ចូរបង្រៀនអ្វីដែលព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀន
«បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ . . . ហើយបង្រៀនឲ្យគេ»។—ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០
១. តើព្រះគម្ពីរត្រូវបានចែកចាយដល់កម្រិតណា?
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ ជាសៀវភៅមួយដែលមានចំណាស់ជាងគេ ហើយបានចែកចាយច្រើនជាងគេនៅលើពិភពលោក។ ព្រះគម្ពីរទាំងមូលឬក៏ផ្នែកខ្លះៗនៃព្រះគម្ពីរត្រូវបានបកប្រែជាង២.៣០០ភាសា។ ហេតុនេះ នៅទូទាំងផែនដីមនុស្សជាង៩០ភាគរយអាចអានព្រះគម្ពីរជាភាសាកំណើតរបស់គេ។
២, ៣. (ក) ហេតុអ្វីបានជាមានការភាន់ច្រឡំអំពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀន? (ខ) តើយើងនឹងពិចារណាអំពីសំណួរអ្វីខ្លះ?
២ មនុស្សរាប់លាននាក់អានព្រះគម្ពីរជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មនុស្សខ្លះធ្លាប់អានព្រះគម្ពីរទាំងមូលច្រើនដង។ រាប់ពាន់សាសនាអះអាងថា សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកគេមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរ។ ក៏ប៉ុន្តែ សាសនាទាំងនោះមានការខ្វែងគំនិតគ្នាអំពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀន។ ការឈ្លោះទាស់ទែងគ្នារវាងបុគ្គលផ្សេងៗនៅក្នុងនិកាយនីមួយៗនាំឲ្យមនុស្សរឹតតែភាន់ច្រឡំ។ មនុស្សខ្លះមានការសង្ស័យអំពីព្រះគម្ពីរ ពីដើមកំណើតព្រះគម្ពីរ និងតម្លៃនៃព្រះគម្ពីរ។ មនុស្សជាច្រើនមានទស្សនៈថា ព្រះគម្ពីរគ្រាន់តែជាសៀវភៅដ៏ពិសិដ្ឋមួយសម្រាប់ប្រើប្រាស់ពេលធ្វើសម្បថនៅចំពោះមុខតុលាការ។
៣ តាមពិតព្រះគម្ពីរមានបន្ទូលរបស់ព្រះដែលជាសារដ៏មានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សជាតិ។ (ហេព្រើរ ៤:១២) ដូច្នេះហើយ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យមនុស្សរៀនអំពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀន។ យើងមានចិត្តរំភើបណាស់ក្នុងការបំពេញតាមបង្គាប់របស់ព្រះយេស៊ូគ្រិស្តដែលថា៖ «ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ . . . ហើយបង្រៀនឲ្យគេ»។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) ពេលផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈ យើងជួបមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះ មានការលំបាកក្នុងចិត្តដោយសារការភាន់ច្រឡំខាងសាសនា ដែលមាននៅទូទាំងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ។ ពួកគេចង់ដឹងសេចក្ដីពិតអំពីព្រះដែលបានបង្កើតយើង ហើយចង់ដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនអំពីអត្ថន័យនៃជីវិត។ សូមពិចារណារឿងបីយ៉ាងដែលធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនងឿងឆ្ងល់។ ពេលពិចារណារឿងនីមួយៗ យើងនឹងមើលអ្វីដែលអ្នកបង្ហាត់បង្រៀនសាសនានិយាយខុស រួចមកយើងនឹងមើលអ្វីដែលព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀន។ សំណួរបីនោះគឺ (១) តើព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងឬទេ? (២) ហេតុអ្វីបានជាយើងមានជីវិតរស់នៅ? (៣) តើអ្វីកើតឡើងពេលដែលយើងស្លាប់?
តើព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងឬទេ?
៤, ៥. ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សគិតថាព្រះមិនយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើង?
