Chrześcijański kanał informacyjny

„Stało się to w tym celu, aby teraz rządom i zwierzchnościom w miejscach niebiańskich mogła być przez zbór oznajmiana nader wszechstronna mądrość Boża.” — Efezjan 3:10, NW.

1. Na czym opiera się prawdziwy chrystianizm?

PRAWDZIWY chrystianizm jako religia objawiona opiera się w pełni na wszystkich stopniowo po sobie następujących objawieniach świętych wypowiedzi Jehowy, które On przekazywał na ziemię od czasów Adama aż do dni apostoła Jana. Poza tym okazuje się, że od Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr. Bóg przewidział dla swoich chrześcijańskich sług godny zaufania kanał, kierujący zrozumieniem tych zdumiewających objawień Jego woli i zamierzenia. Począwszy od proroczych zarysów i obrazów, a skończywszy na ich faktycznych urzeczywistnieniach da się zauważyć, że tym kanałem wyznaczonym przez Boga dla chrześcijan jest zbiorowo wzięty zbór pomazańców, którzy służą jako organizacja prorocka pod przewodnictwem swej chętnie informującej Głowy, Chrystusa Jezusa. — Efez. 5:23.

2. (a) Jak Mojżesz służył w roli proroka? (b) Jaka sędziowska linia informacyjna została wtedy ustalona?

² Po czasach Abrahama linia informacyjna Jehowy łączyła się z Izaakiem, Jakubem i Józefem, z których każdy był używany jako kanał Boży na ziemi. Okresem najbardziej obfitującym w informacje otrzymywane od Boga okazała się służba wielkiego proroka Mojżesza, przynajmniej w porównaniu z czasami wcześniejszymi. Przez czterdzieści lat prawie bez przerwy płynął od Jehowy do Mojżesza strumień wiadomości, który natchnął go do zorganizowania zgromadzenia Izraela w teokratyczny naród Jehowy i do poprowadzenia tego narodu ku Ziemi Obiecanej, aby tam zamieszkał. Ustrój wprowadzony przez Boga przy górze Synaj opierał się na sprawiedliwych rządach prawa. Nie było to panowanie żadnej osoby, żadnego ludzkiego pełnomocnika. Wzniesiono ziemską świątnicę, która przedstawiała ograniczony kanał łączności z Bogiem, służący do przekazywania Jego sędziowskich orzeczeń. Ustanowiony przez Boga wielki kapłan pełnił najwyższe funkcje sądowe w państwie. W związku z jego wysokim urzędem powierzone mu były Urim i Tummim, aby w trudniejszych problemach prawnych, wymagających decyzji najwyższej instancji sędziowskiej rządu, mianowicie suwerennego Króla Jehowy, mógł otrzymać odpowiedź „tak” lub „nie”. — 1 Mojż. 26:24; 28:13, 14; 41:39; 2 Mojż. 3:2-22; 28:30; Gal. 3:19.

3. (a) Dlaczego narodowi Izraelskiemu potrzebna była jeszcze inna linia informacyjna? (b) Jak sprawdzało się to w wypadku „sędziów”?

³ Chociaż w ustroju przewidzianym przez przymierze Prawa rząd funkcjonował w ścisłym związku z wyżej opisanym, ograniczonym, sędziowskim kanałem informacyjnym, to jednak od czasu do czasu wyłaniała się potrzeba, żeby Jehowa skierował specjalną wiadomość do teokratycznie ustanowionego władcy narodu albo dał duchową radę całemu ludowi. Tę dodatkową linię informacyjną utrzymywał Jehowa przez umyślnie do tego wybranych mężczyzn i niewiasty, począwszy od Mojżesza; potem obejmowała ona innych, występujących w różnych okolicach Ziemi Obiecanej. Do służby ogłaszania wiadomości ludzie ci bywali powoływani w miarę powstawania takiej potrzeby. W każdym wypadku, kiedy naród jako całość tracił wiarę w Jehowę i ulegał pogańskim poglądom religijnym, a wskutek tego popadał w zależność od nieteokratycznych sąsiadów, wzbudzał Bóg specjalnych sług, mężów wiary, którzy byli znani jako „sędziowie”. Posyłał do tych „sędziów” boskie poselstwa, czy to przez anioła czy za pośrednictwem swego świętego ducha, co stawało się dla nich pobudką do czynu, aby zachęcić naród do powrotu na drogi sprawiedliwości. Niektórzy z nich występowali jako wojownicy i zwycięsko dowodzili siłami zbrojnymi Izraela, wypędzając pogańskich najeźdźców. Należał do nich Jozue, następca Mojżesza, jak również inni, na przykład — wymieniając tylko niektórych — Gedeon, Debora, Barak, Samson i Jefte. — Hebr. 11:32.

4. Co to znaczy „linia proroków” i jak prorocy służyli w roli kanału?

⁴ Od czasów Saula, kiedy to naród, zapragnął osadzić na czele swej władzy wykonawczej ludzkiego króla, Jehowa wzbudzał oddanych Mu mężów znanych jako „prorocy”, którzy pełnili służbę Jego ziemskiego kanału informacyjnego. Samuel był ostatnim z linii „sędziów” Izraela i zarazem pierwszym w długiej linii „proroków”, którą się Jehowa posługiwał przez ponad tysiąc lat aż do dni Jana Chrzciciela w celu kierowania tym ludem, udzielania mu napomnień oraz nawoływania go do poprawy. Prorocy stawali się wielkimi kaznodziejami, kierując do ludu boskie poselstwa otrzymane od Jehowy. W każdej kwestii spornej, która za ich dni była palącym problemem, zajmowali jako świadkowie Jehowy bezkompromisowe stanowisko po stronie Bożej. Gotowi byli raczej przeciwstawiać się prądowi opinii publicznej i prześladowaniu niż pójść na kompromis i odstąpić od swego oddania się służbie proroków Jehowy. — Hebr. 11:33-38.

5, 6. (a) Co stało się z boskim poselstwem, które otrzymali starożytni prorocy? (b) Kim byli „synowie proroccy”? (c) Jak Izrael przyjmował proroków?

⁵ Większość ogromnej liczby wiadomości, które prorocy otrzymali od Boga, została dla naszego pożytku spisana w poszczególnych księgach Biblii, a cały szereg tych ksiąg nosi faktycznie imiona proroków, którzy je napisali. Wszystkie te od Boga pochodzące wypowiedzi są trwałym, bogatym dziedzictwem. To, co w nich objawiono, wchodzi po dziś dzień w skład prawdziwej religii chrześcijańskiej. Wybitni prorocy, tacy jak Eliasz i Elizeusz, mieli swoich uczniów, którzy z nimi współpracowali i występowali jako „synowie proroccy”. Ci ich towarzysze byli podobnie jak trzej synowie Noego współkaznodziejami, działającymi w łączności z samym proroczym kanałem i tworzącymi grono proroków albo organizację prorocką. Pomocnicy proroka umożliwiali mu w krótkim czasie przekazać otrzymane od Boga poselstwo całemu krajowi. Rzeczą ciekawą będzie zwrócić uwagę na okoliczność, że święty duch Jehowy oddziaływał również na „synów prorockich”. — 1 Król. 20:35; 2 Król. 2:3, 15.

⁶ W końcu niewierność, czyli odstępstwo Izraela spotęgowało się do tego stopnia, że całkowicie odrzucił wielokrotnie powtarzaną miłosierną radę i boskie ostrzeżenie, wobec czego Jehowa rękoma pogańskiego króla Nabuchodonozora z Babilonu położył kres Dawidowej dynastii królów i pozwolił mu zburzyć Jeruzalem. „A Pan [Jehowa, NW], Bóg ojców ich, posyłał do nich posłów swoich, a posyłał rano wstawając; bo folgował ludowi swemu, i mieszkaniu swem [świątyni w Jeruzalem]. Ale oni szydzili z posłów Bożych i lekce sobie poważyli słowa jego, a naśmiewali się z proroków jego, aż przyszła popędliwość Pańska na lud jego, tak iż żadnego uleczenia nie było.” Jakże długie były dzieje odstępczego zgromadzenia izraelskiego, podczas których jego ucho było zupełnie zamknięte na to, co do niego docierało przez kanał informacji z nieba! — 2 Kron. 36:15, 16.

WIELKI PROROK

7. Kiedy zaistniała najbardziej bezpośrednia łączność człowieka z Bogiem i w jaki sposób?

⁷ W wyznaczonym przez Boga czasie mieszkańcy ziemi dostąpili tej łaski, że w linii łączności z Bogiem otrzymali jak najbardziej bezpośredni kontakt, a mimo to pozostali przy życiu. Ludzie nie mogą się spodziewać, że kiedykolwiek będą bez narażenia życia oglądać Boga we własnej osobie, gdyż jest On ogniem trawiącym. Ale pomyślmy: przez trzy i pół roku można było oficjalnie widzieć i słyszeć drugi autorytet we wszechświecie, mianowicie „Słowo”, najwyższego urzędnika albo rzecznika Bożego! Oznacza to, że „Słowo”, który mógł osobiście przebywać w obecności żywego Boga i słyszał samego Jehowę wydającego ze swych ust życiodajne wody prawdy, został posłany na ziemię, aby stać się na tych nizinach człowiekiem Jezusem. „Słowo” stał się wówczas ciałem, aby przebywać wśród ludzi jako największy prorok Jehowy, czyli Jego kanał informacyjny, i bezpośrednio przekazać szczerym ludziom słowa bezcennej mądrości. — 2 Mojż. 33:20; 5 Mojż. 4:24; Jana 1:14.

