អ្នកដែលត្រូវទឹកចិត្តជំរុញដោយ«អស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ»
«យើងទាំងអស់គ្នាឮគេនិយាយពីអស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ តាមភាសារបស់យើងរៀងខ្លួន»។—កិច្ចការ ២:១១
១, ២. នៅទីក្រុងយេរូសាឡិមក្នុងកំឡុងបុណ្យថ្ងៃទី៥០ នៅឆ្នាំ៣៣ស.យ. តើការដ៏អស្ចារ្យអ្វីបានកើតឡើង?
នៅថ្ងៃអាទិត្យពេលព្រឹកនៅឆ្នាំ៣៣ស.យ. មានអ្វីដ៏អស្ចារ្យបានកើតឡើងដល់ពួកសិស្សមួយក្រុមរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ពេលដែលពួកគេកំពុងជួបជុំគ្នាក្នុងផ្ទះឯកជនមួយនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ «ស្រាប់តែមានឮសូរពីលើមេឃ ដូចជាខ្យល់បក់គំហុកយ៉ាងខ្លាំង មកពេញក្នុងផ្ទះដែលគេអង្គុយនៅ ក៏មានអណ្ដាត ដូចជាអណ្ដាតភ្លើង ដែលបែកចេញពីគ្នា លេចមកឲ្យគេឃើញ . . . រួចគេបានពេញជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទាំងអស់ ក៏តាំងនិយាយភាសាផ្សេងៗ»។—កិច្ចការ ២:២-៤, ១៥
២ មនុស្សមកកកកុញជុំគ្នានៅមុខផ្ទះនោះ។ ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនេះ មានជនជាតិយូដាដែលកើតនៅប្រទេសផ្សេងទៀត និងជា«អ្នកកោតខ្លាចដល់ព្រះ» ហើយបានមកទីក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីធ្វើបុណ្យថ្ងៃទី៥០។ អ្នកទាំងនេះបាននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តដោយសារពួកគេឮសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូនិយាយជាភាសាពួកគេរៀងខ្លួនអំពី«អស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ»។ បើសិស្សទាំងនេះរបស់ព្រះយេស៊ូមកពីស្រុកកាលីឡេនោះ តើនេះអាចកើតឡើងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?—កិច្ចការ ២:៥-៨, ១១
៣. តើសាវ័កពេត្រុសបានពន្យល់ដូចម្ដេច ដល់ហ្វូងមនុស្សនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០នោះ?
៣ ក្នុងចំណោមអ្នកនិយាយភាសាផ្សេងៗដែលមកពីស្រុកកាលីឡេនោះ មានសាវ័កពេត្រុស។ ពេត្រុសបានពន្យល់ថាពីរបីសប្ដាហ៍មុន ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានត្រូវបុរសទុច្ចរិតធ្វើគុត។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានប្រោសរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ឲ្យមានព្រះជន្មឡើងវិញ។ ក្រោយនោះ ព្រះយេស៊ូបានលេចមកឲ្យសិស្សជាច្រើនរបស់ទ្រង់ឃើញ រួមមានពេត្រុសនិងសិស្សឯទៀតដែលមានវត្តមាននៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០នោះដែរ។ គ្រាន់តែ១០ថ្ងៃមុននោះ ព្រះយេស៊ូបានឡើងទៅស្ថានសួគ៌។ គឺជាព្រះយេស៊ូទេដែលបានប្រទានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់។ តើនេះគួរមានសារ:សំខាន់ចំពោះអ្នកដែលបានមកចូលរួមបុណ្យថ្ងៃទី៥០ឬទេ? ពិតជាមានសារសំខាន់មែន។ ការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូបានផ្ដល់មូលដ្ឋានគ្រឹះ សំរាប់ការទទួលនូវការអត់ឱនទោសចំពោះអំពើបាបរបស់ខ្លួន និងទទួល«អំណោយទាន ជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»បើពួកគេបង្ហាញជំនឿទៅលើទ្រង់។ (កិច្ចការ ២:២២-២៤, ៣២, ៣៣, ៣៨) ដូច្នេះ តើអ្នកដែលបានឃើញនេះមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា ចំពោះ«អស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ»ដែលពួកគេបានឮនេះ? ហើយតើកំណត់ហេតុនេះអាចជួយយើងវាយតម្លៃកិច្ចបំរើរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
ទឹកចិត្តរបស់ពួកគេត្រូវជំរុញឲ្យចាប់ផ្ដើមមានសកម្មភាព!
៤. តើទំនាយអ្វីរបស់យ៉ូអែលបានត្រូវសម្រេចនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០ នៅឆ្នាំ៣៣ស.យ.?
