះត្រង់បានត្រូវបង្គាប់ឲ្យចេញទៅមុន តែមិនទាន់ដល់ពេលឲ្យសាវ័កឯទៀតចេញទៅនោះទេ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រះយេស៊ូហៀបនឹងធ្វើអ្វីមួយដែលសំខាន់ណាស់។ តើទ្រង់ហៀបនឹងធ្វើអ្វី?
២ ដោយសារម៉ាថាយជាអ្នកសរសេរសៀវភៅដំណឹងល្អមួយក្បាល ហើយគាត់បានរួមចំណែកជាមួយពួកគេនោះ សូមមើលកំណត់ហេតុដែលគាត់រៀបរាប់ប្រាប់យើង។ គាត់សរសេរថា៖ «ព្រះយេស៊ូវទ្រង់យកនំប៉័ង ហើយកាលទ្រង់បានប្រទានពរ នោះក៏កាច់ប្រទានទៅពួកសិស្ស ដោយបន្ទូលថា៖ ‹ចូរយកបរិភោគចុះ! នេះហើយជារូបកាយខ្ញុំ›។ រួចទ្រង់យកពែងមកប្រទានពរ ក៏ហុចទៅឲ្យគេ ដោយបន្ទូលថា៖ ‹ចូរបរិភោគពីពែងនេះទាំងអស់គ្នាចុះ! ដ្បិតនេះជាឈាមខ្ញុំ គឺជា«ឈាមនៃសញ្ញាថ្មី» ដែលបានច្រួចចេញ សំរាប់មនុស្សជាច្រើនប្រយោជន៍នឹងផ្ដាច់បាប›»។ (ម៉ាថាយ ២៦:២៦-២៨) តើព្រឹត្ដិការណ៍នោះជាអ្វីដែលត្រូវកើតឡើងតែម្ដងឬ? តើព្រឹត្ដិការណ៍នោះមានន័យយ៉ាងណា? តើព្រឹត្ដិការណ៍នោះមានសារៈប្រយោជន៍សំរាប់យើងសព្វថ្ងៃនេះដែរឬទេ?
«ចូរធ្វើបុណ្យនេះ»
៣. អ្វីដែលព្រះយេស៊ូធ្វើនៅរាត្រីថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន ឆ្នាំ៣៣ ស.យ.នោះ ហេតុអ្វីបានជាមានសារៈសំខាន់ម្ល៉េះ?
៣ អ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានធ្វើនៅរាត្រីថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន ឆ្នាំ៣៣ ស.យ. មិនមែនជាអ្វីដែលកើតឡើងដោយចៃដន្យនោះឡើយ។ សាវ័កប៉ុលបានពិគ្រោះអំពីព្រឹត្ដិការណ៍នោះពេលដែលគាត់សរសេរទៅកាន់ពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងនៅទីក្រុងកូរិនថូស ដែលអ្នកទាំងនោះនៅតែបានធ្វើបុណ្យនេះតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូអស់២០ឆ្នាំក្រោយពីពេលនោះមក។ ទោះបីប៉ុលមិនបាននៅជាមួយព្រះយេស៊ូនិងសាវ័ក១១នាក់នៅឆ្នាំ៣៣ ស.យ.ក៏ដោយ គាត់មុខជាបានរៀនពីសាវ័កឯទៀតអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅទីនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត តាមមើលទៅព្រះបានបើកសម្ដែងឲ្យប៉ុលដឹងច្បាស់អំពីព្រឹត្ដិការណ៍នោះដែរ។ ប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឯសេចក្ដីដែលខ្ញុំបានបង្រៀនដល់អ្នករាល់គ្នា នោះខ្ញុំបានទទួលពីព្រះអម្ចាស់មក គឺថានៅពេលយប់ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវត្រូវគេបញ្ជូន នោះទ្រង់បានយកនំប៉័ង លុះទ្រង់បានអរព្រះគុណរួចហើយ ក៏កាច់នំប៉័ងដោយបន្ទូលថា៖ ‹ចូរយកពិសាចុះ! នេះជារូបកាយខ្ញុំ ដែលត្រូវកាច់សំរាប់អ្នករាល់គ្នា។ ចូរធ្វើកិច្ចនេះ ទុកជាសេចក្ដីរំឭកពីខ្ញុំចុះ!›។ លុះក្រោយដែលបានបរិភោគរួចហើយ នោះទ្រង់ក៏យកពែងបែបដូច្នោះដែរ ដោយបន្ទូលថា៖ ‹ពែងនេះជាសញ្ញាថ្មី ដោយនូវឈាមខ្ញុំ។ ចូរធ្វើដូច្នេះរាល់វេលាណាដែលផឹក ទុកជាសេចក្ដីរំឭកដល់ខ្ញុំ›»។—កូរិនថូសទី១ ១១:២៣-២៥
៤. ហេតុអ្វីបានជាពួកគ្រីស្ទានគួរធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់?
