សព្វថ្ងៃនេះ តើអ្នកណាសមជាមេដឹកនាំល្អ?
នៅឆ្នាំ១៩៤០ រដ្ឋសភានៅប្រទេសអង់គ្លេសមានវិបត្ដិស្តីអំពីមេដឹកនាំ។ បុរសម្នាក់ដែលបានស្ដាប់ពួកគេជជែកគ្នានោះគឺលោកដាវីឌលយ្ឌ ចចដែលមានអាយុចិតសិបប្រាំពីរឆ្នាំនៅពេលនោះ។ លោកលយ្ឌ ចចជាមេដឹកនាំប្រទេសអង់គ្លេសពេលទទួលជោគជ័យក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១ ហើយគាត់បានចំណាយច្រើនឆ្នាំក្នុងរឿងនយោបាយ ដូច្នេះនេះបានជួយគាត់ឲ្យពិនិត្យមើលនូវកិច្ចការនៃរាជការជាន់ខ្ពស់យ៉ាងប៉ិនប្រសប់។ លោកលយ្ឌ ចចបានថ្លែងសុន្ទរកថានៅឯមន្ទីររដ្ឋសភានៅថ្ងៃទី៨ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៤០ ហើយលោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប្រជាពលរដ្ឋទាំងឡាយនឹងសុខចិត្តពលីជីវិតទាំងមូល ឲ្យតែមានមេដឹកនាំដ៏ល្អម្នាក់ ហើយនេះស្រេចតែរដ្ឋាភិបាលបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ពីគោលដៅរបស់ខ្លួន ហើយឲ្យតែប្រជាជនមានទំនុកចិត្តថា មេដឹកនាំទាំងឡាយកំពុងតែដឹកនាំប្រទេសអស់ពីសមត្ថភាព»។
សំដីរបស់លោកលយ្ឌ ចចសឲ្យឃើញច្បាស់ថា មហាជនចេះតែសង្ឃឹមថាមេដឹកនាំទាំងឡាយមានសមត្ថភាព ហើយក៏សង្ឃឹមថាពួកគេនឹងព្យាយាមយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តក្នុងការធ្វើឲ្យមានការរីកចំរើន។ បុគ្គលិកម្នាក់ខាងយុទ្ធនាការបោះឆ្នោតបានពន្យល់ថា៖ «នៅពេលដែលមនុស្សបោះឆ្នោតជ្រើសរើសប្រធានាធិបតី នោះពួកគេកំពុងតែជ្រើសរើសបុគ្គលម្នាក់ដែលនឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះជីវិត អនាគត និងកូនរបស់គេដែរ»។ ការទទួលបញ្ញើនេះគឺជាភារកិច្ចធ្ងន់ធ្ងរមែន។ ហេតុអ្វី?
លោកីយ៍នេះពេញទៅដោយបញ្ហាដែលគ្មានដំណោះស្រាយ។ ជាឧទាហរណ៍ តើយើងធ្លាប់មានមេដឹកនាំណាម្នាក់ដែលមានប្រាជ្ញានិងអំណាចគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបំបាត់ចោលឧក្រិដ្ឋកម្មនិងសង្គ្រាមឬទេ? ក្នុងចំណោមមេដឹកនាំទាំងឡាយសព្វថ្ងៃនេះ តើមាននរណាម្នាក់មានចិត្តមេត្ដានិងមានធនធានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីផ្ដល់អាហារនិងទឹកដល់មហាជន ព្រមទាំងថែទាំសុខភាពរបស់ពួកគេទាំងអស់គ្នាឬទេ? តើអ្នកណាមានចំណេះគ្រប់គ្រាន់ឬបានតាំងចិត្តការពារនិងជួយធ្វើឲ្យបរិស្ថានបានស្អាតឡើងវិញ? តើមានមេដឹកនាំដែលមានសមត្ថភាពនិងអំណាចគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធានាឲ្យមនុស្សជាតិទាំងឡាយមានជីវិតយូរអង្វែងនិងមានសុភមង្គលឬទេ?
