ចូរបណ្ដុះឲ្យមានសមត្ថភាពវែកញែក
១ គ្រាលំបាកនាថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ បាននាំឲ្យមានការបង្ខិតបង្ខំកាន់តែច្រើនឡើងៗ និងការល្បងលដ៏ធំផ្សេងៗមានមកលើរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅគ្រប់ទីកន្លែង។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥) យើងគ្រប់គ្នាត្រូវការនូវការលើកទឹកចិត្តដើម្បីកាន់ជំហរមាំមួនក្នុងជំនឿ។ (កូរិនថូសទី១ ១៦:១៣) យើងអាចធ្វើដូច្នេះបានដោយជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ពេលដែលយើងបន្តអានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ជាទៀងទាត់ និងពឹងពាក់ទៅលើវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ហើយរក្សាខ្លួនយើងឲ្យជិតស្និទ្ធនឹងអង្គការរបស់ទ្រង់។—ទំនុកដំកើង ៣៧:២៨; រ៉ូម ៨:៣៨, ៣៩; វិវរណៈ ២:១០
២ មានមូលហេតុល្អមែន ដែលកម្មវិធីថ្ងៃសន្និបាតពិសេសពីឆ្នាំមុនបានពន្យល់ប្រាប់តាមប្រធាន «ចូរពេញវ័យខាងសមត្ថភាពយល់ដឹង»។ ប្រធាននោះមានមូលដ្ឋានលើកូរិនថូសទី១ ១៤:២០ ដែលជាពាក្យរបស់សាវ័កប៉ុលមានដូចតទៅនេះ៖ «បងប្អូនអើយ! កុំឲ្យអ្នករាល់គ្នានៅខ្ចីខាងឯ[សមត្ថភាពយល់ដឹង, ព.ថ.] បើខាងឯបំណងអាក្រក់ នោះចូរនៅជាកូនង៉ែតចុះ! តែចំណែកខាងឯ[សមត្ថភាពយល់ដឹង, ព.ថ.] នោះចូរធ្វើជាមនុស្សពេញអាយុវិញ»។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាអំពីកម្មវិធីនោះ?
៣ អ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ថា៖ «ពិតជាលើកទឹកចិត្តមែនទែន!» «គឺចំនឹងអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការមែន!»។ នេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍ពីរប៉ុណ្ណោះដែលបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍អ្នកដែលបានចូលរួម។ សូម្បីមនុស្សម្នាក់ដែលមិនមែនជាស្មរបន្ទាល់ក្ដី ក៏បានទៅចូលរួមថ្ងៃសន្និបាតពិសេសដើម្បីមើលកូនស្រីអាយុ១២ឆ្នាំរបស់គាត់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនោះដែរ និងគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់កោតស្ងើចនឹងកម្មវិធីនោះណាស់ និងយល់ឃើញថា ពត៌មាននោះអាចមានប្រយោជន៍សំរាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់មែន។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចនោះទេ? សូមឲ្យយើងរំឭកឡើងវិញអំពីគោលសំខាន់ខ្លះៗពីកម្មវិធីនោះ។
៤ យើងត្រូវការចំណេះត្រឹមត្រូវដើម្បីបណ្ដុះឲ្យមានសមត្ថភាពវែកញែក: ក្នុងសុន្ទរកថាដំបូងដែលមានចំណងជើងថា៖ «ចូរបណ្ដុះសមត្ថភាពយល់ដឹងរបស់អ្នកឲ្យឈ្លាសវៃ»នោះ តើអ្នកថ្លែងបានបញ្ជាក់យ៉ាងណា អំពីអ្វីដែលចាំបាច់ដើម្បីប្រឈមមុខដោះស្រាយនឹងការពិបាកផ្សេងៗនៅសព្វថ្ងៃនេះ? មិនគ្រាន់តែសមត្ថភាពគិតគូរប៉ុណ្ណោះទេ។ យើងត្រូវបណ្ដុះសមត្ថភាពយល់ដឹងពីព្រះគម្ពីរឲ្យបានឈ្លាសវៃ ក្រែងលោយើងចុះចាញ់នឹងអំពើអាក្រក់ជួជាតិដែលនៅខាងមុខយើងជានិច្ចនោះ។ ការយល់ដឹងបែបនេះតម្រូវឲ្យមានការណែនាំពីព្រះ។ ដូចអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងដែរ យើងត្រូវអធិស្ឋានសុំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងយល់នូវច្បាប់វិន័យនិងសេចក្ដីរំឭករបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងបំរើទ្រង់យ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្ត។—ទំនុកដំកើង ១១៩:១, ២, ៣៤
