តើអ្នកមានសេចក្ដីជំនឿដូចលោកអ័ប្រាហាំទេ?
«កាលណាកូនមនុស្សនឹងមក តើនឹងឃើញនៅមានសេចក្ដីជំនឿនៅផែនដីដែរឬដូចម្ដេច»?—លូកា ១៨:៨
១. ហេតុអ្វីបានជាការរក្សាជំនឿរបស់ខ្លួនឲ្យនៅមាំមួន គឺជាការពិបាកសព្វថ្ងៃនេះ?
សព្វថ្ងៃនេះការរក្សាជំនឿរបស់ខ្លួនឲ្យនៅមាំមួន មិនជាការស្រួលទេ។ លោកីយ៍នេះដាក់អានុភាពយ៉ាងខ្លាំងលើពួកគ្រីស្ទាន ដើម្បីបំបែរអារម្មណ៍គេចេញពីអ្វីខាងវិញ្ញាណ។ (លូកា ២១:៣៤; យ៉ូហានទី១ ២:១៥, ១៦) គ្រីស្ទាននៅរស់ជាច្រើនត្រូវតែពុះពារដោយប្រឈមមុខសង្គ្រាម មហន្តរាយ ជម្ងឺ ឬការអត់ឃ្លាន។ (លូកា ២១:១០, ១១) នៅប្រទេសជាច្រើន មានវប្បធម៌ខ្លាំងខាងលោកីយ៍ ហើយមនុស្សណាដែលរស់នៅដោយប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្លួន ត្រូវគេរាប់ទុកជាមនុស្សដែលមានគំនិតមិនសមហេតុសមផល ឬសូម្បីតែអ្នកដែលកាន់លទ្ធិហួសហេតុ។ បន្ថែមទៅទៀត ពួកគ្រីស្ទានជាច្រើនត្រូវគេបៀតបៀនដោយព្រោះជំនឿរបស់គេ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៩) សំនួររបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលទ្រង់បានលើកប្រមាណ ២.០០០ឆ្នាំមុន ពិតជាសមរម្យ៖ «កាលណាកូនមនុស្សនឹងមក តើនឹងឃើញនៅមានសេចក្ដីជំនឿនៅផែនដីដែរឬដូចម្ដេច»?—លូកា ១៨:៨
២. (ក) ហេតុអ្វីបានជាជំនឿដ៏មាំមួនគឺសំខាន់ចំពោះពួកគ្រីស្ទាន? (ខ) តើគំរូនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកណាដែលយើងទទួលប្រយោជន៍ពីការពិចារណាមើល?
២ ក៏ប៉ុន្តែ សេចក្ដីជំនឿគឺជាសំខាន់ណាស់ បើសិនជាយើងនឹងទទួលការជោគជ័យក្នុងជីវិតឥឡូវនេះ ហើយនឹងទទួលជីវិតជារៀងរហូតនៅអនាគតកាល។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរ ដោយដកស្រង់ពីបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទៅកាន់លោកហាបាគុកថា៖ « ‹ពួកមនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅ ដោយអាងសេចក្ដីជំនឿ បើអ្នកណាថយទៅវិញ នោះចិត្តអញគ្មានសេចក្ដីអំណរចំពោះអ្នកនោះទេ› . . . បើឥតមានសេចក្ដីជំនឿទេ នោះមិនអាចនឹងគាប់ដល់ព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ»។ (ហេព្រើរ ១០:៣៨–១១:៦; ហាបាគុក ២:៤) ប៉ុលបានប្រាប់ធីម៉ូថេថា៖ «ចូរខំប្រឹងតស៊ូ ដោយការតយ៉ាងល្អនៃសេចក្ដីជំនឿ ចូរតោងចាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចឲ្យខ្ជាប់ ដែលព្រះបានហៅអ្នកមកទទួល»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១២) ដូច្នេះ តើយ៉ាងណាដែលខ្លួនអាចមានសេចក្ដីជំនឿដែលកាច់មិនបាក់? ក្នុងការពិចារណាសំនួរនោះ យើងអាចទទួលប្រយោជន៍ពីការពិចារណាមើលបុរសម្នាក់ ដែលបានរស់នៅប្រមាណ៤.០០០ឆ្នាំមុន ប៉ុន្តែក៏ត្រូវបីសាសនាផ្សេងរាប់សេចក្ដីជំនឿរបស់លោកជាមានតម្លៃ សាសនាបីនោះជាអ៊ីស្លាមមួយ យូដានិយមមួយ ហើយគ្រីស្ទានមួយ។ បុរសនោះគឺជាលោកអ័ប្រាហាំ។ ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីជំនឿរបស់លោកគឺប្រសើរម្ល៉េះ? តើយើងអាចត្រាប់តាមលោកសព្វថ្ងៃនេះទេ?
ការប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីណែនាំរបស់ព្រះ
៣, ៤. ហេតុអ្វីបានជាថេរ៉ា បានផ្លាស់ទីលំនៅរបស់ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ទៅស្រុកខារ៉ាន?
