ជីវប្រវត្ដិ
ជាមិត្តភក្ដិនឹងគ្នាអស់៦០ឆ្នាំ តែហាក់ដូចជាទើបនឹងចាប់ផ្ដើម
នៅល្ងាចមួយនៃរដូវក្ដៅក្នុងឆ្នាំ១៩៥១ យុវជនបួននាក់ដែលទាំងអស់គ្នាមានអាយុជាង២០ឆ្នាំ បានឈរក្នុងបន្ទប់ទូរស័ព្ទដែលនៅជិតៗគ្នានៅក្រុងអ៊ីតាខា រដ្ឋញូវយ៉ក សហរដ្ឋអាម៉េរិក ហើយបានទូរស័ព្ទទៅរដ្ឋមីស៊ីហ្គិន រដ្ឋអាយអូវ៉ា និងរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ាទាំងរំភើបចិត្ត។ ពួកគេចង់ប្រាប់ដំណឹងល្អដល់ក្រុមគ្រួសារនិងមិត្តភក្ដិ!
នៅដើមខែកុម្ភៈ អ្នកត្រួសត្រាយ១២២នាក់បានទៅដល់ក្រុងសោតឡានស៊ីង រដ្ឋញូវយ៉ក ដើម្បីចូលសាលាគីលាតជំនាន់ទី១៧។ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលនឹងក្លាយជាសាសនទូតទាំងនោះរួមមានបងប្រុសឡូវែល ធឺននឺ បងប្រុសវីលៀម (បៀល) ខាសថិន រីឆឺដ ខេលស៊ី និងបងប្រុសរ៉ាម៉ិន ថេមផឺលថុន។ បងប្រុសឡូវែលនិងបៀលមកពីរដ្ឋមីស៊ីហ្គិន បងរីឆឺដមកពីរដ្ឋអាយអូវ៉ា និងបងរ៉ាម៉ិនមកពីរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា មិនយូរប៉ុន្មានពួកគាត់ទាំងអស់គ្នាចាប់ផ្ដើមស្គាល់គ្នាច្បាស់។
ប្រហែលជាប្រាំខែក្រោយមក គ្រប់គ្នារំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំងពេលដែលមានសេចក្ដីប្រកាសថា បងប្រុសណេថិន ន័រដែលមកពីមន្ទីរចាត់ការពិភពលោក នឹងមកថ្លែងសុន្ទរកថានៅចំពោះមុខសិស្សទាំងអស់។ បងប្រុសទាំងបួននាក់បានប្រាប់អំពីចិត្តប្រាថ្នារបស់ពួកគាត់ថា បើអាចធ្វើបានពួកគាត់ចង់បម្រើជាមួយគ្នានៅប្រទេសតែមួយ។ ឥឡូវនេះ តើពួកគាត់នឹងដឹងអំពីប្រទេសដែលពួកគាត់នឹងត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើជាសាសនទូតឬទេ? ពួកគាត់នឹងដឹងមែន!
ពេលបងន័រកំពុងថ្លែងសុន្ទរកថា សិស្សទាំងអស់ចង់ដឹងកាន់តែខ្លាំងឡើងនៅពេលដែលគាត់ចាប់ផ្ដើមប្រកាសអំពីប្រទេសដែលពួកគេនឹងត្រូវចាត់ឲ្យទៅ។ សិស្សដំបូងដែលគាត់ហៅឲ្យឡើងលើវេទិកាគឺយុវជនទាំងបួននាក់នេះដែលមានអារម្មណ៍ភ័យ ប៉ុន្តែបានធូរស្រាលពេលដែលពួកគាត់ដឹងថាពួកគាត់អាចទៅជាមួយគ្នា! ប៉ុន្តែ តើទៅប្រទេសណា? សិស្សរួមថ្នាក់របស់ពួកគាត់ដែលភ្ញាក់ផ្អើល បានទះដៃពេលគេប្រកាសថាយុវជនទាំងបួននាក់នេះត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។
សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាគ្រប់ទីកន្លែងស្ងើចសរសើរចំពោះប្រវត្ដិនៃភាពស្មោះត្រង់របស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៣៣ ក្រោមរបបគ្រប់គ្រងរបស់ហ៊ីត្លែ។ សិស្សជាច្រើននាក់នឹកចាំពីពេលដែលពួកគេរៀបចំសម្លៀកបំពាក់ និងប្រអប់ជំនួយផ្ញើទៅបងប្អូនរបស់ពួកគេនៅទ្វីបអឺរ៉ុបក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទី២។ រាស្ត្ររបស់ព្រះនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ជាគំរូដ៏ល្អស្តីអំពីជំនឿរឹងមាំ ការតាំងចិត្ត សេចក្ដីក្លាហាននិងទំនុកចិត្តចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ បងឡូវែលនៅចាំពេលគាត់បានគិតថា ‹ឥឡូវយើងអាចស្គាល់បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ទាំងនេះដោយផ្ទាល់›។ គឺមិនចម្លែកទេដែលពួកគាត់ទាំងបួននាក់រំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានទូរស័ព្ទប្រាប់ក្រុមគ្រួសារនិងមិត្តភក្ដិរបស់ពួកគាត់អំពីរឿងនេះ នៅល្ងាចនោះ!