៥ ក្នុងសុន្ទរកថាបន្ទាប់ពីនោះ អ្នកត្រួតពិនិត្យតាមមណ្ឌលបានបង្ហាញថា ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យយើងនូវ«ជំនួយដើម្បីឲ្យពេញវ័យក្នុងការយល់ដឹងចំណេះក្នុងព្រះគម្ពីរ» តាមរយៈព្រះបន្ទូលនិងអង្គការរបស់ទ្រង់។ គាត់បានបកស្រាយអត្ថន័យពាក្យយល់ដឹង ជា«សមត្ថភាពយល់ធ្លុះជ្រៅនូវរឿងណាមួយ និងត្រិះរិះពិចារណាឲ្យដឹងសដឹងខ្មៅ ដោយយល់ទំនាក់ទំនងរវាងផ្នែកផ្សេងៗនិងរឿងទាំងមូលដើម្បីយល់ខ្លឹមសារនៃរឿងនោះ»។ តើអ្នកណាអាចជួយយើងបណ្ដុះឲ្យមានសមត្ថភាពបែបនេះបាន? ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានអំណោយទានជាមនុស្ស ដើម្បីជួយយើងមានជំនឿនខាងវិញ្ញាណ។ (អេភេសូរ ៤:១១, ១២) អង្គការរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះតែងដាស់តឿនយើងឲ្យអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជារៀងរាល់ថ្ងៃ និងចូលរួមកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំជាទៀងទាត់។ (ទំនុកដំកើង ១:២) យើងទទួលការបង្រៀនអំពីរបៀបប្រើព្រះគម្ពីរនិងប្រកាសនវត្ថុគ្រីស្ទានរបស់យើង ក្នុងការសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួននិងជាក្រុមគ្រួសារ ហើយក្នុងការរៀបចំសំរាប់ប្រជុំនិងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយដែរ។ តើអ្នកបានឆ្លៀតប្រយោជន៍ពីសំវិធានការទាំងឡាយនេះឬទេ? តើអ្នកធ្វើតាមកម្មវិធីអានព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួនជាទៀងទាត់ឬ? នេះគឺចាំបាច់បើយើងចង់រក្សាកុំឲ្យខ្លួនចុះចាញ់នឹងទំនោរចិត្តខាងលោកីយ៍ និងម៉ូដប្រជាប្រិយ ទស្សនៈវិជ្ជា ហើយអានុភាពផ្សេងៗដែលអាចបញ្ឆោតយើងបាន។—កូល៉ុស ២:៦-៨
៦ យើងត្រូវបង្ហាត់សមត្ថភាពវែកញែករបស់យើង: ក្នុងសុន្ទរកថាទីមួយរបស់អ្នកថ្លែងដែលជាភ្ញៀវមកលេងនោះ ដែលមានចំណងជើងថា៖ «ចូររក្សាការពារនូវភាពខាងវិញ្ញាណ ដោយបង្ហាត់សមត្ថភាពវែកញែករបស់អ្នក» គាត់បានពន្យល់ថា មនុស្សក្នុងលោកីយ៍នេះមិនចេះវែកញែកអំពីអ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវទេ។ (អេសាយ ៥:២០, ២១) នេះគឺដោយព្រោះគេមិនព្រមទទួលស្គាល់ឬធ្វើតាមខ្នាតតម្រាសុចរិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងដែលបានទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនខាងវិញ្ញាណក្នុងអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ទទួលស្គាល់ខ្នាតតម្រាសុចរិតរបស់ព្រះ ដែលជួយនាំផ្លូវក្នុងការប្រព្រឹត្ត និងជួយឲ្យចរិយារបស់យើងបានល្អប្រសើរ។ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាយើងអាចបញ្ជាក់ឲ្យខ្លួនដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះទ័យថាជាការល្អ ហើយអ្វីដែលសមស្របនឹងព្រះហឫទ័យដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ទ្រង់។—រ៉ូម ១២:២