មនុស្សពុំអាចសម្រេចការទាំងនោះបានទេ
មេដឹកនាំខ្លះបានសម្រេចការយ៉ាងល្អពិតមែន។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយមេដឹកនាំបានកាន់អំណាចអស់មួយរយៈ តើអ្នកណានឹងទទួលអំណាចជំនួសគាត់វិញ? មេដឹកនាំដ៏ល្បីម្នាក់នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ នាមសាឡូម៉ូន បានត្រិះរិះពិចារណាសំនួរនេះដែរ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានសន្និដ្ឋានថា៖ «យើងបានស្អប់បណ្ដាការនឿយហត់ទាំងប៉ុន្មានដែលយើងបានខំធ្វើនៅក្រោមថ្ងៃ ដោយយល់ឃើញថាយើងត្រូវទុកទាំងអស់ឲ្យដល់មនុស្សដែលបន្តក្រោយយើង។ ហើយតើមានអ្នកណាដឹងពីអ្នកនោះ ថានឹងត្រឡប់ជាមនុស្សមានប្រាជ្ញា ឬជាមនុស្សល្ងីល្ងើវិញ? ប៉ុន្តែអ្នកនោះនឹងគ្រប់គ្រងលើអស់ទាំងការដែលយើងបានខំធ្វើ ជាការដែលបានធ្វើ ដើម្បីសំដែងខ្លួនជាអ្នកមានប្រាជ្ញានៅក្រោមថ្ងៃ។ នេះក៏ឥតមានទំនងដែរ»។—សាស្ដា ២:១៨, ១៩
ស្តេចសាឡូម៉ូនមិនដឹងថាអ្នកស្នងរាជ្យក្រោយទ្រង់នឹងចំរើនការល្អដែលទ្រង់បានធ្វើ ឬនឹងបំផ្លាញការល្អនោះវិញ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានចាត់ទុកបំលាស់ប្ដូរអ្នកគ្រប់គ្រងថ្មីជាការ«ឥតមានទំនង»។ សេចក្ដីបកប្រែផ្សេងទៀតនៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធហៅបំលាស់ប្ដូរនេះជាអ្វីដែល «ឥតបានការ»ឬ«គ្មានបំណង»។ សេចក្ដីបកប្រែមួយទៀតចែងថា៖ «ជាអ្វីដែលយើងរកយល់ពុំបានឡើយ»។
ម្ដងម្កាលមនុស្សក៏ប្រើអំពើហិង្សាដើម្បីប្ដូរអ្នកគ្រប់គ្រង។ មេដឹកនាំល្អខ្លះត្រូវបានគេសម្លាប់ចោលពេលកំពុងបំពេញភារកិច្ច។ លោកអ័ប្រាហាំ លីងខុនជាអតីតប្រធានាធិបតីនៅសហរដ្ឋអាមេរិកដែលប្រជាជនគោរពណាស់ ហើយមានពេលមួយដែលគាត់ប្រាប់មហាជនថា៖ «ខ្ញុំត្រូវបានជ្រើសរើសដើម្បីបំពេញមុខតំណែងមួយរយៈ ហើយស្របទៅតាមទស្សនៈរបស់អ្នករាល់គ្នា ពេលឥឡូវនេះខ្ញុំបានទទួលអំណាចដែលមិនយូរមិនឆាប់នឹងត្រូវកន្លងផុតទៅ»។ លោកលីងខុនពិតជាបានបំពេញមុខនាទីរយៈពេលខ្លីមែន។ ទោះជាប្រធានាធិបតីលីងខុនបានសម្រេចការល្អជាច្រើនក៏ដោយ ហើយប្រាថ្នាចង់សម្រេចការច្រើនថែមទៀតដើម្បីប្រជាជន នោះគាត់បានដឹកនាំប្រទេសនោះតែបួនឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ នៅដើមអាណត្ដិទីពីររបស់លោកលីងខុន គាត់បានត្រូវសម្លាប់ដោយឃាតករម្នាក់ដែលប្រាថ្នាចង់ឃើញនូវការផ្លាស់ប្ដូរអ្នកដឹកនាំ។
