ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះរស់នៅ
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅណាហ៊ុម ហាបាគុក និងសេផានា
មហាអំណាចអាសស៊ើរបានបំផ្លាញទាល់តែខ្ទេចខ្ទីអស់ទីក្រុងសាម៉ារី ដែលជារាជធានីនៃរាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលដែលមានកុលសម្ព័ន្ធ១០។ មហាអំណាចអាសស៊ើរក៏ធ្លាប់គំរាមកំហែងដល់រាជាណាចក្រយូដាយូរមកហើយដែរ។ អ្នកប្រកាសទំនាយពីស្រុកយូដា ឈ្មោះណាហ៊ុម មានសារចែងអំពីទីក្រុងនីនីវេដែលជារាជធានីនៃមហាអំណាចអាសស៊ើរ។ ក្នុងគម្ពីរ សៀវភៅណាហ៊ុមដែលមានសារស្តីអំពីទីក្រុងនីនីវេ បានសរសេរមុនឆ្នាំ៦៣២ មុនគ.ស.។
មហាអំណាចបន្ទាប់ពីអាសស៊ើរគឺបាប៊ីឡូន ហើយជួនកាលជនជាតិខាល់ដេក៏ធ្លាប់គ្រប់គ្រងជាស្តេចលើពួកបាប៊ីឡូន។ សៀវភៅហាបាគុក ប្រហែលជាបានសរសេរចប់នៅឆ្នាំ៦២៨ មុនគ.ស.។ ក្នុងសៀវភៅហាបាគុកមានទំនាយដែលទាយទុកជាមុនថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រើមហាអំណាចបាប៊ីឡូនជាឧបករណ៍ដើម្បីកាត់ទោសជនជាតិដទៃ។ សៀវភៅហាបាគុកក៏មានទំនាយអំពីអ្វីដែលត្រូវកើតឡើងដល់ទីក្រុងបាប៊ីឡូនតែម្ដង។
លោកសេផានាជាអ្នកស្រុកយូដាដែលប្រកាសទំនាយរបស់ព្រះដែរ ហើយគាត់បានរស់នៅសម័យមុនណាហ៊ុមនិងហាបាគុកទៅទៀត។ សេផានាបានសរសេរទំនាយរបស់គាត់ជាង៤០ឆ្នាំមុនទីក្រុងយេរូសាឡិមបានវិនាសទៅ នៅឆ្នាំ៦០៧ មុនគ.ស.។ សេផានាមិនគ្រាន់តែប្រកាសសារអំពីសេចក្ដីហិនវិនាសប៉ុណ្ណោះ តែគាត់ក៏ផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមដល់ជនជាតិយូដាដែរ។ សៀវភៅសេផានាក៏មានទំនាយយ៉ាងធ្ងន់ទាស់នឹងជនជាតិដទៃដែរ។
«វេទនាដល់ទីក្រុងដែលប្រឡាក់ដោយឈាម»
«សេចក្ដីទំនាយយ៉ាងធ្ងន់ពីដំណើរក្រុងនីនីវេ» មកពីព្រះយេហូវ៉ាដែល«យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានព្រះចេស្ដាយ៉ាងធំ»។ ទោះបីព្រះយេហូវ៉ា«ជាទីពឹងមាំមួននៅគ្រាលំបាក»ចំពោះអស់អ្នកដែលយកទ្រង់ជាទីពឹងផ្អែកក្ដី ទីក្រុងនីនីវេត្រូវតែបំផ្លាញចោលជាដាច់ខាត។—ណាហ៊ុម ១:១, ៣, ៧
«ព្រះយេហូវ៉ា . . . កំពុងតាំង[ឬស្ដារ]សេចក្ដីរុងរឿងនៃយ៉ាកុបឡើងវិញ»។ ក៏ប៉ុន្តែ ដូចជាសត្វ‹សិង្ហឈ្មោលកំពុងហែករំពា› មហាអំណាចអាសស៊ើរបានគំរាមកំហែងដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះ ទ្រង់«នឹងដុតអស់ទាំងរទេះចំបាំងរបស់[ពួកនីនីវេ]ឲ្យឡើងជាផ្សែង ហើយដាវនឹងស៊ីកូនសិង្ហ»របស់ពួកគេផង។ (ណាហ៊ុម ២:២, ១២, ១៣) «វេទនាដល់ទីក្រុង[នីនីវេ]ដែលប្រឡាក់ដោយឈាម»។ «អស់អ្នកដែលឮដំណឹងពី[ក្រុងនីនីវេ] គេទះដៃអរ»ដោយព្រោះមានចិត្តសប្បាយ។—ណាហ៊ុម ៣:១, ១៩