៤ លោកលូកាដែលជាអ្នកសរសេរសៀវភៅដំណឹងល្អដែរ បញ្ជាក់ថែមទៀតអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់នោះថា៖ «ចូរធ្វើបុណ្យនេះ ដើម្បីរំឭកពីខ្ញុំចុះ!»។ (លូកា ២២:១៩) បន្ទូលនោះក៏បានបកប្រែថា៖ «ចូរធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីនឹករំឭកដល់ខ្ញុំ»។ (លូកា ២២:១៩, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) តាមពិត ពិធីនោះគេនិយមហៅថា ពិធីបុណ្យរំឭកការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុលក៏បានហៅពិធីនោះជាអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់។ (កូរិនថូសទី១ ១១:២០, ព.ថ.) ពួកគ្រីស្ទានបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីបានជាចាប់ផ្ដើមមានពិធីបុណ្យនោះ?
ហេតុដែលចាប់ផ្ដើមមានពិធីបុណ្យរំឭកនេះ
៥, ៦. (ក) ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូប្រារព្ធធ្វើពិធីបុណ្យរំឭក? (ខ) សូមប្រាប់អំពីមូលហេតុមួយទៀត ដែលនាំឲ្យមានអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់។
៥ មូលហេតុមួយដែលចាប់ផ្ដើមមានពិធីបុណ្យរំឭកនោះ គឺទាក់ទងនឹងមូលហេតុម្យ៉ាងដែលព្រះយេស៊ូបានសោយទិវង្គត ពោលគឺ ទ្រង់ជាអ្នកលើកដំកើងភាពខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់។ ការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានសបញ្ជាក់ថា អារក្សសាតាំងជាអ្នកភូតកុហកពេលដែលវាអះអាងថា មនុស្សថ្វាយបង្គំព្រះដោយមានបំណងចិត្តប្រកបទៅដោយអត្តទត្ថភាព។ (យ៉ូប ២:១-៥) ពេលដែលព្រះយេស៊ូរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ារហូតដល់សោយទិវង្គតនោះ នេះបានសឲ្យឃើញថា អំណះអំណាងរបស់សាតាំងសុទ្ធតែពាក្យមិនពិត ហើយភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូក៏នាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យរីករាយដែរ។—សុភាសិត ២៧:១១
៦ មូលហេតុម្យ៉ាងទៀតដែលចាប់ផ្ដើមមានពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់ គឺដើម្បីរំឭកយើងថា ព្រះយេស៊ូបាន‹ឲ្យជីវិតទ្រង់ទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើន›ដោយទ្រង់សោយទិវង្គតជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដែលគ្មានបាបសោះ។ (ម៉ាថាយ ២០:២៨) ពេលដែលបុរសទីមួយបានធ្វើបាបប្រឆាំងនឹងព្រះ គាត់បានបាត់បង់ជីវិតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ព្រមទាំងបាត់បង់អ្វីៗដែលគាត់គួរទទួលទៀតជាមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ»។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ត្រូវមែន «ឈ្នួលរបស់អំពើបាប នោះជាសេចក្ដីស្លាប់ តែអំណោយទាននៃព្រះវិញ គឺជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដោយព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា»។ (រ៉ូម ៦:២៣) ការធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់តែងជួយរំឭកយើងអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតដែលព្រះយេហូវ៉ានិងរាជបុត្រទ្រង់បានបង្ហាញ ដោយការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូជាយញ្ញបូជា។ យើងពិតជាគួរបង្ហាញនូវចិត្តកតញ្ញូចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះ!
តើយើងគួរធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅពេលណា?
៧. តើពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងរួមចំណែកក្នុងពិធីបុណ្យរំឭករាល់វេលានោះ តាមរបៀបណា?
