«ចូរល្បងខ្លួនមើលចុះ!»
«ចូរអ្នករាល់គ្នាពិចារណាខ្លួនឯងមើល តើស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿឬទេ? ចូរល្បងខ្លួនមើលចុះ!»។—កូរិនថូសទី២ ១៣:៥
១, ២. (ក) តើការសង្ស័យអំពីជំនឿរបស់ខ្លួនអាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាលើយើង? (ខ) នៅក្នុងទីក្រុងកូរិនថូសនាសតវត្សរ៍ទីមួយនោះ តើស្ថានការណ៍អ្វីទំនងជាបាននាំឲ្យបងប្អូនខ្លះមិនដឹងច្បាស់អំពីផ្លូវដែលខ្លួនគួរដើរ?
បុរសម្នាក់កំពុងតែធ្វើដំណើរតាមជនបទ ស្រាប់តែមកដល់កន្លែងមានផ្លូវបែកជាពីរ។ បុរសនេះមិនដឹងច្បាស់ថា ផ្លូវមួយណានឹងនាំគាត់ទៅដល់ទិសដៅរបស់ខ្លួនទេ ដូច្នេះគាត់សុំយោបល់ពីមនុស្សឯទៀតដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនោះ តែពួកគេប្រាប់គាត់នូវព័ត៌មានខុសៗពីគ្នា។ ដោយសារបុរសនេះសុញគំនិតនោះ គាត់ក៏មិនហ៊ានធ្វើដំណើរតទៅទៀតដែរ។ ការសង្ស័យអំពីជំនឿរបស់យើងក៏អាចមានលទ្ធផលដូចគ្នានេះដែរ។ ការមិនដឹងច្បាស់ថា យើងគួរជឿយ៉ាងណានោះ អាចប៉ះពាល់ដល់សមត្ថភាពធ្វើការសម្រេចចិត្ត ទាំងធ្វើឲ្យយើងមិនដឹងច្បាស់ថា គួរដើរតាមផ្លូវមួយណានោះឡើយ។
២ នៅសតវត្សរ៍ទីមួយនោះមានស្ថានការណ៍ដែលមានឥទ្ធិពលលើបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននៅទីក្រុងកូរិនថូស នាប្រទេសក្រិច ដែលនាំឲ្យពួកគេមិនដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនគួរដើរតាមផ្លូវមួយណា។ នៅក្នុងក្រុមជំនុំនោះ មាន«ពួកសាវកយ៉ាងធំ»បានចោទប្រឆាំងនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់សាវ័កប៉ុលដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «សំបុត្រលោកមានពាក្យធ្ងន់ ហើយមានអំណាច តែកាលណាលោកនៅជាមួយ នោះលោកខ្សោយខាងរូបសាច់វិញ ហើយពាក្យសំដីលោកក៏គួរឲ្យមើលងាយដែរ»។ (កូរិនថូសទី២ ១០:៧-១២; ១១:៥, ៦) ទស្សនៈបែបនេះប្រហែលជាបានបណ្ដាលឲ្យបងប្អូនខ្លះៗក្នុងក្រុមជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសលែងដឹងច្បាស់ថា ខ្លួនគួរដើរតាមផ្លូវមួយណា។
៣, ៤. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរចាប់អារម្មណ៍នឹងឱវាទរបស់ប៉ុលជូនចំពោះបងប្អូននៅទីក្រុងកូរិនថូស?
