ខែវិច្ឆិកា
ថ្ងៃសុក្រ ទី១ ខែវិច្ឆិកា
[ចូរ]បដិសេធចំពោះអ្វីៗទាំងអស់ដែលខុសពីបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ ហើយ . . . បដិសេធសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ពិភពលោកនេះ រួចរស់នៅដោយដឹងខុសត្រូវ ដោយមានសេចក្ដីសុចរិត និងដោយមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះ។—ទីត. ២:១២
បើយើងអប់រំខ្លួនឬបង្ហាត់បង្រៀនប្រៀនប្រដៅដល់ខ្លួន យើងគ្រប់គ្រងទៅលើការប្រព្រឹត្តនិងរបៀបគិតគូររបស់យើង។ យើងមិនចេះអប់រំខ្លួនពីកំណើតទេ តែនេះជាអ្វីដែលយើងត្រូវរៀន។ ពេលឪពុកម្ដាយបង្ហាត់បង្រៀនកូនដោយអត់ធ្មត់ «ទៅតាមការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបណ្ដុះឲ្យកូនមានគំនិតដូចលោក» ពួកគេកំពុងជួយកូនរៀនឲ្យចេះអប់រំខ្លួននិងមានប្រាជ្ញា។ (អេភ. ៦:៤) មនុស្សដែលចាប់ផ្ដើមស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាពេលដែលពួកគេពេញវ័យក៏ដូចជាក្មេងដែលរៀនឲ្យចេះជិះកង់ដែរ។ ទោះជាពួកគេប្រហែលជាចេះអប់រំខ្លួនមួយកម្រិតហើយក្ដី ពួកគេមិនទាន់បានទៅជាគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំនៅឡើយទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមបំពាក់ខ្លួនដោយ«បុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មី» ហើយព្យាយាមយកតម្រាប់គ្រិស្ត នោះពួកគេនឹងមានភាពចាស់ទុំច្រើនជាង។ (អេភ. ៤:២៣, ២៤) ការអប់រំខ្លួនជួយយើងឲ្យធ្វើដូច្នេះ។ w១៨.០៣ ទំ. ២៨ វ. ៣-៤
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២ ខែវិច្ឆិកា
ចូរមានទម្លាប់ទទួលអ្នកឯទៀតដោយរាក់ទាក់។—រ៉ូម ១២:១៣
ព្រះយេហូវ៉ានិងអង្គការរបស់លោក អញ្ជើញយើងឲ្យទៅកិច្ចប្រជុំ។ យើងចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់ដែលចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់យើងមានអារម្មណ៍ថាពួកគេបានត្រូវទទួលស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្ដៅ ជាពិសេសអ្នកថ្មី។ (រ៉ូម ១៥:៧) ពួកគេក៏ជាភ្ញៀវរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ ដូច្នេះយើងត្រូវធ្វើឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅ ទោះជាសំបកក្រៅរបស់ពួកគេគឺយ៉ាងណា ឬពួកគេស្លៀកពាក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ (យ៉ា. ២:១-៤) បើអ្នកឃើញបុគ្គលណាម្នាក់មកម្នាក់ឯង តើអ្នកអាចអញ្ជើញគាត់ឲ្យអង្គុយជាមួយនឹងអ្នកឬទេ? គាត់ប្រហែលជាសប្បាយចិត្តបើអ្នកជួយគាត់ឲ្យយល់អំពីអ្វីដែលនឹងត្រូវធ្វើឡើងក្នុងកម្មវិធីកិច្ចប្រជុំ ឬជួយគាត់ឲ្យស្វែងរកបទគម្ពីរដែលត្រូវអាន។ នេះជារបៀបដ៏ល្អប្រសើរមួយដើម្បី«មានទម្លាប់ទទួលអ្នកឯទៀតដោយរាក់ទាក់»។ ជួនកាលបងប្អូនប្រុសដែលមកពីក្រុមជំនុំផ្សេង អ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌល ឬតំណាងបេតអែលថ្លែងសុន្ទរកថានៅក្រុមជំនុំយើង។ តើយើងអាចប្រើឱកាសទាំងនេះដើម្បីទទួលបងប្អូនទាំងនោះដោយរាក់ទាក់ឬទេ? (៣យ៉ូន. ៥-៨) របៀបមួយដែលយើងអាចធ្វើដូច្នេះ គឺដោយអញ្ជើញពួកគេឲ្យមកផ្ទះរបស់យើងដើម្បីបរិភោគអាហារឬអាហារសម្រន់ជាមួយគ្នា។ w១៨.០៣ ទំ. ១៦ វ. ៥, ៧
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី៣ ខែវិច្ឆិកា
តើមានអ្វីធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចទទួលការជ្រមុជទឹកឬទេ?—សកម្ម. ៨:៣៦
សូមពិចារណាអំពីគំរូរបស់បុរសជនជាតិយូដាម្នាក់ឈ្មោះសុល។ ប្រជាជាតិយូដាជាប្រជាជាតិមួយដែលបានប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះ ប៉ុន្តែព្រះយេហូវ៉ាលែងទទួលស្គាល់ជនជាតិយូដាជារាស្ត្ររបស់លោក ដោយសារពួកគេមិនបានស្ដាប់បង្គាប់លោក។ សុលបានជឿថាជនជាតិយូដានៅតែបម្រើព្រះតាមរបៀបត្រឹមត្រូវ ដូច្នេះគាត់បានបៀតបៀនគ្រិស្តសាសនិក។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃមួយ លោកយេស៊ូដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយដែលសុលគិតថានៅតែស្លាប់នៅឡើយ បានមានប្រសាសន៍ពីស្ថានសួគ៌ទៅកាន់សុល។ តើសុលមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា? គាត់សប្បាយចិត្តទទួលយកជំនួយពីអាណានាសដែលជាអ្នកកាន់តាមគ្រិស្ត។ គម្ពីរចែងថា៖ «[សុល]បានក្រោកឡើងហើយទទួលការជ្រមុជទឹក»។ (សកម្ម. ៩:១៧, ១៨; កាឡ. ១:១៤) ក្រោយមក គាត់បានត្រូវគេស្គាល់ថាជាសាវ័កប៉ូល។ សូមកត់សម្គាល់ថា ពេលគាត់បានយល់ថាព្រះកំពុងប្រើលោកយេស៊ូដើម្បីធ្វើឲ្យគោលបំណងរបស់លោកបានសម្រេច សុលបានទទួលការជ្រមុជទឹកដោយមិនបង្អែបង្អង់។ (សកម្ម. ២២:១២-១៦) នេះគឺស្រដៀងគ្នាដែរចំពោះសិស្សគម្ពីរទាំងចាស់ទាំងក្មេងជាច្រើននាក់នៅសព្វថ្ងៃនេះ។ w១៨.០៣ ទំ. ៦ វ. ៩-១១
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី៤ ខែវិច្ឆិកា
ខ្ញុំមិនអាចនិយាយទៅកាន់បងប្អូនដូចនិយាយទៅកាន់មនុស្សដែលឲ្យសកម្មពលរបស់ព្រះដឹកនាំគំនិតទេ តែខ្ញុំត្រូវនិយាយទៅកាន់បងប្អូនដូចនិយាយទៅកាន់មនុស្សដែលមានគំនិតដូចពិភពលោកនេះ។—១កូ. ៣:១
