មនុស្សដែល«មានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវ»នឹងជឿតាម
«អស់អ្នកដែលត្រូវបាន[ឬ«មានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវឲ្យបាន»]ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច នោះក៏បានជឿ»។—កិច្ច. ១៣:៤៨; ព.ថ.
១, ២. តើគ្រិស្តសាសនិកនៅសម័យដើមបានធ្វើយ៉ាងណា ស្តីអំពីទំនាយរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា សិស្សរបស់ទ្រង់នឹងប្រកាសដំណឹងល្អទូទាំងពិភពលោក?
សៀវភៅកិច្ចការក្នុងគម្ពីរមានកំណត់ហេតុដ៏គួរឲ្យលើកទឹកចិត្តណាស់! ស្តីអំពីទង្វើរបស់គ្រិស្តសាសនិកនៅសម័យដើម ដែលបានធ្វើតាមទំនាយរបស់ព្រះយេស៊ូដែលមានប្រសាសន៍ថា សិស្សទ្រង់នឹងប្រកាសដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះទូទាំងពិភពលោក។ (ម៉ាថ. ២៤:១៤) អ្នកផ្សាយប្រកាសនៅសម័យនោះជាគំរូល្អដល់អស់អ្នកជំនាន់ក្រោយ ដែលនឹងធ្វើតាមគំរូរបស់ពួកគេ។ ដោយសារសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូឧស្សាហ៍ផ្សព្វផ្សាយនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមដល់ម្ល៉េះ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ រួមទាំង«ពួកសង្ឃ»ដែលមានគ្នា«សន្ធឹក»ដែរ បានរួមគ្នាជាពួកជំនុំនៅសតវត្សរ៍ទីមួយ។—កិច្ច. ២:៤១; ៤:៤; ៦:៧
២ សាសនទូតខ្លះៗនៅសម័យនោះក៏បានជួយមនុស្សច្រើនថែមទៀតឲ្យក្លាយជាគ្រិស្តសាសនិក។ ជាឧទាហរណ៍ លោកភីលីពបានធ្វើដំណើរទៅស្រុកសាម៉ារី ហើយបណ្ដាមនុស្សបានប្រុងស្ដាប់អស់ទាំងពាក្យដែលគាត់និយាយ។ (កិច្ច. ៨:៥-៨) សាវ័កប៉ុលក៏បានធ្វើដំណើរជាមួយគូកនឯទៀតយ៉ាងឆ្ងាយផង ហើយទៅគ្រប់ទិសទីផងដែរ។ គាត់បានទៅផ្សព្វផ្សាយនៅកោះគីប្រុស ស្រុកម៉ាសេដូន ប្រទេសក្រិចនិងអ៊ីតាលី ហើយនៅកន្លែងខ្លះដែលសព្វថ្ងៃនេះស្ថិតក្នុងទឹកដីនៃប្រទេសតួគី។ ពេលប៉ុលផ្សព្វផ្សាយនៅទីក្រុងផ្សេងៗ មនុស្សជនជាតិយូដានិងជនជាតិក្រិចយ៉ាងសន្ធឹកក៏បានជឿតាម។ (កិច្ច. ១៤:១; ១៦:៥; ១៧:៤) លោកទីតុសបានធ្វើកិច្ចបម្រើផ្សាយនៅកោះក្រេត។ (ទីត. ១:៥) សាវ័កពេត្រុសក៏ជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនៅទីក្រុងបាប៊ីឡូន ហើយពេលគាត់សរសេរសំបុត្រទីមួយ នៅប្រហែលជាឆ្នាំ៦២-ឆ្នាំ៦៤ គ.ស. ពួកគ្រិស្តសាសនិកមានឈ្មោះល្បីជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយនៅស្រុកប៉ុនតុស កាឡាទី កាប៉ាដូគា ប៊ីធូនានិងស្រុកអាស៊ី។ (១ពេ. ១:១; ៥:១៣) ចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទីមួយ គួរឲ្យអស្ចារ្យណាស់! តាមការពិត ពួកគេឧស្សាហ៍ផ្សព្វផ្សាយដល់ម្ល៉េះបានជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេអះអាងថា ពួកគេបាន«នាំឲ្យក្រឡាប់ផែនដី»ឬ«បង្កអោយជ្រួលច្របល់ពេញពិភពលោកទាំងមូល!»។—កិច្ច. ១៧:៦, ខ.ស.; ២៨:២២