៧ ដើម្បីជៀសវាងគំនិតច្របូកច្របល់របស់លោកីយ៍នេះ និងផលវិបាកដែលមានជាលទ្ធផលនោះ យើងត្រូវបង្ហាត់សមត្ថភាពវែកញែករបស់យើងម្ដងហើយម្ដងទៀតឥតឈប់ឈរ។ តើយើងអាចសម្រេចការនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេច? ដូចបានសរសេរនៅហេព្រើរ ៥:១២-១៤ សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់នូវសារៈសំខាន់នៃការទទួលទានច្រើនជាង«ទឹកដោះ»ពីព្រះបន្ទូល។ យើងត្រូវការអាហាររឹងខាងវិញ្ញាណ។ រួចមក យើងត្រូវសុខចិត្តអនុវត្តតាមអ្វីដែលយើងរៀននោះ ក្នុងជីវិតរបស់យើង។ នៅពេលយើងធ្វើដូច្នេះមែន យើងមានជំនឿស៊ប់ថា គោលការណ៍និងខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាល្អត្រឹមត្រូវ។ នេះក៏បង្ហាត់នូវសមត្ថភាពវែកញែករបស់យើង ដើម្បីវែកញែកឲ្យស្គាល់ខុសផងត្រូវផង។
៨ គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់! ដែលអ្នកខ្លះបានខ្សោយខាងវិញ្ញាណ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះគេមិនបានផ្ចង់ស្មារតីទៅលើអ្វីដែលល្អ និងអ្វីដែលសុចរិតតាមទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ានោះទេ។ ជាលទ្ធផលគេបានចុះចាញ់ដោយបណ្ដោយតាមទស្សនៈដែលមានក្នុងកម្មវិធីពិភាក្សាគ្នាតាមវិទ្យុនិងទូរទស្សន៍ ដែលមានសាច់រឿងមិនល្អផ្ទុយពីព្រះគម្ពីរ ព្រមទាំងចុះចាញ់ដោយស្ដាប់បទចំរៀងថោកទាប ឬទទួលអានុភាពអាក្រក់ផ្សេងៗតាមរយៈសារទាក់ទងគ្នាតាមប្រព័ន្ធកុំព្យូទ័រ។ ដោយប្រព្រឹត្តយ៉ាងមានប្រាជ្ញា យើងនឹងជៀសចេញពីអានុភាពដែលមកពីមនុស្សធ្វើអំពើអសីលធម៌ ល្ងីល្ងើ និងខូចអាក្រក់។—សុភាសិត ១៣:២០; កាឡាទី ៥:៧; ធីម៉ូថេទី១ ៦:២០, ២១
៩ យុវជនត្រូវធ្វើជា‹កូនង៉ែតខាងឯបំណងអាក្រក់›: កម្មវិធីនោះមានសុន្ទរកថាពីរដែលលើកទឹកចិត្តយ៉ាងចំៗ ឲ្យយុវវ័យទាំងអស់បណ្ដុះឲ្យមានសមត្ថភាពវែកញែក។ អ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាទាំងនោះបានបង្ហាញថា ការធ្វើជា‹កូនង៉ែតខាងឯបំណងអាក្រក់›មានន័យថា គេត្រូវខ្វះបទពិសោធន៍ចំពោះអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកជារបស់មិនស្អាតស្អំដូចជាកូនង៉ែតមិនយល់ដែរ។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:២០) យើងគ្រប់គ្នាបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យប្រុងប្រយ័ត្ននឹងរបៀបប្រើពេលវេលារបស់យើង ដើម្បីទប់ទល់កុំបើកផ្លូវឲ្យខ្លួនប្រទះនឹងអំពើអាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាង ទាំងជៀសវាងពីអានុភាពនៃរបស់នោះ។ (អេភេសូរ ៥:១៥-១៧) យើងបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យពិនិត្យមើលចំនួនម៉ោងដែលយើងអានសៀវភៅដែលមិនជួយចំរើននូវការយល់ដឹងរបស់យើងខាងវិញ្ញាណនោះ។ តើអ្នកបានធ្វើដូច្នេះទេ? តើការពិនិត្យមើលនោះបានបង្ហាញយ៉ាងណា? បន្ថែមទៅលើការអានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ ចូរប្ដេជ្ញាចិត្តអានឲ្យទាន់ពេលនូវសៀវភៅផ្សេងៗដែលអង្គការរបស់យើងផ្ដល់ឲ្យ។ ការធ្វើដូចនេះ នឹងជួយយើងគ្រប់គ្នា រួមទាំងអ្នកនៅក្មេង ឲ្យ«ទទួលបានការយល់ដឹង»។—សុភាសិត ៤:៧-៩, ព.ថ.
