ហេតុអ្វីសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់ខុសពីរបៀបដែលសាសនាឯទៀតធ្វើ?
យើងធ្វើតាមគម្ពីរយ៉ាងដិតដល់ស្តីអំពីការធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់។ ពិធីនេះក៏ត្រូវហៅថាអាហារល្ងាចចុងក្រោយឬ«លៀងបរិសុទ្ធនៃព្រះអម្ចាស់» និងពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់លោកយេស៊ូផងដែរ។ (កូរិនថូសទី១ ១១:២០,សមាគមព្រះគម្ពីរកម្ពុជា) ផ្ទុយទៅវិញ ជំនឿនិងការប្រព្រឹត្តរបស់និកាយសាសនាផ្សេងៗដែលទាក់ទងនឹងពិធីនេះ មិនមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរទេ។
គោលបំណង
គោលបំណងនៃការធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់ គឺដើម្បីរំលឹកអំពីលោកយេស៊ូ និងបង្ហាញថាយើងដឹងគុណលោកយេស៊ូដែលបានបូជាជីវិតដើម្បីប្រយោជន៍យើងរាល់គ្នា។ (ម៉ាថាយ ២០:២៨; កូរិនថូសទី១ ១១:២៤) ការធ្វើពិធីរំលឹកនេះមិនមែនជាពិធីបុណ្យឬទំនៀមទម្លាប់សាសនា ដែលធ្វើឡើងដើម្បីទទួលការពេញចិត្តពីព្រះ ឬទទួលការអភ័យទោសអំពើខុសឆ្គងនោះទេ។a គម្ពីរបានបង្រៀនថាអំពើខុសឆ្គងរបស់យើងអាចត្រូវអភ័យទោសឲ្យបាន លុះត្រាតែពួកគេបង្ហាញជំនឿទៅលើលោកយេស៊ូ មិនមែនដោយសារទំនៀមទម្លាប់នៃសាសនាទេ។—រ៉ូម ៣:២៥; យ៉ូហានទី១ ២:១, ២
តើធ្វើញឹកញាប់ប៉ុន្មានដង?
លោកយេស៊ូបានបង្គាប់ដល់អ្នកកាន់តាមលោកឲ្យធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់ តែលោកមិនបានមានប្រសាសន៍ចំៗថាត្រូវធ្វើពិធីនោះប៉ុន្មានដងឡើយ។ (លូកា ២២:១៩) អ្នកខ្លះគិតថាគួរតែធ្វើពិធីនេះជារៀងរាល់ខែ។ ឯអ្នកខ្លះទៀតធ្វើរាល់សប្ដាហ៍ ឬរាល់ថ្ងៃ។ ចំណែកអ្នកខ្លះទៀតធ្វើពីរឬបីដងក្នុងមួយថ្ងៃ ឬច្រើនដងតាមតែគាត់គិតថាសមរម្យ។b ទោះបីជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ មានកត្ដាខ្លះដែលយើងគួរពិចារណា។
លោកយេស៊ូបានផ្ដើមធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់នៅថ្ងៃដែលជនជាតិយូដាធ្វើបុណ្យរំលង ហើយក្រោយមកលោកបានទទួលមរណភាពក្នុងថ្ងៃដដែលនោះ។ (ម៉ាថាយ ២៦:១, ២) នេះមិនមែនជាការគាប់ជួននោះទេ។ គម្ពីរប្រៀបប្រដូចគ្រឿងបូជារបស់លោកយេស៊ូទៅនឹងកូនចៀមបុណ្យរំលង។ (កូរិនថូសទី១ ៥:៧, ៨) បុណ្យរំលងបានត្រូវធ្វើឡើងក្នុងមួយឆ្នាំម្ដង។ (និក្ខមនំ ១២:១-៦; លេវីវិន័យ ២៣:៥) ដូចគ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទី១បានធ្វើពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់លោកយេស៊ូមួយឆ្នាំម្ដងc នោះសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅសព្វថ្ងៃនេះ ក៏ធ្វើពិធីនេះដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរតាមគំរូរបស់ពួកគេដែរ។