៣ ប៉ុលជាអ្នកស្ថាបនាក្រុមជំនុំលើកដំបូងនៅទីក្រុងកូរិនថូសពេលដែលគាត់បានទៅដល់ទីក្រុងនោះនៅឆ្នាំ៥០ គ.ស.។ ប៉ុលបានស្នាក់នៅទីក្រុងកូរិនថូស«អស់១ឆ្នាំ៦ខែ ព្រមទាំងបង្រៀនព្រះបន្ទូលនៅក្នុងពួកគេ»។ ប្រាកដហើយ «ពួកក្រុងកូរិនថូសបានស្ដាប់ ហើយជឿជាច្រើន ទាំងទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកផង»។ (កិច្ចការ ១៨:៥-១១) ប៉ុលពិតជាបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណនៃពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នារបស់គាត់នៅទីក្រុងកូរិនថូស។ ម្យ៉ាងទៀត បងប្អូននៅទីក្រុងកូរិនថូសនោះបានសរសេរសំបុត្រមួយផ្ញើប៉ុលដើម្បីសុំយោបល់អំពីរឿងផ្សេងៗ។ (កូរិនថូសទី១ ៧:១) ដូច្នេះ ប៉ុលបានជូនឱវាទដ៏ល្អៗដល់ពួកគាត់។
៤ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាពិចារណាខ្លួនឯងមើល តើស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿឬទេ? ចូរល្បងខ្លួនមើលចុះ!»។ (កូរិនថូសទី២ ១៣:៥) បើបងប្អូននៅទីក្រុងកូរិនថូសបានធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ុល នេះអាចការពារពួកគាត់កុំឲ្យវង្វេងស្តីអំពីផ្លូវដែលពួកគាត់គួរដើរតាមនោះ។ ឱវាទនោះរបស់ប៉ុលក៏អាចជួយយើងដូចគ្នាដែរនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ បើដូច្នេះ តើយើងអាចធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ុលយ៉ាងដូចម្ដេច? តើយើងអាចពិចារណាខ្លួនឯងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន ថាតើយើងស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់? ហើយតើការល្បងខ្លួនត្រូវរួមបញ្ចូលអ្វី?
«ចូរអ្នករាល់គ្នាពិចារណាខ្លួនឯងមើល តើស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿឬទេ?»
៥, ៦. តើយើងមានខ្នាតតម្រាអ្វី ដើម្បីពិចារណាឬល្បងខ្លួនឯងថា ស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់? ហេតុអ្វីក៏ខ្នាតតម្រានោះជាខ្នាតដ៏ល្អបំផុត?
៥ ការពិចារណាឬល្បងអ្វីមួយ តែងតែតម្រូវឲ្យយករឿងឬវត្ថុមួយយកមកប្រៀបផ្ទឹមនឹងខ្នាតតម្រាមួយ។ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងមិនចង់ពិចារណាមើលឬល្បងជំនឿរបស់យើងទេ តែចង់ពិចារណាឬល្បងខ្លួនយើងវិញ។ ហើយយើងត្រូវការខ្នាតតម្រាគ្រប់ល័ក្ខណ៍មួយដើម្បីពិចារណាឬល្បងខ្លួនយើងបាន។ ដាវីឌជាអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងមួយបទដែលចែងថា៖ «ក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ានោះគ្រប់លក្ខណ៍ ក៏កែព្រលឹងឡើងវិញ។ សេចក្ដីបន្ទាល់[ឬ«ព្រះបណ្ដាំ», ខ.ស.]នៃព្រះយេហូវ៉ាជាពិត[ឬ«ជាទីទុកចិត្ត», ខ.ស.] ក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លៅល្ងង់មានប្រាជ្ញា។ សេចក្ដីបញ្ញត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់ ក៏បណ្ដាលឲ្យចិត្តរីករាយសប្បាយ។ ក្រិត្យក្រមនៃព្រះយេហូវ៉ាជាសុទ្ធសាធ ក៏បំភ្លឺភ្នែក»ផង។ (ទំនុកដំកើង ១៩:៧, ៨, [ទំនុកតម្កើង ១៩:៨, ៩, ខ.ស.]) ព្រះគម្ពីរមានក្រិត្យវិន័យគ្រប់ល័ក្ខណ៍ បញ្ញត្ដិទៀងត្រង់ ព្រះបណ្ដាំដែលជាទីទុកចិត្តនិងក្រិត្យក្រមសុទ្ធសាធរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សារក្នុងព្រះគម្ពីរជាខ្នាតតម្រាដ៏ល្អបំផុតសំរាប់ការពិចារណាឬល្បងមើលនោះ។