៣ អ័ប្រាហាំ (ដែលដើមដំបូងមានឈ្មោះអាប់រ៉ាម) បានត្រូវព្រះគម្ពីរស្តីពីលោកនៅដើមព្រះគម្ពីរ។ នៅលោកុប្បត្តិ ១១:២៦ យើងអានថា៖ «ថេរ៉ា . . . បង្កើតបានអាប់រ៉ាម ណាឃរ នឹងហារ៉ាន»។ ថេរ៉ាហើយក្រុមគ្រួសាររបស់លោក បាននៅក្រុងអ៊ើរ ស្រុកខាល់ដេ ដែលជាក្រុងមួយដែលរីកចំរើន នៅខាងត្បូងនៃស្រុកមេសូប៉ូតាមា។ ក៏ប៉ុន្តែ គេមិនបាននៅទីនោះរហូតទេ។ «ថេរ៉ាគាត់យកអាប់រ៉ាម កូនគាត់ ឡុតជាកូនហារ៉ានត្រូវជាចៅគាត់ ហើយសារ៉ាយ (សារ៉ា) ជាកូនប្រសា គឺប្រពន្ធអាប់រ៉ាមកូនគាត់ នាំគ្នាចេញពីអ៊ើរស្រុកខាល់ដេ ដើម្បីនឹងទៅឯស្រុកកាណាន លុះបានទៅដល់ខារ៉ានហើយ នោះក៏តាំងទីលំនៅនៅទីនោះ»។ (លោកុប្បត្តិ ១១:៣១) ប្អូនរបស់លោកអ័ប្រាហាំ ឈ្មោះណាឃរ បាននាំគ្រួសាររបស់ខ្លួនទៅស្រុកខារ៉ានដែរ។ (លោកុប្បត្តិ ២៤:១០, ១៥; ២៨:១, ២; ២៩:៤) ក៏ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីបានជាលោកថេរ៉ា បាននាំគ្រួសាររបស់លោកចេញពីក្រុងអ៊ើរដ៏រីកចំរើន ទៅស្រុកខារ៉ានដ៏ឆ្ងាយនោះអីចឹង?
៤ ប្រមាណ២.០០០ឆ្នាំបន្ទាប់ពីសម័យលោកអ័ប្រាហាំ បុរសដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់ឈ្មោះស្ទេផាន បានពន្យល់នៅមុខតុលាការជាន់ខ្ពស់នៃសាសន៍យូដា អំពីការផ្លាស់ទីលំនៅដ៏ចំឡែកនេះនៃគ្រួសាររបស់ថេរ៉ា។ ស្ទេផានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះដ៏មានសិរីល្អ ទ្រង់លេចមកឲ្យលោកអ័ប្រាហាំ ជាឰយុកោយើងរាល់គ្នាឃើញ ក្នុងកាលដែលលោកនៅស្រុកមេសូប៉ូតាមា មុនដែលនៅស្រុកខារ៉ាន ហើយមានបន្ទូលប្រាប់លោកថា ‹ចូរឯងចេញពីស្រុក ហើយពីញាតិសន្ដានឯង ទៅនៅឯស្រុក១ដែលអញនឹងបង្ហាញវិញ› នោះលោកក៏ចេញពីស្រុករបស់សាសន៍ខាល់ដេ ទៅនៅស្រុកខារ៉ានទៅ»។ (កិច្ចការ ៧:២-៤) ថេរ៉ាបានចុះចូលនឹងព្រះហឫទ័យនៃព្រះយេហូវ៉ាចំពោះលោកអ័ប្រាហាំ នៅពេលដែលថេរ៉ាបាននាំសាច់ញាតិរបស់លោកទៅស្រុកខារ៉ាន។
៥. តើអ័ប្រាហាំបានទៅដល់ណា បន្ទាប់ពីឪពុករបស់គាត់បានស្លាប់នោះ? ហេតុអ្វី?
៥ គ្រួសាររបស់ថេរ៉ាបានតាំងទីលំនៅ នៅក្រុងថ្មីរបស់គេ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយពីនោះ ពេលអ័ប្រាហាំបាននិយាយអំពី «ស្រុកអញ» លោកសំដៅទៅលើតំបន់ខារ៉ាននោះ មិនមែនក្រុងអ៊ើរទេ។ (លោកុប្បត្តិ ២៤:៤) យ៉ាងណាក៏ដោយ ស្រុកខារ៉ាននឹងមិនទៅជាលំនៅអចិន្ត្រៃយ៍របស់អ័ប្រាហាំទេ។ យោងទៅតាមស្ទេផាន «ក្រោយដែលឪពុកលោក[អ័ប្រាហាំ]ស្លាប់ហើយ នោះទ្រង់ផ្លាស់លោកពីទីនោះ ឲ្យមកនៅស្រុក ដែលលោករាល់គ្នានៅសព្វថ្ងៃនេះវិញ»។ (កិច្ចការ ៧:៤) ដោយប្រព្រឹត្តតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា លោកអ័ប្រាហាំជាមួយនឹងលោកឡុត បានឆ្លងកាត់ទន្លេអ៊ើប្រាតចូលស្រុកកាណាន។a
៦. តើព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលប្រាប់សន្យាអ្វីទៅអ័ប្រាហាំ?
