ខែកុម្ភៈ
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១ ខែកុម្ភៈ
[ចូរ]ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា។—យ៉ូន. ១៥:១២
តើបទគម្ពីរថ្ងៃនេះមានន័យយ៉ាងណា? ដូចលោកយេស៊ូបានពន្យល់បន្ទាប់មក នេះគឺជាការស្រឡាញ់អ្នកឯទៀតខ្លាំងជាងខ្លួនឯង ឬសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលនឹងជំរុញចិត្តគ្រិស្តសាសនិកណាម្នាក់ឲ្យស្លាប់ដើម្បីបងប្អូនរួមជំនឿបើចាំបាច់។ បណ្ដាំព្រះបង្រៀនយើងថាសេចក្ដីស្រឡាញ់គឺសំខាន់ណាស់។ ក្នុងចំណោមខគម្ពីរដែលមនុស្សជាច្រើនចូលចិត្តជាងគេគឺមានដូចតទៅនេះ៖ «ព្រះគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ (១យ៉ូន. ៤:៨) «អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចស្រឡាញ់ខ្លួនអ្នក»។ (ម៉ាថ. ២២:៣៩) «សេចក្ដីស្រឡាញ់គ្របបាំងការខុសឆ្គងជាច្រើន»។ (១ពេ. ៤:៨) «សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនចេះសាបសូន្យឡើយ»។ (១កូ. ១៣:៨) ខគម្ពីរទាំងនេះនិងខគម្ពីរផ្សេងទៀតបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាការបង្ហាញគុណសម្បត្តិដ៏ថ្លៃថ្លានេះគឺសំខាន់ណាស់។ សេចក្ដីស្រឡាញ់មកពីព្រះយេហូវ៉ា។ មានតែពួកអ្នកដែលទទួលពរនិងមានឫទ្ធានុភាពពីព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះអាចមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ (១យ៉ូន. ៤:៧) ដូច្នេះមិនមែនជាការចម្លែកទេដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលមិនគិតប្រយោជន៍ខ្លួនជាលក្ខណៈសម្គាល់នៃពួកអ្នកកាន់តាមពិតរបស់លោក។ ដូចលោកយេស៊ូបានប្រាប់ទុកជាមុន មនុស្សជាច្រើនកត់សម្គាល់ពួកអ្នកកាន់តាមពិតរបស់លោកតាមរយៈសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះដែលពួកគេបង្ហាញចំពោះគ្នា។ w២៣.០៣ ទំ.២៧-២៨ វ.៥-៨
ថ្ងៃសុក្រ ទី២ ខែកុម្ភៈ
អំពើខុសឆ្គងរបស់នាងបានត្រូវអភ័យទោសឲ្យហើយ។—លូក. ៧:៤៨
តើអ្នកកាន់តែត្រូវចេះអភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀតឬទេ? អ្នកអាចចាប់ផ្ដើមដោយអាននិងរំពឹងគិតអំពីគំរូក្នុងគម្ពីរស្ដីអំពីពួកអ្នកដែលសុខចិត្តអភ័យទោសដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ និងពួកអ្នកដែលមិនអភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀត។ សូមគិតអំពីគំរូរបស់លោកយេស៊ូ។ លោកសុខចិត្តអភ័យទោសឲ្យអ្នកឯទៀត។ (លូក. ៧:៤៧) លោកក៏មិនបានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើកំហុសរបស់ពួកគេទេ។ តែលោកគិតអំពីអ្វីដែលពួកគេអាចសម្រេចបាន។ ផ្ទុយពីលោកយេស៊ូ ពួកផារិស៊ីនៅសម័យរបស់លោក «ចាត់ទុកអ្នកដទៃថាគ្មានតម្លៃសោះ»។ (លូក. ១៨:៩) ក្រោយពីរំពឹងគិតអំពីគំរូទាំងនេះ សូមសួរខ្លួនអ្នកថា ‹តើខ្ញុំមើលអ្នកឯទៀតថាពួកគេជាមនុស្សបែបណា? តើខ្ញុំផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគុណសម្បត្តិណាខ្លះរបស់ពួកគេ?›។ បើអ្នកពិបាកអភ័យទោសឲ្យបុគ្គលណាម្នាក់ សូមព្យាយាមរកនឹកសរសេរគុណសម្បត្តិរបស់គាត់ឲ្យបានច្រើន។ រួចមក សូមសួរខ្លួនឯងថា ‹តើលោកយេស៊ូមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះបុគ្គលនោះ? តើលោកយេស៊ូនឹងអភ័យទោសឲ្យគាត់ឬទេ?›។ បើយើងធ្វើដូច្នេះ យើងអាចកែប្រែរបៀបគិតគូររបស់យើង។ ដំបូង យើងប្រហែលជាត្រូវខំប្រឹងយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីអភ័យទោសឲ្យបុគ្គលដែលធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្ត។ ប៉ុន្តែបើយើងបន្តព្យាយាមកាន់តែខ្លាំង យូរៗទៅយើងនឹងកាន់តែចេះអភ័យទោសឲ្យបុគ្គលនោះ។ w២២.០៤ ទំ.២៣ វ.៦
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី៣ ខែកុម្ភៈ
លោកយេស៊ូបានចាត់ទេវតារបស់លោក ហើយតាមរយៈទេវតានោះ លោកប្រើនិមិត្តរូបដើម្បីបើកបង្ហាញការទាំងនោះ។—បប. ១:១
ក្នុងសៀវភៅការបើកបង្ហាញ សត្វសាហាវមួយចំនួនបានត្រូវប្រើជានិមិត្តរូបដើម្បីរៀបរាប់អំពីសត្រូវព្រះ។ ជាឧទាហរណ៍ មាន«សត្វសាហាវមួយឡើងមកពីសមុទ្រ។ សត្វនោះមានស្នែង១០[និង]ក្បាល៧»។ (បប. ១៣:១) បន្ទាប់មក មាន«សត្វសាហាវមួយទៀតឡើងមកពីផែនដី»។ សត្វសាហាវនោះនិយាយដូចនាគ ហើយវា«ធ្វើឲ្យភ្លើងធ្លាក់ពីលើមេឃ»។ (បប. ១៣:១១-១៣) ក្រោយមក មានសត្វសាហាវផ្សេងទៀតដែលមាន«សម្បុរក្រហមឆ្អៅ» ហើយមានស្ត្រីពេស្យាជិះពីលើវា។ សត្វសាហាវទាំងបីនេះជាតំណាងសត្រូវដែលបន្តប្រឆាំងព្រះយេហូវ៉ា និងរាជាណាចក្ររបស់លោកអស់រយៈពេលជាយូរ។ ដូច្នេះ គឺសំខាន់ឲ្យយើងស្គាល់អត្តសញ្ញាណនៃសត្វសាហាវទាំងនេះ។ (បប. ១៧:១, ៣) យើងត្រូវយល់ថាតើសត្វសាហាវផ្សេងៗនិងស្ត្រីពេស្យាជាតំណាងអ្វី។ របៀបដ៏ល្អបំផុតដើម្បីយល់អំពីចំណុចនេះ គឺឲ្យគម្ពីរពន្យល់ដោយផ្ទាល់។ និមិត្តរូបជាច្រើនដែលមាននៅក្នុងសៀវភៅការបើកបង្ហាញ គឺបានពន្យល់រួចហើយនៅក្នុងសៀវភៅផ្សេងទៀតក្នុងគម្ពីរ។ w២២.០៥ ទំ.៨-៩ វ.៣-៤
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី៤ ខែកុម្ភៈ
អ្នកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នក ឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត។—ម៉ាថ. ២២:៣៧