៦ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍អំពីសារដែលព្រះបណ្ដាលឲ្យមនុស្សសរសេរក្នុងព្រះគម្ពីរថា៖ «ព្រះបន្ទូលនៃព្រះនោះរស់នៅហើយពូកែផង ក៏មុតជាងដាវណាមានមុខ២ ទាំងធ្លុះចូលទៅទាល់តែកាត់ព្រលឹងនឹងវិញ្ញាណ ហើយសន្លាក់នឹងខួរឆ្អឹងដាច់ពីគ្នា ទាំងពិចារណាអស់ទាំងគំនិតដែលចិត្តគិត ហើយដែលសំរេចដែរ»។ (ហេព្រើរ ៤:១២) ពិតមែនហើយ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអាចពិចារណាចិត្តរបស់យើងបាន ពោលគឺគំនិតដែលស្ថិតយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងចិត្ត។ តើយើងអាចឲ្យសារដ៏ខ្លាំងហើយមុតផងនេះមានឥទ្ធិពលលើយើងបានយ៉ាងណា? អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានពន្យល់ដោយឥតលាក់លៀមពីរបៀបប្រើសារក្នុងព្រះគម្ពីរដើម្បីពិចារណាមើលខ្លួនយើង។ គាត់បានច្រៀងថា៖ «មានពរហើយ អ្នកណាដែល . . . ត្រេកអរតែនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ ក៏រំពឹងគិតក្នុងក្រិត្យវិន័យទ្រង់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដែរ»។ (ទំនុកដំកើង ១:១, ២) «ក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»បានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរដែលជាព្រះបន្ទូលជាលាយល័ក្ខណ៍អក្សររបស់ព្រះ។ យើងត្រូវតែមានចិត្តសប្បាយចំពោះការអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ប្រាកដហើយ យើងត្រូវឆ្លៀតពេលអាននិងរំពឹងគិតអំពីបន្ទូលនោះ។ ពេលដែលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងត្រូវប្រើសារដែលកត់ទុកក្នុងបន្ទូលព្រះដើម្បីពិចារណាមើលខ្លួនយើង។
៧. តើអ្វីជាវិធីដ៏ល្អបំផុតដើម្បីឲ្យយើងពិចារណាមើលថាយើងស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់?
៧ ដូច្នេះ វិធីដ៏ល្អបំផុតដើម្បីឲ្យយើងពិចារណាឬល្បងលថា យើងស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់នោះ គឺដោយអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ព្រមទាំងរំពឹងគិត ហើយពិចារណាមើលអាកប្បកិរិយារបស់យើង ថាតើសមស្របទៅតាមអ្វីដែលយើងរៀនពីព្រះគម្ពីរឬទេ? យើងក៏គួរមានចិត្តសប្បាយផងដែរ ដោយមានជំនួយជាច្រើនដើម្បីឲ្យអាចយល់បន្ទូលរបស់ព្រះ។
៨. តើប្រកាសនវត្ថុដែល‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›រៀបចំនោះ ជួយយើងយ៉ាងណា ឲ្យពិចារណាថាយើងស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់?
៨ ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់នូវសេចក្ដីបង្រៀននិងការណែនាំតាមរយៈប្រកាសនវត្ថុដែល‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›រៀបចំឲ្យ ដើម្បីពន្យល់អត្ថន័យនៃបទគម្ពីរនានា។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា «សំនួរសំរាប់រំពឹងគិត» នៅចុងជំពូកជាច្រើននៃសៀវភៅចូរចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា។a សំនួរទាំងនោះពិតជាបើកឱកាសល្អឲ្យយើងពិចារណាមើលខ្លួនយើងមែន! ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមនិងទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក!របស់អង្គការយើងក៏មានអត្ថបទដែលពិគ្រោះអំពីប្រធានផ្សេងៗដែលអាចជួយយើងពិចារណាថា យើងស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់។ ស្តីអំពីអត្ថបទទាំងប៉ុន្មានក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ជាភាសាអង់គ្លេសដែលបកស្រាយអត្ថន័យនៃសៀវភៅសុភាសិតនោះ បងស្រីគ្រីស្ទានម្នាក់បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព័ត៌មានក្នុងអត្ថបទទាំងនោះមានប្រយោជន៍ច្រើនណាស់។ អត្ថបទទាំងនោះជួយឲ្យខ្ញុំពិចារណាថា តើពាក្យសំដី អាកប្បកិរិយានិងចិត្តគំនិតរបស់ខ្ញុំពិតជាស្របទៅតាមខ្នាតតម្រាសុចរិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឬទេ?»។
៩, ១០. តើមានសំវិធានការអ្វីខ្លះពីព្រះយេហូវ៉ាដែលជួយយើងពិចារណាថាយើងស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់?