8. Dlaczego stało się konieczne, żeby Bóg celem utrzymania łączności z Izraelem posłał swego wielkiego proroka? Kto okazał się tym wielkim prorokiem?

⁸ Piętnaście stuleci wcześniej Izraelici przy górze Horeb (Synaj), usłyszawszy doniosłe słowa Boga spośród grozą przejmującego widowiska ognia, prosili o zmianę boskiej metody przekazywania wiadomości. Bóg uznał to za słuszne i zgodnie z tym przyrzekł posłać im w zamian za to wielkiego proroka — właśnie Jezusa: „Według tego wszystkiego, jakoś żądał od Pana [Jehowy, NW], Boga twego, na górze Horeb, w dzień zgromadzenia, mówiąc: Niech więcej nie słucham głosu Pana, Boga mego, i na ogień ten wielki niech nie patrzę więcej, bym nie umarł (...) rzekł Pan do mnie [do Mojżesza]: Dobrze mówili, co mówili. Proroka im wzbudzę spośrodku braci ich, jakoś ty jest, i włożę słowa moje w usta jego, i opowiadać im będzie wszystko, cokolwiek mu rozkażę. I stanie się, że ktobykolwiek nie był posłuszny słowom moim, które on mówić będzie w imię moje, Ja tego szukać będę na nim.” Apostoł Piotr przypomniał współczesnym sobie Żydom o tej nader poważnej sprawie. — 5 Mojż. 18:16-19; Dzieje 3:23.

9. Jaką przewagę pod względem linii łączności mieli pierwsi chrześcijanie nad swymi hebrajskimi poprzednikami?

⁹ O przewadze informacji przekazanych chrześcijańskim świadkom Jehowy nad tymi, które otrzymali ich wierni poprzednicy, to znaczy hebrajscy świadkowie prawdziwej religii, niedwuznacznie wypowiada się apostoł Paweł takimi słowami: „Już wielokrotnie i w wieloraki sposób przemawiał Bóg przed wiekami do ojców naszych przez usta proroków. A w tych czasach ostatecznych przemówił do nas przez usta Syna swego; jemu wszystko oddał w posiadanie i przez niego stworzył świat. On jest odblaskiem chwały jego i odbiciem istoty jego; on dzierży wszechświat władnym swym słowem. A dokonawszy dzieła oczyszczenia z grzechów, zasiadł na prawicy Majestatu na wysokościach. Tam wywyższony jest ponad aniołów, w tymże stopniu, w jakim imię, które otrzymał, przewyższa swoją wspaniałością ich imię.” — Hebr. 1:1-4, Kow.

10. Jakim sposobem Jezus odzwierciedlał Jehowę?

¹⁰ Ponieważ Jezus w swym przedludzkim bycie był wielkim powiernikiem samego Jehowy, mógł on odzwierciedlać zadziwiającą osobowość żywego Boga oraz oddawać słowa i wypowiedzi dokładnie tak, jak one pierwotnie wyszły z ust Bożych; w rozmowach swoich tu na ziemi mógł faktycznie uwypuklić wzniosły sposób myślenia, który przejawia umysł samego Stwórcy. Możemy dzisiaj doświadczyć tego samego, bo jeśli przez wiele lat obcowaliśmy z wybitną jednostką jako z przyjacielem, to bardzo dobrze poznaliśmy jej osobowość i wskutek tego potrafimy powtarzać słowa i wypowiedzi w ten sam sposób, jak ona by to czyniła; możemy więc przedstawić innym umysłowość tej szczególnej osoby. Sam Jezus potwierdził ten pogląd w swej odpowiedzi na prośbę Filipa: „Panie! pokaż nam Ojca.” Jezus rzekł mu: „Tak długi czas jestem z wami i nie znasz mię? Filipie! kto mnie widział, widział i Ojca mego; jakże ty mówisz: pokaż nam Ojca? Nie wierzysz, żem ja w Ojcu, i Ojciec we mnie?” — Jana 14:8-10; 1 Kor. 2:16, NT.

PRZYGOTOWANIE ORGANIZACJI PROROCKIEJ

11. Jak Jezus wskazał na to, że jego naśladowcy będą pełnić służbę grupy prorockiej i jaka linia informacyjna wystąpiła przy tym na jaw?

