ជំពូកទី៦៤
ហេតុអ្វីយើងត្រូវចេះអភ័យទោស?
តើត្រូវអភ័យទោស៧ដងឬ?
ឧទាហរណ៍អំពីខ្ញុំបម្រើដែលគ្មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា
ពេត្រុសបានឮឱវាទរបស់លោកយេស៊ូអំពីការដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយនឹងបងប្អូនរួមជំនឿ ដោយព្យាយាមទៅជួបអ្នកដែលបានធ្វើខុស។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ពេត្រុសហាក់ដូចជាចង់ដឹងច្បាស់ថា តើបុគ្គលម្នាក់ត្រូវអភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀតប៉ុន្មានដង?
ពេត្រុសសួរលោកយេស៊ូថា៖ «លោកម្ចាស់ ពេលបងប្អូនខ្ញុំធ្វើខុសនឹងខ្ញុំ តើខ្ញុំត្រូវអភ័យទោសឲ្យគាត់ប៉ុន្មានដង? រហូតដល់ប្រាំពីរដងឬ?»។ ហេតុអ្វីគាត់សួរដូច្នេះ? ពីព្រោះអ្នកដឹកនាំសាសនាខ្លះបង្រៀនថាបុគ្គលម្នាក់គួរអភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀតដល់ទៅបីដង។ ដូច្នេះ ពេត្រុសប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាគាត់មានចិត្តសប្បុរសណាស់ បើគាត់អភ័យទោសឲ្យបងប្អូនរបស់គាត់«រហូតដល់ប្រាំពីរដង»។—ម៉ាថាយ ១៨:២១
ក៏ប៉ុន្តែ ការចាំឬរាប់ចំនួនដងដែលយើងបានអភ័យទោសឲ្យបុគ្គលណាម្នាក់ដែលធ្វើខុសនឹងយើង គឺមិនស្របនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូឡើយ។ ដូច្នេះ លោកកែតម្រង់ទស្សនៈរបស់ពេត្រុស ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នកថា មិនមែនរហូតដល់ប្រាំពីរដងទេ តែរហូតដល់ចិតសិបប្រាំពីរដង»។ (ម៉ាថាយ ១៨:២២) បើនិយាយឲ្យចំទៅ ប្រសាសន៍របស់លោកមានន័យថាបុគ្គលម្នាក់ត្រូវអភ័យទោសរហូត។ ដូច្នេះ ពេត្រុសគួរអភ័យទោសឲ្យបងប្អូនរបស់គាត់ដោយគ្មានចំនួនកំណត់។
បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូប្រាប់ពេត្រុសនិងអ្នកឯទៀតអំពីឧទាហរណ៍មួយដែលជួយពួកគាត់ឲ្យយល់ថាពួកគាត់មានភារកិច្ចក្នុងការអភ័យទោស។ ឧទាហរណ៍នោះរៀបរាប់អំពីខ្ញុំបម្រើម្នាក់ដែលមិនធ្វើតាមគំរូរបស់ម្ចាស់ដែលមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា។ នៅពេលមួយ ស្តេចដែលជាម្ចាស់ចង់ឲ្យពួកខ្ញុំបម្រើរបស់លោកសងបំណុល នោះគេបាននាំខ្ញុំបម្រើម្នាក់ដែលជំពាក់លោក១០.០០០ថាលិន[ស្មើ៦០លានឌីណារី]មក។ ខ្ញុំបម្រើនេះពិតជាគ្មានលទ្ធភាពដើម្បីសងបំណុលនេះបានឡើយ។ ដូច្នេះ ម្ចាស់របស់គាត់បង្គាប់ឲ្យគេលក់គាត់ ប្រពន្ធកូនរបស់គាត់ និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មាន រួចយកប្រាក់មកសងបំណុល។ ពេលឮដូច្នេះ ខ្ញុំបម្រើនោះបានលុតជង្គង់ក្រាបក្បាលចុះជិតជើងរបស់ម្ចាស់ ហើយអង្វរថា៖ «សូមលោកមេត្ដាពន្យារពេលឲ្យខ្ញុំផង ហើយខ្ញុំនឹងសងលោកឲ្យគ្រប់ចំនួន»។—ម៉ាថាយ ១៨:២៦