១០ «ចូរទទួលប្រយោជន៍ពីការអនុវត្តតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរដោយការយល់ដឹង»: នេះជាប្រធានសុន្ទរកថាបញ្ចប់កម្មវិធីថ្ងៃសន្និបាតពិសេស។ ភ្ញៀវម្នាក់ដែលបានថ្លែងសុន្ទរកថានោះពន្យល់ថា ព្រះយេហូវ៉ាជាប្រភពនៃការយល់ដឹងដែលផ្ដល់ឲ្យមានជីវិត ហើយក៏ខ្ពង់ខ្ពស់ជាងការយល់ដឹងទាំងឡាយរបស់មនុស្សជាតិឆ្ងាយណាស់។ សូមគិតទៅមើលអំពីឱកាសទទួលបាននូវការយល់ដឹងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា! ទ្រង់ប្រទានការយល់ដឹងដោយព្រះទ័យសទ្ធា ឲ្យអស់អ្នកដែលស្វែងរកការយល់ដឹងនោះយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្ត និងសុំពីទ្រង់ដោយចិត្តជឿ។ (សុភាសិត ២:៣-៥, ៩; ២៨:៥) តើអ្នកកំពុងតែឆ្លៀតប្រយោជន៍យ៉ាងពេញលេញពីសេចក្ដីអញ្ជើញនេះរបស់ទ្រង់ឬទេ?
១១ យើងបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យរៀនសម្គាល់គោលការណ៍នានា ពេលដែលយើងអានព្រះគម្ពីរ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧) ចូរសិក្សាគោលការណ៍នោះដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីមានការយល់ដឹងពិតអំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែមានបន្ទូលនោះ។ ចូរឆ្លៀតពេលរំពឹងគិតអំពីគោលការណ៍ទាំងនេះ ហើយឲ្យគោលការណ៍ទាំងនោះដិតជាប់ក្នុងចិត្តគំនិតរបស់យើង។ ការធ្វើដូចនេះ នឹងបង្ហាត់សមត្ថភាពវែកញែករបស់អ្នកដើម្បីឲ្យមានជោគជ័យក្នុងកាលដែលធ្វើការសម្រេចចិត្តក្នុងជីវិត។ (យ៉ូស្វេ ១:៨) សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលស្ថានការណ៍ខ្លះៗដែលបងប្អូនជាច្រើនជួបប្រទះ និងមើលនូវរបៀបដែលការអនុវត្តតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរអាចជួយយើងទទួលជោគជ័យ។
១២ ‹តើខ្ញុំគួរតាមម៉ូដសំលៀកបំពាក់និងការតុបតែងខ្លួនតាមរបៀបណាមួយឬទេ?› ម៉ូដប្រជាប្រិយខាងសំលៀកបំពាក់និងការតុបតែងខ្លួនក្នុងលោកីយ៍នេះ ច្រើនតែបង្ហាញនូវចិត្តគំនិតបះបោរ។ ចិត្តគំនិតបែបនេះជំរុញឲ្យមនុស្សស្លៀកពាក់បែបមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្លួនឯង ថែមទាំងអាក្រក់មើល ឬក៏ធ្វើឲ្យស្រើបស្រាលទៀតផង។ តើមានគោលការណ៍ណាខ្លះក្នុងព្រះគម្ពីរដែលទាក់ទងរឿងនេះ ហើយអាចជួយយើងទប់ទល់កុំឲ្យមានទំនោរចិត្តបែបនេះបានយ៉ាងណា? ដោយបានបង្ហាត់សមត្ថភាពវែកញែក យើងយកមកពិចារណាមើលគោលការណ៍មួយនៅក្នុងធីម៉ូថេទី១ ២:៩, ១០ ឲ្យស្លៀកពាក់«តាមបែប . . . ចេះអៀនខ្លួន ហើយដឹងប្រមាណខ្លួន . . . ឲ្យសំណំនឹង[អ្នក]ដែលរាប់ខ្លួនជាអ្នកកោតខ្លាចដល់ព្រះ»។ គោលការណ៍ឯទៀតដែលទាក់ទងនេះ គឺរួមបញ្ចូលចំណុចដែលបានរៀបរាប់ក្នុងកូរិនថូសទី២ ៦:៣ និងកូល៉ុស ៣:១៨, ២០។
