ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះរស់នៅ
គោលសំខាន់ៗពីសៀវភៅយ៉ូស្វេ
ពួកអ៊ីស្រាអែលបានបោះជំរំនៅវាលទំនាបស្រុកម៉ូអាប់នៅឆ្នាំ១៤៧៣មុនស.យ. ហើយពួកគេច្បាស់ជារំភើបចិត្តណាស់ដោយឮពាក្យទាំងនេះថា៖ «ចូរឲ្យត្រៀមស្បៀងអាហារទៅ ដ្បិតនៅ៣ថ្ងៃទៀតនឹងត្រូវឆ្លងទន្លេយ័រដាន់នេះ ចូលទៅចាប់យកស្រុកដែលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងទ្រង់ប្រទានឲ្យហើយ»។ (យ៉ូស្វេ ១:១១) ការធ្វើដំណើរក្នុងទីរហោស្ថានអស់៤០ឆ្នាំនោះជិតចប់ហើយ។
ជាងពីរទសវត្សរ៍ក្រោយមក យ៉ូស្វេជាមេដឹកនាំសាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានឈរនៅកណ្ដាលស្រុកកាណានទាំងប្រកាសប្រាប់ពួកចាស់ទុំរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា៖ «មើល! អញបានចែកអស់ទាំងនគរដែលសល់ទាំងនេះដល់ឯង ទុកជាមរតកដល់ពូជអំបូរឯងទាំងប៉ុន្មាន ចាប់តាំងពីទន្លេយ័រដាន់ នឹងអស់ទាំងនគរដែលអញបានវាយបំផ្លាញចេញហើយ រហូតដល់សមុទ្រធំដែលនៅទិសខាងលិច។ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងទ្រង់នឹងច្រានគេពីមុខឯងចេញ ហើយនឹងបណ្ដេញគេពីចំពោះភ្នែកឯងទៅ នោះឯងរាល់គ្នានឹងចាប់យកស្រុកគេ ដូចជាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងបានសន្យាហើយ»។—យ៉ូស្វេ ២៣:៤, ៥
សៀវភៅយ៉ូស្វេត្រូវបានសរសេរដោយលោកយ៉ូស្វេនៅឆ្នាំ១៤៥០មុនស.យ. ហើយជាសៀវភៅដែលមានកំណត់ហេតុអំពីប្រវត្ដិសាស្ត្រដែលធ្វើឲ្យរំភើបចិត្ត ស្តីអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ដែលបានកើតឡើងក្នុងកំឡុង២២ឆ្នាំនោះ។ កាលដែលយើងឈរនៅព្រំដែននៃពិភពលោកថ្មីដែលបានសន្យា នោះស្ថានការណ៍របស់យើងគឺអាចប្រៀបទៅនឹងស្ថានការណ៍របស់កូនចៅអ៊ីស្រាអែល ដែលហៀបនឹងយកស្រុកសន្យានោះ។ បើដូច្នេះ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលសៀវភៅយ៉ូស្វេដោយយកចិត្តទុកដាក់ជាទីបំផុត។—ហេព្រើរ ៤:១២
ទៅដល់«វាលក្រុងយេរីខូរ»
យ៉ូស្វេពិតជាទទួលនូវកិច្ចការដ៏ពិបាកមួយមែន ពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ថា៖ «ម៉ូសេជាអ្នកបំរើអញបានស្លាប់ទៅហើយ ដូច្នេះចូររៀបចំឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ឥឡូវនេះចុះ! ព្រមទាំងបណ្ដាមនុស្សទាំងនេះផង ហើយចូលទៅក្នុងស្រុកដែលអញឲ្យដល់គេ គឺដល់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល»។ (យ៉ូស្វេ ១:២) យ៉ូស្វេត្រូវនាំសាសន៍ទាំងមូលដែលមានប្រជាជនប្រហែលបីបួនលាននាក់ឲ្យចូលទៅក្នុងស្រុកសន្យា។ ដើម្បីប្រុងប្រៀបចូលស្រុកនោះ យ៉ូស្វេចាត់អ្នកស៊ើបការណ៍សំងាត់ពីរនាក់ទៅសង្កេតមើលទីក្រុងយេរីខូរ ជាទីក្រុងដែលគេត្រូវវាយយកមុនគេ។ នាងរ៉ាហាបដែលជាស្រីពេស្យាម្នាក់ គាត់រស់នៅទីក្រុងនេះហើយបានឮអំពីស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលទ្រង់បានធ្វើសំរាប់រាស្ត្រទ្រង់។ រ៉ាហាបបានការពារនិងជួយអ្នកស៊ើបការណ៍សំងាត់ពីរនាក់នោះ ហើយចារបុរសទាំងនោះបានសន្យាថា ពួកគេនឹងជួយសង្គ្រោះនាង។