៧ ប៉ុលបានមានប្រសាសន៍អំពីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា៖ «រាល់វេលាណា ដែលអ្នករាល់គ្នាបរិភោគនំប៉័ងនេះ ហើយផឹកពីពែងនេះ នោះឈ្មោះថាសំដែងពីសេចក្ដីសុគតរបស់ផងព្រះអម្ចាស់ ដរាបដល់ទ្រង់យាងមក»។ (កូរិនថូសទី១ ១១:២៦) ជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងម្នាក់ៗទទួលទាននូវវត្ថុតំណាងក្នុងពិធីបុណ្យរំឭករហូតដល់ពេលដែលខ្លួនស្លាប់។ ដោយធ្វើដូច្នេះ ពួកគាត់បង្ហាញម្ដងហើយម្ដងទៀតចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងលោកីយ៍ឲ្យដឹងថា គាត់មានជំនឿទៅលើយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូដែលព្រះបានរៀបចំឲ្យ។
៨. តើក្រុមជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងត្រូវធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់រហូតដល់ពេលណា?
៨ តើក្រុមជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងធ្វើពិធីបុណ្យរំឭកការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទរហូតដល់ពេលណា? ប៉ុលប្រាប់ថា៖ «ដរាបដល់ទ្រង់យាងមក»។ នេះទំនងជាបានសេចក្ដីថា ការធ្វើពិធីនោះត្រូវមានរហូតដល់ព្រះយេស៊ូ«យាងមក[ឬ«មានវត្តមាន», ព.ថ.]» ដើម្បីប្រោសពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលជាអ្នកកាន់តាមទ្រង់ ឲ្យរស់ឡើងវិញនៅស្ថានសួគ៌។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១៤-១៧) នេះគឺស្របទៅតាមអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលទៅកាន់សាវ័កស្មោះត្រង់១១នាក់នោះថា៖ «បើខ្ញុំទៅរៀបកន្លែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា នោះខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញ នឹងទទួលអ្នករាល់គ្នាទៅឯខ្ញុំ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបាននៅកន្លែងដែលខ្ញុំនៅនោះដែរ»។—យ៉ូហាន ១៤:៣
៩. តើបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលកត់ទុកនៅម៉ាកុស ១៤:២៥ មានន័យអ្វី?
៩ ពេលដែលព្រះយេស៊ូប្រារព្ធនូវពិធីបុណ្យរំឭកនោះ ទ្រង់បានមានបន្ទូលសំដៅទៅលើពែងស្រា ហើយបានប្រាប់សាវ័កស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ថា៖ «ខ្ញុំមិនផឹកពីផលផ្លែទំពាំងបាយជូរទៀតទេ ដរាបដល់ថ្ងៃណាដែលខ្ញុំនឹងផឹកជាថ្មី នៅក្នុងនគរព្រះ»។ (ម៉ាកុស ១៤:២៥) ដោយព្រោះព្រះយេស៊ូមិនពិសាស្រាមែនទែននៅស្ថានសួគ៌ទេ ទ្រង់ច្បាស់ជាសំដៅទៅលើចិត្តរីករាយដែលស្រានេះតំណាង។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:១៥; សាស្ដា ១០:១៩) ការមានចំណែកជាមួយគ្នានៅក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះប្រាកដជានឹងនាំឲ្យមានចិត្តរីករាយមែន ដែលព្រះយេស៊ូនិងអ្នកកាន់តាមទ្រង់បានរង់ចាំទទួលដោយសេចក្ដីសង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំង។—រ៉ូម ៨:២៣; កូរិនថូសទី២ ៥:២
១០. តើយើងគួរធ្វើពិធីបុណ្យរំឭកនោះប៉ុន្មានដងក្នុងមួយឆ្នាំ?
១០ តើយើងគួរធ្វើពិធីបុណ្យរំឭកការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូជារៀងរាល់ខែ រាល់សប្ដាហ៍ ឬក៏រាល់ថ្ងៃទេ? មិនមែនទេ! ព្រះយេស៊ូបានប្រារព្ធពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់ហើយត្រូវគេធ្វើគុតនៅថ្ងៃធ្វើបុណ្យរំលង ដែល«ជាសេចក្ដីរំឭក»ពីការប្រោសប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលឲ្យរួចពីចំណងរបស់សាសន៍អេស៊ីប នៅឆ្នាំ១៥១៣ មុនស.យ.។ (និក្ខមនំ ១២:១៤) ពួកគេបានធ្វើបុណ្យរំលងតែម្ដងគត់រាល់តែឆ្នាំ នៅថ្ងៃទី១៤ ក្នុងខែណែសានដែលជាខែរបស់សាសន៍យូដា។ (និក្ខមនំ ១២:១-៦; លេវីវិន័យ ២៣:៥) នេះបញ្ជាក់ថា ការធ្វើពិធីរំឭកការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូគួរធ្វើឡើងដូចបុណ្យរំលងដែរ គឺមួយឆ្នាំមួយដង មិនមែនរាល់ខែ រាល់សប្ដាហ៍ ឬរាល់ថ្ងៃឡើយ។
១១, ១២. តើប្រវត្ដិសាស្ត្របង្ហាញយ៉ាងណា អំពីពិធីបុណ្យរំឭកនៅសម័យដើម?