៦ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាបានញ៉ាំងឲ្យអ័ប្រាហាំផ្លាស់ទីលំនៅទៅស្រុកកាណាន? មូលហេតុគឺទាក់ទងនឹងគោលបំណងរបស់ទ្រង់ចំពោះបុរសដ៏ស្មោះត្រង់នោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលទៅកាន់អ័ប្រាហាំថា៖ «ចូរឯងចេញពីស្រុក ពីញាតិសន្ដាន នឹងពីផ្ទះឪពុកឯង ទៅនៅឯស្រុកដែលអញនឹងបង្ហាញឯងចុះ អញនឹងបង្កើតនគរ១យ៉ាងធំពីឯង អញនឹងឲ្យពរដល់ឯង ទាំងលើកឈ្មោះឯងជាធំផង ឯងនឹងបានធ្វើជាទីបញ្ចេញពរដល់មនុស្សទាំងឡាយ អញនឹងឲ្យពរដល់អស់អ្នកណាដែលឲ្យពរដល់ឯង ហើយនឹងដាក់បណ្ដាសាដល់អស់អ្នកណាដែលផ្ដាសាឯង គ្រប់ទាំងគ្រួនៅផែនដីនឹងបានពរដោយសារឯង»។ (លោកុប្បត្តិ ១២:១-៣) អ័ប្រាហាំនឹងទៅជាឪពុកនៃសាសន៍មួយយ៉ាងធំ ដែលនឹងទទួលការការពារពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយនឹងចូលយកស្រុកកាណាន។ នេះគឺសេចក្ដីសន្យាមួយដ៏ល្អល្អះមែន! ក៏ប៉ុន្តែ អ័ប្រាហាំត្រូវតែធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុងក្នុងជីវិតរបស់លោក ដើម្បីទទួលស្រុកនោះ។
៧. តើការកែប្រែអ្វីខ្លះដែលអ័ប្រាហាំ នឹងត្រូវធ្វើដើម្បីទទួលសេចក្ដីសម្រេចនៃសន្យានោះ?
៧ នៅពេលអ័ប្រាហាំបានចាកចេញពីទីក្រុងអ៊ើរ លោកបានលះបង់នូវក្រុងមួយដ៏រីកចំរើន ហើយទំនងជាលះបង់គ្រួសារសាច់ញាតិរបស់ឪពុកគាត់ ដែលជាប្រភពដ៏សំខាន់នៃការទទួលភាពមិនខ្វះខាតនៅសម័យនោះ ដែលមានព្រឹទ្ធាចារ្យមេគ្រួសារ។ នៅពេលអ័ប្រាហាំបានចាកចេញពីស្រុកខារ៉ាន លោកបានបែកចេញពីគ្រួសារឪពុករបស់លោក ដែលរួមបញ្ចូលប្អូនប្រុសរបស់លោកឈ្មោះណាឃរ ហើយបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅស្រុកមួយដែលលោកមិនស្គាល់សោះ។ នៅស្រុកកាណាន លោកមិនបានស្វែងរកសុវត្ថិភាពដោយនៅក្នុងកំផែងនៃទីក្រុងមួយទេ។ ហេតុអ្វី? បន្ដិចក្រោយពីអ័ប្រាហាំបានចូលក្នុងស្រុកនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលទៅកាន់លោកថា៖ «ចូរឯងក្រោកហើយដើរចុះឡើងក្នុងស្រុកនេះ តាមបណ្ដោយនឹងទទឹងចុះ ដ្បិតអញនឹងឲ្យដល់ឯងហើយ»។ (លោកុប្បត្តិ ១៣:១៧) អ័ប្រាហាំដែលនៅពេលនោះមានអាយុ៧៥ឆ្នាំ ហើយប្រពន្ធរបស់លោកដែលមានអាយុ៦៥ឆ្នាំ បានប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីណែនាំនោះ។ «ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ នោះលោកបានស្នាក់នៅក្នុងស្រុក ដែលទ្រង់សន្យាឲ្យ ដូចជានៅប្រទេសដទៃក៏នៅតែក្នុងត្រសាល ជាមួយនឹងអ៊ីសាក ហើយនឹងយ៉ាកុប ជាអ្នកគ្រងសេចក្ដីសន្យាដដែល ទុកជាមរដកជាមួយគ្នា»។—ហេព្រើរ ១១:៩; លោកុប្បត្តិ ១២:៤
សេចក្ដីជំនឿដូចលោកអ័ប្រាហាំ នៅសព្វថ្ងៃនេះ
៨. ដោយឃើញគំរូនៃអ័ប្រាហាំហើយពួកស្មរបន្ទាល់ឯទៀតពីបុរាណកាល តើយើងគួរបណ្ដុះបណ្ដាលអ្វី?
