ខែកញ្ញា
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១ ខែកញ្ញា
ចូរអប់រំកូនទៅតាមការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបណ្ដុះឲ្យកូនមានគំនិតដូចលោក។—អេភ. ៦:៤
ឯកសិទ្ធិដ៏ធំបំផុតមួយដែលឪពុកម្ដាយមានគឺការបង្រៀនកូនឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ទំនុក. ១២៧:៣) ក្នុងប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលកូនបានត្រូវប្រគល់ជូនព្រះយេហូវ៉ាពេលដែលពួកគេកើតមក។ ប៉ុន្តែ កូនរបស់យើងគឺមិនដូចគ្នាទេ។ ទោះជាឪពុកម្ដាយស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងសេចក្ដីពិតក្ដី នេះមិនមានន័យថាកូនរបស់ពួកគេនឹងធ្វើដូច្នេះឡើយ។ ចាប់ពីថ្ងៃដែលកូនកើតមក ឪពុកម្ដាយត្រូវមានគោលដៅជួយកូនឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ ប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះ និងទទួលការជ្រមុជទឹក។ គ្មានអ្វីសំខាន់ជាងនេះទេ។ ការប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ា ការជ្រមុជទឹក និងការបម្រើលោកយ៉ាងស្មោះត្រង់ នឹងបើកឱកាសឲ្យបុគ្គលដែលបានធ្វើអ្វីទាំងនេះទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះក្នុងអំឡុងគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង។ (ម៉ាថ. ២៤:១៣) ឪពុកម្ដាយទាំងឡាយ សូមឲ្យអ្នកមានអំណរនិងស្កប់ចិត្ត ពេលដែលអ្នកឃើញកូនរបស់អ្នកប្រគល់ខ្លួននិងទទួលការជ្រមុជទឹកជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ w១៨.០៣ ទំ. ១៤ វ. ១៦-១៧
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី២ ខែកញ្ញា
ចូរប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចនឹងខ្លួនអ្នក និងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់អ្នក។—១ធី. ៤:១៦
ពេលដែលអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំ ឬអ្នកដែលមានសិទ្ធិក្នុងក្រុមគ្រួសារផ្ដល់ការប្រៀនប្រដៅដែលមានមូលដ្ឋានលើគោលការណ៍គម្ពីរ ពួកគាត់ត្រូវយកតម្រាប់គ្រិស្ត។ យ៉ាងនេះ ពួកគាត់នឹងបង្ហាញថាពួកគាត់ចង់ឲ្យព្រះនិងបុត្ររបស់លោកណែនាំពួកគាត់។ បើយើងទទួលយកការប្រៀនប្រដៅពីព្រះ ហើយធ្វើតាមរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូប្រៀនប្រដៅអ្នកឯទៀត យើងនឹងទទួលពរជាច្រើន! ក្រុមគ្រួសារនិងក្រុមជំនុំរបស់យើងនឹងមានសន្ដិភាព ហើយយើងទាំងអស់គ្នានឹងមានភាពកក់ក្ដៅ មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានតម្លៃ និងមានសេចក្ដីសុខសាន្ត។ សន្ដិភាពនិងសុភមង្គលដែលយើងមាននៅសព្វថ្ងៃនេះគឺតិចតួចណាស់ បើប្រៀបធៀបនឹងសន្ដិភាពនិងសុភមង្គលដែលយើងនឹងមាននៅថ្ងៃអនាគត។ (ទំនុក. ៧២:៧) ការប្រៀនប្រដៅពីព្រះយេហូវ៉ាកំពុងជួយយើងឲ្យរៀនអំពីរបៀបរស់ជាមួយគ្នាជារៀងរហូតជាក្រុមគ្រួសារមួយដែលមានសន្ដិភាពនិងសាមគ្គីភាព ដោយមានព្រះយេហូវ៉ាជាបិតារបស់យើង។ (អេ. ១១:៩) បើយើងចាំអំពីចំណុចនេះ យើងនឹងឃើញថាការប្រៀនប្រដៅគឺជារបៀបដ៏ល្អមួយដែលព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថាលោកស្រឡាញ់យើង។ w១៨.០៣ ទំ. ២៥-២៦ វ. ១៥, ១៧, ១៩
ថ្ងៃអង្គារ ទី៣ ខែកញ្ញា
គាត់ជ្រមុជទឹកឲ្យពួកគេក្នុងទន្លេយ៉ូដាន់ ហើយពួកគេបានសារភាពនូវការខុសឆ្គងរបស់ខ្លួនជាសាធារណៈ។—ម៉ាថ. ៣:៦
ហេតុអ្វីមនុស្សបានមកឯយ៉ូហានដើម្បីទទួលការជ្រមុជទឹក? ពួកគេធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីបង្ហាញថាពួកគេបានប្រែចិត្តពីអំពើខុសឆ្គង ពោលគឺពួកគេបានសារភាពថាពួកគេមិនបានធ្វើតាមច្បាប់ម៉ូសេ ហើយស្ដាយក្រោយយ៉ាងខ្លាំង។ (ម៉ាថ. ៣:១-៦) ប៉ុន្តែ មានមូលហេតុផ្សេងទៀតសម្រាប់ការជ្រមុជទឹកដ៏សំខាន់បំផុតដែលបានធ្វើឡើងដោយយ៉ូហាន។ យ៉ូហានមានកិត្ដិយសដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ក្នុងការជ្រមុជទឹកឲ្យលោកយេស៊ូ ដែលជាបុត្រដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះ។ (ម៉ាថ. ៣:១៣-១៧) លោកយេស៊ូមិនដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងទាល់តែសោះ។ យ៉ាងនេះ លោកមិនចាំបាច់ប្រែចិត្តទេ។ (១ពេ. ២:២២) ដូច្នេះ ហេតុអ្វីលោកយេស៊ូបានទទួលការជ្រមុជទឹក? គឺដើម្បីបង្ហាញថាលោកចង់ប្រើជីវិតរបស់លោកក្នុងការធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ។ (ហេ. ១០:៧) ក្រោយពីលោកយេស៊ូបានចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយ អ្នកកាន់តាមលោកបានចាប់ផ្ដើមជ្រមុជទឹកឲ្យអ្នកឯទៀត។ (យ៉ូន. ៣:២២; ៤:១, ២) បុគ្គលទាំងនោះក៏បានទទួលការជ្រមុជទឹកដែរដោយសារពួកគេបានប្រែចិត្តពីការបំពានច្បាប់ម៉ូសេ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីលោកយេស៊ូបានស្លាប់ ហើយបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកកាន់តាមលោក ត្រូវទទួលការជ្រមុជទឹកដោយមានមូលហេតុផ្សេងទៀត។ w១៨.០៣ ទំ. ៥ វ. ៦-៧
ថ្ងៃពុធ ទី៤ ខែកញ្ញា
មនុស្សដែលឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំគំនិត អាចយល់ត្រឹមត្រូវអំពីអ្វីៗទាំងអស់។—១កូ. ២:១៥
ផ្ទុយពីបុគ្គលដែលឲ្យសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួនដឹកនាំគំនិត បុគ្គលដែលឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំគំនិតយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងអំពីចំណងមិត្តភាពរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះ។ គាត់ព្យាយាមយកតម្រាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ (អេភ. ៥:១) គាត់ខំស្វែងយល់អំពីរបៀបគិតគូររបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយខំប្រឹងឲ្យមានទស្សនៈដូចលោក។ គាត់មានអារម្មណ៍ថាព្រះនៅជាមួយនឹងគាត់គ្រប់ពេលវេលា។ បុគ្គលដែលឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំគំនិត គឺខុសពីបុគ្គលដែលឲ្យសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួនដឹកនាំគំនិត ដោយសារគាត់ព្យាយាមមានរបៀបរស់នៅសមស្របតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ទំនុក. ១១៩:៣៣; ១៤៣:១០) គាត់មិនធ្វើអ្វីដែល«ផុសចេញពីភាពខុសឆ្គង»ទេ តែគាត់ព្យាយាមបង្កើន«ផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះ»។—កាឡ. ៥:២២, ២៣ w១៨.០២ ទំ. ១៧-១៨ វ. ៣, ៦
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី៥ ខែកញ្ញា
ឱដានីយ៉ែល ជាអ្នកសំណប់យ៉ាងសំខាន់អើយ។—ដាន. ១០:១១