ជីវិតរបស់យ៉ាកុបមិនសូវស្រួលទេ។ អេសាវដែលជាបងប្រុសរបស់គាត់ ចង់សម្លាប់គាត់។ ឪពុកក្មេករបស់យ៉ាកុបព្យាយាមកេងប្រវ័ញ្ចគាត់ជាច្រើនដង។ ប៉ុន្តែយ៉ាកុបនៅតែមានជំនឿរឹងមាំទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអាប្រាហាំ។ (១កូ. ២:១៤-១៦) យ៉ាកុបដឹងថាក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់នឹងរួមចំណែកក្នុងការធ្វើឲ្យសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យនេះបានសម្រេច ហេតុនេះគាត់បានថែរក្សាពួកគេយ៉ាងល្អ។ (លោ. ២៨:១០-១៥) យ៉ាកុបមិនឲ្យចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សនៅជុំវិញគាត់ ធ្វើឲ្យគាត់ភ្លេចសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ ជាឧទាហរណ៍ យ៉ាកុបបានអង្វរព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសង្គ្រោះគាត់ពេលដែលគាត់គិតថាបងប្រុសគាត់នឹងវាយប្រហារគាត់។ គាត់បានអធិដ្ឋានថា៖ «ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ ‹អញនឹងប្រោសសេចក្ដីល្អដល់ឯងជាពិតប្រាកដ ហើយនឹងធ្វើឲ្យពូជឯងបានគ្នាច្រើនដូចជាខ្សាច់នៅសមុទ្រ›»។ (លោ. ៣២:៦-១២) យ៉ាកុបមានជំនឿរឹងមាំទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានបង្ហាញជំនឿនេះតាមរយៈរបៀបរស់នៅរបស់គាត់។ w១៨.០២ ទំ. ១៨-១៩ វ. ៩-១០
ថ្ងៃអង្គារ ទី៥ ខែវិច្ឆិកា
[គាត់]ជាអ្នកដែលគ្រប់លក្ខណ៍ហើយទៀងត្រង់ ក៏កោតខ្លាចដល់ព្រះហើយចៀសចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង។—យ៉ូប ១:៨
យ៉ូបបានជួបការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ នៅដំបូង យ៉ូប«ជាលោកធំជាងអស់ទាំងមនុស្សនៅប្រទេសខាងកើត»។ (យ៉ូប ១:៣) គាត់ជាអ្នកមានស្តុកស្តម្ភ ហើយមនុស្សជាច្រើនស្គាល់គាត់និងគោរពគាត់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ។ (យ៉ូប ២៩:៧-១៦) ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ យ៉ូបមិនបានគិតថាគាត់ប្រសើរជាងអ្នកឯទៀត ឬមិនបានគិតថាគាត់មិនត្រូវការព្រះទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានហៅគាត់ថា «អ្នកបំរើអញ»។ ដោយគ្មានមេត្ដា សាថានបានវាយប្រហារយ៉ូបម្ដងហើយម្ដងទៀត ហើយបានធ្វើឲ្យគាត់គិតថាការវាយប្រហារទាំងនេះមកពីព្រះ។ (យ៉ូប ១:១៣-២១) ក្រោយមក បុរសបីនាក់ដែលអះអាងថាពួកគេជាមិត្តភក្ដិរបស់យ៉ូបបាននិយាយមិនសប្បុរសដាក់យ៉ូប។ ពួកគេបាននិយាយថាយ៉ូបជាមនុស្សអាក្រក់ ហើយថាព្រះបានដាក់ទោសគាត់។ (យ៉ូប ២:១១; ២២:១, ៥-១០) ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ យ៉ូបបានរក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយពីគ្រាដ៏ពិបាកនេះបានកន្លងផុតទៅ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យយ៉ូបមួយជាពីរនូវអ្វីៗដែលគាត់មានពីមុន ហើយបានឲ្យគាត់រស់នៅអស់១៤០ឆ្នាំទៀត។ (យ៉ា. ៥:១១) ក្នុងអំឡុងពេលនោះ យ៉ូបបានបន្តបម្រើព្រះដោយអស់ពីចិត្ត។ w១៨.០២ ទំ. ៧-៨ វ. ១៦, ១៨
ថ្ងៃពុធ ទី៦ ខែវិច្ឆិកា
មនុស្សនឹង . . . អួតបំប៉ោង ក្រអឺតក្រទម . . . មានមោទនភាពហួសហេតុពេក។—២ធី. ៣:២, ៤
មនុស្សបែបនេះចង់ឲ្យអ្នកឯទៀតស្ងើចសរសើរពួកគេ។ បណ្ឌិតម្នាក់បានសរសេរអំពីបុគ្គលបែបនេះថា ក្នុងចិត្តបុគ្គលនោះគឺហាក់ដូចជា «គាត់មានអាសនៈតូចមួយសម្រាប់ក្រាបសំពះគោរពរូបខ្លួនឯង»។ មនុស្សខ្លះបាននិយាយថាអំណួតគឺជាគុណវិបត្ដិដ៏អាក្រក់ខ្លាំងណាស់ រហូតដល់សូម្បីតែមនុស្សដែលមានអំណួតក៏ចេះទើសចិត្តពេលឃើញអ្នកឯទៀតមានអំណួតដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាស្អប់អំណួត ហើយនោះបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងគម្ពីរថាជា«ភ្នែកឆ្មើងឆ្មៃ»។ (សុភ. ៦:១៦, ១៧) តាមពិត មនុស្សដែលមានអំណួតមិនអាចចូលទៅជិតព្រះបានទេ។ (ទំនុក. ១០:៤) អំណួតគឺជាលក្ខណៈមួយរបស់មេកំណាច។ (១ធី. ៣:៦) គួរឲ្យស្ដាយណាស់ សូម្បីតែអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ខ្លះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានទៅជាមនុស្សដែលមានអំណួត។ ជាឧទាហរណ៍ ស្តេចអូសៀសនៃស្រុកយូដាបានស្មោះត្រង់អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែគម្ពីរចែងថា៖ «កាលទ្រង់មានកំឡាំងឡើងហើយ នោះព្រះទ័យទ្រង់ក៏ប៉ោងធំឡើងត្រឡប់ជាខូចអស់ទៅ ទ្រង់ក៏ប្រព្រឹត្តរំលងនឹងព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃទ្រង់»។ អូសៀសបានទៅវិហារ រួចបានដុតកំញានដែលជាអ្វីដែលគាត់គ្មានសិទ្ធិធ្វើ។ នៅពេលក្រោយមក ស្តេចហេសេគាដែលជាស្តេចស្មោះត្រង់ម្នាក់ ក៏បានមានអំណួតអស់មួយរយៈដែរ។—២រប. ២៦:១៦; ៣២:២៥, ២៦ w១៨.០១ ទំ. ២៨ វ. ៤-៥
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី៧ ខែវិច្ឆិកា
ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗទុករបស់ទ្រព្យខ្លះដោយឡែក តាមដែលខ្លួនមាន។—១កូ. ១៦:២
ក្នុងគម្ពីរ យើងរៀនថារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើវិភាគទានដើម្បីគាំទ្រកិច្ចការរបស់លោក។ ពេលខ្លះពួកគេបានឲ្យវិភាគទានដើម្បីធ្វើអ្វីមួយ។ (និក្ខ. ៣៥:៥; ២ព. ១២:៤, ៥; ១រប. ២៩:៥-៩) នៅសតវត្សរ៍ទី១ គ្រិស្តសាសនិកបានឮថាមានការអត់ឃ្លាននៅតំបន់យូឌា ហើយថាបងប្អូនត្រូវការជំនួយ។ ដូច្នេះ គ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ៗបានសម្រេចចិត្តថាពួកគេអាចផ្ញើជំនួយប៉ុន្មានទៅឲ្យបងប្អូននៅទីនោះ។ (សកម្ម. ១១:២៧-៣០) វិភាគទានទាំងនោះមកពីប្រភពខុសៗគ្នា។ នៅសតវត្សរ៍ទី១ គ្រិស្តសាសនិកខ្លះបានលក់អ្វីដែលពួកគេមានដូចជាស្រែចម្ការឬផ្ទះសម្បែង ហើយបានយកលុយទៅឲ្យពួកសាវ័ក។ ក្រោយមក ពួកសាវ័កបានប្រើលុយនោះដើម្បីជួយបងប្អូនដែលត្រូវការជំនួយ។ (សកម្ម. ៤:៣៤, ៣៥) គ្រិស្តសាសនិកឯទៀតបានទុកលុយខ្លះដោយឡែកជាទៀងទាត់ដើម្បីពួកគេអាចគាំទ្រកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះ ទោះជាមានឬក្រក៏ដោយ គ្រប់គ្នានៅតែអាចធ្វើវិភាគទាន។—លូក. ២១:១-៤ w១៨.០១ ទំ. ១៧ វ. ៧, ៩