៨ អ័ប្រាហាំព្រមទាំងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកបានត្រូវរាប់ឈ្មោះគេជាមួយនឹង «ស្មរបន្ទាល់[សម័យដើម]១ហ្វូងធំ» ដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅហេព្រើរជំពូក១១។ ដោយមានគំរូនៃសេចក្ដីជំនឿនៃពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះ សាវ័កប៉ុលលើកទឹកចិត្តពួកគ្រីស្ទានឲ្យ «ចោលអស់ទាំងបន្ទុក នឹងអំពើបាប[ការខ្វះសេចក្ដីជំនឿ] ដែលរុំយើងជុំវិញជាងាយម្ល៉េះនោះចេញ»។ (ហេព្រើរ ១២:១) មែនហើយ ការខ្វះសេចក្ដីជំនឿអាច‹រុំយើងជុំវិញជាងាយ›។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅសម័យប៉ុលនិងសម័យយើង ពួកគ្រីស្ទានពិតប្រាកដអាចបណ្ដុះឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿដ៏មាំមួន ស្មើនឹងអ័ប្រាហាំហើយអ្នកឯទៀតនៅសម័យបុរាណ។ ដោយស្តីពីខ្លួនលោកហើយពួកគ្រីស្ទានឯទៀត សាវ័កប៉ុលបាននិយាយថា៖ «យើងរាល់គ្នាមិនមែនជាពួកអ្នក ដែលថយទៅវិញ ឲ្យត្រូវវិនាសនោះឡើយ គឺជាពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីជំនឿសំរាប់ឲ្យព្រលឹងបានសង្គ្រោះវិញ»។—ហេព្រើរ ១០:៣៩
៩, ១០. តើមានភស្តុតាងអ្វីសព្វថ្ងៃនេះ ដែលបង្ហាញថាមានមនុស្សច្រើនដែលមានសេចក្ដីជំនឿដូចអ័ប្រាហាំ?
៩ ពិតមែន លោកីយ៍នេះបានកែប្រែពីសម័យអ័ប្រាហាំ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនៅថ្វាយបង្គំ«ព្រះនៃលោកអ័ប្រាហាំ»ដូចគ្នាដែរ ហើយទ្រង់មិនកែប្រែទេ។ (កិច្ចការ ៣:១៣; ម៉ាឡាគី ៣:៦) ព្រះយេហូវ៉ាគួរទទួលការថ្វាយបង្គំរបស់យើងសព្វថ្ងៃនេះ ដូចនៅសម័យលោកអ័ប្រាហាំដែរ។ (វិវរណៈ ៤:១១) មនុស្សជាច្រើនបានថ្វាយយ៉ាងពេញលេញនូវខ្លួនគេដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយដូចលោកអ័ប្រាហាំ ពួកគេកែប្រែដែលចាំបាច់ក្នុងជីវិតរបស់គេ ដើម្បីប្រព្រឹត្តតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ឆ្នាំមុន ៣១៦.០៩២នាក់បានសម្ដែងយ៉ាងសាធារណៈនូវការថ្វាយខ្លួនរបស់គេ «ដោយនូវព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ»។—ម៉ាថាយ ២៨:១៩
១០ ពួកគ្រីស្ទានថ្មីទាំងនេះ មិនចាំបាច់ធ្វើដំណើរឆ្ងាយទៅបរទេសដើម្បីបំពេញការថ្វាយខ្លួនរបស់គេទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងន័យខាងវិញ្ញាណ គេបានធ្វើដំណើរឆ្ងាយមែន។ ឧទាហរណ៍ នៅប្រទេសម៉រីធាស ស្រីម្នាក់ឈ្មោះអេលស៊ីធ្លាប់ជាគ្រូអាបធ្មប់។ មនុស្សទាំងឡាយខ្លាចគាត់ណាស់។ អ្នកត្រួសត្រាយពេញពេលផ្នែកពិសេសម្នាក់ បានរៀបចំសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយនឹងកូនស្រីរបស់អេលស៊ី ហើយនេះបានបើកផ្លូវមួយដើម្បីជួយអេលស៊ី «បែរចេញពីសេចក្ដីងងឹត មកឯពន្លឺ»។ (កិច្ចការ ២៦:១៨) ពីព្រោះគាត់ឃើញការចាប់អារម្មណ៍នៃកូនស្រីរបស់គាត់ អេលស៊ីបានយល់ព្រមសិក្សា សៀវភៅរឿងព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ។ ការសិក្សារបស់គាត់បានធ្វើឡើងអស់បីដងក្នុងមួយសប្ដាហ៍ ដោយព្រោះគាត់ត្រូវការការលើកទឹកចិត្តឥតឈប់ឈរ។ ការប្រព្រឹត្តមន្តអាគមមិនបានផ្ដល់ឲ្យគាត់នូវសុភមង្គល ហើយគាត់មានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនជាច្រើន។ ក៏ប៉ុន្តែ ជាយថាហេតុ គាត់បានធ្វើដំណើរដ៏ឆ្ងាយពីមន្តនិយមទៅការថ្វាយបង្គំពិត។ នៅពេលមនុស្សមកសូមជំនួយពីគាត់ គាត់ធ្លាប់ពន្យល់ថា មានតែព្រះយេហូវ៉ាទេដែលអាចការពារគេពីវិញ្ញាណអាក្រក់នោះ។ ឥឡូវ អេលស៊ីគឺជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ ដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកហើយ ហើយ១៤នាក់ពីក្រុមគ្រួសារ និងពួកម៉ាករបស់គាត់បានទទួលសេចក្ដីពិត។
១១. តើមានការកែប្រែអ្វីដែលអ្នកថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះយេហូវ៉ាសុខចិត្តធ្វើ?
