ទ្រព្យសម្បត្ដិរបស់យើងនៅក្នុងភាជនៈដី
«យើងមានទ្រព្យសម្បត្ដិនេះនៅក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យឥទ្ធិឫទ្ធិដ៏លើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ»។—កូរិនថូសទី២ ៤:៧
១. តើគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូគួរលើកទឹកចិត្តយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
ក្នុងកាលដែលបានត្រូវបំពាក់បំប៉នដោយព្រះយេហូវ៉ានៅលើផែនដី នោះព្រះយេស៊ូបានពិសោធផ្ទាល់ខ្លួននូវភាពទន់ខ្សោយរបស់មនុស្សលោក។ គំរូនៃការរក្សាចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ទ្រង់ គួរលើកទឹកចិត្តយើងយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! សាវ័កម្នាក់ប្រាប់យើងថា៖ «ដ្បិតទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នា មកឯសេចក្ដីនោះឯង ពីព្រោះព្រះគ្រីស្ទក៏បានរងទុក្ខជំនួសយើងដែរទាំងទុកដំរាប់ ឲ្យយើងរាល់គ្នាដើរតាមលំអានដាននៃទ្រង់»។ (ពេត្រុសទី១ ២:២១) ដោយចុះចូលនឹងការបំពាក់បំប៉នបែបនេះ នោះព្រះយេស៊ូបានឈ្នះលើលោកីយ៍។ ហើយទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យពួកសាវ័កមានចិត្តក្លាហាន ឲ្យបានក្លាយទៅជាពួកអ្នកឈ្នះនោះដែរ។ (កិច្ចការ ៤:១៣, ៣១; ៩:២៧, ២៨; ១៤:៣; ១៩:៨) ហើយនៅក្នុងសេចក្ដីសន្និដ្ឋាននៃអត្ថាធិប្បាយចុងក្រោយ ដែលទ្រង់បានជូនឲ្យពួកគេ នោះទ្រង់បានប្រទាននូវការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងមែន! ទ្រង់បានប្រកាសថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់សេចក្ដីទាំងនេះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នា បានសេចក្ដីសុខសាន្ត ដោយសារខ្ញុំ នៅលោកីយនេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីវេទនាមែន ប៉ុន្តែ ត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកីយហើយ»។—យ៉ូហាន ១៦:៣៣
២. ផ្ទុយនឹងភាពខ្វាក់របស់លោកីយ៍នេះ តើយើងមានរស្មីពន្លឺអ្វី?
២ តាមរបៀបស្រដៀងនេះ ក្រោយពីបានប្រៀបធៀបភាពខ្វាក់ ដែលមានមកដោយ«ព្រះរបស់លោកីយនេះ» ជាមួយនឹង«រស្មីពន្លឺនៃដំណឹងល្អ» នោះសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍អំពីកិច្ចបំរើផ្សាយដ៏មានតម្លៃរបស់យើងថា៖ «យើងមានទ្រព្យសម្បត្ដិនេះនៅក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យឥទ្ធិឫទ្ធិដ៏លើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ ដែលយើងខ្ញុំត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក តែមិនទ័លផ្លូវឡើយ មានសេចក្ដីវិលវល់ តែមិនទ័លគំនិតទេ មានគេធ្វើទុក្ខ តែមិនមែនត្រូវចោលនៅម្នាក់ឯងទេ ត្រូវគេវាយដួលស្តូក តែមិនស្លាប់ទេ»។ (កូរិនថូសទី២ ៤:៤, ៧-៩) ទោះបីយើងជា«ភាជនៈដី»ដ៏ទន់ខ្សោយក៏ដោយ តែព្រះបានត្រូវបំពាក់បំប៉នយើងដោយវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ឲ្យយើងអាចឈ្នះទាំងស្រុងលើលោកីយ៍របស់សាតាំង។—រ៉ូម ៨:៣៥-៣៩; កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៧
ការបំពាក់បំប៉ននៅក្នុងពួកអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណ
៣. តើតាមរបៀបណាដែលអេសាយបានរៀបរាប់អំពីការបំពាក់បំប៉ននៃសាសន៍យូដា?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាមិនគ្រាន់តែបំពាក់បំប៉នបុគ្គលម្នាក់ៗប៉ុណ្ណោះ តែដល់សាសន៍ទាំងមូលផង។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណបានចុះចូលតាមការបំពាក់បំប៉នរបស់ព្រះយេហូវ៉ា សាសន៍នេះក៏បានរីកចំរើន។ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុតនេះ សាសន៍នេះបានត្រូវពង្រឹងចិត្តខ្លួន ដែលធ្វើតាមដំណើរនៃការមិនគោរពតាម។ ជាលទ្ធផលនោះ ស្ថាបនិករបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ក៏បាននាំ‹សេចក្ដីវេទនា›មានមកលើវិញ។ (អេសាយ ៤៥:៩) នៅក្នុងសតវត្សទីប្រាំបី ម.ស.យ. នោះអេសាយបានទូលទៅព្រះយេហូវ៉ា អំពីសេចក្ដីបាបដ៏ធំរបស់អ៊ីស្រាអែល ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់ជាព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ។ យើងខ្ញុំរាល់គ្នាជាដីឥដ្ឋ ហើយទ្រង់ជាជាងស្មូន។ យើងខ្ញុំជាស្នាដៃនៃព្រះហស្តទ្រង់ទាំងអស់គ្នា។ . . . អស់ទាំងកន្លែង ជាទីពេញចិត្តរបស់យើងខ្ញុំ ក៏ត្រូវខូចអស់ទៅដែរ»។ (អេសាយ ៦៤:៨-១១) សាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានត្រូវបំពាក់បំប៉នទៅជាប្រដាប់ ដែលសមសំរាប់តែសេចក្ដីហិនវិនាសប៉ុណ្ណោះ។
៤. តើឧទាហរណ៍និទស្សន៍អ្វីដែលយេរេមាបានសម្ដែងឲ្យឃើញនោះ?