ថ្ងៃសុក្រ ទី៨ ខែវិច្ឆិកា
ទោះទាំងពួកជំទង់ គេនឹងល្វើយហើយនឿយហត់ទៅបាន។—អេ. ៤០:៣០
យើងប្រហែលជាមានជំនាញជាច្រើន ប៉ុន្តែអ្វីដែលយើងអាចធ្វើមានកម្រិត។ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវទទួលស្គាល់ចំណុចនេះ។ សាវ័កប៉ូលបានធ្វើអ្វីជាច្រើន ប៉ុន្តែគាត់មិនអាចធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់ចង់ធ្វើទេ។ ពេលគាត់បានប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីអារម្មណ៍របស់គាត់ លោកបានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់គាត់ថា៖ «ឫទ្ធានុភាពរបស់ខ្ញុំបានពេញលក្ខណៈពេលដែលអ្នកទន់ខ្សោយ»។ ប៉ូលបានយល់អ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់គាត់។ នេះជាមូលហេតុដែលគាត់បាននិយាយថា៖ «ពេលដែលខ្ញុំខ្សោយ ខ្ញុំមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា»។ (២កូ. ១២:៧-១០) តើពាក្យរបស់គាត់មានន័យយ៉ាងណា? ប៉ូលបានទទួលស្គាល់ថាអ្វីដែលគាត់អាចធ្វើគឺមានកម្រិត។ គាត់ត្រូវការជំនួយពីបុគ្គលដែលមានកម្លាំងខ្លាំងជាងគាត់។ សកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអាចផ្ដល់កម្លាំងឲ្យប៉ូលពេលដែលគាត់ខ្សោយ។ សកម្មពលរបស់ព្រះក៏អាចផ្ដល់ឫទ្ធានុភាពឲ្យប៉ូលសម្រេចកិច្ចការផ្សេងៗដែលគាត់មិនអាចធ្វើដោយពឹងលើកម្លាំងរបស់ខ្លួន។ នេះក៏អាចកើតឡើងចំពោះយើងដែរ។ ពេលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់សកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់លោកឲ្យយើង យើងនឹងមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា! w១៨.០១ ទំ. ៥ វ. ៨-៩
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី៩ ខែវិច្ឆិកា
តាំងពីអ្នកជាទារកនៅឡើយ អ្នកបានស្គាល់ឯកសារបរិសុទ្ធនានាដែលអាចធ្វើឲ្យអ្នកមានប្រាជ្ញាដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ។—២ធី. ៣:១៥
បើកូនរបស់អ្នកចង់ទទួលការជ្រមុជទឹក សូមអាននិងសិក្សាសៀវភៅផ្សេងៗដែលអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំសម្រាប់ឪពុកម្ដាយ។ បន្ទាប់មក តាមរបៀបដ៏សប្បុរសនិងនៅពេលត្រឹមត្រូវ សូមជួយកូនរបស់អ្នកឲ្យដឹងថាការសម្រេចចិត្តរបស់គាត់ដើម្បីប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ានិងទទួលការជ្រមុជទឹកគឺជាអ្វីដ៏សំខាន់ណាស់ តែនេះនឹងនាំឲ្យគាត់ទទួលពរជាច្រើន។ ក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយ អ្នកមានឯកសិទ្ធិនិងភារកិច្ចដ៏សំខាន់ដើម្បីអប់រំកូនរបស់អ្នកទៅតាម«ការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបណ្ដុះឲ្យកូនមានគំនិតដូចលោក»។ (អេភ. ៦:៤) នេះមានន័យថាអ្នកត្រូវបង្រៀនកូនរបស់អ្នកអំពីអ្វីដែលគម្ពីរចែង ហើយជួយពួកគេឲ្យជឿជាក់លើអ្វីដែលពួកគេរៀន។ ពេលដែលពួកគេមានជំនឿមាំមួន នេះនឹងជំរុញចិត្តពួកគេឲ្យប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ា ហើយជូនលោកនូវអ្វីដែលល្អបំផុត។ សូមឲ្យបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា សកម្មពលរបស់លោក និងការខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកជួយកូនៗឲ្យ«មានប្រាជ្ញាដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ»។ w១៧.១២ ទំ. ២០ វ. ១៧, ១៩
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១០ ខែវិច្ឆិកា
[អ្នក]នឹងបានឈរឡើងវិញ ដើម្បីទទួលចំណែករបស់អ្នកនៅគ្រាចុងបំផុត។—ដាន. ១២:១៣
ដានីយ៉ែលមានអាយុជិត១០០ឆ្នាំ ហើយជិតស្លាប់។ តើដានីយ៉ែលបានរំពឹងថាគាត់នឹងរស់ឡើងវិញឬទេ? គាត់ពិតជាបានរំពឹងដូច្នេះមែន! ជំពូកចុងក្រោយនៃសៀវភៅដានីយ៉ែលរៀបរាប់ថា ព្រះបានសន្យានឹងគាត់ថា៖ «ត្រូវឲ្យអ្នកទៅតាមផ្លូវរបស់អ្នកចុះ ដរាបដល់ចុងបំផុត ដ្បិតអ្នកនឹងត្រូវសំរាក»។ ដានីយ៉ែលបានដឹងថាសេចក្ដីស្លាប់គឺប្រៀបដូចជាការសម្រាក ហើយថាមិនយូរទៀតគាត់នឹងចូលក្នុងផ្នូរ ជាកន្លែងដែល«គ្មានការធ្វើ គ្មានការគិតគូរ គ្មានដំរិះ ឬប្រាជ្ញា»។ (សាស្ដ. ៩:១០) ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនជាទីបញ្ចប់សម្រាប់ដានីយ៉ែលទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់សេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យឲ្យគាត់សម្រាប់ថ្ងៃអនាគត។ ទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបាននិយាយទៅកាន់ដានីយ៉ែលដោយពោលពាក្យដែលមានក្នុងបទគម្ពីរថ្ងៃនេះ។ ដានីយ៉ែលមិនបានដឹងច្បាស់អំពីពេលដែលនេះនឹងកើតឡើងទេ។ គាត់បានយល់ថាគាត់នឹងស្លាប់ ហើយសម្រាក។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលដានីយ៉ែលបានឮសេចក្ដីសន្យាថា «[អ្នក]នឹងបានឈរឡើងវិញដើម្បីទទួលចំណែករបស់អ្នក» គាត់បានយល់ថាគាត់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃអនាគត។ នេះនឹងកើតឡើងយូរក្រោយពីគាត់បានស្លាប់គឺ«នៅគ្រាចុងបំផុត»។ គម្ពីរយេរូសាឡិម(Jerusalem Bible)ចែងថា៖ «អ្នកនឹងរស់ឡើងវិញ ដើម្បីទទួលចំណែករបស់អ្នកនៅគ្រាចុងបំផុត»។ w១៧.១២ ទំ. ៨ វ. ១៧-១៨
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១១ ខែវិច្ឆិកា
បើមានសាក្សីតែម្នាក់ គេមិនអាចកាត់ទោសប្រហារជីវិតនរណាបានឡើយ។—ជរ. [ជន.] ៣៥:៣០, «ខ.ស.»
ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់បុរសចាស់ទុំជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឲ្យបង្ហាញយុត្ដិធម៌ដូចលោក។ ដំបូងបុរសចាស់ទុំត្រូវដឹងច្បាស់អំពីហេតុការណ៍ពិត។ បន្ទាប់មក ដើម្បីសម្រេចចិត្តថាពួកគាត់គួរបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាឬយ៉ាងណា ពួកគាត់ត្រូវពិចារណាយ៉ាងដិតដល់អំពីបំណងចិត្ត ទស្សនៈ និងការប្រព្រឹត្តពីមុនៗរបស់បុគ្គលដែលបានសម្លាប់គេ។ បុរសចាស់ទុំត្រូវស្វែងយល់ថាបុគ្គលដែលសម្លាប់គេបានស្អប់ជនរងគ្រោះ និងមានចេតនាសម្លាប់គាត់ឬយ៉ាងណា។ (ជន. ៣៥:២០-២៤) បើមានសាក្សី យ៉ាងហោចណាស់ត្រូវមានពីរនាក់មុនដែលអ្នកណាម្នាក់នឹងត្រូវវិនិច្ឆ័យថា ជាអ្នកដែលបានសម្លាប់គេដោយចេតនា។ ក្រោយពីបុរសចាស់ទុំដឹងច្បាស់អំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង ពួកគាត់ត្រូវគិតអំពីបុគ្គលនោះផ្ទាល់ មិនគ្រាន់តែអំពីអ្វីដែលគាត់បានធ្វើទេ។ បុរសចាស់ទុំត្រូវមានការយល់ធ្លុះជ្រៅ ហើយស្វែងយល់មូលហេតុដែលរឿងនោះបានកើតឡើង។ សំខាន់ជាងនេះទៅទៀត ពួកគាត់ត្រូវការសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីជួយពួកគាត់ឲ្យមានការយល់ធ្លុះជ្រៅ សេចក្ដីមេត្ដាករុណា និងយុត្ដិធម៌ដូចលោក។—និក្ខ. ៣៤:៦, ៧ w១៧.១១ ទំ. ១៨-១៩ វ. ១៣-១៤
ថ្ងៃអង្គារ ទី១២ ខែវិច្ឆិកា
ចូរសញ្ជឹងគិតអំពីការទាំងនេះ។—១ធី. ៤:១៥
ពេលយើងចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរ យើងបានរៀនសេចក្ដីពិតមួយចំនួនដ៏អស្ចារ្យ។ នៅដើមដំបូង យើងបានរៀនថាព្រះយេហូវ៉ាគឺជាអ្នកបង្កើតរបស់យើង ហើយថាលោកមានគោលបំណងសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ យើងក៏បានរៀនផងដែរថា ព្រះបានចាត់បុត្ររបស់លោកឲ្យមកផែនដីដើម្បីស្លាប់ជាគ្រឿងបូជាលោះជាប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចត្រូវរំដោះពីភាពខុសឆ្គងនិងសេចក្ដីស្លាប់។ ម្យ៉ាងទៀត យើងបានរៀនថារាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងបំបាត់ចោលទុក្ខវេទនាទាំងអស់ ហើយថាយើងអាចរស់នៅផែនដីជារៀងរហូតដោយមានសេចក្ដីសុខសាន្តនិងសុភមង្គល។ (យ៉ូន. ៣:១៦; បប. ៤:១១; ២១:៣, ៤) ពេលខ្លះការយល់ដឹងរបស់យើងអំពីខគម្ពីរឬទំនាយណាមួយក្នុងគម្ពីរបានត្រូវកែតម្រូវ។ ពេលអ្វីបែបនេះកើតឡើង គឺសំខាន់ឲ្យយើងចំណាយពេលដើម្បីសិក្សានិងរំពឹងគិតអំពីការកែតម្រូវនោះ។ (សកម្ម. ១៧:១១) យើងមិនគ្រាន់តែត្រូវយល់អំពីចំណុចខុសគ្នាសំខាន់ៗរវាងការយល់ដឹងថ្មីនិងការយល់ដឹងចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែយើងក៏ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព័ត៌មានល្អិតល្អន់នៃការយល់ដឹងថ្មីនោះ។ ការសិក្សាដោយយកចិត្តទុកដាក់បែបនោះនឹងជួយយើងធ្វើឲ្យប្រាកដថាសេចក្ដីពិតថ្មីនោះទៅជាផ្នែកមួយនៃសេចក្ដីពិតទាំងប៉ុន្មានពីគម្ពីរដែលយើងបានប្រមូលទុក។ w១៧.០៦ ទំ. ១៣ វ. ១៥-១៦
ថ្ងៃពុធ ទី១៣ ខែវិច្ឆិកា
ចូររម្ងាប់ភាពទោរទន់ដែលមាននៅក្នុងអវយវៈរូបកាយរបស់អ្នករាល់គ្នា គឺភាពទោរទន់ទៅរកអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ អំពើស្មោកគ្រោក តម្រេក។—កូឡ. ៣:៥
ជាពិសេសយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ន ពេលយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពមួយដែលអាចនាំឲ្យយើងមិនធ្វើតាមខ្នាតតម្រាសីលធម៌របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលដែលបុរសស្ត្រីចាប់ផ្ដើមស្វែងយល់ចិត្តគ្នា គឺជាការឈ្លាសវៃដែលពួកគេដាក់កម្រិតចំពោះអ្វីមួយចំនួនដូចជា ការថើប ការប៉ះពាល់គ្នា និងការនៅកន្លែងណាមួយតែពីរនាក់។ (សុភ. ២២:៣) យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងស្ថានភាពផ្សេងទៀតដែរ គឺពេលការងាររបស់យើងតម្រូវឲ្យយើងចុះតាមខេត្តឬទៅប្រទេសក្រៅមួយរយៈពេលខ្លី ឬក៏ពេលយើងធ្វើការជាមួយនឹងបុគ្គលដែលមានភេទផ្ទុយ។ (សុភ. ២:១០-១២, ១៦) យើងក៏ត្រូវប្រយ័ត្នពេលយើងមានអារម្មណ៍ឯកោឬក្រៀមក្រំដែរ។ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍កណ្ដោចកណ្ដែងយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់យើងនឹងព្រមទទួលការយកចិត្តទុកដាក់ពីបុគ្គលណាក៏បាន។ នេះគឺគ្រោះថ្នាក់ណាស់។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបនេះ ចូរសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ានិងបងប្អូនរួមជំនឿ។—ទំនុក. ៣៤:១៨; សុភ. ១៣:២០ w១៧.១១ ទំ. ២៨ វ. ៤-៥
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១៤ ខែវិច្ឆិកា
ត្រូវឲ្យឯងរាល់គ្នាតាំងទីក្រុងពំនាក់។—យ៉ូស. ២០:២
ព្រះយេហូវ៉ាយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងពេលដែលបុគ្គលម្នាក់បានត្រូវគេសម្លាប់។ បើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលណាម្នាក់បានសម្លាប់បុគ្គលណាម្នាក់ បុរសដែលជាសាច់ញាតិជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់ជនរងគ្រោះ ត្រូវសម្លាប់ឃាតករនោះ។ បុរសនោះបានត្រូវហៅថា «អ្នកដែលត្រូវសងសឹកនឹងឈាម»។ (ជន. ៣៥:១៩) យ៉ាងនេះ ឃាតករនឹងសងជីវិតរបស់ខ្លួនចំពោះជីវិតរបស់ជនរងគ្រោះដែលគ្មានទោសនោះ។ បើគេមិនប្រហារជីវិតឃាតករភ្លាមៗ ស្រុកដែលព្រះបានសន្យាអាចទៅជាស្មោកគ្រោក ឬលែងបរិសុទ្ធ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ថា៖ «មិនត្រូវឲ្យឯងរាល់គ្នាធ្វើឲ្យស្រុកដែលឯងនៅនោះទៅជាស្មោកគ្រោក» ដោយកម្ចាយឈាមមនុស្សឡើយ ពោលគឺដោយសម្លាប់អ្នកណាម្នាក់។ (ជន. ៣៥:៣៣, ៣៤) ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាបើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលណាម្នាក់បានសម្លាប់បុគ្គលម្នាក់ដោយអចេតនា តើមានអ្វីកើតឡើងនៅពេលនោះ? ទោះជាគាត់មិនមានបំណងសម្លាប់អ្នកនោះក៏ដោយ គាត់នៅតែមានទោស។ (លោ. ៩:៥) ក្នុងករណីនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់ថាគាត់អាចទទួលសេចក្ដីមេត្ដាករុណាបាន។ អ្នកដែលសម្លាប់គេដោយអចេតនាអាចរត់គេចពីអ្នកដែលត្រូវសងសឹកនឹងឈាម ហើយរត់ទៅក្រុងពំនាក់ណាមួយក្នុងចំណោមក្រុងពំនាក់ទាំង៦។ គាត់ទទួលការការពារ ពេលដែលគាត់បានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យនៅក្នុងក្រុងនោះ។ ប៉ុន្តែ គាត់ត្រូវនៅក្នុងក្រុងពំនាក់នោះរហូតដល់សម្ដេចសង្ឃស្លាប់។—ជន. ៣៥:១៥, ២៨ w១៧.១១ ទំ. ១០-១១ វ. ៣-៥
ថ្ងៃសុក្រ ទី១៥ ខែវិច្ឆិកា
