ពួកគេបានលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនដោយស្ម័គ្រចិត្ត នៅទ្វីបអាហ្វ្រិកប៉ែកខាងលិច
កាលដែលបងប៉ាស្កាល់ធំឡើងក្នុងតំបន់ក្រីក្រនាប្រទេសកូដឺវ័រ នោះគាត់ពិតជាចង់បានជីវិតដែលប្រសើរជាង។ ក្នុងនាមជាអ្នកប្រដាល់ម្នាក់ គាត់បានឆ្ងល់ថា ‹តើនៅកន្លែងណាខ្ញុំអាចមានឱកាសក្លាយជាកីឡាករដ៏ល្បីឈ្មោះ ហើយក្លាយជាអ្នកមាន?›។ ពេលដែលគាត់មានអាយុប្រហែលជា២៥ឆ្នាំ គាត់បានសន្និដ្ឋានថាកន្លែងនោះគឺនៅទ្វីបអឺរ៉ុប។ ប៉ុន្តែដោយសារគាត់គ្មានឯកសារធ្វើដំណើរ នោះគាត់ត្រូវតែឆ្លងដែនខុសច្បាប់ទៅទ្វីបអឺរ៉ុប។
នៅឆ្នាំ១៩៩៨ ពេលដែលបងប៉ាស្កាល់មានអាយុ២៧ឆ្នាំ គាត់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរ។ គាត់បានឆ្លងដែនចូលប្រទេសហ្គាណា រួចធ្វើដំណើរតាមប្រទេសតូហ្គោ ហើយឆ្លងប្រទេសបេនីន នៅទីបំផុតគាត់បានទៅដល់ទីក្រុងប៊ីនីនកូណេ នាប្រទេសនីហ្សេ។ ឥឡូវនេះការធ្វើដំណើររបស់គាត់ចាប់ផ្ដើមមានគ្រោះថ្នាក់។ ដើម្បីធ្វើដំណើរទៅទិសខាងជើង គាត់ត្រូវជិះឡានដឹកទំនិញមួយ ហើយឆ្លងវាលខ្សាច់សាហារ៉ា។ បន្ទាប់មក ពេលគាត់ទៅដល់សមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេ គាត់ត្រូវជិះទូកមួយដើម្បីទៅទ្វីបអឺរ៉ុប។ ទាំងនេះជាគម្រោងរបស់គាត់ ប៉ុន្តែមានអ្វីពីរយ៉ាងបានកើតឡើងនៅនីហ្សេដែលបានបញ្ឈប់ការធ្វើដំណើររបស់គាត់។
ទី១ គាត់អស់លុយ។ ទី២គាត់បានជួបបងណូអេដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់ ដែលបានចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរជាមួយគាត់។ អ្វីដែលគាត់បានរៀនបានមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងលើជីវិតរបស់គាត់ ហើយបានផ្លាស់ប្ដូរទស្សនៈរបស់គាត់ចំពោះជីវិត។ គោលដៅរបស់គាត់ក្នុងការស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្ដិ បានផ្លាស់ប្ដូរទៅជាការចាត់ទុកការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត។ នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៩៩ បងប៉ាស្កាល់បានទទួលការជ្រមុជទឹក។ ដើម្បីបង្ហាញការដឹងគុណចំពោះព្រះយេហូវ៉ា នៅឆ្នាំ២០០១គាត់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅប្រទេសនីហ្សេ នៅក្រុងដែលគាត់បានរៀនសេចក្ដីពិត។ តើគាត់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះកិច្ចបម្រើរបស់គាត់? គាត់បានលាន់មាត់ថា៖ «ខ្ញុំកំពុងទទួលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ!»។
ពួកគេទទួលប្រយោជន៍ច្រើនជាងក្នុងជីវិត នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក
ដូចបងប៉ាស្កាល់ បងប្អូនជាច្រើននាក់បានឃើញថាពួកគាត់មានជីវិតដែលស្កប់ចិត្តជាង ដោយសារពួកគាត់ផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ដើម្បីអាចសម្រេចគោលដៅបែបនេះ បងប្អូនខ្លះបានចាកចេញពីទ្វីបអឺរ៉ុប ទៅទ្វីបអាហ្វ្រិកដើម្បីបម្រើនៅតំបន់ដែលត្រូវការអ្នកផ្សព្វផ្សាយច្រើនជាង។ តាមការពិត សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាប្រហែលជា៦៥នាក់ពីទ្វីបអឺរ៉ុប ដែលមានអាយុចាប់ពី១៧ទៅ៧០ឆ្នាំ បានរើទៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាងនៅប្រទេសផ្សេងៗនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកប៉ែកខាងលិចដូចជាប្រទេសបេនីន, ប៊ូគីណា ហ្វាសូ, នីហ្សេ, និងតូហ្គោ។a តើអ្វីបានជំរុញពួកគាត់ឲ្យធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំនេះ ហើយតើពួកគាត់បានទទួលលទ្ធផលអ្វី?
