ការបង្កើតផលក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះពេលវ័យចំណាស់
«[មនុស្សសុចរិត]ត្រូវដាំនៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះយេហូវ៉ា . . . កាលណាចាស់ហើយ នោះ[ពួកគាត់]នឹងនៅតែកើតផល»។ —ទំនុកដំកើង ៩២:១៣, ១៤
១, ២. (ក) តើវ័យចំណាស់បានត្រូវហៅយ៉ាងណា? (ខ) តើមានសេចក្ដីសន្យាអ្វីខ្លះក្នុងគម្ពីរ ស្តីអំពីផលវិបាកដែលយើងមានដោយសារឆ្លងបាបពីអ័ដាម?
ពេលឮពាក្យ វ័យចំណាស់ តើអ្នកស្រមៃឃើញអ្វី? តើអ្នកគិតពីស្បែកជ្រីវជ្រួញ ស្ដាប់មិនឮ រញីរញ័រ ខ្នងកោងជាដើមឬ? ដូច្នេះ ជាការសមហេតុសមផលដែលសៀវភៅសាស្ដា ១២:១-៧ សំដៅទៅលើវ័យចំណាស់ជា«ថ្ងៃអាក្រក់»។ ប៉ុន្តែ គប្បីឲ្យយើងចាំថា ជរាភាពដែលរៀបរាប់ក្នុងសាស្ដាជំពូកទី១២នោះ ជាលទ្ធផលពីបាបដែលឆ្លងមកពីអ័ដាម មិនមែនជាគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាអ្នកបង្កើតមនុស្សទេ។—រ៉ូម ៥:១២
២ ការដែលមានវ័យកាន់តែចម្រើនឡើង នោះមិនមែនជារឿងគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមឡើយ ពីព្រោះការរស់នៅតម្រូវឲ្យយើងមានអាយុកាន់តែកើនឡើងជានិច្ច។ តាមការពិត អ្វីៗទាំងអស់ដែលមានជីវិតត្រូវតែលូតលាស់ឡើងរហូតដល់ធំពេញវ័យ។ ប៉ុន្តែ បាបនិងភាពមិនល្អឥតខ្ចោះបាននាំឲ្យមនុស្សមានទុក្ខវេទនាអស់ប្រមាណ៦.០០០ឆ្នាំហើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ដិចទៀតលទ្ធផលអាក្រក់នោះនឹងកន្លងផុតទៅ។ មនុស្សទាំងអស់ដែលស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនឹងមានជីវិតសប្បាយដោយព្រោះគ្មានការឈឺចាប់ ជរាភាពនិងសេចក្ដីស្លាប់ទៀតទេ។ (លោកុប្បត្តិ ១:២៨; វិវរណៈ ២១:៤, ៥) នៅគ្រានោះ មនុស្សទាំងឡាយ«នឹងមិនថា៖ ‹ខ្ញុំឈឺ› ទៀតឡើយ»។ (អេសាយ ៣៣:២៤) មនុស្សវ័យចាស់នឹងប្រែទៅ«ដូចកាលនៅក្មេង»វិញ ហើយសាច់របស់ពួកគាត់នឹងបាន«ស្រស់ជាងសាច់របស់កូនក្មេង»។ (យ៉ូប ៣៣:២៥) ប៉ុន្តែ ទំរាំដល់ពេលនោះ យើងរាល់គ្នាត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងផលវិបាកផ្សេងៗដោយសារយើងមានបាបឆ្លងមកពីអ័ដាមទុកជាមត៌ក។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាមានពរវិសេសពេលមានវ័យកាន់តែចាស់ទៅៗ។
៣. «កាលណាចាស់ហើយ» តើពួកគ្រិស្តសាសនិក‹នៅតែអាចកើតផល›បានយ៉ាងដូចម្ដេច?
៣ ស្តីអំពីមនុស្សសុចរិតដែលប្រៀបដូចជាដើមឈើដែល«ដាំនៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះយេហូវ៉ា» គម្ពីរដែលជាបណ្ដាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាធានាថា ‹កាលណាពួកគាត់ចាស់ហើយ នោះគាត់នឹងនៅតែកើតផល›នៅឡើយ។ (ទំនុកដំកើង ៩២:១៣, ១៤) អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានសរសេរដោយន័យធៀបដើម្បីបញ្ជាក់ថា ពួកអ្នកដែលបម្រើព្រះយេហូវ៉ាដោយស្មោះត្រង់អាចលូតលាស់និងមានភាពចម្រុងចម្រើនក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ សូម្បីតែពេលពួកគាត់មានសុខភាពទ្រុឌទ្រោមទៅៗក៏ដោយ។ ស្តីអំពីរឿងនេះ បងប្អូនជាច្រើននៅសព្វថ្ងៃ រួមទាំងអ្នកខ្លះដែលរៀបរាប់ក្នុងគម្ពីរអាចយកជាគំរូបាន។
តែងតែមានវត្តមាន
៤. ពេលមានវ័យចាស់ តើលោកស្រីអាណបានធ្វើអ្វីដែលបង្ហាញថាគាត់ស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីចិត្ត? តើគាត់បានទទួលពរយ៉ាងវិសេសអ្វី?
