ការយកតម្រាប់តាមព្រះនៃសេចក្ដីពិត
«ចូរត្រាប់តាមព្រះ ដូចជាកូនស្ងួនភ្ងា»។—អេភេសូរ ៥:១
១. តើមនុស្សខ្លះជឿអ្វីស្តីអំពីសេចក្ដីពិត? ហើយហេតុអ្វីបានជាគំនិតវែកញែកបែបនេះគឺមិនត្រឹមត្រូវ?
«តើយ៉ាងណាដែលហៅថាសេចក្ដីពិតនោះ?»។ (យ៉ូហាន ១៨:៣៨) ប្រមាណ២.០០០ឆ្នាំមុននេះលោកប៉ុនទាស ពីឡាត់បានសួរសំនួរនេះតាមរបៀបដ៏មាក់ងាយមាក់ថោកទាំងបង្កប់នូវទស្សនៈបញ្ឆិតបញ្ឆៀងថា គ្មានអ្នកណាអាចរកដេញចាប់សេចក្ដីពិតបានឡើយ។ មនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះក៏ឯកភាពនឹងទស្សនៈបែបនេះដែរ។ មនុស្សកំពុងតែប្រកែកគ្នាអំពីអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃសេចក្ដីពិត។ អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឮមនុស្សខ្លះអះអាងថា បុគ្គលម្នាក់ៗចេះតែសម្រេចចិត្តខ្លួនឯងស្តីអំពីអ្វីទៅជាសេចក្ដីពិតនោះ ឬក៏ថា គ្មានសេចក្ដីពិតជាដាច់ខាត ឬមួយក៏ថា សេចក្ដីពិតចេះតែប្រែប្រួលជានិច្ច។ គំនិតវែកញែកបែបនេះគឺជាអ្វីដែលមិនត្រឹមត្រូវទេ ហើយក៏មិនមានមូលដ្ឋានពិតប្រាកដដែរ ដ្បិតមូលហេតុដែលមនុស្សធ្វើការស្រាវជ្រាវបែបផ្សេងៗ គឺដើម្បីរៀននូវហេតុការណ៍ឬសេចក្ដីពិតអំពីលោកីយ៍ដែលយើងកំពុងតែរស់នៅនេះ។ សេចក្ដីពិតមិនមែនជាអ្វីដែលយើងគ្រោងទុកតាមតែទស្សនៈរបស់យើងផ្ទាល់ទេ។ ជាឧទាហរណ៍ តើមនុស្សមានព្រលឹងអមតៈ ឬក៏អត់មាន? តើមានសាតាំងមែន ឬក៏អត់មាន? តើជីវិតមានគោលបំណង ឬមិនមាន? ក្នុងករណីនិមួយៗនេះ គឺអាចមានចម្លើយពិតត្រឹមត្រូវតែមួយគត់ប៉ុណ្ណោះ។ បើចម្លើយមួយពិត នោះមួយទៀតត្រូវតែមិនពិត នេះបានសេចក្ដីថា យើងមិនអាចចាត់ទុកទាំងពីរជាការពិតបានឡើយ។
២. តើព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃសេចក្ដីពិតតាមរបៀបណាខ្លះ? តើយើងនឹងពិគ្រោះសំនួរអ្វីខ្លះឥឡូវនេះ?
២ ក្នុងអត្ថបទមុននេះ យើងបានពិនិត្យមើលថា ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃសេចក្ដីពិត។ ទ្រង់ជ្រាបពីសេចក្ដីពិតទាំងអស់។ ផ្ទុយស្រឡះពីអារក្សសាតាំងដែលជាអ្នកបោកប្រាស់ហើយជាអ្នកប្រឆាំងនោះ ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែកាន់សច្ចៈ។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យសទ្ធាក្នុងការបើកសម្ដែងនូវសេចក្ដីពិតដល់អ្នកដទៃ។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនបងប្អូនគ្រីស្ទានគ្នីគ្នារបស់គាត់ថា៖ «ចូរត្រាប់តាមព្រះ ដូចជាកូនស្ងួនភ្ងា»។ (អេភេសូរ ៥:១) ក្នុងនាមជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមទ្រង់ក្នុងការនិយាយស្រដី និងការរស់ឲ្យស្របទៅតាមសេចក្ដីពិតបានយ៉ាងដូចម្ដេច? ហេតុអ្វីបានជាចាំបាច់ឲ្យយើងធ្វើដូច្នេះ? ហើយតើមានការធានារ៉ាប់រងអ្វី ថាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងអស់អ្នកដែលខំកាន់សច្ចៈជានិច្ចនោះ? សូមយើងមើល។
៣, ៤. តើសាវ័កប៉ុលនិងសាវ័កពេត្រុសពណ៌នាយ៉ាងដូចម្ដេច អំពីអ្វីដែលត្រូវកើតឡើងក្នុងកំឡុងថ្ងៃ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»នេះ?
