ក្នុងនាមជាជនគ្រីស្ទាន ចូរមានមោទនភាពចុះ!
«អ្នកណាដែលអួត ត្រូវអួតតែពីព្រះអម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ»។—កូរិនថូសទី១ ១:៣១
១. តើមនុស្សជាច្រើនកំពុងតែបង្ហាញទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះសាសនា?
«ភាពកន្តើយនិយម»។ ពេលថ្មីៗនេះ បុរសម្នាក់ដែលធ្វើអត្ថាធិប្បាយអំពីរឿងសាសនាបានប្រើពាក្យមួយម៉ាត់នេះដើម្បីពណ៌នាអំពីទស្សនៈរបស់មនុស្សជាច្រើនចំពោះសាសនារបស់ខ្លួន។ គាត់បានពន្យល់ថា៖ «ការប្រែក្លាយដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់បំផុតក្នុងចំណោមសាសនាបច្ចុប្បន្ននេះ មិនមែនជាសាសនាថ្មីមួយទេ តែជាទស្សនៈមួយវិញ ដែលអាចហៅយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា ‹ភាពកន្តើយនិយម›»។ បុរសនោះពន្យល់ថែមទៀតដោយបកស្រាយពាក្យនេះឲ្យមានន័យថា៖ «ជាការមិនរវល់នឹងសាសនារបស់ខ្លួនទេ»។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា មនុស្សជាច្រើន«ជឿទៅលើព្រះ . . . តែមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះទ្រង់ទេ»។
២. (ក) ហេតុអ្វីក៏មិនគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ដោយដឹងថាមនុស្សមិនអើពើនឹងរឿងខាងវិញ្ញាណ? (ខ) តើភាពមិនអើពើនេះ អាចធ្វើជាគ្រោះថ្នាក់ដល់ជនគ្រីស្ទានពិតយ៉ាងដូចម្ដេច?
២ សិស្សព្រះគម្ពីរមិនភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះភាពព្រងើយកន្តើយនេះ។ (លូកា ១៨:៨) ហើយបើនិយាយជាទូទៅអំពីសាសនា គ្មានអ្វីចម្លែកទេដែលមនុស្សមិនខ្ចីចាប់អារម្មណ៍នោះ ដ្បិតសាសនាមិនពិតបាននាំមនុស្សឲ្យវង្វេងនិងខកចិត្តជាយូរយារមកហើយ។ (វិវរណៈ ១៧:១៥, ១៦) ប៉ុន្តែ ភាពសោះអង្គើយនិងចិត្តគំនិតមិនអើពើចំពោះសាសនាដែលមានជាទូទៅនេះ អាចធ្វើជាគ្រោះថ្នាក់ដល់ជនគ្រីស្ទានពិតដែរ។ មិនគួរឲ្យយើងធ្វេសធ្លោយស្មារតីស្តីអំពីជំនឿរបស់យើងឡើយ ក្រែងចិត្តខ្នះខ្នែងចំពោះការបំរើព្រះនិងសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីររសាយបាត់ទៅ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលឲ្យប្រយ័ត្ននឹងភាពសោះអង្គើយ ពេលដែលទ្រង់ព្រមានពួកគ្រីស្ទាននៅសតវត្សរ៍ទីមួយដែលរស់នៅទីក្រុងឡៅឌីសេថា៖ «ឯងមិនត្រជាក់ ក៏មិនក្ដៅផង អញចូលចិត្តឲ្យឯងបាន ទោះត្រជាក់ឬក្ដៅក្ដី . . . ឯងគ្រាន់តែស្ទើរៗប៉ុណ្ណោះ»។—វិវរណៈ ៣:១៥-១៨
ការទទួលស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន
៣. តើជនគ្រីស្ទានអាចមានមោទនភាពស្តីអំពីលក្ខណៈអ្វីខ្លះនៃអត្តសញ្ញាណខ្លួន?