៤ មុនដំបូង សូមគិតអំពីលោកស្រីអាណដែលជាអ្នកថ្លែងទំនាយ។ ទោះជាគាត់មានអាយុ៨៤ឆ្នាំក៏ដោយ គាត់«ក៏នៅតែក្នុងព្រះវិហារ មិនដែលចេញឡើយ។ គាត់គោរពទាំងយប់ទាំងថ្ងៃដោយការតមហើយអធិស្ឋាន»។ តាមពិត គាត់មិនបានរស់នៅឯព្រះវិហារទេ ពីព្រោះឪពុករបស់គាត់មិនមែនជាកូនចៅរបស់ពួកលេវី តែមកពី«ពូជអំបូរអេស៊ើរ»វិញ។ សូមគិតពិចារណាអំពីការប្រឹងប្រែងរបស់គាត់ដើម្បីឲ្យបាននៅព្រះវិហាររៀងរាល់ថ្ងៃទាន់ពេលដែលគេថ្វាយតង្វាយពេលព្រឹក ហើយឲ្យបាននៅទីនោះរហូតដល់ពេលគេថ្វាយតង្វាយពេលល្ងាច។ យ៉ាងណាក្ដី ការខ្នះខ្នែងរបស់លោកស្រីបាននាំឲ្យគាត់ទទួលពរយ៉ាងវិសេស។ គាត់ទទួលឯកសិទ្ធិពិសេសមួយពេលគាត់មានវត្តមាននៅឯព្រះវិហារ នៅពេលដែលលោកយ៉ូសែបនិងនាងម៉ារាបាននាំយេស៊ូជាបុត្រគាត់ទៅថ្វាយចំពោះព្រះយេហូវ៉ាស្របទៅតាមច្បាប់ទ្រង់។ ពេលឃើញបុត្រនោះ លោកស្រី«អរព្រះគុណដល់ព្រះ ព្រមទាំងប្រកាសប្រាប់ពីព្រះឱរសដល់អស់អ្នកដែលនៅរង់ចាំសេចក្ដីប្រោសលោះនៅក្រុងយេរូសាឡិម»។—លូកា ២:២២-២៤, ៣៦-៣៨; ជនគណនា ១៨:៦, ៧
៥, ៦. ដូចលោកស្រីអាណពីបុរាណ តើបងៗវ័យចំណាស់ច្រើននាក់នៅសព្វថ្ងៃនេះមានទស្សនៈយ៉ាងណា?
៥ ដូចលោកស្រីអាណពីបុរាណនោះ បងៗវ័យចំណាស់ច្រើននាក់ក៏រួមចំណែកជាទៀងទាត់ក្នុងកម្មវិធីប្រជុំរបស់យើងដែរ។ ពួកគាត់តែងតែរវល់ក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយក៏មិនខានអធិស្ឋានសូមឲ្យការថ្វាយបង្គំពិតរីកចម្រើនជានិច្ច។ បងប្រុសម្នាក់ដែលមានអាយុ៨០ប្លាយឆ្នាំ គាត់ទៅកិច្ចប្រជុំរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកយ៉ាងទៀងទាត់ជាមួយភរិយា ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងបានបណ្ដុះឲ្យមានទម្លាប់ទៅប្រជុំ។ យើងមិនចង់ទៅឯណាទៀតទេ។ ទីណាដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅ ទីនោះយើងក៏ចង់នៅដែរ។ យើងពេញចិត្តនៅទីនោះ»។ នេះជាគំរូល្អសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាមែន!—ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥
៦ បងស្រីឈ្មោះជីន ជាស្រីមេម៉ាយគ្រិស្តសាសនិកម្នាក់ដែលមានអាយុជាង៨០ឆ្នាំ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «បើមានកម្មវិធីថ្វាយបង្គំណាដែលខ្ញុំអាចចូលរួមបាន ខ្ញុំចង់ចូលរួមណាស់!»។ គាត់សារភាពថា៖ «ជួនកាលខ្ញុំព្រួយចិត្តបន្ដិចមែន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចូលចិត្តធ្វើឲ្យអ្នកដទៃព្រួយចិត្តជាមួយនឹងខ្ញុំឡើយ»។ បងស្រីជីនមានប្រសាសន៍ទៀតអំពីពេលដែលគាត់បានទៅលេងប្រទេសក្រៅដើម្បីចូលរួមកម្មវិធីដែលពង្រឹងជំនឿគាត់។ ពេលរៀបរាប់ពីបទពិសោធន៍ទាំងនោះ បងជីនមានទឹកមុខរីករាយ។ ពេលថ្មីៗនេះ កាលដែលបងជីនបានទៅលេងប្រទេសក្រៅជាមួយមិត្តភក្ដិគាត់ គាត់ប្រាប់ពួកគេថា៖ «ខ្ញុំមិនចង់មើលប្រាសាទណាទៀតទេ ខ្ញុំចង់ទៅផ្សព្វផ្សាយវិញ!»។ ទោះជាបងជីនមិនចេះភាសារបស់ប្រជាជននៅប្រទេសនោះក៏ដោយ គាត់នៅតែបាននិយាយបន្ដិចបន្តួចល្មមនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លះចាប់អារម្មណ៍។ បន្ថែមទៅទៀត អស់ប៉ុន្មានឆ្នាំហើយ បងស្រីបានចូលរួមជាមួយក្រុមជំនុំដែលត្រូវការអ្នកផ្សាយថែមទៀត ទោះជានេះតម្រូវឲ្យគាត់រៀនភាសាថ្មីនិងធ្វើដំណើរអស់មួយម៉ោងដើម្បីចូលរួមកិច្ចប្រជុំក្ដី។