៣. តើអ្នកដែលប្រកាសសារអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះកំពុងសម្រេចអ្វីខ្លះក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ? តើដំណឹងនេះនាំឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានប្រទានពរឲ្យពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅសម័យនេះដែរ ដើម្បីឲ្យក្រុមជំនុំរបស់ពួកគេរីកកាន់តែធំឡើងៗជានិច្ច។ ពេលអានរបាយការណ៍អំពីសកម្មភាពប្រចាំឆ្នាំនៃសាក្សីរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយឃើញថាមានការរីកចម្រើនទូទាំងពិភពលោក នេះក៏លើកទឹកចិត្តយើងច្រើនណាស់ មែនទេ? ពេលឮដំណឹងថា ក្នុងអំឡុងឆ្នាំកិច្ចបម្រើ២០០៧ សិស្សជាង៦លាននាក់បានរៀនគម្ពីរជាមួយអ្នកដែលប្រកាសសារអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ នេះក៏នាំយើងឲ្យមានចិត្តរំភើបដែរ មែនទេ? ម្យ៉ាងទៀត បើគិតអំពីចំនួនមនុស្សដែលបានចូលរួមពិធីបុណ្យរំលឹកមរណភាពរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រិស្តនៅឆ្នាំ២០០៧ នោះក៏រួមបញ្ចូលភ្ញៀវជិត១០លាននាក់ដែលបានយកចិត្តទុកដាក់នឹងដំណឹងល្អដែលយើងផ្សាយ ហើយបានឆ្លៀតឱកាសដើម្បីចូលរួមជាមួយនឹងយើង ទោះជាពួកគេមិនមានសកម្មភាពជាសាក្សីរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ដោយ។ នេះបង្ហាញថា នៅមានកិច្ចការច្រើនណាស់ឲ្យយើងធ្វើនៅឡើយ។
៤. តើអ្នកណាកំពុងជឿតាមសារដែលប្រកាសអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
៤ ដូចនឹងអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទីមួយ មនុស្សនៅសព្វថ្ងៃនេះដែល«ត្រូវបាន[ឬ«មានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវឲ្យបាន»]ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច» កំពុងជឿតាមសារដែលប្រកាសអំពីសេចក្ដីពិត។ (កិច្ច. ១៣:៤៨; ព.ថ.) ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងទាញនាំមនុស្សបែបនេះឲ្យចូលមកក្នុងអង្គការរបស់ទ្រង់។ (សូមអាន ហាកាយ ២:៧) បើយើងចង់សហការគ្នាជានិច្ចក្នុងកិច្ចការនេះ តើយើងត្រូវតែមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងជាគ្រិស្តសាសនិក?
ចូរផ្សព្វផ្សាយដោយមិនរើសមុខ
៥. តើព្រះយេហូវ៉ាគាប់ចិត្តចំពោះមនុស្សបែបណា?
៥ ពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទីមួយបានទទួលស្គាល់ថា «ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសុចរិត នោះគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ»។ (កិច្ច. ១០:៣៤, ៣៥) មនុស្សត្រូវតែជឿថា ព្រះយេស៊ូបានបូជាជីវិតទ្រង់ទុកជាតម្លៃលោះ ទើបពួកគេអាចមានចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ (យ៉ូន. ៣:១៦, ៣៦) តាមការពិត ព្រះយេហូវ៉ា«សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានសង្គ្រោះ ហើយឲ្យបានស្គាល់សេចក្ដីពិត»។—១ធី. ២:៣, ៤
៦. តើអ្នកដែលប្រកាសសារអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវតែប្រយ័ត្ននឹងអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនធ្វើដូច្នេះ?