៩ យើងក៏ទទួលការណែនាំនិងការលើកទឹកចិត្តជាច្រើនណាស់ នៅឯកិច្ចប្រជុំតាមក្រុមជំនុំ ព្រមទាំងសន្និបាតនិងមហាសន្និបាតផង។ កម្មវិធីបែបនេះជាសំវិធានការខាងវិញ្ញាណដែលព្រះបានរៀបចំឲ្យមនុស្សដែលអេសាយបានទាយអំពី ពេលដែលគាត់សរសេរថា៖ «នៅជាន់ក្រោយបង្អស់ នោះភ្នំជាទីស្អាងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា នឹងបានតាំងឡើងខ្ពស់លើសអស់ទាំងភ្នំធំៗ ហើយនឹងបានដំកើងឡើងជាប្រសើរជាងអស់ទាំងភ្នំតូចៗដែរ។ អស់ទាំងសាសន៍នឹងចូលហូរហែទៅក្នុងទីនោះ។ ឯប្រជាជាតិជាច្រើន គេនឹងទៅដោយពោលថា៖ ‹ចូរយើងឡើងទៅឯភ្នំនៃព្រះយេហូវ៉ា . . . ទ្រង់នឹងបង្រៀនយើងពីផ្លូវរបស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងដើរតាមផ្លូវទាំងនោះ›»។ (អេសាយ ២:២, ៣) ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាប្រទានពរយើងមែន ដោយផ្ដល់ការណែនាំបែបនេះអំពីផ្លូវរបស់ទ្រង់។
១០ ជំនួយម្យ៉ាងទៀតដែលជួយយើងពិចារណាមើលខ្លួនឯង គឺឱវាទដែលយើងទទួលពីបងប្អូនដែលដើរដោយវិញ្ញាណឬមានលក្ខណៈល្អៗខាងវិញ្ញាណ ដូចជាពួកអ្នកចាស់ទុំជាដើម។ ព្រះគម្ពីររៀបរាប់អំពីពួកអ្នកចាស់ទុំថា៖ «ឱបងប្អូនអើយ! បើបានទាន់ឃើញមនុស្សណាធ្វើខុសអ្វី នោះអ្នករាល់គ្នាដែលដើរដោយព្រះវិញ្ញាណ ចូរដំរង់អ្នកនោះដោយចិត្តសុភាព ព្រមទាំងប្រយ័តខ្លួនឯងផង ក្រែងត្រូវសេចក្ដីល្បួងដែរ»។ (កាឡាទី ៦:១) យើងពិតជាមានចិត្តកតញ្ញូមែន! ដោយសារមានសំវិធានការមួយនេះដែលអាចជួយយើងតម្រង់ជំហានរបស់យើងបាន។
១១. តើការពិចារណាថាយើងស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់ តម្រូវឲ្យយើងធ្វើអ្វី?