៤ ដោយសារពួកសិស្សនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមបានទទួលវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយភ្លាមឲ្យអ្នកឯទៀតស្ដាប់នូវដំណឹងល្អអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដោយផ្សព្វផ្សាយដល់ហ្វូងមនុស្សដែលបានជួបជុំគ្នា នាព្រឹកនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ឆ្នាំ៣៣ស.យ.។ ការផ្សព្វផ្សាយរបស់ពួកគេបានសម្រេចនូវទំនាយដ៏អស្ចារ្យ ដែលបានកត់ទុកអស់រយៈពេលប្រាំបីសតវត្សមុនដោយយ៉ូអែលជាកូនពេធូអែលថា៖ «អញនឹងចាត់វិញ្ញាណរបស់អញទៅលើគ្រប់ទាំងមនុស្ស នោះកូនប្រុសស្រីរបស់ឯងនឹងទាយ ពួកចាស់ៗរបស់ឯងនឹងយល់សប្ដិឃើញ ហើយពួកកំឡោះៗរបស់ឯងនឹងឃើញការជាក់ស្តែង។ នៅគ្រានោះ អញនឹងចាត់វិញ្ញាណរបស់អញ ទៅលើទាំងពួកទាសាទាសីដែរ . . . មុនដែលថ្ងៃធំគួរស្ញែងខ្លាចរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានមកដល់»។—យ៉ូអែល ១:១; ២:២៨, ២៩, ៣១; កិច្ចការ ២:១៧, ១៨, ២០
៥. តើដូចម្ដេចដែលពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយបានទាយ? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុខាងលើ)
៥ តើនេះមានន័យថាព្រះនឹងបង្កើតព្យាការីមួយក្រុមទាំងប្រុសទាំងស្រីដូចជាដាវីឌ យ៉ូអែល និងដេបូរ៉ា ហើយប្រើពួកគេដើម្បីទាយអំពីរឿងអនាគតឬ? អត់ទេ!។ ពួកគ្រីស្ទានដែលជា‹កូនប្រុសស្រីនិងពួកទាសាទាសី›នឹងទាយក្នុងន័យថា ពួកគេនឹងត្រូវជំរុញដោយវិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ឲ្យប្រកាសផ្សាយ«អស់ទាំងការអស្ចារ្យ»ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើនៅអតីតកាលហើយនឹងធ្វើនៅអនាគត។ ដូច្នេះ អ្នកទាំងនេះនឹងបំរើជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត។a ប៉ុន្តែ តើហ្វូងមនុស្សដែលកំពុងតែស្ដាប់នោះបានមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា?—ហេព្រើរ ១:១, ២
៦. ពេលហ្វូងមនុស្សរំជួលចិត្តនឹងការពន្យល់របស់ពេត្រុស តើពួកគេបានធ្វើអ្វី?
៦ ក្រោយហ្វូងមនុស្សបានឮការពន្យល់របស់ពេត្រុស នោះពួកគេជាច្រើននាក់បានរំជួលចិត្តចង់ធ្វើតាមជាខ្លាំង។ អ្នកទាំងនោះបាន«ទទួលពាក្យរបស់គាត់ដោយអំណរ»រួច«ក៏បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយនៅថ្ងៃដដែលនោះ មានប្រហែលជា៣ពាន់នាក់ថែមកើនឡើងទៀត»។ (កិច្ចការ ២:៤១) ដោយសារអ្នកទាំងនេះជាសាសន៍យូដានិងសាសន៍ផ្សេងទៀតដែលបានផ្លាស់សាសនាកាន់សាសនាយូដានោះ ពួកគេមានចំណេះបឋមអំពីបទគម្ពីររួចហើយ។ ចំណេះនោះផ្សំគ្នាជាមួយនឹងជំនឿទៅលើអ្វីដែលពួកគេបានរៀនពីពេត្រុស នោះបានក្លាយជាមូលដ្ឋានឲ្យពួកគេទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក«ដោយនូវព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩) ក្រោយពួកគេបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក«អ្នកទាំងនោះក៏នៅតែព្យាយាមក្នុងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកសាវក»។ នៅពេលជាមួយគ្នានឹងនេះ ពួកគេចាប់ផ្ដើមប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីជំនឿថ្មីរបស់ខ្លួន។ «រាល់តែថ្ងៃ គេនៅតែព្យាយាមក្នុងព្រះវិហារ ដោយមានចិត្តព្រមព្រៀងគ្នា . . . សរសើរដល់ព្រះ ហើយបណ្ដាជនទាំងអស់គ្នាក៏រាប់អានគេ»។ ជាលទ្ធផលនៃកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនេះ«[ព្រះយេហូវ៉ា]ទ្រង់ក៏បន្ថែមនូវអស់អ្នក ដែលកំពុងតែបានសង្គ្រោះរាល់តែថ្ងៃ ទៅក្នុងពួកជំនុំថែមទៀត»។ (កិច្ចការ ២:៤២, ៤៦, ៤៧) ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានបានផុសឡើងនៅប្រទេសជាច្រើនដែលអ្នកជឿថ្មីៗនេះរស់នៅ។ ហេតុមួយដែលបានបណ្ដាលឲ្យមានការកើនឡើងនេះ គឺជាការខ្នះខ្នែងផ្សព្វផ្សាយ«ដំណឹងល្អ»របស់ពួកគេពេលត្រឡប់ទៅស្រុកខ្លួនវិញ។—កូល៉ុស ១:២៣
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះពូកែណាស់
៧. (ក) តើអ្វីដែលទាក់ទាញមនុស្សគ្រប់សាសន៍មកអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះ? (ខ) តើអ្នកសង្កេតឃើញថាកិច្ចផ្សព្វផ្សាយទូទាំងពិភពលោកនិងនៅតំបន់របស់អ្នកសព្វថ្ងៃនេះមានលទ្ធភាពរីកចំរើនដល់កំរិតណា? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុខាងលើ)
៧ ចុះយ៉ាងណាចំពោះអ្នកដែលចង់បំរើព្រះសព្វថ្ងៃនេះ? អ្នកទាំងនេះក៏ត្រូវសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយ៉ាងហ្មត់ចត់ដែរ។ ពេលអ្នកទាំងនេះសិក្សា ពួកគេនឹងស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែល«មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណា ហើយទន់សន្ដោស ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្ដីសប្បុរស នឹងសេចក្ដីទៀងត្រង់ ជាបរិបូរ»។ (និក្ខមនំ ៣៤:៦; កិច្ចការ ១៣:៤៨) ពួកគេក៏នឹងរៀនអំពីតម្លៃលោះដែលជាសំវិធានការដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ដែលអាចលាងបាបយើងដោយព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់។ (យ៉ូហានទី១ ១:៧) អ្នកទាំងនោះក៏មានចិត្តកតញ្ញូដោយសារពួកគេអាចយល់ថា ព្រះមានគោលបំណងឲ្យ‹មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សទុច្ចរិតរស់ឡើងវិញទាំងអស់គ្នា›។ (កិច្ចការ ២៤:១៥) សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះប្រភពនៃ«អស់ទាំងការអស្ចារ្យ»ទាំងនេះ នឹងផុសឡើងក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេនិងជំរុញពួកគេឲ្យផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដ៏វិសេសនេះ។ ពួកគេក្លាយជាអ្នកបំរើព្រះដែលបានថ្វាយខ្លួននិងទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនិងបន្ត«ស្គាល់ព្រះកាន់តែច្បាស់ឡើង»។b—កូល៉ុស ១:១០ខ; កូរិនថូសទី២ ៥:១៤
៨-១០. (ក) តើបទពិសោធន៍របស់ស្ត្រីគ្រីស្ទានម្នាក់បញ្ជាក់ដូចម្ដេចថាបន្ទូលរបស់ព្រះគឺ«ពូកែ»? (ខ) តើបទពិសោធន៍នេះបានបង្រៀនអ្នកអ្វីខ្លះអំពីព្រះយេហូវ៉ា និងរបៀបទ្រង់ប្រព្រឹត្តទៅលើអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់? (និក្ខមនំ ៤:១២)