១១ ឆ្នាំមុន មនុស្សភាគច្រើនដែលបានថ្វាយខ្លួនដើម្បីបំរើព្រះ មិនត្រូវការធ្វើការកែប្រែទាំងស្រុងបែបនេះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេទាំងអស់បានប្រែពីមនុស្សស្លាប់ខាងវិញ្ញាណទៅជាមនុស្សដែលរស់ខាងវិញ្ញាណ។ (អេភេសូរ ២:១) ទោះបីគេនៅក្នុងលោកីយ៍ជាកាយសម្បទា គេមិនជាផ្នែកលោកីយ៍នេះទៀតទេ។ (យ៉ូហាន ១៧:១៥, ១៦) ស្រដៀងនឹងពួកគ្រីស្ទានចាក់ប្រេងតាំងដែល «ជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌វិញ» ពួកគេគឺដូចជា «ពួកប្រទេសក្រៅ ហើយដូចជាពួកអ្នក ដែលគ្រាន់តែសំណាក់នៅ»។ (ភីលីព ៣:២០; ពេត្រុសទី១ ២:១១) ពួកគេបានធ្វើឲ្យជីវិតរបស់គេស្របតាមខ្នាតគំរូរបស់ព្រះ ដោយព្រោះចិត្តគេបានត្រូវជំរុញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ ហើយចំពោះអ្នកជិតខាងរបស់គេដែរ។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩) ពួកគេមិនតាមរកគោលដៅដែលប្រកបដោយអត្តទត្ថភាពហើយវត្ថុនិយម ឬក៏គិតថាគេត្រូវការសេចក្ដីពេញចិត្តក្នុងលោកីយ៍នេះ។ ផ្ទុយទៅវិញ គោលដៅរបស់គេគឺជា «ផ្ទៃមេឃថ្មី នឹងផែនដីថ្មី ដែលមានសុទ្ធតែសេចក្ដីសុចរិតវិញ»នោះ ដែលបានត្រូវសន្យា។—ពេត្រុសទី២ ៣:១៣; កូរិនថូសទី២ ៤:១៨
១២. តើសកម្មភាពអ្វីដែលបានត្រូវរាយការណ៍ឆ្នាំមុន ដែលផ្ដល់ភស្តុតាងថាព្រះយេស៊ូបានរកឃើញ«សេចក្ដីជំនឿនៅលើផែនដី» ក្នុងកំឡុងពេលវត្តមានរបស់ទ្រង់?
១២ ពេលលោកអ័ប្រាហាំបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅស្រុកកាណាន លោកព្រមទាំងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកនៅតែឯង ដោយមានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលគាំទ្រហើយការពារពួកគេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកដែលទើបទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក៣១៦.០៩២នាក់នេះ ពិតជាមិននៅតែឯងទេ។ ពិតមែន ព្រះយេហូវ៉ាគាំទ្រហើយការពារពួកគេតាមរយៈវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ដូចទ្រង់បានធ្វើចំពោះអ័ប្រាហាំ។ (សុភាសិត ១៨:១០) ក៏ប៉ុន្តែ បន្ថែមទៅទៀត ទ្រង់គាំទ្រពួកគេដោយ«សាសន៍»អន្តរជាតិមួយដ៏រីកចំរើន ដែលមានប្រជាជនច្រើនជាងប្រទេសលោកខ្លះនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ (អេសាយ ៦៦:៨) ឆ្នាំមុន ៥.៨៨៨.៦៥០នាក់ជាកំរិតខ្ពស់បំផុតនៃចំនួនពលរដ្ឋនៃសាសន៍នេះ ហើយគេបានផ្ដល់ភស្តុតាងពីសេចក្ដីជំនឿដ៏សកម្មរបស់គេ ដោយការនិយាយទៅកាន់អ្នកជិតខាងរបស់គេអំពីសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ។ (ម៉ាកុស ១៣:១០) គេបានចំណាយម៉ោងចំនួនដ៏ល្អវិសាមញ្ញ១.១៨៦.៦៦៦.៧០៨ម៉ោងក្នុងកិច្ចការនេះ ដោយស្វែងរកអ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍។ ជាលទ្ធផល ការសិក្សាចំនួន៤.៣០២.៨៥២នាក់បានត្រូវធ្វើឡើងជាមួយនឹងអ្នកដែលចង់បណ្ដុះមានសេចក្ដីជំនឿ។ ដើម្បីបង្ហាញបន្ថែមអំពីសេចក្ដីជំនឿរបស់គេ សូមកត់សម្គាល់ថា ៦៩៨.៧៨១នាក់ក្នុងសាសន៍នេះ បានចូលរួមក្នុងកិច្ចការត្រួសត្រាយជាពេញពេល ឬក៏សំរាប់តែមួយខែឬជាច្រើនខែ។ ស្ថិតិដ៏គួរកត់សម្គាល់ទាំងនេះ គឺជាចម្លើយដ៏វិជ្ជមានហើយដែលនៅមានប្រសិទ្ធភាពចំពោះសំនួររបស់ព្រះយេស៊ូ «កាលណាកូនមនុស្សនឹងមក តើនឹងឃើញនៅមានសេចក្ដីជំនឿនៅផែនដីដែរឬដូចម្ដេច»?
