ជីវប្រវត្ដិ
ខ្ញុំមានសុវត្ថិភាពពិតដោយសារខ្ញុំទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ា
ពេលគេសួរខ្ញុំអំពីជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំច្រើនតែប្រាប់ពួកគេថា៖ «ខ្ញុំដូចជាវ៉ាលិសក្នុងដៃព្រះយេហូវ៉ា!»។ ខ្ញុំចង់មានន័យថា ដូចខ្ញុំយកវ៉ាលិសទៅកន្លែងណាតាមចិត្ត ខ្ញុំចង់ឲ្យព្រះយេហូវ៉ានិងអង្គការលោកធ្វើដូច្នេះចំពោះខ្ញុំ គឺណែនាំខ្ញុំថាពេលណានិងកន្លែងណាដែលត្រូវទៅ។ ខ្ញុំបានព្រមទទួលភារកិច្ចពិបាក ហើយជួនកាលក៏មានគ្រោះថ្នាក់ដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានរៀនថាការទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាគឺជាគន្លឹះដែលនាំឲ្យមានសុវត្ថិភាពពិតប្រាកដ។
ទីចាប់ផ្ដើមនៃជីវិតដែលទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ា
ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩៤៨ នៅភូមិតូចមួយនាទិសខាងត្បូង ឆៀងខាងលិច នៃប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ពូរបស់ខ្ញុំខាងឪពុកឈ្មោះមូស្ដាហ្វា ហើយរួចមកបងច្បងរបស់ខ្ញុំឈ្មោះវ៉ាហាប៊ី បានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ពេលខ្ញុំមានអាយុ៩ឆ្នាំ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានស្លាប់។ ខ្ញុំឈឺចិត្តខ្លាំងណាស់។ បងវ៉ាហាប៊ីបានប្រាប់ខ្ញុំថាយើងអាចជួបឪពុករបស់យើងម្ដងទៀតពេលគាត់បានត្រូវប្រោសរស់ឡើងវិញ។ ពាក្យសម្រាលទុក្ខនេះបានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យសិក្សាគម្ពីរ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៦៣។ មិនយូរក្រោយមក បងប្អូនប្រុសបីនាក់ទៀតរបស់ខ្ញុំក៏បានទទួលការជ្រមុជទឹកដែរ។
នៅឆ្នាំ១៩៦៥ ខ្ញុំបានទៅរស់នៅក្រុងឡាកូសជាមួយបងប្រុសរបស់ខ្ញុំវីលសុន ហើយខ្ញុំសប្បាយសេពគប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយអ្នកត្រួសត្រាយផ្សេងទៀតនៅក្រុមជំនុំអ៊ីកបូប៊ី។ អំណរនិងចិត្តខ្នះខ្នែងរបស់ពួកគេបានជំរុញចិត្តខ្ញុំ ហើយនៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៦៨ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយដែរ។
បងប្រុសអាល់បឺត អរឡុកបេប៊ីដែលបម្រើនៅបេតអែលបានរៀបចំកិច្ចប្រជុំពិសេសជាមួយប្អូនៗវ័យក្មេងអំពីសេចក្ដីត្រូវការសម្រាប់អ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា។ ខ្ញុំនៅតែចងចាំពាក្យដ៏រំភើបចិត្តរបស់បងអរឡុកបេប៊ីដែលថា៖ «ប្អូនៗនៅក្មេង ប្អូនអាចប្រើពេលវេលានិងកម្លាំងដើម្បីព្រះយេហូវ៉ា។ មានកិច្ចការជាច្រើនរង់ចាំប្អូនៗ!»។ ខ្ញុំចង់ធ្វើដូចអេសាយ ដោយទៅកន្លែងណាដែលព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យខ្ញុំទៅ ដូច្នេះខ្ញុំបានដាក់ពាក្យសុំបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស។—អេ. ៦:៨
នៅខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៦៨ ខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនាក្រុងខាណូនៅភាគជើង ប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា។ នេះគឺក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមបាយអាហ្វ្រាស ដែលមានចាប់ពីឆ្នាំ១៩៦៧ដល់ឆ្នាំ១៩៧០។ សង្គ្រាមនោះបាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនរងទុក្ខនិងស្លាប់នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ហើយក្រោយមកសង្គ្រាមនោះបានប្ដូរទីតាំងទៅភាគខាងកើតនៃប្រទេសនោះវិញ។ បងប្រុសម្នាក់ដែលមានបំណងចិត្តល្អ បានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តខ្ញុំកុំឲ្យទៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា៖ «អរគុណបងដែលបារម្ភពីខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ បើព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យខ្ញុំបំពេញភារកិច្ចនេះ ខ្ញុំជឿជាក់ថាលោកនឹងនៅជាមួយខ្ញុំ»។
ការទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ានៅតំបន់ដែលមានសង្គ្រាមដ៏ក្ដៅគគុក
ស្ថានភាពនៅក្រុងខាណូគឺគួរឲ្យសោកសៅណាស់។ សង្គ្រាមស៊ីវិលបានបំផ្លាញក្រុងដ៏ធំនោះ។ ជួនកាលពេលយើងកំពុងផ្សព្វផ្សាយ យើងបានឃើញសាកសពបុគ្គលដែលបានត្រូវគេសម្លាប់យ៉ាងសាហាវក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមនោះ។ ទោះជាមានក្រុមជំនុំខ្លះនៅទីនោះក្ដី បងប្អូនភាគច្រើនបានរត់ភៀសខ្លួន។ នៅសល់តែអ្នកផ្សាយតិចជាង១៥នាក់ទេ ហើយពួកគេភ័យខ្លាចនិងធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ប៉ុន្តែ បងប្អូនទាំងនោះបានអរសប្បាយឡើងវិញពេលដែលយើងជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស៦នាក់បានទៅដល់ទីនោះ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ល្អប្រសើរជាង ដោយសារទទួលការលើកទឹកចិត្តពីយើង។ យើងបានជួយពួកគេឲ្យរៀបចំកិច្ចប្រជុំនិងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយម្ដងទៀត ហើយចាប់ផ្ដើមផ្ញើសេចក្ដីរាយការណ៍ពីកិច្ចបម្រើផ្សាយនិងកុម្ម៉ង់សៀវភៅទៅការិយាល័យសាខា។
យើងជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសបានចាប់ផ្ដើមរៀនភាសាហោសា។ ពេលមនុស្សនៅតំបន់នោះឮដំណឹងអំពីរាជាណាចក្រជាភាសាកំណើតរបស់ពួកគេ ពួកគេជាច្រើននាក់ស្ដាប់យើង។ ប៉ុន្តែ សមាជិកនៃសាសនាធំបំផុតក្នុងក្រុងខាណូមិនចូលចិត្តកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងទេ ដូច្នេះយើងត្រូវប្រយ័ត្នខ្លាំង។ នៅពេលមួយ បុរសម្នាក់ដែលមានកាំបិតបានដេញតាមខ្ញុំនិងដៃគូខ្ញុំ។ គួរឲ្យសប្បាយណាស់ដែលយើងបានរត់លឿនជាងគាត់ ហើយគេចខ្លួនបាន។ ទោះជាមានគ្រោះថ្នាក់ក្ដី ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យយើង«មានសុវត្ថិភាព» ហើយចំនួនអ្នកផ្សាយបានចាប់ផ្ដើមកើនឡើង។ (ចសព. ៤:៨) សព្វថ្ងៃនេះ មានអ្នកផ្សាយជាង៥០០នាក់កំពុងបម្រើនៅក្រុមជំនុំ១១នាក្រុងខាណូ។
ការជួបការប្រឆាំងនៅប្រទេសនីហ្សេ
ខ្ញុំបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅក្រុងនីញ៉ាម៉េ ប្រទេសនីហ្សេ