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
១:៩—ពេលទីក្រុងនីនីវេ«ផុតទៅអស់រលីង» តើនឹងមានលទ្ធផលយ៉ាងណាចំពោះជនជាតិយូដា? ជនជាតិយូដានឹងបានធូរចិត្តពេលលែងមានមហាអំណាចអាសស៊ើរ ហើយ«ទុក្ខវេទនានឹងមិនកើតឡើងដល់ទៅ២ដងទេ»។ ណាហ៊ុមសរសេរអំពីទីក្រុងនីនីវេហាក់ដូចជាលែងមានរួចទៅហើយ។ គាត់សរសេរថា៖ «មើលន៏! នៅលើភ្នំទាំងឡាយ ឃើញជើងរបស់អ្នកដែលនាំដំណឹងល្អមក គឺជាអ្នកដែលប្រកាសប្រាប់ពីសេចក្ដីសុខ។ ឱយូដាអើយ! ចូររក្សាថ្ងៃបុណ្យទាំងប៉ុន្មានរបស់ឯង»។—ណាហ៊ុម ១:១៥
២:៦—តើ«ទ្វារទន្លេ»ណាដែលបើកឡើង? ទ្វារទាំងនេះសំដៅទៅលើប្រវែងកំពែងទីក្រុងនីនីវេដែលបាក់ស្រុតដោយសារទឹកទន្លេទីគ្រីឡើងដល់កំពែងនោះ។ នៅឆ្នាំ៦៣២ មុនគ.ស. ពេលដែលកម្លាំងទ័ពបាប៊ីឡូននិងមេឌីបានរួមគ្នាប្រឆាំងនឹងទីក្រុងនីនីវេ ពួកអ្នកនៅក្នុងទីក្រុងនីនីវេគិតថាខ្លួនមានសុវត្ថិភាព ដោយព្រោះមានកំពែងដ៏ធំសម្បើមការពារពួកគេ ដែលគ្មាននរណាអាចផ្ដួលរលំបានឡើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ភ្លៀងយ៉ាងធំបានធ្វើឲ្យទឹកទន្លេទីគ្រីឡើង។ យោងទៅតាមអ្នកប្រវត្ដិវិទូម្នាក់ ឈ្មោះឌីយ៉ូដូរុស «ទឹកទន្លេបានជន់លិចមួយចំហៀងទីក្រុង ហើយបានធ្វើឲ្យកំពែងដែលព័ទ្ធជុំវិញទីក្រុងរលំបាក់អស់មួយប្រឡោះធំ»។ យ៉ាងនេះ ទ្វារទន្លេបានបើកឡើង ហើយដូចដែលបានទាយទុកជាមុនមែន ទីក្រុងនីនីវេត្រូវគេទន្ទ្រានចូលនិងបំផ្លាញចោលមួយរំពេច ប្រហាក់ប្រហែលនឹងជញ្ជ្រាំងស្ងួតដែលងាយឆេះណាស់។—ណាហ៊ុម ១:៨-១០
៣:៤—តើទីក្រុងនីនីវេប្រៀបដូចជាស្រីសំផឹងយ៉ាងដូចម្ដេច? អ្នកគ្រប់គ្រងនៅទីក្រុងនីនីវេធ្លាប់បំភាន់ប្រជាជាតិឯទៀតដោយសន្យាថានឹងជួយចងស្ពានមេត្រីជាមួយពួកគេ ប៉ុន្តែតាមការពិតពួកអាសស៊ើរចង់សង្គ្រុបលើពួកគេវិញ។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកអាសស៊ើរបានផ្ដល់ជំនួយបន្ដិចបន្តួចពេលស្តេចអ័ហាសនៃរាជាណាចក្រយូដាត្រូវការដើម្បីទប់ទល់នឹងពួកអ៊ីស្រាអែលដែលពួតដៃគ្នាជាមួយពួកស៊ីរីដោយមានបំណងដណ្ដើមយករាជាណាចក្រយូដា។ ថ្វីបើយ៉ាងនេះក្ដី នៅទីបំផុត«ស្តេចស្រុកអាសស៊ើរក៏មកឯ[ស្តេចអ័ហាស ហើយ]ធ្វើឲ្យទ្រង់មានសេចក្ដីលំបាកវិញ»។—របាក្សត្រទី២ ២៨:២០
មេរៀនសម្រាប់យើង:
១:២-៦: ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាសងសឹកដល់ពួកអ្នកតតាំងនឹងទ្រង់ ឬអ្នកដែលមិនព្រមបម្រើទ្រង់ដោយចិត្តស្មោះភក្ដី នេះបង្ហាញថាទ្រង់តម្រូវឲ្យអ្នកថ្វាយបង្គំទ្រង់មានភក្ដីភាពផ្ដាច់មុខ។—និក្ខមនំ ២០:៥