ថ្ងៃខែនិងពេលវេលា
អ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើមិនគ្រាន់តែជួយឲ្យយើងសម្គាល់ថាគួរធ្វើប៉ុន្មានដងនោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជួយឲ្យដឹងពីថ្ងៃខែនិងពេលវេលានៃពិធីរំលឹកដែរ។ លោកបានចាប់ផ្ដើមធ្វើពិធីអាហារល្ងាចបន្ទាប់ពីថ្ងៃលិចនៅថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន ឆ្នាំ៣៣ គ.ស. ដោយរាប់តាមប្រតិទិននៃខែចន្ទគតិដែលមាននៅក្នុងគម្ពីរ។ (ម៉ាថាយ ២៦:១៨-២០, ២៦) យើងបន្តធ្វើពិធីរំលឹកនៅថ្ងៃនោះជារៀងរាល់ឆ្នាំ និងធ្វើតាមគំរូគ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទី១។d
ទោះបីជាថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន ឆ្នាំ៣៣ គ.ស. ត្រូវនឹងថ្ងៃសុក្រក៏ដោយ ខួបនៃថ្ងៃនោះក្នុងឆ្នាំនីមួយៗអាចត្រូវនឹងថ្ងៃផ្សេង។ យើងអាចដឹងថាថ្ងៃទី១៤ ខែណែសានក្នុងឆ្នាំនីមួយៗត្រូវនឹងថ្ងៃណាមួយដោយប្រើរបៀបដូចគ្នានឹងរបៀបដែលបានប្រើនៅសម័យលោកយេស៊ូ ជាជាងប្រើរបៀបដែលសាសន៍យូដាបានប្រើសម្រាប់ប្រតិទិនរបស់ពួកគេនៅសព្វថ្ងៃនេះ។e
នំប៉័ងនិងស្រា
សម្រាប់លើកទីមួយនៃពិធីរំលឹក លោកយេស៊ូបានប្រើនំប៉័ងឥតដំបែនិងស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមដែលបានសល់ពីពិធីអាហារល្ងាចពេលបុណ្យរំលង។ (ម៉ាថាយ ២៦:២៦-២៨) ដោយធ្វើតាមគំរូរបស់លោក យើងប្រើនំប៉័ងដែលឥតដំបែ ឬមិនបន្ថែមគ្រឿងផ្សំ និងស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមសុទ្ធដែលមិនមែនជាទឹកទំពាំងបាយជូរ ឬស្រាដែលមានរសជាតិផ្អែម រសជាតិខ្លាំងជាង ឬមានគ្រឿងទេសផ្សេងៗនោះទេ។
និកាយគ្រិស្តសាសនាខ្លះប្រើនំប៉័ងមានមេ ឬដំបែ។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញយនៅក្នុងគម្ពីរពាក្យដំបែបានត្រូវប្រើដើម្បីតំណាងឲ្យភាពខុសឆ្គងនិងការខូចរលួយ។ (លូកា ១២:១; កូរិនថូសទី១ ៥:៦-៨; កាឡាទី ៥:៧-៩) ដូច្នេះ មានតែនំប៉័ងដែលឥតដំបែនិងធាតុផ្សំផ្សេងៗប៉ុណ្ណោះ ដែលសមនឹងតំណាងឲ្យរូបកាយដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់លោកយេស៊ូ។ (ពេត្រុសទី១ ២:២២) ទម្លាប់ផ្សេងទៀតដែលគម្ពីរមិនបានគាំទ្រ គឺការយកទឹកទំពាំងបាយជូរជំនួសឲ្យស្រា។ វិហារខ្លះធ្វើដូច្នេះដោយសារវិហាររបស់ពួកគេហាមមិនឲ្យផឹកគ្រឿងស្រវឹង ដែលបម្រាមនេះមិនសមស្របតាមគោលការណ៍គម្ពីរឡើយ។—ធីម៉ូថេទី១ ៥:២៣
វត្ថុតំណាងមិនមែនជាសាច់និងឈាមមែនទែនទេ