អ្នកបម្រើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លះមិនអាចធ្វើអ្វីៗដូចដែលពួកគេចង់ធ្វើក្នុងកិច្ចបម្រើលោក ដោយសារពួកគេឈឺឬកាន់តែចាស់ទៅៗ ហើយនោះធ្វើឲ្យពួកគេធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ បើជួនកាលអ្នកធ្លាក់ទឹកចិត្តដោយសារអ្នកមិនអាចធ្វើច្រើនក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា សូមសួរខ្លួនអ្នកថា ‹តើព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវអ្វីពីខ្ញុំ?›។ លោកចង់ឲ្យអ្នកខំអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងស្ថានភាពរបស់អ្នកនៅបច្ចុប្បន្ននេះ។ សូមគិតអំពីឧទាហរណ៍មួយ។ បងស្រីម្នាក់ដែលមានអាយុ៨០ឆ្នាំធ្លាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារគាត់មិនអាចធ្វើច្រើនក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយដូចដែលគាត់បានធ្វើពេលដែលគាត់មានអាយុ៤០ឆ្នាំ។ គាត់គិតថា ទោះជាគាត់កំពុងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាពក្ដី លោកមិនពេញចិត្តឡើយ។ ប៉ុន្តែ តើនេះជាការពិតឬទេ? សូមគិតអំពីចំណុចនេះ។ បើបងស្រីនោះខំបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាពពេលដែលគាត់មានអាយុ៤០ឆ្នាំ ហើយគាត់នៅតែបន្តបម្រើលោកអស់ពីសមត្ថភាពពេលដែលគាត់មានអាយុ៨០ឆ្នាំ នោះគាត់មិនបានឈប់បម្រើលោកអស់ពីសមត្ថភាពឡើយ។ បើយើងខំអស់ពីសមត្ថភាព គឺហាក់ដូចជាព្រះយេហូវ៉ានិយាយយ៉ាងកក់ក្ដៅមកកាន់យើងថា៖ «អ្នកធ្វើការបានល្អណាស់!»។ (សូមពិនិត្យបន្ថែម ម៉ាថាយ ២៥:២០-២៣) យើងនឹងស្រួលមានអំណរជាង បើយើងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ជាជាងទៅលើអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើ។ w២២.០៤ ទំ.១០ វ.២; ទំ.១១ វ.៤-៦
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី៥ ខែកុម្ភៈ
ខ្ញុំ . . . ឃើញក្រុងបរិសុទ្ធ គឺក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី។—បប. ២១:២
សៀវភៅការបើកបង្ហាញ ជំពូក២១ប្រដូចពួក១៤៤.០០០នាក់ទៅនឹងក្រុងដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ដែលបានត្រូវហៅថា«ក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី»។ ក្រុងនេះមានថ្មគ្រឹះ១២ ហើយនៅលើថ្មគ្រឹះទាំងនេះ«មានឈ្មោះសាវ័កទាំង១២របស់កូនចៀម»។ (បប. ២១:១០-១៤; អេភ. ២:២០) ក្រុងនេះខុសប្លែកពីក្រុងណាទាំងអស់។ ក្រុងនេះមានរាងបួនជ្រុងស្មើគ្នា មានផ្លូវធំដែលធ្វើពីមាសសុទ្ធ មានទ្វារ១២ធ្វើពីគជ់ខ្យង ព្រមទាំងមានកំពែងនិងគ្រឹះធ្វើពីត្បូងថ្លៃវិសេស។ (បប. ២១:១៥-២១) ប៉ុន្តែ យ៉ូហានឃើញថាក្រុងនោះខ្វះអ្វីមួយ។ សូមកត់សម្គាល់អ្វីដែលគាត់និយាយក្រោយមកថា៖ «ខ្ញុំមិនឃើញវិហារនៅក្នុងក្រុងនោះទេ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត លោកនិងកូនចៀមជាវិហារនៃក្រុងនោះ។ ក្រុងនោះមិនត្រូវការដួងអាទិត្យឬដួងខែបំភ្លឺទេ ពីព្រោះសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះបានបំភ្លឺក្រុងនោះ ហើយកូនចៀមជាចង្កៀងនៃក្រុងនោះ»។ (បប. ២១:២២, ២៣) អស់អ្នកដែលជាសមាជិកនៃក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីនឹងនៅជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។—ហេ. ៧:២៧; បប. ២២:៣, ៤ w២២.០៥ ទំ.១៨ វ.១៤-១៥
ថ្ងៃអង្គារ ទី៦ ខែកុម្ភៈ
ចូរទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយអភ័យទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ។ ម្ល៉ោះហើយ អ្នករាល់គ្នាត្រូវធ្វើដូច្នោះដែរ។—កូឡ. ៣:១៣
ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកបង្កើត អ្នកតែងច្បាប់ និងចៅក្រមរបស់យើងក្ដី លោកក៏ជាបិតានៅស្ថានសួគ៌ដែលស្រឡាញ់យើងដែរ។ (ចសព. ១០០:៣; អេ. ៣៣:២២) ពេលយើងធ្វើខុសនឹងព្រះយេហូវ៉ា តែក្រោយមកប្រែចិត្តយ៉ាងស្មោះ លោកមិនគ្រាន់តែអាចអភ័យទោសឲ្យយើងប៉ុណ្ណោះទេ តែលោកក៏ចង់ធ្វើដូច្នេះដែរ។ (ចសព. ៨៦:៥) តាមរយៈអេសាយដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយ ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ការធានាដ៏កក់ក្ដៅនេះថា៖ «ទោះជាអំពើខុសឆ្គងរបស់អ្នករាល់គ្នាដូចជាពណ៌ក្រហមឆ្អៅក្ដី ក៏នឹងប្រែទៅជាសក្បុសដូចព្រិលបានដែរ»។ (អេ. ១:១៨) ដោយសារយើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ យើងទាំងអស់គ្នានិយាយនិងធ្វើអ្វីដែលនាំឲ្យអ្នកឯទៀតឈឺចិត្ត។ (យ៉ា. ៣:២) ប៉ុន្តែ នេះមិនមានន័យថាយើងមិនអាចមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយពួកគេឡើយ។ យើងអាចធ្វើបាន បើយើងរៀនឲ្យចេះអភ័យទោស។ (សុភ. ១៧:៩; ១៩:១១; ម៉ាថ. ១៨:២១, ២២) បើបុគ្គលណាម្នាក់និយាយឬធ្វើអ្វីតិចតួចដែលនាំឲ្យយើងឈឺចិត្ត ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងអភ័យទោសឲ្យអ្នកនោះ។ យើងមានមូលហេតុល្អឲ្យធ្វើដូច្នេះ គឺដោយសារព្រះយេហូវ៉ាអភ័យទោសឲ្យយើង«ជាបរិបូរ»ដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ។—អេ. ៥៥:៧ w២២.០៦ ទំ.៨ វ.១-២
ថ្ងៃពុធ ទី៧ ខែកុម្ភៈ
ចូរយកតម្រាប់ពួកអ្នកដែលបានទទួលសេចក្ដីសន្យាជាមត៌ក ដោយសារពួកគេមានជំនឿនិងចិត្តអត់ធ្មត់។—ហេ. ៦:១២
ទោះជាយើងគួរជៀសវាងពីការប្រៀបធៀបខ្លួនជាមួយអ្នកឯទៀតក្ដី យើងអាចរៀនពីគំរូរបស់ពួកអ្នកស្មោះត្រង់។ គំរូដ៏ល្អបំផុតដែលយើងអាចរៀនតាមគឺលោកយេស៊ូ។ ទោះជាលោកជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះក៏ដោយ យើងអាចរៀនពីគុណសម្បត្តិដ៏ថ្លៃថ្លានិងការប្រព្រឹត្តល្អប្រសើររបស់លោក។ (១ពេ. ២:២១) ពេលយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើតាមគំរូរបស់លោកយ៉ាងដិតដល់ យើងទៅជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានល្អប្រសើរជាង។ ក្នុងបណ្ដាំរបស់ព្រះ មានគំរូរបស់បុរសស្ត្រីដ៏ស្មោះត្រង់ជាច្រើននាក់ដែលយើងអាចធ្វើតាម ទោះជាពួកគេជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះក្ដី។ សូមគិតអំពីស្ដេចដាវីឌដែលព្រះយេហូវ៉ាបានហៅថា៖ «ជាអ្នកដែលខ្ញុំពេញចិត្ត»។ (សកម្ម. ១៣:២២) ប៉ុន្តែ ដាវីឌបានធ្វើខុសធ្ងន់ធ្ងរ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី គាត់ជាគំរូល្អសម្រាប់យើង។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះគាត់មិនព្យាយាមដោះសាទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានទទួលយកឱវាទដ៏ម៉ឺងម៉ាត់ពីអ្នកឯទៀត ហើយបានសោកស្ដាយយ៉ាងស្មោះចំពោះអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ។ ជាលទ្ធផល ព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសឲ្យគាត់។—ចសព. ៥១:៣, ៤, ១០-១២ w២២.០៤ ទំ.១៣ វ.១១-១២