៣ យើងកំពុងតែរស់នៅក្នុងគ្រាមួយដែលមានរឿងមិនពិតយ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់ខាងសាសនា។ ដូចសាវ័កប៉ុលបានទាយដោយសារព្រះបណ្ដាលឲ្យតែងនោះថា មនុស្សជាច្រើននៅក្នុងសម័យ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»នេះ មានឫកពាជាអ្នកគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ ប៉ុន្តែមិនព្រមគោរពប្រតិបត្ដិតាមទ្រង់ទេ។ មនុស្សខ្លះទាស់ទទឹងនឹងសេចក្ដីពិត ដោយពួកគេជា«មនុស្សមានគំនិតខូច»។ ម្យ៉ាងទៀត មាន«ពួកអាក្រក់ នឹងពួកឆបោក . . . មានជំនឿនជឿនទៅខាងសេចក្ដីអាក្រក់ កាន់តែខ្លាំងឡើង ទាំងនាំមនុស្សឲ្យវង្វេង ហើយត្រូវវង្វេងខ្លួនឯងផង»។ ទោះបីជាមនុស្សបែបនេះរៀនជានិច្ចក៏ដោយ ពួកគេនៅតែមិន«ចេះដល់ថ្នាក់នៃសេចក្ដីពិតឡើយ»។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១, ៥,៧, ៨, ១៣
៤ សាវ័កពេត្រុសក៏ត្រូវបានព្រះបណ្ដាលឲ្យសរសេរអំពីថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់ដែរ។ ស្របទៅតាមអ្វីដែលគាត់ទាយនោះ មនុស្សមិនត្រឹមតែបដិសេធនឹងសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគេក៏ចំអកដាក់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះនិងចំអន់ដល់ពួកអ្នកដែលប្រកាសថា បន្ទូលនោះឯងជាសេចក្ដីពិត។ ពួកអ្នកចំអកទាំងនោះ «គេចង់បំភ្លេច»ឬធ្វើព្រងើយអំពីទឹកជំនន់ដែលធ្លាប់ជន់លិចលោកីយ៍កាលពីជំនាន់លោកណូអេ ដែលទុកជាគំរូពីថ្ងៃជំនុំជំរះមួយទៀតនាពេលអនាគតវិញ។ គំនិតចង់បំភ្លេចព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនោះនឹងនាំឲ្យគេទទួលសេចក្ដីហិនវិនាសវិញ កាលដែលកំណត់ពេលរបស់ព្រះមកដល់ដើម្បីកំទេចចោលមនុស្សទមិលល្មើស។—ពេត្រុសទី២ ៣:៣-៧
ពួកអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបពីសេចក្ដីពិត
៥. យោងទៅតាមព្យាការីដានីយ៉ែល តើអ្វីត្រូវកើតឡើងនៅ«គ្រាចុងបំផុត»? តើទំនាយនោះបានសម្រេចយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ក្នុងការពិពណ៌នាអំពី«គ្រាចុងបំផុត» ព្យាការីដានីយ៉ែលបានទាយអំពីស្ថានការណ៍ដែលខុសប្លែកពីលោកីយ៍នេះ ពោលគឺ ការនិយមនូវសេចក្ដីពិតខាងសាសនាសាជាថ្មីទៀត។ ដានីយ៉ែលបានសរសេរថា៖ «មនុស្សជាច្រើននឹងខំរកយល់ ហើយចំណេះ[ឬ«ចំណេះពិត», ព.ថ.]នឹងបានចំរើនឡើង»។ (ដានីយ៉ែល ១២:៤) រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាមិនត្រូវបានបំភ័ន្តឬបង្អាក់ដោយមេបោកប្រាសនោះឡើយ។ ដោយខំស្រាវជ្រាវរកក្នុងព្រះគម្ពីរនោះ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានរកឃើញនូវចំណេះពិតមែន។ នៅសតវត្សទីមួយព្រះយេស៊ូបានជួយបំភ្លឺនូវគំនិតរបស់សិស្សទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូបាន«បើកបំភ្លឺសតិស្មារតីគេ ឲ្យបានយល់ក្នុងគម្ពីរ»។ (លូកា ២៤:៤៥) នាបច្ចុប្បន្ននេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដូចគ្នាដែរ។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រើវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនិងអង្គការរបស់ទ្រង់ដើម្បីជួយមនុស្សរាប់លាននាក់ទូទាំងផែនដីឲ្យយល់នូវសេចក្ដីពិតដែលទ្រង់ជ្រាបរួចហើយ។
៦. តើរាស្ត្ររបស់ព្រះសព្វថ្ងៃនេះមានគំនិតឆ្លុះយល់នូវសេចក្ដីពិតណាខ្លះពីព្រះគម្ពីរ?