១១ ប្រកាសនវត្ថុផ្សេងៗ កិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាននិងបុរសដែលបានត្រូវតែងតាំងទាំងនោះ ជាសំវិធានការខ្លះៗដ៏ល្អអស្ចារ្យដែលមកពីព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ ការពិចារណាថាយើងស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់ក៏តម្រូវឲ្យយើងពិនិត្យមើលខ្លួនឯងដែរ។ ដូច្នេះ ពេលដែលយើងអានប្រកាសនវត្ថុរបស់យើង ឬទទួលឱវាទតាមរយៈបទគម្ពីរ យើងត្រូវសួរខ្លួនឯងថា៖ ‹តើព័ត៌មាននេះកំពុងតែពិគ្រោះអំពីលក្ខណៈរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំប្រព្រឹត្តបែបនេះឬទេ? តើខ្ញុំកំពុងតែធ្វើតាមសេចក្ដីបង្រៀនទាំងឡាយនៃពួកគ្រីស្ទានពិតឬទេ?›។ ទស្សនៈរបស់យើងចំពោះព័ត៌មានដែលយើងទទួលតាមរយៈសំវិធានការផ្សេងៗនេះ ក៏មានអានុភាពលើសុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើងផង។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «មនុស្សខាងសាច់ឈាម គេមិនទទួលសេចក្ដីខាងឯព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះទេ ពីព្រោះជាសេចក្ដីល្ងង់ល្ងើដល់គេ»។ តែ«មនុស្សខាងវិញ្ញាណវិញ គេពិចារណាយល់គ្រប់ទាំងអស់បាន»។ (កូរិនថូសទី១ ២:១៤, ១៥) ពេលដែលយើងអានសៀវភៅ ទស្សនាវដ្ដីនិងប្រកាសនវត្ថុឯទៀតរបស់អង្គការយើង ហើយទទួលយោបល់ល្អៗពីពួកអ្នកចាស់ទុំនិងនៅឯកិច្ចប្រជុំផង គួរគប្បីឲ្យយើងរក្សាឲ្យមានទស្សនៈល្អដែលបង្ហាញនូវការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីៗខាងវិញ្ញាណ មែនទេ?
«ចូរល្បងខ្លួនមើលចុះ!»
១២. តើការល្បងខ្លួនរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
១២ ការល្បងខ្លួនក៏រួមបញ្ចូលការពិនិត្យមើលលក្ខណៈសម្បត្ដិរបស់ខ្លួនជានិច្ច។ យើងប្រហែលជាមានជំនឿពិតមែន ប៉ុន្តែតើយើងធ្វើតាមជំនឿនោះដោយយកចិត្តទុកដាក់ប៉ុនណាទៅ? ការល្បងខ្លួនក៏តម្រូវឲ្យយើងបង្ហាញនូវភស្តុតាងថា យើងមានភាពចាស់ទុំខាងវិញ្ញាណហើយក៏មានចិត្តកតញ្ញូពិតចំពោះសំវិធានការខាងវិញ្ញាណ។
១៣. យោងទៅតាមហេព្រើរ ៥:១៤ តើអ្វីអាចសឲ្យឃើញថាយើងមានភាពចាស់ទុំ?
១៣ ពេលល្បងខ្លួននោះ តើគួរមានភស្តុតាងអ្វីខ្លះដើម្បីបង្ហាញថាយើងមានភាពចាស់ទុំខាងវិញ្ញាណ? សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «អាហាររឹង នោះសំរាប់តែមនុស្សធំដែលបានបង្ហាត់ឥន្ទ្រីយ[ឬ«សមត្ថភាពវែកញែក», ព.ថ.]ដោយធ្លាប់ខ្លួនហើយ ដើម្បីឲ្យបានដឹងខុសត្រូវ»។ (ហេព្រើរ ៥:១៤) ពេលដែលយើងបង្ហាត់សមត្ថភាពវែកញែកនោះ នេះជាភស្តុតាងដែលបង្ហាញថាយើងមានភាពចាស់ទុំ។ ដូចពួកកីឡាករដែលត្រូវហាត់ពត់សាច់ដុំម្ដងហើយម្ដងទៀតទើបអាចមានជំនាញក្នុងការលេងកីឡាណាមួយនោះ យើងក៏ត្រូវបង្ហាត់សមត្ថភាពវែកញែកដោយមានទំលាប់អនុវត្តតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ។
១៤, ១៥. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរព្យាយាមសិក្សាដោយចិត្តខ្នះខ្នែងផ្ទាល់ខ្លួននូវសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ជ្រាលជ្រៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ?