៣ បើជនគ្រីស្ទានចង់ទប់ទល់នឹងភាពកន្តើយខាងវិញ្ញាណនោះ ពួកគេត្រូវទទួលស្គាល់យ៉ាងច្បាស់នូវអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន ហើយត្រូវមានមោទនភាពចំពោះអត្តសញ្ញាណដែលសម្គាល់ពួកគេដោយឡែកពីមនុស្សដទៃ។ ក្នុងនាមជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ាហើយជាសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ យើងអាចរកការពណ៌នាខ្លះក្នុងព្រះគម្ពីរស្តីអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់យើង។ យើងជា«ស្មរបន្ទាល់»របស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយជា«អ្នកធ្វើការជាមួយនឹងព្រះ»ពេលដែលយើងប្រាប់«ដំណឹងល្អ»យ៉ាងសកម្មដល់មនុស្សឯទៀត។ (អេសាយ ៤៣:១០; កូរិនថូសទី១ ៣:៩; ម៉ាថាយ ២៤:១៤) យើងជាមនុស្សដែល«ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក»។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៤) ជនគ្រីស្ទានពិតក៏ជាបុគ្គលដែល«បានបង្ហាត់ឥន្ទ្រីយ[ឬ«សមត្ថភាពវែកញែក», ព.ថ.] ដោយធ្លាប់ខ្លួនហើយ ដើម្បីឲ្យបានដឹងខុសត្រូវ»។ (ហេព្រើរ ៥:១៤) យើងក៏ជា«តួពន្លឺនៅក្នុងលោក»នេះ។ (ភីលីព ២:១៥) យើងខំ«ប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកសាសន៍ដទៃ»ដែរ។—ពេត្រុសទី១ ២:១២; ពេត្រុសទី២ ៣:១១, ១៤
៤. តើអ្នកថ្វាយបង្គំពិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាអាចដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថា លក្ខណៈអ្វីខ្លះមិនមែនជាផ្នែកនៃអត្តសញ្ញាណខ្លួន?
៤ ពួកអ្នកថ្វាយបង្គំពិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ដឹងថា លក្ខណៈអ្វីខ្លះមិនមែនជាផ្នែកនៃអត្តសញ្ញាណខ្លួនដែរ។ ពួក«គេមិនមែនជារបស់ផងលោកីយ» ដូចជាមគ្គុទ្ទេសក៍របស់ពួកគេក៏មិនមែនជារបស់ផងលោកីយ៍ដែរ។ (យ៉ូហាន ១៧:១៦) ពួកគេរក្សាឲ្យមានសភាពដាច់ដោយឡែកពី«សាសន៍ដទៃឯទៀត» ដែល«គំនិតគេត្រូវបង្អាប់ ហើយគេដាច់ចេញពីព្រះជន្មព្រះ»។ (អេភេសូរ ៤:១៧, ១៨) ជាលទ្ធផលនោះ ពួកអ្នកដែលកាន់តាមព្រះយេស៊ូក៏«លះចោលសេចក្ដីទមិលល្មើស នឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាក្នុងលោកនេះ ហើយ . . . រស់នៅក្នុងសម័យនេះ ដោយសេចក្ដីធ្ងន់ធ្ងរ សេចក្ដីសុចរិត ហើយដោយគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះវិញ»។—ទីតុស ២:១២
៥. តើពាក្យដែលដាស់តឿនឲ្យ‹អួតពីព្រះយេហូវ៉ា›នោះ បង្កប់អត្ថន័យអ្វី?
៥ ការទទួលស្គាល់យ៉ាងច្បាស់នូវអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួននិងចំណងមិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយនឹងព្រះមហាក្សត្រនៃសកលលោក ក៏ជំរុញចិត្តយើងឲ្យ‹អួតពីព្រះយេហូវ៉ា›។ (កូរិនថូសទី១ ១:៣១) តើនេះជាការអួតដូចម្ដេច? ក្នុងនាមជាជនគ្រីស្ទានពិត យើងមានមោទនភាពដោយសារមានព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់យើង។ យើងធ្វើតាមពាក្យដែលដាស់តឿនថា៖ «អ្នកដែលអួត នោះត្រូវឲ្យគេអួតតែពីសេចក្ដីនេះវិញ គឺថាខ្លួនមានយោបល់ ហើយក៏ស្គាល់ដល់អញថា អញជាព្រះយេហូវ៉ាដែលប្រោសផ្សាយសេចក្ដីសប្បុរស សេចក្ដីយុត្ដិធម៌ នឹងសេចក្ដីសុចរិតនៅផែនដី»។ (យេរេមា ៩:២៤) យើង«អួត»ក្នុងន័យថា យើងមានចិត្តរីករាយដោយមានឯកសិទ្ធិស្គាល់ព្រះ ហើយដោយសារទ្រង់ប្រើយើងដើម្បីជួយមនុស្សឯទៀត។
ការពិបាក
៦. ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សខ្លះពិបាកចងចាំយ៉ាងច្បាស់នូវអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនជាជនគ្រីស្ទាន?