ពេលដែលពួកអ្នកស៊ើបការណ៍សំងាត់បានត្រឡប់មកវិញ នោះយ៉ូស្វេនិងប្រជាជនត្រៀមខ្លួនឆ្លងទន្លេយ័រដាន់។ ទោះជានៅទន្លេមានទឹកពេញប្រៀបក៏ដោយ ក៏មិនមែនជាឧបសគ្គចំពោះពួកគេឡើយ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានទប់ទឹកជិតប្រភពហើយទឹកទាំងប៉ុន្មានទៀតបានហូរចូលសមុទ្រស្លាប់វិញ។ ក្រោយពីឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ នោះពួកអ៊ីស្រាអែលបានបោះជំរំនៅគីលកាលជិតទីក្រុងយេរីខូរ។ បួនថ្ងៃក្រោយមក ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលនាំគ្នាធ្វើបុណ្យរំលងនៅល្ងាចថ្ងៃទី១៤ ខែចេត្រ ត្រង់វាលក្រុងយេរីខូរ។ (យ៉ូស្វេ ៥:១០) ស្អែកឡើង ពួកគេចាប់ផ្ដើមបរិភោគផលរបស់ស្រុកនោះ ហើយក៏លែងមាននំម៉ាន៉ាទៀតដែរ។ ក្នុងកំឡុងពេលនេះយ៉ូស្វេក៏បានកាត់ស្បែករបស់ក្មេងប្រុសទាំងអស់ដែលកើតក្នុងទីរហោស្ថាន។
ចម្លើយចំពោះសំនួរអំពីបទគម្ពីរ:
២:៤, ៥—ហេតុអ្វីបានជារ៉ាហាបឲ្យដំណឹងខុសដល់អ្នកបំរើស្តេចដែលរកចាប់ពួកអ្នកស៊ើបការណ៍សំងាត់នោះ? រ៉ាហាបបានការពារអ្នកស៊ើបការណ៍សំងាត់ទាំងប្រថុយជីវិតខ្លួនពីព្រោះនាងមានជំនឿលើព្រះយេហូវ៉ា។ ដូច្នេះហើយ នាងមិនចាំបាច់ប្រាប់អ្នកនាំការណ៍របស់ស្តេចថាពួកអ្នកស៊ើបការណ៍សំងាត់នៅឯណានោះទេ ដ្បិតពួកនោះមានបំណងធ្វើបាបដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះ។ (ម៉ាថាយ ៧:៦; ២១:២៣-២៧; យ៉ូហាន ៧:៣-១០) តាមការពិត រ៉ាហាប«បានរាប់ជាសុចរិត ដោយសារការនាងប្រព្រឹត្ត» ដែលរួមបញ្ចូលការប្រាប់អ្នកនាំការណ៍របស់ស្តេចឲ្យទៅផ្លូវផ្សេង។—យ៉ាកុប ២:២៤-២៦
៥:១៤, ១៥—តើ«អ្នកដែលជាកំពូល[ឬ«មេទ័ព», ខ.ស.]លើពួកពលផងព្រះយេហូវ៉ា»ជានរណា? មេទ័ពដែលបានមកពង្រឹងកម្លាំងយ៉ូស្វេពេលដែលគាត់ចាប់ផ្ដើមច្បាំងដណ្ដើមយកស្រុកសន្យា គឺប្រាកដជា«ព្រះបន្ទូល» ដែលជាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទពេលទ្រង់មានអត្ថិភាពមុនពេលមានកំណើតជាមនុស្ស។ (យ៉ូហាន ១:១; ដានីយ៉ែល ១០:១៣) យើងពិតជាមានកម្លាំងចិត្តមែន ដោយមានការធានារ៉ាប់រងថាព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានទទួលសិរីរុងរឿងកំពុងតែគាំទ្ររាស្ត្ររបស់ព្រះសព្វថ្ងៃនេះ កាលដែលពួកគេតយុទ្ធក្នុងសង្គ្រាមខាងវិញ្ញាណ!
