ខែមីនា
ថ្ងៃសុក្រ ទី១ ខែមីនា
ហេតុអ្វីបានជាអ្នកអួតខ្លួន?—១កូ. ៤:៧
សាវ័កពេត្រុសបានលើកទឹកចិត្តគ្រិស្តសាសនិកឲ្យប្រើអំណោយនិងទេពកោសល្យណាដែលពួកគេមានដើម្បីលើកទឹកចិត្តបងប្អូនរួមជំនឿ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ក្នុងនាមជាអ្នកចាត់ចែងល្អប្រសើរដែលបានទទួលគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះ . . . នោះចូរបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមកតាមអំណោយដែលអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗបានទទួល»។ (១ពេ. ៤:១០) យើងមិនគួរស្ទាក់ស្ទើរប្រើសមត្ថភាពដែលយើងមាន ដោយសារយើងខ្លាចថាអ្នកឯទៀតច្រណែនឬធ្លាក់ទឹកចិត្តទេ។ ប៉ុន្តែយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នថា យើងមិនអួតអំពីសមត្ថភាពទាំងនោះឡើយ។ (១កូ. ៤:៦) សូមយើងចាំថាសមត្ថភាពណាក៏ដោយដែលយើងមានគឺជាអំណោយមកពីព្រះ។ យើងគួរប្រើអំណោយទាំងនោះដើម្បីពង្រឹងក្រុមជំនុំ មិនមែនដើម្បីលើកស្ទួយខ្លួនឯងទេ។ (ភី. ២:៣) ពេលយើងប្រើកម្លាំងនិងសមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ នោះយើងមានហេតុត្រេកអរ មិនមែនដោយសារយើងធ្វើច្រើនជាង ឬធ្វើបានល្អជាងអ្នកឯទៀតទេ។ ប៉ុន្តែដោយសារយើងប្រើសមត្ថភាពទាំងនោះដើម្បីសរសើរតម្កើងព្រះយេហូវ៉ា។ w២២.០៤ ទំ.១១-១២ វ.៧-៩
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២ ខែមីនា
សូមលោកបើកភ្នែកខ្ញុំ ដើម្បីខ្ញុំអាចឃើញច្បាស់ នូវអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យក្នុងច្បាប់របស់លោក។—ចសព. ១១៩:១៨
លោកយេស៊ូស្រឡាញ់បទគម្ពីរបរិសុទ្ធ ហើយអារម្មណ៍របស់លោកចំពោះបណ្ដាំព្រះបានត្រូវប្រាប់ទុកជាមុនក្នុងពាក្យនៅចម្រៀងសរសើរព្រះ ៤០:៨ ដែលថា៖ «ឱព្រះរបស់ខ្ញុំអើយ ខ្ញុំពេញចិត្តធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក ហើយច្បាប់របស់លោកនៅជាប់ក្នុងចិត្តខ្ញុំជានិច្ច»។ ដោយសារលោកយេស៊ូស្រឡាញ់បទគម្ពីរ លោកសប្បាយចិត្ត ហើយទទួលជោគជ័យក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ យើងក៏អាចសប្បាយនិងទទួលជោគជ័យដែរ បើយើងអាននិងរៀនឲ្យចេះស្រឡាញ់បណ្ដាំព្រះ។ (ចសព. ១:១-៣) សមស្របតាមប្រសាសន៍និងគំរូរបស់លោកយេស៊ូ សូមយើងបង្កើនសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការអានគម្ពីរ។ យើងអាចយល់បទគម្ពីរឲ្យកាន់តែច្បាស់ជាងដោយអធិដ្ឋាន អានយឺតៗ សួរសំណួរ និងកត់កំណត់ខ្លីៗ។ យើងអាចប្រើសមត្ថភាពវែកញែកដោយពិនិត្យមើលយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលយើងអាន។ យើងអាចធ្វើដូច្នេះដោយមានជំនួយពីសៀវភៅផ្សេងៗរបស់យើងដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងអាចឲ្យបណ្ដាំព្រះមានឥទ្ធិពលលើយើងដោយរក្សាទស្សនៈត្រឹមត្រូវកាលដែលយើងអាន។ ពេលយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើអ្វីទាំងនេះ យើងនឹងទទួលប្រយោជន៍ថែមទៀតពីការអានគម្ពីរ ហើយចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ា។—ចសព. ១១៩:១៧; យ៉ា. ៤:៨ w២៣.០២ ទំ.១៣ វ.១៥-១៦
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី៣ ខែមីនា
គម្រោងរបស់មនុស្សឧស្សាហ៍នឹងបានជោគជ័យជាមិនខាន។—សុភ. ២១:៥
សូមជ្រើសរើសគោលដៅជាក់លាក់មួយ ហើយព្យាយាមសម្រេចគោលដៅនោះ។ តើអ្នកអាចធ្វើដូច្នេះយ៉ាងដូចម្ដេច? ឧបមាថា អ្នកចង់បង្កើនសមត្ថភាពរបស់អ្នកក្នុងការបង្រៀន។ អ្នកអាចសិក្សាយ៉ាងស៊ីជម្រៅនូវសៀវភៅស្ដើងចូរព្យាយាមក្នុងការអាននិងការបង្រៀន។ ពេលអ្នកមានផ្នែកណាមួយនៅកិច្ចប្រជុំសម្រាប់កិច្ចបម្រើនិងជីវិតជាគ្រិស្តសាសនិក អ្នកអាចសុំបងប្អូនប្រុសដែលមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ឲ្យស្ដាប់សុន្ទរកថារបស់អ្នកមុនពេលអ្នកថ្លែងនៅកិច្ចប្រជុំ ហើយសុំគាត់ឲ្យផ្ដល់យោបល់អំពីរបៀបដែលអ្នកអាចរីកចម្រើន។ សូមខំព្យាយាមឲ្យមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះជាមនុស្សឧស្សាហ៍និងគួរឲ្យទុកចិត្ត មិនគ្រាន់តែជាអ្នកដែលមានជំនាញឬសមត្ថភាពប៉ុណ្ណោះទេ។ (២កូ. ៨:២២) ចុះយ៉ាងណាបើអ្នកចង់រៀនចេះធ្វើអ្វីមួយដែលអ្នកមិនសូវមានដុង? សូមកុំឈប់ព្យាយាម! តើធីម៉ូថេបានទៅជាអ្នកពូកែថ្លែងសុន្ទរកថានិងបង្រៀនឬទេ? គម្ពីរមិនចែងទេ។ ប៉ុន្តែ ធីម៉ូថេច្បាស់ជាបានបំពេញភារកិច្ចរបស់គាត់កាន់តែល្អប្រសើរ កាលដែលគាត់ធ្វើតាមយោបល់របស់ប៉ូល។—២ធី. ៣:១០ w២២.០៤ ទំ.២៤-២៥ វ.៨-១១
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី៤ ខែមីនា
ខ្ញុំឃើញសត្វសាហាវមួយឡើងមកពីសមុទ្រ។ សត្វនោះមានស្នែង១០ [និង]ក្បាល៧។—បប. ១៣:១
តើសត្វសាហាវដែលមានក្បាល៧គឺជាអ្វី? យើងកត់សម្គាល់ថាសត្វសាហាវនេះមើលទៅមានភិនភាគដូចខ្លារខិន តែជើងរបស់វាដូចជើងខ្លាឃ្មុំ មាត់របស់វាដូចមាត់តោ ហើយវាមានស្នែង១០។ សត្វសាហាវបួនដែលបានត្រូវរៀបរាប់ក្នុងសៀវភៅដានីយ៉ែល ជំពូកទី៧ ក៏មានលក្ខណៈទាំងនេះដែរ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងសៀវភៅការបើកបង្ហាញ លក្ខណៈទាំងអស់នេះមាននៅក្នុងសត្វតែមួយ មិនមែនសត្វសាហាវបួនក្បាលផ្សេងៗពីគ្នាទេ។ សត្វសាហាវនេះមិនមែនជាតំណាងរដ្ឋាភិបាលមួយ ឬចក្រភពណាមួយទេ។ គម្ពីររៀបរាប់ថាវាគ្រប់គ្រង«លើគ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់ជនជាតិ គ្រប់ភាសា និងគ្រប់ប្រជាជាតិ»។ ដូច្នេះ វាគឺធំជាងរដ្ឋាភិបាលណាមួយទាំងអស់របស់មនុស្សជាតិ។ (បប. ១៣:៧) យ៉ាងនេះ សត្វសាហាវនេះត្រូវជាតំណាងរដ្ឋាភិបាលទាំងអស់ដែលបានគ្រប់គ្រងលើមនុស្សជាតិក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ (អទ. ៨:៩) ម្យ៉ាងទៀត ក្នុងគម្ពីរ លេខ១០ច្រើនតែបានត្រូវប្រើដើម្បីសំដៅទៅលើភាពពេញលេញ។ w២២.០៥ ទំ.៩ វ.៦
ថ្ងៃអង្គារ ទី៥ ខែមីនា
លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។—បប. ២១:៤
