វិធីដែលជីវិតរបស់អ្នកអាចមានអត្ថន័យច្រើនជាង
សុភាសិតបុរាណមួយចែងប្រាប់ថា៖ «កុំឲ្យនឿយហត់ដល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យបានជាអ្នកមានឡើយ ក៏កុំឲ្យប្រើប្រាជ្ញាឲ្យបានមានឡើងដែរ តើចង់ភ្ជាប់ភ្នែកតាមរបស់ដែលសោះសូន្យឬ ដ្បិតទ្រព្យសម្បត្ដិតែងតែដុះស្លាបជាមិនខាន ក៏នឹងហើរទៅលើមេឃ បែបដូចជាឥន្ទ្រី»។ (សុភាសិត ២៣:៤, ៥) បើនិយាយឲ្យចំទៅ គឺមិនមែនជាការប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញាទេ ដែលយើងពង្រីងកម្លាំងរបស់ខ្លួនដោយខិតខំទៅជាអ្នកមាន ដោយព្រោះទ្រព្យសម្បត្ដិអាចហើរទៅបាត់ដូចជានៅលើស្លាបសត្វឥន្ទ្រិយអ៊ីចឹង។
ដូចជាព្រះគម្ពីរបង្ហាញមក នោះទ្រព្យសម្បត្ដិអាចត្រូវបាត់បង់យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ក្នុងពេលតែមួយយប់ វាអាចត្រូវបាត់បង់ដោយមហន្តរាយធម្មជាតិ វិបត្ដិសេដ្ឋកិច្ច ឬក៏ព្រឹត្ដិការណ៍ផ្សេងទៀតដែលកើតឡើងដោយមិនដឹងជាមុន។ ម្យ៉ាងទៀត សូម្បីតែអ្នកដែលមានទ្រព្យសម្បត្ដិជាច្រើន ក៏ច្រើនតែស្រងាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ សូមពិចារណាករណីរបស់លោកចន ដែលកិច្ចការរបស់គាត់រួមបញ្ចូលការជប់លៀងជាមួយភ្ញៀវដែលជាអ្នកនយោបាយ កីឡាករកីឡាការនីល្បីៗ និងពូជពង្សស្តេច។
ចនប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំបានខិតខំអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងការងាររបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានចំរើនខាងប្រាក់ បានស្នាក់នៅសណ្ឋាគារថ្លៃៗ និងជួនកាលខ្ញុំបានទៅធ្វើការដោយជិះយន្តហោះឯកជនទៀតផង។ ដើមដំបូងខ្ញុំបានចូលចិត្តនឹងកិច្ចការនេះណាស់ ក៏ប៉ុន្តែបន្ដិចម្ដងៗ ខ្ញុំបានទៅជាធុញទ្រាន់ទៅវិញ។ មនុស្សដែលខ្ញុំបានខិតខំបំពេញចិត្ត មើលទៅហាក់ដូចជាជីវិតរបស់គេគ្មានភាពប្រាកដប្រជាទាល់តែសោះ។ ជីវិតខ្ញុំគឺគ្មានន័យទេ»។
ដូចជាចនបានរកឃើញ នោះជីវិតដែលគ្មានអត្ថន័យខាងវិញ្ញាណ មិនអាចបំពេញចិត្តយើងបានឡើយ។ ក្នុងធម្មទាននៅលើភ្នំដ៏ល្បីរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ នោះទ្រង់បានបញ្ជាក់ពីរបៀបពិសោធសុភមង្គលជាស្ថាពរបាន។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «មានពរហើយ អស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីកំសត់ខាងឯវិញ្ញាណ ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ជារបស់ផងអ្នកទាំងនោះ»។ (ម៉ាថាយ ៥:៣) ដូច្នេះ គឺច្បាស់ហើយថាការទុកអ្វីៗខាងវិញ្ញាណជាអាទិភាព គឺជាការប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញា។ ក៏ប៉ុន្តែ កត្ដាផ្សេងទៀតក៏អាចបន្ថែមអត្ថន័យច្រើនទៀតនឹងជីវិតដែរ។
គ្រួសារនិងមិត្តរបស់អ្នកគឺសំខាន់មែន