ដានីយ៉ែលត្រូវរស់នៅជាឈ្លើយក្នុងក្រុងបាប៊ីឡូន ដែលជាក្រុងមួយដែលពោរពេញទៅដោយព្រះមិនពិតនិងការទាក់ទងនឹងពួកវិញ្ញាណអាក្រក់។ មនុស្សនៅទីនោះមិនចូលចិត្តជនជាតិយូដា ហើយបានសើចចំអកពួកគេនិងព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់ពួកគេ។ (ទំនុក. ១៣៧:១, ៣) នេះច្បាស់ជាបានធ្វើឲ្យដានីយ៉ែលនិងជនជាតិយូដាឯទៀតដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាឈឺចិត្តជាខ្លាំង! ពួកគាត់ត្រូវបរិភោគម្ហូបអាហាររបស់ស្តេច ដែលរួមមានអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់លោកបរិភោគ។ ប៉ុន្តែ ដានីយ៉ែល«មិនព្រមឲ្យខ្លួនសៅហ្មងដោយអាហាររបស់ស្តេច»ឡើយ។ (ដាន. ១:៥-៨, ១៤-១៧) ដានីយ៉ែលមានការពិបាកផ្សេងទៀត ដែលដំបូងមើលទៅដូចជាមិនសូវពិបាកប៉ុន្មានទេ។ គាត់មានសមត្ថភាពខ្ពស់ ហេតុនេះស្តេចបានផ្ដល់ឯកសិទ្ធិពិសេសឲ្យគាត់។ (ដាន. ១:១៩, ២០) ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ដានីយ៉ែលមិនមានអំណួត ហើយក៏មិនបានគិតថាទស្សនៈរបស់គាត់តែងតែត្រឹមត្រូវនោះទេ។ គាត់បានរក្សាចិត្តរាបទាបនិងចិត្តសុភាព។ គាត់តែងតែនិយាយថាសមត្ថភាពរបស់គាត់គឺមកពីព្រះយេហូវ៉ា។ (ដាន. ២:៣០) ព្រះយេហូវ៉ាបានលើកឈ្មោះរបស់ដានីយ៉ែលជាមួយនឹងណូអេនិងយ៉ូបថាជាគំរូល្អសម្រាប់អ្នកឯទៀតឲ្យធ្វើតាម។ នៅពេលនោះ ណូអេនិងយ៉ូបបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់ពេញមួយជីវិតរបស់ពួកគាត់រួចហើយ ប៉ុន្តែដានីយ៉ែលនៅវ័យក្មេងនៅឡើយ។ (អេស. ១៤:១៤) ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាមានទំនុកចិត្តទៅលើដានីយ៉ែល! ទំនុកចិត្តនេះគឺត្រឹមត្រូវមែន ដោយសារដានីយ៉ែលបានបង្ហាញជំនឿនិងបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអស់មួយជីវិតរបស់គាត់។ w១៨.០២ ទំ. ៥-៦ វ. ១១-១២
ថ្ងៃសុក្រ ទី៦ ខែកញ្ញា
លេវីបានរៀបពិធីជប់លៀងមួយដ៏ធំ[សម្រាប់លោកយេស៊ូ]នៅផ្ទះរបស់គាត់។—លូក. ៥:២៩
លោកយេស៊ូបានទុកគំរូឲ្យយើងស្តីអំពីទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះការសប្បាយ។ លោកបានទៅចូលរួមពិធីពិសា«ភោជនាហារអបអរអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយ»និង«ពិធីជប់លៀងមួយដ៏ធំ»។ (យ៉ូន. ២:១-១០) នៅពិធីមង្គលការនោះ មិនមានស្រាទំពាំងបាយជូរគ្រប់គ្រាន់ទេ ដូច្នេះលោកយេស៊ូបានធ្វើអព្ភូតហេតុមួយដោយធ្វើឲ្យទឹកទៅជាស្រាទំពាំងបាយជូរ។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមិនបានចាត់ទុកការសប្បាយថាជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់លោកទេ។ លោកបានចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាថាសំខាន់បំផុត ហើយបានខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីជួយអ្នកឯទៀត។ លោកសុខចិត្តស្លាប់យ៉ាងវេទនានៅលើបង្គោលទារុណកម្មដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ។ លោកយេស៊ូបានប្រាប់ពួកអ្នកដែលចង់កាន់តាមលោកថា៖ «នៅពេលដែលមនុស្សតិះដៀល បៀតបៀន និងនិយាយរឿងអាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីបង្កាច់បង្ខូចអ្នករាល់គ្នាដោយព្រោះអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ នោះអ្នកមានសុភមង្គលហើយ! . . . ចូរសប្បាយ ហើយត្រេកអរចុះ! ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាមានរង្វាន់យ៉ាងធំនៅស្ថានសួគ៌»។ (ម៉ាថ. ៥:១១, ១២) ដោយសារយើងស្រឡាញ់ព្រះ ហើយចង់ធ្វើឲ្យលោកពេញចិត្ត យើងមិនគ្រាន់តែជៀសវាងពីអ្វីដែលយើងដឹងថាខុសប៉ុណ្ណោះទេ តែសូម្បីតែអ្វីដែលយើងគិតថានឹងធ្វើឲ្យលោកមិនពេញចិត្ត យើងក៏ជៀសវាងដែរ។—ម៉ាថ. ២២:៣៧, ៣៨ w១៨.០១ ទំ. ២៥-២៦ វ. ១៦-១៨
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី៧ ខែកញ្ញា
ការឲ្យគេ នោះនឹងផ្ដល់សុភមង្គលច្រើនជាងការទទួល។—សកម្ម. ២០:៣៥
យើងឲ្យដល់ព្រះយេហូវ៉ាដោយសារយើងស្រឡាញ់និងមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះលោក។ ពេលយើងគិតអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើសម្រាប់យើង យើងពិតជាដឹងគុណលោកខ្លាំងណាស់។ ស្តេចដាវីឌបាននិយាយថាអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងទទួលគឺមកពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយថាអ្វីណាក៏ដោយដែលយើងឲ្យដល់ព្រះយេហូវ៉ាគឺមកពីអ្វីដែលលោកបានឲ្យយើងរួចហើយ។ (១រប. ២៩:១១-១៤) ជាការល្អដែលយើងឲ្យដោយចិត្តទូលាយមិនគ្រាន់តែទទួលប៉ុណ្ណោះទេ។ សូមគិតអំពីកូនក្មេងម្នាក់ដែលទទួលលុយតិចតួចពីឪពុកម្ដាយរួចប្រើលុយខ្លះនេះដើម្បីទិញអំណោយសម្រាប់ឪពុកម្ដាយ។ តើអំណោយនេះធ្វើឲ្យឪពុកម្ដាយមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? ម្យ៉ាងទៀត សូមគិតអំពីអ្នកត្រួសត្រាយវ័យក្មេងម្នាក់ដែលរស់នៅជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយរបស់គាត់ គាត់ឲ្យលុយខ្លះដល់ឪពុកម្ដាយដើម្បីជួយបង់ថ្លៃផ្ទះឬថ្លៃម្ហូបសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារ។ ឪពុកម្ដាយរបស់គាត់ប្រហែលជាមិនរំពឹងថាគាត់នឹងធ្វើដូច្នេះទេ ប៉ុន្តែពួកគេទទួលយកអំណោយនោះ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះនេះជារបៀបមួយដែលគាត់អាចបង្ហាញថាគាត់ដឹងគុណឪពុកម្ដាយចំពោះអ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគាត់ធ្វើសម្រាប់គាត់។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ព្រះយេហូវ៉ាដឹងថាគឺល្អឲ្យយើងជូនលោកនូវទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់យើង។ w១៨.០១ ទំ. ១៦-១៧ វ. ៤, ៦
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី៨ ខែកញ្ញា
ចូររើសយកជីវិតចុះ ដើម្បីឲ្យឯងបានរស់នៅ ព្រមទាំងពូជឯងតរៀងទៅផង។—ចោ. ៣០:១៩
ដើម្បីជួយកូនរបស់អ្នកឲ្យមានជំនឿ ការគ្រាន់តែប្រាប់ពួកគេអំពីអ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ អ្នកក៏ត្រូវជួយពួកគេឲ្យចេះវែកញែកអំពីសំណួរដូចជា៖ ‹ហេតុអ្វីគម្ពីរហាមមិនឲ្យធ្វើអ្វីដែលប្រហែលជាមើលទៅគួរឲ្យទាក់ទាញចិត្ត? តើតាមរបៀបណាខ្ញុំអាចធ្វើឲ្យប្រាកដថាខ្នាតតម្រាក្នុងគម្ពីរតែងតែមានប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្ញុំ?›។ (អេ. ៤៨:១៧, ១៨) បើកូនរបស់អ្នកចង់ទទួលការជ្រមុជទឹក សូមជួយគាត់ឲ្យគិតយ៉ាងដិតដល់អំពីភារកិច្ចដែលពួកអ្នកដែលបានទទួលការជ្រមុជទឹកមាន។ តើគាត់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះភារកិច្ចទាំងនេះ? តើនេះនាំឲ្យមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ? តើនេះនាំឲ្យមានការពិបាកអ្វីខ្លះ? ហេតុអ្វីការទទួលការជ្រមុជទឹកនាំឲ្យទទួលប្រយោជន៍ច្រើនជាងការពិបាក? (ម៉ាក. ១០:២៩, ៣០) ការគិតយ៉ាងដិតដល់អំពីអ្វីទាំងនេះមុនទទួលការជ្រមុជទឹក គឺសំខាន់ណាស់។ ពេលអ្នកជួយកូនរបស់អ្នកឲ្យរំពឹងគិតអំពីរឿងទាំងនេះឲ្យបានជ្រាលជ្រៅ នោះគាត់ទំនងជានឹងជឿថាការធ្វើតាមខ្នាតតម្រាក្នុងគម្ពីរគឺតែងតែជាអ្វីដែលល្អប្រសើរចំពោះគាត់។ w១៧.១២ ទំ. ១៨-១៩ វ. ១៤-១៥
