ចែកចាយការសម្រាលទុក្ខដែលព្រះប្រទានឲ្យ
‹យើងខ្ញុំមានសង្ឃឹមដល់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងមាំមួន ដោយដឹងថា អ្នករាល់គ្នានឹងបានចំណែកក្នុងការសម្រាលទុក្ខ ដូចជាបានចំណែកក្នុងការទុក្ខលំបាកនោះដែរ›។—កូរិនថូសទី២ ១:៧
១, ២. តើពួកអ្នកដែលក្លាយទៅជាគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះ មានការពិសោធយ៉ាងណាខ្លះ?
ពួកអ្នកអានទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមជាច្រើន មានវ័យធំឡើងដោយគ្មានចំណេះអំពីសេចក្ដីពិតរបស់ព្រះទេ។ នេះប្រហែលជាការពិតចំពោះអ្នក។ បើដូច្នេះមែន សូមនឹកអំពីរបៀបដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ កាលដែលអ្នកចាប់ផ្ដើមយល់ដឹងសេចក្ដីពិតច្រើនឡើង។ ឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលអ្នកយល់ដឹងជាលើកដំបូងថាមនុស្សស្លាប់មិនរងទុក្ខវេទនា ហើយឥតដឹងខ្លួនទៀត តើអ្នកមិនមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលទេឬ? ហើយនៅពេលដែលអ្នកបានរៀនអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃមនុស្សស្លាប់ ថាមនុស្សស្លាប់រាប់ម៉ឺនកោដិនាក់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ តើអ្នកមិនមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលទេឬ?—សាស្ដា ៩:៥, ១០; យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩
២ ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះក្នុងការបញ្ចប់អំពើអាក្រក់ ហើយកសាងផែនដីនេះឲ្យទៅជាសួនមនោរម្យនោះ? នៅពេលដែលអ្នករៀនអំពីសេចក្ដីសន្យាបែបនេះ តើនេះមិនបានសម្រាលទុក្ខអ្នកហើយធ្វើឲ្យអ្នករង់ចាំគ្រានោះដោយរីករាយឬទេ? តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ នៅពេលដែលអ្នកបានរៀនជាលើកដំបូងអំពីសេចក្ដីមិនត្រូវស្លាប់ ដោយរួចរស់ជីវិតចូលទៅក្នុងផែនដីមនោរម្យដែលនឹងមកដល់នោះ? អ្នកច្បាស់ជាមានចិត្តរំភើបហើយ។ ត្រូវហើយ ឥឡូវនេះអ្នកបានក្លាយទៅជាបុគ្គលដែលទទួលសារដ៏សម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះ ដែលកំពុងតែផ្សាយទូទាំងពិភពលោកដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។—ទំនុកដំកើង ៣៧:៩-១១, ២៩; យ៉ូហាន ១១:២៦; វិវរណៈ ២១:៣-៥
៣. ហេតុអ្វីក៏ពួកអ្នកដែលចែកចាយសារដ៏សម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះជាមួយអ្នកដទៃ បានរងទុក្ខសេចក្ដីវេទនាដែរ?
៣ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកខំប្រឹងចែកចាយសារព្រះគម្ពីរជាមួយអ្នកដទៃ អ្នកក៏ដឹងថា «មិនមែនមនុស្សទាំងអស់ ដែលមានសេចក្ដីជំនឿទេ»។ (ថែស្សាឡូនីចទី២ ៣:២) ប្រហែលជាអតីតមិត្តខ្លះរបស់អ្នកបានចំអកអ្នក ដោយសារអ្នកមានជំនឿក្នុងសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះគម្ពីរ។ អ្នកប្រហែលជារងទុក្ខការបៀតបៀន ដោយសារអ្នកបន្តរៀនសូត្រព្រះគម្ពីរជាមួយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាផងក៏មាន។ នៅពេលដែលអ្នកចាប់ផ្ដើមកែប្រែជីវិតរបស់អ្នកឲ្យសមស្របនឹងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ នោះការប្រឆាំងប្រហែលជាមានកាន់តែខ្លាំងឡើង។ អ្នកបានចាប់ផ្ដើមពិសោធនូវសេចក្ដីវេទនាដែលសាតាំងនិងលោកីយ៍របស់វាដាក់មកលើអស់អ្នកដែលទទួលការសម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះ។
៤. តើតាមរបៀបយ៉ាងណាខ្លះ ដែលពួកអ្នកចំណូលចិត្តថ្មីអាចប្រតិកម្មនឹងសេចក្ដីវេទនា?
