ចាំបាច់គិតពីថ្ងៃស្អែក!
នៅចង្កេះភ្នំមួយនាប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ព្រះយេស៊ូគ្រិស្តបាននិយាយទៅរកហ្វូងមនុស្សថា៖ «កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងថ្ងៃស្អែកឡើយ»។ យោងទៅតាមព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរសម្រាយ ព្រះយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ទៀតថា៖ «ចាំស្អែកសឹមគិតពីរឿងថ្ងៃស្អែកទៅ!»។—ម៉ាថាយ ៦:៣៤
«ចាំស្អែកសឹមគិតពីរឿងថ្ងៃស្អែក» តើលោកអ្នកយល់ថាពាក្យទាំងនេះមានន័យអ្វី? តើនេះបង្កប់អត្ថន័យថា គប្បីឲ្យយើងគិតតែមួយរស់ប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនខ្វល់ពីថ្ងៃស្អែកឬ? តើព្រះយេស៊ូនិងអ្នកកាន់តាមលោកពិតជាមានគំនិតដូច្នេះឬទេ?
«កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយ»
សូមអានពាក្យទាំងឡាយដែលព្រះយេស៊ូបាននិយាយនៅពេលនោះ ដែលមានដូចតទៅ។ សរុបសេចក្ដី ព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងជីវិត ដែលនឹងបរិភោគអ្វី ឬនឹងរូបកាយដែលនឹងស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ។ ចូរពិចារណាពីសត្វស្លាបនៅលើអាកាស វាមិនសាបព្រោះ មិនច្រូតកាត់ឬប្រមូលដាក់ក្នុងជង្រុកផង តែបិតានៅស្ថានសួគ៌ចិញ្ចឹមវា។ ចុះនៅក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា តើមានអ្នកឯណាដែលអាចនឹង[«បង្កើនអាយុរបស់ខ្លួនអោយវែង»] ដោយសារសេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយបានឬទេ? ហើយពីដំណើរសំលៀកបំពាក់ តើអ្នករាល់គ្នាខំខ្វល់ខ្វាយធ្វើអី? ចូររំពឹងគិតតែពីផ្កាឈូកនៅក្នុងបឹងដែលដុះជាយ៉ាងដូចម្ដេច គឺវាមិននឿយហត់នឹងធ្វើការឬស្រាវរវៃទេ។ ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយថា តើត្រូវបរិភោគអ្វីឬស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ។ គឺជាសាសន៍ដទៃទេតើ ដែលខំស្វែងរករបស់ទាំងនោះវិញ។ ឯបិតានៅស្ថានសួគ៌ជ្រាបហើយ ថាអ្នករាល់គ្នាត្រូវការរបស់ទាំងនោះដែរ›។—ម៉ាថាយ ៦:២៥-៣២; ខ.ស.
ពេលនិយាយបញ្ចប់ ព្រះយេស៊ូជូនយោបល់ពីរយ៉ាង។ មុនដំបូង ព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរស្វែងរកនគរនឹងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះនឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង»។ ទីពីរ ព្រះយេស៊ូជូនយោបល់ថា៖ «ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងថ្ងៃស្អែកឡើយ» តែ«ចាំស្អែកសឹមគិតពីរឿងថ្ងៃស្អែកទៅ!» ពីព្រោះ«លំបាកនៅថ្ងៃណា នោះគឺល្មមត្រឹមថ្ងៃនោះហើយ»។—ម៉ាថាយ ៦:៣៣, ៣៤; ខ.ស.
