ការអានព្រះគម្ពីរ គឺជាអ្វីដែលមានប្រយោជន៍និងជាទីពេញចិត្ត
«ត្រូវឲ្យនឹកជញ្ជឹងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ»។—យ៉ូស្វេ ១:៨
១. តើអ្វីផលប្រយោជន៍ខ្លះៗចំពោះការអាន និងជាពិសេសចំពោះការអានព្រះគម្ពីរ?
ការអានពត៌មានដែលមានប្រយោជន៍គឺជាសកម្មភាពមួយដែលបង្កើតលទ្ធផលល្អ។ ទស្សនវិទូខាងនយោបាយជនជាតិបារាំងម្នាក់ ឈ្មោះលោក មនតិគ្យូ (ឆាល លូអិស ដិ សិខន) បានសរសេរថា៖ «ចំពោះខ្ញុំវិញ ការសិក្សាតែងតែជាថ្នាំព្យាបាលដ៏សក្ដិសិទ្ធិបំផុតចំពោះការដោះស្រាយភាពច្រំដែលនៃជីវិត។ ខ្ញុំមិនដែលប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាណាដែលមិនអាចបំបាត់ចោល ដោយការអានអស់រយៈពេលមួយម៉ោងទេ»។ នោះគឺជាការពិតយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការអានព្រះគម្ពីរ។ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងដែលបានបណ្ដាលដោយព្រះ បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឯក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ានោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ក៏កែព្រលឹងឡើងវិញ។ សេចក្ដីបន្ទាល់នៃព្រះយេហូវ៉ាជាពិត ក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លៅល្ងង់មានប្រាជ្ញា សេចក្ដីបញ្ញត្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែទៀងត្រង់ ក៏បណ្ដាលឲ្យចិត្តរីករាយសប្បាយ»។—១៩:៧, ៨
២. ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាបានរក្សាការពារទុកព្រះគម្ពីរអស់ជាច្រើនសម័យនោះ ហើយតើព្រះតម្រូវឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ធ្វើអ្វីជាមួយនឹងព្រះគម្ពីរ?
២ ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ាគឺជាអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរ នោះទ្រង់បានការពារទុកសៀវភៅនោះអស់រយៈច្រើនសតវត្ស ដោយឆ្លងកាត់ការប្រឆាំងដ៏កាចសាហាវពីពួកសត្រូវនៃសៀវភៅនេះ ពីខាងសាសនានិងខាងលោកីយ៍ផងដែរ។ ពីព្រោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យ«មនុស្សទាំងអស់បានសង្គ្រោះ ហើយឲ្យបានស្គាល់សេចក្ដីពិត» នោះទ្រង់បានចាត់វិធានការឲ្យមនុស្សជាតិទាំងអស់ អាចទទួលបន្ទូលរបស់ទ្រង់បាន។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៤) គឺត្រូវគេប៉ាន់ប្រមាណថា ៨០ភាគរយនៃមនុស្សលើផែនដីនេះ អាចត្រូវទាក់ទងដោយប្រើតែ១០០ភាសាផ្សេងៗទេ។ ឯព្រះគម្ពីរវិញ នោះអាចត្រូវទទួលជា៣៧០ភាសា និងផ្នែកផ្សេងៗនៃព្រះគម្ពីរអាចត្រូវទទួលជា១.៨៦០ភាសានិងគ្រាមភាសាថែមទៀតផង។ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យរាស្ត្ររបស់ទ្រង់អានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ប្រទានពរដល់អ្នកបំរើរបស់ទ្រង់ដែលយកចិត្តទុកដាក់លើបន្ទូលរបស់ទ្រង់ គឺជាអ្នកដែលអាននោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។—ទំនុកដំកើង ១:១, ២
អ្នកត្រួតពិនិត្យត្រូវតែអានព្រះគម្ពីរ
៣, ៤. តើព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវឲ្យស្តេចអ៊ីស្រាអែលធ្វើអ្វី ហើយតើហេតុណាខ្លះសំរាប់ការតម្រូវនេះ ដែលមានទំនាក់ទំនងនឹងគ្រីស្ទានដែលជាអ្នកចាស់ទុំសព្វថ្ងៃនេះ?