មនុស្សឆ្លៀវឆ្លាតគេតែងគ្របបាំងសេចក្ដីខ្មាស។—សុភ. ១២:១៦
បងស្រីម្នាក់នៅប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានធ្វើដូច្នេះ។ ឪពុកក្មេករបស់គាត់បានប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីពិតជាខ្លាំង ហើយជួនកាលបានខឹងទៀតផង។ ដូច្នេះ មុននឹងទូរស័ព្ទទៅឪពុកក្មេករបស់គាត់ គាត់និងប្ដីគាត់បានសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយពួកគាត់ជៀសវាងពីការតបឆ្លើយដោយកំហឹងទៅកាន់ឪពុកក្មេក។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគាត់បានកំណត់រយៈពេលសម្រាប់និយាយគ្នាតាមទូរស័ព្ទជាមួយនឹងឪពុកក្មេកគាត់ ដើម្បីជៀសវាងពីការនិយាយគ្នាយូរពេកដែលច្រើនតែនាំឲ្យមានការឈ្លោះប្រកែកគ្នាអំពីសាសនា។ ពេលមានការខ្វែងគំនិតគ្នា អ្នកប្រហែលជាបន្ទោសខ្លួនដោយសារអ្នកស្រឡាញ់សាច់ញាតិរបស់អ្នក ហើយចង់ធ្វើឲ្យពួកគេពេញចិត្ត។ ប៉ុន្តែ សូមចាំថាភក្ដីភាពរបស់អ្នកចំពោះព្រះយេហូវ៉ាត្រូវតែខ្លាំងជាងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះក្រុមគ្រួសារ។ ពេលសាច់ញាតិរបស់អ្នកយល់អំពីរឿងនេះ ពួកគេប្រហែលជាដឹងថាការបម្រើព្រះយេហូវ៉ាគឺសំខាន់យ៉ាងណា។ អ្នកមិនអាចបង្ខំអ្នកណាម្នាក់ឲ្យទទួលយកសេចក្ដីពិតបានឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកអាចធ្វើឲ្យពួកគេឃើញថាការធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយអ្នកឲ្យទទួលប្រយោជន៍។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឱកាសដល់ពួកគេដូចលោកផ្ដល់ឱកាសឲ្យយើង ដើម្បីសម្រេចចិត្តថាពួកគេចង់បម្រើលោកឬយ៉ាងណា។—អេ. ៤៨:១៧, ១៨ w១៧.១០ ទំ. ១៣ វ. ១៥-១៦
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី១៦ ខែវិច្ឆិកា
យើងមិនត្រូវស្រឡាញ់តែមាត់ ឬដោយពាក្យសម្ដីប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវស្រឡាញ់ដោយការប្រព្រឹត្ត និងដោយសេចក្ដីពិតវិញ។—១យ៉ូន. ៣:១៨
ការនិយាយថា «ខ្ញុំស្រឡាញ់អ្នក»គឺមិនតែងតែគ្រប់គ្រាន់ទេ។ យើងត្រូវបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះតាមរយៈការប្រព្រឹត្ត។ ជាឧទាហរណ៍ បើបងប្អូនរួមជំនឿមិនមានអាហារឬសម្លៀកបំពាក់គ្រប់គ្រាន់ ពាក្យសម្ដីសប្បុរសគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ (យ៉ា. ២:១៥, ១៦) ស្រដៀងគ្នាដែរ ដោយសារយើងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងអ្នកជិតខាង យើងមិនគ្រាន់តែអធិដ្ឋានសុំឲ្យមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយច្រើនជាងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែយើងក៏ខំប្រឹងផ្សព្វផ្សាយដែរ។ (ម៉ាថ. ៩:៣៨) សាវ័កយ៉ូហានបាននិយាយថាយើងត្រូវស្រឡាញ់«ដោយការប្រព្រឹត្ត និងដោយសេចក្ដីពិត»។ ដូច្នេះយើងត្រូវស្រឡាញ់«ដោយគ្មានពុតត្បុត»។ (រ៉ូម ១២:៩; ២កូ. ៦:៦) ជួនកាលបុគ្គលម្នាក់ធ្វើពុតជាស្រឡាញ់អ្នកឯទៀត។ ប៉ុន្តែ តើគាត់មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិត ហើយស្មោះឬទេ? តើគាត់មានបំណងចិត្តអ្វី? សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមានពុតត្បុត មិនមែនជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតប្រាកដទេ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនោះគ្មានតម្លៃសោះ។ w១៧.១០ ទំ. ៤-៥ វ. ៥-៦
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១៧ ខែវិច្ឆិកា
ត្រូវឲ្យ[ឯង]នឹកជញ្ជឹងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ . . . ដ្បិតគឺយ៉ាងនោះដែលឯងនឹងបានកើតការ។—យ៉ូស. ១:៨
ដើម្បីឲ្យបណ្ដាំរបស់ព្រះដែលមាននៅក្នុងគម្ពីរមានឥទ្ធិពលមកលើយើង យើងត្រូវអានគម្ពីរជាទៀងទាត់។ យើងគួរព្យាយាមអានគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ យើងភាគច្រើនជាប់រវល់ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ ប៉ុន្តែយើងមិនគួរឲ្យអ្វីណាក៏ដោយរួមទាំងភារកិច្ចរបស់យើង រារាំងយើងពីការអានគម្ពីរឡើយ។ (អេភ. ៥:១៥, ១៦) យើងប្រហែលជាលៃទុកពេលដើម្បីធ្វើដូច្នេះនៅពេលព្រឹក ពេលថ្ងៃ ឬពេលយប់។ ទស្សនៈរបស់យើងគឺដូចអ្នកតែងទំនុកតម្កើងដែលបានសរសេរថា៖ «ទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎! ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រិត្យវិន័យនោះជាដរាបរាល់ថ្ងៃ»។ (ទំនុក. ១១៩:៩៧) ប៉ុន្តែ ការអានគម្ពីរគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ យើងត្រូវរំពឹងគិតឬគិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីអ្វីដែលយើងបានអាន។ (ទំនុក. ១:១-៣) យ៉ាងនេះក្នុងជីវិតរបស់យើង យើងអាចធ្វើតាមការណែនាំពីគម្ពីរដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា។ ដូច្នេះមិនថាយើងអានគម្ពីរដែលបានត្រូវបោះពុម្ពឬអានគម្ពីរតាមគ្រឿងអេឡិចត្រូនិក យើងចង់ឲ្យបណ្ដាំរបស់ព្រះជំរុញចិត្តយើងនិងកែប្រែយើង។ w១៧.០៩ ទំ. ២២ វ. ៤-៥
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៨ ខែវិច្ឆិកា
ចូរអ្នកទាំងអស់គ្នា . . . មានចិត្តអាណិតមេត្ដា។—១ពេ. ៣:៨
នេះមិនមានន័យថាគឺសមត្រឹមត្រូវឲ្យយើងបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្ដាជានិច្ចនោះទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ស្តេចសុលប្រហែលជាបានគិតថាគាត់បានបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្ដា ពេលគាត់មិនបានសម្លាប់អ័កាក់ដែលជាស្តេចនៃជនជាតិអាម៉ាលេក ហើយជាសត្រូវរបស់រាស្ត្រព្រះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់សុលឲ្យសម្លាប់ជនជាតិអាម៉ាលេកទាំងអស់។ ដោយសារសុលមិនស្ដាប់បង្គាប់ ព្រះយេហូវ៉ាលែងទទួលស្គាល់គាត់ជាស្តេចទៀត។ (១សាំ. ១៥:៣, ៩, ១៥) ព្រះយេហូវ៉ាជាចៅក្រមដ៏សុចរិត។ លោកអាចឃើញអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយលោកដឹងថានៅពេលណាដែលលោកមិនគួរបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្ដា។ (បរិ. ២:១៧; អេស. ៥:១១) មិនយូរទៀត លោកនឹងវិនិច្ឆ័យទោសអស់អ្នកដែលមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់លោក។ (២ថែ. ១:៦-១០) នោះមិនមែនជាពេលដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្ដាចំពោះមនុស្សអាក្រក់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ដោយបំផ្លាញពួកគេ លោកនឹងបង្ហាញចិត្តអាណិតមេត្ដាចំពោះមនុស្សសុចរិតដែលលោកនឹងសង្គ្រោះ។ យើងមិនមានភារកិច្ចវិនិច្ឆ័យមនុស្សថាពួកគេគួររស់ឬគួរស្លាប់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវខំអស់ពីសមត្ថភាពនៅឥឡូវនេះដើម្បីជួយមនុស្ស។ w១៧.០៩ ទំ. ១២ វ. ១០-១២