បងអាណារ៉ាគឺលដែលមកពីប្រទេសដាណឺម៉ាក និយាយថា៖ «ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំធ្លាប់បម្រើជាសាសនទូតនៅប្រទេសសេនេហ្គាល់។ ពួកគាត់តែងតែនិយាយដោយរំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំងអំពីជីវិតជាសាសនទូត នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់មានជីវិតបែបនោះដែរ»។ ប្រហែលជា១៥ឆ្នាំមុន នៅពេលដែលបងអាណារ៉ាគឺលមានអាយុជាង២០ឆ្នាំ គាត់បានរើទៅប្រទេសតូហ្គោ នៅទីនោះគាត់បម្រើនៅក្រុមជំនុំភាសាសញ្ញា។ តើការដែលគាត់រើទៅទីនោះបានលើកទឹកចិត្តអ្នកឯទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច? គាត់និយាយថា៖ «ក្រោយមកប្អូនស្រីនិងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំបានទៅប្រទេសតូហ្គោដែរ»។
បងប្រុសម្នាក់ដែលបានរៀបការហើយ វ័យ៧០ឆ្នាំមកពីប្រទេសបារាំងឈ្មោះអូរេល និយាយថា៖ «ប្រាំឆ្នាំមុន ពេលដែលខ្ញុំបានចូលនិវត្តន៍ ខ្ញុំមានជម្រើសមួយគឺ រស់នៅដោយស្ងៀមស្ងាត់នៅប្រទេសបារាំង ហើយរង់ចាំសួនឧទ្យាន ឬចាត់វិធានការដើម្បីបង្កើនសកម្មភាពក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់ខ្ញុំ»។ បងអូរេលបានចាត់វិធានការដើម្បីបង្កើនសកម្មភាពក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ ប្រហែលជាបីឆ្នាំមុន គាត់និងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះអាល់បែរហ្វេយេតបានរើទៅប្រទេសបេនីន។ បងអូរេលនិយាយថា៖ «ការចាត់វិធានការផ្សេងៗដើម្បីឲ្យយើងអាចបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅទីនេះគឺជាអ្វីដ៏ល្អបំផុតដែលយើងបានធ្វើ»។ គាត់បាននិយាយទាំងញញឹមថា៖ «នៅទីបំផុត តំបន់ផ្សាយខ្លះរបស់យើងតាមឆ្នេរសមុទ្ររំលឹកខ្ញុំអំពីសួនឧទ្យាន»។
បងក្លូដូមៀនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះលីស៊ីយ៉ានបានរើពីប្រទេសបារាំងទៅប្រទេសបេនីនកាលពី១៦ឆ្នាំមុន។ មុនដំបូងពួកគាត់នឹកក្រុមគ្រួសារនិងមិត្តភក្ដិរបស់ពួកគាត់នៅប្រទេសបារាំងខ្លាំងណាស់ ហើយពួកគាត់បារម្ភថាពួកគាត់មិនអាចសម្របខ្លួនតាមជីវភាពថ្មីរបស់ពួកគាត់បានទេ។ ប៉ុន្តែគ្មានមូលហេតុឲ្យពួកគាត់ព្រួយបារម្ភដូច្នេះឡើយ។ ពួកគាត់បានទទួលអំណរជាច្រើន។ បងក្លូដូមៀនិយាយថា៖ «ក្នុងរយៈពេល១៦ឆ្នាំនេះ ជាមធ្យមយើងមានឯកសិទ្ធិជួយមនុស្សម្នាក់ក្នុងមួយឆ្នាំឲ្យទទួលសេចក្ដីពិត»។
ប្ដីប្រពន្ធមួយគូឈ្មោះសេបាស្យៀងនិងហ្សូអាណាដែលមកពីប្រទេសបារាំង បានរើទៅប្រទេសបេនីន នៅឆ្នាំ២០១០។ បងសេបាស្យៀងនិយាយថា៖ «ក្នុងក្រុមជំនុំមានកិច្ចការជាច្រើនដែលយើងត្រូវធ្វើ។ ការបម្រើនៅទីនេះគឺហាក់ដូចជាខ្ញុំបានទទួលការបង្ហាត់បង្រៀននៅសាលាខាងកិច្ចបម្រើដែលមានរយៈពេលខ្លី!»