ជំពូកទី៩៣
ពេលកូនមនុស្សលេចខ្លួនមក
ពេលព្រះយេស៊ូគង់នៅទិសខាងជើង(ប្រហែលជានៅស្រុកសាម៉ារីឬក៏នៅស្រុកកាលីឡេ) នោះពួកផារីស៊ីបានទូលសួរអំពីព្រះរាជាណាចក្រ ថានឹងត្រូវមកនៅពេលណា។ ពួកគេជឿថា ព្រះរាជាណាចក្រនឹងមកដល់ដោយមានពិធីបុណ្យអធិកអធមគគ្រឹកគគ្រេង។ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «នគរព្រះមិនមែនមកបែបឲ្យមើលឃើញទេ។ គ្មានអ្នកណានឹងថា មើល! នៅទីនេះ ឬថា មើល! នៅទីនោះបានឡើយ ដ្បិតមើល នគរព្រះក៏នៅកណ្ដាលអ្នករាល់គ្នាហើយ»។
ពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលថា «នៅកណ្ដាលអ្នករាល់គ្នា» ជួនកាលត្រូវបកប្រែថា«នៅខាងក្នុងអ្នក»។ ដូច្នេះ អ្នកខ្លះបានគិតថា ព្រះយេស៊ូចង់មានន័យថា ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងសោយរាជ្យក្នុងចិត្តរបស់អ្នកបំរើរបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមិននៅខាងក្នុងចិត្តរបស់ពួកផារីស៊ីដែលមិនជឿនោះទេ ពេលព្រះយេស៊ូកំពុងតែមានបន្ទូលនឹងពួកគេនោះ។ ប៉ុន្តែ គឺនៅកណ្ដាលពួកគេ ពីព្រោះស្តេចដែលត្រូវតែងតាំងនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ គឺព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ គឺនៅក្នុងចំណោមពួកគេ។
គឺប្រហែលជាក្រោយពួកផារីស៊ីចាកចេញទៅ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលជាមួយពួកសិស្សទ្រង់អំពីការមកដល់នៃព្រះរាជាណាចក្រ។ ជាពិសេស ទ្រង់ចង់មានបន្ទូលអំពីវត្តមានរបស់ទ្រង់នៅអនាគត ពេលទ្រង់ឡើងកាន់អំណាចគ្រប់គ្រង នោះទ្រង់ព្រមានថា៖ «ហើយគេនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា មើល! នៅទីនេះ ឬថា មើល! នៅទីនោះ នោះកុំឲ្យចេញទៅតាម[ព្រះមេស្ស៊ីក្លែងក្លាយទាំងនេះ]ឡើយ ដ្បិតនៅថ្ងៃរបស់កូនមនុស្ស នោះលោកនឹងបានដូចជាផ្លេកបន្ទោរ ដែលភ្លឺផ្លេកៗ ពីជើងមេឃម្ខាង ដល់ជើងមេឃម្ខាងដូច្នោះដែរ»។ ហេតុដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូបញ្ជាក់ថាដូចជាយើងអាចមើលឃើញផ្លេកបន្ទោរនៅកន្លែងឆ្ងាយ នោះទីសំអាងចំពោះវត្តមានថាទ្រង់ឡើងកាន់អំណាចគ្រប់គ្រង ក៏ឃើញយ៉ាងច្បាស់ចំពោះអស់អ្នកដែលប្រាថ្នាចង់ឃើញនោះដែរ។
រួចមក ព្រះយេស៊ូប្រៀបធៀបព្រឹត្ដិការណ៍ពីបុរាណ ដើម្បីបង្ហាញនូវអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សក្នុងកំឡុងវត្តមានរបស់ទ្រង់ដែរ។ ទ្រង់ពន្យល់ថា៖ «នៅគ្រារបស់កូនមនុស្ស នោះនឹងកើតមានដូចជានៅជំនាន់លោកណូអេដែរ។ . . . ក៏ដូចជានៅជំនាន់លោកឡុតដែរ គេកំពុងតែស៊ីផឹក លក់ដូរ ដាំដំណាំ ហើយសង់ផ្ទះ តែនៅថ្ងៃដែលលោកឡុតចេញពីក្រុងសូដុំមមក នោះមានភ្លៀង ជាភ្លើងនឹងស្ពាន់ធ័រ ធ្លាក់ពីលើមេឃមក បំផ្លាញគេទាំងអស់គ្នាបង់ នៅថ្ងៃដែលកូនមនុស្សលេចមក នោះក៏នឹងកើតមានដូច្នោះដែរ»។