ថ្ងៃអង្គារ ទី១៩ ខែវិច្ឆិកា
ផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពលរបស់ព្រះគឺ . . . ការចេះទប់ចិត្ត។—កាឡ. ៥:២២, ២៣
ព្រះយេហូវ៉ាអាចជួយយើងឲ្យចេះទប់ចិត្ត។ លោកចេះទប់ចិត្តយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ ប៉ុន្តែដោយសារយើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ យើងត្រូវខំប្រឹងដើម្បីចេះទប់ចិត្ត។ ការមិនចេះទប់ចិត្តនាំឲ្យមនុស្សនៅសព្វថ្ងៃនេះមានបញ្ហាជាច្រើន។ នេះអាចនាំឲ្យបុគ្គលម្នាក់បង្អែបង្អង់ធ្វើអ្វីដែលសំខាន់ ឬនាំឲ្យគាត់មិនសូវធ្វើកិច្ចការឲ្យបានល្អនៅកន្លែងធ្វើការឬនៅសាលា។ ការមិនចេះទប់ចិត្តក៏អាចនាំឲ្យមនុស្សផឹកស្រាស្រវឹង ជេរប្រមាថ ប្រើអំពើហិង្សា លែងលះគ្នា ជំពាក់បំណុលដែលមិនចាំបាច់ ញៀនអ្វីមួយ ជាប់ពន្ធធានាគារ ឈឺចិត្តជាខ្លាំង មានជំងឺកាមរោគ និងមានផ្ទៃពោះដែលមិនចង់បាន។ (ទំនុក. ៣៤:១១-១៤) ម្យ៉ាងទៀត យើងឃើញច្បាស់ថាកាលដែលពេលវេលាបានកន្លងទៅ មនុស្សកាន់តែមិនចេះទប់ចិត្តខ្លាំងឡើងៗ។ នេះមិនគួរធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ពីព្រោះបណ្ដាំរបស់ព្រះបានប្រកាសទុកជាមុនថា ការមិនចេះទប់ចិត្តគឺជាភ័ស្តុតាងមួយដែលបង្ហាញថាយើងកំពុងរស់នៅក្នុង«គ្រាចុងក្រោយបង្អស់»។—២ធី. ៣:១-៣ w១៧.០៩ ទំ. ៣ វ. ១-២
ថ្ងៃពុធ ទី២០ ខែវិច្ឆិកា
សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះដែលហួសពីការនឹកស្មាន នឹងការពារចិត្ត . . . របស់អ្នករាល់គ្នា។—ភី. ៤:៧
ពេលយើងមាន«សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ»យើងមិនខ្វល់ខ្វាយ ហើយចិត្តនិងគំនិតរបស់យើងទៅជាស្ងប់។ យើងដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង ហើយចង់ឲ្យយើងទទួលជោគជ័យ។ (១ពេ. ៥:១០) ម្យ៉ាងទៀត នេះការពារយើងពីការខ្វល់ចិត្តឬការធ្លាក់ទឹកចិត្តហួសហេតុពេក។ មិនយូរទៀត មនុស្សជាតិទាំងអស់នឹងត្រូវប្រឈមមុខនឹងគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង។ (ម៉ាថ. ២៤:២១, ២២) យើងមិនដឹងច្បាស់អំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះយើងម្នាក់ៗទេ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវខ្វល់ហួសហេតុពេកអំពីពេលនោះឡើយ។ យើងមិនដឹងអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើ តែយើងស្គាល់លោកដែលជាព្រះរបស់យើង។ យើងដឹងអំពីអ្វីដែលលោកបានធ្វើនៅសម័យមុនចំពោះអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់របស់លោក។ យើងបានឃើញថា ទោះជាមានអ្វីកើតឡើងក្ដី ព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើឲ្យប្រាកដថាគោលបំណងរបស់លោកនឹងបានសម្រេច។ ម្យ៉ាងទៀត លោកប្រហែលជានឹងធ្វើដូច្នេះតាមរបៀបមួយដែលយើងមិនបានរំពឹងទុក! ដូច្នេះ រាល់ដងដែលព្រះយេហូវ៉ាធ្វើអ្វីសម្រាប់យើង យើងទទួលនូវ«សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះដែលហួសពីការនឹកស្មាន»តាមរបៀបផ្សេងទៀត។ w១៧.០៨ ទំ. ១៤ វ. ១៦-១៧
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២១ ខែវិច្ឆិកា
ចូរមានចិត្តអត់ធ្មត់រហូតដល់លោកម្ចាស់មានវត្តមាន។—យ៉ា. ៥:៧
អេសាយនិងហាបាគុកដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានសួរថា៖ «តើដល់យូរប៉ុន្មានទៅ?» ឬ‹តើដល់កាលណាទៀត?›។ (អេ. ៦:១១; ហាប. ១:២) ម្យ៉ាងទៀត ពេលបណ្ដាជនគ្មានជំនឿ លោកយេស៊ូគ្រិស្តបានសួរថា៖ ‹តើដល់ពេលណា?›។ (ម៉ាថ. ១៧:១៧) សព្វថ្ងៃនេះ ជួនកាលយើងក៏ប្រហែលជាសួរសំណួរនេះដែរ។ ប្រហែលជាយើងបានរងអំពើអយុត្ដិធម៌ណាមួយ យើងឈឺ ឬក៏ចាស់ជរា។ យើងប្រហែលជាតានតឹងចិត្តដោយសារយើងកំពុងរស់នៅក្នុងគ្រា«លំបាកណាស់»។ (២ធី. ៣:១) ប្រហែលជាចិត្តគំនិតមិនត្រឹមត្រូវរបស់មនុស្សដែលនៅជុំវិញយើងបណ្ដាលឲ្យយើងហត់នឿយនិងធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ទោះជាមានមូលហេតុណាក៏ដោយ យើងទទួលការលើកទឹកចិត្តដោយដឹងថានៅអតីតកាលពួកអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានទទួលទោសដោយសារពួកគេបានសួរសំណួរនេះទេ។ តើអ្វីអាចជួយយើងពេលដែលយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលពិបាកស៊ូទ្រាំ? យ៉ាកុបបានផ្ដល់ចម្លើយក្នុងបទគម្ពីរសម្រាប់ថ្ងៃនេះ។ w១៧.០៨ ទំ. ៣-៤ វ. ១-៣
ថ្ងៃសុក្រ ទី២២ ខែវិច្ឆិកា
ចូរប្រើទ្រព្យនៃពិភពលោកទុច្ចរិតនេះ ប្រយោជន៍ឲ្យបានមិត្តភក្ដិ។—លូក. ១៦:៩
លោកយេស៊ូចង់ឲ្យអ្នកកាន់តាមលោកប្រើ«ទ្រព្យនៃពិភពលោកទុច្ចរិត»ដើម្បីបង្កើតមិត្តភាពនៅស្ថានសួគ៌។ របៀបមួយដើម្បីបង្ហាញថាយើងស្មោះត្រង់ក្នុងរបៀបដែលយើងប្រើវត្ថុទ្រព្យរបស់យើង គឺដោយធ្វើវិភាគទានសម្រាប់កិច្ចការទូទាំងពិភពលោកដែលលោកយេស៊ូបានប្រកាសទុកជាមុនថានឹងត្រូវធ្វើឡើង។ (ម៉ាថ. ២៤:១៤) ក្មេងស្រីម្នាក់ដែលរស់នៅប្រទេសឥណ្ឌាមានប្រអប់តូចមួយសម្រាប់ដាក់លុយ ហើយនាងបានដាក់កាក់បន្ដិចម្ដងៗ។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះ នាងថែមទាំងឈប់ទិញប្រដាប់ប្រដាលេងទៀតផង។ ពេលប្រអប់លុយនោះពេញ នាងបានយកលុយទាំងអស់ដែលនាងបានសន្សំទៅដាក់វិភាគទានសម្រាប់កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ បងប្រុសម្នាក់ដែលរស់នៅប្រទេសឥណ្ឌា មានចម្ការដូងមួយកន្លែង។ គាត់បានឲ្យដូងជាច្រើនដោយឥតគិតថ្លៃទៅការិយាល័យបកប្រែភាសាម៉ាឡេអាឡិម។ ដោយសារការិយាល័យនោះត្រូវការដូង គាត់មានអារម្មណ៍ថាដូងដែលគាត់បានឲ្យជាវិភាគទានមានតម្លៃជាងលុយ។ ការធ្វើដូច្នេះគឺជាការប្រព្រឹត្តដោយប្រើ«ប្រាជ្ញា»។ ស្រដៀងគ្នាដែរ បងប្អូនដែលរស់នៅប្រទេសក្រិច ឲ្យប្រេងអូលីវនិងម្ហូបអាហារផ្សេងទៀតជាវិភាគទានដល់ក្រុមគ្រួសារបេតអែលជាទៀងទាត់។ w១៧.០៧ ទំ. ៤-៥ វ. ៧-៨
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២៣ ខែវិច្ឆិកា
ចូរច្រៀងបទ១របស់ក្រុងស៊ីយ៉ូនមក ឲ្យយើងស្ដាប់មើល។—ទំនុក. ១៣៧:៣