។ តើគាត់បានទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណាក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ? បងហ្សូអាណានិយាយថា៖ «មនុស្សពិតជាចង់រៀនគម្ពីរ។ ទោះជាពេលយើងមិនទៅផ្សព្វផ្សាយក៏ដោយ មនុស្សមកជួបយើងនៅតាមផ្លូវ ដើម្បីសួរយើងនូវសំណួរក្នុងគម្ពីរ ហើយទទួលសៀវភៅរបស់យើង»។ តើការរើទៅកន្លែងនោះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាលើចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់? បងសេបាស្យៀងនិយាយថា៖ «នេះបានពង្រឹងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង។ ខ្ញុំសប្បាយចំណាយពេលពេញមួយថ្ងៃក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយជាមួយប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំ»។
បងអេរិកនិងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះខេធីបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅតំបន់ដែលមិនសូវមានមនុស្ស នាភាគខាងជើងប្រទេសបេនីន។ ប្រហែលជា១០ឆ្នាំមុន ពេលពួកគាត់រស់នៅប្រទេសបារាំង ពួកគាត់បានចាប់ផ្ដើមអានអត្ថបទមួយចំនួនអំពីការបម្រើនៅកន្លែងដែលត្រូវការអ្នកផ្សាយច្រើនជាង ហើយបាននិយាយជាមួយបងប្អូនដែលបម្រើពេញពេល។ នេះបានធ្វើឲ្យពួកគាត់ចង់រើទៅបម្រើនៅប្រទេសផ្សេង ហើយពួកគាត់បានធ្វើដូច្នេះមែននៅឆ្នាំ២០០៥។ ការរីកចម្រើនដែលពួកគាត់បានឃើញគឺពិតជាអស្ចារ្យ។ អេរិកនិយាយថា៖ «ពីរឆ្នាំមុន ក្រុមរបស់យើងនៅក្រុងថានហ្គីអ៊ីតាមានអ្នកផ្សាយតែ៩នាក់ទេ តែឥឡូវនេះមាន៣០នាក់។ នៅថ្ងៃអាទិត្យមានមនុស្សចូលរួមប្រជុំពី៥០ទៅ៨០នាក់។ ពេលឃើញការរីកចម្រើនបែបនេះធ្វើឲ្យយើងមានអំណររកអ្វីប្រៀបផ្ទឹមពុំបានឡើយ!»។
ចូរដឹងអំពីការពិបាក ហើយយកឈ្នះការពិបាកទាំងនោះ
តើបងប្អូនដែលរើទៅបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាងជួបនឹងការពិបាកអ្វីខ្លះ? បងបេនយ៉ាមីនដែលមានអាយុ៣៣ឆ្នាំ គឺជាប្អូនប្រុសរបស់បងអាណារ៉ាគឺល។ នៅឆ្នាំ២០០០ នៅប្រទេសដាណឺម៉ាក គាត់បានជួបសាសនទូតម្នាក់ដែលបម្រើនៅប្រទេសតូហ្គោ។ បងបេនយ៉ាមីននឹកចាំថា៖ «ពេលខ្ញុំបានប្រាប់សាសនទូតនោះថាខ្ញុំចង់ធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ គាត់បាននិយាយថា៖ ‹អ្នកអាចត្រួសត្រាយនៅប្រទេសតូហ្គោ›»។ បងបេនយ៉ាមីនបានគិតអំពីរឿងនេះ។ គាត់និយាយថា៖ «នៅពេលនោះខ្ញុំមិនទាន់គ្រប់អាយុ២០ឆ្នាំនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែបងស្រីរបស់ខ្ញុំពីរនាក់បានបម្រើនៅប្រទេសតូហ្គោហើយ។ នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រួលទៅទីនោះជាង»។ ដូច្នេះគាត់បានរើទៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែមានការពិបាកមួយ។ បងបេនយ៉ាមីនពន្យល់ថា៖ «ខ្ញុំមិនចេះភាសាបារាំងសូម្បីតែមួយម៉ាត់។ ប្រាំមួយខែដំបូងគឺពិបាកខ្លាំងណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំមិនអាចសន្ទនាជាមួយអ្នកឯទៀតបាន»។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គាត់បានរីកចម្រើន។ ឥឡូវនេះបងបេនយ៉ាមីនបម្រើនៅបេតអែលនៅប្រទេសបេនីន ជាអ្នកដឹកជញ្ជូនសៀវភៅ ហើយជួយខាងផ្នែកកុំព្យូទ័រ។