៤ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ ដូចព្រះយេស៊ូបានទាយមក សេចក្ដីវេទនាបានបណ្ដាលឲ្យអ្នកខ្លះទៅជាជំពប់ហើយឈប់ចូលរួមជាមួយក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។ (ម៉ាថាយ ១៣:៥, ៦, ២០, ២១) អ្នកដទៃទៀតបានខំស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្ដីវេទនា ដោយនឹកចាំសេចក្ដីសន្យាដ៏សម្រាលទុក្ខដែលគេកំពុងតែបានរៀន។ នៅទីបំផុត ពួកគេក៏ថ្វាយខ្លួនទៅព្រះយេហូវ៉ា ដោយធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកជាសិស្សរបស់រាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០; ម៉ាកុស ៨:៣៤) ប្រាកដហើយ នៅពេលដែលគ្រីស្ទានម្នាក់បានធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹក នោះមិនមែនមានសេចក្ដីថាគាត់លែងមានសេចក្ដីវេទនាទៀតឡើយ។ ឧទាហរណ៍ ការរក្សាលក្ខណៈពិសុទ្ធគឺអាចជាការពិបាកណាស់ចំពោះបុគ្គលម្នាក់ ដែលពីដើមមានប្រវត្ដិសីលធម៌មិនល្អ។ អ្នកខ្លះទៀតត្រូវតែប្រឈមដោះស្រាយនឹងការទំនាស់ប្រឆាំងជារឿយៗពីសមាជិកគ្រួសារដែលមិនជឿ។ ទោះបីជាមានសេចក្ដីវេទនាយ៉ាងណាក៏ដោយ អស់អ្នកដែលស្វែងរកជីវិតនៃការឧទ្ទិសថ្វាយទៅព្រះ អាចដឹងច្បាស់នូវការមួយ។ គឺពួកគេនឹងពិសោធការសម្រាលទុក្ខនិងជំនួយរបស់ព្រះដោយផ្ទាល់ខ្លួន។
‹ព្រះដែលជួយសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់›
៥. តើប៉ុលបានពិសោធអ្វីទៀត ក្រៅពីសេចក្ដីទុក្ខលំបាកជាច្រើនដែលគាត់បានមាន?
៥ បុគ្គលម្នាក់ដែលបានអបអរយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការសម្រាលទុក្ខដែលព្រះប្រទានឲ្យ នោះគឺសាវ័កប៉ុល។ ក្រោយពីមានការទុក្ខលំបាកយ៉ាងខ្លាំងនៅស្រុកអាស៊ីនិងស្រុកម៉ាសេដូន គាត់មានចិត្តធូរស្រាលណាស់ដោយឮថាពួកក្រុមជំនុំកូរិនថូស បានប្រព្រឹត្តតបឆ្លើយយ៉ាងល្អដល់សំបុត្រប្រដែប្រដៅរបស់គាត់។ នេះបានជំរុញគាត់ឲ្យសរសេរសំបុត្រទីពីរទៅពួកគេ ដែលមានពាក្យសរសើរដូចតទៅនេះ៖ ‹សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ជាអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា គឺជាព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ជាព្រះដែលជួយសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់ ព្រះអង្គសម្រាលទុក្ខយើង នៅពេលយើងមានទុក្ខវេទនាសព្វបែបយ៉ាង›។—កូរិនថូសទី២ ១:៣, ៤
៦. តើយើងរៀនអ្វីពីពាក្យរបស់ប៉ុលនៅកូរិនថូសទី២ ១:៣, ៤?
៦ ពាក្យដែលបានបណ្ដាលឲ្យតែងមកទាំងនេះ ផ្ដល់ឲ្យពត៌មានជាច្រើនសំរាប់យើងរាល់គ្នា។ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលពាក្យទាំងនេះ។ នៅពេលដែលប៉ុលសម្ដែងសេចក្ដីសរសើរឬអំណរគុណដល់ព្រះ ឬសូមទូលអង្វរទ្រង់ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ នោះយើងតែងតែឃើញថា គាត់បញ្ចូលពាក្យអបអរយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដល់ព្រះយេស៊ូដែរ ជាមេដឹកនាំនៃក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។ (រ៉ូម ១:៨; ៧:២៥; អេភេសូរ ១:៣; ហេព្រើរ ១៣:២០, ២១) ដូច្នេះ ប៉ុលបានប្រើពាក្យសរសើរនេះទៅ‹ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ជាអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា›។ រួចមក ជាលើកដំបូងក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ គាត់បានប្រើពាក្យក្រិកមួយជានាម បកប្រែថា«សេចក្ដីមេត្ដាករុណា»។ នាមនេះចេញមកពីពាក្យដែលបានប្រើសំរាប់សម្ដែងការទុក្ខព្រួយដល់បុគ្គលដែលរងទុក្ខវេទនា។ ដូច្នេះ ប៉ុលរៀបរាប់នូវព្រះទ័យដ៏មេត្ដារបស់ព្រះ ប្រាប់ដល់អ្នកបំរើស្មោះត្រង់របស់ព្រះណាម្នាក់ដែលរងទុក្ខវេទនា—គឺមនោសញ្ចេតនាដ៏មេត្ដាដែលជំរុញព្រះឲ្យប្រព្រឹត្តយ៉ាងអាណិតអាសូរដល់ពួកគេ។ នៅទីបំផុត ប៉ុលទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ាជាប្រភពនៃគុណសម្បត្ដិល្អ ដោយហៅព្រះអង្គ «ព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា»។
៧. ហេតុអ្វីក៏អាចនិយាយថាព្រះយេហូវ៉ាជា‹ព្រះដែលជួយសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់›?
