ចូរប្រើសមត្ថភាពបង្រៀនក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ
១ ព្រះយេស៊ូត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ (លូ. ៨:១) តែជារឿយៗ គេនិយាយទៅកាន់ទ្រង់និងហៅទ្រង់ថាលោកគ្រូ។ (ម៉ាថ. ៨:១៩; ៩:១១) កំណត់ហេតុព្រះគម្ពីររៀបរាប់ថា៖ «បណ្ដាមនុស្សក៏នឹកប្លែក ពីសេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន» «រួចទ្រង់យាងទៅបង្រៀនក្នុងអស់ទាំងភូមិនៅជុំវិញទៅ»។—ម៉ាថ. ៧:២៨; ម៉ាក. ៦:៦, កំណែជាអក្សរទ្រេត
២ ដូចគ្នាដែរ ពួកសាវ័កក៏ជាគ្រូ។ សាវ័កប៉ុលមានទម្លាប់‹ជជែកពន្យល់ដល់គេ[ឬ«វែកញែក»]តាមគម្ពីរនិងបើកសំដែងយ៉ាងច្បាស់[«ដោយប្រើបទគម្ពីរយោងផ្សេងៗ»]›។ (កិច្ច. ១៧:២, ៣; ព.ថ., កំណែជាអក្សរទ្រេត) គាត់បានធ្វើបន្ទាល់សព្វគ្រប់ពីនគរឬរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដោយបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យគេជឿអស់ទាំងសេចក្ដីដែលតម្រូវឬចែងពីព្រះយេស៊ូ។ (កិច្ច. ២៨:២៣) តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីបង្កើនសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ?
៣ ចូរចេះប្រែប្រួល: ពេលដែលយើងផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ យើងជួបមនុស្សដែលមានប្រវត្ដិនិងចំណង់ចំណូលចិត្តខុសឆ្ងាយពីគ្នា។ អ្នកខ្លះជឿលើព្រះគម្ពីរហើយអ្នកខ្លះទៀតមិនជឿទេ។ យើងត្រូវចេះប្រែប្រួលសាររបស់យើងឲ្យស្របទៅតាមម្ចាស់ផ្ទះនីមួយៗ។ តើព្រះយេស៊ូបានធ្វើយ៉ាងណាពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់«អ្នកប្រាជ្ញច្បាប់ម្នាក់»? បុរសនោះបានសួរព្រះយេស៊ូថា៖ «លោកគ្រូ តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច?»។ ព្រះយេស៊ូសួរគាត់ថា៖ «ក្នុងក្រិត្យវិន័យ តើមានកត់ទុកយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ? តើអ្នកមើលយល់ដូចម្ដេច?»។ (លូ. ១០:២៥-២៨) របៀបដែលទ្រង់តបឆ្លើយបញ្ជាក់ថា ទ្រង់ទទួលស្គាល់បុរសនោះជា«អ្នកប្រាជ្ញច្បាប់»។
៤ ពេលដែលផ្សព្វផ្សាយនៅលើភ្នំអើរីយ៉ូស ប៉ុលយល់ថា គាត់កំពុងតែនិយាយជាមួយពួកសាសន៍ដទៃដែលមិនស្គាល់ ឬមានចំណេះតែបន្ដិចបន្តួចអំពីបទគម្ពីរហេព្រើរនិងព្រះយេស៊ូគ្រិស្ត។ ដូច្នេះគាត់បានពន្យល់សមស្របតាមកម្រិតនៃការយល់ដឹងរបស់ពួកគេម្នាក់ៗ។ (កិច្ច. ១៧:២២-៣៤) ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងត្រូវគិតពិចារណាអំពីមនុស្សដែលយើងនិយាយជាមួយ។ ប្រសិនបើយើងនិយាយជាមួយយុវវ័យម្នាក់ យើងគួរពន្យល់គេតាមកម្រិតដែលគេអាចយល់បាន។ បើយើងនិយាយជាមួយអ្នកដែលចូលចិត្តអានព្រះគម្ពីរ យើងត្រូវកែតម្រូវពាក្យឲ្យស្របទៅតាមចំណេះដឹងរបស់គាត់ ដូចព្រះយេស៊ូបានធ្វើជាមួយ«អ្នកប្រាជ្ញច្បាប់»ដែរ។ ដោយសារមនុស្សម្នាក់ៗដែលយើងនិយាយជាមួយគឺផ្សេងពីគ្នា នោះពាក្យផ្សាយរបស់យើងនឹងត្រូវផ្លាស់ប្ដូរទៅតាមនោះដែរ។ ក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ តើយើងអាចធ្វើអ្វីទៀតដើម្បីឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកបង្រៀនដែលមានប្រសិទ្ធភាព?
