ពិភពលោកដែលគ្មានសង្គ្រាម—តើនៅពេលណា?
ធម្មនុញ្ញនៃអង្គការសហប្រជាជាតិបានចាប់ប្រតិបត្ដិនៅខែតុលា ថ្ងៃទី២៤ នៃឆ្នាំ១៩៤៥។ នេះជាផែនការដ៏ទូលំទូលាយមួយក្នុងការស្វែងរកលោកសន្ដិភាព ដែលមនុស្សលោកបានស្ថាបនាឡើង។ អង្គការសហប្រជាជាតិបានក្លាយទៅជាអង្គការអន្តរជាតិដ៏ធំជាងគេនៅក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រ ដោយមានសមាជិកពី៥១ប្រទេស។ ម្យ៉ាងវិញទៀត នេះជាលើកដំបូងបំផុត ដែលអង្គការអន្តរជាតិអាចមានអំណាចក្នុងការប្រតិបត្ដិរកសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខ ហើយធ្វើឲ្យមានពិភពលោកដែលគ្មានសង្គ្រាម។
នៅសព្វថ្ងៃនេះ អង្គការសហប្រជាជាតិមានសមាជិកពី១៨៥ប្រទេស ហើយរឹតតែខ្លាំងជាងពីមុនទៅទៀត។ បើអញ្ចឹង ហេតុអ្វីក៏អង្គការអន្តរជាតិដែលមានអំណាចខ្លាំងក្លានេះ បានទទួលបរាជ័យក្នុងការបំពេញឲ្យបានពេញលេញនូវគោលបំណងដ៏ថ្លៃថ្នូររបស់ខ្លួននោះ?
សាសនា—ជាឧបសគ្គដ៏ធំមួយ
ការស្មុគស្មាញដ៏ធំមួយ គឺមុខនាទីដែលសាសនាមាននៅក្នុងរឿងពិភពលោក។ ពិតហើយ សាសនាដ៏សំខាន់នៃលោកីយ៍បានសន្យាគាំទ្រអង្គការសហប្រជាជាតិចាប់តាំងពីអង្គការនេះមានកំណើតមកម្ល៉េះ។ ក្នុងការសំដៅចំពោះខួបទី៥០ សម្ដេចប៉ាប ចន ប៉ុលទី២ បានមានប្រសាសន៍អំពីអង្គការសហប្រជាជាតិជា«ឧបករណ៍ ដ៏ប្រសើរបំផុតចំពោះការផ្សព្វផ្សាយនិងការការពារសន្ដិភាព»។ ពួកមេដឹកនាំសាសនាជាច្រើននៅជុំវិញផែនដីក៏មានអារម្មណ៍ដូចលោកដែរ។ ប៉ុន្តែការទាក់ទងដ៏ប៉ិនប្រសប់រវាងសាសនានិងរដ្ឋាភិបាល មិនអាចលាក់នូវហេតុការណ៍ពិត ដែលថាសាសនាជាឧបសគ្គនិងជាការសៅហ្មងដល់អង្គការសហប្រជាជាតិនោះឡើយ។
