ការឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ព្រះដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់
«ចូរឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ ដែលនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាចុះ»។—ពេត្រុសទី១ ៥:២
១, ២. តើអ្វីជាគុណសម្បត្ដិដ៏សំខាន់ជាងគេរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយតើតាមរបៀបណាដែលគុណសម្បត្ដិនេះត្រូវបានសម្ដែងមក?
នៅគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ ត្រូវបានបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាគុណសម្បត្ដិដ៏សំខាន់ជាងគេបំផុតរបស់ព្រះ។ នៅយ៉ូហានទី១ ៤:៨ ចែងថា៖ «ព្រះទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ ដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ត្រូវបានសម្ដែងមកតាមរយៈសកម្មភាព ពេត្រុសទី១ ៥:៧ ចែងថាព្រះ«យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នករាល់គ្នា»។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ របៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ត្រូវបានប្រដូចនឹងរបៀបដែលអ្នកគង្វាលដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ថែរក្សាចៀមរបស់គាត់យ៉ាងថ្នាក់ថ្នម៖ «មើល ព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់ . . . នឹងឃ្វាលហ្វូងរបស់ទ្រង់ ដូចជាអ្នកគង្វាល ទ្រង់នឹងប្រមូលអស់ទាំងកូនចៀមមកបីនៅព្រះពាហុ ហើយលើកផ្ទាប់នៅព្រះឧរា ក៏នឹងនាំពួកមេៗ ដែលមានកូនខ្ចី ទៅដោយថ្នម»។ (អេសាយ ៤០:១០, ១១) ដាវីឌច្បាស់ជាបានសម្រាលទុក្ខហើយ ដែលអាចមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាអ្នកគង្វាលខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងមិនខ្វះអ្វីសោះ»!—ទំនុកដំកើង ២៣:១
២ ជាការត្រឹមត្រូវណាស់ ដែលព្រះគម្ពីរប្រដូចមនុស្សដែលព្រះយល់ព្រមទៅនឹងចៀម ពីព្រោះចៀមជាសត្វស្លូតបូត មិនរឹងរូស ហើយចេះស្ដាប់បង្គាប់អ្នកគង្វាលដែលថែរក្សាវា។ ជាអ្នកគង្វាលដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ព្រះយេហូវ៉ាយកព្រះទ័យទុកដាក់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដែលមានលក្ខណៈដូចចៀម។ ទ្រង់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដោយជួយផ្គត់ផ្គង់ពួកគេខាងវត្ថុនិងខាងវិញ្ញាណ ហើយដោយដឹកនាំពួកគេឆ្លងកាត់«ថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់»ដ៏ពិបាកនៃលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់នេះ ឆ្ពោះទៅពិភពលោកថ្មីដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ដែលនឹងមកខាងមុខនេះ។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥, ១៣; ម៉ាថាយ ៦:៣១-៣៤; ១០:២៨-៣១; ពេត្រុសទី២ ៣:១៣
៣. តើអ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានពិពណ៌នាយ៉ាងណាខ្លះ អំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងចៀមរបស់ទ្រង់?
៣ សូមកត់សម្គាល់នូវរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដោយយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងចៀមរបស់ទ្រង់៖ «ព្រះនេត្រព្រះយេហូវ៉ាទតទៅចំពោះមនុស្សសុចរិត ហើយព្រះកាណ៌ទ្រង់ក៏ប្រុងស្ដាប់សំរែករបស់គេ . . . គេអំពាវនាវ ហើយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទទួលស្ដាប់ ទ្រង់ក៏ប្រោសគេឲ្យរួចពីគ្រប់សេចក្ដីលំបាករបស់គេ។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជិតបង្កើយនឹងអស់អ្នកដែលមានចិត្តសង្រេង ហើយទ្រង់ជួយសង្គ្រោះដល់អស់អ្នក ដែលមានវិញ្ញាណទន់ទាប។ មនុស្សសុចរិតតែងកើតមានសេចក្ដីលំបាកជាច្រើន តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជួយឲ្យរួចពីសេចក្ដីទាំងនោះ»។ (ទំនុកដំកើង ៣៤:១៥-១៩) ជាការសម្រាលទុក្ខដ៏សម្បើមមែន ដែលអ្នកគង្វាលសកលលោកជួយប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដែលមានលក្ខណៈដូចចៀម!
គំរូរបស់អ្នកគង្វាលល្អ
៤. តើព្រះយេស៊ូវមានមុខនាទីអ្វីក្នុងការថែរក្សាហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ?