១:១០: កំពែងដ៏មាំដែលមានទាំងប៉មរាប់រយក៏ដោយ មិនអាចទប់ស្កាត់ព្រះយេហូវ៉ាពីការសម្រេចតាមអ្វីដែលទ្រង់ប្រកាសទាស់នឹងទីក្រុងនីនីវេឡើយ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ អស់អ្នកដែលប្រឆាំងនឹងរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា ក៏គេចមិនផុតទេ ពេលទ្រង់វិនិច្ឆ័យទោស។—សុភាសិត ២:២២; ដានីយ៉ែល ២:៤៤
«មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅ»
ជំពូក១និង២ក្នុងសៀវភៅហាបាគុកជាការសន្ទនារវាងគាត់ដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយ និងព្រះយេហូវ៉ា។ ដោយសារហាបាគុកពិបាកចិត្តស្តីអំពីអ្វីដែលកំពុងកើតមានឡើងក្នុងស្រុកយូដា គាត់សួរព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ឲ្យទូលបង្គំឃើញអំពើទុច្ចរិត ហើយឲ្យទូលបង្គំមើលឃើញតែសេចក្ដីទំនាស់ចិត្តដូច្នេះ?»។ ព្រះយេហូវ៉ាឆ្លើយតបវិញថា៖ «អញនឹងតាំងសាសន៍ខាល់ដេឡើង ជាសាសន៍ដែលមួម៉ៅហើយរហ័សរហាល់»។ ហាបាគុកភ្ញាក់ផ្អើលពេលឮសូរថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រើ«ពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តកម្បថ[ឬ«ជនក្បត់»]»ដើម្បីផ្ដន្ទាទោសជនជាតិយូដា។ (ហាបាគុក ១:៣, ៦, ១៣; ខ.ស.) ព្រះយេហូវ៉ាសន្យាដល់ហាបាគុកថា មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅ ប៉ុន្តែពួកអ្នកដែលប្រឆាំងនឹងទ្រង់ នឹងទទួលទោសជាដាច់ខាត។ បន្ថែមទៅទៀត ហាបាគុកកត់ទុកសេចក្ដីវេទនាទាំងប្រាំដែលត្រូវធ្លាក់មកលើពួកខាល់ដេ។—ហាបាគុក ២:៤
ពេលអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញចិត្តមេត្ដាករុណានោះ ហាបាគុកបានពោល«ពាក្យលន្លោចចិត្ត» ដែលរៀបរាប់ពីគ្រាដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញពីអំណាចដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ទ្រង់ ដូចជាអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើនៅឯសមុទ្រក្រហម ក្នុងទីរហោឋាន និងនាទីក្រុងយេរីខូរជាដើម។ ហាបាគុកក៏ទាយទុកជាមុនអំពីគ្រាដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងបញ្ជាន់ពិភពលោកនេះដោយសេចក្ដីក្រោធ គឺនៅសង្គ្រាមអើម៉ាគេដូន។ គាត់បញ្ចប់ការអធិស្ឋានដោយពាក្យថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ជាកំឡាំងខ្ញុំ ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យជើងនៃខ្ញុំបានលឿនដូចជាជើងឈ្លូស ហើយឲ្យខ្ញុំដើរនៅលើទីខ្ពស់របស់ខ្ញុំ»។—ហាបាគុក ៣:១, ១៩