៨ ចំណេះដែលអ្នកបំរើរបស់ព្រះទទួលពីការសិក្សាព្រះគម្ពីរ គឺមិនមែនរាក់ៗនោះទេ។ ចំណេះបែបនេះជំរុញចិត្តរបស់ពួកគេឲ្យកែប្រែរបៀបដែលពួកគេគិត និងនៅដិតជាប់ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ។ (ហេព្រើរ ៤:១២) ជាក់ស្តែងដូចជាស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ ខាមីលដែលប្រកបមុខរបរជាអ្នកថែរក្សាជនចាស់ជរា។ បុគ្គលម្នាក់ដែលគាត់ត្រូវថែរក្សាគឺជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ាថា។ ដោយសារម៉ាថាមានជំងឺវិកលចរិតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ នោះគាត់ត្រូវការមានអ្នកថែរក្សាជានិច្ច។ ម៉ាថាត្រូវការមនុស្សរំឭកគាត់ឲ្យបរិភោគអាហារ និងសូម្បីតែលេបម្ហូបក៏គាត់ត្រូវការឲ្យគេរំឭកគាត់ដែរ។ ប៉ុន្តែ ដូចយើងនឹងឃើញខាងក្រោមនេះ គឺមានអ្វីមួយដែលនៅដិតជាប់នៅក្នុងគំនិតរបស់ម៉ាថា។
៩ នៅថ្ងៃមួយ ម៉ាថាឃើញខាមីលកំពុងតែយំដោយសារគាត់ពិបាកចិត្តនឹងបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនមួយ។ ម៉ាថាទៅឱបខាមីលនិងអញ្ជើញគាត់ឲ្យមកសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយគាត់។ ប៉ុន្តែ តើមនុស្សម្នាក់ដែលមានជំងឺជាទម្ងន់ដូចម៉ាថាអាចដឹកនាំការសិក្សាបានដែរឬទេ? ម៉ាថាពិតជាអាចដឹកនាំបាន! ទោះជាម៉ាថាបានភ្លេចអ្វីៗស្ទើរតែទាំងអស់ក៏ដោយ ម៉ាថាមិនបានភ្លេចនូវព្រះដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្លួនទេ ហើយក៏មិនបានភ្លេចនូវសេចក្ដីពិតដែលគាត់បានរៀនពីព្រះគម្ពីរដែរ។ ក្នុងកំឡុងការសិក្សា ម៉ាថាសុំខាមីលអានវគ្គនានាៗ អានខគម្ពីរក្នុងនោះ និងអានសំនួរនៅខាងក្រោម ហើយឆ្លើយ។ ពួកគាត់បានសិក្សាតាមវិធីនេះអស់មួយរយៈ ទោះជាម៉ាថាឈឺក៏ដោយ ខាមីលបានរីកចំរើនខាងចំណេះព្រះគម្ពីរ។ ម៉ាថាបានទទួលស្គាល់ថាខាមីលដែលជាសិស្សរបស់គាត់ ត្រូវតែសេពគប់ជាមួយអ្នកឯទៀតដែលចង់បំរើព្រះ។ ដោយគិតអំពីចំណុចនោះ ម៉ាថាឲ្យរ៉ូបមួយនិងស្បែកជើងមួយគូដល់សិស្សរបស់គាត់ ដើម្បីឲ្យខាមីលមានអ្វីសមរម្យសំរាប់ស្លៀកពាក់ទៅប្រជុំជាលើកទីមួយ។
១០ ខាមីលរំជួលចិត្តជាខ្លាំងពេលឃើញម៉ាថាបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ គំរូល្អ និងជំនឿដូច្នេះ។ ខាមីលបានសន្និដ្ឋានថា អ្វីដែលម៉ាថាខំបង្រៀនគាត់ពីព្រះគម្ពីរគឺសំខាន់ណាស់ ដោយព្រោះម៉ាថាបានភ្លេចអ្វីទាំងអស់លើកលែងតែអ្វីក្នុងបទគម្ពីរ។ ក្រោយមក ពេលខាមីលត្រូវដូរទៅធ្វើការនៅមណ្ឌលថែទាំមួយទៀត ខាមីលទទួលស្គាល់ថាគឺដល់ពេលគាត់ត្រូវធ្វើតាមអ្វីដែលគាត់បានរៀនហើយ។ ភ្លាមៗនោះ ពេលមានឱកាស ខាមីលចូលសាលប្រជុំមួយដោយស្លៀករ៉ូបនិងពាក់ស្បែកជើងដែលម៉ាថាបានឲ្យគាត់ រួចគាត់សុំសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ ខាមីលបានលូតលាស់យ៉ាងល្អនិងទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។
ត្រូវទឹកចិត្តជំរុញឲ្យកាន់តាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ា
១១. ព្រមជាមួយនឹងការផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងខ្នះខ្នែង តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចថា សារព្រះរាជាណាចក្របានជំរុញទឹកចិត្តយើង?