ក្រោយមកនៅខែសីហា ឆ្នាំ១៩៦៨ បន្ទាប់ពីនៅក្រុងខាណូតែប៉ុន្មានខែ ខ្ញុំនិងអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសពីរនាក់ទៀតបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅរដ្ឋធានីនីញ៉ាម៉េនៃសាធារណរដ្ឋនីហ្សេ។ មិនយូរក្រោយមក យើងដឹងថាប្រទេសនីហ្សេនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកខាងលិច ជាតំបន់ក្ដៅបំផុតមួយនៅលើផែនដី។ ក្រៅពីត្រូវរៀនទ្រាំនឹងកម្ដៅនោះ យើងក៏ត្រូវរៀនភាសាផ្លូវការដែរ គឺភាសាបារាំង។ ទោះជាមានការពិបាកទាំងនោះក្ដី យើងបានទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ា ហើយចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយនៅរដ្ឋធានីជាមួយអ្នកផ្សាយតែប៉ុន្មាននាក់ដែលរស់នៅទីនោះ។ ក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី មនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់ដែលចេះអក្សរនៅក្រុងនីញ៉ាម៉េបានទទួលសៀវភៅសិក្សាគម្ពីរដែលមានចំណងជើងថា សេចក្ដីពិតដែលនាំទៅដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់(The Truth That Leads to Eternal Life)។ មនុស្សថែមទាំងស្វែងរកយើងដើម្បីសុំសៀវភៅមួយក្បាលទៀតផង។
មិនយូរក្រោយមក យើងឃើញថាពួកអាជ្ញាធរមិនចូលចិត្តសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ។ នៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៦៩ យើងមានសន្និបាតប្រចាំមណ្ឌលលើកទី១នៅប្រទេសនោះ ហើយមានអ្នកចូលរួមប្រហែលជា២០នាក់។ យើងទន្ទឹងរង់ចាំមើលអ្នកផ្សាយថ្មីពីរនាក់ទទួលការជ្រមុជទឹក។ ប៉ុន្តែ នៅថ្ងៃទី១នៃសន្និបាតនោះ ប៉ូលិសបានមកដល់ ហើយបញ្ឈប់កម្មវិធីនោះ។ ពួកគេបានចាប់អ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនិងអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលទៅប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិស។ ក្រោយពីសួរចម្លើយយើង ពួកគេបានបង្គាប់យើងឲ្យត្រឡប់ទៅជួបពួកគេវិញនៅថ្ងៃបន្ទាប់។ យើងមានអារម្មណ៍ថាពួកអាជ្ញាធរនោះអាចបង្កឲ្យមានបញ្ហាមកលើយើង ដូច្នេះយើងបានរៀបចំថ្លែងសុន្ទរកថាការជ្រមុជទឹកនៅផ្ទះរបស់បងប្អូនម្នាក់ ហើយក្រោយមកបានជ្រមុជទឹកបុគ្គលពីរនាក់នោះដោយលួចលាក់នៅទន្លេមួយ។
ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក ក្រសួងមហាផ្ទៃបានបណ្ដេញខ្ញុំនិងអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសប្រាំនាក់ទៀតចេញពីប្រទេសនីហ្សេ។ យើងត្រូវរៀបចំចាកចេញដោយខ្លួនឯងក្នុងរយៈពេល៤៨ម៉ោង។ យើងបានធ្វើតាម ហើយបានទៅការិយាល័យសាខានីហ្សេរីយ៉ាតែម្ដង ជាកន្លែងដែលយើងបានទទួលភារកិច្ចថ្មី។
ខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅភូមិអរីសាន់បារីស នៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ជាកន្លែងដែលខ្ញុំចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយនិងដឹកនាំការសិក្សាគម្ពីរជាមួយអ្នកផ្សាយមួយក្រុមតូចដែលរស់នៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែ៦ខែក្រោយមក ការិយាល័យសាខាបានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យត្រឡប់ទៅប្រទេសនីហ្សេវិញតែម្នាក់ឯង។ ដំបូងខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលនិងភ័យ ប៉ុន្តែក្រោយមក ខ្ញុំបានទន្ទឹងរង់ចាំជួបបងប្អូននៅទីនោះម្ដងទៀត។
ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅរដ្ឋធានីនីញ៉ាម៉េវិញ។ មួយថ្ងៃក្រោយពីខ្ញុំបានទៅដល់ បុរសអ្នកជំនួញជនជាតិនីហ្សេរីយ៉ាម្នាក់បានកត់សម្គាល់ថាខ្ញុំជាសាក្សី ហើយបានសួរសំណួរផ្សេងៗអំពីគម្ពីរ។ យើងបានសិក្សាគម្ពីរជាមួយគ្នា ហើយក្រោយពីគាត់បានផ្ដាច់បារីនិងឈប់ផឹកស្រាហួសប្រមាណ គាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹក។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏សប្បាយមានចំណែកក្នុងការរីកចម្រើនបន្តិចម្ដងៗដែលមាននៅតំបន់ផ្សេងៗនាប្រទេសនោះ។ ពេលខ្ញុំមកដល់ប្រទេសនោះជាលើកដំបូង មានសាក្សី៣១នាក់ តែពេលខ្ញុំចាកចេញមានសាក្សី៦៩នាក់។
«យើងមិនសូវដឹងអំពីកិច្ចការរាជាណាចក្រនៅប្រទេសហ្គីណេទេ»
នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៧ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ាដើម្បីទទួលការបង្ហាត់បង្រៀន។ នៅចុងបញ្ចប់នៃវគ្គសិក្សាបីសប្ដាហ៍នោះ បងប្រុសម៉ាលខឹម វិកូ ដែលជាអ្នកចាត់ចែងកិច្ចការគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាបានឲ្យខ្ញុំអានសំបុត្រមួយពីការិយាល័យសាខាសៀរ៉ាឡេអូន។ ពួកគេស្វែងរកបងប្អូនប្រុសម្នាក់ដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅលីវនិងមានសុខភាពល្អ ហើយដែលចេះនិយាយភាសាអង់គ្លេសនិងភាសាបារាំង ដើម្បីគាត់អាចបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលនៅប្រទេសហ្គីណេ។ បងវិកូបានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំកំពុងទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនសម្រាប់ភារកិច្ចនោះ។ គាត់បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាភារកិច្ចនោះគឺមិនស្រួលទេ។ គាត់បានឲ្យយោបល់ខ្ញុំថា៖ «សូមគិតសិនមុនព្រមទទួល»។ ខ្ញុំតបឆ្លើយភ្លាមៗថា៖ «ដោយសារគឺព្រះយេហូវ៉ាដែលជាអ្នកចាត់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងទៅ»។
ខ្ញុំបានជិះយន្តហោះទៅប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូន ហើយបានជួបបងប្អូននៅការិយាល័យសាខា។ សមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា៖ «យើងមិនសូវដឹងអំពីកិច្ចការរាជាណាចក្រនៅប្រទេសហ្គីណេទេ»។ ទោះជាការិយាល័យសាខាមើលការខុសត្រូវលើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសហ្គីណេដែលជាប្រទេសជិតខាងក្ដី ការិយាល័យសាខាមិនអាចទាក់ទងជាមួយអ្នកផ្សាយ ដោយសារស្ថានភាពនយោបាយដ៏យ៉ាប់យ៉ឺននៅទីនោះ។ ពួកគេបានសាកល្បងចាត់អ្នកតំណាងប៉ុន្មានដង ប៉ុន្តែមិនអាចធ្វើបានទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានត្រូវសុំឲ្យធ្វើដំណើរទៅរដ្ឋធានីកូណាគ្រីនាប្រទេសហ្គីណេ ដើម្បីសុំការអនុញ្ញាតពីរដ្ឋាភិបាលឲ្យស្នាក់នៅទីនោះ។
«ដោយសារគឺព្រះយេហូវ៉ាដែលជាអ្នកចាត់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងទៅ»