១១ ដូច្នេះ ការធ្វើពិធីបុណ្យរំឭកប្រចាំឆ្នាំនៅថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន គឺត្រឹមត្រូវមែន។ ឯកសារមួយចែងថា៖ «ពួកគ្រីស្ទាននៅអាស៊ីមីន័របានត្រូវហៅថា ពួកថ្ងៃទី១៤ ដោយសារពួកគេមានទំលាប់ធ្វើបុណ្យប៉ាស្កា[អាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់]នៅថ្ងៃទី១៤ ខែណែសានមិនដែលអាក់ខានឡើយ . . . ថ្ងៃនោះអាចត្រូវនឹងថ្ងៃសុក្រឬចំថ្ងៃផ្សេងៗទៀត»។—The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, Volume IV, page 44
១២ ប្រវត្ដិវិទូម្នាក់ឈ្មោះចន វ៉ន ម៉ូហ្ស៊ីម បានមានប្រសាសន៍អំពីការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកថ្ងៃទី១៤នោះដែលរស់នៅសតវត្សទីពីរថា ពួកគេបានធ្វើពិធីបុណ្យរំឭកនៅថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន ពីព្រោះ«ពួកគេបានចាត់ទុកគំរូរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ជាអ្វីដែលពួកគេត្រូវតែកាន់តាមដូចជាច្បាប់ផងដែរ»។ ប្រវត្ដិវិទូម្នាក់ទៀតមានប្រសាសន៍ថា៖ «នៅក្នុងសាសនានាទ្វីបអាស៊ីដែលមានអ្នកធ្វើបុណ្យនៅថ្ងៃទី១៤នោះ ជំនឿរបស់ពួកគេគឺដូចគ្នានឹងសាសនាដើមនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ នៅសតវត្សទីពីរ សាសនាទាំងពីរនេះបានធ្វើបុណ្យប៉ាស្កាជាពិធីរំឭកអំពីការប្រោសលោះដោយសារការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នៅថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន»។—Studia Patristica, Volume V, 1962, page 8
អត្ថន័យសំខាន់នៃនំប៉័ង
១៣. តើព្រះយេស៊ូមាននំប៉័ងអ្វី ពេលដែលទ្រង់ប្រារព្ធពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់?
១៣ ពេលដែលព្រះយេស៊ូប្រារព្ធនូវពិធីបុណ្យរំឭក «ទ្រង់យកនំប៉័ងប្រទានពរឲ្យ រួចកាច់ប្រទានដល់[ពួកសាវ័ក]»។ (ម៉ាកុស ១៤:២២) នំប៉័ងដែលពួកគេមាននៅពេលនោះ គឺនំប៉័ងដែលពួកគេទើបតែបានបរិភោគក្នុងបុណ្យរំលង។ (និក្ខមនំ ១៣:៦-១០) ដោយព្រោះនំប៉័ងនោះមិនលាយដំបែមុននឹងដុត នំប៉័ងនោះមានរាងសំប៉ែតហើយស្រួយផង ក៏ត្រូវគេកាច់ដើម្បីចែកគ្នា។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូធ្វើអព្ភូតហេតុចែកនំប៉័ងដល់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ក្នុងពេលតែមួយ នំប៉័ងនោះក៏ដូចនំក្រៀមដែរ ត្បិតទ្រង់បានកាច់នំប៉័ងប្រទានឲ្យនៅពេលនោះដែរ។ (ម៉ាថាយ ១៤:១៩; ១៥:៣៦) បើដូច្នេះ តាមមើលទៅ ការកាច់នំប៉័ងពេលធ្វើពិធីបុណ្យរំឭកនោះ គ្មានន័យសំខាន់ខាងវិញ្ញាណទេ។
១៤. (ក) ហេតុអ្វីបានជាគួរសមដែលនំប៉័ងសំរាប់ពិធីបុណ្យរំឭកមិនលាយដំបែនោះ? (ខ) តើអាចទិញឬធ្វើនំប៉័ងបែបណាសំរាប់អាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់?