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី៨ ខែកុម្ភៈ
មនុស្សនឹងសុខចិត្តលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ ដើម្បីរក្សាជីវិតខ្លួន។—យ៉ូប ២:៤
គម្ពីរប្រាប់ថាសេចក្ដីស្លាប់គឺជាសត្រូវ។ (១កូ. ១៥:២៥, ២៦) ជួនកាលយើងប្រហែលជាបារម្ភឬភ័យខ្លាច ដោយសារយើងមិនចង់ស្លាប់ ជាពិសេសពេលយើងឬមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់។ ហេតុអ្វីយើងខ្លាចស្លាប់? គឺដោយសារព្រះយេហូវ៉ាបង្កើតយើងឲ្យចង់រស់ជារៀងរហូត។ (អទ. ៣:១១) ការខ្លាចស្លាប់អាចការពារជីវិតរបស់យើង។ នោះអាចជួយយើងឲ្យចេះធ្វើការសម្រេចចិត្តល្អអំពីអាហារ ការហាត់ប្រាណ ការស្វែងរកគ្រូពេទ្យឬថ្នាំព្យាបាលពេលចាំបាច់ ព្រមទាំងជៀសវាងពីការប្រថុយជីវិត។ សាថានដឹងថាយើងឲ្យតម្លៃជីវិតរបស់យើង។ វាអះអាងថាយើងនឹងលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង សូម្បីតែចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ា ក៏យើងលះបង់ដែរ ដើម្បីឲ្យបានរួចជីវិត។ (យ៉ូប ២:៥) ការអះអាងរបស់វាគឺខុស។ ប៉ុន្តែ ដោយសារវាជា«អ្នកដែលមានសមត្ថភាពបណ្ដាលឲ្យស្លាប់» វាព្យាយាមប្រើការខ្លាចស្លាប់ដើម្បីធ្វើឲ្យយើងបោះបង់ព្រះយេហូវ៉ា។—ហេ. ២:១៤, ១៥ w២២.០៦ ទំ.១៨ វ.១៥-១៦
ថ្ងៃសុក្រ ទី៩ ខែកុម្ភៈ
កុំទុកកំហឹងរហូតដល់ថ្ងៃលិចឡើយ។—អេភ. ៤:២៦
ក្រោមការដាក់បម្រាម យើងប្រហែលជាត្រូវជួបបងប្អូនរបស់យើងជាក្រុមតូចជាង។ ហេតុនេះគឺសំខាន់ជាងពេលណាទាំងអស់ឲ្យយើងរក្សាសន្តិភាពជាមួយគ្នា។ ចូរតយុទ្ធនឹងសាថាន មិនមែនតយុទ្ធគ្នាទៅវិញទៅមកទេ។ សូមមើលរំលងកំហុសរបស់បងប្អូន ឬដោះស្រាយការខ្វែងគំនិតគ្នាឲ្យបានឆាប់បំផុត។ (សុភ. ១៩:១១) ចូរសុខចិត្តជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ (ទីត. ៣:១៤) ជំនួយដែលបងស្រីម្នាក់បានទទួលពីក្រុមផ្សព្វផ្សាយមួយ បានមានឥទ្ធិពលល្អទៅលើក្រុមនោះទាំងមូល។ ពួកគេបានជិតស្និទ្ធគ្នាជាង ដូចក្រុមគ្រួសារ។ (ចសព. ១៣៣:១) បងប្អូនរបស់យើងរាប់ម៉ឺននាក់បម្រើព្រះយេហូវ៉ា ទោះជារដ្ឋាភិបាលដាក់កម្រិតក្ដី។ បងប្អូនទាំងនោះខ្លះបានត្រូវគេដាក់គុកដោយសារជំនឿរបស់ពួកគេ។ យើងអាចអធិដ្ឋានឲ្យពួកគេនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ យើងក៏អាចអធិដ្ឋានឲ្យពួកអ្នកដែលបង្ហាញចិត្តក្លាហានដើម្បីគាំទ្របងប្អូនដែលបានជាប់គុក ទោះជាពួកគេអាចត្រូវគេចាប់ខ្លួនក៏ដោយ។ ពួកអ្នកទាំងនោះលើកទឹកចិត្តបងប្អូនដែលជាប់គុកឲ្យបន្តទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ា ផ្ដល់អ្វីៗដែលពួកគេត្រូវការ និងនិយាយការពារពួកគេនៅតុលាការ។ (កូឡ. ៤:៣, ១៨) សូមចាំថាសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នកអាចជួយបងប្អូនទាំងអស់នោះ!—២ថែ. ៣:១, ២; ១ធី. ២:១, ២ w២២.១២ ទំ.២៦ វ.១៥-១៦
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី១០ ខែកុម្ភៈ
បើអ្នកបង្រៀនអ្នកឯទៀត តើអ្នកមិនបង្រៀនខ្លួនអ្នកទេឬ?—រ៉ូម ២:២១
កូនក្មេងច្រើនតែយកតម្រាប់ឪពុកម្ដាយ។ ពិតមែន គ្មានឪពុកម្ដាយណាល្អឥតខ្ចោះទេ។ (រ៉ូម ៣:២៣) ប៉ុន្តែ ឪពុកម្ដាយគួរខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីទុកគំរូល្អឲ្យកូនៗ។ ឪពុកម្នាក់និយាយថា៖ «ពួកគេគឺប្រៀបដូចជាអេប៉ុងដែលងាយបឺត»។ គាត់បន្ថែមថា៖ «ពួកគេនឹងប្រាប់យើង ពេលដែលយើងមិនធ្វើតាមអ្វីដែលយើងបង្រៀនពួកគេ»។ ដូច្នេះ បើយើងចង់ឲ្យកូនៗស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា យើងផ្ទាល់ត្រូវស្រឡាញ់លោកឲ្យខ្លាំងនិងបង្ហាញឲ្យពួកគេឃើញ។ មានរបៀបជាច្រើនដើម្បីបង្រៀនកូនរបស់អ្នកឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ ប្អូនប្រុសអាយុ១៧ឆ្នាំម្នាក់ឈ្មោះអេនទ្រូនិយាយថា៖ «ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំតែងតែបង្រៀនថា ការអធិដ្ឋានគឺសំខាន់ណាស់។ រាល់យប់ ឪពុកខ្ញុំមកអធិដ្ឋានជាមួយខ្ញុំ ទោះជាខ្ញុំបានអធិដ្ឋានខ្លួនឯងហើយក៏ដោយ។ . . . ឥឡូវ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រួលអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា ហើយចាត់ទុកលោកជាបិតាដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំ»។ ឪពុកម្ដាយទាំងឡាយ សូមចាំជានិច្ចថាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះព្រះយេហូវ៉ា អាចជួយកូនឲ្យស្រឡាញ់លោកដែរ។ w២២.០៥ ទំ.២៨ វ.៧-៨
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១១ ខែកុម្ភៈ
អ្វីដែលកំពុងសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នានៅឥឡូវនេះ . . . គឺការទទួលការជ្រមុជទឹក។—១ពេ. ៣:២១
ក្នុងចំណោមអ្វីដំបូងដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីត្រៀមខ្លួនទទួលការជ្រមុជទឹកគឺ យើងត្រូវប្រែចិត្តយ៉ាងស្មោះពីការខុសឆ្គងរបស់យើង។ (សកម្ម. ២:៣៧, ៣៨) ពេលយើងប្រែចិត្តយ៉ាងស្មោះ យើងនឹងធ្វើការកែប្រែពិតប្រាកដ។ តើអ្នកបានលះចោលការប្រព្រឹត្តណាដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្ត ដូចជារបៀបរស់នៅប្រាសចាកសីលធម៌ ការប្រើថ្នាំជក់ ឬការប្រើពាក្យគម្រក់ឬពាក្យប្រមាថមើលងាយហើយឬនៅ? (១កូ. ៦:៩, ១០; ២កូ. ៧:១; អេភ. ៤:២៩) សូមបន្តព្យាយាមធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរ។ សូមនិយាយជាមួយអ្នកបង្រៀនគម្ពីរ ឬសុំពួកអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំឲ្យជួយនិងផ្ដល់ការណែនាំដល់អ្នក។ បើអ្នកនៅក្មេងនិងរស់នៅក្នុងបន្ទុកគ្រួសារ សូមបន្តសុំជំនួយពីឪពុកម្ដាយរបស់អ្នកដើម្បីលះចោលទម្លាប់អាក្រក់ណាដែលអាចរារាំងអ្នកមិនឲ្យទទួលការជ្រមុជទឹក។ ការរក្សាទម្លាប់ល្អក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះក៏សំខាន់ដែរ។ នេះនឹងរួមបញ្ចូលការចូលរួមកិច្ចប្រជុំគ្រិស្តសាសនិក និងការមានចំណែកក្នុងកិច្ចប្រជុំនោះ។ (ហេ. ១០:២៤, ២៥) ម្យ៉ាងទៀត នៅពេលដែលអ្នកមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចូលរួមក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយជាគ្រិស្តសាសនិក សូមធ្វើឲ្យប្រាកដថាអ្នកចូលរួមជាទៀងទាត់។ w២៣.០៣ ទំ.១០-១១ វ.១៤-១៦