រាប់រយសតវត្សមកហើយ សាសនាបានមានមុខនាទីដ៏សំខាន់ក្នុងការផ្សព្វផ្សាយឬគាំទ្រការស្អប់ប្រកាន់ជាតិ សង្គ្រាមទាំងឡាយ និងការប្រល័យពូជសាសន៍។ ក្នុងឆ្នាំថ្មីៗនេះ ដោយមានការជំរុញជ្រួលជ្រើមដ៏សម្ងាត់ពីសាសនា ពួកអ្នកជិតខាងបានកាប់សម្លាប់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ពាក្យដែលថា«ការបោសសំអាតជាតិពន្ធ» ត្រូវបានប្រើពាសពេញ ដែលបានទាក់ទងនឹងសង្គ្រាមនៅអតីតប្រទេសយូកូស្លាវា។ ប៉ុន្តែ ការស្អប់ដ៏ឃោរឃៅ ដែលមនុស្សជាច្រើនមានចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកនោះ គឺកើតឡើងដោយសារតែសាសនា មិនមែនដោយសារពូជសាសន៍ទេ ដ្បិតពួកគេជាច្រើនមានដើមកំណើតដូចគ្នា។ ត្រូវហើយ សាសនាត្រូវតែទទួលនូវការខុសត្រូវចំពោះការកាប់សម្លាប់គ្នានៅក្នុងអតីតប្រទេសយូកូស្លាវា ហើយអង្គការសហប្រជាជាតិមិនអាចបញ្ឈប់សង្គ្រាមនោះបាន។
យ៉ាងត្រឹមត្រូវ សាស្ដ្រាចារ្យនៃអនុវិទ្យាល័យខាងសាសនាបានថ្លែងនៅពេលថ្មីៗនេះថា«ក្រោយពីសង្គ្រាមត្រជាក់ នៅកន្លែងណាដែលមានការប្រយុទ្ធខាងសាសនានៅសកម្ម ការពិនិត្យមើលនៃសាសនានិងការប្រល័យពូជសាសន៍ គឺជាអាទិភាពដ៏បន្ទាន់របស់យើង ថ្វីបើមានការពិបាកក្ដី»។ ការដឹងច្បាស់នូវរបៀបដែលសាសន៍កំពុងតែរំខានដល់ការខំប្រឹងខ្នះខ្នែងរកលោកសន្ដិភាព គឺឃើញយ៉ាងជាក់ស្តែងនៅសព្វថ្ងៃនេះ។
សេចក្ដីសម្រេចរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិក្នុងឆ្នាំ១៩៨១បានថ្លែងថា៖ «ដោយព្រួយកង្វល់នឹងការសម្ដែងការឥតត្រាប្រណី ហើយនិងការប្រកាន់ក្នុងរឿងសាសនា ឬជំនឿ គឺនៅឃើញនៅឡើយក្នុងកន្លែងខ្លះៗនៃពិភពលោក ត្រូវបានប្ដេជ្ញាចាត់វិធានការផ្សេងៗ ដើម្បីបំបាត់ការឥតត្រាប្រណីគ្រប់ប្រភេទឲ្យបានយ៉ាងលឿន ហើយដើម្បីបង្ការនិងតយុទ្ធការប្រកាន់សាសនាឬជំនឿនោះ»។
ក្នុងការស្របគ្នានឹងសេចក្ដីសម្រេចនេះ អង្គការសហប្រជាជាតិបានប្រកាសថា ឆ្នាំ១៩៩៥ជាឆ្នាំនៃការប្រណី។ ប៉ុន្តែ បើនិយាយឲ្យពិតទៅ តើនេះនឹងធ្វើឲ្យមានសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខនៅក្នុងពិភពលោកដែលមានការបែកខ្ញែកដោយសាសនាបានទេ?