៤ ព្រះយេស៊ូវជារាជបុត្រារបស់ព្រះ បានរៀនយ៉ាងប្រសើរពីព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ ដ្បិតព្រះគម្ពីរហៅព្រះយេស៊ូវជា«អ្នកគង្វាលល្អ»។ (យ៉ូហាន ១០:១១-១៦) ការបំរើដ៏សំខាន់របស់ទ្រង់ចំពោះហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ ត្រូវបានសម្គាល់ឃើញនៅសៀវភៅវិវរណៈ ជំពូកទី៧។ ក្នុងខ៩ ពួកអ្នកបំរើព្រះនៅសម័យយើងនេះ ត្រូវបានហៅជា«មនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំ . . . មកពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ គ្រប់ទាំងពូជមនុស្ស គ្រប់ទាំងគ្រួសារ ហើយគ្រប់ទាំងភាសា»។ រួចមកនៅខ១៧ ចែងថា៖ «កូនចៀម[ព្រះយេស៊ូវ] . . . នឹងឃ្វាល ហើយនាំគេ ទៅដល់រន្ធទឹកនៃជីវិត ហើយព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ»។ ព្រះយេស៊ូវដឹកនាំពួកចៀមរបស់ព្រះទៅឯទឹកនៃសេចក្ដីពិត ដែលនាំទៅជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ (យ៉ូហាន ១៧:៣) សូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានហៅជា«កូនចៀម» គឺចង្អុលប្រាប់ពីគុណសម្បត្ដិរបស់ទ្រង់ដែលមានលក្ខណៈដូចចៀម ដែលទ្រង់ជាមេគំរូនៃភាពចុះចូលនឹងព្រះ។
៥. តើព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យយ៉ាងណាចំពោះមនុស្ស?
៥ នៅលើផែនដី ព្រះយេស៊ូវបានរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ហើយបានទតឃើញនូវស្ថានភាពដែលគួរឲ្យអាណិតរបស់គេ។ តើទ្រង់បានមានព្រះទ័យយ៉ាងណាចំពោះស្ថានភាពរបស់គេ? «ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតដល់គេ ដ្បិតគេល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល»។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៦) ពួកចៀមដែលគ្មានអ្នកគង្វាល រងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងក្នុងកណ្ដាប់ដៃនៃពួកសត្រូវ ហើយពួកចៀមដែលអ្នកគង្វាលមិនយកចិត្តទុកដាក់ ក៏មានទុក្ខបៀតបៀនដូចនេះដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវយកព្រះទ័យទុកដាក់ណាស់ ដ្បិតទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក។ ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្ដីសំរាកដល់ព្រលឹង ពីព្រោះនឹមខ្ញុំងាយទេ ហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល»។—ម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០
៦. តើព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងដូចម្ដេច ចំពោះពួកដែលគេជិះជាន់?
៦ ទំនាយព្រះគម្ពីរបានទាយទុកមកថា ព្រះយេស៊ូវនឹងទាក់ទងជាមួយប្រជារាស្ត្រដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានចាក់ប្រេងតាំងខ្ញុំ . . . ដើម្បីនឹងប្រោសមនុស្សដែលមានចិត្តសង្រេង . . . ហើយឲ្យកំសាន្តចិត្តនៃអស់អ្នកណាដែលសោយសោក»។ (អេសាយ ៦១:១, ២; លូកា ៤:១៧-២១) ព្រះយេស៊ូវមិនដែលមើលងាយពួកក្រីក្រនិងពួកអភ័ព្វឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានបំពេញអេសាយ ៤២:៣ថា៖ «ទ្រង់នឹងមិនផ្ដាច់ដើមត្រែងដែលបាក់ទេ ក៏មិនលត់ប្រឆេះដែលនៅហុយដែរ»។ (ប្រៀបធៀប ម៉ាថាយ ១២:១៧-២១) ពួកអ្នកដែលមានទុក្ខវេទនាហាក់បីដូចជាដើមត្រែងដែលបាក់ និងដូចចង្កៀងដែលហៀបនឹងរលត់ដោយគ្មានឥន្ធនៈ។ ដោយទទួលស្គាល់ស្ថានភាពដែលគួរឲ្យអាណិតនេះ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដល់គេ ហើយផ្ដល់កំឡាំងនិងសេចក្ដីសង្ឃឹម ព្រមទាំងប្រោសឲ្យគេជាខាងវិញ្ញាណនិងខាងរូបកាយផង។—ម៉ាថាយ ៤:២៣
៧. ចំពោះពួកអ្នកដែលតបឆ្លើយនឹងទ្រង់នោះ តើទ្រង់ដឹកនាំពួកគេទៅឯណា?
