បន្តនៅជិតព្រះធិបតេយ្យភាព
«ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាចៅក្រមនៃយើងរាល់គ្នា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាអ្នកតែងច្បាប់ឲ្យយើងរាល់គ្នា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាមហាក្សត្រនៃយើងរាល់គ្នា»។—អេសាយ ៣៣:២២
១. ហេតុអ្វីក៏រដ្ឋាភិបាលជាអ្វីដ៏សំខាន់ណាស់ចំពោះមនុស្សភាគច្រើន?
រឿងរដ្ឋាភិបាល គឺជាអ្វីដ៏សំខាន់ណាស់ចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា។ រដ្ឋាភិបាលល្អនាំឲ្យមានសុខសាន្តត្រាណនិងការរីកចំរើន។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ស្តេចរមែងតាំងនគរឲ្យមាំមួន ដោយសារសេចក្ដីយុត្ដិធម៌»។ (សុភាសិត ២៩:៤) ម្យ៉ាងវិញនោះ រដ្ឋាភិបាលអាក្រក់នាំឲ្យមានអំពើអយុត្ដិធម៌ ការពុករលួយ និងការជិះជាន់។ «កាលណាមនុស្សអាក្រក់គ្រប់គ្រងវិញ នោះបណ្ដាជនស្រែកថ្ងូរឡើង»។ (សុភាសិត ២៩:២) ក្នុងទូទាំងប្រវត្ដិសាស្ត្រ មនុស្សបានសាកល្បងនឹងរដ្ឋាភិបាលជាច្រើនយ៉ាង ហើយគួរឲ្យស្ដាយមែន ដែលគេតែងតែ‹បានថ្ងូរ› ដោយព្រោះការជិះជាន់ពីពួកអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់គេ។ (សាស្ដា ៨:៩) តើមានរដ្ឋាភិបាលមួយប្រភេទណាដែលនឹងបានជោគជ័យ ក្នុងការនាំឲ្យមានការពេញចិត្តជាស្ថាពរដល់រាស្ត្ររបស់គេនោះទេ?
២. ហេតុអ្វីក៏«ព្រះធិបតេយ្យភាព» ជាពិពណ៌នាគួរសមអំពីរដ្ឋាភិបាលរបស់អ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ?
២ លោកយ៉ូស៊ីហ្វឺសដែលជាអ្នកប្រវត្ដិសាស្ត្រម្នាក់ បានមានប្រសាសន៍អំពីរដ្ឋាភិបាលមួយប្រភេទដ៏ចម្លែក នៅពេលដែលគាត់បានសរសេរថា៖ «មនុស្សខ្លះបានប្រគល់អំណាចដ៏ឧត្តមខាងនយោបាយទៅលើពួករាជាធិបតេយ្យ មនុស្សឯទៀតទៅនឹងពួកអប្បជនាធិបតេយ្យ ប៉ុន្តែអ្នកឯទៀតប្រគល់អំណាចទៅលើមហាជន។ ប៉ុន្តែ [ម៉ូសេ]ដែលជាអ្នកឲ្យក្រិត្យវិន័យរបស់យើង ឥតបានត្រូវទាក់ទាញចិត្តដោយអង្គការនយោបាយណាមួយទាំងនេះឡើយ ប៉ុន្តែបានឲ្យដល់រដ្ឋធម្មនុញ្ញនូវរចនាសម្ព័ន្ធ ដែលប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់ប្រើឃ្លាដ៏ហួសកំរិតមួយ នោះអាចហៅជា‹ព្រះធិបតេយ្យភាព› ដែលដាក់អធិបតេយ្យភាពនិងអំណាចក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះ»។ (ការតទល់នឹងអាភីអន ទី២ ១៦៤-៥) យោងទៅតាមវចនានុក្រមអុក្សហ្វដដ៏សង្ខេប នោះព្រះធិបតេយ្យភាពមានន័យថា«បែបបទនៃរដ្ឋាភិបាលដោយព្រះ»។ ពាក្យព្រះធិបតេយ្យភាពមិនមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរនោះទេ ប៉ុន្តែនេះរៀបរាប់យ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីរដ្ឋាភិបាលនៃអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ។ ទោះជាពួកអ៊ីស្រាអែលបានក្លាយទៅជាមានស្តេចដ៏មើលឃើញក៏ដោយ នោះអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ពិតរបស់គេ គឺព្រះយេហូវ៉ាវិញទេ។ ព្យាការីអេសាយដែលជាជាតិអ៊ីស្រាអែល បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាចៅក្រមនៃយើងរាល់គ្នា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាអ្នកតែងច្បាប់ឲ្យយើងរាល់គ្នា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាមហាក្សត្រនៃយើងរាល់គ្នា»។—អេសាយ ៣៣:២២
តើព្រះធិបតេយ្យភាពពិត ជាអ្វីទៅ?
៣, ៤. (ក) តើព្រះធិបតេយ្យភាពពិត ជាអ្វី? (ខ) នៅថ្ងៃណាមួយបន្ដិចទៀត តើពរអ្វីដែលព្រះធិបតេយ្យភាពនឹងនាំឲ្យមានចំពោះមនុស្សលោកទាំងអស់?