៤ ឥឡូវយើងនឹងពិចារណាសំណួរទីមួយ គឺតើព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងឬទេ? គួរឲ្យស្ដាយណាស់ មនុស្សជាច្រើនគិតថាទ្រង់មិនយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេគិតដូច្នេះ? ហេតុមួយគឺ ដោយសារពួកគេឃើញថាពិភពលោកពេញទៅដោយសង្គ្រាម សម្អប់ និងការឈឺចាប់។ ពួកគេវែកញែកថា៖ ‹បើព្រះពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើង ទ្រង់ប្រាកដជាមិនអនុញ្ញាតឲ្យរឿងអាក្រក់បែបនេះកើតឡើងទេ›។
៥ ហេតុមួយទៀតដែលមនុស្សគិតស្មានថាព្រះមិនយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងពួកគេ គឺដោយសារអ្នកដឹកនាំសាសនាបានធ្វើឲ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ដូច្នោះ។ ជាច្រើនដង ពេលដែលមានរឿងខ្លោចផ្សាកើតឡើង តើបព្វជិតសាសនានិយាយអ្វី? នៅពេលដែលកូនតូចៗពីរនាក់របស់ស្ត្រីម្នាក់ស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរ នោះគ្រូគង្វាលនៅព្រះវិហាររបស់គាត់ប្រាប់ថា៖ «នោះជាព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ ទ្រង់ត្រូវការទេវតាពីររូបទៀត»។ នៅពេលដែលបព្វជិតសាសនានិយាយដូច្នោះ តាមពិតពួកគេកំពុងតែទម្លាក់កំហុសទៅលើព្រះចំពោះរឿងអាក្រក់ដែលបានកើតឡើង។ ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបបានសរសេរថា៖ «កាលណាមានសេចក្ដីល្បួង នោះកុំឲ្យអ្នកណានិយាយថា ‹ព្រះទ្រង់ល្បួងខ្លួនឡើយ› ដ្បិតសេចក្ដីអាក្រក់ពុំអាចនឹងល្បួងនាំព្រះហឫទ័យព្រះបានឡើយ ហើយព្រះក៏មិនដែលល្បួងអ្នកណាដែរ»។ (យ៉ាកុប ១:១៣) ព្រះយេហូវ៉ាមិនដែលបណ្ដាលឲ្យរឿងអាក្រក់កើតឡើងទេ។ មែនហើយ «កុំឲ្យយើងថាព្រះទ្រង់ធ្វើអាក្រក់»ឡើយ។—យ៉ូប ៣៤:១០
៦. តើអ្នកណាជាប្រភពនៃអំពើអាក្រក់និងការឈឺចាប់នៅក្នុងលោកិយនេះ?
៦ បើដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាមានអំពើអាក្រក់ និងការឈឺចាប់ច្រើនម្ល៉េះ? ហេតុមួយគឺ មនុស្សទូទៅមិនចង់បានព្រះជាអ្នកគ្រប់គ្រងឡើយ ដោយសារពួកគេមិនចង់ចុះចូលតាមច្បាប់និងគោលការណ៍សុចរិតរបស់ទ្រង់។ ជាលទ្ធផលមនុស្សជាតិបានចុះចូលដោយមិនដឹងខ្លួន ចំពោះអារក្សសាតាំងដែលជាសត្រូវរបស់ព្រះទៅវិញ ដ្បិត«លោកីយទាំងមូលដេកនៅក្នុងឱវាទនៃមេកំណាច»។ (យ៉ូហានទី១ ៥:១៩) ការដឹងអំពីការពិតនេះ ធ្វើឲ្យយើងងាយយល់ជាងនូវមូលហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យមានស្ថានការណ៍ដ៏អាក្រក់បែបនេះ។ សាតាំងជាបុគ្គលអាក្រក់មួយរូប។ វាតែងតែភូតភរបោកបញ្ឆោត ហើយឃោរឃៅថែមទៀត។ ដូច្នេះជាការសមហេតុសមផលដែលលោកិយនេះមានលក្ខណៈដូចអ្នកគ្រប់គ្រងរបស់វា។ មិនចំឡែកទេដែលសព្វថ្ងៃនេះមានការឈឺចាប់ច្រើនដល់ម្ល៉េះ!