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី៩ ខែកញ្ញា
ទ្រង់ក៏ហៅរបស់ទាំងនោះតាមឈ្មោះរៀងរាល់តួ។—អេ. ៤០:២៦
បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់របស់យើងជាច្រើននាក់កំពុងរងទុក្ខដោយសារជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ។ បងប្អូនខ្លះទៀត ដែលមានវ័យចាស់រួចហើយ នៅតែត្រូវមើលថែសាច់ញាតិរបស់ខ្លួនដែលចាស់ជរា។ បងប្អូនឯទៀតពិបាកផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការរបស់ក្រុមគ្រួសារ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងដឹងថាបងប្អូនជាច្រើននាក់កំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាទាំងនេះនៅពេលដំណាលគ្នា មិនគ្រាន់តែបញ្ហាមួយប៉ុណ្ណោះទេ។ បើលោកចាប់អារម្មណ៍នឹងផ្កាយនីមួយៗដែលគ្មានជីវិត លោកច្បាស់ជាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកខ្លាំងណាស់! អ្នកកំពុងបម្រើលោក ដោយសារអ្នកស្រឡាញ់លោកមិនមែនដោយសារអ្នកត្រូវបម្រើលោកទេ។ (ទំនុក. ១៩:១, ៣, ១៤) បិតាជាទីស្រឡាញ់របស់យើងស្គាល់អ្នកច្បាស់។ គម្ពីរចែងថា៖ «សូម្បីតែចំនួនសរសៃសក់នៅលើក្បាលអ្នករាល់គ្នា ក៏លោកជ្រាបដែរ»។ (ម៉ាថ. ១០:៣០) ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងដឹងថាលោក«ជ្រាបនូវអស់ទាំងថ្ងៃរបស់មនុស្សទៀងត្រង់»។ (ទំនុក. ៣៧:១៨) ព្រះយេហូវ៉ាដឹងអំពីបញ្ហាទាំងអស់ដែលអ្នកមាន ហើយលោកអាចផ្ដល់កម្លាំងដែលអ្នកត្រូវការដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាទាំងអស់នោះ។ w១៨.០១ ទំ. ៣ វ. ១; ទំ. ៤ វ. ៤
ថ្ងៃអង្គារ ទី១០ ខែកញ្ញា
តាប៊ីថា ចូរក្រោកឡើង!—សកម្ម. ៩:៤០
ពេលពេត្រុសបានប្រោសតាប៊ីថាឲ្យរស់ឡើងវិញ នោះមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់លើមនុស្សជាច្រើនដែលនៅក្នុងក្រុងនោះ ហេតុនេះហើយពួកគេ«បានទៅជាអ្នកជឿលើលោកម្ចាស់»។ ជាលទ្ធផល អ្នកកាន់តាមថ្មីទាំងនេះអាចប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីដំណឹងល្អស្តីអំពីលោកយេស៊ូ ហើយក៏អាចប្រាប់អ្នកទាំងនោះអំពីសមត្ថភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (សកម្ម. ៩:៣៦-៤២) មានសាក្សីជាច្រើននាក់ដែលបានឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែកនូវការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញមួយទៀត។ នៅពេលមួយ សាវ័កប៉ូលបានជួបជុំជាមួយនឹងបងប្អូននៅក្នុងបន្ទប់ខាងលើ នាក្រុងត្រូអាសដែលនៅសព្វថ្ងៃនេះនៅភាគខាងជើងឆៀងខាងលិចនៃប្រទេសតួកគី។ ប៉ូលបានថ្លែងសុន្ទរកថារហូតដល់ពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ។ អឺទីកុសដែលជាបុរសវ័យក្មេងម្នាក់បានអង្គុយស្ដាប់នៅមាត់បង្អួច ហើយបានដេកលក់ រួចធ្លាក់ពីជាន់ទី៣ទៅដល់ដី។ ប្រហែលជាលូកាគឺជាបុគ្គលដំបូងដែលបានចុះទៅដល់កន្លែងដែលអឺទីកុសបានធ្លាក់នោះ។ ដោយសារលូកាជាគ្រូពេទ្យ គាត់ដឹងថាបុរសវ័យក្មេងនោះមិនគ្រាន់តែបានរងរបួសឬសន្លប់ប៉ុណ្ណោះទេ។ គាត់បានស្លាប់! ប៉ូលក៏បានចុះទៅខាងក្រោមដែរ។ គាត់បានឱបអឺទីកុស ហើយក្រោយមកគាត់បានធ្វើឲ្យទាំងអស់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើល ដោយនិយាយថា៖ «ព្រលឹង[«ជីវិត»]គាត់នៅក្នុងគាត់ហើយ»។ អព្ភូតហេតុនេះ មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើអស់អ្នកដែលបានឃើញអ្វីដែលបានកើតឡើង។ ការដឹងថាបុរសវ័យក្មេងនោះបានស្លាប់ ហើយក្រោយមកបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ បានធ្វើឲ្យពួកគេ«ធូរស្រាលក្នុងចិត្តជាពន់ពេក»។—សកម្ម. ២០:៧-១២; កំ.ស. w១៧.១២ ទំ. ៥-៦ វ. ១០-១១
ថ្ងៃពុធ ទី១១ ខែកញ្ញា
ចូរមកពិចារណាមើលអស់ទាំងការនៃព្រះយេហូវ៉ា។—ទំនុក. ៤៦:៨
តើមនុស្សបានរកឃើញរបៀបដោះស្រាយបញ្ហារបស់ពិភពលោកនេះឬទេ? មនុស្សមិនបានធ្វើឲ្យលែងមានសង្គ្រាមទេ។ បទឧក្រិដ្ឋផ្សេងៗដូចជា ឧក្រិដ្ឋកម្មតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត អំពើហិង្សាក្នុងក្រុមគ្រួសារ ភេវរកម្ម និងអំពើពុករលួយកំពុងតែកើនឡើង។ ម្យ៉ាងទៀត មនុស្សជាច្រើននាក់នៅតែស្លាប់ដោយសារជំងឺ។ ព័ត៌មានទាំងនេះមិនធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ ស្ថាប័នសេដ្ឋកិច្ចនិងនយោបាយបានត្រូវគ្រប់គ្រងដោយមនុស្សដែលគិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ មនុស្សទាំងនេះមិនអាចធ្វើឲ្យលែងមានសង្គ្រាម ឧក្រិដ្ឋកម្ម ជំងឺ និងភាពក្រីក្របានទេ។ មានតែរាជាណាចក្រព្រះប៉ុណ្ណោះដែលអាចធ្វើដូច្នេះបាន។ សូមគិតអំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ រាជាណាចក្ររបស់លោកនឹងបំបាត់ដើមហេតុទាំងអស់ដែលនាំឲ្យមានសង្គ្រាមដូចជាស្នេហាជាតិ សាសនាមិនពិត អំពើពុករលួយ ការគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន និងសាថាន។ (ទំនុក. ៤៦:៩) រាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងធ្វើឲ្យលែងមានឧក្រិដ្ឋកម្ម។ សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះរាជាណាចក្ររបស់លោកកំពុងបង្រៀនមនុស្សរាប់លាននាក់ឲ្យស្រឡាញ់និងទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។ គ្មានរដ្ឋាភិបាលណាផ្សេងទៀតដែលអាចធ្វើដូច្នេះបានឡើយ។ (អេ. ១១:៩) មិនយូរទៀត ព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើឲ្យលែងមានជំងឺ ហើយលោកនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងអស់មានសុខភាពល្អឥតខ្ចោះ។ (អេ. ៣៥:៥, ៦) លោកនឹងបំបាត់ភាពក្រីក្រ ហើយធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងអស់មានជីវិតសប្បាយនិងមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងលោក។—ទំនុក. ៧២:១២, ១៣ w១៧.១១ ទំ. ២៥-២៦ វ. ១៤-១៦
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១២ ខែកញ្ញា
អ្នកក៏នឹងគ្មានទោសដែរ។—ទក. [ចោ.] ១៩:១០, «ខ.ស.»