៣ តាំងពីលោកយ៉ូស៊ីហ្វឺសបានបង្កើតពាក្យនោះមក សង្គមជាច្រើនបានត្រូវរៀបរាប់ជាព្រះធិបតេយ្យភាព។ ព្រះធិបតេយ្យភាពខ្លះបានមើលដូចជាឥតចេះត្រាប្រណី បានជាអធិមុត្តវិញ ហើយបានជិះជាន់គេយ៉ាងសាហាវ។ តើនេះជាព្រះធិបតេយ្យភាពពិតទេ? គឺអត់ទេ បើយោងតាមន័យដែលលោកយ៉ូស៊ីហ្វឺសបានប្រើពាក្យនោះ។ បញ្ហាគឺថា ន័យនៃពាក្យ«ព្រះធិបតេយ្យភាព»បានត្រូវពង្រីកឡើង។ សព្វវចនាធិប្បាយសៀវភៅពិភពលោក បកស្រាយពាក្យនេះជា«បែបបទនៃរដ្ឋាភិបាល ដែលរដ្ឋបានត្រូវគ្រប់គ្រងដោយសង្ឃម្នាក់ឬសង្ឃជាច្រើននាក់ ហើយសមាជិកនៃពួកសង្ឃជាក្រុមមានអំណាចខាងរឿងប្រជាជននិងខាងសាសនា»។ ប៉ុន្តែ ព្រះធិបតេយ្យភាពពិត គឺមិនមែនជាការគ្រប់គ្រងដោយពួកសង្ឃនោះទេ។ នេះជាការគ្រប់គ្រងដោយព្រះ ជារដ្ឋាភិបាលដែលដឹកនាំដោយព្រះអាទិទេពនៃសកលលោកនេះ គឺព្រះយេហូវ៉ា។
៤ នៅនាអនាគតនេះ ផែនដីទាំងមូលនឹងបាននៅក្រោមព្រះធិបតេយ្យភាព ហើយនេះនឹងជាពរយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! «ព្រះអង្គទ្រង់ក៏នឹងធ្វើជាព្រះដល់[មនុស្ស]។ ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ។ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ»។ (វិវរណៈ ២១:៣, ៤) គ្មានការគ្រប់គ្រងដោយសង្ឃណាម្នាក់ដ៏ឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ អាចនាំឲ្យមានសុភមង្គលបែបនេះទេ។ មានតែការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះដែលអាចធ្វើបាន។ ដូច្នេះ ពួកគ្រីស្ទានពិតមិនខំបង្កើតឲ្យមានព្រះធិបតេយ្យភាព តាមសកម្មភាពខាងនយោបាយនោះទេ។ ពួកគេរង់ចាំយ៉ាងអត់ធ្មត់ឲ្យព្រះស្ថាបនាព្រះធិបតេយ្យភាពទូទាំងពិភពលោក តាមពេលវេលា និងតាមរបៀបរបស់ទ្រង់វិញ។—ដានីយ៉ែល ២:៤៤
៥. តើព្រះធិបតេយ្យភាពពិត មានអនុភាពយ៉ាងខ្លាំងនៅកន្លែងណាសព្វថ្ងៃនេះ ហើយតើសំនួរអ្វីដែលបានសួរឡើងអំពីរឿងនេះ?
៥ ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលចន្លោះនោះ គឺមានព្រះធិបតេយ្យភាពពិតហើយ។ តើនៅកន្លែងណា? គឺនៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលចុះចូលយ៉ាងស្មគ្រចិត្តចំពោះការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ ហើយចូលរួមដៃគ្នាដើម្បីធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ពួកអ្នកដ៏ស្មោះត្រង់បែបនេះ បានត្រូវប្រមូលឲ្យចូល‹សាសន៍›ខាងវិញ្ញាណនៅជុំវិញពិភពលោក ឲ្យរស់នៅក្នុង«ស្រុក»ខាងវិញ្ញាណ។ ពួកគេជាពួកនៅសល់នៃ‹អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ› និងពួកគូកនរបស់គេដែលមានចំនួនជាងប្រាំលានប្រាំសែននាក់។ (អេសាយ ៦៦:៨; កាឡាទី ៦:១៦) ពួកគេចុះចូលនឹងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលជាស្តេចនៅស្ថានសួគ៌ ដែលបានតែងតាំងឡើងដោយព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជា«ស្តេចនៃអស់ទាំងកល្ប» បានត្រូវរើសតាំងឡើងនោះ។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១៧; វិវរណៈ ១១:១៥) តើតាមរបៀបណាដែលអង្គការនេះប្រកបដោយព្រះធិបតេយ្យ? តើសមាជិកទាំងនេះមានទស្សនៈយ៉ាងណា អំពីអំណាចខាងរដ្ឋាភិបាលនៃពិភពលោក? ហើយតើគោលការណ៍នៃព្រះធិបតេយ្យភាព បានត្រូវរក្សាយ៉ាងណា ដោយមនុស្សដែលប្រើអំណាចនៅក្នុងសាសន៍ខាងវិញ្ញាណនេះ?