បងៗវ័យចំណាស់មិនយកលេសថាខ្លួនចាស់
៧. សូម្បីតែពេលម៉ូសេមានអាយុច្រើនក៏ដោយ តើគាត់បញ្ជាក់ថាគាត់ចង់ពង្រឹងចំណងមិត្តភាពជាមួយព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ចដោយមានប្រសាសន៍យ៉ាងណា?
៧ មនុស្សដែលមានអាយុវែងតែងតែមានបទពិសោធន៍ច្រើន។ (យ៉ូប ១២:១២) ប៉ុន្តែ អាយុវែងមិនតែងតែនាំឲ្យមនុស្សមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ដូច្នេះ អ្នកបម្រើស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់តែងតែព្យាយាមដើម្បីឲ្យបាន«ចំណេះចំរើនឡើង» ជាជាងស្កប់ចិត្តថាខ្លួនបានរៀនល្មមហើយ។ (សុភាសិត ៩:៩) ពេលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រគល់កិច្ចការឲ្យលោកម៉ូសេ គាត់មានអាយុខ្ទង់៨០ឆ្នាំហើយ។ (និក្ខមនំ ៧:៧) បើគិតពីអាយុមធ្យមនៅសម័យម៉ូសេ មើលទៅកម្រណាស់ដែលមានមនុស្សរស់រហូតដល់៨០ឆ្នាំ។ ម៉ូសេបានសរសេរថា៖ «កំណត់អាយុនៃយើងខ្ញុំ គឺបានត្រឹម៧០ឆ្នាំទេ ឬបើមានកំឡាំងច្រើន នោះបានដល់៨០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ»។ (ទំនុកដំកើង ៩០:១០) យ៉ាងណាក៏ដោយ ម៉ូសេមិនដែលគិតថា គាត់ហួសអាយុនឹងរៀនអ្វីថ្មីទេ។ សូម្បីតែក្រោយម៉ូសេបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាច្រើនឆ្នាំ ទាំងមានឯកសិទ្ធិពិសេសនិងភារកិច្ចធ្ងន់ក្ដី គាត់នៅតែអង្វរព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «សូមសំដែងបង្ហាញអស់ទាំងផ្លូវរបស់ទ្រង់ដល់ទូលបង្គំផង ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានស្គាល់ទ្រង់»។ (និក្ខមនំ ៣៣:១៣) ម៉ូសេមានបំណងពង្រឹងចំណងមិត្តភាពរបស់គាត់ជាមួយព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ច។
៨. ពេលលោកដានីយ៉ែលមានអាយុជាង៩០ឆ្នាំ ជាជាងយកលេសថាខ្លួនចាស់ហើយ តើគាត់បានធ្វើអ្វី? តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
៨ ពេលលោកដានីយ៉ែលដែលជាអ្នកថ្លែងទំនាយមានអាយុជាង៩០ឆ្នាំ គាត់នៅតែបានអាននិងរំពឹងមើលឯកសារនានាដែលឥឡូវនេះចងក្រងជាគម្ពីរព្រះ។ «គម្ពីរ»ដែលគាត់អាននោះប្រហែលជារួមបញ្ចូលសៀវភៅលេវីវិន័យ អេសាយ យេរេមា ហូសេនិងអេម៉ុស។ អ្វីដែលគាត់ស្រាវជ្រាវក្នុងសៀវភៅទាំងនោះបានជំរុញគាត់ឲ្យអធិស្ឋានអស់ពីចិត្តចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ (ដានីយ៉ែល ៩:១, ២) ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើតាមពាក្យអង្វរនោះដោយបណ្ដាលឲ្យលោកដានីយ៉ែលសរសេរព័ត៌មានអំពីគ្រាព្រះមេស្ស៊ីត្រូវលេចមក ហើយអំពីរបៀបមនុស្សនឹងថ្វាយបង្គំទ្រង់នៅពេលអនាគត។—ដានីយ៉ែល ៩:២០-២៧
៩, ១០. តើបងៗខ្លះបានធ្វើអ្វីជាជាងយកលេសថាខ្លួនចាស់?