៦ ក្នុងនាមជារាស្ត្ររបស់ព្រះ យើងអាចមានគំនិតឆ្លុះយល់នូវអ្វីៗជាច្រើនបាន បើមិនដូច្នេះទេយើងក៏មិនមានសមត្ថភាពដើម្បីយល់ធ្លុះបានឡើយ។ យើងចេះឆ្លើយនូវសំនួរដែលអ្នកប្រាជ្ញក្នុងលោកីយ៍នេះស្វែងរកមិនឃើញអស់រាប់សិបសតវត្សហើយ។ ឧទាហរណ៍ យើងដឹងនូវមូលហេតុដែលយើងរងទុក្ខលំបាក និងមូលហេតុដែលមនុស្សត្រូវស្លាប់ទៅវិញ ហើយយើងក៏យល់នូវមូលហេតុដែលមនុស្សមិនអាចរកបាននូវសន្ដិសុខនិងសាមគ្គីភាពឲ្យមានពាសពេញពិភពលោកបានឡើយ។ យើងក៏បានឃើញនូវនិមិត្តសញ្ញាស្តីអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលអនាគត ដែលសំដៅទៅលើព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ផែនដីមនោរម្យ ហើយជីវិតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដែលនឹងរស់នៅជានិរន្តរ៍។ យើងអាចស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតបាន។ យើងស្គាល់បុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏គួរឲ្យទាក់ទាញចិត្តរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងដឹងអំពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីឲ្យបានពរពីទ្រង់។ ការស្គាល់សេចក្ដីពិតនេះក៏អាចជួយយើងសម្គាល់នូវអ្វីដែលមិនពិតផងដែរ។ ការអនុវត្តន៍តាមសេចក្ដីពិតតែងជួយការពារយើងពីការដេញតាមអ្វីដែលគ្មានប្រយោជន៍ ហើយជួយយើងឲ្យទទួលបានប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតក្នុងជីវិត ទាំងផ្ដល់ឲ្យយើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យចំពោះអនាគត។
៧. តើមនុស្សបែបណាអាចឆ្លុះយល់នូវសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរបាន? ហើយតើអ្នកណាដែលមិនអាចយល់បាន?
៧ តើអ្នកឆ្លុះយល់នូវសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរឬទេ? បើអ្នកយល់ហើយ អ្នកក៏បានទទួលពរដ៏វិសេសមែន។ កាលណាអ្នកនិពន្ធម្នាក់សរសេរសៀវភៅ គាត់តែងតែសរសេរដើម្បីត្រូវចិត្តមនុស្សម្យ៉ាង។ សៀវភៅខ្លះបានសរសេរសំរាប់ពួកអ្នកប្រាជ្ញ ខ្លះសំរាប់កូនក្មេង ហើយខ្លះទៀតសំរាប់ពួកអ្នកដែលមានមុខជំនាញផ្សេងៗ។ ទោះបីជាមនុស្សទាំងឡាយអាចទទួលព្រះគម្ពីរមួយក្បាលបានយ៉ាងងាយក៏ដោយ នោះព្រះគម្ពីរបានត្រូវចងក្រងឲ្យមានមនុស្សមួយក្រុមយល់ច្រើនជាងគេ ហើយអាចត្រេកអរនឹងសារនោះផង។ ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំព្រះគម្ពីរសំរាប់មនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាបនិងមនុស្សរាបសាប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សបែបនេះអាចឆាប់យល់នូវអត្ថន័យក្នុងព្រះគម្ពីរបាន មិនថាបានទទួលការអប់រំច្រើនឬតិចក្ដី មកពីទំនៀមទំលាប់វប្បធម៌ណា ឬជាជនជាតិណាមានឋានៈបែបណាក៏ដោយ។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៣, ៤) ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សដែលមិនមានទំនោរចិត្តត្រឹមត្រូវនោះ ពួកគេមិនអាចយល់ដឹងនូវសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរបានឡើយ មិនថាពួកគេមានប្រាជ្ញាច្រើន ឬបានរៀនខ្ពង់ខ្ពស់យ៉ាងណាក្ដី។ ពួកមនុស្សដែលមានអំនួតឬចិត្តគឃ្លើននោះ មិនអាចឈ្វេងយល់នូវសេចក្ដីពិតដ៏មានតម្លៃក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះបានឡើយ។ (ម៉ាថាយ ១៣:១១-១៥; លូកា ១០:២១; កិច្ចការ ១៣:៤៨) មានតែព្រះប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចនិពន្ធសៀវភៅបែបនេះ។
ពួកអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ាកាន់សច្ចៈជានិច្ច
៨. ហេតុដូចម្ដេចបានជាព្រះយេស៊ូជាអ្នកបង្ហាញអំពីសេចក្ដីពិតយ៉ាងអស្ចារ្យបំផុត?