មូលហេតុដ៏សំខាន់មួយដែលមានក្រុងពំនាក់គឺសម្រាប់ការពារជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីឲ្យពួកគេ«គ្មានទោស»ឈាមដែលមកពីការសម្លាប់ជនដែលគ្មានទោស។ ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យតម្លៃខ្ពស់ទៅលើជីវិត ហើយលោកស្អប់អំពើឃាតកម្ម។ (សុភ. ៦:១៦, ១៧) ដូច្នេះសូម្បីតែការសម្លាប់គេដោយអចេតនា លោកក៏មិនអាចព្រងើយកន្តើយបានឡើយ ដោយសារលោកជាព្រះដ៏យុត្ដិធម៌និងបរិសុទ្ធ។ ពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកផារិស៊ីមិនមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ពួកគេមិនឲ្យតម្លៃចំពោះជីវិតរបស់អ្នកឯទៀតឡើយ។ លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពួកគេថា៖ «អ្នកបានដកយកកូនសោនៃចំណេះចេញ។ អ្នករាល់គ្នាមិនបានចូល ហើយអ្នកដែលកំពុងចូល អ្នកបានឃាត់មិនឲ្យចូលដែរ!»។ (លូក. ១១:៥២) តើពាក្យនេះរបស់លោកយេស៊ូមានន័យយ៉ាងណា? ពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកផារិស៊ីគួរពន្យល់បណ្ដាំរបស់ព្រះដល់បណ្ដាជន ហើយជួយពួកគេឲ្យទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេព្យាយាមមិនឲ្យបណ្ដាជនកាន់តាមលោកយេស៊ូដែលជា«មេដឹកនាំដែលផ្ដល់ជីវិត»។ (សកម្ម. ៣:១៥) ដោយធ្វើដូច្នេះ ពួកគេនាំឲ្យបណ្ដាជនត្រូវបំផ្លាញ។ ពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកផារិស៊ីមានអំណួតនិងគិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអាយុជីវិតរបស់អ្នកឯទៀតទេ។ ពួកគេពិតជាគ្មានមេត្ដានិងគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ឡើយ! w១៧.១១ ទំ. ១៧-១៨ វ. ៩-១០
ថ្ងៃសុក្រ ទី១៣ ខែកញ្ញា
អ្នកណាដែលខ្មាសគេដោយសារកាន់តាមខ្ញុំ . . . កូនមនុស្សក៏នឹងខ្មាសមិនទទួលស្គាល់អ្នកនោះដែរ។—ម៉ាក. ៨:៣៨
ពេលយើងបានចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរដំបូងជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា យើងប្រហែលជាមិនបានប្រាប់ក្រុមគ្រួសាររបស់យើងទេ។ ប៉ុន្តែ កាលដែលជំនឿរបស់យើងមាំមួនឡើង យើងដឹងថាយើងត្រូវប្រាប់ពួកគេថាយើងចង់បម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ភក្ដីភាពរបស់អ្នកចំពោះព្រះប្រហែលជាបានធ្វើឲ្យអ្នកនិងក្រុមគ្រួសារមានបញ្ហាជាមួយគ្នា។ សូមព្យាយាមយល់អារម្មណ៍របស់ពួកគាត់។ យើងសប្បាយចិត្តណាស់ដែលយើងស្គាល់សេចក្ដីពិតពីគម្ពីរ។ ប៉ុន្តែ សាច់ញាតិរបស់យើងប្រហែលជាគិតថាយើងបានត្រូវគេបោក ឬបានចូលជាសមាជិកសាសនាមួយដ៏ចម្លែក។ ពួកគេប្រហែលជាគិតថាយើងលែងស្រឡាញ់ពួកគេទៀត ដោយសារយើងមិនចូលរួមពិធីបុណ្យផ្សេងៗជាមួយនឹងពួកគេ។ ពួកគេប្រហែលជាថែមទាំងខ្លាចថាក្រោយពីយើងស្លាប់ទៅនឹងមានអ្វីអាក្រក់កើតឡើងចំពោះយើង។ យើងត្រូវព្យាយាមយល់អារម្មណ៍របស់ពួកគេ ហើយស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលពួកគេនិយាយ ដើម្បីដឹងអំពីមូលហេតុដែលពួកគេព្រួយបារម្ភអំពីយើង។ (សុភ. ២០:៥) សាវ័កប៉ូលបានព្យាយាមយល់អំពី«មនុស្សគ្រប់ប្រភេទ» ដើម្បីគាត់អាចបង្រៀនពួកគេអំពីដំណឹងល្អ។ បើយើងព្យាយាមយល់អារម្មណ៍របស់សមាជិកក្រុមគ្រួសារ នេះអាចជួយយើងដឹងអំពីរបៀបបង្រៀនពួកគេអំពីសេចក្ដីពិត។—១កូ. ៩:១៩-២៣ w១៧.១០ ទំ. ១២ វ. ១១-១២
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី១៤ ខែកញ្ញា
[ចូរ]ច្រៀងសរសើរថ្វាយ[ព្រះយេហូវ៉ា]។—ទំនុក. ៣៣:២
ប្រហែលជាយើងមិនសូវហ៊ានច្រៀងដោយសារយើងមិនស្គាល់អំពីរបៀបច្រៀង។ ប៉ុន្តែ មានអ្វីមួយចំនួនដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីឲ្យការច្រៀងរបស់យើងកាន់តែប្រសើរឡើង។ បើអ្នករៀនអំពីរបៀបគ្រប់គ្រងដង្ហើមឲ្យត្រឹមត្រូវ អ្នកអាចច្រៀងឮៗនិងដោយសំឡេងខ្លាំងបាន។ ដូចអំពូលភ្លើងត្រូវការថាមពលអគ្គិសនីដើម្បីភ្លឺ ពេលយើងនិយាយឬច្រៀង យើងត្រូវការកម្លាំងនៃខ្យល់ដង្ហើមដើម្បីបន្លឺសំឡេង។ អ្នកគួរច្រៀងឮៗដូចពេលអ្នកនិយាយ ឬឮជាងនោះ។ តាមពិត គម្ពីរប្រាប់អ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យ«ស្រែកអបអរសាទរ»ពេលច្រៀងសរសើរព្រះ។ (ទំន. [ទំនុក.] ៣៣:១-៣, ខ.ស.) សូមសាកល្បងធ្វើតាមចំណុចដូចតទៅនេះ៖ សូមជ្រើសរើសចម្រៀងណាមួយដែលអ្នកចូលចិត្តពីសៀវភៅចម្រៀងរបស់យើង។ សូមអានពាក្យក្នុងបទចម្រៀងនោះឮៗដោយលះ និងដោយមានទំនុកចិត្ត។ រួចមកដោយប្រើទំហំសំឡេងដដែល សូមអានពាក្យទាំងអស់ក្នុងមួយដង្ហើមនៅក្នុងឃ្លាមួយនោះ។ បន្ទាប់មក សូមច្រៀងឃ្លានោះដោយប្រើទំហំសំឡេងដដែលនោះ។ (អេ. ២៤:១៤) បើអ្នកធ្វើដូច្នេះ សំឡេងរបស់អ្នកនឹងកាន់តែឮខ្លាំងពេលអ្នកច្រៀង។ សូមកុំភ័យខ្លាចឬអៀនខ្មាសឡើយ ព្រោះការមានសំឡេងខ្លាំងគឺជាការល្អ! w១៧.១១ ទំ. ៦ វ. ១១-១៣
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១៥ ខែកញ្ញា
អស់អ្នកដែលព្រះបានបណ្ដាលចិត្ត ឲ្យឡើងទៅស្អាងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា នៅក្រុងយេរូសាឡិមនោះ គេក៏រៀបចំឡើង។—អែស. ១:៥
សូមស្រមៃគិតអំពីការធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយពីបាប៊ីឡូនទៅក្រុងយេរូសាឡិម។ បណ្ដាជនមានពេលច្រើនដើម្បីគិតនិងនិយាយអំពីទីលំនៅថ្មីរបស់ពួកគេ។ មនុស្សវ័យចាស់បានប្រាប់ពួកគេអំពីក្រុងយេរូសាឡិមនិងវិហារដ៏សែនស្អាតដែលធ្លាប់មាននៅទីនោះ។ (អែស. ៣:១២) បើអ្នកបានធ្វើដំណើរជាមួយនឹងពួកគេ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលដែលអ្នកបានឃើញក្រុងយេរូសាឡិមជាលើកដំបូង? តើអ្នកនឹងសោកស្ដាយដោយឃើញអគារបាក់បែកដែលមានស្មៅដុះពីលើ ហើយកំពែងក្រុងបាក់បែកដែលមានប្រហោងធំៗនៅទ្វារក្រុងនិងនៅកន្លែងដែលធ្លាប់មានប៉មឬទេ? អ្នកប្រហែលជាប្រៀបធៀបកំពែងក្រុងបាក់បែកទាំងនោះទៅនឹងកំពែងធំដ៏រឹងមាំរបស់ក្រុងបាប៊ីឡូន។ ប៉ុន្តែជនជាតិយូដាមិនបានធ្លាក់ទឹកចិត្តទេ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះក្នុងអំឡុងពេលធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយរបស់ពួកគេ ព្រះយេហូវ៉ាបានការពារនិងជួយពួកគេ។ ពេលពួកគេទៅដល់ក្រុងយេរូសាឡិម ពួកគេបានសង់ទីបូជាមួយនៅកន្លែងដែលធ្លាប់មានវិហារ ហើយបានចាប់ផ្ដើមជូនគ្រឿងបូជាទៅព្រះយេហូវ៉ាជារៀងរាល់ថ្ងៃ។—អែស. ៣:១, ២ w១៧.១០ ទំ. ២១-២២ វ. ២-៣