អង្គការព្រះធិបតេយ្យ
៦. តើអង្គការរបស់មនុស្សដ៏មើលឃើញអាចគ្រប់គ្រងដោយព្រះយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
៦ តើតាមរបៀបណាដែលអង្គការមនុស្សបានត្រូវគ្រប់គ្រងដោយព្រះយេហូវ៉ា ដែលមានដំណាក់នៅស្ថានសួគ៌ដ៏មើលមិនឃើញនោះ? (ទំនុកដំកើង ១០៣:១៩) គឺអាចធ្វើបានដោយព្រោះពួកអ្នកដែលបានចូលរួមនោះ គេធ្វើតាមឱវាទរបស់ព្រះ ដែលថា៖ «ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ»។ (សុភាសិត ២:៦; ៣:៥) ពួកគេអនុញ្ញាតឲ្យព្រះគ្រប់គ្រងលើគេ កាលដែលគេធ្វើតាម«ក្រិត្យវិន័យនៃព្រះគ្រីស្ទ» ហើយអនុវត្តតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់គេ។ (កាឡាទី ៦:២; កូរិនថូសទី១ ៩:២១; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦; សូមមើល ម៉ាថាយ ៥:២២, ២៨, ៣៩; ៦:២៤, ៣៣; ៧:១២, ២១) ដើម្បីនឹងធ្វើការនេះ ពួកគេត្រូវតែជាសិស្សព្រះគម្ពីរ។ (ទំនុកដំកើង ១:១-៣) ដូចពួកនៅក្រុងបេរា ដែល«មានចិត្តល្អ» នោះគេឥតធ្វើតាមមនុស្សនោះទេ ប៉ុន្តែពិនិត្យពិច័យជានិច្ចនៅក្នុងព្រះគម្ពីរអំពីអ្វីដែលគេកំពុងរៀន។ (កិច្ចការ ១៧:១០, ១១; ទំនុកដំកើង ១១៩:៣៣-៣៦) ពួកគេអធិស្ឋានដោយមានចិត្តគំនិតដូចអ្នកតែងទំនុកដំកើងថា៖ «សូមបង្រៀនឲ្យទូលបង្គំមានប្រាជ្ញាធ្លុះយល់ ហើយចេះដឹងយ៉ាងល្អ ដ្បិតទូលបង្គំបានជឿចំពោះសេចក្ដីបង្គាប់នៃទ្រង់ហើយ»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:៦៦
៧. តើការត្រួតពិនិត្យក្នុងព្រះធិបតេយ្យភាព មានលំដាប់យ៉ាងណា?
៧ ក្នុងអង្គការទាំងឡាយ គឺត្រូវមានអ្នកខ្លះដែលកាន់អំណាចឬផ្ដល់នូវការដឹកនាំនោះ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានបុគ្គលដូចនេះដែរ ហើយគេធ្វើតាមរចនាសម្ព័ន្ធនៃអំណាច ដែលបានចែងមកដោយសាវ័កប៉ុល ដែលថា៖ «ព្រះគ្រីស្ទជាសិរសានៃបុរសទាំងអស់ ឯបុរសវិញ នោះជាក្បាលនៃស្ត្រី ហើយសិរសានៃព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រះ»។ (កូរិនថូសទី១ ១១:៣) ស្របតាមនឹងរឿងនេះ មានតែពួកបុរសដែលមានគុណវុឌ្ឍិ ដែលអាចបំរើជាអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំបាន។ ហើយទោះជាព្រះយេស៊ូ ដែលជា«សិរសានៃបុរសទាំងអស់» នោះទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ ក៏នៅមាន‹ពួកសំណល់›នៃបងប្អូនចាក់ប្រេងតាំង ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមគ្រប់គ្រងជាមួយទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ។ (វិវរណៈ ១២:១៧; ២០:៦) ពួកទាំងនេះរួមជា‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›។ ពួកគ្រីស្ទានបង្ហាញការចុះចូលនឹងព្រះយេស៊ូ ហើយក៏ចុះចូលនឹងព្រះយេហូវ៉ាដែរ ដែលជាសិរសានៃព្រះយេស៊ូ ដោយយល់ព្រមនឹងការត្រួតពិនិត្យពី«អ្នកបំរើ»នោះ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧; ២៥:៤០) តាមរបៀបនេះ ព្រះធិបតេយ្យភាពគឺមានរបៀបរៀបរយ។ «ព្រះទ្រង់មិនមែនជាព្រះនៃសេចក្ដីវឹកវរទេ គឺទ្រង់ជាព្រះនៃសេចក្ដីសុខសាន្តវិញ»។—កូរិនថូសទី១ ១៤:៣៣
៨. តើពួកអ្នកចាស់ទុំគ្រីស្ទានគាំទ្រគោលការណ៍នៃព្រះធិបតេយ្យភាពយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ ពួកអ្នកចាស់ទុំគ្រីស្ទានគាំទ្រគោលការណ៍នៃព្រះធិបតេយ្យភាព ពីព្រោះពួកគេដឹងថា គេទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ក្នុងរបៀបដែលគេកាន់អំណាចដ៏មានកំរិតនោះ។ (ហេព្រើរ ១៣:១៧) ហើយក្នុងការធ្វើសេចក្ដីសម្រេចផ្សេងៗ ពួកគេពឹងពាក់ប្រាជ្ញារបស់ព្រះ មិនមែនលើប្រាជ្ញារបស់គេនោះទេ។ ក្នុងលក្ខណៈនេះ ពួកគេធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ទ្រង់ជាបុរសដ៏ប្រាជ្ញបំផុតដែលធ្លាប់រស់នៅ។ (ម៉ាថាយ ១២:៤២) ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកយូដាថា៖ «ព្រះរាជបុត្រាពុំអាចនឹងធ្វើការអ្វី ដោយព្រះអង្គទ្រង់បានទេ ធ្វើបានតែការអ្វីដែលឃើញព្រះវរបិតាធ្វើ»។ (យ៉ូហាន ៥:១៩) ពួកអ្នកចាស់ទុំក៏មានចិត្តគំនិតដូចស្តេចដាវីឌដែរ។ ទ្រង់បានកាន់អំណាចដ៏សំខាន់ក្នុងព្រះធិបតេយ្យភាព។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានចង់ធ្វើតាមផ្លូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា មិនមែនតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់នោះទេ។ ទ្រង់បានអធិស្ឋានថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមបង្រៀនផ្លូវទ្រង់ដល់ទូលបង្គំ . . . នោះសូមនាំទូលបង្គំទៅតាមផ្លូវរាបស្មើ»។—ទំនុកដំកើង ២៧:១១