១១ សព្វថ្ងៃនេះ ទូទាំងពិភពលោកមានស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាជាងប្រាំមួយលាននាក់ ដែលកំពុងតែផ្សព្វផ្សាយ«ដំណឹងល្អនេះដែលសំដែងពីនគរ»ដូចជាខាមីលនិងម៉ាថាដែរ។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០) ពួកគេរំជួលចិត្តដោយសារ«អស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ»ដូចពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សទីមួយដែរ។ ស្មរបន្ទាល់ទាំងនេះមានចិត្តកតញ្ញូដោយសារពួកគេមានឯកសិទ្ធិតំណាងព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា និងដោយសារព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធលើពួកគេ។ ហេតុនេះ ស្មរបន្ទាល់ព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បី«រស់នៅបានសមរម្យនឹងព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីអោយបានគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់វិស័យទាំងអស់» ដោយអនុវត្តតាមខ្នាតតម្រារបស់ទ្រង់ក្នុងគ្រប់ផ្នែកនៃជីវិតពួកគេ។ នេះរួមបញ្ចូលការគោរពខ្នាតតម្រារបស់ទ្រង់ស្តីអំពីការស្លៀកពាក់ និងការសំអិតសំអាងខ្លួនជាដើម។—កូឡូស ១:១០ក, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ; ទីតុស ២:១០
១២. តើធីម៉ូថេទី១ ២:៩, ១០ មានដំបូន្មានដ៏ជាក់លាក់អ្វីស្តីអំពីការស្លៀកពាក់និងសំអិតសំអាងខ្លួន?
១២ ពិតណាស់ ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់ខ្នាតតម្រាស្តីអំពីអាការក្រៅរបស់យើង។ សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ខ្នាតតម្រាខ្លះស្តីអំពីរឿងនេះដោយពោលថា «ពួកស្រីៗ នោះខ្ញុំក៏ចង់ឲ្យគេតែងខ្លួនតាមបែបគួរសម ឲ្យចេះអៀនខ្លួន ហើយដឹងប្រមាណខ្លួន មិនមែនជាអ្នកតែងខ្លួនដោយក្រងសក់ ឬពាក់មាស កែវមុក្ដា ឬសំលៀកបំពាក់យ៉ាងថ្លៃពេកនោះឡើយ តែឲ្យសំណំនឹងពួកស្ត្រី ដែលរាប់ខ្លួនជាអ្នកកោតខ្លាចដល់ព្រះ គឺដោយការប្រព្រឹត្តល្អវិញ»។c តើយើងរៀនអ្វីពីសំដីនេះ?—ធីម៉ូថេទី១ ២:៩, ១០
១៣. (ក) តើពាក្យថា«តែងខ្លួនបែបគួរសម»មានន័យយ៉ាងណា? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាយើងអាចនិយាយថា ខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺមិនពិបាកកាន់តាមទេ?
១៣ សំដីរបស់ប៉ុលបង្ហាញថា ពួកគ្រីស្ទានគួរ«តែងខ្លួនបែបគួរសម»។ នេះបានន័យថាពួកគ្រីស្ទានមិនស្លៀកពាក់រយីករយាក សាកត្រាក ឬមិនស្អាតបាតឡើយ។ មនុស្សទាំងអស់ សូម្បីតែទុគ៌តក៏ដោយ ក៏អាចកាន់តាមខ្នាតតម្រាដ៏សមហេតុសមផលទាំងនេះបានដែរ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ជានិច្ច ឲ្យសំលៀកបំពាក់របស់ខ្លួនមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ ស្អាតឥតប្រឡាក់ និងសមរម្យ។ ជាឧទាហរណ៍ រាល់ឆ្នាំស្មរបន្ទាល់នៅប្រទេសមួយក្នុងទ្វីបអាមេរិកខាងត្បូង ដើរជាច្រើនគីឡូម៉ែត្រកាត់ព្រៃស្តុក រួចអុំទូកតូចៗអស់រាប់ម៉ោងដើម្បីទៅមហាសន្និបាតតាមតំបន់។ ធម្មតា មានអ្នកណាម្នាក់ធ្លាក់ចូលទឹកទន្លេឬក៏មានឈើទាក់សំលៀកបំពាក់រហែកក្នុងកំឡុងធ្វើដំណើរ។ ដូច្នេះ ពេលអ្នកទាំងនេះទៅដល់កន្លែងមហាសន្និបាតហើយនោះ អាការក្រៅរបស់ពួកគេគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ទេ។ ហេតុនេះ អ្នកនោះចំណាយពេលដើម្បីដេរឡេវ ដេរខ្សែរូត និងបោកអ៊ុតសំលៀកបំពាក់ដែលពួកគេនឹងស្លៀកសំរាប់មហាសន្និបាត។ អ្នកទាំងនោះចាត់ទុកឯកសិទ្ធិទទួលម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណនៅតុរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាអ្វីដ៏វិសេស ហើយពួកគេចង់ស្លៀកពាក់ឲ្យសមនឹងឯកសិទ្ធិនេះ។
