-
«អើហ្ន៎! ប្រាជ្ញា . . . របស់ព្រះជ្រៅណាស់តើ!»ចូរចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា
-
-
ជំពូកទី១៧
«អើហ្ន៎! ប្រាជ្ញា . . . របស់ព្រះជ្រៅណាស់តើ!»
១, ២. តើព្រះយេហូវ៉ាមានគោលបំណងអ្វីសំរាប់ថ្ងៃទីប្រាំពីរ? តើប្រាជ្ញារបស់ព្រះបានត្រូវល្បងយ៉ាងដូចម្ដេចនៅទីចាប់ផ្ដើមនៃថ្ងៃទីប្រាំពីរ?
ខូចអស់ហើយ! មនុស្សជាតិដែលជាស្នាព្រះហស្តដ៏វិសេសបំផុតនៅថ្ងៃទីប្រាំមួយនៃការបង្កើតបានធ្លាក់ពីភាពវិសេសបំផុតចុះទៅដល់ភាពអាប់ឱនបំផុតវិញក្នុងមួយរំពេចសោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលថា«គ្រប់ទាំងរបស់ដែលទ្រង់បានធ្វើ»រួមមានមនុស្សជាតិផងដែរ សុទ្ធតែ«ជាការល្អប្រពៃ»។ (លោកុប្បត្តិ ១:៣១) ប៉ុន្តែ នៅទីចាប់ផ្ដើមនៃថ្ងៃទីប្រាំពីរ អ័ដាមនិងអេវ៉ាបានសម្រេចចិត្តបះបោរតាមសាតាំង។ ពួកគេបានធ្លាក់ខ្លួនទៅជាមានបាប ភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ និងសេចក្ដីស្លាប់។
២ នៅពេលនោះ ប្រហែលជាមើលទៅដូចជាមានគេរាំងស្ទះដល់គោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសំរាប់ថ្ងៃទីប្រាំពីរ។ ថ្ងៃទីប្រាំពីរក៏ដូចជាថ្ងៃទាំងប្រាំមួយមុនដែរ គឺមានរយៈពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលថា ថ្ងៃទីប្រាំពីរត្រូវញែកទុកជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ ហើយនៅចុងថ្ងៃនោះ ផែនដីទាំងមូលនឹងមានសភាពជាសួនមនោរម្យពេញទៅដោយមនុស្សជាតិដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៨; ២:៣) ប៉ុន្តែ ក្រោយពីការបះបោរដែលនាំមកនូវក្ដីមហន្តរាយនោះ តើគោលបំណងរបស់ព្រះអាចនឹងសម្រេចយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? តើព្រះនឹងធ្វើយ៉ាងណាទៅ? បញ្ហានេះនឹងល្បងយ៉ាងខ្លាំងដល់ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយប្រហែលគឺជាការល្បងដ៏ខ្លាំងបំផុត។
៣, ៤. (ក) ហេតុអ្វីបានជារបៀបព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្តតបចំពោះការបះបោរនៅសួនអេដែននាំឲ្យយើងកោតស្ងើចចំពោះប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់? (ខ) តើចិត្តរាបទាបគួរជំរុញយើងឲ្យចងចាំនូវសេចក្ដីពិតអ្វីពេលយើងសិក្សាអំពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់វិធានការភ្លាមៗ។ ទ្រង់បានកាត់ទោសជនបះបោរទាំងបីនាក់ ហើយនៅដំណាលគ្នាទ្រង់បានផ្ដល់ឱកាសឲ្យយើងឃើញត្រួសៗទុកជាមុននូវអ្វីដ៏អស្ចារ្យមួយ ពោលគឺទ្រង់មានគោលបំណងបំបាត់ស្ថានការណ៍អាក្រក់ដែលទើបតែចាប់ផ្ដើមមានពេលនោះ។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១៥) គោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសំរាប់ថ្ងៃខាងមុខ បានចាប់ផ្ដើមនៅសួនអេដែននិងបន្តរហូតទៅដល់អនាគតហួសពីប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់មនុស្សរាប់ពាន់ឆ្នាំទៅទៀត។ គោលបំណងរបស់ទ្រង់គឺស្រួលយល់ណាស់ តែជ្រាលជ្រៅដល់ម្ល៉េះបានជាអ្នកដែលអានព្រះគម្ពីរអាចចំណាយពេលសិក្សា ជញ្ជឹងគិត និងរំពឹងគិតអំពីគោលបំណងនេះអស់មួយជីវិតដោយទទួលផលប្រយោជន៍ល្អគួរជាទីពេញចិត្ត។ ម្យ៉ាងទៀត គោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងសម្រេចជាក់ជាពុំខាន។ គោលបំណងនេះនឹងបំបាត់ចោលនូវអំពើទុច្ចរិត បាប និងសេចក្ដីស្លាប់ ហើយក៏នឹងនាំមនុស្សជាតិស្មោះភក្ដីទៅដល់ភាពល្អឥតខ្ចោះ។ ព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងអស់នេះនឹងកើតឡើងមុននឹងថ្ងៃទីប្រាំពីរចប់ ដើម្បីឲ្យគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសំរាប់ផែនដីនិងមនុស្សជាតិសម្រេចនៅចំពេលដែលទ្រង់បានកំណត់ទុកជាមុន ទោះជាមានការបះបោរបានកើតឡើងក៏ដោយ!
៤ ប្រាជ្ញាបែបនេះបណ្ដាលឲ្យយើងកោតស្ងើចណាស់ មែនទេ? សាវ័កប៉ុលបានកោតស្ងើចរហូតដល់គាត់សរសេរថា៖«អើហ្ន៎! ប្រាជ្ញា . . . របស់ព្រះជ្រៅណាស់តើ!»។ (រ៉ូម ១១:៣៣) ពេលដែលយើងសិក្សាលក្ខណៈផ្សេងៗនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះ ចិត្តរាបទាបគួរជំរុញយើងឲ្យចងចាំនូវសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់មួយគឺថា ទោះជាខំព្យាយាមយ៉ាងល្អបំផុតក៏ដោយ ក៏យើងអាចយល់តែសើៗអំពីប្រាជ្ញាដែលគ្មានកំណត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ។ (យ៉ូប ២៦:១៤) មុនបង្អស់ សូមយើងបកស្រាយអត្ថន័យនៃគុណសម្បត្ដិដែលគួរឲ្យកោតស្ងើចនេះ។
តើប្រាជ្ញារបស់ព្រះជាអ្វី?
៥, ៦. តើចំណេះនិងប្រាជ្ញាទាក់ទងគ្នាយ៉ាងណា? តើចំណេះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាធំទូលាយប៉ុណ្ណា?
៥ ប្រាជ្ញាមិនមែនជាចំណេះដឹងឬការចាំពត៌មាននោះទេ។ កុំព្យូទ័រមួយអាចផ្ទុកពត៌មានជាច្រើនណាស់ តែយើងពុំធ្លាប់និយាយថាកុំព្យូទ័រមានប្រាជ្ញាទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ចំណេះនិងប្រាជ្ញាជាប់ទាក់ទងគ្នា។ (សុភាសិត ១០:១៤) ជាឧទាហរណ៍ បើអ្នកត្រូវការយោបល់អំពីវិធីព្យាបាលជំងឺធ្ងន់ធ្ងរមួយ តើអ្នកនឹងសួរមនុស្សដែលមានចំណេះតិចឬគ្មានចំណេះដឹងអំពីវិជ្ជាពេទ្យឬ? អ្នកច្បាស់ជាមិនធ្វើដូច្នេះទេ! នេះបង្ហាញថា ចំណេះត្រឹមត្រូវគឺផ្សារជាប់គ្នានឹងប្រាជ្ញាពិត។
៦ ព្រះយេហូវ៉ាមានចំណេះច្រើនរហូតដល់វាស់ស្ទង់ពុំបាន។ មានតែព្រះយេហូវ៉ាដែលជា«ស្តេចនៃអស់ទាំងកល្ប» គឺថានៅអតីតកាលមិនដែលមានពេលមួយដែលព្រះយេហូវ៉ាគ្មានព្រះជន្មរស់នោះឡើយ។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១៧) ម្យ៉ាងទៀត ក្នុងពេលវេលាដ៏វែងរកដើមរកចុងមិនឃើញនោះ ទ្រង់បានជ្រាបពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលកើតឡើង។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖«គ្មានអ្វីកើតមក ដែលទ្រង់ទតមិនឃើញនោះឡើយ គឺគ្រប់ទាំងអស់នៅជាអាក្រាត ហើយចំហនៅចំពោះព្រះនេត្រនៃព្រះ ដែលយើងរាល់គ្នាត្រូវរាប់រៀបទាំងអស់ទូលថ្វាយទ្រង់»។ (ហេព្រើរ ៤:១៣; សុភាសិត ១៥:៣) ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកបង្កើត ទ្រង់យល់យ៉ាងពេញលេញអំពីអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើត ហើយក៏បានសង្កេតឃើញសកម្មភាពទាំងអស់របស់មនុស្សជាតិតាំងពីដំបូងមក។ ទ្រង់ពិនិត្យមើលចិត្តរបស់មនុស្សជាតិម្នាក់ៗ ដោយមិនរំលងលក្ខណៈណាមួយសោះឡើយ។ (របាក្សត្រទី១ ២៨:៩) ដោយសារទ្រង់បានបង្កើតយើងឲ្យមានចិត្តសេរី ទ្រង់ពេញព្រះហឫទ័យពេលទតឃើញថាយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តក្នុងជីវិតយើងដោយប្រាជ្ញា។ ដោយសារទ្រង់ជា«ព្រះដែលស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋាន» នោះទ្រង់ស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់បុគ្គលជាច្រើនឥតគណនាក្នុងពេលជាមួយគ្នា! (ទំនុកដំកើង ៦៥:២) ម្យ៉ាងទៀត គឺជាក់ស្តែងហើយដែលថា ការចងចាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺល្អឥតខ្ចោះ។
៧, ៨. តើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថាទ្រង់មានគំនិតឆ្លុះយល់ សមត្ថភាពវែកញែក និងប្រាជ្ញាដោយដូចម្ដេច?
៧ ព្រះយេហូវ៉ាមិនគ្រាន់តែមានចំណេះប៉ុណ្ណោះទេ។ ទ្រង់ក៏យល់នូវទំនាក់ទំនងរវាងពត៌មានផ្សេងៗ និងវែកញែកលើពត៌មានល្អិតល្អន់ជាច្រើនដើម្បីអាចយល់ពីទិដ្ឋភាពទូទៅ។ ទ្រង់វាយតម្លៃ វិនិច្ឆ័យ ដោយវែកញែកល្អនិងអាក្រក់ សំខាន់និងតូចតាច។ បន្ថែមទៅទៀត ទ្រង់មិនទតឃើញត្រឹមតែសំបកក្រៅទេ តែទតចំពោះអ្វីក្នុងចិត្តវិញ។ (សាំយូអែលទី១ ១៦:៧) ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាមានគំនិតឆ្លុះយល់ និងចេះវែកញែក ដែលនេះគឺជាគុណសម្បត្ដិពីរដែលប្រសើរជាងចំណេះទៅទៀត។ ប៉ុន្តែ ប្រាជ្ញាគឺជាគុណសម្បត្ដិដែលប្រសើរជាងនោះឆ្ងាយណាស់។
៨ ប្រាជ្ញាទាក់ទងនឹងការប្រើនូវចំណេះ សមត្ថភាពវែកញែក និងគំនិតឆ្លុះយល់ជាមួយគ្នា។ ការពិត ពាក្យភាសាដើមខ្លះដែលត្រូវបកប្រែថា«ប្រាជ្ញា»ក្នុងព្រះគម្ពីរ មានន័យចំៗថា«ការប្រព្រឹត្តដែលមានប្រសិទ្ធភាព»ឬក៏«ប្រាជ្ញាដែលអាចយកមកអនុវត្តបាន»។ ដូច្នេះ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាមិនគ្រាន់តែជាទ្រឹស្តីទេ។ ប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ជាអ្វីដែលយើងអាចយកមកអនុវត្ត និងតែងតែទទួលបានលទ្ធផលល្អជានិច្ច។ ដោយពឹងផ្អែកលើទំហំនៃចំណេះ និងគំនិតឆ្លុះយល់ជ្រៅជ្រះរបស់ទ្រង់ នោះព្រះយេហូវ៉ាតែងតែធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ល្អបំផុត ហើយទ្រង់ប្រព្រឹត្តតាមការសម្រេចចិត្តនោះដោយវិធីល្អបំផុតទៀតផង។ នេះជាប្រាជ្ញាពិត! ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញឲ្យឃើញថាបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូគឺពិតដោយថា៖«ប្រាជ្ញាបានរាប់ជាត្រូវ ដោយផលដែលបង្កើត»។ (ម៉ាថាយ ១១:១៩) ផលដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតទូទាំងសកលលោកគឺប្រៀបដូចជាសាក្សីដែលបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ច្បាស់ថា ទ្រង់មានប្រាជ្ញាមែន។
ភស្តុតាងដែលបង្ហាញប្រាជ្ញារបស់ព្រះ
៩, ១០. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថាទ្រង់មានប្រាជ្ញាបែបណា? តើទ្រង់សម្ដែងឲ្យឃើញថាមានប្រាជ្ញាបែបនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើកោសិកាជាភស្តុតាងដែលបង្ហាញឲ្យឃើញប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ តើអ្នកធ្លាប់អស្ចារ្យក្នុងចិត្តពេលឃើញការប៉ិនប្រសប់ខាងច្នៃប្រឌិតរបស់សិប្បករម្នាក់ ដែលធ្វើរបស់ល្អវិចិត្រផ្សេងៗ ដែលអាចប្រើប្រាស់បានល្អនោះ? ប្រាជ្ញាបែបនេះគួរឲ្យស្ងើចក្នុងចិត្តមែន។ (និក្ខមនំ ៣១:១-៣) ព្រះយេហូវ៉ាអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ជាប្រភពនៃប្រាជ្ញាបែបនេះ ហើយទ្រង់ក៏មានប្រាជ្ញាបែបនេះច្រើនជាងគេបំផុតដែរ។ ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូលអំពីព្រះយេហូវ៉ាថា៖«ទូលបង្គំនឹងអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតទូលបង្គំមកយ៉ាងគួរកោត គួរអស្ចារ្យ។ ឯស្នាដៃនៃទ្រង់ ក៏សុទ្ធតែអស្ចារ្យទាំងអស់ ព្រលឹងទូលបង្គំក៏ដឹងច្បាស់ហើយ»។ (ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៤) ពិតមែនហើយថា កាលណាយើងរៀនកាន់តែច្រើនអំពីរូបកាយមនុស្ស យើងកាន់តែកោតស្ងើចនិងប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាថែមទៀត។
១០ ជាឧទាហរណ៍: នៅដើមដំបូងអ្នកជាស៊ុតបង្កកំណើតមួយ ដែលកើតពីអូវុលរបស់ម្ដាយអ្នក ជាមួយនឹងស្ពែម៉ាតូសូអ៊ីតរបស់ឪពុកអ្នកចូលគ្នា។ បន្ដិចក្រោយពីនោះ ស៊ុតបង្កកំណើតមួយនេះចាប់ផ្ដើមចែកខ្លួន។ លទ្ធផលចុងបញ្ចប់នៃការចែកខ្លួននេះបានជារូបអ្នក ដែលមានប្រមាណ១០.០០០.០០០កោដិកោសិកា។ កោសិកានិមួយៗគឺតូចល្អិតណាស់ ហើយប្រមាណ១០.០០០កោសិកា មានទំហំមធ្យមអាចដាក់លើក្បាលម្ជុលបាន។ តែ កោសិកានិមួយៗសុទ្ធតែជាការបង្កើតមួយដែលស្មុគស្មាញស្ទើរយល់ពុំបាន។ កោសិកាគឺសាំញ៉ាំឆ្ងាយជាងម៉ាស៊ីនណាឬរោងចក្រណាដែលមនុស្សបង្កើត។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រប្រាប់ថា កោសិកាគឺដូចជាទីក្រុងមួយដែលមានកំផែងព័ទ្ធជុំវិញ ហើយមានទាំងទ្វារចេញចូលជាក់លាក់ ប្រព័ន្ធដឹកជញ្ជូន ប្រព័ន្ធគមនាគមន៍ រោងចក្រថាមពល រោងចក្រផលិត កន្លែងចាក់ចោលនិងចំរាញ់កាកសំណល់ ប្រព័ន្ធការពារ និងណ្វៃយ៉ូដែលប្រៀបដូចជាការិយាល័យកណ្ដាល។ ម្យ៉ាងទៀត ក្នុងពេលតែពីរបីម៉ោងប៉ុណ្ណោះ កោសិកាអាចចែកខ្លួនជាកោសិកាពីរដែលមានលក្ខណៈដូចគ្នាបេះបិទ!
១១, ១២. (ក) តើអ្វីដែលបណ្ដាលឲ្យកោសិកាក្នុងអំប៊្រីយ៉ុងបែងចែកខ្លួនទៅតាមតួនាទីផ្សេងៗ? តើនេះសមស្របតាមទំនុកដំកើង ១៣៩:១៦ យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើខួរក្បាលមនុស្សបង្ហាញថាយើងជា‹ស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យ›តាមរបៀបណា?
១១ កោសិកាទាំងអស់មិនមែនដូចគ្នាទេ។ ពេលដែលកោសិកាទាំងឡាយក្នុងអំប៊្រីយ៉ុងចែកខ្លួន ពួកវាចាប់ផ្ដើមមានតួនាទីផ្សេងៗ។ កោសិកាខ្លះនឹងទៅជាកោសិកាសរសៃប្រសាទ ខ្លះទៀតកោសិកាឆ្អឹង កោសិកាសាច់ដុំ គោលិកាឈាម ឬក៏កោសិកាភ្នែក។ ពត៌មានសំរាប់ការបែងចែកខ្លួនទៅតាមតួនាទីទាំងនេះគឺមានស្រាប់ក្នុងបញ្ជាដែលស្ថិតក្នុងបណ្ណាល័យរបស់កោសិកា ពោលគឺ ADN(អាស៊ីតដេអុកស៊ីរីបូនុយក្លេអ៊ិច)។ គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ ដែលដាវីឌបានត្រូវបណ្ដាលឲ្យទូលព្រះយេហូវ៉ាថា៖«ព្រះនេត្រទ្រង់បានឃើញធាតុនៃទូលបង្គំ . . . ទាំងអស់បានកត់ទុកក្នុងបញ្ជីរបស់ទ្រង់»។—ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៦
១២ សរីរាង្គខ្លះរបស់រូបកាយគឺស្មុគស្មាញក្រៃលែង។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីខួរក្បាលរបស់មនុស្ស។ បុគ្គលខ្លះបាននិយាយថាខួរក្បាលគឺជារបកគំហើញដ៏ស្មុគស្មាញបំផុតក្នុងសកលលោក។ សំនុំខួរក្បាលមាន១០.០០០កោដិកោសិកាសរសៃប្រសាទ ហើយចំនួននេះជិតស្មើចំនួនផ្កាយក្នុងកាឡាក់ស៊ីរបស់យើង។ កោសិកានិមួយៗនេះបែកមែកតភ្ជាប់ជាមួយកោសិការាប់ពាន់ឯទៀត។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រប្រាប់ថាខួរក្បាលរបស់មនុស្សអាចផ្ទុកពត៌មានទាំងអស់ ដែលមានក្នុងបណ្ណាល័យទាំងប៉ុន្មានលើពិភពលោក ហើយក៏ប្រាប់ថែមទៀតថា តាមការពិតខួរក្បាលប្រហែលជាមានសមត្ថភាពផ្ទុកពត៌មានច្រើនសន្ធឹកដែលកំណត់ពុំបាន។ ទោះជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានសិក្សាសរីរាង្គដែលជា‹ស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យ›នេះអស់រាប់សិបឆ្នាំក៏ដោយ តែពួកគេសារភាពថា គេប្រហែលជានឹងមិនដែលយល់យ៉ាងពេញលេញអំពីដំណើរការនៃខួរក្បាលទេ។
១៣, ១៤. (ក) តើស្រមោចនិងសត្វផ្សេងទៀតបង្ហាញថា ពួកវាមាន«ប្រាជ្ញានៃសភាវគតិ»ដោយដូចម្ដេច? តើនេះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីព្រះដែលបានបង្កើតសត្វទាំងនោះ? (ខ) ហេតុអ្វីយើងអាចនិយាយថាការបង្កើតផ្សេងៗ ដូចជាសំណាញ់ពីងពាងជាដើមបានត្រូវបង្កើត«ដោយប្រាជ្ញា»?
១៣ ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សជាតិមិនមែនជាឧទាហរណ៍តែមួយគត់ ដែលបង្ហាញនូវប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបង្កើតនោះទេ។ ទំនុកដំកើង ១០៤:២៤ ប្រាប់ថា៖«ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មានច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎! ទ្រង់បានធ្វើទាំងអស់ដោយប្រាជ្ញា ផែនដីបានពេញដោយរបស់ដែលទ្រង់បង្កើត»។ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺឃើញជាក់ស្តែងក្នុងគ្រប់ការបង្កើតដែលនៅជុំវិញយើង។ ជាឧទាហរណ៍ ស្រមោច«មានប្រាជ្ញានៃសភាវគតិ»។ (សុភាសិត ៣០:២៤, ព.ថ.) នេះគឺពិតមែន ដ្បិតក្រុមស្រមោចមានរបៀបរៀបរយប្រសើរណាស់។ ក្រុមស្រមោចខ្លះចិញ្ចឹម ផ្ដល់ជំរក និងទទួលចំណីពីសត្វល្អិតម្យ៉ាងដែលជញ្ជក់រុក្ខរស (Aphididae)ដូចជាមនុស្សចិញ្ចឹមហ្វូងគោក្របីរបស់ខ្លួនដែរ។ ស្រមោចឯទៀតក៏ដូចជាកសិករដែរ ដោយថែនិងដាំដុះផ្សិតម្យ៉ាងដែលជាដំណាំរបស់វា។ មានសត្វជាច្រើនឯទៀតដែរ ដែលបានត្រូវបង្កើតឲ្យមានសភាវគតិចេះធ្វើអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យ។ សត្វរុយធម្មតាហោះហើរបោះពួយធ្វើចលនាក្រឡាប់ចុះឡើង ដែលយន្តហោះទំនើបបំផុតរបស់មនុស្សធ្វើមិនបានដូចឡើយ។ បក្សាបក្សីដែលផ្លាស់លំនៅតាមរដូវ អាចរកទិសធ្វើដំណើរដោយមើលផ្កាយ ដោយដែនម៉ាញេទិចរបស់ផែនដី ឬដោយមានអ្វីដូចជាផែនទីមួយដិតជាប់ក្នុងខួរក្បាលរបស់វាស្រាប់។ ពួកជីវវិទូចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំក្នុងការសិក្សាទង្វើពិបាកយល់របស់សត្វទាំងនេះដែលបានត្រូវដាក់បញ្ចូលក្នុងខួរក្បាលដូចជាបញ្ជាមួយ។ ដូច្នេះ ព្រះដែលបានដាក់បញ្ជានោះក្នុងខួរក្បាលសត្វទាំងនេះពិតជាមានប្រាជ្ញាដ៏មហិមាមែន!
១៤ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានរៀនយ៉ាងច្រើនដោយសិក្សាអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតដោយប្រាជ្ញា។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្ររហូតដល់មានវិស័យវិស្វកម្មមួយដែលត្រូវហៅថា ជីវវិស្វកម្ម ដែលជាការខំបង្កើតរបស់របរតាមគំរូដែលគេឃើញក្នុងធម្មជាតិ។ ជាឧទាហរណ៍ ប្រហែលជាអ្នកធ្លាប់សម្លឹងមើលសំណាញ់ដ៏ស្អាតរបស់សត្វពីងពាងដោយនឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្ត។ ប៉ុន្តែ វិស្វករម្នាក់សម្លឹងឃើញបច្ចេកទេសវិស្វកម្មដ៏អស្ចារ្យ។ បើយើងគិតតាមសមាមាត្រវិញ សរសៃខ្លះដែលមើលទៅដូចជាងាយដាច់នោះ គឺខ្លាំងជាងដែកនិងខ្លាំងជាងសរសៃអំបោះដែលគេត្របាញ់ចូលគ្នាធ្វើជាអាវក្រោះទៅទៀត។ តើសំណាញ់ពីងពាងគឺខ្លាំងប៉ុនណាទៅ? ប្រសិនបើមានសំណាញ់ពីងពាងទំហំប៉ុនសំណាញ់អ្នកនេសាទនោះ សំណាញ់នោះអាចខ្លាំងល្មមនឹងទាក់កប៉ាល់ហោះដែលកំពុងតែហោះកាត់មេឃបាន! ពិតណាស់ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់នេះ«ដោយប្រាជ្ញា»។
តើអ្នកណាបានដាក់«ប្រាជ្ញានៃសភាវគតិ»ក្នុងខួរក្បាលនៃសត្វនានាលើផែនដី?
ប្រាជ្ញាដែលនៅក្រៅផែនដី
១៥, ១៦. (ក) តើផ្កាយច្រើនឥតគណនានៅលើមេឃជាភស្តុតាងដែលបង្ហាញពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយដូចម្ដេច? (ខ) តើឋានៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាមេបញ្ជាការខ្ពស់បំផុតលើទេវតាជាច្រើនឥតគណនាជាភស្តុតាងយ៉ាងណាថា ទ្រង់ជាអ្នកចាត់ចែងដែលមានប្រាជ្ញា?
១៥ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺឃើញជាក់ស្តែងក្នុងការបង្កើតរបស់ទ្រង់ដែលមានទូទាំងសកលលោក។ ផ្កាយច្រើនឥតគណនាដែលមានលើមេឃដូចដែលយើងបានរៀបរាប់យ៉ាងពិស្ដារនៅជំពូកទី៥ មិនបានត្រូវដាក់ឲ្យមាននៅមីរដេរដាសគ្មានរបៀបរៀបរយក្នុងអវកាសនោះទេ។ ដោយសារ«ច្បាប់នៅលើមេឃ»ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់ដោយប្រាជ្ញានោះ លំហអវកាសត្រូវរៀបចំយ៉ាងស្អាតដោយមានទំរង់ជាកាឡាក់ស៊ីផ្សេងៗ ដែលផ្ដុំគ្នាជាក្រុមកាឡាក់ស៊ីជាច្រើន ហើយក្រុមនិមួយៗក៏ផ្ដុំគ្នាជាក្រុមធំជាង។ (យ៉ូប ៣៨:៣៣, ខ.ស.) គ្មានអ្វីចំឡែកទេដែលព្រះយេហូវ៉ាហៅវត្ថុធាតុអវកាសទាំងនេះជា«ពួកពលបរិវារ!»។ (អេសាយ ៤០:២៦) មានពួកពលមួយក្រុមទៀតដែលបង្ហាញឲ្យឃើញប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាច្បាស់ជាងនេះទៅទៀត។
១៦ ដូចយើងបានរៀនក្នុងជំពូកទី៤ ព្រះមានឋានន្តរជា«ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ» ដោយព្រោះទ្រង់មានឋានៈជាមេបញ្ជាការខ្ពស់បំផុតលើបុគ្គលវិញ្ញាណរាប់លាននាក់ដែលជាពួកពលរបស់ទ្រង់។ នេះជាភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់តេជានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ តើនេះទាក់ទងនឹងប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច? សូមពិចារណាចំណុចនេះ: ព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូមិនដែលឈប់ធ្វើការទេ។ (យ៉ូហាន ៥:១៧) ដូច្នេះ គឺសមហេតុសមផលដែលបណ្ដាទេវតាដែលបំរើព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតក៏រវល់ជានិច្ចដូចគ្នាដែរ។ ហើយសូមចាំដែរថា ពួកទេវតាមានសមត្ថភាពខ្ពង់ខ្ពស់ជាងមនុស្ស ដោយមានភាពឈ្លាសវាងវៃនិងភាពខ្លាំងក្លាក្រៃលែង។ (ហេព្រើរ ១:៧; ២:៧) ប៉ុន្តែ អស់រាប់ពាន់កោដិឆ្នាំហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់កិច្ចការឲ្យទេវតាទាំងអស់រវល់និងសប្បាយក្នុងកិច្ចការដែលគួរឲ្យពេញចិត្ត ពោលគឺការ«ប្រតិបត្ដិតាមបង្គាប់»និង«ធ្វើតាមព្រះហឫទ័យ»របស់ទ្រង់។ (ទំនុកដំកើង ១០៣:២០, ២១) ព្រះពិតជាអ្នកចាត់ចែងដែលមានប្រាជ្ញាគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែងណាស់!