ពេលធ្វើដំណើរទៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់
នៅថ្ងៃទី២៧ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៥១ នាវាដុតធ្យូងមួយឈ្មោះហូមឡានបានចេញដំណើរពីកំពង់ផែអ៊ីសរីវឺ ក្រុងញូវយ៉ក ហើយមិត្តភក្ដិទាំងបួននាក់បានធ្វើដំណើរលើនាវានេះអស់១១ថ្ងៃទៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ បងប្រុសអាល់បឺត ស្រូឌែរជាអ្នកបង្រៀនម្នាក់នៅសាលាគីលាត ហើយក្រោយមកជាសមាជិកគណៈអភិបាល បានបង្រៀនពួកគាត់អំពីឃ្លាសន្ទនាខ្លះជាភាសាអាឡឺម៉ង់។ ឥឡូវនេះ ដោយសារមានអ្នកដំណើរជនជាតិអាឡឺម៉ង់មួយចំនួននៅលើនាវា ប្រហែលជាពួកគាត់អាចរៀនភាសាអាឡឺម៉ងថែមទៀតបាន។ ប៉ុន្តែ តាមមើលទៅអ្នកដំណើរទាំងនេះនិយាយភាសាអាឡឺម៉ង់ដែលគេនិយាយតាមតំបន់ផ្សេងៗនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ ពិតជាស្ដាប់គ្នាមិនយល់សោះ!
នាព្រឹកថ្ងៃអង្គារ ទី៧ ខែសីហា ក្រោយពីពុលរលកអស់មួយរយៈពេល នៅទីបំផុតបងប្អូនប្រុសទាំងបួននាក់នេះបានមកដល់ដីប្រទេសអាឡឺម៉ង់នៅក្រុងហាមបឺក។ នៅគ្រប់ទីកន្លែង ពួកគាត់បានឃើញស្លាកស្នាមដែលបន្សល់ទុកដោយសារសង្គ្រាមដែលទើបនឹងបញ្ចប់កាលពី៦ឆ្នាំមុននេះ។ ទាំងមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំដោយសារបានឃើញអ្វីទាំងនោះ ពួកគាត់បានជិះរថភ្លើងអស់មួយយប់ដើម្បីទៅក្រុងវីសបាដិន ដែលកាលនោះមានការិយាល័យសាខានៅទីនោះ។
នៅព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃពុធ ពួកគាត់បានជួបសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទី១នៅអាឡឺម៉ង់ដែលមានឈ្មោះអាឡឺម៉ង់សុទ្ធ! បងហាន់ស៍បានបើកឡានជូនពួកគាត់ពីស្ថានីយរថភ្លើងទៅបេតអែល នៅទីនោះគាត់បានប្រគល់ពួកគាត់ឲ្យបងស្រីដែលមើលទៅម៉ឺងម៉ាត់បន្ដិច ហើយមិនចេះនិយាយភាសាអង់គ្លេសសោះ។ ប៉ុន្តែ បងស្រីនោះច្បាស់ជាគិតថាបើគាត់និយាយឮៗបងប្រុសទាំងបួននាក់នេះនឹងយល់អ្វីដែលគាត់និយាយ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាបងស្រីនោះខំប្រឹងដំឡើងសំឡេងយ៉ាងណាក៏ដោយ ទាំងគាត់និងបងប្រុសទាំងបួននាក់កាន់តែស្ដាប់គ្នាមិនយល់។ នៅទីបំផុត បងប្រុសអេរិច ហ្វ្រូសដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យការិយាល័យសាខាបានចេញមក ហើយទទួលស្វាគមន៍ពួកគាត់យ៉ាងកក់ក្ដៅដោយនិយាយភាសាអង់គ្លេស។ ឥឡូវអ្វីៗគឺប្រសើរជាង។