៩ យើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់លោកម៉ូសេនិងដានីយ៉ែល ហើយមិនយកលេសថាខ្លួនចាស់ទេ ដោយផ្ដោតអារម្មណ៍លើការថ្វាយបង្គំព្រះដរាបណាដែលយើងអាចធ្វើនោះបាន។ បងៗវ័យចំណាស់ច្រើននាក់កំពុងធ្វើដូច្នេះមែន។ បងប្រុសឈ្មោះវើត មានអាយុ៨០ប្លាយឆ្នាំ ហើយគាត់ខំរៀនជានិច្ចដើម្បីឲ្យមានការយល់ដឹងទាន់នឹងការពន្យល់ថ្មីៗដែលប្រៀបដូចជាអាហារពី‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥) បងវើតមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំស្រឡាញ់ជំនឿពិតនេះខ្លាំងណាស់! ហើយខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍រំភើបផងដែរ ពេលសេចក្ដីពិតដែលប្រៀបដូចជាពន្លឺ ភ្លឺកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ»។ (សុភាសិត ៤:១៨) បងប្រុសឈ្មោះហ្វ្រិដ ដែលបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាពេញពេលជាង៦០ឆ្នាំហើយ គាត់ក៏មានទស្សនៈដូចគ្នាដែរ។ គាត់ចូលចិត្តជ្រើសរើសចំណុចផ្សេងៗពីគម្ពីរព្រះ ទុកជាប្រធានបទដែលគាត់អាចពិភាក្សាជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿ។ បងហ្វ្រិដមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំខំធ្វើឲ្យគម្ពីរមានឥទ្ធិពលលើគំនិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនគ្រាន់តែអានគម្ពីរដើម្បីឲ្យបានចំណេះប៉ុណ្ណោះទេ តែខ្ញុំព្យាយាមធ្វើឲ្យគម្ពីរមានឥទ្ធិពលលើចិត្តគំនិតខ្ញុំ ដោយខំយល់ខ្លឹមសារនិងស្វែងយល់ពីទំនាក់ទំនងរវាងអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងរៀននិង‹អស់ទាំងពាក្យត្រឹមត្រូវ›ក្នុងគម្ពីរ។ បើដូច្នេះ ចំណុចនីមួយៗភ្លឺចិញ្ចាចចិញ្ចែង»ដូចជាត្បូងពេជ្រដែលគេរៀបយ៉ាងស្អាតក្នុងគ្រឿងអលង្ការ។—ធីម៉ូថេទី២ ១:១៣
១០ បើយើងមានអាយុច្រើនហើយ កុំយកលេសថាយើងមិនអាចរៀនឲ្យចេះធ្វើអ្វីដ៏ពិបាកដែលយើងមិនធ្លាប់ធ្វើពីមុន។ សូម្បីតែបងៗខ្លះដែលមានវ័យខ្ទង់៦០ ៧០ឬ៨០ឆ្នាំហើយនោះ ក៏បានរៀនអក្សរឬរៀនភាសាមួយទៀតដែរ។ ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លះបានធ្វើដូច្នេះដោយមានបំណងផ្សាយដំណឹងល្អដល់មនុស្សជនជាតិផ្សេង។ (ម៉ាកុស ១៣:១០) បងប្រុសឈ្មោះហេរី និងភរិយារបស់គាត់ ទាំងពីរនាក់មានអាយុជិត៧០ឆ្នាំពេលពួកគាត់បានសម្រេចចិត្តជួយផ្សព្វផ្សាយដល់ប្រជាជនដែលនិយាយភាសាព័រទុយហ្គាល់។ បងប្រុសមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលមានអាយុច្រើនបន្ដិច អ្វីក៏ដោយគឺពិបាកធ្វើ ជាជាងពេលយើងនៅក្មេង»។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់បានតស៊ូនិងព្យាយាមផង ហើយក្រោយមកពួកគាត់អាចនិយាយភាសាព័រទុយហ្គាល់ល្មមនឹងបង្រៀនសិស្សអំពីគម្ពីរព្រះបាន។ បន្ថែមទៅទៀត ច្រើនឆ្នាំហើយ បងហេរីបានថ្លែងសុន្ទរកថាជាភាសាព័រទុយហ្គាល់ក្នុងកម្មវិធីមហាសន្និបាត។
១១. តើការពិនិត្យមើលគំរូរបស់បងៗវ័យចំណាស់ដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់មានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
១១ ប៉ុន្តែ មិនមែនបងៗវ័យចំណាស់ទាំងអស់ដែលអាចមានកាលៈទេសៈឬសុខភាពល្អល្មមនឹងធ្វើអ្វីៗដូចនេះទេ។ បើដូច្នេះ តើការពិនិត្យមើលគំរូទាំងប៉ុន្មាននេះមានប្រយោជន៍អ្វី? យើងមិនរៀបរាប់ពីគំរូទាំងនេះដើម្បីបង្ខំឲ្យបងៗវ័យចំណាស់ទាំងអស់ធ្វើដូចគ្នាទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបានពិនិត្យមើលគំរូទាំងនេះស្របទៅតាមយោបល់របស់ប៉ុលចំពោះពួកគ្រិស្តសាសនិកជនជាតិហេព្រើរ។ គាត់លើកទឹកចិត្តបងប្អូនទាំងនោះឲ្យ‹ពិចារណាមើលកិរិយា›របស់អ្នកចាស់ទុំស្មោះត្រង់ក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយដាស់តឿនពួកគេឲ្យ«ត្រាប់តាមសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកទាំងនោះ»ចុះ! (ហេព្រើរ ១៣:៧) ពេលយើងគិតអំពីការខ្នះខ្នែងរបស់បងៗវ័យចំណាស់ក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះដែលជាគំរូល្អសម្រាប់យើង នេះក៏អាចជំរុញចិត្តយើងឲ្យមានជំនឿខ្លាំងដូចពួកគាត់ដែរ។ បងប្រុសហេរី ដែលមានអាយុ៨៧ឆ្នាំហើយ គាត់ពន្យល់អំពីអ្វីដែលជំរុញចិត្តគាត់ថា៖ «ខ្ញុំមិនចង់ខាតពេលដែលនៅសល់នេះ តែខ្ញុំចង់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលខ្ញុំមានលទ្ធភាព»។ បងប្រុសហ្វ្រិដ ដែលរៀបរាប់នៅខាងលើ គាត់ស្កប់ចិត្តណាស់ចំពោះកិច្ចការដែលគាត់ធ្វើនៅឯការិយាល័យបេតអែល។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងត្រូវរកវិធីបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានប្រសើរបំផុត ហើយកុំបោះបង់ចោលកិច្ចបម្រើនោះឲ្យសោះ»។
បងៗវ័យចំណាស់មិនដេកផ្សំដួលទេ
១២, ១៣. ថ្វីបើលោកបារស៊ីឡាយមានវ័យចំណាស់ក៏ដោយ តើគាត់រក្សាឲ្យមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងមិនដេកផ្សំដួលដោយធ្វើអ្វី?