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
១:៥, ៦—ហេតុអ្វីក៏ជនជាតិយូដាពិបាកជឿថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងតាំងពួកខាល់ដេឡើងដើម្បីទាស់នឹងក្រុងយេរូសាឡិម? ពេលដែលហាបាគុកចាប់ផ្ដើមប្រកាសទំនាយ ស្រុកយូដាស្ថិតនៅក្រោមអំណាចនៃពួកអេស៊ីប។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ២៣:២៩, ៣០, ៣៤) ថ្វីបើពួកបាប៊ីឡូនមានអំណាចកាន់តែខ្លាំងឡើងៗក្ដី កងទ័ពរបស់ពួកគេមិនទាន់វាយឈ្នះកងទ័ពរបស់ផារ៉ោននេកោនៅឡើយ។ (យេរេមា ៤៦:២) បន្ថែមទៅទៀត វិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាស្ថិតនៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយស្តេចទាំងឡាយដែលស្នងរាជ្យជាកូនចៅរបស់ដាវីឌ បានគ្រប់គ្រងនៅទីនោះដោយឥតអាក់ខានដែរ។ ចំពោះជនជាតិយូដានៅសម័យនោះ «កិច្ចការ»របស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលអនុញ្ញាតឲ្យពួកខាល់ដេមកបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម មិនអាចទៅរួចទេ។ ទោះជាពួកគេគិតថាពាក្យរបស់ហាបាគុកមិនគួរជឿយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្វីដែលគាត់ឃើញក្នុងគំនិតស្តីអំពីសេចក្ដីហិនវិនាសនៃទីក្រុងយេរូសាឡិមដោយពួកបាប៊ីឡូន ‹បានមកជាពិត›នៅឆ្នាំ៦០៧ មុនគ.ស.។—ហាបាគុក ២:៣
២:៥—តើ«មនុស្សអំនួត»សំដៅទៅលើអ្នកណា? ហើយតើមនុស្សអំណួត«មិនចេះឆ្អែតឆ្អន់»ក្នុងន័យអ្វី? «មនុស្សអំនួត»នេះសំដៅទៅលើពួកបាប៊ីឡូនដែលបានប្រើកងទ័ពជំនាញរបស់ខ្លួនដើម្បីដណ្ដើមយកអំណាចលើជនជាតិដទៃ។ ពេលដែលពួកគេមានជ័យជម្នះ ពួកគេក្លាយជាមានលក្ខណៈដូចជាមនុស្សស្រវឹងស្រា។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកបាប៊ីឡូនមិនអាចកៀរប្រមូលអស់ទាំងប្រជាជាតិក្រោមអំណាចខ្លួនទេ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រើពួកមេឌីនិងពួកពេស៊ីជាឧបករណ៍ដើម្បីរំលំពួកគេតែម្ដង។ នៅសម័យនេះ «មនុស្សអំនួត»តំណាងពួកនយោបាយដែលរួមដៃគ្នា។ ដូចពួកបាប៊ីឡូន ពួកនយោបាយទាំងនេះក៏ទុកចិត្តលើខ្លួនឯងពេក មានឫកក្រអឺតក្រទម ថែមទាំង«មិនចេះឆ្អែតឆ្អន់»ឡើយ ស្តីអំពីបំណងចង់ពង្រីកអំណាច។ យ៉ាងណាក្ដី ពួកនយោបាយមិនអាច«កៀរប្រមូលអស់ទាំងសាសន៍មកឯខ្លួន»ឡើយ។ មានតែរាជាណាចក្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចនាំឲ្យមនុស្សជាតិមានសាមគ្គីភាព។—ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០