នៅចុងខែសីហា បងប្រុសទាំងបួននាក់បានចូលរួមមហាសន្និបាតជាលើកទី១ជាភាសាអាឡឺម៉ង់។ សន្និបាតនោះមានប្រធានថា «ការគោរពប្រណិប័តន៍ដ៏បរិសុទ្ធ»នៅក្រុងហ្វ្រែងហ្វឺតអែមមេន។ អ្នកចូលរួមមានចំនួនច្រើនបំផុតគឺ៤៧.៤៣២នាក់ ហើយដោយសារមានមនុស្ស២.៣៧៣នាក់បានទទួលការជ្រមុជទឹក នេះធ្វើឲ្យបងប្រុសជាសាសនទូតកាន់តែមានចិត្តខ្នះខ្នែងព្រមទាំងចង់ផ្សព្វផ្សាយកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ប៉ុន្តែ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក បងន័រប្រាប់ថាពួកគាត់ត្រូវនៅបេតអែល ហើយបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅធ្វើការនៅទីនោះ។
ដោយសារបងប្រុសរ៉ាម៉ិនពិតជាចង់ធ្វើជាសាសនទូត គាត់បានបោះបង់ឱកាសទៅបម្រើនៅបេតអែលនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកម្ដងហើយ។ ទាំងបងរីឆឺដនិងបងបៀលមិនធ្លាប់គិតថានឹងបម្រើនៅបេតអែលឡើយ។ ប៉ុន្តែ អំណរដែលពួកគាត់បានទទួលជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងភារកិច្ចរបស់ពួកគាត់ ធ្វើឲ្យពួកគាត់ជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបជានិច្ចអំពីអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់ពួកគាត់។ ការទុកចិត្តលើការដឹកនាំរបស់លោកជាជាងធ្វើតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួន គឺជាគំនិតឈ្លាសវៃមែន! អស់អ្នកដែលទាញយកមេរៀនអំពីរឿងនេះ នឹងសប្បាយចិត្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅកន្លែងណាក៏ដោយ ហើយបំពេញភារកិច្ចណាក៏ដោយដែលលោកចាត់ឲ្យធ្វើ។
ហាម!
បងប្អូនជាច្រើននៅក្រុមគ្រួសារបេតអែលនៅអាឡឺម៉ង់ សប្បាយចិត្តពេលមានបងប្អូនជនជាតិអាម៉េរិកក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយពួកគេអាចហាត់និយាយភាសាអង់គ្លេស។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយនៅបន្ទប់បរិភោគអាហារសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះបានត្រូវបាត់បង់ទៅវិញមួយរំពេច។ បងហ្វ្រូសដែលតែងតែនិយាយតាមរបៀបដ៏រស់រវើក បានចាប់ផ្ដើមនិយាយរឿងអ្វីមួយជាភាសាអាឡឺម៉ង់ដែលមើលទៅដូចជារឿងធ្ងន់ធ្ងរ។ បងប្អូនភាគច្រើននៅក្នុងក្រុមគ្រួសារបេតអែលបានស្ងាត់ ហើយភ្នែករបស់ពួកគេសម្លឹងទៅចានបាយ។ ទោះជាបងប្រុសដែលទើបនឹងមកថ្មីមិនអាចយល់អ្វីដែលគាត់បាននិយាយក៏ដោយ ពួកគាត់បានចាប់ផ្ដើមដឹងថាមានអ្វីមួយដែលទាក់ទងជាមួយនឹងពួកគាត់។ ដូច្នេះ ពេលបងហ្វ្រូសនិយាយខ្លាំងៗម្ដងហើយម្ដងទៀតថា«ហាម!» នោះពួកគាត់មានអារម្មណ៍មិនស្រួលទេ។ តើពួកគាត់បានធ្វើអ្វីដែលនាំឲ្យបងហ្វ្រូសនិយាយខ្លាំងៗបែបនេះ?
