ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះរស់នៅ
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅអេសេគាល ផ្នែកទីមួយ
នៅឆ្នាំ៦១៣ មុនគ.ស. យេរេមាជាអ្នកថ្លែងទំនាយនៅស្រុកយូដា។ គាត់បានប្រកាសយ៉ាងអង់អាចអំពីការបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិមនិងការបោះបង់ស្រុកយូដាចោល។ គ្រានោះស្តេចនេប៊ូក្នេសានៃពួកសាសន៍បាប៊ីឡូនបានចាប់យកប្រជាជនយូដាច្រើននាក់ទៅជាឈ្លើយសឹករួចទៅហើយ។ ក្នុងចំណោមឈ្លើយសឹកទាំងនោះ មានដានីយ៉ែលនិងគូកនបីនាក់របស់គាត់ដែលនៅក្មេងនៅឡើយ។ ពួកគេបានបម្រើការក្នុងរាជវាំងរបស់ពួកខាល់ដេឬពួកបាប៊ីឡូន។ រីឯបណ្ដាជនយូដាភាគច្រើនដែលទៅស្រុកនោះជាឈ្លើយសឹក ពួកគេមានទីតាំងនៅក្បែរទន្លេកេបារ«នៅស្រុកខាល់ដេ»។ (អេសេគាល ១:១-៣) យ៉ាងណាក្ដី ព្រះយេហូវ៉ានៅតែមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ តាមរយៈអ្នកនាំសារម្នាក់។ ពេលអេសេគាលមានអាយុ៣០ឆ្នាំ ព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសតាំងគាត់ឲ្យធ្វើជាអ្នកថ្លែងទំនាយរបស់ទ្រង់។
អេសេគាលបានសរសេរចប់សៀវភៅរបស់គាត់ នៅឆ្នាំ៥៩១ មុនគ.ស. ហើយសៀវភៅនោះរៀបរាប់អំពីព្រឹត្ដិការណ៍ដែលបានកើតឡើងក្នុងរយៈពេល២២ឆ្នាំ។ អេសេគាលបានយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការសរសេរព័ត៌មានយ៉ាងល្អិតល្អន់ក្នុងសៀវភៅនោះ។ គាត់បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ពីថ្ងៃ ខែនិងឆ្នាំដែលគាត់សរសេរទំនាយនីមួយៗ។ សារដំបូងក្នុងសៀវភៅអេសេគាលច្រើនតែសំដៅទៅលើការរលំនិងការបំផ្លាញចោលនៃទីក្រុងយេរូសាឡិម។ បន្ទាប់មក សាររបស់អេសេគាលក៏កាត់ទោសសាសន៍ទាំងឡាយនៅជុំវិញស្រុកយូដា។ ចុងបង្អស់ គាត់សំដៅទៅលើគ្រាដែលព្រះយេហូវ៉ាមានបំណងស្ថាបនាឲ្យមានទីកន្លែងថ្វាយបង្គំទ្រង់ម្ដងទៀត។ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិនិត្យមើលគោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅអេសេគាល ១:១–២៤:២៧ ដែលទាក់ទងនឹងសុបិន ទំនាយនិងការប្រព្រឹត្តផ្សេងៗរបស់អេសេគាល ដែលបង្ហាញអំពីអ្វីដែលកើតឡើងនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។
«អញបានតាំងឯងឲ្យជាអ្នកយាម»
អេសេគាលបានយល់សប្ដិឃើញអ្វីដ៏គួរឲ្យស្ញប់ស្ញែង គឺបល្ល័ង្ករបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានកិច្ចការឲ្យអេសេគាលដោយបង្គាប់ថា៖ «អញបានតាំងឯងឲ្យជាអ្នកយាមដល់ពូជពង្សអ៊ីស្រាអែល ដូច្នេះ ត្រូវឲ្យឯងស្ដាប់ពាក្យពីមាត់អញរួចទៅប្រាមប្រាប់គេឲ្យអញផង»។ (អេសេគាល ៣:១៧) ព្រះយេហូវ៉ាបង្គាប់ឲ្យអេសេគាលថ្លែងទំនាយអំពីគ្រាដែលពលទ័ពឡោមព័ទ្ធទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយគាត់ត្រូវធ្វើដូច្នេះដោយដើរតួក្នុងឈុតសម្ដែងពីរ។ តាមរយៈអេសេគាល ព្រះយេហូវ៉ាសំដៅទៅលើអ្វីដែលនឹងកើតឡើងក្នុងស្រុកយូដាថា៖ «មើលអញ! គឺអញនេះហើយនឹងនាំដាវមកលើឯងរាល់គ្នា ហើយអញនឹងបំផ្លាញអស់ទាំងទីខ្ពស់របស់ឯងបង់»។ (អេសេគាល ៦:៣) ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានប្រសាសន៍ទៅកាន់អស់អ្នកដែលរស់នៅស្រុកនោះថា៖ ‹កំណត់ឯង[ឬ«ពេលដែលពួកគេត្រូវវិនាស»]បានមកដល់ហើយ!›។—អេសេគាល ៧:៧; ខ.ស.