៩. ស្តីអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមផ្សេងៗគ្នា និងឯកសិទ្ធិខុសគ្នានៃការបំរើក្នុងព្រះធិបតេយ្យភាព តើពួកគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួននោះ មានទស្សនៈដ៏ថ្លឹងថ្លែងយ៉ាងណា?
៩ អ្នកខ្លះបានសួរសង្ស័យថាតើត្រឹមត្រូវឬក៏យ៉ាងណា ដែលអំណាចក្នុងក្រុមជំនុំបានត្រូវកាន់ដោយពួកបុរសដែលមានគុណវុឌ្ឍិ ឬក៏ថាពួកគ្រីស្ទានខ្លះមានសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងស្ថានសួគ៌ កាលដែលពួកគ្រីស្ទានឯទៀតមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅលើផែនដីនេះ។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៩; ភីលីព ៣:២០) ប៉ុន្តែ ពួកគ្រីស្ទានដែលបានថ្វាយខ្លួនហើយ នោះយល់ដឹងថា ការរៀបចំទាំងនេះបានត្រូវតែងមកនៅក្នុងបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ហើយនេះគឺប្រកបដោយព្រះធិបតេយ្យ។ ប្រសិនបើបានត្រូវសួរសង្ស័យ នោះគឺធម្មតាសួរឡើងដោយពួកអ្នកដែលឥតទទួលស្គាល់គោលការណ៍ព្រះគម្ពីរវិញនោះទេ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត បើស្តីអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះ នោះពួកគ្រីស្ទានដឹងថា ពួកបុរសនិងស្ត្រីគឺមានសិទ្ធិស្មើគ្នានៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (កាឡាទី ៣:២៨) ចំពោះគ្រីស្ទានពិត ឲ្យបានជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះមហាក្សត្រក្នុងសកលលោក ជាឯកសិទ្ធិដ៏ខ្ពង់ថ្កើងបំផុត ហើយគេមានចិត្តរីករាយណាស់ ទោះជាគេមានមុខនាទីយ៉ាងណាក៏ដោយ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតាំងឡើងសំរាប់ពួកគេនោះ។ (ទំនុកដំកើង ៣១:២៣; ៨៤:១០; កូរិនថូសទី១ ១២:១២, ១៣, ១៨) ម្យ៉ាងវិញទៀត ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច មិនថានៅស្ថានសួគ៌ឬនៅលើផែនដីមនោរម្យ នោះគឺពិតជាសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យមែន។
១០. (ក) តើយ៉ូណាថានបានបង្ហាញអាកប្បកិរិយាដ៏ល្អយ៉ាងណា? (ខ) តើពួកគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះបង្ហាញនូវអាកប្បកិរិយាស្រដៀងយ៉ូណាថានយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ ដូច្នេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាគឺមានលក្ខណៈដូចយ៉ូណាថាន ដែលជាបុត្រារបស់ស្តេចសូល ដែលបានកោតខ្លាចព្រះ។ យ៉ូណាថានច្បាស់ជានឹងអាចធ្វើស្តេចដ៏ល្អប្រសើរ។ ប៉ុន្តែ ដោយសូលឥតមានចិត្តស្មោះត្រង់ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំងដាវីឌឲ្យធ្វើជាស្តេចទីពីរនៃប្រទេសអ៊ីស្រាអែល។ តើយ៉ូណាថានមានចិត្តដ៏ជូរចត់ជាលទ្ធផលឬទេ? គឺអត់ទេ។ គាត់បានក្លាយទៅជាមិត្តដ៏ល្អរបស់ដាវីឌទៅវិញ ហើយព្រមទាំងបានការពារដាវីឌពីសូលផង។ (សាំយូអែលទី១ ១៨:១; ២០:១-៤២) ក្នុងរបៀបដូចគ្នានេះ អស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងផែនដីនេះ គឺឥតមានចិត្តច្រណែននឹងពួកគ្រីស្ទានដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងស្ថានសួគ៌នោះឡើយ។ ហើយពួកគ្រីស្ទានពិតក៏មិនច្រណែននឹងពួកអ្នក ដែលកាន់អំណាចខាងព្រះធិបតេយ្យក្នុងក្រុមជុំនំនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេ‹បានរាប់អានជាខ្លាំង ចំពោះពួកអ្នកយ៉ាងនោះ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់› ដោយទទួលស្គាល់នូវការខំប្រឹងជួយបងប្អូនប្រុសស្រីខាងវិញ្ញាណរបស់គេ។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១២, ១៣
ទស្សនៈព្រះធិបតេយ្យអំពីការគ្រប់គ្រងខាងលោកីយ៍
១១. តើពួកគ្រីស្ទានដែលចុះចូលនឹងការគ្រប់គ្រងព្រះធិបតេយ្យ មានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីអាជ្ញាធរខាងលោកីយ៍នេះ?