មេរៀនសម្រាប់យើង:
១:១-៤; ១:១២–២:១: ហាបាគុកបានសួរព្រះយេហូវ៉ាដោយចិត្តស្មោះ ហើយទ្រង់ក៏ឆ្លើយតបនឹងគាត់វិញ។ ព្រះពិតតែងតែស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋាននៃអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់។
២:១: យើងត្រូវតែចាំយាមនិងជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដូចហាបាគុកដែរ។ យើងក៏ត្រូវតែសុខចិត្តកែប្រែគំនិតភ្លាមៗ ស្របទៅតាមការណែនាំដែលយើងទទួល។
២:៣; ៣:១៦: យើងជឿថាថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ានឹងមកដល់ ដូច្នេះចូរឲ្យយើងរង់ចាំថ្ងៃនោះដោយមិនបង្អែបង្អង់ឡើយ។
២:៤: បើយើងចង់រួចរស់ជីវិតនៅថ្ងៃជំនុំជម្រះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលនឹងមកជាមិនខាននោះ យើងត្រូវតែមានចិត្តអត់ធ្មត់ក្នុងកិច្ចបម្រើទ្រង់ដោយស្មោះត្រង់។—ហេព្រើរ ១០:៣៦-៣៨
២:៦, ៧, ៩, ១២, ១៥, ១៩: សេចក្ដីវេទនានឹងធ្លាក់មកលើអស់អ្នកដែលមានចិត្តលោភចង់បានប្រាក់តាមរបៀបទុច្ចរិត ព្រមទាំងអ្នកដែលស្រឡាញ់អំពើឃោរឃៅ ធ្វើអំពើដែលប្រាសចាកសីលធម៌និងថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។ ដូច្នេះ យើងត្រូវតែប្រយ័ត្នហើយជៀសវាងពីចិត្តគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តបែបនេះ។
២:១១: ប្រសិនបើយើងមិនប្រកាសឲ្យមនុស្សដឹងអំពីអំពើអាក្រក់ដែលមាននៅក្នុងពិភពលោកនេះ «ថ្មជញ្ជាំងនឹងស្រែកចេញ»វិញ។ គឺជាការសំខាន់ណាស់ ឲ្យយើងផ្សព្វផ្សាយសារអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដោយចិត្តក្លាហាន!
៣:៦: ពេលព្រះយេហូវ៉ាកាត់ទោសមនុស្សអាក្រក់ គ្មាននរណាអាចរារាំងទ្រង់បានឡើយ សូម្បីតែអង្គការនានារបស់មនុស្សដែលមើលទៅដូចជាមានភាពមាំទាំដូចភ្នំ ក៏មិនអាចការពារពួកគេទេ។
៣:១៣: ព្រះយេហូវ៉ាធានាថា នៅឯសង្គ្រាមអើម៉ាគេដូន មនុស្សមិនត្រូវបំផ្លាញដោយចៃដន្យទេ។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងសង្គ្រោះអស់អ្នកដែលបម្រើទ្រង់ដោយស្មោះត្រង់។
៣:១៧-១៩: ទោះបើយើងរងទុក្ខលំបាកមុននិងក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមអើម៉ាគេដូនក្ដី យើងអាចជឿជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់«កំឡាំង»ដល់យើងដើម្បីមានអំណរក្នុងកិច្ចបម្រើទ្រង់។
«ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ាជិតដល់ហើយ!»