៨ ពួកស្មរបន្ទាល់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា កាន់សច្ចៈជានិច្ច ដូចព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាស្មរបន្ទាល់ចំបងបង្អស់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយទ្រង់បានបង្ហាញពីសច្ចភាពនៃសេចក្ដីពិតតាមអ្វីដែលទ្រង់បានបង្រៀន ហើយដោយរបៀបរស់នៅនិងតាមរយៈការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូបានគាំទ្រនូវភាពពិតនៃបន្ទូលនិងសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ។ ជាលទ្ធផល ព្រះយេស៊ូជាអ្នកបង្ហាញអំពីសេចក្ដីពិតយ៉ាងអស្ចារ្យបំផុត ដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់។—យ៉ូហាន ១៤:៦; វិវរណៈ ៣:១៤; ១៩:១០
៩. តើបទគម្ពីរចែងយ៉ាងណាអំពីការពោលពាក្យពិត?
៩ ព្រះយេស៊ូបាន«ពេញជាព្រះគុណនឹងសេចក្ដីពិត» ហើយ«មិនដែលមានការបញ្ឆោតនៅក្នុងព្រះឱស្ឋទ្រង់ឡើយ»។ (យ៉ូហាន ១:១៤; អេសាយ ៥៣:៩) ពួកគ្រីស្ទានពិតខំយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ ដោយពោលតែពាក្យពិតទៅកាន់អ្នកដទៃ។ ប៉ុលបានជូនឱវាទដល់ពួកអ្នករួមជំនឿជាមួយគាត់ថា៖ «ត្រូវឲ្យនិយាយសេចក្ដីពិត នឹងអ្នកជិតខាងរៀងខ្លួនវិញ ដ្បិតយើងរាល់គ្នាជាអវយវៈផងគ្នាទៅវិញទៅមក»។ (អេភេសូរ ៤:២៥) គ្រាមុននោះទៅទៀត ព្យាការីសាការីបានសរសេរថា៖ «ត្រូវឲ្យគ្រប់គ្នានិយាយសេចក្ដីពិតនឹងអ្នកជិតខាងខ្លួន»។ (សាការី ៨:១៦) ពួកគ្រីស្ទានតែងតែកាន់សច្ចៈពីព្រោះពួកគេប្រាថ្នាចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលកាន់សច្ចៈ ហើយទ្រង់ជ្រាបពីផលវិបាកដែលមកពីការពោលពាក្យមិនពិត។ ដូច្នេះ ជាការត្រឹមត្រូវណាស់ ដែលទ្រង់តម្រូវឲ្យពួកអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់ពោលតែពាក្យពិតដែរនោះ។
១០. ហេតុដូចម្ដេចបានជាមនុស្សចេះភូតកុហក? តើមានផលវិបាកអ្វីមកពីការកុហក?
១០ មនុស្សជាច្រើនចាត់ទុកការភូតកុហកជាវិធីមួយដើម្បីឲ្យបានប្រយោជន៍ផ្សេងៗ។ មនុស្សខ្លះភូតកុហកដើម្បីឲ្យរួចខ្លួនពីទោស ឬដើម្បីឲ្យបានផលចំណេញម្យ៉ាង ឬក៏ដើម្បីឲ្យមនុស្សដទៃកោតស្ងើចនឹងគេវិញ។ ប៉ុន្តែ ទំលាប់ភូតកុហកគឺជាអំពើអបាយមុខមួយ។ បន្ថែមទៀត អ្នកកំភូតមិនអាចផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះបានឡើយ។ (វិវរណៈ ២១:៨, ២៧; ២២:១៥) បើយើងមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះជាអ្នកនិយាយពិតជានិច្ច នោះមនុស្សឯទៀតនឹងទុកចិត្តជឿយើងមែន។ ប៉ុន្តែ បើគេដឹងថាយើងធ្លាប់និយាយកុហកតែម្ដងប៉ុណ្ណោះ ក៏គេអាចសង្ស័យអ្វីដែលយើងប្រាប់នៅថ្ងៃក្រោយទៀតដែរ។ សុភាសិតមួយពីទ្វីបអាព្រិចចែងថា៖ «ពាក្យកំភូតតែមួយម៉ាត់ រមែងបង្ខូចពាក្យពិតមួយពាន់ដង»។ សុភាសិតមួយទៀតចែងថា៖«មនុស្សមិនជឿអ្នកកំភូតសោះ សូម្បីតែគេពោលពាក្យពិតក៏ដោយ»។
១១. ហេតុអ្វីបានជាសច្ចភាពមិនមានន័យថា យើងត្រូវនិយាយតែពាក្យពិតប៉ុណ្ណោះ?