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលសំដៅទៅពេលដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនឹងមានស្តេចជាមនុស្ស ដោយមានបន្ទូលថា៖ «កាលណាស្តេចនោះ បានឡើងគង់លើបល្ល័ង្ករាជ្យហើយ នោះត្រូវឲ្យចម្លងក្រិត្យវិន័យ តាមគម្ពីរដែលនៅមុខពួកលេវីដ៏ជាសង្ឃ ទុកក្នុងសៀវភៅសំរាប់ខ្លួន ត្រូវឲ្យសៀវភៅនោះនៅជាមួយនឹងខ្លួន ហើយត្រូវមើលរាល់តែថ្ងៃជានិច្ច អស់១ជីវិតផង ដើម្បីនឹងទំលាប់ខ្លួន ឲ្យចេះកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃខ្លួន ប្រយោជន៍ឲ្យបានកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលនៅក្នុងក្រិត្យវិន័យនឹងច្បាប់ទាំងនេះ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តតាមផង ហើយកុំឲ្យកើតមានចិត្តធំលើពួកបងប្អូនខ្លួន ឬងាកបែរចេញពីសេចក្ដីបង្គាប់ ទៅខាងស្ដាំឬខាងឆ្វេងឡើយ»។—ចោទិយកថា ១៧:១៨-២០
៤ សូមកត់សម្គាល់នូវមូលហេតុ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវឲ្យអ្នកដែលនឹងធ្វើជាស្តេចអានសៀវភៅនៃច្បាប់របស់ព្រះ។ (១) «ដើម្បីនឹងទំលាប់ខ្លួន ឲ្យចេះកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃខ្លួន ប្រយោជន៍ឲ្យបានកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលនៅក្នុងក្រិត្យវិន័យនឹងច្បាប់ទាំងនេះ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តតាមផង»។ (២) «កុំឲ្យកើតមានចិត្តធំលើពួកបងប្អូនខ្លួន»។ (៣) កុំឲ្យ«ងាកបែរចេញពីសេចក្ដីបង្គាប់ ទៅខាងស្ដាំឬខាងឆ្វេងឡើយ»។ សព្វថ្ងៃនេះ គ្រីស្ទានដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យក៏ត្រូវតែកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា គោរពតាមច្បាប់របស់ទ្រង់ ជៀសវាងពីការលើកខ្លួនឲ្យធំលើសជាងបងប្អូន និងមិនងាកបែរចេញពីបទបញ្ជារបស់ព្រះយេហូវ៉ា មែនទេ? ដូច្នេះ ការអានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃគឺសំខាន់ចំពោះពួកគេ ដូចចំពោះពួកស្តេចនៃអ៊ីស្រាអែលដែរ។
៥. តើគណៈអភិបាលបានសរសេរអ្វីទៅកាន់សមាជិកគណៈកម្មាធិការអំពីការអានព្រះគម្ពីរ ហើយហេតុអ្វីគ្រីស្ទានដែលជាអ្នកចាស់ទុំគួរធ្វើតាមដំបូន្មាននោះ?
៥ សព្វថ្ងៃនេះ គ្រីស្ទានដែលជាអ្នកចាស់ទុំគឺរវល់ណាស់ ហើយនេះធ្វើឲ្យការអានព្រះគម្ពីររៀងរាល់ថ្ងៃជាការដ៏ពិបាកមួយ។ ជាឧទាហរណ៍ សមាជិកនៃគណៈអភិបាលនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា និងសមាជិកនៃគណៈកម្មាធិការសាខាទូទាំងពិភពលោក គឺទាំងអស់ជាបុរសរវល់មែនទែន។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលថ្មីៗនេះសំបុត្រមួយពីគណៈអភិបាលទៅកាន់គណៈកម្មាធិការសាខាទាំងអស់ បានបញ្ជាក់នូវភាពចាំបាច់ចំពោះការអានព្រះគម្ពីររៀងរាល់ថ្ងៃនិងទម្លាប់ល្អខាងការសិក្សា។ សំបុត្រនោះបានបញ្ជាក់ថា នេះនឹងបង្កើននូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងចំពោះសេចក្ដីពិត ថែមទាំង«ជួយយើងរក្សាទុកនូវជំនឿរបស់យើង អំណររបស់យើង និងសមត្ថភាពតស៊ូរហូតទៅដល់ទីបញ្ចប់ដ៏រុងរឿង»។ អ្នកចាស់ទុំទាំងអស់ក្នុងក្រុមជំនុំស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទទួលស្គាល់ភាពចាំបាច់នេះដែរ។ ការអានព្រះគម្ពីររៀងរាល់ថ្ងៃនឹងជួយពួកគាត់ឲ្យ‹ប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញា›។ (យ៉ូស្វេ ១:៧, ៨) ចំពោះពួកគាត់ជាពិសេស ការអានព្រះគម្ពីរគឺ«មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ នឹងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្ដីសុចរិត»។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦
គឺជាចាំបាច់សំរាប់មនុស្សក្មេងចាស់
៦. ហេតុអ្វីបានជាយ៉ូស្វេបានអានឮៗនូវបន្ទូលក្នុងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នៅមុខកុលសម្ព័ន្ធអ៊ីស្រាអែលនិងពួកអ្នកប្រទេសក្រៅ?