១៤ ក៏ប៉ុន្តែ យើងត្រូវទទួលចំណេះមុនយើងអាចបង្ហាត់សមត្ថភាពវែកញែករបស់យើងបាន។ ការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនដោយចិត្តខ្នះខ្នែងជាចាំបាច់ណាស់ដើម្បីបណ្ដុះឲ្យមានសមត្ថភាពវែកញែក។ ពេលដែលយើងសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនជាទៀងទាត់ ជាពិសេសពេលដែលយើងសិក្សាព័ត៌មានដ៏ជ្រាលជ្រៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ នោះយើងក៏រីកចំរើនក្នុងសមត្ថភាពវែកញែក។ ច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមបានពិគ្រោះអំពីប្រធានដែលស៊ីជម្រៅផ្សេងៗ។ តើយើងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលមើលអត្ថបទ ដែលពិគ្រោះអំពីសេចក្ដីពិតដ៏ជ្រាលជ្រៅបែបនោះ? តើយើងមានទំនោរចិត្តចៀសវាងពីអត្ថបទបែបនោះដោយព្រោះ«មានសេចក្ដីខ្លះដែលពិបាកយល់»ឬទេ? (ពេត្រុសទី២ ៣:១៦) ផ្ទុយទៅវិញ យើងព្យាយាមស្វែងយល់ពីព័ត៌មាននោះ មែនទេ?—អេភេសូរ ៣:១៨
១៥ ចុះយ៉ាងណាបើយើងមិនសូវចេះសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន? គឺសំខាន់ណាស់ឲ្យយើងខំបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តចង់សិក្សាផ្ទាល់ខ្លួន។b (ពេត្រុសទី១ ២:២) ការលូតលាស់ឲ្យក្លាយជាមនុស្សដែលមានភាពចាស់ទុំនោះ តម្រូវឲ្យយើងរៀនចេះទទួលប្រយោជន៍ពីអាហាររឹង ពោលគឺសេចក្ដីដ៏ជ្រាលជ្រៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ បើយើងមិនរៀនឲ្យចេះទទួលប្រយោជន៍ពីសេចក្ដីដ៏ជ្រាលជ្រៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ សមត្ថភាពវែកញែករបស់យើងក៏នឹងមានកំហិតជារៀងរហូតដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ការបង្ហាញថាយើងមានភាពចាស់ទុំនោះ មិនស្រេចលើការបណ្ដុះឲ្យមានសមត្ថភាពវែកញែកប៉ុណ្ណោះទេ។ របៀបរស់នៅរបស់យើងប្រចាំថ្ងៃក៏ត្រូវសឲ្យឃើញថា យើងកំពុងតែអនុវត្តតាមចំណេះដែលយើងទទួលពីការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួនដោយចិត្តខ្នះខ្នែង។
១៦, ១៧. តើយ៉ាកុបជូនយោបល់អ្វីស្តីអំពីការក្លាយជាអ្នកដែល«ប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូល»?
១៦ ទង្វើរបស់យើងស្របតាមជំនឿ ហើយការប្រព្រឹត្តដែលបង្ហាញពីចិត្តកតញ្ញូចំពោះសេចក្ដីពិតដែលយើងបានរៀន ជាភស្តុតាងថែមទៀតដែលសឲ្យឃើញនូវលក្ខណៈពិតរបស់យើង។ លោកយ៉ាកុបបានសរសេរឧទាហរណនិទស្សន៍មួយដែលបញ្ជាក់យ៉ាងខ្លាំងអំពីការពិនិត្យមើលខ្លួនឯង។ គាត់សរសេរថា៖ «ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលទៅ កុំឲ្យគ្រាន់តែស្ដាប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយបញ្ឆោតខ្លួនវិញនោះឡើយ ដ្បិតបើអ្នកណាស្ដាប់ព្រះបន្ទូលហើយ តែមិនប្រព្រឹត្តតាម អ្នកនោះធៀបដូចជាមនុស្សដែលឆ្លុះមុខក្នុងកញ្ចក់។ អ្នកនោះគ្រាន់តែមើលខ្លួន រួចចេញបាត់ទៅ ហើយក៏ភ្លេចពីបែបភាពខ្លួនជាយ៉ាងណាភ្លាម។ តែអ្នកណាដែលពិនិត្យមើលក្នុងក្រិត្យវិន័យដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ គឺជាក្រិត្យវិន័យខាងឯសេរីភាព ហើយក៏ជាប់ចិត្តចំពោះ ឥតមានភ្លេចសេចក្ដីដែលស្ដាប់នោះឡើយ គឺបានប្រព្រឹត្តតាមវិញ អ្នកនោះនឹងមានពរក្នុងគ្រប់ទាំងការដែលខ្លួនធ្វើទាំងប៉ុន្មាន»។—យ៉ាកុប ១:២២-២៥