៧ មនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចចៀមបានតបឆ្លើយនឹងព្រះយេស៊ូវទាំងហ្វូងៗ។ ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់បានធ្វើឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដល់ម្ល៉េះ ដែលពួកអាជ្ញាដែលត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅចាប់ទ្រង់ បានរាយការណ៍មកថា៖ «មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ»។ (យ៉ូហាន ៧:៤៦) ពួកមេដឹកនាំសាសនាដែលលាក់ពុតបានត្អូញត្អែរថា៖ «លោកីយទាំងស្រុងទៅតាមអ្នកនោះហើយ»! (យ៉ូហាន ១២:១៩) ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវមិនចង់បានកិត្ដិយសឬសិរីល្អចំពោះទ្រង់ទេ។ ទ្រង់បានដឹកនាំមនុស្សទៅឯព្រះវរបិតាទ្រង់វិញ។ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកគេឲ្យបំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយញ៉ាំងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគុណសម្បត្ដិដ៏គួរឲ្យសរសើរនៃព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់៖ «ឯងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង ឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង អស់អំពីកំឡាំង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង»។—លូកា ១០:២៧, ២៨
៨. តើមានការខុសគ្នាយ៉ាងណា រវាងការគោរពប្រតិបត្ដិនៃប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះ និងការគោរពប្រតិបត្ដិនៃអ្នកឯទៀត ចំពោះមេដឹកនាំលោកីយ៍?
៨ ព្រះយេហូវ៉ាសម្ដែងសេចក្ដីរីករាយក្រៃលែង ដែលអធិបតេយ្យភាពសកលលោករបស់ទ្រង់ បានគាំទ្រដោយពួកមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចចៀម ដោយសំអាងទៅលើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះទ្រង់។ ពួកគេសម្រេចចិត្តបំរើទ្រង់ដោយស្ម័គ្រចិត្ត ពីព្រោះពួកគេមានតម្រិះវិជ្ជាអំពីគុណសម្បត្ដិដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ នេះជាការខុសប្លែកណាស់ពីមេដឹកនាំទាំងឡាយក្នុងពិភពលោក ដែលអនុរាស្ត្ររបស់គេស្ដាប់បង្គាប់ពួកគេ ដោយសារសេចក្ដីខ្លាច ឬក៏ធ្វើទាំងបង្ខំចិត្ត ឬពីព្រោះពួកគេមានចេតនាអ្វីលាក់កំបាំងណាមួយ! យើងមិនអាចប្រដូចព្រះយេហូវ៉ាឬព្រះយេស៊ូវ ទៅនឹងអ្វីៗដែលគេបាននិយាយអំពីមហាសង្ឃនៃសាសនាកាតូលិក ដែលថា៖ «មហាសង្ឃត្រូវបានមនុស្សសរសើរជាច្រើន ហើយមនុស្សជាច្រើនក៏បានខ្លាចដែរ ព្រមទាំងគ្មានអ្នកណាមួយស្រឡាញ់ឡើយ»។—ពួកបព្វជិតនៃព្រះគ្រីស្ទ—ទិដ្ឋភាពដ៏ងងឹតនៃមហាសង្ឃ ដោយលោក ភីតធើ ឌឺ រ៉ូសា។
ពួកអ្នកគង្វាលដ៏ឃោរឃៅក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល
៩, ១០. សូមពិពណ៌នាអំពីមេដឹកនាំនៃប្រទេសអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ និងនៅសតវត្សទីមួយ។
៩ មិនដូចព្រះយេស៊ូវ ពួកមេដឹកនាំសាសនាក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែលនៅជំនាន់ទ្រង់ មិនមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ពួកចៀមទេ។ ពួកគេមានសភាពដូចពួកអ្នកគ្រប់គ្រងក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែលពីដើម ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលអំពីពួកគេ៖ «វេទនាដល់ពួកអ្នកគង្វាលនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដែលឃ្វាលតែខ្លួនឯង តើមិនត្រូវឲ្យពួកអ្នកគង្វាលនោះ ឃ្វាលហ្វូងចៀមវិញទេឬអី? . . . ឯងរាល់គ្នាមិនបានចំរើនកំឡាំង ដល់សត្វណាដែលអន់កំឡាំង ហើយណាដែលឈឺ នោះមិនបានមើលឲ្យជាទេ ណាដែលបាក់ជើង ឯងមិនបានរុំអប ណាដែលត្រូវកំចាត់កំចាយ នោះឯងមិនបាននាំមកវិញ ហើយណាដែលវង្វេងទៅ នោះក៏មិនបានស្វែងរកដែរ គឺឯងរាល់គ្នាបានគ្រប់គ្រងលើវា ដោយកំឡាំង ហើយតឹងរ៉ឹងវិញ»។—អេសេគាល ៣៤:២-៤
១០ ដូចអស់ពួកគង្វាលខាងនយោបាយ ពួកមេដឹកនាំសាសនាសាសន៍យូដានៃសតវត្សទីមួយ ជាមនុស្សដែលគ្មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា។ (លូកា ១១:៤៧-៥២) ដើម្បីពន្យល់អំពីរឿងនេះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់អំពីសាសន៍យូដាម្នាក់ ដែលត្រូវបានគេប្លន់ វាយតប់ ហើយទុកឲ្យសន្លប់នៅតាមផ្លូវ។ បព្វជិតសាសន៍យូដាម្នាក់បានដើរមក ប៉ុន្តែនៅពេលឃើញបុរសសាសន៍យូដានោះ គាត់ក៏បានដើរវាងហួសទៅ។ បុរសលេវីម្នាក់ក៏បានធ្វើដូច្នេះដែរ។ រួចមក បុរសម្នាក់ដែលមិនមែនជាតិអ៊ីស្រាអែល ជាសាសន៍សាម៉ារីដែលគេស្អប់ខ្ពើមបានមកដល់ ហើយបានមានចិត្តអាណិតដល់បុគ្គលរងគ្រោះនោះ។ គាត់បានរុំរបួសឲ្យបុរសនោះ រួចលើកគាត់ដាក់លើសត្វយកទៅឯផ្ទះសំណាក់ ហើយបានមើលថែទាំអ្នករបួសនោះ។ គាត់បានបង់ប្រាក់ឲ្យម្ចាស់ផ្ទះសំណាក់ ហើយបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់នឹងត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីនឹងបង់ប្រាក់បង្គ្រប់ថែមទៀត។—លូកា ១០:៣០-៣៧
១១, ១២. (ក) នៅជំនាន់ព្រះយេស៊ូវ តើអំពើអាក្រក់ជួជាតិនៃមេដឹកនាំសាសនាបានលូតលាស់ដល់កម្រិតណា? (ខ) នៅទីបំផុត តើពួករ៉ូម៉ាំងបានធ្វើយ៉ាងណាដល់ពួកមេដឹកនាំសាសនា?