បិតានៅស្ថានសួគ៌ជ្រាបពីអ្វីដែលយើងត្រូវការ
តើពាក្យរបស់ព្រះយេស៊ូស្ដាប់ទៅដូចជាអ្នកកាន់តាម ដែលរួមបញ្ចូលពួកកសិករផង មិនគួរ‹សាបព្រោះ ច្រូតកាត់ឬប្រមូលផលទុកក្នុងជង្រុក›ឬ? តើស្ដាប់ទៅដូចជាព្រះយេស៊ូមិនចង់ឲ្យពួកគេធ្វើការ‹នឿយហត់ក្នុងការស្រាវរវៃ›ដើម្បីឲ្យមានក្រណាត់សម្រាប់កាត់ដេរជាសម្លៀកបំពាក់ឬ? (សុភាសិត ២១:៥; ២៤:៣០-៣៤; សាស្ដា ១១:៤) ព្រះយេស៊ូច្បាស់ជាមិនឃាត់ពួកគេពីកិច្ចការបែបនោះឡើយ។ បើពួកគេឈប់ធ្វើការទាំងនោះ ពួកគេមុខជានឹង«សុំទានក្នុងរដូវចំរូត» ពីព្រោះមិនមានអ្វីបរិភោគ និងគ្មានអ្វីស្លៀកពាក់ផង។—សុភាសិត ២០:៤
ចុះយ៉ាងណាចំពោះការខ្វល់ខ្វាយវិញ? តើព្រះយេស៊ូចង់បញ្ជាក់ន័យថា អ្នកស្ដាប់ទាំងនោះអាចជៀសផុតទាំងស្រុងពីកង្វល់បានទេ? ពួកគេជៀសទាំងស្រុងមិនបានទេ។ សូម្បីតែព្រះយេស៊ូក៏ធ្លាប់មានចិត្តអន្ទះអន្ទែងពន់ប្រមាណដែរ នៅរាត្រីនោះដែលសត្រូវបានចាប់លោក។—លូកា ២២:៤៤
តាមពិត ព្រះយេស៊ូគ្រាន់តែបានលើកហេតុផលប៉ុណ្ណោះ។ ការខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុពេកមិនអាចជួយដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើងទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ដូចព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍នោះ ការខ្វល់ខ្វាយមិនអាចជួយ«បង្កើនអាយុរបស់ខ្លួនអោយវែង . . . សូម្បីតែបន្ដិចក៏មិនបានផង»។ (ម៉ាថាយ ៦:២៧, ខ.ស.) តាមការពិត មនុស្សដែលចេះតែខ្វល់ខ្វាយច្រើន មិនអាចមានអាយុវែងឡើយ។
ដូច្នេះ យោបល់របស់ព្រះយេស៊ូពិតជាមានប្រយោជន៍មែន! តាមធម្មតា ពេលដែលយើងខ្វល់ខ្វាយអំពីរឿងណាមួយ ក្រោយមកយើងក៏យល់ឃើញថា គ្មានហេតុឲ្យយើងខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ។ លោកវិនស្តុន ឆឺឈិលដែលជារដ្ឋបុរសម្នាក់នៅប្រទេសអង់គ្លេស គាត់ក៏យល់ដូច្នេះដែរ។ លោកឆឺឈិល បានសរសេរអំពីកង្វល់របស់គាត់ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ ដែលជាគ្រាអន្ធការមែន។ គាត់សរសេរថា៖ «ពេលដែលខ្ញុំនឹកគិតពីហេតុដែលនាំឲ្យព្រួយបារម្ភនោះ ខ្ញុំក៏នឹកចាំរឿងមួយអំពីតាម្នាក់ដែលមានប្រសាសន៍មិនយូរប៉ុន្មានមុនគាត់ស្លាប់ ថាគាត់បានខ្វល់ខ្វាយច្រើនអស់មួយជីវិត តែតាមការពិត កម្រណាស់ដែលមានរឿងធំកើតឡើង»។ គឺច្បាស់ហើយថា ការសូមតែមួយរស់មានប្រយោជន៍មែន! ជាពិសេសពេលមានបញ្ហាគាបសង្កត់លើយើង ដែលអាចបង្កហេតុឲ្យយើងខ្វល់ខ្វាយហួសល្បត់។
‹ចូរស្វែងរកនគរព្រះជាមុនសិន›
តាមពិត ពេលព្រះយេស៊ូជូនយោបល់ថា កុំឲ្យយើងខ្វល់ខ្វាយនោះ លោកមិនបានគិតតែពីប្រយោជន៍ខាងផ្លូវចិត្តនិងសុខភាពរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ។ ព្រះយេស៊ូជ្រាបថា ពេលមនុស្សខ្វល់ខ្វាយអំពីការចិញ្ចឹមជីវិត ព្រមទាំងគិតច្រើនពេកអំពីទ្រព្យសម្បត្ដិនិងការកម្សាន្ត នេះអាចបង្វែរចិត្តបំបែរអារម្មណ៍របស់ពួកគេចេញពីអ្វីដែលសំខាន់ជាង។ (ភីលីព ១:១០) លោកអ្នកប្រហែលជាប្រកែកថា ‹គ្មានអ្វីសំខាន់ជាងការចិញ្ចឹមជីវិតទេ!›។ ប៉ុន្តែ ការថ្វាយបង្គំព្រះជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងទៅទៀត។ ព្រះយេស៊ូបានដាស់តឿនថា ‹ការស្វែងរកនគរនិងសេចក្ដីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន›ជាអ្វីដែលគួរមានអាទិភាពក្នុងជីវិត។—ម៉ាថាយ ៦:៣៣
មនុស្សនៅសម័យព្រះយេស៊ូក៏ចេះចង់បានវត្ថុទ្រព្យដែរ។ ពួកគេបានចាត់ទុកទ្រព្យសម្បត្ដិជាអ្វីដែលមានអាទិភាពក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលស្ដាប់លោកឲ្យមានទស្សនៈផ្សេងវិញ។ អ្នកស្ដាប់ទាំងនោះជាជនជាតិយូដាដែលបានថ្វាយខ្លួនជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះ‹ការដែលពួកគេត្រូវធ្វើ› គឺ«កោតខ្លាចដល់ព្រះ ហើយកាន់តាមបញ្ញត្ត»ព្រះផង។—សាស្ដា ១២:១៣; ខ.ស.