១៣ ‹តើខ្ញុំអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីរក្សាឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានសម្ព័ន្ធភាពជិតស្និទ្ធ?› ការប្រស្រ័យទាក់ទងគ្នាយ៉ាងល្អរវាងសមាជិកគ្រួសារគឺចាំបាច់ណាស់។ យ៉ាកុប ១:១៩ប្រាប់យើងថា៖ «ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាបានឆាប់នឹងស្ដាប់ ក្រនឹងនិយាយ ហើយយឺតនឹងខឹងដែរ»។ សមាជិកគ្រួសារត្រូវតែស្ដាប់និងនិយាយជាមួយគ្នា ពីព្រោះក្នុងការប្រស្រ័យទាក់ទងនឹងគ្នាក្នុងក្រុមគ្រួសារ ពេលខ្លះយើងត្រូវនិយាយ ពេលខ្លះយើងត្រូវស្ដាប់។ បើយើងនិយាយតាមរបៀបកាច ដោយអំនួត ឬដោយមិនយោគយល់អារម្មណ៍អ្នកដទៃ នោះប្រាកដជានឹងបំបែកបំបាក់ជាជាងជួយ ទោះជាអ្វីយើងបាននិយាយពិតក៏ដោយ។ ដូច្នេះ មិនថាយើងជាស្វាមីឬភរិយា មាតាបិតាឬបុត្រធីតាក៏ដោយ ចូរឲ្យសំដីរបស់យើង«ប្រកបដោយព្រះគុណជានិច្ច ទាំងបង់អំបិលផង»។—កូល៉ុស ៤:៦
១៤ ‹តើវត្ថុនិយមកំពុងតែមានអានុភាពមកលើខ្ញុំឬ?› វត្ថុនិយមជាការបង្ខិតបង្ខំពីលោកីយ៍ ដែលធ្វើឲ្យជីវិតយើងទៅជាស្មុគស្មាញ។ វត្ថុនិយមមិនជួយយើងរកសុភមង្គលពិតឃើញឡើយ។ (សាស្ដា ៥:១០; លូកា ១២:១៥; ធីម៉ូថេទី១ ៦:៩, ១០) ដើម្បីជួយយើងជៀសវាងផុតពីអន្ទាក់ដែលជាវត្ថុនិយមនោះ ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនយើងនូវគោលការណ៍សំខាន់នេះថា៖ ចូរតំរង់ភ្នែកឲ្យបានចំត្រឹមត្រូវ។ ការរស់នៅតាមរបៀបដ៏មិនស្មុគស្មាញនោះ តម្រូវឲ្យយើងតម្រង់ភ្នែកទៅលើប្រយោជន៍ខាងព្រះរាជាណាចក្រ ដោយទុកអ្វីៗទាំងអស់ផ្សេងទៀតជាអ្វីបន្ទាប់បន្សំ។—ម៉ាថាយ ៦:២២, ២៣, ៣៣
១៥ អ្វីដែលគួរត្រូវធ្វើជាគោលដៅរបស់យើង: ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាប្រភពដ៏គួរឲ្យទុកចិត្តបាន សំរាប់គោលការណ៍សុចរិតដើម្បីនាំផ្លូវយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ យើងត្រូវរៀននិងរំពឹងគិតអំពីគោលការណ៍ទាំងនេះ និងយល់អំពីរបៀបអនុវត្តតាមគោលការណ៍នោះក្នុងជីវិតយើង។ ដោយ‹បង្ហាត់ឲ្យមានសមត្ថភាពវែកញែក ដើម្បីឲ្យបានដឹងខុសត្រូវ› នោះយើងនឹងទទួលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ថែមទាំងលើកកិត្ដិយសថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាទៀតផង។—ហេព្រើរ ៥:១៤