ពេលខ្ញុំបានទៅដល់ក្រុងកូណាគ្រី ខ្ញុំបានទៅស្ថានទូតនីហ្សេរីយ៉ា ហើយបានជួបឯកអគ្គរដ្ឋទូត។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់អំពីបំណងចិត្តរបស់ខ្ញុំឲ្យផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសហ្គីណេ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំកុំឲ្យនៅទីនោះ ដោយសារខ្ញុំអាចត្រូវគេចាប់ខ្លួនឬធ្វើបាប។ គាត់និយាយថា៖ «សូមត្រឡប់ទៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ាវិញ ហើយផ្សព្វផ្សាយនៅទីនោះទៅ»។ ខ្ញុំបានតបថា៖ «ខ្ញុំប្ដេជ្ញាចិត្តនៅទីនេះ»។ ដូច្នេះ គាត់បានសរសេរសំបុត្រមួយទៅរដ្ឋមន្ត្រីនៃក្រសួងមហាផ្ទៃនាប្រទេសហ្គីណេដើម្បីជួយខ្ញុំ ហើយរដ្ឋមន្ត្រីនោះបានជួយខ្ញុំមែន។
មិនយូរក្រោយពីនោះ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅការិយាល័យសាខាសៀរ៉ាឡេអូន ហើយបានប្រាប់អំពីការសម្រេចចិត្តរបស់រដ្ឋមន្ត្រីនោះ។ បងប្អូនបានស្រែកហ៊ោយ៉ាងអរសប្បាយពេលឃើញអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរចំពោះការស្នើសុំរបស់ខ្ញុំ។ រដ្ឋាភិបាលបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំស្នាក់នៅប្រទេសហ្គីណេ។
ក្នុងកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលនៅប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូន
ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧៨ដល់ឆ្នាំ១៩៨៩ ខ្ញុំបានបម្រើក្នុងកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលនៅប្រទេសហ្គីណេនិងប្រទេសសៀរ៉ាឡេអូន ហើយបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលជំនួសនៅប្រទេសលីបេរីយ៉ា។ ដំបូង ខ្ញុំឧស្សាហ៍ឈឺណាស់ ពេលខ្លះនោះគឺពេលដែលខ្ញុំនៅតំបន់ដាច់ស្រយាល។ ប៉ុន្តែ បងប្អូនខំព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីយកខ្ញុំទៅមន្ទីរពេទ្យ។
នៅពេលមួយ ខ្ញុំបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ ដោយសារខ្ញុំកើតជំងឺគ្រុនចាញ់និងមានសត្វល្អិតក្នុងពោះវៀន។ នៅទីបំផុត ខ្ញុំបានជា ហើយពេលនោះ ទើបខ្ញុំដឹងថាបងប្អូនបានពិភាក្សាគ្នាថានឹងបញ្ចុះសពខ្ញុំនៅឯណា! ទោះជាខ្ញុំប៊ិះស្លាប់ក្ដី ខ្ញុំមិនដែលគិតថានឹងបោះបង់ភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំនៅតែជឿជាក់ថាសុវត្ថិភាពពិតប្រាកដនិងស្ថិតស្ថេរគឺមកពីព្រះដែលអាចប្រោសយើងពីស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។
ការទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាជាគូ
ថ្ងៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើងនៅឆ្នាំ១៩៨៨
នៅឆ្នាំ១៩៨៨ ខ្ញុំបានជួបដូខាសដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់ និងជាស្ត្រីដែលមានចិត្តរាបទាបខ្លាំង។ យើងបានរៀបការ ហើយគាត់បានបម្រើជាមួយខ្ញុំក្នុងកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល។ ដូខាសបានបង្ហាញថាគាត់ជាប្រពន្ធដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន។ យើងបានដើរជាមួយគ្នាយ៉ាងឆ្ងាយរហូតដល់២៥គីឡូម៉ែត្រពីក្រុមជំនុំមួយទៅក្រុមជំនុំមួយ ដោយយួរវ៉ាលិសរបស់យើង។ បើក្រុមជំនុំឆ្ងាយជាង យើងប្រើយានជំនិះណាក៏ដោយដែលយើងអាចរកឃើញដើម្បីធ្វើដំណើរតាមផ្លូវភក់ដែលមានជង្ហុកច្រើន។
