ខែកក្កដា
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១ ខែកក្កដា
ចូរអ្នករាល់គ្នាបន្ទាបខ្លួនក្រោមដៃដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យលោកតម្កើងអ្នករាល់គ្នានៅពេលកំណត់។—១ពេ. ៥:៦
សេបណាបានធ្វើជាអ្នក«ត្រួតត្រាលើព្រះរាជដំណាក់» ដែលទំនងជាដំណាក់របស់ស្តេចហេសេគា ហើយគាត់មានអំណាចខ្លាំងក្លា។ (អេ. ២២:១៥) ប៉ុន្តែ សេបណាបានទៅជាបុគ្គលដែលមានអំណួត ហើយចង់ឲ្យអ្នកឯទៀតគិតថាគាត់គឺសំខាន់។ (អេ. ២២:១៦-១៨) ដោយសារសេបណាព្យាយាមលើកតម្កើងខ្លួនឯង ព្រះបានប្រគល់ភារកិច្ចរបស់គាត់ឲ្យទៅអេលាគីម។ (អេ. ២២:១៩-២១) នេះបានកើតឡើងពេលដែលស្តេចសានហេរីបនៃស្រុកអាសស៊ើរមានគម្រោងវាយប្រហារក្រុងយេរូសាឡិម។ ក្រោយមក ស្តេចសានហេរីបបានចាត់មន្ត្រីមួយក្រុមនិងកងទ័ពដ៏ធំដើម្បីបំភ័យជនជាតិយូដា ហើយដើម្បីធ្វើឲ្យស្តេចហេសេគាចុះចាញ់។ (២ព. ១៨:១៧-២៥) ស្តេចហេសេគាបានចាត់អេលាគីមនិងបុរសពីរនាក់ទៀតឲ្យទៅជួបមន្ត្រីទាំងនេះ។ បុរសម្នាក់ក្នុងចំណោមបុរសទាំងនោះគឺសេបណាដែលនៅពេលនោះបម្រើជាស្មៀន។ យើងអាចឃើញថាសេបណាទំនងជាបានរៀនឲ្យមានចិត្តរាបទាប ហើយមិនអាណិតខ្លួនឬអន់ចិត្តឡើយ។ គាត់សុខចិត្តទទួលភារកិច្ចទាបជាងភារកិច្ចដែលគាត់ធ្លាប់មានពីមុន។ w១៨.០៣ ទំ. ២៣-២៤ វ. ៧-៨, ១០
ថ្ងៃអង្គារ ទី២ ខែកក្កដា
ចូរឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះបន្តដឹកនាំអ្នករាល់គ្នា ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងមិនបំពេញតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់រូបកាយឡើយ។—កាឡ. ៥:១៦
យើងមិនគួរឈប់ព្យាយាមទេ ទោះជាយើងឃើញថាយើងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើទ្រព្យសម្បត្ដិឬការសប្បាយក៏ដោយ។ យើងត្រូវបន្តសុំសកម្មពលបរិសុទ្ធពីព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីជួយយើងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ (លូក. ១១:១៣) សូមចាំអំពីសាវ័កពេត្រុស។ គាត់មិនតែងតែមានចិត្តគំនិតដូចគ្រិស្តទេ។ (ម៉ាថ. ១៦:២២, ២៣; លូក. ២២:៣៤, ៥៤-៦២; កាឡ. ២:១១-១៤) ប៉ុន្តែគាត់មិនបានឈប់ព្យាយាមឡើយ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានជួយគាត់។ បន្ដិចម្ដងៗ ពេត្រុសបានរៀនឲ្យមានរបៀបគិតគូរដូចគ្រិស្ត ហើយយើងក៏អាចធ្វើដូច្នេះដែរ។ ក្រោយមក ពេត្រុសបានលើកឡើងអំពីគុណសម្បត្ដិដែលនឹងជួយយើង។ (២ពេ. ១:៥-៨) យើងត្រូវខំព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីចេះទប់ចិត្ត ស៊ូទ្រាំ រាប់អានគ្នាជាបងប្អូន និងមានគុណសម្បត្ដិផ្សេងទៀត។ រាល់ថ្ងៃយើងអាចសួរខ្លួនយើងថា ‹តើខ្ញុំចង់បង្ហាញគុណសម្បត្ដិមួយណាឲ្យបានប្រសើរជាង ដើម្បីពង្រឹងចំណងមិត្តភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងព្រះ?›។ w១៨.០២ ទំ. ២៦ វ. ១២-១៣
ថ្ងៃពុធ ទី៣ ខែកក្កដា
ខ្ញុំបានខំប្រមូលទុកព្រះបន្ទូលនៃព្រះឱស្ឋទ្រង់ ជាជាងអាហារដែលខ្ញុំត្រូវការផង។—យ៉ូប ២៣:១២
យ៉ូបបានយល់គោលការណ៍របស់ព្រះយ៉ាងច្បាស់។ គាត់ពិតជាស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយនេះបានជំរុញចិត្តគាត់ឲ្យធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ ជាឧទាហរណ៍ យ៉ូបបានដឹងថាគាត់មិនអាចនិយាយថាគាត់ស្រឡាញ់ព្រះបានទេ បើគាត់មិនសប្បុរសចំពោះអ្នកឯទៀត។ (យ៉ូប ៦:១៤) គាត់មិនបានគិតថាគាត់ប្រសើរជាងអ្នកឯទៀតទេ ផ្ទុយទៅវិញគាត់បានប្រព្រឹត្តទៅលើពួកគេដូចក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ទោះជាពួកគេមានឬក្រក្ដី។ យ៉ូបបាននិយាយថា៖ «ព្រះដែលបានបង្កើតខ្ញុំនៅក្នុងពោះម្ដាយ តើមិនបានបង្កើតបាវនោះដែរទេឬ?»។ (យ៉ូប ៣១:១៣-២២) សូម្បីតែពេលយ៉ូបមានអំណាចនិងជាអ្នកមាន គាត់មិនមានអំណួតនិងមិនបានចាត់ទុកខ្លួនថាប្រសើរជាងអ្នកឯទៀតទេ។ នេះគឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ពីការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្សដែលមានអំណាចនិងជាអ្នកមាននៅសព្វថ្ងៃនេះ។ យ៉ូបមិនចង់ឲ្យអ្វីណាក៏ដោយរួមទាំងទ្រព្យសម្បត្ដិទៅជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ គាត់ដឹងថាបើនោះកើតឡើង គាត់នឹងបោះបង់ចោល«ព្រះដែលគង់នៅស្ថានលើ»។ (យ៉ូប ៣១:២៤-២៨) ម្យ៉ាងទៀត យ៉ូបចាត់ទុកអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាសេចក្ដីសន្យាដ៏ពិសិដ្ឋរវាងប្ដីនិងប្រពន្ធ។ គាត់ថែមទាំងបានសន្យាចំពោះខ្លួនគាត់ថាគាត់នឹងមិនសម្លឹងមើលមនុស្សស្រីដោយមានចិត្តស្រើបស្រាលទេ។—យ៉ូប ៣១:១ w១៨.០២ ទំ. ១៤ វ. ១៦, ១៨-១៩
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី៤ ខែកក្កដា
[ណូអេ]គ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងដំណវង្សខ្លួន។ គាត់ក៏ដើរជាមួយនឹងព្រះ។—លោ. ៦:៩
ណូអេមិនបានគិតថា ការធ្វើជាមនុស្សល្អគឺគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ គាត់បានប្រាប់អ្នកឯទៀតដោយចិត្តក្លាហានអំពីជំនឿរបស់គាត់ទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ គម្ពីរហៅគាត់ថា «អ្នកផ្សព្វផ្សាយអំពីសេចក្ដីសុចរិត»។ (២ពេ. ២:៥) សាវ័កប៉ូលបានសរសេរអំពីណូអេថា៖ «តាមរយៈជំនឿនេះ គាត់បានផ្ដន្ទាទោសពិភពលោក»។ (ហេ. ១១:៧) មនុស្សច្បាស់ជាបានសើចចំអកណូអេ ហើយព្យាយាមបញ្ឈប់គាត់។ ប្រហែលជាពួកគេថែមទាំងគំរាមកំហែងធ្វើបាបគាត់។ ប៉ុន្តែ ណូអេមិនខ្លាចមនុស្សទេ។ (សុភ. ២៩:២៥) ផ្ទុយទៅវិញ គាត់មានជំនឿ ដូច្នេះព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ចិត្តក្លាហានឲ្យគាត់ ហើយលោកក៏ផ្ដល់ចិត្តក្លាហានបែបនេះដល់អ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងអស់របស់លោកនៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ណូអេបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់អស់រយៈពេលជាង៥០០ឆ្នាំរួចហើយ មុនពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់គាត់ឲ្យសង់ទូកធំមួយ។ ទូកនោះនឹងត្រូវប្រើដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សនិងសត្វមួយចំនួនពីទឹកជំនន់។ (លោ. ៥:៣២; ៦:១៤) ការសង់ទូកដ៏ធំនេះ ប្រាកដជាមើលទៅដូចជាពិបាកសម្រាប់ណូអេ។ គាត់ក៏ច្បាស់ជាបានដឹងថាមនុស្សនឹងសើចចំអកគាត់ ហើយនឹងធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ពិបាកណាស់។ ប៉ុន្តែ ណូអេមានជំនឿនិងបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ «គាត់ធ្វើការនោះសំរេចទាំងអស់»។—លោ. ៦:២២ w១៨.០២ ទំ. ៤-៥ វ. ៤, ៦-៧