៧. តើមានហេតុអ្វីខ្លះដែលបណ្ដាលឲ្យយើងមានការឈឺចាប់?
៧ ហេតុមួយទៀតដែលមនុស្សរងការឈឺចាប់ គឺដោយសារភាពឥតគ្រប់លក្ខណ៍។ មនុស្សឥតគ្រប់លក្ខណ៍ចូលចិត្តដណ្ដើមអំណាចគ្នា ហើយការដណ្ដើមអំណាចនោះឯងដែលនាំឲ្យមានសង្គ្រាម ការជិះជាន់ ថែមទាំងការឈឺចាប់។ សាស្ដា ៨:៩ចែងយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា៖ «មនុស្សម្នាក់ មានអំណាចលើម្នាក់ទៀត ឲ្យគេត្រូវវេទនា»។ ហេតុមួយទៀតដែលបណ្ដាលឲ្យមានការឈឺចាប់គឺដោយសារ«ពេលវេលានឹងឱកាស»។ (សាស្ដា ៩:១១) ជាញឹកញាប់ណាស់ មនុស្សរងការឈឺចាប់ដោយចៃដន្យ បើពួកគេនៅចំពេលដែលកន្លែងមួយមានរឿងអាក្រក់កើតឡើង។
៨, ៩. ហេតុអ្វីបានជាយើងដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើង?
៨ ពិតជាធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលណាស់ពេលដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាមិនបណ្ដាលឲ្យមនុស្សរងការឈឺចាប់នោះ។ ប៉ុន្តែ តើព្រះពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលកំពុងតែកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់យើងម្នាក់ៗឬទេ? យើងអាចឆ្លើយដោយប្រាកដថាព្រះពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងមែន! យើងដឹងថាទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងដោយសារព្រះគម្ពីរដែលទ្រង់បណ្ដាលឲ្យសរសេរប្រាប់ឲ្យដឹងពីមូលហេតុដែលព្រះអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់។ មូលហេតុរបស់ទ្រង់ផ្អែកទៅលើចំណោទពីរយ៉ាងគឺ សិទ្ធិគ្រប់គ្រងពេញច្បាប់របស់ទ្រង់ និងភាពស្មោះគ្រប់លក្ខណ៍របស់មនុស្សជាតិ។ ពីព្រោះទ្រង់ជាអ្នកបង្កើតដ៏គ្រប់ព្រះចេស្ដា ព្រះយេហូវ៉ាមិនចាំបាច់ប្រាប់យើងពីមូលហេតុដែលទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យមានការឈឺចាប់ក៏បានដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ទ្រង់ប្រាប់យើងដោយសារទ្រង់ស្រឡាញ់យើង។
៩ សូមពិចារណាពីទីសម្អាងមួយទៀតដែលបញ្ជាក់ថាទ្រង់ពិតជាស្រឡាញ់យើងមែន។ ទ្រង់«មានព្រះហឫទ័យព្រួយ» ពេលដែលផែនដីពេញទៅដោយអំពើអាក្រក់នៅសម័យលោកណូអេ។ (លោកុប្បត្តិ ៦:៥, ៦) តើទ្រង់មានអារម្មណ៍ខុសគ្នាចំពោះសម័យបច្ចុប្បន្នទេ? អត់ទេ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាមិនប្រែប្រួលឡើយ។ (ម៉ាឡាគី ៣:៦) ទ្រង់ស្អប់អំពើអយុត្ដិធម៌សព្វបែបយ៉ាង ហើយទ្រង់ឈឺព្រះទ័យពេលមនុស្សរងការឈឺចាប់។ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថា បន្ដិចទៀតទ្រង់នឹងបំបាត់ចោលនូវផលវិបាកទាំងអស់ដែលមកពីការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្សហើយនិងឥទ្ធិពលរបស់សាតាំង។ នោះជាភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើង មែនទេ?
១០. តើព្រះយេហូវ៉ាមានអារម្មណ៍បែបណាស្តីពីការឈឺចាប់របស់មនុស្សជាតិ?