អនាគតនៃសាសនា
ទំនាយមួយក្នុងព្រះគម្ពីរនៃសៀវភៅវិវរណៈ អាចផ្ដល់នូវចម្លើយនេះ។ គឺចែងប្រាប់អំពី«ស្រីសំផឹងដ៏ធំមួយ»ជានិមិត្តរូប ដែលអង្គុយធ្វើជា«មហាក្សត្រី»ហើយមាន«អំណាចលើស្តេចទាំងប៉ុន្មាននៅផែនដី»។ ស្ត្រីសំផឹងនេះរស់នៅ«ដោយហ៊ឺហា» ហើយមានការទាក់ទងនឹងរដ្ឋាភិបាលទាំងឡាយនៃពិភពលោកនេះ។ រដ្ឋាភិបាលទាំងនេះត្រូវបានតំណាងជា«សត្វសម្បុរក្រហម» ដែលស្រីសំផឹងនេះជិះពីលើដោយស្រណុក។ (វិវរណៈ ១៧:១-៥, ១៨; ១៨:៧) ដោយល្បីឈ្មោះជា«បាប៊ីឡូនដ៏ធំ» ស្ត្រីដ៏ខ្លាំងក្លានិងដ៏អសីលធម៌នេះ ត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះតាម ក្រុងបាប៊ីឡូនពីបុរាណ ដែលជាកន្លែងដើមកំណើតនៃសាសនាដ៏អាក្រក់។ យ៉ាងសមត្រឹមត្រូវណាស់ នៅសព្វថ្ងៃនេះស្រីសំផឹងគឺតំណាងសាសនានៃលោកីយ៍ទាំងមូល ដែលទាក់ទងនឹងរឿងខាងរដ្ឋាភិបាលទាំងឡាយ។
ដំណើររឿងក៏ចែងតទៅទៀតថា នៅពេលក្រោយមក ព្រះនឹងធ្វើឲ្យចិត្តរបស់ផ្នែកទាហាននៃសត្វតិរច្ឆានឲ្យចាត់វិធានការ។ ពួកទាំងនេះ«នឹងស្អប់ដល់ស្រីសំផឹង ហើយនឹងបំផ្លាញវាទៅ ទាំងធ្វើឲ្យវានៅអាក្រាត រួចនឹងស៊ីសាច់វា ហើយដុតវានៅក្នុងភ្លើង»។ (វិវរណៈ ១៧:១៦)a ដូច្នេះព្រះយេហូវ៉ានឹងចាប់ផ្ដើមធ្វើឲ្យប្រទេសដែលមានអំណាចឲ្យចូលយុទ្ធការដើម្បីនឹងដកសាសនាមិនពិតនេះចេញ។ ប្រព័ន្ធសាសនាពាសពេញពិភពលោក ដែលមានព្រះវិហារនិងទីធ្វើសក្ការៈបូជាដ៏ហ៊ឺហានឹងត្រូវកំទេចចោលទាំងអស់ជាមិនខាន។ សាសនានឹងលែងរំខានដល់ពួកនយោបាយក្នុងការស្ថាបនាសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខទៀត។ ប៉ុន្តែសូម្បីតែនៅពេលនោះក្ដី តើនឹងមានសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខដ៏ពិតនៅលើផែនដីនេះទេ?
ចរិតរបស់មនុស្សដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ
តើមានការធានារ៉ាប់រងណា ដែលថាការកំទេចចោលសាសនានឹងពិតជានាំឲ្យមានពិភពលោកដែលគ្មានសង្គ្រាមនោះទេ? ឥតមានទេ។ អង្គការសហប្រជាជាតិនឹងនៅតែបន្តជួបប្រទះនឹងស្ថានការណ៍ដែលគួរឲ្យសើចចំអក។ នៅម្ខាង មនុស្សចង់បានសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខ។ តែនៅម្ខាងទៀត គឺជាមនុស្សទៅវិញដែលមានការគំរាមកំហែងដ៏ខ្លាំងទៅលើសន្ដិភាពនិងសន្ដិសុខ។ ការស្អប់ អំនួត អហង្ការនិយម អាត្មានិយម ហើយនិងការមិនអើពើជាចរិតរបស់មនុស្ស ដែលជាដើមហេតុនៃការទង្គិចចិត្តនិងសង្គ្រាមទាំងឡាយ។—យ៉ាកុប ៤:១-៤
ព្រះគម្ពីរបានទាយប្រាប់ថា នៅសម័យយើងនេះ មនុស្សនឹង«ស្រឡាញ់តែខ្លួនឯង ទាំងស្រឡាញ់ប្រាក់ អួតអាងគឃរ មានឫកខ្ពស់ ប្រមាថមើលងាយ មិនស្ដាប់បង្គាប់ឪពុកម្ដាយ រមិលគុណ មានចិត្តមិនបរិសុទ្ធ មិនស្រឡាញ់តាមធម្មតាមនុស្ស គ្មានសេចក្ដីអធ្យោគ និយាយបង្កាច់គេ មិនចេះទប់ចិត្ត មានចិត្តសាហាវ មិនចូលចិត្តនឹងការល្អ ក្បត់គេ ឥតបើគិត មានចិត្តធំ»។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៤