៥ ចូរចេះវែកញែកជាមួយអ្នកឯទៀត: វែកញែកមានន័យថាផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងណាដើម្បីជួយឲ្យម្ចាស់ផ្ទះយល់អំពីអ្វីដែលយើងនិយាយហើយឲ្យគេជឿដូចយើងដែរ។ នេះតម្រូវឲ្យពន្យល់ចំណុចឲ្យបានច្បាស់ មិនត្រឹមតែឲ្យម្ចាស់ផ្ទះស្ដាប់យើងនិយាយប៉ុណ្ណោះទេ តែឲ្យគាត់យល់ថាអ្វីដែលយើងប្រាប់ នោះគឺសមហេតុសមផលមែន។ តើយើងអាចពន្យល់ចំណុចដោយប្រសិទ្ធភាពយ៉ាងដូចម្ដេច?
៦ សំណួរថា «ហេតុអ្វី»តម្រូវឲ្យបញ្ជាក់អំពីមូលហេតុច្បាស់លាស់។ ម្ចាស់ផ្ទះនីមួយៗមានហេតុនឹងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាយើងមកជួបគាត់ ហេតុអ្វីបានជាសាររបស់យើងគឺបន្ទាន់ម្ល៉េះ ហើយហេតុអ្វីបានជាគាត់ត្រូវជឿសារនោះ។ ហេតុនេះហើយ ចូរសួរខ្លួនអ្នកនូវសំណួរដដែលនេះ ពេលអ្នករៀបចំដើម្បីផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។
៧ ពេលណាយើងដឹងអំពីចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងនេះហើយ នោះយើងនឹងអាចពន្យល់យ៉ាងណាឲ្យម្ចាស់ផ្ទះបានយល់។ សូមនឹកចាំថា ប៉ុលបានប្រើ«បទគម្ពីរយោងផ្សេងៗ»ដើម្បីពន្យល់បទគម្ពីរ។—កិច្ច. ១៧:៣, ព.ថ.
៨ រឿងប្រៀបប្រដូចនិងសំណួរដែលសមរម្យគឺមានប្រយោជន៍ណាស់។ នេះធ្វើឲ្យគេគិតអំពីសេចក្ដីពិតនិងជួយបណ្ដុះនូវចិត្តកតញ្ញូ។ កាលណាយើងអានបទគម្ពីរ សូមសង្កត់លើពាក្យសំខាន់ៗ។ នេះជួយគេឲ្យគិតអំពីអ្វីដែលបានអាន។ ចំពោះរឿងនេះ កូនសៀវភៅវិធីបង្កើនសមត្ថភាពនិយាយនិងបង្រៀនមានយោបល់ជាក់លាក់ជាច្រើនក្នុងចំណុចហាត់រៀនលេខ២៥ ៣១ និង៣៤។ ចូរចំណាយពេលពិចារណាអំពីយោបល់ទាំងនោះ ហើយអនុវត្តតាម ពេលដែលអ្នកផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។
៩ ការដែលយើងមានភារកិច្ចបង្រៀនមនុស្សអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានបង្គាប់ នោះគួរជំរុញចិត្តយើងឲ្យព្យាយាម‹ប្រុងប្រយ័ត្ននឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់យើង›។ (១ធី. ៤:១៦) ដើម្បីរៀនឲ្យចេះអំពីរបៀបបង្រៀន យើងត្រូវការពេលនិងត្រូវមានការព្យាយាម។ ប៉ុលបានប្រាប់ធីម៉ូថេថា៖ «ពួកដែលខំផ្សាយព្រះបន្ទូល ហើយនឹងពួកដែលបង្រៀន»ត្រូវ«រាប់ជាគួរនឹងគោរពប្រតិបត្ដិជាទ្វេគុណឡើង»។ (១ធី. ៥:១៧) ចូរកុំស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការសុំជំនួយពីពួកអ្នកចាស់ទុំនិងពីអ្នកផ្សាយឯទៀតដែលមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់។ ចូរអធិស្ឋានដល់ព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច ហើយសុំទ្រង់ប្រទានពរដល់យើង ពេលដែលយើង‹ឧស្សាហ៍បង្រៀនគេ›។—១ធី. ៤:១៣