១៤. (ក) តើការស្លៀកពាក់ដោយ«ចេះអៀនខ្លួន ហើយដឹងប្រមាណខ្លួន»សំដៅទៅលើអ្វី? (ខ) តើយើងស្លៀកពាក់បែបបង្ហាញថាយើង«កោតខ្លាចដល់ព្រះ»យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ ប៉ុលក៏បានបញ្ជាក់ថាយើងត្រូវស្លៀកពាក់ដោយ«ចេះអៀនខ្លួន ហើយដឹងប្រមាណខ្លួន»។ នេះបានន័យថា អាការក្រៅរបស់យើងមិនត្រូវសំញែងហួសហេតុពេក មិនត្រូវខុសប្រក្រតី ធ្វើឲ្យស្រើបស្រាល លេចលើលេចក្រោម ឬក៏តាមម៉ូដពេញនិយមហួសហេតុនោះទេ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងគួរស្លៀកពាក់បែបបង្ហាញថា យើង«កោតខ្លាចដល់ព្រះ»។ នេះជាចំណុចមួយដែលយើងគួរយកមកពិចារណា មែនទេ? នេះមិនបានន័យថាយើងស្លៀកពាក់សមរម្យពេលយើងទៅកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំប៉ុណ្ណោះ ហើយលែងយកចិត្តទុកដាក់នៅពេលផ្សេងទៀតឡើយ។ អាការក្រៅផ្ទាល់ខ្លួនគួរបង្ហាញជានិច្ចថា យើងកោតខ្លាចចំពោះព្រះ និងក៏ត្រូវប្រកបទៅដោយសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរផងដែរ ដោយព្រោះយើងជាគ្រីស្ទាន និងជាអ្នកបំរើព្រះរាល់ថ្ងៃ២៤ម៉ោង។ ជាក់ស្តែងហើយ សំលៀកបំពាក់របស់យើងនៅកន្លែងធ្វើការនិងនៅសាលារៀន ត្រូវសមនឹងស្ថានភាពផងដែរ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សំលៀកបំពាក់របស់យើងត្រូវសមរម្យនិងថ្លៃថ្នូរ។ បើសំលៀកបំពាក់របស់យើងបង្ហាញថា យើងមានជំនឿទៅលើព្រះនោះ យើងនឹងមិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការផ្សព្វផ្សាយក្រៅផ្លូវការទេ ពីព្រោះអាការក្រៅរបស់យើងនឹងមិនធ្វើឲ្យយើងខ្មាសគេឡើយ។—ពេត្រុសទី១ ៣:១៥
«កុំឲ្យស្រឡាញ់លោកីយ»
១៥, ១៦. (ក) ម្ដេចបានជាសំខាន់ដែលយើងមិនត្រាប់តាមរបៀបស្លៀកពាក់ និងរបៀបសំអិតសំអាងរបស់លោកីយ៍នេះ? (យ៉ូហានទី១ ៥:១៩) (ខ) ហេតុអ្វីបានជាសមហេតុសមផលដែលយើងជៀសវាងពីការតាមតែម៉ូដដែលពេញនិយមនោះ?
១៥ ដំបូន្មាននៅយ៉ូហានទី១ ២:១៥, ១៦ ក៏ណែនាំយើងក្នុងការជ្រើសរើសសំលៀកបំពាក់និងរបៀបសំអិតសំអាងខ្លួនដែរ។ ខនោះចែងថា៖ «កុំឲ្យស្រឡាញ់លោកីយ ឬរបស់អ្វីដែលនៅក្នុងលោកីយនេះឲ្យសោះ បើអ្នកណាស្រឡាញ់លោកីយ អ្នកនោះគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតានៅក្នុងខ្លួនឡើយ ដ្បិតអស់ទាំងសេចក្ដី ដែលនៅក្នុងលោកីយនេះ គឺជាសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់សាច់ឈាម នឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់ភ្នែក ហើយសេចក្ដីអំនួតរបស់ជីវិត នោះមិនកើតមកពីព្រះវរបិតាទេ គឺមកតែពីលោកីយនេះវិញ»។
១៦ ដំបូន្មាននេះគឺត្រូវពេលណាស់! នៅសម័យនេះ យើងមានការគាបសង្កត់ខ្លាំងជាទីបំផុតពីពួកស្រករយើង តែយើងមិនត្រូវឲ្យលោកីយ៍នេះបង្គាប់យើងថា យើងត្រូវស្លៀកពាក់យ៉ាងណាទេ នៅឆ្នាំថ្មីៗនេះ ម៉ូដស្លៀកពាក់និងរបៀបសំអិតសំអាងខ្លួនបានអាប់ឱនអន់ថយទៅបន្ដិចម្ដងៗ។ សព្វថ្ងៃរបៀបពាណិជ្ជករឬអ្នកធ្វើការធំស្លៀកពាក់មិនអាចត្រូវផ្អែកយកធ្វើជាខ្នាតតម្រាសំរាប់ពួកគ្រីស្ទានជានិច្ចបានឡើយ។ នេះជាហេតុមួយទៀតដែលយើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ន«កុំឲ្យត្រាប់តាមសម័យនេះឡើយ»បើយើងចង់រស់នៅសមស្របទៅតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ ហើយ‹តាក់តែងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់›។—រ៉ូម ១២:២; ទីតុស ២:១០
១៧. (ក) តើយើងអាចពិចារណាសំនួរអ្វីខ្លះពេលរកទិញឬក៏កំពុងតែជ្រើសរើសម៉ូដសំលៀកបំពាក់? (ខ) ហេតុអ្វីមេគ្រួសារគួរយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើអាការក្រៅរបស់សមាជិកក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន?