១២ ពេលមានកម្លាំងអន់ថយដោយសារវ័យចំណាស់ មនុស្សខ្លះចេះតែផ្ដេកផ្ដួលទៅតាមកាលៈទេសៈ។ យ៉ាងណាក្ដី ពេលជួបប្រទះស្ថានការណ៍ដ៏ពិបាកបែបនោះ យើងអាចរក្សាឲ្យមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយមិនដេកផ្សំដួលទេ។ ក្នុងករណីនេះ លោកបារស៊ីឡាយពីកុលសម្ព័ន្ធកាឡាតបានតាំងគំរូល្អឲ្យយើង។ ពេលគាត់មានអាយុ៨០ឆ្នាំ គាត់បានទទួលដាវីឌនិងពលទ័ពរបស់គាត់ដោយរាក់ទាក់។ លោកបានផ្ដល់អាហារនិងទីជម្រកដល់ពួកគេក្នុងអំឡុងពេលដែលអាប់សាឡំមបះបោរប្រឆាំងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់បិតាគាត់។ ពេលដាវីឌនិងពួកគ្នីគ្នាជាមួយគាត់បានចេញដំណើរទៅឯក្រុងយេរូសាឡិមវិញ លោកបារស៊ីឡាយបានជូនដំណើរគាត់ទៅត្រឹមទន្លេយ័រដាន់។ ពេលដាវីឌអញ្ជើញគាត់ឲ្យទៅរស់នៅក្នុងរាជវាំង តើគាត់តបឆ្លើយយ៉ាងណា? គាត់ថា៖ «ថ្ងៃនេះ ទូលបង្គំមានអាយុ៨០ឆ្នាំហើយ . . . តើទូលបង្គំជាបាវបំរើនៃទ្រង់អាចនឹងភ្លក់រសនៃរបស់ដែលទទួលទាន ឬអាចស្ដាប់សំឡេងរបស់ពួកចំរៀងប្រុសស្រីទៀតបានឬទេ? . . . តែមើលនេះ គីមហាំ ជាអ្នកបំរើទ្រង់ សូមឲ្យវាឆ្លងទៅជាមួយនឹងព្រះករុណាជាព្រះអម្ចាស់នៃទូលបង្គំចុះ! ហើយសូមប្រោសដល់វាតាមព្រះទ័យផង»។—សាំយូអែលទី២ ១៧:២៧-២៩; ១៩:៣១-៤០
១៣ ថ្វីបើលោកបារស៊ីឡាយមានវ័យចំណាស់ក៏ដោយ គាត់មិនដេកផ្សំដួលទេ តែគាត់បានធ្វើអ្វីៗតាមលទ្ធភាពដើម្បីជួយស្តេចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងឡើង។ ទោះបើគាត់មើលមិនច្បាស់និងភ្លក់រសជាតិមិនសូវឆ្ងាញ់ក្ដី គាត់មិនមានអារម្មណ៍មួម៉ៅសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលគាត់សូមដាវីឌឲ្យយកគីមហាំទៅជំនួស នេះបង្ហាញពីលក្ខណៈពិតក្នុងចិត្តគាត់។ ដូចលោកបារស៊ីឡាយ បងៗវ័យចំណាស់ច្រើននាក់នៅសព្វថ្ងៃនេះក៏មានចិត្តសទ្ធាហើយសុខចិត្តលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនឯងដែរ។ ពួកគាត់ធ្វើអ្វីក៏ដោយតាមលទ្ធភាព ដើម្បីគាំទ្រការថ្វាយបង្គំព្រះពិត ដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ា«សព្វព្រះហឫទ័យនឹងគ្រឿងបូជាយ៉ាងនោះ»។ យើងពិតជាមានពរមែន ដោយមានបងៗវ័យចំណាស់ស្មោះត្រង់ក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា!—ហេព្រើរ ១៣:១៦
១៤. ហេតុអ្វីក៏បទទំនុកទី៣៧:២៣-២៥ មានខ្លឹមសារច្រើនជាង ពេលយើងដឹងថាដាវីឌសរសេរពាក្យទាំងនោះក្នុងកាលដែលគាត់មានវ័យចំណាស់?
១៤ ទោះជាកាលៈទេសៈក្នុងជីវិតដាវីឌបានប្រែប្រួលម្ដងហើយម្ដងទៀតក្ដី គាត់ជឿជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ាមិនប្រែប្រួលក្នុងការថែរក្សាមនុស្សស្មោះត្រង់ដែលជាអ្នកបម្រើទ្រង់ទេ។ មិនយូរប៉ុន្មានមុនដាវីឌបានទទួលមរណភាព គាត់តែងបទចម្រៀងមួយដែលឥឡូវនេះជាបទទំនុកដំកើងទី៣៧។ សូមស្រមៃគិតអំពីដាវីឌដែលអង្គុយដេញពិណពេលគាត់រំពឹងគិតពីព្រឹត្ដិការណ៍ក្នុងជីវិតទាំងច្រៀងថា៖ «គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលដំរូវអស់ទាំងជំហាននៃមនុស្សល្អ ហើយទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងផ្លូវដែលគេដើរដែរ។ ទោះបើគេភ្លាត់ដួល គង់តែមិនត្រូវដួលទាំងស្រុងទេ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទ្រអ្នកនោះដោយព្រះហស្ត។ យើងពីដើមនៅក្មេង ឥឡូវនេះចាស់ហើយ តែមិនដែលឃើញមនុស្សសុចរិតត្រូវលះបង់ចោល ឬពូជពង្សគេសូមទានអាហារឡើយ»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៣-២៥) ក្នុងបទទំនុកនោះដែលព្រះយេហូវ៉ាបណ្ដាលឲ្យដាវីឌសរសេរ គាត់សំដៅទៅលើវ័យចំណាស់របស់ខ្លួន ហើយនេះធ្វើឲ្យពាក្យដែលគាត់ច្រៀងអស់ពីក្រអៅបេះដូង មានខ្លឹមសារជ្រៅណាស់សម្រាប់យើង!