ព្រះយេហូវ៉ា«មានប្រាជ្ញាតែ១ព្រះអង្គ»
១៧, ១៨. ហេតុអ្វីបានជាព្រះគម្ពីរចែងថាព្រះយេហូវ៉ា«មានប្រាជ្ញាតែ១ព្រះអង្គ»? ហេតុអ្វីប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់គួរធ្វើឲ្យយើងកោតស្ញប់ស្ញែង?
១៧ អាស្រ័យដោយភស្តុតាងខាងលើនេះ គ្មានអ្វីប្លែកទេដែលព្រះគម្ពីរចែងថា ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថាព្រះយេហូវ៉ា«មានប្រាជ្ញាតែ១ព្រះអង្គ»។ (រ៉ូម ១៦:២៧) មានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលមានប្រាជ្ញាល្អឥតខ្ចោះ។ ទ្រង់គឺជាប្រភពនៃប្រាជ្ញាពិត។ (សុភាសិត ២:៦) ហេតុនេះ ទោះបីព្រះយេស៊ូជាបុគ្គលដែលមានប្រាជ្ញាច្រើនបំផុតក្នុងចំណោមការបង្កើតទាំងអស់របស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ដោយ តែព្រះយេស៊ូមិនបានពឹងពាក់ទៅលើប្រាជ្ញារបស់ខ្លួនទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមអ្វីដែលព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់បានណែនាំវិញ។—យ៉ូហាន ១២:៤៨-៥០
១៨ សូមកត់សម្គាល់នូវរបៀបដែលសាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ភាពល្អឯកនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានពោលថា៖«អើហ្ន៎! ប្រាជ្ញា នឹងចំណេះដ៏បរិបូររបស់ព្រះជ្រៅណាស់តើ! ឯព្រះដំរិះរបស់ទ្រង់ តើមានអ្នកណានឹងស្ទង់បាន? ហើយផ្លូវទ្រង់ តើមានអ្នកណានឹងរកតាមបាន?»។ (រ៉ូម ១១:៣៣) ប៉ុលចាប់ផ្ដើមខនេះដោយឧទានថា«អើហ្ន៎!» ដែលបង្ហាញថាអារម្មណ៍ដែលគាត់មាននោះគឺខ្លាំងណាស់។ ក្នុងករណីនេះ អារម្មណ៍នោះគឺជាការកោតស្ញប់ស្ញែងយ៉ាងខ្លាំង។ ពាក្យភាសាក្រិចដែលគាត់បានយកមកប្រើសំរាប់ពាក្យ«ជ្រៅ» ជាប់ទាក់ទងនឹងពាក្យ«ជង្ហុកធំ»។ ដូច្នេះ ពាក្យរបស់គាត់ធ្វើឲ្យយើងគិតឃើញទិដ្ឋភាពច្បាស់។ ពេលយើងពិចារណាប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺប្រៀបដូចជាយើងកំពុងតែសម្លឹងមើលទៅក្នុងជ្រលងមួយដែលគ្មានដែនកំណត់ និងជ្រៅគ្មានបាត ហើយធំសម្បើមដល់ម្ល៉េះដែលយើងមិនអាចដឹងពីទំហំវាបានទេ ដោយមិនចាំបាច់និយាយពីការវាស់ស្ទង់ឬគូរជាផែនទីឡើយ។ (ទំនុកដំកើង ៩២:៥) ចំណុចនេះធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តរាបទាបណាស់ មែនទេ?
១៩, ២០. (ក) ហេតុអ្វីបានជាសត្វឥន្ទ្រីជាតំណាងដ៏សមរម្យសំរាប់ប្រាជ្ញារបស់ព្រះ? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងថាទ្រង់មានសមត្ថភាពទតឃើញអនាគតយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ មានហេតុមួយទៀតដែលព្រះយេហូវ៉ា«មានប្រាជ្ញាតែ១ព្រះអង្គ» ពោលគឺ មានតែទ្រង់មួយអង្គដែលអាចសម្លឹងឃើញព្រឹត្ដិការណ៍នៅខាងមុខ។ សូមចាំថា ព្រះយេហូវ៉ាប្រើសត្វឥន្ទ្រីដែលអាចមើលឃើញឆ្ងាយដើម្បីតំណាងឲ្យប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់។ មានសត្វឥន្ទ្រីម្យ៉ាងដែលមានទម្ងន់ត្រឹមតែប្រាំគីឡូក្រាមប៉ុណ្ណោះ តែភ្នែកវាគឺធំជាងភ្នែករបស់បុរសពេញវ័យម្នាក់។ ចក្ខុវិញ្ញាណរបស់សត្វឥន្ទ្រីគឺពូកែគួរឲ្យអស្ចារ្យណាស់ ពីលើមេឃកំពស់រាប់រយម៉ែត្រវាមានសមត្ថភាពអាចមើលឃើញសត្វរំពាតូចៗ ឬក៏ពីចម្ងាយប្រហែលជាឆ្ងាយជាងពីរគីឡូម៉ែត្រទៅទៀត! ព្រះយេហូវ៉ាអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ធ្លាប់មានបន្ទូលអំពីសត្វឥន្ទ្រីថា«ភ្នែកវាមើលទៅឃើញឆ្ងាយ»។ (យ៉ូប ៣៩:២៩) ស្រដៀងគ្នាដែរ ព្រះយេហូវ៉ាអាចទត«ឃើញឆ្ងាយ»នៅអនាគត!
២០ ព្រះគម្ពីរពោរពេញទៅដោយភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាអាចធ្វើដូច្នេះបានពិតមែន។ ព្រះគម្ពីរមានទំនាយរាប់រយ។ ពាក្យទំនាយគឺជាប្រវត្ដិសាស្ត្រដែលបានកត់ទុកមុននឹងព្រឹត្ដិការណ៍កើតឡើង។ លទ្ធផលនៃសង្គ្រាមផ្សេងៗ ការឡើងកាន់អំណាចនិងការដួលរលំនៃមហាអំណាច និងរហូតដល់ពន្យល់យ៉ាងជាក់លាក់អំពីយុទ្ធសាស្ត្រដែលមេទ័ពផ្សេងៗបានប្រើ សុទ្ធតែបានទាយទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ ដោយជួនកាលទាយរាប់រយឆ្នាំមុននឹងព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនោះកើតឡើងទៅទៀត។—អេសាយ ៤៤:២៥-៤៥:៤; ដានីយ៉ែល ៨:២-៨, ២០-២២
២១, ២២. (ក) ហេតុអ្វីគ្មានមូលហេតុត្រឹមត្រូវចំពោះការសន្និដ្ឋានថា ព្រះយេហូវ៉ាបានទតឃើញការសម្រេចចិត្តទាំងអស់ដែលយើងនឹងធ្វើក្នុងជីវិត? សូមឲ្យឧទាហរណ៍។ (ខ) តើយើងដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថាព្រះយេហូវ៉ាមិនប្រើប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ដោយគ្មានមេត្ដាឬមិនចេះអាណិតអាសូរនោះ?
២១ ប៉ុន្តែ តើនេះមានន័យថាព្រះបានទតឃើញរួចហើយនូវការសម្រេចចិត្តទាំងអស់ដែលអ្នកនឹងធ្វើឬ? មនុស្សខ្លះដែលគាំទ្រលទ្ធិថាវាសនារបស់យើងបានត្រូវកំណត់រួចហើយ ពួកគេប្រកាន់ថាទ្រង់បានធ្វើដូច្នេះមែន។ ក៏ប៉ុន្តែ ការពិត គំនិតនេះបង្អាប់ដល់ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតនេះចង់និយាយថា ទ្រង់មិនអាចទប់សមត្ថភាពរបស់ទ្រង់ចំពោះការទតឃើញអនាគតនោះទេ។ ជាឧទាហរណ៍ បើអ្នកមានសម្លេងល្អអាចច្រៀងពីរោះដាច់គេ តើនេះបានន័យថាអ្នកត្រូវតែច្រៀងរាល់ថ្ងៃជានិច្ចគ្មានអាក់ឬ? គំនិតនេះគឺមិនសមហេតុសមផលទាល់តែសោះ! ស្រដៀងគ្នាដែរ ព្រះយេហូវ៉ាមានសមត្ថភាពដឹងទុកជាមុនអំពីអនាគត ប៉ុន្តែ នេះមិនបានន័យថាទ្រង់ប្រើសមត្ថភាពនេះជានិច្ចទេ។ បើទ្រង់ធ្វើដូច្នេះ នេះអាចបំពានទៅលើចិត្តសេរីរបស់យើង ដែលជាអំណោយទានប្រសើរថ្លៃថ្លាពីព្រះយេហូវ៉ា ដែលទ្រង់នឹងមិនដកហូតយកមកវិញទេ។—ចោទិយកថា ៣០:១៩, ២០
២២ ម្យ៉ាងទៀត គំនិតថាវាសនារបស់យើងត្រូវកំណត់រួចហើយបានន័យថា ព្រះយេហូវ៉ាប្រើប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ដោយគ្មានមេត្ដា ដោយគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ការអាណិតអាសូរ និងការសន្ដោសប្រណី។ ប៉ុន្តែ នេះគឺខុសទាំងស្រុង! ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថាព្រះយេហូវ៉ា«មានព្រះហឫទ័យប្រកបដោយប្រាជ្ញា»។ (យ៉ូប ៩:៤, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ព្រះគម្ពីរច្រើនតែប្រើពាក្យនេះសំដៅទៅលើលក្ខណៈដែលបង្កប់យ៉ាងជ្រៅក្នុងខ្លួន រួមមានទាំងអ្វីដែលជំរុញចិត្តនិងអារម្មណ៍របស់យើងដូចជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាដើម។ ដូច្នេះ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺដូចជាគុណសម្បត្ដិឯទៀតរបស់ទ្រង់ដែលត្រូវកាន់កាប់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។—យ៉ូហានទី១ ៤:៨
២៣. ភាពខ្ពង់ខ្ពស់នៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាគួរជំរុញចិត្តយើងឲ្យធ្វើអ្វី?
២៣ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាគួរឲ្យទុកចិត្តទាំងស្រុង។ ប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់គឺខ្ពស់ជាងប្រាជ្ញារបស់យើងឆ្ងាយដល់ម្ល៉េះដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជំរុញយើងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ថា៖«ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង»។ (សុភាសិត ៣:៥, ៦) សូមយើងពិនិត្យមើលឲ្យបានដិតដល់នូវប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីចូលទៅជិតជាងនឹងព្រះរបស់យើងដែលមានគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញា។
-
-
ប្រាជ្ញាក្នុង«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»ចូរចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា
-
-
ជំពូកទី១៨
ប្រាជ្ញាក្នុង«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»
១, ២. តើព្រះយេហូវ៉ាបានសរសេរសំបុត្រអ្វីឲ្យយើង? ហើយហេតុអ្វី?
តើអ្នកនៅចាំពេលអ្នកបានទទួលសំបុត្រពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលរស់នៅឆ្ងាយទេ? កម្រមានអ្វីដែលនាំឲ្យរីករាយដូចការទទួលសំបុត្រមួយពីមនុស្សសំណព្វរបស់យើងដែលគេសរសេរស្មោះពីចិត្តនោះ។ យើងសប្បាយអានអំពីសុខទុក្ខ បទពិសោធន៍ និងគម្រោងរបស់គាត់។ ការប្រស្រ័យទាក់ទងគ្នាបែបនេះនាំឲ្យយើងជិតស្និទ្ធនឹងអ្នកដែលជាទីស្រឡាញ់ ទោះបីរូបគេនៅឆ្ងាយពីយើងក៏ដោយ។
២ ដូច្នេះ តើមានអ្វីដែលអាចនាំឲ្យយើងមានចិត្តរីករាយដូចការទទួលសារមួយជាលាយលក្ខណ៍អក្សរពីព្រះជាទីស្រឡាញ់របស់យើងនោះឬទេ? នេះគឺប្រៀបដូចជាព្រះយេហូវ៉ាបានសរសេរសំបុត្រមួយឲ្យយើង។ សំបុត្រនោះគឺព្រះគម្ពីរ ដែលជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់យើងថាទ្រង់ជាអ្នកណា ទ្រង់បានសម្រេចអ្វីខ្លះ ទ្រង់មានគោលបំណងអ្វី និងក៏ប្រាប់យើងនូវពត៌មានច្រើនថែមទៀត។ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដល់យើង ពីព្រោះទ្រង់ចង់ឲ្យយើងចូលទៅជិតទ្រង់។ ព្រះរបស់យើងដែលមានគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញាបានជ្រើសរើសវិធីល្អបំផុតដើម្បីប្រស្រ័យទាក់ទងនឹងយើង។ របៀបសរសេរនិងសាច់រឿងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរគឺប្រកបដោយប្រាជ្ញាដែលគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ។
ហេតុអ្វីត្រូវសរសេរបន្ទូលរបស់ទ្រង់?
៣. តើព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានក្រិត្យវិន័យដល់ម៉ូសេតាមវិធីណា?
៣ មនុស្សខ្លះប្រហែលជាឆ្ងល់ថា៖ ‹ហេតុអ្វីព្រះយេហូវ៉ាមិនបានទាក់ទងមនុស្សជាតិតាមវិធីអស្ចារ្យជាង? ឧទាហរណ៍ដូចជាមានបន្ទូលពីស្ថានសួគ៌មកជាដើម។ ការពិត មានពេលខ្លះព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលពីស្ថានសួគ៌មែន តាមរយៈទេវតាដែលជាតំណាងរបស់ទ្រង់។ ឧទាហរណ៍ ទ្រង់បានធ្វើដូច្នេះ ពេលដែលប្រទានក្រិត្យវិន័យដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ (កាឡាទី ៣:១៩) ព្រះសូរសៀងពីស្ថានសួគ៌គួរឲ្យកោតស្ងើចដល់ម្ល៉េះ ដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានភិតភ័យញាប់ញ័រសុំកុំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលតាមវិធីនោះទៀត តែសូមមានបន្ទូលតាមរយៈម៉ូសេវិញ។ (និក្ខមនំ ២០:១៨-២០) ក្រិត្យវិន័យនោះ ដែលមានប្រមាណ៦០០ប្រការត្រូវបានប្រទានដល់ម៉ូសេដោយនិយាយផ្ទាល់មាត់។
៤. សូមពន្យល់នូវមូលហេតុដែលការប្រាប់ពីមាត់មួយទៅមាត់មួយមិនមែនជាវិធីគួរឲ្យទុកចិត្តសំរាប់ការបង្រៀនក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះពីតំណមួយទៅតំណមួយ។
៤ ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាវិញបើក្រិត្យវិន័យមិនបានកត់ទុកជាលាយលក្ខណ៍អក្សរក្រោយមកនោះ? តើម៉ូសេនឹងអាចចាំជាក់ច្បាស់នូវពាក្យនិមួយៗនៃក្រិត្យវិន័យដ៏ល្អិតល្អន់នេះ និងរៀបរាប់ប្រាប់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងមូលបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវឥតខ្ចោះបានឬទេ? ចុះចំពោះមនុស្សតំណក្រោយ? តើពួកគេត្រូវទុកចិត្តទៅលើអ្វីដែលនិយាយតពីមាត់មួយទៅមាត់មួយតែប៉ុណ្ណោះឬទេ? នោះមិនមែនជាវិធីគួរឲ្យទុកចិត្តសំរាប់ការបង្រៀនច្បាប់របស់ព្រះពីតំណមួយទៅតំណមួយទេ។ សូមគិតអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងបើអ្នកនិទានរឿងមួយប្រាប់ដល់មនុស្សមួយជួរយ៉ាងវែង ដោយប្រាប់បុគ្គលទីមួយ និងឲ្យប្រាប់តៗគ្នារហូតដល់បុគ្គលចុងក្រោយគេបង្អស់។ អ្វីដែលបុគ្គលចុងក្រោយបង្អស់បានឮទំនងជាខុសពីរឿងដើមហើយ។ តែពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះក្នុងក្រិត្យវិន័យមិនអាចត្រូវកែប្រែដូច្នេះបានទេ។
៥, ៦. តើព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជាម៉ូសេឲ្យធ្វើអ្វីនឹងបន្ទូលទ្រង់? ហេតុអ្វីការមានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាលាយលក្ខណ៍អក្សរគឺជាពរមួយ?
៥ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញប្រាជ្ញាដោយសម្រេចព្រះទ័យឲ្យមានគេសរសេរទុកពាក្យបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានបញ្ជាម៉ូសេថា៖‹ចូរកត់ពាក្យទាំងនេះចុះ! ដ្បិតយើងតាំងសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងនឹងអ្នក ហើយនឹងពួកអ៊ីស្រាអែលតាមន័យពាក្យទាំងនេះ›។ (និក្ខមនំ ៣៤:២៧) ដូច្នេះ ចាប់ផ្ដើមមានការសរសេរព្រះគម្ពីរ នៅឆ្នាំ១៥១៣មុនស.យ.។ ក្នុងរយៈពេល១.៦១០ឆ្នាំបន្តបន្ទាប់ ព្រះយេហូវ៉ាបាន‹មានបន្ទូលជាច្រើនដងច្រើនបែប› ដល់មនុស្សជាតិប្រមាណ៤០នាក់ដែលក្រោយមកបានសរសេរព្រះគម្ពីរ។ (ហេព្រើរ ១:១) ក្នុងចន្លោះពេលនោះដែរ ពួកស្មៀនបានផ្ចិតផ្ចង់ចម្លងឯកសារទាំងនេះឲ្យបានត្រឹមត្រូវដើម្បីរក្សាទុកបទគម្ពីរឲ្យបានយូរអង្វែងតទៅ។—អែសរ៉ា ៧:៦; ទំនុកដំកើង ៤៥:១
៦ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាបានប្រទានពរមកយើង ដោយទាក់ទងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ។ តើអ្នកធ្លាប់មានសំបុត្រមួយដែលអ្នកចូលចិត្តរហូតដល់ទុកអានម្ដងហើយម្ដងទៀតទេ? ប្រហែលជាសំបុត្រនោះបានសម្រាលទុក្ខអ្នកចំពេលដែលអ្នកត្រូវការ។ សំបុត្រដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យយើងគឺដូច្នេះដែរ។ ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ារៀបចំឲ្យបន្ទូលទ្រង់ត្រូវសរសេរជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ យើងអាចអានជារឿយៗនិងរំពឹងគិតអំពីបន្ទូលនោះ។ (ទំនុកដំកើង ១:២) យើងអាចទទួល«សេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត[ឬ«ការសម្រាលទុក្ខ», ព.ថ.] ដោយសារគម្ពីរ»នៅពេលណាដែលយើងត្រូវការ។—រ៉ូម ១៥:៤
ហេតុអ្វីអ្នកសរសេរជាមនុស្សជាតិ?
៧. ហេតុដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រើមនុស្សជាតិជាអ្នកសរសេរ តើនេះបង្ហាញឲ្យឃើញនូវប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានប្រាជ្ញា នោះទ្រង់បានប្រើមនុស្សជាតិជាអ្នកសរសេរព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ សូមគិតទៅមើល បើព្រះយេហូវ៉ាបានប្រើទេវតាជាអ្នកសរសេរវិញ តើព្រះគម្ពីរទាក់ទាញទឹកចិត្តរបស់យើងដូចគ្នាឬទេ? ពួកទេវតានៅស្ថានសួគ៌អាចពណ៌នាអំពីព្រះយេហូវ៉ាបានច្បាស់ ដោយសារពួកគេនៅស្ថានលើហើយអាចបញ្ជាក់ពីភក្ដីភាពរបស់ពួកគេចំពោះទ្រង់ ថែមទាំងរៀបរាប់អំពីសកម្មភាពរបស់មនុស្សជាតិដែលស្មោះភក្ដីនឹងព្រះ។ ប៉ុន្តែ តើយើងពិតជាអាចយល់នូវទស្សនៈរបស់បុគ្គលវិញ្ញាណគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដែលមានចំណេះ បទពិសោធន៍ និងកម្លាំងច្រើនជាងយើងឆ្ងាយម្ល៉េះបានឬទេ?—ហេព្រើរ ២:៦, ៧
«គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង»
៨. តើអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យប្រើសតិបញ្ញារបស់ខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុដែរ)
៨ តាមរយៈមនុស្សជាតិដែលជាអ្នកសរសេរនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទាននូវអ្វីដែលចំនឹងសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង ពោលគឺ កំណត់ហេតុដែល«ព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង» តែក៏បានបង្ហាញធាតុពិតរបស់មនុស្សផងដែរ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦) តើទ្រង់សម្រេចនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? តាមមើលទៅ ក្នុងករណីជាច្រើនទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកសរសេរប្រើសតិបញ្ញារបស់ខ្លួនផ្ទាល់ ដើម្បីជ្រើសរើស«ពាក្យពីរោះ នឹងសេចក្ដីដែលបានតែងទុកយ៉ាងត្រឹមត្រូវ គឺជាពាក្យដ៏ពិតទាំងអស់»។ (សាស្ដា ១២:១០, ១១) ហេតុនេះហើយបានជាសៀវភៅទាំងប៉ុន្មានក្នុងព្រះគម្ពីរមានរបៀបសរសេរខុសៗគ្នា ដោយសំនេរនិមួយៗបង្ហើបឲ្យយល់នូវប្រវត្ដិនិងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់អ្នកសរសេរម្នាក់នោះ។a ប៉ុន្តែ«ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ . . . .ជំរុញចិត្តលោកទាំងនោះអោយថ្លែងព្រះបន្ទូល»។ (ពេត្រុសទី២ ១:២១, ខ.ស.) ដូច្នេះ លទ្ធផលដែលទទួលបានចុងក្រោយគឺពិតជា«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»មែន។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:១៣
៩, ១០. ហេតុអ្វីបានជាការប្រើមនុស្សជាតិជាអ្នកសរសេរនាំឲ្យព្រះគម្ពីរប្រកបដោយភាពកក់ក្ដៅនិងមានលក្ខណៈដែលទាក់ទាញទឹកចិត្តយើងជាទីបំផុត?
៩ ដោយសារមនុស្សត្រូវបានប្រើដើម្បីសរសេរព្រះគម្ពីរ នោះព្រះគម្ពីរប្រកបទៅដោយភាពកក់ក្ដៅ និងលក្ខណៈដែលទាក់ទាញទឹកចិត្តជាទីបំផុត។ អ្នកសរសេរគឺជាមនុស្សដែលមានអារម្មណ៍ដូចយើងដែរ។ ដោយសារពួកគេជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ពួកគេធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការល្បងលនិងការគាបសង្កត់ស្រដៀងនឹងយើងដែរ។ ក្នុងករណីខ្លះ វិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបណ្ដាលឲ្យពួកគេសរសេរអំពីអារម្មណ៍និងការលំបាកដែលខ្លួនគេផ្ទាល់បានពុះពារ។ (កូរិនថូសទី២ ១២:៧-១០) ដូច្នេះ ពួកគេបានសរសេរដោយប្រើសព្វនាមបុរិសៈបុរសទីមួយ។ គ្មានទេវតាមួយរូបណាអាចសរសេរបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍ដូចពួកគេបានឡើយ។
១០ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីដាវីឌដែលជាស្តេចនៃអ៊ីស្រាអែល។ ក្រោយដាវីឌបានធ្វើអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរខ្លះៗ ទ្រង់បានតែងទំនុកមួយអង្វរអស់ពីដួងចិត្តសុំព្រះអត់ឱនទោស។ ដាវីឌបានសរសេរថា៖«សូមសំអាតអំពើបាបរបស់ទូលបង្គំផង។ ដ្បិតទូលបង្គំទទួលស្គាល់អំពើរំលងរបស់ទូលបង្គំហើយ ឯអំពើបាបរបស់ទូលបង្គំ នោះក៏នៅចំពោះមុខទូលបង្គំជានិច្ច។ មើល! ទូលបង្គំបានកើតមកក្នុងសេចក្ដីទុច្ចរិត ហើយម្ដាយទូលបង្គំបានមានទំងន់ បង្កើតទូលបង្គំនៅក្នុងអំពើបាបដែរ។ សូមកុំចោលទូលបង្គំចេញពីចំពោះទ្រង់ ហើយកុំដកយកព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ចេញពីទូលបង្គំឡើយ។ ឯដង្វាយដែលគួរថ្វាយដល់ព្រះ នោះគឺជាវិញ្ញាណខ្ទេចខ្ទាំ ឱព្រះអង្គអើយ! ទ្រង់មិនមើលងាយចំពោះចិត្តខ្ទេចខ្ទាំ ហើយទន់ទាបឡើយ»។ (ទំនុកដំកើង ៥១:២, ៣, ៥, ១១, ១៧) នេះពិតជាធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ដូចស្តេចដាវីឌដែរ មែនទេ? មានតែមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចមានអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តដូច្នេះ មែនទេ?
ហេតុអ្វីព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅរៀបរាប់អំពីមនុស្ស?
១១. តើមានបទពិសោធន៍ពិតៗអ្វីខ្លះដែលត្រូវបានសរសេរក្នុងព្រះគម្ពីរ«សំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា»?
១១ មានអ្វីមួយទៀតដែលធ្វើឲ្យព្រះគម្ពីរមានលក្ខណៈដែលទាក់ទាញទឹកចិត្ត។ ព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅដែលច្រើនតែរៀបរាប់អំពីបុគ្គលដែលមានពិតៗ រួមមានមនុស្សដែលបំរើព្រះនិងមនុស្សដែលមិនបំរើទ្រង់ផងដែរ។ យើងអានអំពីបទពិសោធន៍ ការលំបាក និងអំណររបស់ពួកគេ។ យើងឃើញនូវលទ្ធផលនៃការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេ។ កំណត់ហេតុទាំងនេះត្រូវបានសរសេរទុក«សំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា»។ (រ៉ូម ១៥:៤) តាមរយៈបទពិសោធន៍ពិតៗទាំងនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនយើងតាមវិធីដែលមានឥទ្ធិពលមកលើចិត្តរបស់យើង។ សូមពិចារណាឧទាហរណ៍ខ្លះៗ។
១២. តើកំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរអំពីមនុស្សឥតស្មោះភក្ដីជួយយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ព្រះគម្ពីរប្រាប់អំពីមនុស្សឥតស្មោះភក្ដីនិងមនុស្សទុច្ចរិតទៀតផង ព្រមទាំងប្រាប់អំពីអ្វីដែលកើតឡើងដល់ពួកគេ។ ដោយអានកំណត់ហេតុអំពីការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្សផ្សេងៗ កំណត់ហេតុទាំងនេះជួយឲ្យយើងយល់ស្រួលជាង ថាតើអ្វីទៅជាលក្ខណៈមិនល្អ។ ឧទាហរណ៍ តើមួយណាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងជាង ច្បាប់មួយដែលហាមការក្បត់ ឬក៏គំរូរបស់យូដាសដែលបង្ហាញលក្ខណៈនេះឲ្យឃើញជាក់ស្តែងនៅពេលដែលគាត់ក្បត់ព្រះយេស៊ូ? (ម៉ាថាយ ២៦:១៤-១៦, ៤៦-៥០; ២៧:៣-១០) កំណត់ហេតុបែបនេះមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនជាងក្នុងការជំរុញចិត្តយើង ពីព្រោះវាជួយឲ្យយល់ឃើញនិងបដិសេធចោលលក្ខណៈគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម។
១៣. តើព្រះគម្ពីរជួយយើងឲ្យយល់អំពីលក្ខណៈដែលគាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះដោយដូចម្ដេច?