មេរៀនសំរាប់យើង:
១:៧-៩: ការអានព្រះគម្ពីររាល់ថ្ងៃ ការរំពឹងគិតលើបន្ទូលនោះជាទៀងទាត់ និងការអនុវត្តតាមអ្វីៗដែលយើងរៀន គឺសំខាន់ចាំបាច់ដើម្បីអាចទទួលបានជោគជ័យចំពោះគោលដៅខាងវិញ្ញាណ។
១:១១: យ៉ូស្វេបានបង្គាប់បណ្ដាជនឲ្យត្រៀមស្បៀងអាហារជាស្រេច ដើម្បីកុំឲ្យគេខ្ជិលច្រអូសដោយរង់ចាំឲ្យព្រះផ្ដល់អាហារ។ បន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូដែលដាស់តឿនយើងឲ្យឈប់ខ្វល់ខ្វាយអំពីរបស់ចាំបាច់ក្នុងជីវិត រួមបញ្ចូលសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ដែលថា«គ្រប់របស់ទាំងនោះនឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀត» នេះមិនបានន័យថា ឥតចាំបាច់ឲ្យយើងរកស៊ីចិញ្ចឹមខ្លួនយើងនោះឡើយ។—ម៉ាថាយ ៦:២៥, ៣៣
២:៤-១៣: ក្រោយពីរ៉ាហាបឮអំពីការប្រព្រឹត្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ានិងទទួលស្គាល់ថាជាគ្រាបន្ទាន់ណាស់ នោះនាងសម្រេចចិត្តគាំទ្រអ្នកថ្វាយបង្គំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ប្រសិនបើអ្នកបានសិក្សាព្រះគម្ពីរអស់មួយរយៈហើយៗទទួលស្គាល់ថាយើងកំពុងតែរស់នៅគ្រា«ជាន់ក្រោយបង្អស់» នេះជាពេលដែលអ្នកគួរសម្រេចចិត្តបំរើព្រះ មែនទេ?—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១
៣:១៥: ដោយសារពួកអ្នកស៊ើបការណ៍សំងាត់ដែលបានបញ្ជូនឲ្យទៅសង្កេតមើលទីក្រុងយេរីខូរបានរាយការណ៍ល្អនោះ យ៉ូស្វេបានចាត់វិធានការភ្លាម ដោយឥតចាំបាច់រង់ចាំឲ្យទឹកទន្លេយ័រដាន់ស្រកទេ។ ស្តីអំពីការប្រព្រឹត្តដែលទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំពិត យើងត្រូវតែចាត់វិធានការធ្វើអ្វីមួយដោយក្លាហានជាជាងពន្យារពេលរហូតដល់ចាំមើលស្ថានការណ៍បានល្អសិន។
៤:៤-៨, ២០-២៤: ថ្ម១២ដុំដែលគេបានយកចេញពីបាតទន្លេយ័រដាន់ ត្រូវទុកជាការរំឭកដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ អ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើដើម្បីរំដោះរាស្ត្រទ្រង់ចេញពីពួកសត្រូវទ្រង់នៅសម័យនេះ ក៏ជាការរំឭកឲ្យដឹងថាទ្រង់គង់ជាមួយនឹងរាស្ត្រទ្រង់។
ការវាយដណ្ដើមយកស្រុកថែមទៀត
ទីក្រុងយេរីខូរគឺ«បានបិទទ្វារជាប់ទាំងប្រយ័ត . . . ឥតមានអ្នកណាចេញចូលសោះឡើយ»។ (យ៉ូស្វេ ៦:១) តើនឹងត្រូវវាយយកទីក្រុងនោះយ៉ាងដូចម្ដេច? ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានគម្រោងដល់យ៉ូស្វេ។ មិនយូរប៉ុន្មានទៀត កំផែងរលំហើយទីក្រុងនឹងត្រូវបំផ្លាញចោល។ មានតែរ៉ាហាបនិងក្រុមគ្រួសាររបស់នាងទេដែលបានសង្គ្រោះ។