មេដឹកនាំណា សូម្បីតែមនុស្សដ៏ល្អបំផុតក្ដី ក៏មិនអាចធានាអនាគតរបស់ខ្លួនគេផ្ទាល់បានឡើយ។ បើដូច្នេះ តើអ្នកគួរទុកចិត្តលើពួកគេឲ្យធានាអនាគតរបស់អ្នកឬទេ? ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «កុំឲ្យទុកចិត្តនឹងអ្នកធំ ឬនឹងពូជពង្សនៃមនុស្សណាឡើយ គេនឹងជួយឯងមិនបានទេ។ គេផុតដង្ហើមទៅ ហើយត្រឡប់ទៅជាដីវិញ នៅថ្ងៃនោះឯង អស់ទាំងគំនិតរបស់គេក៏សូន្យបាត់ទៅ»។ ក្នុងព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយឃ្លាចុងខ៤នោះចែងថា៖ «គំរោងការរបស់គេក៏នឹងរលាយសូន្យនៅថ្ងៃនោះដែរ»។—ទំនុកដំកើង ១៤៦:៣, ៤
ប្រហែលជាលោកអ្នកពិបាកយល់ស្របនឹងយោបល់ដែលថា កុំឲ្យទុកចិត្តនឹងមនុស្សដែលធ្វើជាមេដឹកនាំ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរមិនចែងថា លោកីយ៍នឹងមិនមានការដឹកនាំល្អដែលស្ថិតស្ថេររហូតនោះទេ។ ដ្បិតអេសាយ ៣២:១ ចែងថា៖ «មើល! នឹងមានស្តេច១អង្គសោយរាជ្យដោយសុចរិត»។ ក្នុងនាមជាព្រះដែលបានបង្កើតមនុស្សជាតិ ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំឲ្យមាន«ស្តេច១អង្គ» ជាមេដឹកនាំដែលឆាប់ៗខាងមុខនេះនឹងចាត់ចែងការទាំងអស់នៅលើផែនដី។ តើទ្រង់ជាអ្នកណា? បទទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរអាចជួយសម្គាល់ទ្រង់បាន។
បុគ្គលមួយរូបដែលសមជាមេដឹកនាំមែន
ពីរពាន់ឆ្នាំមុននេះ ទេវតាមួយរូបបានប្រាប់នារីជនជាតិយូដាម្នាក់ឈ្មោះម៉ារា ថា៖ «នាងនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១ ដែលនាងត្រូវថ្វាយព្រះនាមថា៖ ‹យេស៊ូវ›។ បុត្រនោះនឹងបានជាធំឧត្តម ហើយគេនឹងហៅទ្រង់ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ ទ្រង់នឹងប្រទានរាជ្យនៃហ្លួងដាវីឌ ជាឰយុកោទ្រង់ថ្វាយទ្រង់សោយ ទ្រង់នឹងសោយរាជ្យលើពួកវង្សរបស់យ៉ាកុប នៅអស់កល្បរៀងទៅ ហើយរាជ្យទ្រង់នឹងមិនផុតឡើយ»។ (លូកា ១:៣១-៣៣) ពិតមែនហើយ ព្រះយេស៊ូពីភូមិណាសារ៉ែតជាស្តេចដែលត្រូវរៀបរាប់ក្នុងទំនាយព្រះគម្ពីរនោះ។
គំនូរតាមប្រពៃណីសាសនា ច្រើនតែបញ្ជាក់ពីព្រះយេស៊ូជាកូនង៉ែត ឬជាបុរសស្គមកំព្រឹងម្នាក់ដែលខ្វះអាហារ ឬដូចតាបសដែលបណ្ដោយតាមអ្វីៗក៏ដោយដែលកើតដល់ខ្លួន។ រូបគំនូរបែបនោះមិនជំរុញឲ្យយើងចង់ទុកចិត្តលើទ្រង់ជាមេដឹកនាំទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលត្រូវរៀបរាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរ បានធំឡើងជាបុរសឧត្តមម្នាក់ដែលមានគំនិតចាស់ទុំហើយមានចិត្តខ្នះខ្នែង ព្រមទាំងចេះគិតវែងឆ្ងាយផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូក៏មានលក្ខណៈសម្បត្ដិឯទៀតដែលបង្ហាញថាទ្រង់សមជាមេដឹកនាំ។ (លូកា ២:៥២) តទៅនេះមានការរៀបរាប់អំពីលក្ខណៈផ្សេងៗនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។
