ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សវ័យចាស់
សព្វថ្ងៃនេះមិនចម្លែកទេ ដែលការធ្វើបាបមនុស្សវ័យចាស់មានច្រើនគ្រប់ទីកន្លែង។ តាំងពីសម័យបុរាណ ព្រះគម្ពីរបានទាយទុកជាមុនថា៖ នៅ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»នៃរបបលោកិយនេះដែលឥតកោតខ្លាចព្រះ មនុស្សនឹង«ស្រឡាញ់តែខ្លួនឯង . . . មិនស្រឡាញ់តាមធម្មតាមនុស្ស»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៣) ភាសាក្រិចពាក្យ«ស្រឡាញ់តាមធម្មតាមនុស្ស»នេះអាចរួមបញ្ចូលសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលធម្មតាមានរវាងមាតាបិតានិងបុត្រធីតា។ ដូចព្រះគម្ពីរបានទាយ សព្វថ្ងៃសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះមិនមានទេ។
ព្រះយេហូវ៉ាគឺផ្ទុយគ្នាស្រឡះពីអ្នកដែលធ្វើបាបមនុស្សវ័យចាស់ ដ្បិតទ្រង់ឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្ពស់ ព្រមទាំងយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអស់អ្នកដែលមានវ័យចាស់។ សូមមើលអ្វីដែលបានសរសេរទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរស្តីអំពីរឿងនេះ។
«ចៅក្រមដល់ពួកមេម៉ាយ»
បទគម្ពីរភាសាហេព្រើរបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សវ័យចាស់។ ជាឧទាហរណ៍ នៅទំនុកដំកើង ៦៨:៥ ដាវីឌថ្វាយព្រះនាមទ្រង់ជា«ចៅក្រមដល់ពួកមេម៉ាយ»។ ពួកមេម៉ាយច្រើនតែជាមនុស្សវ័យចាស់។a តាមការបកប្រែផ្សេងទៀតនៃព្រះគម្ពីរ ពាក្យ«ចៅក្រម»ត្រូវបានបកស្រាយថាជា«អ្នកការពារ» «អ្នកគាំពារ» និង«អ្នករកយុត្ដិធម៌»។ នេះបង្ហាញយ៉ាងជាក់ច្បាស់ថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ដល់ពួកមេម៉ាយ។ តាមពិតព្រះគម្ពីរចែងថាកាលណាពួកគេត្រូវធ្វើបាប នោះសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់នឹងក្ដៅឆួលឡើង។ (និក្ខមនំ ២២:២២-២៤) ព្រះយេហូវ៉ានិងពួកអ្នកបម្រើទ្រង់ចាត់ទុកពួកមេម៉ាយនិងមនុស្សវ័យចាស់ទាំងអស់ដែលស្មោះត្រង់ថាមានតម្លៃខ្លាំងណាស់។ សុភាសិត ១៦:៣១ បញ្ជាក់អំពីទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ពេលចែងថា៖ «ឯសក់ស្កូវ បើឃើញនៅក្នុងផ្លូវសុចរិត នោះជាមកុដនៃកិត្ដិសព្ទ»។
មិនចម្លែកទេ ការគោរពដល់មនុស្សវ័យចាស់គឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះបានប្រទានដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវបានបង្គាប់ថា៖ «ត្រូវឲ្យឯងក្រោកឡើងឈរនៅមុខមនុស្សចាស់សក់ស ត្រូវគោរពដល់មនុស្សមានវ័យចំរើន ហើយត្រូវកោតខ្លាចដល់ព្រះនៃឯងដែរ អញនេះជាព្រះយេហូវ៉ា»។ (លេវីវិន័យ ១៩:៣២) ដូច្នេះហើយ នៅអ៊ីស្រាអែលការគោរពមនុស្សវ័យចាស់ផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងចំណងមេត្រីភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ បុគ្គលម្នាក់មិនអាចនិយាយថាខ្លួនស្រឡាញ់ព្រះបានទេ បើគាត់ធ្វើបាបមនុស្សវ័យចាស់។