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៦ ខែកញ្ញា
កុំឲ្យខ្លាច ឬរសាយចិត្តឡើយ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា . . . ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងឯង។—១រប. ២៨:២០
សាឡូម៉ូនច្បាស់ជាបានរៀនអំពីចិត្តក្លាហានពីដាវីឌដែលជាឪពុករបស់គាត់។ ដាវីឌក៏បានបង្ហាញចិត្តក្លាហាន ពេលគាត់ប្រយុទ្ធជាមួយនឹងកូលីយ៉ាតដែលជាទាហានដ៏ខ្លាំងក្លា គួរឲ្យខ្លាច និងដែលមានមាឌធំសម្បើម។ ដាវីឌបានច្បាំងឈ្នះនឹងកូលីយ៉ាត ដោយមានជំនួយពីព្រះនិងដោយប្រើថ្មរលោងមួយដុំ។ (១សាំ. ១៧:៤៥, ៤៩, ៥០) យើងអាចឃើញថា គឺសមហេតុផលដែលដាវីឌជាអ្នកដែលលើកទឹកចិត្តសាឡូម៉ូនឲ្យមានចិត្តក្លាហាននិងសង់វិហារ។ ស្តេចដាវីឌបានរំលឹកសាឡូម៉ូនថាព្រះយេហូវ៉ានឹងនៅជាមួយនឹងគាត់រហូតដល់គាត់បង្ហើយកិច្ចការសាងសង់វិហារ។ សាឡូម៉ូនច្បាស់ជាបានរំពឹងគិតអំពីពាក្យទាំងនេះ ហើយគាត់មិនបានឲ្យការខ្វះបទពិសោធន៍និងភាពវ័យក្មេងរបស់គាត់រារាំងគាត់ពីការធ្វើកិច្ចការនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានបង្ហាញចិត្តក្លាហាន ហើយដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា គាត់បានបង្ហើយកិច្ចការសាងសង់វិហារដ៏អស្ចារ្យនោះក្នុងរយៈពេល៧ឆ្នាំកន្លះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយសាឡូម៉ូន ហើយលោកក៏អាចជួយយើងឲ្យមានចិត្តក្លាហាន និងជួយយើងឲ្យសម្រេចកិច្ចការរបស់យើងនៅក្នុងក្រុមជំនុំ ព្រមទាំងក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើងដែរ។ (អេ. ៤១:១០, ១៣) បើយើងបង្ហាញចិត្តក្លាហានក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា យើងអាចប្រាកដថាលោកនឹងឲ្យពរដល់យើងនៅឥឡូវនេះនិងនៅពេលអនាគត។ w១៧.០៩ ទំ. ២៧-២៨ វ. ៣-៤; ទំ. ៣២ វ. ២០-២១
ថ្ងៃអង្គារ ទី១៧ ខែកញ្ញា
បណ្ដាំរបស់ព្រះគឺមានជីវិតរស់នៅ ហើយមានឫទ្ធានុភាព។—ហេ. ៤:១២
រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជឿជាក់ថាបណ្ដាំរបស់លោកចំពោះមនុស្សជាតិ «គឺមានជីវិតរស់នៅ ហើយមានឫទ្ធានុភាព»។ យើងបានឃើញឫទ្ធានុភាពពីគម្ពីរក្នុងជីវិតរបស់យើងនិងជីវិតរបស់អ្នកឯទៀត។ មុនអ្នកខ្លះបានទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ពួកគេធ្លាប់ជាចោរ ប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ ឬជាអ្នកញៀនថ្នាំ។ មនុស្សខ្លះទៀតធ្លាប់មានឈ្មោះល្បីឬជាអ្នកមាន ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមានអារម្មណ៍ថាពួកគេខ្វះអ្វីមួយក្នុងជីវិត។ (សាស្ដ. ២:៣-១១) តែយើងសប្បាយចិត្តណាស់ដែលមនុស្សជាច្រើនដែលធ្លាប់អស់សង្ឃឹមនិងគ្មានគោលបំណងក្នុងជីវិត ឥឡូវមានគោលបំណងនិងមានសេចក្ដីសង្ឃឹម។ យើងបានអានបទពិសោធន៍ជាច្រើនអំពីបុគ្គលបែបនេះនៅក្នុងអត្ថបទតភាគនៃទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមដែលមានចំណងជើងថា «គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត»។ ម្យ៉ាងទៀត ក្រោយពីយើងបានក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិក យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវបន្តពង្រឹងចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាដោយមានជំនួយពីគម្ពីរ។ w១៧.០៩ ទំ. ២១ វ. ១
ថ្ងៃពុធ ទី១៨ ខែកញ្ញា
ទេវតា . . . នាំ[គាត់]ចេញទៅលែងឯក្រៅទីក្រុង ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មេត្ដាប្រណីដល់គាត់។—លោ. ១៩:១៦
ដូចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានយល់អំពីស្ថានភាពរបស់ឡុត យើងអាចប្រាកដថាលោកក៏យល់អំពីទុក្ខលំបាកណាក៏ដោយដែលយើងជួបប្រទះដែរ។ (អេ. ៦៣:៧-៩; យ៉ា. ៥:១១; ២ពេ. ២:៩) ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានបង្រៀនរាស្ត្ររបស់លោកឲ្យបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្ដាផងដែរ។ សូមគិតអំពីច្បាប់មួយដែលលោកបានឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ បើបុគ្គលណាម្នាក់បានជំពាក់ប្រាក់គេ ម្ចាស់បំណុលនោះអាចយកសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់បុគ្គលនោះទុកជាការធានាមួយថាគាត់នឹងសងប្រាក់នោះមកវិញ។ (និក្ខ. ២២:២៦, ២៧) ប៉ុន្តែ ម្ចាស់បំណុលត្រូវឲ្យសម្លៀកបំពាក់ក្រៅទៅបុគ្គលនោះវិញមុនថ្ងៃលិច ដើម្បីគាត់អាចកក់ក្ដៅនៅពេលយប់។ បុគ្គលដែលគ្មានចិត្តអាណិតមេត្ដាប្រហែលជាមិនចង់ឲ្យសម្លៀកបំពាក់ក្រៅនោះវិញទេ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាបានបង្រៀនរាស្ត្ររបស់លោកឲ្យបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្ដា។ តើយើងរៀនអ្វីពីគោលការណ៍ដែលមានក្នុងច្បាប់នេះ? យើងមិនត្រូវព្រងើយកន្តើយចំពោះសេចក្ដីត្រូវការរបស់បងប្អូនរួមជំនឿឡើយ។ ពេលយើងអាចជួយបងប្អូនណាម្នាក់ដែលកំពុងរងទុក្ខ យើងចង់ធ្វើដូច្នេះ។—កូឡ. ៣:១២; យ៉ា. ២:១៥, ១៦; ១យ៉ូន. ៣:១៧ w១៧.០៩ ទំ. ១០-១១ វ. ៤-៥
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១៩ ខែកញ្ញា
បិតាអើយ សូមអភ័យទោសឲ្យពួកគេ ព្រោះពួកគេមិនដឹងថាខ្លួនកំពុងធ្វើអ្វីឡើយ។—លូក. ២៣:៣៤
លោកយេស៊ូបានអធិដ្ឋានសុំបិតារបស់លោកឲ្យអភ័យទោសឲ្យមនុស្សដែលនឹងសម្លាប់លោក។ សូម្បីតែនៅពេលដែលលោកយេស៊ូតានតឹងចិត្តឬឈឺចាប់ក្ដី លោកបានរក្សាចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តអត់ធ្មត់។ (១ពេ. ២:២១-២៣) ប៉ូលបានរៀបរាប់អំពីរបៀបមួយដែលយើងអាចបង្ហាញចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តអត់ធ្មត់ ពេលដែលគាត់បានសរសេរថា៖ «ចូរទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយអភ័យទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ បើអ្នកណាមានហេតុត្អូញត្អែរអំពីអ្នកណាម្នាក់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ ម្ល៉ោះហើយ ចូរអ្នករាល់គ្នាធ្វើដូច្នោះដែរ»។ (កូឡ. ៣:១៣) ដើម្បីអភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀត យើងត្រូវមានចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តអត់ធ្មត់។ នេះនឹងនាំឲ្យមានសាមគ្គីភាពក្នុងក្រុមជំនុំ។ ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងមានចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តអត់ធ្មត់ចំពោះអ្នកឯទៀត។ គុណសម្បត្ដិទាំងនេះគឺសំខាន់ចាំបាច់បើយើងចង់រស់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់លោក។ (ម៉ាថ. ៥:៥; យ៉ា. ១:២១) ពេលយើងមានចិត្តស្លូតបូតនិងចិត្តអត់ធ្មត់ យើងលើកកិត្ដិយសព្រះយេហូវ៉ា ហើយជួយអ្នកឯទៀតឲ្យធ្វើដូច្នេះដែរ។—កាឡ. ៦:១; ២ធី. ២:២៤, ២៥ w១៧.០៨ ទំ. ២៥-២៦ វ. ១៥-១៧