តើអ្នកណាខ្លះនឹងទទួលប្រយោជន៍ពីអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ? ដំបូងគឺមនុស្សមួយក្រុមធំដែលរួចជីវិតពីសង្គ្រាមអាម៉ាគេដូន ព្រមទាំងកូនៗណាដែលទំនងជានឹងកើតមកក្នុងពិភពលោកថ្មី។ ប៉ុន្តែ ការបើកបង្ហាញ ជំពូកទី២០ក៏សន្យាថាមនុស្សស្លាប់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (បប. ២០:១១-១៣) «មនុស្សសុចរិត»ដ៏ស្មោះត្រង់ដែលបានស្លាប់នៅអតីតកាល និង«មនុស្សមិនសុចរិត»ដែលមិនមានឱកាសរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅផែនដី។ (សកម្ម. ២៤:១៥; យ៉ូន. ៥:២៨, ២៩) តើនេះមានន័យថាមនុស្សគ្រប់រូបនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញក្នុងអំឡុងការគ្រប់គ្រង១.០០០ឆ្នាំឬ? មិនមែនទេ។ មនុស្សដែលមិនព្រមទទួលយកឱកាសដោយចេតនាដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ាមុនពួកគេស្លាប់ នឹងមិនត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញឡើយ។ ពួកគេមានឱកាស ប៉ុន្តែពួកគេបានបង្ហាញថាពួកគេមិនសមនឹងទទួលជីវិតនៅផែនដីជាសួនឧទ្យានឡើយ។—ម៉ាថ. ២៥:៤៦; ២ថែ. ១:៩; បប. ១៧:៨; ២០:១៥ w២២.០៥ ទំ.១៨ វ.១៦-១៧
ថ្ងៃពុធ ទី៦ ខែមីនា
តើយើងនឹងទៅឯអ្នកណាវិញ? ប្រសាសន៍របស់លោកនាំឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។—យ៉ូន. ៦:៦៨
តាមរយៈ«ខ្ញុំបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ហើយចេះពិចារណា» លោកយេស៊ូបានតាំងឡើងអង្គការដ៏អស្ចារ្យមួយនៅផែនដីដើម្បីលើកស្ទួយការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។ (ម៉ាថ. ២៤:៤៥) តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះអង្គការនេះ? ប្រហែលជាអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចសាវ័កពេត្រុសដែលនិយាយពាក្យនៅក្នុងបទគម្ពីរថ្ងៃនេះទៅកាន់លោកយេស៊ូ។ តើយើងទាំងអស់គ្នានឹងរសាត់អណ្ដែតទៅដល់ទីណាសព្វថ្ងៃនេះ បើយើងមិនបានស្គាល់អង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា? តាមរយៈអង្គការនេះ គ្រិស្តធ្វើឲ្យប្រាកដថាយើងមានអ្វីទាំងអស់ដែលយើងត្រូវការដើម្បីរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ។ លោកយេស៊ូក៏បង្ហាត់បង្រៀនយើងឲ្យបំពេញកិច្ចបម្រើផ្សាយដោយមានប្រសិទ្ធភាពដែរ។ បន្ថែមទៅទៀត លោកជួយយើងឲ្យពាក់«បុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មី» ដើម្បីយើងអាចទទួលការពេញចិត្តពីព្រះយេហូវ៉ា។ (អេភ. ៤:២៤) លោកយេស៊ូផ្ដល់ការណែនាំដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាក្នុងគ្រាពិបាក។ ប្រយោជន៍នៃការណែនាំនោះ គឺសឲ្យឃើញពេលដែលមានការផ្ទុះឡើងនៃជំងឺកូវីដ-១៩។ កាលដែលមនុស្សជាច្រើនក្នុងពិភពលោកនេះមិនដឹងច្បាស់អំពីអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើ លោកយេស៊ូធ្វើឲ្យប្រាកដថាយើងបានទទួលការណែនាំច្បាស់ដើម្បីជួយយើងឲ្យរក្សាសុវត្ថិភាព។ w២២.០៧ ទំ.១២ វ.១៣-១៤
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី៧ ខែមីនា
[ចូរ]ពិចារណាឲ្យដឹងប្រាកដថាការអ្វីដែលសំខាន់ជាង។—ភី. ១:១០
ព្រះយេហូវ៉ាបានណែនាំជនជាតិអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណឲ្យបង្រៀនកូនរបស់ពួកគេអំពីព្រះយេហូវ៉ាជារឿយៗ។ (បច. ៦:៦, ៧) ឪពុកម្ដាយទាំងនោះមានឱកាសច្រើនក្នុងមួយថ្ងៃៗដើម្បីនិយាយជាមួយកូន និងជួយពួកគេឲ្យស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ ជាឧទាហរណ៍ ក្មេងប្រុសជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោងក្នុងការជួយឪពុកគាត់ដាំដំណាំឬប្រមូលផល។ កូនស្រីចំណាយពេលភាគច្រើនជាមួយម្ដាយក្នុងការដេរប៉ាក់ ត្បាញ និងធ្វើកិច្ចការផ្ទះផ្សេងទៀត។ ពេលឪពុកម្ដាយនិងកូនរួមកិច្ចការជាមួយគ្នា ពួកគេអាចនិយាយគ្នាអំពីរឿងសំខាន់ៗជាច្រើន ដូចជាគុណធម៌របស់ព្រះយេហូវ៉ានិងរបៀបដែលលោកជួយក្រុមគ្រួសារជាដើម។ នៅប្រទេសជាច្រើន ឪពុកម្ដាយនិងកូនមិនអាចចំណាយពេលជាមួយគ្នាពេញមួយថ្ងៃបានទេ។ ឪពុកម្ដាយប្រហែលជាទៅធ្វើការ ហើយកូនប្រហែលជាទៅសាលារៀន។ ដូច្នេះ ឪពុកម្ដាយត្រូវព្យាយាមរកពេលផ្សេងៗដើម្បីនិយាយជាមួយកូន។—អេភ. ៥:១៥, ១៦ w២២.០៥ ទំ.២៨ វ.១០-១១
ថ្ងៃសុក្រ ទី៨ ខែមីនា
តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬថា មនុស្សមិនសុចរិតនឹងមិនទទួលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមត៌ក?—១កូ. ៦:៩
អំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ គឺបំពានច្បាប់របស់ព្រះយ៉ាងខ្លាំង។ បើគ្រិស្តសាសនិកណាម្នាក់ប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងណាមួយបែបនេះ គាត់ត្រូវអធិដ្ឋានសុំការអភ័យទោសពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយត្រូវប្រាប់អ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំ។ (ចសព. ៣២:៥; យ៉ា. ៥:១៤) តើពួកអ្នកចាស់ទុំមានភារកិច្ចអ្វី? មានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះមានសិទ្ធិអភ័យទោសឲ្យទាំងស្រុងចំពោះអំពើខុសឆ្គង ហើយលោកអភ័យទោសឲ្យយើងដោយមានមូលដ្ឋានលើគ្រឿងបូជាលោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់ភារកិច្ចឲ្យពួកអ្នកចាស់ទុំពិនិត្យពិចារណាពីគម្ពីរថា អ្នកប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងអាចបន្តនៅក្នុងក្រុមជំនុំឬយ៉ាងណា។ (១កូ. ៥:១២) ដើម្បីធ្វើដូច្នេះ អ្វីមួយដែលពួកគេធ្វើ គឺព្យាយាមស្វែងរកចម្លើយចំពោះសំណួរដូចតទៅនេះ៖ តើបុគ្គលនោះបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងដោយចេតនាឬ? តើគាត់ព្យាយាមលាក់បាំងអំពើខុសឆ្គងនោះពីអ្នកឯទៀតឬទេ? តើគាត់ប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងដដែលៗអស់មួយរយៈពេលឬ? សំខាន់បំផុត តើមានភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថាគាត់ប្រែចិត្តយ៉ាងស្មោះឬទេ? តើមានទីសំអាងដែលបញ្ជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាបានអភ័យទោសឲ្យគាត់ឬ?—សកម្ម. ៣:១៩ w២២.០៦ ទំ.៩ វ.៤
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី៩ ខែមីនា
[ចូរ]ស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត។—សាក. ៨:១៩