១១ សច្ចភាពមិនបានន័យថា យើងគ្រាន់តែនិយាយតែពាក្យពិតប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏សំដៅទៅលើរបៀបរស់នៅរបស់យើងផងដែរ។ សច្ចភាពក៏អាចសម្គាល់យើងជាមនុស្សបែបណាដែរ។ យើងអាចជួយអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់នូវសេចក្ដីពិត មិនមែនដោយសំដីរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែដោយការប្រព្រឹត្តរបស់យើងវិញ។ សាវ័កប៉ុលបានសួរថា៖ «អ្នកឯង ដែលបង្រៀនគេ តើមិនបង្រៀនដល់ខ្លួនឯងទេឬអី? អ្នកឯងដែលប្រដៅថា៖ ‹កុំឲ្យលួចគេ› តើអ្នកលួចឬទេ? អ្នកឯងដែលថា៖ ‹កុំឲ្យផិតគ្នា› តើអ្នកផិតឬទេ?»។ (រ៉ូម ២:២១, ២២) បើយើងចង់ប្រាប់នូវសេចក្ដីពិតដល់អ្នកដទៃនោះ យើងត្រូវបង្ហាញសច្ចភាពក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈជាមុនសិន។ បើយើងមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះជាមនុស្សកាន់សច្ចៈហើយទៀងត្រង់ នេះនឹងមានឥទ្ធិពលខ្លាំងក្នុងការជំរុញឲ្យមនុស្សប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលយើងបង្រៀនពួកគេនោះ។
១២, ១៣. តើយុវតីម្នាក់បានសរសេរអ្វី ស្តីអំពីសច្ចភាព? តើខ្នាតតម្រាសីលធម៌ខ្ពស់របស់នាងមានមូលដ្ឋានលើអ្វី?
១២ ពួកយុវវ័យក្នុងចំណោមអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ា ក៏យល់ឃើញថា គឺសំខាន់ណាស់ឲ្យគេកាន់សច្ចភាពនោះ។ ពេលដែលយុវតីម្នាក់ឈ្មោះចិននី មានអាយុ១៣ឆ្នាំ នាងបាននិពន្ធអត្ថបទនៅឯសាលាថា៖ «នាងខ្ញុំលើកស្ទួយភាពទៀងត្រង់ជាគុណសម្បត្ដិមួយដ៏សំខាន់។ គួរឲ្យសោកស្ដាយដែលសព្វថ្ងៃនេះកម្រមានមនុស្សដែលបង្ហាញភាពទៀងត្រង់ឲ្យបានពិតប្រាកដណាស់។ នាងខ្ញុំស្បថថា ខ្ញុំនឹងរក្សាឲ្យមានភាពទៀងត្រង់អស់មួយជីវិត។ នាងខ្ញុំនឹងនិយាយទៀងត្រង់ជានិច្ច សូម្បីតែពេលពោលពាក្យពិតមិនផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់នាងខ្ញុំឬដល់មិត្តសំឡាញ់របស់ខ្ញុំភ្លាមៗក៏ដោយ។ នាងខ្ញុំតែងធ្វើឲ្យប្រាកដថា មិត្តសំឡាញ់របស់ខ្ញុំជាមនុស្សដែលនិយាយពិតជានិច្ច ក៏ជាមនុស្សទៀងត្រង់ដែរ»។
១៣ អ្នកគ្រូរបស់ចិននី បានមានប្រសាសន៍អំពីសំនេររបស់នាងថា៖ «នាងនៅក្មេងនៅឡើយ តែបានបណ្ដុះឲ្យមានចំណង់ចំណូលចិត្តយ៉ាងខ្លាំងចំពោះគោលការណ៍សីលធម៌។ អ្នកគ្រូជឿថា នាងនឹងកាន់ជាប់នូវគោលការណ៍នោះបាន ដ្បិតនាងមានសីលធម៌មែន»។ ហេតុអ្វីបានជានាងកាន់ជាប់នូវគោលការណ៍សីលធម៌ខ្ពស់ដូច្នេះ? នាងចិននីបានសរសេរក្នុងពាក្យផ្ដើមនៃសំនេររបស់គាត់ថា សាសនារបស់នាង«ជាមូលដ្ឋាននៃខ្នាតតម្រាក្នុងជីវិត[នាង]»។ ប្រាំពីរឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅតាំងពីចិននីសរសេរអត្ថបទនោះ ហើយស្របទៅតាមអ្វីដែលអ្នកគ្រូរបស់នាងបានសន្និដ្ឋាន ចិននីនៅតែរក្សាខ្នាតតម្រាសីលធម៌ខ្ពង់ខ្ពស់ឲ្យដឹកនាំជីវិតនាងដែលជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមួយរូប។
ពួកអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ាបើកសម្ដែងនូវសេចក្ដីពិត
១៤. ហេតុអ្វីបានជាពួកអ្នកបំរើព្រះមានភារកិច្ចសំខាន់ក្នុងការលើកតម្កើងអ្វីដែលពិត?