បន្ទាប់មកមានការវាយយកទីក្រុងអៃយ ដែលជាក្រុងរបស់ស្តេច។ ពួកអ្នកស៊ើបការណ៍សំងាត់ដែលបានចាត់ឲ្យទៅសង្កេតមើលក្រុងនោះបានរាយការណ៍ថាក្រុងនោះមានប្រជាជនតិចទេ ដូច្នេះមិនត្រូវការទាហានច្រើនដើម្បីវាយយកក្រុងនោះឡើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកទាហាន៣.០០០នាក់ដែលបានទៅវាយយកទីក្រុងនោះបានចាញ់ហើយដកថយទៅវិញ។ តើដោយសារមូលហេតុអ្វី? គឺដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមិនបានគាំទ្រពួកអ៊ីស្រាអែលទេ។ លោកអេកានពីកុលសម្ព័ន្ធយូដាបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ពេលវាយយកទីក្រុងយេរីខូរ។ ក្រោយពីបានដោះស្រាយបញ្ហានោះហើយ យ៉ូស្វេក៏ទៅច្បាំងយកទីក្រុងអៃយ។ ស្តេចនៃទីក្រុងអៃយបានឈ្នះពួកអ៊ីស្រាអែលម្ដងហើយ ដូច្នេះពួកគេចង់ប្រយុទ្ធម្ដងទៀត។ ដោយឆ្លៀតឱកាសពេលមនុស្សនៅក្រុងអៃយមានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯងហួសហេតុ នោះយ៉ូស្វេក៏បានបង្កើតគម្រោងដើម្បីចាប់យកទីក្រុងនោះហើយយ៉ូស្វេក៏បានជោគជ័យ។
ទីក្រុងគីបៀន‹ជាក្រុងធំ គឺធំជាងទីក្រុងអៃយទៅទៀត ហើយពួកមនុស្សនៅក្រុងនោះ សុទ្ធតែខ្លាំងពូកែ›។ (យ៉ូស្វេ ១០:២) ក្រោយពីបានឮអំពីជ័យជំនះរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលលើមនុស្សនៅទីក្រុងយេរីខូរនិងក្រុងអៃយ នោះមនុស្សនៅក្រុងគីបៀនបានបញ្ឆោតយ៉ូស្វេឲ្យធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងសន្ដិភាពជាមួយពួកគេ។ សាសន៍ដែលនៅជិតៗនេះចាត់ទុកទង្វើនេះ ជាការគំរាមកំហែងដល់ពួកគេ។ ស្តេចប្រាំអង្គបានចងសម្ព័ន្ធមេត្រីជាមួយគ្នាហើយនាំគ្នាច្បាំងនឹងពួកគីបៀន។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានរំដោះពួកគីបៀននិងបានឈ្នះលើពួកគេ។ ក្រោមការដឹកនាំរបស់យ៉ូស្វេ នោះពួកអ៊ីស្រាអែលបានចាប់យកទីក្រុងជាច្រើនពីខាងត្បូងនិងខាងលិច ព្រមទាំងឈ្នះស្តេចទាំងប៉ុន្មានដែលសហការគ្នានៅតំបន់ខាងជើង។ នៅខាងលិចទន្លេយ័រដាន់ពួកគេបានឈ្នះស្តេច៣១អង្គ។
ចម្លើយចំពោះសំនួរអំពីបទគម្ពីរ:
១០:១៣—តើបាតុភូតបែបនេះអាចកើតមានឡើងដោយដូចម្ដេច? ចំពោះព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃនិងផែនដី «តើមានការអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាធ្វើមិនកើតដែរឬ?»។ (លោកុប្បត្តិ ១៨:១៤) ប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ាសព្វព្រះហឫទ័យ នោះទ្រង់អាចកែប្រែរង្វិលនៃផែនដីបាន ដើម្បីធ្វើឲ្យមើលទៅហាក់ដូចជាព្រះអាទិត្យនិងព្រះចន្ទនៅទ្រឹង។ ឬក៏ទ្រង់អាចធ្វើឲ្យផែនដីនិងព្រះចន្ទវិលដូចធម្មតា គ្រាន់តែធ្វើឲ្យមានពន្លឺនៅស្រុកនោះប៉ុណ្ណោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ «មិនដែលមានថ្ងៃណាដូចថ្ងៃនោះ»ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្សជាតិទេ។—យ៉ូស្វេ ១០:១៤
១០:១៣—តើសៀវភៅរបស់យ៉ាសើរជាសៀវភៅប្រភេទណា? សៀវភៅនេះបានរៀបរាប់ម្ដងទៀតនៅសាំយូអែលទី២ ១:១៨ (សរសេរថា«យ៉ាស៊ើរ») ដែលសំដៅទៅកំណាព្យដែលហៅថា«ធ្នូ» ដែលជាចំរៀងកាន់ទុក្ខអំពីស្តេចសូលនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនិងយ៉ូណាថានជាបុត្ររបស់ទ្រង់។ សៀវភៅនោះប្រហែលជាការចងក្រងចំរៀងនិងកំណាព្យមួយចំនួនដែលរៀបរាប់អំពីព្រឹត្ដិការណ៍សំខាន់ៗនៃប្រវត្ដិសាស្ត្រអ៊ីស្រាអែល ដែលប្រជាជនហេព្រើរដឹងគ្រប់គ្នា។
មេរៀនសំរាប់យើង:
៦:២៦; ៩:២២, ២៣: បណ្ដាសាដែលយ៉ូស្វេបានប្រកាសកាលដែលទីក្រុងយេរីខូរត្រូវបំផ្លាញចោល គឺត្រូវបានសម្រេចប្រមាណ៥០០ឆ្នាំក្រោយមក។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៦:៣៤) បណ្ដាសារបស់ណូអេលើចៅរបស់គាត់ឈ្មោះកាណានបានសម្រេចនៅពេលដែលពួកគីបៀនក្លាយជាបាវបំរើ។ (លោកុប្បត្តិ ៩:២៥, ២៦) បន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែបានសម្រេចជានិច្ច។
៧:២០-២៥: អ្នកខ្លះប្រហែលជាចាត់ទុកការលួចរបស់អេកានជាបទឧក្រិដ្ឋតូចតាច ដោយប្រហែលជាវែកញែកថា នេះគ្មានគ្រោះថ្នាក់អ្វីដល់អ្នកដទៃទេ។ ពួកគេប្រហែលជាចាត់ទុកការលួចតិចតួចនិងការប្រព្រឹត្តខុសឆ្គងបន្ដិចបន្តួចចំពោះច្បាប់ព្រះគម្ពីរ គឺជារឿងកំប៊ិកកំប៉ុក។ ប៉ុន្តែ ដូចយ៉ូស្វេយើងក៏គួរបដិសេធមិនធ្វើតាមការបង្ខិតបង្ខំឲ្យប្រព្រឹត្តខុសច្បាប់ឬធ្វើអំពើអសីលធម៌នោះ។
៩:១៥, ២៦, ២៧: យើងត្រូវចាត់ទុកកិច្ចព្រមព្រៀងណាដែលយើងបានធ្វើជារឿងសំខាន់ និងធ្វើតាមពាក្យសំដីរបស់យើង។
យ៉ូស្វេទទួលយកកិច្ចការដ៏សំខាន់ចុងក្រោយរបស់គាត់