ប្រសិនបើអ្នកស្ដាប់ព្រះយេស៊ូបានគិតច្រើនពេកពីវត្ថុទ្រព្យ នោះ«សេចក្ដីខ្វល់ខ្វាយនៅជីវិតនេះ នឹងសេចក្ដីឆបោករបស់ទ្រព្យសម្បត្ដិ»អាចបង្វែរអារម្មណ៍របស់ពួកគេចេញពីកិច្ចបម្រើព្រះ។ (ម៉ាថាយ ១៣:២២) សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្តុកស្តម្ភ នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្ដីល្បួងនឹងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើនដែលផ្ដេសផ្ដាសហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្ដីហិនវិនាស»ផង។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:៩) ដោយមានបំណងចង់ជួយគ្រិស្តសាសនិកឲ្យជៀសផុតពីវត្ថុនិយមដែលប្រៀបដូចជា«អន្ទាក់»នោះ ព្រះយេស៊ូបានរំលឹកពួកគេថា បិតារបស់ពួកគេនៅស្ថានសួគ៌ជ្រាបពីអ្វីដែលពួកគេត្រូវការ ដូច្នេះលោកនឹងប្រទានអ្វីៗទាំងនោះ ដូចលោកចិញ្ចឹម«សត្វស្លាបនៅលើអាកាស»ដែរ។ (ម៉ាថាយ ៦:២៦, ៣២) ជាជាងអនុញ្ញាតឲ្យកង្វល់សង្គ្រុបចិត្តទាំងស្រុង អ្នកដែលកាន់តាមព្រះយេស៊ូគួររកវិធីចិញ្ចឹមខ្លួនឯងយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាព រួចមកពួកគេត្រូវតែមានទំនុកចិត្តថា ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានអ្វីដែលពួកគេត្រូវការ។—ភីលីព ៤:៦, ៧
ពេលព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចាំស្អែកសឹមគិតពីរឿងថ្ងៃស្អែកទៅ!» លោកចង់បញ្ជាក់ន័យថា ថ្ងៃនេះយើងមានកង្វល់ល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ ដូច្នេះកុំឲ្យយើងខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុពេកពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែក។ គម្ពីរមួយទៀត (Today’s English Version) បកប្រែឃ្លានេះថា៖ «កុំខ្វល់ខ្វាយអំពីថ្ងៃស្អែក ពីព្រោះព្រឹត្ដិការណ៍នៅថ្ងៃស្អែកនឹងផ្ដល់ហេតុផ្សេងឲ្យខ្វល់ខ្វាយដែរ។ ដោយសារយើងមានបញ្ហាផ្សេងៗរៀងរាល់ថ្ងៃ នោះគ្មានប្រយោជន៍ទេ ឲ្យយើងខ្វល់អំពីថ្ងៃស្អែក»។—ម៉ាថាយ ៦:៣៤
‹សូមឲ្យរាជ្យព្រះមកដល់›
ការមិនខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុពេកអំពីថ្ងៃស្អែក មិនបានន័យថាយើងមិនអើពើចំពោះព្រឹត្ដិការណ៍នៅពេលអនាគតទេ។ ព្រះយេស៊ូមិនដែលលើកទឹកចិត្តគ្រិស្តសាសនិកឲ្យធ្វើព្រងើយកន្តើយចំពោះថ្ងៃស្អែកឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេស៊ូបានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅខាងមុខ។ អស់អ្នកដែលកាន់តាមព្រះយេស៊ូគួរអធិស្ឋានសូមអ្វីៗដែលពួកគេត្រូវការប្រចាំថ្ងៃមែន ដូចម្ហូបអាហារជាដើម ប៉ុន្តែការអធិស្ឋានសូមឲ្យរាជ្យព្រះមកដល់ និងការសូមឲ្យបំណងរបស់ព្រះសម្រេចនៅផែនដីនាពេលអនាគត គឺជារឿងសំខាន់ជាង ហើយគួរមានអាទិភាព។—ម៉ាថាយ ៦:៩-១១