៦ ពិតមែន ការចងចាំយ៉ាងច្បាស់នូវអត្តសញ្ញាណប្លែករបស់យើងជាជនគ្រីស្ទាន គឺមិនតែងតែស្រួលទេ។ ប្អូនប្រុសម្នាក់ដែលបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលជាពួកគ្រីស្ទាន គាត់រំឭកថាមួយរយៈនោះគាត់បានធ្លាក់ខ្លួនខ្សោយខាងវិញ្ញាណ ហើយថា៖ «ជួនកាលខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ ថាមូលហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំធ្វើជាស្មរបន្ទាល់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំបានរៀននូវសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរតាំងពីតូចមកម្ល៉េះ។ ជួនកាលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា នេះគ្រាន់តែជាសាសនាមួយទៀតក្នុងចំណោមសាសនាជាច្រើន»។ ជនគ្រីស្ទានឯទៀតបានអនុញ្ញាតឲ្យកម្មវិធីកំសាន្តក្នុងលោកីយ៍នេះ ព្រមទាំងបណ្ដាញការផ្សាយពត៌មានដល់មហាជននិងទស្សនៈទូទៅដែលមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះ មានអានុភាពលើអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន។ (អេភេសូរ ២:២, ៣) ម្ដងម្កាលជនគ្រីស្ទានខ្លះមានអារម្មណ៍សង្ស័យអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន ឬក៏ចង់ពិនិត្យសាឡើងវិញនូវគោលដៅរបស់ខ្លួនឬអ្វីដែលខ្លួនចាត់ទុកជារឿងសំខាន់។
៧. (ក) តើការពិនិត្យមើលចិត្តគំនិតរបស់ខ្លួនដោយដូចម្ដេច ជាអ្វីដែលគួរធ្វើសំរាប់អ្នកបំរើព្រះ? (ខ) តើទង្វើអ្វីអាចជាគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង?
៧ តើការពិនិត្យមើលចិត្តគំនិតរបស់ខ្លួនម្ដងម្កាល ជាអ្វីដែលមិនគួរធ្វើឬទេ? អត់ទេ! យើងប្រហែលជានឹកចាំថា សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តឲ្យពួកគ្រីស្ទានពិនិត្យមើលបំណងចិត្តខ្លួនជានិច្ចដោយថា៖ «ចូរអ្នករាល់គ្នាពិចារណាខ្លួនឯងមើល តើស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿឬទេ? ចូរល្បងខ្លួនមើលចុះ!»។ (កូរិនថូសទី២ ១៣:៥) ក្នុងខនេះ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តឲ្យខំរកមើលភាពទន់ខ្សោយណាខាងវិញ្ញាណដែលប្រហែលជាបានលេចឡើង ដោយមានបំណងចង់ចាត់វិធានការដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានោះ។ ពេលដែលជនគ្រីស្ទានពិចារណាខ្លួនឯងដើម្បីដឹងថាតើស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿឬអត់នោះ គាត់ត្រូវពិនិត្យមើលថាតើសំដីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្លួនសមស្របទៅតាមជំនឿដែលគាត់អាងនោះឬទេ? ក៏ប៉ុន្តែ បើមិនមានបំណងត្រឹមត្រូវនោះ ហើយចាប់ផ្ដើមពិនិត្យមើលខ្លួនដើម្បីស្គាល់ចិត្តខ្លួនឯង ឬខំស្គាល់ចិត្តខ្លួនឯងតាមវិធីដែលមិនទាក់ទងនឹងព្រះយេហូវ៉ាឬក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន នេះអាចក្លាយជាអសារឥតការហើយក៏ជាគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។a យើងមិនចង់«លិចបាត់ខាងឯសេចក្ដីជំនឿ»សោះឡើយ!—ធីម៉ូថេទី១ ១:១៩
យើងមិនរួចផុតពីការពិបាកទេ
៨, ៩. (ក) តើម៉ូសេបានបង្ហាញយ៉ាងណា ថាគាត់មានអារម្មណ៍សង្ស័យអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើអ្វី ស្តីអំពីអារម្មណ៍ស្ទាក់ស្ទើររបស់ម៉ូសេ? (គ) តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ចំពោះសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ា?