១៣ ព្រះគម្ពីរក៏រៀបរាប់អំពីមនុស្សស្មោះភក្ដីជាច្រើនដែលបំរើព្រះដែរ។ យើងក៏បានឃើញអំពីភក្ដីភាពរបស់ពួកគេដែរ។ យើងឃើញគំរូរបស់បុគ្គលដែលបង្ហាញពីលក្ខណៈដែលយើងត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានដើម្បីចូលទៅជិតព្រះ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីជំនឿ។ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់អត្ថន័យនៃជំនឿ និងចែងប្រាប់យើងអំពីភាពចាំបាច់នៃការមានជំនឿបើយើងចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ (ហេព្រើរ ១១:១, ៦) ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរក៏មានគំរូជាក់ស្តែងដែលបង្ហាញពីការអនុវត្តតាមជំនឿ។ សូមគិតអំពីជំនឿរបស់អ័ប្រាហាំនៅពេលដែលគាត់ជិតថ្វាយអ៊ីសាកជាដង្វាយ។ (លោកុប្បត្តិ ជំពូកទី២២; ហេព្រើរ ១១:១៧-១៩) តាមរយៈកំណត់ហេតុទាំងនេះ ពាក្យថា«ជំនឿ» មានអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅជាងនិងស្រួលយល់ជាង។ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាមានប្រាជ្ញាក្រៃលែង ពីព្រោះទ្រង់មិនគ្រាន់តែដាស់តឿនយើងឲ្យបណ្ដុះលក្ខណៈដែលគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ផ្ដល់គំរូរបស់បុគ្គលដែលបង្ហាញលក្ខណៈទាំងនោះផងដែរ!
១៤, ១៥. តើព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងអ្វីខ្លះអំពីស្ត្រីម្នាក់ដែលមកព្រះវិហារ? តើយើងរៀនអ្វីអំពីព្រះយេហូវ៉ាដោយមើលកំណត់ហេតុនេះ?
១៤ ជាញឹកញាប់ កំណត់ហេតុពិតដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សូមពិចារណានូវកំណត់ហេតុអំពីស្ត្រីម្នាក់ដែលព្រះយេស៊ូបានសង្កេតឃើញនៅឯព្រះវិហារ។ ព្រះយេស៊ូគង់នៅជិតហិប និងទតមើលពេលមនុស្សដាក់វិភាគទានរបស់ខ្លួន។ អ្នកមានជាច្រើននាក់បានមកដាក់«របស់ជាសំណល់ខ្លួន»។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានទតសម្លឹងមើលស្ត្រីមេម៉ាយខ្សត់ខ្សោយម្នាក់។ អំណោយទានរបស់គាត់គឺ«២ស្លឹង ដែលត្រូវជាកន្លះសេន»។b នោះគឺជាលុយទាំងអស់ដែលគាត់មាន។ ព្រះយេស៊ូមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាបេះបិទ ហើយទ្រង់កត់សម្គាល់ថា៖«ស្រីមេម៉ាយក្រនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកទាំងអស់ ដែលដាក់ក្នុងឃ្លាំង»។ យោងទៅតាមបន្ទូលនោះ ស្ត្រីមេម៉ាយនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកឯទៀតរួមគ្នា។—ម៉ាកុស ១២:៤១-៤៤; លូកា ២១:១-៤; យ៉ូហាន ៨:២៨
១៥ គួរឲ្យកត់សម្គាល់មែនដែលក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងប៉ុន្មានដែលមកព្រះវិហារនៅថ្ងៃនោះ គឺមានតែស្ត្រីមេម៉ាយនេះដែលត្រូវបានលើកយកមករៀបរាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរ មែនទេ? តាមរយៈគំរូនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនយើងថា ទ្រង់ជាព្រះមួយអង្គដែលចេះដឹងគុណ។ ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យទទួលអំណោយដែលយើងថ្វាយអស់អំពីចិត្ត មិនថាអំណោយនោះច្រើនឬតិចបើប្រៀបនឹងអ្វីអ្នកដទៃអាចថ្វាយ។ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាបានរកឃើញវិធីដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីបង្រៀនយើងនូវសេចក្ដីពិតនេះដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅ!
អ្វីដែលព្រះគម្ពីរមិនចែងប្រាប់
១៦, ១៧. ស្តីអំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាសម្រេចព្រះទ័យមិនដាក់ក្នុងព្រះគម្ពីរ តើប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់សឲ្យឃើញយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ ពេលអ្នកសរសេរសំបុត្រជូនមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នោះ អ្នកមិនអាចសរសេររៀបរាប់ឲ្យអស់បានទេ។ ដូច្នេះ អ្នកត្រូវជ្រើសរើសអ្វីដែលអ្នកសរសេរ។ ដូចគ្នាដែរ មានព្រឹត្ដិការណ៍ខ្លះៗនិងបុគ្គលខ្លះៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រេចព្រះទ័យយកមករៀបរាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការរៀបរាប់ទាំងនេះ ព្រះគម្ពីរមិនតែងតែប្រាប់ពត៌មានល្អិតល្អន់ទាំងអស់ទេ។ (យ៉ូហាន ២១:២៥) ជាឧទាហរណ៍ ពេលព្រះគម្ពីរចែងថាព្រះនឹងកាត់ទោសគេទៅតាមការជំនុំជំរះរបស់ទ្រង់ ពត៌មាននេះប្រហែលជាមិនឆ្លើយនូវសំនួរទាំងឡាយរបស់យើងទេ។ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏សឲ្យឃើញនៅពេលយើងគិតអំពីអ្វីដែលទ្រង់មិនបានជ្រើសរើសដាក់ក្នុងបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ តើនេះបង្ហាញប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ របៀបដែលព្រះគម្ពីរត្រូវបានសរសេរសឲ្យឃើញអ្វីក្នុងចិត្តគំនិតរបស់យើង។ ហេព្រើរ ៤:១២ ចែងថា៖«ព្រះបន្ទូល[ឬសារ]នៃព្រះនោះរស់នៅ ហើយពូកែផង ក៏មុតជាងដាវណាមានមុខ២ ទាំងធ្លុះចូលទៅ ទាល់តែកាត់ព្រលឹងនឹងវិញ្ញាណ . . . ទាំងពិចារណាអស់ទាំងគំនិតដែលចិត្តគិត ហើយដែលសំរេចដែរ»។ សារក្នុងព្រះគម្ពីរគឺចាក់ធ្លុះយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងចិត្ត និងសម្ដែងឲ្យឃើញនូវគំនិតហើយបំណងចិត្តពិតរបស់យើង។ អស់អ្នកដែលអានព្រះគម្ពីរដោយមានចិត្តចង់រិះគន់ ច្រើនតែជំពប់ដួលពេលអានកំណត់ហេតុដែលពួកគេគិតថាគ្មានពត៌មានគ្រប់គ្រាន់នោះ។ អ្នកទាំងនេះក៏ប្រហែលជាសង្ស័យថាព្រះយេហូវ៉ាមិនមែនជាព្រះប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ប្រាជ្ញា និងយុត្ដិធម៌ទេ។
១៨, ១៩. (ក) បើកំណត់ហេតុមួយក្នុងព្រះគម្ពីរនាំឲ្យមានសំនួរដែលយើងមិនអាចរកឃើញចម្លើយភ្លាមៗ ហេតុអ្វីមិនគួរធ្វើឲ្យយើងខ្វល់ចិត្តនោះ? (ខ) តើយើងត្រូវការអ្វីដើម្បីយល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ? តើនេះជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ពីប្រាជ្ញាដ៏សម្បើមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរដោយចិត្តស្មោះ យើងយល់អំពីព្រះយេហូវ៉ាដោយផ្អែកលើការពណ៌នាក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល។ ដូច្នេះ បើកំណត់ហេតុណាមួយនាំឲ្យមានសំនួរដែលយើងរកចម្លើយមិនឃើញភ្លាមៗ នោះមិនគួរធ្វើឲ្យយើងខ្វល់ចិត្តទេ។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលយើងកំពុងដេររ៉ូបមួយ ហើយយើងបានរៀបចំផ្ទាំងនិមួយៗរបស់រ៉ូបរួចហើយ ប្រហែលជាមានផ្ទាំងមួយដែលយើងរកមិនឃើញ ឬក៏មានផ្ទាំងមួយដែលយើងមិនដឹងថាត្រូវដេរយ៉ាងដូចម្ដេចទេ។ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាបានដេរផ្ទាំងផ្សេងៗរួចហើយល្មមឲ្យយល់ថារ៉ូបនោះនឹងមានរូបរាងយ៉ាងណា។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ពេលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរ យើងរៀនបន្ដិចម្ដងៗអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយចាប់ផ្ដើមស្គាល់ទ្រង់។ ទោះបើដើមដំបូងយើងមិនអាចយល់ទំនាក់ទំនងរវាងកំណត់ហេតុមួយនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះក៏ពិតមែន តែការសិក្សាព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងយ៉ាងច្រើនរួចទៅហើយអំពីព្រះយេហូវ៉ាដែលល្មមឲ្យយើងអាចយល់ថា ទ្រង់ជាព្រះមួយអង្គដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងយុត្ដិធម៌ជានិច្ច។
១៩ ដូច្នេះ ដើម្បីយល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ យើងត្រូវតែអានហើយសិក្សាដោយចិត្តស្មោះព្រមទាំងមានគំនិតមិនលំអៀង។ នេះជាភស្តុតាងដែលថាព្រះយេហូវ៉ាមានប្រាជ្ញាសម្បើមណាស់ មែនទេ? មនុស្សឆ្លៀវឆ្លាតគេអាចសរសេរសៀវភៅដែលមានតែ«ពួកអ្នកប្រាជ្ញ ហើយនឹងពួកឈ្លាសវៃ»អាចយល់បាន។ ប៉ុន្តែ ការនិពន្ធសៀវភៅមួយដែលមានតែបុគ្គលមានបំណងចិត្តត្រឹមត្រូវប៉ុណ្ណោះអាចយល់បាន នោះតម្រូវឲ្យមានប្រាជ្ញារបស់ព្រះ!—ម៉ាថាយ ១១:២៥
សៀវភៅមួយពោរពេញដោយ‹ប្រាជ្ញាដែលមានប្រយោជន៍›
២០. ហេតុអ្វីបានជាមានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលអាចប្រាប់យើងនូវគន្លងជីវិតល្អបំផុត? តើព្រះគម្ពីរមានអ្វីដែលអាចជួយយើង?
២០ ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ប្រាប់យើងនូវគន្លងជីវិតដ៏ល្អបំផុត។ ក្នុងនាមជាអ្នកបង្កើតយើង ទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ជាងយើងអំពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង។ ហើយសេចក្ដីត្រូវការចំបងរបស់មនុស្សជាតិ ដូចជាការចង់បានសេចក្ដីស្រឡាញ់ សុភមង្គល និងទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកឯទៀតជាដើម មិនបានផ្លាស់ប្ដូរទេ។ ព្រះគម្ពីរមាន«សេចក្ដី[ឬ«ប្រាជ្ញា», ព.ថ.]ដែលមានប្រយោជន៍» អាចជួយយើងមានជីវិតដែលមានន័យ។ (សុភាសិត ២:៧) ផ្នែកនិមួយៗនៃប្រកាសនវត្ថុនេះដែលជាជំនួយសំរាប់សិក្សា មានមួយជំពូកបង្ហាញយើងពីរបៀបអាចអនុវត្តតាមប្រាជ្ញាក្នុងព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែ សូមយើងមើលនូវឧទាហរណ៍មួយ។
២១-២៣. តើឱវាទអ្វីប្រកបដោយប្រាជ្ញាដែលអាចជួយយើងចៀសវាងពីការចងគំនុំគុំកួន?
២១ តើអ្នកធ្លាប់កត់សម្គាល់ថាមនុស្សដែលចេះតែចងគំនុំគុំកួនច្រើនតែធ្វើទុក្ខខ្លួនឯងឬទេ? ក្នុងជីវិតយើង ការគុំកួនគឺដូចជាការស្ពាយបន្ទុកមួយដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែង។ ពេលយើងចិញ្ចឹមទុកគំនុំក្នុងចិត្ត វានឹងធ្វើឲ្យយើងទៅជាមោហ៍បាំង បាត់បង់នូវចិត្តស្ងប់រំងាប់ ហើយក៏បន្ថយអំណររបស់យើងដែរ។ ការសិក្សារបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនាំឲ្យគេសន្និដ្ឋានថា ការគុំកួនអាចបង្កើនលទ្ធភាពកើតមានជំងឺបេះដូងឬជំងឺរ៉ាំរ៉ៃជាច្រើនឯទៀត។ យូរមុនអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានស្រាវជ្រាវឃើញ ព្រះគម្ពីរបានចែងដោយប្រាជ្ញាថា៖«ចូរឈប់ពីសេចក្ដីកំហឹង ហើយបោះបង់សេចក្ដីឃោរឃៅចោលចេញ»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:៨) ប៉ុន្តែ តើយើងអាចធ្វើដូច្នេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
២២ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជូនឱវាទប្រកបដោយប្រាជ្ញាដូចតទៅនេះថា៖«សតិបញ្ញា[«ការយល់ធ្លុះ», ព.ថ.]របស់មនុស្សនឹងនាំឲ្យយឺតនឹងខឹង អ្នកនោះក៏តែងមានចិត្តអរ ដោយមិនប្រកាន់ទោសវិញ»។ (សុភាសិត ១៩:១១) ការចេះយល់ធ្លុះបានន័យថា មានសមត្ថភាពយល់ជ្រាលជ្រៅ។ ការយល់ធ្លុះបណ្ដាលឲ្យមានគំនិតឆ្លុះយល់ ដ្បិតការយល់ធ្លុះអាចជួយយើងយល់ពីមូលហេតុដែលមនុស្សម្នាក់បាននិយាយឬប្រព្រឹត្តអ្វីមួយ។ ការព្យាយាមយល់នូវបំណង អារម្មណ៍ និងកាលៈទេសៈពិតរបស់អ្នកនោះ ប្រហែលជានឹងជួយយើងបំបាត់ចោលនូវគំនិតនិងអារម្មណ៍មិនល្អអំពីគាត់។
២៣ ព្រះគម្ពីរក៏មានឱវាទថែមទៀតថា៖«ទ្រាំទ្រគ្នា ទាំងអត់ទោសទៅវិញទៅមក»។ (កូល៉ុស ៣:១៣) ពាក្យថា«ទ្រាំទ្រគ្នា» បានន័យថាត្រូវអត់ធ្មត់នឹងអ្នកឯទៀត ដោយទ្រាំនឹងលក្ខណៈដែលធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្ត។ ការចេះទ្រាំបែបនេះអាចជួយយើងចៀសវាងពីការចងគំនុំដោយសាររឿងតូចតាច។ «អត់ទោស»មានន័យថាបោះបង់ចោលគំនុំ។ ព្រះដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញារបស់យើង ជ្រាបថាយើងត្រូវតែអត់ទោសអ្នកឯទៀតពេលមានមូលហេតុត្រឹមត្រូវ។ នេះមិនគ្រាន់តែសំរាប់ប្រយោជន៍ពួកគេ តែសំរាប់ចិត្តស្ងប់របស់យើងដែរ។ (លូកា ១៧:៣, ៤) ក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះប្រកបដោយប្រាជ្ញាក្រៃលែង!
២៤. តើនឹងទទួលបានលទ្ធផលអ្វីពេលកែប្រែជីវិតរបស់យើងសមស្របទៅតាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះ?
២៤ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំមហិមាដែលកំណត់ពុំបានរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានជំរុញព្រះទ័យទ្រង់ឲ្យចង់ប្រស្រ័យទាក់ទងនឹងយើង។ ទ្រង់បានរើសវិធីល្អបំផុត គឺសំបុត្រមួយដែលមនុស្សសរសេរក្រោមការដឹកនាំដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ជាលទ្ធផល នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមានប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ប្រាជ្ញានោះ«សុទ្ធតែពិតប្រាកដ[«គួរឲ្យទុកចិត្តបាន», ព.ថ.]»។ (ទំនុកដំកើង ៩៣:៥) ពេលយើងកែប្រែជីវិតរបស់យើងសមស្របទៅតាមប្រាជ្ញានេះ ហើយប្រាប់អ្នកឯទៀត នោះជាលទ្ធផលយើងនឹងចូលទៅជិតព្រះដែលមានគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញា។ ក្នុងជំពូកបន្ទាប់យើងនឹងពិគ្រោះលក្ខណៈមួយទៀតនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលអាចមើលធ្លុះពេលអនាគត ពោលគឺសមត្ថភាពទាយអំពីអនាគតនិងការសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់។
a ជាឧទាហរណ៍ ដាវីឌដែលជាអ្នកគង្វាលធ្លាប់ប្រើឧទាហរណ៍ពីជីវភាពអ្នកគង្វាល។ (ទំនុកទី២៣) ម៉ាថាយធ្លាប់ជាអ្នកយកពន្ធ គាត់បានប្រាប់ពីចំនួនផ្សេងៗនិងតម្លៃប្រាក់។ (ម៉ាថាយ ១៧:២៧; ២៦:១៥; ២៧:៣) លូកា ជាគ្រូពេទ្យ គាត់ប្រើសំដីដែលបញ្ជាក់បទពិសោធន៍របស់គាត់ខាងពេទ្យ។—លូកា ៤:៣៨; ១៤:២; ១៦:២០
b កាក់នោះហៅថាឡិបថុន ដែលជាកាក់មានតម្លៃតិចបំផុតរបស់សាសន៍យូដានៅសម័យនោះ។ ពីរឡិបថុន គឺស្មើនឹង១/៦៤ នៃប្រាក់ឈ្នួលសំរាប់មួយថ្ងៃ។ កាក់ពីរនេះមានតម្លៃតិចដល់ម្ល៉េះដែលវាមិនល្មមទិញចាបមួយក្បាល ដែលជាចាបថោកបំផុតសំរាប់ជនក្រីក្រទិញមកបរិភោគនោះ។
-
-
«ប្រាជ្ញានៃព្រះនៅក្នុងសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងមួយដ៏ពិសិដ្ឋ»ចូរចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា
-
-
ជំពូកទី១៩
«ប្រាជ្ញានៃព្រះនៅក្នុងសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងមួយដ៏ពិសិដ្ឋ»
១, ២. តើយើងគួរចាប់អារម្មណ៍ទៅលើ«សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ»អ្វី? ហើយហេតុអ្វី?
រឿងអាថ៌កំបាំង! ដោយព្រោះរឿងអាថ៌កំបាំងធ្វើឲ្យមនុស្សចង់ដឹងចង់ឃើញ ទាក់ទាញអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង និងមានចម្ងល់ នោះមនុស្សពិបាកលាក់ណាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ការដែលលាក់បំបាំងន័យសេចក្ដី នោះជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ»។ (សុភាសិត ២៥:២) ពិតណាស់ ក្នុងនាមជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតនិងជាអ្នកបង្កើត គឺជាការត្រឹមត្រូវណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាទុករឿងខ្លះជាអាថ៌កំបាំងមិនឲ្យមនុស្សជាតិដឹងទាល់តែមកដល់ពេលកំណត់របស់ទ្រង់ ទើបទ្រង់សម្ដែងឲ្យយល់។
២ ប៉ុន្តែ មានអាថ៌កំបាំងមួយគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ចង់ដឹងចង់ឮណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងឲ្យយល់ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ អាថ៌កំបាំងនេះហៅថា៖«សេចក្ដីអាថ៌កំបាំង[«ដ៏ពិសិដ្ឋ», ព.ថ.]នៃព្រះហឫទ័យ[ព្រះ]»។ (អេភេសូរ ១:៩) ការរៀនអំពីអាថ៌កំបាំងនេះមិនគ្រាន់តែបំពេញសេចក្ដីចង់ដឹងចង់ឮរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ។ ចំណេះអំពីអាថ៌កំបាំងនេះអាចនាំទៅដល់សេចក្ដីសង្គ្រោះ ថែមទាំងអាចហុចឱកាសឲ្យយល់ខ្លះៗអំពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលវាស់ស្ទង់ពុំបាន។
ត្រូវបានសម្ដែងឲ្យយល់ជាបណ្ដើរៗ
៣, ៤. តើទំនាយនៅលោកុប្បត្តិ ៣:១៥ធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដូចម្ដេច? ក្នុងទំនាយនេះ តើអ្វីទៅដែលជារឿងសម្ងាត់ឬក៏‹អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ›?
៣ គោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺឲ្យមានផែនដីមនោរម្យពេញទៅដោយមនុស្សគ្រប់ល័ក្ខណ៍ តែនៅពេលអ័ដាមនិងអេវ៉ាធ្វើបាបនោះ មើលទៅប្រហែលដូចជាគោលបំណងរបស់ទ្រង់ត្រូវបានគេរាំងស្កាត់ហើយ។ ប៉ុន្តែភ្លាមៗនោះ ព្រះបានរៀបចំដំណោះស្រាយសំរាប់បញ្ហានេះ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖‹យើងនឹងធ្វើឲ្យឯង[ពស់]ហើយនឹងស្ត្រី គឺទាំងពូជឯងនឹងពូជនាងមានសេចក្ដីខ្មាំងនឹងគ្នា ពូជនាងនឹងកិនក្បាលឯង ហើយឯងនឹងចឹកកែងជើងគេ›។—លោកុប្បត្តិ ៣:១៥
៤ ពាក្យបន្ទូលនេះជាពាក្យសម្ងាត់ពិបាកយល់ណាស់។ តើស្ត្រីនេះជាអ្នកណា? តើពស់ជាអ្នកណា? តើ«ពូជ»ដែលនឹងកិនក្បាលពស់ជាអ្នកណា? អ័ដាមនិងអេវ៉ាមិនអាចដឹងទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ កូនចៅណាដែលស្មោះភក្ដីរបស់គូប្ដីប្រពន្ធមិនស្មោះភក្ដីនេះ បានមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដោយសារពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះ។ សេចក្ដីសុចរិតនឹងឈ្នះជាមិនខាន។ គោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងបានសម្រេច។ ប៉ុន្តែ តើនឹងសម្រេចយ៉ាងដូចម្ដេច? គឺចម្លើយចំពោះសំនួរនេះឯងដែលជារឿងសម្ងាត់! ព្រះគម្ពីរហៅរឿងសម្ងាត់នោះថា៖«ប្រាជ្ញានៃព្រះនៅក្នុងសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងមួយដ៏ពិសិដ្ឋវិញ គឺជាប្រាជ្ញាលាក់កំបាំង»។—កូរិនថូសទី១ ២:៧, ព.ថ.
៥. សូមប្រាប់ឧទាហរណ៍អំពីមូលហេតុដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងឲ្យយល់អាថ៌កំបាំងរបស់ទ្រង់ជាបណ្ដើរៗ។
៥ ក្រោយមក ក្នុងនាមជា‹ព្រះដែលសំដែងឲ្យយល់សេចក្ដីអាថ៌កំបាំង› ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ចេញឲ្យយើងដឹងសេចក្ដីល្អិតល្អន់សំខាន់ៗដែលទាក់ទងនឹងបែបបទនៃអាថ៌កំបាំងនេះ។ (ដានីយ៉ែល ២:២៨) ប៉ុន្តែ ទ្រង់សម្ដែងឲ្យដឹងបន្ដិចម្ដងៗជាបណ្ដើរៗ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីរបៀបឪពុកដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់តបឆ្លើយនៅពេលកូនប្រុសតូចរបស់គាត់សួរថា៖«ពុកអើយ! តើខ្ញុំកើតមកពីណា?»។ ឪពុកដែលមានប្រាជ្ញានឹងពន្យល់តែពត៌មានដែលកូនតូចរបស់គាត់អាចយល់បាន។ កាលកូនធំទៅៗ ឪពុកប្រាប់ថែមទៀត។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ព្រះយេហូវ៉ាសម្ដែងឲ្យយល់ព្រះហឫទ័យនិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់នៅពេលដែលទ្រង់ពិចារណាឃើញថា រាស្ត្ររបស់ទ្រង់មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់អាចយល់បាន។—សុភាសិត ៤:១៨; ដានីយ៉ែល ១២:៤
៦. (ក) តើកិច្ចព្រមព្រៀងឬកិច្ចសន្យាត្រូវធ្វើឡើងក្នុងបំណងអ្វី? (ខ) ហេតុអ្វីគួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដើមធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយមនុស្ស?
៦ តើព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងឲ្យយល់អាថ៌កំបាំងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? ទ្រង់ប្រើកិច្ចព្រមព្រៀងឬកិច្ចសន្យាមួយចំនួនដើម្បីសម្ដែងឲ្យយល់បានច្រើន។ ពីមុនអ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ចុះកិច្ចសន្យាដើម្បីទិញផ្ទះ ខ្ចីលុយគេ ឬឲ្យអ្នកដទៃខ្ចីលុយក៏មិនដឹង។ កិច្ចសន្យាទាំងនេះធានាថាភាគីទាំងពីរនឹងគោរពល័ក្ខខ័ណ្ឌក្នុងកិច្ចសន្យា។ ប៉ុន្តែ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាចាំបាច់ធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងឬកិច្ចសន្យាជាផ្លូវការជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ? ពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូល នោះច្បាស់ជាគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធានាឲ្យទ្រង់គោរពតាមពាក្យសន្យាហើយ មែនទេ? គឺគ្រប់គ្រាន់ពិតមែន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ជាច្រើនគ្រាព្រះនៅតែបានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដោយធ្វើកិច្ចសន្យាដែលមានសុពលភាពតាមផ្លូវច្បាប់ ដើម្បីបញ្ជាក់បន្ថែមថាទ្រង់នឹងគោរពពាក្យសន្យា។ កិច្ចសន្យាទាំងនេះដែលមិនអាចទៅជាមោឃៈនោះ ធ្វើឲ្យយើងដែលជាមនុស្សជាតិឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍មានទីសំអាងរឹងមាំថែមទៀតសំរាប់ការជឿជាក់ទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។—ហេព្រើរ ៦:១៦-១៨
កិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយអ័ប្រាហាំ
៧, ៨. (ក) តើអ្វីជាកិច្ចព្រមព្រៀងដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើជាមួយអ័ប្រាហាំ? តើកិច្ចព្រមព្រៀងនេះបញ្ចាំងពន្លឺទៅលើសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជាក់ឲ្យដឹងជាបណ្ដើរៗនូវវង្សត្រកូលរបស់ពូជសន្យាដោយដូចម្ដេច?
៧ ជាង២.០០០ឆ្នាំក្រោយមនុស្សជាតិត្រូវបណ្ដេញចេញពីសួនមនោរម្យ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលទៅកាន់អ័ប្រាហាំ អ្នកបំរើស្មោះភក្ដីរបស់ទ្រង់ថា៖‹យើងនឹងឲ្យពរដល់អ្នក ហើយនឹងចំរើនពូជអ្នកឲ្យមានគ្នាសន្ធឹកដូចផ្កាយនៅលើមេឃ . . . គ្រប់ទាំងសាសន៍នៅផែនដីនឹងបានពរដោយសារពូជអ្នក ពីព្រោះអ្នកបានស្ដាប់តាមពាក្យយើង›។ (លោកុប្បត្តិ ២២:១៧, ១៨) នេះមិនមែនជាសេចក្ដីសន្យាធម្មតាទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យសេចក្ដីសន្យានេះមានលំនាំជាកិច្ចព្រមព្រៀងតាមផ្លូវច្បាប់ និងបានធានាកិច្ចព្រមព្រៀងនេះដោយសម្បថរបស់ទ្រង់ដែលពុំអាចបំពានបានឡើយ។ (លោកុប្បត្តិ ១៧:១, ២; ហេព្រើរ ៦:១៣-១៥) ពិតជាអស្ចារ្យណាស់! ព្រះអម្ចាស់មហាក្សត្រចង់ចុះកិច្ចសន្យាប្រទានពរមកលើមនុស្សជាតិ!