កុំបីឲ្យយើងមានលក្ខណៈដូចមនុស្សនៅសម័យរបស់លោកណូអេ។ ពួកគេចេះតែជាប់រវល់ក្នុងការ«ស៊ីផឹកហើយរៀបការប្ដីប្រពន្ធ» ដល់ម្ល៉េះបានជាពួកគេ‹មិនបានចាប់អារម្មណ៍សោះ› ដល់ព្រឹត្ដិការណ៍ដែលនឹងកើតឡើងចំពោះពួកគេ។ តើមានលទ្ធផលអ្វី? «ទឹកជន់ឡើង» ហើយ«យកគេទៅទាំងអស់គ្នា»។ (ម៉ាថាយ ២៤:៣៦-៤២; ខ.ស.) លោកពេត្រុសដែលជាសាវ័កមួយរបស់ព្រះយេស៊ូ បានរៀបរាប់អំពីព្រឹត្ដិការណ៍ពីបុរាណទាំងនោះ ដើម្បីរំលឹកយើងថា ចាំបាច់ណាស់ឲ្យយើងគិតពីថ្ងៃស្អែកដែរ។ ពេត្រុសបានសរសេរថា៖ «ចុះដែលរបស់ទាំងនោះនឹងត្រូវរលាយទៅ នោះតើគួរឲ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តបែបយ៉ាងណាវិញ ក្នុងកិរិយាបរិសុទ្ធនឹងសេចក្ដីគោរពប្រតិបត្ដិ ទាំងទន្ទឹងចាំហើយខំជួយឲ្យថ្ងៃនៃព្រះបានឆាប់មកដល់ផង!»។—ពេត្រុសទី២ ៣:៥-៧, ១១, ១២
ចូរប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិនៅឯស្ថានសួគ៌
ចូរឲ្យយើង«ទន្ទឹងចាំ»ថ្ងៃជំនុំជម្រះរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ! បើយើងគិតជានិច្ចអំពីថ្ងៃនោះ នេះនឹងមានអានុភាពទៅលើរបៀបដែលយើងប្រើពេល កម្លាំង សមត្ថភាព លក្ខណៈប៉ិនប្រសប់និងធនធានរបស់យើង។ មិនគួរឲ្យយើងព្យាយាមចិញ្ចឹមជីវិត ឬរកវត្ថុទ្រព្យដែលនាំឲ្យបានសម្បូរសប្បាយដល់ម្ល៉េះបានជាយើងលែងមានពេលធ្វើកិច្ចការដែលបង្ហាញថា យើងជាអ្នក«គោរពប្រតិបត្ដិ»ដល់ព្រះ។ ជួនកាលមនុស្សដែលមានគំនិតមិនខ្វល់ពីថ្ងៃស្អែក មើលទៅដូចជារីកចម្រើនមែន ប៉ុន្តែផលប្រយោជន៍ទាំងប៉ុន្មាននោះ មិនស្ថិតស្ថេរយូរប៉ុន្មានទេ។ ព្រះយេស៊ូបង្រៀនថា ការ«ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិទុកសំរាប់ខ្លួននៅឯស្ថានសួគ៌»ជាជាងនៅផែនដី នោះហើយមានប្រយោជន៍។—ម៉ាថាយ ៦:១៩, ២០
ព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់ចំណុចនេះដោយរៀបរាប់រឿងប្រៀបប្រដូចមួយ អំពីបុរសម្នាក់ដែលមានផែនការបង្កើនវត្ថុទ្រព្យឲ្យបានច្រើនឡើង។ ផែនការនោះមិនរួមបញ្ចូលគំនិតចង់បង្កើតឲ្យមានមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះទេ។ ស្រែចម្ការរបស់គាត់បង្កើតផលជាបរិបូរ ដូច្នេះគាត់សម្រេចចិត្តរុះជង្រុកចេញ ហើយធ្វើជង្រុកធំជាងទៅទៀត ដើម្បីឲ្យមានជីវិតស្រណុកស្រួលនិងស៊ីផឹកសប្បាយ។ ប៉ុន្តែ មានបញ្ហាមួយ គាត់ស្លាប់មុនគាត់អាចសម្រេចការទាំងនោះបាន។ ចំណុចគួរឲ្យសោកស្ដាយជាងនោះទៅទៀត គឺថាគាត់មិនបានបង្កើតឲ្យមានចំណងមិត្តភាពជាមួយនឹងព្រះនៅឡើយ។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូបញ្ចប់រឿងដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកណាដែលប្រមូលទ្រព្យសម្បត្ដិទុកបំរុងតែខ្លួនឯង តែឥតមានខាងឯព្រះសោះ នោះក៏ដូច្នោះដែរ»។—លូកា ១២:១៥-២១; សុភាសិត ១៩:២១
តើយើងគួរធ្វើដូចម្ដេច?