អគ្គលេខាធិការ ប៊ូត្រូសប៊ូត្រូស-ហ្គាលី បានទទួលស្គាល់ថា«ពិភពលោកយើងកំពុងតែរងទុក្ខពីវិបត្ដិភ័យនៃសង្គមនិងសីលធម៌ ដែលមានទំហំយ៉ាងធំក្រៃលែងនៅក្នុងសង្គមជាច្រើន»។ គ្មានមធ្យោបាយខាងទូតណាអាចបន្សាបនូវចរិតដ៏គ្រោះថ្នាក់នៃមនុស្សដ៏មិនល្អឥតខ្ចោះនោះបានឡើយ។—ប្រៀបធៀប លោកុប្បត្តិ ៨:២១; យេរេមា ១៧:៩
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ—ជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព
យ៉ាងច្បាស់ណាស់ អង្គការសហប្រជាជាតិគ្មានសមត្ថភាពធ្វើឲ្យមានសន្ដិភាពឡើយ។ សមាជិកនិងពួកអ្នកគាំទ្រ គឺសុទ្ធតែជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ ថ្វីបើមានគោលបំណងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ក្ដី។ ព្រះគម្ពីរចែងថា«ផ្លូវរបស់មនុស្សមិនស្រេចនៅខ្លួនគេទេ ហើយដែលដំរង់ជំហានរបស់ខ្លួន នោះមិនស្រេចនៅមនុស្សដែលដើរដែរ»។ (យេរេមា ១០:២៣) ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះព្រមានថា៖ «កុំឲ្យទុកចិត្តនឹងអ្នកធំ ឬនឹងពូជពង្សនៃមនុស្សណាឡើយ គេនឹងជួយឯងមិនបានទេ»។—ទំនុកដំកើង ១៤៦:៣
ព្រះគម្ពីរទាយប្រាប់ទុកជាមុនថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងសម្រេចការនេះតាមរយៈរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ «ជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព»។ អេសាយ ៩:៦, ៧ ថ្លែងថា៖ «ដ្បិតមានបុត្រ១កើតដល់យើង ព្រះទ្រង់ប្រទានបុត្រា១មកយើងហើយ ឯការគ្រប់គ្រងនឹងនៅលើស្មារបស់បុត្រនោះ ហើយគេនឹងហៅព្រះនាមទ្រង់ថា ព្រះដ៏ជំនួយគំនិតយ៉ាងអស្ចារ្យ ព្រះដ៏មានព្រះចេស្ដា ព្រះវរបិតាដ៏គង់នៅអស់កល្ប នឹងជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព ឯសេចក្ដីចំរើននៃរដ្ឋបាលទ្រង់នឹងសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ទ្រង់ នោះនឹងមិនចេះផុត»។
សាសន៍ទាំងឡាយនៃពិភពលោកនេះបានទន់ខ្សោយដោយការខំប្រឹងដ៏អន្ទះអន្ទែងជាង៥០ឆ្នាំមកហើយ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេនឹងកំទេចចោលអង្គការសាសនាដែលមានប្រភេទដូចស្ត្រីសំផឹងនោះ។ រួចមកព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ «ជាព្រះអម្ចាស់លើអស់ទាំងព្រះអម្ចាស់» ហើយកងទ័ពរបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ នឹងកំទេចចោលដល់រដ្ឋាភិបាលរបស់មនុស្ស ហើយនឹងសម្លាប់អស់អ្នកណាដែលបដិសេធមិនព្រមទទួលអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះ។ (វិវរណៈ ១៩:១១-២១; ប្រៀបធៀប ដានីយ៉ែល ២:៤៤) តាមរយៈនេះ ព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើឲ្យមានពិភពលោកដែលគ្មានសង្គ្រាម។
