ហេតុអ្វីកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយសំខាន់ម្ល៉េះសព្វថ្ងៃនេះ?
«ហើយអ្នកទាំងនោះចេះតែបង្រៀន ព្រមទាំងប្រាប់ដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅក្នុងព្រះវិហារ ហើយនៅអស់ទាំងផ្ទះ[ឬ«ពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ»]រាល់តែថ្ងៃជានិច្ច»។—កិច្ច. ៥:៤២; ព.ថ.
១, ២. (ក) តើសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាត្រូវបានសម្គាល់ដោយវិធីផ្សព្វផ្សាយមួយណា? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាអំពីអ្វីនៅក្នុងអត្ថបទនេះ?
មនុស្សនៅស្ទើរតែគ្រប់ប្រទេសទាំងអស់ស្គាល់កិច្ចការនេះច្បាស់ណាស់។ បុគ្គលពីរនាក់ដែលបានស្លៀកពាក់យ៉ាងស្អាតបាត ដើរទៅផ្ទះមួយដើម្បីប្រាប់ម្ចាស់ផ្ទះនូវសារដ៏ខ្លីពីគម្ពីរអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ប្រសិនបើម្ចាស់ផ្ទះបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ ប្រហែលពួកគាត់ជូនសៀវភៅដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ និងអញ្ជើញម្ចាស់ផ្ទះឲ្យរៀនគម្ពីរដោយឥតគិតថ្លៃ។ ក្រោយមក ពួកគាត់បន្តទៅផ្ទះមួយទៀតនៅក្បែរនោះ។ ប្រសិនបើអ្នកចូលរួមក្នុងកិច្ចការនេះ អ្នកពិតជាដឹងថាមនុស្សតែងតែសម្គាល់អ្នកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ សូម្បីតែមុនអ្នកចាប់ផ្ដើមនិយាយក៏ដោយ។ ប្រាកដហើយ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាត្រូវបានស្គាល់ដោយសារកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។
២ ព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់ឲ្យយើងផ្សព្វផ្សាយនិងបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស ហើយយើងមានវិធីផ្សេងៗដើម្បីបំពេញតាមបង្គាប់នោះ។ (ម៉ាថ. ២៨:១៩, ២០) យើងផ្សព្វផ្សាយនៅទីផ្សារ តាមផ្លូវ និងនៅកន្លែងសាធារណៈឯទៀត។ (កិច្ច. ១៧:១៧) យើងទាក់ទងជាមួយមនុស្សជាច្រើនទៀតតាមរយៈទូរស័ព្ទនិងការសរសេរសំបុត្រ។ យើងពាំនាំសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរទៅដល់អស់អ្នកដែលយើងជួបក្នុងកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃ។ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាក៏មានគេហទំព័រជាផ្លូវការដែរ ដែលផ្ដល់ព័ត៌មានច្រើនជាង៣០០ភាសាឯណោះ។a វិធីផ្សព្វផ្សាយទាំងអស់នេះនាំឲ្យមានលទ្ធផលល្អ។ ប៉ុន្តែ នៅកន្លែងភាគច្រើន វិធីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ គឺពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ តើការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយមានមូលដ្ឋានទៅលើអ្វី? តើវិធីនេះក្លាយទៅជាវិធីដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះប្រើនៅសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយហេតុអ្វីកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយសំខាន់ម្ល៉េះសព្វថ្ងៃនេះ?
វិធីផ្សព្វផ្សាយនៅសម័យពួកសាវ័ក
៣. តើព្រះយេស៊ូណែនាំឲ្យពួកសាវ័កធ្វើអ្វីស្តីអំពីកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ? តើតាមរបៀបណាដែលពួកគាត់ត្រូវតែផ្សាយ?