ព្រះយេស៊ូបានរក្សាចិត្តស្មោះភក្ដីយ៉ាងគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ ព្រះយេស៊ូមានចរិយាដ៏ល្អត្រឹមត្រូវនិងទៀងត្រង់ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់ឲ្យឱកាសដល់មារសត្រូវរកហេតុដើម្បីចោទប្រកាន់ទ្រង់ តែពួកគេរកហេតុមិនបានសោះ។ (យ៉ូហាន ៨:៤៦) ដោយការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូដូចនឹងការប្រព្រឹត្តនោះបានជំរុញចិត្តមនុស្សស្មោះសជាច្រើននាក់ឲ្យក្លាយជាអ្នកកាន់តាមទ្រង់។—យ៉ូហាន ៧:៤៦; ៨:២៨-៣០; ១២:១៩
ព្រះយេស៊ូបានថ្វាយខ្លួនទាំងស្រុងឲ្យធ្វើជាអ្នកបំរើព្រះ។ ក្នុងការបង្ហើយកិច្ចការដែលព្រះចាត់ឲ្យទ្រង់ធ្វើនោះ ព្រះយេស៊ូបានតាំងព្រះទ័យយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ដល់ម្ល៉េះបានជាគ្មានអ្នកប្រឆាំងណាសោះអាចរារាំងទ្រង់បានឡើយ មិនថាអ្នកប្រឆាំងនោះជាមនុស្សឬបិសាចក៏ដោយ។ សូម្បីតែការប្រើអំពើហិង្សាក៏មិនអាចបន្លាចទ្រង់ដែរ។ (លូកា ៤:២៨-៣០) កាលដែលទ្រង់អត់អាហារនិងអស់ព្រះកាយពល នេះក៏មិនបានធ្វើឲ្យទ្រង់ធ្លាក់ទឹកចិត្តដែរ។ (យ៉ូហាន ៤:៥-១៦, ៣១-៣៤) ទោះបីជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូបានលះចោលទ្រង់ក៏ដោយ ទ្រង់មិនបានដើរខុសពីគោលដៅរបស់ទ្រង់សោះ។—ម៉ាថាយ ២៦:៥៥, ៥៦; យ៉ូហាន ១៨:៣-៩
ព្រះយេស៊ូយកព្រះទ័យទុកដាក់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះមនុស្ស។ ព្រះយេស៊ូបានប្រទានអាហារដល់មនុស្សស្រេកឃ្លាន។ (យ៉ូហាន ៦:១០, ១១) ទ្រង់បានជួយសំរាលទុក្ខមនុស្សដែលអស់សង្ឃឹម។ (លូកា ៧:១១-១៥) ព្រះយេស៊ូបានប្រោសអ្នកខ្វាក់ឲ្យមើលឃើញ មនុស្សថ្លង់ឲ្យស្ដាប់ឮ ហើយទ្រង់ក៏បានប្រោសអ្នកជំងឺឲ្យជាផងដែរ។ (ម៉ាថាយ ១២:២២; លូកា ៨:៤៣-៤៨; យ៉ូហាន ៩:១-៦) ទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ដែលធ្វើការយ៉ាងនឿយហត់។ (យ៉ូហាន ជំពូក១៣-១៧) ព្រះយេស៊ូពិតជា«អ្នកគង្វាលល្អ»ដែលចេះថែរក្សាចៀមទ្រង់។—យ៉ូហាន ១០:១១-១៤