នៅឆ្នាំ៦១២ មុនគ.ស. អេសេគាលមានសុបិនមួយហាក់ដូចជាគាត់បានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ក្នុងសុបិននោះ គាត់ឃើញបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលធ្វើអ្វីដ៏គួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមក្នុងវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា! ពេលព្រះយេហូវ៉ាចាត់ពលទេវតាពិឃាត (ដែលតំណាងដោយ«មនុស្ស៦នាក់») ឲ្យកាត់ក្ដីលើពួកអ្នកក្បត់ជំនឿទាំងនោះ មានតែបណ្ដាជនដែលបានទទួល«ទីសំគាល់នៅថ្ងាស» ដែលអាចរួចរស់ជីវិតបាន។ (អេសេគាល ៩:២-៦) ប៉ុន្តែ មុនពេលដែលពួកគេអាចទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះបាន សាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវតែផ្សាយជាទូទៅ។ សាររបស់ទ្រង់ប្រៀបដូចជា«រងើកភ្លើង» ពីព្រោះសារនោះបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីហិនវិនាស។ ដូច្នេះ ការផ្សព្វផ្សាយសារនោះប្រៀបដូចជាការបាចរងើកភ្លើងទៅលើទីក្រុងយេរូសាឡិម។ (អេសេគាល ១០:២) ទោះបើព្រះយេហូវ៉ាមានគោលបំណង‹ទំលាក់អំពើរបស់មនុស្សអាក្រក់ទៅលើក្បាលគេវិញ›ក៏ដោយ ទ្រង់ក៏សន្យាថាទ្រង់នឹងប្រមូលអស់ទាំងបណ្ដាជនដែលខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ ឲ្យមូលគ្នាវិញ។—អេសេគាល ១១:១៧-២១
បន្ទាប់មក គឺហាក់ដូចជាអេសេគាលវិលត្រឡប់មកស្រុកខាល់ដេវិញ តាមរយៈសកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់ធ្វើការសម្ដែងមួយដែលសំដៅទៅលើពេលដែលស្តេចសេដេគានិងបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលនឹងរត់ចោលទីក្រុងយេរូសាឡិម។ គាត់ក៏កាត់ទោសពួកហោរាឬបុរសនិងស្ត្រីដែលបានថ្លែងទំនាយដែលមិនមកពីព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់ប្រាប់សារដែលបង្ហាញថា ព្រះយេហូវ៉ាបដិសេធនឹងពួកអ្នកដែលថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។ ទ្រង់ក៏ប្រៀបប្រដូចស្រុកយូដាទៅនឹងដើមទំពាំងបាយជូរដែលគ្មានតម្លៃសោះ។ មានប្រស្នាមួយអំពីសត្វឥន្ទ្រីនិងដើមទំពាំងបាយជូរ ដែលបញ្ជាក់ពីផលវិបាករបស់ពួកអ្នកដែលនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមនឹងត្រូវទទួល