៣ វិធីផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយមានមូលដ្ឋានទៅលើបទគម្ពីរ។ ពេលព្រះយេស៊ូចាត់ឲ្យពួកសាវ័កទៅផ្សាយ នោះទ្រង់បង្គាប់គេថា៖ «នៅក្រុងណាឬភូមិណាដែលអ្នករាល់គ្នាចូលទៅ នោះត្រូវឲ្យសួររកអ្នកណាក្នុងទីនោះដែលគេគួរ»។ តើពួកគាត់នឹងត្រូវស្វែងរកអ្នកដែលគួរទទួលសារយ៉ាងដូចម្ដេច? ព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់ពួកគាត់ថា៖ «កាលណាចូលទៅ[ក្នុងផ្ទះ] ក៏ត្រូវជំរាបសួរអ្នកផ្ទះនោះដែរ បើអ្នកផ្ទះនោះគេគួរ នោះចូរឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់អ្នករាល់គ្នានៅផ្ទះនោះចុះ»។ តើពួកគាត់ត្រូវទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញពីម្ចាស់ផ្ទះទើបទៅផ្ទះគេទេ? សូមកត់សម្គាល់អ្វីដែលព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍បន្ថែមទៀត៖ «បើអ្នកណាមិនទទួលឬមិនស្ដាប់តាមពាក្យអ្នក នោះត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាចុះពីផ្ទះនោះ ឬចេញពីក្រុងនោះ រួចរលាស់ធូលីពីជើងអ្នកចេញ»។ (ម៉ាថ. ១០:១១-១៤, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ការណែនាំទាំងនេះបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ពេលពួកសាវ័ក«ដើរទៅសព្វពេញអស់ទាំងភូមិ ព្រមទាំងផ្សាយដំណឹងល្អ» នោះពួកគាត់ត្រូវតែចាត់វិធានការដើម្បីទៅជួបមនុស្សនៅឯផ្ទះរបស់គេ។—លូ. ៩:៦
៤. តើបទគម្ពីរណាបានរៀបរាប់យ៉ាងចំៗពីការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ?
៤ គម្ពីរបានរៀបរាប់យ៉ាងចំៗថា ពួកសាវ័កបានផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ ជាឧទាហរណ៍ សៀវភៅកិច្ចការចែងថា៖ ‹អ្នកទាំងនោះចេះតែបង្រៀន ព្រមទាំងប្រាប់ដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅក្នុងព្រះវិហារ ហើយនៅអស់ទាំងផ្ទះ[ឬ«ពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ»]រាល់តែថ្ងៃជានិច្ច›។ (កិច្ច. ៥:៤២; ព.ថ.) ប្រមាណជា២០ឆ្នាំក្រោយមក សាវ័កប៉ុលបានរំលឹកអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុមជំនុំក្នុងទីក្រុងអេភេសូរថា៖«ខ្ញុំមិនបានខាននឹងប្រាប់សេចក្ដីអ្វី ដែលមានប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នាដែរ គឺបានបង្រៀនដល់អ្នករាល់គ្នានៅកណ្ដាលជំនុំវិញ ហើយពីផ្ទះ១ទៅផ្ទះ១ផង»។ តើប៉ុលបានជួបអ្នកចាស់ទុំទាំងនោះមុនពេលដែលគេក្លាយទៅជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឬទេ? តាមមើលទៅគឺដូច្នេះមែន ពីព្រោះប៉ុលបានបង្រៀនពួកគេអំពី«ការប្រែចិត្តទៅឯព្រះហើយពីសេចក្ដីជំនឿជឿដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទនៃយើងរាល់គ្នា»។ (កិច្ច. ២០:២០, ២១, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ឯកសារមួយបានសរសេរអំពីកិច្ចការ ២០:២០យ៉ាងដូច្នេះ៖ «គប្បីឲ្យយើងកត់សម្គាល់ថា ប៉ុលជាអ្នកផ្សាយដ៏ប្រសប់ បានផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ» (Robertson’s Word Pictures in the New Testament)។
ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយដែលប្រៀបដូចជា ពលទ័ពកណ្ដូបនៅសម័យនេះ
៥. ក្នុងទំនាយរបស់លោកយ៉ូអែល តើកិច្ចផ្សព្វផ្សាយត្រូវបានពណ៌នាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ការផ្សព្វផ្សាយនៅសតវត្សរ៍ទី១ បានបង្ហើបអំពីកិច្ចការដ៏ធំជាងដែលត្រូវធ្វើនៅសម័យនេះ។ លោកយ៉ូអែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ បានប្រដូចកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ទៅនឹងគ្រោះកាចដោយសត្វល្អិត រួមទាំងសត្វកណ្ដូប ដែលនាំឲ្យមានការវិនាសហិនហោច។ (យ៉ូល. ១:៤) សត្វកណ្ដូបដែលធ្វើដំណើរដូចជាពលទ័ពអាចឈ្នះលើឧបសគ្គ ចូលទៅក្នុងផ្ទះ និងស៊ីបំផ្លាញអ្វីៗទាំងអស់។ (សូមអាន យ៉ូអែល ២:២, ៧-៩) នេះជាការពណ៌នាយ៉ាងរស់រវើកមែន! អំពីរាស្ត្ររបស់ព្រះដែលខំប្រឹងផ្សព្វផ្សាយនៅគ្រប់ទីកន្លែងនាសម័យនេះ។ វិធីសំខាន់បំផុតដែលពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ និងពួក«ចៀមឯទៀត»ដែលជាគូកនរបស់ពួកគាត់ប្រើដើម្បីសម្រេចទំនាយនេះ គឺកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ (យ៉ូន. ១០:១៦) ហេតុអ្វីសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាធ្វើតាមវិធីផ្សាយដែលមាននៅសម័យពួកសាវ័ក?