បណ្ដាជនយូដាច្រើននាក់បានថ្វាយបង្គំព្រះបាល។ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍តាមរយៈសេផានាដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយថា៖ «អញនឹងលូកដៃទៅលើស្រុកយូដា ហើយលើពួកអ្នកនៅក្រុងយេរូសាឡិមទាំងប៉ុន្មានដែរ»។ សេផានាព្រមានថា៖ «ថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ាជិតដល់ហើយ!»។ (សេផានា ១:៤, ៧, ១៤) មានតែអស់អ្នកដែលធ្វើតាមតម្រូវការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលនឹង«បានបាំងទុក»នៅថ្ងៃនោះ។—សេផានា ២:៣
«វេទនាដល់ទីក្រុង[យេរូសាឡិម]ដែលសង្កត់សង្កិនគេ!»។ ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរឯងរាល់គ្នារង់ចាំដរាបដល់ថ្ងៃដែលអញក្រោកឡើងសង្គ្រុបលើគេ ពីព្រោះអញបានគិតសំរេចនឹងប្រមូលអស់ទាំងសាសន៍ . . . ប្រយោជន៍នឹងចាក់សេចក្ដីគ្នាន់ក្នាញ់របស់អញ . . . ទៅលើគេ»។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាក៏សន្យាថា៖ «អញនឹងលើកឯងរាល់គ្នាឲ្យមានឈ្មោះ ហើយឲ្យជាទីសរសើរ នៅកណ្ដាលអស់ទាំងសាសន៍នៅផែនដី គឺក្នុងកាលដែលអញនាំពួកឯងដែលជាប់ជាឈ្លើយមកវិញ នៅចំពោះភ្នែកឯងរាល់គ្នា»។—សេផានា ៣:១, ៨, ២០
ចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីបទគម្ពីរ:
៣:៩—តើ«បបូរមាត់ស្អាត»សំដៅទៅលើអ្វី? ហើយតើយើងអាចមាន«បបូរមាត់ស្អាត»យ៉ាងដូចម្ដេច? ពាក្យភាសាហេព្រើរដែលបកប្រែថា «បបូរមាត់ស្អាត»នោះ សំដៅទៅលើភាសាបរិសុទ្ធ ដែលជាសេចក្ដីពិតពីព្រះយេហូវ៉ាក្នុងគម្ពីរដែលជាបណ្ដាំរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ សេចក្ដីបង្រៀនទាំងអស់ក្នុងគម្ពីរសុទ្ធតែជាភាសាបរិសុទ្ធ។ យើងអាចមាន«បបូរមាត់ស្អាត»ឬនិយាយភាសាបរិសុទ្ធ ដោយជឿទៅលើសេចក្ដីពិតទាំងឡាយក្នុងគម្ពីរ។ ណាមួយទៀត យើងនិយាយភាសាបរិសុទ្ធពេលដែលយើងបង្រៀនសេចក្ដីពិតទាំងនោះដោយប្រយ័ត្នប្រយែងដល់មនុស្សដទៃ ហើយពេលដែលយើងរស់សមស្របទៅតាមគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
មេរៀនសម្រាប់យើង:
១:៨: តាមមើលទៅ បណ្ដាជនខ្លះនៅសម័យសេផានាបានស្លៀក«សំលៀកបំពាក់របស់សាសន៍ដទៃ» ដោយចង់ចូលចុះជាមួយនឹងជនជាតិដទៃនៅប្រទេសជិតខាង។ បើអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានាសម័យនេះព្យាយាមធ្វើតាមមនុស្សក្នុងពិភពលោកដោយរបៀបនោះដែរ នេះពិតជាការប្រព្រឹត្តដ៏ល្ងីល្ងើមែន!
១:១២; ៣:៥, ១៦: ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជូនអ្នកប្រកាសទំនាយម្ដងហើយម្ដងទៀត ដើម្បីរំលឹករាស្ត្ររបស់ទ្រង់អំពីតម្រូវការដ៏យុត្ដិធម៌របស់ទ្រង់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានព្រមានពួកយូដាច្រើនដង ទោះជាពួកគេមិនអើពើនឹងសាររបស់ទ្រង់ ហើយមានលក្ខណៈដូចជាកករនៅបាតឪទឹនស្រាក៏ដោយ។ ដោយដឹងថាថ្ងៃដ៏ធំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជិតមកដល់ហើយ យើងមិនគួរបណ្ដោយឲ្យភាពព្រងើយកន្តើយរបស់មនុស្សមកធ្វើឲ្យ‹ដៃយើងអន់ថយ›ឬបង្អង់ឡើយ តែយើងគួរតែផ្សព្វផ្សាយជាបន្តនូវសារអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។