ដោយព្រោះបានបែរទៅរកជំនួយពីសាសន៍អេស៊ីប។ សេចក្ដីបញ្ចប់នៃប្រស្នានោះរួមបញ្ចូលសេចក្ដីសន្យាថា ‹ព្រះយេហូវ៉ានឹងកាច់យកលំពង់១យ៉ាងទន់ ទៅដាំនៅលើភ្នំខ្ពស់មួយ›។ (អេសេគាល ១៧:២២) យ៉ាងណាក្ដី គេនឹងលែងមាន«ដំបងរាជ្យ[សម្រាប់]អ្នកគ្រប់គ្រង»នៅស្រុកយូដាទៀតទេ។—អេសេគាល ១៩:១៤
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
១:៤-២៨—តើរទេះនៅស្ថានសួគ៌តំណាងអ្វី? រទេះនេះតំណាងអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅស្ថានសួគ៌ ដែលរួមបញ្ចូលទេវតាស្មោះត្រង់ទាំងឡាយ។ សកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបណ្ដាលឲ្យរទេះនោះមានដំណើរការណ៍។ អ្នកជិះរទេះនោះ ដែលតំណាងព្រះយេហូវ៉ា មានភាពរុងរឿងយ៉ាងអស្ចារ្យដែលរកថ្លែងពុំបាន។ ឥន្ទធនូតំណាងចិត្តស្ងប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។
១:៥-១១—តើតួមានជីវិតបួនរូបជាអ្នកណា? ពេលអេសេគាលយល់សប្ដិឃើញរទេះនោះជាលើកទីពីរ គាត់សម្គាល់តួមានជីវិតបួនរូបជាពួកចេរូប៊ីន។ (អេសេគាល ១០:១-១១; ១១:២២) ពេលនោះ គាត់ក៏រៀបរាប់អំពីតួមានជីវិតដែលមានមុខជាគោ ថាមាន«មុខដូចជាចេរូប៊ីន»។ (អេសេគាល ១០:១៤) នេះគឺសមហេតុសមផលណាស់! ពីព្រោះសត្វគោតំណាងអំណាចនិងកម្លាំង ហើយពួកចេរូប៊ីនជាបុគ្គលនៅឯស្ថានសួគ៌ដែលមានអំណាចខ្លាំងក្លាដែរ។
២:៦—ម្ដងហើយម្ដងទៀតអេសេគាលបានហៅថាជា«កូនមនុស្ស»។ ហេតុអ្វី? ព្រះយេហូវ៉ាហៅអេសេគាលយ៉ាងនេះដើម្បីរំលឹកគាត់ថា គាត់គ្រាន់តែជាសាច់ឈាមប៉ុណ្ណោះ។ នេះដៅបញ្ជាក់ពីលក្ខណៈរបស់គាត់ជាអ្នកនាំសារ ថាមានលក្ខណៈទីទៃពីព្រះដែលចេញវាចានោះ។ ក្នុងសៀវភៅដំណឹងល្អទាំងបួន ប្រមាណ៨០ដងព្រះយេស៊ូគ្រិស្តក៏បានហៅថា ជាកូនមនុស្សដែរ។ នេះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា បុត្រព្រះបានចាប់កំណើតជាមនុស្សពិត មិនមែនក្លែងខ្លួនជាមនុស្សទេ។
២:៩–៣:៣—ពេលអេសេគាលធ្វើហាក់ដូចជាបរិភោគក្រាំងដែលមានសុទ្ធតែពាក្យទំនួញនិងពាក្យសោកសៅកត់នៅក្នុង ហេតុអ្វីបានជាក្រាំងនោះមានរសផ្អែមវិញ? ក្រាំងនោះមានរសផ្អែមពីព្រោះអេសេគាលមានទស្សនៈល្អចំពោះកិច្ចការដែលគាត់ត្រូវធ្វើ។ អេសេគាលមានអំណរគុណចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដែលអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ធ្វើកិច្ចបម្រើជាអ្នកថ្លែងទំនាយ។