១៤ តាមពិត មនុស្សឯទៀតដែលមិនមែនជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ពួកគេក៏ចេះនិយាយពាក្យពិត ហើយខំធ្វើជាមនុស្សទៀងត្រង់ដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជាអ្នកបំរើព្រះ យើងមានភារកិច្ចសំខាន់មួយក្នុងការលើកតម្កើងអ្វីដែលពិត។ យើងបានទទួលនូវសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរជាបញ្ញើ ហើយសេចក្ដីពិតទាំងនោះអាចនាំឲ្យយើងទទួលជីវិតជារៀងរហូតបាន។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាយើងមានកាតព្វកិច្ចជួយប្រាប់ចំណេះនេះដល់មនុស្សដទៃដែរ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «អស់អ្នកណាដែលគេប្រគល់ទុកជាច្រើនឲ្យ នោះគេនឹងទារជាច្រើនពីអ្នកនោះវិញ»។ (លូកា ១២:៤៨) រីឯពួកអ្នកដែលមានឯកសិទ្ធិទទួលបាននូវចំណេះពីព្រះ នោះមាន‹អ្វីជាច្រើនត្រូវទារ›ពីអ្នកនោះវិញ។
១៥. តើអ្នកមានសុភមង្គលប៉ុនណា ពេលផ្ដល់សេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរចំពោះអ្នកដទៃ?
១៥ ការផ្ដល់នូវសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរចំពោះអ្នកដទៃ ពិតជានាំឲ្យមានសុភមង្គលមែន។ យើងប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អដូចសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូនៅសតវត្សទីមួយបានធ្វើដែរ ជាសារមួយដែលបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីសង្ឃឹមជូនចំពោះពួកអ្នកដែល«ល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល» ហើយក៏ជូនចំពោះពួកអ្នកដែលត្រូវបង្អាប់និងវង្វេងដោយសារ«សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកអារក្ស»។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៦; ធីម៉ូថេទី១ ៤:១) សាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរថា៖ «គ្មានសេចក្ដីណាដែលនាំឲ្យខ្ញុំអរសប្បាយ លើសជាងសេចក្ដីនេះទេ គឺដែលឮនិយាយថា ពួកកូនខ្ញុំកំពុងតែប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិតនោះឯង»។ (យ៉ូហានទី៣ ៤) យ៉ូហានមានអំណរខ្លាំងមែន ដោយឃើញនូវភាពស្មោះត្រង់នៃ«ពួកកូន»របស់គាត់ ដែលប្រហែលជាសំដៅទៅលើពួកអ្នកដែលគាត់បានបង្រៀននូវសេចក្ដីពិតនោះ។ យើងក៏មានអំណរដែរ ពេលដែលយើងឃើញមនុស្សមានអារម្មណ៍អបអរនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។
១៦, ១៧. (ក) ហេតុអ្វីបានជាមិនមែនមនុស្សទាំងអស់ នឹងព្រមទទួលនូវសេចក្ដីពិត? (ខ) តើអ្នកអាចទទួលបានអំណរប៉ុនណា ពេលដែលអ្នកប្រកាសនូវសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរ?
១៦ យើងដឹងថា មិនមែនមនុស្សទាំងអស់នឹងព្រមទទួលនូវសេចក្ដីពិតទេ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលនូវសេចក្ដីពិតអំពីព្រះ សូម្បីតែពេលដែលមនុស្សមិនចង់ស្ដាប់ក៏ដោយ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសាសន៍យូដាដែលជាអ្នកប្រឆាំងទ្រង់ថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាមិនជឿដល់ខ្ញុំសោះ? អ្នកណាដែលកើតអំពីព្រះ នោះក៏ស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលនៃព្រះដែរ។ ឯអ្នករាល់គ្នា មិនបានកើតមកពីព្រះទេ បានជាមិនស្ដាប់តាមដូច្នេះ»។—យ៉ូហាន ៨:៤៦, ៤៧
១៧ យើងធ្វើតាមព្រះយេស៊ូដោយប្រកាសប្រាប់នូវដំណឹងល្អពិសេសអំពីព្រះយេហូវ៉ាដោយមិនទើសទាល់។ យើងមិនគិតស្មានថា មនុស្សទាំងឡាយនឹងយល់ព្រមធ្វើតាមអ្វីដែលយើងប្រាប់ពួកគេទេ ហើយក៏មិនមែនមនុស្សទាំងអស់បានយល់ព្រមធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមានអំណរដែលមកពីការទទួលស្គាល់ថា យើងកំពុងតែធ្វើអ្វីដែលល្អត្រឹមត្រូវ។ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យសប្បុរសដ៏ស្មោះនោះ ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យមនុស្សលោកទាំងឡាយស្គាល់នូវសេចក្ដីពិត។ ជនគ្រីស្ទានជាពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីពិតជាកម្មសិទ្ធិ ដូច្នេះពួកគេក្លាយជាតួពន្លឺក្នុងលោកីយ៍ដែលពេញទៅដោយភាពងងឹត។ បើយើងធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតភ្លឺឡើងដោយសារការប្រព្រឹត្តនិងពាក្យសំដីរបស់យើង នោះយើងអាចជួយមនុស្សឯទៀតសរសើរដំកើងព្រះវរបិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌។ (ម៉ាថាយ ៥:១៤, ១៦) យើងសឲ្យឃើញនៅមុខសាធារណៈជនថា យើងបដិសេធនឹងសេចក្ដីពិតក្លែងក្លាយរបស់សាតាំង ហើយយើងគាំទ្រខាងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដែលបរិសុទ្ធនិងឥតសៅហ្មង។ សេចក្ដីពិតដែលយើងស្គាល់នេះ យើងអាចប្រាប់ដល់មនុស្សដទៃ គឺអាចផ្ដល់ឲ្យសេរីភាពចំពោះអស់អ្នកដែលព្រមទទួល។—យ៉ូហាន ៨:៣២
ចូរខំកាន់សច្ចៈជានិច្ចចុះ!