ក្រោយពីបរិភោគអាហាររួច បងប្អូនទាំងអស់ប្រញាប់ប្រញាល់ត្រឡប់ទៅបន្ទប់របស់ពួកគេវិញ។ ក្រោយមកបងប្រុសម្នាក់បានពន្យល់ថា៖ «ដើម្បីឲ្យពួកអ្នកអាចជួយយើងបាន អ្នកត្រូវតែអាចនិយាយភាសាអាឡឺម៉ង់។ នេះជាមូលហេតុដែលបងហ្វ្រូសនិយាយថា ដរាបណាពួកអ្នកមិនអាចនិយាយភាសាអាឡឺម៉ង់បាន គាត់ហាមយើងមិនឲ្យនិយាយភាសាអង់គ្លេសជាមួយអ្នកទេ»។
ក្រុមគ្រួសារបេតអែលបានធ្វើតាមឱវាទនេះភ្លាមៗ។ ឱវាទនេះមិនត្រឹមតែអាចជួយសមាជិកថ្មីឲ្យរៀនភាសាអាឡឺម៉ង់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែឱវាទនេះក៏បង្រៀនពួកគាត់ដែរថា ការធ្វើតាមឱវាទដែលមកពីបងប្រុសដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ទោះជាមុនដំបូងពិបាកធ្វើតាមក៏ដោយ តែជារឿយៗនេះនាំឲ្យយើងទទួលប្រយោជន៍។ ឱវាទរបស់បងហ្វ្រូសបង្ហាញឲ្យឃើញនូវការយកចិត្តទុកដាក់របស់គាត់ចំពោះផលប្រយោជន៍នៃអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿ។a ហេតុនេះគឺមិនមែនជាការចម្លែកទេដែលបងប្រុសទាំងបួននាក់បានចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់គាត់!
រៀនពីមិត្តភក្ដិរបស់យើង
យើងអាចរៀនអំពីគំរូដ៏មានតម្លៃរបស់មិត្តភក្ដិដែលកោតខ្លាចព្រះ ដែលអាចជួយយើងឲ្យក្លាយជាមិត្តដ៏ប្រសើរជាងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ បងប្រុសទាំងបួននាក់មិនត្រឹមតែបានរៀនពីបងប្អូនប្រុសស្រីជនជាតិអាឡឺម៉ង់ដ៏ស្មោះត្រង់ជាច្រើននាក់រាប់ឈ្មោះមិនអស់ប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគាត់ក៏បានរៀនពីគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ បងរីឆឺដបានពន្យល់ថា៖ «បងឡូវែលមានចំណេះខ្លះខាងភាសាអាឡឺម៉ង់ ហើយគាត់រៀនឆាប់ចេះ ប៉ុន្តែចំណែកពួកយើងវិញកំពុងខំប្រឹងរៀនទាំងលំបាក។ ដោយសារគាត់មានអាយុច្រើនជាងគេក្នុងក្រុមយើង ពេលយើងមានបញ្ហាខាងភាសាយើងតែងតែសុំជំនួយពីគាត់ ហើយសុំគាត់ឲ្យនាំមុខពួកយើង»។ បងរ៉ាម៉ិនចាំបានថា៖ «ខ្ញុំពិតជារំភើបចិត្តណាស់! ពេលដែលបងប្រុសជនជាតិស្វីសម្នាក់បានឲ្យយើងស្នាក់នៅផ្ទះឈើរបស់គាត់នៅលើភ្នំ នាប្រទេសស្វីស សម្រាប់វិស្សមកាលលើកទី១របស់យើងក្រោយពីរស់នៅអាឡឺម៉ង់បានមួយឆ្នាំ។ យើងអាចសម្រាកពីរសប្ដាហ៍ដោយមិនពិបាកនិយាយភាសាអាឡឺម៉ង់! ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនបានដឹងអំពីអ្វីដែលបងឡូវែលនឹងធ្វើនោះទេ។ គាត់បានទទូចឲ្យយើងអាននិងពិភាក្សាបទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃរៀងរាល់ព្រឹក ជាភាសាអាឡឺម៉ង់! អ្វីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំខកចិត្តខ្លាំងណាស់នោះគឺ គាត់បានទាមទារឲ្យយើងធ្វើបែបនេះរាល់ថ្ងៃពេលយើងនៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែ យើងបានទាញមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ។ សូមធ្វើតាមការនាំមុខរបស់ពួកអ្នកដែលចង់ឲ្យយើងទទួលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុត ទោះជាជួនកាលអ្នកមិនយល់ស្របក៏ដោយ។ ចិត្តគំនិតបែបនេះជួយយើងឲ្យទទួលប្រយោជន៍ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ហើយធ្វើឲ្យយើងងាយស្រួលធ្វើតាមការណែនាំពីអង្គការរបស់ព្រះ»។