‹យើងនឹងឲ្យពរដល់អ្នក ហើយនឹងចំរើនពូជអ្នកឲ្យមានគ្នាសន្ធឹកដូចផ្កាយនៅលើមេឃ›
៨ កិច្ចព្រមព្រៀងអ័ប្រាហាំបានសម្ដែងឲ្យដឹងថា ពូជសន្យានឹងប្រសូតមកជាមនុស្សជាតិ ដ្បិតពូជនោះត្រូវជាកូនចៅអ័ប្រាហាំ។ ប៉ុន្តែ តើពូជសន្យានោះនឹងជាអ្នកណា? ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងឲ្យដឹងថា ក្នុងចំណោមកូនប្រុសៗរបស់អ័ប្រាហាំ អ៊ីសាកនឹងទៅជាបុព្វបុរសរបស់ពូជសន្យា។ ហើយក្នុងចំណោមកូនប្រុសពីរនាក់របស់អ៊ីសាក គឺយ៉ាកុបត្រូវព្រះជ្រើសរើស។ (លោកុប្បត្តិ ២១:១២; ២៨:១៣, ១៤) ក្រោយមក ពីចំណោមកូនប្រុស១២នាក់របស់យ៉ាកុប យ៉ាកុបបានទាយអំពីកូនម្នាក់ថា៖«ដំបងរាជ្យនឹងមិនឃ្លាតចេញពីយូដាឡើយ ហើយដំបងរបស់អ្នកចេញបញ្ជានឹងមិនចេញពីកណ្ដាលព្រះជង្ឃទ្រង់ដែរ ដរាបដល់ស៊ីឡូ[«ជារបស់ផងទ្រង់»]មកដល់ ហើយបណ្ដាជនទាំងឡាយនឹងស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់»។ (លោកុប្បត្តិ ៤៩:១០, ព.ថ.) ទំនាយនេះសម្ដែងឲ្យដឹងថាពូជសន្យានឹងធ្វើជាស្តេចពីវង្សត្រកូលយូដា!
កិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយសាសន៍អ៊ីស្រាអែល
៩, ១០. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងអ្វីនឹងសាសន៍អ៊ីស្រាអែល? តើក្រិត្យវិន័យនោះបានការពារពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើក្រិត្យវិន័យបានបង្ហាញថាមនុស្សត្រូវការតម្លៃលោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ នៅឆ្នាំ១៥១៣មុនស.យ. ព្រះយេហូវ៉ារៀបចំអ្វីមួយដែលបើកផ្លូវឲ្យមានការសម្ដែងឲ្យយល់ថែមទៀតអំពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ។ ទ្រង់ធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងមួយជាមួយនឹងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដែលត្រូវជាកូនចៅរបស់អ័ប្រាហាំ។ ទោះជាកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេបានទៅជាមោឃៈនៅឥឡូវនេះក៏ដោយ តែនោះជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់នៃគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះការប្រសូតពូជសន្យា។ តើយ៉ាងដូចម្ដេច? សូមពិចារណាមូលហេតុបីយ៉ាង។ ទីមួយ ក្រិត្យវិន័យនោះដូចជាជញ្ជាំងការពារនៅព័ទ្ធជុំវិញសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ (អេភេសូរ ២:១៤) ច្បាប់ដ៏សុចរិតទាំងប៉ុន្មានដែលមានក្នុងនោះ គឺដូចជារបាំងមួយនៅកណ្ដាលសាសន៍យូដានិងសាសន៍ដទៃ។ ហេតុនេះ ក្រិត្យវិន័យបានជួយរក្សាត្រកូលរបស់ពូជសន្យា។ ដូច្នេះ នៅពេលកំណត់របស់ព្រះមកដល់ឲ្យព្រះមេស្ស៊ីកើតក្នុងកុលសម្ព័ន្ធយូដា នោះនៅតែមានសាសន៍អ៊ីស្រាអែលដដែលដោយសារការការពារនេះ។
១០ ទីពីរ ក្រិត្យវិន័យនោះបង្ហាញជាក់ច្បាស់ថាមនុស្សត្រូវការតម្លៃលោះ។ ដោយសារក្រិត្យវិន័យនោះគឺគ្រប់ល័ក្ខណ៍ នេះបង្ហាញឲ្យឃើញថាមនុស្សមានបាបខ្វះសមត្ថភាពកាន់តាមយ៉ាងពេញលេញ។ ដូច្នេះក្រិត្យវិន័យនេះបាន«បង្ហាញអំពើទុច្ចរិតរបស់មនុស្ស . . . រហូតទាល់តែពូជពង្ស ដែលត្រូវទទួលមត៌កតាមព្រះបន្ទូលសន្យា យាងមកដល់»។ (កាឡាទី ៣:១៩, ខ.ស.) តាមរយៈការថ្វាយសត្វជាដង្វាយ ក្រិត្យវិន័យបានផ្ដល់វិធីជាបណ្ដោះអាសន្នសំរាប់ការដោះបាប។ ប៉ុន្តែ ដោយព្រោះ«ឈាមគោឈ្មោល នឹងពពែឈ្មោល នោះពុំអាចនឹងដោះបាបបានឡើយ»ដូចប៉ុលបានសរសេរនោះ ដង្វាយទាំងនេះតំណាងយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ (ហេព្រើរ ១០:១-៤) ដូច្នេះ សំរាប់ជនជាតិយូដាស្មោះភក្ដី កិច្ចព្រមព្រៀងនេះបំរើជា«អ្នកដឹកនាំ . . . ទៅដល់ព្រះគ្រីស្ទ»។—កាឡាទី ៣:២៤
១១. តើអ្វីជាឯកសិទ្ធិដ៏រុងរឿងដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលមានលទ្ធភាពទទួលតាមរយៈកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យ? តែតើសាសន៍ទាំងមូលបែរជាបាត់បង់លទ្ធភាពទទួលឯកសិទ្ធិនោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១១ ទីបី កិច្ចព្រមព្រៀងនេះផ្ដល់លទ្ធភាពឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទទួលឯកសិទ្ធិមួយដ៏រុងរឿង។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលថា បើសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅស្មោះត្រង់ចំពោះកិច្ចព្រមព្រៀង ពួកគេនឹងធ្វើជា«នគរ . . . ដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ ហើយជាសាសន៍បរិសុទ្ធ»។ (និក្ខមនំ ១៩:៥, ៦) គឺជាការពិតមែនដែលនៅទីបំផុត សមាជិកដំបូងនៃព្រះរាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌ដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ គឺជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលខាងសាច់ឈាម។ ក៏ប៉ុន្តែ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលទូទៅបានបះបោរប្រឆាំងកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យ បានបដិសេធព្រះមេស្ស៊ីដែលជាពូជសន្យា ហើយបានបាត់បង់នូវលទ្ធភាពទទួលឯកសិទ្ធិដ៏រុងរឿងនោះ។ ដូច្នេះ តើសាសន៍ណានឹងបំពេញចំនួនសមាជិកនៃព្រះរាជាណាចក្រដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ? ហើយតើសាសន៍ដែលមានពរនេះនឹងមានទំនាក់ទំនងអ្វីនឹងពូជសន្យា? សេចក្ដីល្អិតល្អន់ទាំងនេះអំពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋត្រូវសម្ដែងឲ្យយល់ក្រោយមកនៅពេលកំណត់របស់ព្រះ។
កិច្ចព្រមព្រៀងព្រះរាជាណាចក្រជាមួយដាវីឌ
១២. តើអ្វីជាកិច្ចព្រមព្រៀងដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើជាមួយនឹងដាវីឌ? តើនេះបញ្ចាំងពន្លឺបំភ្លឺឲ្យយល់នូវសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋរបស់ព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ នៅសតវត្សទី១១មុនស.យ. ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ចាំងពន្លឺថែមទៀតដើម្បីជួយឲ្យយល់នូវសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋនេះ នៅពេលទ្រង់ធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងមួយទៀត។ ទ្រង់បានសន្យាដល់ស្តេចដាវីឌដ៏ស្មោះត្រង់ថា៖‹យើងនឹងតាំងពូជពង្សអ្នក . . . ហើយយើងនឹងតាំងរាជ្យគាត់ឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង . . . យើងនឹងតាំងបល្ល័ង្កនៃរាជ្យគាត់ឲ្យនៅស្ថិតស្ថេរជាដរាបទៅ›។ (សាំយូអែលទី២ ៧:១២, ១៣; ទំនុកដំកើង ៨៩:៣) ឥឡូវពូជសន្យាត្រូវបញ្ជាក់ថាមកពីវង្សត្រកូលដាវីឌ។ ប៉ុន្តែ តើមនុស្សជាតិធម្មតាម្នាក់អាចគ្រប់គ្រង«ជាដរាប»បានទេ? (ទំនុកដំកើង ៨៩:២០, ២៩, ៣៤-៣៦) ហើយតើស្តេចមួយអង្គដែលជាមនុស្សជាតិម្នាក់អាចសង្គ្រោះមនុស្សពីបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់បានឬទេ?
១៣, ១៤. (ក) យោងទៅតាមទំនុកដំកើង១១០ តើព្រះយេហូវ៉ាសន្យាអ្វីចំពោះស្តេចចាក់ប្រេងតាំងរបស់ទ្រង់? (ខ) តើមានការសម្ដែងឲ្យយល់អ្វីទៀតស្តីអំពីការយាងមកនៃពូជសន្យាតាមរយៈពួកព្យាការីរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
១៣ ក្រោមអានុភាពពីវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដាវីឌបានសរសេរថា៖‹ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានបន្ទូល ដល់ព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំថា៖ ចូរឲ្យអ្នកអង្គុយនៅខាងស្ដាំយើង ទាល់តែយើងដាក់ពួកខ្មាំងសត្រូវអ្នក ឲ្យធ្វើជាកំណល់កល់ជើងអ្នក។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានស្បថហើយ ថាអ្នកជាសង្ឃនៅអស់កល្បជានិច្ច តាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែក! ទ្រង់នឹងមិនប្រែព្រះហឫទ័យឡើយ›។ (ទំនុកដំកើង ១១០:១, ៤) ពាក្យបន្ទូលរបស់ដាវីឌសំដៅយ៉ាងចំៗទៅលើពូជសន្យា ឬថាព្រះមេស្ស៊ី។ (កិច្ចការ ២:៣៥, ៣៦) ស្តេចនេះនឹងគ្រប់គ្រងពីស្ថានសួគ៌នៅ«ខាងស្ដាំ»ព្រះយេហូវ៉ា មិនមែននៅយេរូសាឡិមទេ។ នេះបានន័យថា ទ្រង់មានអំណាចគ្រប់គ្រងលើផែនដីទាំងមូល មិនគ្រាន់តែលើទឹកដីអ៊ីស្រាអែលប៉ុណ្ណោះទេ។ (ទំនុកដំកើង ២:៦-៨) មានអ្វីមួយទៀតដែលត្រូវសម្ដែងឲ្យយល់ក្នុងខនេះ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលស្បថថា ព្រះមេស្ស៊ីនឹង‹ជាសង្ឃ . . . តាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែក!›។ ដូចលោកម៉ិលគីស្សាដែក ដែលបំរើជាស្តេចនិងជាសង្ឃនៅសម័យអ័ប្រាហាំ ពូជសន្យានឹងត្រូវតែងតាំងដោយព្រះតែម្ដង ឲ្យបំរើជាស្តេចនិងជាសង្ឃ!—លោកុប្បត្តិ ១៤:១៧-២០
១៤ ក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាប្រើពួកព្យាការីរបស់ទ្រង់ដើម្បីសម្ដែងឲ្យយល់អ្វីថែមទៀតអំពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋរបស់ទ្រង់។ ជាឧទាហរណ៍ អេសាយបានសម្ដែងឲ្យយល់ថាពូជសន្យានឹងត្រូវស្លាប់ទុកជាដង្វាយ។ (អេសាយ ៥៣:៣-១២) មីកាបានទាយអំពីទីកន្លែងដែលព្រះមេស្ស៊ីនឹងប្រសូតមក។ (មីកា ៥:១) ដានីយ៉ែលបានទាយយ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីពេលកំណត់ដែលពូជសន្យានឹងលេចមកថែមទាំងពេលដែលស្លាប់។—ដានីយ៉ែល ៩:២៤-២៧
អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋត្រូវបើកសម្ដែងហើយ!
១៥, ១៦. (ក) តើរាជបុត្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបាន«ចាប់កំណើតនឹងស្ត្រី»យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើព្រះយេស៊ូបានទទួលអ្វីពីមាតាបិតារបស់ទ្រង់ដែលជាមនុស្សជាតិ? តើទ្រង់បានយាងមកជាពូជសន្យានៅពេលណា?
១៥ របៀបទំនាយទាំងនេះនឹងសម្រេចជាអាថ៌កំបាំងមួយ ទាល់តែពូជសន្យាបានលេចមុខ។ កាឡាទី ៤:៤ ចែងថា៖«លុះវេលាកំណត់បានមកដល់ នោះព្រះទ្រង់បានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ឲ្យមកចាប់កំណើតនឹងស្ត្រី»។ នៅឆ្នាំ២មុនស.យ. ទេវតាមួយរូបបានប្រាប់ស្រីក្រមុំបរិសុទ្ធសាសន៍យូដាម្នាក់ឈ្មោះម៉ារាថា៖«មើល! នាងនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១ ដែលនាងត្រូវថ្វាយព្រះនាមថា‹យេស៊ូវ›។ បុត្រនោះនឹងបានជាធំឧត្តម ហើយគេនឹងហៅទ្រង់ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ ទ្រង់នឹងប្រទានរាជ្យនៃហ្លួងដាវីឌ ជាឰយុកោទ្រង់ថ្វាយទ្រង់សោយ។ . . . ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងយាងមកសណ្ឋិតលើនាង ហើយព្រះចេស្ដានៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត នឹងមកគ្របបាំងនាងដោយស្រមោល។ ហេតុដូច្នេះ បុត្របរិសុទ្ធដែលនឹងប្រសូតមកនោះ ត្រូវហៅថាជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ»។—លូកា ១:៣១, ៣២, ៣៥
១៦ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ទេរព្រះជន្មរបស់រាជបុត្រាទ្រង់ដាក់ក្នុងស្បូនម៉ារា ដើម្បីឲ្យរាជបុត្រាទ្រង់ប្រសូតចេញពីស្ត្រី។ ម៉ារាជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូមិនបានឆ្លងភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ពីម៉ារាទេ ដ្បិតទ្រង់ជា«ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ»។ ម្យ៉ាងទៀត ដោយសារមាតាបិតារបស់ព្រះយេស៊ូជាមនុស្សជាតិស្ថិតក្នុងវង្សត្រកូលដាវីឌ នោះព្រះយេស៊ូមានសិទ្ធិស្នងរាជ្យពីដាវីឌដោយសារជាប់សាច់ឈាមដាវីឌ និងក៏មានសិទ្ធិតាមច្បាប់ដែរ។ (កិច្ចការ ១៣:២២, ២៣) នៅពេលព្រះយេស៊ូទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ២៩ស.យ. ព្រះយេហូវ៉ាចាក់ប្រេងតាំងទ្រង់ដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនិងមានបន្ទូលថា៖‹នេះជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់យើង ជាទីពេញចិត្តយើងណាស់›។ (ម៉ាថាយ ៣:១៦, ១៧) នៅទីបំផុត ពូជសន្យាបានលេចខ្លួនហើយ! (កាឡាទី ៣:១៦) នោះជាពេលដែលត្រូវសម្ដែងឲ្យយល់ថែមទៀតអំពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ។—ធីម៉ូថេទី២ ១:១០
១៧. តើមានការបំភ្លឺអ្វីស្តីអំពីអត្ថន័យនៃលោកុប្បត្តិ ៣:១៥?
១៧ ក្នុងកំឡុងកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់អត្តសញ្ញាណនៃពស់នៅលោកុប្បត្តិ ៣:១៥ ថានោះជាសាតាំងនិងពូជរបស់វាគឺជាអ្នកកាន់តាមសាតាំង។ (ម៉ាថាយ ២៣:៣៣; យ៉ូហាន ៨:៤៤) ក្រោយមក មានការបើកសម្ដែងឲ្យដឹងថាពស់និងពូជវានឹងត្រូវបំផ្លាញចោលទាំងអស់ឲ្យសាបសូន្យ។ (វិវរណៈ ២០:១-៣, ១០, ១៥) ហើយអត្តសញ្ញាណស្ត្រីត្រូវបានបញ្ជាក់ជា«ក្រុងយេរូសាឡិមដែលនៅស្ថានលើ» ឬអង្គការស្ថានសួគ៌របស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលមានសមាសភាពជាបុគ្គលវិញ្ញាណដែលចុះចូលចំពោះទ្រង់ប្រៀបដូចជាភរិយា។a—កាឡាទី ៤:២៦; វិវរណៈ ១២:១-៦
កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី
១៨. តើ‹កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី›នេះធ្វើឡើងក្នុងបំណងអ្វី?
១៨ ប្រហែលជាមានការសម្ដែងឲ្យយល់ដ៏អស្ចារ្យបំផុតកើតឡើងនៅយប់មុនព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គត និងមានបន្ទូលប្រាប់សិស្សស្មោះភក្ដីរបស់ទ្រង់អំពី«សញ្ញាថ្មី»។ (លូកា ២២:២០) សញ្ញាថ្មីឬកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះក៏នឹងនាំមកនូវ«នគរ . . . ដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ» ដូចជាកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេពីមុន។ (និក្ខមនំ ១៩:៦; ពេត្រុសទី១ ២:៩) ក៏ប៉ុន្តែ កិច្ចព្រមព្រៀងនេះមិនបានរៀបចំសំរាប់សាសន៍មួយខាងសាច់ឈាមឡើយ តែជាសាសន៍មួយខាងវិញ្ញាណគឺ«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ» ដែលមានសមាសភាពសុទ្ធតែពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដ៏ស្មោះភក្ដីរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ (កាឡាទី ៦:១៦) ភាគីដែលមានចំណែកក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះនឹងចូលរួមជាមួយព្រះយេស៊ូក្នុងការប្រទានពរមកលើមនុស្សជាតិ!
១៩. (ក) ហេតុអ្វីបានជាកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីអាចបង្កើត«នគរ . . . ដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ»បាន? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងត្រូវហៅថា«ការបង្កើតថ្មី»? តើមានប៉ុន្មាននាក់នឹងបំរើជាមួយព្រះគ្រីស្ទនៅស្ថានសួគ៌?
១៩ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីបានជាកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីអាចបង្កើត«នគរ . . . ដែលសុទ្ធតែជាសង្ឃ»ដើម្បីប្រទានពរលើមនុស្សជាតិបាន? គឺដោយព្រោះកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីផ្ដល់លទ្ធភាពឲ្យបានការអត់ឱនទោសសំរាប់បាបរបស់សិស្សព្រះគ្រីស្ទតាមរយៈយញ្ញបូជារបស់ទ្រង់ ជាជាងផ្ដន្ទាទោសពួកគេជាអ្នកមានបាប។ (យេរេមា ៣១:៣១-៣៤) នៅពេលព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកពួកគេជាមនុស្សសុចរិតរួចទៅហើយ និងទ្រង់ទទួលពួកគេចូលក្នុងក្រុមគ្រួសារស្ថានសួគ៌របស់ទ្រង់ថែមទាំងចាក់ប្រេងតាំងពួកគេដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ (រ៉ូម ៨:១៥-១៧; កូរិនថូសទី២ ១:២១) យ៉ាងនេះ ពួកគេត្រូវ‹បង្កើតឡើងជាថ្មីឲ្យបានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏រស់បំរុងទុកនៅស្ថានសួគ៌›។ (ពេត្រុសទី១ ១:៣, ៤) ដោយព្រោះការទទួលតំណែងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បែបនេះជាអ្វីដែលថ្មីពុំធ្លាប់មានសំរាប់មនុស្សជាតិ នោះគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងដោយវិញ្ញាណត្រូវហៅថា«កើតជាថ្មី[ឬ«ការបង្កើតថ្មី», ព.ថ.]»។ (កូរិនថូសទី២ ៥:១៧) ព្រះគម្ពីរសម្ដែងឲ្យយល់ដឹងថា នៅទីបំផុត១៤៤.០០០នាក់នឹងចូលរួមគ្រប់គ្រងពីស្ថានសួគ៌មកលើមនុស្សជាតិដែលត្រូវបានប្រោសលោះ។—វិវរណៈ ៥:៩, ១០; ១៤:១-៤
២០. (ក) នៅឆ្នាំ៣៦ស.យ. តើមានការសម្ដែងឲ្យយល់យ៉ាងណាស្តីអំពីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ? (ខ) តើអ្នកណានឹងទទួលពរដែលត្រូវសន្យាចំពោះអ័ប្រាហាំ?
២០ អ្នកចាក់ប្រេងតាំងទាំងនេះទៅជា«ពូជរបស់លោកអ័ប្រាហាំ»ជាមួយព្រះយេស៊ូដែរ។b (កាឡាទី ៣:២៩) អ្នកដំបូងដែលត្រូវបានជ្រើសរើសគឺជាសាសន៍យូដាខាងសាច់ឈាម។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ៣៦ស.យ. លក្ខណៈមួយទៀតនៃសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋបានត្រូវសម្ដែងឲ្យយល់ គឺសាសន៍ដទៃក៏មានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌ដែរ។ (រ៉ូម ៩:៦-៨; ១១:២៥, ២៦; អេភេសូរ ៣:៥, ៦) តើមានតែគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងទេឬដែលទទួលពរដោយការសន្យាចំពោះអ័ប្រាហាំនោះ? អត់ទេ! ដ្បិតយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូផ្ដល់ផលប្រយោជន៍សំរាប់ពិភពលោកទាំងមូល។ (យ៉ូហានទី១ ២:២) ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងឲ្យយល់ដឹងថា«មនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំ»ដែលគ្មានកំណត់នឹងរួចរស់ជីវិតផុតទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះ។ (វិវរណៈ ៧:៩, ១៤) មនុស្សជាច្រើនថែមទៀតនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញដោយមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតក្នុងសួនមនោរម្យ!—លូកា ២៣:៤៣; យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩; វិវរណៈ ២០:១១-១៥; ២១:៣, ៤
ប្រាជ្ញារបស់ព្រះនិងសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ
២១, ២២. តើសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ?
២១ សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋនេះបង្ហាញយ៉ាងអស្ចារ្យនូវ«ប្រាជ្ញានៃព្រះដ៏មានជាច្រើនយ៉ាងណាស់»។ (អេភេសូរ ៣:៨-១០) ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញប្រាជ្ញាដែលគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែងណាស់ក្នុងការរៀបចំសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនេះ និងក្នុងការសម្ដែងឲ្យយល់បន្ដិចម្ដងៗ! ដោយសារទ្រង់មានប្រាជ្ញា ទ្រង់គិតដល់កំរិតសមត្ថភាពយល់ដឹងរបស់មនុស្សជាតិ និងអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបង្ហាញសន្ដានចិត្តពិតរបស់ពួកគេ។—ទំនុកដំកើង ១០៣:១៤
២២ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានបង្ហាញថាទ្រង់មានប្រាជ្ញាដែលប្រៀបផ្ទឹមពុំបានដោយសារទ្រង់ជ្រើសរើសព្រះយេស៊ូជាស្តេច។ រាជបុត្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ាគួរឲ្យទុកចិត្តជាងបុគ្គលណាផ្សេងទៀតក្នុងសកលលោក។ ដោយសារព្រះយេស៊ូធ្លាប់រស់ជាមនុស្សជាតិ ទ្រង់បានឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកច្រើនយ៉ាងណាស់។ ទ្រង់ជ្រាបយ៉ាងសព្វគ្រប់អំពីបញ្ហារបស់មនុស្សជាតិ។ (ហេព្រើរ ៥:៧-៩) ចុះអ្នកដែលគ្រប់គ្រងជាមួយព្រះយេស៊ូវិញ? រាប់សតវត្សកន្លងមកហើយ បុរសស្ត្រីពីគ្រប់សាសន៍ គ្រប់ភាសា និងគ្រប់មជ្ឈដ្ឋានបានត្រូវចាក់ប្រេងតាំង។ គ្មានបញ្ហាណាមួយដែលពួកគេមិនធ្លាប់ប្រឈមមុខហើយពុះពារជំនះនោះទេ។ (អេភេសូរ ៤:២២-២៤) នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចនិងសង្ឃទាំងនេះដែលមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា នោះជីវិតរស់នៅរបស់យើងនឹងជាទីរីករាយណាស់!
២៣. តើពួកគ្រីស្ទានមានឯកសិទ្ធិអ្វីដែលទាក់ទងនឹងសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
២៣ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖«សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដែលលាក់ទុក តាំងពីអស់កល្បរៀងរាល់តែដំណតមក . . . បានបើកសំដែងឲ្យពួកបរិសុទ្ធទ្រង់ស្គាល់»។ (កូល៉ុស ១:២៦) ពិតណាស់ អ្នកចាក់ប្រេងតាំងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយល់យ៉ាងច្រើនអំពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ និងបានវិភាគប្រាប់ចំណេះនេះទៅដល់មនុស្សរាប់លាននាក់។ យើងទាំងអស់គ្នាពិតជាមានឯកសិទ្ធិមួយដ៏ប្រសើរថ្លៃថ្លាណាស់! ព្រះយេហូវ៉ាបាន«សំដែងឲ្យយើងរាល់គ្នាស្គាល់សេចក្ដីអាថ៌កំបាំង[«ដ៏ពិសិដ្ឋ», ព.ថ.]នៃព្រះហឫទ័យទ្រង់»។ (អេភេសូរ ១:៩) សូមឲ្យយើងប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យនេះ ហើយជួយពួកគេយល់ធ្លុះនូវប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលកំណត់មិនបាន!
a «សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងរបស់សាសនា[ឬ«ការគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ», ព.ថ.]»ក៏បានត្រូវសម្ដែងឲ្យយល់ដោយព្រះយេស៊ូដែរ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៣:១៦) ចម្លើយចំពោះសំនួរថាតើមានអ្នកណាអាចរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះចំពោះព្រះយេហូវ៉ាបានឬក៏អត់ជាអាថ៌កំបាំងឬក៏រឿងសម្ងាត់មួយតាំងពីយូរមកហើយ។ ព្រះយេស៊ូបានសម្ដែងឲ្យឃើញនូវចម្លើយនេះ។ ទ្រង់បានរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍នៅចំពោះរាល់ការល្បងលពីសាតាំង។—ម៉ាថាយ ៤:១-១១; ២៧:២៦-៥០
b ព្រះយេស៊ូក៏បាន«ដំរូវនគរមួយ[ឬ«ធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងសំរាប់ព្រះរាជាណាចក្រមួយ», ព.ថ.]»ជាមួយក្រុមនេះដែរ។ (លូកា ២២:២៩, ៣០) បើនិយាយឲ្យចំទៅ ព្រះយេស៊ូបានចុះកិច្ចសន្យាជាមួយ«ហ្វូងតូច»នេះដើម្បីគ្រប់គ្រងជាមួយទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ជាផ្នែកទីពីរនៃពូជរបស់អ័ប្រាហាំ។—លូកា ១២:៣២
-
-
«ព្រះហឫទ័យប្រកបដោយប្រាជ្ញា»តែព្រះទ័យរាបទាបចូរចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា
-
-
ជំពូកទី២០
«ព្រះហឫទ័យប្រកបដោយប្រាជ្ញា»តែព្រះទ័យរាបទាប
១-៣. ហេតុអ្វីយើងអាចប្រាកដថាព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យរាបទាប?