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១២ ខែកុម្ភៈ
ព្រះយេហូវ៉ាបាននិយាយទៅកាន់សត្វពស់ថា៖ «ដោយសារអ្នកបានធ្វើដូចនោះ អ្នកជាសត្វដែលត្រូវបណ្ដាសា»។—ដក. ៣:១៤
បុគ្គលដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅដើមកំណើត ៣:១៤, ១៥ រួមមាន«សត្វពស់» និង«ពូជ»សត្វពស់។ ពស់មែនទែនមិនអាចយល់អ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍នៅក្នុងសួនអេដែនទេ។ ដូច្នេះ បុគ្គលដែលព្រះយេហូវ៉ាកំពុងវិនិច្ឆ័យ ច្បាស់ជាបុគ្គលដែលមានសមត្ថភាពរិះគិត។ តើបុគ្គលនោះជាអ្នកណា? ការបើកបង្ហាញ ១២:៩ពន្យល់យ៉ាងច្បាស់ថា «ពស់ដំបូងបង្អស់»គឺមេកំណាចសាថាន។ ជួនកាល ពេលគម្ពីរប្រើពាក្យ«ពូជ» នោះមានន័យថាពួកអ្នកដែលយកតម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ទៀតយ៉ាងដិតដល់ រហូតដល់អាចហៅថាជាកូនរបស់បុគ្គលនោះ។ ដូច្នេះ ពូជពស់គឺសំដៅទៅលើពួកទេវតាមិនស្មោះត្រង់ ព្រមទាំងមនុស្សដែលប្រឆាំងព្រះយេហូវ៉ានិងរាស្ត្ររបស់លោក ដូចសាថាន។ នោះក៏រួមបញ្ចូលពួកទេវតាដែលបានលះចោលភារកិច្ចរបស់ពួកគេនៅស្ថានសួគ៌នាសម័យណូអេ ព្រមទាំងមនុស្សទុច្ចរិតដែលប្រព្រឹត្តដូចមេកំណាចដែលជាឪពុករបស់ពួកគេ។—ដក. ៦:១, ២; យ៉ូន. ៨:៤៤; ១យ៉ូន. ៥:១៩; យូ. ៦ w២២.០៧ ទំ.១៤-១៥ វ.៤-៥
ថ្ងៃអង្គារ ទី១៣ ខែកុម្ភៈ
[ចូរ]ពិចារណាឲ្យដឹងប្រាកដថាការអ្វីដែលសំខាន់ជាង។—ភី. ១:១០
សាវ័កប៉ូលស្រឡាញ់បងប្អូនខ្លាំងណាស់។ គាត់បានជួបការពិបាកផ្សេងៗ ដូច្នេះគាត់អាចបង្ហាញសេចក្ដីអាណិតអាសូរ និងយល់អារម្មណ៍របស់បងប្អូនរួមជំនឿពេលដែលពួកគេឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាក។ នៅពេលមួយ ប៉ូលគ្មានលុយទេ ហើយត្រូវស្វែងរកការងារដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯង និងពួកអ្នកដែលនៅជាមួយគាត់។ (សកម្ម. ២០:៣៤) ប៉ូលមានមុខរបរជាអ្នកធ្វើត្រសាល។ នៅដំបូង ពេលគាត់ទៅដល់ក្រុងកូរិនថូស គាត់បានធ្វើការជាមួយអាគីឡានិងព្រីស៊ីល ដែលជាអ្នកធ្វើត្រសាលដូចគាត់ដែរ។ ប៉ុន្តែ«រាល់ថ្ងៃឈប់សម្រាក» គាត់ផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិយូដានិងជនជាតិក្រិច។ ក្រោយមក ពេលដែលស៊ីឡាសនិងធីម៉ូថេបានទៅដល់ «ប៉ូលចាប់ផ្ដើមផ្ចង់អារម្មណ៍ទាំងស្រុងទៅលើការផ្សព្វផ្សាយបណ្ដាំរបស់ព្រះ»។ (សកម្ម. ១៨:២-៥) ប៉ូលមិនដែលភ្លេចអំពីគោលដៅដ៏សំខាន់ចម្បងរបស់គាត់ក្នុងជីវិតទេ គឺការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ូលបានទុកគំរូដ៏ល្អស្ដីអំពីការខំប្រឹងក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយនិងការផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពរបស់ខ្លួន ដូច្នេះគាត់អាចលើកទឹកចិត្តបងប្អូន។ ប៉ូលបានរំលឹកពួកគេមិនឲ្យការខ្វល់ខ្វាយអំពីជីវិតនិងការផ្គត់ផ្គង់ក្រុមគ្រួសារ ធ្វើឲ្យពួកគេខកខានធ្វើ«អ្វីដែលសំខាន់ជាង» ពោលគឺសកម្មភាពទាំងអស់ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា។ w២២.០៨ ទំ.២០ វ.៣
ថ្ងៃពុធ ទី១៤ ខែកុម្ភៈ
ដំណឹងល្អនឹងត្រូវផ្សព្វផ្សាយដល់គ្រប់ប្រជាជាតិជាមុនសិន។—ម៉ាក. ១៣:១០
សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រធ្វើឡើងនៅទូទាំងផែនដី។ (១ធី. ២:៣, ៤) នេះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះ ហើយជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ដល់ម្ល៉េះ បានជាលោកជ្រើសរើសបុត្រជាទីស្រឡាញ់របស់លោកឲ្យដឹកនាំកិច្ចការនេះ។ យើងអាចប្រាកដថាក្រោមការមើលខុសត្រូវរបស់លោកយេស៊ូ កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនឹងត្រូវសម្រេចតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ាមុនទីបញ្ចប់មកដល់។ (ម៉ាថ. ២៤:១៤) ហេតុអ្វីយើងអាចប្រាកដដូច្នេះ? មិនយូរមុនលោកយេស៊ូបានឡើងទៅស្ថានសួគ៌វិញ លោកបានជួបពួកអ្នកកាន់តាមដ៏ស្មោះត្រង់មួយចំនួនរបស់លោកនៅភ្នំមួយ នាស្រុកកាលីឡេ។ លោកបានប្រាប់ពួកគេថា៖ «ខ្ញុំបានទទួលគ្រប់ទាំងអំណាចនៅស្ថានសួគ៌និងនៅផែនដី»។ សូមកត់សម្គាល់ប្រសាសន៍របស់លោកនៅបន្ទាប់មក ដែលថា៖ «ដូច្នេះ ចូរទៅបង្រៀនមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ឲ្យក្លាយជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ»។ (ម៉ាថ. ២៨:១៨, ១៩) យើងឃើញថាភារកិច្ចមួយក្នុងចំណោមភារកិច្ចដែលលោកយេស៊ូបានទទួល គឺដឹកនាំកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនោះនឹងបន្តនៅក្រោមការមើលខុសត្រូវរបស់លោកយេស៊ូ រហូតដល់សម័យយើង។ w២២.០៧ ទំ.៨ វ.១, ៣; ទំ.៩ វ.៤
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១៥ ខែកុម្ភៈ
នឹងមានវេលាមកដល់ ដែលអស់អ្នកនៅក្នុងផ្នូរសម្រាប់ជាទីរំលឹក នឹងឮសំឡេងបុត្ររបស់លោក ហើយចេញមក គឺអស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការល្អ អ្នកទាំងនោះនឹងរស់ឡើងវិញ ហើយបានជីវិត។—យ៉ូន. ៥:២៨, ២៩