១០ ហេតុដូច្នេះ អ្នកដឹកនាំសាសនានិយាយខុសទាំងស្រុងអំពីព្រះ ពេលដែលពួកគេប្រាប់ថាព្រះសព្វព្រះហឫទ័យឲ្យមនុស្សយើងជួបប្រទះរឿងខ្លោចផ្សា។ តាមការពិត ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យចង់បំបាត់ចោលយ៉ាងខ្លាំងនូវការឈឺចាប់របស់មនុស្សជាតិ។ ពេត្រុសទី១ ៥:៧ ចែងថា៖ «ទ្រង់តែងយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នករាល់គ្នា»។ នេះជាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀន!
ហេតុអ្វីបានជាយើងមានជីវិតរស់នៅ?
១១. តើសាសនាជាទូទៅបង្រៀនបែបណាពីជីវិតមនុស្សលើផែនដី?
១១ សូមពិចារណាសំណួរមួយទៀតដែលមនុស្សជាច្រើនសួរ គឺហេតុអ្វីបានជាយើងមានជីវិតរស់នៅ? សាសនាជាទូទៅឆ្លើយថា មនុស្សជាតិគ្រាន់តែរស់នៅជាបណ្ដោះអាសន្នលើផែនដីនេះ។ ពួកគេចាត់ទុកផែនដីជាចំណុចកណ្ដាលក្នុងការធ្វើដំណើរទៅរស់នៅកន្លែងមួយផ្សេងទៀត។ បព្វជិតខ្លះបង្រៀនថាថ្ងៃណាមួយព្រះនឹងបំផ្លាញផែនដីនេះចោល។ ដោយសារសេចក្ដីបង្រៀនបែបនេះ មនុស្សជាច្រើនបានសន្និដ្ឋានថា ពួកគេគួរតែខំសប្បាយទាន់ពេលដែលគេនៅមានជីវិត ពីព្រោះនៅអនាគតពួកគេមានតែស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ។ តើព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណាអំពីមូលហេតុដែលយើងមានជីវិតរស់នៅនោះ?
១២-១៤. តើអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនស្តីពីគោលបំណងរបស់ព្រះចំពោះផែនដីនិងមនុស្សជាតិ?
១២ ព្រះមានគោលបំណងដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ផែនដីនិងមនុស្សជាតិ។ ទ្រង់«មិនមែនបង្កើត[ផែនដី]មកឲ្យនៅទទេទេ» តែ«បានជបសូនបង្កើតឲ្យជាទីអាស្រ័យនៅ»។ (អេសាយ ៤៥:១៨) ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះយេហូវ៉ា«បានតាំងឫសផែនដី ដើម្បីឲ្យបានមាំ មិនឲ្យត្រូវរញ្ជួយនៅអស់កល្ប»។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:៥) ការដឹងអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះសម្រាប់ផែនដីនិងមនុស្សជាតិ នោះអាចជួយយើងឲ្យយល់ពីមូលហេតុដែលយើងមានជីវិតរស់នៅ។
១៣ លោកុប្បត្តិ ជំពូកទី១និង២ បង្ហាញថាព្រះបានរៀបចំផែនដីយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះដើម្បីឲ្យមនុស្សរស់នៅ។ នៅទីបញ្ចប់នៃការបង្កើតផែនដី អ្វីៗទាំងអស់មានលក្ខណៈ«ល្អប្រពៃ»។ (លោកុប្បត្តិ ១:៣១) ព្រះបានដាក់បុរសនិងស្ត្រីដំបូងគឺអ័ដាមនិងអេវ៉ា នៅក្នុងសួនដ៏ស្អាតមួយឈ្មោះថាអេដែន ហើយបានផ្គត់ផ្គង់ម្ហូបអាហារដ៏បរិបូរ។ ព្រះបានបង្គាប់គូដំបូងឲ្យ‹បង្កើតកូនឲ្យចំរើនជាច្រើនឡើង ឲ្យមានពេញពាសលើផែនដី ហើយបង្ក្រាបផែនដី›។ ដូច្នេះពួកគេត្រូវមានកូនគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយត្រូវពង្រីកសួនមនោរម្យដែលជាលំនៅស្ថានរបស់ខ្លួនទាល់តែពេញផែនដី។ ពួកគេក៏ត្រូវថែរក្សាសត្វដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ផងដែរ។—លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៨
១៤ គោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺទ្រង់ចង់ឲ្យមានសង្គមមួយដែលពោរពេញទៅដោយមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍និងរស់នៅលើផែនដីជារៀងរហូត។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះចែងថា៖ «ពួកអ្នកសុចរិតនឹងបានស្រុកទុកជាមរដក ហើយនឹងនៅក្នុងស្រុកនោះជានិច្ច»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៩) ការពិតគឺទ្រង់មានបំណងឲ្យមនុស្សរស់ជារៀងរហូតលើផែនដីសួនមនោរម្យ។ នេះជាគោលបំណងរបស់ព្រះ និងជាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀន!
