-
ការនិយាយសាឡើងវិញ និងកាយវិការវិធីបង្កើនសមត្ថភាពនិយាយនឹងបង្រៀន
-
-
១៣ តើយើងអាចដឹងយ៉ាងណា ថាអ្នកស្ដាប់មិនយល់អ្វីដែលយើងនិយាយ? សូមមើលអ្នកស្ដាប់។ សូមមើលទឹកមុខរបស់ពួកគេ។ បើយើងនិយាយទៅកាន់មនុស្សម្នាក់ឬពីរនាក់ ចូរសួរសំនួរចុះ!
១៤ ប៉ុន្តែ ចូរកត់សម្គាល់ថា: ការនិយាយសាឡើងវិញនូវពាក្យដដែលៗនឹងមិនតែងតែសម្រេចគោលបំណងរបស់យើងទេ។ ការបង្រៀនគឺរួមបញ្ចូលអ្វីជាច្រើនទៀត។ ប្រសិនបើអ្នកស្ដាប់ពុំបានយល់ច្បាស់នៅលើកដំបូងនោះ ការនិយាយសាឡើងវិញនូវពាក្យដដែល គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការជួយឲ្យពួកគេយល់ឡើយ។ តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណា? យើងត្រូវចេះកែប្រែតាមកាលៈទេសៈ។ នេះអាចតម្រូវឲ្យយើងបញ្ចូលពត៌មានបន្ថែមភ្លាមៗ។ ប្រសិទ្ធភាពជាអ្នកបង្រៀននោះ គឺអាស្រ័យលើសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការរៀនឲ្យចេះប្រែប្រួលទៅតាមតម្រូវការរបស់អ្នកស្ដាប់។
**********
១៥ កាយវិការក៏ជាជំនួយក្នុងការបញ្ជាក់ពីអ្វីដែលយើងកំពុងតែនិយាយ ហើយតែងជួយសង្កត់លើអត្ថន័យសំដីផងដែរ។ យ៉ាងនេះ កាយវិការជួយបង្គ្រប់គំនិតយើង និងធ្វើឲ្យគំនិតនោះមានភាពរស់រវើកផងដែរ។ មនុស្សសឹងតែទាំងអស់ ចេះតែធ្វើកាយវិការពេលនិយាយ។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើយើងមិនធ្វើកាយវិការពេលនៅលើវេទិកា នោះអ្នកស្ដាប់ដឹងថា យើងមិនមានអារម្មណ៍ស្រួលទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងមានកាយវិការធម្មតា នោះអ្នកស្ដាប់មិនគិតអំពីយើងទេ តែពួកគេនឹងប្រុងស្មារតីលើពាក្យសំដីរបស់យើងវិញ។ កាយវិការជួយយើងថ្លែងយ៉ាងរស់រវើក ក៏ជំរុញអារម្មណ៍របស់យើង ហើយនេះធ្វើឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍នឹងសុន្ទរកថារបស់យើងដែរ។ យើងមិនគួររៀនកាយវិការពីសៀវភៅណាមួយឡើយ។ យើងមិនដែលរៀនញញឹមឬសើច ក៏មិនបានរៀនឲ្យចេះបង្ហាញទឹកមុខខឹងពីនរណាទេ។ ដូច្នេះ គឺមិនចាំបាច់ឲ្យធ្វើតាមកាយវិការរបស់នរណាឡើយ។ តែការធ្វើកាយវិការធម្មតា គឺកាន់តែប្រសើរវិញ។ ទឹកមុខគឺទាក់ទងនឹងកាយវិការដែលផ្ដល់អារម្មណ៍ដល់ពាក្យសំដីរបស់យើង។
១៦ កាយវិការគឺមានពីរយ៉ាងដូចតទៅនេះ:
១៧ កាយវិការដែលបង្ហាញនូវសកម្មភាព ទំហំ និងទីកន្លែង: កាយវិការបែបនេះគឺស្រួលរៀន។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើយើងមានបញ្ហាធ្វើកាយវិការលើវេទិកា ចូរសាកធ្វើកាយវិការដែលបង្ហាញនូវសកម្មភាព ទំហំ និងទីកន្លែងជាមុនសិន។