១៤ ពេលដែលព្រះយេស៊ូប្រារព្ធពិធីបុណ្យរំឭកនោះ ទ្រង់មានបន្ទូលអំពីនំប៉័ងថា៖ «នេះជារូបកាយខ្ញុំ ដែលត្រូវកាច់សំរាប់អ្នករាល់គ្នា»។ (កូរិនថូសទី១ ១១:២៤; ម៉ាកុស ១៤:២២) គឺសមត្រឹមត្រូវមែន ដែលនំប៉័ងនោះគ្មានដំបែលាយបញ្ចូលទេ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះដំបែអាចតំណាងការអាក្រក់ អំពើកំណាច ឬបាបក៏បាន។ (កូរិនថូសទី១ ៥:៦-៨) នំប៉័ងនោះជាតំណាងព្រះកាយរបស់ព្រះយេស៊ូដែលឥតមានបាប គឺគ្រប់ល័ក្ខណ៍ហើយជាតង្វាយសមរម្យជាយញ្ញបូជាលោះ។ (ហេព្រើរ ៧:២៦; ១០:៥-១០) ពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានឹកចាំចំណុចនេះ ហើយធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូដោយប្រើនំប៉័ងឥតដំបែពេលធ្វើពិធីបុណ្យរំឭក។ ជួនកាលស្មរបន្ទាល់ប្រើនំក្រៀមសុទ្ធរបស់ពួកជ្វីប ជានំដែលគ្មានអ្វីលាយបញ្ចូលទេ ដូចជាខ្ទឹមបារាំងឬស៊ុតជាដើម។ ការធ្វើនំឥតដំបែជាការងាយស្រួលទេ ដោយលាយម្សៅបន្ដិច(ម្សៅសាលីល្អជាង) ជាមួយទឹកបន្ដិចបន្តួច។ ម្សៅជ្រាយនោះអាចត្រូវសង្កត់ឲ្យបានស្តើង ព្រមទាំងដាក់ប្រេងឆាបន្ដិច ហើយដុតរហូតដល់ក្រៀមនិងស្រួយ។
អត្ថន័យសំខាន់នៃស្រាទំពាំងបាយជូរ
១៥. តើមានអ្វីនៅក្នុងពែងដែលព្រះយេស៊ូប្រើពេលដែលទ្រង់ប្រារព្ធពិធីបុណ្យរំឭកការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់?
១៥ ក្រោយពីព្រះយេស៊ូហុចនំប៉័ងឥតដំបែឲ្យគេនោះ ទ្រង់បានយកពែង«មកអរព្រះគុណ រួចប្រទានដល់[ពួកសាវ័ក] ហើយគេក៏ផឹកគ្រប់គ្នា»។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលពន្យល់ថា៖ «នេះហើយជាឈាមខ្ញុំ គឺជា‹ឈាមនៃសញ្ញាថ្មី› ដែលត្រូវច្រួចសំរាប់មនុស្សជាច្រើន»។ (ម៉ាកុស ១៤:២៣, ២៤) តើមានអ្វីនៅក្នុងពែងនោះ? ពែងនោះមានស្រាទំពាំងបាយជូរនៅក្នុង មិនមែនទឹកផ្លែទំពាំងបាយជូរដែលមិនទាន់ទៅជាជូរនោះទេ។ ពេលបទគម្ពីរផ្សេងៗរៀបរាប់អំពីស្រាទំពាំងបាយជូរ នោះមិនសំដៅទៅលើទឹកផ្លែឈើដែលមិនទាន់ជូរនោះឡើយ។ ជាឧទាហរណ៍ ស្រាទំពាំងបាយជូរអាចធ្វើឲ្យ«ថង់ស្បែកចាស់»ធ្លាយ ដូចព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលនោះ តែទឹកផ្លែទំពាំងបាយជូរប៉ុណ្ណោះមិនអាចធ្វើឲ្យធ្លាយបានទេ។ ហើយសត្រូវរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានអះអាងថា ទ្រង់ជាអ្នក«ពិសាសុរា»។ អំណះអំណាងនោះជាពំនោលឥតប្រយោជន៍ បើកាលណាស្រាទំពាំងបាយជូរនោះជាទឹកផ្លែឈើប៉ុណ្ណោះ។ (ម៉ាថាយ ៩:១៧; ១១:១៩, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) ពួកអ៊ីស្រាអែលបានពិសាស្រាទំពាំងបាយជូរពេលធ្វើបុណ្យរំលង ហើយព្រះគ្រីស្ទបានប្រើស្រាទំពាំងបាយជូរដែរ ពេលដែលទ្រង់ប្រារព្ធពិធីបុណ្យរំឭកការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់។
១៦, ១៧. តើមានស្រាទំពាំងបាយជូរបែបណាខ្លះដែលសមយកមកប្រើពេលធ្វើពិធីបុណ្យរំឭក? ហើយហេតុអ្វី?