១១ ប្រសិនបើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅក្រោមព្រះធិបតេយ្យភាព គឺការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ នោះតើពួកគេចាត់ទុកពួកគ្រប់គ្រងខាងលោកីយ៍នេះយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា ពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់នឹង«មិនមែនជារបស់ផងលោកីយ»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៦) ប៉ុន្តែ ពួកគ្រីស្ទានទទួលស្គាល់បំណុលរបស់គេទៅ«សេសារ» ដែលជារដ្ឋាភិបាលខាងលោកីយ៍នេះ។ ព្រះយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថាគេត្រូវតែ«ថ្វាយរបស់សេសារ ទៅសេសារទៅ ឯរបស់ព្រះ ចូរថ្វាយទៅព្រះវិញ»។ (ម៉ាថាយ ២២:២១) យោងទៅតាមព្រះគម្ពីរ រដ្ឋាភិបាលរបស់មនុស្ស«គឺព្រះទ្រង់បានតាំងពួកលោកទាំងនោះឲ្យមានអំណាច»។ ព្រះយេហូវ៉ា ជាប្រភពនៃអំណាចទាំងអស់ អនុញ្ញាតឲ្យមានរដ្ឋាភិបាល ហើយទ្រង់តម្រូវឲ្យគេធ្វើល្អដល់ពួកអ្នកដែលនៅក្រោមអំណាចរបស់គេ។ នៅពេលដែលគេធ្វើបែបនេះ នោះគេជា«អ្នកបំរើរបស់ព្រះ»។ ពួកគ្រីស្ទានបានត្រូវចុះចូលនឹងរដ្ឋាភិបាលនៃស្រុករបស់គេ «ដោយព្រោះបញ្ញាចិត្តផង»។ (រ៉ូម ១៣:១-៧) ប្រាកដហើយ ប្រសិនបើរដ្ឋបាលន៍ទាមទារឲ្យគេធ្វើអ្វីដែលផ្ទុយនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ នោះពួកគ្រីស្ទាន«ត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងមនុស្ស»។—កិច្ចការ ៥:២៩
១២. នៅពេលដែលពួកគ្រីស្ទានបានត្រូវគេបៀតបៀនដោយពួកអាជ្ញាធរ តើពួកគេកាន់តាមគំរូរបស់អ្នកណាគេ?
១២ ចុះយ៉ាងណាវិញ នៅពេលដែលពួកគ្រីស្ទានពិតបានត្រូវរដ្ឋាភិបាលបៀតបៀននោះ? បើដូច្នេះ គេធ្វើតាមគំរូរបស់គ្រីស្ទានពីសម័យដើម ដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងការបៀតបៀនយ៉ាងខ្លាំងអស់មួយរយៈ។ (កិច្ចការ ៨:១; ១៣:៥០) សេចក្ដីល្បងជំនឿទាំងនេះ មិនមែនជាអ្វីដែលគេឥតដឹងនោះឡើយ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូបានព្រមានថានឹងកើតមានឡើងជាពុំខាន។ (ម៉ាថាយ ៥:១០-១២; ម៉ាកុស ៤:១៧) ប៉ុន្តែ ពួកគ្រីស្ទាននៅសម័យពីសម័យដើម មិនបានសងសឹកនឹងពួកបៀតបៀនគេនោះទេ ហើយជំនឿរបស់គេក៏ពុំបានទៅជាខ្សោយក្រោមការរងទុក្ខវេទនានោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេបានកាន់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលចែងថា៖ «កាលគេបានជេរប្រមាថដល់ទ្រង់ នោះទ្រង់មិនបានជេរតបវិញទេ ខណដែលទ្រង់រងទុក្ខ នោះក៏មិនបានគំហកកំហែងដល់គេដែរ គឺបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ទៅព្រះ ដែលជំនុំជំរះដោយសុចរិតវិញ»។ (ពេត្រុសទី១ ២:២១-២៣) ត្រូវហើយ គោលការណ៍គ្រីស្ទានបានមានជ័យជំនះលើការរករឿងរបស់សាតាំង។—រ៉ូម ១២:២១
១៣. តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយយ៉ាងណាចំពោះការបៀតបៀន និងបេសកកម្មដ៏ភូតភរប្រឆាំងទាស់នឹងគេនោះ?