លោកយេស៊ូបានដាស់តឿនពួកអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យស្វែងរកសេចក្ដីសុចរិត។ (ម៉ាថ. ៥:៦) នេះមានន័យថាយើងត្រូវមានបំណងប្រាថ្នាខ្លាំងដើម្បីធ្វើអ្វីដែលល្អ ត្រឹមត្រូវ និងស្អាតស្អំតាមទស្សនៈរបស់ព្រះ។ តើអ្នកស្រឡាញ់អ្វីដែលពិតនិងសុចរិតឬទេ? យើងប្រាកដថាអ្នកស្រឡាញ់។ អ្នកស្អប់ពាក្យកុហក ព្រមទាំងអ្វីទាំងអស់ដែលខុសនិងអាក្រក់។ (ចសព. ១១៩:១២៨, ១៦៣) ការកុហកបង្ហាញអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់សាថានដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ។ (យ៉ូន. ៨:៤៤; ១២:៣១) គោលដៅមួយរបស់សាថានគឺបង្កាច់បង្ខូចនាមដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សាថានបានផ្សាយពាក្យកុហកអំពីព្រះរបស់យើងតាំងពីការបះបោរក្នុងសួនអេដែន។ វាបានព្យាយាមធ្វើឲ្យមនុស្សគិតថាព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកគ្រប់គ្រងដែលគិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននិងមិនទៀងត្រង់ ហើយថាលោកលាក់របស់ល្អពីមនុស្សជាតិ។ (ដក. ៣:១, ៤, ៥) ការកុហករបស់សាថានអំពីព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យមនុស្សគិតអាក្រក់អំពីលោក។ ពេលមនុស្សសម្រេចចិត្តមិន«ស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត» សាថានអាចនាំឲ្យពួកគេប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតនិងអាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាង។—រ៉ូម ១:២៥-៣១ w២៣.០៣ ទំ.២ វ.៣
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១០ ខែមីនា
សេចក្ដីស្រឡាញ់ . . . របស់[ព្រះយេហូវ៉ា]ស្ថិតស្ថេរជាដរាប។—ចសព. ១០០:៥
កាលដែលអ្នកខំប្រឹងយកឈ្នះទម្លាប់អាក្រក់ អ្នកប្រហែលជានៅតែធ្វើខុសនោះម្ដងម្កាល ឬអ្នកប្រហែលជាខ្វះចិត្តអត់ធ្មត់និងធុញទ្រាន់ដោយសារគោលដៅរបស់អ្នកហាក់ដូចជានៅឆ្ងាយ។ តើអ្វីនឹងជួយអ្នកឲ្យស៊ូទ្រាំ? គុណសម្បត្តិដ៏សំខាន់មួយ ពោលគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះព្រះយេហូវ៉ាគឺជាគុណសម្បត្តិដ៏ថ្លៃថ្លាបំផុតដែលអ្នកមាន។ (សុភ. ៣:៣-៦) សេចក្ដីស្រឡាញ់ខ្លាំងក្លាចំពោះព្រះអាចជួយអ្នកឲ្យមិនឈប់ព្យាយាមពេលមានការពិបាកក្នុងជីវិត។ គម្ពីរច្រើនតែលើកឡើងអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្នកបម្រើលោក។ សេចក្ដីស្រឡាញ់នេះមានន័យថាលោកនឹងមិនបោះបង់ចោលពួកអ្នកបម្រើរបស់លោក ឬឈប់ស្រឡាញ់ពួកគេទេ។ អ្នកបានត្រូវបង្កើតមកឲ្យមានភាពដូចលោក។ (ដក. ១:២៦) ដូច្នេះ តើអ្នកអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? ដំបូង សូមមានចិត្តកតញ្ញូ។ (១ថែ. ៥:១៨) រាល់ថ្ងៃ សូមសួរខ្លួនអ្នកថា ‹តើព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះខ្ញុំតាមរបៀបណាខ្លះ?›។ បន្ទាប់មក សូមធ្វើឲ្យប្រាកដថាអ្នកអធិដ្ឋានអរគុណព្រះយេហូវ៉ាដោយលើកឡើងអំពីអ្វីជាក់លាក់ដែលលោកបានធ្វើសម្រាប់អ្នក។ សូមទទួលស្គាល់ថាព្រះយេហូវ៉ាធ្វើអ្វីល្អៗសម្រាប់អ្នកផ្ទាល់ដោយសារលោកស្រឡាញ់អ្នក។ w២៣.០៣ ទំ.១២ វ.១៧-១៩
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១១ ខែមីនា
លោក[យេស៊ូ]ជ្រាបអំពីអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស។—យ៉ូន. ២:២៥
លោកយេស៊ូបានប្រព្រឹត្តចំពោះសាវ័កទាំង១២នាក់ដោយសប្បុរសនិងក្ដីស្រឡាញ់។ តើមានមេរៀនអ្វីសម្រាប់យើង? ការសំខាន់គឺមិនគ្រាន់តែអ្វីដែលអ្នកឯទៀតធ្វើប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាប្រតិកម្មរបស់យើងចំពោះកំហុសនិងភាពទន់ខ្សោយរបស់ពួកគេដែរ។ ពេលយើងឈឺចិត្តនឹងបងប្អូនណាម្នាក់ យើងអាចសួរខ្លួនយើងថា ‹ហេតុអ្វីបានជាអ្វីដែលបុគ្គលនោះធ្វើនាំឲ្យខ្ញុំឈឺចិត្តខ្លាំងម្ល៉េះ? តើនោះបង្ហាញអំពីភាពទន់ខ្សោយដែលខ្ញុំត្រូវខំយកឈ្នះឬទេ? តើបុគ្គលនោះប្រហែលជាកំពុងជួបបញ្ហាឬ? ទោះជាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមានមូលហេតុឲ្យអន់ចិត្តក្ដី តើខ្ញុំអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងអភ័យទោសឲ្យបុគ្គលនោះឬទេ?›។ កាលដែលយើងកាន់តែប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកឯទៀតដោយក្ដីស្រឡាញ់ យើងកាន់តែបង្ហាញថាយើងជាអ្នកកាន់តាមពិតរបស់លោកយេស៊ូ។ គំរូរបស់លោកយេស៊ូក៏បង្រៀនយើងឲ្យព្យាយាមយល់អំពីបងប្អូនរួមជំនឿរបស់យើងដែរ។ (សុភ. ២០:៥) លោកយេស៊ូអាចមើលចិត្តមនុស្សធ្លុះ យើងមិនអាចធ្វើដូច្នេះទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចមានចិត្តអត់ធ្មត់ចំពោះបងប្អូនរបស់យើងពេលពួកគេធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្ត។ (អេភ. ៤:១, ២; ១ពេ. ៣:៨) គឺស្រួលជាងឲ្យធ្វើដូច្នេះបើយើងរៀនអំពីជីវប្រវត្តិរបស់ពួកគេ។ w២៣.០៣ ទំ.៣០ វ.១៤-១៦
ថ្ងៃអង្គារ ទី១២ ខែមីនា
លោកមិនមែនជាព្រះរបស់មនុស្សស្លាប់ទេ តែជាព្រះរបស់មនុស្សរស់វិញ។—លូក. ២០:៣៨
បើសាថានឃើញថាយើងត្រូវទទួលការព្យាបាលជាបន្ទាន់ វាប្រហែលជាប្រើឱកាសនោះដើម្បីឲ្យយើងព្រមទទួលយកវិធីព្យាបាលដែលធ្វើឲ្យយើងមិនស្មោះត្រង់នឹងព្រះ។ គ្រូពេទ្យឬក្រុមគ្រួសារដែលមិនមែនជាអ្នកជឿប្រហែលជាព្យាយាមបង្ខំយើងឲ្យទទួលយកការចាក់បញ្ចូលឈាម ជាអ្វីដែលខុសនឹងច្បាប់ព្រះ។ ឬបុគ្គលណាម្នាក់ប្រហែលជាព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលយើងឲ្យទទួលយកវិធីព្យាបាលផ្សេងទៀតដែលខុសនឹងគោលការណ៍គម្ពីរ។ ទោះជាយើងមិនចង់ស្លាប់ក៏ដោយ យើងដឹងថាបើយើងស្លាប់ទៅ ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនឈប់ស្រឡាញ់យើងទេ។ (រ៉ូម ៨:៣៧-៣៩) ពេលមិត្តសម្លាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ាស្លាប់ លោកនឹកចាំពួកគេហាក់ដូចជាពួកគេនៅតែនៅរស់នៅឡើយ។ (លូក. ២០:៣៧) លោកទន្ទឹងរង់ចាំប្រោសពួកគេឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (យ៉ូប ១៤:១៥) ព្រះយេហូវ៉ាបានបង់តម្លៃដ៏ថ្លៃដើម្បីយើង«អាចមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។ (យ៉ូន. ៣:១៦) យើងដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់យើងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ហើយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើងខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ ជាជាងបោះបង់ចោលព្រះយេហូវ៉ា ពេលដែលយើងធ្លាក់ខ្លួនឈឺឬត្រូវគេគំរាមសម្លាប់ យើងពឹងលោកឲ្យផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខ ប្រាជ្ញា និងកម្លាំងឲ្យយើង។—ចសព. ៤១:៣ w២២.០៦ ទំ.១៨ វ.១៦-១៧
ថ្ងៃពុធ ទី១៣ ខែមីនា
ប្រាជ្ញាពិតស្រែកឮៗនៅតាមផ្លូវ។—សុភ. ១:២០