៦ មិនថាអ្នកដែលប្រកាសសារដំណឹងល្អជួបមនុស្សដែលមានមុខមាត់ធំដុំឬអាការក្រៅបែបណាក៏ដោយ ឬមួយក៏ពួកគេកាន់សាសនាឬជាជនជាតិណាក្ដី អ្នកផ្សាយមិនមានសិទ្ធិបង្ហាញចិត្តលម្អៀងទាល់តែសោះ។ សូមគិតទៅមើល យើងត្រេកអរណាស់ ចំពោះអ្នកដែលបានបង្រៀនយើងនូវសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរជាដំបូងនោះ ពីព្រោះគាត់មិនប្រកាន់ពូជសាសន៍ឬមានចិត្តលម្អៀងឡើយ មែនទេ? បើដូច្នេះ ពេលមនុស្សណាក៏ដោយព្រមស្ដាប់យើង យើងក៏មិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការប្រកាសសារដែលអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតពួកគេដែរ មែនទេ?—សូមអាន ម៉ាថាយ ៧:១២
៧. ពេលផ្សព្វផ្សាយ ម្ដេចក៏យើងមិនគួរវិនិច្ឆ័យពួកគេ?
៧ ព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងព្រះយេស៊ូឡើងជាអ្នកជំនុំជម្រះ ដូច្នេះយើងមិនមានសិទ្ធិវិនិច្ឆ័យមនុស្សដទៃឡើយ។ គឺសមហេតុសមផលមែន ដែលយើងមិនមានសិទ្ធិធ្វើដូច្នេះ ពីព្រោះយើងមិនមានសមត្ថភាពដូចព្រះយេស៊ូទេ។ យើងចេះតែកាត់ក្ដី‹តាមអ្វីដែលភ្នែកយើងមើលឃើញ› និង‹សំរេចសេចក្ដីតាមអ្វីដែលត្រចៀកយើងស្ដាប់ឮ›ប៉ុណ្ណោះ។ រីឯព្រះយេស៊ូវិញ ទ្រង់ចេះស្ទង់មើលចិត្ត ហើយក៏ជ្រាបពីរបៀបគិតគូររបស់មនុស្សផង។—អេសា. ១១:១-៥; ២ធី. ៤:១
៨, ៩. (ក) មុនសុលបានក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ តើគាត់ជាមនុស្សបែបណា? (ខ) តើយើងគួរទាញយកមេរៀនអ្វីពីគំរូរបស់សាវ័កប៉ុល?
៨ មនុស្សស្ទើរតែគ្រប់បែបគ្រប់យ៉ាងបានក្លាយទៅជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ លោកសុលពីទីក្រុងតើសុស ជាមនុស្សម្នាក់ដែលគ្មាននរណាអាចនឹកស្មានថា នឹងក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិកទេ។ ក្រោយមក គាត់មានឈ្មោះល្បីជាសាវ័កប៉ុល។ ដំបូងឡើយ សុលជាផារិស៊ីម្នាក់ ហើយគាត់ស្អប់ពួកគ្រិស្តសាសនិកយ៉ាងខ្លាំង។ សុលជឿស៊ប់ថា អ្នកដែលកាន់តាមព្រះគ្រិស្តបានក្បត់ជំនឿទៅលើព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះនេះបានជំរុញចិត្តគាត់ឲ្យបៀតបៀនពួកជំនុំនៃគ្រិស្តសាសនិក។ (កា. ១:១៣) តាមការពិត គ្មានមនុស្សណាសោះនឹកស្មានថា សុលអាចក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ឡើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូបានស្ទង់មើលចិត្តរបស់សុល ហើយទ្រង់ជ្រាបថាគាត់មានចិត្តល្អ។ ដូច្នេះ ទ្រង់រើសតាំងសុលដើម្បីបំពេញភារកិច្ចពិសេសមួយ។ ជាលទ្ធផល សុលបានក្លាយទៅជាសមាជិកម្នាក់ដែលមានចិត្តខ្នះខ្នែងនិងសកម្មភាពច្រើនលើសលប់ ក្នុងចំណោមពួកជំនុំនៃគ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទីមួយ។
៩ តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វីពីគំរូរបស់សាវ័កប៉ុល? ក្នុងតំបន់ផ្សាយរបស់យើង ប្រហែលជាមានមនុស្សខ្លះៗដែលរួមគ្នាមានគំនិតស្អប់សារដែលយើងប្រកាសផ្សាយ។ ទោះបើយើងគិតថា គ្មានលទ្ធភាពសោះឲ្យពួកគេក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិកពិតក្ដី យើងមិនគួរឈប់រកវិធីបញ្ជាក់ហេតុផលដល់ពួកគេទេ។ សូម្បីតែអ្នកដែលយើងជឿថា នឹងមិនព្រមស្ដាប់សោះ ជួនកាលក៏ជឿតាមទៅវិញ។ យើងមានភារកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ«ជានិច្ច»ឬដោយ«ឥតឈប់ឈរ»ដល់មនុស្សទាំងអស់។—សូមអាន កិច្ចការ ៥:៤២; ខ.ស.