៦. នៅឆ្នាំ១៩២២ តើអង្គការរបស់ព្រះបានលើកទឹកចិត្តឲ្យចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយយ៉ាងដូចម្ដេច? ប៉ុន្តែ តើបងប្អូនខ្លះមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា?
៦ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩១៩មក អង្គការរបស់ព្រះបានបញ្ជាក់ថា គ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ៗមានភារកិច្ចចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅអត្ថបទដែលមានចំណងជើង «កិច្ចផ្សព្វផ្សាយគឺសំខាន់ចាំបាច់» ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃ១៥ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩២២ ជាភាសាអង់គ្លេសបានរំលឹកពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ពីសារៈសំខាន់នៃ«ការនិយាយជាមួយម្ចាស់ផ្ទះនៅមាត់ទ្វារ បង្ហាញសៀវភៅដែលបានបោះពុម្ព ព្រមទាំងជម្រាបពួកគេឲ្យដឹងថារាជាណាចក្ររបស់ព្រះនៅស្ថានសួគ៌ជិតមកដល់ហើយ»។ ពាក្យផ្សាយសម្រាប់កិច្ចបម្រើផ្សាយក៏បានរៀបចំនៅក្នុងឯកសារប៊ូឡើទិនជាភាសាអង់គ្លេសដែរ (ឥឡូវហៅថាកិច្ចបម្រើព្រះ)។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅដើមដំបូងចំនួនអ្នកផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយមានតិច។ បងប្អូនខ្លះស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការចូលរួមផ្សាយ។ បងប្អូនទាំងនោះមានការជំទាស់ផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែ បើនិយាយឲ្យចំទៅពួកគេមានគំនិតថាការផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយជាកិច្ចការដ៏ថោកទាប។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលអង្គការព្រះយេហូវ៉ាសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ នោះបងប្អូនដែលមានគំនិតបែបនោះបានចាកចេញពីអង្គការរបស់ទ្រង់។
៧. នៅក្នុងទសវត្សរ៍នៃឆ្នាំ១៩៥០ តើអង្គការរបស់ព្រះយល់ឃើញយ៉ាងណាស្តីអំពីកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ?
៧ នៅទសវត្សរ៍បន្តបន្ទាប់មក បងប្អូនជាច្រើននាក់បានចូលរួមក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ។ ក៏ប៉ុន្តែ អង្គការរបស់ព្រះយល់ឃើញថា យើងត្រូវការការអប់រំថែមទៀតក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីស្ថានការណ៍នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍នៃឆ្នាំ១៩៥០ ២៨ភាគរយនៃសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក គ្រាន់តែចែកប័ណ្ណកម្មវិធីប្រជុំឬឈរតាមផ្លូវបង្ហាញទស្សនាវដ្ដីប៉ុណ្ណោះក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ។ ពួកគ្រិស្តសាសនិកច្រើនជាង៤០ភាគរយមិនបានផ្សព្វផ្សាយជាទៀងទាត់រៀងរាល់ខែទេ។ តើអាចធ្វើអ្វីដើម្បីជួយគ្រិស្តសាសនិកដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនឲ្យផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ?