តើអ្វីកើតឡើងពេលដែលយើងស្លាប់?
១៥. តើសាសនាភាគច្រើនបង្រៀនយ៉ាងណាអំពីអ្វីដែលកើតឡើងពេលដែលយើងស្លាប់?
១៥ ឥឡូវសូមពិចារណាសំណួរទីបីដែលមនុស្សជាច្រើនងឿងឆ្ងល់ គឺតើអ្វីកើតឡើងពេលដែលយើងស្លាប់? សាសនាភាគច្រើនបង្រៀនថា មានអ្វីនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សបន្តរស់ក្រោយពេលដែលរូបកាយស្លាប់។ សាសនាខ្លះនៅប្រកាន់តាមជំនឿថាព្រះបោះមនុស្សទុច្ចរិតទៅក្នុងភ្លើងនរកឲ្យរងទុក្ខជារៀងរហូត។ តើនេះជាការពិតឬ? តើព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណាអំពីសេចក្ដីស្លាប់?
១៦, ១៧. យោងតាមព្រះគម្ពីរ តើអ្វីជាស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់?
១៦ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះប្រាប់ថា៖ «មនុស្សដែលរស់ គេដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាន តែមនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ គេក៏គ្មានរង្វាន់អ្វីទៀតដែរ»។ ដោយសារមនុស្សស្លាប់«ឥតដឹងអ្វីឡើយ» ដូច្នេះពួកគេមិនអាចស្ដាប់ឮ មើលឃើញ និយាយស្តី មានអារម្មណ៍ ឬគិតគូរបានឡើយ។ ពួក«គេក៏គ្មានរង្វាន់អ្វីទៀតដែរឬ[«មិនរង់ចាំផលអ្វីបានឡើយ»]»។ តើមនុស្សស្លាប់អាចរង់ចាំផលយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? ច្បាស់ជាពុំអាចបង្កើតផលមែន ដ្បិតពួកគេពុំអាចធ្វើការឬមានសកម្មភាពបានឡើយ! ម្យ៉ាងវិញទៀត «ទោះទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ សេចក្ដីសំអប់ នឹងសេចក្ដីឈ្នានីសរបស់គេក៏វិនាសសូន្យបាត់ជាយូរមកហើយ»។ នេះមានន័យថាពួកគេលែងមានអារម្មណ៍សោះ។—សាស្ដា ៩:៥, ៦, ១០; ខ.ស.