បិតាម្នាក់ចង់បង្រៀនកូនតូចរបស់ខ្លួននូវមេរៀនមួយដ៏សំខាន់ណាស់។ គាត់ចង់ជំរុញទឹកចិត្តកូន។ តើបិតាគួរប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា? តើគាត់គួរឈរសម្លុតកូននិងនិយាយគំរោះគំរើយទេ? ឬក៏តើគាត់គួរបន្ទាបខ្លួនទៅជិតកូននិងនិយាយដោយស្លូតបូតគួរឲ្យចូលចិត្តវិញ? បិតាម្នាក់ដែលមានប្រាជ្ញានិងចិត្តរាបទាប ប្រាកដជានឹងសម្រេចចិត្តប្រព្រឹត្តដោយស្លូតបូតវិញ។
២ តើព្រះយេហូវ៉ាជាបិតាបែបណា? តើទ្រង់ជាព្រះអួតឬមានព្រះទ័យរាបទាប? កាចឬក៏ស្លូត? ព្រះយេហូវ៉ាមានគ្រប់ទាំងចំណេះ និងគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញា។ ប៉ុន្តែ តើអ្នកធ្លាប់កត់សម្គាល់ថាការមានចំណេះឬបញ្ញាមិនតែងតែធ្វើឲ្យមនុស្សមានចិត្តរាបទាបទេ? គឺដូចព្រះគម្ពីរចែងថា៖«ចំណេះ នោះនាំឲ្យចិត្តប៉ោងឡើង»។ (កូរិនថូសទី១ ៣:១៩; ៨:១) ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ា«មានព្រះហឫទ័យប្រកបដោយប្រាជ្ញា» តែទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យរាបទាបដែរ។ (យ៉ូប ៩:៤) នេះមិនបានន័យថាទ្រង់មានឋានៈទាប ឬក៏ទ្រង់មិនឧត្តុង្គឧត្តមនោះទេ ប៉ុន្តែនេះបានន័យថាទ្រង់គ្មានអំនួតទាល់តែសោះ។ ហេតុអ្វី?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាគឺបរិសុទ្ធ។ ហេតុនេះ ទ្រង់មិនចេះអួតទេ ដ្បិតអំនួតជាលក្ខណៈដែលធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកវិញ។ (ម៉ាកុស ៧:២០-២២) ម្យ៉ាងទៀត សូមកត់សម្គាល់អ្វីដែលព្យាការីយេរេមាបានទូលព្រះយេហូវ៉ា៖«ព្រលឹងទ្រង់នៅតែចាំបាននៅឡើយ ហើយក៏ឱនចុះមកជិតទូលបង្គំ»។a (បរិទេវ ៣:២០, ព.ថ.) សូមគិតទៅមើល! ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះអម្ចាស់មហាក្សត្រសកលលោក សុខចិត្ត«ឱនចុះ»ឬបន្ទាបអង្គទ្រង់មកជិតយេរេមា ដើម្បីយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងបុរសឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍នេះ។ (ទំនុកដំកើង ១១៣:៧) ពិតណាស់ ព្រះយេហូវ៉ាគឺមានព្រះទ័យរាបទាប។ ប៉ុន្តែ តើព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេហូវ៉ារួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ? តើនោះទាក់ទងនឹងប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយហេតុអ្វីនោះមានសារៈសំខាន់ចំពោះយើង?
របៀបព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាប
៤, ៥. (ក) តើភាពរាបទាបជាអ្វី? តើនោះសឲ្យឃើញយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ? ហើយហេតុអ្វីយើងមិនគួរយល់ច្រឡំថាភាពរាបទាបគឺដូចគ្នានឹងភាពទន់ខ្សោយឬការខ្វះភាពក្លាហាននោះ? (ខ) ស្តីអំពីការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទៅលើដាវីឌ តើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបយ៉ាងដូចម្ដេច? តើព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺសំខាន់ប៉ុនណាចំពោះយើង?
៤ ភាពរាបទាបគឺជាការគ្មានសេចក្ដីក្រអឺតក្រទមឬអំនួត។ ភាពរាបទាបជាគុណសម្បត្ដិមួយដែលមាននៅក្នុងចិត្ត ហើយគឺសឲ្យឃើញដោយលក្ខណៈផ្សេងៗដូចជាភាពស្លូតបូត ចិត្តអត់ធ្មត់ និងការចេះយោគយល់ជាដើម។ (កាឡាទី ៥:២២, ២៣) ក៏ប៉ុន្តែ កុំឲ្យយល់ច្រឡំឡើយ គុណសម្បត្ដិទាំងនេះដែលពេញព្រះហឫទ័យព្រះមិនមែនជាសញ្ញាសម្គាល់ពីភាពទន់ខ្សោយឬក៏ការខ្វះភាពក្លាហាននោះទេ ដ្បិតលក្ខណៈទាំងពីរនេះមិនត្រូវគ្នានឹងសេចក្ដីក្រោធដ៏សុចរិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ឬក៏ការប្រើតេជានុភាពរបស់ទ្រង់ដើម្បីបំផ្លាញឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះទ័យរាបទាបនិងភាពស្លូតបូតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញឲ្យឃើញនូវកម្លាំងដ៏មហិមារបស់ទ្រង់ក្នុងការទប់ព្រះទ័យយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ (អេសាយ ៤២:១៤) តើភាពរាបទាបជាប់ទាក់ទងនឹងប្រាជ្ញាយ៉ាងដូចម្ដេច? ឯកសារយោងព្រះគម្ពីរមួយកត់សម្គាល់ថា៖«នៅទីបំផុត ភាពរាបទាបត្រូវបញ្ជាក់ . . . ដោយការមិនគិតពីប្រយោជន៍ខ្លួន ហើយក៏ជាឫសគល់នៃប្រាជ្ញាគ្រប់យ៉ាង»។ ដូច្នេះ មិនអាចមានប្រាជ្ញាពិតបើគ្មានភាពរាបទាបនោះ។ តើព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ផលប្រយោជន៍អ្វីដល់យើង?
បិតាម្នាក់ដែលមានប្រាជ្ញាប្រព្រឹត្តដោយរាបទាបនិងស្លូតបូតទៅលើកូនខ្លួន
៥ ស្តេចដាវីឌបានច្រៀងថ្វាយព្រះយេហូវ៉ាថា៖«ទ្រង់បានប្រទានខែល ជាសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់មកទូលបង្គំ ព្រះហស្តស្ដាំទ្រង់បានទប់ទល់ទូលបង្គំ ហើយសេចក្ដីស្រទន់[ឬ«ព្រះទ័យរាបទាប», ព.ថ.]របស់ទ្រង់ក៏ធ្វើឲ្យទូលបង្គំបានជាធំ»។ (ទំនុកដំកើង ១៨:៣៥) នេះប្រៀបដូចជាព្រះយេហូវ៉ាបន្ទាបអង្គទ្រង់មកជិតដើម្បីចាត់វិធានការផ្ដល់ប្រយោជន៍ឲ្យបុរសឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍នេះ ដោយការពារនិងទ្រទ្រង់គាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដាវីឌទទួលស្គាល់ថា បើគាត់ទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងក្រោយមកបានធ្វើធំមួយកំរិតដោយឡើងជាស្តេច នោះគឺដោយសារតែព្រះយេហូវ៉ាសុខចិត្តបន្ទាបអង្គទ្រង់មកជួយគាត់។ ការពិត បើព្រះយេហូវ៉ាមិនមានព្រះទ័យរាបទាប និងមិនសុខចិត្តបន្ទាបអង្គទ្រង់ដើម្បីប្រព្រឹត្តមកលើយើងដូចជាបិតាដែលស្លូតបូតនិងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះ តើយើងណាម្នាក់នឹងអាចសង្ឃឹមថាខ្លួននឹងទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះឬទេ?
៦, ៧. (ក) ហេតុអ្វីព្រះគម្ពីរមិនដែលចែងថាព្រះយេហូវ៉ាសុភាព? (ខ) តើភាពស្លូតបូតនិងប្រាជ្ញាជាប់ទាក់ទងគ្នាយ៉ាងណា? តើអ្នកណាជាគំរូល្អបំផុតចំពោះរឿងនេះ?
៦ ចិត្តសុភាពគឺជាគុណសម្បត្ដិប្រសើរថ្លៃថ្លាមួយដែលមនុស្សស្មោះភក្ដីគួរបណ្ដុះឲ្យមាន។ ចិត្តសុភាពក៏ដូចជាភាពរាបទាបក្នុងន័យថា នោះជាប់ទាក់ទងនឹងប្រាជ្ញាដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ សុភាសិត ១១:២ ចែងថា៖«ប្រាជ្ញាតែងនៅនឹងមនុស្សសុភាព»។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរមិនដែលចែងថាព្រះយេហូវ៉ាសុភាពឡើយ។ ហេតុអ្វី? នេះមិនបានន័យថាទ្រង់មិនសុភាពនោះទេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលបទគម្ពីរប្រើពាក្យសុភាពសំដៅលើមនុស្ស នេះរួមបញ្ចូលការទទួលស្គាល់កំរិតនៃសមត្ថភាពខ្លួន។ សមត្ថភាពរបស់ព្រះដែលមានគ្រប់ព្រះចេស្ដាគ្មានកំរិតឡើយ លើកលែងតែកំរិតដែលទ្រង់ដាក់ទៅលើអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ដោយសារខ្នាតតម្រាដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់។ (ម៉ាកុស ១០:២៧; ទីតុស ១:២) ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេហូវ៉ាមិនស្ថិតក្រោមបង្គាប់នរណាទេ ដ្បិតទ្រង់ជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត។ ដូច្នេះ អត្ថន័យនៃពាក្យសុភាពនេះមិនអាចសំដៅលើព្រះយេហូវ៉ាទេ។
៧ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យរាបទាបនិងស្លូតបូត។ ទ្រង់បង្រៀនអ្នកបំរើទ្រង់ថា ភាពស្លូតបូតគឺជាលក្ខណៈចាំបាច់នៃប្រាជ្ញាពិត។ បន្ទូលទ្រង់ចែងអំពី«ភាពស្លូតបូតដែលជារបស់ផងប្រាជ្ញា»។b (យ៉ាកុប ៣:១៣, ព.ថ.) សូមពិចារណាគំរូរបស់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីរឿងនេះ។
ព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបដោយប្រគល់កិច្ចការនិងដោយស្ដាប់
៨-១០. (ក) ការដែលព្រះយេហូវ៉ាសុខចិត្តប្រគល់កិច្ចការនិងស្ដាប់អ្នកឯទៀត ហេតុអ្វីនោះអស្ចារ្យ? (ខ) តើព្រះដែលមានគ្រប់ព្រះចេស្ដាបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងរាបទាបទៅលើបណ្ដាទេវតារបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ ព្រះយេហូវ៉ាសុខចិត្តស្ដាប់អ្នកដទៃនិងប្រគល់កិច្ចការដល់អ្នកឯទៀត។ នេះជាភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងបណ្ដាលឲ្យយើងមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅក្នុងចិត្ត។ គឺអស្ចារ្យណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាសុខចិត្តស្ដាប់និងប្រគល់កិច្ចការដល់អ្នកដទៃ ដ្បិតទ្រង់មិនត្រូវការជំនួយឬក៏យោបល់ពីអ្នកឯទៀតទេ។ (អេសាយ ៤០:១៣, ១៤; រ៉ូម ១១:៣៤, ៣៥) យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរចែងម្ដងហើយម្ដងទៀតថា ព្រះយេហូវ៉ាបន្ទាបអង្គទ្រង់ដោយធ្វើដូច្នេះ។
៩ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណានូវព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយដែលកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់អ័ប្រាហាំ។ អ័ប្រាហាំមានភ្ញៀវបីនាក់ ដែលមានភ្ញៀវម្នាក់អ័ប្រាហាំហៅថា«ព្រះយេហូវ៉ា»។ ការពិត ភ្ញៀវទាំងបីនេះគឺជាទេវតា តែទេវតាមួយក្នុងចំណោមបីរូបនេះបានតាងនាមព្រះយេហូវ៉ានិងប្រព្រឹត្តក្នុងនាមព្រះយេហូវ៉ា។ នៅពេលទេវតានេះបាននិយាយឬក៏ធ្វើអ្វីមួយ គឺដូចជាព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលឬក៏ធ្វើដែរ។ តាមរយៈទេវតានេះ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលប្រាប់អ័ប្រាហាំថាទ្រង់បានឮនូវ«សំរែក[«ការចោទប្រកាន់», ព.ថ.]នៃក្រុងសូដុំមនឹងក្រុងកូម៉ូរ៉ា»ដែលបានលាន់ឮដល់ទ្រង់។ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថា៖«យើងត្រូវតែចុះទៅមើលដើម្បីអោយដឹងថា អំពើដែលគេប្រព្រឹត្តនោះ ពិតដូចពាក្យដែលលាន់ឮមកដល់យើង ឬយ៉ាងណា។ បើពិតឬមិនពិត យើងមុខជាដឹងមិនខាន»។ (លោកុប្បត្តិ ១៨:៣, ២០, កំណើតពិភពលោក ១៨:២១, ខ.ស.) ពិតណាស់ បន្ទូលព្រះយេហូវ៉ាមិនបានន័យថាទ្រង់នឹង«ចុះទៅមើល»ដោយផ្ទាល់អង្គទ្រង់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់ចាត់ទេវតាម្ដងទៀតឲ្យចុះទៅជាតំណាងទ្រង់។ (លោកុប្បត្តិ ១៩:១) ហេតុអ្វី? តើព្រះយេហូវ៉ាដែលអាចទតឃើញអ្វីទាំងអស់គ្មានសមត្ថភាព«ដឹង»ដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ពីស្ថានការណ៍ពិតនៅតំបន់នោះទេឬ? ប្រាកដជាមានសមត្ថភាពដឹងមែន!។ ប៉ុន្តែ ដោយបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់កិច្ចការនេះដល់ពួកទេវតា ឲ្យចុះទៅសង្កេតមើលស្ថានការណ៍និងជួបលោកឡុតហើយក្រុមគ្រួសារគាត់នៅទីក្រុងសូដុំម។
១០ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេហូវ៉ាសុខចិត្តស្ដាប់ផងដែរ។ មានគ្រាមួយដែលទ្រង់សូមយោបល់បណ្ដាទេវតារបស់ទ្រង់ស្តីពីវិធីផ្សេងៗដែលអាចរំលំស្តេចទុច្ចរិតមួយអង្គឈ្មោះអ័ហាប។ ព្រះយេហូវ៉ាមិនត្រូវការជំនួយនេះទេ។ តែទ្រង់នៅតែព្រមតាមយោបល់របស់ទេវតាមួយរូបនិងបានប្រគល់សិទ្ធិអំណាចឲ្យទេវតានេះធ្វើតាមយោបល់នោះដែរ។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ២២:១៩-២២) នេះបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបរបស់ទ្រង់ មែនទេ?
១១, ១២. តើអ័ប្រាហាំមានឱកាសឃើញព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយដូចម្ដេច?
១១ ព្រះយេហូវ៉ាក៏សុខចិត្តស្ដាប់មនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដែរ នៅពេលដែលពួកគេចង់ទូលទ្រង់អំពីកង្វល់របស់ខ្លួន។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលប្រាប់អ័ប្រាហាំជាលើកដំបូងថា ទ្រង់មានបំណងបំផ្លាញចោលទីក្រុងសូដុំមនិងកូម៉ូរ៉ា នោះអ័ប្រាហាំដែលជាបុរសស្មោះភក្ដីនោះបានឆ្ងល់ណាស់។ អ័ប្រាហាំបាននិយាយថា៖«មិនគួរគប្បីឲ្យទ្រង់ប្រព្រឹត្តដូច្នោះ។ . . . ព្រះដ៏ជាចៅក្រមនៃផែនដីទាំងមូល តើទ្រង់មិនត្រូវប្រព្រឹត្តដោយយុត្ដិធម៌ទេឬអី?»។ អ័ប្រាហាំបានទូលសួរព្រះយេហូវ៉ាថាតើទ្រង់នឹងប្រណីដល់ទីក្រុងទាំងពីរនោះឬក៏អត់ បើមានមនុស្សសុចរិត៥០នាក់នៅទីនោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានធានាថាទ្រង់នឹងប្រណីមែន។ ប៉ុន្តែ អ័ប្រាហាំបានសួរម្ដងទៀតដោយបញ្ចុះចំនួនបន្ដិចម្ដងៗថា ចុះបើមាន៤៥នាក់ ៤០នាក់ និងចំនួននេះចេះតែចុះបន្តបន្ទាប់។ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាធានាអ័ប្រាហាំម្ដងហើយម្ដងទៀតក៏ពិតមែន ក៏អ័ប្រាហាំបន្តព្យាយាមសួររហូតដល់នៅសល់តែមនុស្សសុចរិត១០នាក់។ ប្រហែលជាអ័ប្រាហាំមិនយល់យ៉ាងសព្វគ្រប់អំពីទំហំសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏មិនដឹង។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបនិងការអត់ធ្មត់ ព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឲ្យអ័ប្រាហាំដែលជាមិត្តសំឡាញ់និងជាអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់ បញ្ជាក់នូវកង្វល់របស់ខ្លួនតាមរបៀបនេះ។—លោកុប្បត្តិ ១៨:២៣-៣៣
១២ ក្នុងចំណោមអ្នកប្រាជ្ញមានវិជ្ជាជ្រៅជ្រះ តើមានប៉ុន្មាននាក់នឹងស្ដាប់មនុស្សម្នាក់យ៉ាងអត់ធ្មត់ដូច្នេះ បើអ្នកនោះមានចំណេះតិចជាងគាត់ឆ្ងាយណាស់?c តែព្រះរបស់យើងមានព្រះទ័យរាបទាបដូច្នេះ។ ក្នុងកំឡុងពេលពិភាក្សារវាងអ័ប្រាហាំនិងព្រះយេហូវ៉ា អ័ប្រាហាំក៏ចាប់ផ្ដើមយល់ថាព្រះយេហូវ៉ាគឺ«យឺតនឹងខ្ញាល់»ដែរ។ (និក្ខមនំ ៣៤:៦) អ័ប្រាហាំប្រហែលជាទទួលស្គាល់ថា គាត់គ្មានសិទ្ធិសួររកហេតុផលពីព្រះយេហូវ៉ាអំពីអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើទេ ទើបគាត់អង្វរព្រះពីរដងថា៖«សូមកុំឲ្យព្រះអម្ចាស់ខ្ញាល់»។ (លោកុប្បត្តិ ១៨:៣០, ៣២) ប្រាកដហើយ ព្រះយេហូវ៉ាមិនខ្ញាល់ទេ។ ទ្រង់ពិតជាមាន«ភាពស្លូតបូតដែលជារបស់ផងប្រាជ្ញា»។
ព្រះយេហូវ៉ាចេះយោគយល់
១៣. ហេតុអ្វីពាក្យថា«ចេះយោគយល់»ពណ៌នាពីលក្ខណៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងសមត្រឹមត្រូវ?
១៣ ព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏សឲ្យឃើញតាមរយៈគុណសម្បត្ដិមួយទៀតដ៏ប្រសើរថ្លៃថ្លា។ គុណសម្បត្ដិនោះគឺការចេះយោគយល់។ គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ដែលគុណសម្បត្ដិនេះមិនសូវមានក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមិនគ្រាន់តែសុខចិត្តស្ដាប់ទេវតានិងមនុស្សដែលទ្រង់បង្កើតទេតែទ្រង់ក៏សុខចិត្តព្រមតាមនៅពេលដែលនោះមិនខុសពីគោលការណ៍សុចរិតរបស់ទ្រង់។ គុណសម្បត្ដិនេះក៏ជាសញ្ញាសម្គាល់ប្រាជ្ញារបស់ព្រះដែរ។ យ៉ាកុប ៣:១៧ ចែងថា៖‹ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើនោះមានសេចក្ដីសំឡូត[ឬ«ចេះយោគយល់», ព.ថ.]›។ តើព្រះយេហូវ៉ាដែលមានគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញាចេះយោគយល់យ៉ាងដូចម្ដេច? របៀបមួយគឺ ទ្រង់ចេះប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈ។ សូមចាំថា ព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនយើងថា ទ្រង់បណ្ដាលឲ្យអង្គទ្រង់ក្លាយទៅជាអ្វីក៏ដោយដែលចាំបាច់ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ (និក្ខមនំ ៣:១៤) នេះបង្ហាញថាទ្រង់ចេះយោគយល់និងមានគំនិតប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈ មែនទេ?
១៤, ១៥. ចក្ខុនិមិត្តដែលអេសេគាលឃើញអំពីរទេះព្រះយេហូវ៉ានៅលើមេឃ តើនោះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅស្ថានសួគ៌? តើអង្គការនេះខុសគ្នាពីអង្គការរបស់លោកីយ៍យ៉ាងណា?
១៤ កំណត់ហេតុបទគម្ពីរដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយជួយយើងចាប់ផ្ដើមយល់នូវសមត្ថភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈ។ ព្យាការីអេសេគាលឃើញចក្ខុនិមិត្តមួយអំពីអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៅស្ថានសួគ៌ដែលសុទ្ធតែជាបុគ្គលវិញ្ញាណ។ អេសេគាលឃើញរទេះមួយដែលមានទំហំធំគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែងណាស់ ជាយានជំនិះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់ដែលដំណើររបស់រទេះនេះទ្រង់ជាអ្នកកំណត់ជានិច្ច។ អ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងគេគឺរបៀបរទេះនេះបំលាស់ទី។ កង់ធំសម្បើមរបស់រទេះនោះមានមុខបួន និងពេញដោយភ្នែកដើម្បីអាចឃើញអ្វីនៅគ្រប់ទីកន្លែងនិងផ្លាស់ប្ដូរទិសដៅក្នុងតែមួយរំពេចដោយមិនចាំបាច់ឈប់ឬបត់ទេ។ ហើយរទេះដ៏ធំសម្បើមនេះមិនចាំបាច់ធ្វើដំណើរយឺតៗដូចយានជំនិះធ្ងន់ៗធំសំពីងសំពោងដែលមនុស្សបង្កើតទេ។ រទេះនេះអាចបំលាស់ទីយ៉ាងលឿនដូចផ្លេកបន្ទោរ និងក៏អាចបត់បានដូចមុំកែងទៀត! (អេសេគាល ១:១, ១៤-២៨) ពិតណាស់ អង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ដូចជាទ្រង់ដែរដែលជាព្រះមហាក្សត្រមានគ្រប់ព្រះចេស្ដាដែលកាន់កាប់ទៅលើអង្គការនេះ ដ្បិតអង្គការនេះមានសមត្ថភាពប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈយ៉ាងប្រសើរបំផុត ដោយឆ្លើយតបនឹងស្ថានការណ៍ហើយសេចក្ដីត្រូវការដែលតែងតែប្រែប្រួលជានិច្ច។
១៥ មនុស្សជាតិមិនអាចប្រែប្រួលយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះដូច្នេះឡើយ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សនិងបណ្ដាអង្គការរបស់ពួកគេច្រើនតែតឹងតែងទៅវិញ ជាជាងប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈ ហើយច្រើនតែតឹងរ៉ឹងហួសហេតុជាជាងចេះយោគយល់។ ជាឧទាហរណ៍: នាវាធំសំរាប់ដឹកប្រេងនិងអយស្ម័យយានដឹកជញ្ជូនប្រហែលជាមានទំហំធំនិងកម្លាំងខ្លាំងគួរឲ្យកោតស្ងើចមែន។ ប៉ុន្តែ តើវាអាចប្ដូរល្បឿននិងទិសដៅទៅតាមកាលៈទេសៈបើមានការប្រែប្រួលភ្លាមៗនោះបានទេ? បើមានអ្វីមួយធ្លាក់លើផ្លូវនៅមុខអយស្ម័យយាននោះ វាបត់មិនកើតទេ ហើយឈប់ង៉ក់ក៏មិនបានដែរ។ ជួនកាលក្រោយចាប់ហ្វ្រាំងហើយ អយស្ម័យយានធ្ងន់ៗនៅតែធ្វើដំណើរទៅមុខជាងមួយគីឡូម៉ែត្រទើបអាចឈប់បាន! ស្រដៀងគ្នាដែរ នាវាធំៗអាចធ្វើដំណើរទៅមុខអស់៨គីឡូម៉ែត្រក្រោយពន្លត់ម៉ាស៊ីនហើយ។ ទោះបើដាក់លេខម៉ាស៊ីនឲ្យនាវាថយទៅក្រោយក៏ដោយ ក៏វាអាចនៅតែលយទៅមុខអស់៣គីឡូម៉ែត្របាន! អង្គការមនុស្សជាតិដែលច្រើនតែតឹងរ៉ឹងនិងមិនចេះយោគយល់ក៏ដូច្នេះដែរ។ ជាញឹកញាប់ដោយព្រោះអំនួតរបស់មនុស្ស ពួកគេមិនព្រមប្រែប្រួលទៅតាមសេចក្ដីត្រូវការនិងកាលៈទេសៈទេ។ ភាពតឹងរ៉ឹងបែបនេះបានធ្វើឲ្យសាជីវកម្មនិងរដ្ឋាភិបាលផ្សេងៗរលំ។ (សុភាសិត ១៦:១៨) យើងពិតជារីករាយណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ានិងអង្គការរបស់ទ្រង់គឺមិនដូច្នេះសោះឡើយ!
របៀបព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញការយោគយល់
១៦. មុនដែលក្រុងសូដុំមនិងកូម៉ូរ៉ាត្រូវបំផ្លាញចោលនោះ តើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថាទ្រង់ចេះយោគយល់នឹងឡុតយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ សូមពិចារណាម្ដងទៀតនូវការបំផ្លាញទីក្រុងសូដុំមនិងកូម៉ូរ៉ា។ ឡុតនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានទទួលការណែនាំយ៉ាងច្បាស់លាស់ពីទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាថា៖«ចូររត់ទៅឯភ្នំ»។ ក៏ប៉ុន្តែ ឡុតមិនពេញចិត្តទេ។ គាត់បានអង្វរថា៖«ទេ! លោកម្ចាស់អើយ!»។ ដោយសារឡុតជឿជាក់ថាគាត់នឹងស្លាប់បើត្រូវរត់ទៅឯភ្នំ នោះគាត់អង្វរសូមការអនុញ្ញាតឲ្យរូបគាត់និងក្រុមគ្រួសាររត់ទៅទីក្រុងជិតនោះឈ្មោះសូអារវិញ។ សូមនឹកចាំថា ព្រះយេហូវ៉ាមានបំណងបំផ្លាញទីក្រុងសូអារចោលដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ការភ័យខ្លាចរបស់ឡុតគ្មានទីសំអាងពិតប្រាកដនោះទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាប្រាកដជាអាចការពារជីវិតឡុតក្នុងតំបន់ភ្នំបាន! យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាបានព្រមតាមការអង្វររបស់ឡុតនិងបានប្រណីចំពោះទីក្រុងសូអារ។ ទេវតានោះប្រាប់ឡុតថា៖‹មើល! យើងព្រមតាមអ្នកក្នុងការនេះដែរ›។ (លោកុប្បត្តិ ១៩:១៧-២២) ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាចេះយោគយល់ មែនទេ?