កុំឲ្យយើងប្រព្រឹត្តដូចម្ចាស់ស្រែចម្ការក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ចូរឲ្យយើងខំស្វែងយល់អំពីគោលបំណងរបស់ព្រះចំពោះពេលអនាគត ហើយមានរបៀបរស់នៅសមស្របទៅតាមបំណងនោះ។ ព្រះយេហូវ៉ាមិនលាក់ទុកគោលបំណងរបស់លោកពីមនុស្សជាតិទេ។ អ្នកប្រកាសទំនាយរបស់ព្រះនៅសម័យបុរាណ ឈ្មោះអេម៉ុស បានសរសេរថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាមិនធ្វើអ្វី លើកតែលោកសំដែងឲ្យអ្នកបំរើឃើញគំនិតលាក់កំបាំងរបស់លោកផង›។ (អេម៉ុស ៣:៧) យើងក៏អាចរៀនអំពីគំនិតលាក់កំបាំងដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងឲ្យអ្នកបម្រើនោះ ដោយអានបណ្ដាំរបស់លោក គឺគម្ពីរដែលព្រះបណ្ដាលឲ្យមនុស្សសរសេរ។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧
សារក្នុងគម្ពីររៀបរាប់ពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលអនាគត ដែលនឹងមានអានុភាពទៅលើមនុស្សជាតិទាំងឡាយ ហើយមានអានុភាពច្រើនជាងអ្វីៗទាំងអស់ដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន។ ព្រះយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹នឹងមានសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងណាស់ ដល់ម្ល៉េះបានជាតាំងពីដើមកំណើតពិភពលោក ដរាបមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ មិនដែលមានយ៉ាងដូច្នោះឡើយ›។ (ម៉ាថាយ ២៤:២១) គ្មានមនុស្សណាសោះ អាចឃាត់ព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនោះបានឡើយ។ តាមការពិត អស់អ្នកដែលថ្វាយបង្គំព្រះពិត ចេះតែរង់ចាំឲ្យព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនោះកើតឡើង។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រឹត្ដិការណ៍នោះនឹងបំបាត់ចោលអំពើកំណាចអាក្រក់ ទាំងនាំមកនូវ«ផ្ទៃមេឃថ្មី» ដែលជារាជរដ្ឋាភិបាលថ្មីនៅឯស្ថានសួគ៌ ហើយក៏នឹងរៀបចំឲ្យមាន«ផែនដីថ្មី»ផងដែរ ដែលជាសង្គមមនុស្សថ្មីនៅផែនដី។ នៅក្នុងពិភពលោកថ្មីនោះ ព្រះយេហូវ៉ា«នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកពីភ្នែក[មនុស្ស]ចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ»។—វិវរណៈ ២១:១-៤
បើដូច្នេះ គឺសមហេតុសមផលណាស់! ឲ្យយើងឆ្លៀតឱកាសឥឡូវនេះ ដើម្បីពិនិត្យមើលសំណេរក្នុងគម្ពីរស្តីអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងនោះ មែនទេ? តើលោកអ្នកត្រូវការជំនួយដើម្បីឲ្យយល់នូវសារក្នុងគម្ពីរឬទេ? បើត្រូវការជំនួយមែន សូមអញ្ជើញស្នើសុំជំនួយពីពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា ឬសរសេរសំបុត្រស្នើសុំជំនួយពីអង្គការដែលបោះពុម្ពទស្សនាវដ្ដីនេះ។ សរុបសេចក្ដី បើយើងចង់បានអនាគតដ៏ល្អអស្ចារ្យ នោះចាំបាច់ណាស់ឲ្យយើងគិតពីថ្ងៃស្អែកមែន!
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
«កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយ»ឡើយ! «ចាំស្អែក សឹមគិតពីរឿងថ្ងៃស្អែកទៅ!»