១៥. សូម្បីតែពេលមានវ័យចំណាស់ក្ដី តើសាវ័កយ៉ូហានជាគំរូល្អក្នុងការរក្សាភាពស្មោះត្រង់និងមិនផ្ដេកផ្ដួលទៅតាមកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកអ្វីខ្លះ?
១៥ សាវ័កយ៉ូហានជាអ្នកបម្រើវ័យចំណាស់ម្នាក់ទៀតដែលបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់ជានិច្ចចំពោះព្រះ ដោយមិនផ្ដេកផ្ដួលទៅតាមកាលៈទេសៈទេ។ ពេលបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជិត៧០ឆ្នាំហើយ គាត់បានបំបរបង់ចេញទៅឯកោះប៉ាត់ម៉ុស ដោយព្រោះគាត់ផ្សាយ‹បន្ទូលព្រះនឹងធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ›។ (វិវរណៈ ១:៩) នេះមិនមានន័យថា គាត់ឈប់ធ្វើកិច្ចបម្រើព្រះទេ។ តាមការពិត សំណេរទាំងអស់របស់គាត់ដែលមានក្នុងគម្ពីរ បានសរសេរមិនយូរប៉ុន្មានមុនពេលគាត់ស្លាប់។ ពេលនៅកោះប៉ាត់ម៉ុសនោះ សាវ័កយ៉ូហានបានយល់សប្ដិឃើញអ្វីដ៏គួរឲ្យស្ញប់ស្ញែង ដែលគាត់សរសេរក្នុងសៀវភៅវិវរណៈ។ (វិវរណៈ ១:១, ២) អ្នកស្រាវជ្រាវយល់ថា ក្រោយគាត់បានសរសេរសៀវភៅវិវរណៈនោះ គេបានលែងគាត់ចេញពីកោះប៉ាត់ម៉ុស ប្រហែលជាក្នុងគ្រាដែលអធិរាជណឺវ៉ាកំពុងគ្រប់គ្រងលើចក្រភពរ៉ូម។ ក្រោយនោះមក ប្រហែលជានៅឆ្នាំ៩៨ គ.ស. ពេលសាវ័កយ៉ូហានមានអាយុ៩០ឬ១០០ឆ្នាំ គាត់បានសរសេរសៀវភៅដំណឹងល្អនិងសំបុត្រទាំងបីដែលមានឈ្មោះគាត់។
ព្រះយេហូវ៉ាមិនភ្លេចបងៗវ័យចំណាស់ដែលបានស៊ូទ្រាំ
១៦. ពេលបងៗវ័យចំណាស់មានបញ្ហាក្នុងការនិយាយ តើពួកគាត់អាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីបង្ហាញថាគាត់នៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា?
១៦ បងៗវ័យចំណាស់អាចមានកម្រិតសមត្ថភាពច្រើនបែបច្រើនយ៉ាងខុសៗគ្នា។ ជាឧទាហរណ៍ បងៗខ្លះមានបញ្ហាក្នុងការនិយាយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគាត់នៅតែមានអនុស្សាវរីយ៍ល្អពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងគុណដ៏វិសេសលើសលប់ចំពោះគាត់។ ទោះជាពួកគាត់លែងមានសមត្ថភាពនិយាយច្បាស់ក្ដី គាត់នៅតែមានអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តហាក់ដូចជាលាន់មាត់ថា៖ «ឱទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រិត្យវិន័យរបស់[ព្រះយេហូវ៉ា]ណាស់ហ្ន៎ ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រិត្យវិន័យនោះជាដរាបរាល់ថ្ងៃ»។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:៩៧) ព្រះយេហូវ៉ាមិនភ្លេចអស់អ្នកដែល«នឹកដល់ព្រះនាមទ្រង់» ហើយទ្រង់ឲ្យតម្លៃចំពោះពួកគេពីព្រោះពួកគេមិនមានលក្ខណៈដូចមនុស្សជាច្រើនក្នុងពិភពលោកនេះដែលមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះទ្រង់សោះ។ (ម៉ាឡាគី ៣:១៦; ទំនុកដំកើង ១០:៤) ត្រូវមែន ព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្តចំពោះអ្វីដែលយើងរំពឹងគិតក្នុងចិត្ត ហើយនេះក៏ជួយសម្រាលទុក្ខយើងផងដែរ!—របាក្សត្រទី១ ២៨:៩; ទំនុកដំកើង ១៩:១៤
១៧. តើបងៗវ័យចំណាស់ដែលបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយូរឆ្នាំមកហើយមានឯកសិទ្ធិអស្ចារ្យអ្វី?