៨, ៩. តើមានកម្មវិធីអប់រំណាដែលបានរៀបចំឡើងនៅឆ្នាំ១៩៥៣? តើកម្មវិធីអប់រំនេះនាំឲ្យមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
៨ នៅមហាសន្និបាតអន្តរជាតិដែលបានធ្វើឡើងនៅទីក្រុងញូវយ៉ក នាសហរដ្ឋអាម៉េរិកនៅឆ្នាំ១៩៥៣ អង្គការរបស់ព្រះបានផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ នៅពេលនោះ បងប្រុសណេថិន ន័រ ដែលជាអ្នកនាំមុខកិច្ចផ្សព្វផ្សាយទូទាំងពិភពលោក បានប្រកាសប្រាប់ថាកិច្ចការសំខាន់បំផុតសម្រាប់គ្រិស្តសាសនិកដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យ គឺត្រូវជួយសមាជិកទាំងឡាយឲ្យចូលរួមផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយឲ្យបានទៀងទាត់។ បងប្រុសន័រមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងទាំងអស់គ្នាគួរតែចេះផ្សាយដំណឹងល្អពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ»។ ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងនេះ កម្មវិធីអប់រំត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅទូទាំងពិភពលោក។ បងប្អូនដែលមិនទាន់ផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ទទួលការអប់រំក្នុងការនិយាយជាមួយម្ចាស់ផ្ទះនៅតាមមាត់ទ្វារ របៀបវែកញែកបទគម្ពីរ ព្រមទាំងឆ្លើយសំណួររបស់ម្ចាស់ផ្ទះ។
៩ កម្មវិធីអប់រំនោះបានទទួលលទ្ធផលល្អប្រសើរមែន។ នៅក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំ ចំនួនអ្នកផ្សាយបានកើនឡើង១០០ភាគរយ ការត្រឡប់ទៅជួប១២៦ភាគរយ ហើយសិស្សគម្ពីរ១៥០ភាគរយ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ យើងមានអ្នកផ្សាយរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជិត៧លាននាក់ដែលកំពុងតែផ្សាយដំណឹងល្អនៅទូទាំងពិភពលោក។ ការកើនឡើងដ៏អស្ចារ្យនេះជាទីសំអាងមួយដែលបញ្ជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយរាស្ត្រទ្រង់ក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។—អេសា. ៦០:២២
ការធ្វើសញ្ញាសម្គាល់នៅថ្ងាសដើម្បីរួចរស់ជីវិត
១០, ១១. (ក) ដូចបានកត់ទុកនៅអេសេគាលជំពូកទី៩ តើព្រះបានបើកសម្ដែងឲ្យលោកអេសេគាលឃើញអ្វីក្នុងគំនិត? (ខ) តើការឃើញក្នុងគំនិតនោះកំពុងតែសម្រេចនៅសម័យយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ សារៈសំខាន់ពីកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ បានបញ្ជាក់នូវអ្វីដែលលោកអេសេគាលបានឃើញក្នុងគំនិត។ ស្តីពីការឃើញក្នុងគំនិតនោះ លោកអេសេគាលបានឃើញមនុស្ស៦នាក់កាន់អាវុធ ហើយមនុស្សទី៧ស្លៀកពាក់សំពត់ទេសឯកដែលស្ពាយដបទឹកខ្មៅនៅចង្កេះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់មនុស្សទី៧នោះឲ្យ«ដើរបង្ហូតទីក្រុង» និង«ធ្វើទីសំគាល់នៅថ្ងាសរបស់ពួកមនុស្ស ដែលដកដង្ហើមធំហើយថ្ងូរ ដោយព្រោះការគួរស្អប់ខ្ពើមដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តនៅក្នុងទីក្រុង»។ ក្រោយពីធ្វើកិច្ចការសម្គាល់នោះ មនុស្ស៦នាក់ដែលកាន់អាវុធក៏បានទទួលបញ្ជាឲ្យប្រហារជីវិតអស់អ្នកដែលមិនមានសញ្ញាសម្គាល់នៅថ្ងាស។—សូមអាន អេសេគាល ៩:១-៦