នេះបានធ្វើឲ្យស្តេចដែលជាម្ចាស់មានចិត្តក្ដួលអាណិត ហើយដោយចិត្តមេត្ដាករុណាលោកបានលែងគាត់ទៅ ដោយឲ្យរួចបំណុលដ៏ច្រើន។ ក្រោយពីស្តេចនោះបានធ្វើដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបម្រើនោះបានចេញទៅរកខ្ញុំបម្រើដូចគ្នាម្នាក់ទៀត ដែលជំពាក់គាត់១០០ឌីណារី លុះឃើញហើយ ក៏ចាប់គាត់ ហើយច្របាច់កដោយប្រាប់ថា៖ «សងអ្វីដែលឯងជំពាក់មក!»។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបម្រើម្នាក់នោះបានលុតជង្គង់ជិតជើងខ្ញុំបម្រើដែលគាត់ជំពាក់បំណុល ហើយអង្វរថា៖ «សូមមេត្ដាពន្យារពេលឲ្យខ្ញុំផង ហើយខ្ញុំនឹងសងអ្នក»។ (ម៉ាថាយ ១៨:២៨, ២៩) ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ខ្ញុំបម្រើដែលម្ចាស់បានឲ្យរួចពីបំណុល មិនបានយកតម្រាប់ម្ចាស់របស់គាត់ទេ តែគាត់បានចេញទៅឲ្យគេយកខ្ញុំបម្រើដែលជំពាក់បំណុលតិចតួចនោះ ទៅដាក់គុករហូតដល់គាត់សងអ្វីដែលបានជំពាក់។
បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូប្រាប់ថាពេលដែលខ្ញុំបម្រើដូចគ្នាឯទៀតបានឃើញការប្រព្រឹត្តដោយគ្មានមេត្ដានោះ ពួកគេក៏បានទៅប្រាប់ម្ចាស់អំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលបានកើតឡើង។ រួចមក ម្ចាស់ក៏ខឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានហៅគាត់មកហើយប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំបម្រើទុច្ចរិត! ខ្ញុំបានឲ្យអ្នករួចបំណុលដ៏ច្រើននោះ ពេលដែលអ្នកអង្វរខ្ញុំ។ អ្នកគួរមេត្ដាដល់ខ្ញុំបម្រើដូចគ្នា ដូចខ្ញុំធ្លាប់មានចិត្តមេត្ដាដល់អ្នកដែរ មែនទេ?»។ ពេលមានប្រសាសន៍ចប់ហើយ ម្ចាស់ក៏បានប្រគល់ខ្ញុំបម្រើដែលគ្មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណានោះទៅឲ្យអ្នកយាមគុក រហូតដល់គាត់សងអ្វីទាំងអស់ដែលគាត់បានជំពាក់។ លោកយេស៊ូបានបញ្ចប់ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «បិតារបស់ខ្ញុំដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ក៏នឹងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នករាល់គ្នាដូច្នេះដែរ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗមិនអភ័យទោសឲ្យបងប្អូនខ្លួនស្មោះពីចិត្ត»។—ម៉ាថាយ ១៨:៣២-៣៥
នេះគឺជាមេរៀនល្អណាស់អំពីការអភ័យទោស! ព្រះបានអភ័យទោសអំពើខុសឆ្គងដ៏ច្រើនរបស់យើង។ ម្ល៉ោះហើយ ទោះជាបងប្អូនរួមជំនឿបានធ្វើខុសយ៉ាងណាចំពោះយើង នោះគឺជារឿងតូចតាចណាស់ បើប្រៀបធៀបនឹងអំពើខុសឆ្គងដែលយើងបានប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះ។ បន្ថែមទៀត ព្រះយេហូវ៉ាអភ័យទោសឲ្យយើងរាប់ពាន់ដង មិនគ្រាន់តែមួយដងប៉ុណ្ណោះទេ។ ដូច្នេះ សូម្បីតែយើងមានហេតុត្រឹមត្រូវដើម្បីខឹង តើយើងអាចអភ័យទោសឲ្យបងប្អូនរួមជំនឿច្រើនដងបានទេ? ដូចសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកយេស៊ូនៅលើភ្នំដែលថា ព្រះនឹង«អភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងរបស់យើង ដូចយើងបានអភ័យទោសឲ្យអ្នកដែលបានធ្វើខុសនឹងយើងដែរ»។—ម៉ាថាយ ៦:១២