ស្មោះត្រង់ថ្វីបើមានការល្បងលក៏ដោយ
១៣, ១៤. ចូរពណ៌នានូវការពិបាកខ្លះៗដែលអ័ប្រាហាំ និងគ្រួសាររបស់គាត់បានប្រទះនៅស្រុកកាណាន។
១៣ ជាញឹកញាប់ ជីវិតគឺពិបាកសំរាប់អ័ប្រាហាំនិងក្រុមគ្រួសាររបស់លោកនៅស្រុកកាណាន។ មានគ្រាមួយដែលមានទុរភិក្សដ៏ខ្លាំងក្លាដែលបង្ខំលោកឲ្យចាកចេញពីស្រុកកាណានទៅប្រទេសអេស៊ីប។ ម្យ៉ាងទៀតនោះ អ្នកគ្រប់គ្រងនៃប្រទេសអេស៊ីបហើយអ្នកគ្រប់គ្រងប្រទេសកេរ៉ាដែរ (ជិតកាសា) បានខិតខំយកប្រពន្ធរបស់អ័ប្រាហាំឈ្មោះសារ៉ាសំរាប់ខ្លួនគេ។ (លោកុប្បត្តិ ១២:១០-២០; ២០:១-១៨) បន្ថែមទៅទៀត មានជំទាស់រវាងពួកអ្នកគង្វាលសត្វចិញ្ចឹមរបស់អ័ប្រាហាំ ជាមួយនឹងពួកអ្នកគង្វាលសត្វចិញ្ចឹមរបស់ឡុត។ នេះបានធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារពីរនោះឃ្លាតចេញពីគ្នា។ ដោយគ្មានអត្តទត្ថភាព អ័ប្រាហាំបានឲ្យឡុតជ្រើសដីមុន ហើយឡុតបានជ្រើសនៅវាលទន្លេយ័រដាន់ ដែលតាមប្រមើលទៅគឺស្រដៀងនឹងអេដែន តាមភាពមានជីវជាតិហើយភាពស្អាតរបស់វា។—លោកុប្បត្តិ ១៣:៥-១៣
១៤ រួចមក លោកឡុតបានត្រូវជាប់កណ្ដាលសង្គ្រាមរវាងស្តេចនៃស្រុកអេឡាំដែលនៅឆ្ងាយព្រមទាំងសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ទ្រង់ ហើយពួកស្តេចនៃប្រាំទីក្រុងនៅវាលច្រកស៊ីឌីម។ ពួកស្តេចបរទេសទាំងនោះ បានបង្ក្រាបពួកស្តេចពីតំបន់នោះ ហើយបានប្លន់យកទ្រព្យជាច្រើន ដែលរួមបញ្ចូលឡុតទាំងទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់លោក។ នៅពេលអ័ប្រាហាំបានឮដំណឹងអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនោះ លោកបានដេញតាមយ៉ាងក្លាហាននូវពួកស្តេចបរទេសទាំងនោះ ហើយបានយកឡុតនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់ឡុតមកវិញ ព្រមទាំងទ្រព្យសម្បត្ដិនៃស្តេចនៅតំបន់នោះ។ (លោកុប្បត្តិ ១៤:១-១៦) ក៏ប៉ុន្តែ នោះមិនមែនជាបទពិសោធន៍អាក្រក់បំផុតរបស់ឡុតនៅស្រុកកាណាននោះទេ។ សំរាប់ហេតុមួយដែលយើងមិនដឹង ឡុតបានតាំងទីលំនៅនៅក្រុងសូដុំម ថ្វីបើក្រុងនោះត្រូវគេស្គាល់ជាក្រុងឥតមានសីលធម៌ក្ដី។b (ពេត្រុសទី២ ២:៦-៨) នៅពេលទេវតាពីរអង្គបានព្រមានឡុតថាក្រុងនោះនឹងត្រូវបំផ្លាញចោល ឡុតបានគេចចេញជាមួយប្រពន្ធនិងពួកកូនស្រីរបស់លោក។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រពន្ធរបស់ឡុតបានរំលងនូវពាក្យណែនាំដ៏ច្បាស់លាស់នៃពួកទេវតានោះ ហើយជាលទ្ធផលគាត់បានទៅជាបង្គោលអំបិល។ ឡុតបានរស់នៅក្នុងរូងភ្នំមួយនៅក្រុងសូអារជាមួយនឹងកូនស្រីពីរនាក់របស់គាត់។ (លោកុប្បត្តិ ១៩:១-៣០) ព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនេះពិតជាបានធ្វើឲ្យអ័ប្រាហាំខ្វល់ណាស់ ជាពិសេសពីព្រោះឡុតបានចូលស្រុកកាណានជាផ្នែកនៃក្រុមគ្រួសាររបស់អ័ប្រាហាំ។
១៥. ទោះបីអ័ប្រាហាំបានប្រឈមបញ្ហា ពេលគាត់នៅក្នុងតង់នៅប្រទេសចម្លែកក្ដី តើទំនងជាគាត់បានជៀសពីគំនិតដ៏អវិជ្ជមានអ្វី?