¹¹ Wielki prorok Jezus, podobnie jak prorocy Noe, Eliasz, Elizeusz i Jan Chrzciciel, zebrał wokół siebie uczniów i szkolił ich do służby kaznodziejskiej. Jednak w przeciwieństwie do tamtych przygotowywał on swoich uczniów do tego, żeby się stali podstawą, na której mógłby założyć trwałą organizację prorocką, to znaczy stały kanał informacyjny. Przy zakończeniu pewnego przemówienia szkoleniowego Jezus wspomniał, że jego uczniowie będą uznani za proroków i że ci, którzy mają życzenie dowiedzenia się czegoś o Chrystusie Jezusie, Królu nowego świata, otrzymają zapłatę proroka. W tym samym, niżej przytoczonym tekście Pisma Świętego występuje też na jaw linia informacyjna, biegnąca wstecz poprzez jednostki składające się na grupę prorocką, następnie przez Jezusa, i dochodzącą w końcu do samego Jehowy Boga: „Kto was przyjmuje, mnie przyjmuje, a kto mnie przyjmuje, przyjmuje tego, który mnie posłał. Kto przyjmuje proroka dlatego, że jest prorokiem, otrzyma nagrodę proroka; a kto przyjmuje sprawiedliwego dlatego, że jest sprawiedliwym, otrzyma nagrodę sprawiedliwego. Kto poda choćby tylko kubek zimnej wody jednemu z tych maluczkich tu dlatego tylko, że jest mym uczniem, zaprawdę powiadam wam, nie utraci zapłaty swojej.” Później Jezus powiedział: „Nigdzie nie darzą proroka mniejszą czcią, jak w jego mieście rodzinnym i w jego własnym domu.” O tym także przekonali się naśladowcy Jezusa, będący członkami jego chrześcijańskiej organizacji prorockiej. — Mat. 10:40-42; 13:57, Kow.

12. Który werset Pisma wskazuje, ze naśladowcy Jezusa zbiorowo służą jako kanał?

¹² Podobnie jak od dni Jezusa żadna pojedyncza osoba nie została powołana do spełnienia proroctw biblijnych, tak też od czasów Jezusa, wielkiego proroka, żadna jednostka już nie była specjalnym prorokiem Bożym. Z tego powodu Jezus poczynił przygotowania, aby zbór jego namaszczonych duchem uczniów stał się zbiorowym kanałem do przekazywana i obwieszczania informacji od Boga. Mając na widoku działalność tego kanału, Jezus rzekł: „Zaprawdę powiadam wam: Cokolwiek byście związali na ziemi, będzie przedtem związane w niebie, i cokolwiek byście rozwiązali na ziemi, będzie przedtem rozwiązane w niebie.” Zwróćmy uwagę na to, że wszystko, co miało być związane lub rozwiązane na ziemi, musiało wpierw w niebie zostać związane albo zniesione przez wskazówki, które by otrzymała grupa zorganizowana tu na ziemi. Władzę taką posiada organizacja, a nie jednostka, jak to twierdzi Kościół katolicki, przypisując ten autorytet jednemu człowiekowi, papieżowi. — Mat. 18:18, NW.

ZAŁOŻENIE ORGANIZACJI PROROCKIEJ

13. Kiedy założony został zbór chrześcijański jako kanał informacyjny? Jak stało się to wiadome?

¹³ W dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr. pierwszych stu dwudziestu członków zboru Chrystusowego zostało namaszczonych duchem świętym, czemu towarzyszył niezwykły szum z nieba, podobny odgłosowi pędzącego wichru; wszyscy zgromadzeni ujrzeli też wtedy ogniste języki. Tego samego dnia apostoł Piotr w publicznym przemówieniu nazwał to wydarzenie spełnieniem proroctwa Joela i wyraźnie utożsamił tę grupę z organizacją upoważnioną do prorokowania: „Ci nie są, jak wy mniemacie, pijani, gdyż dopiero jest trzecia godzina dnia. Ale to jest, co przepowiedziano przez proroka Joela: I będzie w ostateczne dni, mówi Bóg, wyleję z Ducha mego na wszelkie ciało, i prorokować będą synowie wasi i córki wasze, i młodzieńcy wasi widzenia widzieć będą, i starcom waszym sny śnić się będą. I na sługi swoje i na służebnice swoje w one dni wyleję z Ducha mego, i prorokować będą.” A więc w roku 33 po Chr. otworzono ożywiony duchem kanał, który miał na ziemi reprezentować Jehowę! — Dzieje 2:15-18, NT; Joela 2:28, 29.