១៧ អ្វីដែលព្រះគម្ពីរចែងអំពីរឿងនេះគឺស្រួលយល់ ហើយក៏ច្បាស់ទៀតផង។ មនុស្សស្លាប់មិនបន្តរស់នៅកន្លែងណាមួយទៀតទេ។ គ្មានអ្វីដែលចេញពីរូបកាយយើងហើយបន្តរស់ក្រោយយើងស្លាប់ ដើម្បីទៅកើតក្នុងរូបកាយមួយផ្សេងទៀត ដូចពួកអ្នកដែលជឿលើការចាប់ជាតិឡើយ។ យើងអាចប្រើឧទាហរណ៍ដូចតទៅនេះ: ជីវិតរបស់យើងគឺដូចជាភ្លើងទៀន។ ពេលដែលភ្លើងទៀននោះរលត់ទៅ វាមិនធ្វើដំណើរទៅកន្លែងណាផ្សេងទៀតឡើយ។ វាគ្រាន់តែបាត់ទៅ លែងមានទៀតតែប៉ុណ្ណោះ។
១៨. ពេលដែលសិស្សព្រះគម្ពីរបានយល់ដឹងថាមនុស្សស្លាប់អត់ដឹងអ្វីឡើយ តើគាត់អាចធ្វើការសន្និដ្ឋានបែបណា?
១៨ សូមគិតទៅមើល! សេចក្ដីពិតមួយចំណុចដ៏សំខាន់និងស្រួលយល់នេះមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅណាស់។ ក្រោយសិស្សព្រះគម្ពីរបានរៀនថាមនុស្សស្លាប់មិនដឹងអ្វីឡើយ នោះសិស្សគួរតែអាចធ្វើការសន្និដ្ឋានផ្សេងទៀតស្តីពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់។ ជាឧទាហរណ៍ សិស្សគួរសន្និដ្ឋានថាជីដូនជីតារបស់គាត់ពុំអាចធ្វើបាបគាត់ឡើយ ទោះបីពេលដែលពួកគាត់នៅរស់ធ្លាប់ខឹងនឹងគាត់ប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ សិស្សក៏គួរឆាប់យល់ដែរថា មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ដែលបានស្លាប់ទៅនោះ មិនអាចស្ដាប់ឮ មើលឃើញ និយាយស្តី ឬគិតគូរ។ ដូច្នេះពួកគេមិនមែនកំពុងតែមានអារម្មណ៍ឯកោកណ្ដោចកណ្ដែងឬរងការឈឺចាប់នៅស្ថាននរកឡើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញថា មនុស្សស្លាប់ដែលនៅក្នុងសេចក្ដីនឹកចាំរបស់ព្រះ នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។ នេះជាសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យមែន!—យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩
សៀវភៅថ្មីមួយត្រូវបានរៀបចំ
១៩, ២០. ជាគ្រិស្តសាសនិក តើយើងមានភារកិច្ចអ្វី? ហើយតើមានសៀវភៅអ្វីដែលត្រូវបានរៀបចំជាពិសេសដើម្បីជួយយើងក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ?
១៩ យើងបានពិចារណាសំណួរតែបីប៉ុណ្ណោះដែលធ្វើឲ្យមនុស្សងឿងឆ្ងល់។ ពេលឆ្លើយសំណួរនីមួយៗយើងបានឃើញថា អ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀនអំពីរឿងទាំងនោះគឺច្បាស់ហើយចំៗ។ យើងពិតជាសប្បាយណាស់! ពេលយើងអាចប្រាប់សេចក្ដីពិតទាំងនេះដល់មនុស្សដែលចង់ដឹងពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀន! ក៏ប៉ុន្តែមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រូវការចម្លើយចំពោះសំណួរសំខាន់ៗជាច្រើនឯទៀតដែរ។ ដោយសារយើងជាគ្រិស្តសាសនិក យើងមានភារកិច្ចជួយមនុស្សឲ្យរកឃើញនូវចម្លើយចំពោះសំណួរទាំងអស់នោះ។
២០ ដើម្បីបង្រៀនសេចក្ដីពិតពីព្រះគម្ពីរតាមរបៀបដែលច្បាស់ហើយទាក់ទាញចិត្ត នោះមិនងាយស្រួលទេ។ ‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›បានរៀបចំសៀវភៅមួយជាពិសេសដើម្បីជួយយើងក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧) គឺជាសៀវភៅដែលមាន២៥៦ទំព័រដែលមានចំណងជើងថាតើព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណា?
២១, ២២. តើសៀវភៅតើព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀនយ៉ាងណា?មានលក្ខណៈសំខាន់អ្វីខ្លះ?