៤ មួយសតវត្សក្រោយមក កាលដែលថ្ងៃនៃការជំនុំជំរះបានជិតមកដល់ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលប្រាប់យេរេមា ឲ្យយកក្អមនិងយកពួកអ្នកចាស់ទុំពីក្រុងយេរូសាឡិមទៅជាមួយ ទៅឯជ្រលងភ្នំហ៊ីនណំម រួចបង្គាប់លោកថា៖ «ត្រូវឲ្យឯងបំបែកក្អមនោះ នៅមុខពួកមនុស្សដែលបានទៅជាមួយនឹងឯង។ ហើយត្រូវប្រាប់ដល់គេថា ‹ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះ «គឺបែបយ៉ាងនេះឯង ដែលអញនឹងបំបែកបំបាក់ជនជាតិនេះ ហើយទីក្រុងនេះផង គឺដូចជាអ្នកណាបំបែកក្អមរបស់ជាងស្មូន ឲ្យផ្គុំឡើងវិញមិនបានដែរ»›»។—យេរេមា ១៩:១០, ១១
៥. តើដល់កំរិតណាដែលសេចក្ដីជំនុំជំរះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល?
៥ នៅក្នុងឆ្នាំ៦០៧ ម.ស.យ. នោះនេប៊ូក្នេសាបានកំទេចចោលក្រុងយេរូសាឡិម និងព្រះវិហារ ហើយក៏ចាប់យកពួកយូដាដែលនៅរស់ឲ្យជាប់ឃុំឃាំងនៅបាប៊ីឡូន។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពី៧០ឆ្នាំជានិរទេសជន នោះពួកយូដាដែលបានប្រែចិត្ត អាចត្រឡប់មកសង់ក្រុងយេរូសាឡិមនិងព្រះវិហារវិញ។ (យេរេមា ២៥:១១) ប៉ុន្តែ មកដល់សតវត្សទីមួយ ស.យ. សាសន៍នេះបានបោះបង់ចោលជាងស្មូនដ៏ឧត្តមម្ដងទៀត។ ហើយនៅទីបំផុត សាសន៍នេះបានធ្លាក់ខ្លួនរហូតដល់ប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋដ៏សាហាវ នៃការធ្វើឃាតដល់បុត្ររបស់ព្រះផ្ទាល់។ នៅក្នុងឆ្នាំ៧០ ស.យ. នោះព្រះបានប្រើមហាអំណាចប្រទេសរ៉ូម ឲ្យធ្វើជាអ្នកប្រហារជីវិត ក្នុងការកំទេចចោលសាសន៍យូដា ព្រមទាំងបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិមនិងព្រះវិហារដែរ។ សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនឹងលែងបានត្រូវបំពាក់បំប៉នដោយព្រះហស្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ឲ្យបានដូចអ្វី«ដ៏បរិសុទ្ធ ហើយរុងរឿង»ទៀតឡើយ។a
ការបំពាក់បំប៉នសាសន៍ខាងវិញ្ញាណ
៦, ៧. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលប៉ុលរៀបរាប់អំពីការបំពាក់បំប៉ននៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលខាងវិញ្ញាណ? (ខ) តើ«ពួកគ្រឿងប្រដាប់ ដែលគួរនឹងសេចក្ដីមេត្ដាករុណា»មានចំនួនប៉ុន្មាននាក់ និងតើបានត្រូវបង្គ្រប់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៦ ពួកយូដាដែលបានទទួលយកព្រះយេស៊ូ បានត្រូវបំពាក់បំប៉នជាសមាជិកដ៏ជាគ្រឹះនៃសាសន៍ថ្មីនេះ គឺជា«សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»ខាងវិញ្ញាណ។ (កាឡាទី ៦:១៦) ដូច្នេះ ពាក្យសំដីរបស់ប៉ុលគឺមានយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា៖ «តើជាងស្មូនគ្មានអំណាចលើដីឥដ្ឋ នឹងយកដុំដីដដែលធ្វើជាវត្ថុ១សំរាប់ការដ៏ប្រសើរ ហើយ១ទៀតសំរាប់ការមិនប្រសើរទេឬអី? . . . ព្រះទ្រង់ចង់សំដែងសេចក្ដីក្រោធ ព្រមទាំងបើកឲ្យស្គាល់ព្រះចេស្ដា ដល់គ្រឿងប្រដាប់គួរនឹងក្រោធ ដែលរៀបចំឡើងសំរាប់តែត្រូវបំផ្លាញដូច្នេះ ដែលទ្រង់ទ្រាំទ្រដោយអំណត់ជាយូរមកហើយ ហើយបើទ្រង់ចង់បើកឲ្យពួកគ្រឿងប្រដាប់ ដែលគួរនឹងសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ដែលទ្រង់បានរៀបចំជាមុន បានស្គាល់សេចក្ដីវិសេសនៃសិរីល្អដ៏បរិបូររបស់ទ្រង់វិញ»។—រ៉ូម ៩:២១-២៣
៧ ព្រះយេស៊ូដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ក្រោយមកបានសឲ្យដឹងថា «ពួកគ្រឿងប្រដាប់ ដែលគួរនឹងសេចក្ដីមេត្ដាករុណា»ទាំងនេះ មានចំនួន១៤៤.០០០នាក់។ (វិវរណៈ ៧:៤; ១៤:១) ដោយព្រោះអ៊ីស្រាអែលខាងសាច់ឈាមមិនបានផ្ដល់ចំនួនគ្រប់ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានពង្រីកសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ទ្រង់ដល់សាសន៍ឯទៀត។ (រ៉ូម ១១:២៥, ២៦) ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានថ្មីនេះបានរីកចំរើនយ៉ាងលឿន។ ក្នុងរយៈ៣០ឆ្នាំ នោះដំណឹងល្អបានត្រូវ«ផ្សាយ ទៅដល់គ្រប់ទាំងមនុស្ស ដែលកើតក្រោមមេឃផង»។ (កូល៉ុស ១:២៣) នេះបានតម្រូវឲ្យគេប្រមូលក្រុមជំនុំនៅកន្លែងផ្សេងៗ មកក្រោមការមើលត្រួតពិនិត្យដ៏ត្រឹមត្រូវ។
៨. តើអ្នកណាបានរួមចំណែកគណៈអភិបាលដំបូង ហើយតើតាមរបៀបណាដែលគណៈនេះមានឡើងនោះ?