១៦ មានតែស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមប៉ុណ្ណោះ ជានិមិត្តរូបដ៏សមនឹងអ្វីដែលរបស់ក្នុងពែងនោះតំណាង ពោលគឺ ព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូដែលបានហូរមក។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «នេះហើយជាឈាមខ្ញុំ គឺជា‹ឈាមនៃសញ្ញាថ្មី› ដែលត្រូវច្រួចសំរាប់មនុស្សជាច្រើន»។ ហើយសាវ័កពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «[អ្នកជាជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងដែល]ដឹងថា ទ្រង់បានលោះអ្នករាល់គ្នា ឲ្យរួចពីកិរិយាឥតប្រយោជន៍ ដែលបានតពីពួកឰយុកោមក នោះមិនមែនដោយរបស់ពុករលួយ ដូចជាប្រាក់ឬមាសនោះទេ គឺបានលោះដោយសារព្រះលោហិតដ៏វិសេសរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ ទុកដូចជាឈាមនៃកូនចៀមឥតខ្ចោះ ឥតស្លាកស្នាម»។—ពេត្រុសទី១ ១:១៨, ១៩
១៧ ព្រះយេស៊ូប្រាកដជាបានប្រើស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមពេលដែលទ្រង់ប្រារព្ធពិធីបុណ្យរំឭកនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមខ្លះៗសព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនអាចប្រើបានឡើយ ពីព្រោះស្រាក្រហមខ្លះៗបានត្រូវគេលាយបន្ថែមជាតិសុរាថែមទៀត ឬមួយក៏លាយបញ្ចូលគ្រឿងក្រអូប។ ព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូមានលក្ខណៈពេញលេញហើយ គឺមិនត្រូវបន្ថែមឬបញ្ចូលអ្វីសោះឡើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាមិនសមឲ្យយើងប្រើស្រាដែលមានអ្វីលាយចូលបន្ថែមទេ។ ក្នុងពែងដែលប្រើសំរាប់ពិធីបុណ្យរំឭកនោះ គួរមានតែស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមសុទ្ធប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនមានអ្វីបន្ថែមបញ្ចូលដើម្បីឲ្យបានផ្អែមជាងឬមានជាតិសុរាច្រើនជាងនោះទេ។ ស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមដែលយើងធ្វើខ្លួនឯងដោយមិនបន្ថែមអ្វីឲ្យបានផ្អែមជាងអាចយកមកប្រើបាន ឬមួយក៏ស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមខ្លះៗ (ដូចជា red burgundy និង claret ជាដើម)។
១៨. តើដូចម្ដេចបានជាយើងដឹងថា នំប៉័ងនិងស្រាទំពាំងបាយជូរដែលព្រះយេស៊ូប្រើក្នុងពិធីបុណ្យរំឭកនោះ មិនបានផ្លាស់ប្ដូរដោយអព្ភូតហេតុទេ?