៤:១-១៧—តើអេសេគាលពិតជាធ្វើអ្វីៗទាំងនេះដើម្បីសម្ដែងពីគ្រាដែលពលទ័ពឡោមព័ទ្ធទីក្រុងយេរូសាឡិមទេ? ដោយសារអេសេគាលសូមដុតរបស់ផ្សេងក្នុងការចម្អិនអាហារ ហើយព្រះយេហូវ៉ាយល់ព្រមនោះ នេះបង្ហាញថាគាត់ពិតជាបានធ្វើការសម្ដែងទាំងនោះមែន។ ការដេកផ្អៀងទៅខាងឆ្វេង នោះគឺសម្រាប់អំពើទុច្ចរិតនៃរាជាណាចក្រដែលមានកុលសម្ព័ន្ធ១០បានធ្វើអស់រយៈពេល៣៩០ឆ្នាំ ចាប់តាំងពីកំណើតរាជាណាចក្រនោះនៅឆ្នាំ៩៩៧ មុនគ.ស. រហូតដល់ពេលដែលទីក្រុងយេរូសាឡិមបានវិនាសទៅនៅឆ្នាំ៦០៧ មុនគ.ស.។ ការដេកផ្អៀងទៅខាងស្ដាំ នោះគឺសម្រាប់អំពើបាបដែលរាជាណាចក្រយូដាបានធ្វើអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ ចាប់ពីពេលដែលយេរេមាទទួលភារកិច្ចជាអ្នកថ្លែងទំនាយនៅឆ្នាំ៦៤៧ មុនគ.ស. រហូតដល់ឆ្នាំ៦០៧ មុនគ.ស.។ អស់រយៈពេល៤៣០ថ្ងៃ អេសេគាលបានបរិភោគអាហារនិងទឹកតែបន្ដិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ដែលទុកជាទំនាយថា បណ្ដាជនក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិមនឹងអត់អាហារពេលមានពលទ័ពឡោមព័ទ្ធក្រុងរបស់ពួកគេ។
៥:១-៣—ព្រះយេហូវ៉ាបង្គាប់ឲ្យអេសេគាលយកសរសៃសក់ខ្លះពីសក់មួយភាគដែលគាត់ត្រូវចោលឲ្យខ្យល់ផាត់ទៅ ហើយចងសរសៃសក់ទាំងនោះឲ្យជាប់នឹងជាយអាវ។ តើនេះតំណាងអ្វី? គាត់ធ្វើដូច្នេះដើម្បីបង្ហាញថា បណ្ដាជនយូដានឹងទុកចោលស្រុករបស់ពួកគេអស់រយៈពេល៧០ឆ្នាំ ប៉ុន្តែក្រោយមក បណ្ដាជនមួយចំនួនតិចនឹងត្រឡប់មកស្រុកវិញ ហើយនឹងចាប់ផ្ដើមថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានៅទីនោះម្ដងទៀត។—អេសេគាល ១១:១៧-២០
១៧:១-២៤—តើសត្វឥន្ទ្រីយ៉ាងធំទាំងពីរនោះតំណាងអ្វី? តើលំពង់នៅចុងបំផុតនៃដើមតាត្រៅបានកាច់យកក្នុងន័យអ្វី? តើ«លំពង់១យ៉ាងទន់»ដែលព្រះយេហូវ៉ាកាច់យកទៅដាំនៅលើភ្នំមួយសំដៅទៅលើអ្វី? សត្វឥន្ទ្រីទាំងពីរតំណាងអ្នកគ្រប់គ្រងចក្រភពបាប៊ីឡូននិងអ្នកគ្រប់គ្រងស្រុកអេស៊ីប។ ចុងបំផុតនៃដើមតាត្រៅតំណាងពូជដាវីឌដែលបានកាន់អំណាចក្នុងរាជរដ្ឋាភិបាលនាសម័យនោះ។ សត្វឥន្ទ្រីទីមួយបានទៅកាច់យកលំពង់នៅចុងបំផុតនៃដើមនោះ ក្នុងន័យថាដកយកអំណាចគ្រប់គ្រងចេញពីស្តេចយ៉ូយ៉ាគីនរបស់រាជាណាចក្រយូដា ហើយតែងតាំងស្តេចសេដេគាជំនួស។ ទោះជាស្តេចសេដេគាស្បថថា ទ្រង់នឹងចុះចូលដោយស្មោះត្រង់ចំពោះចក្រភពបាប៊ីឡូនក្ដី ទ្រង់បានទៅរកជំនួយពីឥន្ទ្រីមួយទៀត ដែលតំណាងឲ្យស្តេចរបស់សាសន៍អេស៊ីប តែស្តេចនោះមិនព្រមជួយទេ។ ជាលទ្ធផល គេចាប់ស្តេចសេដេគាយកទៅស្រុកបាប៊ីឡូន ហើយទ្រង់ស្លាប់នៅទីនោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏កាច់យក«លំពង់១យ៉ាងទន់»ដែរ ដែលសំដៅទៅលើព្រះមេស្ស៊ីដែលជាស្តេច។ ព្រះយេហូវ៉ាលើកទ្រង់ឡើង ប្រៀបដូចជាយកទៅដាំនៅលើ«ភ្នំយ៉ាងខ្ពស់ស្រឡេត» ដែលសំដៅទៅលើភ្នំស៊ីយ៉ូនដែលតំណាងស្ថានសួគ៌។ នៅឯស្ថានសួគ៌នោះ ព្រះមេស្ស៊ីប្រៀបដូចជា«ដើមតាត្រៅយ៉ាងល្អ» ហើយទ្រង់នឹងនាំឲ្យមានពរជាបរិបូរមកលើផែនដី។—វិវរណៈ ១៤:១
មេរៀនសម្រាប់យើង:
២:៦-៨; ៣:៨, ៩, ១៨-២១: យើងមិនគួរអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សអាក្រក់បន្លាចយើង ហើយក៏មិនគួរស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការប្រកាសប្រាប់សាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលរួមបញ្ចូលការព្រមានដល់ពួកគេដែរ។ បើមនុស្សមិនអើពើនឹងសារដែលយើងផ្សាយ ឬបៀតបៀនយើងវិញ យើងត្រូវតែមានភាពរឹងមាំដូចត្បូងពេជ្រ។ ប៉ុន្តែ ដំណាលគ្នានោះ យើងត្រូវប្រយ័ត្នកុំឲ្យក្លាយជាមនុស្សដែលមានក្បាលរឹង កាចនិងឥតចេះត្រាប្រណី។ ពេលព្រះយេស៊ូផ្សព្វផ្សាយ ទ្រង់មានចិត្តក្ដួលអាណិតចំពោះមនុស្ស ហើយយើងក៏ត្រូវអាណិតមេត្ដាចំពោះមនុស្សពេលយើងផ្សព្វផ្សាយដែរ។—ម៉ាថាយ ៩:៣៦
៣:១៥: ក្រោយអេសេគាលបានទទួលភារកិច្ចនាំសាររបស់ព្រះ គាត់បានទៅស្នាក់នៅកន្លែងដែលហៅថា ថេលអាប៊ីប។ នៅទីនោះ អេសេគាលមានអារម្មណ៍‹ស្រឡាំងកាំងអស់៧ថ្ងៃ› ពេលគាត់កំពុងគិតពីសារដែលគាត់ត្រូវប្រកាសប្រាប់។ គួរគប្បីឲ្យយើងចំណាយពេលក្នុងការសិក្សាយ៉ាងហ្មត់ចត់ដែរ ព្រមទាំងរំពឹងគិតដើម្បីយល់នូវសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ជ្រាលជ្រៅក្នុងគម្ពីរ មែនទេ?