៨ ព្រះយេស៊ូបានរៀបចំពួកសាវ័ក១២នាក់របស់ទ្រង់ ឲ្យក្លាយទៅជាគណៈអភិបាលដំបូង ដោយអប់រំគេ ព្រមទាំងអ្នកឯទៀតសំរាប់កិច្ចបំរើផ្សាយនេះ។ (លូកា ៨:១; ៩:១, ២; ១០:១, ២) នៅឯបុណ្យភិន្ដាកុសក្នុងឆ្នាំ៣៣ ស.យ. នោះក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានបានត្រូវស្ថាបនាឡើង និងជាបន្ទាប់នោះគណៈអភិបាលនេះបានត្រូវពង្រីក ដើម្បីរួមបញ្ចូល«ពួកសាវ័ក នឹងពួកចាស់ទុំ នៅក្រុងយេរូសាឡិម»។ សំរាប់មួយរយៈ នោះយ៉ាកុប ដែលជាប្អូនប្រុសរបស់ព្រះយេស៊ូខាងម្ដាយ ថ្វីបើគាត់មិនមែនជាសាវ័កម្នាក់ក៏ដោយ បានបំរើជាអធិការី។ (កិច្ចការ ១២:១៧; ១៥:២, ៦, ១៣; ២១:១៨) យោងទៅតាមអ្នកប្រវត្ដិសាស្ត្រយូស៊ីប៊ាស នោះពួកសាវ័កបានត្រូវគេរកជាពិសេសដើម្បីបៀតបៀន និងបានបែកដាច់ពីគ្នាទៅរស់នៅកន្លែងផ្សេងៗ។ ការរៀបរៀងនៃគណៈអភិបាលបានត្រូវរៀបចំស្របទៅតាមនោះ។
៩. តើព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏សោកស្ដាយអ្វីដែលព្រះយេស៊ូទាយប្រាប់ថានឹងកើតឡើង?
៩ ឆ្ពោះទៅចុងបញ្ចប់នៃសតវត្សទីមួយ ‹ខ្មាំងសត្រូវដែលជាអារក្ស› បានចាប់ផ្ដើម‹ព្រោះស្រងែ›ក្នុងចំណោមពួកទទួលមរតកដែលមានសភាពដូចស្រូវនៃ«នគរស្ថានសួគ៌»។ ព្រះយេស៊ូបានទាយថា ព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏សោកស្ដាយនេះនឹងបានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យមាន រហូតដល់ពេលច្រូតនៅឯ‹គ្រាចុងបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍›។ បន្ទាប់មក ម្ដងនេះទៀត ‹ពួកសុចរិតនឹងភ្លឺដូចជាថ្ងៃនៅក្នុងព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះវរបិតានៃគេ›។ (ម៉ាថាយ ១៣:២៤, ២៥, ៣៧-៤៣) តើនៅពេលណានឹងកើតឡើងទៅ?
ការបំពាក់បំប៉នអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះសព្វថ្ងៃនេះ
១០, ១១. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលការបំពាក់បំប៉នអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះនៅសម័យនេះ បានចាប់ផ្ដើមឡើង? (ខ) តើសេចក្ដីបង្រៀនដែលផ្ទុយគ្នាណា ដែលមានរវាងពិភពគ្រីស្ទសាសនា និងក្នុងចំណោមពួកសិស្សព្រះគម្ពីរ?
១០ នៅក្នុងឆ្នាំ១៨៧០ បងប្រុសឆាល្ស ថេហ្ស រ៉ាសិលបានបង្កើតក្រុមសិស្សព្រះគម្ពីរនៅក្នុងក្រុងភិតបឺក រដ្ឋប៉ិនស៊ីវ៉ានី ស.រ.អ.។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៨៧៩ គាត់បានចាប់ផ្ដើមបោះពុម្ពទស្សនាវដ្ដីដែលចេញរាល់ខែ ដែលសព្វថ្ងៃនេះមានឈ្មោះជា ប៉មយាម។ ពួកសិស្សព្រះគម្ពីរទាំងនេះ ដែលគេបានត្រូវស្គាល់តាមឈ្មោះនេះ មិនយូរប៉ុន្មានបានយល់ដឹងថា ពិភពគ្រីស្ទសាសនាបានប្រើសេចក្ដីបង្រៀនពាហិរជន ដែលឥតស្របតាមបទគម្ពីរ ដូចជាព្រលឹងអមតៈ ភ្លើងនរក ភ្លើងសំរាំងបាប និងព្រះត្រីឯកភាព និងពិធីជ្រមុជទឹកកូនង៉ា។
១១ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់ទៅទៀត ពួកអ្នកស្រឡាញ់សេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរ បានស្ដារឡើងវិញនូវសេចក្ដីបង្រៀនបឋមរបស់ព្រះគម្ពីរ ដូចជាការរំដោះតាមរយៈយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូ និងដំណើររស់ឡើងវិញឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច នៅលើផែនដីមនោរម្យដ៏សុខសាន្ត នៅក្រោមព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុត គឺមានការបញ្ជាក់ទៅលើការធ្វើយុត្ដិកម្មរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះអម្ចាស់មហាក្សត្រនៃសកលលោក។ ពួកសិស្សព្រះគម្ពីរបានជឿថា សេចក្ដីដែលព្រះអម្ចាស់បានអធិស្ឋាន ជិតនឹងសំរេចហើយ៖ «ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ សូមឲ្យរាជ្យទ្រង់បានមកដល់ សូមឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានសំរេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ»។ (ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០) ពួកគេបានត្រូវបំពាក់បំប៉នដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ឲ្យបានទៅជាសមាគមគ្រីស្ទានទូទាំងពិភពលោកដែលស្រឡាញ់សន្ដិសុខ។
១២. តើពួកសិស្សព្រះគម្ពីរបានយល់អំពីឆ្នាំសំខាន់មួយ ដោយដូចម្ដេច?