មនុស្សសុចរិតដែលបានប្រព្រឹត្តការល្អមុនពួកគេស្លាប់ នឹង«រស់ឡើងវិញ ហើយបានជីវិត» ដោយសារឈ្មោះរបស់ពួកគេបានត្រូវសរសេររួចហើយក្នុងសៀវភៅជីវិត។ នេះមានន័យថា ការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញរបស់«អស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការល្អ»ដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅយ៉ូហាន ៥:២៩ គឺដូចគ្នានឹងការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញរបស់«មនុស្សសុចរិត»ដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅសកម្មភាព ២៤:១៥។ ការយល់ដឹងនេះគឺសមស្របតាមពាក្យនៅរ៉ូម ៦:៧ដែលចែងថា៖ «អ្នកដែលស្លាប់ ព្រះចាត់ទុកថាបានទូទាត់ឲ្យជ្រះស្រឡះពីភាពខុសឆ្គងរបស់ខ្លួនហើយ»។ ដូច្នេះ ពេលពួកអ្នកសុចរិតទាំងនេះបានស្លាប់ ព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ លោកនឹងនឹកចាំការប្រព្រឹត្តដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងអស់ដែលពួកគេបានធ្វើមុនពួកគេស្លាប់។ (ហេ. ៦:១០) មនុស្សសុចរិតទាំងនេះដែលនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ច្បាស់ជានឹងត្រូវរក្សាភាពស្មោះត្រង់ដើម្បីឲ្យឈ្មោះរបស់ពួកគេបន្តនៅក្នុងសៀវភៅជីវិត។ w២២.០៩ ទំ.១៨ វ.១៣, ១៥
ថ្ងៃសុក្រ ទី១៦ ខែកុម្ភៈ
អ្វីៗទាំងអស់ដែល[ព្រះយេហូវ៉ា]ធ្វើគឺគួរឲ្យទុកចិត្ត។—ចសព. ៣៣:៤
ដានីយ៉ែលដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានទុកគំរូដ៏ល្អប្រសើរស្ដីអំពីការធ្វើជាមនុស្សដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត។ ទោះជាគាត់បានត្រូវជនជាតិបាប៊ីឡូនចាប់ធ្វើជាឈ្លើយក្ដី គាត់បានបង្ហាញថាគាត់ជាបុគ្គលដែលអ្នកឯទៀតអាចពឹងបាន ហើយជាមនុស្សដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត។ មនុស្សបានទុកចិត្តគាត់កាន់តែខ្លាំងឡើងពេលដែលគាត់បានកាត់ស្រាយសុបិនរបស់ស្ដេចនេប៊ូក្នេសាដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា។ (ដាន. ៤:២០-២២, ២៥) ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ដានីយ៉ែលបានបង្ហាញម្ដងទៀតថាគាត់ជាមនុស្សដែលគេទុកចិត្តបាន ពេលគាត់បានបកស្រាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីដំណឹងអាថ៌កំបាំងមួយដែលបានលេចមកនៅលើជញ្ជាំងវិមាននៅបាប៊ីឡូន។ (ដាន. ៥:៥, ២៥-២៩) ក្រោយមក ដារីយុសដែលជាជនជាតិមេឌីនិងពួកមន្ត្រីរបស់គាត់ក៏កត់សម្គាល់ថា ដានីយ៉ែល«មានប្រាជ្ញាវាងវៃនិងសមត្ថភាពពិសេស»។ ពួកគេបានទទួលស្គាល់ថា «ដានីយ៉ែលជាមនុស្សគួរឲ្យទុកចិត្ត ហើយមិនធ្វេសប្រហែសនឹងកិច្ចការណាឡើយ»។ (ដាន. ៦:៣, ៤) ជាការល្អដែលយើងសួរខ្លួនថា ‹តើអ្នកឯទៀតមើលមកខ្ញុំថាជាមនុស្សដែលអាចទុកចិត្តបានឬទេ?›។ ពេលយើងធ្វើជាមនុស្សដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត យើងនាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាទទួលការសរសើរតម្កើង។ w២២.០៩ ទំ.៨-៩ វ.២-៤
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី១៧ ខែកុម្ភៈ
ចូរយកតម្រាប់ព្រះ ក្នុងនាមជាកូនជាទីស្រឡាញ់របស់លោក។—អេភ. ៥:១
យើងទទួលប្រយោជន៍ពីការធ្វើតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ាស្ដីអំពីអ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ។ ហេតុអ្វី? សូមស្រមៃគិតថាតើនឹងមានអ្វីកើតឡើង បើគ្រប់ធនាគារកំណត់តម្លៃរូបិយប័ណ្ណរៀងៗខ្លួន ឬបើក្រុមហ៊ុនសំណង់កំណត់រង្វាស់រង្វាល់ផ្សេងៗពីគ្នា? លទ្ធផលគឺច្របូកច្របល់។ ឬមួយក៏បើគ្រូពេទ្យមិនធ្វើតាមស្តង់ដារនៃការព្យាបាលដូចៗគ្នាទេ អ្នកជំងឺខ្លះអាចបាត់បង់ជីវិត។ យើងឃើញច្បាស់ថា ស្តង់ដារឬខ្នាតតម្រាដែលគួរឲ្យទុកចិត្តនិងកំណត់ច្បាស់លាស់ គឺការពារមនុស្ស។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ខ្នាតតម្រារបស់ព្រះស្ដីអំពីអ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ ការពារយើង។ ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរពួកអ្នកដែលព្យាយាមរស់នៅស្របតាមខ្នាតតម្រារបស់លោក។ លោកសន្យាថា៖ «មនុស្សសុចរិតនឹងបានផែនដីជាមត៌ក ហើយពួកគេនឹងរស់នៅផែនដីជារៀងរហូត»។ (ចសព. ៣៧:២៩) តើអ្នកអាចស្រមៃឃើញថាមនុស្សជាតិនឹងមានសាមគ្គីភាព សន្តិភាព និងសប្បាយយ៉ាងណាពេលដែលគ្រប់គ្នាធ្វើតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ាឬទេ? ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យអ្នកសប្បាយនឹងជីវិតបែបនោះ។ យើងម្នាក់ៗច្បាស់ជាមានមូលហេតុល្អឲ្យស្រឡាញ់សេចក្ដីសុចរិត។ w២២.០៨ ទំ.២៧-២៨ វ.៦-៨
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១៨ ខែកុម្ភៈ
ចូរដឹងខ្លួនជានិច្ចក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។—២ធី. ៤:៥
ពេលយើងជួបបញ្ហាផ្សេងៗ យើងប្រហែលជាពិបាករក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងអង្គការលោក។ តើយើងអាចយកឈ្នះការពិបាកទាំងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? យើងត្រូវដឹងខ្លួនជានិច្ច ហើយកាន់ជំហរមាំមួនក្នុងជំនឿ។ យើងដឹងខ្លួនជានិច្ចដោយរក្សាចិត្តស្ងប់ គិតច្បាស់លាស់ និងព្យាយាមមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះរឿងផ្សេងៗ។ ពេលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងមិនឲ្យអារម្មណ៍កាន់កាប់គំនិតរបស់យើងទេ។ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាបងប្អូនរួមជំនឿធ្វើខុសមកលើយើង ប្រហែលជាគាត់ថែមទាំងជាបុគ្គលដែលមានភារកិច្ច។ គាត់ទំនងជាគ្មានចេតនាធ្វើបាបអ្នកទេ។ (រ៉ូម ៣:២៣; យ៉ា. ៣:២) ប៉ុន្តែ ការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់ប្រហែលជាធ្វើឲ្យអ្នកឈឺចិត្ត។ អ្នកប្រហែលជាថែមទាំងឆ្ងល់ថា ‹បើបងប្អូនណាម្នាក់អាចប្រព្រឹត្តបែបនេះ តើនេះពិតជាអង្គការព្រះឬទេ?›។ សាថានចង់ឲ្យអ្នកគិតដូច្នេះ។ (២កូ. ២:១១) ការគិតអវិជ្ជមានបែបនេះអាចធ្វើឲ្យយើងឃ្លាតចេញពីព្រះយេហូវ៉ានិងអង្គការលោក។ ដូច្នេះ យើងត្រូវប្រយ័តកុំឲ្យក្ដៅក្រហាយចិត្ត។ w២២.១១ ទំ.២០ វ.១, ៣; ទំ.២១ វ.៤
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៩ ខែកុម្ភៈ
ចូរសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ា។—ចសព. ២៧:១៤
ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យយើងសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យអំពីជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ អ្នកខ្លះមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនៅស្ថានសួគ៌ជាបុគ្គលវិញ្ញាណដែលមានជីវិតអមតៈ។ (១កូ. ១៥:៥០, ៥៣) ប៉ុន្តែយើងភាគច្រើនមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនៅលើផែនដី ដោយមានសុខភាពល្អឥតខ្ចោះនិងសុភមង្គល។ (បប. ២១:៣, ៤) មិនថាយើងទន្ទឹងរង់ចាំទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅស្ថានសួគ៌ឬនៅផែនដីក្ដី សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងមានតម្លៃចំពោះយើង។ យើងអាចប្រាកដថាសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងសម្រាប់ថ្ងៃអនាគតនឹងកើតឡើងពិតមែន ដោយសារនោះមកពីព្រះយេហូវ៉ា។ (រ៉ូម ១៥:១៣) យើងដឹងអំពីអ្វីដែលលោកបានសន្យា ហើយយើងដឹងថាលោកតែងតែរក្សាពាក្យសន្យារបស់លោក។ (ជប. ២៣:១៩) យើងជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាមានទាំងបំណងប្រាថ្នាទាំងឫទ្ធានុភាព ដើម្បីសម្រេចអ្វីទាំងអស់ដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ថាលោកនឹងធ្វើ។ បិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌ស្រឡាញ់យើង ហើយលោកចង់ឲ្យយើងទុកចិត្តលោក។ ពេលសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងលើព្រះយេហូវ៉ារឹងមាំ យើងនឹងអាចស៊ូទ្រាំទុក្ខលំបាកផ្សេងៗ ហើយមានចិត្តក្លាហាននិងអំណរ ទោះជាមានអ្វីកើតឡើងចំពោះយើងក្ដី។ w២២.១០ ទំ.២៤ វ.១-៣
ថ្ងៃអង្គារ ទី២០ ខែកុម្ភៈ
ពួកគេជាប្រជាជាតិដែលបះបោរប្រឆាំង . . . មិនព្រមធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។—អេ. ៣០:៩
ដោយសារបណ្ដាជនមិនព្រមស្ដាប់តាមព្រះ អេសាយបានប្រាប់ទុកជាមុនថាព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យពួកគេជួបទុក្ខវេទនា។ (អេ. ៣០:៥, ១៧; យេ. ២៥:៨-១១) នេះបានកើតឡើងពិតមែន ពេលជនជាតិបាប៊ីឡូនចាប់ពួកគេធ្វើជាឈ្លើយសឹក។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងចំណោមជនជាតិយូដាទាំងនោះ ក៏មានបុគ្គលខ្លះដែលស្មោះត្រង់ ហើយអេសាយបានប្រាប់ពួកគេថានៅថ្ងៃណាមួយព្រះយេហូវ៉ានឹងឲ្យពួកគេត្រឡប់មករស់នៅក្រុងយេរូសាឡិមម្ដងទៀត។ (អេ. ៣០:១៨, ១៩) នោះគឺជាអ្វីដែលបានកើតឡើងមែន។ ព្រះយេហូវ៉ាបានរំដោះពួកគេពីស្រុកបាប៊ីឡូន។ ប៉ុន្តែ ពួកគេត្រូវចាំអស់ជាច្រើនឆ្នាំមុនដែលពួកគេបានត្រូវដោះលែង។ ពាក្យ«ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងរង់ចាំដោយចិត្តអត់ធ្មត់ ដើម្បីបង្ហាញការពេញចិត្តដល់អ្នករាល់គ្នា» បញ្ជាក់ថានឹងត្រូវការមួយរយៈពេលកន្លងទៅ មុនដែលបុគ្គលស្មោះត្រង់បានត្រូវសង្គ្រោះ។ តាមពិត ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានរស់នៅស្រុកបាប៊ីឡូនធ្វើជាឈ្លើយសឹកអស់រយៈពេល៧០ឆ្នាំ មុនដែលបណ្ដាជនមួយចំនួនតូចអាចត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។ (អេ. ១០:២១; យេ. ២៩:១០) ពេលពួកគេត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ ទឹកភ្នែកដែលមកពីការឈឺចាប់ បានប្រែក្លាយទៅជាទឹកភ្នែកដែលមកពីអំណរ។ w២២.១១ ទំ.៩ វ.៤
ថ្ងៃពុធ ទី២១ ខែកុម្ភៈ
អស់អ្នកដែលត្រូវគេបៀតបៀនដោយសារសេចក្ដីសុចរិត នោះមានសុភមង្គលហើយ!—ម៉ាថ. ៥:១០
សព្វថ្ងៃនេះ បងប្អូនរបស់យើងនៅប្រទេសជាច្រើនកំពុងឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ស្រដៀងនឹងអ្វីដែលពួកសាវ័កបានស៊ូទ្រាំនៅសតវត្សរ៍ទី១ ពេលពួកគាត់បានត្រូវគេបៀតបៀនដោយសារការផ្សព្វផ្សាយអំពីលោកយេស៊ូ។ ម្ដងហើយម្ដងទៀត ពួកចៅក្រមនៃតុលាការជាន់ខ្ពស់របស់ជនជាតិយូដាបាន‹បង្គាប់ឲ្យពួកគាត់ឈប់និយាយដោយអាងនាមលោកយេស៊ូទៀត›។ (សកម្ម. ៤:១៨-២០; ៥:២៧, ២៨, ៤០) ប៉ុន្តែ ពួកគាត់ដឹងថាមានបុគ្គលម្នាក់ដែលមានអំណាចខ្ពស់ជាង‹បានបង្គាប់ពួកគាត់ឲ្យផ្សព្វផ្សាយប្រាប់បណ្ដាជន ថែមទាំងឲ្យធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់សព្វគ្រប់›អំពីគ្រិស្ត។ (សកម្ម. ១០:៤២) ដូច្នេះ ពេត្រុសនិងយ៉ូហានដែលជាតំណាងពួកគាត់បាននិយាយយ៉ាងក្លាហានថា ពួកគាត់នឹងស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាជាងចៅក្រមទាំងនោះ ហើយប្រកាសថាពួកគាត់នឹងមិនឈប់និយាយអំពីលោកយេស៊ូឡើយ។ (សកម្ម. ៥:២៩) ក្រោយពីពួកសាវ័កបានត្រូវគេវាយដោយសារពួកគាត់បានរក្សាចិត្តស្មោះឥតងាករេ នោះពួកគាត់បានចេញពីតុលាការជាន់ខ្ពស់របស់ជនជាតិយូដា«ដោយត្រេកអរ ពីព្រោះពួកគាត់បានត្រូវរាប់ថាពួកគាត់សមនឹងទទួលការមើលងាយ ដោយសារនាមរបស់លោក[យេស៊ូ]» ហើយពួកគាត់បានបន្តផ្សព្វផ្សាយ!—សកម្ម. ៥:៤១, ៤២ w២២.១០ ទំ.១២-១៣ វ.២-៤
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២២ ខែកុម្ភៈ
ការដែលខ្ញុំចូលទៅជិតព្រះ នោះជាការប្រសើរណាស់។—ចសព. ៧៣:២៨
ពេលយើងចាប់ផ្ដើមរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា យើងរៀនតែសេចក្ដីបង្រៀនបឋមៗក្នុងគម្ពីរប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងសំបុត្ររបស់សាវ័កប៉ូលទៅកាន់គ្រិស្តសាសនិកជនជាតិហេប្រឺ គាត់បានហៅសេចក្ដីបង្រៀននេះថា៖ «បឋមសេចក្ដី»។ គាត់មិនមើលងាយ«សេចក្ដីបង្រៀនជាមូលដ្ឋាន»ទេ ផ្ទុយទៅវិញគាត់បានប្រដូចសេចក្ដីបង្រៀនទាំងនោះទៅនឹងទឹកដោះដែលបំប៉នទារក។ (ហេ. ៥:១២; ៦:១) ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានដាស់តឿនគ្រិស្តសាសនិកទាំងអស់ឲ្យបន្តរៀនលើសពីសេចក្ដីបង្រៀនបឋមទាំងនោះដោយរៀនសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ជ្រាលជ្រៅជាងក្នុងបណ្ដាំព្រះ។ តើអ្នកចង់រៀនសេចក្ដីបង្រៀនជ្រាលជ្រៅជាងក្នុងគម្ពីរឬទេ? តើអ្នកចង់បន្តរីកចម្រើននិងបន្តរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងគោលបំណងរបស់លោកឬទេ? ប៉ុន្តែចំពោះយើងជាច្រើននាក់ ការសិក្សាគឺមិនស្រួលទេ។ ចុះយ៉ាងណាអ្នកវិញ? នៅសាលា តើអ្នកបានរៀនអាននិងសិក្សាយ៉ាងពូកែឬទេ? តើអ្នកចូលចិត្តសិក្សា ហើយមានអារម្មណ៍ថាអ្នកបានរៀនច្រើនឬទេ? ឬតើអ្នកគិតថាអ្នកមិនពូកែរៀនសៀវភៅផ្សេងៗឬ? បើដូច្នេះ សូមដឹងថាមនុស្សជាច្រើនមានអារម្មណ៍ដូចអ្នកដែរ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាអាចជួយអ្នកបាន។ លោកជាបុគ្គលដ៏ល្អឥតខ្ចោះ និងជាគ្រូបង្រៀនដ៏ល្អបំផុត។ w២៣.០៣ ទំ.៩-១០ វ.៨-១០