៨ បើយូរៗម្ដងជនគ្រីស្ទានមានអារម្មណ៍សង្ស័យអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន តើពួកគេគួរគិតថាខ្លួនមិនល្អទេ? មិនមែនទេ! តែពួកគេអាចទទួលការសំរាលទុក្ខបានដោយដឹងថា អារម្មណ៍បែបនេះមិនជារឿងថ្មីទេ ដ្បិតស្មរបន្ទាល់ស្មោះភក្ដីរបស់ព្រះពីបុរាណក៏ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចនោះដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីលោកម៉ូសេដែលបានបង្ហាញជំនឿ ចិត្តស្មោះត្រង់និងភក្ដីភាពយ៉ាងអស្ចារ្យ។ ពេលម៉ូសេទទួលកិច្ចការដែលមើលទៅដូចជាគាត់មិនអាចសម្រេចបាន នោះគាត់បានសួរដោយខ្វះការទុកចិត្តលើខ្លួនឯងថា៖ «តើទូលបង្គំជាអ្វី?»។ (និក្ខមនំ ៣:១១) តាមមើលទៅ ហាក់ដូចជាគាត់មានគំនិតថា ‹ខ្ញុំមិនជាមនុស្សសំខាន់ទេ!› ឬក៏‹ខ្ញុំមិនអាចសម្រេចការនោះបានឡើយ!›។ ប្រវត្ដិរូបរបស់ម៉ូសេប្រហែលជាមានលក្ខណៈពីរបីយ៉ាងដែលធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថាខ្វះសមត្ថភាពនោះ ពោលគឺ គាត់កើតមកពីសាសន៍មួយដែលសុទ្ធតែជាទាសករ។ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលក៏បានបដិសេធគាត់ចោល។ ហើយគាត់ក៏មិនសូវមានវោហារទេ។ (និក្ខមនំ ១:១៣, ១៤; ២:១១-១៤; ៤:១០) ម៉ូសេក៏ធ្វើការជាអ្នកគង្វាល ដែលជាមុខរបរដែលពួកអេស៊ីបស្អប់ខ្ពើមណាស់។ (លោកុប្បត្តិ ៤៦:៣៤) ពុំមែនជាការចម្លែកអ្វីឡើយដែលម៉ូសេមានអារម្មណ៍ថា មិនគួរនឹងធ្វើជាអ្នករំដោះរាស្ត្ររបស់ព្រះដែលជាប់ទាសភាពនោះទេ!
៩ ព្រះយេហូវ៉ាបានពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់ម៉ូសេដោយសេចក្ដីសន្យាពីរដ៏អស្ចារ្យដែលថា៖ «អញនឹងនៅជាមួយនឹងឯងជាប្រាកដ កាលណាឯងបាននាំគេចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទមក នោះឯងរាល់គ្នានឹងមកថ្វាយបង្គំព្រះនៅលើភ្នំនេះ នេះហើយនឹងបានជាទីសំគាល់ឲ្យឯងដឹងថា អញនេះបានចាត់ឯងទៅ»។ (និក្ខមនំ ៣:១២) ព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់អ្នកបំរើនេះដែលមានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរថា ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងគាត់ជានិច្ច។ បន្ថែមទៅទៀត ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជាក់ថា ទ្រង់នឹងប្រោសរាស្ត្រទ្រង់ឲ្យរួចជាមិនខាន។ ក្នុងកំឡុងប៉ុន្មានសតវត្សរ៍កន្លងមកនេះ ព្រះបានស្បថប៉ុន្មានដងទៀតស្រដៀងគ្នានេះដែរ ថានឹងទ្រទ្រង់រាស្ត្រទ្រង់។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលហៀបនឹងចូលទៅក្នុងស្រុកសន្យានោះ ព្រះបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេតាមរយៈលោកម៉ូសេថា៖ «ចូរមានកំឡាំងហើយចិត្តក្លាហានឡើង . . . ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ដែលយាងទៅជាមួយនឹងឯង ទ្រង់មិនដែលខាននឹងប្រោសឯងទេ ក៏មិនដែលលះចោលឯងដែរ»។ (ចោទិយកថា ៣១:៦) ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានបង្កើនទំនុកចិត្តរបស់យ៉ូស្វេដោយមានបន្ទូលថា៖ «គ្មានអ្នកណាអាចឈរនៅមុខឯង នៅគ្រប់១ជីវិតឯងបានឡើយ អញនឹងនៅជាមួយនឹងឯង . . . អញមិនដែលខាននឹងប្រោសឯង ក៏មិនដែលបោះបង់ចោលឯងឡើយ»។ (យ៉ូស្វេ ១:៥) ហើយព្រះក៏សន្យាដល់ពួកគ្រីស្ទានថា៖ «អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ»។ (ហេព្រើរ ១៣:៥) ក្នុងនាមជាជនគ្រីស្ទានដែលមានអ្នកគាំទ្រដ៏ខ្លាំងក្លាមួយអង្គ យើងគួរមានមោទនភាពមែន!