ដល់ពេលដែលយ៉ូស្វេមានវ័យចំរើនច្រើនណាស់ហើយ គឺជិត៩០ឆ្នាំនោះគាត់ចាប់ផ្ដើមចែកដី។ នេះជាកិច្ចការដ៏ធំមែន! កុលសម្ព័ន្ធរូបេននិងកាឌ់ហើយពូជអំបូរម៉ាន៉ាសេចំនួនពាក់កណ្ដាលបានទទួលមរតករបស់ខ្លួនដែលនៅខាងកើតទន្លេយ័រដាន់។ កុលសម្ព័ន្ធដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មានទៀតត្រូវទទួលមរតកដីនៅខាងលិចដោយការចាប់ឆ្នោត។
រោងឧបោសថត្រូវបានតម្លើងនៅឯស៊ីឡូរក្នុងតំបន់អេប្រាអិម។ កាលែបទទួលបានទីក្រុងហេប្រុនជាមរតក ហើយយ៉ូស្វេទទួលបានក្រុងធីម្ន៉ាតសេរ៉ា។ ពួកលេវីទទួលបាន៤៨ទីក្រុង រួមបញ្ចូលក្រុងពំនាក់៦ទៀត។ កាលពួកកូនចៅរូបេន ពួកកូនចៅកាឌ់និងពូជអំបូរម៉ាន៉ាសេចំនួនពាក់កណ្ដាលទៅដល់ក្រវល់ស្រុកនៅខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ដែលជាមរតករបស់ពួកគេ នោះពួកទាហានគេបានកសាងអាសនៈមួយ«ជាអាសនាមានភាពយ៉ាងធំ»។ (យ៉ូស្វេ ២២:១០) កុលសម្ព័ន្ធទាំងប៉ុន្មាននៅខាងលិចទន្លេយ័រដាន់ ចាត់ទុកទង្វើនេះជាការក្បត់ជំនឿ ហើយក៏ជិតនឹងផ្ទុះសង្គ្រាមរវាងកុលសម្ព័ន្ធទាំងនោះ ប៉ុន្តែត្រូវបានបង្ការការបង្ហូរឈាមដោយសារមានការប្រស្រ័យទាក់ទងល្អ។
ក្រោយពីយ៉ូស្វេរស់នៅក្នុងក្រុងធីម្ន៉ាតសេរ៉ាអស់មួយរយៈ នោះគាត់បានហៅពួកចាស់ទុំសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ពួកមេ ពួកចៅក្រម និងពួកនាយកមកហើយដាស់តឿនពួកគេឲ្យមានចិត្តក្លាហាន និងរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយមក យ៉ូស្វេប្រមូលកុលសម្ព័ន្ធទាំងឡាយនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលឲ្យមកនៅត្រង់ទីក្រុងស៊ីគែម។ នៅទីនោះ យ៉ូស្វេបានសើរើឡើងវិញនូវការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតាំងពីសម័យអ័ប្រាហាំរហូតមក ព្រមទាំងដាស់តឿនពួកគេម្ដងទៀតឲ្យ«កោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយគោរពប្រតិបត្ដិដល់ទ្រង់ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយពិតប្រាកដចុះ!»។ មហាជនមានចិត្តជំរុញឲ្យតបឆ្លើយថា៖ «យើងខ្ញុំរាល់គ្នានឹងគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃយើងខ្ញុំពិត ហើយនឹងស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ផង»។ (យ៉ូស្វេ ២៤:១៤, ១៥, ២៤) ក្រោយពីបានធ្វើដូច្នេះមក យ៉ូស្វេបានទទួលមរណភាពពេលមានអាយុ១១០ឆ្នាំ។
ចម្លើយចំពោះសំនួរអំពីបទគម្ពីរ:
១៣:១—តើពាក្យក្នុងខនេះនិងអ្វីដែលចែងនៅយ៉ូស្វេ ១១:២៣ ប្រឆាំងនឹងគ្នាឬទេ? អត់ទេ! ពីព្រោះជ័យជំនះរបស់ស្រុកសន្យាមានលក្ខណៈពីរយ៉ាង: គឺការប្រយុទ្ធឈ្នះលើស្តេច៣១អង្គនៃស្រុកកាណានដែលនេះបានបំផ្លាញអំណាចរបស់ពួកកាណាន។ ផ្នែកទីពីរគឺការដណ្ដើមយកដីទាំងមូលដោយកុលសម្ព័ន្ធនិងបុគ្គលនានា។ (យ៉ូស្វេ ១៧:១៤-១៨; ១៨:៣) ទោះជាកូនចៅអ៊ីស្រាអែលមិនបានដេញពួកកាណានចេញពីចំណោមពួកគេឲ្យអស់រលីងក៏ដោយ តែពួកជនជាតិកាណានដែលនៅរស់មិនអាចគំរាមកំហែងដល់សន្ដិសុខរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលឡើយ។ (យ៉ូស្វេ ១៦:១០; ១៧:១២) យ៉ូស្វេ ២១:៤៤ ចែងថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាក៏ប្រោសឲ្យគេមានសេចក្ដីស្រាកស្រាន្តនៅព័ទ្ធជុំវិញ»។
២៤:២—តើឪពុករបស់អ័ប្រាហាំ លោកថេរ៉ាជាអ្នកថ្វាយបង្គំរូបព្រះឬទេ? មុនដំបូង ថេរ៉ាមិនមែនជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាទេ។ គាត់ប្រហែលជាបានថ្វាយបង្គំព្រះស៊ីនជាព្រះចន្ទដែលប្រជាជននិយមថ្វាយបង្គំនៅទីក្រុងអ៊ើរ។ យោងទៅតាមទំនៀមទម្លាប់សាសន៍យូដា លោកថេរ៉ាប្រហែលជាអ្នកឆ្លាក់រូបចម្លាក់ទៀតផង។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលដែលអ័ប្រាហាំបានចេញពីទីក្រុងអ៊ើរតាមបង្គាប់របស់ព្រះ នោះលោកថេរ៉ាបានទៅជាមួយដែររហូតដល់ស្រុកខារ៉ាន។—លោកុប្បត្តិ ១១:៣១
មេរៀនសំរាប់យើង:
១៤:១០-១៣: ទោះជាកាលែបមានអាយុ៨៥ឆ្នាំហើយ ក៏គាត់សុំធ្វើកិច្ចការដ៏ពិបាក គឺបណ្ដេញមនុស្សចេញពីតំបន់ហេប្រុន។ ពួកអ័ណាក់រស់នៅតំបន់នោះ ហើយពួកគេជាមនុស្សដែលមានមាឌធំសម្បើម។ កាលែបជាទាហានដែលមានបទពិសោធន៍ ហើយដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះបានទទួលជ័យជំនះ ហើយទីក្រុងហេប្រុនបានក្លាយទៅជាក្រុងពំនាក់មួយ។ (យ៉ូស្វេ ១៥:១៣-១៩; ២១:១១-១៣) គំរូរបស់កាលែបលើកទឹកចិត្តយើងកុំឲ្យគេចមិនចង់បំពេញកិច្ចការពិបាកក្នុងកិច្ចបំរើព្រះ។
២២:៩-១២, ២១-៣៣: យើងគួរប្រយ័ត្នកុំឲ្យសង្ស័យខុសនូវបំណងចិត្តរបស់អ្នកដទៃ។
‹បន្ទូលសន្យារបស់ព្រះឥតខ្វះណាមួយសោះ›
នៅពេលដែលយ៉ូស្វេជាមនុស្សចាស់ជរា គាត់បានប្រាប់ពួកបុរសដែលមានភារកិច្ចមើលខុសត្រូវសាសន៍អ៊ីស្រាអែលថា៖ «ឯអស់ទាំងសេចក្ដីល្អដែលព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងទ្រង់បានមានបន្ទូលសន្យាហើយ នោះគ្មានខ្វះណាមួយសោះ ទាំងអស់បានសំរេចគ្រប់ជំពូក ឥតមានខ្វះណាមួយឡើយ»។ (យ៉ូស្វេ ២៣:១៤) កំណត់ហេតុក្នុងសៀវភៅយ៉ូស្វេបានបញ្ជាក់ចំណុចមួយនេះយ៉ាងច្បាស់មែន!