១៨ ពេលដែលព្រះយេស៊ូប្រារព្ធពិធីអាហារល្ងាចនោះ ទ្រង់មិនបានធ្វើអព្ភូតហេតុប្ដូរវត្ថុតំណាងទៅជាព្រះកាយនិងព្រះលោហិតមែនទែនរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ការបរិភោគសាច់និងឈាមរបស់មនុស្សជាអំពើដែលប្រឆាំងនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ (លោកុប្បត្តិ ៩:៣, ៤; លេវីវិន័យ ១៧:១០) នៅរាត្រីនោះ ព្រះយេស៊ូនៅតែរស់រានមានជីវិតទាំងមានព្រះកាយនិងលោហិតរបស់ទ្រង់នៅដដែល។ ព្រះកាយរបស់ព្រះយេស៊ូបានត្រូវថ្វាយជាយញ្ញបូជាដែលល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ហើយព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់បានត្រូវបង្ហូរនៅរសៀលថ្ងៃស្អែក ដែលត្រូវជាថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន តាមប្រក្រតិទិនរបស់សាសន៍យូដា។ ដូច្នេះ នំប៉័ងនិងស្រាទំពាំងបាយជូរដែលយកមកប្រើក្នុងពិធីបុណ្យរំឭក គឺជាវត្ថុតំណាងតែប៉ុណ្ណោះ ដែលតំណាងព្រះកាយនិងលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។a
ពិធីបុណ្យរំឭកជាពេលទទួលទានអាហាររួមគ្នា
១៩. ហេតុអ្វីបានជាយើងអាចប្រើចានឬកែវប៉ុន្មានក៏បានពេលធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់?
១៩ ពេលដែលព្រះយេស៊ូប្រារព្ធពិធីបុណ្យរំឭកនោះ ទ្រង់បានអញ្ជើញពួកសាវ័កស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ឲ្យចែកគ្នាពិសាពីពែងតែមួយ។ សៀវភៅដំណឹងល្អរបស់ម៉ាថាយចែងថា៖ «[ព្រះយេស៊ូ]យកពែងមកប្រទានពរ ក៏ហុចទៅឲ្យគេ ដោយបន្ទូលថា៖ ‹ចូរបរិភោគពីពែងនេះទាំងអស់គ្នាចុះ!›»។ (ម៉ាថាយ ២៦:២៧) ការចែកគ្នាពិសាពី«ពែងនេះ» គឺជាពែងតែមួយមិនមែនពែងច្រើននោះទេ ហើយនេះក៏មិនពិបាកធ្វើដែរ ពីព្រោះនៅគ្រានោះមានតែ១១នាក់ដែលរួមគ្នាពិសា នៅជុំវិញតុតែមួយហើយពួកគេអាចហុចពែងនោះដល់គ្នាទៅវិញទៅមកបានយ៉ាងស្រួល។ នៅឆ្នាំនេះមនុស្សរាប់លាននាក់បានរួបរួមគ្នាធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅជាង៩៤.០០០ក្រុមជំនុំនៃពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទូទាំងពិភពលោក។ ដោយសារមានមនុស្សច្រើននាក់ជួបជុំគ្នានៅរាត្រីតែមួយនោះ យើងមិនអាចប្រើពែងតែមួយបានទេ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងក្រុមជំនុំដែលមានគ្នាច្រើននាក់នោះ គឺមិនខុសទេឲ្យគេយកពែងប៉ុន្មានក៏បានជាតំណាងនូវលោហិតដែលព្រះយេស៊ូថ្វាយជាយញ្ញបូជា ដើម្បីឲ្យហុចដល់គ្រប់គ្នាក្នុងរយៈពេលមួយដែលមិនយូរពេកនោះ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងអាចប្រើចានប៉ុន្មានក៏បានសំរាប់នំប៉័ង។ គ្មានអ្វីសោះក្នុងបទគម្ពីរដែលបង្ហាញថា ពែងឬកែវត្រូវមានរាងជាក់លាក់ណាមួយនោះ។ យ៉ាងណាក្ដី ពែងឬកែវព្រមទាំងចានដែរ គួរស្អាតសមរម្យដែលបញ្ជាក់ពីភាពវិសេសវិសាលនៃកម្មវិធីនោះ។ ការចាក់ស្រាល្មមៗក្នុងពែងឬកែវក៏គប្បីដែរ ដើម្បីកុំឲ្យកំពប់ស្រាពេលហុចដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។
២០, ២១. ហេតុអ្វីបានជាយើងហៅពិធីបុណ្យរំឭកជាពេលទទួលទានអាហាររួមគ្នា?