១០, ១១. តើជនលេវីឈ្មោះអេសាភនោះ បានទទួលជំនួយអ្វី ដើម្បីឲ្យមានគំនិតត្រឹមត្រូវស្តីអំពីតម្លៃនៃការបំរើព្រះយេហូវ៉ា?
១០ ជិតប្រាំរយឆ្នាំក្រោយពីសម័យលោកម៉ូសេ បុរសស្មោះភក្ដីម្នាក់ឈ្មោះអេសាភ ពីកុលសម្ព័ន្ធលេវី បានសរសេរដោយឥតលាក់លាមអំពីគំនិតសង្ស័យរបស់ខ្លួន ស្តីអំពីប្រយោជន៍ដែលមកពីការរស់នៅយ៉ាងទៀងត្រង់។ លោកអេសាភបានខិតខំបំរើព្រះទោះជារងទុក្ខលំបាកនិងមានការល្បួងផ្សេងៗក្ដី តែគាត់បានមើលមនុស្សដែលប្រមាថព្រះហើយឃើញថាគេចេះតែមានអំណាចនិងភាពចំរុងចំរើនកាន់តែច្រើនឡើង។ តើនេះមានឥទ្ធិពលអ្វីលើអេសាភ? គាត់បានសារភាពថា៖ «ជើងទូលបង្គំ បានកន្ធែកចេញហៀបនឹងផុតទីហើយ។ ជំហាននៃទូលបង្គំបានហៀបនឹងរឥលភ្លាត់ទៅ។ ដ្បិតទូលបង្គំមានសេចក្ដីច្រណែនចំពោះមនុស្សអំនួត ដោយឃើញសេចក្ដីចំរើនរបស់មនុស្សអាក្រក់នោះ»។ អេសាភចាប់ផ្ដើមសង្ស័យថា ការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាគ្មានប្រយោជន៍ទេ។ អេសាភបានគិតថា៖ «ការដែលទូលបង្គំបានជំរះចិត្ត ហើយលាងដៃឲ្យឥតមានសៅហ្មង នោះឥតប្រយោជន៍ទទេ។ ដ្បិតទូលបង្គំត្រូវរងរំពាត់ជាដរាបរាល់ថ្ងៃ»។—ទំនុកដំកើង ៧៣:២, ៣, ១៣, ១៤
១១ តើអេសាភបានធ្វើអ្វីពេលមានអារម្មណ៍មិនល្អបែបនេះ? តើគាត់មិនអើពើនឹងគំនិតនោះឬទេ? អត់ទេ! គាត់បានទូលថ្វាយព្រះអំពីគំនិតនោះ ដូចយើងអាននៅទំនុកដំកើងទី៧៣។ ចិត្តគំនិតរបស់អេសាភបានកែប្រែទាំងស្រុងពេលដែលគាត់បានទៅលេងព្រះវិហារ។ នៅទីនោះ អេសាភទទួលស្គាល់ថា ចិត្តភក្ដីចំពោះព្រះនៅតែជាមាគ៌ាដ៏ល្អបំផុត។ ពេលអេសាភបានពិនិត្យមើលសាឡើងវិញនូវប្រយោជន៍ដែលមកពីការបំរើព្រះយេហូវ៉ា នោះគាត់ក៏យល់ឃើញថា ព្រះយេហូវ៉ាស្អប់នូវអំពើអាក្រក់ហើយមិនយូរមិនឆាប់មនុស្សអាក្រក់ត្រូវទទួលទោសដែរ។ (ទំនុកដំកើង ៧៣:១៧-១៩) ដោយមានគំនិតកែជាថ្មីឡើងវិញ នោះអេសាភក៏ទទួលស្គាល់កាន់តែច្បាស់នូវអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនជាមនុស្សដែលមានឯកសិទ្ធិធ្វើជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ា។ អេសាភបានទូលថ្វាយព្រះថា៖ «ទូលបង្គំនៅជាប់នឹងទ្រង់ជានិច្ច ទ្រង់បានកាន់ដៃស្ដាំនៃទូលបង្គំ។ ទ្រង់នឹងនាំទូលបង្គំ ដោយដំបូន្មានរបស់ទ្រង់ រួចនឹងទទួលទូលបង្គំចូលក្នុងសិរីល្អ»។ (ទំនុកដំកើង ៧៣:២៣, ២៤) អេសាភក៏មានមោទនភាពសាឡើងវិញចំពោះព្រះរបស់ខ្លួន។—ទំនុកដំកើង ៣៤:២
ពួកគេស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនយ៉ាងច្បាស់
១២, ១៣. សូមលើកឧទាហរណ៍ខ្លះអំពីមនុស្សក្នុងព្រះគម្ពីរដែលមានមោទនភាពដោយសារមានចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះ។
១២ របៀបមួយដែលយើងអាចទទួលស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់យើងកាន់តែច្បាស់ គឺដោយពិនិត្យមើលនិងយកតម្រាប់តាមជំនឿនៃអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់និងមោទនភាពស្តីអំពីចំណងមេត្រីភាពជាមួយនឹងព្រះទោះជាបានរងទុក្ខលំបាកក៏ដោយ។ សូមគិតអំពីលោកយ៉ូសែប ជាកូនរបស់យ៉ាកុប។ ពេលនៅក្មេងនៅឡើយ យ៉ូសែបបានត្រូវគេធ្វើបាបដោយលក់ជាខ្ញុំកញ្ជះហើយបានត្រូវដឹកទៅស្រុកអេស៊ីប