ថ្ងៃសុក្រ ទី២០ ខែកញ្ញា
ព្រះយេហូវ៉ាចេះសង្គ្រោះមនុស្សដែលមានភក្ដីភាពចំពោះលោកឲ្យរួចពីទុក្ខលំបាក។—២ពេ. ២:៩
នៅក្នុងគម្ពីរមានកំណត់ហេតុជាច្រើនអំពីពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអ្វីដែលមនុស្សមិនបានរំពឹងទុក។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលហេសេគាគ្រប់គ្រងជាស្តេចនៃស្រុកយូដា សានហេរីបដែលជាស្តេចស្រុកអាសស៊ើរបានវាយលុកចូលស្រុកយូដា ហើយបានដណ្ដើមយកក្រុងទាំងអស់ក្នុងស្រុកនោះលើកលែងតែក្រុងយេរូសាឡិម។ (២ព. ១៨:១-៣, ១៣) ក្រោយមក ស្តេចសានហេរីបបានមកវាយប្រហារក្រុងយេរូសាឡិម។ តើហេសេគាបានធ្វើអ្វី? ដំបូង គាត់បានអធិដ្ឋានសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានសុំយោបល់ពីអេសាយដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (២ព. ១៩:៥, ១៥-២០) បន្ទាប់មក ហេសេគាបានបង្ហាញថាគាត់ជាមនុស្សសមហេតុផលដោយបង់ប្រាក់ដែលស្តេចសានហេរីបតម្រូវពីគាត់។ (២ព. ១៨:១៤, ១៥) ចុងក្រោយ ហេសេគាបានធ្វើអ្វីដែលគាត់អាចធ្វើបានដោយរៀបចំក្រុងសម្រាប់ការឡោមព័ទ្ធរយៈពេលយូរ។ (២រប. ៣២:២-៤) តើបញ្ហានោះបានត្រូវដោះស្រាយយ៉ាងដូចម្ដេច? ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទេវតាមួយរូបឲ្យបំផ្លាញទាហានរបស់ស្តេចសានហេរីបអស់១៨៥.០០០នាក់ក្នុងពេលមួយយប់។ សូម្បីតែហេសេគាក៏មិនបាននឹកស្មានថានោះនឹងកើតឡើងទេ!—២ព. ១៩:៣៥ w១៧.០៨ ទំ. ១១ វ. ៧; ទំ. ១២ វ. ១២
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២១ ខែកញ្ញា
ចូរទៅបង្រៀនមនុស្ស . . . ឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ . . . ហើយបង្រៀនពួកគេឲ្យកាន់តាមអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់អ្នករាល់គ្នា។—ម៉ាថ. ២៨:១៩, ២០
តើអ្នកអាចត្រៀមខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេចសម្រាប់កិច្ចបម្រើពេញពេល? ដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានល្អបំផុត អ្នកត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានគុណសម្បត្ដិជាគ្រិស្តសាសនិក។ ចូរសិក្សាបណ្ដាំរបស់ព្រះជាទៀងទាត់ រំពឹងគិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីបណ្ដាំរបស់លោក ហើយព្យាយាមបង្ហាញជំនឿរបស់អ្នកនៅកិច្ចប្រជុំក្នុងក្រុមជំនុំ។ ពេលដែលអ្នកនៅរៀន អ្នកអាចបង្កើនសមត្ថភាពរបស់អ្នកក្នុងការនិយាយជាមួយនឹងអ្នកឯទៀតអំពីដំណឹងល្អ។ សូមរៀនឲ្យចេះបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សដោយសួរអំពីទស្សនៈរបស់ពួកគេតាមរបៀបដែលមិនធ្វើឲ្យពួកគេទើសចិត្ត ហើយដោយស្ដាប់ចម្លើយរបស់ពួកគេ។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកក៏អាចជួយធ្វើអ្វីផ្សេងៗក្នុងក្រុមជំនុំដូចជាសម្អាតនិងជួសជុលសាលប្រជុំ។ ព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្តប្រើអ្នកដែលមានចិត្តរាបទាបនិងដែលធ្វើកិច្ចការដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត។ (ទំនុក. ១១០:៣; សកម្ម. ៦:១-៣) សាវ័កប៉ូលបានអញ្ជើញធីម៉ូថេឲ្យធ្វើជាសាសនទូតដោយសារ‹បងប្អូនតែងនិយាយល្អអំពីធីម៉ូថេ›។—សកម្ម. ១៦:១-៥ w១៧.០៧ ទំ. ២៣ វ. ៧; ទំ. ២៥-២៦ វ. ១៤
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២២ ខែកញ្ញា
គ្រប់ទាំងជង្គង់នឹងលុតចុះនៅមុខអញ ហើយគ្រប់ទាំងអណ្ដាតនឹងស្បថពីដំណើរអញ។—អេ. ៤៥:២៣
ដរាបណាដែលមនុស្សឬទេវតានៅតែមានការសង្ស័យចំពោះសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដរាបនោះមិនអាចមានសន្ដិភាពនិងសាមគ្គីភាពពិតបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីព្រះយេហូវ៉ាបង្ហាញថាលោកមានសិទ្ធិត្រឹមត្រូវដើម្បីគ្រប់គ្រង បុគ្គលគ្រប់រូបនឹងរស់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងដ៏អស្ចារ្យរបស់លោកជារៀងរហូត។ នៅពេលនោះ នឹងមានសន្ដិភាពទូទាំងសកលលោក។ (អេភ. ១:៩, ១០) បុគ្គលគ្រប់រូបនឹងដឹងថាព្រះមានសិទ្ធិត្រឹមត្រូវដើម្បីគ្រប់គ្រង។ ការគ្រប់គ្រងរបស់សាថាននិងរបស់មនុស្សជាតិនឹងបរាជ័យទាំងស្រុង ហើយនឹងលែងមានទៀត។ ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះតាមរយៈរាជាណាចក្រមេស្ស៊ីនឹងទទួលជោគជ័យ។ នៅពេលនោះ មនុស្សស្មោះត្រង់បានបង្ហាញរួចហើយថាមនុស្សជាតិអាចរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈចំពោះការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ ហើយអាចគាំទ្រការគ្រប់គ្រងនោះយ៉ាងស្មោះ។ (អេ. ៤៥:២៤) តើយើងចង់នៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកស្មោះត្រង់ទាំងនោះឬទេ? យើងពិតជាចង់នៅក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះមែន! ដូច្នេះ យើងត្រូវយល់ថារឿងនេះគឺសំខាន់យ៉ាងណា។ w១៧.០៦ ទំ. ១៦ វ. ៤-៥
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី២៣ ខែកញ្ញា
មិត្រសំឡាញ់រមែងស្រឡាញ់គ្នានៅគ្រប់វេលា ឯបងប្អូនក៏កើតមកសំរាប់គ្រាលំបាកដែរ។—សុភ. ១៧:១៧
យើងមិនអាចដឹងច្បាស់ថាមនុស្សម្នាក់ៗនឹងកើតទុក្ខរយៈពេលយូរប៉ុណ្ណានោះទេ។ នៅដើមដំបូងពេលដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់ សាច់ញាតិនិងមិត្តភក្ដិជាច្រើនមកដើម្បីផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខ។ ប៉ុន្តែនៅពេលក្រោយមក កាលដែលសាច់ញាតិនិងមិត្តភក្ដិទាំងនោះបានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេវិញ ពួកអ្នកដែលកំពុងកើតទុក្ខនឹងនៅតែត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ។ ដូច្នេះ សូមប្រុងប្រៀបដើម្បីជួយពួកគេ។ យើងត្រូវសម្រាលទុក្ខអ្នកដែលកំពុងកើតទុក្ខដរាបណាដែលពួកគេត្រូវការការសម្រាលទុក្ខពីយើង។ (១ថែ. ៣:៧) សូមចាំថាបុគ្គលម្នាក់អាចកើតទុក្ខភ្លាមនៅពេលណាមួយ ដោយសារថ្ងៃគម្រប់ខួបណាមួយ ឬដោយសារគាត់បានមើលរូបថត ស្ដាប់បទចម្រៀង ធ្វើសកម្មភាពណាមួយ ឬថែមទាំងដោយសារក្លិន សំឡេង ឬក៏រដូវណាមួយ។ ពេលពោះម៉ាយឬស្ត្រីមេម៉ាយដែលកំពុងកើតទុក្ខធ្វើអ្វីមួយម្នាក់ឯងជាលើកដំបូង ដូចជាចូលរួមសន្និបាតឬពិធីរំលឹកម្នាក់ឯង នេះអាចនាំឲ្យគាត់ឈឺចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ សូមចាំថាអ្នកដែលកំពុងកើតទុក្ខត្រូវការការលើកទឹកចិត្តមិនគ្រាន់តែនៅថ្ងៃពិសេសៗប៉ុណ្ណោះទេ។ w១៧.០៧ ទំ. ១៤ វ. ១៧-១៩