គម្ពីរចែងថា៖ «ការកោតខ្លាចព្រះយេហូវ៉ាជាទីចាប់ផ្ដើមនៃប្រាជ្ញា ហើយការស្គាល់ព្រះដ៏បរិសុទ្ធបំផុត នាំឲ្យមានការយល់ដឹង»។ (សុភ. ៩:១០) «ការស្គាល់ព្រះដ៏បរិសុទ្ធបំផុត»សំដៅលើរបៀបគិតគូររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះ ពេលយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ យើងគួរធ្វើឲ្យគំនិតរបស់លោកទៅជាគ្រឹះមូលដ្ឋានចំពោះការសម្រេចចិត្តរបស់យើង។ យើងអាចធ្វើដូច្នេះដោយសិក្សាគម្ពីរនិងសៀវភៅរបស់យើងដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ។ ពេលយើងធ្វើដូចនេះ យើងកំពុងបង្ហាញប្រាជ្ញាពិត។ (សុភ. ២:៥-៧) គឺមានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលអាចផ្ដល់ប្រាជ្ញាពិតឲ្យយើង។ (រ៉ូម ១៦:២៧) ហេតុអ្វីលោកជាប្រភពនៃប្រាជ្ញា? ទី១ ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកបង្កើត ហើយលោកដឹងគ្រប់យ៉ាងអំពីអ្វីទាំងអស់ដែលលោកបានបង្កើត។ (ចសព. ១០៤:២៤) ទី២ អ្វីទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាធ្វើបង្ហាញថាលោកមានប្រាជ្ញា។ (រ៉ូម ១១:៣៣) ទី៣ យោបល់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញាតែងតែផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់ពួកអ្នកដែលធ្វើតាម។ (សុភ. ២:១០-១២) បើយើងចង់រកបានប្រាជ្ញាពិត យើងត្រូវព្រមទទួលយកសេចក្ដីពិតបឋមទាំងនេះ ហើយឲ្យវាណែនាំយើងពេលធ្វើការសម្រេចចិត្ត ព្រមទាំងណែនាំការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ w២២.១០ ទំ.១៩ វ.៣-៤
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១៤ ខែមីនា
សង្គ្រាមបានផ្ទុះឡើងនៅស្ថានសួគ៌គឺ មីកែលនិងបណ្ដាទេវតារបស់លោកបានច្បាំងនឹងនាគ ព្រមទាំងច្បាំងនឹងបណ្ដាទេវតារបស់វា។ ប៉ុន្តែ ពួកវាមិនបានឈ្នះទេ ហើយក៏មិនមានកន្លែងសម្រាប់ពួកវានៅស្ថានសួគ៌ទៀតដែរ។—បប. ១២:៧, ៨
ដូចបានត្រូវប្រកាសទុកជាមុននៅការបើកបង្ហាញ ជំពូក១២ សាថានបានច្បាំងចាញ់ ហើយវានិងពួកវិញ្ញាណកំណាចរបស់វាបានត្រូវបោះទម្លាក់មកផែនដី។ សាថានបានបញ្ចេញកំហឹងយ៉ាងខ្លាំងដាក់មនុស្សជាតិ ហើយនេះនាំឲ្យ«វេទនាដល់ផែនដី»។ (បប. ១២:៩-១២) តើយើងអាចទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងណាពីទំនាយទាំងនេះ? ព្រឹត្តិការណ៍ពិភពលោក និងការផ្លាស់ប្ដូរនៃចិត្តគំនិតរបស់មនុស្ស ជួយយើងឲ្យដឹងថាលោកយេស៊ូបានចាប់ផ្ដើមគ្រប់គ្រងជាស្ដេច។ ដូច្នេះ ជាជាងទើសចិត្តពេលដែលយើងឃើញមនុស្សប្រព្រឹត្តយ៉ាងសាហាវនិងដោយគិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន យើងចាំថាការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេកំពុងសម្រេចទំនាយក្នុងគម្ពីរ។ រាជាណាចក្រព្រះកំពុងគ្រប់គ្រងហើយ! (ចសព. ៣៧:១) ម្យ៉ាងទៀត យើងនឹងឃើញការពិបាកមានកាន់តែច្រើនឡើងក្នុងពិភពលោក កាលដែលយើងខិតចូលទៅដល់សង្គ្រាមអាម៉ាគេដូន។ (ម៉ាក. ១៣:៨; ២ធី. ៣:១៣) យើងសប្បាយចិត្តណាស់ដែលបិតានៅស្ថានសួគ៌ដែលស្រឡាញ់យើង ជួយយើងឲ្យយល់អំពីមូលហេតុដែលមានបញ្ហាជាច្រើនក្នុងពិភពលោកនេះ។ w២២.០៧ ទំ.៣-៤ វ.៧-៨
ថ្ងៃសុក្រ ទី១៥ ខែមីនា
សេចក្ដីអធិដ្ឋានអង្វររបស់មនុស្សសុចរិតមានប្រសិទ្ធភាពខ្លាំងណាស់។—យ៉ា. ៥:១៦
យើងអាចសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយបងប្អូនរបស់យើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងជំងឺ មហន្តរាយធម្មជាតិ សង្គ្រាមស៊ីវិល ការបៀតបៀន ឬការពិបាកផ្សេងទៀត។ យើងក៏អាចអធិដ្ឋានឲ្យបងប្អូនដែលខំព្យាយាមជួយពួកអ្នកដែលត្រូវការជំនួយដែរ។ អ្នកប្រហែលជាស្គាល់បងប្អូនខ្លះដែលជួបបញ្ហាណាមួយបែបនេះ។ ដូច្នេះ អ្នកអាចលើកឈ្មោះពួកគេក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នក។ យើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះជាបងប្អូន ដោយសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយពួកគេឲ្យស៊ូទ្រាំ។ ពួកអ្នកដែលនាំមុខក្នុងក្រុមជំនុំមានអំណរគុណជាខ្លាំងដែលយើងអធិដ្ឋានឲ្យពួកគេ ហើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានទាំងនោះជួយពួកគេ។ សាវ័កប៉ូលដឹងថា គាត់ត្រូវការឲ្យបងប្អូនអធិដ្ឋានអំពីគាត់។ គាត់បានសរសេរថា៖ «ចូរអធិដ្ឋានឲ្យខ្ញុំផង ដើម្បីខ្ញុំអាចផ្សព្វផ្សាយដោយក្លាហានអំពីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋនៃដំណឹងល្អ»។ (អេភ. ៦:១៩) នៅសព្វថ្ងៃនេះ យើងក៏មានបងប្អូនប្រុសជាច្រើនដែលកំពុងនាំមុខយើងយ៉ាងនឿយហត់។ យើងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេដោយសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរទៅលើកិច្ចការរបស់ពួកគេ។ w២២.០៧ ទំ.២៣-២៤ វ.១៤-១៦
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី១៦ ខែមីនា
ចូរ . . . ពាក់សេចក្ដីសង្ឃឹមនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះជាមួកការពារក្បាល។—១ថែ. ៥:៨
ទាហានពាក់មួកដើម្បីការពារក្បាលគាត់។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ក្នុងចម្បាំងរបស់យើងជាមួយនឹងសាថាន យើងត្រូវការពារចិត្តគំនិតរបស់យើងពីការវាយប្រហាររបស់វា។ វាប្រើអ្វីផ្សេងៗជាច្រើនដើម្បីល្បួងយើង ហើយបង្ខូចរបៀបគិតគូររបស់យើង។ ដូចដែលមួកការពារក្បាលរបស់ទាហាន សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងការពាររបៀបគិតគូររបស់យើង ដើម្បីយើងអាចរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ បើសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងចុះខ្សោយ ហើយយើងចាប់ផ្ដើមគិតតែអំពីសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន យើងនឹងងាយភ្លេចអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងចំពោះជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ សូមគិតអំពីគ្រិស្តសាសនិកខ្លះដែលរស់នៅក្រុងកូរិនថូសនាសម័យបុរាណ។ ពួកគេបានបាត់បង់ជំនឿលើសេចក្ដីសន្យាដ៏សំខាន់មួយរបស់ព្រះ ពោលគឺសេចក្ដីសង្ឃឹមអំពីការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ (១កូ. ១៥:១២) ប៉ូលបានសរសេរថា មនុស្សដែលគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមអំពីជីវិតនៅថ្ងៃអនាគត រស់នៅដើម្បីតែបំពេញបំណងចិត្តខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ (១កូ. ១៥:៣២) នៅសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើនដែលគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ ខំធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យជីវិតរបស់ពួកគេសប្បាយនៅឥឡូវនេះ។ ប៉ុន្តែយើងខុសពីពួកគេ ដោយសារយើងមានទំនុកចិត្តលើសេចក្ដីសន្យាពីព្រះសម្រាប់ថ្ងៃអនាគត។ w២២.១០ ទំ.២៥-២៦ វ.៨-៩