ថ្ងៃសុក្រ ទី៥ ខែកក្កដា
[ការដែល]នៅមូលជាមួយគ្នា ដោយចិត្តព្រមព្រៀង នោះជាការល្អ ហើយសមគួរយ៉ាងណាទៅ!—ទំនុក. ១៣៣:១
របៀបសំខាន់មួយដែលយើងអាចធ្វើឲ្យមានសាមគ្គីភាពគឺដោយយកតម្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់។ (១យ៉ូន. ៤:៨) យើងមិនអាចនិយាយថា «ខ្ញុំត្រូវរក្សាឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយនឹងបងប្អូន តែខ្ញុំមិនចាំបាច់ជិតស្និទ្ធនឹងពួកគេទេ»។ បើយើងមានទស្សនៈបែបនេះ យើងមិនធ្វើតាមយោបល់របស់ប៉ូលដែលឲ្យយើង«ទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមកដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ (អេភ. ៤:២) សូមកត់សម្គាល់ថា ប៉ូលមិនគ្រាន់តែបាននិយាយថាយើងគួរ«ទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក»ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់បានថាយើងគួរធ្វើដូច្នេះ«ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ នោះគឺខុសគ្នា។ ក្នុងក្រុមជំនុំមានមនុស្សគ្រប់ប្រភេទ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានទាញនាំពួកគេទាំងអស់ឲ្យមកឯលោក។ (យ៉ូន. ៦:៤៤) ដូច្នេះច្បាស់ជាមានហេតុជាច្រើនឲ្យលោកស្រឡាញ់ពួកគេ។ បើបងប្អូនរបស់យើងសមនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីព្រះ ហេតុអ្វីយើងនិយាយថាពួកគេមិនសមនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីយើង? យើងគួរមានចិត្តចង់ស្រឡាញ់ពួកគេដូចដែលព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងធ្វើ។—១យ៉ូន. ៤:២០, ២១ w១៨.០១ ទំ. ១៣-១៤ វ. ១៤
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី៦ ខែកក្កដា
ចូរនឹកចាំពីព្រះដ៏បង្កើតខ្លួន ក្នុងគ្រាដែលឯងនៅក្មេង។—សាស្ដ. ១២:១
ឪពុកម្ដាយខ្លះគិតថាគឺជាការល្អឲ្យកូនទទួលការអប់រំខ្ពស់និងមានការងារល្អជាមុនសិន ទើបឲ្យកូនទទួលការជ្រមុជទឹក។ ឪពុកម្ដាយទាំងនេះប្រហែលជាមានបំណងល្អ តែពួកគេគួរសួរខ្លួនឯងថា ‹តើនេះនឹងជួយកូនរបស់ខ្ញុំឲ្យទទួលជោគជ័យពិតប្រាកដក្នុងជីវិតឬទេ? តើនេះសមស្របតាមអ្វីដែលយើងរៀនពីគម្ពីរឬទេ?›។ គឺសំខាន់ឲ្យយើងចាំថាពិភពលោកនេះនិងអ្វីៗដែលនៅក្នុងពិភពលោកនេះគឺប្រឆាំងនឹងគោលបំណងនិងទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (យ៉ា. ៤:៧, ៨; ១យ៉ូន. ២:១៥-១៧; ៥:១៩) ចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាគឺជាអ្វីដែលការពារកូនយ៉ាងល្អបំផុតពីសាថាន ពិភពលោកនេះ និងរបៀបគិតគូរដ៏អាក្រក់របស់ពិភពលោក។ បើឪពុកម្ដាយចាត់ទុកការអប់រំនិងការងារល្អថាសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត នោះកូនរបស់ពួកគេទំនងជានឹងគិតថាអ្វីៗក្នុងពិភពលោកនេះគឺសំខាន់ជាងចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ នេះនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយដែលស្រឡាញ់កូន តើអ្នកពិតជាចង់ឲ្យពិភពលោកនេះបង្រៀនកូនរបស់អ្នកអំពីអ្វីដែលគេគិតថានឹងនាំឲ្យកូនសប្បាយឬទេ? របៀបតែមួយគត់ដើម្បីមានអំណរពិតប្រាកដនិងមានជោគជ័យគឺដោយចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាថាសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។—ទំនុក. ១:២, ៣ w១៨.០៣ ទំ. ១១-១២ វ. ១០-១១
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី៧ ខែកក្កដា
ចូរ . . . ស្វែងរករាជាណាចក្រនិងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះជាមុន។—ម៉ាថ. ៦:៣៣
អ្នកបម្រើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើននាក់កំពុងព្យាយាមធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ពួកគេសាមញ្ញជាង។ ពួកគេឃើញថាការធ្វើដូច្នេះនាំឲ្យពួកគេសប្បាយជាងនិងមានពេលច្រើនជាងដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ បងប្រុសជេកបានលក់វីឡានិងលក់មុខជំនួញរបស់គាត់បន្តឲ្យអ្នកឯទៀតដើម្បីគាត់អាចត្រួសត្រាយជាមួយនឹងប្រពន្ធរបស់គាត់។ គាត់ពន្យល់ថា៖ «អស់ជាច្រើនឆ្នាំខ្ញុំបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយតានតឹងចិត្តដោយសារបញ្ហានៅកន្លែងធ្វើការ។ ប៉ុន្តែ ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេលតែងតែសប្បាយចិត្ត។ នាងតែងនិយាយថា ‹ខ្ញុំមានចៅហ្វាយដ៏ល្អបំផុត!›។ ឥឡូវនេះ ដោយសារខ្ញុំក៏ធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយដែរ យើងទាំងពីរនាក់មានចៅហ្វាយតែមួយ គឺព្រះយេហូវ៉ា»។ ពេលយើងពិចារណាអំពីទស្សនៈរបស់យើងចំពោះលុយ យើងត្រូវសួរខ្លួនឯងយ៉ាងស្មោះថា ‹តើរបៀបរស់នៅរបស់ខ្ញុំបង្ហាញថាខ្ញុំពិតជាជឿអ្វីដែលគម្ពីរចែងអំពីលុយឬទេ? តើការរកលុយគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតសម្រាប់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំឲ្យតម្លៃទៅលើទ្រព្យសម្បត្ដិជាជាងចំណងមិត្តភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ានិងអ្នកឯទៀតឬទេ? តើខ្ញុំពិតជាជឿថាព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់នូវអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការឬទេ?›។ យើងអាចប្រាកដថាលោកនឹងមិនធ្វើឲ្យពួកអ្នកដែលទុកចិត្តលើលោកខកចិត្តឡើយ! w១៨.០១ ទំ. ២៤-២៥ វ. ១២-១៣
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី៨ ខែកក្កដា
ដូចអ្នករាល់គ្នាតែងស្ដាប់បង្គាប់ពីមុន . . . សូមបន្តធ្វើឲ្យសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ខ្លួនបានសម្រេច ដោយកោតខ្លាចញាប់ញ័រ។—ភី. ២:១២