១៧, ១៨. ចំពោះប្រជាជននីនីវេ តើព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថាទ្រង់ចេះយោគយល់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ឆ្លើយតបចំពោះការប្រែចិត្តដែលស្មោះអស់ពីចិត្ត ដោយបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណានិងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវជានិច្ច។ សូមពិចារណាអ្វីដែលកើតឡើងនៅពេលព្យាការីយ៉ូណាសត្រូវបញ្ជូនទៅទីក្រុងនីនីវេដែលពោរពេញដោយមនុស្សទុច្ចរិតនិងឃោរឃៅនោះ។ នៅពេលដែលយ៉ូណាសដើរទូទាំងទីក្រុងនោះ សារដែលព្រះបណ្ដាលឲ្យគាត់ប្រកាសគឺស្រួលយល់ដែលថា: នៅតែ៤០ថ្ងៃទៀត ទីក្រុងខ្លាំងពូកែនេះនឹងត្រូវបំផ្លាញចោល។ ប៉ុន្តែ កាលៈទេសៈមានការប្រែប្រួលយ៉ាងធំ។ ប្រជាជននីនីវេបានប្រែចិត្ត!—យ៉ូណាស ជំពូកទី៣
១៨ យើងអាចទាញយកមេរៀនមួយពីការប្រៀបធៀបរបៀបព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយតបនិងរបៀបយ៉ូណាសឆ្លើយតបនឹងការប្រែប្រួលនេះ។ ក្នុងករណីនេះ ព្រះយេហូវ៉ាប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈ ដោយបណ្ដាលឲ្យអង្គទ្រង់ក្លាយទៅជាអ្នកដែលអត់ឱនទោសអំពើបាប ជាជាង«អ្នកចំបាំង»។d (និក្ខមនំ ១៥:៣) ផ្ទុយទៅវិញ យ៉ូណាសរឹងណាស់មិនព្រមប្រែប្រួលនិងមិនសូវមានសេចក្ដីមេត្ដាទេ។ ជាជាងយកតម្រាប់តាមព្រះយេហូវ៉ានិងយោគយល់ យ៉ូណាសបានប្រព្រឹត្តតបដូចជាអយស្ម័យយានដឹកជញ្ជូនឬក៏នាវាធំ ដែលបានរៀបរាប់មុននេះ។ គាត់បានប្រកាសថាពួកគេនឹងស្លាប់ ដូច្នេះត្រូវតែស្លាប់មិនខាន! ប៉ុន្តែ ដោយព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនបុរសដែលមិនចេះអត់ធ្មត់នេះនូវមេរៀនមួយដែលគាត់ភ្លេចពុំបានស្តីអំពីការយោគយល់និងសេចក្ដីមេត្ដាករុណា។—យ៉ូណាស ជំពូកទី៤
ព្រះយេហូវ៉ាចេះយោគយល់និងទ្រង់ជ្រាបពីកំរិតសមត្ថភាពរបស់យើង
១៩. (ក) ហេតុអ្វីយើងអាចដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាចេះយោគយល់ចំពោះយើងដោយគិតពីអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវពីយើង? (ខ) តើសុភាសិត ១៩:១៧ បង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាជាចៅហ្វាយដែល‹ចេះយោគយល់និងល្អ› ហើយក៏មានព្រះទ័យរាបទាបជាទីបំផុតយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ ជាចុងបញ្ចប់ ព្រះយេហូវ៉ាចេះយោគយល់ចំពោះយើងដោយគិតពីអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវពីយើង។ ស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលថា៖«ទ្រង់ស្គាល់រាងកាយរបស់យើង ក៏នឹកចាំថា យើងគ្រាន់តែជាធូលីដីប៉ុណ្ណោះ»។ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១៤) ព្រះយេហូវ៉ាយល់នូវកំរិតសមត្ថភាពនិងភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់យើងយ៉ាងច្បាស់ជាងយើងទៅទៀត។ ទ្រង់មិនដែលតម្រូវឲ្យយើងធ្វើអ្វីហួសពីសមត្ថភាពរបស់យើងនោះទេ។ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ភាពផ្ទុយគ្នារវាងមនុស្សជាតិដែលជាចៅហ្វាយ«ស្លូតបូត[ឬ«ចេះយោគយល់», ព.ថ.]ល្អ» និងចៅហ្វាយដែល«កាច[ឬ«ពិបាកគាប់ចិត្ត», ព.ថ.]»។ (ពេត្រុសទី១ ២:១៨) តើព្រះយេហូវ៉ាជាចៅហ្វាយបែបណា? សូមកត់សម្គាល់អ្វីដែលសុភាសិត ១៩:១៧ ចែងថា៖«អ្នកណាដែលមានចិត្តអាណិត ចែកដល់ពួកទាល់ក្រ នោះឈ្មោះថាថ្វាយឲ្យព្រះយេហូវ៉ាខ្ចី»។ ពិតណាស់ មានតែចៅហ្វាយល្អហើយចេះយោគយល់ទេដែលកត់សម្គាល់រាល់ការសប្បុរសដែលយើងធ្វើដើម្បីអ្នកខ្សត់ខ្សោយ។ បន្ថែមទៅទៀត បទគម្ពីរនេះនាំឲ្យយើងសន្និដ្ឋានថាអ្នកបង្កើតសកលលោកចាត់ទុកថា ទ្រង់ជំពាក់អស់អ្នកដែលបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដូចនេះ ដែលពួកគេគ្រាន់តែជាមនុស្សជាតិប៉ុណ្ណោះ! ទ្រង់ពិតជាមានព្រះទ័យរាបទាបជាទីបំផុត។
២០. តើអ្វីធ្វើឲ្យយើងជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាស្ដាប់និងឆ្លើយតបនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើង?
២០ ព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្តយ៉ាងស្លូតបូតនិងចេះយោគយល់ដូចគ្នាចំពោះអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់សព្វថ្ងៃនេះ។ នៅពេលដែលយើងអធិស្ឋានដោយមានជំនឿ ទ្រង់ស្ដាប់។ ទោះជាទ្រង់មិនចាត់ទេវតាឲ្យមកនិយាយជាមួយយើងក៏ដោយ តែយើងមិនគួរសន្និដ្ឋានថាទ្រង់មិនឆ្លើយតបនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងនោះទេ។ សូមនឹកចាំថា នៅពេលដែលសាវ័កប៉ុលសូមអ្នកជឿគ្នីគ្នា«ជួយអធិស្ឋាន»ឲ្យគេដោះលែងគាត់ចេញពីគុក គាត់ក៏បាននិយាយថា៖«ឲ្យខ្ញុំបានត្រឡប់មកឯអ្នករាល់គ្នាវិញជាឆាប់ៗ»។ (ហេព្រើរ ១៣:១៨, ១៩) ដូច្នេះ សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងអាចជំរុញព្រះទ័យព្រះយេហូវ៉ាឲ្យធ្វើអ្វីមួយដែលទ្រង់ប្រហែលជាគ្មានបំណងធ្វើពីមុនទេ!—យ៉ាកុប ៥:១៦
២១. តើយើងមិនគួរសន្និដ្ឋានយ៉ាងណាអំពីព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេហូវ៉ា? តែផ្ទុយទៅវិញ តើយើងគួរស្គាល់អ្វីអំពីទ្រង់?
២១ ភាពស្លូតបូត ការសុខចិត្តស្ដាប់ ព្រះទ័យអត់ធ្មត់ និងការចេះយោគយល់ដែលទាំងអស់នេះជាលក្ខណៈនៃព្រះទ័យរាបទាបរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នេះច្បាស់ជាមិនបានន័យថាព្រះយេហូវ៉ាបន្ធូរគោលការណ៍សុចរិតរបស់ទ្រង់ឡើយ។ បព្វជិតពិភពគ្រីស្ទសាសនាប្រហែលជាគិតថា ពួកគេកំពុងតែយោគយល់នៅពេលដែលបង្រៀនឲ្យត្រូវចិត្តសមាជិករបស់ពួកគេ ដោយធ្វើឲ្យគោលការណ៍សីលធម៌របស់ព្រះយេហូវ៉ាធូររលុងទៅវិញ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៤:៣) មនុស្សជាតិមានភាពទន់ទោរទៅរកការបន្ទន់តាមអ្វីដែលផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ភ្លាមៗ តែទង្វើនេះមិនទាក់ទងនឹងការចេះយោគយល់របស់ព្រះទាល់តែសោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាគឺបរិសុទ្ធ។ ទ្រង់នឹងមិនដែលបង្ខូចខ្នាតតម្រាដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ឡើយ។ (លេវីវិន័យ ១១:៤៤) ដូច្នេះ ចូរយើងស្រឡាញ់ការចេះយោគយល់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ពីព្រោះនោះពិតជាភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ពីព្រះទ័យរាបទាបរបស់ទ្រង់។ អ្នកច្បាស់ជារីករាយណាស់ដោយដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាដែលមានប្រាជ្ញាជាងគេបំផុតក្នុងសកលលោក ក៏មានព្រះទ័យរាបទាបដ៏ប្រសើរបំផុត មែនទេ? គួរឲ្យសប្បាយណាស់! យើងអាចចូលទៅជិតព្រះមួយអង្គដែលគួរឲ្យកោតស្ញប់ស្ញែង តែក៏ស្លូតបូត អត់ធ្មត់ និងចេះយោគយល់ដែរ!
a ពួកស្ក្រែប(ស្មៀន)ឬសូភេរីមបានកែប្រែខនេះដើម្បីឲ្យគេយល់ថាយេរេមាឱនចុះ មិនមែនព្រះយេហូវ៉ាឱនចុះទេ។ តាមមើលទៅ ពួកគេគិតថាគឺមិនសមទេបើសរសេរថា ព្រះបន្ទាបអង្គទ្រង់នោះ។ ជាលទ្ធផល សេចក្ដីបកប្រែជាច្រើនខកខានបញ្ជាក់នូវចំណុចសំខាន់ក្នុងខគម្ពីរដ៏ពីរោះស្ដាប់នេះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរអង់គ្លេសកំណែថ្មីដាក់ពាក្យសំដីយេរេមាឲ្យបានត្រឹមត្រូវវិញពេលគាត់ទូលព្រះថា៖«សូមចាំ! ឱព្រះអើយ! សូមចាំនិងឱនចុះមកជិតទូលបង្គំ»។
b ព្រះគម្ពីរកំណែផ្សេងទៀតចែងថា«ភាពរាបទាបដែលកើតមកពីប្រាជ្ញា»និង«ភាពស្លូតបូតដែលជាសញ្ញាសំគាល់ប្រាជ្ញា»។
c គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដែលព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ថា ចិត្តអត់ធ្មត់គឺផ្ទុយពីចិត្តអំនួត។ (សាស្ដា ៧:៨) ការអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ភស្តុតាងថែមទៀតថាទ្រង់មានព្រះទ័យរាបទាប។—ពេត្រុសទី២ ៣:៩
d ទំនុកដំកើង ៨៦:៥ ចែងថាព្រះយេហូវ៉ា«ល្អ ទ្រង់បំរុងតែនឹងអត់ទោស»។ នៅពេលដែលទំនុកនេះត្រូវបកប្រែជាភាសាក្រិច ពាក្យថា«បំរុងតែនឹងអត់ទោស»ត្រូវបានបកប្រែជាពាក្យអេពីអីកេសឬ«ចេះយោគយល់»។
-
-
ព្រះយេស៊ូសម្ដែងឲ្យឃើញ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ»ចូរចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា
-
-
ជំពូកទី២១
ព្រះយេស៊ូសម្ដែងឲ្យឃើញ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ»
១-៣. មនុស្សដែលធ្លាប់រស់នៅជិតខាងព្រះយេស៊ូ តើពួកគេបានតបឆ្លើយចំពោះសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់យ៉ាងណា? ហើយតើអ្វីដែលពួកគេមិនបានយល់អំពីទ្រង់?
អ្នកស្ដាប់បានស្រឡាំងកាំងនៅពេលដែលយុវបុរសម្នាក់ឈ្មោះយេស៊ូឈរបង្រៀននៅក្នុងសាលាប្រជុំ។ ទ្រង់មិនមែនជាអ្នកចំឡែកចំពោះពួកគេឡើយ ដ្បិតទ្រង់បានធំឡើងនៅក្នុងទីក្រុងរបស់ពួកគេ និងបានធ្វើការជាជាងឈើនៅទីនោះអស់ជាច្រើនឆ្នាំផង។ ប្រហែលជាពួកគេខ្លះរស់នៅក្នុងផ្ទះដែលព្រះយេស៊ូបានជួយកសាង ឬក៏ប្រហែលជាពួកគេភ្ជួររាស់ដីស្រែដោយប្រើនង្គ័លឬក៏នឹមដែលទ្រង់បានធ្វើដោយព្រះហស្តទ្រង់ផ្ទាល់។a ប៉ុន្តែ តើពួកគេនឹងតបឆ្លើយយ៉ាងណាចំពោះសេចក្ដីបង្រៀនរបស់បុរសដែលធ្លាប់ជាជាងឈើនេះ?
២ មនុស្សភាគច្រើនដែលស្ដាប់ទ្រង់បានកោតស្ងើចណាស់ និងសួរថា៖‹តើអ្នកនេះបានទទួលប្រាជ្ញានេះពីណាមក?›។ ប៉ុន្តែពួកគេក៏បានថា៖‹គាត់ជាជាងឈើ ជាកូននៃនាងម៉ារា›។ (ម៉ាថាយ ១៣:៥៤-៥៨; ម៉ាកុស ៦:១-៣) គួរឲ្យស្ដាយណាស់ អ្នកទាំងនេះ ដែលធ្លាប់ជាអ្នកជិតខាងរបស់ព្រះយេស៊ូបានវែកញែកថា ‹ជាងឈើនេះគ្រាន់តែជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាដូចយើងទេ›។ ទោះជាទ្រង់មានបន្ទូលដោយប្រាជ្ញាក៏ពិតមែន តែពួកគេមិនព្រមទទួលស្គាល់ទ្រង់ទេ។ ពួកគេមិនបានយល់ថា ប្រាជ្ញាដែលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់មិនមែនជារបស់ទ្រង់ឡើយ។
៣ តើព្រះយេស៊ូពិតជាបានទទួលប្រាជ្ញានេះពីណាមក? ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖«សេចក្ដីដែលខ្ញុំបង្រៀននេះ មិនមែនជារបស់ខ្ញុំទេ គឺជារបស់ផងព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមកនោះវិញ»។ (យ៉ូហាន ៧:១៦) សាវ័កប៉ុលពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូត្រូវ«បានតាំងឡើង ទុកជាប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ»។ (កូរិនថូសទី១ ១:៣០) ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់ត្រូវសម្ដែងឲ្យឃើញតាមរយៈព្រះយេស៊ូជារាជបុត្រារបស់ទ្រង់។ ពិតណាស់ ប្រាជ្ញានោះសឲ្យឃើញច្បាស់ដល់ម្ល៉េះដែលព្រះយេស៊ូអាចមានបន្ទូលថា៖«ខ្ញុំហើយនឹងព្រះវរបិតា គឺតែ១»។ (យ៉ូហាន ១០:៣០) សូមយើងពិចារណានូវរបៀបបីយ៉ាងដែលព្រះយេស៊ូសម្ដែងឲ្យឃើញ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ»។
អ្វីដែលទ្រង់បានបង្រៀន
៤. (ក) តើអ្វីជាសាច់រឿងនៃសាររបស់ព្រះយេស៊ូ? ហេតុអ្វីសាច់រឿងនោះសំខាន់ម្ល៉េះ? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាឱវាទរបស់ព្រះយេស៊ូតែងតែផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតដល់អ្នកស្ដាប់ហើយអាចយកមកអនុវត្តក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃបាន?
៤ ទីមួយ សូមពិចារណាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀន។ សាច់រឿងនៃសាររបស់ទ្រង់គឺ«ដំណឹងល្អពីនគរព្រះ»។ (លូកា ៤:៤៣) សារនោះគឺសំខាន់ណាស់ ដោយសារតួនាទីដែលនគរឬព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមានក្នុងការបង្ហាញភាពត្រឹមត្រូវនៃអធិបតេយ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងក្នុងការនាំពរមកមនុស្សជាតិជានិរន្តរ៍។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបង្រៀន ទ្រង់ក៏បានជូនឱវាទប្រកបដោយប្រាជ្ញាសំរាប់អនុវត្តក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញថាទ្រង់ពិតជា«ជួយគំនិត[ឬ«អ្នកជូនឱវាទ», ព.ថ.]យ៉ាងអស្ចារ្យ» ដែលត្រូវបានទាយទុកជាមុននោះ។ (អេសាយ ៩:៦) ពិតណាស់ ឱវាទដែលទ្រង់ជូនត្រូវតែអស្ចារ្យ មែនទេ? ដ្បិតទ្រង់មានចំណេះជ្រាលជ្រៅអំពីព្រះបន្ទូលនិងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ថែមទាំងមានការយល់ធ្លុះអំពីលក្ខណៈមនុស្សជាតិ និងក៏មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះមនុស្សដែរ។ ហេតុនេះ ឱវាទរបស់ទ្រង់តែងតែផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតដល់អ្នកស្ដាប់ ហើយក៏អាចយកមកអនុវត្តក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃបានដែរ។ ព្រះយេស៊ូ«មានព្រះបន្ទូលនៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច»។ ពិតណាស់ បើមនុស្សអនុវត្តតាមឱវាទនេះ នោះនាំទៅដល់សេចក្ដីសង្គ្រោះ។—យ៉ូហាន ៦:៦៨
៥. តើព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីរឿងអ្វីខ្លះក្នុងធម្មទានលើភ្នំនោះ?
៥ ធម្មទានលើភ្នំជាឧទាហរណ៍ដ៏ប្រសើរឯកមួយបង្ហាញពីប្រាជ្ញាដែលរកប្រៀបផ្ទឹមពុំបានក្នុងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ធម្មទាននេះដែលកត់ទុកនៅម៉ាថាយ ៥:៣-៧:២៧ ប្រហែលជាត្រូវការតែ២០នាទីដើម្បីថ្លែង។ ក៏ប៉ុន្តែ ឱវាទទាំងនោះពុំដែលហួសសម័យឡើយ និងមានប្រសិទ្ធភាពសព្វថ្ងៃនេះដូចពេលដែលថ្លែងជាលើកដំបូងនោះដែរ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីរឿងផ្សេងៗជាច្រើន ដូចជារបៀបបណ្ដុះឲ្យមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកឯទៀត (៥:២៣-២៦; ៣៨-៤២; ៧:១-៥, ១២) របៀបរក្សាខ្លួនឲ្យបានស្អាតស្អំខាងសីលធម៌ (៥:២៧-៣២) និងរបៀបធ្វើឲ្យជីវិតខ្លួនមានន័យ (៦:១៩-២៤; ៧:២៤-២៧) ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូមិនគ្រាន់តែប្រាប់អ្នកស្ដាប់អំពីការប្រព្រឹត្តដែលមានប្រាជ្ញាទេ ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញពួកគេដែរ ដោយពន្យល់ វែកញែក និងបង្ហាញភស្តុតាង។
៦-៨. (ក) ស្តីអំពីការមិនខ្វល់ខ្វាយនោះ តើព្រះយេស៊ូលើកឡើងមូលហេតុអ្វីខ្លះដែលគួរឲ្យជឿ? (ខ) តើអ្វីបង្ហាញថាឱវាទរបស់ព្រះយេស៊ូប្រកបដោយប្រាជ្ញាពីស្ថានលើ?
៦ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណានូវឱវាទរបស់ព្រះយេស៊ូដែលទ្រង់មានបន្ទូលនៅម៉ាថាយជំពូក៦ស្តីអំពីរបៀបយើងត្រូវប្រព្រឹត្តនៅពេលដែលមានកង្វល់ចំពោះទ្រព្យសម្បត្ដិ។ ព្រះយេស៊ូជូនយោបល់ថា៖«កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងជីវិត ដែលនឹងបរិភោគអ្វី ឬនឹងរូបកាយ ដែលនឹងស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ»។ (ខ២៥) អាហារនិងសំលៀកបំពាក់គឺជាសេចក្ដីត្រូវការដ៏ចាំបាច់បំផុត ហើយការយកចិត្តទុកដាក់ខំរករបស់ទាំងនេះគឺជារឿងធម្មតាទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់យើងថា«កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយ»អំពីរបស់ទាំងនេះ។b ហេតុអ្វី?
៧ សូមស្ដាប់នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបន្តវែកញែកដែលគួរឲ្យជឿ។ ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានជីវិតនិងរូបកាយមកយើង ទ្រង់ក៏មានសមត្ថភាពផ្គត់ផ្គង់អាហារដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិត និងសំលៀកបំពាក់សំរាប់រូបកាយដែរ មែនទេ? (ខ២៥) បើព្រះផ្គត់ផ្គង់ចំណីអាហារសំរាប់សត្វស្លាប និងតុបតែងផ្កាឲ្យបានស្អាត ទ្រង់ច្បាស់ជានឹងថែរក្សាមនុស្សជាតិដែលថ្វាយបង្គំទ្រង់លើសជាងនោះទៅទៀត! (ខ២៦, ២៨-៣០) ការពិត ការខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុគឺឥតប្រយោជន៍តែម្ដង ពីព្រោះថា ការខ្វល់ខ្វាយមិនអាចធ្វើឲ្យអាយុជីវិតរបស់យើងវែងជាងទេ សូម្បីតែបន្ដិចក៏មិនបានផង។c (ខ២៧) តើយើងអាចធ្វើអ្វីទៅដើម្បីកុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយ? ព្រះយេស៊ូជូនឱវាទថា៖ ចូរបន្តទុកការថ្វាយបង្គំព្រះជាអាទិភាពក្នុងជីវិតអ្នក។ អស់អ្នកដែលធ្វើដូច្នេះអាចជឿជាក់ថា សេចក្ដីត្រូវការប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ«នឹងបានប្រទានមក»ដោយព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌។ (ខ៣៣) ជាចុងបញ្ចប់ ព្រះយេស៊ូជូនយោបល់ដែលមានប្រយោជន៍ច្រើនណាស់។ យោបល់នោះគឺ ចូរគិតតែមួយថ្ងៃៗវិញ។ មិនចាំបាច់យកកង្វល់ពីថ្ងៃស្អែកមកដាក់បន្ថែមនឹងកង្វល់ដែលមានថ្ងៃនេះទេ មែនទេ? (ខ៣៤) ម្យ៉ាងទៀត យើងមិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុអំពីអ្វីដែលប្រហែលជានឹងមិនកើតឡើងទេ មែនទេ? ក្នុងរបបលោកីយ៍នេះដែលបណ្ដាលឲ្យតានតឹងក្នុងចិត្ត ការអនុវត្តតាមឱវាទដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញានេះ អាចជួយឲ្យយើងរួចពីការពិបាកចិត្តជាច្រើនយ៉ាងណាស់។
៨ គឺច្បាស់ហើយដែលថា ឱវាទដែលព្រះយេស៊ូបានជូនក៏មានប្រយោជន៍សព្វថ្ងៃនេះ ដូចពេលដែលទ្រង់ជូនជាលើកដំបូងជិត២.០០០ឆ្នាំមុននោះដែរ។ នេះជាភស្តុតាងដែលបង្ហាញថាទ្រង់មានប្រាជ្ញាពីស្ថានលើ មែនទេ? សូម្បីតែយោបល់ល្អបំផុតរបស់មនុស្សជាតិដែលជូនឱវាទ ក៏ទៅជាហួសសម័យនិងក្រោយមកត្រូវកែឬជំនួសវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូនៅតែមានប្រយោជន៍សូម្បីតែពេលវេលាបានកន្លងទៅយ៉ាងយូរក៏ដោយ។ តែនេះមិនគួរធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដ្បិតអ្នកជូនឱវាទយ៉ាងអស្ចារ្យនេះបានមានបន្ទូលទៅ«តាមព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»។—យ៉ូហាន ៣:៣៤
របៀបទ្រង់បានបង្រៀន
៩. តើទាហានខ្លះបាននិយាយអ្វីអំពីការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ? ហេតុអ្វីបានជានេះមិនមែនជាការនិយាយពន្លើសទេ?
៩ ទីពីរ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះក៏សឲ្យឃើញក្នុងរបៀបព្រះយេស៊ូបង្រៀនដែរ។ នៅគ្រាមួយ ទាហានខ្លះដែលត្រូវចាត់ឲ្យទៅចាប់ទ្រង់ បានវិលត្រឡប់មកវិញដោយដៃទទេ ទាំងពោលថា«មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ»។ (យ៉ូហាន ៧:៤៥, ៤៦) ពំនោលនេះមិនមែនជាការនិយាយពន្លើសទេ។ ក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិទាំងឡាយដែលធ្លាប់រស់នៅលើផែនដីនេះ ព្រះយេស៊ូដែល«មកពីស្ថានលើ» មានឃ្លាំងចំណេះនិងបទពិសោធន៍ច្រើនជាងគេបំផុត ដែលទ្រង់អាចយកមកប្រើ។ (យ៉ូហាន ៨:២៣) ពុំដែលមានមនុស្សជាតិណាម្នាក់មានសមត្ថភាពបង្រៀនដូចទ្រង់ឡើយ។ សូមពិចារណាវិធីសាស្ត្រពីររបស់គ្រូបង្រៀនដែលមានប្រាជ្ញានេះ។
«បណ្ដាមនុស្សក៏នឹកប្លែកពីសេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន»
១០, ១១. (ក) ហេតុអ្វីបានជាយើងនឹកអស្ចារ្យចំពោះរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូ? (ខ) តើឧទាហរណ៍និទស្សន៍គឺជាអ្វី? តើឧទាហរណ៍អ្វីបង្ហាញនូវមូលហេតុដែលឧទាហរណ៍និទស្សន៍របស់ព្រះយេស៊ូមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ក្នុងការបង្រៀន?