១១ ស្របទៅតាមទំនាយនេះ យើងយល់ថាមនុស្សដែល«ស្លៀកពាក់សំពត់ទេសឯក»តំណាងគ្រិស្តសាសនិកដែលបានរើសតាំងដោយសកម្មពលរបស់ព្រះដែលនៅសេសសល់លើផែនដី។ បើគិតពីន័យធៀប ពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ធ្វើសញ្ញាសម្គាល់ដល់អស់អ្នកដែលនឹងទៅជាសមាជិកនៃ«ចៀមឯទៀត»របស់ព្រះយេស៊ូ។ ពួកគាត់ធ្វើដូច្នេះតាមរយៈកិច្ចផ្សព្វផ្សាយនិងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្ស។ (យ៉ូន. ១០:១៦) តើសញ្ញាសម្គាល់នេះជាអ្វីទៅ? សញ្ញាសម្គាល់នេះជាទីសំអាងដែលបង្ហាញថា មនុស្សដែលប្រៀបដូចជាចៀមនោះ បានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន ទទួលការជ្រមុជទឹកជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ត ហើយបានប្រដាប់ខ្លួនដោយបុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មីដូចព្រះគ្រិស្ត។ ទីសំអាងនេះគឺហាក់ដូចជាសញ្ញានៅលើថ្ងាសដែលអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់។ (អេភ. ៤:២០-២៤) អ្នកដែលមានលក្ខណៈដូចចៀមទាំងនេះ ក្លាយទៅជាហ្វូងតែមួយជាមួយពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ហើយក៏ជួយពួកគាត់បន្តធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់នេះ ពោលគឺការធ្វើសញ្ញាសម្គាល់នៅថ្ងាសដល់មនុស្សឯទៀត។—វិវរ. ២២:១៧
១២. លោកអេសេគាលបានឃើញក្នុងគំនិតអំពីការធ្វើសញ្ញាសម្គាល់នៅថ្ងាស តើនេះបង្ហាញពីសារៈសំខាន់នៃការបន្តសង្វាតរកអ្នកដែលមានលក្ខណៈដូចចៀមយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ការឃើញក្នុងគំនិតរបស់លោកអេសេគាលបង្ហាញពីមូលហេតុមួយ ដែលការបន្តសង្វាតរកមនុស្សដែល«ដកដង្ហើមធំហើយថ្ងូរ»ជារឿងបន្ទាន់ណាស់ ពីព្រោះ នេះទាក់ទងនឹងជីវិតស្លាប់រស់។ បន្ដិចទៀត ពលទេវតាពិឃាតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា តំណាងដោយមនុស្ស៦នាក់ដែលមានអាវុធនឹងប្រហារជីវិតមនុស្សដែលមិនមានសញ្ញាសម្គាល់។ ចំពោះការកាត់ទោសដែលនឹងមាននៅថ្ងៃមុខ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថាព្រះយេស៊ូហើយ«ពួកទេវតានៃព្រះចេស្ដាទ្រង់» នឹង«សងសឹកនឹងពួកអ្នកដែលមិនស្គាល់ព្រះ ហើយនឹងពួកអ្នកដែលមិនស្ដាប់តាមដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង»។ (២ថែ. ១:៧, ៨) សូមកត់សម្គាល់ថា មនុស្សនឹងត្រូវកាត់ទោសយោងទៅតាមប្រតិកម្មរបស់ខ្លួនចំពោះដំណឹងល្អ។ អាស្រ័យហេតុនេះ ការប្រកាសសាររបស់ព្រះត្រូវតែបន្តរហូតដល់ទីបញ្ចប់ដោយមិនចុះថយឡើយ។ (វិវរ. ១៤:៦, ៧) នេះជាភារកិច្ចដ៏ធ្ងន់ដែលយើងមានក្នុងឋានៈជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន។—សូមអាន អេសេគាល ៣:១៧-១៩
១៣. (ក) តើសាវ័កប៉ុលបានយល់ថា គាត់មានភារៈអ្វី? ហើយហេតុអ្វី? (ខ) ចំពោះមនុស្សនៅតំបន់ផ្សាយ តើអ្នកគិតថាខ្លួនមានភារៈអ្វីដែរ?