អ្នកដែលផ្សព្វផ្សាយដោយ«ឥតឈប់ឈរ» នឹងទទួលពរ
១០. សូម្បីតែចំពោះមនុស្សដែលមានលក្ខណៈកាចសាហាវក៏ដោយ ហេតុអ្វីបានជាយើងផ្សព្វផ្សាយដល់ពួកគេដោយឥតឈប់ឈរ? សូមរៀបរាប់បទពិសោធន៍ដែលមានក្នុងតំបន់របស់អ្នកផ្ទាល់។
១០ ពេលមើលតែអាការក្រៅរបស់មនុស្ស យើងអាចយល់ច្រឡំអំពីចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេ។ ជាឧទាហរណ៍ បុរសម្នាក់ឈ្មោះអេណាស្យូ បានចាប់ផ្ដើមរៀនគម្ពីរជាមួយសាក្សីរបស់ព្រះយេហូវ៉ាពេលដែលគាត់ជាប់គុកនៅប្រទេសមួយនាទ្វីបអាម៉េរិកខាងត្បូង។ អ្នកដែលជាប់គុកនោះ មានសិទ្ធិធ្វើសិប្បកម្មតូចតាច ហើយអាចលក់ស្នាដៃរបស់ខ្លួនដល់អ្នកឯទៀតក្នុងគុក។ បើអ្នកទិញមិនសងបំណុល ម្ចាស់បំណុលបានហៅអេណាស្យូឲ្យគំរាមកំហែងដាក់គេ ដោយសារអ្នកដទៃខ្លាចអេណាស្យូណាស់ ពីព្រោះគាត់ជាមនុស្សកាចសាហាវ។ ក៏ប៉ុន្តែ កាលដែលអេណាស្យូរៀនគម្ពីរកាន់តែច្រើន ហើយចាប់ផ្ដើមអនុវត្តតាមអ្វីដែលគាត់រៀន គាត់ក៏លែងចូលចិត្តប្រើអំពើហិង្សាដើម្បីសម្លុតអ្នកដទៃ តែបានក្លាយទៅជាមនុស្សស្លូតវិញ។ ឥឡូវ គ្មាននរណាហៅអេណាស្យូទៅជួយទារបំណុលឲ្យពួកគេទៀតទេ ហើយគាត់ក៏គាប់ចិត្តចំពោះលក្ខណៈថ្មីរបស់ខ្លួន ដែលបានកែប្រែឲ្យបានស្របទៅតាមជំនួយពីសកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងសេចក្ដីពិតទាំងឡាយដែលគាត់បានរៀនក្នុងគម្ពីរ។ អេណាស្យូក៏សប្បាយចិត្តដែរ ដែលអ្នកផ្សាយប្រកាសសារអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាមិនប្រកាន់ទេ តែបានសុខចិត្តបង្រៀនគាត់ទៅវិញ។
១១. ហេតុអ្វីបានជាយើងផ្សព្វផ្សាយដល់ម្ចាស់ផ្ទះម្ដងហើយម្ដងទៀត?