១១ ពួកមេដឹកនាំសាសនានៅជំនាន់ព្រះយេស៊ូវបានពុករលួយដល់ម្ល៉េះ ដែលនៅពេលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសលោកឡាសារឲ្យរស់ពីសេចក្ដីស្លាប់វិញ ពួកសង្គ្រាជនិងពួកផារិស៊ី បានហៅក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់មកទាំងអស់គ្នា ហើយបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេច ព្រោះមនុស្សនេះ[ព្រះយេស៊ូវ]ធ្វើទីសំគាល់ច្រើនណាស់? បើយើងទុកឲ្យធ្វើតែយ៉ាងដូច្នេះទៅ នោះមុខជាមនុស្សទាំងអស់នឹងជឿតាមវាហើយ រួចសាសន៍រ៉ូមនឹងមកចាប់យកទាំងស្រុក នឹងជាតិយើងផង»។ (យ៉ូហាន ១១:៤៧, ៤៨) ពួកគេមិនបានខ្វល់អំពីការប្រព្រឹត្តល្អៗដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនោះទេ ដែលជាប្រយោជន៍ដល់បុរសស្លាប់នោះ។ ពួកគេបានខ្វល់តែអំពីឋានៈរបស់គេប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ«ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក គេក៏ពិគ្រោះគ្នានឹងសំឡាប់[ព្រះយេស៊ូវ]ចេញ»។—យ៉ូហាន ១១:៥៣
១២ ដើម្បីធ្វើឲ្យអំពើដ៏អាក្រក់ជួជាតិរបស់គេរឹតតែធ្ងន់ឡើង ពួកសង្គ្រាជ«ជំនុំគ្នានឹងសំឡាប់ទាំងឡាសារដែរ ដ្បិតដោយព្រោះតែគាត់ បានជាមានសាសន៍យូដាជាច្រើន ដកខ្លួនចេញពីពួកគេ ទៅជឿដល់ព្រះយេស៊ូវវិញ»។ (យ៉ូហាន ១២:១០, ១១) ការខំប្រឹងដ៏អាត្មានិយមរបស់គេដើម្បីការពារឋានៈរបស់គេ មិនបានជោគជ័យទេ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់គេថា៖ «ផ្ទះឯងនឹងត្រូវចោលស្ងាត់ទុកឲ្យឯង»។ (ម៉ាថាយ ២៣:៣៨) ពាក្យបន្ទូលទាំងនោះបានសម្រេចមែន នៅជំនាន់នោះ ពួកសាសន៍រ៉ូម៉ាំងបានមក ហើយបានយក‹ទីកន្លែងរបស់គេនិងស្រុករបស់គេ›ព្រមទាំងជីវិតរបស់គេផង។
អ្នកគង្វាលដែលមានចិត្តស្រឡាញ់ក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន
១៣. តើព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាឲ្យអ្នកណាមកឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ទ្រង់?
១៣ ព្រះយេហូវ៉ានឹងតាំងឲ្យមានអ្នកគង្វាលល្អម្នាក់ គឺព្រះយេស៊ូវឲ្យថែរក្សាហ្វូងចៀមរបស់ទ្រង់ ជាជាងពួកអ្នកគង្វាលដែលមានចិត្តឃោរឃៅនិងកំណាញ់។ ទ្រង់ក៏បានសន្យានឹងតាំងឲ្យមានអនុគង្វាលដែលមានចិត្តស្រឡាញ់ដើម្បីនឹងថែរក្សាចៀមដែរ៖ «អញនឹងតាំងអ្នកគង្វាលលើគេដែលនឹងឃ្វាលគេ គ្រានោះគេនឹងមិនភ័យ ឬស្រយុតចិត្តទៀតឡើយ»។ (យេរេមា ២៣:៤) ដូច្នេះ ដូចនៅក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានសតវត្សទីមួយ សព្វថ្ងៃនេះក៏មានការ«តាំងឲ្យមាន ពួកចាស់ទុំនៅគ្រប់ទាំងទីក្រុង»ដែរ។ (ទីតុស ១:៥) ពួកចាស់ទុំទាំងនេះមានភាពវិញ្ញាណ ហើយមានគុណវុឌ្ឍិគ្រប់គ្រាន់សមតាមសេចក្ដីតម្រូវដែលចែងមកក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យ«ឃ្វាងហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ»។—ពេត្រុសទី១ ៥:២; ធីម៉ូថេទី១ ៣:១-៧; ទីតុស ១:៧-៩
១៤, ១៥. (ក) តើអាកប្បកិរិយាមួយណា ដែលពួកសិស្សមានការពិបាកនឹងបណ្ដុះឲ្យមាន? (ខ) តើព្រះយេស៊ូវបានធ្វើអ្វី ដើម្បីបង្ហាញថា ពួកចាស់ទុំគួរតែជាអ្នកបំរើដែលបន្ទាបខ្លួន?
១៤ ក្នុងការថែរក្សាចៀម ពួកចាស់ទុំ«មុនដំបូងបង្អស់»ត្រូវមាន«សេចក្ដីស្រឡាញ់ . . . ឲ្យអស់ពីចិត្ត»ដល់ពួកចៀម។ (ពេត្រុសទី១ ៤:៨) ប៉ុន្តែពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសារតែមានកង្វល់ដ៏ហួសហេតុអំពីកិត្យានុភាពនិងឋានៈ ក៏ត្រូវតែរៀនអំពីរឿងនេះ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលម្ដាយរបស់សិស្សពីរនាក់បានទូលទៅព្រះយេស៊ូវថា៖ «សូមអនុញ្ញាតឲ្យកូនខ្ញុំម្ចាស់ទាំង២នេះបានអង្គុយ ១ខាងស្ដាំ១ខាងឆ្វេងទ្រង់ ក្នុងនគររបស់ទ្រង់»នោះ ពួកសិស្សឯទៀតបានទៅជាតូចចិត្ត។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅពួកគេថា៖ «ពួកចៅហ្វាយនៃសាសន៍ដទៃតែងគ្រប់គ្រងលើសាសន៍របស់ខ្លួន ហើយពួកអ្នកធំក៏មានអំណាចលើគេដែរ ប៉ុន្តែមិនត្រូវឲ្យមានដូច្នោះក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាឡើយ គឺអ្នកណាក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ដែលចង់ធ្វើជាធំ នោះនឹងត្រូវធ្វើជាអ្នកបំរើដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ ហើយអ្នកណាក្នុងពួកអ្នក ដែលចង់បានជាលេខ១ អ្នកនោះត្រូវធ្វើជាបាវដល់អ្នករាល់គ្នាវិញដែរ»។—ម៉ាថាយ ២០:២០-២៨
១៥ នៅពេលមួយទៀត ក្រោយពីពួកសិស្ស‹បានជជែកគ្នាចង់ដឹងថាក្នុងចំណោមពួកគេអ្នកណាធំជាងគេ› ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅពួកគេថា៖ «បើអ្នកណាចង់ធ្វើជាលេខ១ នោះត្រូវទៅជាចុងបង្អស់វិញ ហើយត្រូវបំរើគេទាំងអស់ដែរ»។ (ម៉ាកុស ៩:៣៤, ៣៥) ការមានចិត្តរាបទាប និងការបំរើដោយស្មោះពីចិត្ត គឺត្រូវតែទៅជាផ្នែកមួយនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់គេ។ ប៉ុន្តែ ពួកសិស្សនៅតែមានការពិបាកនឹងប្រកាន់គំនិតទាំងនោះ ពីព្រោះនៅរាត្រីមុននឹងព្រះយេស៊ូវទទួលមរណភាព នៅពេលទទួលអាហារចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ «ការទាស់ទែងគ្នា»បានផ្ទុះឡើងក្នុងចំណោមពួកគេអំពីអ្នកណាដែលរាប់ជាធំជាងគេ! រឿងនោះបានកើតឡើង ថ្វីបើព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញពួកគេ នូវរបៀបដែលអ្នកចាស់ទុំត្រូវបំរើហ្វូងចៀមក្ដី។ ទ្រង់បានបន្ទាបខ្លួន ហើយបានលាងជើងរបស់ពួកគេ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ដូច្នេះ បើខ្ញុំ ដែលជាព្រះអម្ចាស់ ហើយជាគ្រូ បានលាងជើង ឲ្យអ្នករាល់គ្នា នោះគួរតែឲ្យអ្នករាល់គ្នាលាងជើង ដល់គ្នានឹងគ្នាដែរ ដ្បិតខ្ញុំបានធ្វើដំរាប់ទុកឲ្យអ្នករាល់គ្នាហើយ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាត្រាប់តាមការដែលខ្ញុំបានធ្វើឲ្យនោះ»។—លូកា ២២:២៤; យ៉ូហាន ១៣:១៤, ១៥
១៦. ក្នុងឆ្នាំ១៨៩៩ តើទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមពន្យល់យ៉ាងណា ចំពោះគុណសម្បត្ដិដ៏សំខាន់បំផុតនៃពួកចាស់ទុំ?
១៦ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែបានបង្រៀនថា ពួកចាស់ទុំត្រូវធ្វើដូចនេះ។ ជិតមួយសតវត្សកន្លងទៅហើយ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម នៅខែមេសា ថ្ងៃទី១ ឆ្នាំ១៨៩៩ បានកត់សម្គាល់ពាក្យរបស់ប៉ុលនៅកូរិនថូសទី១ ១៣:១-៨ ហើយរួចមកបានចែងថា៖ «សាវកចង្អុលប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ថា ចំណេះវិជ្ជានិងជំនាញខាងការថ្លែងសុន្ទរកថាមិនមែនជាសំខាន់បំផុតទេ ប៉ុន្តែជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលជ្រាបចូលទៅក្នុងចិត្ត រួចចេញមកសម្ដែងឲ្យឃើញតាមជីវភាពរស់នៅ និងធ្វើឲ្យយើងមានការប្រព្រឹត្តនិងប្រតិបត្ដិការ នោះជាការសាកល្បងពិតប្រាកដ—ជាទីសំអាងពិតប្រាកដនៃការមានទំនាក់ទំនងនឹងព្រះ។ . . . ចរិតលក្ខណៈដ៏សំខាន់ជាងគេ ដែលត្រូវស្វែងរកក្នុងមនុស្សគ្រប់រូបដែលទទួលព្រមជាបព្វជិតនៃសាសនា ឬបំរើក្នុងអ្វីៗបរិសុទ្ធនោះ ជាដំបូងគឺត្រូវមានគតិនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់»។ គេបានសម្គាល់ឃើញថា ពួកបុរសដែលមិនបន្ទាបខ្លួនបំរើដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ គឺ«ជាគ្រូបង្រៀនមិនល្អ ហើយធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ច្រើនជាងធ្វើឲ្យមានប្រយោជន៍»។—កូរិនថូសទី១ ៨:១
១៧. តើតាមរបៀបណា ដែលព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់អំពីគុណសម្បត្ដិទាំងឡាយដែលពួកចាស់ទុំត្រូវមាន?
១៧ ដូច្នេះ ពួកបុរសចាស់ទុំ មិនត្រូវ‹ប្រើអំណាចជិះជាន់លើ›ពួកចៀមឡើយ។ (ពេត្រុសទី១ ៥:៣) ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេត្រូវធ្វើជាមេនាំមុខ ជាអ្នកដែល«មានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្ដោស»។ (អេភេសូរ ៤:៣២) ប៉ុលបានបញ្ជាក់ថា៖ «ចូរប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្ដួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត នឹងចិត្តអត់ធ្មត់ . . . ចូរបន្ថែមទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ថែមទៀត ជាចំណងនៃសេចក្ដីគ្រប់លក្ខណ៍»។—កូល៉ុស ៣:១២-១៤
១៨. (ក) តើប៉ុលបានទុកគំរូដ៏ល្អយ៉ាងណា ក្នុងការប្រព្រឹត្តជាមួយនឹងពួកចៀម? (ខ) ហេតុអ្វីក៏ពួកចាស់ទុំទាំងឡាយត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកចៀម?
១៨ ប៉ុលបានរៀនធ្វើដូចនេះ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងខ្ញុំបាននៅកណ្ដាលអ្នករាល់គ្នា ដោយស្លូតបូតវិញ ប្រៀបដូចជាម្ដាយថ្នមកូន ដែលកំពុងនៅបៅ គឺយ៉ាងនោះហើយ ដែលយើងខ្ញុំបានស្រឡាញ់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដល់ម្ល៉េះបានជាយើងខ្ញុំចូលចិត្តចែកដំណឹងល្អពីព្រះ មកអ្នករាល់គ្នា មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ក៏ចូលចិត្តចែកទាំងជីវិតយើងខ្ញុំផង ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានត្រឡប់ជាស្ងួនភ្ងាដល់យើងខ្ញុំ»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:៧, ៨) ក្នុងសេចក្ដីស្របនឹងការនោះ គាត់បាននិយាយថា៖ «ជួយកំសាន្តដល់ពួកអ្នកណាដែលមានសេចក្ដីទន់ក្រំចិត្ត ទាំងគាំពារពួកអ្នកដែលខ្សោយ នឹងអត់ឱនចំពោះមនុស្សទាំងអស់»។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៤) ទោះជាពួកចៀមយកបញ្ហាប្រភេទណាទៅពួកគេឲ្យដោះស្រាយក៏ដោយ ពួកចាស់ទុំត្រូវចងចាំសុភាសិត ២១:១៣៖ «អ្នកណាដែលចុកត្រចៀកមិនស្ដាប់ពាក្យអំពាវនាវរបស់មនុស្សទាល់ក្រ អ្នកនោះឯងនឹងត្រូវអំពាវនាវដែរ តែមិនមានអ្នកណាស្ដាប់ឡើយ»។
១៩. ហេតុអ្វីក៏ពួកចាស់ទុំដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាប្រសិទ្ធិពរ ហើយតើពួកចៀមតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់បែបនេះ ដោយរបៀបណា?
១៩ ពួកបុរសចាស់ទុំដែលឃ្វាងហ្វូងចៀមដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាប្រសិទ្ធិពរដល់ពួកចៀម។ អេសាយ ៣២:២ បានទាយទុកមកថា៖ «មនុស្សម្នាក់នឹងបានដូចជាទីបាំងឲ្យរួចពីខ្យល់ នឹងជាទីជ្រកឲ្យរួចពីព្យុះសង្ឃរា ដូចផ្លូវទឹកហូរនៅទីហួតហែង ហើយដូចជាម្លប់នៃថ្មដាយ៉ាងធំនៅទីខ្សោះល្វើយ»។ យើងមានចិត្តសប្បាយរីករាយណាស់ដោយដឹងថា ពួកចាស់ទុំជាច្រើនរបស់យើង នៅសព្វថ្ងៃនេះ បានប្រព្រឹត្តសមស្របនឹងការពិពណ៌នានៃការធ្វើឲ្យត្រជាក់ខ្លួននេះ។ ពួកគេបានរៀនអនុវត្តតាមគោលការណ៍ជាបន្ទាប់៖ «ខាងឯសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងជាប្អូន នោះចូរមានចិត្តថ្នមគ្នាទៅវិញទៅមកចុះ ខាងឯសេចក្ដីរាប់អាន នោះឲ្យខំរាប់អានគេជាមុន»។ (រ៉ូម ១២:១០) នៅពេលដែលពួកចាស់ទុំបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការបន្ទាបខ្លួនបែបនេះ ពួកចៀមតបឆ្លើយវិញដោយ«រាប់អានជាខ្លាំង ចំពោះពួកអ្នកយ៉ាងនោះ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយព្រោះការដែលគេធ្វើ»។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១២, ១៣
ការគោរពចំពោះការប្រើចិត្តសេរី
២០. ហេតុអ្វីក៏ពួកចាស់ទុំត្រូវគោរពនឹងចិត្តសេរី?
២០ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតមនុស្សលោកដោយមានចិត្តសេរី ដើម្បីឲ្យគេសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនគេ។ ថ្វីបើពួកចាស់ទុំត្រូវឲ្យឱវាទនិងទូន្មានក្ដី ពួកគេមិនត្រូវកាន់កាប់លើជីវិតឬជំនឿរបស់អ្នកដទៃទៀតឡើយ។ ប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «មិនមែនថា យើងខ្ញុំធ្វើជាម្ចាស់លើសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាទេ គឺធ្វើជាគូកន ជួយឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសេចក្ដីអំណរវិញ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាកំពុងឈរហើយ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ»។ (កូរិនថូសទី២ ១:២៤) ត្រូវហើយ «គ្រប់គ្នាត្រូវទទួលបន្ទុកជារបស់ផងខ្លួន»។ (កាឡាទី ៦:៥) ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យយើងមានសេរីភាពជាច្រើន ក្នុងព្រំដែននៃច្បាប់និងគោលការណ៍របស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ បើកាលណាគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរមិនបានប្រព្រឹត្តល្មើសទេ ពួកចាស់ទុំត្រូវជៀសវាងបង្កើតច្បាប់។ ហើយពួកគេត្រូវទប់ទល់នឹងការទោរទន់ផ្ដល់ឲ្យមតិរបស់ខ្លួនគេជាសិទ្ធាន្ត ឬក៏បណ្ដោយឲ្យអត្ថទត្ថភាពរបស់គេជ្រៀតជ្រែកចូល បើសិនជាអ្នកណាម្នាក់មិនយល់ស្របនឹងទស្សនៈបែបនោះ។—កូរិនថូសទី២ ៣:១៧; ពេត្រុសទី១ ២:១៦
២១. តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះ ពីអាកប្បកិរិយារបស់ប៉ុលចំពោះភីលេម៉ូន?
