ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណធ្វើសង្គ្រាម ហេតុអ្វីយើងមិនធ្វើ?
ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ មេបញ្ជាការណាត្ស៊ីម្នាក់បានស្រែកដាក់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមួយក្រុមថា៖ «ក្នុងចំណោមពួកអ្នក បើមានអ្នកណាម្នាក់មិនព្រមចូលប្រយុទ្ធនឹងពួកបារាំងឬពួកអង់គ្លេសទេ អ្នកទាំងអស់គ្នាត្រូវតែស្លាប់»។ ទោះជាពួកទាហានណាត្ស៊ីនៅជិតនោះក្ដី គ្មានបងប្អូនយើងណាម្នាក់ព្រមធ្វើតាមឡើយ។ នេះជាការប្រព្រឹត្តដ៏ក្លាហានមែន! គំរូនេះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់អំពីទស្សនៈរបស់យើងក្នុងនាមជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាចំពោះសង្គ្រាម។ យើងមិនព្រមចូលប្រយុទ្ធក្នុងសង្គ្រាមរបស់ពិភពលោកនេះទេ។ ទោះជាគេគំរាមសម្លាប់យើងក្ដី យើងមិនព្រមគាំទ្រខាងណាមួយក្នុងជម្លោះរបស់ពិភពលោកនេះឡើយ។
ប៉ុន្តែ មិនមែនមនុស្សទាំងអស់ដែលអះអាងថាខ្លួនជាគ្រិស្តសាសនិកយល់ស្របនឹងទស្សនៈនេះទេ។ មនុស្សជាច្រើនជឿថាគ្រិស្តសាសនិកអាចការពារប្រទេសជាតិខ្លួន ហើយថានេះក៏ជាកាតព្វកិច្ចដែរ។ ពួកគេប្រហែលជាវែកញែកថា ‹ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណគឺជារាស្ត្ររបស់ព្រះ ហើយពួកគេធ្វើសង្គ្រាម ដូច្នេះគ្រិស្តសាសនិកនៅសព្វថ្ងៃនេះក៏អាចធ្វើបានដែរ›។ តើអ្នកនឹងនិយាយយ៉ាងណា? អ្នកអាចពន្យល់ថាស្ថានភាពរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ គឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីស្ថានភាពរបស់រាស្ត្រព្រះនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ សូមយើងពិចារណាភាពខុសគ្នាប្រាំយ៉ាង។
១. រាស្ត្រព្រះជាប្រជាជាតិមួយ
នៅអតីតកាល ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រមូលរាស្ត្រលោកឲ្យទៅជាប្រជាជាតិមួយ គឺអ៊ីស្រាអែល។ លោកបានហៅប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលថា៖ ‹ទ្រព្យវិសេសរបស់លោក ពោលគឺប្រជារាស្ត្រដែលលោកបានជ្រើសរើសពីប្រជាជាតិទាំងឡាយ›។ (ដច. ១៩:៥) ព្រះក៏បានឲ្យទឹកដីមួយដល់ពួកគេ។ ដូច្នេះ ពេលលោកបង្គាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យធ្វើសង្គ្រាមនឹងជនជាតិឯទៀត ពួកគេមិនប្រយុទ្ធឬសម្លាប់អ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ដូចគ្នាឡើយ។a
នៅសព្វថ្ងៃនេះ ពួកអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ពិតមកពី«គ្រប់ប្រជាជាតិ គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់ជនជាតិ និងគ្រប់ភាសា»។ (បប. ៧:៩) បើរាស្ត្រព្រះចូលធ្វើសង្គ្រាម ពួកគេនឹងប្រយុទ្ធជាមួយពួកអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ដូចគ្នា ហើយថែមទាំងសម្លាប់ពួកអ្នកទាំងនោះទៀតផង។
២. ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យធ្វើសង្គ្រាម