មិត្តភក្ដិទាំងបួននាក់ក៏បានរៀនចេះអបអរនឹងគុណសម្បត្ដិរបស់គ្នាទៅវិញទៅមកដូចភីលីព ២:៣ចែងថា៖ «បន្ទាបខ្លួនដោយចាត់ទុកអ្នកឯទៀតថាប្រសើរជាងខ្លួន»។ ដូច្នេះ បងប្អូនឯទៀតតែងតែសុំបងបៀលឲ្យបំពេញភារកិច្ចដែលពួកគាត់បីនាក់ទៀតយល់ស្របគ្នាថា គាត់អាចធ្វើបានល្អជាងពួកគាត់។ បងឡូវែលនៅចាំថា៖ «ពេលដែលត្រូវចាត់វិធានការដ៏ពិបាកដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាណាមួយ យើងតែងតែពឹងបងបៀលឲ្យជួយ។ គាត់ចេះដោះស្រាយបញ្ហាតាមរបៀបដែលយើងយល់ស្រប ប៉ុន្តែយើងគ្មានចិត្តក្លាហានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើដូច្នេះទេ»។
ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលមានសុភមង្គល
បងប្រុសទាំងបួននាក់បានសម្រេចចិត្តរៀបការម្ដងម្នាក់ៗ។ ចំណងមិត្តភាពរបស់ពួកគាត់មានមូលដ្ឋានលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា និងលើកិច្ចបម្រើពេញពេល ដូច្នេះពួកគាត់តាំងចិត្តរកគូដែលចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាថាសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត។ កិច្ចបម្រើពេញពេលបានបង្រៀនពួកគាត់ថាការឲ្យបានសុភមង្គលជាជាងការទទួល ហើយថាពួកគាត់ត្រូវចាត់ទុករាជាណាចក្រព្រះថាសំខាន់ជាងចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន។ ដូច្នេះ ពួកគាត់បានជ្រើសរើសបងស្រីដែលបម្រើព្រះយេហូវ៉ាពេញពេល។ ជាលទ្ធផល បងប្រុសទាំងបួននាក់មានចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលមានសុភមង្គល ហើយរឹងមាំ។
ចំណងមិត្តភាពឬចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ពិតជាស្ថិតស្ថេរ បើមានព្រះយេហូវ៉ាក្នុងចំណងនោះ។ (សាស្ដ. ៤:១២) ទោះជាក្រោយមកបងបៀលនិងបងរ៉ាម៉ិន បានបាត់បង់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់ក៏ដោយ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់មានអំណរហើយបានទទួលការគាំទ្រពីប្រពន្ធដែលស្មោះត្រង់។ បងឡូវែលនិងរីឆឺដបន្តទទួលការគាំទ្រពីប្រពន្ធដ៏ស្មោះត្រង់របស់ពួកគាត់ ហើយបងបៀលបានរៀបការម្ដងទៀត ដោយបានជ្រើសរើសប្រពន្ធយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ដូច្នេះគាត់នៅតែអាចបម្រើពេញពេលបាន។
នៅឆ្នាំក្រោយៗមក ពួកគាត់បានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើនៅកន្លែងផ្សេងៗពីគ្នា ជាពិសេសនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ អូទ្រីស លុចសំបួ កាណាដា និងសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ នេះជាហេតុដែលនាំឲ្យមិត្តភក្ដិទាំងបួននាក់មិនអាចចំណាយពេលច្រើនជាមួយគ្នាដូចពួកគាត់ចង់ធ្វើនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាពួកគាត់នៅឆ្ងាយពីគ្នាក្ដី ពួកគាត់តែងតែទាក់ទងគ្នា អរសប្បាយជាមួយគ្នាពេលទទួលពរ ហើយយំជាមួយគ្នាពេលមានទុក្ខព្រួយ។ (រ៉ូម ១២:១៥) មិត្តភក្ដិបែបនេះគឺមានតម្លៃ ហើយយើងមិនគួរចាត់ទុកថាជារឿងធម្មតានោះឡើយ។ មិត្តភក្ដិបែបនេះជាអំណោយដ៏មានតម្លៃពីព្រះយេហូវ៉ា។ (សុភ. ១៧:១៧) នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ កម្រមានមិត្តភក្ដិពិតប្រាកដបែបនេះណាស់! ប៉ុន្តែ គ្រិស្តសាសនិកពិតគ្រប់រូបអាចមានមិត្តភក្ដិបែបនេះជាច្រើននាក់។ ក្នុងនាមជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា យើងមានចំណងមិត្តភាពជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿពាសពេញពិភពលោក ហើយសំខាន់បំផុតយើងមានចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូគ្រិស្ត។
មិត្តភក្ដិទាំងបួននាក់នេះក៏ធ្លាប់ជួបនឹងបញ្ហាក្នុងជីវិតដូចមនុស្សគ្រប់រូបដែរ ដូចជាធ្លាប់ឈឺចាប់ដោយសារបាត់បង់គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ តានតឹងចិត្តដោយសារត្រូវប្រឈមមុខនឹងជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ខ្វល់ខ្វាយក្នុងការថែរក្សាឪពុកម្ដាយចាស់ជរា ពិបាកក្នុងការចិញ្ចឹមកូនម្នាក់ក្នុងអំឡុងពេលបម្រើពេញពេល ព្រួយបារម្ភពេលទទួលភារកិច្ចថ្មីក្នុងកិច្ចបម្រើ ហើយឥឡូវនេះមានបញ្ហាកាន់តែច្រើនដោយសារវ័យចាស់។ ប៉ុន្តែ តាមរយៈបទពិសោធន៍របស់ពួកគាត់ ពួកគាត់ក៏ដឹងដែរថា មិត្តភក្ដិទាំងជិតទាំងឆ្ងាយបានជួយអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យយកឈ្នះរាល់ការពិបាកទាំងអស់ដោយជោគជ័យ។
មិត្តភាពដែលនឹងនៅស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត
ជាការល្អណាស់ដែលបងឡូវែល រ៉ាម៉ិន បៀល រីឆឺដបានប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ានៅពេលពួកគាត់មានអាយុ១៨ ១២ ១១ និង១០ឆ្នាំ ហើយពេលមានអាយុរវាង១៧ឆ្នាំនិង២១ឆ្នាំ ពួកគាត់បានចាប់ផ្ដើមបម្រើពេញពេល។ ពួកគាត់ធ្វើតាមឱវាទនៅសាស្ដា ១២:១ដែលលើកទឹកចិត្តពួកគាត់ថា៖ «ចូរនឹកចាំពីព្រះដ៏បង្កើតខ្លួន ក្នុងគ្រាដែលឯងនៅក្មេង»។
ប្រសិនបើអ្នកជាគ្រិស្តសាសនិកវ័យក្មេង ហើយបើអាចធ្វើបាន ចូរធ្វើតាមការអញ្ជើញរបស់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបម្រើពេញពេល។ ដោយសារគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះ អ្នកអាចមានអំណរដូចមិត្តភក្ដិទាំងបួននាក់នេះ ពេលពួកគាត់បម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌល ប្រចាំតំបន់ អ្នកត្រួតពិនិត្យការិយាល័យសាខាឬបម្រើនៅបេតអែលរួមទាំងបម្រើជាគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខា បង្ហាត់បង្រៀនសាលាកិច្ចបម្រើរាជាណាចក្រនិងសាលាសម្រាប់អ្នកត្រួសត្រាយ និងថ្លែងសុន្ទរកថានៅមហាសន្និបាតទាំងតូចទាំងធំ។ ដោយដឹងថាបងប្អូនរាប់ម៉ឺននាក់បានទទួលប្រយោជន៍ពីកិច្ចការរបស់ពួកគាត់ នោះបងប្រុសទាំងបួននាក់នេះពិតជាសប្បាយរីករាយមែន! ពួកគាត់អាចបំពេញភារកិច្ចដូចខាងលើនេះបាន ដោយសារកាលពីពួកគាត់នៅជាយុវជន ពួកគាត់បានធ្វើតាមការអញ្ជើញដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបម្រើលោកអស់ពីកម្លាំងកាយចិត្ត។—កូឡ. ៣:២៣