ថ្ងៃសុក្រ ទី២៣ ខែកុម្ភៈ
ចូរទទួលដោយចិត្តស្លូតបូតនូវបណ្ដាំរបស់ព្រះដែលបានត្រូវដាំក្នុងអ្នករាល់គ្នា គឺជាបណ្ដាំដែលអាចសង្គ្រោះជីវិតអ្នករាល់គ្នា។—យ៉ា. ១:២១
បើយើងមានចិត្តស្លូតបូត យើងនឹងអនុញ្ញាតឲ្យបណ្ដាំព្រះកែប្រែយើង។ លុះត្រាតែយើងជៀសវាងពីចិត្តគំនិតរិះគន់ឬអំណួត ទើបមេរៀនពីគម្ពីរអំពីសេចក្ដីមេត្តាករុណា ចិត្តអាណិតអាសូរ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់មានឥទ្ធិពលលើយើង។ របៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកឯទៀតអាចបង្ហាញថាយើងកំពុងអនុញ្ញាតឲ្យបណ្ដាំព្រះមានឥទ្ធិពលលើយើងឬយ៉ាងណា។ ពួកផារិស៊ីមិនបានឲ្យបណ្ដាំព្រះជ្រាបចូលក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេទេ ហើយជាលទ្ធផលពួកគេ«បានផ្ដន្ទាទោសអ្នកដែលគ្មានទោស»។ (ម៉ាថ. ១២:៧) ស្រដៀងគ្នាដែរ ទស្សនៈនិងការប្រព្រឹត្តរបស់យើងចំពោះអ្នកឯទៀតបង្ហាញថាយើងបានឲ្យបណ្ដាំព្រះមានឥទ្ធិពលលើយើងឬយ៉ាងណា។ ជាឧទាហរណ៍ តាមធម្មតាតើយើងច្រើនតែនិយាយអំពីចំណុចល្អរបស់អ្នកឯទៀត ឬតើយើងឆាប់និយាយអំពីគុណវិបត្តិរបស់ពួកគេ? តើយើងមានសេចក្ដីមេត្តាករុណានិងបម្រុងតែនឹងអភ័យទោស ឬតើយើងរិះគន់អ្នកឯទៀត ហើយគុំកួននឹងពួកគេ? ការពិនិត្យពិចារណាខ្លួនឯងបែបនេះអាចបង្ហាញថាយើងឲ្យអ្វីដែលយើងអានមានឥទ្ធិពលលើគំនិត អារម្មណ៍ និងការប្រព្រឹត្តរបស់យើងឬយ៉ាងណា។—១ធី. ៤:១២, ១៥; ហេ. ៤:១២ w២៣.០២ ទំ.១២ វ.១៣-១៤
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២៤ ខែកុម្ភៈ
ខ្ញុំជាយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នក ខ្ញុំនឹងស្រវាចាប់ដៃស្ដាំរបស់អ្នក ខ្ញុំនឹងនិយាយមកអ្នកថា៖ «កុំខ្លាចឡើយ ខ្ញុំនឹងជួយអ្នក»។—អេ. ៤១:១៣
សូមគិតអំពីគំរូរបស់យ៉ូសែបពីក្រុងអារីម៉ាថេ។ គាត់បានទទួលការគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅពីបណ្ដាជនយូដា។ គាត់ជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដែលជាតុលាជាន់ខ្ពស់នៃជនជាតិយូដា។ ប៉ុន្តែ ក្នុងអំឡុងពេលដែលលោកយេស៊ូផ្សព្វផ្សាយនៅផែនដី យ៉ូសែបមិនមានចិត្តក្លាហានទាល់តែសោះ។ យ៉ូហានប្រាប់ថា៖ «គាត់ជាអ្នកកាន់តាមម្នាក់របស់លោកយេស៊ូ ប៉ុន្តែគាត់កាន់តាមលោកដោយសម្ងាត់ ដោយសារខ្លាចជនជាតិយូដា»។ (យ៉ូន. ១៩:៣៨) ទោះជាយ៉ូសែបចាប់អារម្មណ៍នឹងដំណឹងអំពីរាជាណាចក្រព្រះក្ដី គាត់បានលាក់អ្នកឯទៀតថាគាត់មានជំនឿលើលោកយេស៊ូ។ គាត់ច្បាស់ជាខ្លាចថា បើបណ្ដាជនដឹងថាគាត់ជាអ្នកកាន់តាមម្នាក់របស់លោកយេស៊ូ ពួកគេនឹងលែងគោរពគាត់ទៀត។ ប៉ុន្តែ គម្ពីរប្រាប់យើងថាក្រោយពីលោកយេស៊ូបានស្លាប់ យ៉ូសែប«បានតាំងចិត្តក្លាហានទៅជួបពីឡាត ហើយសុំយកសពរបស់លោកយេស៊ូ»។ (ម៉ាក. ១៥:៤២, ៤៣) យ៉ូសែបលែងលាក់ទៀតថាគាត់ជាអ្នកកាន់តាមម្នាក់របស់លោកយេស៊ូ។ តើអ្នកធ្លាប់ខ្លាចមនុស្សដូចយ៉ូសែបឬទេ? w២៣.០១ ទំ.៣០ វ.១៣-១៤
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២៥ ខែកុម្ភៈ
រាស្ត្ររបស់លោកពិតជាមានសុភមង្គលហើយ! ចំណែកពួកអ្នកបម្រើរបស់លោក ក៏មានសុភមង្គលដែរ! ព្រោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពួកគេបានស្ដាប់សម្ដីរបស់លោកដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា។—១បស. ១០:៨
មហាក្សត្រីស្រុកសេបាបានឭអំពីសន្តិភាពនិងភាពចម្រុងចម្រើននៃប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សាឡូម៉ូន។ គាត់បានធ្វើដំណើរពីកន្លែងឆ្ងាយទៅក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីមើលស្ថានភាពនោះដោយផ្ទាល់ភ្នែក។ (១បស. ១០:១) ក្រោយពីពិនិត្យមើលរាជាណាចក្ររបស់សាឡូម៉ូន គាត់និយាយពាក្យនៅក្នុងបទគម្ពីរថ្ងៃនេះ។ ប៉ុន្តែ ស្ថានភាពក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ស្ដេចសាឡូម៉ូនគ្រាន់តែជាគំរូមួយអំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើសម្រាប់មនុស្សជាតិក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោកយេស៊ូដែលជាបុត្រលោក។ លោកយេស៊ូល្អប្រសើរជាងសាឡូម៉ូនក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់។ សាឡូម៉ូនជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះដែលបានធ្វើខុសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយនៅទីបំផុតនាំទុក្ខដល់រាស្ត្រព្រះ។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ល្អឥតខ្ចោះដែលមិនចេះធ្វើខុស។ (លូក. ១:៣២; ហេ. ៤:១៤, ១៥) លោកយេស៊ូបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ ទោះជាសាថានបានល្បួងលោកយ៉ាងខ្លាំងក្ដី។ គ្រិស្តបានបង្ហាញថាលោកនឹងមិនប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង ឬធ្វើអ្វីណាដែលនឹងនាំទុក្ខដល់រាស្ត្រដ៏ស្មោះភក្ដីរបស់លោកឡើយ។ គឺពិតជាឯកសិទ្ធិមែនដែលមានលោកជាស្ដេចរបស់យើង! w២២.១២ ទំ.១១ វ.៩-១០
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី២៦ ខែកុម្ភៈ
ចូរស្ដាប់បង្គាប់ ហើយចុះចូលនឹងពួកអ្នកដែលនាំមុខអ្នករាល់គ្នា ព្រោះពួកគាត់កំពុងថែរក្សាអ្នករាល់គ្នា។—ហេ. ១៣:១៧