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី១៧ ខែមីនា
ចូរអធិដ្ឋានឥតឈប់។—១ថែ. ៥:១៧
ព្រះយេហូវ៉ាអញ្ជើញអ្នកឲ្យអធិដ្ឋានទៅលោក។ លោកឃើញបញ្ហាដែលអ្នកកំពុងជួបប្រទះ ហើយលោកពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់អ្នកថា លោកនឹងស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នកនៅគ្រប់ពេលវេលា។ លោកពេញចិត្តស្ដាប់ពួកអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍លោក។ (សុភ. ១៥:៨) តើអ្នកអាចអធិដ្ឋានអំពីអ្វីខ្លះពេលអ្នកមានអារម្មណ៍ឯកោ? សូមប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីអ្វីទាំងអស់ដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក។ (ចសព. ៦២:៨) សូមប្រាប់លោកអំពីបញ្ហាដែលធ្វើឲ្យអ្នកខ្វល់ខ្វាយ និងអារម្មណ៍របស់អ្នកចំពោះបញ្ហាទាំងនោះ។ សូមសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយអ្នកឲ្យយកឈ្នះអារម្មណ៍របស់អ្នក ហើយជួយអ្នកឲ្យមានចិត្តក្លាហានដែលអ្នកត្រូវការដើម្បីអ្នកអាចប្រាប់អំពីជំនឿរបស់អ្នក។ អ្នកថែមទាំងអាចសុំប្រាជ្ញាពីព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីពន្យល់អំពីជំនឿរបស់អ្នកដោយមិនធ្វើឲ្យគេទើសចិត្ត។ (លូក. ២១:១៤, ១៥) បើអ្នកធ្លាក់ទឹកចិត្ត សូមសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយអ្នកឲ្យនិយាយអំពីរឿងនេះជាមួយគ្រិស្តសាសនិកដែលមានភាពចាស់ទុំ។ អ្នកអាចសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយបុគ្គលដែលអ្នកនឹងនិយាយជាមួយឲ្យយល់អារម្មណ៍របស់អ្នក។ សូមពិនិត្យមើលរបៀបដែលលោកតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់អ្នក ហើយព្រមទទួលជំនួយពីអ្នកឯទៀត។ យ៉ាងនេះ អ្នកនឹងមិនសូវមានអារម្មណ៍ឯកោឡើយ។ w២២.០៨ ទំ.១០ វ.៦
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៨ ខែមីនា
បុរសទាំង . . . នេះបំពានលើបញ្ញត្ដិរបស់សេសារ។—សកម្ម. ១៧:៧
ក្រុមជំនុំថ្មីនៅក្រុងថែស្សាឡូនិចបានទទួលការប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកប្រឆាំងដ៏សាហាវឃោរឃៅ បានអូស«បងប្រុសៗខ្លះទៅឯពួកអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុងនោះ»។ (សកម្ម. ១៧:៦) តើអ្នកអាចស្រមៃឃើញថាគ្រិស្តសាសនិកថ្មីទាំងនោះភ័យខ្លាចយ៉ាងណាឬទេ? នេះប្រហែលជាអាចធ្វើឲ្យពួកគេបន្ថយសកម្មភាពក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ូលមិនចង់ឲ្យរឿងនេះកើតឡើងទេ។ គាត់ធ្វើឲ្យប្រាកដថាក្រុមជំនុំថ្មីបានទទួលការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងដិតដល់។ ប៉ូលបានរំលឹកបងប្អូននៅក្រុងថែស្សាឡូនិចថា៖ «យើងបានចាត់ធីម៉ូថេជាប្អូនប្រុសរបស់យើងឲ្យទៅជួបអ្នករាល់គ្នា . . . គាត់នឹងជួយអ្នករាល់គ្នាឲ្យមាំមួនឡើង ព្រមទាំងសម្រាលទុក្ខអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា។ យ៉ាងនេះ គ្មានអ្នកណាត្រូវរង្គោះរង្គើ ដោយសារសេចក្ដីវេទនាទាំងនោះឡើយ»។ (១ថែ. ៣:២, ៣) ធីម៉ូថេបានឃើញរបៀបដែលប៉ូលបានពង្រឹងកម្លាំងចិត្តបងប្អូននៅក្រុងលីស្ដ្រា។ ដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាបានគាំទ្របងប្អូនទាំងនោះ ធីម៉ូថេអាចពង្រឹងកម្លាំងចិត្តបងប្អូនថ្មីថាព្រះយេហូវ៉ាក៏នឹងជួយពួកគេឲ្យមានលទ្ធផលល្អដែរ។—សកម្ម. ១៤:៨, ១៩-២២; ហេ. ១២:២ w២២.០៨ ទំ.២១ វ.៤
ថ្ងៃអង្គារ ទី១៩ ខែមីនា
យើង . . . បានជីវិតតាមរយៈបុត្រនោះ។—១យ៉ូន. ៤:៩
នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៩ និស្សិតគម្ពីរមួយក្រុមដែលបានត្រូវដឹកនាំដោយបងឆាល ថេស រ៉ាសិលបានចាប់ផ្ដើមសិក្សាបទគម្ពីរយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ ពួកគេចង់ដឹងសេចក្ដីពិតអំពីតម្លៃនៃគ្រឿងបូជារបស់គ្រិស្តនិងរបៀបដែលគួររំលឹកអំពីមរណភាពរបស់លោក។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងទទួលប្រយោជន៍ពីការស្រាវជ្រាវរបស់ពួកគេ។ តើតាមរបៀបណា? យើងយល់អំពីអត្ថន័យនៃគ្រឿងបូជារបស់លោកយេស៊ូនិងអ្វីដែលគ្រឿងបូជានោះនឹងធ្វើសម្រាប់យើងនិងមនុស្សជាតិទាំងអស់។ (១យ៉ូន. ២:១, ២) យើងក៏បានរៀនថាគម្ពីរផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមពីរសម្រាប់មនុស្សដែលព្រះពេញចិត្ត ពោលគឺជីវិតអមតៈនៅស្ថានសួគ៌សម្រាប់មនុស្សមួយចំនួននិងជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់នៅលើផែនដីសម្រាប់មនុស្សឯទៀត។ យើងចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ាកាលដែលយើងពិចារណាអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងដែលលោកមានចំពោះយើង និងប្រយោជន៍ជាច្រើនដែលយើងទទួលផ្ទាល់ពីគ្រឿងបូជារបស់លោកយេស៊ូ។ (១ពេ. ៣:១៨) ដូច្នេះ ដូចបងប្រុសៗដ៏ស្មោះត្រង់នៅអតីតកាល យើងអញ្ជើញអ្នកឯទៀតឲ្យចូលរួមជាមួយយើងពេលធ្វើពិធីរំលឹកតាមលំនាំដែលលោកយេស៊ូបានទុកឲ្យ។ w២៣.០១ ទំ.២១ វ.៦-៧
អំណានគម្ពីរសម្រាប់ពិធីរំលឹក៖ (ព្រឹត្តិការណ៍ក្រោយពីថ្ងៃលិចនាថ្ងៃទី៩ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១៤:៣-៩
ថ្ងៃពុធ ទី២០ ខែមីនា
លោកបានស្លាប់ដើម្បីមនុស្សទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលរស់ អាចរស់ដើម្បីលោកដែលបានស្លាប់ជំនួសពួកគេ ហើយដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ មិនមែនរស់ដើម្បីខ្លួនឯងទៀតទេ។—២កូ. ៥:១៥