២១ នៅមហាសន្និបាតប្រចាំតំបន់ឆ្នាំ២០០៥-២០០៦របស់ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដែលមានចំណងជើងថា «ចូរស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ»បានចេញសៀវភៅព្រះគម្ពីរបង្រៀនដែលមានលក្ខណៈយ៉ាងល្អវិសេស។ ម្យ៉ាងគឺ សៀវភៅថ្មីនេះមានសេចក្ដីផ្ដើមប្រាំទំព័រដែលមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការចាប់ផ្ដើមការសិក្សាព្រះគម្ពីរនៅតាមផ្ទះ។ អ្នកនឹងយល់ថាជាការងាយស្រួលក្នុងការពិគ្រោះពីរូបភាពនិងបទគម្ពីរដែលមាននៅទំព័រទាំងនោះ។ អ្នកអាចប្រើព័ត៌មានទាំងនោះដើម្បីជួយសិស្សឲ្យចេះប្រើព្រះគម្ពីរក្នុងការរកជំពូកនិងខផ្សេងៗ។
២២ របៀបដែលសៀវភៅថ្មីនេះបានត្រូវសរសេរគឺស្រួលយល់ ហើយច្បាស់។ សៀវភៅនេះបានត្រូវរៀបចំដើម្បីឲ្យសិស្សអាចប្រាប់ពីមតិខ្លួនយ៉ាងច្រើនបំផុត ដើម្បីជំរុញទឹកចិត្តរបស់គាត់។ នៅដើមជំពូកនីមួយៗ មានសំណួរមួយចំនួន។ រួចមក នៅចុងជំពូកនីមួយៗមានប្រអប់មួយដែលមានចំណងជើងថា«អ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀន»។ ប្រអប់នេះមានចម្លើយចំពោះសំណួរនៅដើមជំពូក ហើយក៏មានបទគម្ពីរដែលជាមូលដ្ឋានដែរ។ សៀវភៅនេះមានរូបភាពល្អៗនិងឧទាហរណ៍ដែលនឹងជួយសិស្សយល់នូវចំណុចថ្មីៗ។ ទោះជាជំពូកសិក្សាបានត្រូវរៀបចំឲ្យមានព័ត៌មានបឋមៗប៉ុណ្ណោះក៏ពិតមែន តែមានផ្នែកមួយហៅថា ការពន្យល់បន្ថែម ដែលយើងអាចប្រើដើម្បីពន្យល់ប្រធាន១៤យ៉ាងដែលស៊ីជម្រៅជាង បើសិស្សត្រូវការព័ត៌មានថែមទៀត។
២៣. តើយោបល់អ្វីខ្លះដែលយើងបានទទួលស្តីពីការប្រើសៀវភៅព្រះគម្ពីរបង្រៀនក្នុងការបង្រៀនសិស្ស?
២៣ សៀវភៅព្រះគម្ពីរបង្រៀនបានរៀបចំឡើងដើម្បីជួយបង្រៀនមនុស្សដែលមានកម្រិតវប្បធម៌ខុសគ្នានិងជំនឿសាសនាខុសគ្នាដែរ។ ក្នុងការសិក្សាជំពូកនីមួយៗយកល្អត្រូវចែកជាច្រើនផ្នែក បើសិស្សមិនមានចំណេះពីព្រះគម្ពីរសូម្បីតែបន្ដិច។ សូមកុំសិក្សាលឿនពេក តែសូមព្យាយាមទាក់ទាញទឹកចិត្តសិស្សវិញ។ បើសិស្សមិនយល់ឧទាហរណ៍ណាមួយដែលមាននៅក្នុងសៀវភៅ ចូរពន្យល់ឬក៏ប្រើឧទាហរណ៍ផ្សេងទៀត។ ចូររៀបចំសម្រាប់សិក្សាឲ្យបានល្អ ចូរខំប្រឹងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីប្រើសៀវភៅថ្មីនេះដោយប្រសិទ្ធិភាព និងសូមអធិស្ឋានទូលព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីសុំជំនួយពីទ្រង់ក្នុងការ«កាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីពិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ»។—ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥
ចូរបង្ហាញចិត្តកតញ្ញូចំពោះឯកសិទ្ធដ៏ថ្លៃវិសេសរបស់អ្នក
២៤, ២៥. តើព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឯកសិទ្ធិដ៏ថ្លៃវិសេសអ្វីដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់?