បងអេរិកនិងបងខេធីដែលបានត្រូវរៀបរាប់ខាងលើ បានផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សដែលនិយាយភាសាផ្សេងនៅប្រទេសបារាំង មុនពេលរើមកប្រទេសបេនីន។ តើនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកប៉ែកខាងលិចខុសគ្នាយ៉ាងណាពីប្រទេសបារាំង? បងខេធីនិយាយថា៖ «ពិបាករកឃើញកន្លែងសមរម្យដើម្បីរស់នៅ។ អស់ជាច្រើនខែយើងរស់នៅក្នុងផ្ទះមួយដែលគ្មានភ្លើងនិងទឹកម៉ាស៊ីន»។ បងអេរិកបន្ថែមថា៖ «អ្នកជិតខាងចាក់ភ្លេងឮៗរហូតដល់យប់ជ្រៅ។ យើងត្រូវតែអត់ធ្មត់នឹងរឿងបែបនេះ ហើយព្យាយាមសម្របខ្លួននឹងជីវភាពបែបនេះ»។ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់យល់ស្របថា៖ «អំណរដែលយើងមានដោយសារផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ដែលស្ទើរតែគ្មានអ្នកណាធ្លាប់ផ្សព្វផ្សាយគឺខ្លាំងជាងការពិបាក»។
ប្ដីប្រពន្ធមួយគូឈ្មោះមីសែលនិងម៉ារីអាញែវ័យជិត៦០ឆ្នាំ ដែលមកពីប្រទេសបារាំង បានរើទៅនៅប្រទេសបេនីន ប្រហែលជាប្រាំឆ្នាំមុន។ មុនដំបូងពួកគាត់មានការព្រួយបារម្ភ។ បងមីសែលនិយាយថា៖ «មនុស្សខ្លះប្រៀបធៀបការផ្លាស់ប្ដូរនេះទៅនឹងអ្នកដើរលើខ្សែពួរដែលរុញរទេះកង់មួយលើខ្សែពួរ ហើយយើងទាំងពីរនាក់ជាអ្នកជិះក្នុងរទេះនោះ! គឺគួរឲ្យភ័យខ្លាចប្រសិនបើអ្នកមិនដឹងថាអ្នកដែលរុញរទេះនោះគឺព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះ យើងបានរើទៅទីនោះដើម្បីព្រះយេហូវ៉ា ហើយលោកជាអ្នកផ្ដល់ជំនួយដល់យើង»។
របៀបត្រៀមខ្លួន
បងប្អូនដែលបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង ដែលមានបទពិសោធន៍រៀបរាប់ថា របៀបដ៏សំខាន់ក្នុងការត្រៀមខ្លួន គឺការចាត់វិធានការទាំងនេះ: រៀបចំគម្រោងទុកជាមុន រៀនចេះសម្របខ្លួន កុំប្រើលុយលើសពីគម្រោងរបស់អ្នក ហើយពឹងផ្អែកលើព្រះយេហូវ៉ា។—លូក. ១៤:២៨-៣០
បងសេបាស្យៀងដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ ប្រាប់ថា៖ «មុនរើទៅ ហ្សូអាណានិងខ្ញុំបានសន្សំលុយអស់ពីរឆ្នាំ ដោយកាត់បន្ថយការចំណាយទៅលើការកម្សាន្ត និងដោយមិនទិញរបស់ដែលមិនចាំបាច់»។ ដើម្បីបន្តបម្រើនៅប្រទេសផ្សេង ពួកគាត់ធ្វើការនៅទ្វីបអឺរ៉ុបអស់ប៉ុន្មានខែជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ នេះធ្វើឲ្យពួកគាត់អាចត្រួសត្រាយនៅប្រទេសបេនីនបានពេញមួយឆ្នាំ។
ម៉ារីតេរែសគឺជាបងស្រីម្នាក់ក្នុងចំណោមបងប្អូនស្រីនៅលីវប្រហែលជា២០នាក់ដែលមកពីប្រទេសផ្សេងដើម្បីបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង នៅទ្វីបអាហ្វ្រិកប៉ែកខាងលិច។ នៅប្រទេសបារាំងនាងធ្វើការជាអ្នកបើកឡានក្រុង។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ២០០៦ នាងបានសុំសម្រាកពីការងារមួយឆ្នាំដើម្បីត្រួសត្រាយនៅប្រទេសនីហ្សេ។ មិនយូរប៉ុន្មាននាងបានដឹងថានេះជាជីវិតដែលនាងពិតជាចង់បាន។ បងម៉ារីតេរែសនិយាយថា៖ «ក្រោយពីត្រឡប់មកប្រទេសបារាំងវិញ ខ្ញុំបានប្រាប់ថៅកែរបស់ខ្ញុំថាខ្ញុំចង់កែប្រែកាលវិភាគធ្វើការ ហើយគាត់បានសុខចិត្តកែប្រែកាលវិភាគនោះ។ ឥឡូវនេះ ពីខែឧសភាដល់ខែសីហា ខ្ញុំធ្វើជាអ្នកបើកឡានក្រុងនៅប្រទេសបារាំង ហើយពីខែកញ្ញាដល់ខែមេសា ខ្ញុំបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅប្រទេសនីហ្សេ»។