លោកយេស៊ូបានបង្រៀនអំពីអ្វីល្អជាច្រើនដែលរាជាណាចក្រព្រះនឹងធ្វើ។ យើងមានចិត្តកតញ្ញូចំពោះថ្លៃលោះ ដោយសារនោះបើកឱកាសឲ្យយើងមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូ។ ពួកអ្នកដែលបង្ហាញជំនឿលើលោកយេស៊ូ ក៏នឹងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនិងសេចក្ដីសង្ឃឹមជួបបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់ដែលបានស្លាប់។ (យ៉ូន. ៥:២៨, ២៩; រ៉ូម ៦:២៣) យើងមិនបានធ្វើអ្វីដែលសមនឹងទទួលពរទាំងនេះទេ ហើយយើងក៏មិនអាចសងគុណព្រះនិងគ្រិស្តចំពោះអ្វីដែលលោកទាំងពីរបានធ្វើសម្រាប់យើងដែរ។ (រ៉ូម ៥:៨, ២០, ២១) ប៉ុន្តែ យើងអាចបង្ហាញលោកទាំងពីរអំពីចិត្តកតញ្ញូដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់យើងបាន។ តើតាមរបៀបណា? ដោយប្រើធនធានរបស់យើងដើម្បីកិច្ចការរាជាណាចក្រ។ ជាឧទាហរណ៍ យើងអាចជួយសាងសង់អគារដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងជួយជួសជុលនិងថែទាំអគារទាំងនោះ។ w២៣.០១ ទំ.២៦ វ.៣; ទំ.២៨ វ.៥
អំណានគម្ពីរសម្រាប់ពិធីរំលឹក៖ (ព្រឹត្តិការណ៍នៅពេលថ្ងៃនាថ្ងៃទី៩ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១១:១-១១
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២១ ខែមីនា
ខ្ញុំឃើញកូនចៀម . . . ហើយមាន១៤៤.០០០នាក់ . . . ជាមួយនឹងលោក។—បប. ១៤:១
ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងក្នុងរាជាណាចក្រព្រះនឹងជួយបីបាច់រក្សាមនុស្សរាប់ពាន់លាននាក់នៅទូទាំងផែនដី។ ដូចលោកយេស៊ូ ១៤៤.០០០នាក់នឹងធ្វើជាស្ដេចនិងសង្ឃ។ (បប. ៥:១០) ក្រោមច្បាប់ម៉ូសេ ពួកសង្ឃមានភារកិច្ចចម្បងក្នុងការជួយបណ្ដាជនឲ្យរក្សាសុខភាពល្អនិងនៅជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ច្បាប់ម៉ូសេគឺជា«ស្រមោលនៃពរដែលនឹងមកដល់» ដូច្នេះគឺជាការសមហេតុសមផលឲ្យសន្និដ្ឋានថាអ្នកគ្រប់គ្រងជាមួយលោកយេស៊ូនឹងជួយរាស្ត្រព្រះឲ្យរក្សាសុខភាពល្អនិងនៅជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ (ហេ. ១០:១) យើងត្រូវចាំមើលថាតើពួកអ្នកដែលជាស្ដេចនិងសង្ឃទាំងនេះនឹងប្រាស្រ័យទាក់ទងតាមវិធីណាជាមួយនឹងពួកអ្នកនៅផែនដីដែលនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់រាជាណាចក្រព្រះ។ យើងអាចមានទំនុកចិត្តថាក្នុងសួនឧទ្យាននៅថ្ងៃខាងមុខ ពួកអ្នកដែលនៅផែនដីនឹងទទួលការណែនាំដែលពួកគេត្រូវការ។—បប. ២១:៣, ៤ w២២.១២ ទំ.១១ វ.១១-១៣
អំណានគម្ពីរសម្រាប់ពិធីរំលឹក៖ (ព្រឹត្តិការណ៍នៅពេលថ្ងៃនាថ្ងៃទី១០ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១១:១២-១៩
ថ្ងៃសុក្រ ទី២២ ខែមីនា
អ្នករាល់គ្នាកំពុងប្រកាសមរណភាពរបស់លោកម្ចាស់ រហូតដល់លោកមកដល់។—១កូ. ១១:២៦
មូលហេតុមួយដែលយើងអញ្ជើញអ្នកឯទៀតឲ្យចូលរួមពិធីរំលឹកជាមួយយើងគឺថា យើងចង់ឲ្យពួកអ្នកដែលចូលរួមជាលើកដំបូងរៀនសេចក្ដីពិតអំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូបានធ្វើសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា។ (យ៉ូន. ៣:១៦) យើងសង្ឃឹមថាអ្វីដែលពួកគេឃើញនិងឮនៅពិធីរំលឹកនឹងជំរុញចិត្តពួកគេឲ្យរៀនថែមទៀត ហើយទៅជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ យើងក៏អញ្ជើញពួកអ្នកដែលលែងបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ យើងធ្វើដូច្នេះដើម្បីរំលឹកពួកគេថាព្រះនៅតែស្រឡាញ់ពួកគេ។ មនុស្សជាច្រើនព្រមទទួលការអញ្ជើញពីយើង ហើយយើងសប្បាយចិត្តជាខ្លាំងឃើញពួកគេ។ ការចូលរួមពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់គ្រិស្ត រំលឹកពួកគេអំពីអំណរដែលពួកគេមានពីការបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅអតីតកាល។ (ចសព. ១០៣:១-៤) មិនថាមនុស្សព្រមទទួលការអញ្ជើញពីយើងឬមិនព្រមទទួលក្ដី យើងខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីអញ្ជើញពួកគេឲ្យចូលរួមពិធីរំលឹក ដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាចាប់អារម្មណ៍នឹងអ្នកចូលរួមម្នាក់ៗ។—លូក. ១៥:៧; ១ធី. ២:៣, ៤ w២៣.០១ ទំ.២០ វ.១; ទំ.២៣ វ.៩-១១
អំណានគម្ពីរសម្រាប់ពិធីរំលឹក៖ (ព្រឹត្តិការណ៍នៅពេលថ្ងៃនាថ្ងៃទី១១ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១១:២០–១២:២៧, ៤១-៤៤
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី២៣ ខែមីនា
ភ្នែករបស់ព្រះយេហូវ៉ាតាមមើលអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចលោក។—ចសព. ៣៣:១៨
នៅយប់មុនលោកយេស៊ូស្លាប់ លោកបានធ្វើសំណូមពរដ៏ពិសេសមួយទៅបិតារបស់លោកនៅស្ថានសួគ៌។ លោកបានសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យការពារពួកអ្នកកាន់តាមលោក។ (យ៉ូន. ១៧:១៥, ២០) ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែតាមមើលរាស្ត្រលោក ពោលគឺថែរក្សានិងការពារពួកគេ។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានដឹងថាពួកអ្នកកាន់តាមលោកនឹងជួបការប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំងពីសាថាន។ លោកក៏បានដឹងថាពួកគេនឹងត្រូវការជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីតយុទ្ធនឹងការវាយប្រហារដ៏ព្រៃផ្សៃរបស់មេកំណាច។ ពិភពលោកនេះដែលនៅក្រោមអំណាចរបស់សាថានបង្កឲ្យមានបញ្ហាជាច្រើនដល់គ្រិស្តសាសនិកពិតនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ យើងមានការពិបាកផ្សេងៗដែលអាចធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយថែមទាំងល្បងលភក្ដីភាពរបស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ាទៀតផង។ ប៉ុន្តែ យើងមិនចាំបាច់ភ័យខ្លាចឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតាមមើលយើង ពោលគឺលោកឃើញការពិបាកដែលយើងកំពុងជួបប្រទះ ហើយលោកប្រុងប្រៀបជួយយើងឲ្យយកឈ្នះការពិបាកទាំងនោះ។ ពិតមែនហើយ ព្រះយេហូវ៉ា«តាមមើលអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចលោក . . . ដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ»។—ចសព. ៣៣:១៨-២០ w២២.០៨ ទំ.៨ វ.១-២
អំណានគម្ពីរសម្រាប់ពិធីរំលឹក៖ (ព្រឹត្តិការណ៍នៅពេលថ្ងៃនាថ្ងៃទី១២ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១៤:១, ២, ១០, ១១; ម៉ាថាយ ២៦:១-៥, ១៤-១៦
ថ្ងៃពិធីរំលឹក
ក្រោយពីថ្ងៃលិច
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី២៤ ខែមីនា
ចូរបន្តធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីរំលឹកដល់ខ្ញុំ។—លូក. ២២:១៩