[កំណត់សម្គាល់]
a បើចង់មើលនូវការសិក្សាដ៏ជ្រៅជ្រះនៃទំនាយវិវរណៈថែមទៀត ចំពោះបាប៊ីឡូនដ៏ធំ សូមមើលជំពូក៣៣ទៅ៣៧នៃសៀវភៅ វិវរណៈ—កំរិតខ្ពស់បំផុតរបស់វាជិតមកដល់ហើយ! ដែលបានបោះពុម្ពក្នុងឆ្នាំ១៩៨៨ ដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិតប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក។ (ជាភាសាអង់គ្លេស)
[ប្រអប់នៅទំព័រ៥]
ទស្សនៈរបស់ជនគ្រីស្ទានចំពោះអង្គការសហប្រជាជាតិ
ក្នុងទំនាយព្រះគម្ពីរ រដ្ឋាភិបាលរបស់មនុស្សតែងតែត្រូវបានតំណាងដោយសត្វតិរច្ឆាន។ (ដានីយ៉ែល ៧:៦, ១២,២៣; ៨:២០-២២) ដូច្នេះហើយ ជាច្រើនទសវត្សមកនេះ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមត្រូវបានសម្គាល់សត្វតិរច្ឆាននៃសៀវភៅវិវរណៈ ជំពូក១៣ និង១៧ ជារដ្ឋាភិបាលនៃពិភពលោកនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ នេះគឺរួមបញ្ចូលនឹងអង្គការសហប្រជាជាតិ ដែលត្រូវបានតំណាងនៅវិវរណៈ ជំពូក១៧ ជាសត្វក្រហមដែលមានក្បាលប្រាំពីរនិងស្នែងដប់។
ប៉ុន្តែ ជំហរខាងព្រះគម្ពីរនេះគឺមិនបណ្ដោយឲ្យមានការមិនគោរពដល់រដ្ឋាភិបាលឬមន្ត្រីផ្លូវការនោះឡើយ។ ព្រះគម្ពីរចែងប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ថា៖ «ចូរឲ្យគ្រប់ទាំងមនុស្សចុះចូលនឹងរាជការ ដ្បិតគ្មានអំណាចណាទេ លើកតែមកពីព្រះ គឺព្រះទ្រង់បានតាំងពួកលោកទាំងនោះឲ្យមានអំណាច បានជាអ្នកណាដែលតាំងខ្លួនទាស់នឹងអំណាចនោះ ក៏ទាស់ទទឹងនឹងបញ្ញត្តនៃព្រះដែរ ហើយអស់អ្នកដែលទាស់ទទឹង នោះនឹងត្រូវទោសជាមិនខាន»។—រ៉ូម ១៣:១, ២
យោងទៅតាមរឿងនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ារក្សាអព្យាក្រឹតភាពយ៉ាងតឹងរឹងរបស់គេ ហើយក៏មិនចូលជ្រៀតជ្រែកខាងរដ្ឋាភិបាលរបស់មនុស្សឡើយ។ ពួកគេមិនដែលបង្កើតឲ្យមានបដិវត្តឬចូលរួមក្នុងការធ្វើកូដកម្មនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា រដ្ឋាភិបាលរបស់មនុស្សខ្លះគឺត្រូវតែមានជាចាំបាច់ ដើម្បីនឹងរក្សាច្បាប់និងរបៀបរាបរយនៅក្នុងសង្គមរបស់មនុស្ស។—រ៉ូម ១៣:១-៧; ទីតុស ៣:១
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកអង្គការសហប្រជាជាតិ ដូចជាគណៈរដ្ឋាភិបាលផ្សេងៗទៀតនៃលោកីយ៍នេះដែរ។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា អង្គការសហប្រជាជាតិនឹងបន្តនៅមាន ឲ្យតែព្រះអនុញ្ញាត។ ក្នុងការធ្វើស្របនឹងព្រះគម្ពីរ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាគោរពដល់រដ្ឋាភិបាលទាំងអស់ដ៏ត្រឹមត្រូវ ឲ្យតែការគោរពបែបនោះមិនតម្រូវឲ្យពួកគេប្រព្រឹត្តអំពើបាបនឹងព្រះ។—កិច្ចការ ៥:២៩