១៥ តើអ័ប្រាហាំដែលឆ្ងល់ ថាតើគាត់ហើយនិងឡុតគួរនៅក្នុងសន្ដិសុខនៃក្រុងអ៊ើរជាមួយក្រុមគ្រួសារនៃឪពុកគាត់ ឬក៏នៅស្រុកខារ៉ានជាមួយប្អូនប្រុសគាត់ណាឃរឬទេ? តើគាត់ដែលសង្ឃឹមថា គាត់បានតាំងទីលំនៅដ៏សុវត្ថិភាពនៃក្រុងមួយ ដែលមានកំផែងជាជាងនៅក្នុងតង់ឬ? តើគាត់ប្រហែលបានសង្ស័យនូវប្រាជ្ញានៃការលះបង់ ដែលគាត់បានធ្វើដើម្បីទៅជាអ្នកដើរក្នុងប្រទេសចម្លែកឬ? សាវ័កប៉ុលបាននិយាយអំពីអ័ប្រាហាំនិងគ្រួសាររបស់គាត់ថា៖ «បើសិនជាគេរឭកស្រុក ដែលគេទើបនឹងចេញមកនោះ នោះគេនឹងមានឱកាសត្រឡប់ទៅវិញបាន»។ (ហេព្រើរ ១១:១៥) ក៏ប៉ុន្តែ គេមិនបានត្រឡប់ទៅវិញទេ។ ដោយឥតញញើតនឹងការពិបាក គេបាននៅកន្លែងនោះដែលព្រះមានព្រះហឫទ័យឲ្យគេនៅ។
ការស៊ូទ្រាំសព្វថ្ងៃនេះ
១៦, ១៧. (ក) សព្វថ្ងៃនេះ តើពួកគ្រីស្ទានជាច្រើនប្រឈមការពិបាកអ្វីខ្លះ? (ខ) តើពួកគ្រីស្ទានមានគំនិតដ៏វិជ្ជមានអ្វី? ហេតុអ្វី?
១៦ ភស្តុតាងស្រដៀងនេះ អាចត្រូវរកឃើញបានក្នុងពួកគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះ។ ទោះបីការថ្វាយបង្គំព្រះជាប្រភពដ៏ធំនៃអំណរចំពោះពួកគេក៏ដោយ ជីវិតមិនមែនស្រួលទេសំរាប់ពួកគ្រីស្ទានពិតនៅថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់ទាំងនេះ។ ទោះបីពួកគេនៅក្នុងសួនមនោរម្យខាងវិញ្ញាណយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេរងការបង្ខិតបង្ខំខាងសេដ្ឋកិច្ចដូចអ្នកជិតខាងរបស់គេ។ (អេសាយ ១១:៦-៩) ពួកគេជាច្រើនបានទៅជាអ្នករងគ្រោះក្នុងសង្គ្រាមនៃសាសន៍ទាំងឡាយ ហើយអ្នកខ្លះបានត្រូវធ្លាក់ក្នុងភាពទ័លក្រដ៏ខ្លាំង ដែលមិនមែនជាកំហុសរបស់គេ។ បន្ថែមទៅទៀត គេតស៊ូនឹងបញ្ហាពីការជាជនភាគតិចដែលមនុស្សមិននិយម។ នៅច្រើនប្រទេស គេផ្សាយដំណឹងល្អដោយប្រឈមភាពកន្តើយដ៏លើសលុប។ នៅប្រទេសដទៃទៀត គេរងការវាយលុកដែលឆបោកនៃពួកដែល«បង្កើតការប្រទូសរ៉ាយដោយអាងមាត្រាច្បាប់» ហើយ«កាត់ទោសដល់ឈាមដែលឥតមានទោសផង»។ (ទំនុកដំកើង ៩៤:២០, ២១) សូម្បីតែនៅប្រទេសដែលពួកគ្រីស្ទានមិនត្រូវគេវាយលុក ហើយដែលគេត្រូវគេសរសើរសំរាប់ខ្នាតគំរូសីលធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់គេ គេនៅយល់ដឹងថា ពួកគេមិនដូចពួកមិត្តរួមថ្នាក់ និងមិនដូចពួកសហការីរបស់គេទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដូចអ័ប្រាហាំដែលបាននៅក្នុងតង់ ពេលដែលមនុស្សភាគច្រើននៅជុំវិញគាត់បាននៅក្នុងក្រុង។ មែនហើយ ការរស់នៅក្នុងលោកីយ៍ហើយមិនជា «របស់លោកីយ៍» មិនជាការស្រួលទេ។—យ៉ូហាន ១៧:១៤
១៧ ដូច្នេះ តើយើងស្ដាយដែលយើងបានថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះឬ? តើយើងសង្ឃឹមថាយើងបាននៅជារបស់លោកីយ៍ ហើយធ្វើដូចមនុស្សដទៃឬ? តើយើងទួញសោកដោយសារអ្វីដែលយើងបានលះបង់ ក្នុងការបំរើព្រះយេហូវ៉ាឬ? មិនទាល់តែសោះ! ជាជាងការគិតអំពីអតីតកាលដោយចំណង់ យើងទទួលស្គាល់ថាអ្វីក៏ដោយដែលយើងប្រហែលបានលះបង់ នោះគ្មានតម្លៃទេ បើប្រៀបនឹងពរដែលត្រូវទទួលឥឡូវ ព្រមទាំងអ្វីៗដែលនឹងត្រូវទទួលនៅអនាគត។ (លូកា ៩:៦២; ភីលីព ៣:៨) ម្យ៉ាងទៀត តើមនុស្សក្នុងលោកីយ៍សប្បាយចិត្តទេ? ការពិតនោះគឺថា គេជាច្រើនកំពុងតែស្វែងរកចម្លើយដែលយើងមានរួចទៅហើយ។ ពួកគេរងទុក្ខដោយការមិនប្រព្រឹត្តតាមការណែនាំដែលយើងប្រព្រឹត្តតាមពីព្រះតាមរយៈព្រះគម្ពីរ។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥) ហើយពួកគេជាច្រើនមានចំណង់ចង់បានមិត្តភាពគ្រីស្ទាន និងការរួបរួមគ្នាដ៏សប្បាយដែលយើងមានជាមួយអ្នកជឿឯទៀត។—ទំនុកដំកើង ១៣៣:១; កូល៉ុស ៣:១៤
១៨. តើមានលទ្ធផលអ្វីជាយថាហេតុ ពេលដែលពួកគ្រីស្ទានសម្ដែងសេចក្ដីក្លាហានដូចអ័ប្រាហាំ?