តើអ្នកសប្បាយនឹងជីវិតឬទេ បើសិនជាអ្នកគ្មានការទាក់ទងជាមួយគ្រួសាររបស់អ្នក ហើយគ្មានមិត្តជិតស្និទ្ធនោះ? ច្បាស់ជាអត់សប្បាយទេ។ ព្រះដ៏ជាអ្នកបង្កើតរបស់យើងបានបង្កើតយើងមក ទាំងមានសេចក្ដីត្រូវការដើម្បីស្រឡាញ់និងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់។ នេះជាហេតុមួយដែលព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់នូវសារៈសំខាន់ នៃការ‹ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនយើង›នោះ។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៩) ក្រុមគ្រួសារគឺជាអំណោយមួយពីព្រះ ដែលជាកន្លែងល្អប្រសើរដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏មិនអាត្មានិយម។—អេភេសូរ ៣:១៤, ១៥
តើគ្រួសាររបស់យើងអាចបន្ថែមអត្ថន័យនឹងជីវិតរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? គ្រួសារមួយដែលមានឯកភាពអាចប្រៀបនឹងសួនច្បារមួយដ៏ស្អាត ដែលផ្ដល់នូវការជ្រកកោនដ៏ត្រជាក់ត្រជុំពីភាពតានតឹងនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ក្នុងក្រុមគ្រួសារ យើងអាចមានភាពស្និទ្ធស្នាលនិងភាពកក់ក្ដៅដែលធ្វើឲ្យមានចិត្តត្រជាក់ត្រជុំ ដែលបំបាត់នូវអារម្មណ៍ថាខ្លួននៅតែឯង។ ពិតមែន គ្រួសារមួយមិនផ្ដល់នូវទីជម្រកជាស្វ័យប្រវត្តនោះទេ។ ពេលដែលយើងពង្រឹងទំនាក់ទំនងក្នុងក្រុមគ្រួសារឲ្យខ្លាំងឡើង នោះយើងទៅជាជិតស្និទ្ធខ្លាំងឡើង ហើយជីវិតក៏មានខ្លឹមសារច្រើនទៀតដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ ការយកចិត្តទុកដាក់និងពេលដែលយើងចំណាយ ក្នុងការសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង គឺជាការចំណាយមួយដែលនៅទីបំផុតនឹងផ្ដល់នូវលទ្ធផលល្អប្រសើរយ៉ាងវិសេស។—អេភេសូរ ៥:៣៣
បើសិនជាយើងមានកូន យើងគួរខិតខំផ្ដល់ឲ្យបរិយាកាសដ៏ល្អត្រឹមត្រូវសំរាប់ការចិញ្ចឹមអប់រំកូន។ ដោយការចំណាយពេលជាមួយកូន ការរក្សាឲ្យមានការប្រស្រ័យទាក់ទងល្អ និងការផ្ដល់នូវសេចក្ដីណែនាំខាងវិញ្ញាណវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ ការចំណាយពេលនិងការខិតខំបែបនេះ អាចនាំឲ្យយើងមានការពេញចិត្តជាខ្លាំង។ ពួកមាតាបិតាដែលបានទទួលជោគជ័យចាត់ទុកកូនថា ជាពរនិងជាមរតកពីព្រះ ដែលគួរនឹងទទួលការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងល្អ។—ទំនុកដំកើង ១២៧:៣
មិត្តល្អៗក៏ជួយឲ្យជីវិតទៅជាអ្វីដែលពេញចិត្តនិងមានខ្លឹមសារដែរ។ (សុភាសិត ២៧:៩) យើងអាចមានមិត្តជាច្រើន ដោយបង្ហាញនូវចិត្តអាណិតអាសូរ។ (ពេត្រុសទី១ ៣:៨) មិត្តពិតប្រាកដជួយលើកទឹកចិត្តយើងពេលយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ (សាស្ដា ៤:៩, ១០) ហើយ‹មិត្ត ជាបងប្អូនក៏កើតមកសំរាប់គ្រាលំបាកដែរ›។—សុភាសិត ១៧:១៧