៦ នៅសម័យបុរាណ មនុស្សម្នាក់មិនអាចទទួលព្រះគម្ពីរមួយច្បាប់សំរាប់ខ្លួនផ្ទាល់ទេ។ ដូច្នេះ ព្រះគម្ពីរត្រូវអាននៅមុខមនុស្សដែលមានហ្វូងយ៉ាងធំដែលបានជួបជុំគ្នា។ បន្ទាប់ពីព្រះយេហូវ៉ាបានជួយយ៉ូស្វេយកជ័យជំនះពីទីក្រុងអៃយហើយ នោះយ៉ូស្វេបានបង្រួបបង្រួមកុលសម្ព័ន្ធសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅភ្នំអេបាលនិងភ្នំកេរិស៊ីម។ ក្រោយនោះដំណើររឿងបានប្រាប់យើងថា៖ «លោកក៏អានមើលអស់ទាំងពាក្យនៃក្រិត្យវិន័យ ទោះទាំងព្រះពរ នឹងសេចក្ដីបណ្ដាសាទាំងប៉ុន្មានផង តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលបានកត់ទុកក្នុងគម្ពីរក្រិត្យវិន័យ ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលលោកម៉ូសេបានបង្គាប់មកយ៉ូស្វេ នោះគ្មានពាក្យណាមួយដែលយ៉ូស្វេមិនបានអានមើល នៅមុខពួកជំនុំសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងអស់គ្នានោះទេ ហើយក៏មានពួកស្រីៗ ពួកក្មេងៗ នឹងពួកអ្នកប្រទេសក្រៅ ដែលនៅជាមួយនឹងគេដែរ»។ (យ៉ូស្វេ ៨:៣៤, ៣៥) មនុស្សចាស់និងមនុស្សក្មេង ទាំងសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនិងពួកអ្នកប្រទេសក្រៅត្រូវតែផ្ដិតជាប់ក្នុងចិត្តគំនិត នូវចរិយាបែបណាដែលនឹងធ្វើឲ្យមានប្រសិទ្ធិពរពីព្រះយេហូវ៉ា និងអ្វីដែលនឹងធ្វើឲ្យទ្រង់មិនពេញព្រះហឫទ័យ។ ការអានព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់ប្រាកដជានឹងជួយយើងក្នុងរឿងនេះ។
៧, ៨. (ក) តើអ្នកណាសព្វថ្ងៃនេះដែលប្រៀបដូចជា«ពួកអ្នកប្រទេសក្រៅ» ហើយហេតុអ្វីបានជាគេត្រូវតែអានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃនោះ? (ខ) តើ«ពួកក្មេងៗ»ក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា អាចធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
៧ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកបំរើរាប់លាននាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺប្រៀបដូចជា«ពួកអ្នកប្រទេសក្រៅ»ខាងវិញ្ញាណ។ ពីមុន ពួកគេធ្លាប់រស់នៅតាមគោលការណ៍របស់លោកីយ៍នេះ ក៏ប៉ុន្តែពួកគេបានកែប្រែជីវិតរបស់ខ្លួន។ (អេភេសូរ ៤:២២-២៤; កូល៉ុស ៣:៧, ៨) ពួកគេត្រូវតែរំឭកខ្លួនជានិច្ចពីខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ។ (អេម៉ុស ៥:១៤, ១៥) ការអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជារៀងរាល់ថ្ងៃក៏ជួយពួកគេឲ្យធ្វើដូច្នោះដែរ។—ហេព្រើរ ៤:១២; យ៉ាកុប ១:២៥