ព្រះយេស៊ូក៏បានចុះប្រឡូកដោយផ្ទាល់ដែរ។ ព្រះយេស៊ូបានលាងជើងរបស់ពួកសាវ័កដើម្បីបង្រៀនមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ។ (យ៉ូហាន ១៣:៤-១៥) ពេលដែលព្រះយេស៊ូដើរផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អតាមផ្លូវនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល ព្រះបាទរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ក៏ប្រឡាក់ដីដែរ។ (លូកា ៨:១) សូម្បីតែពេលដែលព្រះយេស៊ូចង់សំរាកនៅ«ឯទីស្ងាត់ដោយឡែក»ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យធ្វើតាមសំណូមពររបស់បណ្ដាជនដែលចង់បានការណែនាំថែមទៀត។ (ម៉ាកុស ៦:៣០-៣៤) ដោយធ្វើដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូបានតាំងគំរូជាអ្នកខ្នះខ្នែងឲ្យគ្រីស្ទានទាំងឡាយយកតម្រាប់តាម។—យ៉ូហានទី១ ២:៦
ព្រះយេស៊ូបានបង្ហើយកិច្ចការរបស់ទ្រង់ហើយបានចាកចេញពីផែនដីនេះ។ ដោយសារព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញនូវព្រះទ័យស្មោះភក្ដីនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានរង្វាន់ចំពោះទ្រង់ គឺមានអំណាចសោយរាជ្យនិងមានជីវិតអមតៈនៅស្ថានសួគ៌។ ព្រះគម្ពីរពណ៌នាអំពីព្រះយេស៊ូដែលបានរស់ឡើងវិញនោះថា៖ «ព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះទ្រង់មិនចេះសុគតទៀតឡើយ ព្រោះសេចក្ដីស្លាប់គ្មានអំណាចលើទ្រង់ទៀត»។ (រ៉ូម ៦:៩) អ្នកក៏អាចមានទំនុកចិត្តថា ទ្រង់ជាមេដឹកនាំដ៏ល្អបំផុតសំរាប់មនុស្សជាតិ។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូទទួលអំណាចពេញលេញលើផែនដី នោះអ្នកដទៃនឹងលែងមានអំណាចទៀត ហើយក៏នឹងលែងមានហេតុប្ដូរមេដឹកនាំទៀតដែរ។ គ្មានអ្នកណាអាចកាត់ផ្ដាច់អំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេស៊ូទេ ហើយគ្មានអ្នកណាអាចស្នងរាជ្យនិងបង្ខូចការដែលទ្រង់នឹងធ្វើនោះដែរ។ ប៉ុន្តែ តើព្រះយេស៊ូនឹងធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់មនុស្សជាតិ?
តើមេដឹកនាំថ្មីនោះនឹងធ្វើអ្វីខ្លះ?
បទទំនុកដំកើងទី៧២ ជាទំនាយដែលរៀបរាប់អំពីរបៀបគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចល្អគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដែលមានជីវិតអមតៈ។ ខ៧និង៨ចែងថា៖ «នៅក្នុងគ្រាព្រះរាជបុត្រា នោះមនុស្សសុចរិតនឹងមានសេចក្ដីចំរើនឡើង ហើយនឹងមានសេចក្ដីសុខជាបរិបូរ ដរាបដល់ព្រះចន្ទរលត់សូន្យទៅ។ ទ្រង់នឹងមានអំណាច ចាប់តាំងពីសមុទ្រម្ខាងទៅដល់សមុទ្រម្ខាង ហើយពីទន្លេ រហូតដល់ទីបំផុតផែនដី»។ មនុស្សនឹងរស់នៅលើផែនដីក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេស៊ូដែលនឹងផ្ដល់នូវផលប្រយោជន៍ដូចជាមានសន្ដិសុខជារៀងរហូត។ ព្រះយេស៊ូនឹងបំផ្លាញចោលអាវុធទាំងឡាយ ហើយនឹងដកហូតនូវការចង់ទាស់ទែងគ្នាពីចិត្តមនុស្សចេញ។ មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះដែលពាធាមនុស្សដទៃគឺប្រៀបដូចជាសត្វសិង្ហដ៏សាហាវ ឬមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តលើអ្នកជិតខាងដូចជាខ្លាឃ្មុំដែលកាច នោះលក្ខណៈរបស់ពួកគេនឹងកែប្រែទាំងស្រុង។ (អេសាយ ១១:១-៩) សន្ដិភាពនឹងមានបរិបូរគ្រប់ទីកន្លែង។
បទទំនុកដំកើងទី៧២ ចែងទៀតក្នុងខ១២ដល់១៤ថា៖ «ទ្រង់នឹងជួយពួកក្រីក្រឲ្យរួចក្នុងកាលដែលថ្លែងទុក្ខ ព្រមទាំងពួកកំសត់ ដែលឥតមានអ្នកណាជួយនោះផង។ ទ្រង់នឹងមានសេចក្ដីអាណិតមេត្ដាដល់មនុស្សរហេមរហាមនឹងមនុស្សទុគ៌ត ក៏នឹងជួយសង្គ្រោះជីវិតនៃមនុស្សក្រីក្រផង។ ទ្រង់នឹងលោះជីវិតគេ ឲ្យរួចពីការសង្កត់សង្កិននឹងការច្រឡោត ឯឈាមគេនឹងបានវិសេសនៅព្រះនេត្រទ្រង់ដែរ»។ មនុស្សរហេមរហាមនិងមនុស្សក្រីក្រ ព្រមទាំងមនុស្សដែលរងទុក្ខផង នឹងក្លាយជាក្រុមគ្រួសារតែមួយដែលមានសាមគ្គីភាពហើយមានសុភមង្គលដែលស្ថិតក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាស្តេច។ ជីវិតរបស់អ្នកទាំងនោះនឹងពោរពេញទៅដោយក្ដីអំណរជំនួសការឈឺចាប់និងភាពអស់សង្ឃឹម។—អេសាយ ៣៥:១០
ខ១៦ចែងថា៖ «នឹងមានស្រូវជាបរិបូរនៅក្នុងស្រុករហូតដល់កំពូលភ្នំ»។ មនុស្សរាប់លាននាក់នៅលើផែនដីសព្វថ្ងៃនេះចេះតែឃ្លានជានិច្ច។ រឿងនយោបាយនិងចិត្តលោភលន់ច្រើនតែរំខានដល់ការចែកអាហារគ្រប់គ្រាន់ដោយឥតរើសមុខ ដែលជាលទ្ធផលបណ្ដាលឲ្យមនុស្ស ជាពិសេសកូនក្មេងរាប់សិបកោដិនាក់ស្លាប់ដោយអត់អាហារ។ ក៏ប៉ុន្តែ នឹងលែងមានបញ្ហានេះតទៅទៀត ពេលស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ ផែនដីនឹងបង្កើតផលយ៉ាងសម្បូរហូរហៀរហើយមានម្ហូបឈ្ងុយឆ្ងាញ់ផងដែរ។ មនុស្សជាតិទាំងឡាយនឹងទទួលបានម្ហូបបរិបូរ។
តើអ្នកចង់ទទួលពរទាំងនេះដែលមកពីការដឹកនាំដ៏ល្អឬទេ? បើចង់មែន យើងសូមលើកទឹកចិត្តលោកអ្នកឲ្យរៀនអំពីមេដឹកនាំដែលនឹងកាន់អំណាចទាំងអស់នៅលើផែនដីឆាប់ៗខាងមុខនេះ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ារីករាយនឹងជួយអ្នករៀន។ អ្នកនឹងមិនខកចិត្តឡើយ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលអំពីរាជបុត្រទ្រង់ថា៖ «អញបានតាំងស្តេចរបស់អញឡើងហើយ គឺនៅស៊ីយ៉ូន ជាភ្នំបរិសុទ្ធរបស់អញ។»។—ទំនុកដំកើង ២:៦