ព្រះយេស៊ូមិនមានន័យថា មនុស្សនៅសម័យលោកណូអេនិងសម័យលោកឡុតបានស្លាប់ ដោយគ្រាន់តែពួកគេប្រកបជីវភាពរស់នៅធម្មតា ដូចជាស៊ីផឹក លក់ដូរ ដាំដំណាំនិងសាងសង់នោះទេ។ សូម្បីតែលោកណូអេនិងលោកឡុតព្រមទាំងគ្រួសាររបស់ពួកគាត់ ក៏ធ្វើដូច្នេះដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកឯទៀតធ្វើកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃទាំងនេះ ដោយឥតយកចិត្តទុកដាក់អ្វីសោះនឹងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ហើយពួកគេស្លាប់ទៅដោយសារតែមូលហេតុនេះហើយ។ ហើយនៅពេលដែលព្រះគ្រីស្ទលេចមកក្នុងសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងនៃរបបសម័យនេះ នោះមនុស្សនឹងត្រូវស្លាប់ទៅដោយសារតែមូលហេតុនោះដែរ។
ព្រះយេស៊ូបញ្ជាក់នូវសារៈសំខាន់នៃការធ្វើតាមទីសំអាងអំពីវត្តមានរបស់ទ្រង់ ពេលទ្រង់ឡើងកាន់អំណាចគ្រប់គ្រង ដោយមានបន្ទូលថា៖ «ថ្ងៃនោះឯង បើអ្នកណានៅលើដំបូល ហើយមានទ្រព្យសម្បត្ដិនៅក្នុងផ្ទះ នោះកុំឲ្យចុះមកយកឡើយ ឯអ្នកណាដែលនៅចំការក៏ដូច្នោះដែរ កុំឲ្យត្រឡប់មកវិញឲ្យសោះ ចូរនឹកចាំពីប្រពន្ធលោកឡុត»។
នៅពេលទីសំអាងនៃវត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូលេចមក នោះមនុស្សមិនគួរឲ្យការស្រឡាញ់ទ្រព្យសម្បត្ដិ រារាំងពួកគេពីការចាត់វិធានការភ្លាមៗនោះទេ។ ប្រពន្ធរបស់ឡុត ពេលធ្វើដំណើរចេញពីក្រុងសូដុំម តាមមើលទៅបានស្ដាយនូវរបស់ដែលគាត់ទើបតែបានចាកចោលនោះ នៅទីបំផុតគាត់ក៏ក្លាយទៅជាបង្គោលអំបិល។
ព្រះយេស៊ូបន្តរៀបរាប់នូវស្ថានការណ៍ដែលនឹងមានក្នុងកំឡុងពេលវត្តមានរបស់ទ្រង់នៅអនាគត ក៏មានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សថា៖ «នៅយប់នោះ នឹងមានមនុស្ស២នាក់ដេកនៅដំណេកជាមួយគ្នា ម្នាក់នឹងបានយកទៅ ម្នាក់ត្រូវទុកនៅ នឹងមានស្ត្រី២នាក់ កិនម្សៅជាមួយគ្នា ម្នាក់នឹងបានយកទៅ ម្នាក់ត្រូវទុកនៅ»។
ការយកទៅគឺស្មើនឹងលោកណូអេនិងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកចូលក្នុងទូកធំ ហើយដូចគ្នានឹងពេលពួកទេវតានាំលោកឡុតនិងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកចេញពីក្រុងសូដុំម។ នេះមានន័យថា ពួកគេបានសង្គ្រោះ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ត្រូវទុកនៅ មានន័យថានឹងទទួលសេចក្ដីហិនវិនាស។
នៅពេលនេះ ពួកសិស្សទូលសួរថា៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ! តើនៅឯណា?»។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលឆ្លើយថា៖ ‹សាកសពនៅកន្លែងណា ឥន្ទ្រីនឹងប្រជុំគ្នានៅទីនោះឯង›។ ពួកអ្នក«បានយកទៅ»ឲ្យបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដូចជាឥន្ទ្រីដែលមកជុំគ្នានឹង‹សាកសព›។ សាកសពសំដៅទៅព្រះគ្រីស្ទដ៏ពិត ពេលទ្រង់មានវត្តមានដ៏មើលមិនឃើញ ដោយឡើងកាន់អំណាចគ្រប់គ្រងក្នុងព្រះរាជាណាចក្រ និងសំដៅទៅលើការជប់លៀងដ៏ធំខាងវិញ្ញាណដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានមក។ លូកា ១៧:២០-៣៧; លោកុប្បត្តិ ១៩:២៦
▪ តើព្រះរាជាណាចក្រនៅកណ្ដាលពួកផារីស៊ីយ៉ាងដូចម្ដេច?
▪ តើតាមរបៀបណាដែលវត្តមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ប្រៀបដូចនឹងផ្លេកបន្ទោរ?
▪ ហេតុអ្វីក៏មនុស្សនឹងត្រូវស្លាប់ដោយសារការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ ក្នុងកំឡុងពេលវត្តមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ?
▪ តើការយកទៅ និងការទុកនៅមានន័យយ៉ាងណា?