១៧ យ៉ាកុបបានដាស់តឿនថា៖ ‹ចូរមើលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះហាក់ដូចជាកំពុងតែឆ្លុះកញ្ចក់ ហើយពិនិត្យមើលខ្លួនឯងចុះ! ចូរព្យាយាមធ្វើដូច្នេះជានិច្ច ដោយប្រើអ្វីដែលយើងរៀនក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដើម្បីពិនិត្យមើលលក្ខណៈពិតរបស់ខ្លួន។ រួចមក កុំរហ័សភ្លេចនូវអ្វីដែលយើងមើលនោះទេ។ ចូរកែប្រែវិញ តាមដែលឃើញថាជាចាំបាច់នោះ›។ ការធ្វើតាមយោបល់នេះ មិនតែងតែស្រួលទេ។
១៨. ហេតុអ្វីក៏មិនស្រួលទេ ឲ្យយើងធ្វើតាមយោបល់របស់យ៉ាកុប?
១៨ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីតម្រូវការឲ្យយើងរួមចំណែកក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «យើងបានសុចរិតដោយមានចិត្តជឿ ហើយក៏បានសង្គ្រោះដោយមាត់ទទួលថ្លែងប្រាប់»។ (រ៉ូម ១០:១០) ការថ្លែងប្រាប់ដោយមាត់របស់យើងដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះនោះ តម្រូវឲ្យយើងធ្វើការកែប្រែខ្លះៗ។ យើងភាគច្រើនមិនសូវចេះផ្សព្វផ្សាយទេ ហើយការចាត់ទុកកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយជាកិច្ចការសំខាន់ចំបង ព្រមទាំងចូលរួមកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដោយចិត្តខ្នះខ្នែងនោះ តម្រូវឲ្យយើងពលីខ្លួននិងធ្វើការកែប្រែកាន់តែច្រើនថែមទៀត។ (ម៉ាថាយ ៦:៣៣) ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងក្លាយជាអ្នកធ្វើការដែលព្រះបង្គាប់ឲ្យធ្វើនោះ យើងមានសុភមង្គលដោយដឹងថា កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនេះកំពុងតែសរសើរព្រះយេហូវ៉ា។ បើដូច្នេះ តើយើងជាអ្នកប្រកាសផ្សាយអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដោយចិត្តខ្នះខ្នែងឬទេ?
១៩. តើការអនុវត្តតាមជំនឿរបស់យើងគួររួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
១៩ តើយើងគួរអនុវត្តតាមជំនឿរបស់យើងប៉ុនណាទៅ? ប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា៖ «សេចក្ដីអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានរៀន បានទទួល បានឮ ហើយឃើញក្នុងខ្ញុំ នោះចូរឲ្យប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីទាំងនោះចុះ! ដូច្នេះ ព្រះនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា»។ (ភីលីព ៤:៩) យើងផ្ដល់ទីសំអាងថាយើងជាមនុស្សបែបណា ដោយធ្វើតាមអ្វីៗដែលយើងបានរៀន បានទទួល បានឮ ហើយបានឃើញ ដោយបំពេញតាមការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនជាគ្រីស្ទាន និងសម្រេចភារកិច្ចរបស់យើងក្នុងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ តាមរយៈព្យាការីអេសាយនោះ ព្រះយេហូវ៉ាណែនាំផ្លូវរបស់យើងដោយមានបន្ទូលថា៖ «គឺផ្លូវនេះទេ។ ចូរដើរតាមនេះវិញ»។—អេសាយ ៣០:២១
២០. តើបងប្អូនបែបណាអាចជួយផ្ដល់ប្រយោជន៍ជាច្រើនក្នុងក្រុមជំនុំ?