[ប្រអប់នៅទំព័រ៥]
ការបាត់អំណាចក្នុងមួយរំពេច
តាមធម្មតាអ្នកគ្រប់គ្រងសង្ឃឹមថាប្រជានុរាស្ត្រនឹងគោរពហើយគាំទ្រគាត់ បើគាត់បង្កើតឲ្យមានសន្ដិសុខនិងសន្ដិភាពមួយកំរិត។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើប្រជាជនលែងទុកចិត្តអ្នកគ្រប់គ្រងវិញ ដោយសារមូលហេតុណាមួយ មិនយូរមិនឆាប់ម្នាក់ទៀតនឹងឡើងកាន់តំណែងជំនួសគាត់ភ្លាម។ តទៅនេះមានឧទាហរណ៍ខ្លះអំពីស្ថានភាពដែលបង្កឲ្យមានការទំលាក់អ្នកគ្រប់គ្រងខ្លះដែលខ្លាំងពូកែតែក្នុងមួយរំពេចប៉ុណ្ណោះ។
ជីវភាពរស់នៅលំបាកណាស់។ មកដល់ចុងសតវត្សរ៍ទី១៨ មានការបង់ពន្ធជាច្រើននិងការខ្វះអាហារក៏ច្រើនផងដែរសំរាប់ប្រជាពលរដ្ឋបារាំងនៅពេលនោះ។ ស្ថានភាពនេះជាកត្ដាដែលញុះញង់ឲ្យមានបដិវត្តន៍នៅស្រុកបារាំង ហើយជាលទ្ធផលនោះ គេបានកាត់ក្បាលស្តេចលូវីសទី១៦នៅឆ្នាំ១៧៩៣។
សង្គ្រាម។ សង្គ្រាមលោកលើកទី១បានកាត់ផ្ដាច់អំណាចគ្រប់គ្រងរបស់អធិរាជដ៏ខ្លាំងពូកែទាំងប៉ុន្មានដែលធ្លាប់កាន់អំណាចក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅឆ្នាំ១៩១៧ មានអំណត់នៅទីក្រុងសាំងប៉េតេសបួរ ប្រទេសរុស្សី ដែលបណ្ដាលមកពីសង្គ្រាមនៅគ្រានោះ ហើយនេះបាននាំឲ្យមានបដិវត្តន៍ដែលហៅថា បដិវត្តន៍នៅខែកុម្ភៈ។ បដិវត្តន៍នោះបានទម្លាក់អធិរាជនីកូឡាទី២ ហើយបានបើកឲ្យរបបកុម្មុយនីស្តកាន់អំណាចជំនួស។ នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩១៨ ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ចង់ឈប់ធ្វើសង្គ្រាម ប៉ុន្តែប្រទេសនានាដែលជាសម្ព័ន្ធមិត្តនោះមិនចង់ឈប់ធ្វើសង្គ្រាមជាមួយនឹងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ទេទាល់តែមានបំលាស់ប្រែក្នុងការគ្រប់គ្រង។ ជាលទ្ធផលនោះ អធិរាជវីលហេមទី២ត្រូវប្រជាជនបំបរបង់ទៅប្រទេសហូឡង់។
ការប្រាថ្នាចង់បានរបបនយោបាយផ្សេង។ នៅឆ្នាំ១៩៨៩ គេបានដកចេញនូវរនាំងដែក។ របបផ្សេងៗដែលធ្លាប់មើលទៅដូចជាមានភាពរឹងមាំប្រៀបដូចជាថ្មដាបានរលំកាលដែលប្រជាពលរដ្ឋបានបដិសេធរបបកុម្មុយនីស្ត ហើយបានស្ថាបនាការគ្រប់គ្រងបែបផ្សេងៗវិញ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
ព្រះយេស៊ូបានប្រទានអាហារដល់អ្នកស្រេកឃ្លាន បានព្យាបាលអ្នកជំងឺ ហើយបានទុកគំរូដ៏ល្អមួយសំរាប់ជនគ្រីស្ទានទាំងឡាយ
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យប្រើរូបភាពនៅទំព័រ៤]
Lloyd George: Photo by Kurt Hutton/Picture Post/Getty Images