១២ ការសិក្សាដ៏ជ្រៅជ្រះក្នុងដានីយ៉ែល ជំពូក៤និងទំនាយឯទៀត បានធ្វើឲ្យពួកសិស្សព្រះគម្ពីរជឿស៊ប់ថា វត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូជាស្តេចដ៏ជាព្រះមេស្ស៊ី ច្បាស់ជាជិតណាស់ទៅហើយ។ ពួកគេបានយល់ថាឆ្នាំ១៩១៤ នឹងជាឆ្នាំបញ្ចប់នូវ«គ្រារបស់សាសន៍ដទៃ»។ (លូកា ២១:២៤; អេសេគាល ២១:២៦, ២៧) ពួកសិស្សព្រះគម្ពីរបានពង្រីកយ៉ាងលឿននូវសកម្មភាពរបស់គេ ដោយស្ថាបនា«ក្រុមអ្នករៀនព្រះគម្ពីរ» (ដែលក្រោយមកបានហៅជា ក្រុមជំនុំ) ទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក។ មកដល់ដើមទសវត្សនៃឆ្នាំ១៩០០ កិច្ចការបង្ហាត់ខាងព្រះគម្ពីររបស់គេបានត្រូវពង្រីកទៅទ្វីបអឺរ៉ុប អូស្ដ្រាលី និងអាស៊ីភាគអាគ្នេយ៍។ នេះគឺត្រូវការរបៀបរៀបចំជាចាំបាច់។
១៣. តើឋានៈតាមច្បាប់អ្វីដែលសិស្សព្រះគម្ពីរបានទទួល ហើយតើមានកិច្ចបំរើដ៏អស្ចារ្យអ្វី ដែលប្រធានដំបូងក្នុងសមាគមនេះបានប្រគល់ឲ្យនោះ?
១៣ ដើម្បីឲ្យសិស្សព្រះគម្ពីរមានឋានៈពេញច្បាប់ នោះសមាគមប៉មយាមខាងខិត្តប័ណ្ណនៃភ្នំស៊ីយ៉ូនបានត្រូវចុះបញ្ជីនៅឆ្នាំ១៨៨៤ នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលមានមន្ទីរចាត់ការនៅឯទីក្រុងផិត្សប៊ើគ រដ្ឋប៉ិនស៊ីវ៉ានី។ ពួកអ្នកដឹកនាំបានត្រូវបំរើជាគណៈអភិបាលកណ្ដាល ដែលមើលខុសត្រូវនឹងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះទូទាំងពិភពលោក។ ឆាល្ស ថេហ្ស រ៉ាសិល ជាប្រធានទីមួយនៃសមាគមនេះ បានសរសេរសៀវភៅប្រាំមួយក្បាលជាការសិក្សាក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយបានធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយពាសពេញ។ គាត់ក៏បានផ្ដល់ជាវិភាគទានដល់កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្រទូទាំងពិភពលោក នូវសម្បត្ដិជាច្រើន ដែលគាត់បានប្រមូលពីមុននឹងគាត់ចាប់ផ្ដើមសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩១៦ កាលដែលសង្គ្រាមដ៏ឧត្តមកំពុងប្រយុទ្ធឡើងនៅទ្វីបអឺរ៉ុប នោះបងប្រុសរ៉ាសិលដ៏នឿយហត់នេះបានស្លាប់ ក្នុងកំឡុងធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយ។ គាត់បានផ្ដល់ជូនអ្វីៗទាំងអស់របស់គាត់ ដើម្បីពង្រីកនូវកិច្ចការធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះ។
១៤. តើតាមរបៀបណាដែលបងប្រុសរ៉ូធើហ្វឺតបាន«តយុទ្ធយ៉ាងល្អ»? (ធីម៉ូថេទី២ ៤:៧)
១៤ យ៉ូសែប រ៉ូធើហ្វឺត ដែលជាចៅក្រមក្នុងកំឡុងពេលមួយរយៈខ្លីនៅរដ្ឋមីហ្សូរី បានទទួលតំណែងជាប្រធានជាបន្ទាប់។ ដោយសារការគាំទ្រដ៏ឥតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះសេចក្ដីពិតខាងព្រះគម្ពីរ នោះពួកបព្វជិតនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនាបានចូលដៃជាមួយពួកនយោបាយ ក្នុងការ«បង្កើតការប្រទូសរ៉ាយ ដោយអាងមាត្រាច្បាប់»។ នៅថ្ងៃទី២១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩១៨ បងប្រុសរ៉ូធើហ្វឺត និងសិស្សព្រះគម្ពីរប្រាំពីរនាក់ទៀតដ៏ជាអ្នកនាំមុខ បានត្រូវជាប់គុក ដោយមានទោសដែលរួបរួមគ្នាជាច្រើនរហូតដល់១០ ឬ២០ឆ្នាំ។ ពួកសិស្សព្រះគម្ពីរបានតយុទ្ធវិញ។ (ទំនុកដំកើង ៩៤:២០; ភីលីព ១:៧) ក្រោយពីបណ្ដឹងសើរើ នោះពួកគេបានត្រូវលែងពីគុក នៅថ្ងៃទី២៦ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩១៩ ហើយក្រោយមកបានត្រូវរួចពីទោសទាំងអស់ ដែលបានចោទយ៉ាងក្លែងក្លាយថា ពួកគេជាអ្នកបំបះបំបោរ។b បទពិសោធន៍នេះបានប្រើសំរាប់បំពាក់បំប៉នពួកគេ ឲ្យទៅជាអ្នកគាំទ្រយ៉ាងមាំមួននូវសេចក្ដីពិត ដែលបានតាំងចិត្ត ថាដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា នឹងខំប្រឹងរកគ្រប់ផ្លូវ ដើម្បីឲ្យបានជោគជ័យក្នុងការតយុទ្ធខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ ថ្វីបើមានការប្រឆាំងពីបាប៊ីឡូនដ៏ធំក៏ដោយ។ ការតយុទ្ធនោះនៅមានរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៩៩នេះ។—ប្រៀបមើល ម៉ាថាយ ជំពូក២៣; យ៉ូហាន ៨:៣៨-៤៧
១៥. ហេតុអ្វីក៏ឆ្នាំ១៩៣១ គឺសំខាន់ក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រម្ល៉េះ?