នៅអតីតកាល ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកសម្រេចចិត្តថាពេលណានិងមូលហេតុណាដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវធ្វើសង្គ្រាម។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះបានបង្គាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យដាក់ទោសជនជាតិកាណានដែលល្បីខាងគោរពបូជាពួកវិញ្ញាណកំណាច ប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទដ៏ស្មោកគ្រោក និងបូជាកូន។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យបំផ្លាញមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ទាំងនេះឲ្យបាត់ពីស្រុកដែលលោកបានសន្យា ដើម្បីការពារជនជាតិអ៊ីស្រាអែលកុំឲ្យប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតទាំងនេះ។ (ចល. ១៨:២៤, ២៥) ក្រោយពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានតាំងលំនៅក្នុងស្រុកដែលព្រះបានសន្យា ជួនកាលលោកប្រាប់ពួកគេឲ្យធ្វើសង្គ្រាមដើម្បីការពារបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលពីពួកសត្រូវដែលជិះជាន់ពួកគេ។ (២សាំ. ៥:១៧-២៥) ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមិនដែលអនុញ្ញាតឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលសម្រេចចិត្តធ្វើសង្គ្រាមដោយខ្លួនឯងនោះទេ។ ពេលពួកគេធ្វើដូច្នេះ នោះពួកគេច្រើនតែទទួលអន្តរាយ។—ជប. ១៤:៤១-៤៥; ២ប្រ. ៣៥:២០-២៤
នៅសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាមិនប្រាប់មនុស្សឲ្យធ្វើសង្គ្រាមទេ។ ប្រជាជាតិផ្សេងៗច្បាំងគ្នាដើម្បីប្រយោជន៍ខ្លួន មិនមែនប្រយោជន៍ព្រះឡើយ។ ប្រជាជាតិទាំងនោះប្រហែលជាធ្វើសង្គ្រាមដើម្បីដណ្ដើមយកទឹកដី រកលុយឲ្យបានច្រើន ឬលើកស្ទួយទស្សនៈនយោបាយ។ ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាពួកអ្នកដែលអះអាងថាពួកគេប្រយុទ្ធដោយនូវនាមរបស់ព្រះដើម្បីការពារការគោរពប្រណិប័តន៍របស់ពួកគេ ឬដើម្បីសម្លាប់សត្រូវរបស់ព្រះ? ព្រះយេហូវ៉ានឹងការពារពួកអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍របស់លោក ហើយបំផ្លាញពួកសត្រូវលោកក្នុងសង្គ្រាមមួយនៅថ្ងៃអនាគត គឺសង្គ្រាមអាម៉ាគេដូន។ (បប. ១៦:១៤, ១៦) ក្នុងសង្គ្រាមនោះ កងទ័ពរបស់ព្រះនឹងមានតែពួកបុគ្គលវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះ មិនមានពួកអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍លោកដែលជាមនុស្សឡើយ។—បប. ១៩:១១-១៥
៣. ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានទុកជីវិតឲ្យពួកអ្នកដែលបង្ហាញជំនឿ
តើទាហានក្នុងសង្គ្រាមនៅសព្វថ្ងៃនេះទុកជីវិតឲ្យពួកអ្នកដែលស្មោះត្រង់ ដូចដែលអ្នកប្រយុទ្ធក្នុងសង្គ្រាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងអ្នកក្រុងយេរីខូទុកជីវិតឲ្យរ៉ាហាបនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ឬទេ?