១៧ ណាមួយទៀត យើងមិនគួរភ្លេចថា បងៗវ័យចំណាស់ដែលបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ច្រើនឆ្នាំមកហើយនោះ ពួកគាត់មានឯកសិទ្ធិដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន ដោយសារពួកគាត់មានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះជាអ្នកស៊ូទ្រាំក្នុងកិច្ចបម្រើទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងបានជីវិតគង់នៅវិញ ដោយមានចិត្តខ្ជាប់ខ្ជួន»។ (លូកា ២១:១៩) បើយើងចង់ទទួលជីវិតគ្មានទីបញ្ចប់ នោះគឺចាំបាច់ណាស់ឲ្យយើងមានចិត្តខ្ជាប់ខ្ជួនហើយស៊ូទ្រាំផង។ ចំពោះបងៗវ័យចំណាស់ដែលបាន«ធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ» ហើយបានរក្សាឲ្យមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ ពួកគាត់នឹង«ទទួលសេចក្ដីដែលបានសន្យា»ជាមិនខាន។—ហេព្រើរ ១០:៣៦
១៨. (ក) ពេលព្រះយេហូវ៉ាមើលបងៗវ័យចំណាស់ តើអ្វីនាំឲ្យទ្រង់មានចិត្តរីករាយ? (ខ) តើយើងនឹងពិនិត្យមើលអ្វីខ្លះក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់?
១៨ មិនថាឥឡូវនេះបងៗវ័យចំណាស់រួមចំណែកយ៉ាងច្រើនឬតិចក្ដី ក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់នៅតែឲ្យតម្លៃចំពោះពួកគាត់ដែលបម្រើទ្រង់យ៉ាងអស់ពីចិត្ត។ ទោះបើ«មនុស្សខាងក្រៅ»ឬ«រូបកាយ»របស់យើងតែងតែចាស់ទៅក៏ដោយ «ជំរៅចិត្ត»ដែលសំដៅទៅលើលក្ខណៈពិត«នៅខាងក្នុង»យើង នោះចេះតែមានកម្លាំងឡើងរៀងរាល់ថ្ងៃ។ (កូរិនថូសទី២ ៤:១៦; ខ.ស.) ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាចាត់ទុកកិច្ចបម្រើយូរឆ្នាំរបស់បងៗវ័យចំណាស់ជាអ្វីដែលមានតម្លៃមែន! មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះទេ ទ្រង់ក៏ទទួលស្គាល់អ្វីដែលបងៗវ័យចំណាស់កំពុងធ្វើឥឡូវនេះក្នុងការលើកតម្កើងទ្រង់ ហើយទ្រង់ចាត់ទុកកិច្ចបម្រើនោះជាអ្វីដែលមានតម្លៃផងដែរ។ (ហេព្រើរ ៦:១០) ក្នុងអត្ថបទបន្ទាប់យើងនឹងពិនិត្យមើលថា ភាពស្មោះត្រង់របស់អ្នកបម្រើវ័យចំណាស់អាចជះឥទ្ធិពលតកូនតចៅទៅទៀត។
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
• តើលោកស្រីអាណបានតាំងគំរូល្អអ្វីសម្រាប់គ្រិស្តសាសនិកវ័យចំណាស់នៅសម័យនេះ?
• ហេតុអ្វីក៏មិនសមហេតុសមផលឲ្យបងៗវ័យចំណាស់យកលេសថាខ្លួនចាស់ហើយ?
• តើបងៗវ័យចំណាស់អាចបង្ហាញភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ចដោយរបៀបណាខ្លះ?
• តើព្រះយេហូវ៉ាមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះបងៗវ័យចំណាស់ដែលកំពុងបម្រើទ្រង់?
[រូបភាពនៅទំព័រ២៤]
ពេលមានវ័យចំណាស់ លោកដានីយ៉ែលបានមើល«គម្ពីរ»ព្រះដើម្បីស្វែងយល់អំពីរយៈពេលដែលពួកយូដាត្រូវបំបរបង់ចោលនៅប្រទេសក្រៅ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៦]
បងៗជាច្រើនដែលមានវ័យចំណាស់នៅតែជាគំរូល្អពីព្រោះពួកគាត់ ចូលរួមកម្មវិធីប្រជុំជាទៀងទាត់មានចិត្តខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ ហើយមិនយកលេសថា ខ្លួនផុតអាយុនឹងរៀនអ្វីថ្មី