៧ «សេចក្ដីមេត្ដាករុណា»របស់ព្រះនាំឲ្យមានការធូរស្រាលដល់បុគ្គលដែលរងទុក្ខវេទនា។ ដូច្នេះហើយ ប៉ុលក៏បន្តរៀបរាប់ថាព្រះយេហូវ៉ាជា‹ព្រះដែលជួយសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់›។ ដូច្នេះ ទោះជាយើងមានការសម្រាលទុក្ខពីសេចក្ដីសប្បុរសនៃពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងអាចមើលទៅព្រះយេហូវ៉ាជាប្រភពនៃការសម្រាលទុក្ខ។ ការសម្រាលទុក្ខដែលមិនមកព្រះ នោះមិនមែនជាការសម្រាលទុក្ខជាស្ថាពរទេ។ ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សលោកមកក្នុងរូបអង្គទ្រង់ ដែលធ្វើឲ្យយើងអាចទៅជាអ្នកសម្រាលទុក្ខម្នាក់បានដែរ។ ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ នេះហើយដែលជំរុញទឹកចិត្តពួកអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់ឲ្យសម្ដែងសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដល់ពួកអ្នកដែលត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ។
អប់រំឲ្យទៅជាអ្នកសម្រាលទុក្ខ
៨. ទោះបីជាព្រះមិនមែនជាប្រភពនៃសេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់យើងក្ដី តើការស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្ដីវេទនាអាចមានលទ្ធផលយ៉ាងណាមកលើយើង?
៨ ទោះបីជាព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឲ្យមានសេចក្ដីទុក្ខលំបាកផ្សេងៗមកលើពួកអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ក៏ដោយ តែទ្រង់មិនមែនជាប្រភពនៃសេចក្ដីទុក្ខលំបាកនោះទេ។ (យ៉ាកុប ១:១៣) ប៉ុន្តែ ការសម្រាលទុក្ខដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យនៅពេលដែលយើងស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្ដីវេទនា នោះអាចអប់រំយើងឲ្យចេះយោគយល់ចិត្តអ្នកដទៃ។ តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? ‹ដើម្បីឲ្យយើងអាចសម្រាលទុក្ខអស់អ្នកដែលមានទុក្ខវេទនា ព្រោះព្រះបានប្រទានឲ្យយើងផ្ទាល់បានធូរស្បើយរួចហើយដែរ›។ (កូរិនថូសទី២ ១:៤) ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាអប់រំយើងឲ្យទៅជាអ្នកសម្រាលទុក្ខម្នាក់ដ៏មានប្រសិទ្ធិភាពដល់ពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នា ហើយដល់ពួកអ្នកដែលយើងជួបក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ កាលដែលយើងកាន់គំរូតាមព្រះគ្រីស្ទ ហើយ‹សម្រាលទុក្ខអស់អ្នកដែលសោយសោក›។—អេសាយ ៦១:២; ម៉ាថាយ ៥:៤
៩. (ក) តើអ្វីនឹងជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្ដីទុក្ខវេទនា? (ខ) នៅពេលដែលយើងស៊ូទ្រាំដោយស្មោះត្រង់ តើតាមរបៀបណាដែលមនុស្សដទៃត្រូវបានសម្រាលទុក្ខ?
៩ ប៉ុលបានស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្ដីទុក្ខវេទនារបស់គាត់ជាច្រើន ដោយសារគាត់បានទទួលការសម្រាលទុក្ខជាច្រើនពីព្រះនិងព្រះគ្រីស្ទ។ (កូរិនថូសទី២ ១:៥) យើងក៏អាចពិសោធការសម្រាលទុក្ខជាច្រើននេះដែរ បើយើងរំពឹងគិតអំពីសេចក្ដីសន្យាដ៏មានតម្លៃរបស់ព្រះ អធិស្ឋានឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទ្រង់ជួយ ហើយពិសោធការតបឆ្លើយរបស់ព្រះចំពោះការអធិស្ឋានរបស់យើង។ ដូច្នេះ យើងនឹងបានពង្រឹងឲ្យបន្តលើកដំកើងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយបង្ហាញជាភស្តុតាងថាអារក្សជាអ្នកភូតភរ។ (យ៉ូប ២:៤; សុភាសិត ២៧:១១) នៅពេលដែលយើងបានស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្មោះនឹងសេចក្ដីវេទនាណាមួយ យើងអាចធ្វើដូចប៉ុលដែរ គឺឲ្យកិត្ដិយសទៅព្រះយេហូវ៉ា ពីព្រោះការសម្រាលទុក្ខរបស់ទ្រង់ជួយពួកគ្រីស្ទានឲ្យរក្សាសេចក្ដីស្មោះត្រង់ពេលមានសេចក្ដីទុក្ខលំបាក។ ការស៊ូទ្រាំនៃពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ជាច្រើន មានឥទ្ធិពលដ៏សម្រាលទុក្ខដល់ភាតរភាព ធ្វើឲ្យបងប្អូនឯទៀតប្ដេជ្ញា‹ស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកផ្សេងៗ›បានដែរ។—កូរិនថូសទី២ ១:៦
១០, ១១. (ក) តើមានអ្វីខ្លះដែលធ្វើឲ្យពួកក្រុមជំនុំកូរិនថូសពីដើមបានរងទុក្ខនោះ? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលប៉ុលបានសម្រាលទុក្ខពួកក្រុមជំនុំកូរិនថូស ហើយតើគាត់បាននិយាយអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វី?