នៅអតីតកាល កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលច្រើនតែបានបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាករុណាចំពោះពួកអ្នកដែលបង្ហាញជំនឿលើព្រះ ហើយសម្លាប់តែពួកអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាសម្រេចចិត្តថាគួរនឹងស្លាប់។ សូមកត់សម្គាល់អំពីឧទាហរណ៍ពីរ។ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យបំផ្លាញក្រុងយេរីខូក្ដី ពួកគេបានទុកជីវិតឲ្យរ៉ាហាបនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ដោយសារគាត់មានជំនឿ។ (យ៉ូស. ២:៩-១៦; ៦:១៦, ១៧) នៅពេលក្រោយមក អ្នកក្រុងគីបៀនទាំងមូលបានរួចជីវិតក្រោយពីពួកគេបានបង្ហាញការគោរពកោតខ្លាចចំពោះព្រះអស់ពីចិត្ត។—យ៉ូស. ៩:៣-៩, ១៧-១៩
នៅសព្វថ្ងៃនេះ កងទ័ពមិនរារែកសម្លាប់មនុស្សដែលមានជំនឿ ឬសូម្បីតែរាស្ត្រដែលមិនមែនជាទាហាន ក៏ពួកគេមិនលើកលែងដែរ។
៤. ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវធ្វើតាមច្បាប់របស់ព្រះអំពីសង្គ្រាម
នៅអតីតកាល ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យទាហានអ៊ីស្រាអែលធ្វើសង្គ្រាមស្របតាមការណែនាំរបស់លោក។ ជាឧទាហរណ៍ ជួនកាលព្រះបានប្រាប់ពួកគេឲ្យស្នើអ្នកក្រុងដែលប្រឆាំង«ចុះចូលជាមុនសិន»។ (បច. ២០:១០) ព្រះយេហូវ៉ាក៏តម្រូវឲ្យពួកទាហានអ៊ីស្រាអែលរក្សាខ្លួននិងជំរំរបស់ពួកគេឲ្យមានអនាម័យ ព្រមទាំងរក្សាសីលធម៌ស្អាតស្អំ។ (បច. ២៣:៩-១៤) កងទ័ពរបស់ប្រជាជាតិផ្សេងៗច្រើនតែចាប់រំលោភស្ត្រីពីទឹកដីដែលពួកគេបានចាប់យក ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាមិនអនុញ្ញាតឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលធ្វើដូច្នេះទេ។ តាមពិត ពួកអ៊ីស្រាអែលមិនអាចរៀបការជាមួយនឹងស្ត្រីដែលធ្វើជាឈ្លើយសឹកទាល់តែមួយខែក្រោយពីពួកគេដណ្ដើមយកក្រុងណាមួយបាន។—បច. ២១:១០-១៣
នៅសព្វថ្ងៃនេះ ប្រទេសភាគច្រើនបានព្រមព្រៀងគ្នាធ្វើសង្គ្រាមស្របតាមច្បាប់មួយចំនួន។ អ្វីទាំងនេះមានគោលបំណងការពារប្រជារាស្ត្រ ប៉ុន្តែគួរឲ្យស្ដាយប្រជាជាតិនានាច្រើនតែបំពានច្បាប់ទាំងនេះ។
៥. ព្រះបានច្បាំងជំនួសប្រជាជាតិរបស់លោក
តើព្រះច្បាំងជំនួសប្រជាជាតិណាមួយនៅសព្វថ្ងៃនេះ ដូចដែលលោកបានច្បាំងជំនួសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្រុងយេរីខូឬទេ?
នៅអតីតកាល ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រយុទ្ធជំនួសជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយច្រើនតែធ្វើអព្ភូតហេតុផ្សេងៗដើម្បីឲ្យពួកគេទទួលជ័យជម្នះ។ ជាឧទាហរណ៍ តើព្រះយេហូវ៉ាបានជួយជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យចាប់យកក្រុងយេរីខូយ៉ាងដូចម្ដេច? ដូចព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ ពេលជនជាតិអ៊ីស្រាអែល«បានស្រែកសម្រែកសង្គ្រាមយ៉ាងខ្លាំង . . . កំពែងក្រុងក៏ដួលរលំទៅ»។ នេះបានធ្វើឲ្យពួកគេងាយស្រួលចាប់យកក្រុងនោះ។ (យ៉ូស. ៦:២០) ម្យ៉ាងទៀត តើពួកអ៊ីស្រាអែលបានច្បាំងឈ្នះនឹងជនជាតិអាម៉ូរីយ៉ាងដូចម្ដេច? គម្ពីរចែងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានទម្លាក់ដុំទឹកកកយ៉ាងច្រើនពីលើមេឃមកសម្លាប់ពួកគេ . . . អ្នកដែលស្លាប់ដោយសារដុំទឹកកក មានចំនួនច្រើនជាងអ្នកដែលស្លាប់ដោយសារដាវរបស់កងទ័ពអ៊ីស្រាអែលទៅទៀត»។—យ៉ូស. ១០:៦-១១
នៅសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាមិនច្បាំងឲ្យប្រជាជាតិណាមួយនៅផែនដីឡើយ។ រាជាណាចក្រលោកដែលមានលោកយេស៊ូជាស្ដេច«មិនមែនជារបស់ពិភពលោកនេះទេ»។ (យ៉ូន. ១៨:៣៦) ផ្ទុយទៅវិញ សាថានជាបុគ្គលដែលមានអំណាចលើរដ្ឋាភិបាលមនុស្សទាំងអស់។ សង្គ្រាមដ៏សាហាវឃោរឃៅរបស់ពិភពលោកនេះបង្ហាញអំពីចិត្តគំនិតដ៏អាក្រក់របស់វា។—លូក. ៤:៥, ៦; ១យ៉ូន. ៥:១៩
គ្រិស្តសាសនិកពិតជាអ្នកដែលធ្វើឲ្យមានសន្តិភាព
ដូចយើងបានឃើញ ស្ថានភាពរបស់យើងនៅសព្វថ្ងៃនេះខុសគ្នាឆ្ងាយពីស្ថានភាពរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណ។ ប៉ុន្តែ ភាពខុសគ្នាទាំងនេះមិនមែនជាមូលហេតុតែមួយដែលយើងមិនធ្វើសង្គ្រាមឡើយ។ មានមូលហេតុផ្សេងទៀតដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះបានប្រាប់ទុកជាមុនថា នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់ ពួកអ្នកដែលបានទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនពីលោកនឹង«មិនរៀនធ្វើសង្គ្រាមទៀត»ឡើយ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ច្បាស់ជាមិនរួមចំណែកក្នុងសង្គ្រាមដែរ។ (អេ. ២:២-៤) បន្ថែមទៅទៀត គ្រិស្តបានមានប្រសាសន៍ថាពួកអ្នកកាន់តាមលោក«មិនរួមចំណែកក្នុងពិភពលោកទេ» ពួកគេនឹងមិនគាំទ្រខាងណាមួយក្នុងជម្លោះរបស់ពិភពលោកនេះឡើយ។—យ៉ូន. ១៥:១៩
គ្រិស្តក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យធ្វើលើសពីនេះទៀត។ លោកបានបង្គាប់ពួកគេឲ្យជៀសវាងពីរបៀបគិតគូរដែលអាចបណ្ដាលឲ្យចងគំនុំ មានកំហឹង និងធ្វើសង្គ្រាម។ (ម៉ាថ. ៥:២១, ២២) លោកក៏បង្គាប់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យធ្វើជា«អ្នកដែលធ្វើឲ្យមានសន្តិភាព» ហើយឲ្យស្រឡាញ់សត្រូវរបស់ពួកគេ។—ម៉ាថ. ៥:៩, ៤៤
តើយើងអាចធ្វើដូច្នេះយ៉ាងដូចម្ដេច? យើងទំនងជាគ្មានបំណងប្រយុទ្ធក្នុងសង្គ្រាមទេ ប៉ុន្តែតើយើងធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថាបុគ្គលណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំជាសត្រូវយើងឬទេ? បើដូច្នេះ សូមយើងបន្តខំប្រឹងលះចោលអារម្មណ៍បែបនេះ។—យ៉ា. ៤:១, ១១
យើងមិនរួមចំណែកក្នុងសង្គ្រាមរបស់ប្រជាជាតិនានាទេ។ ផ្ទុយទៅវិញយើងខំប្រឹងធ្វើឲ្យមានសន្តិភាពនិងស្រឡាញ់គ្នា។ (យ៉ូន. ១៣:៣៤, ៣៥) សូមយើងតាំងចិត្តរក្សាអព្យាក្រឹតភាព កាលដែលយើងទន្ទឹងរង់ចាំថ្ងៃដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងបំបាត់ចោលសង្គ្រាមទាំងអស់ជារៀងរហូត។—ចសព. ៤៦:៩
a ជួនកាល កុលសម្ព័ន្ធអ៊ីស្រាអែលប្រយុទ្ធគ្នា។ ព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តសង្គ្រាមផ្ទៃក្នុងទាំងនេះទេ។ (១បស. ១២:២៤) ប៉ុន្តែពេលខ្លះ លោកអនុញ្ញាតឲ្យមានការប្រយុទ្ធបែបនេះ ដោយសារកុលសម្ព័ន្ធខ្លះបានប្រឆាំងនឹងលោក ឬបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរផ្សេងទៀត។—អសក. ២០:៣-៣៥; ២ប្រ. ១៣:៣-១៨; ២៥:១៤-២២; ២៨:១-៨