១៥ ក្នុងកំឡុងទសវត្សនៃឆ្នាំ១៩២០ និងទសវត្សនៃឆ្នាំ១៩៣០ នោះពួកអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះដែលបានចាក់ប្រេងតាំង បានត្រូវបំពាក់បំប៉នជាបន្តនៅក្រោមការដឹកនាំនៃជាងស្មូនដ៏ឧត្តម។ ពន្លឺខាងទំនាយពីបទគម្ពីរបានរះឡើង ដែលផ្ដល់កិត្ដិយសដល់ព្រះយេហូវ៉ា និងសំដៅទៅព្រះរាជាណាចក្រនៃព្រះមេស្ស៊ី។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៣១ នោះពួកសិស្សព្រះគម្ពីរបានសប្បាយចិត្ត ដើម្បីទទួលឈ្មោះថ្មីរបស់គេជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា។—អេសាយ ៤៣:១០-១២; ម៉ាថាយ ៦:៩, ១០; ២៤:១៤
១៦. និងប្រអប់នៅលើទំព័រ—តើនៅពេលណាដែលចំនួនគ្រប់នៃ១៤៤.០០០នាក់បានត្រូវបំពេញ ហើយតើមានភស្តុតាងណាខ្លះចំពោះរឿងនេះ?
១៦ នៅក្នុងទសវត្សនៃឆ្នាំ១៩៣០ ចំនួននៃ«អ្នកដែលទ្រង់បានហៅ បានរើស ហើយជាអ្នកស្មោះត្រង់ទាំងអស់គ្នា» គឺ១៤៤.០០០នាក់ បានឃើញដូចជាបានត្រូវបំពេញគ្រប់ហើយ។ (វិវរណៈ ១៧:១៤; សូមមើលប្រអប់នៅទំព័រ១៩) យើងមិនដឹងថាតើមានចំនួនប៉ុន្មាននាក់នៃពួកចាក់ប្រេងតាំង បានត្រូវប្រមូលនៅក្នុងសតវត្សទីមួយទេ ឬតើមានចំនួនប៉ុន្មាននាក់ដែលបានត្រូវប្រមូលឲ្យចេញពីចំណោម«ស្រងែ» ក្នុងកំឡុងសតវត្សដ៏ងងឹតនៃសេចក្ដីក្បត់ជំនឿដ៏ធំពីពិភពគ្រីស្ទសាសនា ដែលមានជាច្រើនសតវត្សនោះ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៣៥ ពីចំណោមពួកអ្នកផ្សាយទូទាំងពិភពលោក ដែលមានចំនួនជាអតិបរិមាដល់៥៦.១៥៣នាក់ នោះមាន៥២.៤៦៥នាក់ដែលបានបង្ហាញថាគេមានសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងស្ថានសួគ៌ ដោយបរិភោគវត្ថុតំណាងនៅឯពិធីបុណ្យរំឭក។ តើមនុស្សជាច្រើនដែលមិនទាន់បានប្រមូល នឹងមានទិសដៅយ៉ាងណា?
«ឃើញមនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំ»
១៧. តើព្រឹត្ដិការណ៍អ្វីក្នុងប្រវត្ដិសាស្ត្រដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៣៥?
១៧ នៅឯមហាសន្និបាតដែលបានធ្វើឡើងនៅថ្ងៃទី៣០ ខែឧសភាទៅថ្ងៃទី៣ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៣៥ នៅវ៉ាសីនតោន ឌី. ស៊ី. ស.រ.អ នោះបងប្រុសរ៉ូធើហ្វឺតបានថ្លែងអត្ថាធិប្បាយដ៏សំខាន់មួយ ដែលបានត្រូវដាក់ចំណងជើងថា «មនុស្សជាច្រើនអនេក»។c ក្រុមនេះ «ដែលគ្មានអ្នកណាអាចនឹងរាប់បាន» នឹងបង្ហាញខ្លួន កាលដែលការបោះត្រាចុងបំផុតនៃពួក១៤៤.០០០នាក់ នៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលខាងវិញ្ញាណ បានមកដល់ទីបញ្ចប់។ ពួកទាំងនេះក៏នឹងអនុវត្តជំនឿលើអំណាចលោះ ដោយសារ«ឈាមរបស់កូនចៀម» គឺជាព្រះយេស៊ូ ហើយនឹងផ្ដល់កិច្ចបំរើបរិសុទ្ធនៅក្នុងរបៀបរៀបចំនៃព្រះវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា សំរាប់ការថ្វាយបង្គំ។ ជាក្រុមមួយ នោះពួកគេនឹង«ចេញពីគ្រាវេទនាយ៉ាងធំមក»ទាំងរស់ ដើម្បីទទួលផែនដីមនោរម្យជាមរតក ដែលនឹង«គ្មានសេចក្ដីស្លាប់»។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមុននឹងមហាសន្និបាតនោះ ក្រុមនេះបានត្រូវហៅជាពួកយ៉ូណាដាប។—វិវរណៈ ៧:៩-១៧; ២១:៤; យេរេមា ៣៥:១០
១៨. តើតាមរបៀបណាដែលឆ្នាំ១៩៣៨ ជាឆ្នាំដ៏សំខាន់?
