មេរៀនទី៣១
យ៉ូស្វេនិងពួកអ្នកក្រុងគីបៀន
ដំណឹងអំពីក្រុងយេរីខូបានឮសុសសាយ ទៅដល់ជនជាតិផ្សេងៗក្នុងស្រុកកាណាន។ ពួកស្ដេចរបស់ជនជាតិទាំងនោះសម្រេចចិត្តរួមដៃគ្នា ដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកក្រុងគីបៀនធ្វើខុសពីពួកស្ដេចទាំងនោះ។ ពួកគេបានទៅជួបយ៉ូស្វេ ដោយស្លៀកសម្លៀកបំពាក់សឹករហែក ហើយនិយាយថា៖ ‹ពួកខ្ញុំមកពីស្រុកឆ្ងាយ។ ពួកខ្ញុំបានឮអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងអ្វីៗទាំងអស់ ដែលលោកបានធ្វើចំពោះស្រុកអេហ្ស៊ីបនិងស្រុកម៉ូអាប់។ បើពួកលោកសន្យាថា មិនវាយប្រហារពួកខ្ញុំ នោះពួកខ្ញុំនឹងបម្រើពួកលោក›។
យ៉ូស្វេជឿសម្ដីរបស់ពួកគេ ហើយសន្យាថាមិនវាយប្រហារពួកគេទេ។ បីថ្ងៃក្រោយមក យ៉ូស្វេដឹងថាពួកគេមិនមែនមកពីស្រុកឆ្ងាយឡើយ តែមកពីស្រុកកាណាន។ ដូច្នេះ យ៉ូស្វេបានសួរពួកគេថា៖ ‹ហេតុអ្វីបានជាពួកអ្នកកុហកយើង?›។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ ‹ពីព្រោះពួកខ្ញុំភ័យខ្លាច! ពួកខ្ញុំដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ពួកលោក នឹងច្បាំងជំនួសពួកលោក។ សូមមេត្តាកុំសម្លាប់ពួកខ្ញុំ›។ យ៉ូស្វេបានរក្សាពាក្យសន្យារបស់ខ្លួន ដោយទុកជីវិតឲ្យពួកគេ។
មិនយូរប៉ុន្មាន ស្ដេចស្រុកកាណានប្រាំនាក់បានលើកទ័ពមកច្បាំងនឹងពួកអ្នកក្រុងគីបៀន។ យ៉ូស្វេនិងកងទ័ពរបស់គាត់បានធ្វើដំណើរពេញមួយយប់ ដើម្បីទៅជួយពួកអ្នកក្រុងគីបៀន។ លុះព្រលឹមឡើង យ៉ូស្វេវាយប្រហារកងទ័ពកាណានភ្លាមៗ បណ្ដាលឲ្យពួកគេរត់ខ្ចាត់ខ្ចាយតាមផ្លូវផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែ មិនថាពួកគេរត់ទៅផ្លូវណាទេ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យដុំទឹកកកធ្លាក់ពីលើមេឃ មកសង្កត់លើពួកគេ។ រួចមក យ៉ូស្វេបានសុំព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យដួងអាទិត្យនៅទ្រឹង។ ដួងអាទិត្យមិនដែលនៅទ្រឹងពីមុនឡើយ ប៉ុន្តែហេតុអ្វីយ៉ូស្វេសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យធ្វើដូច្នេះ? នោះគឺដោយសារយ៉ូស្វេទុកចិត្តទាំងស្រុងលើព្រះយេហូវ៉ា។ រំពេចនោះ ដួងអាទិត្យនៅទ្រឹងពេញមួយថ្ងៃ រហូតដល់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានច្បាំងឈ្នះពួកស្ដេចស្រុកកាណាន និងកងទ័ពរបស់ពួកគេ។
‹ចូរអ្នករក្សាសម្ដី បើថា«មែន» គឺមែន បើថា«ទេ» គឺទេ ពីព្រោះសម្ដីណាដែលលើសពីនេះ គឺមកពីមេកំណាច›។—ម៉ាថាយ ៥:៣៧