រាល់ឆ្នាំក្នុងអំឡុងរដូវពិធីរំលឹក យើងបង្ហាញចិត្តកតញ្ញូរបស់យើងចំពោះអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើ ដោយលៃទុកពេលរំពឹងគិតនិងអធិដ្ឋានអំពីអត្ថន័យនៃការស្លាប់របស់លោក។ យើងក៏អញ្ជើញមនុស្សឲ្យបានច្រើនបំផុតឲ្យចូលរួមពិធីពិសេសនេះជាមួយយើង។ យើងតាំងចិត្តមិនឲ្យអ្វីណាក៏ដោយរារាំងយើងពីការចូលរួមពិធីរំលឹកឡើយ។ នៅពិធីរំលឹក យើងរៀនអំពីមូលហេតុដែលមនុស្សត្រូវការថ្លៃលោះ និងរបៀបដែលសេចក្ដីស្លាប់របស់បុរសម្នាក់អាចទូទាត់សងចំពោះការខុសឆ្គងរបស់មនុស្សជាច្រើន។ យើងក៏រៀនថានំប៉័ងនិងស្រាជាតំណាងអ្វី ហើយអ្នកណាគួរបរិភោគវត្ថុតំណាងទាំងនោះ។ (លូក. ២២:១៩, ២០) យើងក៏រំពឹងគិតអំពីពរដែលពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដីនឹងទទួលផងដែរ។ (អេ. ៣៥:៥, ៦; ៦៥:១៧, ២១-២៣) យើងគួរឲ្យតម្លៃចំពោះសេចក្ដីពិតទាំងនេះ។ w២៣.០១ ទំ.២០ វ.២; ទំ.២១ វ.៤
អំណានគម្ពីរសម្រាប់ពិធីរំលឹក៖ (ព្រឹត្តិការណ៍នៅពេលថ្ងៃនាថ្ងៃទី១៣ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១៤:១២-១៦; ម៉ាថាយ ២៦:១៧-១៩ (ព្រឹត្តិការណ៍ក្រោយពីថ្ងៃលិចនាថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១៤:១៧-៧២
ថ្ងៃច័ន្ទ ទី២៥ ខែមីនា
ព្រះស្រឡាញ់ពិភពលោកខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ បានជាលោកឲ្យបុត្រតែមួយរបស់លោក ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្រនោះ អាចមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។—យ៉ូន. ៣:១៦
ដោយឲ្យបុត្ររបស់លោកជាថ្លៃលោះដើម្បីគ្របបាំងការខុសឆ្គងរបស់យើង ព្រះបើកឱកាសឲ្យយើងទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ (ម៉ាថ. ២០:២៨) សាវ័កប៉ូលបានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីស្លាប់គឺតាមរយៈបុរសម្នាក់ ដូច្នេះការប្រោសឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញក៏តាមរយៈបុរសម្នាក់ដែរ។ ព្រោះដូចទាំងអស់គ្នាកំពុងស្លាប់ដោយសារអាដាម នោះទាំងអស់គ្នាក៏នឹងត្រូវប្រោសឲ្យមានជីវិតឡើងវិញដោយសារគ្រិស្តដែរ»។ (១កូ. ១៥:២១, ២២) លោកយេស៊ូបានបង្រៀនអ្នកកាន់តាមលោកឲ្យអធិដ្ឋានឲ្យរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមកដល់ និងឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះបានសម្រេចនៅផែនដី។ (ម៉ាថ. ៦:៩, ១០) ផ្នែកមួយនៃគោលបំណងរបស់ព្រះ គឺឲ្យមនុស្សរស់ជារៀងរហូតនៅលើផែនដី។ ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងបុត្ររបស់លោកជាស្ដេចនៃរាជាណាចក្រមេស្ស៊ី។ ព្រះកំពុងប្រមូលមនុស្ស១៤៤.០០០នាក់ពីផែនដីដើម្បីរួមកិច្ចការជាមួយលោកយេស៊ូក្នុងការសម្រេចបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ។—បប. ៥:៩, ១០ w២២.១២ ទំ.៥ វ.១១-១២
អំណានគម្ពីរសម្រាប់ពិធីរំលឹក៖ (ព្រឹត្តិការណ៍នៅពេលថ្ងៃនាថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១៥:១-៤៧
ថ្ងៃអង្គារ ទី២៦ ខែមីនា
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គ្រិស្តជំរុញចិត្តយើង . . . ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលរស់ . . . មិនមែនរស់ដើម្បីខ្លួនឯងទៀតទេ។—២កូ. ៥:១៤, ១៥
ពេលយើងបាត់បង់បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់ដោយសារស្លាប់ យើងនឹកគាត់ខ្លាំងណាស់។ ដំបូង យើងប្រហែលជាឈឺចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ជាពិសេសបើបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់យើងស្លាប់ទាំងឈឺចាប់។ ប៉ុន្តែមួយរយៈពេលក្រោយមក យើងអាចចាប់ផ្ដើមសប្បាយចិត្តឡើងវិញ ពេលយើងគិតអំពីអ្វីដែលគាត់បានបង្រៀនយើង និងអ្វីដែលគាត់និយាយឬធ្វើដើម្បីលើកទឹកចិត្តយើង ឬធ្វើឲ្យយើងញញឹម។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ការអានអំពីការរងទុក្ខនិងការស្លាប់របស់លោកយេស៊ូធ្វើឲ្យយើងពិបាកចិត្ត។ ក្នុងអំឡុងរដូវពិធីរំលឹក ជាពិសេសយើងលៃទុកពេលដើម្បីរំពឹងគិតអំពីសារៈសំខាន់នៃគ្រឿងបូជាលោះរបស់លោក។ (១កូ. ១១:២៤, ២៥) ប៉ុន្តែ យើងមានអំណរពេលរំពឹងគិតអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍និងបានធ្វើ កាលដែលលោកនៅផែនដី។ យើងក៏ទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពេលគិតអំពីអ្វីដែលលោកកំពុងធ្វើនៅឥឡូវនេះ និងអ្វីដែលលោកនឹងធ្វើចំពោះយើងនៅថ្ងៃអនាគត។ w២៣.០១ ទំ.២៦ វ.១-២
អំណានគម្ពីរសម្រាប់ពិធីរំលឹក៖ (ព្រឹត្តិការណ៍នៅពេលថ្ងៃនាថ្ងៃទី១៥ ខែណែសាន) ម៉ាថាយ ២៧:៦២-៦៦ (ព្រឹត្តិការណ៍ក្រោយពីថ្ងៃលិចនាថ្ងៃទី១៦ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១៦:១
ថ្ងៃពុធ ទី២៧ ខែមីនា
ចូរ . . . ស្វែងរករាជាណាចក្រ . . . របស់ព្រះជាមុន។—ម៉ាថ. ៦:៣៣
ពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូបានកើតទុក្ខជាខ្លាំងនៅពេលលោកស្លាប់។ ពួកគេមិនគ្រាន់តែបាត់បង់មិត្តសម្លាញ់របស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគេក៏មានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមដែរ។ (លូក. ២៤:១៧-២១) ប៉ុន្តែ ពេលលោកយេស៊ូបានលេចមកជួបពួកគេ លោកបានលៃទុកពេលដើម្បីជួយពួកគេឲ្យយល់អំពីតួនាទីរបស់លោកក្នុងការសម្រេចទំនាយគម្ពីរ។ លោកក៏បានឲ្យពួកគេធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់។ (លូក. ២៤:២៦, ២៧, ៤៥-៤៨) មុនពេលលោកយេស៊ូបានឡើងទៅស្ថានសួគ៌ ទុក្ខសោករបស់ពួកអ្នកកាន់តាមបានទៅជាអំណរវិញ។ ហេតុអ្វី? ដោយសារពួកគេដឹងថាលោកយេស៊ូនៅរស់ ហើយលោកនឹងជួយពួកគេឲ្យបំពេញកិច្ចការដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យពួកគេ។ អំណររបស់ពួកគេបានជំរុញចិត្តពួកគេឲ្យសរសើរតម្កើងព្រះយេហូវ៉ាឥតឈប់។ (លូក. ២៤:៥២, ៥៣; សកម្ម. ៥:៤២) ដើម្បីយកតម្រាប់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ យើងត្រូវចាត់ទុករាជាណាចក្រព្រះថាសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតយើង។ ទោះជាយើងត្រូវស៊ូទ្រាំដើម្បីបន្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ាក្ដី លោកសន្យាថាលោកនឹងឲ្យពរជាច្រើនដល់យើងបើយើងធ្វើដូច្នេះ។—សុភ. ១០:២២ w២៣.០១ ទំ.៣១ វ.១៥-១៦
អំណានគម្ពីរសម្រាប់ពិធីរំលឹក៖ (ព្រឹត្តិការណ៍នៅពេលថ្ងៃនាថ្ងៃទី១៦ ខែណែសាន) ម៉ាកុស ១៦:២-៨
ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២៨ ខែមីនា
អ្នក . . . ត្រូវត្រឡប់ទៅជាដីវិញ។—ដក. ៣:១៩