២១ កាលដែលប៉ុលបានជាប់គុកនៅក្នុងទីក្រុងរ៉ូម សូមកត់សម្គាល់នូវរបៀបដែលគាត់បានប្រព្រឹត្តនឹងភីលេម៉ូន ជាជនគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលជាម្ចាស់បាវ រស់នៅក្នុងទីក្រុងកូល៉ុសនៅស្រុកអាស៊ី។ បាវរបស់ភីលេម៉ូន ឈ្មោះអូនេស៊ីមបានរត់ចេញទៅក្រុងរ៉ូម រួចមកបានក្លាយទៅជាគ្រីស្ទានម្នាក់ ហើយបានជួយថែរក្សាប៉ុលនៅទីនោះ។ ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រមួយទៅភីលេម៉ូនថា៖ «ខ្ញុំចង់ទុកគាត់ឲ្យនៅជាមួយនឹងខ្ញុំណាស់ ដើម្បីឲ្យគាត់បំរើខ្ញុំជំនួសអ្នក ដែលខ្ញុំនៅជាប់ចំណង ដោយព្រោះដំណឹងល្អ។ តែខ្ញុំមិនចង់ធ្វើអ្វីទេ លើកតែអ្នកយល់ព្រមដែរ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកធ្វើគុណទាំងបង្ខំឡើយ គឺចង់ឲ្យបានធ្វើដោយស្ម័គ្រពីចិត្តវិញ»។ (ភីលេម៉ូន ១៣, ១៤) ប៉ុលបានបញ្ជូនអូនេស៊ីមឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ ហើយសុំឲ្យភីលេម៉ូនប្រព្រឹត្តនឹងគាត់ជាជនគ្រីស្ទានម្នាក់វិញ។ ប៉ុលបានដឹងថា ហ្វូងចៀមមិនមែនរបស់គាត់ទេ គឺជារបស់ព្រះវិញ។ គាត់មិនមែនជាចៅហ្វាយនៃហ្វូងចៀមទេ ប៉ុន្តែជាអ្នកបំរើហ្វូងចៀមនោះវិញ។ ប៉ុលមិនបានបញ្ជាភីលេម៉ូនទេ គាត់បានគោរពនូវចិត្តសេរីរបស់គាត់។
២២. (ក) ចំពោះឋានៈរបស់គេ តើពួកចាស់ទុំត្រូវយល់ជាយ៉ាងណា? (ខ) តើអង្គការប្រភេទណា ដែលព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែធ្វើឲ្យលូតលាស់ឡើង?
២២ កាលដែលអង្គការរបស់ព្រះរីកចំរើនឡើង មានពួកចាស់ទុំជាច្រើនត្រូវបានតែងតាំង។ ពួកគេព្រមទាំងពួកចាស់ទុំដែលមានការពិសោធន៍ជាច្រើនឯទៀត ត្រូវយល់ថាឋានៈរបស់គេ ជាកិច្ចបំរើដ៏មានចិត្តរាបទាប។ តាមវិធីនេះ កាលដែលព្រះដឹកនាំអង្គការរបស់ទ្រង់ឆ្ពោះទៅពិភពលោកថ្មី អង្គការនេះនឹងបន្តរីកចំរើនតាមដែលទ្រង់ប្រាថ្នា—ដែលបានរៀបចំមកយ៉ាងប្រសើរ ប៉ុន្តែមិនមែនបូជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ឬសេចក្ដីករុណាសំរាប់ប្រសិទ្ធិភាពល្អនោះទេ។ ដូច្នេះ អង្គការរបស់ទ្រង់នឹងទៅជាទីគាប់ចិត្តកាន់តែខ្លាំង ចំពោះបុគ្គលដែលមានលក្ខណៈដូចចៀម ដែលពួកគេនឹងឃើញការនេះជាទីសំអាងនៃ«គ្រប់ការទាំងអស់ផ្សំគ្នា សំរាប់សេចក្ដីល្អដល់ពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ»។ នោះហើយជាអ្វីដែលត្រូវមានពីអង្គការដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ពីព្រោះ«សេចក្ដីស្រឡាញ់មិនដែលផុតឡើយ»។—រ៉ូម ៨:២៨; កូរិនថូសទី១ ១៣:៨
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ តើព្រះគម្ពីរពិពណ៌នាយ៉ាងណាខ្លះ អំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាថែរក្សាប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់?
◻ តើព្រះយេស៊ូវមានមុខនាទីយ៉ាងណា ក្នុងការថែរក្សាហ្វូងចៀមរបស់ទ្រង់?
◻ តើចរិតលក្ខណៈដ៏សំខាន់ណា ដែលពួកចាស់ទុំត្រូវតែមាន?
◻ ហេតុអ្វីក៏ពួកចាស់ទុំត្រូវតែពិចារណាដល់ចិត្តសេរីរបស់ពួកចៀម?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៤]
ព្រះយេស៊ូវជា«អ្នកគង្វាលល្អ»បានបង្ហាញនូវសេចក្ដីមេត្ដាករុណា
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
ពួកមេដឹកនាំសាសនាដ៏ពុករលួយ បានរួមគំនិតដើម្បីធ្វើគត់ដល់ព្រះយេស៊ូវ