១០ ការប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចដោយមានប្រសិទ្ធភាព។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖«ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលសេចក្ដីទាំងនេះ ដោយពាក្យប្រៀបធៀបដល់ហ្វូងមនុស្ស ទ្រង់មិនបានមានបន្ទូលនឹងគេ ឥតពាក្យប្រៀបធៀបទេ»។ (ម៉ាថាយ ១៣:៣៤) យើងពិតជានឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តចំពោះសមត្ថភាពដែលរកប្រៀបផ្ទឹមពុំបានរបស់ទ្រង់ ក្នុងការបង្រៀនសេចក្ដីពិតដ៏ជ្រាលជ្រៅដោយប្រៀបធៀបនឹងអ្វីសាមញ្ញធម្មតា។ កសិករសាបព្រោះ ស្ត្រីរៀបចំដុតនំប៉័ង កូនក្មេងកំពុងតែលេងនៅផ្សារ អ្នកនេសាទទាញអួនឡើង និងអ្នកគង្វាលកំពុងតែស្វះស្វែងរកចៀមវង្វេង សុទ្ធតែជារបស់អ្នកស្ដាប់ធ្លាប់ឃើញជាច្រើនដង។ នៅពេលដែលសេចក្ដីពិតសំខាន់ៗត្រូវពន្យល់ដោយប្រៀបធៀបនឹងអ្វីៗដែលមនុស្សស្គាល់ហើយ នោះសេចក្ដីពិតទាំងនេះបានដិតជាប់យ៉ាងជ្រៅនិងយ៉ាងលឿនក្នុងចិត្តគំនិត។—ម៉ាថាយ ១១:១៦-១៩; ១៣:៣-៨, ៣៣, ៤៧-៥០; ១៨:១២-១៤
១១ ជាញឹកញាប់ ព្រះយេស៊ូប្រើឧទាហរណ៍និទស្សន៍ ដែលជានិទានកថាខ្លីៗសំរាប់ទាញយកសេចក្ដីពិតអំពីសីលធម៌ឬក៏អ្វីខាងវិញ្ញាណ។ ដោយព្រោះនិទានកថាគឺស្រួលយល់ជាងឲ្យយោបល់ទទេនោះ ឧទាហរណ៍និទស្សន៍ជួយឲ្យចងចាំសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ក្នុងឧទាហរណ៍និទស្សន៍ជាច្រើន ព្រះយេស៊ូពណ៌នាអំពីព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ដោយមានបន្ទូលធ្វើឲ្យឃើញទិដ្ឋភាពយ៉ាងច្បាស់មិនងាយភ្លេចទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ចំណុចសំខាន់ៗក្នុងឧទាហរណ៍និទស្សន៍អំពីកូនបង្ហិនទ្រព្យនោះគឺ ព្រះយេហូវ៉ានឹងអាណិតអាសូរហើយទទួលមកវិញយ៉ាងកក់ក្ដៅចំពោះអស់អ្នកណាដែលប្រែចិត្តយ៉ាងស្មោះក្រោយបានវង្វេងចេញពីសេចក្ដីពិតនោះ។ មនុស្សគ្រប់រូបអាចយល់ចំណុចសំខាន់ក្នុងរឿងនេះបាន មែនទេ?—លូកា ១៥:១១-៣២
១២. (ក) តើព្រះយេស៊ូបានប្រើសំនួរដោយដូចម្ដេច? (ខ) តើព្រះយេស៊ូបានធ្វើឲ្យអ្នកដែលចោទទៅលើអំណាចរបស់ទ្រង់បាត់មាត់ឈឹងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ការប្រើសំនួរដោយប៉ិនប្រសប់។ ព្រះយេស៊ូប្រើសំនួរដើម្បីបណ្ដាលឲ្យអ្នកស្ដាប់ធ្វើការសន្និដ្ឋានដោយខ្លួនឯង ឬពិចារណានូវបំណងចិត្តរបស់ខ្លួន ឬមួយក៏ធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ (ម៉ាថាយ ១២:២៤-៣០; ១៧:២៤-២៧; ២២:៤១-៤៦) នៅពេលដែលអ្នកដឹកនាំសាសនាបានចោទថាទ្រង់គ្មានអំណាចពីព្រះនោះ ព្រះយេស៊ូតបឆ្លើយថា៖«បុណ្យជ្រមុជរបស់យ៉ូហាន តើមកពីស្ថានសួគ៌ ឬពីមនុស្ស?»។ ទាល់គំនិតដោយសារសំនួរនេះ ពួកគេបានរិះគិតគ្នាថា៖«បើយើងថា មកពីស្ថានសួគ៌ នោះវានឹងសួរយើងថា ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាមិនបានជឿគាត់? តែបើយើងឆ្លើយថា មកពីមនុស្ស នោះខ្លាចពួកបណ្ដាជន ដ្បិតមនុស្សទាំងអស់រាប់យ៉ូហាននេះទុកជាហោរាមែន»។ នៅទីបំផុតពួកគេឆ្លើយថា៖«យើងមិនដឹងទេ!»។ (ម៉ាកុស ១១:២៧-៣៣; ម៉ាថាយ ២១:២៣-២៧) ដោយសំនួរស្រួលមួយ ព្រះយេស៊ូបានធ្វើឲ្យពួកគេបាត់មាត់ឈឹងនិងបង្ហាញឲ្យឃើញនូវភាពឥតស្មោះត្រង់ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេទៀតផង។
១៣-១៥. តើឧទាហរណ៍និទស្សន៍អំពីបុរសសាសន៍សាម៉ារីដែលមានចិត្តល្អបង្ហាញប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ ជួនកាល ព្រះយេស៊ូប្រើវិធីផ្សេងៗជាមួយគ្នា ដោយបង្កប់សំនួរត្រិះរិះក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ទ្រង់។ នៅពេលអ្នកប្រាជ្ញច្បាប់ម្នាក់សួរព្រះយេស៊ូអំពីតម្រូវការដើម្បីទទួលជីវិតជារៀងរហូត នោះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលដកស្រង់ពីក្រិត្យវិន័យម៉ូសេ ដែលបង្គាប់ឲ្យស្រឡាញ់ព្រះនិងអ្នកជិតខាង។ ដោយសារបុរសនេះចង់បង្ហាញថាខ្លួនជាមនុស្សសុចរិត គាត់សួរថា៖«តើអ្នកណាជាអ្នកជិតខាងខ្ញុំ?»។ ព្រះយេស៊ូបានតបឆ្លើយដោយនិទានរឿងមួយ។ បុរសសាសន៍យូដាម្នាក់កំពុងតែធ្វើដំណើរម្នាក់ឯង ស្រាប់តែមានចោរមកវាយប្លន់គាត់រហូតដល់របួសជិតស្លាប់រួចចោលឲ្យនៅដេកស្តូកស្ដឹង។ ក្រោយមកបុរសសាសន៍យូដាពីរនាក់ដើរកាត់ ដោយមានសង្ឃម្នាក់ដើរមកមុន រួចមកមានសាសន៍លេវីម្នាក់។ បុរសទាំងពីរនាក់បានដើរធ្វើមិនដឹងមិនរវល់ជនរងគ្រោះ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមកបុរសសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ដើរកាត់។ គាត់មានចិត្តក្ដួលអាណិត ជួយរុំរបួសជនរងគ្រោះនិងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយជូនគាត់ទៅផ្ទះសំណាក់មួយដើម្បីឲ្យឆាប់ជា។ ព្រះយេស៊ូបានបញ្ចប់រឿងនេះដោយសួរអ្នកប្រាជ្ញច្បាប់នោះថា៖«ក្នុង៣នាក់នោះ តើអ្នកស្មានថា អ្នកណាជាអ្នកជិតខាងនឹងមនុស្ស ដែលធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃពួកចោរនោះ?»។ បុរសនោះឆ្លើយថា៖«គឺអ្នក១ដែលមានចិត្តអាណិតដល់គាត់នោះឯង»។—លូកា ១០:២៥-៣៧
១៤ តើឧទាហរណ៍និទស្សន៍នេះបញ្ជាក់ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច? នៅសម័យព្រះយេស៊ូ សាសន៍យូដាបានប្រើពាក្យ«អ្នកជិតខាង»សំរាប់តែអ្នកដែលធ្វើតាមទំនៀមទំលាប់របស់ពួកគេ ច្បាស់ជាមិនប្រើសំរាប់សាសន៍សាម៉ារីទេ។ (យ៉ូហាន ៤:៩) បើព្រះយេស៊ូនិទានរឿងនេះដោយប្រាប់ថាបុរសសាម៉ារីជាអ្នករងគ្រោះវិញ ហើយសាសន៍យូដាម្នាក់ជួយគាត់ តើនេះនឹងជួយបំបាត់នូវការប្រកាន់ពូជសាសន៍ឬ? ដោយប្រាជ្ញា ព្រះយេស៊ូនិទានរឿងនេះដោយប្រាប់ថាសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ថែរក្សាសាសន៍យូដាម្នាក់ដោយថ្នាក់ថ្នម។ សូមកត់សម្គាល់ដែរនូវសំនួរដែលព្រះយេស៊ូសួរក្រោយនិទានរឿងនោះចប់ហើយ។ ទ្រង់បញ្ជាក់ឲ្យដឹងថាពាក្យ«អ្នកជិតខាង»សំដៅលើអ្នកណា។ ការពិត អ្នកប្រាជ្ញច្បាប់នេះចង់សួរថា៖‹តើអ្នកណាសមនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ?›។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូសួរថា៖«ក្នុង៣នាក់នោះ តើអ្នកស្មានថា អ្នកណាជាអ្នកជិតខាង?»។ ព្រះយេស៊ូមិនបានដៅបញ្ជាក់ទៅលើអ្នកដែលបានទទួលសេចក្ដីសប្បុរសនោះទេ តែចង់ដៅបញ្ជាក់ទៅលើអ្នកដែលបានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសវិញ គឺបុរសសាសន៍សាម៉ារី។ អ្នកជិតខាងដ៏ពិត ចេះផ្ដើមបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់អ្នកឯទៀតមិនថាពួកគេជាសាសន៍ណាក៏ដោយ។ ដើម្បីបញ្ជាក់ចំណុចសំខាន់នេះ ព្រះយេស៊ូបានប្រើវិធីដែលមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់បំផុត។
១៥ គ្មានអ្វីចំឡែកទេដែលមនុស្សបានស្រឡាំងកាំងចំពោះ«សេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន» និងត្រូវបានទាក់ទាញឲ្យមកឯទ្រង់ មែនទេ? (ម៉ាថាយ ៧:២៨, ២៩) នៅគ្រាមួយ‹ហ្វូងមនុស្សយ៉ាងធំ›បាននៅជាមួយទ្រង់អស់បីថ្ងៃ ដោយមិនបរិភោគអ្វីសោះ!—ម៉ាកុស ៨:១, ២
គន្លងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់
១៦. តើព្រះយេស៊ូបានផ្ដល់«ភស្តុតាងដោយការប្រព្រឹត្ត»ឲ្យឃើញថា ទ្រង់មានប្រាជ្ញារបស់ព្រះដឹកនាំយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ វិធីទីបីដែលព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញឲ្យឃើញប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺដោយគន្លងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់។ ប្រាជ្ញាជាអ្វីដែលយើងអាចយកមកអនុវត្ត ហើយមានប្រសិទ្ធភាព។ យ៉ាកុបដែលជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូបានសួរថា៖«ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា តើមានអ្នកណាមានប្រាជ្ញាទេ?»។ រួចមកគាត់ឆ្លើយសំនួររបស់ខ្លួនឯងដោយពោលថា៖«ចូរអ្នកនោះផ្ដល់ភស្តុតាងដោយការប្រព្រឹត្តល្អឲ្យឃើញថា មានប្រាជ្ញាមែន»។ (យ៉ាកុប ៣:១៣, ព្រះគម្ពីរអង់គ្លេសកំណែថ្មី) កិរិយារបស់ព្រះយេស៊ូគឺជា«ភស្តុតាងដោយការប្រព្រឹត្ត»ដែលបង្ហាញថា ទ្រង់មានប្រាជ្ញារបស់ព្រះដឹកនាំ។ សូមយើងពិចារណានូវរបៀបទ្រង់បង្ហាញថាទ្រង់មានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃព្រមទាំងក្នុងរបៀបទ្រង់ប្រព្រឹត្តទៅលើមនុស្សឯទៀត។
១៧. តើអ្វីខ្លះបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូមានតុល្យភាពល្អឥតខ្ចោះក្នុងព្រះជន្មទ្រង់?
១៧ តើអ្នកធ្លាប់កត់សម្គាល់ថា មនុស្សដែលគ្មានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យឲ្យបានល្អច្រើនតែធ្វើអ្វីហួសហេតុឬទេ? គឺពិតមែនដែលថា ត្រូវការប្រាជ្ញាជាមុន ទើបអាចមានតុល្យភាពបាន។ ដោយទទួលប្រាជ្ញាពីព្រះ នោះព្រះយេស៊ូមានតុល្យភាពល្អឥតខ្ចោះ។ អ្វីៗដែលទាក់ទងខាងវិញ្ញាណគឺសំខាន់បំផុតក្នុងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានជាប់រវល់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងការប្រកាសផ្សាយដំណឹងល្អ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖«ហេតុនោះហើយ បានជាខ្ញុំមក»។ (ម៉ាកុស ១:៣៨) គឺច្បាស់ហើយដែលថា ទ្រព្យសម្បត្ដិមិនសូវសំខាន់ចំពោះទ្រង់ទេ តាមមើលទៅទ្រង់មានតិចតួចណាស់។ (ម៉ាថាយ ៨:២០) ក៏ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនមែនដូចតាបសទេ។ ដូចព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ដែលជា«ព្រះដែលមានព្រះទ័យសប្បាយ» ព្រះយេស៊ូក៏មានព្រះទ័យសប្បាយដែរ ហើយទ្រង់បានធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតអរសប្បាយទៀតផង។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១១, ព.ថ.; ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៥, ខ.ស.) នៅពេលដែលទ្រង់ចូលរួមពិធីសោយលៀងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលធម្មតាមានភ្លេង ច្រៀងចំរៀង និងការអរសប្បាយ ទ្រង់មិនយាងទៅទីនោះក្នុងបំណងបង្ខូចក្ដីសោមនស្សរីករាយនៃពិធីនោះទេ។ នៅពេលដែលអស់ស្រាហើយ ទ្រង់ធ្វើឲ្យទឹកទៅជាស្រា ជាភេសជ្ជៈម្យ៉ាង«ដែលនាំឲ្យចិត្តមនុស្សបានសប្បាយ»។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:១៥; យ៉ូហាន ២:១-១១) ជាច្រើនដង ព្រះយេស៊ូព្រមទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញដើម្បីទៅសោយអាហារជាមួយគ្នា ហើយជាញឹកញាប់ទ្រង់ប្រើឱកាសទាំងនេះដើម្បីបង្រៀន។—លូកា ១០:៣៨-៤២; ១៤:១-៦
១៨. តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យយ៉ាងឥតខ្ចោះពេលប្រព្រឹត្តទៅលើសិស្សរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ព្រះយេស៊ូបានវិនិច្ឆ័យយ៉ាងឥតខ្ចោះពេលប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកឯទៀតដែរ។ ដោយសារទ្រង់យល់ធ្លុះជ្រៅអំពីធាតុពិតរបស់មនុស្សជាតិ ទ្រង់អាចវាយតម្លៃយ៉ាងត្រឹមត្រូវទៅលើសិស្សរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ថាពួកគេមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ទេ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ចេះរកលក្ខណៈល្អរបស់ពួកគេ។ ទ្រង់ក៏ឃើញថាបុរសទាំងនេះដែលព្រះយេហូវ៉ាបានទាញមកមានលទ្ធភាពសម្រេចកិច្ចបំរើ។ (យ៉ូហាន ៦:៤៤) ថ្វីបើពួកគេមានកំហុសក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូនៅតែសុខចិត្តទុកចិត្តពួកគេ។ ទ្រង់បានបង្ហាញពីការទុកចិត្តនេះដោយប្រគល់កិច្ចការមួយយ៉ាងធំដល់សិស្សរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បង្គាប់ពួកគេឲ្យផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយទ្រង់ជឿជាក់ថាពួកគេមានសមត្ថភាពធ្វើបាន។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) សៀវភៅកិច្ចការជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ពួកគេបានធ្វើកិច្ចការនេះយ៉ាងស្មោះត្រង់តាមបង្គាប់ទ្រង់។ (កិច្ចការ ២:៤១, ៤២; ៤:៣៣; ៥:២៧-៣២) ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូបង្ហាញថាទ្រង់ពិតជាមានប្រាជ្ញាមែន ដោយសារទ្រង់បានទុកចិត្តពួកគេ។
១៩. តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញថាទ្រង់«ស្លូតហើយមានចិត្តសុភាព»យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ ដូចដែលយើងបានឃើញក្នុងជំពូកទី២០ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ថា ចិត្តរាបទាបនិងភាពស្លូតបូត ជាប់ទាក់ទងនឹងប្រាជ្ញា។ ពិតមែន ព្រះយេហូវ៉ាជាគំរូល្អបំផុតក្នុងរឿងនេះ។ ប៉ុន្តែចុះព្រះយេស៊ូវិញ? យើងមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅណាស់នៅពេលដែលឃើញរបៀបព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្តយ៉ាងរាបទាបទៅលើសិស្សរបស់ទ្រង់។ ដោយសារទ្រង់ជាបុរសគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ទ្រង់មានសមត្ថភាពខ្ពស់ជាងពួកគេឆ្ងាយណាស់។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនមើលងាយសិស្សរបស់ទ្រង់ទេ។ ទ្រង់មិនដែលបន្ថោកបន្ទាបពួកគេឬធ្វើឲ្យពួកគេគិតថាខ្លួនគ្មានសមត្ថភាពឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានគិតដល់កំរិតសមត្ថភាពពួកគេ និងបង្ហាញព្រះទ័យអត់ធ្មត់នៅពេលដែលពួកគេធ្វើខុស។ (ម៉ាកុស ១៤:៣៤-៣៨; យ៉ូហាន ១៦:១២) គួរឲ្យកត់សម្គាល់មែន សូម្បីតែកូនក្មេងក៏មានអារម្មណ៍ស្រួលពេលដែលនៅជាមួយព្រះយេស៊ូដែរ មែនទេ? ពួកគេប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ថាចង់ចូលទៅជិតទ្រង់ ដោយសារទទួលស្គាល់ថាទ្រង់«ស្លូតហើយមានចិត្តសុភាព»។—ម៉ាថាយ ១១:២៩; ម៉ាកុស ១០:១៣-១៦
២០. ចំពោះកូនស្រីរបស់ស្ត្រីសាសន៍ដទៃដែលមានបិសាចចូលធ្វើទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងនោះ តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញថាទ្រង់ចេះយោគយល់យ៉ាងដូចម្ដេច?
២០ មានអ្វីមួយទៀតដែលព្រះយេស៊ូបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបដូចព្រះដែរគឺទ្រង់ចេះយោគយល់បង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណានៅពេលដែលសមធ្វើដូច្នេះ។ សូមនឹកចាំពីពេលដែលស្ត្រីសាសន៍ដទៃម្នាក់អង្វរទ្រង់ឲ្យព្យាបាលកូនស្រីរបស់គាត់ដែលត្រូវបិសាចចូលធ្វើទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។ តាមវិធីបីយ៉ាង ព្រះយេស៊ូបញ្ជាក់នៅដើមដំបូងថាទ្រង់នឹងមិនជួយគាត់ទេ។ ទីមួយ ទ្រង់មិនតបឆ្លើយទេ។ ទីពីរទ្រង់មានបន្ទូលដោយត្រង់ៗថា ទ្រង់ត្រូវបានចាត់ឲ្យមកជួយសាសន៍យូដា មិនមែនសាសន៍ដទៃទេ។ ហើយទីបីទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់រឿងប្រៀបប្រដូចមួយដែលបញ្ជាក់ចំណុចដដែលនោះ។ ប៉ុន្តែ ស្ត្រីនោះបន្តព្យាយាមទៀត ហើយនេះបង្ហាញថាគាត់មានជំនឿយ៉ាងខ្លាំងខុសពីធម្មតា។ ដោយគិតពីកាលៈទេសៈពិសេសនេះ តើព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្តតបយ៉ាងណា? ទ្រង់ធ្វើអ្វីដែលនៅដើមដំបូងទ្រង់មិនព្រមធ្វើទេ គឺទ្រង់ព្យាបាលកូនរបស់គាត់។ (ម៉ាថាយ ១៥:២១-២៨) នេះបង្ហាញភាពរាបទាបដ៏អស្ចារ្យណាស់ មែនទេ? ហើយសូមចងចាំថា ភាពរាបទាបគឺជាមូលដ្ឋាននៃប្រាជ្ញាដ៏ពិត។
២១. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរព្យាយាមយកតម្រាប់តាមបុគ្គលិកលក្ខណៈ បន្ទូលនិងការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះយេស៊ូ?
២១ យើងសប្បាយណាស់ដែលសៀវភៅដំណឹងល្អបើកសម្ដែងឲ្យយើងស្គាល់បន្ទូលរបស់ព្រះនិងការប្រព្រឹត្តរបស់បុរសដែលមានប្រាជ្ញាជាងគេបំផុត! សូមយើងចាំថាព្រះយេស៊ូមានលក្ខណៈដូចព្រះវរបិតាទ្រង់បេះបិទ។ ដោយយកតម្រាប់តាមបុគ្គលិកលក្ខណៈ បន្ទូល និងការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះយេស៊ូ យើងនឹងបណ្ដុះឲ្យមានប្រាជ្ញាពីស្ថានលើ។ ក្នុងជំពូកបន្ទាប់ យើងនឹងពិចារណានូវរបៀបយើងអាចប្រើប្រាជ្ញារបស់ព្រះក្នុងជីវិតរបស់យើង។
a នៅសម័យព្រះគម្ពីរ ជាងឈើធ្លាប់ធ្វើការកសាងផ្ទះ ធ្វើតុទូ និងធ្វើឧបករណ៍សំរាប់កសិកម្ម។ លោកចាស្ទីន ម៉ាទើដែលធ្លាប់រស់នៅសតវត្សទីពីរបានសរសេរអំពីព្រះយេស៊ូថា៖ «ទ្រង់ធ្លាប់ធ្វើការជាជាងឈើពេលដែលនៅជាមួយមនុស្សជាតិ ទាំងធ្វើនង្គ័លនិងនឹម»។
b កិរិយាស័ព្ទភាសាក្រិចដែលត្រូវបកប្រែថា«ខ្វល់ខ្វាយ» មានន័យថា«អារម្មណ៍បានត្រូវបង្វែរ»។ របៀបពាក្យនេះប្រើនៅម៉ាថាយ ៦:២៥ សំដៅទៅលើអារម្មណ៍បានត្រូវបង្វែរឬបំបែរដោយការព្រួយបារម្ភនិងធ្វើឲ្យលែងសប្បាយនឹងជីវិត។
c តាមពិត ការស្រាវជ្រាវផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្របង្ហាញឲ្យដឹងថា ការខ្វល់ខ្វាយនិងការតានតឹងចិត្តហួសហេតុពេកអាចបង្កលទ្ធភាពឲ្យយើងកើតមានជំងឺបេះដូងនិងជំងឺជាច្រើនឯទៀតដែលអាចកាត់បន្ថយអាយុជីវិតបាន។
-
-
តើអ្នកកំពុងតែប្រើ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ»ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកទេ?ចូរចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា
-
-
ជំពូកទី២២
តើអ្នកកំពុងតែប្រើ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ»ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកទេ?
១-៣. (ក) តើវិធីដែលសាឡូម៉ូនវិនិច្ឆ័យរឿងក្ដីស្តីអំពីនរណាជាម្ដាយបង្ហាញថាទ្រង់មានប្រាជ្ញាដ៏អស្ចារ្យខុសពីធម្មតាយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថាទ្រង់នឹងប្រទានអ្វីមកយើង? ហើយតើនេះនាំឲ្យមានសំនួរអ្វីខ្លះ?
រឿងក្ដីនេះពិបាកវិនិច្ឆ័យណាស់ ដ្បិតមានស្ត្រីពីរនាក់កំពុងឈ្លោះប្រកែកគ្នាដណ្ដើមទារកតែមួយ។ ស្ត្រីទាំងពីរនាក់នេះរស់នៅក្នុងផ្ទះតែមួយ ហើយពួកគេទើបតែកើតកូនប្រុសម្នាក់មួយ ខុសគ្នាតែប៉ុន្មានថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ទារកមួយបានស្លាប់ហើយ និងឥឡូវនេះ ស្ត្រីទាំងពីរអះអាងថាខ្លួនជាម្ដាយរបស់ទារកមួយដែលនៅរស់។a គ្មានសាក្សីណាម្នាក់បានឃើញអ្វីដែលកើតឡើងទេ។ រឿងក្ដីនេះទំនងជាបានចូលតុលាការជាន់ទាប តែវិនិច្ឆ័យមិនបានទេ។ ទីបំផុត រឿងក្ដីនេះបានឡើងដល់សាឡូម៉ូនដែលជាស្តេចអ៊ីស្រាអែល។ តើទ្រង់អាចទម្លាយអាថ៌កំបាំងនេះឲ្យឃើញការពិតបានឬទេ?
២ ពេលដែលស្ត្រីទាំងពីរនាក់នេះឈ្លោះគ្នា ស្តេចសាឡូម៉ូនស្ដាប់មួយរយៈ រួចបញ្ជាឲ្យគេយកដាវមួយមក។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បង្គាប់ឲ្យគេកាប់កូននោះជាពីរចំណែកចែកឲ្យស្ត្រីទាំងពីរនោះម្នាក់មួយចំណែក ដោយមានបន្ទូលដូចជាមានបំណងឲ្យគេធ្វើមែនទែន។ ភ្លាមៗនោះ ម្ដាយពិតអង្វរសុំឲ្យស្តេចប្រគល់កូនស្ងួនភ្ងារបស់នាងទៅស្ត្រីមួយទៀតនោះចុះ។ ប៉ុន្តែ ស្ត្រីមួយទៀតនោះចេះតែទាមទារឲ្យគេកាប់កូននោះជាពីរចំណែកទៅ។ ឥឡូវ ស្តេចសាឡូម៉ូនយល់ការពិតហើយ។ ទ្រង់មានចំណេះដឹងអំពីសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ម្ដាយម្នាក់ចំពោះកូនដែលកើតចេញពីផ្ទៃខ្លួន ហើយទ្រង់ប្រើចំណេះនោះដើម្បីវិនិច្ឆ័យរឿងក្ដីនេះ។ ម្ដាយទារកនេះពិតជាបានធូរចិត្តខ្លាំងណាស់ នៅពេលស្តេចសាឡូម៉ូនប្រគល់កូនមកវិញហើយមានបន្ទូលថា៖«នាងនោះជាម្ដាយពិត»។—ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:១៦-២៧
៣ នេះជាប្រាជ្ញាអស្ចារ្យខុសពីធម្មតា មែនទេ? នៅពេលដែលប្រជាជនឮអំពីវិធីស្តេចសាឡូម៉ូនវិនិច្ឆ័យរឿងក្ដីនេះ ពួកគេបានកោតស្ញប់ស្ញែង«ដោយយល់ឃើញថា ប្រាជ្ញានៃព្រះបានសណ្ឋិតនៅក្នុងទ្រង់»។ ពិតណាស់ ប្រាជ្ញារបស់សាឡូម៉ូនគឺជាអំណោយមួយពីព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឲ្យទ្រង់មាន«ចិត្តប្រកបដោយប្រាជ្ញា នឹងយោបល់[«គំនិតឆ្លុះយល់», ព.ថ.]»។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:១២, ២៨) ចុះយើងវិញ? តើយើងអាចទទួលប្រាជ្ញាពីព្រះបានដែរឬទេ? មែនហើយ ដ្បិតព្រះបានបណ្ដាលឲ្យសាឡូម៉ូនសរសេរថា៖«ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ប្រទានឲ្យមានប្រាជ្ញា»។ (សុភាសិត ២:៦) ចំពោះអស់អ្នកណាដែលខំឲ្យបានប្រាជ្ញាដោយស្មោះនោះ ព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថាទ្រង់នឹងប្រទានប្រាជ្ញា ដែលជាសមត្ថភាពប្រើដោយប្រសិទ្ធភាពនូវចំណេះ សមត្ថភាពវែកញែក និងគំនិតឆ្លុះយល់។ តើយើងអាចទទួលបានប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើយើងអាចប្រើប្រាជ្ញានោះក្នុងជីវិតរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើត្រូវ«ខំឲ្យបានប្រាជ្ញា»យ៉ាងដូចម្ដេច?
៤-៧. តើអ្វីខ្លះជាសេចក្ដីតម្រូវទាំងបួនដើម្បីឲ្យបានប្រាជ្ញា?