៨ ក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏មាន«ពួកក្មេងៗ»ជាច្រើននាក់ ដែលត្រូវមាតាបិតារបស់គេបង្រៀននូវខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ក៏ប៉ុន្តែត្រូវតែធ្វើឲ្យពួកគេផ្ទាល់ជឿជាក់ថា ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់គឺត្រឹមត្រូវ។ (រ៉ូម ១២:១, ២) តើគេអាចធ្វើដូច្នេះយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែលពួកសង្ឃនិងពួកអ្នកចាស់ទុំបានត្រូវបង្គាប់ថា៖ «នោះត្រូវឲ្យមើលក្រិត្យវិន័យនេះ នៅចំពោះមុខគេ ឲ្យបានស្ដាប់ទាំងអស់គ្នា ត្រូវឲ្យប្រមូលបណ្ដាជនទាំងប្រុសទាំងស្រីនឹងកូនក្មេង ហើយនឹងពួកអ្នកដទៃដែលនៅអស់ទាំងទីក្រុងរបស់ឯងមក ដើម្បីឲ្យគេស្ដាប់ ហើយបានរៀន ព្រមទាំងកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ទាំងប្រយ័តនឹងប្រព្រឹត្តតាមអស់ទាំងពាក្យក្នុងក្រិត្យវិន័យនេះ ហើយឲ្យកូនចៅគេដែលមិនដឹង បានឮដែរ ហើយបានទំលាប់កោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង»។ (ចោទិយកថា ៣១:១១-១៣) ដោយព្រះយេស៊ូរស់នៅក្រោមក្រិត្យវិន័យនេះ នោះទ្រង់ក៏បានបង្ហាញចំណាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងទៅលើការយល់ច្បាប់របស់ព្រះវរបិតាដែរ ពេលទ្រង់មានព្រះជន្មាយុ១២ឆ្នាំ។ (លូកា ២:៤១-៤៩) ក្រោយមក ទ្រង់មានទម្លាប់ស្ដាប់និងចូលរួមអានបទគម្ពីរនៅឯសាលាប្រជុំ។ (លូកា ៤:១៦; កិច្ចការ ១៥:២១) យុវជនសព្វថ្ងៃនេះ គឺត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូ ដោយអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជារៀងរាល់ថ្ងៃ និងទៅកិច្ចប្រជុំជាទៀងទាត់ដែលជាកន្លែងដែលគេអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរ។
ការអានព្រះគម្ពីរត្រូវទុកជាអាទិភាព
៩. (ក) ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវតែចេះជ្រើសរើសចំពោះអ្វីដែលយើងអាន? (ខ) តើអារម្ភកថានៃទស្សនាវដ្ដីនេះបានសរសេរថាយ៉ាងដូចម្ដេច ចំពោះសៀវភៅដែលជាជំនួយសិក្សាព្រះគម្ពីរ?
៩ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលមានប្រាជ្ញា បានសរសេរថា៖ «ចូរទទួលដំបូន្មានចុះ ដ្បិតការដែលធ្វើសៀវភៅជាច្រើន នោះមិនចេះអស់មិនចេះហើយឡើយ ហើយការដែលរៀនជាច្រើន នោះរមែងនាំឲ្យអផ្សុកដល់រូបសាច់»។ (សាស្ដា ១២:១២) យើងក៏អាចនិយាយថា ការអានសៀវភៅជាច្រើនដែលត្រូវបោះពុម្ពសព្វថ្ងៃនេះ មិនគ្រាន់តែនាំឲ្យតប់ប្រមល់ប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែបើនិយាយឲ្យត្រង់ទៅ នោះអាចផ្ដល់គ្រោះថ្នាក់ដល់គំនិត។ ដូច្នេះ គឺសំខាន់ដែលយើងចេះជ្រើសរើស។ បន្ថែមនឹងការអានសៀវភៅរបស់យើងសំរាប់ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ យើងក៏ត្រូវតែអានព្រះគម្ពីរផ្ទាល់តែម្ដង។ អារម្ភកថារបស់ទស្សនាវដ្ដីនេះបានសរសេរទៅកាន់អ្នកអានថា៖ «ចូរនឹកចាំជានិច្ចថា ព្រះគម្ពីរគឺជាខ្នាតគំរូរបស់យើង ហើយទោះបីជំនួយរបស់យើងមកពីព្រះក៏ដោយ នោះគឺជា‹ជំនួយ›ប៉ុណ្ណោះនិងមិនមែនជំនួសព្រះគម្ពីរទេ»។a ដូច្នេះ យើងត្រូវតែអានព្រះគម្ពីរផ្ទាល់តែម្ដង ទាំងយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើប្រកាសនវត្ថុផ្សេងទៀត ដែលមានមូលដ្ឋានទៅលើព្រះគម្ពីរ។