២៤ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឯកសិទ្ធិដ៏ថ្លៃវិសេសដល់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ ទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យយើងអាចរៀនសេចក្ដីពិតអំពីទ្រង់។ យើងមិនត្រូវមើលស្រាលចំពោះឯកសិទ្ធិដ៏ថ្លៃវិសេសរបស់យើងឡើយ! តាមការពិតព្រះយេហូវ៉ាបានលាក់គោលបំណងរបស់ទ្រង់ពីមនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ តែទ្រង់បើកសម្ដែងឲ្យមនុស្សដែលមានចិត្តរាបទាប។ ដោយហេតុនេះ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «ឱព្រះវរបិតា ជាព្រះអម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌នឹងផែនដីអើយ ទូលបង្គំសរសើរដល់ទ្រង់ ដោយព្រោះទ្រង់លាក់សេចក្ដីទាំងនេះនឹងពួកអ្នកប្រាជ្ញ ហើយនឹងពួកឈ្លាសវៃ តែបានសំដែងឲ្យពួកកូនក្មេងយល់វិញ»។ (ម៉ាថាយ ១១:២៥) នេះជាកិត្ដិយសកម្រមានដែលយើងបានស្ថិតនៅក្នុងចំណោមអ្នកដែលមានចិត្តរាបទាប ដើម្បីបម្រើព្រះមហាក្សត្រសកលលោកគឺព្រះយេហូវ៉ា។
២៥ ព្រះក៏ប្រទានឯកសិទ្ធិដល់យើងឲ្យបង្រៀនអ្នកដទៃអំពីទ្រង់ដែរ។ សូមចាំថាពួកអ្នកដែលបាននិយាយបង្កាច់បង្ខូចទ្រង់បានបង្រៀនសេចក្ដីមិនពិតពីទ្រង់។ ហេតុនេះហើយមនុស្សជាច្រើនយល់ខុសអំពីទ្រង់ ថាទ្រង់ជាព្រះដែលមិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងមិនមានព្រះទ័យអាណិតអាសូរដល់មនុស្សដែលរងការឈឺចាប់ឡើយ។ តើអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត ថែមទាំងមានចិត្តចង់ឲ្យមនុស្សដឹងការពិតពីទ្រង់ទេ? តើអ្នកចង់ឲ្យមនុស្សដែលមានចិត្តទៀងត្រង់នៅគ្រប់ទីកន្លែងបានស្គាល់សេចក្ដីពិតអំពីព្រះទេ? បើដូច្នេះ ចូរអ្នកបង្ហាញថាអ្នកស្ដាប់បង្គាប់ព្រះដោយចូលរួមយ៉ាងពេញលេញ និងដោយមានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ និងបង្រៀនអ្នកឯទៀតពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ទៅលើរឿងសំខាន់ៗ។ អ្នកស្វែងរកសេចក្ដីពិតត្រូវការរៀនអំពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរពិតជាបង្រៀន។
តើអ្នកឆ្លើយយ៉ាងណា?
• ហេតុអ្វីបានជាយើងដឹងថាព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើង?
• ហេតុអ្វីបានជាយើងមានជីវិតរស់នៅ?
• តើអ្វីកើតឡើងពេលដែលយើងស្លាប់?
• តើសៀវភៅព្រះគម្ពីរបង្រៀនមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីដែលអ្នកចូលចិត្តជាងគេ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៤]
ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថា ការឈឺចាប់នឹងមិនមានទៀតទេ
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិ]
Top right, girl: © Bruno Morandi/age fotostock; left, woman: AP Photo/Gemunu Amarasinghe; bottom right, refugees: © Sven Torfinn/Panos Pictures
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅលើផែនដីមនោរម្យជារៀងរហូត