៤ តើយើងត្រូវមានកំរិតវប្បធម៌ខ្ពង់ខ្ពស់ឬចេះដឹងជ្រៅជ្រះទើបអាចទទួលប្រាជ្ញាពីព្រះឬ? អត់ទេ! ព្រះយេហូវ៉ាសប្បាយនឹងប្រទានប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ដល់យើងមិនថាយើងមកពីមជ្ឈដ្ឋានណាឬមានការអប់រំត្រឹមណាក៏ដោយ។ (កូរិនថូសទី១ ១:២៦-២៩) ប៉ុន្តែ យើងត្រូវជាអ្នកផ្ដើមរកប្រាជ្ញានោះ ដ្បិតព្រះគម្ពីរជំរុញយើងថា«ចូរខំឲ្យបានប្រាជ្ញា»។ (សុភាសិត ៤:៧) តើយើងអាចខំឲ្យបានប្រាជ្ញាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ទីមួយ យើងត្រូវតែកោតខ្លាចព្រះ។ សុភាសិត ៩:១០ចែងថា៖«សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាដើមចមនៃប្រាជ្ញា[ឬ«ជំហានទីមួយនៃការទទួលបានប្រាជ្ញា», ព្រះគម្ពីរអង់គ្លេសកំណែថ្មី]»។ ការកោតខ្លាចព្រះគឺជាឫសនៃប្រាជ្ញាពិត។ ហេតុអ្វី? សូមចាំថា ប្រាជ្ញារួមបញ្ចូលសមត្ថភាពប្រើចំណេះដោយប្រសិទ្ធភាព។ ការកោតខ្លាចព្រះមិនមែនមានន័យថាយើងរន្ធត់ញាប់ញ័រនៅចំពោះទ្រង់ទេ តែមានន័យថាយើងលំអុតលំឱនចិត្ត គោរព ស្ញប់ស្ញែង និងទុកចិត្តទ្រង់។ ការកោតខ្លាចបែបនេះមានផលប្រយោជន៍ល្អ និងក៏ជំរុញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ការកោតខ្លាចជំរុញយើងឲ្យកែប្រែគន្លងជីវិតទៅតាមចំណេះដែលយើងមានអំពីព្រះហឫទ័យនិងការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះ។ នេះជាផ្លូវជីវិតប្រកបដោយប្រាជ្ញាជាងគេបំផុត ដ្បិតខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ាតែងផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតដល់អ្នកណាដែលធ្វើតាម។
៦ ទីពីរ យើងត្រូវតែមានចិត្តរាបទាបនិងចិត្តសុភាព។ មិនអាចមានប្រាជ្ញារបស់ព្រះបើគ្មានចិត្តរាបទាបនិងចិត្តសុភាពនោះទេ។ (សុភាសិត ១១:២) ហេតុអ្វី? បើយើងមានចិត្តរាបទាបនិងចិត្តសុភាព នោះយើងសុខចិត្តសារភាពថាយើងមិនចេះជាងគេ យោបល់យើងមិនតែងតែត្រឹមត្រូវ ហើយយើងត្រូវការគំនិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងគ្រប់រឿងទាំងអស់។ ព្រះយេហូវ៉ា«ប្រឆាំងនឹងមនុស្សមានអំនួត» ប៉ុន្តែទ្រង់រីករាយប្រទានប្រាជ្ញាដល់អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តរាបទាប។—យ៉ាកុប ៤:៦, ខ.ស.
ដើម្បីទទួលប្រាជ្ញារបស់ព្រះ យើងត្រូវតែខំប្រឹងព្យាយាមរក
៧ អ្វីទីបីដែលចាំបាច់ គឺការសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដែលបានសរសេរទុកជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ។ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវសម្ដែងឲ្យយល់ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ដើម្បីបានប្រាជ្ញានោះ យើងត្រូវតែខំប្រឹងព្យាយាមរក។ (សុភាសិត ២:១-៥) សេចក្ដីតម្រូវទីបួនគឺសេចក្ដីអធិស្ឋាន។ បើយើងសុំប្រាជ្ញាពីព្រះដោយស្មោះ ទ្រង់នឹងប្រទានប្រាជ្ញាឲ្យយ៉ាងបរិបូរ។ (យ៉ាកុប ១:៥) នៅពេលយើងអធិស្ឋានសុំទ្រង់ជួយដោយប្រទានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទ្រង់នឹងមិនធ្វើព្រងើយទេ។ ហើយវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់អាចផ្ដល់សមត្ថភាពឲ្យយើងរកឃើញកំណប់ទ្រព្យក្នុងបន្ទូលទ្រង់ដែលអាចជួយយើងដោះស្រាយបញ្ហា បញ្ចៀសគ្រោះថ្នាក់ និងធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយប្រាជ្ញា។—លូកា ១១:១៣
៨. បើយើងពិតជាបានទទួលប្រាជ្ញាពីព្រះហើយ តើប្រាជ្ញានោះនឹងសឲ្យឃើញយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ ដូចយើងបានកត់សម្គាល់ក្នុងជំពូកទី១៧រួចហើយ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាអាចយកមកអនុវត្តបាន។ ដូច្នេះ បើយើងពិតជាបានទទួលប្រាជ្ញារបស់ព្រះហើយ ប្រាជ្ញានោះនឹងសឲ្យឃើញដោយការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ យ៉ាកុបដែលជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូ បានពណ៌នាអំពីផលផ្លែនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះ នៅពេលដែលគាត់សរសេរថា៖«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ នោះមុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ត សេចក្ដីសំឡូត[ឬ«ចេះយោគយល់», ព.ថ.] ចិត្តទន់[ឬ«ប្រុងប្រៀបស្ដាប់តាម», ព.ថ.] ក៏ពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា នឹងផលល្អ ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង»។ (យ៉ាកុប ៣:១៧) នៅពេលយើងពិចារណាលក្ខណៈនិមួយៗនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះ យើងអាចសួរខ្លួនថា‹តើខ្ញុំកំពុងតែប្រើប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើក្នុងជីវិតខ្ញុំឬទេ›?
«បរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ត»
៩. នៅយ៉ាកុប ៣:១៧ តើពាក្យបរិសុទ្ធមានន័យដូចម្ដេច? ហើយហេតុអ្វីគឺសមរម្យដែលភាពបរិសុទ្ធជាលក្ខណៈទីមួយនៃប្រាជ្ញា?
៩ «មុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ»។ ពាក្យបរិសុទ្ធក្នុងខនេះមានន័យថា សុទ្ធឬឥតសៅហ្មង និងមិនគ្រាន់តែសំដៅលើរូបកាយប៉ុណ្ណោះ តែសំដៅលើចិត្តគំនិតផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ទំនាក់ទំនងរវាងប្រាជ្ញានិងចិត្ត។ ប៉ុន្តែ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះមិនអាចចូលទៅស្ថិតក្នុងចិត្តមួយដែលសៅហ្មងឬស្មោកគ្រោកដោយគំនិត ក្ដីប៉ងប្រាថ្នា និងបំណងអាក្រក់បានទេ។ (សុភាសិត ២:១០; ម៉ាថាយ ១៥:១៩, ២០) ប៉ុន្តែ បើចិត្តរបស់យើងបរិសុទ្ធបំផុតតាមលទ្ធភាពរបស់យើងជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ នោះយើងនឹង«គេចចេញពីការអាក្រក់ ហើយប្រព្រឹត្តការល្អ»វិញ។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៧; សុភាសិត ៣:៧) ពិតជាសមរម្យណាស់ដែលភាពបរិសុទ្ធគឺជាលក្ខណៈនៃប្រាជ្ញាដែលត្រូវលើកឡើងយកមករៀបរាប់មុនគេ មែនទេ? យ៉ាងណាមិញ បើយើងមិនស្អាតស្អំខាងសីលធម៌និងខាងវិញ្ញាណផង តើយើងអាចសម្ដែងលក្ខណៈឯទៀតនៃប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើដោយដូចម្ដេចបាន?
១០, ១១. (ក) ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ដែលយើងមានមេត្រីភាពជាមួយអ្នកឯទៀត? (ខ) បើអ្នកគិតថាអ្នកបានធ្វើឲ្យអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នាអន់ចិត្ត តើអ្នកអាចធ្វើជាអ្នកដែលបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាពយ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុ)
១០ «រួចមកមានមេត្រីចិត្ត»។ ប្រាជ្ញាពីស្ថានសួគ៌ជំរុញឲ្យយើងខិតខំឲ្យមានមេត្រីភាព ដែលជាផលផ្លែមួយនៃវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ (កាឡាទី ៥:២២) យើងខំប្រឹងចៀសវាងពីទង្វើដែលនាំឲ្យបាក់បែកដល់‹សេចក្ដីរួបរួមគ្នាដោយសេចក្ដីមេត្រី›របស់រាស្ត្រព្រះយេហូវ៉ា។ (អេភេសូរ ៤:៣) យើងក៏ខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីនាំឲ្យមានមេត្រីភាពឡើងវិញ នៅពេលមានបញ្ហា។ ហេតុអ្វីនេះគឺសំខាន់? ព្រះគម្ពីរចែងថា៖«ចូរនៅដោយមេត្រីនឹងគ្នាចុះ! នោះព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ នឹងសេចក្ដីសុខសាន្ត ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា»។ (កូរិនថូសទី២ ១៣:១១) ដូច្នេះ ដរាបណាដែលយើងបន្តនៅដោយមេត្រីនឹងគ្នា នោះព្រះនៃមេត្រីភាពឬសេចក្ដីសុខសាន្តនឹងគង់នៅជាមួយយើងដែរ។ របៀបយើងប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នាជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ តើយើងអាចធ្វើជាអ្នកបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាពយ៉ាងដូចម្ដេច? សូមពិចារណាឧទាហរណ៍មួយ។
១១ តើអ្នកគួរធ្វើយ៉ាងណាបើអ្នកគិតថាបានធ្វើឲ្យអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នាអន់ចិត្ត? ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖«បើកាលណាអ្នកនាំយកដង្វាយមកដល់អាសនា ហើយនៅទីនោះអ្នកនឹកឃើញថា បងប្អូនណាមានហេតុអ្វីទាស់នឹងអ្នក នោះត្រូវទុកដង្វាយរបស់អ្នកនៅមុខអាសនា ហើយទៅរកជានឹងបងប្អូនជាមុនសិន រួចសឹមមកថ្វាយដង្វាយអ្នកចុះ»។ (ម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤) អ្នកអាចប្រតិបត្ដិតាមឱវាទនោះដោយផ្ដើមទៅជួបបងប្អូនរបស់អ្នក។ តើអ្នកទៅជួបក្នុងបំណងអ្វី? អ្នកមានបំណង«ទៅរកជា»នឹងបងប្អូនរបស់អ្នក។b ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនេះ អ្នកប្រហែលជាត្រូវព្រមទទួលស្គាល់ការអន់ចិត្តរបស់គាត់ មិនមែនបដិសេធថាគាត់មិនគួរអន់ចិត្តឡើយ។ បើអ្នកទៅជួបគាត់ក្នុងបំណងបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាពវិញ និងបើអ្នករក្សាគំនិតនេះ អ្នកទំនងជាអាចដោះស្រាយការយល់ច្រឡំណាដែលមាន រួចអាចសុំអភ័យទោស និងទទួលការអត់ឱនទោស។ ពេលដែលអ្នកផ្ដើមបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាព អ្នកបង្ហាញថាអ្នកកំពុងតែត្រូវដឹកនាំដោយប្រាជ្ញារបស់ព្រះ។
«ចេះយោគយល់ ប្រុងប្រៀបស្ដាប់តាម»
១២, ១៣. (ក) នៅយ៉ាកុប ៣:១៧ តើពាក្យដែលបកប្រែថា«ចេះយោគយល់»មានន័យដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងចេះយោគយល់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ «ចេះយោគយល់»។ តើការយោគយល់មានន័យដូចម្ដេច? យោងទៅតាមបណ្ឌិតមួយចំនួន ពាក្យដើមជាភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«ចេះយោគយល់»នៅយ៉ាកុប ៣:១៧ គឺពិបាកបកប្រែណាស់។ អ្នកបកប្រែខ្លះបានប្រើពាក្យផ្សេងៗដូចជា«សុភាពរាបសា» «មានអធ្យាស្រ័យ» និង«ចេះគិតដល់អ្នកដទៃ»។ តើយើងអាចបង្ហាញលក្ខណៈនេះនៃប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ ភីលីព ៤:៥ចែងថា៖«ចូរសំដែងឲ្យមនុស្សទាំងអស់ បានស្គាល់សេចក្ដីសំឡូតរបស់អ្នករាល់គ្នាចុះ![ឬ«ឃើញថាអ្នករាល់គ្នាចេះយោគយល់», ព.ថ.]»។ សេចក្ដីបកប្រែមួយទៀតចែងថា៖«ចូរមានឈ្មោះល្អជាអ្នកដែលចេះយោគយល់»។ (សញ្ញាថ្មីជាភាសាអង់គ្លេសសម័យទំនើប, របស់លោក ឆ. ប. វីល្លៀម) សូមកត់សម្គាល់ថា នេះមិនទាក់ទងនឹងទស្សនៈដែលយើងមានចំពោះខ្លួនឯងទេ តែគឺជាទស្សនៈដែលអ្នកឯទៀតមានចំពោះយើង ឬថាអ្នកដទៃស្គាល់យើងជាមនុស្សបែបណា។ មនុស្សដែលចេះយោគយល់មិនតែងតែតឹងរ៉ឹងម៉ាត់ណាម៉ាត់ហ្នឹង ហើយក៏មិនមែនជាមនុស្សដែលតែងតែទាមទារឲ្យគេធ្វើតាមគំនិតគាត់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់សុខចិត្តស្ដាប់និងធ្វើតាមសំណូមពររបស់គេ នៅពេលដែលសមធ្វើ។ គាត់ក៏សុភាពរាបសា មិនប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកឯទៀតដោយកោងកាចឡើយ។ គ្រីស្ទានទាំងឡាយត្រូវតែធ្វើដូច្នេះ តែជាពិសេសគឺសំខាន់ដែលអ្នកចាស់ទុំធ្វើ។ សេចក្ដីសុភាពរាបសាទាញទឹកចិត្ត ធ្វើឲ្យបងប្អូនស្រួលទាក់ទងអ្នកចាស់ទុំ។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:៧, ៨) យកល្អយើងទាំងអស់គ្នាសួរខ្លួនថា ‹តើអ្នកដទៃស្គាល់ខ្ញុំជាមនុស្សដែលចេះគិតដល់អ្នកឯទៀត សុខចិត្តធ្វើតាមសំណូមពររបស់គេ និងសុភាពរាបសាឬទេ?›។
១៤. តើយើងអាចបង្ហាញថាយើង«ប្រុងប្រៀបស្ដាប់បង្គាប់»យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ «ប្រុងប្រៀបស្ដាប់តាម»។ ពាក្យភាសាក្រិចដែលត្រូវបានបកប្រែថា«ប្រុងប្រៀបស្ដាប់តាម»មិនមាននៅកន្លែងណាផ្សេងទៀតក្នុងបទគម្ពីរភាសាក្រិចឡើយ។ យោងទៅតាមបណ្ឌិតម្នាក់ ពាក្យនេះ«ច្រើនតែប្រើសំដៅទៅលើការបង្ហាត់កូនទាហាន»។ ពាក្យនេះរួមបញ្ចូលអត្ថន័យថា«ស្រួលបញ្ចុះបញ្ចូល»និង«ចេះចុះចូលតាម»។ អ្នកណាដែលត្រូវដឹកនាំដោយប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ អ្នកនោះប្រុងប្រៀបចុះចូលដោយធ្វើតាមបទគម្ពីរ។ គាត់គ្មានឈ្មោះជាមនុស្សដែលប្រកាន់តាមមតិខ្លួនមិនព្រមកែប្រែពេលដែលមានពត៌មានផ្ទុយពីមតិគាត់។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ឆាប់កែប្រែនៅពេលមានភស្តុតាងជាក់ច្បាស់ក្នុងបទគម្ពីរបង្ហាញថាគាត់មានមតិខុសឬបានសន្និដ្ឋានខុស។ តើអ្នកមានឈ្មោះជាមនុស្សបែបនេះឬ?
«ពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា នឹងផលល្អ»
១៥. តើសេចក្ដីមេត្ដាករុណាជាអ្វី? ហើយហេតុអ្វីបានជាសមរម្យដែល«សេចក្ដីមេត្ដាករុណា»និង«ផលល្អ»ត្រូវរៀបរាប់ជាមួយគ្នានៅយ៉ាកុប ៣:១៧?
១៥ «ពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា នឹងផលល្អ»។c សេចក្ដីមេត្ដាគឺជាលក្ខណៈសំខាន់នៃប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ ដ្បិតប្រាជ្ញាបែបនេះហៅថា«ពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា»។ សូមកត់សម្គាល់ថា«សេចក្ដីមេត្ដាករុណា»និង«ផលល្អ»ត្រូវរៀបរាប់ជាមួយគ្នា។ នេះគឺសមរម្យមែន ដ្បិតក្នុងព្រះគម្ពីរ សេចក្ដីមេត្ដាករុណាច្រើនតែសំដៅលើការយកចិត្តទុកដាក់នឹងអ្នកឯទៀត ហើយនេះជំរុញឲ្យបង្កើតផលល្អជាច្រើន ពោលគឺការប្រព្រឹត្តដែលប្រកបដោយសេចក្ដីសប្បុរស។ ឯកសារយោងមួយបញ្ជាក់ថា សេចក្ដីមេត្ដាករុណាគឺជា«អារម្មណ៍អាណិតមនុស្សដែលកំពុងតែស្ថិតក្នុងសភាពលំបាក និងការខំព្យាយាមជួយពួកគេឲ្យរួច»។ ដូច្នេះ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះមិនមែនអត់ភាពកក់ក្ដៅ ក្ដីអាណិតអាសូរ ឬក៏គ្រាន់តែមាននៅក្នុងខួរក្បាលប៉ុណ្ណោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះគឺកក់ក្ដៅ ចេញពីដួងចិត្ត និងចេះគិតដល់អារម្មណ៍អ្នកឯទៀត។ តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦, ១៧. (ក) ព្រមជាមួយនឹងការស្រឡាញ់ព្រះ តើអ្វីជំរុញចិត្តយើងឲ្យចូលរួមកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ? ហេតុអ្វី? (ខ) តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចថា យើងពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា?
១៦ ការប្រាប់ដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដល់អ្នកឯទៀតពិតជាវិធីសំខាន់មួយ។ តើអ្វីជំរុញចិត្តយើងឲ្យធ្វើកិច្ចការនេះ? ហេតុចំបង គឺដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ។ ប៉ុន្តែ យើងក៏ត្រូវជំរុញដោយសេចក្ដីមេត្ដាឬសេចក្ដីករុណាចំពោះអ្នកឯទៀតដែរ។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩) មនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ«ល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល»។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៦) គ្រូគង្វាលក្នុងសាសនាមិនពិតមិនយកចិត្តទុកដាក់ ហើយក៏ធ្វើឲ្យពួកគេខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណទៀតផង។ ជាលទ្ធផល ពួកគេមិនដឹងអំពីការណែនាំប្រកបដោយប្រាជ្ញាដែលមានក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ឬក៏ពរដែលព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះប្រទានទៅលើផែនដីទេ។ នៅពេលដែលយើងគិតអំពីសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់មនុស្សនៅជុំវិញយើង សេចក្ដីមេត្ដាករុណាជំរុញចិត្តយើងឲ្យខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីប្រាប់ពួកគេអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។
នៅពេលយើងបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាចំពោះអ្នកដទៃ យើងបង្ហាញ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ»
១៧ តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណាតាមវិធីណាទៀត? សូមចាំរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូអំពីបុរសសាសន៍សាម៉ារីដែលបានឃើញអ្នកដំណើរម្នាក់ដេកស្តូកស្ដឹងលើផ្លូវដោយត្រូវបានគេវាយហើយប្លន់។ បុរសសាសន៍សាម៉ារីនេះ«មានចិត្តក្ដួលអាណិត[ឬ«បង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណា», ព.ថ.]»ដោយរុំរបួសនិងថែរក្សាជនរងគ្រោះ។ (លូកា ១០:២៩-៣៧) នេះបង្ហាញថាសេចក្ដីមេត្ដាករុណារួមបញ្ចូលការជួយអ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ មែនទេ? ព្រះគម្ពីរចែងប្រាប់យើងថា«ត្រូវធ្វើល្អដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយគឺដល់ពួកអ្នកជឿជាដើម»។ (កាឡាទី ៦:១០) សូមពិចារណាឧទាហរណ៍ខ្លះៗ។ អ្នកជឿម្នាក់ដែលមានវ័យចាស់ត្រូវការអ្នកណាម្នាក់ជូនគាត់ទៅប្រជុំនិងជូនមកផ្ទះវិញ។ ស្ត្រីមេម៉ាយក្នុងក្រុមជំនុំត្រូវការអ្នកណាម្នាក់ជួយជួសជុលផ្ទះ។ (យ៉ាកុប ១:២៧) អ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្តប្រហែលជាត្រូវការ«ពាក្យល្អ១ម៉ាត់»ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យសប្បាយឡើងវិញ។ (សុភាសិត ១២:២៥) នៅពេលដែលយើងបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាតាមវិធីទាំងនេះ យើងបង្ហាញថាយើងកំពុងតែប្រើប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ។
«ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង»
១៨. បើយើងត្រូវដឹកនាំដោយប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ តើយើងគួរខំប្រឹងជំរះអ្វីពីចិត្តយើងឲ្យអស់? ហើយហេតុអ្វី?
១៨ «ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង»។ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះមិនទទួលអានុភាពពីការប្រកាន់ពូជសាសន៍ឬមោទនភាពរបស់ជាតិទេ។ បើយើងត្រូវដឹកនាំដោយប្រាជ្ញារបស់ព្រះ នោះយើងនឹងជំរះភាពលំអៀងចេញពីចិត្តយើងឲ្យអស់។ (យ៉ាកុប ២:៩) យើងមិនបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ពិសេសទៅលើអ្នកដទៃ ដោយសារកំរិតការអប់រំ ទ្រព្យសម្បត្ដិ ឬភារកិច្ចរបស់ពួកគេក្នុងក្រុមជំនុំទេ ក៏មិនមើលងាយអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នាទោះបីគេមើលទៅដូចជាខ្សត់ខ្សោយយ៉ាងណាក៏ដោយ។ បើព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកពួកគេគួរនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ យើងប្រាកដជាគួរចាត់ទុកពួកគេគួរនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងដែរ។
១៩, ២០. (ក) តើអ្វីជាប្រភពនៃពាក្យភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«អ្នកពុតមាយា»? (ខ) តើយើងបង្ហាញថាមាន«សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនឥតពុតមាយា»យ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយហេតុអ្វីនេះគឺសំខាន់?
១៩ «ឥតពុតមាយា»។ ពាក្យភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«អ្នកពុតមាយា»អាចសំដៅទៅលើ«អ្នកដើរតួ»។ នៅសម័យបុរាណ តួនៅប្រទេសក្រិចនិងរ៉ូមធ្លាប់ពាក់មុខធំៗនៅពេលដើរតួ។ ដូច្នេះ ពាក្យក្រិចដែលបកប្រែថា«អ្នកពុតមាយា» បានចាប់ផ្ដើមសំដៅលើអ្នកដែលធ្វើពើឬក្លែងបង្វែងដំណើរឲ្យឃ្លាតចាកពីសេចក្ដីពិត។ លក្ខណៈនេះដែលចូលរួមប្រាជ្ញារបស់ព្រះ គួរមានឥទ្ធិពលមកលើរបៀបយើងប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកជឿគ្នីគ្នា ហើយលើអារម្មណ៍ដែលយើងមានចំពោះពួកគេដែរ។
២០ សាវ័កពេត្រុសបានកត់សម្គាល់ថា បើយើង«ស្ដាប់តាមសេចក្ដីពិត» នោះគួរបណ្ដាលឲ្យយើងមាន«សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនឥតពុតមាយា»។ (ពេត្រុសទី១ ១:២២) ប្រាកដហើយ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះបងប្អូនមិនត្រូវជាការធ្វើពុតឡើយ។ យើងមិនពាក់មុខឬដើរតួដើម្បីបញ្ឆោតអ្នកដទៃទេ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងត្រូវស្មោះពិតនិងចេញមកពីចិត្ត។ បើដូច្នេះ អ្នកជឿគ្នីគ្នានឹងទុកចិត្តយើង ដ្បិតពួកគេដឹងថា អ្វីដែលគេឃើញគឺពិតប្រាកដ។ ភាពស្មោះត្រង់បែបនេះបើកផ្លូវឲ្យមានការប្រស្រ័យទាក់ទងជាមួយគ្រីស្ទានគ្នីគ្នាដោយឥតលាក់លៀម ហើយក៏ជួយឲ្យមានបរិយាកាសប្រកបដោយការទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងក្រុមជំនុំដែរ។
«ចូររក្សាប្រាជ្ញាដែលមានប្រយោជន៍»
២១, ២២. (ក) តើសាឡូម៉ូនបានប្រហែសមិនរក្សាប្រាជ្ញាយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងអាចរក្សាប្រាជ្ញាយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើយើងនឹងទទួលប្រយោជន៍អ្វីពីការធ្វើដូច្នេះ?
២១ ប្រាជ្ញាពីព្រះយេហូវ៉ាជាអំណោយមួយដែលយើងគួរតែរក្សាកុំឲ្យបាត់បង់។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា៖«កូនអើយ! . . . ចូររក្សាសេចក្ដីដែលមានប្រយោជន៍[ឬ«ប្រាជ្ញាដែលមានប្រយោជន៍», ព.ថ.] នឹងគំនិតវាងវៃចុះ!»។ (សុភាសិត ៣:២១) គួរឲ្យសោកស្ដាយមែន សាឡូម៉ូនទ្រង់ផ្ទាល់បានប្រហែសមិនធ្វើដូច្នេះទេ។ ទ្រង់នៅមានប្រាជ្ញាដរាបណាដែលទ្រង់រក្សាឲ្យមានចិត្តចេះស្ដាប់បង្គាប់។ ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុតព្រះជាយាទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ដែលជាសាសន៍ផ្សេងៗនោះ បានទាញបង្វែរព្រះទ័យទ្រង់ចេញពីការថ្វាយបង្គំពិតចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១១:១-៨) អ្វីដែលកើតឡើងចំពោះសាឡូម៉ូនជាគំរូឲ្យដឹងថា ចំណេះមានតម្លៃតិចបើមិនយកមកអនុវត្តតាម។
២២ តើយើងអាចរក្សាប្រាជ្ញាដែលមានប្រយោជន៍យ៉ាងដូចម្ដេច? យើងត្រូវតែអានឲ្យបានទៀងទាត់នូវព្រះគម្ពីរនិងប្រកាសនវត្ថុដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរដែលផ្គត់ផ្គង់ដោយ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់មានវិនិច្ឆ័យល្អ» មិនតែប៉ុណ្ណោះយើងក៏ត្រូវខំព្យាយាមអនុវត្តតាមអ្វីដែលយើងរៀនជាចាំបាច់។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥, ព.ថ.) យើងមានហេតុជាច្រើនដែលគួរអនុវត្តតាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះ។ នៅគ្រាឥឡូវនេះ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះផ្ដល់ឲ្យយើងនូវគន្លងជីវិតដ៏ល្អបំផុត។ នោះក៏ផ្ដល់សមត្ថភាពឲ្យយើង«ចាប់បានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច»ក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះដែរ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៩) ហើយសំខាន់បំផុត ការបណ្ដុះឲ្យមានប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើក៏នាំយើងឲ្យចូលមកជិតព្រះយេហូវ៉ាជាង ដែលទ្រង់ជាប្រភពនៃអស់ទាំងប្រាជ្ញា។
a យោងទៅតាមពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:១៦ ស្ត្រីទាំងពីរនាក់នេះគឺជាស្រីសំផឹង។ សៀវភៅការយល់ធ្លុះជ្រៅនឹងបទគម្ពីរប្រាប់ថា៖«ស្ត្រីទាំងពីរនាក់នេះដែលជាសាសន៍យូដាឬក៏ប្រហែលជាសាសន៍ដទៃក៏មិនដឹង ពួកគេមិនមែនជាស្រីសំផឹងក្នុងន័យថាពួកគេរកស៊ីផ្លូវភេទនោះទេ តែដោយសារពួកគេជាស្ត្រីដែលបានធ្វើអំពើសហាយស្មន់វិញ»។—បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា (ជាភាសាអង់គ្លេស)
b ពាក្យភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«រកជា»នោះមកពីកិរិយាស័ព្ទមួយដែលបានន័យថា «‹កែប្រែ ប្ដូរ› ឬថា‹ផ្សះផ្សា›»។ ដូច្នេះ គោលបំណងរបស់អ្នកគឺធ្វើឲ្យមានការកែប្រែមួយ ពោលគឺបំបាត់នូវការព្យាបាទចេញពីចិត្តរបស់អ្នកដែលអន់ចិត្ត។—រ៉ូម ១២:១៨
c សេចក្ដីបកប្រែមួយទៀតបានបកប្រែពាក្យនេះថា«ពេញទៅដោយករុណានិងការប្រព្រឹត្តដ៏ល្អ»។—សេចក្ដីបកប្រែជាភាសាសាមញ្ញ, របស់លោក ឆាល ប. វីល្លៀម
-