យើងច្បាស់ជាមិនចង់ធ្វើខុសដូចអាដាមនិងអេវ៉ាទេ។ យើងអាចជៀសវាងពីលទ្ធផលបែបនោះ បើយើងបន្តរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា ឲ្យតម្លៃគុណសម្បត្តិរបស់លោក និងព្យាយាមយល់អំពីរបៀបគិតគូររបស់លោក។ កាលដែលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែខ្លាំងឡើង។ សូមគិតអំពីអាប្រាហាំ។ គាត់ពិតជាស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ សូម្បីតែនៅពេលគាត់ពិបាកយល់អំពីការសម្រេចចិត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ក៏គាត់មិនបះបោរដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ព្យាយាមស្គាល់លោកឲ្យបានច្បាស់ជាង។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលអាប្រាហាំឮថាព្រះយេហូវ៉ាសម្រេចចិត្តបំផ្លាញក្រុងសូដុមនិងក្រុងកូម៉ូរ៉ា នៅដើមដំបូងគាត់បារម្ភថា«ចៅក្រមនៃផែនដី»នឹងបំផ្លាញមនុស្សសុចរិតជាមួយមនុស្សទុច្ចរិត។ អាប្រាហាំយល់ថាលោកមិនអាចធ្វើដូច្នេះឡើយ។ ហេតុនេះដោយបង្ហាញការគោរព គាត់បានសួរព្រះយេហូវ៉ានូវសំណួរខ្លះៗ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយគាត់ដោយចិត្តអត់ធ្មត់។ ក្រោយមក អាប្រាហាំបានយល់ថា ព្រះយេហូវ៉ាពិនិត្យមើលចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់រូប ហើយថាលោកមិនដាក់ទោសបុគ្គលដែលគ្មានកំហុសជាមួយនឹងបុគ្គលដែលធ្វើខុសឡើយ។—ដក. ១៨:២០-៣២ w២២.០៨ ទំ.២៨ វ.៩-១០
ថ្ងៃសុក្រ ទី២៩ ខែមីនា
មនុស្សដែលគួរឲ្យទុកចិត្តចេះរក្សាការសម្ងាត់។—សុភ. ១១:១៣
នៅឆ្នាំ៤៥៥ មុនគ.ស. ក្រោយពីអភិបាលនេហេមាបានសង់កំពែងក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ គាត់បានស្វែងរកបុរសដែលអាចពឹងពាក់បាន ឲ្យមើលការខុសត្រូវលើក្រុងនោះឲ្យបានល្អ។ នៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលនេហេមាបានជ្រើសរើស មានហាណានាដែលជាមេបន្ទាយ។ គម្ពីររៀបរាប់ថា ហាណានាជា«អ្នកដែលគួរឲ្យទុកចិត្តណាស់ និងជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះពិតលើសអ្នកឯទៀត»។ (នេហ. ៧:២) សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងការកោតខ្លាចលោក បានជំរុញចិត្តហាណានាឲ្យយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងដិតដល់ចំពោះភារកិច្ចណាក៏ដោយដែលគាត់បានទទួល។ គុណសម្បត្តិទាំងនេះក៏នឹងជួយយើងឲ្យទៅជាមនុស្សដែលអ្នកឯទៀតអាចពឹងពាក់បានក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ សូមគិតអំពីគំរូរបស់ទីឃីកុសដែលជាដៃគូដ៏គួរឲ្យទុកចិត្តរបស់សាវ័កប៉ូល។ ប៉ូលបានពឹងពាក់ទីឃីកុស ហើយបានហៅទីឃីកុសថា៖ «អ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់»។ (អេភ. ៦:២១, ២២) ប៉ូលបានបង្ហាញទំនុកចិត្តលើគាត់ដោយសុំគាត់ឲ្យយកសំបុត្រទៅបងប្អូននៅក្រុងអេភេសូរនិងក្រុងកូឡុស ហើយថែមទាំងសុំគាត់ឲ្យលើកទឹកចិត្តនិងសម្រាលទុក្ខបងប្អូនទាំងនោះដែរ។ ទីឃីកុសរំលឹកយើងអំពីបងប្អូនប្រុសដ៏ស្មោះត្រង់ដែលគួរឲ្យទុកចិត្តនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ បងប្អូនទាំងនោះកំពុងជួយបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើងក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ។—កូឡ. ៤:៧-៩ w២២.០៩ ទំ.៩-១០ វ.៥-៦
ថ្ងៃសៅរ៍ ទី៣០ ខែមីនា
សេចក្ដីស្រឡាញ់គ្របបាំងការខុសឆ្គងជាច្រើន។—១ពេ. ៤:៨
យ៉ូសែបបានរងទុក្ខលំបាកអស់រយៈពេលប្រហែលជា១៣ឆ្នាំ។ យ៉ូសែបអាចសង្ស័យថា ព្រះយេហូវ៉ាមិនស្រឡាញ់គាត់ទេ។ គាត់ក៏អាចឆ្ងល់ថា តើព្រះយេហូវ៉ាបានបោះបង់ចោលគាត់ពេលដែលគាត់ត្រូវការជំនួយឬយ៉ាងណា។ ប៉ុន្តែ យ៉ូសែបមិនបានក្ដៅក្រហាយចិត្តទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានដឹងខ្លួនជានិច្ច ដោយរក្សាចិត្តស្ងប់។ ពេលគាត់មានឱកាសដើម្បីសងសឹកបងៗរបស់គាត់ គាត់មិនបានធ្វើដូច្នេះទេ តែគាត់បានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងអភ័យទោសឲ្យពួកគេ។ (ដក. ៤៥:៤, ៥) យ៉ូសែបអាចប្រព្រឹត្តយ៉ាងនេះបាន ដោយសារគាត់បានគិតយ៉ាងច្បាស់លាស់។ ជាជាងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើបញ្ហារបស់ខ្លួន គាត់បានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (ដក. ៥០:១៩-២១) តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វី? បើអ្នកបានត្រូវគេធ្វើបាប សូមកុំក្ដៅក្រហាយចិត្តទាស់នឹងព្រះយេហូវ៉ា ឬឆ្ងល់ថាតើលោកបានបោះបង់ចោលអ្នកឬយ៉ាងណា។ ផ្ទុយទៅវិញ សូមរំពឹងគិតអំពីរបៀបដែលលោកកំពុងជួយអ្នកឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហានោះ។ បន្ថែមទៅទៀត ពេលអ្នកឯទៀតធ្វើខុសនឹងអ្នក សូមព្យាយាមគ្របបាំងភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់ពួកគេដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ w២២.១១ ទំ.២១ វ.៤
ថ្ងៃអាទិត្យ ទី៣១ ខែមីនា
រដ្ឋាភិបាលទាំងអស់នឹងស្ដាប់បង្គាប់ ហើយចុះចូលបម្រើពួកគេ។—ដាន. ៧:២៧
ការបើកបង្ហាញដែលដានីយ៉ែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានឃើញក្នុងគំនិតបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះយេហូវ៉ាមានអំណាចជាងពួកអាជ្ញាធរណាទាំងអស់។ ដំបូង ដានីយ៉ែលបានឃើញសត្វធំសម្បើមបួនក្បាលដែលជាតំណាងមហាអំណាចពិភពលោកនៅអតីតកាល ពោលគឺបាប៊ីឡូន មេឌីពើស៊ី ក្រិច និងរ៉ូម ព្រមទាំងមហាអំណាចដែលគ្រប់គ្រងនៅសព្វថ្ងៃនេះគឺអង់គ្លេសអាម៉េរិក។ (ដាន. ៧:១-៣, ១៧) បន្ទាប់មក ដានីយ៉ែលបានឃើញព្រះយេហូវ៉ាអង្គុយលើបល្ល័ង្កក្នុងសវនាការនាស្ថានសួគ៌។ (ដាន. ៧:៩, ១០) ព្រះដកហូតអំណាចគ្រប់គ្រងទាំងអស់ពីរដ្ឋាភិបាលជាមនុស្ស ហើយប្រគល់ទៅឲ្យពួកអ្នកផ្សេងទៀតដែលសមនឹងទទួលនិងមានឫទ្ធានុភាពជាង។ តើបុគ្គលទាំងនោះជាអ្នកណា? គឺ«បុគ្គលម្នាក់ដូចជាកូនមនុស្ស»ជាលោកយេស៊ូគ្រិស្ត និង«ពួកអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត»ចំនួន១៤៤.០០០នាក់ ដែលនឹងគ្រប់គ្រង«ជារៀងរហូត»។ (ដាន. ៧:១៣, ១៤, ១៨) នេះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាព្រះយេហូវ៉ាគឺជា«ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត»។ អ្វីដែលដានីយ៉ែលបានឃើញក្នុងគំនិតសមស្របនឹងអ្វីដែលគាត់ធ្លាប់និយាយមុននោះ គឺថា៖ «ព្រះនៃស្ថានសួគ៌ . . . តាំងស្ដេចឡើង ហើយក៏ដកស្ដេចចេញដែរ»។—ដាន. ២:១៩-២១ w២២.១០ ទំ.១៤ វ.៩-១១