១០ ពួកកូរិនថូសក៏បានទទួលសេចក្ដីទុក្ខលំបាកដែលធ្លាក់មកលើពួកគ្រីស្ទានពិតទាំងអស់ដែរ។ ថែមទៀតនោះ ពួកគេត្រូវការឱវាទក្នុងការបណ្ដាច់មិត្តភាពពួកអ្នកសហាយស្មន់ដែលមិនប្រែចិត្ត។ (កូរិនថូសទី១ ៥:១, ២, ១១, ១៣) ដោយសារមិនបានបណ្ដាច់មិត្តភាពពីពួកទាំងនេះ និងបញ្ចប់ការទាស់ទែងបែកខ្ញែកគ្នានោះ បានជាធ្វើឲ្យខូចកិត្ដិយសដល់ក្រុមជំនុំ។ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត ពួកគេបានធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ុល ហើយសម្ដែងការកែប្រែចិត្តពិត។ ដូច្នេះ គាត់ក៏បានសរសើរពួកគេយ៉ាងកក់ក្ដៅ ហើយនិយាយថាគាត់បានធូរស្រាលចិត្តណាស់ ដោយសារពួកគេធ្វើតាមសំបុត្ររបស់គាត់។ (កូរិនថូសទី២ ៧:៨, ១០, ១១, ១៣) តាមមើលទៅ ពួកអ្នកដែលត្រូវបានបណ្ដាច់មិត្តភាពនេះក៏បានប្រែចិត្តដែរ។ ដូច្នេះ ប៉ុលដាស់តឿនពួកគេឲ្យ‹អត់ទោសឲ្យគាត់និងលើកទឹកចិត្តគាត់ផងទៅ ក្រែងលោគាត់ពិបាកចិត្តខ្លាំងពេក រហូតដល់ទៅអស់សង្ឃឹម›។—កូរិនថូសទី២ ២:៧
១១ សំបុត្រទីពីររបស់ប៉ុល ប្រាកដជាបានសម្រាលទុក្ខពួកក្រុមជំនុំកូរិនថូសហើយ។ នេះហើយជាគោលដៅរបស់គាត់នោះ។ គាត់បានពន្យល់ថា៖ ‹យើងខ្ញុំមានសង្ឃឹមដល់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងមាំមួន ដោយដឹងថា អ្នករាល់គ្នានឹងបានចំណែកក្នុងការសម្រាលទុក្ខ ដូចជាបានចំណែកក្នុងការទុក្ខលំបាកនោះដែរ›។ (កូរិនថូសទី២ ១:៧) នៅក្នុងទីបញ្ចប់នៃសំបុត្ររបស់គាត់ ប៉ុលបានដាស់តឿនពួកគេថា៖ ‹ចូរបន្តសម្រាលទុក្ខគ្នា នោះព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងសេចក្ដីសុខសាន្ត ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា›។—កូរិនថូសទី២ ១៣:១១
១២. តើអ្វីដែលគ្រីស្ទានទាំងអស់ត្រូវការនោះ?
១២ នេះជាមេរៀនដ៏សំខាន់ណាស់ដែលយើងអាចរៀន! សមាជិកទាំងអស់នៃក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន ត្រូវ‹ជួយសម្រាលទុក្ខគ្នា›ដែលព្រះប្រទានឲ្យតាមរយៈបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងតាមរយៈអង្គការនៅលើផែនដីរបស់ទ្រង់។ សូម្បីតែពួកអ្នកដែលត្រូវបានបណ្ដាច់មិត្តភាព ក៏ត្រូវការការសម្រាលទុក្ខដែរ បើសិនជាពួកគេបានប្រែចិត្តហើយបានកែតម្រូវដំណើរខុសរបស់គេ។ ដូច្នេះ ‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ› បានស្ថាបនាសំវិធានការដ៏មេត្ដាធម៌មួយដើម្បីជួយពួកគេ។ ក្នុងមួយឆ្នាំម្ដង ពួកអ្នកចាស់ទុំពីរនាក់អាចទៅលេងបុគ្គលដែលបានបណ្ដាច់មិត្តភាពនេះ។ ពួកទាំងនេះប្រហែលជាលែងបង្ហាញអាកប្បកិរិយាបះបោរ ឬលែងធ្វើអំពើបាបធ្ងន់ ហើយប្រហែលជាត្រូវការជំនួយដើម្បីឲ្យបានចូលមកក្នុងក្រុមជំនុំវិញ។—ម៉ាថាយ ២៤:៤៥; អេសេគាល ៣៤:១៦
សេចក្ដីវេទនារបស់ប៉ុលនៅស្រុកអាស៊ី
១៣, ១៤. (ក) តើប៉ុលរៀបរាប់យ៉ាងណាខ្លះអំពីសេចក្ដីវេទនាខ្លាំងដែលគាត់មាននៅស្រុកអាស៊ី? (ខ) តើប៉ុលចង់ប្រាប់អំពីព្រឹត្ដិការណ៍មួយណា?