គឺរាប់រយគីឡូម៉ែត្រពីបិតាដែលជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ ហើយឆ្ងាយពីមជ្ឈដ្ឋានកក់ក្ដៅក្នុងចំណោមក្រុមគ្រួសារដែលអាចជួយគាំទ្រគាត់។ ពេលនៅស្រុកអេស៊ីប យ៉ូសែបគ្មានមនុស្សណាជាទីពឹងដើម្បីផ្ដល់សេចក្ដីបង្រៀនពីព្រះ ហើយគាត់បានប្រឈមមុខកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកដែលល្បងលសីលធម៌និងទំនុកចិត្តរបស់គាត់ទៅលើព្រះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យ៉ូសែបពិតជាបានប្រឹងប្រែងរក្សាឲ្យមានអត្តសញ្ញាណច្បាស់លាស់ជាអ្នកបំរើព្រះ ហើយបានរក្សាឲ្យមានចិត្តស្មោះភក្ដីក្នុងការធ្វើអ្វីដែលគាត់ដឹងថាជាទង្វើល្អត្រឹមត្រូវ។ យ៉ូសែបមានមោទនភាពជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា សូម្បីតែក្នុងមជ្ឈដ្ឋានដែលធ្វើទុក្ខដល់គាត់ក្ដី ហើយគាត់មិនអៀនប្រាប់ពីអារម្មណ៍របស់ខ្លួនឡើយ។—លោកុប្បត្តិ ៣៩:៧-១០
១៣ ប្រាំបីរយឆ្នាំក្រោយមកទៀត នារីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលម្នាក់ដែលបានត្រូវចាប់ឲ្យធ្វើជាខ្ញុំកញ្ជះរបស់ឧត្តមសេនីយជនជាតិស៊ីរីឈ្មោះណាម៉ាន នាងក៏មិនបានភ្លេចអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ពេលឱកាសហុចឲ្យ នាងបានធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងអង់អាច ដោយសម្គាល់លោកអេលីសេជាព្យាការីម្នាក់របស់ព្រះពិត។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី២ ៥:១-១៩) ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយនោះមកទៀត ស្តេចយ៉ូសៀសដែលនៅក្មេងនៅឡើយបានបង្កឲ្យមានការកែប្រែសាសនាដែលមានឥទ្ធិពលយ៉ាងយូរ ហើយគាត់ក៏បានជួសជុលព្រះវិហាររបស់ព្រះនិងបាននាំផ្លូវសាសន៍អ៊ីស្រាអែលឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាម្ដងទៀត។ ហើយទ្រង់បានធ្វើការទាំងអស់នេះពេលស្ថិតនៅក្នុងស្ថានការណ៍ដែលពោរពេញទៅដោយអំពើអាក្រក់។ ស្តេចយ៉ូសៀសមានមោទនភាពចំពោះជំនឿនិងការថ្វាយបង្គំរបស់ខ្លួន។ (របាក្សត្រទី២ ជំពូក៣៤,៣៥) លោកដានីយ៉ែលនិងគូកនសាសន៍ហេព្រើរបីនាក់របស់គាត់នៅស្រុកបាប៊ីឡូនមិនបានភ្លេចអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកគេជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ា ហើយពួកគេបានរក្សាឲ្យមានចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍សូម្បីតែក្រោមការបង្ខិតបង្ខំនិងការល្បួងក៏ដោយ។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ពួកគេមានមោទនភាពធ្វើជាអ្នកបំរើព្រះយេហូវ៉ា។—ដានីយ៉ែល ១:៨-២០
ចូរមានមោទនភាពចំពោះអត្តសញ្ញាណជាជនគ្រីស្ទាន
១៤, ១៥. តើការអួតពីអត្តសញ្ញាណជាជនគ្រីស្ទានត្រូវរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
១៤ អ្នកបំរើទាំងនេះរបស់ព្រះមានជោគជ័យពីព្រោះពួកគេបានបណ្ដុះឲ្យមានមោទនភាពចំពោះទំនាក់ទំនងដែលគេមានជាមួយនឹងព្រះ។ ចុះយ៉ាងណាចំពោះយើងនៅសព្វថ្ងៃនេះ? តើការអួតពីអត្តសញ្ញាណរបស់យើងជាជនគ្រីស្ទានត្រូវរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