ការធ្វើឲ្យសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ខ្លួនបានសម្រេចគឺជាអ្វីដ៏សំខាន់ណាស់។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះ អ្នកត្រូវអាននិងរំពឹងគិតអំពីបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា អធិដ្ឋានទៅលោក ហើយគិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីរបៀបផ្សេងៗដែលលោកបានជួយអ្នកផ្ទាល់។ ការធ្វើអ្វីទាំងនេះនឹងជួយអ្នកឲ្យកាន់តែមានទំនុកចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ាជាមិត្តសម្លាញ់របស់អ្នក។ នេះនឹងជំរុញចិត្តអ្នកឲ្យចង់ប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីជំនឿរបស់អ្នក។ (ទំនុក. ៧៣:២៨) លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «បើអ្នកណាចង់មកតាមខ្ញុំ អ្នកនោះត្រូវប្រគល់ខ្លួនឲ្យព្រះ ហើយលីបង្គោលទារុណកម្មរបស់ខ្លួន រួចមកតាមខ្ញុំជាដរាប»។ (ម៉ាថ. ១៦:២៤) ដើម្បីធ្វើជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ គ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ៗត្រូវប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ានិងទទួលការជ្រមុជទឹក។ នេះជាការចាប់ផ្ដើមនៃជីវិតដ៏ល្អប្រសើរនៅសព្វថ្ងៃ ហើយនេះក៏នឹងនាំឲ្យយើងទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះ ចូរខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបន្តធ្វើឲ្យសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ខ្លួនបានសម្រេច! w១៧.១២ ទំ. ២៦ វ. ១៨-១៩
ថ្ងៃអង្គារ ទី៩ ខែកក្កដា
ចូរបំពាក់ខ្លួនដោយ . . . ចិត្តធ្ងន់។—កូឡ. ៣:១២
ពេលឪពុកម្ដាយបង្រៀនកូនដោយចិត្តអត់ធ្មត់ យូរៗទៅកូនរបស់ពួកគេនឹងចាប់ផ្ដើមយល់អំពី«ទទឹង បណ្ដោយ កម្ពស់ និងជម្រៅនៃសេចក្ដីពិត»។ (អេភ. ៣:១៨) យើងអាចបង្រៀនពួកគេតាមរបៀបដែលស័ក្ដិសមនឹងអាយុនិងកម្រិតនៃការយល់ដឹងរបស់ពួកគេ។ កាលដែលពួកគេកាន់តែមានជំនឿទៅលើអ្វីដែលពួកគេបានរៀន នោះនឹងស្រួលជាងឲ្យពួកគេនិយាយការពារជំនឿរបស់ពួកគេនៅចំពោះមុខអ្នកឯទៀត នេះរួមបញ្ចូលសិស្សរួមថ្នាក់របស់ពួកគេផងដែរ។ (១ពេ. ៣:១៥) ជាឧទាហរណ៍ តើកូនរបស់អ្នកអាចប្រើគម្ពីរដើម្បីពន្យល់អំពីអ្វីដែលកើតឡើងនៅពេលមនុស្សស្លាប់ឬទេ? តើការពន្យល់នេះក្នុងគម្ពីរគឺសមហេតុផលចំពោះពួកគេឬទេ? សូមចាំថាអ្នកត្រូវមានចិត្តអត់ធ្មត់ដើម្បីជួយកូនរបស់អ្នកឲ្យមានជំនឿលើបណ្ដាំរបស់ព្រះ បើអ្នកធ្វើដូច្នេះ អ្នកនឹងមិនស្ដាយក្រោយទេ។ (ចោ. ៦:៦, ៧) គំរូរបស់អ្នកផ្ទាល់ក៏សំខាន់ផងដែរ ដើម្បីជួយកូនៗរបស់អ្នកឲ្យកាន់តែមានជំនឿ។ បងស្រីស្តេហ្វានីដែលជាម្ដាយដែលមានកូនបីនាក់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា ‹តើខ្ញុំនិយាយជាមួយនឹងកូនៗរបស់ខ្ញុំអំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំជឿជាក់ថាមានព្រះយេហូវ៉ា ថាលោកមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយថាផ្លូវរបស់លោកគឺត្រឹមត្រូវឬទេ?› ខ្ញុំមិនអាចរំពឹងថាកូនៗរបស់ខ្ញុំនឹងជឿជាក់នោះទេ បើខ្ញុំមិនជឿជាក់»។ w១៧.១២ ទំ. ១៧-១៨ វ. ៨-១០
ថ្ងៃពុធ ទី១០ ខែកក្កដា
ប្អូនប្រុសរបស់នាងនឹងរស់ឡើងវិញ។—យ៉ូន. ១១:២៣
ហេតុអ្វីម៉ាថាមានទំនុកចិត្តថាប្អូនប្រុសរបស់នាងនឹងរស់ឡើងវិញ? ពីព្រោះនាងបានដឹងអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញដែលបានកើតឡើងនៅអតីតកាល។ នាងទំនងជាបានរៀននៅផ្ទះនិងនៅសាលាប្រជុំអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញទាំងនោះកាលដែលនាងនៅក្មេង។ ឥឡូវ យើងនឹងពិចារណាអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញបីដែលបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងគម្ពីរ។ ការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញលើកទី១បានកើតឡើងក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះបានផ្ដល់ឫទ្ធានុភាពដល់អេលីយ៉ាដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយឲ្យធ្វើអព្ភូតហេតុ។ នៅស្រុកភេនីស៊ីដែលនៅខាងជើងស្រុកអ៊ីស្រាអែល មានក្រុងមួយដែលហៅថាសេរ៉ាផាត។ នៅទីនោះមានស្ត្រីមេម៉ាយក្រីក្រម្នាក់ដែលបានទទួលអ្នកប្រកាសទំនាយនេះដោយរាក់ទាក់។ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអព្ភូតហេតុមួយ។ លោកបានធ្វើឲ្យប្រាកដថាប្រេងនិងម្សៅរបស់គាត់មិនចេះអស់ឡើយ ដើម្បីឲ្យគាត់និងកូនប្រុសរបស់គាត់អាចបន្តរស់នៅ។ (១ព. ១៧:៨-១៦) ក្រោយមក កូនប្រុសរបស់គាត់ឈឺ ហើយបានស្លាប់ តែអេលីយ៉ាបានជួយគាត់។ កាលដែលអេលីយ៉ាកំពុងប៉ះសពក្មេងប្រុសនោះ គាត់ក៏អធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ព្រះនៃទូលបង្គំអើយ សូមឲ្យព្រលឹងរបស់កូននេះត្រឡប់ចូលមកក្នុងខ្លួនវាវិញចុះ» ហើយនេះបានកើតឡើងមែន! ព្រះបានស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អេលីយ៉ា រួចក្មេងប្រុសនោះមានជីវិតឡើងវិញ។ នោះជាការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញដំបូងដែលបានត្រូវកត់ទុកក្នុងគម្ពីរ។ (១ព. ១៧:១៧-២៤) ម៉ាថាច្បាស់ជាបានដឹងអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យនោះ។ w១៧.១២ ទំ. ៣ វ. ១; ទំ. ៤ វ. ៣, ៥-៦
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១១ ខែកក្កដា
អ្នករាល់គ្នាមិនអាចធ្វើជាខ្ញុំបម្រើរបស់ព្រះផង និងទ្រព្យសម្បត្ដិផងបានឡើយ។—ម៉ាថ. ៦:២៤
មនុស្សប្រហែលជាលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យប្រើពេលវេលានិងកម្លាំងដើម្បីផ្ដោតអារម្មណ៍លើអាជីពណាមួយក្នុងពិភពលោកនេះ ជាពិសេសអាជីពមួយដែលធ្វើឲ្យយើងល្បីឈ្មោះ មានអំណាច ឬទៅជាអ្នកមាន។ ដោយសារមនុស្សជាច្រើនគិតថាការមានអាជីពល្អនឹងនាំឲ្យមានជីវិតសប្បាយ យើងប្រហែលជានឹងចាប់ផ្ដើមមានទស្សនៈដូចពួកគេដែរ។ តើជាការពិតឬទេ ដែលអាជីពមួយដែលធ្វើឲ្យយើងមានអំណាច ឬមានឈ្មោះល្បីនឹងនាំឲ្យយើងសប្បាយ? មិនមែនទេ។ សូមគិតអំពីរឿងនេះ សាថានចង់ល្បីឈ្មោះនិងមានអំណាច។ ក្នុងន័យម្យ៉ាង វាបានទទួលអ្វីដែលវាចង់បាន ប៉ុន្តែវាមានកំហឹងនិងគ្មានសុភមង្គលទេ។ (ម៉ាថ. ៤:៨, ៩; បប. ១២:១២) ផ្ទុយទៅវិញ សូមគិតអំពីពេលយើងជួយអ្នកឯទៀតឲ្យរៀនអំពីព្រះនិងអនាគតដ៏អស្ចារ្យដែលលោកបានសន្យា នោះធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់។ គ្មានអាជីពណាមួយក្នុងពិភពលោកនេះដែលអាចឲ្យយើងមានសុភមង្គលបែបនេះទេ។ ម្យ៉ាងទៀត ដើម្បីមានអាជីពល្អ មនុស្សច្រើនតែប្រកួតប្រជែងគ្នា ឈ្នានីស ហើយសុខចិត្តធ្វើយ៉ាងណាក៏ដោយឲ្យតែខ្លួនបានជោគជ័យ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែមានអារម្មណ៍ថាជីវិតឥតមានន័យ។ គម្ពីរចែងថាពួកគេកំពុង«ដេញចាប់ខ្យល់»។—សាស្ដ. ៤:៤; ខ.ស. w១៧.១១ ទំ. ២៤-២៥ វ. ១១-១៣
ថ្ងៃសុក្រ ទី១២ ខែកក្កដា
ក្រោយពីបានច្រៀងសរសើរព្រះហើយ លោកនិងពួកគាត់បានចេញទៅភ្នំដើមអូលីវ។—ម៉ាថ. ២៦:៣០