២០ បុរសនិងស្ត្រីទាំងឡាយដែលសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដោយចិត្តខ្នះខ្នែង ព្រមទាំងផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអស់ពីសមត្ថភាពហើយរក្សាឲ្យមានចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍និងធ្វើកិច្ចការលើកតម្កើងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តនោះ ជាបងប្អូនពិសេសដែលអាចជួយផ្ដល់ប្រយោជន៍ជាច្រើនដល់ក្រុមជំនុំនីមួយៗ។ វត្តមានរបស់បងប្អូនបែបនេះក៏ជួយបង្កើតឲ្យមានភាពនឹងនរក្នុងក្រុមជំនុំផង។ បងប្អូនទាំងនេះផ្ដល់ជំនួយជាច្រើនមែន ពីព្រោះមានបងប្អូនថ្មីជាច្រើននាក់ដែលត្រូវការជំនួយផង។ ពេលដែលយើងធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ុល‹ឲ្យពិចារណានិងល្បងខ្លួនឯង›ដោយយកចិត្តទុកដាក់នោះ យើងក៏អាចមានឥទ្ធិពលល្អលើមនុស្សឯទៀតដែរ។
ចូរមានអំណរក្នុងការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ
២១, ២២. តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីឲ្យមានអំណរក្នុងការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ?
២១ ស្តេចដាវីឌពីសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណបានច្រៀងថា៖ «ឱព្រះនៃទូលបង្គំអើយ! ទូលបង្គំមានសេចក្ដីអំណរនឹងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ អើ ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ក៏នៅក្នុងចិត្តទូលបង្គំ»។ (ទំនុកដំកើង ៤០:៨) ដាវីឌពិតជាមានព្រះទ័យរីករាយក្នុងការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះស្ថិតជាប់ក្នុងព្រះទ័យរបស់ដាវីឌ។ ដាវីឌមិនមានអារម្មណ៍ញញើតទេ ស្តីអំពីផ្លូវដែលទ្រង់គួរដើរ។
២២ បើយើងមានក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះនៅក្នុងចិត្តយើង យើងក៏មិនស្ទាក់ស្ទើរដែរ ស្តីអំពីផ្លូវដែលយើងគួរដើរ។ យើងមានអំណរក្នុងការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះ ចូរឲ្យយើង«ខំប្រឹងយ៉ាងអស់ពីចិត្ត»ក្នុងការបំរើព្រះយេហូវ៉ា។—លូកា ១៣:២៤
[កំណត់សម្គាល់]
a បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
b សំរាប់យោបល់ល្អៗអំពីវិធីសិក្សានោះ សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ចុះថ្ងៃទី១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០០២ ទំព័រ២២-២៥ វគ្គ១២-២១ និងថ្ងៃទី១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០០២ ទំព័រ២៦-២៧ វគ្គ១៥-១៩ ដែលបោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។
តើអ្នកចាំទេ?
• តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីពិចារណាថាយើងស្ថិតនៅក្នុងជំនឿឬក៏អត់?
• តើការល្បងខ្លួនរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
• តើយើងអាចបង្ហាញទីសំអាងយ៉ាងណាខ្លះ ថាយើងជាគ្រីស្ទានដែលមានភាពចាស់ទុំ?
• តើការអនុវត្តតាមជំនឿរបស់យើងនោះ ជួយយើងពិនិត្យមើលខ្លួនបានយ៉ាងណា?
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
តើអ្នកស្គាល់វិធីដ៏ល្អបំផុតដើម្បីឲ្យអាចពិចារណាមើលថាអ្នកស្ថិត នៅក្នុងជំនឿឬអត់?
[រូបភាពនៅទំព័រ២២]
ពេលដែលយើងបង្ហាត់សមត្ថភាពវែកញែក នេះជាភស្តុតាងដែលបង្ហាញថាយើងមានភាពចាស់ទុំ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៣]
យើងល្បងខ្លួនហើយបង្ហាញពីលក្ខណៈពិតរបស់យើងដោយធ្វើជា‹អ្នកប្រព្រឹត្តតាម›មិនមែនជា‹អ្នកស្ដាប់តែប៉ុណ្ណោះ›ទេ