សព្វថ្ងៃនេះបងឡូវែល រីឆឺដ និងរ៉ាម៉ិនបម្រើជាមួយគ្នាម្ដងទៀតនៅការិយាល័យសាខាដែលឥឡូវនេះនៅក្រុងសែលតឺស៍ប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ បងបៀលបានស្លាប់នៅឆ្នាំ២០១០ ពេលគាត់បម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ជិត៦០ឆ្នាំដែលបងប្រុសទាំងបួននាក់មានចំណងមិត្តភក្ដិដ៏ពិសេសជាមួយនឹងគ្នា បានបែកគ្នាដោយសារសេចក្ដីស្លាប់! ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់យើងមិនបំភ្លេចមិត្តរបស់លោកឡើយ។ យើងអាចប្រាកដថាក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃរាជាណាចក្រព្រះ ចំណងមិត្តភាពរបស់គ្រិស្តសាសនិកដែលបានបញ្ចប់ជាបណ្ដោះអាសន្នដោយសេចក្ដីស្លាប់ នឹងមានឡើងវិញ។
មិនយូរប៉ុន្មានមុនគាត់ស្លាប់ បងបៀលបានសរសេរថា៖ «ក្នុងរយៈពេល៦០ឆ្នាំដែលយើងជាមិត្តនឹងគ្នា ខ្ញុំនឹកមិនឃើញអំពីពេលណាមួយដែលយើងធ្លាប់មានរឿងល្អក់កករនឹងគ្នាឡើយ។ ចំណងមិត្តភាពរបស់យើងតែងតែជាអ្វីដែលពិសេសចំពោះខ្ញុំ»។ មិត្តបីនាក់ទៀតរបស់គាត់ដែលសង្ឃឹមថាពួកគាត់នឹងមានចំណងមិត្តភាពនឹងគ្នាតទៅទៀតនៅពិភពលោកថ្មី និយាយបន្ថែមភ្លាមថា៖ «ប៉ុន្តែយើងហាក់ដូចជាទើបនឹងចាប់ផ្ដើម ពីព្រោះចំណងមិត្តភាពរបស់យើងនឹងស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត»។
[កំណត់សម្គាល់]
a ជីវប្រវត្ដិដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តរបស់បងហ្វ្រូសបានត្រូវចុះផ្សាយនៅក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៦១ ទំព័រ២៤៤-២៤៩ ជាភាសាអង់គ្លេស។
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ១៨]
អំណរដែលពួកគាត់បានទទួលជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងភារកិច្ចរបស់ពួកគាត់ ធ្វើឲ្យពួកគាត់ជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបជានិច្ចអំពីអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់ពួកគាត់
[រូបភាពនៅទំព័រ១៧]
ពីឆ្វេងទៅស្ដាំ: បងរីឆឺដ ឡូវែល រ៉ាម៉ិន និងបងបៀល ក្លាយជាមិត្តភក្ដិនឹងគ្នានៅសាលាគីលាត
[រូបភាពនៅទំព័រ១៨]
ខាងលើ: បងរ៉ាម៉ិនកំពុងបង្ហាត់បង្រៀននៅសាលាកិច្ចបម្រើ រាជាណាចក្រ ខាងស្ដាំ: បងរីឆឺដកំពុងប្រើម៉ាស៊ីន បិទអាសយដ្ឋាននៅបេតអែលនាក្រុងវីសបាដិន
[រូបភាពនៅទំព័រ១៩]
ខាងលើ: បងហ្វ្រូស (ខាងស្ដាំ) និងអ្នកឯទៀត ក្នុងអំឡុងទស្សនកិច្ចជាមួយបងន័រ (ខាងឆ្វេង) ខាងស្ដាំ: ក្នុងអំឡុងវិស្សមកាលនៅប្រទេសស្វីស នៅឆ្នាំ១៩៥២
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
ពីឆ្វេងទៅស្ដាំ: បងរីឆឺដ បៀល ឡូវែលនិងរ៉ាម៉ិនជួបគ្នា នៅក្រុងសែលតឺស៍ ក្នុងពិធីសម្ពោធអាគារថ្មី របស់ការិយាល័យសាខានៅឆ្នាំ១៩៨៤
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ២១]
«ក្នុងរយៈពេល៦០ឆ្នាំដែលយើងជាមិត្តនឹងគ្នា ខ្ញុំនឹកមិនឃើញអំពីពេលណាមួយដែលយើងធ្លាប់មានរឿងល្អក់កករនឹងគ្នាឡើយ»
[រូបភាពនៅទំព័រ២១]
ពីឆ្វេងទៅស្ដាំ: បងរ៉ាម៉ិន រីឆឺដ និងបងឡូវែល