៤:១–៥:៤: អេសេគាលត្រូវការចិត្តក្លាហាននិងចិត្តរាបទាបផង ដើម្បីធ្វើការសម្ដែងពីរដែលជាទំនាយ។ យើងក៏គួរមានចិត្តរាបទាបហើយមានចិត្តក្លាហានពេលយើងធ្វើកិច្ចការដែលព្រះយេហូវ៉ាបង្គាប់ឲ្យយើងធ្វើ។
៧:៤, ៩; ៨:១៨; ៩:៥, ១០: មិនចាំបាច់ឲ្យយើងប្រណីឬអាណិតមេត្ដាដល់អស់អ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាកាត់ទោសនោះឡើយ។
៧:១៩: ពេលព្រះយេហូវ៉ាកាត់ទោសមនុស្សនាសម័យនេះ លុយនឹងលែងមានតម្លៃទៀត។
៨:៥-១៨: ពេលមនុស្សក្បត់ជំនឿទៅលើព្រះយេហូវ៉ា គេលែងមានចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងទ្រង់ទៀត។ ហើយ«មនុស្សទមិឡល្មើស[«ដែលជាអ្នកក្បត់ជំនឿ»] តែងបំផ្លាញអ្នកជិតខាងដោយសារមាត់ខ្លួន»។ (សុភាសិត ១១:៩; ព.ថ.) ដូច្នេះ យកល្អកុំឲ្យយើងស្ដាប់អ្វីដែលពួកអ្នកក្បត់ជំនឿឃោសនាឲ្យសោះ។
៩:៣-៦: យើងត្រូវការសញ្ញាសម្គាល់ដើម្បីរួចរស់ជីវិតពី«សេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំង»។ (ម៉ាថាយ ២៤:២១) យើងទទួលសញ្ញាសម្គាល់នោះ ពេលយើងបង្ហាញឲ្យឃើញថា យើងមានលក្ខណៈជាគ្រិស្តសាសនិកពិតក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ ព្រមទាំងឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួននិងជ្រមុជទឹកថ្វាយព្រះ។ ម្នាក់ដែលស្ពាយដបទឹកខ្មៅនោះ តំណាងពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលមានក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ហើយពួកគាត់កំពុងនាំមុខក្នុងកិច្ចការសម្គាល់មនុស្ស ដោយផ្សាយសាររាជាណាចក្ររបស់ព្រះ និងបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ បើយើងចង់រក្សាឲ្យមានសញ្ញាសម្គាល់ជាប់នឹងខ្លួន យើងត្រូវតែមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងការជួយពួកគាត់ឲ្យធ្វើកិច្ចការនេះ។
១២:២៦-២៨: អេសេគាលត្រូវតែប្រកាសប្រាប់ថា៖ «នឹងគ្មានពាក្យរបស់[ព្រះយេហូវ៉ា]ណាមួយត្រូវបន្ថយទៀតឡើយ» សូម្បីតែចំពោះមនុស្សដែលមើលងាយសាររបស់គាត់។ យើងក៏ត្រូវតែខិតខំឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដែរ ក្នុងការជួយមនុស្សដទៃឲ្យមានទំនុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ា មុនទ្រង់បំផ្លាញសម័យនេះចោល។
១៤:១២-២៣: យើងត្រូវតែព្យាយាមដោយខ្លួនឯងដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ គ្មាននរណាអាចរកសេចក្ដីសង្គ្រោះឲ្យយើងបានទេ។—រ៉ូម ១៤:១២
១៨:១-២៩: យើងទទួលលទ្ធផលស្របទៅតាមទង្វើរបស់យើង។
«អញនឹងធ្វើឲ្យត្រឡប់ត្រឡិន ត្រឡប់ត្រឡិនទៅ»