១៣ សេចក្ដីទុក្ខវេទនាដែលពួកក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានបានជួបប្រទះមកដល់គ្រានេះ គឺមិនអាចប្រៀបធៀបនឹងសេចក្ដីវេទនាជាច្រើនដែលប៉ុលបានស៊ូទ្រាំនោះឡើយ។ ដូច្នេះ គាត់អាចរំឭកពួកគេថា៖ «ដ្បិតបងប្អូនអើយ យើងខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹង ពីសេចក្ដីវេទនាដែលកើតឡើង ដល់យើងខ្ញុំនៅស្រុកអាស៊ីថា យើងខ្ញុំមានបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់ក្រៃលែង ហួសពីកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំទៅទៀត ដល់ម្ល៉េះបានជាយើងខ្ញុំអស់សង្ឃឹមនឹងនៅរស់ផង យើងខ្ញុំក៏មានសាន្តក្រមនៃសេចក្ដីស្លាប់ នៅក្នុងខ្លួនយើងខ្ញុំដែរ ដើម្បីមិនឲ្យយើងខ្ញុំទុកចិត្តដល់ខ្លួនឡើយ គឺឲ្យទុកចិត្តដល់ព្រះដែលទ្រង់ប្រោសឲ្យមនុស្សស្លាប់ បានរស់ឡើងនោះវិញ ទ្រង់បានប្រោសយើងខ្ញុំឲ្យរួចពីសេចក្ដីស្លាប់យ៉ាងសំបើមនោះហើយ ក៏ចេះតែប្រោសឲ្យរួចតទៅ ហើយយើងខ្ញុំសង្ឃឹមថា ទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យរួចទៅមុខទៀតដែរ»។—កូរិនថូសទី២ ១:៨-១០
១៤ ពួកវិជ្ជាករព្រះគម្ពីរខ្លះជឿថា ប៉ុលបានសំដៅទៅការបះបោរក្នុងក្រុងអេភេសូរ ដែលមិនគ្រាន់តែធ្វើឲ្យប៉ុលអាចបាត់បង់ជីវិតប៉ុណ្ណោះ តែក៏អាចបាត់បង់ជីវិតដល់គូកនពីរនាក់ពីស្រុកម៉ាសេដូន ដែលធ្វើដំណើរជាមួយគាត់ ឈ្មោះ កៃយុស និង អើរីស្ដាក។ ពួកគ្រីស្ទានពីរនាក់នេះត្រូវបានគេកន្ដ្រាក់ចូលទៅក្នុងលានមហោស្រប ដែលមានមនុស្សជាច្រើន‹ស្រែកឡើងព្រមគ្នាអស់រយៈជិតពីរម៉ោងថា៖ ‹ព្រះនាងអារទេមីស ជាព្រះរបស់អ្នកក្រុងអេភេសូរ ព្រះនាងប្រសើរឧត្តម›! នៅទីបំផុត អាជ្ញាធរក្រុងបានឃាត់បណ្ដាជនឲ្យនៅស្ងៀម។ ការគំរាមកំហែងដល់ជីវិតរបស់កៃយុសនិងអើរីស្ដាក ច្បាស់ជាធ្វើឲ្យប៉ុលព្រួយបារម្ភណាស់។ តាមការពិត គាត់ចង់ទៅជួបវែកញែកជាមួយពួកមនុស្សដ៏វឹកវរទាំងនោះ តែគាត់ត្រូវបានគេឃាត់មិនឲ្យប្រថុយជីវិតរបស់គាត់។—កិច្ចការ ១៩:២៦-៤១
១៥. តើអ្វីជាស្ថានការណ៍ដ៏អាក្រក់ ដែលប្រហែលជារៀបរាប់មកក្នុងកូរិនថូសទី១ ១៥:៣២?
១៥ ប៉ុន្តែ ប៉ុលប្រហែលជាបានរៀបរាប់អំពីស្ថានការណ៍ដែលអាក្រក់ជាងនោះទៅទៀត។ ក្នុងសំបុត្រទីមួយរបស់គាត់ទៅពួកកូរិនថូស ប៉ុលបានសួរថា៖ «បើសិនជាខ្ញុំបានតយុទ្ធនឹងសត្វព្រៃ នៅក្រុងអេភេសូរ តាមរបៀបជាមនុស្ស នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់ខ្ញុំ»? (កូរិនថូសទី១ ១៥:៣២) នេះអាចមានន័យថាជីវិតរបស់ប៉ុល គឺមិនគ្រាន់តែមានការគំរាមកំហែងពីមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចសត្វព្រៃប៉ុណ្ណោះ តែពីសត្វសាហាវមែនទែនក្នុងមណ្ឌលកីឡានៅក្រុងអេភេសូរនោះដែរ។ នៅពេលខ្លះ ពួកឧក្រិដ្ឋជនត្រូវបានដាក់ទណ្ឌកម្មដោយទាញអូសឲ្យទៅប្រយុទ្ធជាមួយសត្វសាហាវ កាលដែលពួកបណ្ដាជនដែលចូលចិត្តបង្ហូរឈាមមើលពីលើ។ បើសិនជាប៉ុលចង់មានន័យថាគាត់ប្រឈមមុខនឹងសត្វសាហាវមែន នោះគាត់ច្បាស់ជានឹងបានសង្គ្រោះជីវិតភ្លាមតាមរយៈអព្ភូតហេតុ ដូចលោកដានីយ៉ែលត្រូវបានសង្គ្រោះពីមាត់សត្វតោដែរ។—ដានីយ៉ែល ៦:២២
គំរូនៅសម័យទំនើប
១៦. (ក) ហេតុអ្វីក៏ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើនអាចយោគយល់ដល់សេចក្ដីវេទនាដែលប៉ុលបានរងទុក្ខ? (ខ) ចំពោះពួកអ្នកដែលបានស្លាប់ដោយសារជំនឿរបស់គេ តើយើងអាចដឹងអ្វីជាពិតប្រាកដ? (គ) តើមានឥទ្ធិពលល្អណាខ្លះ នៅពេលដែលពួកគ្រីស្ទានបានគេចរួចពីការជិតបាត់បង់ជីវិត?
