१८ संसारमा* मैले जे-जति मेहनत गरेँ, त्यसलाई घृणा गर्न थालेँ + किनकि त्यसको सबै फल मैले अर्कै मानिसलाई छोडेर जानुपर्छ।+ १९ अनि त्यो मानिस मूर्ख हुने हो कि बुद्धिमान्‌, कसलाई के थाह?+ तैपनि मैले संसारमा* आफ्नो सारा बल अनि बुद्धि लगाएर प्राप्त गरेको कुरामाथि त्यसले नै राज गर्नेछ। यो पनि व्यर्थ रहेछ।

८ यस्तो मानिस पनि हुँदो रहेछ: ऊ नितान्त एक्लो छ, उसको कोही साथी छैन। उसको छोरा वा दाजुभाइ कोही पनि छैन। तैपनि ऊ एकछिन पनि आराम नगरीकन मेहनत गरिरहन्छ। जति सम्पत्ति बटुले पनि उसको मन भरिँदैन।+ के उसले कहिल्यै यसरी विचार गर्ला, ‘असल कुराहरूबाट आफैलाई वञ्चित गरेर म कसको लागि यत्तिका मेहनत गर्दै छु’?+ यो पनि व्यर्थ र दुःखलाग्दो काम रहेछ।+

१९ अनि आफूलाई भन्‍नेछु: “तँसित वर्षौँलाई पुग्ने सरसम्पत्ति छ। त्यसैले आरामसित बसेर खा, पि अनि मोज गर्‌।”’ २० तर परमेश्‍वरले उसलाई भन्‍नुभयो: ‘ए बेसमझ, यही रात तिनीहरूलाई तेरो ज्यान चाहिएको छ। तैँले जम्मा गरेका कुराहरू अब कसको होला?’+