នៅសម័យលោកយេស៊ូ បទភ្លេងនិងចម្រៀងនៅតែជាផ្នែកដ៏សំខាន់ចាំបាច់នៃការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។ សូមគិតអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅយប់ដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់មនុស្ស។ ក្រោយពីលោកយេស៊ូបានធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់ជាមួយនឹងអ្នកកាន់តាមលោក ពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាបានច្រៀងសរសើរព្រះយេហូវ៉ា។ គ្រិស្តសាសនិកនៅសម័យដើម បានទុកគំរូល្អក្នុងការសរសើរព្រះដោយការច្រៀងចម្រៀង។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានទៅវិហារដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែគ្រិស្តសាសនិកនៅសម័យដើមបានជួបជុំគ្នានៅផ្ទះរបស់បងប្អូន។ ទោះជាផ្ទះទាំងនោះមិនគួរឲ្យកោតស្ងើចដូចវិហារក៏ដោយ បងប្អូននៅតែបានច្រៀងដោយខ្នះខ្នែង។ សាវ័កប៉ូលបានប្រាប់បងប្អូនរួមជំនឿថា៖ ‹ចូរបន្តបង្រៀននិងដាស់តឿនគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយទំនុកតម្កើង ពាក្យសរសើរព្រះ និងចម្រៀងគោរពប្រណិប័តន៍ដ៏ពីរោះ›។ (កូឡ. ៣:១៦) យើងគួរច្រៀង«ចម្រៀងគោរពប្រណិប័តន៍»ក្នុងសៀវភៅចម្រៀងរបស់យើងដោយដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងអស់ពីចិត្ត។ ចម្រៀងទាំងនោះគឺជាផ្នែកនៃ‹អាហារតាមត្រូវពេល›ដែល«ខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា»ផ្ដល់ឲ្យយើង។—ម៉ាថ. ២៤:៤៥ w១៧.១១ ទំ. ៤-៥ វ. ៧-៨
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី១៣ ខែកក្កដា
ត្រូវឲ្យដំរូវទីក្រុងខ្លះ ទុកសំរាប់ជាទីក្រុងពំនាក់ ដល់ឯងរាល់គ្នា។—ជន. ៣៥:១១
ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំអ្វីមួយចំនួនដើម្បីឲ្យបុគ្គលដែលបានសម្លាប់គេដោយអចេតនាស្រួលរត់ទៅក្រុងពំនាក់ទាំង៦កន្លែង។ លោកបានប្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យជ្រើសរើសក្រុងបីនៅម្ខាងទន្លេយ៉ូដាន់ និងក្រុងបីនៅម្ខាងទៀតនៃទន្លេនោះ។ ហេតុអ្វី? ដើម្បីឲ្យបុគ្គលដែលបានសម្លាប់គេដោយអចេតនាអាចរត់ទៅក្រុងទាំងនោះយ៉ាងលឿននិងយ៉ាងស្រួល។ (ជន. ៣៥:១២-១៤) ផ្លូវទៅក្រុងទាំងនោះបានត្រូវថែរក្សាឲ្យមានស្ថានភាពល្អ។ (ចោ. ១៩:៣) យោងទៅតាមប្រវត្ដិសាស្ត្ររបស់ជនជាតិយូដា មានស្លាកសញ្ញានៅតាមផ្លូវទៅក្រុងពំនាក់ ដើម្បីជួយបុគ្គលដែលបានសម្លាប់គេដោយអចេតនាឲ្យរកឃើញក្រុងទាំងនោះ។ ដោយសារមានក្រុងពំនាក់នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលបានសម្លាប់គេដោយអចេតនាមិនចាំបាច់ស្វែងរកការការពារដោយរត់ទៅប្រទេសដទៃ ជាកន្លែងដែលគាត់អាចជួបការល្បងលឲ្យគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះមិនពិត។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ថាត្រូវប្រហារជីវិតឃាតករ។ ប៉ុន្តែ លោកក៏បានធ្វើឲ្យប្រាកដថា បុគ្គលដែលបានសម្លាប់គេដោយគ្មានចេតនាអាចទទួលសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ការអាណិតអាសូរនិងការការពារ។ អ្នកអត្ថាធិប្បាយខាងគម្ពីរម្នាក់បាននិយាយថា៖ «របៀបរៀបចំនោះគឺស្រួលយល់បំផុតនិងមិនស្មុគស្មាញ»។ ព្រះយេហូវ៉ាមិនមែនជាចៅក្រមដ៏គ្មានមេត្ដាដែលចេះតែរកវិធីដាក់ទណ្ឌកម្មអ្នកបម្រើលោកទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោក«មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដ៏បរិបូរ»។—អេភ. ២:៤ w១៧.១១ ទំ. ១៦-១៧ វ. ៤-៥
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១៤ ខែកក្កដា
ចូរវិលមកឯអញវិញ . . . នោះអញនឹងវិលមកឯឯងរាល់គ្នាដែរ។—សាក. ១:៣
រមូរហោះ ស្ត្រីម្នាក់នៅក្នុងកញ្ឆេ ហើយស្ត្រីពីរនាក់ដែលមានស្លាបដូចសត្វកុកសំកាំងលើអាកាស នេះជាអ្វីខ្លះក្នុងចំណោមអ្វីៗដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តដែលព្រះបានបើកបង្ហាញឲ្យសាការីឃើញក្នុងគំនិត។ (សាក. ៥:១, ៧-៩) ហេតុអ្វីព្រះយេហូវ៉ាបានបើកបង្ហាញឲ្យអ្នកប្រកាសទំនាយរបស់លោកឃើញក្នុងគំនិតនូវអ្វីដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ? អ្វីដែលសាការីបានឃើញក្នុងគំនិតនៅលើកទី៦និងទី៧គឺជាការព្រមានដ៏ម៉ឺងម៉ាត់ចំពោះពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនឲ្យអំពើអាក្រក់បន្តមានជានិច្ចនោះទេ។ ក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើព្រះ យើងត្រូវស្អប់អំពើអាក្រក់។ អ្វីទាំងនេះដែលបានត្រូវបើកបង្ហាញឲ្យឃើញក្នុងគំនិតក៏ពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់យើងថា ពេលយើងខំធ្វើឲ្យបិតារបស់យើងពេញចិត្ត លោកនឹងមិនដាក់បណ្ដាសាយើងទេ តែលោកនឹងឲ្យពរយើងនិងការពារយើង។ ទោះជាយើងប្រហែលជាពិបាករក្សាភាពស្អាតស្អំរបស់ខ្លួនក្នុងពិភពលោកដ៏អាក្រក់នេះក៏ដោយ យើងអាចទទួលជោគជ័យបានដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា! w១៧.១០ ទំ. ១៥ វ. ១; ទំ. ២០ វ. ១៩
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៥ ខែកក្កដា
ស្ត្រីវ័យចាស់ត្រូវប្រព្រឹត្តឲ្យសមជាមនុស្សបរិសុទ្ធ . . . ដើម្បីពួកគាត់អាចធ្វើឲ្យស្ត្រីវ័យក្មេងភ្ញាក់ខ្លួន។—ទីត. ២:៣, ៤
នៅសព្វថ្ងៃនេះ បងប្អូនស្រីនៅលីវមានឱកាសជាច្រើនដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេអាចធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ រើទៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង ចូលរួមក្នុងកិច្ចការខាងផ្នែករចនាប្លង់និងសាងសង់តាមតំបន់ និងដាក់ពាក្យសុំចូលរៀនសាលាបង្ហាត់បង្រៀនអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះ។ អ្នកខ្លះក៏បានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតផងដែរ។ ទោះជាបងស្រីវ័យចាស់មិនអាចចូលរួមកម្មវិធីទាំងនោះក៏ដោយ តែយើងស្រឡាញ់បងស្រីវ័យចាស់របស់យើង ហើយយើងសប្បាយចិត្តដែលមានពួកគេក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើង។ ទោះជាពួកគេខ្លះមិនអាចធ្វើច្រើនក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះដូចដែលពួកគេធ្លាប់ធ្វើក្ដី ពួកគេនៅតែអាចបង្ហាញចិត្តក្លាហាន ហើយខំធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗ។ ជាឧទាហរណ៍ បងស្រីវ័យចាស់ត្រូវមានចិត្តក្លាហាន បើអ្នកចាស់ទុំសុំគាត់ឲ្យនិយាយជាមួយនឹងបងស្រីដែលមានវ័យក្មេងអំពីរបៀបស្លៀកពាក់បែបរមទម។ គាត់នឹងមិនស្តីឲ្យបងស្រីវ័យក្មេងនោះអំពីសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់ទេ តែដោយសប្បុរសគាត់នឹងជួយបងស្រីនោះឲ្យយល់ថារបៀបស្លៀកពាក់របស់គាត់អាចជះឥទ្ធិពលទៅលើអ្នកឯទៀត។ (១ធី. ២:៩, ១០) ពេលបងស្រីវ័យចាស់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់តាមរបៀបនេះ ពួកគេអាចពង្រឹងក្រុមជំនុំ។ w១៧.០៩ ទំ. ៣១ វ. ១៧-១៨