តើយើងគួរធ្វើអ្វីបើរោគរាតត្បាតឆ្លងរាលដាលនៅកន្លែងដែលយើងរស់នៅ? យើងគួរធ្វើតាមការណែនាំដែលពួកអាជ្ញាធរផ្ដល់ឲ្យ ដូចជាការលាងដៃ ការរក្សាគម្លាត ការពាក់ម៉ាស់ និងចត្តាឡីស័ក។ ពេលយើងធ្វើអ្វីទាំងនេះ យើងបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃខ្លាំងយ៉ាងណាចំពោះជីវិតជាអំណោយពីព្រះ។ ក្នុងអំឡុងពេលមានរឿងបន្ទាន់ យើងប្រហែលជាឮព័ត៌មានចចាមអារ៉ាមពីមិត្តភក្ដិ អ្នកជិតខាង និងបណ្ដាញព័ត៌មានផ្សេងៗ។ ជាជាង«ជឿគ្រប់ពាក្យទាំងអស់»ដែលយើងឮ ជាការល្អឲ្យយើងស្ដាប់ព័ត៌មានដែលគួរឲ្យទុកចិត្តបំផុតពីរដ្ឋាភិបាលនិងខាងក្រុមគ្រូពេទ្យ។ (សុភ. ១៤:១៥) គណៈអភិបាលនិងការិយាល័យសាខាខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានត្រឹមត្រូវ មុនដែលពួកគេឲ្យការណែនាំអំពីកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំ និងការផ្សព្វផ្សាយ។ ដោយធ្វើតាមការណែនាំពីពួកគេ យើងការពារខ្លួនយើងនិងអ្នកឯទៀតពីការរងផលពិបាក។ យើងក៏រក្សាកេរ្តិ៍ឈ្មោះក្រុមជំនុំក្នុងសហគមន៍របស់យើងផងដែរ។—១ពេ. ២:១២ w២៣.០២ ទំ.២៣ វ.១១-១២
ថ្ងៃអង្គារ ទី២៧ ខែកុម្ភៈ
[ចូរ]ស្ដាប់ហើយរៀនកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃអ្នករាល់គ្នា។—បច. ៣១:១៣
ពេលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានចូលស្រុកដែលព្រះបានសន្យា ពួកគេបានរស់នៅក្នុងតំបន់ផ្សេងៗ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលរស់នៅក្នុងតំបន់មួយ អាចងាយមិននឹកដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឯទៀតដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ផ្សេងនៃប្រទេសរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជួបជុំគ្នានៅពេលផ្សេងៗ ដើម្បីស្ដាប់ការអាននិងការបកស្រាយអំពីបណ្ដាំរបស់លោកជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ។ (បច. ៣១:១០-១២; នេហ. ៨:២, ៨, ១៨) សូមស្រមៃគិតថាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់ច្បាស់ជាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាកាលដែលគាត់មកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម ហើយឃើញអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍គ្នីគ្នាប្រហែលជារាប់លាននាក់ពីតំបន់ផ្សេងៗនៃប្រទេសរបស់គាត់! តាមរបៀបនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយពួកគេឲ្យរក្សាសាមគ្គីភាព។ ក្រោយមក ពេលក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកបានបង្កើតឡើង នោះមានបុរសស្ត្រីដែលនិយាយភាសាផ្សេងៗនិងដែលមានឋានៈនិងវណ្ណៈខុសៗគ្នាក្នុងសង្គម។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមានសាមគ្គីភាពក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះពិត។ ពួកអ្នកដែលបានទៅជាអ្នកជឿអាចយល់បណ្ដាំរបស់ព្រះបាន លុះត្រាតែមានជំនួយពីពួកអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍គ្នីគ្នានិងពីការជួបជុំគ្នា។—សកម្ម. ២:៤២; ៨:៣០, ៣១ w២៣.០២ ទំ.៣ វ.៧
ថ្ងៃពុធ ទី២៨ ខែកុម្ភៈ
អំណោយដែលព្រះផ្ដល់ឲ្យ គឺជាជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។—រ៉ូម ៦:២៣
ព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថាអស់អ្នកដែលស្ដាប់បង្គាប់លោកនឹងបាន«ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។ (រ៉ូម ៦:២៣) ពេលយើងរំពឹងគិតអំពីសេចក្ដីសន្យាដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យយើង យើងស្រឡាញ់លោកកាន់តែខ្លាំងឡើង។ សូមគិតអំពីនេះ៖ បិតារបស់យើងនៅស្ថានសួគ៌ស្រឡាញ់យើងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ រហូតដល់លោកចង់ឲ្យយើងនៅជាប់ជាមួយលោកជារៀងរហូត។ សេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះអំពីជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាករបស់យើងនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ ទោះជាពួកសត្រូវគំរាមសម្លាប់យើងក្ដី យើងនឹងមិនឈប់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។ ហេតុអ្វី? មូលហេតុមួយគឺដោយសារយើងដឹងថាបើយើងស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ារហូតដល់ស្លាប់ លោកនឹងប្រោសយើងឲ្យរស់ឡើងវិញដោយមានសេចក្ដីសង្ឃឹមថាយើងនឹងមិនស្លាប់ទៀតទេ។ (យ៉ូន. ៥:២៨, ២៩; ១កូ. ១៥:៥៥-៥៨; ហេ. ២:១៥) យើងដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាអាចទ្រទ្រង់ជីវិតយើងជារៀងរហូត ដោយសារលោកជាប្រភពនៃជីវិត ហើយលោករស់ជារៀងរហូត។ (ចសព. ៣៦:៩) គម្ពីរបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាតែងតែមានជីវិត ហើយលោកនឹងរស់នៅរហូតតទៅ។—ចសព. ៩០:២; ១០២:១២, ២៤, ២៧ w២២.១២ ទំ.២ វ.១-៣
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២៩ ខែកុម្ភៈ
តើមានអ្វីដែលអាចធ្វើឲ្យគ្រិស្តឈប់ស្រឡាញ់យើងឬទេ? ទោះជាយើងជួបសេចក្ដីវេទនា ទុក្ខលំបាក ការបៀតបៀន . . . តើអ្វីទាំងនោះអាចធ្វើឲ្យលោកឈប់ស្រឡាញ់យើងឬ?—រ៉ូម ៨:៣៥
ដោយសារយើងជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា យើងមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេពេលយើងជួបទុក្ខលំបាក។ ដូចគម្ពីរចែង យើងទទួលស្គាល់ថា«យើងត្រូវចូលរាជាណាចក្រព្រះដោយឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនាជាច្រើន»។ (សកម្ម. ១៤:២២) យើងក៏ដឹងដែរថា បញ្ហាខ្លះរបស់យើងមិនអាចដោះស្រាយបានទាំងស្រុងទេ រហូតដល់យើងរស់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ ជាកន្លែងដែល«សេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ»។ (បប. ២១:៤) ព្រះយេហូវ៉ាមិនការពារយើងពីការរងទុក្ខលំបាកទេ។ ប៉ុន្តែ លោកជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកទាំងនោះ។ សូមកត់សម្គាល់អ្វីដែលសាវ័កប៉ូលបាននិយាយទៅកាន់គ្រិស្តសាសនិកដែលរស់នៅក្រុងរ៉ូម។ ដំបូង គាត់បានរៀបរាប់អំពីទុក្ខលំបាកមួយចំនួនដែលគាត់និងបងប្អូនឯទៀតជួបប្រទះ។ ក្រោយមក គាត់បានសរសេរថា៖ «យើងកំពុងឈ្នះក្នុងការទាំងអស់នេះ ដោយសារលោកដែលបានស្រឡាញ់យើង»។ (រ៉ូម ៨:៣៦, ៣៧) នេះមានន័យថាព្រះយេហូវ៉ាអាចជួយអ្នកឲ្យជោគជ័យ សូម្បីតែនៅពេលដែលអ្នកកំពុងជួបទុក្ខលំបាកក៏ដោយ។ w២៣.០១ ទំ.១៤ វ.១-២