១៣ សាវ័កប៉ុលបានយល់ថា ការផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកឯទៀតជាភារៈផ្ទាល់ខ្លួន។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំមានសេចក្ដីជំពាក់ទាំងសាសន៍ក្រេកនឹងសាសន៍ដទៃ ទាំងអ្នកប្រាជ្ញនឹងអ្នកខ្លៅផង ដូច្នេះឯខ្ញុំៗប្រុងប្រៀបតែនឹងប្រាប់ដំណឹងល្អមកអ្នករាល់គ្នាដែលនៅក្រុងរ៉ូមដែរ»។ (រ៉ូម ១:១៤, ១៥) ប៉ុលមានចិត្តអបអរចំពោះសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដែលខ្លួនបានទទួល ហើយនេះជំរុញឲ្យគាត់ចង់ជួយអ្នកឯទៀតដើម្បីទទួលប្រយោជន៍ពីគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះដែរ។ (១ធី. ១:១២-១៦) ប៉ុលមានគំនិតថា ខ្លួនជំពាក់បំណុលដល់បុគ្គលម្នាក់ៗដែលគាត់ជួប ហើយអាចសងបំណុលនោះតាមវិធីតែមួយគត់ទេ ពោលគឺដោយពាំនាំដំណឹងល្អដល់គេ។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ជំពាក់បំណុលដល់មនុស្សនៅតំបន់ផ្សាយរបស់អ្នកឬទេ?—សូមអាន កិច្ចការ ២០:២៦, ២៧
១៤. តើអ្វីជាមូលហេតុសំខាន់បំផុតដែលយើងផ្សាយជាសាធារណៈនិងពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ?
១៤ ទោះបីការជួយមនុស្សឲ្យរួចរស់ជីវិតសំខាន់ក៏ពិតមែន តែមានមូលហេតុសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតដែលយើងផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ តាមរយៈទំនាយដែលបានកត់ទុកនៅម៉ាឡាគី ១:១១ ព្រះយេហូវ៉ាប្រកាសថា៖ «ចាប់តាំងពីទិសខាងកើត រហូតដល់ទិសខាងលិច នោះឈ្មោះអញនឹងបានជាធំនៅកណ្ដាលពួកសាសន៍ដទៃ ហើយ . . . គេនឹងដុតកំញានថ្វាយដល់ឈ្មោះអញ ព្រមទាំងដង្វាយបរិសុទ្ធផង ដ្បិតឈ្មោះអញនឹងបានជាធំ នៅក្នុងពួកសាសន៍ដទៃវិញ»។ ស្របទៅតាមទំនាយនេះ អ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួន កំពុងតែសរសើរតម្កើងនាមរបស់ទ្រង់នៅទូទាំងផែនដី ក្នុងកាលដែលពួកគេបំពេញកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់ខ្លួន។ (ទំនុក. ១០៩:៣០; ម៉ាថ. ២៤:១៤) ការ«ថ្វាយពាក្យសរសើរ»ព្រះយេហូវ៉ាជាមូលហេតុសំខាន់បំផុតដែលយើងផ្សាយជាសាធារណៈ និងពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។—ហេ. ១៣:១៥
ព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យដែលនឹងកើតឡើងនៅថ្ងៃមុខ
១៥. (ក) ពេលបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលដើរជុំវិញទីក្រុងយេរីខូរនៅថ្ងៃទី៧ តើពួកគេបានបង្កើនសកម្មភាពរឹតតែខ្លាំងឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើនេះបង្ហើបពីអ្វីចំពោះកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ?