១៣ សព្វថ្ងៃនេះក៏មានសភាពដូចនោះដែរ។ ក្នុងកំឡុងសតវត្សនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំងក្រោមអំណាចនៃពួកអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ផ្ដាច់ការ—ដូចអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានទាយមកមែន។ (ម៉ាថាយ ២៤:៩, ១៣) ក្នុងប្រទេសខ្លះ ពាក្យភូតភរបានរាលដាល ដោយពួកអ្នកដែលខំប្រឹងជំរុញឲ្យពួកអាជ្ញាធរប្រឆាំងនឹងពួកគ្រីស្ទានដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាមាន«គេនិយាយអាក្រក់ឬល្អក្ដី» តាមរយៈអាកប្បកិរិយាដ៏ល្អរបស់គេ នោះស្មរបន្ទាល់អនុសាសខ្លួនគេជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះវិញ។ (កូរិនថូសទី២ ៦:៤, ៨) នៅពេលដែលអាចធ្វើទៅបាន នោះគេសម្ដែងក្ដីរបស់គេទៅពួករដ្ឋមន្ត្រី ហើយនៅឯតុលាការក្នុងស្រុករបស់ខ្លួន ដើម្បីបង្ហាញថាគេឥតមានទោសនឹងអំពើខុសណាមួយ។ ពួកគេប្រើផ្លូវណាដែលគេមាន ដើម្បីការពារដំណឹងល្អ។ (ភីលីព ១:៧) ប៉ុន្តែក្រោយពីគេបានធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដែលអាចធ្វើបានតាមច្បាប់ នោះគេទុករឿងទាំងនេះក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ។ (ទំនុកដំកើង ៥:៨-១២; សុភាសិត ២០:២២) ដូចពួកគ្រីស្ទានពីសម័យដើម នោះពួកគេឥតខ្លាចពីការរងទុក្ខដោយសារសេចក្ដីសុចរិតនោះឡើយ។—ពេត្រុសទី១ ៣:១៤-១៧; ៤:១២-១៤, ១៦
ទុកសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះជាទីមួយ
១៤, ១៥. (ក) តើអ្វីជាសំខាន់បំផុតចំពោះអស់អ្នកដែលគាំទ្រគោលការណ៍នៃព្រះធិបតេយ្យភាព? (ខ) តើនៅគ្រាណាដែលសាឡូម៉ូនបានទុកគំរូយ៉ាងល្អពីចិត្តរាបទាប ជាអ្នកមើលខុសត្រូវ
១៤ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់ឲ្យអធិស្ឋាន របស់ទីមួយដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល គឺការធ្វើឲ្យបានបរិសុទ្ធដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ម៉ាថាយ ៦:៩) ដោយស្របនឹងរឿងនេះ អស់អ្នកដែលរស់នៅក្រោមព្រះធិបតេយ្យភាពស្វែងរកសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះ មិនមែនរបស់គេផ្ទាល់នោះទេ។ (ទំនុកដំកើង ២៩:១, ២) ព្រះគម្ពីររាយការណ៍ថា នៅក្នុងសតវត្សទីមួយ នេះជាឧបសគ្គចំពោះអ្នកខ្លះដែលបដិសេធមិនកាន់តាមព្រះយេស៊ូ ពីព្រោះ«គេចូលចិត្តនឹងសេចក្ដីសរសើររបស់មនុស្ស» ពួកគេបានចូលចិត្តសេចក្ដីសរសើររបស់មនុស្ស។ (យ៉ូហាន ១២:៤២, ៤៣) ប្រាកដហើយ គឺត្រូវមានចិត្តរាបទាប ដើម្បីទុកព្រះយេហូវ៉ានៅខាងមុខប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងនោះ។
១៥ សាឡូម៉ូនបានបង្ហាញចិត្តគំនិតយ៉ាងល្អក្នុងករណីនេះ។ ចូរប្រៀបធៀបពាក្យរបស់ទ្រង់នៅឯពិធីឧទ្ទិសថ្វាយព្រះវិហារដ៏រុងរឿង ដែលទ្រង់បានសង់ ជាមួយនឹងនេប៊ូក្នេសាស្តីអំពីសំណង់នោះ។ ដោយមានចិត្តមានះដ៏ពន្លើស នោះនេប៊ូក្នេសាបានអួតថា៖ «នេះតើមិនមែនជាក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ធំ ដែលអញបាន ស្អាងទុកជាព្រះរាជស្ថាន ដោយអានុភាពនៃអំណាចរបស់អញ ហើយសំរាប់ជាសិរីល្អនៃឥទ្ធានុភាពរបស់អញទេឬ»? (ដានីយ៉ែល ៤:៣០) ផ្ទុយទៅវិញ ដោយចិត្តរាបទាបនោះ សាឡូម៉ូនបាននិយាយរបៀបបន្ថយតម្លៃថ្វីដៃ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «តើព្រះនឹងគង់នៅជាមួយនឹងមនុស្សនៅលើផែនដីជាប្រាកដឬ មើល ផ្ទៃមេឃនឹងអស់ទាំងជាន់នៃផ្ទៃមេឃ មិនល្មមឲ្យទ្រង់គង់ចុះទៅហើយ ចំណង់បើព្រះវិហារដែលទូលបង្គំបានស្អាងនេះ តើនឹងចង្អៀតអំបាលម៉ានទៅទៀត»? (របាក្សត្រទី២ ៦:១៤, ១៥, ១៨; ទំនុកដំកើង ១២៧:១) សាឡូម៉ូនមិនបានលើកដំកើងខ្លួនទ្រង់ទេ។ ទ្រង់បានជ្រាបថា ទ្រង់គ្រាន់តែជាអ្នកតំណាងនៃព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ ហើយបានសរសេរថា៖ «កាលណាកើតមានសេចក្ដីអំនួត នោះក៏កើតមានសេចក្ដីខ្មាសដែរ តែប្រាជ្ញា តែងនៅនឹងមនុស្សសុភាព»។—សុភាសិត ១១:២
១៦. តើតាមរបៀបណាដែលពួកពួកចាស់ទុំធ្វើជាពរដ៏ពិត ដោយឥតលើកសរសើរខ្លួនគេនោះ?