១០. តើ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ» បានបញ្ជាក់នូវសារសំខាន់នៃការអានព្រះគម្ពីរយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ ដោយយល់ដឹងពីសេចក្ដីត្រូវការនេះ អស់ជាច្រើនឆ្នាំទៅហើយ ដែល«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ»បានកំណត់អំនានព្រះគម្ពីរមួយជាផ្នែកនៃសាលាកិច្ចបំរើព្រះធិបតេយ្យក្នុងក្រុមជំនុំនិមួយៗ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥, ព.ថ.) កម្មវិធីអំនានព្រះគម្ពីរនេះជួយឲ្យអានចប់នូវព្រះគម្ពីរក្នុងរយៈពេលប្រមាណប្រាំពីរឆ្នាំ។ កម្មវិធីនេះមានប្រយោជន៍សំរាប់យើងទាំងអស់គ្នា ប៉ុន្តែជាពិសេសសំរាប់អ្នកថ្មីដែលមិនធ្លាប់បានអានព្រះគម្ពីរទាំងមូលនោះ។ អ្នកដែលរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរគីលាតនៃសមាគមប៉មយាមសំរាប់សាសនទូតនិងសាលាបង្ហាត់ខាងកិច្ចបំរើ ព្រមទាំងសមាជិកថ្មីនៃក្រុមគ្រួសារបេតអែល គឺតម្រូវឲ្យអានព្រះគម្ពីរទាំងមូលក្នុងមួយឆ្នាំ។ មិនថាអ្នកធ្វើតាមកម្មវិធីណាក៏ដោយ ជាមនុស្សម្នាក់ៗឬក៏ជាក្រុមគ្រួសារ ការអានឲ្យទាន់កម្មវិធីនោះតម្រូវឲ្យទុកការអានព្រះគម្ពីរជាអាទិភាពចំបង។
តើទម្លាប់របស់អ្នកខាងការអានបង្ហាញអ្វីខ្លះ?
១១. ហេតុអ្វីនិងតើតាមរបៀបណាដែលយើងបរិភោគពីបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជារៀងរាល់ថ្ងៃ?
១១ បើសិនជាអ្នកមានការពិបាកមិនអាចអានព្រះគម្ពីរឲ្យទាន់កម្មវិធីរបស់អ្នក នោះប្រហែលជាសមដែលអ្នកសួរខ្លួនឯងថា៖ ‹តើទម្លាប់របស់ខ្ញុំខាងការអានឬក៏ខាងការមើលទូរទស្សន៍មានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើពេលវេលារបស់ខ្ញុំដើម្បីអានបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា?›។ សូមនឹកចាំពីពាក្យដែលម៉ូសេបានសរសេរ ហើយព្រះយេស៊ូក៏បានមានបន្ទូលម្ដងទៀតដែលថា៖ «មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋនៃព្រះយេហូវ៉ាមកដែរ»។ (ម៉ាថាយ ៤:៤; ចោទិយកថា ៨:៣) ដូចជាយើងត្រូវតែបរិភោគនំប៉័ង ឬអ្វីដែលស្មើនឹងនំប៉័ងជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងជីវិតដើម្បីទ្រទ្រង់រាងកាយរបស់យើង នោះយើងក៏ត្រូវតែក្រេបយកឲ្យបាននូវគំនិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីទ្រទ្រង់ភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើងដែរ។ យើងអាចទទួលនូវគំនិតរបស់ព្រះជារៀងរាល់ថ្ងៃតាមរយៈការអានបទគម្ពីរ។
១២, ១៣. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលពេត្រុសបានពណ៌នាពីចំណង់ដែលយើងគួរមានចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ? (ខ) តើរបៀបដែលប៉ុលប្រើឧទាហរណ៍ពីទឹកដោះគឺខុសគ្នាពីឧទាហរណ៍របស់ពេត្រុសយ៉ាងណា?