១៥ តើមានព្រឹត្ដិការណ៍អ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ? កំណត់ហេតុដែលបានកត់ទុកនៅសៀវភៅយ៉ូស្វេស្តីអំពីការឡោមព័ទ្ធទីក្រុងយេរីខូរ បង្ហើបឲ្យយើងដឹងពីព្រឹត្ដិការណ៍មួយ។ សូមចាំថា មុនដែលព្រះកម្ទេចចោលទីក្រុងយេរីខូរ ទ្រង់បានបង្គាប់ឲ្យបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលដើរជុំវិញទីក្រុងមួយថ្ងៃមួយជុំ អស់រយៈពេល៦ថ្ងៃ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃទី៧ ពួកគេនឹងត្រូវបង្កើនសកម្មភាពរបស់ខ្លួនច្រើនជាងថ្ងៃទាំង៦មុនឆ្ងាយណាស់។ ព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់យ៉ូស្វេថា៖ «អ្នករាល់គ្នាត្រូវដើរជុំវិញទីក្រុងប្រាំពីរជុំ រួចអោយក្រុមបូជាចារ្យផ្លុំស្នែងចៀម។ ពេលគេផ្លុំស្នែងចៀម . . . ប្រជាជនទាំងមូលត្រូវស្រែកយ៉ាងខ្លាំង កំពែងក្រុងមុខជារលំចុះនៅនឹងកន្លែង»។ (យស. [យ៉ូស.] ៦:២-៥, ខ.ស.) សកម្មភាពផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងក៏អាចបង្កើនឡើងប្រហាក់ប្រហែលនេះដែរ។ ប្រាកដមែន ពេលរបៀបរបបពិភពលោកនេះត្រូវវិនាស នោះនឹងមានការផ្សព្វផ្សាយដ៏ធំធេងអំពីនាមនិងរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់ ដែលមិនធ្លាប់មានក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រពិភពលោក។
១៦, ១៧. (ក) មុនទីបញ្ចប់នៃ«គ្រាវេទនាយ៉ាងធំ» តើយើងនឹងបំពេញកិច្ចការអ្វី? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីនៅអត្ថបទបន្ទាប់?
១៦ នៅថ្ងៃខាងមុខប្រហែលជាមានពេលដែលយើងនឹងប្រកាសសារដែលដូចនឹងការ«ស្រែកយ៉ាងខ្លាំង»នៅឯសង្គ្រាម។ នៅសៀវភៅវិវរណៈ សារកាត់ទោសយ៉ាងខ្លាំងត្រូវបានតំណាងដោយ«ព្រឹលយ៉ាងធំៗ គ្រាប់១ទំងន់១ហាប»។b ហើយសៀវភៅវិវរណៈ ១៦:២១ ចែងថា៖ «សេចក្ដីវេទនានោះជាខ្លាំងក្រៃលែង»។ យើងមិនទាន់ដឹងច្បាស់ថា កិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ នឹងមានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណាទេ ក្នុងការផ្សាយសារជំនុំជម្រះដ៏ចាំបាច់នោះ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចប្រាកដថាមុនទីបញ្ចប់នៃ«គ្រាវេទនាយ៉ាងធំ» នាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងត្រូវបានប្រកាសផ្សាយច្រើនជាងគ្រាណាណាទាំងអស់ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្សជាតិ។—វិវរ. ៧:១៤; អេសេ. ៣៨:២៣
១៧ នៅពេលយើងរង់ចាំព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យនេះដែលនឹងត្រូវកើតឡើងនៅថ្ងៃមុខ នោះសូមឲ្យយើងបន្តប្រកាសដំណឹងល្អនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះយ៉ាងខ្នះខ្នែង។ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការនោះ តើយើងប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គណាខ្លះក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ? ហើយតើយើងអាចយកឈ្នះលើឧបសគ្គទាំងនោះតាមរបៀបណា? សំណួរទាំងនេះនឹងពិចារណានៅអត្ថបទបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
a គេហទំព័ររបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាគឺ www.watchtower.org។
b ភាសាដើមពាក្យនេះប្រហែលសំដៅទៅលើប្រាក់ថាល្លិនរបស់ជនជាតិក្រិច។ បើដូច្នេះ ព្រឹលមួយគ្រាប់ៗនឹងមានទម្ងន់ប្រហែល២០គីឡូក្រាម។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើកិច្ចផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ មានមូលដ្ឋានលើបទគម្ពីរណាខ្លះ?
• នៅសម័យនេះ តើអង្គការរបស់ព្រះបានសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើសារៈសំខាន់នៃកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយយ៉ាងដូចម្ដេច?
• ហេតុអ្វីអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនមានភារកិច្ចផ្សាយ?
• តើព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យណាដែលនឹងកើតឡើងនៅថ្ងៃមុខ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
ដូចសាវ័កប៉ុល តើអ្នកយល់ថា ខ្លួនមានភារៈផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកឯទៀតទេ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
បងប្រុសណេថិន ន័រ នៅឆ្នាំ១៩៥៣