១៦ ពួកអ្នកចាស់ទុំគ្រីស្ទានក៏លើកសរសើរព្រះយេហូវ៉ាស្រដៀងគ្នានេះដែរ មិនមែនខ្លួនគេនោះទេ។ ពួកគេធ្វើតាមឱវាទរបស់ពេត្រុសនេះ ដែលថា៖ «បើអ្នកណាបំរើ នោះត្រូវបំរើដោយកំឡាំងដែលព្រះប្រទានឲ្យ ដើម្បីឲ្យព្រះបានថ្កើងឡើងក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ»។ (ពេត្រុសទី១ ៤:១១) សាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ថា មុខតំណែងជា«អ្នកត្រួតត្រា» មិនមែនជាឋានៈដ៏សំខាន់ធំដុំនោះទេ ប៉ុន្តែជា«ការល្អប្រសើរ»ទៅវិញ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៣:១) ពួកអ្នកចាស់ទុំបានត្រូវរើសតាំងឡើងឲ្យបំរើ មិនមែនឲ្យគ្រប់គ្រងនោះទេ។ ពួកគេជាគ្រូនិងអ្នកគង្វាលនៃចៀមរបស់ព្រះ។ (កិច្ចការ ២០:២៨; យ៉ាកុប ៣:១) ពួកអ្នកចាស់ទុំដែលមានចិត្តរាបទាបហើយដ៏បូជាខ្លួន នោះគឺផ្ដល់ពរពិតដល់ក្រុមជំនុំ។ (ពេត្រុសទី១ ៥:២, ៣) «រាប់អានមនុស្សយ៉ាងនោះចុះ» ហើយថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលទ្រង់បានប្រទានឲ្យពួកអ្នកចាស់ទុំជាច្រើននាក់ដ៏មានគុណវុឌ្ឍិ ដើម្បីឲ្យលើកដំកើងព្រះធិបតេយ្យភាពក្នុងថ្ងៃ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»នេះ។—ភីលីព ២:២៩; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១
«ចូរត្រាប់តាមព្រះ»
១៧. តើតាមរបៀបណាដែលពួកអ្នក ដែលនៅក្រោមព្រះធិបតេយ្យភាពយកតម្រាប់តាមព្រះ?
១៧ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនថា៖ «ចូរត្រាប់តាមព្រះ ដូចជាកូនស្ងួនភ្ងា»។ (អេភេសូរ ៥:១) អស់អ្នកដែលចុះចូលខ្លួនគេក្រោមព្រះធិបតេយ្យភាព ខំឲ្យបានដូចព្រះ ដែលមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍អាចធ្វើទៅបាន។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះគម្ពីរចែងអំពីព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ទ្រង់ជាថ្មដា ការរបស់ទ្រង់សុទ្ធតែគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដ្បិតអស់ទាំងផ្លូវទ្រង់ សុទ្ធតែប្រកបដោយយុត្ដិធម៌ ទ្រង់ជាព្រះដ៏ស្មោះត្រង់ ឥតមានសេចក្ដីទុច្ចរិតណាឡើយ ទ្រង់ក៏ត្រឹមត្រូវ ហើយទៀងត្រង់»។ (ចោទិយកថា ៣២:៣, ៤) ដើម្បីយកតម្រាប់តាមព្រះក្នុងករណីនេះ នោះពួកគ្រីស្ទានខំប្រឹងរកសេចក្ដីស្មោះត្រង់ សេចក្ដីសុចរិត និងការដឹងអំពីយុត្ដិធម៌ដ៏ចេះថ្លឹងថ្លែង។ (មីកា ៦:៨; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៣:៦; យ៉ូហានទី១ ៣:៧) ពួកគេជៀសវាងរបស់ជាច្រើនដែលបានក្លាយជាធម្មតាក្នុងលោកីយ៍នេះ ដូចជាអំពើឥតសីលធម៌ ការច្រណែនលោភចង់បាន និងសេចក្ដីលោភ។ (អេភេសូរ ៥:៥) ដោយព្រោះពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើតាមខ្នាតគំរូរបស់ព្រះ មិនមែនតាមខ្នាតគំរូរបស់មនុស្ស នោះអង្គការរបស់ទ្រង់គឺប្រកបដោយព្រះធិបតេយ្យ ដែលស្អាតស្អំហើយជាទីស្អាងចិត្ត។
១៨. តើគុណសម្បត្ដិដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វី ហើយតើពួកគ្រីស្ទានបង្ហាញគុណសម្បត្ដិនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ គុណសម្បត្ដិដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺសេចក្ដីស្រឡាញ់។ សាវ័កយ៉ូហានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះឯង»។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៨) ដោយព្រោះព្រះធិបតេយ្យភាពមានន័យថា ការគ្រប់គ្រងដោយព្រះ នោះព្រះធិបតេយ្យភាពតំណាងការគ្រប់គ្រងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្ដីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក»។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៥) អង្គការព្រះធិបតេយ្យបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងកំឡុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់ដ៏ពិបាកនេះ។ ក្នុងកំឡុងការប្រយុទ្ធប្រល័យពូជសាសន៍នៅក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិក នោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា មិនថាអ្នកណាមួយមកពីកុលសម្ព័ន្ធណាក៏ដោយ។ ក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមនៅអតីតប្រទេសយ៉ូកូស្លាវី នោះស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ានៅគ្រប់កន្លែងបានជួយគ្នាទៅវិញទៅមក កាលដែលក្រុមសាសនាឯទៀត បានចូលរួមក្នុងអ្វីដែលគេហៅថាការបោសសំអាតអាណិកជន។ ជាម្នាក់ៗនោះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាខំប្រឹងធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ុល ដែលថា៖ «ចូរខំដកគ្រប់ទាំងសេចក្ដីជូរល្វីង ក្ដៅក្រហាយ កំហឹង ឡូឡា ជេរប្រមាថ នឹងគ្រប់ទាំងសេចក្ដីអាក្រក់ ចេញពីពួកអ្នករាល់គ្នាទៅ ចូរមានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្ដោស ហើយអត់ទោសគ្នា ដូចជាព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដោយព្រះគ្រីស្ទដែរ»។—អេភេសូរ ៤:៣១, ៣២
១៩. តើពរអ្វីដែលមាននៅឥឡូវនេះនិងក្នុងអនាគត ចំពោះអស់អ្នកដែលចុះចូលខ្លួនគេចំពោះព្រះធិបតេយ្យភាព?
១៩ អស់អ្នកដែលចុះចូលនឹងព្រះធិបតេយ្យភាពទទួលបានពរជាច្រើន។ ពួកគេមានភាពសុខសាន្តជាមួយព្រះ និងជាមួយគ្រីស្ទានគ្នីគ្នារបស់គេ។ (ហេព្រើរ ១២:១៤; យ៉ាកុប ៣:១៧) ពួកគេមានគោលបំណងក្នុងជីវិត។ (សាស្ដា ១២:១៣) ពួកគេមានសន្ដិសុខខាងវិញ្ញាណ ហើយនិងសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ពិតសំរាប់អនាគត។ (ទំនុកដំកើង ៥៩:៩) ប្រាកដហើយ ពួកគេបានភ្លក់ជាមុននូវអ្វីដែលមាននៅខាងមុខ ក្នុងកាលដែលមនុស្សលោកនឹងនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងព្រះធិបតេយ្យ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា នោះ«វារាល់គ្នានឹងមិនធ្វើទុក្ខ ឬបំផ្លាញគ្នា នៅគ្រប់លើភ្នំបរិសុទ្ធរបស់អញ។ ដ្បិតគ្រប់ទាំងអស់នឹងស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា នៅពេញពាសលើផែនដី ដូចជាទឹកនៅពេញពាសក្នុងសមុទ្រដែរ»។ (អេសាយ ១១:៩) មែនហើយ គឺជាគ្រាដ៏រុងរឿងអ្វីម្ល៉េះហ្ន៎! ចូរឲ្យយើងគ្រប់គ្នាមានចំណែកក្នុងសួនមនោរម្យខាងមុខនេះបានពិតប្រាកដ ដោយរក្សានៅជិតនឹងព្រះធិបតេយ្យភាពឥឡូវនេះ។
តើអ្នកអាចពន្យល់បានទេ?
◻ តើព្រះធិបតេយ្យភាពពិត ជាអ្វី ហើយតើអាចរកឃើញបាននៅឯណាសព្វថ្ងៃនេះ?
◻ តើមនុស្សចុះចូលនឹងការគ្រប់គ្រងព្រះធិបតេយ្យយ៉ាងណាក្នុងជីវិតរបស់គេ?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលអស់អ្នកដែលនៅក្រោមព្រះធិបតេយ្យភាព ខំប្រឹងរកសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះមុននឹងរបស់ខ្លួននោះ?
◻ តើមានគុណសម្បត្ដិរបស់ព្រះណាខ្លះ ដែលពួកអ្នកដែលគាំទ្រព្រះធិបតេយ្យភាពបានយកតម្រាប់តាមនោះ?
នោះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៧]
សាឡូម៉ូនបានទុកសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះពីមុនប្រយោជន៍របស់ខ្លួន