១៨. ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូសម្ដែងព្រះគុណចំពោះណាថាណែល? ហើយតើដោយដូចម្ដេចដែរ?
១៨ ព្រះយេស៊ូទ្រង់ស្រឡាញ់នូវសេចក្ដីពិត ហើយទ្រង់ក៏មានបន្ទូលពិតជានិច្ចផងដែរ។ ក្នុងកំឡុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើផែនដី ទ្រង់បានសម្ដែងព្រះគុណចំពោះអស់អ្នកដែលកាន់សច្ចៈ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីលោកណាថាណែលថា៖ «នុ៎ះន៏ ជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពិតមែនដែលឥតមានចិត្តឧបាយ»។ (យ៉ូហាន ១:៤៧) រួចមក ណាថាណែលដែលប្រហែលជាមានឈ្មោះបារថូល៉ូមេដែរនោះ បានត្រូវព្រះយេស៊ូជ្រើសរើសជាសាវ័កម្នាក់ក្នុងចំណោម១២នាក់នោះ។ (ម៉ាថាយ ១០:២-៤) គាត់ទទួលបានឯកសិទ្ធិនេះពិតជាមានកិត្ដិយសមែន!
១៩-២១. តើបុរសដែលធ្លាប់ខ្វាក់ម្នាក់បានទទួលពរអ្វី ដោយសាគាត់កាន់សច្ចៈយ៉ាងអង់អាចនោះ?
១៩ អស់មួយជំពូកទាំងមូលក្នុងសៀវភៅយ៉ូហានបានរៀបរាប់កំណត់ហេតុពីបុរសទៀងត្រង់ម្នាក់ដែលបានទទួលពរពីព្រះយេស៊ូ។ យើងមិនស្គាល់ឈ្មោះគាត់ទេ តែយើងដឹងថា បុរសនោះជាអ្នកសុំទានដែលខ្វាក់ភ្នែកតាំងពីកំណើតមក។ ប្រជាជនទាំងឡាយបាននឹកប្លែកក្នុងចិត្តពេលដែលព្រះយេស៊ូប្រោសគាត់ឲ្យមើលឃើញបាន។ ពួកផារិស៊ីខ្លះបានឮដំណឹងអំពីការព្យាបាលនោះដោយអព្ភូតហេតុ។ ពួកគេជាអ្នកស្អប់នូវសេចក្ដីពិត ហើយបានប្រឹក្សាគ្នាថា មនុស្សណាដែលអនុវត្តជំនឿលើព្រះយេស៊ូ នោះត្រូវគេបណ្ដេញចេញពីសាលាប្រជុំ។ ដោយសារមាតាបិតារបស់បុរសខ្វាក់នោះដឹងអំពីរហស្សូបាយឬកិច្ចកលកំបាំងរបស់ពួកផារិស៊ី នោះពួកគាត់ភ័យព្រួយហើយបានកុហកប្រាប់ពួកផារិស៊ីថា ខ្លួនមិនដឹងដូចម្ដេចបានជាកូនប្រុសអាចមើលឃើញបាន ហើយក៏មិនស្គាល់អ្នកប្រោសឲ្យជាដែរ។—យ៉ូហាន ៩:១-២៣
២០ បុរសអ្នកខ្វាក់ដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យជានោះ ត្រូវពួកផារិស៊ីហៅទៅជួប។ ដោយមិនខ្វល់ខ្វាយអំពីលទ្ធផលនោះ អតីតអ្នកខ្វាក់បានប្រាប់នូវសេចក្ដីពិតដោយអង់អាច។ គាត់បានពន្យល់អំពីវិធីព្យាបាលផង ក៏បានជំរាបគេថា ព្រះយេស៊ូជាអ្នកព្យាបាល។ បុរសដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យជានោះ គាត់ហួសចិត្តដោយសារពួកអ្នកមានមុខមានមាត់ទាំងនេះដែលបានរៀនខ្ពស់នោះ ពួកគេមិនជឿថាព្រះយេស៊ូជាបុគ្គលដែលព្រះចាត់ឲ្យមក។ ដូច្នេះ បុរសនេះបានជំរុញលើកទឹកចិត្តពួកគេដោយចិត្តក្លាហានឲ្យទទួលស្គាល់អ្វីដែលជាក់ច្បាស់ ដោយពោលថា៖ «បើលោកនោះ[ព្រះយេស៊ូ]មិនមែនមកពីព្រះទេ នោះលោកពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានឡើយ»។ ដោយសារពួកផារិស៊ីមិនដឹងប្រកែកយ៉ាងណាវិញ ពួកគេបានកាត់ក្ដីបុរសនោះថា គាត់ជាមនុស្សព្រហើន ហើយគេក៏បានបណ្ដេញគាត់ពីចំណោមគេចេញ។—យ៉ូហាន ៩:២៤-៣៤