ដូខាសប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំមានចិត្តក្លាហានខ្លាំងណាស់។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលខ្លះយើងត្រូវឆ្លងទឹកដែលមានក្រពើ។ មានពេលមួយដែលយើងត្រូវធ្វើដំណើរអស់ប្រាំថ្ងៃ យើងត្រូវឆ្លងទឹកទន្លេមួយដោយប្រើទូក ដោយសារស្ពានឈើបានបាក់។ ពេលដែលដូខាសងើបឈរដើម្បីចេញពីទូក គាត់ក៏ធ្លាក់ចុះទៅក្នុងទឹកជ្រៅ។ យើងទាំងពីរនាក់មិនចេះហែលទឹកទេ ហើយក្នុងទឹកនោះមានក្រពើទៀតផង។ យើងសប្បាយចិត្តណាស់ដែលបុរសវ័យក្មេងខ្លះបានចុះទឹក ហើយសង្គ្រោះគាត់បាន។ យើងពីរនាក់យល់សប្ដិអាក្រក់អំពីរឿងនេះអស់មួយរយៈពេល ប៉ុន្តែយើងនៅតែបន្តក្នុងកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលរបស់យើង។
កូនរបស់យើងយ៉ាគីហ្វនិងអេរិចជាអំណោយពីព្រះសម្រាប់យើង
នៅដើមឆ្នាំ១៩៩២ យើងភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងដោយដឹងថាដូខាសមានផ្ទៃពោះ។ តើនេះនាំឲ្យយើងឈប់កិច្ចបម្រើពេញពេលរបស់យើងឬទេ? យើងបានវែកញែកថា៖ «កូននេះជាអំណោយពីព្រះយេហូវ៉ា!»។ ដូច្នេះ យើងសម្រេចចិត្តដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនស្រីយើងថាយ៉ាគីហ្វ (ដែលមានន័យជាភាសាអង់គ្លេសថាអំណោយពីយ៉ា)។ បួនឆ្នាំក្រោយពីយ៉ាគីហ្វកើតមក យើងមានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះអេរិច។ កូនទាំងពីរនាក់របស់យើងពិតជាអំណោយពីព្រះយេហូវ៉ា។ យ៉ាគីហ្វបានបម្រើអស់មួយរយៈនៅការិយាល័យបកប្រែនៅក្រុងកូណាគ្រី ហើយអេរិចបម្រើជាជំនួយការខាងកិច្ចបម្រើ។
ទោះជាក្រោយមក ដូខាសត្រូវឈប់បម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសក្ដី គាត់បន្តធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល សូម្បីតែពេលដែលគាត់ចិញ្ចឹមអប់រំកូនក៏ដោយ។ ដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំបានបន្តនៅក្នុងកិច្ចបម្រើពេញពេលពិសេស។ ក្រោយពីកូនរបស់យើងធំឡើង ដូខាសអាចបម្រើម្ដងទៀតជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស។ ឥឡូវយើងទាំងពីរនាក់បម្រើជាសាសនទូតនៅក្រុងកូណាគ្រី។
ប្រភពនៃសុវត្ថិភាពពិត
ខ្ញុំតែងតែបានទៅកន្លែងណាដែលព្រះយេហូវ៉ាបាននាំខ្ញុំឲ្យទៅ។ ខ្ញុំនិងប្រពន្ធខ្ញុំច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថាពួកយើងទទួលការការពារនិងពរពីលោក។ ដោយទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាជាជាងទ្រព្យសម្បត្តិ យើងបានជៀសវាងពីបញ្ហានិងកង្វល់ជាច្រើន។ ខ្ញុំនិងដូខាសបានរៀនតាមរយៈបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ថា ប្រភពនៃសុវត្ថិភាពពិតគឺព្រះយេហូវ៉ា ជា«ព្រះនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ»។ (១ប្រ. ១៦:៣៥) ខ្ញុំជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ានឹងការពារជីវិតអស់អ្នកដែលទុកចិត្តលោក «ដូចវេចខ្ចប់ទ្រព្យថ្លៃវិសេស»។—១សាំ. ២៥:២៩