ថ្ងៃអង្គារ ទី១៦ ខែកក្កដា
ឯងនឹង . . . ប៉ះប្រទះនឹងសេចក្ដីស្គាល់ដល់ព្រះ។—សុភ. ២:៥
អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ពួកអ្នកដែលមានអំណាចបានព្យាយាមបញ្ឈប់មនុស្សពីការអានគម្ពីរ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកដែលកោតខ្លាចព្រះមិនបានឈប់ព្យាយាមជួយមនុស្សទាំងអស់ឲ្យមានគម្ពីរទេ។ បុគ្គលម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះ គឺចន វ៉ាយឃ្លីហ្វដែលរស់នៅសតវត្សរ៍ទី១៤ នាប្រទេសអង់គ្លេស។ គាត់បានគិតថាមនុស្សទាំងអស់គួរមានឱកាសអានគម្ពីរ។ នៅសម័យរបស់គាត់ មនុស្សភាគច្រើននៅប្រទេសអង់គ្លេសមិនដែលឮដំណឹងក្នុងគម្ពីរជាភាសារបស់ពួកគេទេ។ នៅឆ្នាំ១៣៨២ ចន វ៉ាយឃ្លីហ្វនិងបុគ្គលមួយចំនួនបានបកប្រែគម្ពីរជាភាសាអង់គ្លេស។ ក្រុមមួយដែលបានត្រូវហៅថាឡូឡាដ ស្រឡាញ់គម្ពីរ ហើយពួកគេដើរពីភូមិមួយទៅភូមិមួយទូទាំងប្រទេសអង់គ្លេស។ ពួកឡូឡាដបានអានគម្ពីរឲ្យអ្នកឯទៀតស្ដាប់ ហើយបានឲ្យពួកគេនូវផ្នែកខ្លះនៃគម្ពីរដែលបានត្រូវចម្លងដោយដៃ។ ក្នុងអំឡុងប៉ុន្មានរយឆ្នាំក្រោយមក នៅទ្វីបអឺរ៉ុបនិងកន្លែងឯទៀតក្នុងពិភពលោក មានមនុស្សដែលចាប់ផ្ដើមបកប្រែនិងបោះពុម្ពគម្ពីរជាភាសាដែលមនុស្សជាច្រើនអាចយល់។ w១៧.០៩ ទំ. ១៨-១៩ វ. ១០-១២
ថ្ងៃពុធ ទី១៧ ខែកក្កដា
អ្នកដែលរៀបការនឹងមានការលំបាកផ្សេងៗក្នុងជីវិត។—១កូ. ៧:២៨
ពេលប្រពន្ធមិនអាចមានផ្ទៃពោះ គាត់ប្រហែលជាឈឺចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ (សុភ. ១៣:១២) នៅសម័យគម្ពីរ គឺសំខាន់ណាស់ដែលស្ត្រីរៀបការ ហើយមានកូន។ នេះជាមូលហេតុដែលរ៉ាជែលដែលជាប្រពន្ធរបស់យ៉ាកុបធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងពេលដែលគាត់មិនអាចមានផ្ទៃពោះ តែបងស្រីរបស់គាត់អាចមាន។ (លោ. ៣០:១, ២) ការលំបាកមួយទៀតដែលមនុស្សខ្លះដែលបានរៀបការប្រហែលជានឹងមានគឺពេលគូរបស់ពួកគេស្លាប់។ ទោះជាពួកគេប្រហែលជាបានគិតថានេះនឹងមិនកើតឡើងចំពោះពួកគេក៏ដោយ មនុស្សជាច្រើនបានប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពដ៏ពិបាកនេះ។ គ្រិស្តសាសនិកជឿលើសេចក្ដីសន្យាស្តីអំពីការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយនេះសម្រាលទុក្ខពួកគេ។ (យ៉ូន. ៥:២៨, ២៩) ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាបិតារបស់យើងបានសន្យាអំពីអ្វីៗជាច្រើនក្នុងបណ្ដាំរបស់លោកដែលផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់យើងក្នុងអំឡុងគ្រាដ៏ពិបាក។ w១៧.០៦ ទំ. ៣ វ. ១; ទំ. ៤ វ. ៦; ទំ. ៥ វ. ៩
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១៨ ខែកក្កដា
យេហូវ៉ា គឺយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណា ហើយទន់សន្ដោស។—និក្ខ. ៣៤:៦
នៅពេលមួយ ព្រះបានបើកបង្ហាញឲ្យម៉ូសេស្គាល់លោកដោយប្រកាសនាមរបស់លោកនិងគុណសម្បត្ដិខ្លះរបស់លោក។ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាអាចលើកបញ្ជាក់អំពីឫទ្ធានុភាពឬប្រាជ្ញារបស់លោកក្ដី លោកបានមានប្រសាសន៍មុនបង្អស់អំពីសេចក្ដីមេត្ដាករុណានិងចិត្តទន់សន្ដោសឬចិត្តអាណិតអាសូររបស់លោក។ (និក្ខ. ៣៤:៥-៧) ម៉ូសេចង់ដឹងថាតើព្រះយេហូវ៉ានឹងគាំទ្រគាត់ឬទេ? ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានលើកបញ្ជាក់អំពីគុណសម្បត្ដិដែលបង្ហាញថាលោកពិតជាចង់ជួយពួកអ្នកបម្រើរបស់លោក។ (និក្ខ. ៣៣:១៣) ទោះជាយើងបានត្រូវបង្កើតឲ្យមានចិត្តអាណិតមេត្ដាក្ដី យើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ ហើយច្រើនតែគិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ជួនកាល យើងប្រហែលជាមិនស្រួលសម្រេចចិត្តថាយើងគួរជួយអ្នកឯទៀត ឬគិតអំពីខ្លួនយើងឡើយ។ តើអ្វីអាចជួយយើងឲ្យកាន់តែចេះយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកឯទៀត? ទី១ សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ានិងអ្នកឯទៀតបានបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្ដា។ ទី២ សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលយើងអាចយកតម្រាប់ព្រះក្នុងការបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្ដា ហើយអំពីមូលហេតុដែលការធ្វើដូច្នេះគឺមានប្រយោជន៍សម្រាប់យើង។ w១៧.០៩ ទំ. ៩ វ. ១; ទំ. ១០ វ. ៣
ថ្ងៃសុក្រ ទី១៩ ខែកក្កដា
[ចូរ]បន្ទាបខ្លួនដោយចាត់ទុកអ្នកឯទៀតថាប្រសើរជាងខ្លួន។—ភី. ២:៣
ការបំពាក់ខ្លួនដោយបុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មីត្រូវចេញពីបំណងចិត្តចង់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ាទទួលកិត្ដិយស មិនមែនដើម្បីទទួលការសរសើរពីអ្នកឯទៀតទេ។ សូមចាំថា សូម្បីតែទេវតាមួយរូបដែលជាបុគ្គលដ៏ល្អឥតខ្ចោះក៏បានក្លាយទៅជាបុគ្គលដែលមានអំណួត ហើយបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង។ (សូមពិនិត្យបន្ថែម អេសេគាល ២៨:១៧) យើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ ដូច្នេះគឺកាន់តែពិបាកឲ្យយើងជៀសវាងពីការមានអំណួត។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងអាចបំពាក់ខ្លួនដោយចិត្តរាបទាបបាន។ តើអ្វីនឹងជួយយើងឲ្យធ្វើដូច្នេះ? អ្វីមួយដែលនឹងជួយយើងឲ្យមានចិត្តរាបទាបគឺការអានបណ្ដាំរបស់ព្រះជារៀងរាល់ថ្ងៃនិងរំពឹងគិតអំពីអ្វីដែលយើងអាន។ (ចោ. ១៧:១៨-២០) ជាពិសេសយើងត្រូវរំពឹងគិតអំពីអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានបង្រៀនយើង ហើយអំពីគំរូដ៏អស្ចារ្យរបស់លោកស្តីអំពីចិត្តរាបទាប។ (ម៉ាថ. ២០:២៨) លោកយេស៊ូមានចិត្តរាបទាបខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាលោកបានលាងជើងឲ្យពួកសាវ័ករបស់លោក។ (យ៉ូន. ១៣:១២-១៧) អ្វីមួយទៀតដែលយើងអាចធ្វើគឺអធិដ្ឋានសុំសកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សកម្មពលរបស់លោកអាចជួយយើងឲ្យតយុទ្ធនឹងទំនោរចិត្តណាក៏ដោយដែលធ្វើឲ្យយើងគិតថាខ្លួនប្រសើរជាងអ្នកឯទៀត។—កាឡ. ៦:៣, ៤ w១៧.០៨ ទំ. ២៤ វ. ១១-១២
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២០ ខែកក្កដា
