តើគម្ពីរចែងយ៉ាងណាអំពីការឲ្យ?
ចម្លើយពីគម្ពីរ
គម្ពីរលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត និងដោយបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវ។ គម្ពីរបង្ហាញថាការឲ្យ នាំឲ្យមានសុភមង្គល គឺទាំងអ្នកដែលឲ្យ ទាំងអ្នកដែលទទួល។ (សុភាសិត ១១:២៥; លូកា ៦:៣៨) លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖«ការឲ្យគេ នោះនឹងផ្ដល់សុភមង្គលច្រើនជាងការទទួល»។—សកម្មភាព ២០:៣៥
តើពេលណាដែលការឲ្យធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្ត?
ការឲ្យដែលធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្ត គឺជាការឲ្យដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត។ គម្ពីរចែងថា៖«ចូរអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗធ្វើតាមការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្លួនចុះ មិនមែនដោយទើសទាល់ឬដោយមានគេបង្ខំឡើយ ព្រោះព្រះស្រឡាញ់អ្នកដែលឲ្យដោយចិត្តសប្បាយ»។—កូរិនថូសទី២ ៩:៧
ការឲ្យដោយអស់ពីចិត្តជាផ្នែកមួយនៃ«របៀបគោរពប្រណិប័តន៍»ដែលព្រះពេញចិត្ត។ (យ៉ាកុប ១:២៧) បុគ្គលដែលជួយជនក្រីក្រដោយចិត្តទូលាយ កំពុងរួមការងារជាមួយនឹងព្រះ ហើយលោកចាត់ទុកការបង្ហាញចិត្តទូលាយបែបនោះ ប្រៀបដូចជាឲ្យលោកខ្ចី។ (សុភាសិត ១៩:១៧) គម្ពីរបង្រៀនថា ព្រះផ្ទាល់នឹងតបស្នងដល់អ្នកដែលឲ្យគេ។—លូកា ១៤:១២-១៤
តើពេលណាដែលការឲ្យធ្វើឲ្យព្រះមិនពេញចិត្ត?
ប្រសិនបើយើងឲ្យដោយមានបំណងគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួន។ ឧទាហរណ៍ដូចតទៅ៖
ដើម្បីធ្វើអ្នកឯទៀតកោតសរសើរ។—ម៉ាថាយ ៦:២
ដើម្បីទទួលអ្វីមួយមកវិញ។—លូកា ១៤:១២-១៤
ដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ។—ទំនុកតម្កើង ៤៩:៦, ៧
ប្រសិនបើអំណោយទាំងនោះបានត្រូវប្រើសម្រាប់អ្វីដែលព្រះផ្ដន្ទាទោស។ ជាឧទាហរណ៍ គឺជាការខុស បើយើងឲ្យលុយអ្នកណាម្នាក់យកទៅលេងល្បែងស៊ីសង ឬប្រើក្នុងផ្លូវខុសដូចជា ទិញថ្នាំញៀន ឬគ្រឿងស្រវឹងជាដើម។ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩, ១០; កូរិនថូសទី២ ៧:១) ដូចគ្នាដែរ គឺមិនសមត្រឹមត្រូវឡើយ បើយើងឲ្យអំណោយដល់អ្នកណាម្នាក់ដែលមានសមត្ថភាពផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯង តែមិនព្រមធ្វើការដើម្បីចិញ្ចឹមខ្លួន។—ថែស្សាឡូនិចទី២ ៣:១០
ប្រសិនបើយើងឲ្យអ្នកឯទៀតច្រើនពេក រហូតដល់លែងបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់គ្រួសារខ្លួន។ គម្ពីរបង្រៀនថាមេគ្រួសារត្រូវទំនុកបម្រុងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:៨) ដូច្នេះ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ បើមេគ្រួសារម្នាក់ឲ្យអ្នកឯទៀតច្រើនពេក រហូតដល់ក្រុមគ្រួសារខ្លួនខ្វះខាត។ ស្រដៀងគ្នាដែរ លោកយេស៊ូបានផ្ដន្ទាទោសអស់អ្នកដែលមិនព្រមផ្គត់ផ្គង់ឪពុកម្ដាយដែលមានវ័យចាស់ ដោយអះអាងថាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេជា«របស់ទុកសម្រាប់ព្រះ»។—ម៉ាកុស ៧:៩-១៣