14. Opisz działalność i rozrost pierwotnego chrześcijańskiego kanału prorockiego.

¹⁴ Tych 120 osób głosiło zaraz owego pierwszego dnia, przy czym wyjaśniono wiele wizji i snów z proroctw biblijnych; po końcowym przemówieniu apostoła Piotra do tego świeżo zorganizowanego zboru chrześcijańskiego przyłączyło się trzy tysiące ludzi. Wszyscy stali się głosicielami. Napełnili całe Jeruzalem swoim nauczaniem z proroctw. Przyrównana do kanału organizacja wzrosła wkrótce do pięciu tysięcy kaznodziejów, a ci wszyscy byli ochrzczeni duchem świętym. Apostołowie i inni starsi w Jeruzalem stali się ciałem kierowniczym, przez które oznajmiane było stopniowo naprzód postępujące zrozumienie proroctw biblijnych, jakie się wówczas spełniały. Chociaż wielu z nich już przedtem pracowało z Chrystusem Jezusem w działalności kaznodziejskiej, nie mieli oni jednak pełnego zrozumienia wszystkich spraw. Apostołowie mniemali na przykład, że Jezus przyszedł w celu przywrócenia literalnego królestwa Izraela. Ale po Pięćdziesiątnicy poznawali stopniowo coraz dalsze szczegóły licznych proroctw o Królestwie jako rządzie niebiańskim. — Dzieje 1:6; 2:41; 4:4, 31.

15, 16. Wykaż na podstawie przykładów, że był to kanał stale przekazujący zrozumienie nowych prawd.

¹⁵ Oto przykłady pomnażania się zrozumienia: Apostoł Piotr, należący do grona kierowniczego, wyjaśnił wspomniane już spełnienie się Joela 2:28, 29. On również wyjawił, że Jezus jest głównym pośrednikiem życia i że zbawienie jest możliwe tylko w jego imieniu. (Dzieje 3:15 do 4:12) Kilka dni później Piotr i Jan razem wskazali, że chrześcijanie muszą bardziej być posłuszni Bogu niż ludziom. (Dzieje 4:19) Mniej więcej rok później Szczepan objawił w natchnieniu, że widzi „Syna człowieczego stojącego po prawicy Bożej”, i tym samym podał stanowcze potwierdzenie tego, iż Jezus powrócił na swoje niebiańskie stanowisko służby. (Dzieje 7:56) Jeszcze później Filip, jeden ze starszych, ochrzcił etiopskiego dworzanina, wyjaśniwszy mu wpierw znaczenie proroctwa z księgi Izajasza 53:7, 8. (Dzieje 8:29-33) W roku 36 po Chr. Piotr otrzymał z nieba dalsze objawienie, tym razem dotyczące pogan; chodziło o to, że nastał czas otwarcia dla nich drzwi, aby mogli przyjść i również stać się namaszczonymi duchem członkami ciała albo zboru Chrystusowego. — Dzieje Apostolskie, rozdziały 10 i 11.

¹⁶ Przez kilka lat niektórzy słudzy chrześcijańscy głosili, iż od chrześcijan pochodzących z pogan trzeba wymagać obrzezania. W końcu jednak w roku 49 po Chr. na zgromadzeniu świadków Jehowy w Jeruzalem różni starsi z grona kierowniczego wykazali za pomocą dowodzenia biblijnego i przez objawienie od Boga, że poganie nie muszą się obrzezywać. Jakub, według ciała przyrodni brat Jezusa oraz sługa zboru jeruzalemskiego poparł tę decyzję, wyjaśniając, jak spełniło się proroctwo Amosa 9:11, 12 (LXX). (Dzieje 15:6-22) Poza tym wielu głosiło, że poganie stający się chrześcijanami muszą nadal być poddani też Prawu Mojżeszowemu. Około roku 56 apostoł Paweł, również członek ciała kierowniczego, został użyty do wyjaśnienia na podstawie Pism Hebrajskich, że napływ pogan odbywa się zgodnie z proroctwami biblijnymi i że tacy poganie nie podlegają Prawu Mojżeszowemu, lecz korzystają z niezasłużonej dobroci Boga. Słusznie wykazał, że przymierze Prawa Bóg przybił do pala męki Jezusa. (Rzym. 6:14; 15:7-13; Kol. 2:13, 14, NW) W roku 96 apostoł Jan był użyty do tego, by między wieloma innymi rzeczami objawić, że liczba pomazańców, którzy mają wraz z Chrystusem Jezusem żyć i panować w niebie, wynosi dokładnie 144 000. — Obj. 7:4; 14:1.

DAWNIEJSZE NIEJASNE POGLĄDY NIE OZNACZAŁY ODSTĘPSTWA

17, 18. (a) Dlaczego to nie prowadzi do wniosku, że kanał Boży został osłabiony przez błędy? (b) Czy dawniejsze niejasne pojęcia szkodziły głoszeniu nowych prawd, napływających strumieniem ujętym w kanał?