១៨ ពេលយើងហាត់លក្ខណៈនៃការនិយាយនេះ ចូរកុំពេញចិត្តតែធ្វើកាយវិការមួយឬពីរប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ចូរខំប្រឹងធ្វើកាយវិការតាមរបៀបធម្មតាឲ្យបានច្រើនក្នុងសុន្ទរកថា។ ដើម្បីឲ្យមានកាយវិការច្រើនធម្មតាបែបនេះ សូមរកមើលពាក្យដែលបង្ហាញអំពីទិសដៅ ចម្ងាយ ទំហំ កន្លែង ល្បឿន ភាពផ្ទុយពីគ្នា ភាពស្រដៀងគ្នា ឬការប្រៀបធៀបជាដើម។ ប្រសិនបើត្រូវការ ចូរគូសបន្ទាត់ក្រោមពាក្យនោះដើម្បីរំឭកយើងឲ្យធ្វើកាយវិការពេលមកដល់ចំណុចនោះ។ សូមបន្តធ្វើដូច្នេះ ទោះជាយើងធ្វើបាន«ល្អ»នៅលើកដំបូងក៏ដោយ។ ក្រោយពីថ្លែងសុន្ទរកថាបានបីបួនដង យើងនឹងឃើញថាយើងមិនត្រូវការគូសបន្ទាត់ក្រោមពាក្យដែលត្រូវធ្វើកាយវិការ ឬមិនគិតទុកជាមុនអំពីកាយវិការនោះទេ តែយើងនឹងចេះធ្វើកាយវិការដោយស្វ័យប្រវត្ដិវិញ។
១៩ កាយវិការដែលបង្ហាញនូវអារម្មណ៍និងជំនឿស៊ប់: កាយវិការបែបនេះអាចបង្អាក់សេចក្ដី ក៏អាចធ្វើឲ្យគំនិតខ្លះមានភាពរស់រវើក និងបញ្ជាក់គំនិតខ្លះឲ្យបានច្បាស់។ ដូច្នេះហើយ កាយវិការដែលបង្ហាញនូវអារម្មណ៍និងជំនឿស៊ប់គឺសំខាន់ណាស់។ ប៉ុន្តែ ចូរប្រយ័ត្ន! ដែលកាយវិការបែបនេះអាចក្លាយជាទម្លាប់កាយវិការដដែលៗដ៏មិនចាំបាច់។ ដើម្បីជៀសវាងបញ្ហានេះ កុំធ្វើកាយវិការច្រំដែលៗឡើយ។
២០ ប្រសិនបើយើងមានបញ្ហាចំពោះការមានទម្លាប់កាយវិការដដែលៗនោះ សូមដាក់កំរិតលើខ្លួនមួយរយៈសិន ឲ្យធ្វើកាយវិការបែបដែលបង្ហាញនូវសកម្មភាព ទំហំ និងទីកន្លែងប៉ុណ្ណោះ។ ពេលយើងស្ទាត់ជំនាញក្នុងការធ្វើកាយវិការបែបនេះ ក្រោយមក យើងនឹងចេះធ្វើកាយវិការដែលបង្ហាញនូវអារម្មណ៍និងជំនឿស៊ប់ជាពុំខាន។ កាលដែលយើងមានបទពិសោធន៍និងមានអារម្មណ៍ស្រួលនៅលើវេទិកា នោះយើងនឹងធ្វើកាយវិការបែបនេះដោយធម្មតា ដែលបង្ហាញនូវជំនឿស៊ប់និងចិត្តស្មោះ។ កាយវិការនឹងជួយបន្ថែមនូវអត្ថន័យដល់ការនិយាយរបស់យើងជាក់ជាពុំខាន។
-
-
ការបញ្ជាក់គោលរឿងនិងគោលចំណុចវិធីបង្កើនសមត្ថភាពនិយាយនឹងបង្រៀន
-
-
ចំណុចហាត់រៀនទី៨
ការបញ្ជាក់គោលរឿងនិងគោលចំណុច
១ សុន្ទរកថានិមួយៗត្រូវការគោលរឿងដើម្បីឲ្យមានគោលដៅ និងដើម្បីភ្ជាប់ចំណុចផ្សេងៗតាមរបៀបត្រឹមត្រូវ។ ទោះបីសុន្ទរកថាមានគោលរឿងអ្វីក៏ដោយ គោលរឿងនោះគួរលើកបញ្ជាក់ឲ្យបានច្រើនក្នុងគ្រប់ផ្នែកនៃសុន្ទរកថា។ គោលរឿងគឺជាខ្លឹមសារនៃសុន្ទរកថា។ គោលរឿងប្រហែលជាមានប្រវែងមួយឃ្លាប៉ុណ្ណោះ តែក្នុងឃ្លានោះក៏មានរួមបញ្ចូលគ្រប់ផ្នែកនៃសាច់រឿងដែលយើងថ្លែង។ គោលរឿងគួរលេចធ្លោឲ្យអ្នកស្ដាប់គ្រប់គ្នាចងចាំ។ បើយើងបញ្ជាក់គោលរឿងបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ នោះអ្នកស្ដាប់នឹងយល់អំពីគោលរឿងបានយ៉ាងស្រួល។
-