ចូរជម្រាបព្រះអំពីសំណូមពររបស់អ្នករាល់គ្នា . . . ហើយសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះដែលហួសពីការនឹកស្មាន នឹងការពារចិត្តនិងសមត្ថភាពរិះគិតរបស់អ្នករាល់គ្នា។—ភី. ៤:៦, ៧
ប្រហែលជាយើងធ្លាប់មានពេលខ្លះក្នុងជីវិតរបស់យើង ដែលយើងបានសុំព្រះជួយយើងឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តណាមួយ ហើយយើងមានអារម្មណ៍ថាយើងបានធ្វើតាមការណែនាំពីសកម្មពលបរិសុទ្ធ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក យើងជួបការពិបាកជាច្រើន ឬយើងត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរធំៗក្នុងជីវិតរបស់យើង។ (សាស្ដ. ៩:១១) តើអ្វីអាចជួយយើងមិនឲ្យ«ខ្វល់ចិត្តអំពីអ្វីឡើយ» តែឲ្យយើងមាន«សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ»? ពាក្យរបស់ប៉ូលទៅកាន់បងប្អូននៅក្រុងភីលីពបង្ហាញថា ពេលយើងព្រួយបារម្ភអំពីបញ្ហាណាមួយ វិធីដោះស្រាយគឺដោយអធិដ្ឋាន។ ដូច្នេះ ពេលយើងខ្វល់ខ្វាយ យើងត្រូវអធិដ្ឋានអំពីកង្វល់របស់យើង។ (១ពេ. ៥:៦, ៧) ពេលអ្នកអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា ចូរមានទំនុកចិត្តទាំងស្រុងថាលោកយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នក។ ចូរអរគុណលោកសម្រាប់ពរនីមួយៗដែលអ្នកទទួល។ ម្យ៉ាងទៀត ចូរចាំថាព្រះយេហូវ៉ា«អាចធ្វើហួសពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងសុំឬគិតឃើញ»។—អេភ. ៣:២០ w១៧.០៨ ទំ. ១០ វ. ៤; ទំ. ១១ វ. ៦; ទំ. ១២ វ. ១០
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២១ ខែកក្កដា
ទីណាគ្មានការប្រឹក្សា នោះមិនបានតាមចិត្តប៉ងទេ តែបើមានអ្នកជួយគំនិតជាច្រើន នោះនឹងកើតការវិញ។—សុភ. ១៥:២២
គ្រិស្តសាសនិកជាច្រើនបានចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេលនៅវ័យក្មេង ហើយនេះបាននាំឲ្យពួកគេសប្បាយរីករាយ។ បើអ្នកនៅក្មេង តើអ្នកអាចពិគ្រោះជាមួយនឹងពួកអ្នកត្រួសត្រាយខ្លះទាំងនេះអំពីគម្រោងរបស់អ្នកឬទេ? បងប្អូនទាំងនេះទំនងជានឹងប្រាប់អ្នកថាការត្រួសត្រាយផ្ដល់ឲ្យយើងនូវការអប់រំដែលនឹងជួយយើងពេញមួយជីវិត។ ពេលលោកយេស៊ូនៅស្ថានសួគ៌ លោកបានរៀនអ្វីៗជាច្រើនពីបិតារបស់លោក។ ក្រោយមក លោកបានបន្តរៀនក្នុងអំឡុងកិច្ចបម្រើរបស់លោកនៅផែនដី។ លោកមានអំណរពេលលោកផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយពេលលោកបានរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈនៅក្នុងកាលៈទេសៈដ៏ពិបាក។ (អេ. ៥០:៤; ហេ. ៥:៨; ១២:២) លោកយេស៊ូបានប្រាប់យើងឲ្យ‹ទៅបង្រៀនមនុស្សឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមលោក›។ (ម៉ាថ. ២៨:១៩, ២០) បើអ្នកមានគម្រោងចាត់ទុកកិច្ចការនេះជាអាជីពរបស់អ្នក អ្នកនឹងមានជីវិតដ៏គាប់ចិត្ត ហើយដែលលើកតម្កើងព្រះ។ ដូចអាជីពផ្សេងៗ អ្នកត្រូវការពេលដើម្បីមានជំនាញ។ w១៧.០៧ ទំ. ២២-២៣ វ. ៦-៧
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី២២ ខែកក្កដា
អញនឹងកំសាន្តចិត្តឯង។—អេ. ៦៦:១៣
ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាបិតារបស់យើងដែលមានចិត្តអាណិតមេត្ដា គឺជាប្រភពនៃការសម្រាលទុក្ខដែលយើងត្រូវការ។ (២កូ. ១:៣, ៤) អ្នកដែលកំពុងកើតទុក្ខក៏អាចទទួលការសម្រាលទុក្ខពីក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកដែរ។ (១ថែ. ៥:១១) តើតាមរបៀបណាអ្នកអាចសម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលមាន«វិញ្ញាណបាក់បែក»ឬមានចិត្តខ្ទេចខ្ទាំ? (សុភ. ១៧:២២) សូមចាំថាមាន«ពេលដែលគួរនៅស្ងៀម ហើយពេលសំរាប់និយាយ»។ (សាស្ដ. ៣:៧) បងដាលីនដែលជាស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ពន្យល់ថាពួកអ្នកដែលកើតទុក្ខត្រូវការនិយាយអំពីគំនិតនិងអារម្មណ៍របស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតដែលអ្នកអាចធ្វើគឺស្ដាប់ពួកគេដោយមិននិយាយកាត់។ បងស្រីយូនាសមានបងប្រុសម្នាក់ដែលបានធ្វើអត្តឃាត គាត់និយាយថា៖ «ទោះជាអ្នកប្រហែលជាមិនអាចយល់ទាំងស្រុងអំពីទុក្ខសោករបស់ពួកអ្នកដែលកំពុងកើតទុក្ខក៏ដោយ អ្វីដែលសំខាន់គឺអ្នកចង់យល់អារម្មណ៍របស់ពួកគេ»។ យើងត្រូវចាំថាការកើតទុក្ខរបស់មនុស្សម្នាក់ៗគឺមិនដូចគ្នាទេ ហើយយើងមិនបង្ហាញទុក្ខសោករបស់យើងតាមរបៀបដូចគ្នាដែរ។ w១៧.០៧ ទំ. ១០ វ. ៣; ទំ. ១១-១២ វ. ១១-១៣
ថ្ងៃអង្គារ ទី២៣ ខែកក្កដា
ដើម្បីឲ្យគេបានដឹងថា គឺទ្រង់តែ១អង្គ ព្រះនាមជាយេហូវ៉ា ដែលជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតលើផែនដីទាំងមូល។—ទំនុក. ៨៣:១៨
ចំពោះមនុស្សជាច្រើននៅសព្វថ្ងៃនេះ លុយគឺជាអ្វីដ៏សំខាន់។ ពួកគេគិតនិងបារម្ភអំពីរឿងនោះ។ ពួកគេចំណាយពេលដើម្បីខំរកលុយច្រើនជាង ឬរក្សាទុកលុយដែលពួកគេមាន។ ចំពោះមនុស្សខ្លះទៀត រឿងដ៏សំខាន់បំផុតគឺជាក្រុមគ្រួសារ សុខភាព ឬអ្វីដែលពួកគេចង់សម្រេចក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ មានរឿងមួយដែលសំខាន់ជាងរឿងទាំងអស់នោះ។ រឿងនោះគឺថាព្រះយេហូវ៉ាមានសិទ្ធិត្រឹមត្រូវដើម្បីគ្រប់គ្រង។ គឺសំខាន់ណាស់ដែលយើងបន្តផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើរឿងនោះជានិច្ច។ បើយើងមិនប្រុងប្រយ័ត្ន យើងអាចជាប់រវល់យ៉ាងខ្លាំងនឹងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ឬខ្វល់ខ្វាយអំពីបញ្ហារបស់យើងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាយើងភ្លេចថារឿងនោះគឺសំខាន់យ៉ាងណា។ បើយើងគាំទ្រសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា យើងនឹងអាចប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃយ៉ាងល្អប្រសើរជាង ហើយយើងនឹងចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ា។ w១៧.០៦ ទំ. ១៥ វ. ១-២
ថ្ងៃពុធ ទី២៤ ខែកក្កដា
ចូរយកតម្រាប់តាមខ្ញុំ ដូចខ្ញុំយកតម្រាប់តាមគ្រិស្ត។—១កូ. ១១:១
ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែប្រើឫទ្ធានុភាពរបស់លោកតាមរបៀបដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ ប្រមុខគ្រួសារនិងពួកអ្នកចាស់ទុំដែលស្រឡាញ់ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងយកតម្រាប់លោក ហើយមិនប្រើអំណាចដើម្បីគ្រប់គ្រងលើអ្នកឯទៀតឬប្រព្រឹត្តដោយគ្មានមេត្ដាទេ។ សាវ័កប៉ូលបានខំព្យាយាមយកតម្រាប់ព្រះនិងបុត្ររបស់លោក។ គាត់មិនបានធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតខ្មាសគេ ឬបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយសេចក្ដីសប្បុរស គាត់បានជំរុញចិត្តពួកគេឲ្យធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ (រ៉ូម ១២:១; អេភ. ៤:១; ភីលេ. ៨-១០) កាលដែលប៉ូលធ្វើដូច្នេះ គាត់កំពុងយកតម្រាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពេលយើងប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកឯទៀតដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ នោះយើងគាំទ្រសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ យើងក៏គាំទ្រការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយគោរពពួកអ្នកដែលបានទទួលអំណាចពីលោកនិងដោយសហការជាមួយនឹងពួកគាត់។ ទោះជាយើងមិនយល់ច្បាស់ឬមិនយល់ស្របនឹងការសម្រេចចិត្តណាមួយរបស់ពួកគាត់ក្ដី យើងនៅតែគាំទ្រពួកគាត់។ មនុស្សក្នុងពិភពលោកនេះមិនប្រព្រឹត្តដូច្នេះទេ ប៉ុន្តែនេះគឺជាអ្វីដែលយើងធ្វើពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់យើង។—អេភ. ៥:២២, ២៣; ៦:១-៣; ហេ. ១៣:១៧ w១៧.០៦ ទំ. ២៤-២៥ វ. ១៤-១៥
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២៥ ខែកក្កដា
ព្រះបង្រៀនអ្នករាល់គ្នាឲ្យស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។—១ថែ. ៤:៩
បងប្អូនដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ត តានតឹងចិត្ត ឬកំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាឯទៀត ត្រូវការការយកចិត្តទុកដាក់ ការលើកទឹកចិត្ត និងការសម្រាលទុក្ខពីយើង។ (សុភ. ១២:២៥; កូឡ. ៤:១១) យើងបង្ហាញថាយើងស្រឡាញ់«បងប្អូនរួមជំនឿរបស់យើង»តាមរយៈពាក្យសម្ដីនិងការប្រព្រឹត្ត។ (កាឡ. ៦:១០) គម្ពីរចែងថានៅ«គ្រាចុងក្រោយបង្អស់»នៃរបៀបរបបពិភពលោកដ៏អាក្រក់នេះ មនុស្សជាច្រើននឹងគិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននិងជាអ្នកលោភលន់។ (២ធី. ៣:១, ២) ក្នុងនាមជាគ្រិស្តសាសនិក យើងត្រូវខំប្រឹងដើម្បីមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែខ្លាំងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ចំពោះបណ្ដាំរបស់លោក និងចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដោយសារយើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ ជួនកាលយើងប្រហែលជាខ្វែងគំនិតគ្នាតិចតួចជាមួយនឹងបងប្អូនរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ដោយសារយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក យើងនឹងព្យាយាមដោះស្រាយការខ្វែងគំនិតណាក៏ដោយដែលយើងមានឲ្យបានឆាប់បំផុតនិងដោយសប្បុរស។ (អេភ. ៤:៣២; កូឡ. ៣:១៤) ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងបន្តមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែខ្លាំងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា បណ្ដាំរបស់លោក និងបងប្អូនរបស់យើង។ w១៧.០៥ ទំ. ១៩-២០ វ. ១៧-១៨
ថ្ងៃសុក្រ ទី២៦ ខែកក្កដា
ប្រសិនបើយើងនិយាយថា«យើងគ្មានភាពខុសឆ្គងទេ» នោះយើងកំពុងបញ្ឆោតខ្លួនហើយ។—១យ៉ូន. ១:៨
គ្រិស្តសាសនិកដឹងថាពួកគេនឹងត្រូវរងអំពើអយុត្ដិធម៌ខ្លះពីខាងក្រៅក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិក។ ប៉ុន្តែ ជំនឿរបស់យើងអាចត្រូវសាកល្បង ពេលយើងរងឬឃើញអ្វីមួយដែលមើលទៅអយុត្ដិធម៌ពីខាងក្នុងក្រុមជំនុំ។ បើនេះកើតឡើង តើអ្នកនឹងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា? តើអ្នកនឹងឲ្យរឿងនោះធ្វើឲ្យអ្នកជំពប់ដួលឬទេ? យើងទាំងអស់គ្នាមានភាពមិនល្អឥតខ្ចោះ ហើយចេះធ្វើខុស ដូច្នេះប្រហែលជាបងប្អូនណាម្នាក់នឹងប្រព្រឹត្តដោយអយុត្ដិធម៌ចំពោះយើង ឬយើងនឹងប្រព្រឹត្តដោយអយុត្ដិធម៌ចំពោះបងប្អូនណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំ។ ទោះជានេះមិនសូវកើតឡើងក្ដី គ្រិស្តសាសនិកដ៏ស្មោះត្រង់មិនភ្ញាក់ផ្អើលឬជំពប់ដួលទេ ពេលមានអំពើអយុត្ដិធម៌កើតឡើង។ ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវឱវាទក្នុងគម្ពីរដែលមានប្រយោជន៍ដើម្បីជួយយើងឲ្យរក្សាភាពស្មោះត្រង់ បើយើងរងអំពើអយុត្ដិធម៌ពីបងប្អូនណាម្នាក់។—ទំនុក. ៥៥:១២-១៤ w១៧.០៤ ទំ. ១៦ វ. ៤-៥
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២៧ ខែកក្កដា
អ្នកដែលរៀបការនឹងមានការលំបាកផ្សេងៗក្នុងជីវិត។—១កូ. ៧:២៨
បើគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នកមិនបម្រើព្រះយេហូវ៉ា នេះប្រហែលជាធ្វើឲ្យមានការតានតឹងចិត្តនិងទុក្ខកង្វល់ច្រើនជាងក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នក។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមិនអនុញ្ញាតឲ្យយើងរស់នៅបែកពីគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ឬលែងលះគ្នាដោយសារគូរបស់យើងមិនបម្រើព្រះយេហូវ៉ានោះទេ។ (១កូ. ៧:១២-១៦) បើប្ដីរបស់អ្នកមិនបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ហើយមិននាំមុខក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត អ្នកនៅតែត្រូវគោរពគាត់ជាប្រមុខគ្រួសារ។ ម្យ៉ាងទៀត បើប្រពន្ធរបស់អ្នកមិនបម្រើព្រះយេហូវ៉ា អ្នកនៅតែត្រូវស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់។ (អេភ. ៥:២២, ២៣, ២៨, ២៩) ចុះយ៉ាងណាបើគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ព្យាយាមដាក់កម្រិតលើការគោរពប្រណិប័តន៍របស់អ្នក តើអ្នកគួរធ្វើអ្វី? ប្ដីរបស់បងស្រីម្នាក់បានប្រាប់គាត់អំពីថ្ងៃណាខ្លះដែលគាត់អាចផ្សព្វផ្សាយក្នុងមួយសប្ដាហ៍។ បើអ្នកស្ថិតក្នុងស្ថានភាពស្រដៀងនឹងនេះ សូមសួរខ្លួនអ្នកថា ‹តើគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្ញុំសុំខ្ញុំឲ្យឈប់គោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាទាំងស្រុងឬទេ? បើមិនមែនដូច្នេះទេ តើខ្ញុំអាចធ្វើតាមអ្វីដែលគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្ញុំសុំឬទេ?›។ បើអ្នកជាមនុស្សសមហេតុផល អ្នកនឹងមានបញ្ហាតិចជាងក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នក។—ភី. ៤:៥ w១៧.១០ ទំ. ១០-១១ វ. ៧-៨
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២៨ ខែកក្កដា
ត្រូវឲ្យប្រិតប្រៀនសេចក្ដីទាំងនេះដល់កូនចៅឯង។—ចោ. ៦:៧