១២ បើសិនជាយើងយល់តម្លៃនៃព្រះគម្ពីរ‹មិនទុកដូចជាពាក្យរបស់មនុស្សទេ និងបានទទួលតាមភាពដ៏ពិតនៃដំណឹងនោះវិញ គឺជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះ› នោះយើងនឹងមានចំណង់ខ្លាំងចំពោះព្រះគម្ពីរ ដូចកូនង៉ាម្នាក់មានចំណង់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះទឹកដោះរបស់ម្ដាយដែរ។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:១៣) សាវ័កពេត្រុសបានប្រៀបធៀបនឹងរឿងនោះ ដោយបានសរសេរថា៖ «នោះត្រូវឲ្យសង្វាតរកទឹកដោះសុទ្ធ ខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ ដូចជាទារកដែលទើបនឹងកើត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានចំរើនធំឡើង ដរាបដល់បានសង្គ្រោះ គឺបើអ្នករាល់គ្នាបានភ្លក់ឲ្យដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ល្អមែន»។ (ពេត្រុសទី១ ២:២, ៣) បើសិនជាយើងបានភ្លក់មែនតាមរយៈបទពិសោធន៍របស់ខ្លួនថា «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ល្អមែន» នោះយើងចាប់ផ្ដើមមានចំណង់ចំពោះការអានព្រះគម្ពីរ។
១៣ គឺគួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែរថា ពេត្រុសបានប្រើពាក្យប្រៀបធៀបអំពីទឹកដោះតាមរបៀបផ្សេងពីសាវ័កប៉ុល។ ចំពោះកូនង៉ាម្នាក់ ទឹកដោះអាចបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងចំណីអាហារ។ ការប្រៀបធៀបរបស់ពេត្រុសបង្ហាញថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមានអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បី«ចំរើនធំឡើង ដរាបដល់បានសង្គ្រោះ»។ ផ្ទុយទៅវិញ ប៉ុលបានប្រើសេចក្ដីត្រូវការចំពោះទឹកដោះ ដើម្បីពណ៌នាអំពីអ្នកខ្លះដែលអះអាងថាខ្លួនពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ គេមិនបានទទួលម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ទៅកាន់គ្រីស្ទាននៅហេព្រើរ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «គួរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើជាគ្រូ ដោយព្រោះជឿជាយូរមកហើយ តែអ្នករាល់គ្នាត្រូវការ ឲ្យគេបង្រៀនទាំងខ្លឹមរបស់បឋមសិក្សា នៃព្រះបន្ទូលម្ដងទៀត ហើយមិនត្រូវការនឹងអាហាររឹង គឺត្រូវការនឹងទឹកដោះវិញ ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលទទួលទានទឹកដោះ នោះមិនប្រសប់ខាងឯព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីសុចរិតទេ ពីព្រោះអ្នកនោះជាកូនតូចនៅឡើយ ឯអាហាររឹង នោះសំរាប់តែមនុស្សធំ ដែលបានបង្ហាត់ឥន្ទ្រីយ ដោយធ្លាប់ខ្លួនហើយ ដើម្បីឲ្យបានដឹងខុសត្រូវ»។ (ហេព្រើរ ៥:១២-១៤) ការអានព្រះគម្ពីរដោយយកចិត្តទុកដាក់អាចជួយជាច្រើនខាងការបណ្ដុះបណ្ដាលសមត្ថភាពយល់ដឹងរបស់យើង និងធ្វើឲ្យចំណង់របស់យើងចំពោះអ្វីខាងវិញ្ញាណមានរឹតតែខ្លាំងឡើងទៀត។
របៀបអានព្រះគម្ពីរ
១៤, ១៥. (ក) តើអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរប្រទានឲ្យយើងនូវឯកសិទ្ធិអ្វី? (ខ) តើយើងអាចទទួលប្រយោជន៍ពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមប្រាប់ឧទាហរណ៍ខ្លះៗ)។