១៧ មុនដែលយើងសម្រេចចិត្តទិញឬមិនទិញសំលៀកបំពាក់ណាមួយ យកល្អយើងសួរខ្លួនថា៖ ‹ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំចូលចិត្តម៉ូដនេះ? តើម៉ូដនេះជាប់ទាក់ទងនឹងតួល្បីល្បាញដែលខ្ញុំចូលចិត្តឬទេ? តើម៉ូដនេះជាម៉ូដរបស់ក្រុមជនពាល ឬក្រុមមនុស្សណាដែលសម្ដែងចិត្តគំនិតអស្មិមានះទេ?› យើងក៏ត្រូវពិនិត្យពិច័យសំលៀកបំពាក់នោះផងដែរ។ បើសំលៀកបំពាក់នោះជារ៉ូបឬជាសំពត់ តើវាមានប្រវែងសមរម្យឬទេ? ចុះរាង? តើសំលៀកបំពាក់នោះសមរម្យនិងថ្លៃថ្នូរទេ? ឬតើវារឹប ធ្វើឲ្យស្រើបស្រាល ឬមួយក៏ខ្ជីខ្ជាវិញ? សូមសួរខ្លួនថា៖ ‹បើខ្ញុំស្លៀកពាក់ម៉ូដនេះ តើនេះអាចជាហេតុធ្វើឲ្យអ្នកណាម្នាក់ជំពប់ដួលឬទេ?› (កូរិនថូសទី២ ៦:៣, ៤) ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងរឿងនោះ? ដោយព្រោះព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ដ្បិតព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់មិនបានបំពេញព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ»។ (រ៉ូម ១៥:៣) មេគ្រួសារគ្រីស្ទានត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងអាការក្រៅរបស់សមាជិកក្រុមគ្រួសារខ្លួន។ ដើម្បីបង្ហាញការគោរពចំពោះព្រះដ៏រុងរឿងរបស់ខ្លួន នោះមេគ្រួសារមិនគួរស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការផ្ដល់ដំបូន្មានដ៏ត្រង់ៗតែប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ពេលឱវាទបែបនោះគឺចាំបាច់។—យ៉ាកុប ៣:១៣
១៨. តើអ្វីជំរុញចិត្តអ្នកឲ្យយកចិត្តទុកដាក់នឹងសំលៀកបំពាក់និងរបៀបអ្នកសំអិតសំអាងខ្លួន?
១៨ សារដែលយើងផ្សព្វផ្សាយមកពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលថ្លៃថ្នូរនិងបរិសុទ្ធបំផុត។ (អេសាយ ៦:៣) ព្រះគម្ពីរជំរុញចិត្តយើងឲ្យត្រាប់តាមទ្រង់«ដូចជាកូនស្ងួនភ្ងា»។ (អេភេសូរ ៥:១) សំលៀកបំពាក់របស់យើងអាចនាំមកនូវសេចក្ដីសរសើរ ឬសេចក្ដីតិះដៀលចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌ារបស់យើងបាន។ យើងប្រាកដជាចង់ធ្វើឲ្យទ្រង់មានព្រះទ័យរីករាយ!—សុភាសិត ២៧:១១
១៩. តើប្រយោជន៍អ្វីដែលមកពីការប្រកាស«អស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ»?