ប្រាំពីរឆ្នាំក្រោយបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលបានបញ្ជូនទៅប្រទេសក្រៅ គឺនៅឆ្នាំ៦១១ មុនគ.ស. ពួកចាស់ទុំបានទៅជួបអេសេគាលដើម្បី«សួរដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។ អេសេគាលរៀបរាប់ពីការបះបោរយូរឆ្នាំរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ហើយរំលឹកពួកចាស់ទុំពីការព្រមានរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលថា ‹ទ្រង់នឹងហូតដាវទ្រង់›ដើម្បីកាត់ទោសពួកគេ។ (អេសេគាល ២០:១; ២១:៣) ចំពោះចៅហ្វាយរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល (ពោលគឺ ស្តេចសេដេគា) ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរដោះក្បាំង ដោះមកុដចេញ។ នេះមិនដូចធម្មតាទេ។ ចូរលើកអ្វីដែលទាបថោក ហើយបន្ទាបអ្វីដែលខ្ពង់ខ្ពស់ចុះ! អញនឹងធ្វើឲ្យត្រឡប់ត្រឡិន ត្រឡប់ត្រឡិនទៅ។ នេះក៏មិននៅទៀតដែរ ដរាបដល់អ្នកនោះកើតឡើងដែលមានច្បាប់ទទួល[គឺព្រះយេស៊ូគ្រិស្ត] រួចអញនឹងប្រគល់ដល់អ្នកនោះ»។—អេសេគាល ២១:២៦, ២៧
ព្រះយេហូវ៉ាថ្កោលទោសពួកអ្នកនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ទ្រង់ក៏បកអាក្រាតនូវកំហុសនៃអូហូឡា (រាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែល) និងអូហូលីបា (រាជាណាចក្រយូដា)។ ព្រះយេហូវ៉ា«បានប្រគល់[អូហូឡា]ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃនៃពួកសហាយវា»រួចទៅហើយ គឺទៅក្នុង«កណ្ដាប់ដៃនៃពួកសាសន៍អាសស៊ើរ»។ (អេសេគាល ២៣:៩) មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក អូហូលីបាក៏ត្រូវវិនាសទៅដែរ។ នៅឆ្នាំ៦០៩ មុនគ.ស. ពលទ័ពបានឡោមព័ទ្ធទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ១៨ខែក្រោយមក ពេលពួកទ័ពសម្រុកចូលទីក្រុងនោះ ពួកយូដាមានអារម្មណ៍ស្រឡាំងកាំងដល់ម្ល៉េះបានជាមិនមានឱកាសសោយសោកទេ។ អេសេគាលមិនត្រូវប្រាប់សាររបស់ព្រះដល់ពួកអ្នកដែលបំបរបង់ចេញទៅប្រទេសក្រៅ ទាល់តែគាត់ទទួលដំណឹងពី«អ្នកណាដែលរត់រួចបាន» ថាទីក្រុងយេរូសាឡិមបានវិនាសទៅហើយ។—អេសេគាល ២៤:២៦, ២៧
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
២១:៣—តើ«ដាវ»ដែលព្រះយេហូវ៉ាយកចេញពីស្រោមទ្រង់ ជាអ្វីទៅ? ស្តេចនេប៊ូក្នេសានិងពលទ័ពជនជាតិបាប៊ីឡូនរបស់ទ្រង់ ជា«ដាវ»ដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រើដើម្បីកាត់ទោសទីក្រុងយេរូសាឡិមនិងស្រុកយូដា។ «ដាវ»នោះក៏អាចសំដៅទៅលើអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលនៅស្ថានសួគ៌ដែរ ដែលមានសុទ្ធតែពួកទេវតាខ្លាំងក្លា។
២៤:៦-១៤—តើក្អែលក្នុងថ្លាងតំណាងអ្វី? ពេលពលទ័ពបានឡោមព័ទ្ធទីក្រុងយេរូសាឡិម ទីក្រុងនោះប្រៀបដូចជាថ្លាងមួយ។ ក្អែលតំណាងអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ដែលបណ្ដាជនបានប្រព្រឹត្តនៅក្នុងទីក្រុងនោះ រួមទាំងអំពើស្មោកគ្រោក ការប្រព្រឹត្តអាសអាភាស និងការកម្ចាយឈាមជាដើម។ ពួកអ្នកទីក្រុងមានភាពស្មោកគ្រោកដល់ម្ល៉េះបានជាគ្មានលទ្ធភាពលាងពួកគេឲ្យបានស្អាតទេ គឺប្រហាក់ប្រហែលនឹងកាលដែលគេលាងក្អែលចេញមិនបាន សូម្បីតែពេលយកថ្លាងទទេទៅដាក់នៅលើរងើកភ្លើងឲ្យឡើងក្ដៅផង។
មេរៀនសម្រាប់យើង:
២០:១, ៤៩: សម្ដីរបស់ពួកចាស់ទុំជនជាតិអ៊ីស្រាអែលស្តីអំពីសារដែលអេសេគាលប្រាប់ពួកគាត់ បង្ហាញថាពួកគាត់ពិបាកជឿទៅលើសារនោះណាស់។ កុំឲ្យយើងមានចិត្តគំនិតសង្ស័យទៅលើការព្រមានដែលមកពីព្រះ។
២១:១៨-២២: ទោះជាស្តេចនេប៊ូក្នេសាប្រើរបៀនក្ដី ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់វិធានការដើម្បីឲ្យអ្នកគ្រប់គ្រងដែលមិនជឿទៅលើទ្រង់ មានគំនិតចង់ដណ្ដើមយកទីក្រុងយេរូសាឡិម។ នេះបង្ហាញថា ពេលព្រះយេហូវ៉ាចាត់មនុស្សឲ្យទៅកាត់ក្ដីជំនួសទ្រង់ សូម្បីតែទេវតាអាក្រក់ក៏មិនអាចបង្វែរចិត្តអ្នកទាំងនោះចេញពីការសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់បានឡើយ។
២២:៦-១៦: ព្រះយេហូវ៉ាស្អប់ខ្ពើមអស់អ្នកដែលនិយាយបង្កាច់គេ ប្រព្រឹត្តការអាស្រូវបារាយណ៍ ស៊ីសំណូកនិងប្រើអំណាចរបស់ខ្លួនដើម្បីធ្វើបាបអ្នកដទៃ។ យើងត្រូវតាំងចិត្តឲ្យរឹងមាំ ហើយមិនព្រមប្រព្រឹត្តបែបនោះទាល់តែសោះ។
២៣:៥-៤៩: ដោយសារពួកអ៊ីស្រាអែលនិងពួកយូដាបានចងសម្ព័ន្ធនយោបាយជាមួយជនជាតិឯទៀត នេះបាននាំឲ្យពួកគេចូលរួមក្នុងការថ្វាយបង្គំមិនពិតជាមួយនឹងសម្ព័ន្ធមិត្តទាំងនោះ។ ចូរយើងប្រុងប្រយ័ត្នកុំឲ្យមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងមនុស្សដែលមិនថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា ដែលអាចបង្ខូចជំនឿរបស់យើងបាន។—យ៉ាកុប ៤:៤
សារដែលរស់ ហើយពូកែផង
យើងបានទាញយកមេរៀនល្អៗពីជំពូក១ដល់២៤ក្នុងសៀវភៅអេសេគាល។ គោលការណ៍ក្នុងជំពូកទាំងនេះ បង្ហាញពីទង្វើដែលមិនផ្គាប់ចិត្តព្រះយេហូវ៉ា។ ព័ត៌មានក្នុងជំពូកទាំងនោះក៏បង្ហាញពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីឲ្យទ្រង់អាណិតមេត្ដាដល់យើង ព្រមទាំងមូលហេតុដែលយើងគួរព្រមានមនុស្សអាក្រក់ផងដែរ។ បទទំនាយអំពីការបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិមចោល បង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះមួយអង្គដែល‹ប្រាប់រាស្ត្រទ្រង់ពីការថ្មី មុនការទាំងនោះកើតមក›។—អេសាយ ៤២:៩
បទទំនាយដូចជាអ្វីដែលកត់ទុកក្នុងសៀវភៅអេសេគាល ១៧:២២-២៤ និង២១:២៦, ២៧ សំដៅទៅលើការស្ថាបនារាជាណាចក្រនៃព្រះមេស្ស៊ីនៅស្ថានសួគ៌។ មិនយូរប៉ុន្មានទៀត ការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់នឹងសម្រេចការនៅផែនដីស្របទៅតាមបំណងចិត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០) យើងក៏អាចមានទំនុកចិត្តនិងជំនឿរឹងមាំពេលយើងទន្ទឹងចាំប្រយោជន៍ដែលយើងអាចទទួល ក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ពិតមែនហើយ «ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ នោះរស់នៅហើយពូកែផង»។—ហេព្រើរ ៤:១២
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
តើរទេះនៅឯស្ថានសួគ៌តំណាងអ្វី?
[រូបភាពនៅទំព័រ១០]
យើងអាចរក្សាឲ្យមាន«ទីសំគាល់»ជាប់នឹងខ្លួនបាន ដោយមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