នំប៉័ងឥតដំបែនិងស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមដែលបានប្រើនៅពិធីរំលឹកជាតំណាង ឬជានិមិត្តរូបនៃសាច់និងឈាមរបស់គ្រិស្ត។ នំប៉័ងឥតដំបែនិងស្រាទំពាំងបាយជូរក្រហមនោះមិនបានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរដោយអព្ភូតហេតុ ឬលាយជាមួយសាច់និងឈាមរបស់លោកយេស៊ូដូចដែលមនុស្សឯទៀតគិតនោះទេ។ ដើម្បីយល់ដូច្នេះ សូមពិចារណាគោលការណ៍គម្ពីរខ្លះ។
បើសិនជាលោកយេស៊ូបានបង្គាប់ឲ្យពួកសាវ័ករបស់លោកផឹកឈាមរបស់លោក នេះមានន័យថាលោកកំពុងប្រាប់ពួកគេឲ្យធ្វើខុសច្បាប់របស់ព្រះដែលហាមមិនឲ្យបរិភោគឈាម។ (លោកុប្បត្តិ ៩:៤; សកម្មភាព ១៥:២៨, ២៩) ប៉ុន្តែ នេះមិនអាចទៅរួចទេចំពោះលោកយេស៊ូ លោកមិនដែលបង្គាប់អ្នកឯទៀតឲ្យប្រព្រឹត្តល្មើសច្បាប់របស់ព្រះចំពោះភាពពិសិដ្ឋនៃឈាមឡើយ។—យ៉ូហាន ៨:២៨, ២៩
បើពួកសាវ័កបានផឹកឈាមរបស់លោកយេស៊ូមែនទែន នោះលោកនឹងមិននិយាយថាឈាមរបស់លោក«ត្រូវបង្ហូរចេញ»នោះទេ ដោយសារការប្រគល់ខ្លួនជាគ្រឿងបូជាលោះរបស់លោកមិនទាន់កើតឡើងនៅឡើយ។—ម៉ាថាយ ២៦:២៨
លោកយេស៊ូបានប្រគល់ខ្លួនជាគ្រឿងបូជា«មួយដងជាការស្រេច»។ (ហេប្រឺ ៩:២៥, ២៦) ប៉ុន្តែ បើនំប៉័ងនិងស្រាបានត្រូវប្ដូរទៅជាសាច់និងឈាមរបស់លោកយេស៊ូមែនទែន ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់ នោះលោកយេស៊ូត្រូវផ្ដល់គ្រឿងបូជានោះម្ដងហើយម្ដងទៀតដើម្បីឲ្យអ្នកដែលផឹកឬបរិភោគវត្ថុតំណាងអាចបរិភោគបាន។
លោកយេស៊ូបាននិយាយថា៖«ចូរបន្តធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីរំលឹកពីខ្ញុំ»មិនមែន«ដើម្បីបូជាខ្ញុំ»នោះទេ។—កូរិនថូសទី១ ១១:២៤
អស់អ្នកដែលជឿទៅលើសេចក្ដីបង្រៀនអភិបូជាដែលថា នំប៉័ងនិងស្រាដែលជាវត្ថុតំណាងក្លាយទៅជាសាច់និងឈាមមែនទែនរបស់លោកយេស៊ូ នោះដោយសារពួកគេគិតអំពីពាក្យដែលមានន័យត្រង់នៅក្នុងគម្ពីរ។ ជាឧទាហរណ៍ សេចក្ដីបកប្រែក្នុងគម្ពីរជាច្រើន បានកត់ទុកប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូអំពីស្រាថា៖«នេះជាឈាមខ្ញុំ»។ (ម៉ាថាយ ២៦:២៨) ប៉ុន្តែ ពាក្យរបស់លោកយេស៊ូក៏អាចបកប្រែដែរថា៖«នេះមានន័យថាឈាមរបស់ខ្ញុំ»«នេះតំណាងឈាមរបស់ខ្ញុំ»ឬក៏«នេះជានិមិត្តរូប នៃឈាមរបស់ខ្ញុំ»។f ដូចអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើជាញឹកញយ លោកបានបង្រៀនដោយប្រើពាក្យប្រៀបធៀប។—ម៉ាថាយ ១៣:៣៤, ៣៥
តើអ្នកណាជាអ្នកដែលផឹកនិងបរិភោគវត្ថុតំណាង?
ពេលដែលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់ មានតែមនុស្សមួយក្រុមតូចប៉ុណ្ណោះដែលអាចបរិភោគនំប៉័ងនិងស្រាបាន។ ហេតុអ្វីដូច្នេះ?