¹⁷ Czy z tego wszystkiego wynika, że kanał Boży na ziemi uległ po odejściu Jezusa osłabieniu i został zafałszowany błędem? Bynajmniej! Wskazuje to raczej na okoliczność, że wody nowych prawd nie napłynęły w jednej chwili na podobieństwo zatapiającej powodzi, ale że istniał spokojny, lecz stały nurt tych wód, płynących ustalonym kanałem. Liczni mężczyźni i niewiasty mieli przy wprowadzeniu ich do tej prorockiej organizacji namaszczonego duchem zboru pewne z góry powzięte, niejasne poglądy na temat zamierzeń Jehowy. Zmiana ich sposobu myślenia wymagała czasu. Bóg wiedział, że będąc tylko ludźmi nie zdołają naraz objąć umysłem i zrozumieć wszystkich nowych prawd, ani nie zgłębią ich pełni. Taka pełnia, mówiąc językiem obrazowym, wytrąciłaby ich z równowagi i zatopiła.

¹⁸ Jehowa w swym miłosierdziu i płynącym z miłości wyrozumieniu dla słabszych swoich sług zadbał o to, żeby potok wód nowych prawd docierał do nich odpowiednim kanałem stopniowo i w sposób uporządkowany. Umysł ich miał się powoli przeobrażać i stale miał być napełniony nowościami. Dzięki temu mieli być w stanie ze swej strony głosić te nowe rzeczy innym sprawiedliwie usposobionym w taki sposób, żeby płynęły do nich spokojnie, jakby strumieniem uregulowanym i ujętym w kanał. Tak na przykład wypowiadanie niejasnych poglądów na temat tego, czy do chrześcijan nadal stosują się Mojżeszowe przepisy sabatu i obrzezania, w żadnym wypadku nie stanowiło odstępstwa od pierwotnego potoku nowych szczegółów prawdy ani od ogłaszania Jezusa Chrystusa przez wczesny zbór. Ale w ustalonym przez Boga czasie, to znaczy w roku 49 po Chr. rozwój prawdziwego wielbienia posunął się tak daleko, że słusznie można było podać do wiadomości prawny punkt widzenia Jehowy co do obrzezania i Prawa Mojżeszowego. Odkąd całkiem jasno zrozumiano to nowe stanowisko, wszyscy prawdziwi słudzy chrześcijańscy jednomyślnie głosili je jako właściwą naukę.

19. Jak przepowiedziano, że w boskim kanale zaznaczy się postep?

¹⁹ Postęp w objawianiu prawd biblijnych przekazywanych przez linię informacyjną, przez namaszczonych duchem chrześcijan, w istocie rzeczy wprawiał w zdumienie nawet samych aniołów: „Stało się to w tym celu, aby teraz rządom i zwierzchnościom w miejscach niebiańskich mogła być przez zbór oznajmiana nader wszechstronna mądrość Boża.” Na istnienie bystrego nurtu w ziemskim kanale wskazał Jezus, mówiąc: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: kto wierzy we mnie, ten i uczynki, które ja czynię, czynić będzie, i większe nad te czynić będzie; bo ja odchodzę do Ojca mego.” Kiedy już płynął obfity strumień licznych nowych boskich informacji co do zamierzenia Jehowy, apostoł Paweł zapowiedział w roku 55 po Chr. przyszłe, zakrojone na jeszcze znacznie większą skalę wyjawienie nowych rzeczy. „Albowiem teraz widzimy przez zwierciadło, niby w zagadce, a wówczas twarzą w twarz; teraz poznaję w części, a wówczas poznam tak, jak poznany jestem.” — Efez. 3:10, NW; Jana 14:12; 1 Kor. 13:12, NT; 1 Piotra 1:12.

DWANAŚCIE WYMAGAŃ STAWIANYCH DZISIEJSZEMU KANAŁOWI CHRZEŚCIJAŃSKIEMU

20-32. Omów każdą z dwunastu cech znamionujących dzisiejszy kanał chrześcijański i wskaż przy tym, która grupa daje dowody, że odpowiada tym wymaganiom.

²⁰ Co trzeba powiedzieć o dzisiejszym chrześcijańskim kanale informacyjnym Jehowy? Które spośród setek wyznań i ugrupowań podających się za chrześcijańskie jest teraz rzecznikiem Jehowy na ziemi, jest kanałem informacyjnym ustanowionym i zorganizowanym przez Boga? Biblia podje cały szereg szczegółów, które muszą występować wszystkie razem, aby bez jakiegokolwiek cienia wątpliwości utożsamiać kanał mający pełnomocnictwo od Boga. Poniżej wyliczono wymagania, którym musi dzisiaj odpowiadać prawdziwy zbór Chrystusa, aby się okazał kanałem Bożym.