១៩ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះ«អស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ»ដែលអ្នកបានរៀន? ការពិត យើងត្រូវមានចិត្តកតញ្ញូដែលយើងបានរៀនសេចក្ដីពិត! ដោយសារយើងមានជំនឿលើព្រះលោហិតដែលព្រះយេស៊ូបានបូជា នោះបាបរបស់យើងត្រូវអត់ឱនទោសឲ្យ។ (កិច្ចការ ២:៣៨) ជាលទ្ធផល យើងអាចទូលព្រះដោយសេរីបាន។ យើងមិនខ្លាចសេចក្ដីស្លាប់ដូចជាអ្នកដែលគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងមានការធានាពីព្រះយេស៊ូថា នៅថ្ងៃមួយ«អស់ទាំងខ្មោចនៅក្នុងផ្នូរ នឹងឮសំឡេងទ្រង់ ហើយនឹងចេញមក»។ (យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩) ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញព្រះទ័យសទ្ធាដោយសម្ដែងការអស្ចារ្យដល់យើង។ ម្យ៉ាងទៀត ទ្រង់បានប្រទានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់មកលើយើង។ ដូច្នេះ ចិត្តកតញ្ញូចំពោះអំណោយដ៏វិសេសទាំងនេះ គួរជំរុញចិត្តយើងឲ្យគោរពខ្នាតតម្រាដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះយេហូវ៉ា និងសរសើរទ្រង់ដោយចិត្តខ្នះខ្នែង ទាំងប្រកាស«អស់ទាំងការអស្ចារ្យ»នេះដល់អ្នកឯទៀត។
[កំណត់សម្គាល់]
a ពេលព្រះយេហូវ៉ាតែងតាំងម៉ូសេនិងអើរ៉ុនឲ្យទៅទូលស្តេចផារ៉ោន ក្នុងនាមជារាស្ត្ររបស់ព្រះ នោះព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលនឹងម៉ូសេថា៖ «យើងនឹងធ្វើអោយអ្នកបានដូចជាព្រះ នៅចំពោះមុខស្តេចផារ៉ោន រីឯអរ៉ុនជាបងរបស់អ្នក នឹងប្រៀបដូចជាព្យាការីរបស់អ្នក»។ (សេរីភាព [និក្ខមនំ] ៧:១, ព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ) អើរ៉ុនបានបំរើជាព្យាការី មិនមែនក្នុងន័យថាគាត់នឹងទាយអំពីអនាគតទេ តែគឺដោយក្លាយជាអ្នកនាំពាក្យរបស់ម៉ូសេវិញ។
b ក្នុងចំណោមមនុស្សជាច្រើនដែលមានវត្តមានសំរាប់ពិធីអាហារល្ងាចរបស់ព្រះអម្ចាស់ប្រចាំឆ្នាំ នៅថ្ងៃទី២៨ ខែមីនា ឆ្នាំ២០០២ មានរាប់លាននាក់មិនទាន់ចាប់ផ្ដើមបំរើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងសកម្មនោះឡើយ។ យើងអធិស្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យចិត្តរបស់អ្នកចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើនទាំងនេះ ជំរុញឲ្យចង់ទទួលឯកសិទ្ធិផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនាពេលឆាប់ៗនេះ។
c ទោះជាប៉ុលបាននិយាយចំពោះស្ត្រីគ្រីស្ទានក៏ដោយ តែគោលការណ៍ដដែលនេះសំដៅទៅលើបុរសគ្រីស្ទាននិងយុវជនផងដែរ។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយដូចម្ដេច?
• តើអ្វីជា«ការអស្ចារ្យ»ដែលមនុស្សបានឮនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០ ឆ្នាំ៣៣ស.យ.? តើពួកគេមានប្រតិកម្មដូចម្ដេច?
• តើបុគ្គលម្នាក់ត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ? ពេលដែលជាសិស្សព្រះយេស៊ូរួចហើយ តើត្រូវធ្វើអ្វី?
• ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ដែលយើងយកចិត្តទុកដាក់នឹងរបៀបយើងស្លៀកពាក់និងសំអិតសំអាងខ្លួន?
• តើកត្ដាអ្វីខ្លះគួរយកមកពិចារណាពេលកំពុងតែសម្រេចចិត្តថា តើសំលៀកបំពាក់មួយម៉ូដគឺសមរម្យឬក៏មិនសមរម្យ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៤]
ពេត្រុសបានប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូ បានត្រូវប្រោសឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦]
តើអាការក្រៅរបស់អ្នក នាំមកនូវសេចក្ដីសរសើរ ចំពោះព្រះរបស់អ្នកឬទេ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៧]
មាតាបិតាគ្រីស្ទានគួរយកចិត្តទុកដាក់ ទៅលើអាការក្រៅរបស់ សមាជិកក្រុមគ្រួសារ