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «អស់ទាំងសេចក្ដីដែលបានចែងទុកមកជាមុន នោះបានចែងសំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យយើងបានសេចក្ដីសង្ឃឹម ដោយសេចក្ដីអត់ធន់ នឹងសេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត ដោយសារគម្ពីរ»។ (រ៉ូម ១៥:៤) យើងអាចប្រាកដក្នុងចិត្តថា សេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើងលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ គឺមិនមែនជាទំនុកចិត្តដែលឥតប្រយោជន៍នោះទេ។ គ្មានសេចក្ដីសន្យាណាមួយដែលឥតសម្រេចនោះទេ សេចក្ដីសន្យាទាំងប៉ុន្មាននឹងត្រូវសម្រេចទាំងអស់។
[ផែនទីនៅទំព័រ៣១]
(ដើម្បីមើលឃើញទាំងអស់ សូមមើលទស្សនាវដ្ដី)
ស្រុកដែលបានចាប់យក គឺនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់យ៉ូស្វេ
ស្រុកបាសាន
ស្រុកកាឡាត
តំបន់អារ៉ាបា (ស្រុកវាល)
តំបន់ណេកិប (ស្រុកខាងត្បូង)
ទន្លេយ័រដាន់
សមុទ្រអំបិល (សមុទ្រស្លាប់)
ស្ទឹងហាបុក
ស្ទឹងអើណូន
ក្រុងហាសោរ
ក្រុងម៉ាដូន
ក្រុងឡាសារ៉ុន
ក្រុងស៊ីមរ៉ុន
ក្រុងយ៉ុកនាម
ក្រុងដោរ
ក្រុងមេគីដោ
ក្រុងកេដេស
ក្រុងតាអាណាក់
ក្រុងហេភើរ
ក្រុងធើសា
ក្រុងអាផែក
ក្រុងតាពួរ
ក្រុងបេតអែល
ក្រុងអៃយ
ក្រុងគីលកាល
ក្រុងយេរីខូរ
ក្រុងកេស៊ើរ
ក្រុងយេរូសាឡិម
ក្រុងម៉ាកេដា
ក្រុងយ៉ារមុត
ក្រុងអាឌូឡាម
ក្រុងលិបណា
ក្រុងឡាគីស
ក្រុងអេក្លុន
ក្រុងហេប្រុន
ក្រុងដេបៀរ
ក្រុងអើរ៉ាត
[រូបភាពនៅទំព័រ២៩]
នាងរ៉ាហាបជាស្រីពេស្យាតែបានរាប់ជាមនុស្សសុចរិត។ តើអ្នកដឹងនូវមូលហេតុអ្វីទេ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]
យ៉ូស្វេបានដាស់តឿនពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យ«កោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយគោរពប្រតិបត្ដិដល់ទ្រង់»
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
ការលួចរបស់លោកអេកានមិនមែនជារឿងតូចតាចទេ តែនោះបាននាំឲ្យមានផលអាក្រក់ក្រៃលែង
[រូបភាពនៅទំព័រ៣២]
‹ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះកំផែងទីក្រុងយេរីខូរក៏រលំទៅ›។—ហេព្រើរ ១១:៣០