²¹ Po pierwsze zbór Chrystusowy dwudziestego wieku musi znać imię swego Boga, które Jezus przecież objawił swym pierwszym uczniom, a członkowie tego zboru muszą się stać świadkami owego wzniosłego imienia, podobnie jak nimi byli prorocy dawnych czasów, Jezus oraz chrześcijanie pierwszego stulecia. Tylko ostatek namaszczonych duchem świadków Jehowy i ich towarzysze należycie doceniają dzisiaj boskie imię JEHOWA i w związku z tym starają się żyć stosownie do tego imienia jako jego świadkowie. — Izaj. 43:12, NW; Jana 17:6, 11, 26; Dzieje 15:14.

²² Po drugie zbór Chrystusowy, założony przez Jezusa w celu pełnienia roli kanału, składa się ze wszystkich spłodzonych z ducha pomazańców, którzy mają nadzieję panowania z Chrystusem w niebie, a których liczba ustalona jest na 144 000. Która grupa chrześcijan na ziemi składa dziś swą działalnością i poglądami wiary dowody świadczące o tym, że jest ostatkiem tego tysiąc dziewięćsetletniego, sędziwego, bardzo dojrzałego zboru Chrystusowego? Tylko ostatek namaszczonych duchem świadków Jehowy. — 1 Jana 2:27; Obj. 14:1.

²³ Po trzecie zbór Chrystusowy musi być łatwo rozpoznawalny wskutek prześladowania wśród narodów za swą nienaganną lojalność względem zasad biblijnych i za bezkompromisowe zachowywanie dziewiczej czystości wobec Chrystusa Jezusa, Króla nowego świata. Tym znamieniem wykazuje się tylko ostatek pomazanych świadków Jehowy i ich towarzysze, gdyż są prześladowani na całym świecie. — Mat. 24:9.

²⁴ Po czwarte zbór Chrystusowy musi uznawać wszystkie coraz obszerniejsze objawienia jedynej prawdziwej religii, zawarte w Pismach Hebrajskich i przekazane nam przez kanał, mianowicie przez wszystkich proroków starożytności aż do Jana Chrzciciela, oraz udostępnione w Pismach Greckich przez Chrystusa Jezusa i jego uczniów. Jedynie ostatek namaszczonych świadków Jehowy i ich towarzysze, to znaczy „drugie owce”, przyjmują i uznają je wszystkie. — 2 Piotra 3:15, 16; Obj. 22:18, 19; Jana 10:16.

²⁵ Po piąte zbór Chrystusowy musi przyznawać, że przeszedł okres rozproszenia, co doprowadziło do duchowej „niewoli babilońskiej”, z której ‚jego wybrani’ musieli być zebrani „od czterech wiatrów, od jednych krańców niebios aż do drugich”. Przyznaje to tylko ostatek namaszczonych duchem świadków Jehowy, który po roku 1919 był zgromadzany ze wszystkich narodów, języków i swoich dawniejszych grup wyznaniowych. — Mat. 24:31, NT; Obj. 18:4.

²⁶ Po szóste zbór Chrystusowy musi w sensie duchowym czuwać w oczekiwaniu powrotu swego Pana, Jezusa Chrystusa, a z chwilą jego niewidzialnego przyjścia i zwrócenia uwagi na sprawy naszej ziemi musi go przyjąć, musi z wielką radością, z rozkoszą powitać obecność panującego Króla. Tylko ostatek pomazanych świadków Jehowy jest duchowo na tyle czujny, żeby rozumieć, iż to wielkie wydarzenie, intronizacja Chrystusa, nastąpiło w roku 1914 w niebie. — Mat. 24:3, 42-44; 25:1-23.

²⁷ Po siódme nad zborem Chrystusowym jako nad „domem Bożym” musi po powrocie jego Pana odbyć się sąd, gdyż wtedy miał przyjść do świątyni Anioł, czyli Zwiastun sądu Jehowy; miało to nastąpić przed osądzeniem pozostałego świata. Tylko ostatek pomazańców, świadków Jehowy, doznał na sobie tego oczyszczającego sądu, gdy w roku 1918 „Zwiastun” przyszedł do świątyni. — 1 Piotra 4:17; Mal. 3:1-3.

²⁸ Po ósme zbór Chrystusowy musi po oczyszczeniu zyskać uznanie swego Pana i być przez niego uczyniony „niewolnikiem wiernym i rozumnym, którego pan jego ustanowił nad swą czeladzią, aby jej dawał pokarm na czas słuszny”. Jedynie ostatek namaszczonych duchem świadków Jehowy sprawował ten urząd od roku 1919 i czynił odtąd, co tylko mógł, aby przekazywać czysty pokarm duchowy wszystkim tym, którzy z nim byli związani jako „czeladź” Chrystusa. — Mat. 24:45-47, NW.