២:៣: មានតែព្រះយេហូវ៉ាទេដែលអាចសង្គ្រោះយើងពីថ្ងៃនៃសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ទ្រង់។ បើយើងចង់ផ្គាប់ចិត្តព្រះយេហូវ៉ាតទៅទៀត យើងត្រូវតែ«ស្វែងរក»ទ្រង់ដោយសិក្សាគម្ពីរដែលជាបណ្ដាំរបស់ទ្រង់យ៉ាងអស់ពីចិត្ត ព្រមទាំងអធិស្ឋានសូមការណែនាំពីទ្រង់ និងព្យាយាមចូលកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងទ្រង់ថែមទៀត។ យើងត្រូវតែ«ស្វែងរកសេចក្ដីសុចរិត»ដោយមានសីលធម៌ក្នុងជីវិត ហើយយើងក៏ត្រូវ«ស្វែងរកសេចក្ដីសុភាព»ដែរ ដោយបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តរាបទាបនិងចេះចុះចូល។
២:៤-១៥; ៣:១-៥: នៅថ្ងៃដែលព្រះយេហូវ៉ាកាត់ទោសមនុស្សអាក្រក់ ពិភពគ្រិស្តសាសនានិងប្រជាជាតិទាំងអស់ដែលបានធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់នឹងទទួលលទ្ធផលអាក្រក់ ដូចទីក្រុងយេរូសាឡិមពីបុរាណនិងប្រជាជាតិនៅជិតខាងស្រុកយូដាបានទទួលដែរ។ (វិវរណៈ ១៦:១៤, ១៦; ១៨:៤-៨) ដូច្នេះ យើងត្រូវតែប្រកាសដោយចិត្តក្លាហានតទៅទៀត នូវសាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលបញ្ជាក់ពីការជំនុំជម្រះ។
៣:៨, ៩: ពេលដែលយើងរង់ចាំថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា គប្បីឲ្យយើងត្រៀមខ្លួនដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ ហើយខំរក្សាឲ្យមាន«បបូរមាត់ស្អាត»ដោយសិក្សាគម្ពីរ និង«អំពាវនាវដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា»ដោយថ្វាយខ្លួនចំពោះទ្រង់។ ណាមួយទៀត គប្បីឲ្យយើងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដោយ«ព្រមចិត្តគ្នា»ជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ និង«ថ្វាយពាក្យសរសើរ»ដល់ទ្រង់ប្រៀបដូចជាអំណោយទាន។—ហេព្រើរ ១៣:១៥
‹ថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាប្រញឹកណាស់!›
អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានច្រៀងថា៖ «ដល់បន្ដិចទៀត មនុស្សអាក្រក់នឹងមិនមានទៀតទេ អើ អ្នកនឹងខំមើលកន្លែងគេ តែគេមិននៅទេ»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:១០) បើយើងគិតអំពីទំនាយដែលកត់ទុកក្នុងសៀវភៅណាហ៊ុមអំពីទីក្រុងនីនីវេ ព្រមទាំងទំនាយក្នុងសៀវភៅហាបាគុកអំពីជនជាតិយូដាដែលជាអ្នកក្បត់ជំនឿនិងពួកបាប៊ីឡូននោះ គ្មានហេតុសង្ស័យបន្ដិចឡើយថា ពាក្យរបស់អ្នកតែងបទទំនុកតម្កើងនឹងសម្រេចមែន! ប៉ុន្តែ តើយើងត្រូវរង់ចាំយូរប៉ុន្មានទៀត?
សៀវភៅសេផានា ១:១៤ ចែងថា៖ «ថ្ងៃដ៏ធំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជិតមកដល់ គឺបានមកជិតហើយ ក៏ប្រញឹកណាស់ដែរ»។ សៀវភៅសេផានាក៏រៀបរាប់អំពីរបៀបដែលយើងប្រហែលជានឹងបានបាំងទុកក្នុងថ្ងៃនោះ ហើយពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីរួចរស់ជីវិតបាន។ ប្រាកដមែន! «ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ នោះរស់នៅហើយពូកែផង»។—ហេព្រើរ ៤:១២
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
ទោះជាទីក្រុងនីនីវេមានកំពែងយ៉ាងធំក៏ដោយ ទំនាយរបស់លោកណាហ៊ុមនៅតែបានសម្រេច
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិ]
Randy Olson/National Geographic Image Collection