១៤ ការអានព្រះគម្ពីរតាមរបៀបល្អបំផុត គឺមិនបានចាប់ផ្ដើមដោយការអានទេ ក៏ប៉ុន្តែដោយអធិស្ឋានទៅវិញ។ សេចក្ដីអធិស្ឋានគឺជាឯកសិទ្ធិមួយដ៏ប្រសើរមែន។ សេចក្ដីអធិស្ឋានគឺប្រៀបដូចជាយើងចាប់ផ្ដើមអានសៀវភៅអំពីរឿងជ្រាលជ្រៅមួយ ដោយសូមជំនួយរបស់អ្នកនិពន្ធដើម្បីយល់អ្វីដែលអ្នកនឹងអាន។ នោះអាចមានប្រយោជន៍ច្រើនយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកនិពន្ធរបស់ព្រះគម្ពីរប្រទានឲ្យឯកសិទ្ធិនោះដល់អ្នក។ សមាជិកម្នាក់នៃគណៈអភិបាលនៅសតវត្សទីមួយ បានសរសេរទៅកាន់បងប្អូនរបស់គាត់ថា៖ «តែបើអ្នករាល់គ្នាណាមួយខ្វះប្រាជ្ញា មានតែសូមដល់ព្រះ ដែលទ្រង់ប្រទានដល់មនុស្សទាំងអស់ដោយសទ្ធា ឥតបន្ទោសផង នោះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យ តែត្រូវឲ្យអ្នកនោះសូមដោយចិត្តជឿ ឥតសង្ស័យអ្វីសោះ»។ (យ៉ាកុប ១:៥, ៦) គណៈអភិបាលសព្វថ្ងៃនេះក៏ដាស់តឿនយើងជានិច្ចឲ្យអានព្រះគម្ពីរដោយអធិស្ឋាន។
១៥ ប្រាជ្ញាគឺជាការអនុវត្តន៍នូវចំណេះ។ ដូច្នេះ មុនដែលអ្នកបើកព្រះគម្ពីរ ចូរសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យជួយអ្នកយល់ដឹងនូវចំណុចក្នុងកំឡុងពេលអាន ដែលអ្នកត្រូវការអនុវត្តក្នុងជីវិតរបស់អ្នកផ្ទាល់។ ចូរទទួលស្គាល់ទំនាក់ទំនងរវាងអ្វីថ្មីដែលអ្នករៀននឹងចំណេះដែលអ្នកមានហើយ។ ទាក់ទងចំណេះនោះជាមួយនឹង«ពាក្យត្រឹមត្រូវ»ដែលអ្នកបានរៀន។ (ធីម៉ូថេទី២ ១:១៣) ការគិតពិចារណាពីព្រឹត្ដិការណ៍ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ាពីសម័យដើម ហើយសូមគិតថា តើអ្នកនឹងធ្វើយ៉ាងណាបើសិនជាអ្នកនៅក្នុងកាលៈទេសៈនោះ។—លោកុប្បត្តិ ៣៩:៧-៩; ដានីយ៉ែល ៣:៣-៦, ១៦-១៨; កិច្ចការ ៤:១៨-២០
១៦. តើយោបល់ណាដែលអាចជួយយើងធ្វើឲ្យការអានព្រះគម្ពីររបស់យើង ទៅជាអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ច្រើនជាង?
១៦ ចូរកុំអានដោយគ្រាន់តែចង់បំពេញកម្មវិធីប៉ុណ្ណោះ។ ចូរកុំអានយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ឲ្យសោះ។ ចូរគិតអំពីអ្វីដែលអ្នកកំពុងតែអាន។ បើសិនជាប្រទះចំណុចណាដែលធ្វើឲ្យឆ្ងល់ ចូរមើលបទគម្ពីរយោងបើសិនជាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកមាន។ បើសិនជាចំណុចនោះនៅតែមិនច្បាស់ ចូរស្រាវជ្រាវថែមទៀតក្រោយមក។ ពេលអ្នកអាន គូសបទគម្ពីរណាដែលអ្នកចង់ចាំឬក៏ត្រូវកត់សរសេរក៏បាន។ អ្នកក៏អាចសរសេរកំណត់របស់ខ្លួននិងបទគម្ពីរយោងនៅរឹមដើមទំព័រនោះ។ ចំពោះបទគម្ពីរដែលអ្នកគិតថាអ្នកប្រហែលជានឹងត្រូវការក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ និងក្នុងការបង្រៀន នោះត្រូវកត់សម្គាល់ពាក្យសំខាន់ៗនិងឆែកមើលលិបិក្រមពាក្យគម្ពីរ ដែលនៅខាងក្រោយគម្ពីររបស់អ្នក។b
ចូរធ្វើឲ្យការអានព្រះគម្ពីរជាអ្វីដ៏សប្បាយ
១៧. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរអរសប្បាយនឹងការអានព្រះគម្ពីរ?
១៧ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបាននិយាយពីបុរសម្នាក់ដ៏សប្បាយ ដែល«ត្រេកអរតែនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ ក៏រំពឹងគិតក្នុងក្រិត្យវិន័យទ្រង់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដែរ»។ (ទំនុកដំកើង ១:២) ការអានរបស់យើងនូវព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ មិនគួរជាអ្វីដ៏ពិបាកទេ ក៏ប៉ុន្តែគួរធ្វើឲ្យយើងបានសប្បាយចិត្តវិញ។ របៀបមួយដែលអាចធ្វើឲ្យនោះជាអ្វីដ៏គួរឲ្យសប្បាយ គឺដោយគិតជានិច្ចពីតម្លៃនៃអ្វីដែលបានរៀនហើយ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលមានប្រាជ្ញានោះបានសរសេរថា៖ «សប្បាយហើយ! អស់អ្នកណាដែលរកបានប្រាជ្ញា . . . អស់ទាំងផ្លូវរបស់ប្រាជ្ញា សុទ្ធតែជាផ្លូវសោមនស្ស ហើយអស់ទាំងផ្លូវច្រកនោះក៏ជាសេចក្ដីសុខដែរ ប្រាជ្ញាជាដើមឈើនៃជីវិត ដល់អស់អ្នកណាដែលចាប់យកបាន ហើយអស់អ្នកណាដែលកាន់ខ្ជាប់ ក៏សប្បាយហើយ!»។ (សុភាសិត ៣:១៣, ១៧, ១៨) ការខិតខំនោះគឺមានប្រយោជន៍ ដ្បិតអស់ទាំងផ្លូវនោះសុទ្ធតែមានប្រយោជន៍ សន្ដិភាព សុភមង្គល និងនៅទីបំផុតគឺជាជីវិត។
១៨. តើអ្វីដែលត្រូវការជាចាំបាច់ក្រៅពីការអានព្រះគម្ពីរ និងតើយើងនឹងពិចារណាអ្វីក្នុងអត្តបទជាបន្ទាប់?
១៨ ត្រូវហើយ ការអានព្រះគម្ពីរគឺមានប្រយោជន៍ផងនិងគួរឲ្យសប្បាយរីករាយផងដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើនោះគឺគ្រប់គ្រាន់ទេ? សមាជិកពិភពគ្រីស្ទសាសនាបានអានព្រះគម្ពីរអស់រាប់សតវត្សទៅហើយ «គេរៀនជានិច្ច ប៉ុន្តែ ពុំអាចនឹងចេះដល់ថ្នាក់នៃសេចក្ដីពិតឡើយ»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:៧) បើសិនជាការអានព្រះគម្ពីរនឹងបង្កើតផល នោះយើងត្រូវតែអានដោយមានគោលបំណងអនុវត្តក្នុងជីវិតរបស់យើងនូវចំណេះដែលយើងបានទទួល និងប្រើចំណេះនោះក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយនិងការបង្រៀនរបស់យើង។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០) នេះតម្រូវឲ្យព្យាយាមនិងមានវិធីសិក្សាដ៏ល្អ ដែលអាចជាអ្វីដ៏គួរឲ្យរីករាយនិងបង្កើតផលល្អ ដូចយើងនឹងឃើញក្នុងអត្តបទជាបន្ទាប់។
[កំណត់សម្គាល់]
a សូមមើល ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា គឺជាពួកអ្នកប្រកាសព្រះរាជាណាចក្រ បោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក ទំព័រ២៤១ (ជាភាសាអង់គ្លេស)។
b សូមមើលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៩៥ ទំព័រ១៤-១៥ «ការឲ្យយោបល់ដើម្បីនឹងបង្កើនការអានព្រះគម្ពីររបស់អ្នក»។
សំនួររៀនសាឡើងវិញ
• តើដំបូន្មានអ្វីដែលបានត្រូវជូនពួកស្តេចនៃអ៊ីស្រាអែល ដែលមានទំនាក់ទំនងនឹងអ្នកត្រួតពិនិត្យសព្វថ្ងៃនេះ និងហេតុអ្វីក៏ដូច្នេះ?
• សព្វថ្ងៃនេះ តើ«ពួកអ្នកប្រទេសក្រៅ»និង«ពួកក្មេងៗ» ប្រៀបដូចជាអ្នកណាដែរ និងហេតុអ្វីដែលគេគួរអានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ?
• តើតាមរបៀបណាខ្លះដែលមានប្រយោជន៍ ដោយ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ»បានជួយយើងអានព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់នោះ?
• តើធ្វើដូចម្ដេចឲ្យយើងទទួលនូវប្រយោជន៍និងអំណរពិតប្រាកដពីការអានព្រះគម្ពីរ?
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
ជាពិសេស ពួកអ្នកចាស់ទុំត្រូវតែអានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ការចូលរួមអាន ព្រះគម្ពីរនៅសាលាប្រជុំគឺជាទម្លាប់របស់ព្រះយេស៊ូ