គ្រីស្ទានទាំងឡាយមិនស្ថិតនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេទៀតឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគាត់នៅក្រោម«ក្រឹត្យវិន័យនៃព្រះគ្រីស្ទ»ដែលមានអានុភាពយ៉ាងខ្លាំងក្លាលើចរិយា គំនិតមារយាទ រួមបញ្ចូលទាំងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការយកចិត្តទុកដាក់ដល់មាតាបិតាព្រមទាំងមនុស្សវ័យចាស់។ (កាឡាទី ៦:២; អេភេសូរ ៦:១-៣; ធីម៉ូថេទី១ ៥:១-៣) បន្ថែមទៀត ពួកគ្រីស្ទានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត មិនមែនដោយសារតែពួកគាត់ត្រូវបានបង្គាប់ឲ្យធ្វើនោះទេ។ សាវ័កពេត្រុសបានដាស់តឿនថា៖ «ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកជាយ៉ាងខ្លាំង ដោយចិត្តដ៏ស្អាតចុះ»។—ពេត្រុសទី១ ១:២២
លោកយ៉ាកុបដែលសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូ ផ្ដល់មូលហេតុបន្ថែមទៀតដើម្បីឲ្យយើងយកចិត្តទុកដាក់ដល់មនុស្សវ័យចាស់។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ឯសាសនាដែលបរិសុទ្ធ ហើយឥតសៅហ្មង នៅចំពោះព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា នោះគឺឲ្យទៅសួរពួកកំព្រា នឹងពួកមេម៉ាយ ក្នុងកាលដែលគេមានសេចក្ដីវេទនា ហើយឲ្យរក្សាខ្លួន មិនឲ្យប្រឡាក់ដោយលោកីយនេះឡើយ»។ (យ៉ាកុប ១:២៧) យ៉ាកុបក៏បានលើកចំណុចមួយដែលគួរឲ្យរំភើបចិត្ត។ ចំណុចនេះឲ្យយើងដឹងថា ពួកមនុស្សវ័យចាស់ជាទីស្រឡាញ់ទាំងនោះគឺសំខាន់ប៉ុណ្ណាចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។
ដូច្នេះហើយ គ្រាន់តែមិនធ្វើបាបមនុស្សវ័យចាស់ប៉ុណ្ណោះ មិនគ្រប់គ្រាន់ទេ តែយើងគួរបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏ស្មោះ ដោយធ្វើកិច្ចការដែលជាប្រយោជន៍ដល់ពួកគាត់វិញ។ (សូមមើលប្រអប់«ការប្រព្រឹត្ដិដែលបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់»នៅទំព័រ៦) យ៉ាកុបបានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីជំនឿ បើគ្មានការប្រព្រឹត្តតាម នោះឈ្មោះថាស្លាប់ហើយ»។—យ៉ាកុប ២:២៦
ការសម្រាលទុក្ខ«ក្នុងកាលដែលគេមានសេចក្ដីវេទនា»
នេះជាចំណុចមួយទៀតដែលបានដកស្រង់ចេញពីសម្ដីរបស់យ៉ាកុប។ សូមកត់សម្គាល់ថាយ៉ាកុបបានប្រាប់ដល់ពួកគ្រីស្ទានឲ្យទៅសួរសុខទុក្ខពួកមេម៉ាយ «ក្នុងកាលដែលគេមានសេចក្ដីវេទនា»។ ពាក្យភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«សេចក្ដីវេទនា» មានន័យចំៗថា ទុក្ខព្រួយ ការឈឺចាប់ អារម្មណ៍ចុកចាប់ដែលបណ្ដាលមកពីការលំបាកក្នុងជីវិត។ គ្មានសង្ស័យទេ ដែលមនុស្សវ័យចាស់ភាគច្រើនបានជួបប្រទះសេចក្ដីទុក្ខព្រួយបែបនេះ។ មនុស្សវ័យចាស់ខ្លះរស់នៅឯកោ។ មនុស្សខ្លះទៀតធ្លាក់ទឹកចិត្តដោយសារជរាភាពដាក់កំហិតទៅលើសកម្មភាពដែលគាត់ធ្លាប់មាន។ សូម្បីតែអស់អ្នកដែលសកម្មក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះក៏អាចធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ សូមពិចារណាពីលោកចនb ដែលជាអ្នកប្រកាសផ្សាយសារព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់អស់ជាង៤០ឆ្នាំមកហើយ។ តែ៣០ឆ្នាំចុងក្រោយគាត់ចូលរួមកិច្ចបម្រើពិសេសពេញពេល។ ឥឡូវនេះ ចនមានអាយុជាង៨០ឆ្នាំ ហើយគាត់សារភាពថាពេលខ្លះគាត់មានអារម្មណ៍តូចចិត្ត។ គាត់និយាយថា៖ «ជារឿយៗ ខ្ញុំសញ្ជឹងគិតពីពេលដែលបានកន្លងទៅនិងនឹកចាំអំពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ កំហុសច្រើនមែនទែន។ ខ្ញុំគិតជាប់រហូតថាខ្ញុំគួរតែធ្វើបានល្អជាង»។
មនុស្សបែបនេះអាចទទួលការលើកទឹកចិត្តដោយដឹងថា ទោះបីជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គ្រប់ល័ក្ខណ៍ក៏ដោយ តែទ្រង់មិនតម្រូវឲ្យយើងគ្រប់លក្ខណ៍នោះទេ។ ទោះបីទ្រង់ជ្រាបពីកំហុសរបស់យើងក៏ពិតមែន ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីទ្រង់ថា៖ «បើសិនជាទ្រង់កត់ចំណាំអស់ទាំងអំពើទុច្ចរិត នោះ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ! តើអ្នកណានឹងធន់នៅបាន?»។ (ទំនុកដំកើង ១៣០:៣) ពិតមែនហើយ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មិនខំរកមើលកំហុសយើងទេ តែទ្រង់រកយល់ពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងចិត្តវិញ។ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចដឹងបាន?
ស្តេចដាវីឌអង្គទ្រង់ផ្ទាល់បានប្រព្រឹត្តអំពើបាបនិងមានភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ តែព្រះទ្រង់បានបណ្ដាលឲ្យដាវីឌនិពន្ធពាក្យដូចខាងក្រោមនេះ ដែលបានកត់ទុកនៅទំនុកដំកើង ១៣៩:១-៣ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! ទ្រង់បានពិនិត្យមើល ហើយបានស្គាល់ទូលបង្គំផង ទ្រង់ជ្រាបការដែលទូលបង្គំអង្គុយចុះ នឹងការដែលទូលបង្គំក្រោកឡើងផង ទ្រង់ក៏យល់គំនិតរបស់ទូលបង្គំពីចំងាយដែរ ទ្រង់ពិនិត្យពិចារណាផ្លូវច្រក នឹងទីដេករបស់ទូលបង្គំ ក៏ស្គាល់អស់ទាំងផ្លូវប្រព្រឹត្តរបស់ទូលបង្គំដែរ»។ នៅទីនេះឃ្លាដែលថា«ពិនិត្យពិចារណា»មានន័យត្រង់ៗ«រែង»ដូចគ្នាបេះបិទនឹងកសិករម្នាក់ដែលរោយអង្កាមចោលដោយប្រមូលយកតែគ្រាប់ស្រូវ។ ក្រោមការដឹកនាំនៃវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ដាវីឌជួយយើងឲ្យទុកចិត្តថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ចេះរែងទុកតែកិច្ចការល្អរបស់យើងក្នុងសេចក្ដីចងចាំរបស់ទ្រង់។
ព្រះវរបិតាសួគ៌ាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់យើង ទ្រង់នឹងនឹកចាំហើយរក្សាទុកនូវកិច្ចការល្អរបស់យើងរហូត ដរាបណាយើងនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់នោះ។ ប្រាកដមែន ព្រះគម្ពីរចែងថាព្រះទ្រង់ចាត់ទុកជាការរមិលគុណ បើទ្រង់នឹងភ្លេចការដែលយើងធ្វើនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលយើងបានសម្ដែងដល់ព្រះនាមទ្រង់។—ហេព្រើរ ៦:១០
«សេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មានបានកន្លងបាត់ទៅហើយ»
ព្រះគម្ពីរបង្ហាញថា ព្រះមិនមានគោលបំណងឲ្យមនុស្សជាតិឆ្លងកាត់ជរាភាពនិងការលំបាក។ ភាពចាស់ជរានិងទ្រុឌទ្រោមបានក្លាយទៅជាផ្នែកមួយនៃជីវិតរបស់មនុស្សជាតិ បន្ទាប់ពីបុរសនិងស្រីទីមួយដែលជាឪពុកម្ដាយដើមរបស់យើង បានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះជាអ្នកបង្កើត។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១៧-១៩; រ៉ូម ៥:១២) នេះនឹងមិនបន្តជារៀងរហូតឡើយ។
ដូចបានរៀបរាប់ខាងលើនេះស្រាប់ ស្ថានភាពអាក្រក់ជាច្រើនដែលយើងជួបប្រទះសព្វថ្ងៃនេះ រួមបញ្ចូលទាំងការធ្វើបាបមនុស្សវ័យចាស់ ជាភ័ស្តុតាងបញ្ជាក់ថា យើងកំពុងតែរស់នៅ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»នៃរបបលោកិយនេះ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១) គោលបំណងរបស់ព្រះគឺត្រូវបំផ្លាញចោលឥទ្ធិពលនៃអំពើបាប រួមបញ្ចូលជរាភាពនិងសេចក្ដីស្លាប់។ ព្រះគម្ពីរសរសេរថា៖ «ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ។ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ»។—វិវរណៈ ២១:៤
នៅលើពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ ការឈឺចាប់បណ្ដាលមកពីជរាភាពនឹងក្លាយទៅជារឿងនៃអតីតកាលវិញ ដូចគ្នានឹងការធ្វើបាបមនុស្សវ័យចាស់ដែរ។ (មីកា ៤:៤) សូម្បីតែអស់អ្នកដែលបានស្លាប់ហើយក្ដី និងស្ថិតនៅក្នុងការចងចាំរបស់ព្រះនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ដើម្បីពួកគាត់ក៏នឹងមានឱកាសរស់ជារៀងរហូតនៅលើផែនដីមនោរម្យដែរ។ (យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩) នៅពេលនោះ យើងនឹងឃើញច្បាស់ជាងពេលមុនៗទៅទៀតថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់មិនត្រឹមតែមនុស្សវ័យចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែដល់អស់អ្នកដែលស្ដាប់តាមទ្រង់ដែរ។
[កំណត់សម្គាល់]
a ពិតថា ពួកមេម៉ាយខ្លះមិនមែនជាមនុស្សវ័យចាស់ទេ។ ការពិតព្រះទ្រង់ក៏យកព្រះទ័យទុកដាក់ដល់ពួកមេម៉ាយវ័យក្មេងដែរ ដូចបានចែងជាក់ស្តែងនៅលេវីវិន័យ ២២:១៣។
b មិនមែនឈ្មោះពិតប្រាកដ។
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ៦, ៧]
ការប្រព្រឹត្ដិដែលបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់
ក្នុងចំណោមស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា អ្នកចាស់ទុំដែលជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ នាំមុខក្នុងការបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបងប្អូនវ័យចាស់។ ពួកគាត់ធ្វើតាមការរំលឹករបស់សាវ័កពេត្រុសដោយមធ្យ័ត ដែលពោលថា៖ «សូមមើលថែរក្សាហ្វូងចៀមដែលព្រះជាម្ចាស់ផ្ញើទុកនឹងបងប្អូន»។ (ពេត្រុសទី១ ៥:២, ខ.ស.) ការជួយមនុស្សវ័យចាស់គឺជាផ្នែកមួយនៃការថែរក្សាហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើនេះរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