១៨ ឆ្នាំ១៩៣៨ គឺសំខាន់ក្នុងការសម្គាល់យ៉ាងច្បាស់នូវក្រុមពីរនេះ។ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម នៃថ្ងៃទី១៥ ខែមីនា និងថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៨ បានមានអត្ថបទសិក្សាជាពីរផ្នែក គឺ«ហ្វូងរបស់ទ្រង់» ហើយបានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់នូវគោលជំហរនិមួយៗ នៃពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលនៅសល់ និងគូកនរបស់គេ គឺពួកហ្វូងធំ។ រួចមក ក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម នៃថ្ងៃទី១ ខែមិថុនា និងថ្ងៃទី១៥ ខែមិថុនា មានអត្ថបទសិក្សាអំពី «អង្គការ» ដែលមានមូលដ្ឋានលើអេសាយ ៦០:១៧។ ក្រុមជំនុំទាំងអស់បានត្រូវប្រាប់ឲ្យស្នើសុំគណៈអភិបាល ឲ្យតែងតាំងពួកអ្នកបំរើក្នុងតំបន់និមួយៗ ដែលដោយធ្វើនេះ នឹងមានការរៀបចំជាព្រះធិបតេយ្យ ដែលល្អជាងមុន។ ក្រុមទាំងឡាយបានធ្វើដូច្នេះមែន។
១៩. និងកំណត់ចំណាំ។ តើហេតុការណ៍អ្វីដែលបញ្ជាក់ថា ការហៅទូទៅនូវ«ពួកចៀមឯទៀត» បានធ្វើឡើងជាង៦០ឆ្នាំមកហើយ?
១៩ របាយការណ៍នៅក្នុងសៀវភៅប្រចាំឆ្នាំនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាសំរាប់ឆ្នាំ១៩៣៩ បានចែងថា៖ «ពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូ ដែលមាននៅលើផែនដីឥឡូវគឺមានចំនួនតិច និងក៏មិនដែលត្រូវបង្កើនចំនួនឡើយ។ ពួកទាំងនេះបានត្រូវសំដៅទៅលើក្នុងបទគម្ពីរ ជា‹ពួកសំណល់›នៃកូនរបស់ភ្នំស៊ីយ៉ូន ដែលជាអង្គការរបស់ព្រះ។ (វិវរណៈ ១២:១៧) ឥឡូវនេះ ព្រះអម្ចាស់កំពុងតែប្រមូល‹ពួកចៀមឯទៀត› ដែលនឹងបង្កើតបាន‹មនុស្សជាច្រើនអនេក›។ (យ៉ូហាន ១០:១៦) អស់អ្នកដែលកំពុងតែបានប្រមូលឲ្យចូល គឺជាគូកននៃពួកសំណល់ ដែលធ្វើការជាមួយនឹងពួកសំណល់នោះ។ តាំងពីពេលនេះតទៅមុខ ពួកអ្នកដែលនឹងរួបរួម‹ពួកចៀមឯទៀត›នឹងបង្កើនចំនួន រហូតដល់‹មនុស្សជាច្រើនអនេក›បានត្រូវប្រមូល»។ ពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលនៅសល់បានត្រូវបំពាក់បំប៉ន ឲ្យទទួលខុសត្រូវនឹងកិច្ចការប្រមូលពួកហ្វូងធំនេះ។ ពួកទាំងនេះឥឡូវក៏ត្រូវបានបំពាក់បំប៉នដែរ។d
២០. តើការប្រែប្រួលអ្វីក្នុងអង្គការ ដែលបានកើតឡើងតាំងពីឆ្នាំ១៩៤២?
២០ នៅក្នុងខែមករា ឆ្នាំ១៩៤២ ក្នុងកាលដែលសង្គ្រាមលោកលើកទី២មានសកម្មភាពខ្លាំង នោះយ៉ូសែប រ៉ូធើហ្វឺតបានទទួលមរណភាព ហើយណេថិន ន័រ បានទទួលតំណែងជាប្រធាន។ ប្រធានទីបីនៃសមាគមបានត្រូវគេនឹកចាំយ៉ាងល្អ ដោយព្រោះបានស្ថាបនាសាលាព្រះធិបតេយ្យក្នុងក្រុមជំនុំទាំងឡាយ និងសាលាគីលាតសំរាប់អប់រំពួកសាសនទូត។ នៅឯកិច្ចប្រជុំប្រចាំឆ្នាំនៃសមាគមនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤៤ នោះគាត់បានប្រកាសថា ធម្មនុញ្ញរបស់សមាគម កំពុងបានត្រូវសើរើឡើងវិញ ដើម្បីភាពជាសមាជិកនឹងមានមូលដ្ឋានលើភាពវិញ្ញាណ មិនមែនលើវិភាគទានខាងវត្ថុនោះទេ។ ក្នុងកំឡុង៣០ឆ្នាំបន្ទាប់មក ចំនួនពួកអ្នកផ្សាយបានកើនពី១៥៦.២៩៩នាក់ ទៅ២.១៧៩.២៥៦នាក់ទូទាំងពិភពលោក។ ក្នុងកំឡុងឆ្នាំ១៩៧១-១៩៧៥ ការប្រែប្រួលក្នុងអង្គការបានត្រូវការបន្ថែមទៅទៀត។ បុរសតែម្នាក់ដែលបំរើជាប្រធាន ឥឡូវមិនអាចមើលត្រួតពិនិត្យយ៉ាងហ្មត់ចត់ទេ លើកិច្ចការព្រះរាជាណាចក្រទូទាំងពិភពលោក។ គណៈអភិបាល ដែលមានភារៈជាអធិការីឆ្លាស់គ្នា បានត្រូវពង្រីកដើម្បីមានសមាជិកចាក់ប្រេងតាំង១៨នាក់ ដែលឥឡូវនេះសឹងតែពាក់កណ្ដាលចំនួននេះ បានបញ្ចប់ដំណើររបស់គេនៅលើផែនដី។
២១. តើអ្វីដែលធ្វើឲ្យសមាជិកនៃហ្វូងតូច មានសមត្ថភាពចូលព្រះរាជាណាចក្រ?