ដូចដែលបានត្រូវប្រកាសទុកជាមុន មនុស្ស«ពីភាសាផ្សេងៗ»នៃគ្រប់ជាតិសាសន៍កំពុងចូលក្នុងអង្គការព្រះយេហូវ៉ា។ (សាក. ៨:២៣) ប៉ុន្តែ បើកូនរបស់អ្នកមិនសូវយល់ភាសារបស់អ្នក នេះអាចធ្វើឲ្យអ្នកពិបាកបង្រៀនសេចក្ដីពិតដល់ពួកគេ។ ពួកគេគឺជាសិស្សគម្ពីរដ៏សំខាន់បំផុតរបស់អ្នក ហើយការ«ស្គាល់»ព្រះយេហូវ៉ានឹងនាំឲ្យពួកគេទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ (យ៉ូន. ១៧:៣) ដើម្បីឲ្យកូនរៀននូវសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេហូវ៉ា អ្នកត្រូវនិយាយអំពី«សេចក្ដីទាំងនេះ»ជារឿយៗ។ (ចោ. ៦:៦, ៧) នៅសាលារៀនកូនអ្នកទំនងជានឹងរៀនភាសារបស់ប្រទេសដែលអ្នករស់នៅ ហើយពួកគេក៏នឹងរៀនភាសានោះពីអ្នកឯទៀតដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនឹងរៀនភាសារបស់អ្នកពេលដែលអ្នកនិយាយជាមួយនឹងពួកគេជាញឹកញយ។ ពេលដែលកូនចេះនិយាយភាសារបស់អ្នក ពួកគេស្រួលនិយាយជាមួយនឹងអ្នកជាង ហើយស្រួលប្រាប់អ្នកអំពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ នេះក៏មានប្រយោជន៍ផ្សេងទៀតដែរ។ ពេលកូនចេះនិយាយពីរភាសា នេះបង្កើនសមត្ថភាពរិះគិតរបស់ពួកគេ ហើយជួយពួកគេឲ្យយល់ទស្សនៈរបស់អ្នកឯទៀត។ w១៧.០៥ ទំ. ១០ វ. ៥-៦
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី២៩ ខែកក្កដា
[ចូរ]ចូលទៅឯភ្នំតាបោរទៅ នោះអញនឹងទាញនាំស៊ីសេរ៉ា . . . មកឯឯង . . . ហើយនឹងប្រគល់គេមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃនៃឯង។—ចៅ. ៤:៦, ៧
កងទ័ពរបស់ស្តេចយ៉ាប៊ីនមានរទេះចម្បាំងដែក៩០០គ្រឿង ប៉ុន្តែជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមិនមានអាវុធត្រឹមត្រូវដើម្បីច្បាំង ឬគ្រឿងចម្បាំងដើម្បីការពារខ្លួនទេ។ (ចៅ. ៤:១-៣, ១៣; ៥:៦-៨) ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់បារ៉ាក់ដូចបានចែងក្នុងបទគម្ពីរថ្ងៃនេះ។ ក្រោយពីចេញសេចក្ដីប្រកាសសុំអ្នកស្ម័គ្រចិត្តឲ្យជួយ មានបុរស១០.០០០នាក់បានជួបជុំគ្នានៅភ្នំតាបោរ។ បារ៉ាក់និងពួកបុរសទាំងនោះបានច្បាំងនឹងកងទ័ពសត្រូវនៅក្រុងត្អាណាក។ (ចៅ. ៤:១៤-១៦) តើព្រះយេហូវ៉ាបានជួយជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឬទេ? លោកបានជួយពួកគេមែន។ ភ្លាមៗនោះមានព្យុះភ្លៀង ហើយនេះបានធ្វើឲ្យដីសមរភូមិដែលស្ងួតទៅជាភក់។ នេះមានប្រយោជន៍សម្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ បារ៉ាក់បានដេញតាមកងទ័ពរបស់ស៊ីសេរ៉ាអស់២៤គីឡូម៉ែត្រ(១៥ម៉ៃល៍)រហូតដល់កន្លែងមួយដែលហៅថាហារ៉ូសែត។ តាមផ្លូវទៅទីនោះ រទេះចម្បាំងរបស់ស៊ីសេរ៉ាបានជាប់ផុងក្នុងភក់។ ដូច្នេះគាត់បានចុះពីរទេះ ហើយរត់ទៅកន្លែងមួយដែលហៅថាស្អាណានីម។ នៅទីនោះ ស៊ីសេរ៉ាបានលាក់ខ្លួននៅក្នុងត្រសាលរបស់ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះយ៉ាអែល។ ស៊ីសេរ៉ាអស់កម្លាំងខ្លាំង ហើយគាត់បានគេងលក់ស៊ប់ទៅ។ ពេលគាត់កំពុងគេង ដោយចិត្តក្លាហានយ៉ាអែលបានសម្លាប់គាត់។ (ចៅ. ៤:១៧-២១) ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទទួលជ័យជម្នះលើសត្រូវរបស់ពួកគេ! w១៧.០៤ ទំ. ២៩ វ. ៦-៨
ថ្ងៃអង្គារ ទី៣០ ខែកក្កដា
ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានការណ៍ទាស់ទទឹងនឹងសាសន៍ទាំងប៉ុន្មាន។ . . . ឯពួកមនុស្សអាក្រក់ នោះទ្រង់នឹងប្រគល់ដល់ដាវ។—យេ. ២៥:៣១
ក្រោយសង្គ្រាមហាម៉ាគេដូន តើនឹងមានរបៀបរៀបចំនៅផែនដីឬទេ? គម្ពីរចែងថា៖ «យើងកំពុងទន្ទឹងរង់ចាំមេឃថ្មីនិងផែនដីថ្មី ស្របតាមសេចក្ដីសន្យារបស់លោក ហើយទីនោះ សេចក្ដីសុចរិតនឹងស្ថិតស្ថេរជាដរាប»។ (២ពេ. ៣:១៣) មេឃចាស់និងផែនដីចាស់គឺសំដៅទៅលើរដ្ឋាភិបាលពុករលួយនិងមនុស្សទុច្ចរិតដែលនៅក្រោមអំណាចនៃរដ្ឋាភិបាលទាំងនោះ។ ក្រោយពីលែងមានពួកគេទៀត តើនឹងមានអ្វីជំនួសពួកគេ? «មេឃថ្មីនិងផែនដីថ្មី»។ មេឃថ្មីសំដៅទៅលើរដ្ឋាភិបាលថ្មី ពោលគឺរាជាណាចក្រដែលមានលោកយេស៊ូគ្រិស្តនិងពួក១៤៤.០០០នាក់ដែលគ្រប់គ្រងជាមួយនឹងលោក។ ផែនដីថ្មីសំដៅទៅលើសង្គមមនុស្សដែលនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ លោកយេស៊ូនិងពួកអ្នកដែលគ្រប់គ្រងជាមួយនឹងលោកនឹងបង្ហាញយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះនូវគុណសម្បត្ដិដូចព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះដែលមានរបៀបរៀបរយ។ (១កូ. ១៤:៣៣) ដូច្នេះ«ផែនដីថ្មី»នឹងមានរបៀបរៀបរយ។ នៅពេលនោះនឹងមានបុរសដ៏ល្អដែលនឹងចាត់ចែងអ្វីផ្សេងៗ។ (ទំនុក. ៤៥:១៦) បុរសទាំងនោះនឹងត្រូវដឹកនាំដោយគ្រិស្តនិងពួក១៤៤.០០០នាក់។ សូមស្រមៃគិតអំពីពេលដែលស្ថាប័នពុករលួយទាំងអស់នឹងត្រូវជំនួសដោយអង្គការតែមួយដែលមានសាមគ្គីភាព ហើយដែលមិនអាចពុករលួយ! w១៧.០៤ ទំ. ១២-១៣ វ. ៨-៩
ថ្ងៃពុធ ទី៣១ ខែកក្កដា
អ្នកទាំង២នោះនឹងត្រឡប់ជាសាច់តែ១សុទ្ធ។—លោ. ២:២៤
អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាអ្វីដែលពិសិដ្ឋ។ ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកថាពាក្យសម្បថនៅពេលរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺសំខាន់ណាស់។ ពេលកូនក្រមុំនិងកូនកំលោះពោលពាក្យសច្ចា ពួកគាត់សន្យានៅមុខព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងនៅមុខអស់អ្នកដែលមានវត្តមាននៅទីនោះ។ តាមធម្មតា ពួកគាត់សន្យាថានឹងស្រឡាញ់ ថ្នាក់ថ្នមអស់ពីដួងចិត្ត និងគោរពគ្នាទៅវិញទៅមកដរាបណាដែលពួកគាត់ទាំងពីរនាក់រស់នៅលើផែនដីជាមួយគ្នាតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះចំពោះគូស្វាមីភរិយា។ ពេលពួកគាត់ពោលពាក្យសច្ចានេះ ពួកគាត់ទៅជាប្ដីប្រពន្ធ។ ទោះជាពួកគាត់មិនពោលពាក្យទាំងនេះក៏ដោយ បើប្ដីប្រពន្ធបានរៀបការស្របច្បាប់ គឺដូចគ្នានឹងការធ្វើសម្បថនៅមុខព្រះ។ តាមគោលបំណងរបស់ព្រះ ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាចំណងមួយដែលជាប់អស់មួយជីវិត។ (១កូ. ៧:៣៩) លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «កុំឲ្យអ្នកណាពង្រាត់គូដែលព្រះបានផ្សំផ្គុំឡើយ»។ គូដែលនឹងរៀបការមិនគួរគិតថាពួកគាត់អាចលែងលះគ្នាបានទេ។ (ម៉ាក. ១០:៩) គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលល្អឥតខ្ចោះ ដូចគ្នាដែរគ្មានចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលល្អឥតខ្ចោះនោះទេ។ នេះជាមូលហេតុដែលគម្ពីរប្រាប់យើងថាបុគ្គលដែលរៀបការ«នឹងមានការលំបាក»នៅពេលខ្លះ។—១កូ. ៧:២៨ w១៧.០៤ ទំ. ៨ វ. ១៤-១៥