ជាឈ្លើយសឹកនៅបាប៊ីឡូន ជនជាតិយូដាមិនចង់ច្រៀងទេ។ ពួកគេត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ។ ដូចដែលបណ្ដាំរបស់ព្រះបានប្រកាសទុកជាមុន ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយរាស្ត្ររបស់លោក។ តើតាមរបៀបណាលោកបានធ្វើដូច្នេះ? ស្តេចស៊ីរូសនៃស្រុកពើស៊ីបានច្បាំងឈ្នះក្រុងបាប៊ីឡូន ហើយបាននិយាយអំពីព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ទ្រង់បានប្រទានអស់ទាំងនគរនៅផែនដីមកយើងហើយ ទ្រង់បានបង្គាប់ឲ្យយើងស្អាងព្រះវិហារថ្វាយទ្រង់នៅក្រុងយេរូសាឡិម»។ ស្តេចស៊ីរូសក៏បានប្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលថា៖ «នៅក្នុងពួកប្រជាជនទាំងឡាយ បើមានអ្នកណាជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា នោះសូមឲ្យព្រះនៃអ្នកនោះបានគង់ជាមួយ ហើយឲ្យអ្នកនោះឡើងទៅចុះ»។ (២រប. ៣៦:២៣) នេះច្បាស់ជាបានសម្រាលទុក្ខជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្រុងបាប៊ីឡូន! ព្រះយេហូវ៉ាមិនគ្រាន់តែបានផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលជាក្រុមទេ តែលោកក៏បានផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលម្នាក់ៗដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ធ្វើដូច្នេះសម្រាប់យើងនៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ព្រះ«ប្រោសអស់អ្នកដែលមានចិត្តសង្រេងឲ្យបានជាក៏រុំរបួសឲ្យគេផង»។ (ទំនុក. ១៤៧:៣) ពេលយើងឈឺឬធ្លាក់ទឹកចិត្ត យើងអាចប្រាកដថាព្រះយេហូវ៉ាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង។ លោកពិតជាចង់សម្រាលទុក្ខយើង ហើយធ្វើឲ្យជានូវរបួសផ្លូវចិត្តរបស់យើង។ (ទំនុក. ៣៤:១៨; អេ. ៥៧:១៥) លោកឲ្យយើងនូវប្រាជ្ញានិងកម្លាំងដើម្បីយើងអាចស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាណាក៏ដោយដែលយើងមាន។—យ៉ា. ១:៥ w១៧.០៧ ទំ. ១៦ វ. ៤-៥
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២៤ ខែវិច្ឆិកា
ទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់អ្នកនៅកន្លែងណា ចិត្តរបស់អ្នកក៏នៅកន្លែងនោះដែរ។—លូក. ១២:៣៤
ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកមានបំផុតក្នុងសកលលោក។ អ្វីៗទាំងអស់ជាកម្មសិទ្ធិរបស់លោក។ (១រប. ២៩:១១, ១២) ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមានចិត្តទូលាយខ្លាំងណាស់ចំពោះបុគ្គលគ្រប់រូប។ យើងពិតជាមានចិត្តកតញ្ញូដែលលោកបានឲ្យទ្រព្យវិសេសដល់យើង! តើមានអ្វីខ្លះក្នុងចំណោមទ្រព្យវិសេសទាំងនោះ? គឺរួមមាន៖ (១) រាជាណាចក្ររបស់ព្រះ (២) កិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើង និង(៣) សេចក្ដីពិតដ៏មានតម្លៃដែលមានក្នុងបណ្ដាំរបស់លោក។ ប៉ុន្តែ បើយើងមិនប្រុងប្រយ័ត្ន យូរៗទៅយើងអាចភ្លេចអំពីតម្លៃនៃទ្រព្យវិសេសទាំងនោះ។ យើងត្រូវបន្តរំលឹកខ្លួនអំពីតម្លៃនៃទ្រព្យវិសេសទាំងនោះ ហើយមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែជ្រាលជ្រៅចំពោះអ្វីៗទាំងនោះ។ ដើម្បីទៅជារាស្ត្រនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ យើងជាច្រើននាក់បានកែប្រែទាំងស្រុងនូវរបៀបរស់នៅរបស់យើង។ (រ៉ូម ១២:២) ប៉ុន្តែ យើងនៅតែត្រូវបន្តតយុទ្ធ។ យើងមិនត្រូវឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះរាជាណាចក្ររសាយទៅដោយសារអ្វីណាក៏ដោយ ដូចជាការស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្ដិ ឬសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាចង់ប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទជាដើម។—សុភ. ៤:២៣; ម៉ាថ. ៥:២៧-២៩ w១៧.០៦ ទំ. ៩ វ. ១; ទំ. ១០-១១ វ. ៧
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី២៥ ខែវិច្ឆិកា
[តើ]ឯងដឹងមែន?—យ៉ូប ៣៨:២១
ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានពន្យល់ប្រាប់យ៉ូបអំពីមូលហេតុដែលគាត់រងទុក្ខទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ជួយគាត់ឲ្យយល់ថាគាត់គឺតូចតាចណាស់ បើប្រៀបធៀបនឹងលោក។ លោកបានបង្រៀនយ៉ូបថាមានអ្វីដែលសំខាន់ជាងបញ្ហារបស់គាត់ទៅទៀត។ (យ៉ូប ៣៨:១៨-២០) ប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយយ៉ូបឲ្យកែតម្រូវទស្សនៈរបស់គាត់។ បើគិតអំពីអ្វីទាំងអស់ដែលយ៉ូបបានរងទុក្ខ តើការដែលព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍បែបនេះបង្ហាញថាលោកគ្មានមេត្ដាឬទេ? មិនមែនទេ ហើយយ៉ូបក៏មិនបានគិតដូច្នេះដែរ។ យ៉ូបបានយល់និងបានឲ្យតម្លៃចំពោះឱវាទពីព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់ថែមទាំងបាននិយាយថា៖ «ទូលបង្គំខ្ពើមដល់ខ្លួន ហើយក៏ប្រែចិត្តដោយក្រាបនៅក្នុងធូលីដី ហើយនឹងផែះ»។ (យ៉ូប ៤២:១-៦) ក្រោយយ៉ូបបានស្ដាប់ឱវាទពីព្រះយេហូវ៉ាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយបានកែតម្រូវទស្សនៈរបស់គាត់ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យអ្នកឯទៀតដឹងថាលោកពេញចិត្តនឹងភាពស្មោះត្រង់របស់យ៉ូប។—យ៉ូប ៤២:៧, ៨ w១៧.០៦ ទំ. ១៧-១៨ វ. ១១-១២
ថ្ងៃអង្គារ ទី២៦ ខែវិច្ឆិកា
ម៉ារៀ . . . បានរើសយកចំណែកល្អវិញ ហើយចំណែកនោះនឹងមិនត្រូវយកចេញពីនាងឡើយ។—លូក. ១០:៤២
តើតាមរបៀបណាយើងអាចដឹងថាយើងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះការងាររបស់យើង? យើងអាចសួរខ្លួនថា ‹តើខ្ញុំរំភើបចិត្តនិងជក់ចិត្តនឹងការងាររបស់ខ្ញុំ តែមានអារម្មណ៍ថាការបម្រើព្រះគឺជាអ្វីដែលមិនសូវរំភើបចិត្តឬថែមទាំងធុញទ្រាន់ឬទេ?›។ ការគិតអំពីសំណួរនេះអាចជួយយើងឲ្យដឹងច្បាស់អំពីអ្វីដែលយើងពិតជាស្រឡាញ់។ លោកយេស៊ូបានបង្រៀនយើងអំពីអ្វីដែលយើងគួរចាត់ទុកថាសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ពេលមួយ លោកបានទៅផ្ទះរបស់ម៉ារៀនិងម៉ាថាដែលជាបងប្អូនស្រីពីរនាក់។ ភ្លាមៗ ម៉ាថាបានចាប់ផ្ដើមរៀបចំម្ហូបអាហារសម្រាប់លោកយេស៊ូ ប៉ុន្តែម៉ារៀបានអង្គុយជិតលោក ហើយបានស្ដាប់លោកបង្រៀន។ ម៉ាថាបានត្អូញត្អែរថាម៉ារៀមិនបានជួយគាត់។ លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ទៅម៉ាថានូវពាក្យដែលមានក្នុងបទគម្ពីរថ្ងៃនេះ។ (លូក. ១០:៣៨-៤២) នៅពេលនោះ លោកយេស៊ូបានបង្រៀនមេរៀនមួយដ៏មានតម្លៃ។ ដើម្បីជៀសវាងពីការផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើសេចក្ដីត្រូវការផ្ទាល់ខ្លួននិងដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះគ្រិស្ត យើងត្រូវតែរើសយក«ចំណែកល្អ»។ នេះមានន័យថាចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាត្រូវជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើងជានិច្ច។ w១៧.០៥ ទំ. ២៣-២៤ វ. ៩-១០