ថ្ងៃអង្គារ ទី២៤ ខែកញ្ញា
បន្តយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកឯទៀត មិនត្រូវគិតអំពីរឿងផ្ទាល់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះទេ។—ភី. ២:៤
ពេលយើងជាប់រវល់ក្នុងការធ្វើល្អដល់អ្នកឯទៀត យើងច្រើនតែភ្លេចអំពីបញ្ហារបស់ខ្លួន។ ជាឧទាហរណ៍ បងស្រីជាច្រើននាក់ទាំងអ្នកដែលនៅលីវទាំងអ្នកដែលបានរៀបការហើយ ដឹងថាពេលដែលពួកគេផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះ ពួកគេកំពុងរួមការងារជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយកំពុងធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។ នេះធ្វើឲ្យពួកគេសប្បាយរីករាយ។ តាមពិត យើងទាំងអស់គ្នាអាចបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកឯទៀតដោយផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។ ម្យ៉ាងទៀត ពេលដែលយើងធ្វើល្អដល់បងប្អូនរបស់យើង យើងកាន់តែមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងពួកគេ។ នេះជាអ្វីដែលសាវ័កប៉ូលបានធ្វើ។ គាត់បានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកឯទៀតដូច«ម្ដាយដែលបំបៅកូន ស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមកូន»។ ប៉ូលក៏បានសម្រាលទុក្ខនិងលើកទឹកចិត្តបងប្អូនរបស់គាត់«ដូចឪពុកប្រព្រឹត្តចំពោះកូន»ដែរ។ (១ថែ. ២:៧, ១១, ១២) ប្អូនៗវ័យក្មេងដែលបានរៀនឲ្យចេះស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា អាចសម្រាលទុក្ខនិងលើកទឹកចិត្តសមាជិកក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន។ តើពួកគេអាចធ្វើដូច្នេះតាមរបៀបណា? គឺដោយគោរពឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួននិងខំប្រឹងជួយពួកគាត់តាមរបៀបផ្សេងៗ។ ម្យ៉ាងទៀត ពេលដែលកូនៗរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា នេះលើកទឹកចិត្តក្រុមគ្រួសារទាំងមូល។ w១៧.០៦ ទំ. ៦ វ. ១៣; ទំ. ៧-៨ វ. ១៤, ១៧
ថ្ងៃពុធ ទី២៥ ខែកញ្ញា
ចូរប្រើទ្រព្យនៃពិភពលោកទុច្ចរិតនេះ ប្រយោជន៍ឲ្យបានមិត្តភក្ដិ។—លូក. ១៦:៩
ច្បាស់ណាស់ មនុស្សខ្លះមានលុយច្រើនលើសលប់រហូតដល់ពួកគេអាចចិញ្ចឹមជីវិតអស់ជាច្រើនតំណ រីឯមនុស្សរាប់ពាន់លាននាក់ទៀតគឺក្រយ៉ាងខ្លាំង។ លោកយេស៊ូបានដឹងថាមានតែរាជាណាចក្ររបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចផ្លាស់ប្ដូរប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មរបស់ពិភពលោកនេះបាន។ គម្ពីរបង្ហាញថា«ពួកអ្នកធ្វើដំណើរជួញដូរ»ឬប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្ម ព្រមទាំងនយោបាយនិងសាសនា ជាផ្នែកនៃពិភពលោករបស់សាថាន។ (បប. ១៨:៣) រាស្ត្ររបស់ព្រះអាចញែកខ្លួនចេញទាំងស្រុងពីសាសនាមិនពិតនិងនយោបាយ។ ប៉ុន្តែ រាស្ត្ររបស់ព្រះភាគច្រើន មិនអាចញែកខ្លួនចេញទាំងស្រុងពីប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មដែលជាផ្នែកនៃពិភពលោករបស់សាថានបានឡើយ។ ក្នុងនាមជាគ្រិស្តសាសនិក យើងត្រូវពិនិត្យពិចារណាអំពីចិត្តគំនិតរបស់យើងចំពោះប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មរបស់ពិភពលោកនេះ។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះ យើងអាចសួរខ្លួនយើងថា ‹តើខ្ញុំអាចប្រើវត្ថុទ្រព្យរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចដើម្បីបង្ហាញថាខ្ញុំស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ? តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីដើម្បីមិនសូវរួមចំណែកក្នុងប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្ម? តើមានបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះដែលបង្ហាញថារាស្ត្ររបស់ព្រះសព្វថ្ងៃនេះទុកចិត្តទាំងស្រុងលើលោក?›។ w១៧.០៧ ទំ. ៣-៤ វ. ១-៣
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២៦ ខែកញ្ញា
កុំភ្លេចខ្លួនឲ្យសោះ ក្រែងការផឹកនិងការបរិភោគហួសប្រមាណ និងកង្វល់អំពីជីវិតពង្វក់ចិត្តអ្នករាល់គ្នា។—លូក. ២១:៣៤
លោកយេស៊ូបានដឹងថាជីវិតក្នុងរបៀបរបបពិភពលោកនេះនឹងមានការតានតឹងចិត្ត ហើយថាយើងនឹងប្រឈមមុខនឹងការពិបាកនិងកង្វល់ផ្សេងៗ។ នៅក្នុងឧទាហរណ៍របស់លោកយេស៊ូអំពីអ្នកសាបព្រោះ លោកបានមានប្រសាសន៍ថាមនុស្សខ្លះនឹងទទួលយក«បណ្ដាំស្តីអំពីរាជាណាចក្រ» ហើយមានចិត្តខ្នះខ្នែងនៅដើមដំបូង។ ប៉ុន្តែក្រោយមក «ការខ្វល់ខ្វាយអំពីជីវភាពនៅសម័យនេះ និងការល្បួងនៃទ្រព្យសម្បត្ដិ»នឹង«គ្របបាំងបណ្ដាំនោះជិត» ហើយមនុស្សទាំងនោះនឹងបាត់បង់ចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់ពួកគេ។ (ម៉ាថ. ១៣:១៩-២២; ម៉ាក. ៤:១៩) បើយើងមិនប្រុងប្រយ័ត្នទេ កង្វល់អំពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃអាចរារាំងកិច្ចបម្រើរបស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ យើងអាចបង្ហាញថាយើងស្រឡាញ់គ្រិស្តដោយចាត់ទុកកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។ តើតាមរបៀបណាយើងអាចធ្វើឲ្យប្រាកដថាយើងបន្តធ្វើដូច្នេះ? យើងអាចសួរខ្លួនថា ‹តើខ្ញុំចូលចិត្តអ្វីជាងគេបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ? តើអំណររបស់ខ្ញុំមកពីសកម្មភាពដែលទាក់ទងនឹងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឬមកពីសកម្មភាពផ្សេងទៀត?›។ w១៧.០៥ ទំ. ២២ វ. ៣-៤
ថ្ងៃសុក្រ ទី២៧ ខែកញ្ញា
និយាយសម្ដីដែលគេស្រួលយល់។—១កូ. ១៤:៩