១៦ គ្រីស្ទានជាច្រើននៅសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ អាចយោគយល់ដល់សេចក្ដីវេទនាដែលប៉ុលបានរងទុក្ខ។ (កូរិនថូសទី២ ១១:២៣-២៧) នៅសព្វថ្ងៃនេះ ពួកគ្រីស្ទាន«មានបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់ក្រៃលែង ហួសពីកំឡាំង[របស់គេ]ទៅទៀត» ហើយគេជាច្រើននាក់បានប្រឈមមុខនឹងស្ថានការណ៍ ដែលគេ‹អស់សង្ឃឹមថានឹងរស់រានមានជីវិតទៅមុខទៀតផង›។ (កូរិនថូសទី២ ១:៨) មនុស្សខ្លះត្រូវបានស្លាប់ក្នុងកណ្ដាប់ដៃនៃពួកឃាតករនិងពួកធ្វើបៀតបៀនដ៏ឃោរឃៅ។ យើងអាចដឹងពិតប្រាកដថា កម្លាំងសម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះច្បាស់ជាបានជួយគេឲ្យស៊ូទ្រាំ ហើយពួកគេបានស្លាប់ដោយមានចិត្តគំនិតយ៉ាងមុតមាំលើការសម្រេចនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់គេ ទោះជាមានសង្ឃឹមរស់នៅស្ថានសួគ៌ឬនៅផែនដីក៏ដោយ។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១៣; ភីលីព ៤:១៣; វិវរណៈ ២:១០) ក្នុងករណីផ្សេងៗទៀត ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយជ្រៀតជ្រែកក្នុងរឿងទាំងនេះ ហើយបងប្អូនរបស់យើងត្រូវបានរួចពីសេចក្ដីស្លាប់។ ពួកអ្នកដែលបានសង្គ្រោះបែបនេះ ច្បាស់ជាមានការទុកចិត្តច្រើនទៀត«ដល់ព្រះដែលទ្រង់ប្រោសឲ្យមនុស្សស្លាប់បានរស់ឡើងនោះវិញ»។ (កូរិនថូសទី២ ១:៩) ក្រោយមក ពួកគេអាចនិយាយយ៉ាងមុតមាំថែមទៀត កាលដែលពួកគេចែកចាយសារដ៏សម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះជាមួយអ្នកដទៃ។—ម៉ាថាយ ២៤:១៤
១៧-១៩. តើការពិសោធណាខ្លះដែលបង្ហាញថា បងប្អូនរបស់យើងក្នុងប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា ជាអ្នកដែលចែកចាយការសម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះ?
១៧ នៅពេលថ្មីៗនេះ បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់របស់យើងក្នុងប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា បានជួបប្រទះការពិសោធស្រដៀងប៉ុលនិងគូកនរបស់គាត់ដែរ។ បងប្អូនរបស់យើងជាច្រើនបានបាត់បង់ជីវិត ប៉ុន្តែការខំខ្នះខ្នែងរបស់សាតាំងក្នុងការបំផ្លាញជំនឿរបស់គេ នោះពុំបានជោកជ័យទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ បងប្អូនរបស់យើងក្នុងប្រទេសនោះ បានពិសោធការសម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះតាមរបៀបផ្ទាល់ខ្លួនជាច្រើន។ ក្នុងកំឡុងការសម្លាប់រង្គាលរវាងជាតិធុត្ស៊ីនិងហ៊ុតធូដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា គឺមានបងប្អូនជាតិហ៊ុតធូជាច្រើនបានប្រថុយជីវិតរបស់គេ ដើម្បីការពារបងប្អូនជាតិធុត្ស៊ី ហើយបងប្អូនជាតិធុត្ស៊ីក៏ការពារបងប្អូនហ៊ុតធូដែរ។ ពួកអច្ចន្ដិកជនបានសម្លាប់ស្មរបន្ទាល់ទាំងនេះ ដោយសារពួកគេការពារពួកអ្នកជឿគ្នីគ្នារបស់គេ។ ឧទាហរណ៍ ស្មរបន្ទាល់ជាតិហ៊ុតធូម្នាក់ឈ្មោះ ហ្គេហ៊ីហ្ស៊ី ត្រូវបានគេសម្លាប់ចោល ក្រោយពីបានលាក់បងស្រីជាតិធុត្ស៊ីម្នាក់ឈ្មោះ ចាន់ឋិល។ ប្ដីរបស់នាងចាន់ឋិល ឈ្មោះ ជិន្ស