²⁹ Po dziewiąte zbór Chrystusowy musi w ‚dniach ostatnich’ mieć powierzone szczególne zadanie, polegające na głoszeniu ‚dobrej nowiny o Królestwie na całej zamieszkanej ziemi wszystkim narodom na świadectwo, a wtedy przyjdzie dopełniony koniec’. Tylko ostatek pomazanych duchem świadków Jehowy ogłasza wraz ze swymi towarzyszami poselstwo ustanowionego w roku 1914 Królestwa Chrystusa, a tym dziełem obwieszczania objętych zostało teraz już 179 krajów. — Mat. 24:14, NW.

³⁰ Po dziesiąte zbór Chrystusowy musi za przykładem swego poprzednika z pierwszego stulecia uzyskiwać coraz lepsze zrozumienie proroctw biblijnych, odsłaniających dalsze, doniosłe szczegóły zamierzenia żywego Boga, a prorocka organizacja Boża musi to nowe światło prawdy bezstronnie rozprzestrzeniać po całym świecie. Tylko ostatek namaszczonych świadków Jehowy i jego towarzysze ‚nie lekcepoważają proroctw’, lecz w miarę zdobywania co do nich jasnego zrozumienia publikują to w swojej literaturze biblijnej. — 1 Tes. 5:20; Obj. 11:3, 4.

³¹ Po jedenaste zbór Chrystusowy musi przejść zmianę w zakresie swej działalności; dzieło zbierania „małego stadka” tych, których czekają przywileje niebiańskie, musi być zastąpione przez wyszukiwanie „drugich owiec”, aby się stały przypuszczalnymi poddanymi Królestwa i mogły osiągnąć wieczne życie w szczęściu na rajskiej ziemi, przeznaczonej na to, by na niej zawsze trwało spełnienie wielkiej obietnicy Abrahamowej. Przeżywał to jedynie pomazany ostatek, począwszy od lat 1932 i 1935. — 1 Mojż. 22:18; Łuk. 12:32; Jana 10:16; Mat. 25:31-33.

³² Po dwunaste zbór Chrystusowy musi rozpoznać wyznaczony czas, kiedy Jehowa ‚osadza nowe niebiosa i zakłada nową ziemię’, które wchodzą w skład trwałego systemu rzeczy nowego świata. Tylko świadkowie Jehowy widzą to i zrozumieli, że od roku 1919 rozwija się Społeczeństwo Nowego Świata, które ma się jeszcze dalej rozszerzać, aż napełni całą ziemię sprawiedliwością. — Izaj. 51:16; 65:17, Wu; 2 Piotra 3:13; Obj. 21:1.

POZOSTAŃ W ŚCISŁEJ ŁĄCZNOŚCI Z KANAŁEM

33, 34. (a) Co jest prawnie zarejestrowanym narzędziem, którym się dziś posługuje namaszczony duchem ostatek? (b) Co jest oficjalnym organem klasy „niewolnika wiernego i rozumnego”? (c) Kto powinien teraz pozostawać w ścisłej łączności z kanałem Bożym i dlaczego?

³³ Istnieją więc niezbite dowody przemawiające za tym, że dzisiaj zbiorowym kanałem informacyjnym jest namaszczony duchem chrześcijański ostatek pośród świadków Jehowy. Nowożytna historia świadków Jehowy obfituje w wiele dalszych faktów i szczegółów.a Dotąd żyje jeszcze na ziemi niecałe 14 000 tych pomazańców, a ich grono kierownicze mieszka w Domu Betel w Brooklynie (USA, stan Nowy Jork). Współpracuje z nimi ponad 900 000 „drugich owiec”. Mała klasa pomazańców nazywana „niewolnikiem wiernym i rozumnym”, posługuje się prawnie zarejestrowanym narzędziem, którym jest zorganizowana w roku 1884 korporacja Watch Tower Bible and Tract Society. Towarzystwo to występuje jako ich przedstawiciel.

³⁴ Oficjalnym organem tej klasy „niewolnika” jest czasopismo The Watchtower (Strażnica), które ukazuje się już od 82 lat. Czasopismo to nie rości sobie pretensji do inspiracji, lecz opiera się na inspirowanych zasadach i proroctwach, które zostały spisane w Piśmie Świętym i teraz w coraz większej mierze znajdują swe zastosowanie i spełnienie. Za pośrednictwem tego jedynego w swoim rodzaju, godnego zaufania kanału duchowego kierownictwa wszyscy rzetelni ludzie szczerze miłujący sprawiedliwość są prowadzeni na spotkanie „dnia doskonałego”, to znaczy nowego świata poarmagedonowego. Do was jest skierowane zaproszenie, byście kroczyli naprzód razem z pomazanym ostatkiem tych, dla których Bóg przewidział życie w sferze duchowej, a to w spełnieniu obietnicy: „Ścieżka sprawiedliwych jako światłość jasna, która im dalej, tym bardziej świeci, aż do dnia doskonałego.” — Przyp. 4:18.

[Przypis]