ពេល«ពួកអ្នកប្រទេសដទៃ»រស់នៅឆ្ងាយពីសាក្សីឯទៀតដែលនិយាយភាសារបស់ពួកគេ ពួកគេត្រូវទៅក្រុមជំនុំដែលនិយាយភាសារបស់ប្រទេសដែលពួកគេរស់នៅ។ (ទំនុក. ១៤៦:៩) ប៉ុន្តែ បើពួកគេរស់នៅជិតក្រុមជំនុំមួយដែលនិយាយភាសាកំណើតរបស់ពួកគេ ប្រមុខគ្រួសារត្រូវសម្រេចចិត្តថាក្រុមជំនុំមួយណាគឺល្អប្រសើរចំពោះក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។ មុនគាត់ធ្វើការសម្រេចចិត្តនោះ គាត់នឹងអធិដ្ឋាននិងគិតពិចារណាយ៉ាងដិតដល់អំពីរឿងនោះ។ គាត់ក៏នឹងនិយាយជាមួយនឹងប្រពន្ធនិងកូនៗរបស់គាត់ដែរ។ (១កូ. ១១:៣) ឪពុកម្ដាយត្រូវពិចារណាអំពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់កូន។ ដើម្បីយល់សេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរឲ្យបានច្បាស់ កូនៗមិនគ្រាន់តែរៀនគម្ពីរនៅកិច្ចប្រជុំតែប៉ុន្មានម៉ោងរាល់សប្ដាហ៍ប៉ុណ្ណោះទេ។ ប៉ុន្តែ សូមគិតអំពីចំណុចនេះ បើកូនៗទៅកិច្ចប្រជុំជាភាសាដែលពួកគេយល់ច្បាស់ ពួកគេនឹងទទួលប្រយោជន៍ពីការចូលរួមកិច្ចប្រជុំនោះ ហើយប្រហែលជាប្រយោជន៍នោះគឺច្រើនជាងឪពុកម្ដាយនឹកស្មានទៅទៀត។ នេះប្រហែលជានឹងមិនកើតឡើងទេ បើកូនៗមិនសូវចេះភាសានោះ។—១កូ. ១៤:១១ w១៧.០៥ ទំ. ១១-១២ វ. ១០-១១
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២៨ ខែកញ្ញា
ចូរក្រាបថ្វាយបង្គំដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិត . . . បណ្ដាជនបានប្រគល់ខ្លួនដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត!—ចៅ. ៥:២
យើងត្រូវពិនិត្យពិចារណាអំពីចិត្តគំនិតរបស់យើងចំពោះកិច្ចបម្រើស្ម័គ្រចិត្ត។ យើងអាចសួរខ្លួនថា ‹តើខ្ញុំមានជំនឿនិងចិត្តក្លាហានដោយប្រើធនធានណាក៏ដោយដែលខ្ញុំមានដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឬទេ? តើខ្ញុំកំពុងគិតអំពីការរើទៅនៅក្រុងឬប្រទេសផ្សេងដើម្បីរកលុយថែមទៀតនិងមានជីវិតល្អជាងឬទេ? បើដូច្នេះ តើខ្ញុំអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាអំពីរបៀបដែលការរើទីលំនៅនេះនឹងប៉ះពាល់ដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនិងក្រុមជំនុំឬទេ?›។ ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យដល់យើងដោយឲ្យយើងគាំទ្រការគ្រប់គ្រងរបស់លោក។ តាំងពីសម័យរបស់អាដាមនិងអេវ៉ា មេកំណាចចង់ឲ្យមនុស្សគាំទ្រខាងវាក្នុងការប្រឆាំងនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងគាំទ្រការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា យើងបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ដល់សាថានថាយើងនៅខាងណា។ ជំនឿនិងភក្ដីភាពរបស់យើងជំរុញចិត្តយើងឲ្យចូលរួមក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដោយស្ម័គ្រចិត្ត ហើយនេះធ្វើឲ្យលោកពេញចិត្ត។ (សុភ. ២៣:១៥, ១៦) ព្រះរបស់យើងអាចតបឆ្លើយចំពោះការតិះដៀលរបស់សាថាន ដោយផ្អែកទៅលើការគាំទ្រយ៉ាងស្មោះភក្ដីនិងការស្ដាប់បង្គាប់របស់យើង។ (សុភ. ២៧:១១) ដោយស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា យើងជូនលោកនូវអ្វីមួយដែលមានតម្លៃចំពោះលោកនិងដែលធ្វើឲ្យលោករីករាយយ៉ាងខ្លាំង។ w១៧.០៤ ទំ. ៣២ វ. ១៥-១៦
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២៩ ខែកញ្ញា
កាលណាឯងបន់[សម្បថ]ព្រះ នោះកុំឲ្យបង្អង់នឹងលាបំណន់នោះឡើយ ពីព្រោះទ្រង់មិនសព្វព្រះហឫទ័យនឹងមនុស្សល្ងីល្ងើទេ។ ចូរសងតាមដែលឯងបានបន់[សម្បថ]ចុះ។—សាស្ដ. ៥:៤; «ព.ថ.»
ច្បាប់ម៉ូសេចែងថាបើបុរសណាបានស្បថនឹងព្រះយេហូវ៉ា«អ្នកនោះមិនត្រូវក្បត់ពាក្យខ្លួនឡើយ គឺត្រូវតែធ្វើតាមសំដីរបស់ខ្លួនគ្រប់ចំពូក»។ (ជន. ៣០:២) សាឡូម៉ូនបានសរសេរពាក្យដែលមានក្នុងបទគម្ពីរថ្ងៃនេះ។ លោកយេស៊ូបានបង្រៀនថាការស្បថនឹងព្រះគឺជារឿងដ៏សំខាន់ ពេលដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «គេប្រាប់ដល់មនុស្សនៅសម័យបុរាណថា៖ ‹អ្នកមិនត្រូវស្បថបំពានឡើយ តែអ្នកត្រូវធ្វើតាមពាក្យសម្បថចំពោះព្រះយេហូវ៉ាកុំខាន›»។ (ម៉ាថ. ៥:៣៣) យើងឃើញច្បាស់ថា យើងត្រូវតែធ្វើតាមសេចក្ដីសន្យាណាក៏ដោយដែលយើងបានសន្យាចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ របៀបដែលយើងធ្វើតាមពាក្យសម្បថរបស់យើងមានឥទ្ធិពលលើចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងលោក។ ដាវីឌបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់អំពីរឿងនេះពេលគាត់បានសួរថា៖ «តើអ្នកណានឹងឡើងទៅឯភ្នំនៃព្រះយេហូវ៉ា? តើអ្នកណានឹងឈរនៅក្នុងទីបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់បាន?»។ ក្រោយមក គាត់បានឆ្លើយថាព្រះយេហូវ៉ានឹងទទួលអ្នកណា«ដែលមិនបណ្ដោយ . . . ទៅតាមសេចក្ដីភូតភរ» ឬលោកនឹងទទួលអ្នកដែលធ្វើតាមពាក្យស្បថរបស់ខ្លួន។—ទំនុក. ២៤:៣, ៤ w១៧.០៤ ទំ. ៤ វ. ៣-៤
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី៣០ ខែកញ្ញា
[គាត់]មិនពោលបង្កាច់ដោយអណ្ដាត។—ទំនុក. ១៥:៣
បើយើងគិតថាយើងបានរងអំពើអយុត្ដិធម៌ក្នុងក្រុមជំនុំ យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នមិនប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីរឿងនោះ។ ចុះបើបងប្អូនណាម្នាក់បានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ? យើងច្បាស់ជាគួរប្រាប់ពួកអ្នកចាស់ទុំ ហើយសុំជំនួយពីពួកគាត់។ (លេវី. ៥:១) ប៉ុន្តែ ក្នុងករណីជាច្រើនដែលមិនទាក់ទងនឹងអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ យើងប្រហែលជាអាចទៅរកជានឹងបងប្អូនណាម្នាក់ដោយមិនប្រាប់អ្នកឯទៀត សូម្បីតែអ្នកចាស់ទុំក្ដី។ (ម៉ាថ. ៥:២៣, ២៤; ១៨:១៥) ក្នុងស្ថានភាពបែបនោះ សូមឲ្យយើងបង្ហាញភក្ដីភាព ហើយធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរ។ ជួនកាល យើងប្រហែលជានឹងឃើញថាយើងបានយល់ច្រឡំអំពីស្ថានភាពណាមួយ ហើយឃើញថាយើងមិនបានរងអំពើអយុត្ដិធម៌ណាមួយទេ។ ពេលនោះយើងនឹងសប្បាយចិត្តដែលយើងមិនបានធ្វើឲ្យស្ថានភាពនោះពិបាកជាងដោយនិយាយដើមបងប្អូនណាម្នាក់របស់យើង! សូមចាំថា ទោះជាយើងបានយល់ខុសឬបានយល់ត្រូវក្ដី ការនិយាយអ្វីដែលអាចនាំឲ្យអ្នកឯទៀតឈឺចិត្តនឹងមិនធ្វើឲ្យស្ថានភាពនោះប្រសើរឡើងទេ។ ភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងចំពោះបងប្អូនរបស់យើង នឹងជួយការពារយើងពីការធ្វើខុសបែបនោះ។ w១៧.០៤ ទំ. ១៩ វ. ១៤