២១ ពួកសមាជិកដែលនៅសល់នៃហ្វូងតូច បានត្រូវបំពាក់បំប៉ន ដោយមានការសាកល្បងជាច្រើនទសវត្ស។ ពួកគេមានចិត្តរីករាយណាស់ ដោយបានទទួលយ៉ាងប្រាកដនូវ‹ការធ្វើបន្ទាល់នឹងវិញ្ញាណ›។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលប្រាប់គេថា៖ «អ្នករាល់គ្នា គឺជាពួកដែលបានកាន់ខ្ជាប់ជាមួយនឹងខ្ញុំ ក្នុងអស់ទាំងសេចក្ដីល្បងលខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ដំរូវនគរមួយឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដូចជាព្រះវរបិតានៃខ្ញុំបានដំរូវនគរឲ្យខ្ញុំដែរ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិភោគនៅតុខ្ញុំ ក្នុងនគររបស់ខ្ញុំ ហើយឲ្យបានអង្គុយលើបល្ល័ង្ក ជំនុំជំរះពូជអំបូរអ៊ីស្រាអែលទាំង១២ផង»។—រ៉ូម ៨:១៦, ១៧; លូកា ១២:៣២; ២២:២៨-៣០
២២, ២៣. តើពួកហ្វូងតូចនិងពួកចៀមឯទៀតកំពុងតែត្រូវបំពាក់បំប៉នយ៉ាងដូចម្ដេច?
២២ កាលដែលចំនួនពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលនៅសល់ នៅលើផែនដីបានចុះថយ នោះបងប្អូនពីពួកហ្វូងធំដែលមានគំនិតចាស់ទុំ បានត្រូវប្រគល់ឲ្យទទួលភារកិច្ចត្រួតពិនិត្យមើលខាងវិញ្ញាណ លើក្រុមជំនុំសឹងតែទាំងអស់ទូទាំងពិភពលោក។ ហើយកាលដែលស្មរបន្ទាល់ចាក់ប្រេងតាំងចុងក្រោយដែលចាស់ហើយ ចប់ដំណើររបស់គេនៅលើផែនដី នោះសារិមដ៏ជាចៅហ្វាយរបស់ចៀមឯទៀត នឹងបានត្រូវអប់រំបានល្អ ដើម្បីប្រកបភារកិច្ចជាអភិបាល ជា‹គណៈនៃពួកចៅហ្វាយ›នៅលើផែនដី។—អេសេគាល ៤៤:៣; អេសាយ ៣២:១
២៣ ពួកហ្វូងតូចនិងពួកចៀមឯទៀត បន្តឲ្យបានបំពាក់បំប៉នទៅជាប្រដាប់សំរាប់ការល្អ។ (យ៉ូហាន ១០:១៤-១៦) ទោះជាសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់យើង មាននៅក្នុង«ផ្ទៃមេឃថ្មី» ឬក៏នៅលើ«ផែនដីថ្មី» សូមឲ្យយើងតបឆ្លើយយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្ត ដល់សេចក្ដីអញ្ជើញនេះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលថា៖ «ត្រូវឲ្យឯងរាល់គ្នាមានសេចក្ដីអំណរ ហើយរីករាយឡើងជាដរាប ចំពោះការដែលអញបង្កើតនោះ ដ្បិតមើល អញនឹងធ្វើឲ្យក្រុងយេរូសាឡិមបានជាទីរីករាយ ហើយប្រជាជនទាំងឡាយជាសេចក្ដីអំណរ»។ (អេសាយ ៦៥:១៧, ១៨) សូមឲ្យយើងជាមនុស្សដ៏ទន់ខ្សោយ បំរើដោយមានចិត្តរាបទាបជានិច្ច ដែលកំពុងបំពាក់បំប៉នដោយ«ឥទ្ធិឫទ្ធិដ៏លើសលប់» គឺជាព្រះចេស្ដានៃវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ!—កូរិនថូសទី២ ៤:៧; យ៉ូហាន ១៦:១៣
[កំណត់សម្គាល់]
a ចូរឲ្យពិភពគ្រីស្ទសាសនាដ៏ឥតស្មោះត្រង់ ដែលបានត្រូវតំណាងដោយអ៊ីស្រាអែលពីសម័យបុរាណ បានជ្រាបនូវការជំនុំជំរះស្រដៀងនេះពីព្រះយេហូវ៉ា។—ពេត្រុសទី១ ៤:១៧, ១៨
b ចៅក្រមម៉ាថុន ដែលកាន់សាសនាកាតូលិករ៉ូម៉ាំង ដែលបានបដិសេធលែងពួកសិស្សព្រះគម្ពីរ ក្រោយពីអនុញ្ញាតឲ្យធានាខ្លួន ក្រោយមកក៏បានត្រូវជាប់គុក ដោយបានត្រូវជាប់ទោសពីការស៊ីសំណូក។
c សេចក្ដីបកប្រែពិភពលោកថ្មីនៃបទគម្ពីរគ្រីស្ទានភាសាក្រិក ដែលបានបោះពុម្ពចេញនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៥០ នោះបានប្រើពាក្យ«ហ្វូងធំ» ជាសេចក្ដីបកប្រែប្រសើរជាងពីពាក្យភាសាក្រិកដែលបានត្រូវបណ្ដាលឲ្យតែងនេះ។
d នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៣៨ ចំនួនមនុស្សទូទាំងពិភពលោកនេះ ដែលបានចូលរួមពិធីបុណ្យរំឭកគឺ៧៣.៤២០នាក់ ដែលមាន៣៩.២២៥នាក់ ឬក៏៥៣ភាគរយនៃពួកអ្នកនៅទីនោះ បានទទួលយកវត្ថុតំណាង។ មកដល់ឆ្នាំ១៩៩៨ ចំនួនមនុស្សបានកើនដល់១១៣.៨៩៦.៣១២នាក់ ដែលមានតែ៨៧៥៦នាក់ទេដែលទទួលទានវត្ថុតំណាង ដែលជាមធ្យមក្នុង១០ក្រុមជំនុំ មានតិចជាងមួយនាក់ទេ ដែលបានទទួលទាននោះ។
តើអ្នកនៅចាំឬទេ?