ថ្ងៃពុធ ទី២៧ ខែវិច្ឆិកា
ចូរស្ដាប់ពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ឪពុកចុះ។—សុភ. ១:៨
ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យឪពុកម្ដាយនូវភារកិច្ចបង្រៀនកូនៗអំពីសេចក្ដីពិត។ លោកមិនបានឲ្យភារកិច្ចនេះដល់យាយតាឬអ្នកឯទៀតឡើយ។ (សុភ. ៣១:១០, ២៧, ២៨) ប៉ុន្តែ ឪពុកម្ដាយដែលមិនចេះភាសារបស់ប្រទេសដែលពួកគាត់រស់នៅ ប្រហែលជានឹងត្រូវការជំនួយដើម្បីឲ្យសេចក្ដីពិតចូលក្នុងចិត្តរបស់កូន។ ពេលឪពុកម្ដាយសុំជំនួយ នេះមិនមានន័យថាពួកគាត់កំពុងព្យាយាមគេចវេះពីភារកិច្ចអប់រំកូនទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការធ្វើដូច្នេះអាចជួយពួកគាត់«អប់រំកូនទៅតាមការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបណ្ដុះឲ្យកូនមានគំនិតដូចលោក»។ (អេភ. ៦:៤) ជាឧទាហរណ៍ ឪពុកម្ដាយអាចសុំយោបល់ពីពួកអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំអំពីរបៀបដឹកនាំការគោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារនិងរបៀបរកមិត្តភក្ដិល្អសម្រាប់កូនរបស់ពួកគាត់។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីជួយកូន ពួកគាត់អាចអញ្ជើញក្រុមគ្រួសារឯទៀតម្ដងម្កាលឲ្យចូលរួមការគោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារជាមួយនឹងពួកគាត់។ ម្យ៉ាងទៀត ប្អូនៗវ័យក្មេងជាច្រើនរៀនពីគ្រិស្តសាសនិកឯទៀតពេលពួកគេផ្សព្វផ្សាយនិងធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតជាមួយគ្នា។—សុភ. ២៧:១៧ w១៧.០៥ ទំ. ១៣-១៤ វ. ១៧-១៨
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២៨ ខែវិច្ឆិកា
[ចូរ]រត់ទៅស្រុកអេស៊ីប។—ម៉ាថ. ២:១៣
លោកយេស៊ូនិងឪពុកម្ដាយរបស់លោកបានទៅជាជនភៀសខ្លួននៅស្រុកអេស៊ីប ក្រោយពីទេវតារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានព្រមានយ៉ូសែបថាស្តេចហេរ៉ូឌចង់សម្លាប់លោកយេស៊ូ។ ពួកគាត់បានរស់នៅទីនោះរហូតដល់ហេរ៉ូឌបានស្លាប់។ (ម៉ាថ. ២:១៤, ១៩-២១) ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក អ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ«បានត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយពេញតំបន់យូឌានិងតំបន់សាម៉ារី»ដោយសារការបៀតបៀន។ (សកម្ម. ៨:១) លោកយេស៊ូបានដឹងថាអ្នកកាន់តាមលោកជាច្រើននាក់នឹងមានកាលៈទេសៈដែលបង្ខំឲ្យពួកគាត់ចាកចេញពីផ្ទះឬប្រទេសរបស់ខ្លួន។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «កាលណាគេបៀតបៀនអ្នកនៅក្រុងមួយ ចូររត់ទៅក្រុងមួយទៀត»។ (ម៉ាថ. ១០:២៣) នេះជាអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះសាក្សីព្រះយេហូវ៉ារាប់ពាន់នាក់។ បងប្អូនជាច្រើននាក់នោះបានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ហើយបាត់បង់ស្ទើរតែអ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេមានទៀតផង។ បងប្អូនខ្លះប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗពេលរត់ចេញពីផ្ទះឬប្រទេសរបស់ពួកគេ ឬក៏រស់នៅជំរំជនភៀសខ្លួន ជាកន្លែងដែលមនុស្សផឹកស្រាច្រើន លេងល្បែងស៊ីសង និងប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានរំលឹកខ្លួនថាពេលវេលាដែលពួកគេរស់នៅក្នុងជំរំជនភៀសខ្លួននឹងត្រូវបញ្ចប់ ដូចជាពេលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានរស់នៅក្នុងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំបានត្រូវបញ្ចប់ដែរ។ នេះបានជួយពួកគេឲ្យរក្សាចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវ។—២កូ. ៤:១៨ w១៧.០៥ ទំ. ៣-៤ វ. ២-៥
ថ្ងៃសុក្រ ទី២៩ ខែវិច្ឆិកា
ពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យទ្រង់ នោះមានសេចក្ដីសុខដ៏លើសលប់ ហើយគ្មានហេតុនឹងចំពប់ដួលឡើយ។—ទំនុក. ១១៩:១៦៥
ក្នុងកាលៈទេសៈដ៏កម្រមាន អ្នកឬបុគ្គលដែលអ្នកស្គាល់ប្រហែលជានឹងរងឬឃើញអ្វីមួយដែលមើលទៅដូចជាអយុត្ដិធម៌ក្នុងក្រុមជំនុំ។ ចូរកុំជំពប់ដួលឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូររក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះ អធិដ្ឋានសុំជំនួយពីលោក ហើយពឹងផ្អែកលើលោក។ សូមចាំថា ដោយសារភាពមិនល្អឥតខ្ចោះ អ្នកប្រហែលជាបានយល់ច្រឡំអំពីស្ថានភាពនោះ ហើយអ្នកទំនងជាមិនដឹងហេតុការណ៍ពិតទាំងអស់។ ចូរជៀសវាងពីការនិយាយមិនល្អអំពីអ្នកឯទៀតដែលអាចធ្វើឲ្យស្ថានភាពនោះអាក្រក់ជាង។ ម្យ៉ាងទៀត ជាជាងពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង ចូរតាំងចិត្តរក្សាភក្ដីភាព ហើយរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាដោយចិត្តអត់ធ្មត់ឲ្យដោះស្រាយបញ្ហានោះ។ យ៉ាងនេះ អ្នកនឹងទទួលពរនិងការពេញចិត្តពីព្រះយេហូវ៉ា។ អ្នកអាចប្រាកដថាព្រះយេហូវ៉ាដែលជា«ចៅក្រមនៃផែនដីទាំងមូល»នឹងតែងតែធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ «ដ្បិតអស់ទាំងផ្លូវទ្រង់សុទ្ធតែប្រកបដោយយុត្ដិធម៌»។—លោ. ១៨:២៥; ចោ. ៣២:៤ w១៧.០៤ ទំ. ២០ វ. ១៧
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី៣០ ខែវិច្ឆិកា
ត្រូវឲ្យមនុស្សអាក្រក់បោះបង់ចោលផ្លូវរបស់ខ្លួន . . . រួចឲ្យគេត្រឡប់មកឯព្រះយេហូវ៉ាវិញ នោះទ្រង់នឹងអាណិតមេត្ដាដល់គេ។—អេ. ៥៥:៧
តើអ្វីនឹងកើតឡើងចំពោះពួកអ្នកដែលមិនព្រមកែប្រែនិងដែលគាំទ្ររបៀបរបបពិភពលោកនេះរហូតដល់គ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងមកដល់? ព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថាមនុស្សអាក្រក់ទាំងអស់នឹងត្រូវបំបាត់ចោលពីផែនដី។ (ទំនុក. ៣៧:១០) សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើនលាក់បាំងអំពើអាក្រក់ដែលពួកគេធ្វើ ហើយជាច្រើនដងពួកគេមិនបានទទួលការដាក់ទោសទេ។ (យ៉ូប ២១:៧, ៩) ប៉ុន្តែ គម្ពីររំលឹកយើងថា៖ «ព្រះនេត្រទ្រង់បានទតមើលគ្រប់ទាំងផ្លូវរបស់មនុស្ស ក៏ឃើញអស់ទាំងដំណើរដែលគេដើរដែរ។ គ្មានទីងងឹត ឬម្លប់យ៉ាងក្រាស់ឯណាដែលពួកអ្នកប្រព្រឹត្តការទុច្ចរិតនឹងពួនខ្លួនបានទេ»។ (យ៉ូប ៣៤:២១, ២២) ដូច្នេះ គ្មានអ្វីដែលអាចលាក់បាំងពីព្រះយេហូវ៉ាបានឡើយ។ លោកអាចឃើញគ្រប់ការទាំងអស់ដែលមនុស្សអាក្រក់ធ្វើ។ ក្រោយសង្គ្រាមហាម៉ាគេដូន យើងប្រហែលជានឹងមើលកន្លែងដែលពួកគេធ្លាប់នៅ ប៉ុន្តែយើងនឹងមិនឃើញពួកគេទេ។ ពួកគេនឹងសាបសូន្យទៅជារៀងរហូត!—ទំនុក. ៣៧:១២-១៥ w១៧.០៤ ទំ. ១១ វ. ៥