មិត្តភាពពិតប្រាកដអាចជាអ្វីដែលពេញចិត្តណាស់ហ្ន៎! ពេលដែលយើងមានមិត្តនៅជាមួយយើង នោះថ្ងៃលិចគឺស្អាតជាង ម្ហូបគឺឈ្ងុយឆ្ងាញ់ជាង និងបទភ្លេងក៏ពីរោះជាងដែរ។ ពិតមែន គ្រួសារមួយដ៏ជិតស្និទ្ធនិងមិត្តដ៏គួរឲ្យទុកចិត្ត គ្រាន់តែជាផ្នែកពីរនៃជីវិតមួយដែលមានខ្លឹមសារ។ តើអ្វីទៀតជាសំវិធានការដែលព្រះបានប្រទានមក ដែលអាចជួយជីវិតរបស់យើងឲ្យមានខ្លឹមសារច្រើនទៀតនោះ?
ការបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើងខាងវិញ្ញាណ
ដូចព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលខាងលើនេះ នោះសុភមង្គលគឺជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងការទទួលស្គាល់នូវសេចក្ដីត្រូវការរបស់ខ្លួនខាងវិញ្ញាណ។ យើងបានត្រូវបង្កើតមកទាំងមានសមត្ថភាពខាងវិញ្ញាណនិងសីលធម៌។ ដូច្នេះ ព្រះគម្ពីរសំដៅទៅ«មនុស្សខាងវិញ្ញាណ»និង«មនុស្សលាក់កំបាំងក្នុងចិត្ត»។—កូរិនថូសទី១ ២:១៥; ពេត្រុសទី១ ៣:៣, ៤
យោងទៅតាមវចនានុក្រមអធិប្បាយពីពាក្យក្នុងសញ្ញាថ្មី និពន្ធដោយ វីល្លាម វ៉ែន នោះចិត្តតំណាង«សកម្មភាពទាំងមូលខាងគំនិតនិងផ្លូវចិត្តរបស់មនុស្សជាតិ។ ទាំងវិចារញ្ញាណនិងអារម្មណ៍ផង»។ លោកវ៉ែនបានពន្យល់ថែមទៀតថា៖ «បើនិយាយរួម ចិត្តត្រូវប្រើជាអត្ថបដិរូបតំណាងប្រភពនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈសម្ងាត់»។ សៀវភៅដដែលនោះក៏ពន្យល់ថា៖ «ដោយព្រោះចិត្តគឺជាអ្វីដែលនៅក្នុងយ៉ាងជ្រៅ នោះចិត្តនៅជាប់ជាមួយ‹លក្ខណៈសម្ងាត់របស់មនុស្ស› . . . មនុស្សពិតប្រាកដ»។
តើយ៉ាងដូចម្ដេចដែលយើងអាច បំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់«មនុស្សខាងវិញ្ញាណ» ឬក៏«លក្ខណៈសម្ងាត់របស់មនុស្ស»ដែលជា«មនុស្សលាក់កំបាំង»នោះ? យើងយកមួយជំហានសំខាន់ក្នុងការបំពេញសេចក្ដីត្រូវការនេះ ពេលយើងទទួលស្គាល់ចំណុចដែលអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានច្រៀងថា៖ «ត្រូវឲ្យដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះ គឺទ្រង់ដែលបានបង្កើតយើងខ្ញុំ យើងខ្ញុំជារបស់ផងទ្រង់ យើងខ្ញុំជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយជាហ្វូងចៀមនៅទីគង្វាលរបស់ទ្រង់»។ (ទំនុកដំកើង ១០០:៣) ការទទួលស្គាល់ចំណុចនេះ នាំឲ្យយើងយល់ដឹងចំណុចដ៏សមហេតុសមផលដែលថា យើងត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះ។ បើសិនជាយើងចង់ចូលរួមជាមួយ‹រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយហ្វូងចៀមនៅទីគង្វាលរបស់ទ្រង់› យើងត្រូវតែប្រព្រឹត្តសមស្របនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ជាព្រះគម្ពីរ។
តើការទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះជាការធ្វើឲ្យខូចប្រយោជន៍ដល់ខ្លួនទេ? អត់ទេ ពីព្រោះការទទួលស្គាល់ថាការប្រព្រឹត្តរបស់យើងគឺសំខាន់ចំពោះព្រះ បន្ថែមខ្លឹមសារនឹងជីវិតរបស់យើង។ ហេតុការណ៍នេះលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើជាមនុស្សល្អប្រសើរជាង។ នេះពិតជាគោលដៅសមគួរមែន។ ទំនុកដំកើង ១១២:១ ចែងថា៖ «មានពរហើយ អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយមានសេចក្ដីអំណរជាខ្លាំង ចំពោះសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់»។ ការកោតខ្លាចព្រះនិងការស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់ឲ្យអស់ពីចិត្ត អាចបន្ថែមខ្លឹមសារនឹងជីវិតរបស់យើង។
តើហេតុដូចម្ដេចដែលការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះធ្វើឲ្យយើងពេញចិត្ត? ពីព្រោះយើងមានមនសិការមួយ ដែលជាអំណោយពីព្រះដល់មនុស្សជាតិទាំងមូល។ មនសិការគឺជាគ្រឿងត្រួតពិនិត្យមួយក្នុងចិត្ត ដែលសម្ដែងការពេញចិត្តឬក៏មិនពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលយើងបានធ្វើ ឬក៏កំពុងតែគិតចង់ធ្វើ។ យើងទាំងអស់គ្នាធ្លាប់ពិសោធន៍ការអៀនខ្មាសពីព្រោះមនសិការមានការឈឺចាប់។ (រ៉ូម ២:១៥) ក៏ប៉ុន្តែ មនសិការរបស់យើងក៏អាចផ្ដល់រង្វាន់ដល់យើងដែរ។ ពេលយើងប្រព្រឹត្តដោយគ្មានអត្តទត្ថភាពចំពោះព្រះនិងមនុស្សឯទៀត នោះយើងមានអារម្មណ៍ពេញចិត្តនិងសប្បាយទៀតផង។ យើងសង្កេតឃើញថា«ដែលឲ្យ នោះបានពរជាជាងទទួល»។ (កិច្ចការ ២០:៣៥) មានមូលហេតុសំខាន់ដែលនេះកើតមានឡើង។
ព្រះដ៏ជាអ្នកបង្កើតរបស់យើងបានបង្កើតយើង ទាំងមានសមត្ថភាពទទួលឥទ្ធិពលពីចំណង់និងសេចក្ដីត្រូវការរបស់មនុស្សឯទៀត។ ការជួយអ្នកដទៃនាំឲ្យយើងសប្បាយចិត្តដែរ។ មួយទៀត ព្រះគម្ពីរធានាថា ពេលដែលយើងជួយអ្នកណាដែលមានការខ្វះខាត នោះព្រះចាត់ទុកនោះជាការធ្វើទានដល់ទ្រង់។—សុភាសិត ១៩:១៧
ក្រៅពីការផ្ដល់នូវការពេញចិត្ត តើការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់យើង អាចជួយយើងតាមរបៀបដែលមានប្រយោជន៍ទេ? ពាណិជ្ជករម្នាក់ឈ្មោះរេមិន នៅមជ្ឈិមបូព៌ាប្រទេសជឿថា នោះអាចផ្ដល់ប្រយោជន៍មែន។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «គោលដៅតែមួយគត់របស់ខ្ញុំដែលធ្លាប់មាននោះគឺជាការរកលុយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ចាប់តាំងពីពេលដែលខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ក្នុងចិត្តថា មានព្រះនិងព្រះគម្ពីរសម្ដែងពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ នោះខ្ញុំបានទៅជាបុរសផ្សេង។ ឥឡូវនេះ ការរកស៊ីមានសារៈសំខាន់តែបន្ទាប់បន្សំក្នុងជីវិតខ្ញុំ។ ដោយខ្ញុំខិតខំផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ នោះខ្ញុំបានរួចពីអារម្មណ៍នៃការស្អប់ដែលចេះតែបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ទោះបីឪពុករបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ក្នុងចំបាំងក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំគ្មានចំណង់សងសឹកដល់អ្នកដែលទទួលខុសត្រូវនោះឡើយ»។