តាមរយៈឈាមរបស់លោកយេស៊ូ«កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី»បានត្រូវធ្វើឡើងដើម្បីជំនួសឲ្យកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងព្រះយេហូវ៉ានិងប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ។ (ហេប្រឺ ៨:១០-១៣) អស់អ្នកដែលជាភាគីនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនោះ ជាអ្នកដែលបរិភោគវត្ថុតំណាងនៅពិធីបុណ្យរំលឹក។ នេះមិនរួមបញ្ចូលគ្រិស្តសាសនិកទាំងអស់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ មានតែ«អ្នកដែលបានត្រូវហៅ»តាមរបៀបដ៏ពិសេសមួយរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ។ (ហេប្រឺ ៩:១៥; លូកា ២២:២០) អ្នកទាំងនោះនឹងគ្រប់គ្រងជាស្តេចជាមួយនឹងលោកយេស៊ូនៅស្ថានសួគ៌ ហើយគម្ពីរបានចែងថាមានតែមនុស្សចំនួន១៤៤.០០០ប៉ុណ្ណោះដែលបានទទួលឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យនេះ។—លូកា ២២:២៨-៣០; ការបើកបង្ហាញ ៥:៩, ១០; ១៤:១, ៣
ផ្ទុយពី«ហ្វូងតូច»នៃអស់អ្នកដែលបានត្រូវហៅដើម្បីគ្រប់គ្រងជាមួយនឹងគ្រិស្ត មនុស្សជាច្រើនរួមទាំងយើងក៏អាចទៅជាផ្នែកនៃ«មនុស្សមួយក្រុមធំ»ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅផែនដីផងដែរ។ (លូកា ១២:៣២; ការបើកបង្ហាញ ៧:៩, ១០) ទោះបីជាអស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅផែនដីមិនបានបរិភោគវត្ថុតំណាងនៅពិធីរំលឹកក៏ដោយ ប៉ុន្តែយើងចូលរួមពិធីនោះដើម្បីបង្ហាញចិត្តដឹងគុណចំពោះគ្រឿងបូជាដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាទទួលប្រយោជន៍។—យ៉ូហានទី១ ២:២
a សៀវភៅមួយបង្ហាញថា«ពាក្យពិធីបុណ្យសាសនា មិនបានត្រូវរកឃើញទាំងនៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីនិងទាំងក្នុងពាក្យជាភាសាក្រិច μυστήριον [មីស្ទីរៀន]។ ពាក្យភាសាក្រិចនេះជាទូទៅបានត្រូវប្រើទាំងសម្រាប់ពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់ និងការជ្រមុជទឹក ឬពិធីដែលទាក់ទងស្រដៀងៗគ្នានោះ»(McClintock and Strong’s Cyclopedia, Volume IX, page 212)។
b សេចក្ដីបកប្រែគម្ពីរខ្លះបានប្រើពាក្យ«រាល់វេលា»ជាអំណះអំណាងចំពោះការធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់ ហើយឃ្លានេះបានត្រូវបកប្រែដើម្បីបញ្ជាក់ថាអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់គួរតែត្រូវធ្វើញឹកញាប់យ៉ាងណា។ ប៉ុន្តែ ការយល់ត្រឹមត្រូវនៃពាក្យភាសាដើមដែលនៅក្នុងបរិបទនេះគឺ«រាល់ដង»។—កូរិនថូសទី១ ១១:២៥, ២៦; New International Version; Good News Translation
c សូមមើលThe New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, Volume IV, pages 43-44, និងMcClintock and Strong’s Cyclopedia, Volume VIII, page 836។
d សូមមើលThe New Cambridge History of the Bible, Volume 1, page 841។
e ប្រតិទិនសព្វថ្ងៃនៃសាសន៍យូដាកំណត់ដើមខែនៃខែណែសានតាមតារាសាស្ត្រ ប៉ុន្តែវិធីនេះមិនបានត្រូវប្រើនៅសតវត្សរ៍ទី១នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដើមខែនៃខែណែសានចាប់ផ្ដើមនៅពេលដើមខ្នើតនៅក្រុងយេរូសាឡិម ដែលអាចជាមួយថ្ងៃឬច្រើនថ្ងៃជាងបន្ទាប់ពីដំណើររបស់ព្រះចន្ទដែលបានត្រូវសិក្សាតាមបែបតារាសាស្ត្រ។ ភាពខុសគ្នានេះជាមូលហេតុមួយដែលថ្ងៃខែដែលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាធ្វើពិធីរំលឹក មិនតែងតែត្រូវគ្នានឹងថ្ងៃខែដែលសាសន៍យូដាសព្វថ្ងៃធ្វើពិធីបុណ្យរំលងនោះទេ។
f សូមមើលសេចក្ដីបកប្រែគម្ពីរថ្មី ដោយជែម ម៉ូហ្វាត និងសេចក្ដីបកប្រែសញ្ញាថ្មីដែលជាភាសាដែលមនុស្សទូទៅប្រើ ដោយឆាល ប៊ី វីលលៀម និងសញ្ញាថ្មីជាភាសាដើម ដោយហុគ ចេ ស្កុនហ្វៀល (A New Translation of the Bible, by James Moffatt; The New Testament—A Translation in the Language of the People, by Charles B. Williams; and The Original New Testament, by Hugh J. Schonfield)។