១៨ ពិតមែន ជួនកាលយើងត្រូវតែក្លាហានដូចអ័ប្រាហាំ ពេលគាត់ដេញតាមអ្នកដែលបានចាប់ឡុត។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលយើងក្លាហានអីចឹង ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានពរដល់លទ្ធផល។ ឧទាហរណ៍ នៅប្រទេសអៀកឡង់ខាងជើង ការស្អប់គ្នាបានត្រូវចាក់ឫស ដោយព្រោះអំពើឃោរឃៅរវាងនិកាយ ហើយសេចក្ដីក្លាហានគឺត្រូវការជាចាំបាច់ដើម្បីនៅអព្យាក្រឹត។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគ្រីស្ទានដ៏ស្មោះត្រង់បានប្រព្រឹត្តតាមបន្ទូលព្រះយេហូវ៉ាចំពោះយ៉ូស្វេ៖ «ចូរឲ្យមានកំឡាំងនឹងចិត្តក្លាហានចុះ កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ក៏កុំឲ្យស្រយុតចិត្តផង ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង ទ្រង់គង់ជាមួយនៅកន្លែងណា ដែលឯងទៅផង»។ (យ៉ូស្វេ ១:៩; ទំនុកដំកើង ២៧:១៤) ក្នុងកន្លងពេលប៉ុន្មានឆ្នាំហើយ ជំហរដ៏ឥតភ័យខ្លាចរបស់គេបានធ្វើឲ្យមនុស្សគោរពគេ ហើយសព្វថ្ងៃនេះគេអាចផ្សព្វផ្សាយដោយសេរីភាពនៅសហគមន៍ទាំងអស់នៅប្រទេសនោះ។
១៩. តើពួកគ្រីស្ទានសប្បាយចិត្តចូលធ្វើអ្វី ហើយតើពួកគេជឿស៊ប់នឹងទន្ទឹងចាំអ្វី ពេលគេប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីណែនាំនៃព្រះយេហូវ៉ា?
១៩ យើងមិនបាច់សង្ស័យថា ស្ថានភាពណាក៏ដោយដែលយើងប្រឈម បើយើងប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីណែនាំនៃព្រះយេហូវ៉ា លទ្ធផលជាយថាហេតុនឹងនាំសិរីល្អដល់ទ្រង់ហើយប្រយោជន៍យើង។ ថ្វីបើមានការពិបាកហើយការលះបង់ គ្មានអ្វីយើងចង់ចូលធ្វើជាងកិច្ចបំរើនៃព្រះយេហូវ៉ា ការអរសប្បាយនឹងការរួបរួមនឹងបងប្អូនគ្រីស្ទានរបស់យើង ហើយការទន្ទឹងចាំដោយជឿស៊ប់ដល់អនាគតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដែលព្រះបានសន្យានោះ។
[កំណត់សម្គាល់]
a ទំនងជា អ័ប្រាហាំបានចិញ្ចឹមក្មួយឡុតជាកូន ពេលដែលឪពុកឡុតដែលជាប្អូនប្រុសរបស់អ័ប្រាហាំបានស្លាប់ទៅ។—លោកុប្បត្តិ ១១:២៧, ២៨; ១២:៥
b អ្នកខ្លះបានជូនយោបល់ថា ឡុតបានតាំងទីលំនៅក្នុងទីក្រុងនេះ ដើម្បីមានសុវត្ថិភាពច្រើនជាងក្រោយឡុតបានត្រូវចាប់ដោយពួកស្តេចបួនអង្គនោះ។
តើអ្នកចាំទេ?
◻ ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីជំនឿដ៏មាំមួនត្រូវការជាចាំបាច់?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលអ័ប្រាហាំបានបង្ហាញ ថាគាត់មានសេចក្ដីជំនឿដ៏មាំមួន?
◻ ហេតុដូចម្ដេចដែលការថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះ គឺត្រូវដើរទន្ទឹមគ្នានឹងការកែប្រែក្នុងជីវិតខ្លួន?
◻ ហេតុអ្វីបានជាយើងសប្បាយចិត្តថ្វាយបង្គំព្រះ ថ្វីបើយើងប្រឈមបញ្ហាណាក៏ដោយ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
អ័ប្រាហាំបានសុខចិត្តធ្វើការកែប្រែក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ដើម្បីទទួលសេចក្ដីសម្រេចនៃពាក្យសន្យានោះ
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ភស្តុតាងបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូបានរកឃើញ «សេចក្ដីជំនឿនៅលើផែនដី»ក្នុងកំឡុងពេលវត្តមានរបស់ទ្រង់