ក៏ត្រូវបានបងស្រីជាតិហ៊ុតធូម្នាក់ទៀត ឈ្មោះ ហ្សាឡុត យកទៅលាក់នៅកន្លែងផ្សេងដែរ។ ជិន្សនិងបងប្រុសជាតិធុត្ស៊ីម្នាក់ទៀតបានស្នាក់ពួនក្នុងបំពង់ផ្សែងធំមួយអស់រយៈ៤០ថ្ងៃ ដោយចេញមកក្រៅនៅពេលយប់មួយភ្លែតៗ។ ក្នុងកំឡុងពេលនោះ បងស្រីហ្សាឡុតបានផ្ដល់អាហារនិងការការពារដល់ពួកគេ ថ្វីបើនាងរស់នៅជិតជំរំទាហានហ៊ុតធូក៏ដោយ។ ក្នុងទំព័រនេះ អ្នកអាចឃើញរូបភាព ជិន្សនិងចាន់ឋិលបានជួបគ្នាវិញ ហើយមានអំណរគុណយ៉ាងខ្លាំងដល់បងប្អូនជាតិហ៊ុតធូ ដោយ‹ប្រថុយជីវិតរបស់គេ› ដូចនាងព្រីស៊ីលនិងលោកអ័គីឡា បានធ្វើដល់សាវ័កប៉ុលដែរ។—រ៉ូម ១៦:៣, ៤
១៨ ស្មរបន្ទាល់ជាតិហ៊ុតធូម្នាក់ទៀតឈ្មោះ រ៉ូខាប៊ូប៊ូ ត្រូវបានសរសើរដោយកាសែត អិនឋាម៉ារា (Intaremara) ដោយព្រោះគាត់បានការពារអ្នកជឿដូចគ្នាជាតិធុត្ស៊ី។a កាសែតនេះចែងថា៖ «ហើយក៏មានរ៉ូខាប៊ូប៊ូ ជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ ដែលបានខំបន្តលាក់មនុស្សនៅកន្លែងនេះនិងកន្លែងនោះក្នុងចំណោមបងប្អូនរបស់គាត់ (នេះជារបៀបដែលអ្នកជឿដូចគ្នាហៅគ្នាទៅវិញទៅមក)។ គាត់បានចំណាយពេលពេញមួយថ្ងៃដើម្បីយកអាហារនិងទឹកទៅឲ្យពួកគេ ទោះបីគាត់មានរោគហឺតក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានធ្វើឲ្យគាត់ខ្លាំងហួសពីកម្លាំងរបស់គាត់»។
១៩ សូមពិចារណាមើលគូស្វាមីភរិយាជាតិហ៊ុតធូ ឈ្មោះ និកូដិម និង អាហ្សាន្ន៉ាស៊ី ដែលចាប់អារម្មណ៍នឹងសេចក្ដីពិត។ មុននឹងការសម្លាប់រង្គាលបានផ្ទុះឡើង គូស្វាមីភរិយានេះបានសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយស្មរបន្ទាល់ជាតិធុត្ស៊ី ឈ្មោះ អាហ្វូន។ ពួកគេបានប្រថុយជីវិតដោយលាក់អាហ្វូនក្នុងផ្ទះរបស់គេ។ ក្រោយមក គេគិតថា ផ្ទះរបស់គេមិនមែនជាកន្លែងសុខទេ ពីព្រោះពួកអ្នកជិតខាងរបស់គេបានដឹងអំពីមិត្តជាតិធុត្ស៊ីនេះ។ ដូច្នេះ និកូដិម និង អាហ្សាន្ន៉ាស៊ីបានលាក់អាហ្វូនក្នុងរូងក្រោយផ្ទះរបស់គេ។ នេះជាគំនិតដ៏ល្អណាស់ ពីព្រោះពួកអ្នកជិតខាងបានចាប់ផ្ដើមមករកអាហ្វូនសឹងតែរាល់ថ្ងៃ។ កាលដែលកំពុងដេកនៅក្នុងរូងនេះរវាង២៨ថ្ងៃ អាហ្វូនបានរំពឹងគិតអំពីដំណើររឿងព្រះគម្ពីរ ដូចជារឿងអំពីនាងរ៉ាហាបលាក់ពួកអ៊ីស្រាអែលពីរនាក់លើដំបូលរបស់នាងក្នុងក្រុងយេរីខូរ។ (យ៉ូស្វេ ៦:១៧) នៅសព្វថ្ងៃនេះ អាហ្វូនបន្តបំរើព្រះក្នុងប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា ជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយមានអំណរគុណដល់សិស្សព្រះគម្ពីរជាតិហ៊ុតធូរបស់គាត់ ដែលបានប្រថុយស្លាប់ដោយព្រោះគាត់។ ហើយចុះយ៉ាងណាវិញដែរ ចំពោះនិកូដិម និង អាហ្សាន្ន៉ាស៊ី? ឥឡូវនេះពួកគេជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលបានធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយកំពុងបង្រៀនព្រះគម្ពីរជាមួយពួកចំណូលចិត្តថ្មីជាង២០នាក់។
២០. តាមរបៀបណាខ្លះដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រាលទុក្ខបងប្អូនរបស់យើងក្នុងប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា ប៉ុន្តែតើពួកគេជាច្រើននៅតែត្រូវការអ្វី?