ដូចជារេមិនបានរកឃើញ ការយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើសេចក្ដីត្រូវការរបស់«មនុស្សខាងវិញ្ញាណ» អាចជួយធ្វើឲ្យរបួសខាងផ្លូវចិត្តបានជាវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ លុះត្រាតែយើងស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាដែលមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជីវិតមិនមែនជាគ្រឿងដែលធ្វើឲ្យពេញចិត្តទាំងស្រុងនោះទេ។
យើងក៏អាចមាន«សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ»
ក្នុងពិភពលោកដ៏ច្របូកច្របល់នេះ គឺកម្រណាស់ដែលមានថ្ងៃមួយមិនមានបញ្ហាណាសោះ។ មានគ្រោះថ្នាក់ មានការរៀបចំដែលមិនសម្រេចដូចបំណង និងមនុស្សដែលធ្វើឲ្យយើងខកចិត្ត។ បញ្ហានេះអាចធ្វើឲ្យយើងលែងសប្បាយចិត្ត។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំពោះអ្នកដែលបំរើព្រះយេហូវ៉ា ព្រះគម្ពីរសន្យាថាសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្ត ជា«សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ»។ តើយើងទទួលសេចក្ដីសុខសាន្តនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះ ឲ្យជ្រាបពីសេចក្ដីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាន នឹងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង យ៉ាងនោះ សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត នឹងជួយការពារចិត្ត ហើយនឹងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។ (ភីលីព ៤:៦, ៧) ជាជាងខិតខំទ្រាំទ្រនឹងបញ្ហាទាំងប៉ុន្មានរបស់យើងដោយខ្លួនឯង យើងត្រូវតែអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត ដោយផ្ទេរបន្ទុករបស់យើងទៅលើព្រះ។ (ទំនុកដំកើង ៥៥:២២) ជំនឿថាទ្រង់នឹងតបនូវទំនូលអង្វរបែបនេះតាមរយៈព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ នឹងទៅជាកាន់តែខ្លាំង ពេលដែលយើងលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ និងសង្កេតឃើញរបៀបដែលព្រះជួយយើង។—យ៉ូហាន ១៤:៦, ១៤; ថែស្សាឡូនីចទី២ ១:៣
ក្រោយពីយើងបានស្អាងឡើងនូវទំនុកចិត្តរបស់យើងទៅលើព្រះយេហូវ៉ា ដែលជា«ព្រះដែលស្ដាប់សេចក្ដីអធិស្ឋាន» នោះយើងមានសមត្ថភាពច្រើនទៀតដើម្បីស៊ូទ្រាំការល្បងលដូចជាការឈឺអស់មួយរយៈយូរ ភាពចាស់ជរា ឬក៏សេចក្ដីស្លាប់របស់អ្នកជាទីស្រឡាញ់។ (ទំនុកដំកើង ៦៥:២) ក៏ប៉ុន្តែ ដើម្បីមានជីវិតមួយដែលពិតជាមានខ្លឹមសារ នោះយើងត្រូវតែគិតពីអនាគតផងដែរ។
ចូរអរសប្បាយឡើងនឹងសេចក្ដីសង្ឃឹមចំពោះអនាគត
ព្រះគម្ពីរសន្យាថានឹងមាន«ផ្ទៃមេឃថ្មីនិងផែនដីថ្មី» ជារដ្ឋាភិបាលមួយដ៏សុចរិតដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ នឹងគ្រប់គ្រងលើមនុស្សជាតិដែលស្ដាប់បង្គាប់។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៣) ក្នុងពិភពលោកថ្មីដែលព្រះបានសន្យា នោះសង្គ្រាមនិងអយុត្ដិធម៌នឹងត្រូវជំនួសដោយសន្ដិភាពនិងយុត្ដិធម៌។ នេះមិនគ្រាន់តែជាចំណង់រវើរវាយទេ ក៏ប៉ុន្តែជាជំនឿស៊ប់មួយដែលអាចកើនកាន់តែខ្លាំងឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នេះពិតជាដំណឹងល្អនិងពិតជាហេតុមួយដើម្បីអរសប្បាយមែន។—រ៉ូម ១២:១២; ទីតុស ១:២
លោកចន ដែលបានរៀបរាប់ពីខាងលើនេះ ឥឡូវមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតរបស់គាត់មានខ្លឹមសារច្រើនជាងមុន។ គាត់ប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំធ្លាប់ជឿថាមានព្រះ ទោះបីពីមុនខ្ញុំមិនធ្លាប់កាន់សាសនាក៏ដោយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនបានអនុវត្តជំនឿនេះទេ ទាល់តែខ្ញុំបានជួបស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាពីរនាក់។ ខ្ញុំបានសួរសំនួរជាច្រើន ដូចជា‹ហេតុអ្វីមានយើងនៅលើផែនដីនេះ? តើអ្វីនឹងកើតឡើងនៅអនាគត›? ចម្លើយរបស់គេពីព្រះគម្ពីរបានធ្វើឲ្យខ្ញុំពេញចិត្ត ក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា នេះជាលើកទីមួយក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដែលជីវិតខ្ញុំមានគោលបំណង។ នោះគ្រាន់តែជាដើមដំបូងទេ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមស្រេកឃ្លានសេចក្ដីពិត ដែលនាំឲ្យខ្ញុំកែប្រែគោលការណ៍ទាំងអស់របស់ខ្ញុំ។ ទោះបីឥឡូវខ្ញុំលែងជាអ្នកមានខាងទ្រព្យសម្បត្ដិទៀតក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំជាអ្នកមានខាងវិញ្ញាណ»។
ដូចលោកចន ប្រហែលជាអ្នកក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យសមត្ថភាពរបស់អ្នកខាងវិញ្ញាណ នៅឥតសកម្មអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយការបណ្ដុះបណ្ដាល«ចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា» នោះអ្នកក៏អាចធ្វើឲ្យសមត្ថភាពខាងវិញ្ញាណនោះមានសកម្មភាពឡើងវិញដែរ។ (ទំនុកដំកើង ៩០:១២) ដោយការតាំងចិត្តនិងការព្យាយាម អ្នកអាចមានអំណរ សន្ដិសុខ និងសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតប្រាកដ។ (រ៉ូម ១៥:១៣) ត្រូវហើយ ជីវិតរបស់អ្នកអាចមានខ្លឹមសារច្រើនទៀតមែន។
[រូបភាពនៅទំព័រ៦]
ការអធិស្ឋានអាចនាំឲ្យយើងទទួលនូវ«សេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ»
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
តើអ្នកដឹងនូវអ្វីដែលអាចធ្វើឲ្យជីវភាពគ្រួសារជាអ្វីដែលពេញចិត្តទេ?