២០ មិនថាមានចាននំប៉័ងនិងកែវស្រាច្រើនឬតែមួយក៏ដោយ ពិធីបុណ្យរំឭកនៅតែជាពេលទទួលទានអាហាររួមគ្នា។ នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ បុរសម្នាក់អាចរៀបចំអាហាររួមគ្នាបាន ដោយថ្វាយដង្វាយមេត្រី គឺដោយនាំសត្វមួយក្បាលទៅឯវិហាររបស់ព្រះ ឲ្យគេសម្លាប់វានៅទីនោះ។ មួយចំណែកនៃសត្វនោះត្រូវដុតលើអាសនៈ មួយចំណែកត្រូវជូនដល់សង្ឃដែលជាអ្នករៀបចំតង្វាយ និងមួយចំណែកទៀតត្រូវជូនដល់កូនរបស់អើរ៉ុនដែលជាសង្ឃដែរ ហើយអ្នកថ្វាយតង្វាយព្រមទាំងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ក៏រួមទទួលទានអាហារនោះផងដែរ។ (លេវីវិន័យ ៣:១-១៦; ៧:២៨-៣៦) ពិធីបុណ្យរំឭកក៏ជាពេលដែលទទួលទានអាហាររួមគ្នា ដោយព្រោះមានបងប្អូនរបស់យើងមកជួបជុំគ្នា។
២១ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ចូលរួមដែរក្នុងពេលទទួលទានអាហាររួមគ្នានេះ ត្បិតទ្រង់ជាអ្នកបង្កើតកម្មវិធីនេះ។ ព្រះយេស៊ូជាយញ្ញបូជា ហើយពួកជនគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងរួមគ្នាទទួលទាននូវវត្ថុតំណាង។ ការទទួលទានអាហារនៅឯតុរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថា ពួកអ្នករួមចំណែកនោះមានចំណងមេត្រីភាពជាមួយទ្រង់។ ហេតុនេះហើយបានជាប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ឯពែងដ៏មានពរ ដែលយើងសូមពរឲ្យ តើមិនមែនជាសេចក្ដីប្រកបនឹងលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទទេឬអី? ហើយនំប៉័ងដែលយើងកាច់ នោះតើមិនមែនជាសេចក្ដីប្រកបនឹងរូបអង្គនៃព្រះគ្រីស្ទទេឬអី? ដ្បិតដែលមាននំប៉័ងតែ១ដុំនោះយ៉ាងណា ចំណែកពួកយើងដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែ១យ៉ាងនោះដែរ ពីព្រោះយើងទាំងអស់គ្នាទទួលទានពីដុំនំប៉័ងតែមួយនោះឯង»។—កូរិនថូសទី១ ១០:១៦, ១៧
២២. តើមានសំនួរអ្វីខ្លះអំពីពិធីបុណ្យរំឭកដែលយើងនៅតែត្រូវយកមកពិចារណា?
២២ អាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់ជាពិធីសាសនាតែមួយគត់ដែលពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើប្រចាំឆ្នាំ។ នេះគឺសមត្រឹមត្រូវមែន ត្បិតព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់ពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ថា៖ «ចូរធ្វើបុណ្យនេះ ដើម្បីរំឭកពីខ្ញុំចុះ!»។ នៅពិធីបុណ្យរំឭកនោះ យើងរំឭកពីការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូដែលបង្ហាញឲ្យឃើញថា ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាមានភាពខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត។ ដូចយើងបានកត់សម្គាល់រួចហើយ ពេលដែលទទួលទានអាហាររួមគ្នានោះ នំប៉័ងត្រូវតំណាងព្រះកាយដែលព្រះយេស៊ូបានថ្វាយជាយញ្ញបូជា ហើយស្រាទំពាំងបាយជូរតំណាងនូវព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ដែលបានត្រូវបង្ហូរ។ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សមួយចំនួនតិចណាស់ ដែលទទួលទាននូវនំប៉័ងនិងស្រាដែលជាវត្ថុតំណាងនោះ។ ហេតុអ្វី? តើពិធីបុណ្យរំឭកពិតជាមានសារៈប្រយោជន៍ចំពោះមនុស្សរាប់លាននាក់ដែលមិនទទួលទានវត្ថុនោះមែនឬ? តើអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់គួរមានន័យអ្វីចំពោះអ្នកវិញ?
[កំណត់សម្គាល់]
a សូមមើលសៀវភៅការយល់ធ្លុះជ្រៅនឹងបទគម្ពីរ ក្បាលទី២ ទំព័រ២៧១ (ជាភាសាអង់គ្លេស) បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
តើអ្នកឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូប្រារព្ធធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់?
• តើយើងគួរធ្វើពិធីបុណ្យរំឭកនេះប៉ុន្មានដងក្នុងមួយឆ្នាំ?
• តើនំប៉័ងឥតដំបែក្នុងពិធីបុណ្យរំឭកនោះតំណាងអ្វី?
• តើស្រាទំពាំងបាយជូរក្នុងពិធីបុណ្យរំឭកតំណាងអ្វី?