១១ ទោះបើយើងធ្លាប់ផ្សាយដំណឹងល្អដល់មនុស្សក្នុងតំបន់របស់យើងរួចទៅហើយក៏ដោយ មូលហេតុមួយដែលយើងផ្សព្វផ្សាយដល់ពួកគេម្ដងទៀត គឺដោយសារកាលៈទេសៈក្នុងជីវិត និងទស្សនៈរបស់ពួកគេអាចប្រែប្រួលបាន។ បន្ទាប់ពីលើកមុនដែលយើងបានផ្សព្វផ្សាយដល់ពួកគេ ប្រហែលជាពួកគេមានជំងឺតម្កាត់ បានបាត់បង់ការងារ ឬមានអ្នកជាទីស្រឡាញ់បានបាត់បង់ជីវិតជាដើម។ (សូមអាន សាស្ដា ៩:១១) ស្ថានភាពក្នុងពិភពលោកក៏ផ្ដល់ហេតុឲ្យមនុស្សគិតយ៉ាងដិតដល់អំពីអនាគតរបស់ខ្លួន។ អាស្រ័យហេតុនេះ សូម្បីតែមនុស្សដែលមិនអើពើឬរហូតដល់ប្រឆាំងនឹងសាររបស់យើង ក្រោយមកក៏ប្រហែលជានឹងជឿតាមទៅវិញ។ ដូច្នេះ យើងមិនគួរអាក់ខានផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅគ្រប់ឱកាសដែលហុចឲ្យឡើយ។
១២. តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សដែលយើងជួបក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ? ហេតុអ្វីក៏គប្បីឲ្យយើងមានទស្សនៈបែបនោះ?
១២ តាមមើលទៅ មនុស្សទាំងអស់មានទំនោរចិត្តចង់វិនិច្ឆ័យអ្នកដទៃជាមនុស្សបែបនេះឬបែបនោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាចេះពិនិត្យមើលចិត្តមនុស្សម្នាក់ៗវិញ ហើយទ្រង់ជ្រាបពីអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ឬគ្មានលទ្ធភាពធ្វើ។ (សូមអាន សាំយូអែលទី១ ១៦:៧) ក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើង គប្បីឲ្យយើងខំធ្វើដូច្នេះដែរ។ បទពិសោធន៍ផ្សេងៗបង្ហាញថា បើយើងមិនវិនិច្ឆ័យមនុស្សដែលយើងជួបក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ មនុស្សកាន់តែច្រើនអាចស្ដាប់សារដែលយើងប្រកាសប្រាប់។
១៣, ១៤. (ក) ហេតុអ្វីបានជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់មានទស្សនៈខុសឆ្គងចំពោះស្ត្រីម្នាក់ដែលគាត់ជួបក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ? (ខ) តើយើងអាចទាញយកមេរៀនអ្វីពីបទពិសោធន៍នេះ?
១៣ បងស្រីសាន់ដ្រា ជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់នៅកោះមួយនាសមុទ្រការីប។ ពេលសាន់ដ្រាកំពុងផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ គាត់ជួបស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះរួថ ដែលចូលចិត្តរួមចំណែកក្នុងពិធីល្បីមួយនៅស្រុកនោះ ជាពិធីរាំរែកមានក្បួនហែគគ្រឹកគគ្រេងតាមដងមហាវិថី។ ធម្មតាគេជ្រើសរើសនារីម្នាក់ឲ្យតំណាងជាតិទុកជាមេពិធីដែលតែងតាំងជាម្ចាស់ក្សត្រី ហើយអស់ពីរដង រួថបានទទួលឯកសិទ្ធិនោះ។ ពេលសាន់ដ្រាផ្សព្វផ្សាយដល់រួថ គាត់ក៏ចាប់អារម្មណ៍ណាស់! ដូច្នេះ សាន់ដ្រាណាត់ម៉ោងដើម្បីសិក្សាគម្ពីរជាមួយរួថ។ សាន់ដ្រានឹកចាំថា៖«ពេលខ្ញុំចូលក្នុងផ្ទះរួថ ខ្ញុំឃើញផ្ទាំងរូបថតមួយយ៉ាងធំរបស់គាត់ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ជាម្ចាស់ក្សត្រី ព្រមទាំងពានរង្វាន់ដែលគាត់បានទទួល។ ខ្ញុំសន្មតដោយខុសឆ្គងថា មនុស្សប្រជាប្រិយដែលចូលប្រឡូកនឹងពិធីបែបនោះ មិនអាចរៀនសេចក្ដីពិតជាប់លាប់បានឡើយ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏ខ្ជិលត្រឡប់ទៅជួបគាត់តទៅទៀត»។
១៤ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក រួថបានទៅសាលប្រជុំ ហើយពេលប្រជុំចប់គាត់បានសួរសាន់ដ្រាថា៖ «ម៉េចក៏បងមិនបានមកបង្រៀនប្អូនយូរម្ល៉េះ?»។ សាន់ដ្រាសូមអភ័យទោស ហើយណាត់ម៉ោងទៅបង្រៀនរួថម្ដងទៀត។ រួថជឿតាមហើយចាត់វិធានការភ្លាម។ រួថដករូបថតរបស់គាត់ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ជាម្ចាស់ក្សត្រីចេញ បានរួមចំណែកក្នុងគ្រប់សកម្មភាពនៃក្រុមជំនុំ រួចមកក៏បានថ្វាយខ្លួនចំពោះព្រះយេហូវ៉ាផង។ រីឯសាន់ដ្រាវិញ គាត់ទទួលស្គាល់ថា ទស្សនៈដែលគាត់មានពីដំបូងនោះ មិនត្រឹមត្រូវទាល់តែសោះ!
១៥, ១៦. (ក) ដោយសារអ្នកផ្សាយម្នាក់បានផ្សព្វផ្សាយដល់ប្អូនថ្លៃគាត់ តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? (ខ) ទោះបើញាតិសន្ដានរបស់យើងមានរបៀបរស់នៅបែបណាក៏ដោយ ម្ដេចក៏យើងនៅតែហ៊ានផ្សព្វផ្សាយដល់ពួកគេ?
១៥ អ្នកខ្លះដែលបានផ្សព្វផ្សាយដល់សមាជិកក្រុមគ្រួសារដែលមិនជឿទៅលើព្រះយេហូវ៉ា សូម្បីតែអ្នកដែលទំនងជាមិនចាប់អារម្មណ៍ក្ដី ក៏មានលទ្ធផលល្អដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីបទពិសោធន៍របស់បងស្រីម្នាក់ឈ្មោះចូអ៊ីស នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ តាំងពីជំទង់នៅឡើយ ប្អូនថ្លៃរបស់ចូអ៊ីសបានជាប់គុកច្រើនដងច្រើនសា។ ចូអ៊ីសរៀបរាប់ថា៖ «អ្នកដទៃនិយាយថា របៀបរស់នៅរបស់[ប្អូនថ្លៃខ្ញុំ]សុទ្ធតែអសារឥតការ ពីព្រោះគាត់លក់គ្រឿងញៀនហើយជាចោរផង ទាំងបានធ្វើអំពើអាក្រក់ឯទៀត។ យ៉ាងណាក្ដី ទោះជាមើលទៅដូចជាខាតប្រយោជន៍ក៏ដោយ អស់រយៈពេល៣៧ឆ្នាំ ខ្ញុំនៅតែបានប្រាប់គាត់អំពីសេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរ»។ នៅទីបំផុត ចិត្តអត់ធ្មត់របស់ចូអ៊ីសក្នុងការខិតខំជួយប្អូនថ្លៃ បានបង្កើតផលល្អមែន! ពីព្រោះគាត់បានចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ហើយបានកែប្រែជីវិតដើម្បីមានលក្ខណៈខុសប្លែកពីមុន។ ពេលថ្មីៗនេះ ប្អូនថ្លៃរបស់ចូអ៊ីសដែលមានអាយុ៥០ប្លាយឆ្នាំហើយ បានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឯមហាសន្និបាតប្រចាំតំបន់ នារដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា សហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ចូអ៊ីសមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំត្រេកអរណាស់! ដល់ម្ល៉េះបានជាខ្ញុំយំខ្លាំងផង។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តមែនទែន! ដែលខ្ញុំមិនបានឈប់ផ្សព្វផ្សាយដល់គាត់»។
១៦ អាស្រ័យលើរបៀបរស់នៅរបស់ញាតិសន្ដានខ្លះ យើងប្រហែលជាមិនសូវហ៊ានប្រាប់ពួកគេអំពីសេចក្ដីពិតក្នុងគម្ពីរទេ។ រីឯចូអ៊ីសវិញ របៀបរស់នៅរបស់ប្អូនថ្លៃគាត់ មិនបណ្ដាលឲ្យគាត់មានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ ធ្វើដូចម្ដេចឲ្យយើងដឹងប្រាកដថា ពួកគេមានចិត្តគំនិតបែបណា? ពួកគេប្រហែលជាកំពុងស្វែងរកសាសនាពិតដោយចិត្តស្មោះក៏មិនដឹង។ ដូច្នេះ កុំមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរឲ្យសោះ ក្នុងការផ្ដល់ឱកាសឲ្យពួកគេស្គាល់សេចក្ដីពិតអំពីព្រះ។—សូមអាន សុភាសិត ៣:២៧
សៀវភៅដែលមានប្រសិទ្ធភាព ក្នុងការបង្រៀនគម្ពីរ
១៧, ១៨. (ក) តើរបាយការណ៍ពីប្រទេសផ្សេងៗបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេច ស្តីអំពីតម្លៃនៃសៀវភៅ តើព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណា? (ខ) ពេលយកសៀវភៅព្រះគម្ពីរបង្រៀនជាឧបករណ៍ផ្សាយ តើអ្នកធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ល្អអ្វីខ្លះ?
១៧ របាយការណ៍ពីប្រទេសផ្សេងៗបង្ហាញថា មនុស្សជាច្រើនដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ ក៏ចូលចិត្តរៀនគម្ពីរដោយមើលមេរៀនក្នុងសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា តើព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណា? អ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក ឈ្មោះផេនី មានមនុស្សមួយចំនួនយល់ព្រមរៀនគម្ពីរ ពេលគាត់បង្ហាញសៀវភៅនោះដល់ពួកគេ។ ពីរនាក់ដែលសុខចិត្តរៀន មានវ័យចាស់បន្ដិច ហើយធ្លាប់ចូលវិហារជាទៀងទាត់ដែរ។ មុនដំបូង ផេនីមិនដឹងច្បាស់ថា ពីរនាក់នោះនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ចំពោះសេចក្ដីពិតដែលពួកគាត់នឹងរៀនក្នុងសៀវភៅព្រះគម្ពីរបង្រៀន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ផេនីសរសេរថា៖ «ដោយសារព័ត៌មានក្នុងសៀវភៅយើងបានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់ សមហេតុសមផល ហើយជាសង្ខេបផង នោះពួកគាត់មានគំនិតយល់ស្របភ្លាម និងគ្មានប្រតិកម្មឬទំនាស់ចិត្តទេ តែឯកភាពថានេះជាសេចក្ដីពិតមែន!»។
១៨ បងស្រីឈ្មោះផាត នៅប្រទេសអង់គ្លេស បានបង្រៀនស្ត្រីភៀសខ្លួនម្នាក់ដែលជាជនជាតិអាស៊ី។ ទាហានដែលប្រឆាំងនឹងរដ្ឋាភិបាលនៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់ បានចាប់យកស្វាមីនិងកូនប្រុសៗរបស់គាត់ទៅ។ ផ្ទះគាត់បានឆេះអស់ មនុស្សមួយក្រុមក៏បានចាប់រំលោភគាត់ ថែមទាំងមានគេគំរាមកំហែងសម្លាប់គាត់ទៀត។ គាត់មិនដែលឃើញមុខស្វាមីនិងកូនប្រុសៗរបស់គាត់ទៀតឡើយ ហើយនៅទីបំផុតគាត់បានរត់ចោលស្រុកតែម្ដង។ គាត់ចេះតែអស់សង្ឃឹមដោយសារអ្វីដែលគាត់បានរងទុក្ខក្នុងជីវិត ដូច្នេះគាត់ក៏មានគំនិតចង់ធ្វើអត្តឃាតប៉ុន្មានដងដែរ។ ប៉ុន្តែ ពេលរៀនគម្ពីរ គាត់មានសេចក្ដីសង្ឃឹមម្ដងទៀត។ ផាតសរសេរថា៖ «ការពន្យល់និងរឿងប្រៀបប្រដូចនានាដ៏ស្រួលយល់ក្នុងសៀវភៅព្រះគម្ពីរបង្រៀន មានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើគាត់»។ សិស្សរបស់ផាតជឿតាមអ្វីដែលគាត់រៀន ហើយមិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមកក៏មានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចុះឈ្មោះជាអ្នកផ្សាយដែលមិនទាន់ទទួលការជ្រមុជទឹក។ គាត់ក៏ប្រាប់ផាតថា ពេលមានកម្មវិធីសន្និបាតលើកក្រោយ គាត់ចង់ទទួលការជ្រមុជទឹក។ ពេលយើងមានឱកាសជួយមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ឲ្យយល់និងធ្វើតាមសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលពួកគេរៀនក្នុងគម្ពីរ នេះពិតជានាំឲ្យមានអំណរមែន!
«កុំឲ្យយើងណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ»
១៩. នៅគ្រានេះ ម្ដេចក៏កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយមានសារៈសំខាន់ម្ល៉េះ?
១៩ នេះជាគ្រាបន្ទាន់ណាស់! ដូច្នេះ កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនិងការបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សរឹតតែសំខាន់ណាស់ទៅទៀត។ រៀងរាល់ឆ្នាំ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ដែលមានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវកំពុងជឿតាមសារដែលយើងផ្សាយ។ ក៏ប៉ុន្តែ «ថ្ងៃដ៏ធំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជិតមកដល់» ដែលមានន័យថា អស់អ្នកដែលមិនទាន់ស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ានិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ជា‹ពួកអ្នកដែលនឹងដឹកនាំឲ្យត្រូវស្លាប់›។—សេផា. ១:១៤; សុ. ២៤:១១
២០. តើយើងម្នាក់ៗគួរតាំងចិត្តធ្វើអ្វី?
២០ ប៉ុន្តែ យើងនៅតែអាចជួយមនុស្សបែបនោះនៅឡើយ។ បើយើងចង់ជួយពួកគេមែន គឺចាំបាច់ណាស់ឲ្យយើងធ្វើតាមគំរូរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទីមួយ ដែល‹ចេះតែបង្រៀន ព្រមទាំងប្រាប់ដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជានិច្ច›ឬ‹ឥតឈប់ឈរ›។ (កិច្ច. ៥:៤២; ខ.ស.) ចូរឲ្យយើងធ្វើតាមគំរូរបស់ពួកគេ ហើយផ្សព្វផ្សាយដោយឥតឈប់ឈរ សូម្បីតែពេលមានទុក្ខលំបាកក្ដី ដោយយកចិត្តទុកដាក់និងធ្វើជាអ្នកដែល‹ប្រសប់បង្រៀន› ដោយមិនរើសមុខក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើង! «កុំឲ្យយើងណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ» ពីព្រោះបើយើងផ្សព្វផ្សាយដោយឥតឈប់ឈរ ព្រះយេហូវ៉ានឹងពេញចិត្តចំពោះយើង ហើយប្រទានពរជាបរិបូរផងដែរ។—២ធី. ៤:២, ខ.ស.; សូមអាន កាឡាទី ៦:៩
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើអ្នកណាកំពុងជឿតាមសារដែលប្រកាសអំពីដំណឹងល្អ?
• ពេលផ្សព្វផ្សាយ ម្ដេចក៏យើងមិនគួរវិនិច្ឆ័យមនុស្សដែលយើងជួប?
• ដោយសារបងប្អូនយើងបានយកសៀវភៅតើព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណា? ជាឧបករណ៍ផ្សាយ តើមានលទ្ធផលល្អអ្វីខ្លះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ដែលមានចិត្តល្អកំពុងជឿតាម