‹បងប្អូនទាំងនេះដែលស្វែងរករាជាណាចក្រជាមុន› អាចទុកចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់‹របស់ចាំបាច់›ឯទៀតដល់ពួកគាត់។ (ម៉ាថ. ៦:៣៣) ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងដល់បងស្រីនៅលីវម្នាក់ឈ្មោះសាហ្វីរ៉ាវ័យជិត៣០ឆ្នាំ ដែលមកពីប្រទេសបារាំង ហើយបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅប្រទេសបេនីន។ នៅឆ្នាំ២០១១ គាត់បានត្រឡប់ទៅប្រទេសបារាំងវិញ ដើម្បីរកលុយឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីអាចចិញ្ចឹមខ្លួនឲ្យបានមួយឆ្នាំទៀត (គ្រប់៦ឆ្នាំ) នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក។ បងសាហ្វីរ៉ារៀបរាប់ថា៖ «ថ្ងៃសុក្រជាថ្ងៃធ្វើការចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែត្រូវការធ្វើការ១០ថ្ងៃបន្ថែមដើម្បីមានលុយគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មួយឆ្នាំទៀត។ ខ្ញុំមានតែពេលពីរសប្ដាហ៍ទៀតប៉ុណ្ណោះនៅប្រទេសបារាំង។ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា ពន្យល់លោកអំពីស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំ។ មិនយូរក្រោយមក ក្រុមហ៊ុនរកការងារធ្វើមួយ បានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ ហើយបានសួរថា តើខ្ញុំអាចធ្វើការជំនួសមនុស្សម្នាក់អស់រយៈពេលពីរសប្ដាហ៍ឬទេ?»។ នៅថ្ងៃច័ន្ទបងសាហ្វីរ៉ាបានទៅកន្លែងធ្វើការនោះដើម្បីទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនពីបុគ្គលិកដែលនាងនឹងជំនួស។ នាងនិយាយថា៖ «ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងពេលដឹងថា គាត់ជាគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ដែលត្រូវការសម្រាក១០ថ្ងៃដើម្បីចូលរួមសាលាសម្រាប់អ្នកត្រួសត្រាយ! ចៅហ្វាយរបស់នាងបានបដិសេធមិនឲ្យនាងសម្រាកពីការងារទេ លុះត្រាតែរកឃើញមនុស្សម្នាក់ឲ្យមកជំនួសនាង។ នាងបានអធិដ្ឋានអង្វរព្រះយេហូវ៉ាឲ្យចាត់វិធានការដើម្បីជួយនាង ដូចខ្ញុំដែរ»។
ប្រភពមួយនៃការស្កប់ចិត្តពិតប្រាកដ
បងប្អូនប្រុសស្រីខ្លះបានបម្រើនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកប៉ែកខាងលិច អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយបានចាត់ទុកទីនោះជាស្រុកកំណើតរបស់ពួកគាត់។ បងប្អូនឯទៀតអាចរស់នៅអស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ ហើយបន្ទាប់មកបានត្រឡប់ទៅប្រទេសកំណើតរបស់ពួកគាត់វិញ។ ប៉ុន្តែសូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ បងប្អូនដែលធ្លាប់បម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង នៅតែទទួលប្រយោជន៍ពីឆ្នាំដែលពួកគាត់បានបម្រើនៅប្រទេសផ្សេង។ ពួកគាត់បានរៀនថា ជីវិតគាប់ចិត្តពិតប្រាកដគឺមកពីការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។
a ការិយាល័យសាខានៅប្រទេសបេនីនត្រួតពិនិត្យកិច្ចការនៅប្រទេសទាំងបួននេះ ដែលនិយាយភាសាបារាំង។