នេះតម្រូវឲ្យមានការអត់ធ្មត់និងបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះ ដោយឧស្សាហ៍ទៅលេងនិងសួរសុខទុក្ខ ដើម្បីស្វែងយល់អំពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគាត់។ ប្រហែលពួកគាត់ត្រូវការយើងជួយទៅទិញអីវ៉ាន់ និងបោសសម្អាត ធ្វើដំណើរទៅកិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានពិត អានព្រះគម្ពីរ និងសៀវភៅផ្សេងៗរបស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ឬក៏ក្នុងអ្វីផ្សេងៗច្រើនទៀត។ បើអាចធ្វើទៅបាន យើងត្រូវមានការរៀបចំមួយដែលងាយធ្វើតាមនិងអាចទុកចិត្ត ដើម្បីផ្ដល់ជំនួយ។ យើងគួរអនុវត្តតាមការរៀបចំនោះ។c
ក៏ប៉ុន្តែ តើធ្វើដូចម្ដេចបើបងប្រុសឬបងស្រីវ័យចាស់ណាម្នាក់ មានសេចក្ដីត្រូវការជាបន្ទាន់ ដូចជាខ្វះលុយកាក់ជាដើម? យកល្អជាដំបូងគួររកមើលក្រែងលោមានបុត្រធីតាឬសាច់ញាតិផ្សេងទៀតរបស់គាត់ដែលអាចជួយពួកគាត់បាន។ ធ្វើបែបនេះគឺសមស្របនិងអ្វីដែលបានចែងនៅធីម៉ូថេទី១ ៥:៤ «តែបើស្រីមេម៉ាយណាមានកូនចៅ នោះត្រូវឲ្យកូនចៅនោះរៀនឲ្យចេះគោរពប្រតិបត្ដិ ដល់ពួកផ្ទះខ្លួនជាដើម ទាំងសងគុណឪពុកម្ដាយ ដ្បិតព្រះទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យយ៉ាងដូច្នោះ»។
ប្រហែលជាបងប្អូនវ័យចាស់ត្រូវការឲ្យយើងជួយពិនិត្យឲ្យបានច្បាស់ថា ខ្លួនគាត់បំពេញតម្រូវការដើម្បីអាចទទួលការឧបត្ថម្ភពីរដ្ឋាភិបាលបាន។ ប្រហែលជាបងប្អូនខ្លះក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានពិតអាចជួយបាន។ បើមធ្យោបាយទាំងពីរនេះមិនអាចផ្ដល់ជំនួយបាន នោះអ្នកចាស់ទុំអាចសម្រេចថា បុគ្គលនោះសមឬក៏មិនសមនឹងទទួលការឧបត្ថម្ភពីក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានពិត។ ករណីខ្លះធ្លាប់បានអនុវត្តរួចហើយ ក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានពិតនៅសតវត្សរ៍ទីមួយ។ សាវ័កប៉ូលធ្លាប់បានសរសេរទៅធីម៉ូថេដែលជាសហការីរបស់គាត់ថា៖ «ចូរឲ្យកត់ចុះក្នុងបញ្ជីមេម៉ាយចំពោះតែឈ្មោះស្ត្រីណា ដែលមានអាយុពី៦០ឆ្នាំឡើងទៅលើប៉ុណ្ណោះ ហើយដែលបានមានប្ដីតែមួយផង ត្រូវមានគេធ្វើបន្ទាល់ពីការល្អរបស់ស្ត្រីនោះដែរ បើបានចិញ្ចឹមកូន ទទួលអ្នកដទៃឲ្យស្នាក់ លាងជើងពួកបរិសុទ្ធ ជួយដោះទុក្ខ ដល់ពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីវេទនា បើបានឧស្សាហ៍តាមគ្រប់ទាំងការល្អ នោះទើបចុះបាន»។—ធីម៉ូថេទី១ ៥:៩, ១០
[កំណត់សម្គាល់]
c ដើម្បីបានព័ត៌មានបន្ថែម សូមអញ្ជើញអានអត្ថបទក្រោមចំណងជើង«ការមើលថែរក្សាមនុស្សចាស់ ជាភារកិច្ចរបស់ជនគ្រីស្ទាន» សៀវភៅប៉មយាមថ្ងៃទី១ ខែសីហា ឆ្នាំ២០០៤។
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
តេប៊ីថាបានយកចិត្តទុកដាក់ នឹងពួកមេម៉ាយក្រីក្រ។—កិច្ចការ ៩:៣៦-៣៩