◻ ក្នុងការចុះចូលនឹងការបំពាក់បំប៉នពីព្រះវរបិតាទ្រង់ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូជាគំរូចំពោះយើង?
◻ តើមានការបំពាក់បំប៉នអ្វីនៅក្នុងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពីបុរាណ?
◻ តើ«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»បានត្រូវបំពាក់បំប៉នយ៉ាងណាមកដល់ឥឡូវនេះ?
◻ តើ«ពួកចៀមឯទៀត»បានបំពាក់បំប៉នសំរាប់គោលបំណងអ្វី?
[ប្រអប់នៅទំព័រ២១]
ការបំពាក់បំប៉នថែមទៀតក្នុងពិភពគ្រីស្ទសាសនា
សារពត៌មានភ្ជាប់ដែលបញ្ជូនពីទីក្រុងអាថែន ប្រទេសក្រិក បានរាយការណ៍ដូចតទៅនេះ លើការតែងតាំងប្រធានសាសនាក្រិកអូធូដុក្ស ថា៖ «លោកត្រូវធ្វើជាអ្នកនាំសារនៃសន្ដិភាព។ ប៉ុន្តែ មេដឹកនាំសាសនាក្រិកអូធូដុក្ស គឺមានឫកដូចជាឧត្តមសេនីយ ដែលកំពុងរៀបចំចម្បាំងទៅវិញ។»
«នៅថ្ងៃធ្វើបុណ្យរំឭកស្រីក្រមុំសុទ្ធម៉ារា ក៏ជាថ្ងៃបុណ្យនៃកងទ័ពនៅប្រទេសក្រិកដែរ នោះមេអេវ៉ែក គ្រីស្ទស្តូដូឡុស បានមានប្រសាសន៍ថ្មីៗនេះ ថា៖ ‹យើងបានប្រុងប្រៀប បើត្រូវការ ដើម្បីបង្ហូរឈាមនិងធ្វើយញ្ញបូជា។ យើង ជាសាសនាមួយ អធិស្ឋានរកសន្ដិភាព . . . ប៉ុន្តែយើងឲ្យពរដល់សាស្ដ្រាវុធដ៏ពិសិដ្ឋ ពេលណាដែលតម្រូវឲ្យយើងធ្វើនោះ›»។
[ប្រអប់នៅទំព័រ២២]
«ឥតមានការបន្ថែមទៀត»!
នៅឯពិធីចែកសញ្ញាប័ត្រគីលាតនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧០ ហ្វ្រីឌីរិក ហ្វ្រេន្ស ដែលបានជាអនុប្រធាននៃសមាគមប៉មយាមនៅពេលនោះ បានប្រាប់ពួកសិស្សនូវលទ្ធភាពថាគេ ដែលជាពួកចៀមឯទៀត ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅលើផែនដី ប្រហែលជានឹងធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យបុគ្គលណាម្នាក់ ដែលប្រហែលជានឹងអះអាងថាខ្លួនរួមចំណែកពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលនៅសល់។ តើនេះអាចកើតឡើងបានទេ? គាត់បានពន្យល់ថា យ៉ូហាន-បាទីស្ទគឺនៅខាងពួកចៀមឯទៀត ហើយគាត់បានធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យព្រះយេស៊ូ និងធ្វើឲ្យពួកសាវ័កខ្លះដែរ។ រួចមក គាត់បានសួរថា តើនៅមានការប្រមូលពួកសំណល់ថែមទៀតទេ? គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «អត់ទេ ឥតមានការបន្ថែមទៀតទេ! ការត្រាស់ហៅនោះបានចប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៣១-១៩៣៥ម្ល៉េះ! គឺឥតមានការប្រមូលបន្ថែមទៀតទេ។ ដូច្នេះ តើអ្នកណាដែលជាពួកចូលរួមថ្មីៗ ដែលបរិភោគវត្ថុតំណាងនៅឯពិធីបុណ្យរំឭកនោះ? ប្រសិនបើពួកគេជាពួកអ្នកសំណល់ នោះពួកគេជាមនុស្សជំនួស! ពួកគេមិនមែនជាចំនួនបន្ថែមចូលក្នុងចំណោមពួកចាក់ប្រេងតាំងទេ ប៉ុន្តែជាមនុស្សជំនួសអស់អ្នកដែលប្រហែលជាបានបោះបង់សេចក្ដីជំនឿខ្លួន»។
[រូបភាពនៅទំព័រ១៨]
យើងអបអរនឹងកិច្ចបំរើរបស់យើងជាទីបំផុតណាស់ហ្ន៎!
[រូបភាពនៅទំព័រ១៩]
សាសន៍អ៊ីស្រាអែលពីបុរាណ បានក្លាយទៅជាប្រដាប់ដែលសមតែទទួលសេចក្ដីហិនវិនាស