២១ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូឮដំណឹងពីព្រឹត្ដិការណ៍នោះ ទ្រង់បានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយខំរកជួបបុរសនោះម្ដងទៀត។ ក្រោយពីបានជួបគាត់ហើយ ព្រះយេស៊ូបានពង្រឹងជំនឿរបស់បុរសដែលធ្លាប់ខ្វាក់ភ្នែកនោះ។ ព្រះយេស៊ូបានសម្គាល់អង្គទ្រង់ដោយឥតលាក់កំនួចថា ជាព្រះមេស្ស៊ី។ បុរសនោះមុខជាបានទទួលពរមែន គឺដោយសាតែគាត់ចេះពោលពាក្យពិត! យ៉ាងច្បាស់ណាស់ អស់អ្នកដែលពោលពាក្យពិត នឹងទទួលព្រះគុណពីព្រះ។—យ៉ូហាន ៩:៣៥-៣៧
២២. តើគួរគប្បីឲ្យយើងខំកាន់សច្ចៈជានិច្ចដោយដូចម្ដេច?
២២ ការយកចិត្តទុកដាក់កាន់សច្ចៈនោះ គឺជាចាំបាច់ណាស់។ ការកាន់សច្ចៈជាគោលចំបងក្នុងការបង្កើតនិងការរក្សាឲ្យមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយមនុស្សគ្នីគ្នា ហើយដើម្បីឲ្យបានចំណងមេត្រីភាពជាមួយព្រះដែរ។ ការកាន់សច្ចៈបានសេចក្ដីថា ឥតចេះលាក់លៀម គឺស្មោះត្រឹមត្រូវ ស្រួលទាក់ទង អាចទុកចិត្តជឿបាន ហើយផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ាមែន។ (ទំនុកដំកើង ១៥:១, ២) ការមិនចេះកាន់សច្ចៈវិញ គឺបានសេចក្ដីថា មិនពិត បោកប្រាស ទុកចិត្តជឿពុំបាន ហើយមិនផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ (សុភាសិត ៦:១៦-១៩) ហេតុនេះហើយ ចូរឲ្យយើងតាំងចិត្តខំកាន់សច្ចៈជានិច្ចចុះ! តាមពិត បើយើងចង់យកតម្រាប់តាមព្រះនៃសេចក្ដីពិត បានន័យថា យើងត្រូវស្គាល់នូវសេចក្ដីពិត ត្រូវនិយាយតែពាក្យពិត ក៏ត្រូវរស់ឲ្យស្របទៅតាមសេចក្ដីពិតផងដែរ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើការស្គាល់នូវសេចក្ដីពិត គឺផ្ដល់មូលហេតុអ្វីឲ្យយើងដឹងគុណ?
• តើយើងអាចយកតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេចបាន ក្នុងការកាន់សច្ចៈនោះ?
• តើមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ ពីការប្រកាសប្រាប់នូវ សេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរចំពោះមនុស្សដទៃ?
• ហេតុអ្វីបានជាចាំបាច់ឲ្យយើងខំកាន់សច្ចៈជានិច្ចនោះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦]
បុរសអ្នកខ្វាក់ដែលព្រះយេស៊ូបានប្រោសឲ្យមើលឃើញវិញនោះ គាត់បានទទួលពរជាច្រើនដោយព្រោះគាត់បានពោលពាក្យពិត