១៥ សំខាន់បំផុត នេះត្រូវរួមបញ្ចូលការអបអរយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះឯកសិទ្ធិធ្វើជារាស្ត្ររបស់ព្រះដែលលើកតម្កើងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ហើយដែលមានពរពីទ្រង់និងសព្វព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដែរ។ ព្រះទ្រង់មិនសង្ស័យអំពីអ្នកណាជារបស់ផងទ្រង់ឡើយ។ សាវ័កប៉ុលបានរស់នៅសម័យដែលមានការភ័ន្តច្រឡំអំពីរឿងសាសនា ហើយគាត់បានសរសេរថា៖ «ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ស្គាល់អស់អ្នកដែលជារបស់ផងទ្រង់»។ (ធីម៉ូថេទី២ ២:១៩; ជនគណនា ១៦:៥) ព្រះយេហូវ៉ាមានមោទនភាពចំពោះអស់អ្នក«ដែលជារបស់ផងទ្រង់»។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «អ្នកណាដែលពាល់ឯងរាល់គ្នា នោះគឺជាពាល់ដល់ប្រស្រីព្រះនេត្រនៃទ្រង់ហើយ»។ (សាការី ២:៨) គឺច្បាស់ហើយ ព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់យើងមែន។ យ៉ាងដូច្នេះ ចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងទ្រង់គួរតែមានមូលដ្ឋានលើសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះទ្រង់។ ប៉ុលបានកត់សម្គាល់ថា៖ «បើអ្នកណាស្រឡាញ់ព្រះ ទ្រង់ក៏ស្គាល់អ្នកនោះ»។—កូរិនថូសទី១ ៨:៣
១៦, ១៧. ហេតុអ្វីបានជាជនគ្រីស្ទានទាំងចាស់ទាំងក្មេងអាចមានមោទនភាពចំពោះកេរមត៌កខាងវិញ្ញាណ?
១៦ ប្អូនៗដែលបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា គួរពិនិត្យមើលថាតើអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនជាជនគ្រីស្ទានកំពុងតែលេចធ្លោកាន់តែច្បាស់ដោយសារមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ជាមួយនឹងព្រះឬទេ? ប្អូនៗមិនអាចពឹងផ្អែកលើជំនឿរបស់មាតាបិតាបានឡើយ។ ប៉ុលបានសរសេរអំពីអ្នកបំរើម្នាក់ៗរបស់ព្រះថា៖ «មិនថាអ្នកបំរើឈរឬដួលក្ដី គាត់ត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន»។ ហេតុនេះហើយបានជាប៉ុលសរសេរទៀតថា៖ «យើងទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវរាប់រៀបទូលថ្វាយព្រះ ពីដំណើររបស់ខ្លួនយើងជាមិនខាន»។ (រ៉ូម ១៤:៤, ព.ថ.; ១៤:១២) គឺឃើញច្បាស់ហើយ ការសុខចិត្តធ្វើតាមសាសនារបស់មាតាបិតាដោយមិនស្មោះអស់ពីចិត្តនោះ មិនអាចបណ្ដាលឲ្យប្អូនៗមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាយូរអង្វែងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាបានឡើយ។
១៧ ទូទាំងប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្សលោក នោះធ្លាប់មានស្មរបន្ទាល់របស់ព្រះយេហូវ៉ាមួយដំណៗហែៗ។ គឺមានស្មរបន្ទាល់ចាប់ពីប្រមាណ៦.០០០ឆ្នាំមុននេះ នៅសម័យបុរសស្មោះភក្ដីម្នាក់ឈ្មោះអេបិល រហូតមកដល់ស្មរបន្ទាល់«១ហ្វូងយ៉ាងធំ»នៅសម័យយើងនេះ ហើយនឹងមានអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងច្រើនកុះករដែលនឹងរស់ជារៀងរហូតតទៅទៀតដែរ។ (វិវរណៈ ៧:៩; ហេព្រើរ ១១:៤) យើងជាមនុស្សថ្មីៗក្នុងចំណោមអ្នកថ្វាយបង្គំស្មោះភក្ដីទាំងនោះ។ ដូច្នេះ យើងមានកេរមត៌កខាងវិញ្ញាណដ៏វិសេសមែនទែន!
១៨. តើគោលការណ៍និងខ្នាតតម្រារបស់យើងញែកយើងដោយឡែកពីលោកីយ៍នេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ អត្តសញ្ញាណរបស់យើងក៏រួមបញ្ចូលគោលការណ៍ គុណសម្បត្ដិ ខ្នាតតម្រានិងលក្ខណៈសំខាន់ៗដែលសម្គាល់យើងជាជនគ្រីស្ទាន។ នេះជា«ផ្លូវ» គឺវិថីជីវិតតែមួយគត់ដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះនិងមានជោគជ័យ។ (កិច្ចការ ៩:២; អេភេសូរ ៤:២២-២៤) ជនគ្រីស្ទានទាំងឡាយអើយ! «ចូរលមើលគ្រប់ទាំងអស់ ហើយកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្ដីដែលត្រឹមត្រូវ»ចុះ! (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:២១) យើងយល់យ៉ាងច្បាស់នូវភាពខុសគ្នារវាងសាសនាគ្រីស្ទាននិងលោកីយ៍នេះដែលឃ្លាតចេញពីព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបែងចែកការថ្វាយបង្គំពិតនិងការថ្វាយបង្គំមិនពិតយ៉ាងដាច់ពីគ្នា។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈព្យាការីម៉ាឡាគីថា៖ «គ្រានោះ ឯងរាល់គ្នានឹងត្រឡប់ជាចេះញែកសេចក្ដីសុចរិត នឹងសេចក្ដីអាក្រក់ចេញពីគ្នា ហើយនឹងមនុស្សដែលគោរពដល់ព្រះ នឹងមនុស្សដែលមិនគោរពផង»។—ម៉ាឡាគី ៣:១៨
១៩. តើគ្មានលទ្ធភាពសោះឲ្យជនគ្រីស្ទានពិតក្លាយជាអ្វី?
១៩ បើការអួតអំពីព្រះយេហូវ៉ាជាការដ៏សំខាន់ម្ល៉េះក្នុងលោកីយ៍ដ៏ច្របូកច្របល់និងសុញសាញនេះ តើអ្វីនឹងជួយយើងទទួលស្គាល់នូវអត្តសញ្ញាណរបស់យើងជាជនគ្រីស្ទាន ហើយរក្សាឲ្យមានមោទនភាពចំពោះព្រះរបស់យើងនោះ? អត្ថបទជាបន្ទាប់មានយោបល់ល្អៗ។ ពេលពិនិត្យមើលយោបល់ទាំងនោះ ចូរជឿប្រាកដថា គ្មានលទ្ធភាពសោះឲ្យជនគ្រីស្ទានពិតក្លាយជាមនុស្ស«កន្តើយនិយម»។
[កំណត់សម្គាល់]
a នៅទីនេះយើងសំដៅទៅលើអត្តសញ្ញាណខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះរបស់យើង។ សំរាប់អ្នកខ្លះដែលមានបញ្ហាទាក់ទងនឹងសុខភាពផ្លូវចិត្ត អ្នកទាំងនោះប្រហែលជាត្រូវរកជំនួយពីគ្រូពេទ្យវិញ។
តើអ្នកនៅចាំទេ?
• តើជនគ្រីស្ទានអាច‹អួតពីព្រះយេហូវ៉ា›ដោយរបៀបណា?
• តើអ្នកបានរៀនអ្វីខ្លះពីគំរូរបស់ម៉ូសេនិងអេសាភ?
• តើមនុស្សណាខ្លះក្នុងព្រះគម្ពីរមានមោទនភាពចំពោះកិច្ចបំរើព្រះ?
• តើការអួតពីអត្តសញ្ញាណរបស់យើងជាជនគ្រីស្ទានត្រូវរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ២៥]
លោកម៉ូសេមានអារម្មណ៍សង្ស័យមួយរយៈអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
អ្នកបំរើច្រើននាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ាពីសម័យបុរាណ មានមោទនភាពចំពោះអត្តសញ្ញាណដែលសម្គាល់ ពួកគេដោយឡែកពីមនុស្សដទៃ