២០ នៅពេលដែលការសម្លាប់រង្គាលបានចាប់ផ្ដើមផ្ទុះឡើងក្នុងប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា គឺមានអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ២៥០០នាក់ក្នុងប្រទេសនោះ។ ឥឡូវនេះចំនួនពួកអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អបានកើនឡើងដល់ជាង៣០០០នាក់ ទោះបីមានស្មរបន្ទាល់រាប់រយនាក់បានបាត់បង់ជីវិត ឬត្រូវបានគេបង្ខំឲ្យភៀសខ្លួនពីប្រទេសក៏ដោយ។ នេះហើយជាភស្តុតាងបង្ហាញថាព្រះ ពិតជាបានសម្រាលទុក្ខដល់បងប្អូនរបស់យើង។ ចុះយ៉ាងណាដែរ ចំពោះពួកក្មេងកំព្រានិងពួកមេម៉ាយក្នុងចំណោមស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា? ជាការធម្មតាដែលពួកទាំងនេះនៅតែរងទុក្ខវេទនា ហើយត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ។ (យ៉ាកុប ១:២៧) នៅពេលដែលដំណើររស់ឡើងវិញចាប់មានឡើងក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះ នោះទើបទឹកភ្នែករបស់គេនឹងត្រូវបានជូតចេញទាំងអស់បាន។ ប៉ុន្តែ ពួកគេអាចប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានៃជីវិតបាន ដោយសារកិច្ចបំរើពីបងប្អូនរបស់គេ និងដោយសារពួកគេជាអ្នកថ្វាយបង្គំនៃ‹ព្រះដែលជួយសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់›។
២១. (ក) តើនៅកន្លែងណាទៀត ដែលបងប្អូនរបស់យើងត្រូវការការសម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះយ៉ាងខ្លាំង ហើយតើតាមរបៀបណាមួយដែលយើងគ្រប់គ្នាអាចជួយ? (ខ) តើនៅពេលណាទៅ ដែលសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើងចំពោះការសម្រាលទុក្ខនឹងបានស្កប់ស្កល់ជាស្ថាពរ?
២១ នៅកន្លែងជាច្រើនទៀត ដូចជានៅប្រទេសអ៊ីរិទ្រា សិង្ហបូរី និងអតីតយូកូស្លាវា បងប្អូនរបស់យើងបន្តបំរើព្រះយេហូវ៉ាដោយស្មោះត្រង់ ថ្វីបើមានសេចក្ដីវេទនាក៏ដោយ។ សូមឲ្យយើងជួយបងប្អូនទាំងនេះ ដោយអធិស្ឋានជារឿយៗឲ្យគេបានទទួលការសម្រាលទុក្ខ។ (កូរិនថូសទី២ ១:១១) ហើយសូមឲ្យយើងស៊ូទ្រាំយ៉ាងស្មោះ រហូតដល់គ្រានៅពេលដែលព្រះ តាមរយៈព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ «ជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែក[របស់យើង]ចេញ» ក្នុងន័យដ៏ពេញលេញ។ រួចមក យើងនឹងទទួលការសម្រាលទុក្ខដែលពេញគ្រប់លក្ខណៈ ដែលព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានឲ្យក្នុងពិភពលោកថ្មីនៃសេចក្ដីសុចរិតរបស់ទ្រង់។—វិវរណៈ ៧:១៧; ២១:៤; ពេត្រុសទី២ ៣:១៣
[កំណត់សម្គាល់]
a ប៉មយាម ១ មករា ១៩៩៥ ទំព័រ ២៦ រៀបរាប់ប្រាប់ការពិសោធរបស់កូនស្រីនៃបងប្រុសរ៉ូខាប៊ូប៊ូ ឈ្មោះ ដេបូរ៉ា ដែលការអធិស្ឋានរបស់នាងបានធ្វើឲ្យពួកទាហានហ៊ុតធូមួយក្រុមបានរំជួលចិត្តអាណិត ហើយបានសង្គ្រោះជីវិតគ្រួសារពីការសម្លាប់។ (ភាសាអង់គ្លេស)
តើអ្នកដឹងចម្លើយទេ?
◻ ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវបានហៅជា‹ព្រះដែលជួយសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់›?
◻ តើយើងត្រូវមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះសេចក្ដីវេទនា?
◻ តើយើងអាចចែកចាយការសម្រាលទុក្ខជាមួយអ្នកណា?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើងចំពោះការសម្រាលទុក្ខ នឹងបានស្កប់ស្កល់ជាស្ថាពរ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
ជិន្សនិងចាន់ឋិល ជាស្មរបន្ទាល់ជាតិធុត្ស៊ី ត្រូវបានស្មរបន្ទាល់ជាតិហ៊ុតធូលាក់នៅកន្លែងដាច់ពីគ្នា ក្នុងកំឡុងការសម្លាប់រង្គាលក្នុងប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាបន្តចែកចាយសារដ៏សម្រាលទុក្ខរបស់ព្រះជាមួយពួកអ្នកជិតខាងរបស់គេក្នុងប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា